Ορθοδοξία

Καλησπέρα αγαπητοί μου αδελφοί. Μου ήρθε στο μυαλό σήμερα με αφορμή διάφορα άρθρα ειδικών επιστημόνων και ψυχολόγων που μας αποτρέπουν να μην λέμε πάντα ναι τόσο στον εργασιακό βίο όσο και γενικότερα στη ζωή μας. Σύμφωνα με αυτούς στην καθημερινή μας ζωή το να λέμε ναι σε όλους εκλαμβάνεται ως αδυναμία και έχει ως συνέπεια στην ψυχική υγεία μας. Είναι όντως έτσι και από χριστιανική άποψη ότι ένα τέτοιο άτομο είναι όντως απορριπτέο λόγω αδυναμίας? Αν εξετάσουμε προσεκτικά τα άτομα αυτά τα χαρακτηρίζει η ευγένεια και η καλοσύνη. Δεν αρνούνται να παρέχουν βοήθεια σε όποιον τους τη ζητήσει. Είναι άτομα της αυτοπροσφοράς όπως διδάσκει η θρησκεία μας. Το να είσαι πρόθυμος να ανταποκρίνεσαι θετικά σε όποιον ζητά τη βοήθειά σου εκλαμβάνεται ως αδυναμία και από χριστιανικής άποψης? Βέβαια οι ψυχολόγοι έχουν την άποψη ότι δεν μπορείς ταυτόχρονα να ικανοποιήσεις όλους στους οποίους έχεις υποσχεθεί κάποια βοήθεια ή εξυπηρέτηση και στο τέλος κάποιους θα δυσαρεστήσεις και αυτό θα σε στεναχωρήσει. Επίσης και ο περίγυρος τέτοια άτομα δεν τα εκτιμά τα ονομάζει αδύναμα ανθρωπάκια και το χειρότερο τα χαρακτηρίζει με τη γνωστή λέξη που αρχίζει από μ.
Έχοντας υπόψη τα παραπάνω ο καλός χριστιανός πρέπει να είναι πρόθυμος να λέει πάντα ναι στον περίγυρό του (εξαιρούμε βέβαια τις ανήθικες προτάσεις) που έχει την ανάγκη του αψηφώντας όλες τις παραπάνω θεωρίες ή να λέει που και που και κανένα όχι?

Όχι σε ότι είναι αντίθετο με το θέλημα του Θεού. Σε όλα τ' αλλά μπορούμε να λέμε ναι ή και όχι αλλά με ευγένεια και διάκριση.

Θα συμφωνήσω με τον Νίκο. Εκεί βρίσκεται το μυστικό, στη διάκριση. Σε όλους «ναι» a priori μπορεί να γίνει επιζήμιο, εάν αυτό που ζητείται δεν είναι ωφέλιμο. Χρειάζεται περίσκεψη πριν την κάθε απόκριση.

Καλά ανθρώπινος κιόλας και δεν γίνεται όλους να τους ικανοποιήσουμε . Αναγκαστικά κάποια όχι θα πούμε