Ορθοδοξία

"Διδάξω ανόμους τας οδούς σου και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι" λέει ο προφητάνακτας Δαυίδ στο Ψαλμό 50. Πώς το αντιλαμβανόμαστε αυτό; Όλοι όσοι ασχολούνται περισσότερα θερμά με την πίστη εν σχέση με άλλους διαρκώς βλέπουν αρκετό κόσμο - συνήθως από άγνοια αλλά όντας ισχυρογνώμων - να διαπράττουν ασέβειες. Πώς θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε απέναντι σε αυτά τα άτομα;

Φαντάζομαι πως είναι ένα που σίγουρα θα σας έχει απασχολήσει.

Με αγαπη και προσευχη...

Η υπόδειξη ορισμένων πραγμάτων θεωρείς ότι μπορεί να βοηθήσει;

Μπορει να βοηθησει -ως ενα βαθμο- αλλωστε αν βλεπουμε εναν αδελφο μας να διαπραττει παρασσυρομενος -για οποιοδηποτε λογο- ασεβειες και εμεις απο αγαπη και πονο για τον αδελφο μας αυτο, το καταλαβαινουμε και θλυβομαστε γι αυτα τα οποια πραττει πως γινεται να σιγησουμε και να μην πουμε τιποτα -μεσα απο την αγαθη καρδιακη μας προαιρεση-. Μηπως αλλωστε αυτο δεν δειχνει αδιαφορια?

Σημασια εχει ομως και το πως θα υποδειξουμε στον αδελφο μας -αυτα τα, καποια πραγματα. Πρεπει να του μιλησουμε, με ηρεμη καρδία, με καλο τροπο και ταπεινο, προσπαθωντας με αγαπη να νοιωσουμε την καρδια αυτου του ανθρωπου, -το τι εχει στην ψυχη του- και κανει αυτα τα οποια κανει. Μηπως ειναι η αγνοια, μηπως τον παρεσερνουν κακοι λογοι και γνωμες στον στραβο δρομο, μηπως ειναι πληγωμενη η ψυχη και η καρδια του απο αδικιες που υπεστει και αντιδρα μ'αυτον τον τροπο, μηπως..μηπως?

Κι αν τον πλησιασουμε ετσι, φρονιμα, ιδιαιτερως, με αγαπη και συνεση και ζητησουμε με ειλικρινια να τον καταλαβουμε, γιατι νοιαζομαστε πραγματικα για τον αδελφο μας και απο αγαπη ζητουμε να τον καταλαβουμε για να τον βοηθησουμε τοτε πιθανον -και δειχνωντας υπομονη- κι ο αδερφος μας να θελησει να ανοιξει την καρδια του και να μοιραστει μαζι μας τι ειναι αυτο που τον απασχολει, τι νοιωθει και τι κανει -και γιατι...
Και αν παλι δεν θελησει και πεισμωνει -ας μην τον πιεζουμε, μηπως και εξοργιστει μαζι μας και σκληρηνει ακομη περισσοτερο η καρδία του. Τοτε ας κανουμε υπομονη και ας υποχωρησουμαι -προσευχομενοι για εκεινον- και καποια αλλη στιγμη, ισως, αν φανει καταληλη ας ξαναπροσπαθησουμε.

Και αν παλι τον πλησιασουμε και του μιλισουμε αυστηρα και με φωνη δυνατη και τον κρινουμε με οργη -και με καποια παρησσια- παλι μαλλον θα τον εξοργησουμε και θα σκληρυνει ακομα περισσοτερο παρα θα τον μαλακωσουμε και θα τον αλλαξουμε προς το χειροτερο λογω αντιδρασης μαλλον, παρα προς το καλυτερο.

Αλλα και παλι εμεις τιποτα το ιδιαιτερο δεν μπορουμε να κανουμε για να τον αλλαξουμε. Το πολυ-πολυ να μπορεσουμε να ριξουμε ενα σπορο στη ψυχη αυτου. Αλλα για να καρποφορησει αυτος ο σπορος και να ανθισει στη ψυχη αυτου -αυτο- μονο με την χαρη του Θεου μπορει να γινει. Γι αυτο και η εκ καρδιας προσευχη εχει μεγαλυτερη αξια απο τα δικα μας τα λογια γιατι μονο ο Θεος γνωριζει την ψυχη του ανθρωπου αυτου και μονο με την δικια του τη χαρη μπορει ο ανθρωπος να ερθει κοντα του, οσο μακρια κι αν ειναι θα βρεθει ο τροπος. Κι ο Θεος, που ειναι αγαπη, νοιαζεται και αγαπαει ολους τους ανθρωπους και θελει δωσει ευκαιριες σε ολους να ερθουν κοντα του, αν το θελησουν και το επιζητουν καπως και οι ιδιοι. Και η προσευχη που γινεται με πιστη και εκ αγαθης καρδιας, εισακουεται απ' τον Θεο και τοτε ολα δυναται να γινουν.

Κατα Ματθαίον κεφ.7
<<7 Zητάτε και θα σας δοθεί. Γυρεύετε και θα βρείτε. Xτυπάτε και θα σας ανοιχτεί. 8Γιατί, ο καθένας που ζητάει, παίρνει κι εκείνος που γυρεύει, βρίσκει και σ εκείνον που χτυπάει, θ ανοιχτεί. 9Ή μήπως υπάρχει κανένας από σας τους ανθρώπους, που, αν ο γιος του του ζητήσει ψωμί, αυτός θα του δώσει πέτρα; 10Ή αν του ζητήσει ψάρι, θα του δώσει φίδι; 11Aν λοιπόν εσείς, παρόλο που είστε πονηροί, ξέρετε να δίνετε ωφέλιμα πράγματα στα παιδιά σας, σκεφτείτε πόσο περισσότερο ο Πατέρας σας ο ουράνιος θα δώσει ωφέλιμα πράγματα σ εκείνους που του ζητούνε .>>

Κατα Ματθαιον κεφ.18
<<11 Kι άλλωστε ο Γιος του Aνθρώπου ήρθε να σώσει τον χαμένο. 12Tι νομίζετε; Aν ένας άνθρωπος έχει εκατό πρόβατα και συμβεί να χαθεί το ένα απ αυτά, δεν αφήνει μήπως τα εννενήντα εννιά στα βουνά και τρέχει ν αναζητήσει το χαμένο; 13Kι αν συμβεί να το βρει, σας βεβαιώνω πως χαίρεται περισσότερο γι αυτό, παρά για τα εννενήντα εννιά που δε χάθηκαν. 14Παρόμοια, ο Πατέρας σας ο ουράνιος δε θέλει να χαθεί ούτε ένας απ αυτούς τους μικρούς >>

Κατα Ματθαιον κεφ21.
<<21Aποκρίθηκε τότε ο Iησούς και τους είπε: Πραγματικά, σας λέω, αν έχετε πίστη και δεν ταλαντευτείτε, όχι μόνο αυτό που συνέβη με τη συκιά θα κάνετε, αλλά κι αν ακόμα πείτε σε τούτο το βουνό: Σήκω και ρίξου στη θάλασσα, θα γίνει. 22Kαι όλα όσα ζητήσετε στην προσευχή έχοντας πίστη, θα τα λάβετε .>>

Αγαπητέ Γρηγόρη,

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου θα ήθελα να προσθέσω όμως δυο σκέψεις πάνω στο θέμα αυτό.
Όταν ξεκίνησα την επιστροφή μου κοντά στην Εκκλησία είχα την ορμή του νεοφώτιστου. Ξαφνικά έβλεπα τον κόσμο διαφορετικά κι ήθελα κι όλοι οι άλλοι να τον δουν με τον ίδιο τρόπο. Αυτή η ορμή με οδήγησε σε πολλά λάθη και απογοητεύσεις και μια ιδέα έπαρσης. Η εμπειρία αυτή μαζί με την πνευματική μελέτη και τις συμβουλές του Πνευματικού μου με οδήγησαν να καταλάβω ότι:

1) Η ελευθερία του Ανθρώπου είναι αξία απαραβίαστη για κάθε πραγματικό Χριστιανό. Δεν μπορείς να βοηθήσεις κανένα να σωθεί αν δεν το θέλει κι εκείνος. Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν παραβιάζει τη θέληση του ανθρώπου να είναι κοντά Του ή μακριά Του. Μπορεί να τον καλεί με διάφορους τρόπους κατά διαστήματα, αλλά με εξαιρετικά διακριτικό τρόπο. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ, γιατί η συμπεριφορά μας αν είναι πιεστική ή εκβιαστική μπορεί και τον αδελφό μας να σκανδαλίσει και να μας κάνει υπόλογους απέναντι στο Θεό.

2) Η σωτηρία του ανθρώπου είναι έργο του Θεού δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Δεν είναι δικό μας έργο. Κατά συνέπεια εμείς αν μπορούμε θα ρίξουμε τον μικρό μας σπόρο και θα αφήσουμε στο Θεό την φροντίδα του. Στο χρόνο που Εκείνος νομίζει κατάλληλο μπορεί ο σπόρος αυτός να βλαστήσει. Έτσι αποφεύγουμε την απογοήτευση αν ο λόγος μας δεν πιάσει και την υπερηφάνεια αν ο λόγος μας πιάσει.

3) Το μυστικό είναι η "διάκριση". Δηλαδή πρέπει να μπορούμε να ξεχωρίσουμε σε ποιον να μιλήσουμε, πότε να μιλήσουμε και τι να του πούμε. Αλλά η αληθινή διάκριση (διακριτικό χάρισμα) είναι αρετή που τη δίνει μόνο η Θεία Χάρη μετά από πολύ πνευματικό αγώνα. Άρα εμείς λέμε από μέσα μας "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό" και πράτουμε το κατά δύναμιν.

4) Η προσευχή βοηθάει πολύ και πριν μιλήσουμε στον αδελφό και μετά που θα του μιλήσουμε.

5) Μ' όλα αυτά μην τρομάζετε. Το να ομολογούμε το Χριστό στους αδελφούς μας είναι πράξη αγάπης προς αυτούς και άρα υποχρέωσή μας, αν είμαστε πραγματικοί Χριστιανοί. Ισχύουν όμως όλα όσα είπαμε παραπάνω.

Ελπίζω να μη σας ζάλισα. Ο Θεός να φωτίσει όλους όσους βρίσκονται μακριά Του να βρούν το δρόμο τους κοντά Του και πιο πολύ εμάς που νομίζουμε ότι έχουμε βρεί το δρόμο μας.

Πόσο σωστά μιλήσατε βρε παιδιά και ήθελα ορμώμενος από τις σκέψεις να το πάω λίγο παραπέρα μοιραζόμενος και τη δική μου εμπειρία.

Λέει ο Γρηγόρης για τους 2 τρόπους προσέγγισης που υπάρχουν, τον ήπιο και τον αυστηρό. Ο τρόπος που θα χρησιμοποιήσει ο καθένας μας εξαρτάται εν πολλοίς και από την ιδιοσυγκρασία του. Πολλές φορές, σχεδόν καθημερινά δηλαδή βλέπω τα στραβά και τα ανάποδα και άρχισα να τα βλέπω όχι από τότε που άρχισα να ασχολούμαι γενικά με τα της πίστης μας αλλά ιδίως από τότε που άρχισα να μελετώ την Αγία Γραφή και να διαβάζω περισσότερα Πατερικά Κείμενα. Προσπαθώ ήρεμα να κάνω την όποια παρέμβασή μου επί το καλό αλλά είναι φορές που όταν βλέπω τα Θεία να προσβάλλονται που γίνομαι έξαλλος.

Ένα παράδειγμα. Την περασμένη εβδομάδα βγήκα το βράδυ στην αυλή του σπιτιού μου να ηρεμήσω. Ξαφνικά ακούω μια βρισιά χυδαία και μετά από λίγο ένας πατέρας αρχίζει ένα χυδαίο υβρεολόγιο με αποδέκτη το έφηβο παιδί του. Ειλικρινά τρόμαξα. Ο άθλιος όμως το πήγε παραπέρα έβρισε το Χριστό και την Παναγία. Πραγματικά σας λέω άρχισα να τρέμω από την ταραχή μου. Σκεπτόμουν να αντιδράσω, δεν το έκανα ενώ ο αγαθός αυτός πατέρας συνέχισε το ρεσιτάλ του. Αισθάνθηκα ντροπή μέσα μου "Ο Χριστός κι η μητέρα του υβρίζεται, πιάνεται στα χείλη ασεβών και άνομων κι εγώ δείλιασα ή φοβήθηκα την αντίδρασή μου;;;". Ήδη κάποιοι είχαν βγει στα μπαλκόνια γεμάτοι ανησυχία. Σε λίγο ο άνθρωπος αυτός υβρίζει και πάλι το Χριστό και την Παναγία, ένα χαμηλόφωνο "ςςςςςς" ακούγεται και πετάγομαι από το κράσπεδο που καθόμουν φωνάζοντας όσο πιο δυνατά μπορούσα λέγοντας "Σκάσε, βούλωστο επιτέλους βλάσφημε, σκάσε!!!". Η σύζυγός του αμέσως κλείνει το τζάμι και λίγο μέτα κι αυτός σίγησε. Μέχρι και να φύγω να πάω στο σπίτι του σκέφτηκα ή να πάρω την αστυνομία. Που να μεταχειριστείς πραότητα εδώ.

1) Η ελευθερία του Ανθρώπου είναι αξία απαραβίαστη για κάθε πραγματικό Χριστιανό. Δεν μπορείς να βοηθήσεις κανένα να σωθεί αν δεν το θέλει κι εκείνος

Έχεις απόλυτο δίκιο αλλά προσωπικά όταν βλέπω αγαπημένα άτομα να σφάλλουν χοντροειδώς υπονομεύοντας έτσι τη σωτηρία τους, δεν μπορώ να το δεχθώ και θέλω να το αλλάξω. Το αισθάνομαι ως ιερό καθήκον. Δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δώσατε. Κι αν εμείς με δωρεά Κυρίου ανοίξαμε λιγάκι, ελάχιστα τα μάτια μας τότε πρέπει να βοηθήσουμε και τους άλλους.

Το μυστικό είναι η "διάκριση". Δηλαδή πρέπει να μπορούμε να ξεχωρίσουμε σε ποιον να μιλήσουμε, πότε να μιλήσουμε και τι να του πούμε

Ίσως διάκριση χρειάζεται και στο ύφος, αλλού η πραότητα είναι η κατάλληλη μέθοδος αλλού ένα πιο κοφτό και αυστηρό ύφος. Αλλά ξέρετε τι γίνεται παιδιά, όταν βλέπουμε κάποιον να αμαρτάνει ενώ αυτός δεν το κατανοεί π.χ. να βρίζει γενικά ή να παίζει ας πούμε χαρτιά ή κάτι άλλο, έχουμε να κάνουμε με το διάβολο εκείνη την ώρα ο οποίος στο θύμα του θα γεννήσει διάφορους λογισμούς και δικαιολογίες κι επιχειρήματα για να μας απαντήσει αντί να παραδεχθεί το σφάλμα και να το διορθώσει.

Τις προάλλες είχαμε λίγους φίλους στο σπίτι μετά το ετήσιο μνημόσυνο ενός συγγενικού μας προσώπου, παρατήρησα λοιπόν 1-2 άτομα που δε μελετούν τη Γραφή, που δεν έχουν διαβάσει βιβλία περί της πίστης παρά 1-2 να μιλούν και να μορφώνουν άποψη. Πού πάτε ωρέ απαίδευτοι σκέφτηκα να μιλήσετε για την Εκκλησία; Με τι βάσεις; Σε κάποια φάση ακούστηκε κάτι για μια παρανόηση ενός ιερέα που σε μια Βάπτιση έβαλε ένα κοριτσάκι καλεσμένο που φόραγε παντελόνι να του βάλουν φούστα και είπε το άτομο αυτό ότι κάτι τέτοια διώχνουν τον κόσμο από την Εκκλησία. Εγώ ξέρω το "προφάσεις εν αμαρτίαις", κανείς δε φεύγει από την Εκκλησία - αν ήταν κιόλας ποτέ πραγματικά σε αυτή- επειδή κάποιος φέρθηκε αυστηρά ή παράξενα για το μυαλό μας. Όποιος πιστεύει και λατρεύει το Χριστό δε ψάχνει κακώς κείμενα για να την κάνει. Κι αν όπου μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας υπάρχουν 1-2 παραφωνίες ο Κύριος κατά οικονομία τις αφήνει για να μας δοκιμάσει αν είμαστε δικοί Του ή του εγωισμού μας.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ
<<Οταν ακους να βλασφημουν, πλησιασε τους και, με καλο τροπο, νουθετησε τους. Αν δης να συνεχιζουν να βλασφημουν, μη συνεχιζης, αλλα λεγε μεσα σου <<Κυριε Ιησου Χριστε ελεησε τους>>.

Στρατής έγραψε:Τις προάλλες είχαμε λίγους φίλους στο σπίτι μετά το ετήσιο μνημόσυνο ενός συγγενικού μας προσώπου, παρατήρησα λοιπόν 1-2 άτομα που δε μελετούν τη Γραφή, που δεν έχουν διαβάσει βιβλία περί της πίστης παρά 1-2 να μιλούν και να μορφώνουν άποψη. Πού πάτε ωρέ απαίδευτοι σκέφτηκα να μιλήσετε για την Εκκλησία; Με τι βάσεις;

Έχοντας κι εγώ αρχίσει να «βλέπω» και να δια-κρίνω τους ανθρώπους με άλλο «μάτι» το τελευταίο 8μηνο της ζωής μου, θα έλεγα ότι πλέον έχω αναγνωρίσει στο χαρτοφυλάκιο των γνωριμιών μου μια μεγάλη δεξαμενή απόψεων και θέσεων. Η μέχρι στιγμής εμπειρία μου, έχει δείξει ότι ακόμη και η μελέτη της Γραφής, δύναται να ισοδυναμήσει με το απόλυτο μηδέν. Με το κενό. Με το τίποτα. Θα μπορούσα μάλιστα να τολμήσω να πω ότι σε ορισμένους ανθρώπους δρα και αρνητικά, επικίνδυνα, καθώς τονώνει το υπερφύαλο του χαρακτήρα τους το οποίο πηγάζει από την αίσθηση της κατοχής μια μερίδας γνώσης.

Ως άνθρωπος, προσπαθώ να διαβαθμίζω τους ανθρώπους που έχω απέναντι μου ως προς το βαθμό επικινδυνότητας που αυτοί φέρουν. Και πλέον, έχω καταλήξει ότι οι πιο επικίνδυνοι λύκοι κρύβονται σε αυτούς που είναι διαβασμένοι και όχι σε αυτούς που δεν είναι διαβασμένοι. Διότι η δεύτερη κατηγορία, έχει όρια ως προς το που θα φτάσει την κουβέντα και μέσ’ τις άκρες θα κινηθεί λίγο πολύ εντός κάποιων ορίων cliché. Λίγο «παπάδες», λίγο «δεν κάνει να διαβάζουμε τη Γραφη», λίγο «εγώ πιστεύω στους εξωγήινους» και ως εκεί. Ο διαβασμένος όμως στη Γραφή λύκος, φέρει και άλλα χαρακτηριστικά που τον καθιστούν πραγματικά επικίνδυνο και ύπουλο σαν ύαινα. Ξέρει που θα κάνει την τρίπλα, ξέρει πώς να κατευθύνει την κουβέντα, ξέρει να διαβάζει τους «συνομιλητές» του και ξέρει πώς να μας κάνει να τον «θαυμάζουμε» και να τον ακούμε όλοι αποσβολωμένοι. Κι εσύ, κι εγώ. Και – πιστέψτε με – θέλει πολύ ισχυρά φίλτρα και πολύ καλές κεραίες για να αντιληφθείς με ποιον έχεις απέναντι σου. Μία λέξη αρκεί. Αλλά πρέπει να είσαι σίγουρος και πάντα έτοιμος να την εντοπίσεις. Πάνω απ’ όλα όμως, πρέπει να είσαι έτοιμος να αποκολληθείς από αυτόν, να φύγεις μακριά του, όσο και αν τα λόγια του σε γοητεύουν. Και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη δυσκολία.

Ως εκ τούτου, προσωπικά, προτιμώ να ακούω cliché εκφράσεις όπως «Δεν υπάρχει Θεός, ο κόσμος δημιουργήθηκε από το big bang», παρά ότι «Υπάρχει Θεός, η εξέταση του κόσμου μας τόσο μακροκοσμικά όσο και μικροσκοπικά σε πείθει γι΄αυτό. Και είμαστε όλοι παιδιά αυτού του Θεού και είμαστε και εμείς εν δυνάμει μικροί Θεοί και ένας τέτοιος ήταν και ο Ιησούς». Και πόσα ακόμα…

Ας έρθουμε όμως λίγο και στο θέμα αυτού του topic. Δε θα μπορούσε παρά να είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός το ότι εσονται παντες διδακτοι του Θεου Ο Απόστολος Παύλος μας περιγράφει το ίδιο πράγμα που διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη με περισσότερα λόγια, ξεδιπλώνοντας το μυστήριο του Θεού σε όλο του το μεγαλείο:

1Co 2:6 σοφιαν δε λαλουμεν εν τοις τελειοις σοφιαν δε ου του αιωνος τουτου ουδε των αρχοντων του αιωνος τουτου των καταργουμενων
1Co 2:7 αλλα λαλουμεν σοφιαν θεου εν μυστηριω την αποκεκρυμμενην ην προωρισεν ο θεος προ των αιωνων εις δοξαν ημων
1Co 2:8 ην ουδεις των αρχοντων του αιωνος τουτου εγνωκεν ει γαρ εγνωσαν ουκ αν τον κυριον της δοξης εσταυρωσαν
1Co 2:9 αλλα καθως γεγραπται α οφθαλμος ουκ ειδεν και ους ουκ ηκουσεν και επι καρδιαν ανθρωπου ουκ ανεβη α ητοιμασεν ο θεος τοις αγαπωσιν αυτον
1Co 2:10 ημιν δε ο θεος απεκαλυψεν δια του πνευματος αυτου το γαρ πνευμα παντα ερευνα και τα βαθη του θεου
1Co 2:11 τις γαρ οιδεν ανθρωπων τα του ανθρωπου ει μη το πνευμα του ανθρωπου το εν αυτω ουτως και τα του θεου ουδεις οιδεν ει μη το πνευμα του θεου
1Co 2:12 ημεις δε ου το πνευμα του κοσμου ελαβομεν αλλα το πνευμα το εκ του θεου ινα ειδωμεν τα υπο του θεου χαρισθεντα ημιν
1Co 2:13 α και λαλουμεν ουκ εν διδακτοις ανθρωπινης σοφιας λογοις αλλ εν διδακτοις πνευματος αγιου πνευματικοις πνευματικα συγκρινοντες
1Co 2:14 ψυχικος δε ανθρωπος ου δεχεται τα του πνευματος του θεου μωρια γαρ αυτω εστιν και ου δυναται γνωναι οτι πνευματικως ανακρινεται
1Co 2:15 ο δε πνευματικος ανακρινει μεν παντα αυτος δε υπ ουδενος ανακρινεται
1Co 2:16 τις γαρ εγνω νουν κυριου ος συμβιβασει αυτον ημεις δε νουν χριστου εχομεν

Μέσα σε 20 γραμμές τόσα μυστήρια! Μυστήρια που ό Απόστολος Παύλος αν μη τι άλλο, δείχνει να κατέχει. Είναι γεγονός, ότι σχεδόν όλοι μας και σχεδόν πάντα, νομίζουμε ότι έχουμε κάτι να πούμε. Μάλιστα, όσο περισσότερο εμβαθύνουμε στη γνώση διαβάζοντας και μελετώντας, η ενδόμυχη και πολλές φορές σιωπηρή μας παρρησία (γιατί όλοι μας έχουμε απ’ αυτό το πράμα, οι ποσότητες διαφέρουν μόνο) ολοένα και φουσκώνει. Υπάρχει κάτι λοιπόν που σχεδόν κανείς μας δεν έχει βάλει καλά στο μυαλό του. Και αυτό το κάτι ονομάζεται «Να μάθω να ακούω τον Πατέρα μου, τον Δημιουργό μου, τον Κύριό μου». «Να μάθω να αναγνωρίζω την παρουσία του Παρακλήτου, του Αγίου Πνεύματος μέσα μου».

Και αυτό είναι σημαντικό, διότι τότε και ΜΟΝΟΝ τότε έχω λόγο να μιλώ, να γράφω, να πράττω. Μόνον ο πνευματικος ανακρινει τα παντα, αυτος δε υπ ουδενος ανακρινεται. Και πνευματικός άνθρωπος είναι αυτός ο οποίος ου το πνευμα του κοσμου ἐλάβε αλλα το πνευμα το εκ του θεου ινα εἰδεί τα υπο του θεου χαρισθεντα εις εαυτον.

Ο πνευματικός άνθρωπος έχει νουν Χριστού. Είναι ο καινός άνθρωπος. Αυτός που λαλεί σοφία Θεού. Και αυτός ο άνθρωπος δε χρειάζεται να κάνει πολλά για να εισακουσθεί. Αυτός ο άνθρωπος μιλάει καθ’ υπαγόρευσιν και κατ’ εντολίν του Παρακλήτου. Και αυτός ο άνθρωπος, ότι και να πούμε εμείς εδώ, ξέρει πότε και ποίον θα ακονίσει, πότε και ποιόν θα χαϊδέψει, πότε και ποιόν θα πελεκήσει, πότε και ποιόν θα απαλήνει Ξέρει πώς να συμπεριφερθεί στον εκάστοτε. Όμως όπως είναι γραμμένο και γνωστό, α οφθαλμος ουκ ειδεν και ους ουκ ηκουσεν και επι καρδιαν ανθρωπου ουκ ανεβη α ητοιμασεν ο θεος τοις αγαπωσιν αυτον. Γιατί ακόμα είμαστε τυφλοί, κουφοί και διαστακτικοί στην καρδιά μας. Γιατί έχουμε πάψει να είμαστε σαν τα παιδιά. Καλοπροαίρετοι και εύπιστοι.

Σε αυτά λοιπόν οφείλουμε να είμαστε εστιασμένοι. Αλλιώς, απαίδευτοι κι εμείς που τάχα μου διαβάζουμε, απαίδευτοι και αυτοί που μιλούν δίχως να διαβάζουν. Επικίνδυνοι κι εμείς, επικίνδυνοι και αυτοί. Ας είναι η επικοινωνία με τον Πατέρα το μέλημα μας λοιπόν, ας μάθουμε να ακούμε το θέλημά Του και ας μάθουμε να υπακούουμε εις αυτό και όλα τα’ άλλα θα έρθουν… Ο καθένας στο ρόλο του και σε αυτό που του έχει οριστεί.

1Co 14:1 διωκετε την αγαπην ζηλουτε δε τα πνευματικα μαλλον δε ινα προφητευητε
1Co 14:2 ο γαρ λαλων γλωσση ουκ ανθρωποις λαλει αλλα τω θεω ουδεις γαρ ακουει πνευματι δε λαλει μυστηρια
1Co 14:3 ο δε προφητευων ανθρωποις λαλει οικοδομην και παρακλησιν και παραμυθιαν
1Co 14:4 ο λαλων γλωσση εαυτον οικοδομει ο δε προφητευων εκκλησιαν οικοδομει
1Co 14:5 θελω δε παντας υμας λαλειν γλωσσαις μαλλον δε ινα προφητευητε μειζων γαρ ο προφητευων η ο λαλων γλωσσαις εκτος ει μη διερμηνευη ινα η εκκλησια οικοδομην λαβη

Αγαπημένε Νέστορα καταλαβαίνω τη συλλογιστική σου αλλά θα διαφωνήσω σε 1-2 σημεία.

1. Δεν διεκδικώ τον τίτλο του φωτισμένου πατέρα της Εκκλησίας αλλά το σημάδι ενός χριστιανού που ερευνά αυτό που πιστεύει όχι για να πειστεί ότι είναι αληθινό αλλά για να:

α. πιστέψει έτι περισσότερο
β. να το υπερασπίζεται
γ. να καλλιεργεί τον εαυτό του

2.

Διότι η δεύτερη κατηγορία, έχει όρια ως προς το που θα φτάσει την κουβέντα και μέσ’ τις άκρες θα κινηθεί λίγο πολύ εντός κάποιων ορίων cliché

Όταν σε μια παρέα μιλάει κάποιος ο οποίος γενικά τυγχάνει του σεβασμού και του θαυμασμού της και οι άλλοι τον ακούνε με προσοχή, λύκος γίνεται κι αυτός και δίχως να το ξέρει και μη σου πω και πλέον επικίνδυνος. Αυτό που με ενοχλεί είναι πως άνθρωποι που ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν να μάθουν που και τι πραγματικά πιστεύουν, που βαριούνται να ξυπνήσουν να πάνε στην Εκκλησία, που στην προσευχή τους -αν κάνουν- λένε αυτά που θέλουν ο Θεός να τους κάνει, δηλ δίνουν παραγγελία, που ουδέποτε απέκτησαν γνώσεις επί της πίστεώς μας, τους ακούς όμως να μιλούν για αυτή και μάλιστα με αρκετή δόση εγωισμού και ισχυρογνωμωσύνης μορφώνοντας άποψη για όλα τα σοβαρά θέματα αυτής. Δε δέχονται την άλλη άποψη που ίσως εκφράζεται από πιο υπεύθυνα χείλη. Εδώ αν θες μπορώ να σου δώσω αρκετά παραδείγματα.

Οι άλλοι λύκοι που λες ίσως είναι πιο ευδιάκριτοι. Θα θυμάσαι που είχαμε έρθει σε έπαφη κάποτε με ένα τέτοιο και τον αντιληφθήκαμε εγκαίρως. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι φυσικά η συνεργασία των προβάτων.

Ο Μέγας Βασίλειος επαναλαμβάνει τα λόγια της Παλαιάς Διαθήκης:

Έξοδος ΙΘ 5 και νύν εάν ακοή ακούσητε της εμής φωνής και φυλάξητε την διαθήκην μου, έσεσθέ μοι λαός περιούσιος από πάντων των εθνών· εμή γάρ εστι πάσα η γη· 6 υμείς δε έσεσθέ μοι βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον. ταύτα τα ρήματα ερείς τοίς υιοίς Ισραήλ.

του τότε Ισραήλ αλλά και του νέου Ισραήλ. Ως βασίλειον ιεράτευμα έχουμε υποχρέωση παντού και πάντα να ομολογούμε και να απολογούμαστε για το Χριστό και την Πίστη μας εφ'όσον βέβαια πιστεύουμε την εκάστοτε στιγμή ότι έχουμε τον τρόπο να το κάνουμε. Όταν ακούμε ένα φάλτσο έστω κι από μη ύπουλα και πονηρά χείλη πρέπει να επεμβαίνουμε γιατί συνάνθρωποι ακούνε και πιθανώς πλανόνται αλλά και γιατί κάποιοι από άγνοια μετατρέπονται με τη συνεργεία του διαβόλου σε πλάνους.

Μάχη καθημερινή καλούμαστε να δίνουμε για να πούμε κι εμείς:

Προς Τιμόθεον Β' Δ 7 τον καλόν αγώνα ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα· 8 λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος,

Οι αγαθες προθεσεις και αυτων που διαβαζουν και ασχολουνται και αυτων που δεν διαβαζουν και μελετουν, αργα η γρηγορα θα εχουν σαν ανταμοιβη να βρουν τον δρομο.(ας μη ξεχναμε τον Αποστολο Παυλο). Απλα αυτοι που μελετουν εχουν βρει τον δρομο και πρεπει να ακολουθησουν την δυσκολη πορεια του.(χωρις να σημαινει οτι θα φθασουν και στην ακρη του).
Οι υπολοιποι μεσα απο την αγαθοτητα τους θα πρεπει να βρουν και το δρομο με την βοηθεια του Αγιου Πνευματος, που πιστευω οτι αν το αξιζουν σιγουρα θα τους δωθει η ευκαιρεια, για να κανουν και αυτοι με την σειρα τους την δυσκολη πορεια τους.

Οσον αφορα την ισχυρογνωμωσυνη αυτων που εχουν αποψη για ολα, νομιζω οτι η ισχυρογνωμωσυνη τους αυτη τους καθιστα ανικανους να δεχθουν την θεια χαρη. Ποσο μαλλον αν δεν εχουν μπει στην διαδικασια να μαθουν το παραμικρο πιστευοντας οτι ειναι σε θεση μονο με το μυαλο τους να ερμηνευουν τα παντα. Ο υψιστος εγωισμος.
Ο εγωισμος τους, αυτος τους καταστρεφει πνευματικα. Απεναντιας ο αναλφαβητος βοσκος με την γνωση και παραδοχη, του οτι δεν γνωριζει τιποτα, εχει βρει το κλειδι για να δεχθει την θεια χαρη.

Και το παραδοξο ξερετε ποιο ειναι;

Οτι ο βοσκος ειναι το καλυτερο παραδειγμα και αρεστος και σε αυτον που μελετα και σε αυτον που δεν μελετα και σε αυτον που ερμηνευει χωρις να γνωριζει.
Ο βοσκος εχει χρησιμοποιηθει παρα πολυ στους αιωνες, πολυ μαλιστα προσπαθησαν να τον εκμεταλλευτουν. Σημαδι το ποσο σημαντικος ειναι.
Ακομα δε περισσοτερο ειναι παραδειγμα που μας εχει δωσει ο Θεος σε ολους μας.
ομως ο βοσκος εχει την μεγαλυτερη και δυσκολοτερη αρετη, την ταπεινοτητα.
Αρκει λοιπον πιστευω, με ταπεινοτητα να μελεταμε, με ταπεινοτητα να δειχνουμε στους αλλους τι πρεπει να κανουν, και με ταπεινοτητα να λεμε οτι αυτα που γνωριζουμε μας δοθηκαν απο το Θεο για να σωθουμε και δεν τα κερδισαμε επειδη ειμαστε καλυτεροι.