Ορθοδοξία

Σύμφωνα με την πίστη μας ο καθένας μας σηκώνει στον κόσμο αυτό ένα σταυρό. Σταυρός σημαίνει δοκιμασίες, θλίψεις, αρρώστιες, υπομονή διαφόρων βασάνων κτλ.

Αυτό που με μπερδεύει είναι πως ενώ ο σταυρός σημαίνει κατ’ανάγκη πόνος, θλίψη κτλ. σε διάφορα κείμενα διαβάζω πως πρέπει να τον σηκώνουμε χαρούμενα. Δεν το καταλαβαίνω, γιατί από τη στιγμή που βιώνεις μια κατάσταση οδυνηρή, αυτό που εισπράττεις είναι πόνος, οπότε πως καλείσαι να χαίρεσαι; αν χαίρεσαι τότε αυτομάτως δεν είναι πόνος άρα ούτε σταυρός.

Ο Χριστός πονούσε ακόμη και πριν αρχίσουν καλά καλά τα πάθη Του (βλ. προσευχή στον κήπο των Ελαίων αν θυμάμαι σωστά όπου τα δάκρυά του περιγράφονται σαν κόμποι ιδρώτα), δε βλέπουμε πουθενά καμιά χαρά παρά μόνο την οδύνη Του, την άκρα Του ταπείνωση, τα δάκρυά Του ακόμη και το παράπονο (Ηλί, Ηλί λαμά σαβαχθανί).

Σε διάφορα κείμενα όμως διαβάζω πως ο χριστιανός που είναι κοντά Του βιώνει από τώρα τον Παράδεισο, μια πρόγευσή του, είναι χαρούμενος και ότι μάλιστα αν δεν είναι χαρούμενος αλλά θλιμμένος αυτό δείχνει ότι έτσι θα ναι και μετα θάνατον. Παίρνω ένα μήνυμα, ότι οφείλει ο χριστιανός να σηκώνει μεν το σταυρό του αλλά να είναι και χαρούμενος. Μπορώ να καταλάβω την παραίνεση να μην απελπίζεται φυσικά, αλλά το να φαίνεται η θλίψη και η οδύνη σαν ένδειξη ότι δε βαδίζει σε καλό δρόμο με μπερδεύει! Γιατί τότε πώς είναι σταυρός αυτό που βιώνεις; Δεν το καταλαβαίνω. Άλλωστε αν για παράδειγμα κάποιος δοκιμάζεται καθημερινά και διαρκώς από την εχθρότητα και το μίσος κάποιου άλλου (πχ. ένας εχθρικός γονιός, σύντροφος, συγκάτοικος, παιδί) πως γίνεται από τη μια να καλείται να μείνει πλάι στον εχθρό του και να υπομένει τον πόνο από το μίσος που εισπράττει αλλά να χαίρεται ταυτόχρονα; τι είδους χαρά είναι αυτή;

Όταν εισπράττεις συνέχεια μίσος αναπόφευκτο δεν είναι να ζεις μέσα σε μια διαρκή οδύνη; Καταλαβαίνω πως η δοκιμασία αυτή έγκειται στο να μην αφήνεις την οδύνη να σε μεταλλάζει σε ένα μίζερο, κακιασμένο και μεμψίμοιρο άνθρωπο αλλά να διατηρείς την αγάπη στην καρδιά σου αγωνιζόμενος, προσευχόμενος και αντλώντας δύναμη από Εκείνον. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι του σημείου να καλείσαι να έχεις ένα ειλικρινώς χαρούμενο πρόσωπο και όχι προσωπείο…κάποιος που μαχαιρώνεται βγάζει κραυγή όχι γέλιο. Πως καλείται κάποιος που μαχαιρώνεται ακατάπαυστα και παραμένει υπομένωντας αυτή την κατάσταση να βιώνει ταυτόχρονα τον Παράδεισο;

Αγαπητή Ελεάννα, σίγουρα δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος και γνώστης του θέματος που θίγεις, ώστε να λάβεις τα γραφόμενά μου ως ασφαλή για να τα ακολουθήσεις.
Θα γράψω με γνώμονα αυτό που αισθάνομαι. Διάβασα σε άλλο σημείο του φόρουμ για τον Ρουμάνο Γέροντα που κοιμήθηκε πρόσφατα. Έλεγε πως βρισκόταν στη φυλακή, στην άκρα απομόνωση και εκεί χαιρόταν γιατί υπέφερε για την πίστη του. Θεωρώ πως η έννοια της χαρμολύπης που οφείλει να ζει ο κάθε χριστιανός του επιτρέπει να υπομένει τα βάσανα αυτής της ζωής με καρτερία και σίγουρα ως άνθρωπος θα νοιώσει και τη θλίψη. Ταυτόχρονα όμως βιώνει και τη χαρά να ακολουθείς το παράδειγμα του Χριστού. Έτσι εμποδίζει τη θλίψη από τη μετατροπή της σε απελπισία η οποία είναι παγίδα του πονηρού. Θλίβεται μεν, δεν απελπίζεται δε και ο αγώνας του τού φέρνει χαρά. Αυτό που τελικά μένει πρέπει να είναι, με τη Χάρη του Θεού, η χαρά και όχι η θλίψη.

Καλημέρα Αναστάσιε. Νομίζω κι εγώ κάπως έτσι είναι γιατί σίγουρα νιώθει χαρά κάποιος που ξέρει πως έχουν καποιο νόημα οι θλίψεις του και προσπαθεί ν ακολουθήσει Εκείνον. Όταν οι θλίψεις έχουν νόημα δε γίνεται να απελπιστείς. Αυτό το καταλαβαίνω και συμφωνω με όσα λες. Επισης καταλαβαινω πως στο τελος του αγωνα αυτο που μένει είναι η χαρά, λογικό είναι αφού τελειώνει η δοκιμασία να χαίρεσαι που βγήκες ζωντανός και δεν εξέπεσες. Απλώς τυχαίνει συχνά να διαβάζω ότι ειναι αμαρτία να θλίβεσαι, να νιώθεις λυπη και αυτο ειναι που δεν καταλαβαινω. Δυστυχως δε θυμαμαι συγκεκριμενα αποσπάσματα κειμένων να αναδημοσιευσω. Πιστευω παντως πως αλλο λυπη αλλο απελπισια.

Καλημέρα και σε σένα Ελεάννα.
Νομίζω (χωρίς να θέλω πάλι να πω ότι είμαι σίγουρος) πως δεν είναι η θλίψη που θεωρείται αμαρτία, αλλά το αν αυτή η θλίψη δεν είναι προσωρινή και διαιωνίζεται με αποτέλεσμα τη δημιουργία της απελπισίας.

Καλησπέρα Ελεάννα,

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω πείρα στο θέμα του πόνο, άλλωστε είμαι "πιτσιρίκι" ακόμα. Μπορώ πάντως να πω πως είμαι πολύ ευαίσθητος σε κάθε πόνο που βιώνω και πως κάπως με "ζαλίζει" και δεν σκέφτομαι πολύ σωστα. Όταν όμως το βλέπω, σκέφτομαι πως πρέπει να γίνω ανεκτικός αρχικά και ύστερα πιο δεκτικός στον πόνο.

Διαβάζοντας τις δημοσιεύσεις σου, δεν βλέπω να λες κάτι το παράλογο.
Η διαδικασία του να δοξάζουμε τον Θεό για όσα συμβαίνουν στην ζωή μας είναι όντως πολύ δύσκολη. Αλλά εκεί θα βρούμε τον Θεό.

Αυτό που θα προσέθετα σε αυτά που λες είναι πως ο πόνος δεν είναι απλώς δοκιμασία. Δεν είναι δοκιμή για το αν θα κρατηθούμε όρθιοι αλλά είναι φάρμακο.
Και νομίζω (αν κάνω λάθος ας με διορθώσετε) πως όταν πονάμε και όταν λυπούμαστε φταίει ο εγωισμός μας και πως αυτό είναι που θεραπεύει ο πόνος - όταν προσπαθήσουμε να τον δούμε με άλλη προοπτική.

Επίσης ο πόνος (του εγώ μας) μας εμποδίζει απο το να κάνουμε το πραγματικά καλό και άγιο, που πολλές φορές θα θέλαμε να κάνουμε. Όπως και να έχει ο πόνος είναι ένα θέμα που έχει πολύ βάθος και ελπίζω να συνδράμουν λίγο και τα υπόλοιπα μέλη.

Αν έχεις χρόνο και όρεξη εγώ θα σου πρότεινα να δεις και αυτά:
2 στα αγγλικά :
Dying We Live
The Difficult Path of Giving Thanks

Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν

Αλλά και αυτό;
Ὁ μοναχός μέ τό ἰαματικό χάρισμα

Αγαπητέ Αναστάσιε, πιστεύω πως αν καποιος δεν εχει πιστη και αγαπη στο Θεο και στους ανθρώπους ως εικόνες Θεου, ακόμα και μια μικρής διάρκειας λύπης μπορεί να οδηγήσει σε απελπισία, γιατί χωρίς Θεό ο παραμικρός πόνος της ζωής δεν έχει νόημα. Αντίθετα, όταν κολλάμε πάνω Του σα βδέλλες (!!!) και μόνο η θύμηση του δικού Του πόνου αρκεί για να δώσει δύναμη και νόημα και να μας ταπεινώσει αφού Εκείνος υπέφερε όντας αναμάρτητος ενώ εμείς...

Αγαπητέ Φοιτητή οχι δεν εννοούσα ότι ο πόνος δυσκολευει να δοξάζεις το Θεό, αυτό θα σήμαινε πως ξεχάσαμε ότι ο Θεός σαν πατέρας από αγάπη παιδεύει. Χώρια που πολλές θλίψεις και πόνους ναι μεν τα επιτρέπει ο Θεός με την έννοια ότι όπως μας έχει πει ούτε μια τρίχα δε γίνεται από άσπρη μαύρη αν δεν το θέλει, αλλά με ελεύθερη βούληση τα προκαλούμε οι άνθρωποι ο ένας στον άλλο όταν απομακρυνόμαστε από Εκείνον.
Καταλαβαίνω ότι υπάρχει και ο εγωιστικός πόνος αλλά όχι δεν υπάρχει μόνο τέτοιος. Αλλωστε ο Χριστος υπέφερε και δοκίμασε θλίψη και πόνο και φυσικά δεν είχε κανένα εγωισμό. Ο πόνος είναι φυσικό επακόλουθο μιας πράξης ή λέξης κακίας κάπως σα δράση-αντίδραση.
Ο πόνος όντως πιστεύω οτι είναι φάρμακο σε ορισμένες περιπτώσεις, πολλές περιπτώσεις, για να ταπεινώσει πχ ένα υψηλό φρόνημα. Όμως όπως είναι γνωστό, τα φάρμακα στην υπερδοσολογία τους δρουν σα δηλητήρια. Προφανώς χρειάζεται αντίστοιχα μεγαλύτερος πνευματικός αγώνας ώστε να αποκτά κανείς ανοσία σε τέτοιο δηλητήριο, δηλαδή να δοκιμάζει μεν τη θλίψη αλλά χωρίς αυτό να οδηγεί σε πτώση της αγάπης με διάφορους τρόπους (θυμό προς τους άλλους ή προς τον εαυτό μας.)
Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο για τις απαντήσεις σας με βοήθησαν να το σκεφτώ και θα μελετήσω και τα σχετικά λινκ που δίνει ο αδελφός Φοιτητής.

eleanna έγραψε:Αγαπητέ Αναστάσιε, πιστεύω πως αν καποιος δεν εχει πιστη και αγαπη στο Θεο και στους ανθρώπους ως εικόνες Θεου, ακόμα και μια μικρής διάρκειας λύπης μπορεί να οδηγήσει σε απελπισία, γιατί χωρίς Θεό ο παραμικρός πόνος της ζωής δεν έχει νόημα. Αντίθετα, όταν κολλάμε πάνω Του σα βδέλλες (!!!) και μόνο η θύμηση του δικού Του πόνου αρκεί για να δώσει δύναμη και νόημα και να μας ταπεινώσει αφού Εκείνος υπέφερε όντας αναμάρτητος ενώ εμείς...

Κάπου εκεί βρίσκεται το μυστικό της Χριστιανικής αντιμετώπισης των δοκιμασιών και των θλίψεων.

Κατ΄αρχήν να πω ότι δοκιμασίες δεν είναι μόνο οι θλίψεις, οι στερήσεις και ο πόνος, δοκιμασίες είναι και οι χαρές, ο πλούτος και η δόξα. Ο Χριστιανός, αφού κάνει βέβαια ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν και εξαρτάται απ' αυτόν, έχει την ελπίδα του στο Θεό, στις θλίψεις και τον πόνο, αλλά και στις στιγμές χαράς, ευμάρειας και δόξας δεν παραλείπει να τις αποδίδει στο Θεό, να Τον δοξάζει, και να φροντίζει να τις μοιράζεται με τους συνανθρώπους του.

Δεν αποτυγχάνει στις δοκιμασίες μόνο όποιος απελπίζεται στις θλίψεις, αλλά και όποιος τις χαρές τις κρατά για τον εαυτό του.

Η ζωή του Χριστιανού, όταν γνωρίσει κι αγαπήσει βαθειά το Χριστό, είναι χαρμολύπη, επειδή έχει στηριγμένη την ελπίδα του αγώνα του σ΄Αυτόν, αλλά νοιώθει και θλίψη που τους χωρίζει ακόμη μεγάλη απόσταση. Ο Χριστιανός είναι χαρούμενος γιατί βλέπει το Χριστό να τον περιμένει στο τέλος του δρόμου και γιατί ξέρει ότι ο Χριστός σταυρώθηκε και ανέστη για ν΄ανοίξει και για μας το δρόμο για τη Βασιλεία Του, κι αυτό κανείς μα κανείς σ΄αυτό τον κόσμο δεν μπορεί να μας το στερήσει:



"1 Δικαιωθέντες ούν εκ πίστεως ειρήνην έχομεν προς τον Θεόν διά τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, 2 δι' ού και την προσαγωγήν εσχήκαμεν τή πίστει εις την χάριν ταύτην εν ή εστήκαμεν, και καυχώμεθα επ' ελπίδι της δόξης τού Θεού. 3 ου μόνον δε, αλλά και καυχώμεθα εν ταίς θλίψεσιν, ειδότες ότι η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται, 4 η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, 5 η δε ελπίς ου καταισχύνει, ότι η αγάπη τού Θεού εκκέχυται εν ταίς καρδίαις ημών διά Πνεύματος αγίου τού δοθέντος ημίν." (Ρωμ. 5, 1-5)

"Τι είναι και τι δεν είναι σταυρός στην οικογένεια"



Ερώτηση: Πιστεύετε ότι χρειάζεται κάποιος να σταυρωθεί, να σταυρώνεται καθημερινά μέσα στο γάμο, μέσα στην κοινωνία, μέσα στην ιστορία περιμένοντας την ανάστασή του ή προς το τέλος της ζωής, στη μετά θάνατον ζωή;

Απάντηση. Εγώ θα ήθελα να μεταθέσω λίγο το κέντρο βάρους της ενδιαφέρουσας ερωτήσεώς σας, από το πότε έρχεται η ανάσταση στο πώς νοούμε τη Σταύρωση. Θα πάω πιο πριν, διότι η εμπειρία μου είναι ότι γίνεται πολύ κακή χρήση της έννοιας και του όρου της Σταυρώσεως και του Σταυρού μέσα στις οικογένειες. Ας μη ξεχνάμε από πού δανειστήκαμε αυτή τη λέξη, τη δανειστήκαμε από το Σταυρό του Χριστού, ο οποίος αποτελεί το πρότυπο του πάθους και του πόνου ενός απολύτως αναμάρτητου, δηλαδή απολύτως αναίτιου γι’ αυτό που του συνέβαινε. Θεωρώ λοιπόν ότι *μπορεί να χρησιμοποιεί τον όρο Σταυρός κάποιος για μια κατάσταση και να πει “είναι ο Σταυρός μου” όταν ο ίδιος είναι απολύτως αμέτοχος και αναίτιος σ’ αυτό που του συμβαίνει.* Το να πεθάνει ξαφνικά ο σύντροφος είναι σταυρός, ή όταν αρρωστήσει βαριά, πράγμα που θα επιβαρύνει και τον άλλο επίσης, είναι σταυρός για τον άλλον ή αντίστοιχες καταστάσεις με τα παιδιά κτλ ή με την προσωπική μας υγεία ή ένα άλλο θέμα σοβαρό της ζωής μας. Το να ονομάζουμε όμως σταυρό, όπως συμβαίνει συνήθως, μια κατάσταση κακής συμπεριφοράς του συζύγου ή της συζύγου στην οποία εγώ έχω το 50 ή 60 ή 70%, συμμετέχω σ’ αυτή και υποδαυλίζω αυτή την κατάσταση, αυτό όχι απλώς είναι λάθος αλλά είναι και βεβήλωση της έννοιας του Σταυρού.
Η πείρα στις σχέσεις των ζευγαριών δείχνει ότι είμαστε σε πολύ μεγάλο βαθμό υπαίτιοι για την κακή συμπεριφορά του άλλου, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Είναι αυτό που είπα πριν για την κρίση στο γάμο, όπου ο άλλος γίνεται ο εχθρός μας και του τα φορτώνουμε όλα. “Αυτός είναι έτσι, καλά έχω κι εγώ κάτι λίγο, αλλά αυτός ο άνθρωπος είναι προβληματικός, είναι και από το χαρακτήρα του” και μπορεί η δική μου τάση να είναι τέτοια που να τον εξοργίζει τον άλλο, να τον πνίγει, να τον φέρνει σε αδιέξοδα και αντιδρά με τον τρόπο που έμαθε να αντιδρά, με φωνές, με θυμό, με βρισιές κτλ. Λοιπόν, είναι μεγάλο το θέμα για να το αναλύσουμε τώρα με παραδείγματα, πώς μπορεί εμείς να συντελούμε στην κατάσταση του άλλου, αλλά απλώς το λέω για να το κρατήσουμε. Μην είμαστε εύκολοι να ονομάζουμε κάτι Σταυρό. Από τη στιγμή που θα αφαιρέσουμε μερικές τέτοιες περιπτώσεις, δεν μιλάμε συνακόλουθα για Ανάσταση ή μιλάμε αλλά αν μεταθέσουμε εκεί την έννοια του Σταυρού τότε ξέρετε ποιος είναι ο Σταυρός μας; Ο Σταυρός μας είναι να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε εμείς τι μας συμβαίνει, ο Σταυρός είναι να διορθώσουμε εμείς το χαρακτήρα μας. Εκεί ταιριάζει με την έννοια του Σταυρού περισσότερο γιατί τον χαρακτήρα μας δεν τον δημιουργήσαμε εμείς, αλλά τότε όμως αλλάζει το κέντρο βάρους και δεν λέμε “ο Σταυρός μου είναι ο σύντροφός μου”, λέμε “ο Σταυρός μου είμαι εγώ, μ’ αυτά που έχω, τα κουσούρια που έχω”.

Οι άγιοι αυτό το φρόνημα είχαν. Οι άγιοι είχαν τη νοοτροπία ότι ζουν μέσα στον παράδεισο και ότι μόνο αυτοί είναι το πρόβλημα, μόνο αυτοί έχουνε πάνω τους αμαρτίες και πάθη. Απέχουμε εμείς απ’ αυτό, αλλά τουλάχιστον ας μην χρησιμοποιούμε τη λέξη Σταυρός σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Εάν δούμε σαν Σταυρό αυτά τα ζητήματα τότε θα ακολουθήσει Ανάσταση οπωσδήποτε και η Ανάσταση μπορεί να μην έχει τη μορφή μιας θεαματικής αλλαγής στο χαρακτήρα ή στις σχέσεις του ζευγαριού, που καμιά φορά την έχει κι αυτή τη μορφή, αλλά μπορεί να είναι αυτή η ήρεμη και διαρκής γλυκιά παρηγοριά και βοήθεια και στήριξη που η χάρη του Θεού στέλνει.

Απάντηση από τον π. Βασίλειο Θερμό σε ερώτηση ακροατή της εισήγησής του με τίτλο “Εφηβεία, μια παρεξηγημένη ηλικία” στο Νεανικό Επιμορφωτικό Όμιλο Σύρου.

Πηγή: “Για τη ζωή και την οικογένεια”, Νεανικός Επιμορφωτικός Όμιλος Σύρου, Σύρος, άνοιξη 2000, σελ. 135-136

Ο σταυρός του καθενός μας, κι ο Σταυρός του Χριστού
13 Ιανουαρίου, 2012 — vatopaidifriend4



του Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

Ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ΄ 24).

Τί σημαίνει «ο σταυρός του καθενός μας»; Και γιατί αυτό «ο σταυρός του καθενός μας», δηλαδή ο ιδιαίτερος σταυρός του κάθε ανθρώπου, ονομάζεται συνάμα και «σταυρός του Χριστού»;

Ο σταυρός του καθενός μας είναι οι θλίψεις και τα βάσανα της γήινης ζωής, που για τον κάθε άνθρωπο είναι δικά του.

Ο σταυρός του καθενός μας είναι η νηστεία, η αγρυπνία και άλλα ευλαβή κατορθώματα, με τα οποία ταπεινώνεται η σάρκα και υποτάσσεται στο πνεύμα. Τα κατορθώματα αυτά πρέπει να είναι ανάλογα με τις δυνάμεις του καθενός και στον κάθε άνθρωπο είναι δικά του.

Ο σταυρός του καθενός μας είναι τα αμαρτωλά ασθενήματα, ή πάθη, που – στον κάθε άνθρωπο – είναι δικά του! Με άλλα απ’ αυτά τα πάθη γεννιόμαστε και μ’ άλλα μολυνόμαστε στην πορεία του γήινου βίου μας.

Ο σταυρός του Χριστού είναι η διδασκαλία του Χριστού.

Μάταιος και άκαρπος είναι «ο σταυρός του καθενός μας» – όσο βαρύς κι αν είναι – αν δεν μεταμορφωθεί σε «σταυρό του Χριστού» με το ν’ ακλουθούμε τον Χριστό.

«Ο σταυρός του καθενός μας», για τον μαθητή του Χριστού γίνεται «σταυρός του Χριστού», γιατί ο μαθητής του Χριστού είναι στερρά πεπεισμένος, ότι πάνω απ’ αυτόν (τον μαθητή) αγρυπνάει ακοίμητος ο Χριστός, ότι ο Χριστός επιτρέπει να του έρθουν θλίψεις σαν μια αναγκαία και αναπόφευκτη προϋπόθεση της χριστιανικής πίστεως, ότι καμιά θλίψη δεν θα τον πλησίαζε, αν δεν το είχε επιτρέψει ο Χριστός, κι ότι με τις θλίψεις που του συμβαίνουν, ο Χριστιανός γίνεται οικείος του Χριστού και καθίσταται κοινωνός της μοίρας Του στη γη και, για τον λόγο αυτό, και στον ουρανό.

«Ο σταυρός του καθενός μας» γίνεται για τον μαθητή του Χριστού «σταυρός του Χριστού», γιατί ο αληθινός μαθητής του Χριστού σέβεται και θεωρεί την τήρηση των εντολών του Χριστού σαν τον μόνο σκοπό της ζωής του. Αυτές οι πανίερες εντολές γίνονται γι’ αυτόν σταυρός, πάνω στον οποίο συνεχώς σταυρώνει τον παλαιό άνθρωπο «συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις» του (Γαλ. ε΄ 24).

Απ’ αυτά είναι φανερό γιατί, για να λάβουμε τον σταυρό μας, είναι ανάγκη ν’ απαρνηθούμε προηγουμένως τον εαυτό μας μέχρι και ν’ απολέσουμε ακόμα τη ζωή μας.

Τόσο βαθιά και τόσο πολύ έχει συνηθίσει στην αμαρτία και οικειώθηκε σ’ αυτήν η πεσμένη στην αμαρτία φύση μας, που ο Λόγος του Θεού δεν παύει να αποκαλεί αυτή τη φύση ψυχή του πεπτωκότος ανθρώπου.

Για να δεχτούμε τον σταυρό στους ώμους μας, πρέπει πρώτα να πάψουμε να ικανοποιούμε το σώμα στις ιδιότροπές του επιθυμίες παρέχοντάς του μονάχα ό,τι είναι αναγκαίο για την ύπαρξή του· πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η αλήθεια μας είναι ένα σκληρότατο ψέμα μπροστά στο Θεό και η λογική μας είναι μια τέλεια ανοησία· τέλος, αφού παραδοθούμε στο Θεό μ’ όλη τη δύναμη της πίστης μας και ριχτούμε στη μελέτη του Ευαγγελίου, πρέπει να απαρνηθούμε το δικό μας θέλημα

Όποιος πραγμάτωσε μια τέτοια απάρνηση του εαυτού του είναι ικανός να λάβει τον σταυρό του. Με υπακοή και υποταγή στο Θεό και επικαλούμενος τη βοήθειά Του για να ενισχυθεί έναντι της αδυναμίας του, κοιτάει δίχως φόβο και αμηχανία τη θλίψη που προσεγγίζει, προετοιμάζεται μεγαλόψυχα και γενναία να την υπομείνει, ελπίζει ότι μέσω αυτής της θλίψεως θα γίνει κοινωνός και συμμέτοχος των παθών του Χριστού και φτάνει τη μυστική ομολογία του Χριστού, όχι μόνο με το νου και την καρδιά του, αλλά και με την ίδια την πράξη, την ίδια τη ζωή του.

Ο σταυρός είναι και παραμένει βαρύς και καταθλιπτικός, ενόσω παραμένει ο σταυρός μας. Όταν όμως μεταμορφωθεί σε σταυρό του Χριστού, τότε γίνεται ασυνήθιστα ελαφρός. «Ο ζυγός μου», είπε ο Κύριος, «χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν έστιν» (Ματθ. ια΄ 30).

Ο μαθητής του Χριστού λαμβάνει τον σταυρό στους ώμους του, όταν παραδέχεται πως είναι άξιος των θλίψεων που η Πρόνοια του Θεού του καταπέμπει.

Ο μαθητής του Χριστού τότε φέρει και υπομένει τον σταυρό του σωστά όταν αναγνωρίζει ότι είναι ακριβώς εκείνες οι θλίψεις που του στάλθηκαν και όχι άλλες, που είναι αναγκαίες για την εν Χριστώ μόρφωσή του και τη σωτηρία του.

Τότε φέρουμε καρτερικά τον σταυρό μας, όταν αληθινά αντιλαμβανόμαστε και αναγνωρίζουμε το αμάρτημά μας. Σ’ αυτή τη συναίσθηση του αμαρτήματός μας δεν υπάρχει καμιά αυταπάτη. Ωστόσο, οποίος παραδέχεται τον εαυτό του αμαρτωλό και ταυτόχρονα γογγύζει και μοιρολογεί από το ύψος του σταυρού του αποδεικνύει μ’ αυτό ότι με το να παραδέχεται την αμαρτία του επιφανειακά κολακεύει μονάχα τον εαυτό του και τον ξεγελά.

Το να υπομένουμε καρτερικά τον σταυρό μας αποτελεί αληθινή μετάνοια

Εσύ, αδελφέ, που είσαι σταυρωμένος στον σταυρό, εξομολογήσου στον Κύριο μέσα στη δικαιοσύνη και τη χρηστότητα των κριμάτων Του. Με την αυτοκατάκριση δικαίωσε την κρίση του Θεού και θα λάβεις άφεση των αμαρτιών σου.

Εσύ, που είσαι σταυρωμένος στον σταυρό, γνώρισε τον Χριστό – και θα σου ανοιχτεί η πύλη του Παραδείσου.

Από τον σταυρό σου δοξολόγησε τον Κύριο, αποκρούοντας από τον εαυτό σου κάθε λογισμό μεμψιμοιρίας και γογγυσμού, απορρίπτοντάς τον σαν έγκλημα και σαν βλασφημία εναντίον του Θεού.

Από την κορυφή του σταυρού σου ευχαρίστησε τον Κύριο για την ανεκτίμητη δωρεά, για τον σταυρό σου, για το πολύτιμο προνόμιο σου, το προνόμιο να μιμείσαι τον Χριστό με τα βάσανα και το μαρτύριό σου.

Από τον σταυρό, όπου είσαι σταυρωμένος, θεολόγησε, γιατί ο σταυρός είναι το αληθινό και μόνο σχολειό, φυλακτήριο και αγία τράπεζα της αληθινής Θεολογίας. Έξω από τον σταυρό, δίχως τον σταυρό, δεν υπάρχει ζώσα γνώση Χριστού.

Μην αναζητάς τη χριστιανική τελείωση στις ανθρώπινες αρετές. Εκεί δεν υπάρχει αυτή η τελείωση· αυτή είναι κρυμμένη στον σταυρό του Χριστού.

Ο σταυρός του καθενός μετατρέπεται σε σταυρό του Χριστού, όταν ο μαθητής του Χριστού φέρει τον σταυρό του με ενεργό τη συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του, που έχει ανάγκη κολασμού, όταν φέρει τον σταυρό του με ευχαριστία προς τον Χριστό και με δοξολόγησή Του. Σαν αποτέλεσμα αυτής της δοξολογίας και ευχαριστίας μέσα στον βασανισμένο άνθρωπο εμφανίζεται η πνευματική παρηγοριά· η ευχαριστία και η δοξολογία αυτή γίνονται πλουσιότατη πηγή ασύλληπτης και αιώνιας χαράς, που ξεπηδάει με χάρη από την καρδιά, ξεχύνεται στην ψυχή και στο ίδιο το σώμα

Ο σταυρός του Χριστού, μονάχα στην εξωτερική του όψη, για τους σαρκικούς οφθαλμούς, είναι πεδίο και χώρος σκληρός και δύσκολος.

Για τον μαθητή του Χριστού, που Τον ακολουθεί, ο σταυρός είναι πεδίο και χώρος ύψιστης πνευματικής ηδονής και απολαύσεως. Τόσο μεγάλη είναι αυτή η ηδονή και απόλαυση, ώστε η θλίψη πνίγεται και σβήνει ολότελα από την απόλαυση και ο μαθητής του Χριστού, που τον ακολουθεί, αισθάνεται μονάχα ηδονή στο μέσο και των πιο σκληρών βασάνων.

Έλεγε η νεαρή Μαύρα στον νεαρό σύζυγό της Τιμόθεο, ο οποίος υπέμενε φοβερά βασανιστήρια και πόνους και την καλούσε να δεχτεί κι εκείνη το μαρτύριο: «Φοβούμαι, αδελφέ μου, μήπως τρομάξω, όταν θα δω τα φοβερά βασανιστήρια και τον εξοργισμένο ηγεμόνα μήπως αποκάμω σε καρτερία και υποκύψω εξαιτίας της νεανικής μου ηλικίας». Ο μάρτυρας Τιμόθεος της απάντησε τότε: «Έλπιζε στον Κύριο μας Ιησού Χριστό και τα βασανιστήρια θα είναι για σένα λάδι, που ξεχύνεται επάνω στο σώμα σου και πνεύμα δρόσου στα κόκκαλά σου, που θα ανακουφίζει όλες σου τις ασθένειες».

Ο σταυρός είναι η ισχύς και η δόξα όλων των απ’ αιώνος Άγιων.

Ο σταυρός είναι ιατήρας των παθών, εξολοθρευτής των δαιμόνων.

Θανάσιμος είναι ο σταυρός για εκείνους, που τον σταυρό τους δεν τον μεταμόρφωσαν σε σταυρό του Χριστού, που από τον σταυρό τους γογγύζουν κατά της Πρόνοιας του Θεού, για εκείνους που τον μέμφονται και τον βλασφημούν και παραδίδονται στην απελπισία και την απόγνωση. Οι αμαρτωλοί, που δεν εξομολογούνται και δεν μετανοούν, πεθαίνουν πάνω στον σταυρό τους με θάνατο αιώνιο και με το να μην υπομένουν καρτερικά αποστερούνται την αληθινή ζωή, τη ζωή μέσα στον Θεό. Τους αποκαθηλώνουν από τον σταυρό τους, για να κατέβουν σαν ψυχές στον αιώνιο τάφο, στις φυλακές του άδη.

Ο σταυρός του Χριστού ανυψώνει από τη γη τον μαθητή του Χριστού που είναι σταυρωμένος επάνω του. Ο μαθητής του Χριστού, που είναι σταυρωμένος πάνω στον σταυρό του, φρονεί τα άνω, με τον νου και την καρδιά του ζει στον ουρανό και καθορά τα μυστήρια του Αγίου Πνεύματος εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών. «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν», είπε ο Κύριος, «απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι».

(«Ασκητικές Εμπειρίες», τ. Α΄. Μετάφραση από τα ρωσικά: Χαράλαμπος Ασσιώτης, Θεολόγος. Από το περιοδικό «Ορθόδοξη Μαρτυρία», εκδ. Παγκυπρίου συλλόγου Ορθοδόξου Παραδόσεως, Οι φίλοι του Αγ. Όρους.)

Πηγή: vatopaidi.wordpress.com[