Ορθοδοξία

Πολλά ζευγάρια που ετοιμάζονται να παντρευτούν, συχνά δεν συνειδητοποιούν ότι η κοινή συμβίωση περιέχει χαρές, αλλά συνοδεύεται επίσης από πολλές δυσκολίες. Σε αρκετές περιπτώσεις, πολύ γρήγορα ο ενθουσιασμός δίνει τη θέση του σε γκρίνια και μεμψιμοιρίες. Ο λόγος είναι ότι η καθημερινότητα και οι ανάγκες της ζωής δημιουργούν ένα κλίμα προστριβών και πλήξης. Είναι εντελώς διαφορετικό να συναντάς κάποιον που αγαπάς για να διασκεδάσεις, να κουβεντιάσεις, να πας εκδρομή μαζί του, και άλλο το να ξυπνήσεις και να σε ρωτήσει : πλήρωσες το λογαριασμό του τηλεφώνου; Ή, τι θα φάμε σήμερα; Συζητήσεις αυτού του είδους θεωρούνται από πολλούς φθοροποιές και ανούσιες, αλλά δυστυχώς είναι απολύτως απαραίτητες για την οργάνωση μιας φροντισμένης και άνετης καθημερινής ζωής…



.. Η καθημερινότητα με την αναγκαιότητά της και την επανάληψη των ίδιων και των ίδιων είναι μία μυλόπετρα που μας αλέθει όλους. Ελάχιστοι κατορθώνουν να ξεφύγουν , σαν τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό, που μπόρεσε να ζήσει μια ζωή «ποιητική, χωρίς να ασχολείται με τις καθημερινές βιοτικές φροντίδες, που συνθλίβουν εμάς τους υπόλοιπους.

Ξεκινάμε λοιπόν την κοινή μας ζωή συχνά μέσα σ’ ένα κλίμα ιδεαλισμού και ευφορίας. Ειδικά οι νέες κοπέλες οδεύουν προς το γάμο με την ψευδαίσθηση ότι θα ξεφύγουν από την καταπίεση και τον έλεγχο των γονέων τους και θα ζουν μια ελεύθερη και ανεξάρτητη ζωή. Σύντομα όμως , η καθημερινότητα μας προσγειώνει απότομα. Ο γάμος δεν είναι το πεδίο της ελεύθερης και ανεξάρτητης ζωής που θεωρούσαμε βέβαιη. Έχει ευθύνες και ενοχλητικές υποχρεώσεις που δεν τις έχουμε αντιληφθεί. Πώς μπορούμε να περισώσουμε ένα κομμάτι από τον εαυτό μας , από τα ενδιαφέροντά μας, από την απόλαυση της συντροφικότητας με τον συγκεκριμένο άνθρωπο που παντρευτήκαμε; Μόνο με καθημερινή προσπάθεια και φροντίδα της σχέσης. Η προσπάθεια φυσικά θα πρέπει να είναι αμοιβαία και το ζευγάρι να μην εφησυχάσει μέσα στην ασφάλεια και την αίσθηση της μονιμότητας.

Όταν ακούμε να λένε ότι ο γάμος σκοτώνει τη σχέση, αυτό είναι εν μέρει αληθινό. Δεν καταστρέφει ακριβώς τη σχέση, αλλά απομυθοποιεί τους συζύγους, τον ένα στα μάτια του άλλου. Αυτή η απομυθοποίηση βάζει τη σχέση σε νέα δεδομένα. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή, ο ένας να δεχτεί τον άλλον όπως είναι στ’ αλήθεια, και να μην προσπαθήσει να τον αλλάξει…

… Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό μας. Κανένας δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, αν ο ίδιος δεν το θελήσει.

Στ’ Ανώγεια, το ορεινό χωριό της Κρήτης διηγούνται την εξής αληθινή ιστορία: ένα ζευγάρι αρραβωνιάστηκε και ο νεαρός είπε στην κοπέλα: έχω πολλά ελαττώματα- είμαι γυναικάς, πότης, χαρτοπαίχτης και γλεντζές. Μπορώ να κόψω μόνον ένα ελάττωμα. Ποιο απ’ όλα θέλεις; Η κοπέλα διάλεξε τη χαρτοπαιξία (μέσα εκεί συμπεριλαμβάνεται και το ζάρι ) . Ο σύζυγος δεν ξανάπαιξε˙ διατήρησε όμως με θρησκευτική ευλάβεια τα υπόλοιπα ελαττώματα!

Έτσι το ζευγάρι, αντί να προσπαθήσει ν’ αξιοποιήσει τις θετικές πλευρές του συντρόφου και να δεχτεί τις αρνητικές, αποδύεται σ’ έναν ατέρμονο αγώνα «αλλαγής του άλλου». Όσο επιμένουμε σ’ αυτή την προσπάθεια αλλαγής του συντρόφου, τόσο αυτός εμμένει και ενισχύει την στάση του. Είναι αυτονόητο ότι το επακόλουθο είναι οι συγκρούσεις και οι γκρίνιες…

Από το βιβλίο: «Μαμά κόψε το κήρυγμα! (κι εσύ μπαμπά επίσης ) »
Κική Τζωρτζακάκη
Α΄ τόμος
ΚΑΛΕΝΤΗΣ
ΑΗΘΝΑ ,2005

Άλλο ένα σημείο, που δεν λαμβάνουμε υπόψη μας είναι το ότι, το ζευγάρι προέρχεται από ανόμοιες οικογένειες. Κάθε οικογένεια είχε διαφορετικές αξίες, διαφορετικά πιστεύω, διαφορετικό σχέδιο ζωής, διαφορετική εσωτερική δομή. Καλούνται λοιπόν τα δυο άτομα να συνδυάσουν αρμονικά την «προίκα» που κουβαλούν μαζί τους απ’ τη δική τους οικογένεια και να βρουν ένα τρόπο να την αξιοποιήσουν για το κοινό καλό και για το καλό των παιδιών, που θ’ αποκτήσουν...

… Συχνά, η κριτική μας για την οικογένεια του συντρόφου μας, προκαλεί συγκρούσεις, πικρίες και οργή. Ενώ ο ίδιος εκφράζει ανοιχτά την αρνητική του γνώμη και κριτικάρει με οξύτητα τα μέλη της πατρικής του οικογένειας, μόλις εμείς τολμήσουμε να πούμε κάτι αρνητικό, ξεσηκώνουμε θύελλα αντιδράσεων απ’ την πλευρά του. «Έχω δικαίωμα να λέω ό,τι θέλω για τους δικούς μου, αλλά δεν επιτρέπω σε κανέναν να τους κατηγορήσει». Η σωφροσύνη επιβάλλει να μην εκφράζουμε αρνητικά σχόλια, κρίσεις και κατηγορίες για την πατρική οικογένεια του συντρόφου μας, γιατί η τακτική αυτή, πριονίζει τη δική μας σχέση.

Ας δεχτούμε ότι αυτός που αποφασίζει να παντρευτεί, παντρεύεται και όλο το σόι του συντρόφου του. Και είναι αληθινή η ρήση ότι τους συγγενείς δεν τους διαλέγουμε˙ μας προκύπτουν.

Ως φυσικό συμπλήρωμα του ζευγαριού έρχεται το παιδί ή και τα παιδιά. Σύμφωνα με τα καθιερωμένα, τώρα η οικογένεια θεωρείται πλήρης. Οι σύντροφοι μετατρέπονται σε γονείς. Κατά κανόνα, πολύ σύντομα παύουν να είναι σύντροφοι και είναι μόνο γονείς. Είναι γοητευμένοι και λίγο τρομαγμένοι και αμήχανοι με το καινούριο μέλος της οικογένειας και του αφιερώνουν όλες τις σκέψεις τους κι όλες τις δυνάμεις τους. Πιο συχνή είναι αυτή η συμπεριφορά στις γυναίκες, με αποτέλεσμα ο άνδρας να αισθάνεται παραμελημένος, να βλέπει ότι μπαίνει στο περιθώριο και μερικές φορές να ζηλεύει το ίδιο του το παιδί.



Τώρα, με την ανατροφή του παιδιού, έρχονται στην επιφάνεια, χωρίς οι γονείς να το συνειδητοποιούν, τα δικά τους παιδικά βιώματα. Σημαντικοί τομείς της ανάπτυξης του παιδιού, όπως το φαγητό, το παιχνίδι, η αγκαλιά, κατευθύνονται κυρίως από τα παιδικά βιώματα των γονέων. Στο σημείο αυτό συναντάμε καθημερινές δυσκολίες. Άλλα βιώματα και παιδαγωγικές απόψεις έχει ο ένας γονιός, άλλα ο άλλος. Άστο να κλάψει, ν’ ανοίξουν τα πνευμόνια του, λέει ο ένας. Δεν αντέχω να το ακούω να κλαίει, λέει ο άλλος, και το παίρνει αγκαλιά. Ποιός έχει δίκιο; Παραδόξως, και οι δύο, γιατί συνήθως την κατευθυντήρια γραμμή δεν την δίνει η λογική τους, αλλά όσα ζήσανε και διδάχθηκαν στην πατρική τους οικογένεια.

Ποια παιδαγωγική θα επικρατήσει τελικά; Στο σημείο αυτό, πολλές φορές οι δύο γονείς έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις. Αυτό είναι πολύ φυσικό, αφού η πατρική οικογένεια του καθενός είχε διαφορετικές συνήθειες και θέσεις και εφάρμοζε διαφορετικούς κανόνες. Έχουν επομένως, οι γονείς το δικαίωμα – σε ποσοστό 50% ο καθένας – να εφαρμόσει τη δική του παιδαγωγική στην ανατροφή του παιδιού του. Αυτό δεν βλάπτει, ούτε μπερδεύει το παιδί, όπως πίστευαν παλιότερα. Ίσα-ίσα, το βοηθάει να αντιληφθεί τη διαφορετικότητα και το μαθαίνει να επιλέγει, και μάλιστα σύμφωνα με το συμφέρον του! Αρκεί, βεβαίως, οι γονείς να μην καυγαδίζουν μπροστά του, για το ποιός έχει δίκιο, ή ποιού η άποψη θα επικρατήσει…

Από το βιβλίο: «Μαμά κόψε το κήρυγμα! (κι εσύ μπαμπά επίσης)»
Κική Τζωρτζακάκη
Α΄ τόμος
ΚΑΛΕΝΤΗΣ ΑΘΗΝΑ, 2005