Ορθοδοξία

ΤΟ ΛΑΔΑΚΙ ΣΤΑ ΝΗΣΤΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ Ή ΣΤΟ ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙ; (Αληθινή ιστορία - Θαύμα)
Πέμπτη, 19 Μάιος 2011 - Κυριάκος Διαμαντόπουλος



Ήταν παραμονή του Ευαγγελισμού, 24 Μαρτίου του 1942, και ήμασταν στη Δράμα, στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα. Η ξένη κατοχή ήταν Βουλγάρικη. Οι στερήσεις, οι αρρώστιες και η πείνα είχαν πάρει τρο­μακτικές διαστάσεις και ο θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς και με­γάλους και ιδιαιτέρως τα παιδιά.

Μεταξύ των συγγενών μου είχα και μια μακρινή θεία, χήρα με πέντε παιδιά. Τον άνδρα της τον είχαν σκοτώσει οι κατακτητές πριν από έξι μήνες στις σφαγές στις 29 Σεπτεμβρίου του 1941. Από τρό­φιμα της είχαν απομείνει ένα δάχτυλο ελαιόλαδο και μια "χούφτα" κα­λαμποκάλευρο.

Εκείνο λοιπόν το απόγευμα, σκέφτηκε ότι αύριο, του Ευαγγε­λισμού, είχε έστω και κάτι λίγο για τροφή στα παιδιά: εκατό δράμια αλευράκι κι ένα δάχτυλο λαδάκι.

Ξαφνικά τα μάτια της έπεσαν πάνω στο σβησμένο καντήλι, που ήταν κρεμασμένο μπροστά στο εικονοστάσι και τότε μπήκε στο δί­λημμα: Το λαδάκι στα νηστικά παιδιά της ή στο εικονοστάσι με την εικόνα του Ευαγγελισμού;

Αποφασιστικά όμως έκανε τον Σταυρό της και είπε στην Παναγία: "Παναγία μου! Εγώ θα Σου ανάψω το καντήλι, γιατί η μέρα που ξημε­ρώνει είναι πολύ μεγάλη για την πίστη μας, αλλά και Συ όμως ανάλαβε να μου Θρέψεις τα παιδιά".

Πήρε το λιγοστό λαδάκι και μ' αυτό άναψε το καντήλι της Πανα­γίας. Το ιλαρό του φως φώτισε το φτωχικό σπίτι και η καρδιά της γέμι­σε από γαλήνη. Αυτό τους συνόδευσε στη βραδινή τους προσευχή και στον ύπνο τους όλο εκείνο το αξέχαστο βράδυ.
Την άλλη μέρα, μετά τη Θεία Λειτουργία, η θεία μου άνοιξε το ντου­λάπι, για να πάρει το λιγοστό αλεύρι, και έμεινε άφωνη. Τι βλέπει; Το "λαδερό" γεμάτο λάδι μέχρι πάνω, και δυο σακούλες γεμάτες αλεύρι και μακαρόνια!!!

Σταυροκοπήθηκε η γυναίκα πολλές φορές, δοξάζοντας και ευχαρι­στώντας τον Θεό και την Παναγία για το μεγάλο Θαύμα, αλλά δεν είπε σε κανένα τίποτα. Για δυο χρόνια ούτε το λάδι άδειαζε από το μπουκάλι, ούτε και το αλεύρι "σώθηκε" ποτέ, παρά την καθημερινή τους χρήση για έξι στό­ματα, για ανταλλαγή με άλλα τρόφιμα και για κρυφή ελεημοσύνη. Αλλά και το καντήλι παρέμεινε από τότε μέρα - νύχτα αναμμένο, μαρτυ­ρώντας με το άσβεστο φως του τη ζωντανή πίστη αυτής της ευλο­γημένης γυναίκας.

Από το βιβλίο Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία. του Πρ. Στέφανου Αναγνωστόπουλου.

Πηγή: agioritikovima.gr

Domna έγραψε:Ξαφνικά τα μάτια της έπεσαν πάνω στο σβησμένο καντήλι, που ήταν κρεμασμένο μπροστά στο εικονοστάσι και τότε μπήκε στο δί­λημμα: Το λαδάκι στα νηστικά παιδιά της ή στο εικονοστάσι με την εικόνα του Ευαγγελισμού;

Από την ιστορία σου κρατάω μόνο αυτήν την παράγραφο, γιατί νομίζω πως η ουσία βρίσκεται στις προτεραιότητες που δίνουμε ο καθένας μας, για αυτό θα σου αφηγηθώ και εγώ μια δική μου ανάλογη περίπτωση.
Κάποτε πήγαμε επίσκεψη στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής στα Τέμπη και πρΙν διαβούμε το γεφύρι που θα μας οδηγούσε εκεί, ετοίμασα και τρία ευρώ για να ανάψουμε τρία κεράκια εγώ και η οικογένειά μου, και εκείνη την στιγμή στην μέση της γέφυρας βλέπω μια ζητιάνα που είχε στην αγκαλιά της ένα μικρό παιδάκι, και τότε έπεσα σε δίλημμα για το που έπρεπε να δώσω τα τρία ευρώ, να ανάψω τρία κεράκια στην αγία παρασκευή;ι η να τα δώσω στην γυναίκα που τα είχε περισσότερο ανάγκη; τελικά τα έδωσα στην ζητιάνα γιατί θεώρησα πώς η έμπρακτη αγάπη προς τους συνανθρώπους μας είναι το πρώτιστο που μας διδάσκει η θρησκεία μας και όχι η προσωπική μας καλοτυχία μέσα από παρακλήσεις, δεήσεις και ικεσίες προς τους αγίους μας. άλλωστε το βασικό μήνυμα του Ιησού μέσα απο την διδασκαλία που μας άφησε είναι αγαπάτε αλλήλους.
Και εδώ θα ήθελα να ρωτήσω κάτι, οι πρώτοι χριστιανοί προσκυνούσαν εικόνες; είχαν κάτι ανάλογο με εμάς, που δεν αφήνουμε άγιο να αγιάσει, ανάβοντας του κεριά σε εκκλησίες και παρεκκλήσια; ξεχνόντας τα λόγια του χριστού προς τον πλούσιο νέο που όταν αυτός τον ρώτησε τι πρέπει να κάνει για να τον ακολούθησει ο χριστός του αποκρίθηκε χάρισε αυτό που σε δίνει χαρά στούς άλλους , δηλαδή τον πλούτο σου, η το άλλο που λέει ο έχων δύο χιτώνες ( ΠΡΕΠΕΙ και όχι άμα θέλει) να δίνει τον έναν στους άλλους, αυτό είναι τελικά που μετράει η έμπρακτη αγάπη και όχι τα κεράκια για την προσωπική μας ελεημοσύνη απο τους αγίους.

Μιχαήλ, και η τιμή προς τους Αγίους είναι καλή και η ελεημοσύνη ακόμη καλύτερη. Τα κεράκια και το λαδάκι για τους Αγίους βοηθούν φυσικά εμάς και όχι τους Αγίους, στο να νοιώσουμε πιο κοντά τους και να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε μέσω αυτών με το Χριστό, Τον οποίο αγάπησαν μέχρι θανάτου.

Έτσι ίσως καταφέρουμε κι εμείς ν' αγαπήσουμε τους συνανθρώπους μας, όπως κι εκείνοι και να κάνουμε πράξη την εντολή της αγάπης, όπως λες κι εσύ.

Επομένως, κάνεις λάθος, δεν υπάρχει κανένα δίλημμα. Απλά μπορούμε να κάνουμε και τα δύο.

Θεόφιλος έγραψε:Και εδώ θα ήθελα να ρωτήσω κάτι, οι πρώτοι χριστιανοί προσκυνούσαν εικόνες; είχαν κάτι ανάλογο με εμάς, που δεν αφήνουμε άγιο να αγιάσει, ανάβοντας του κεριά σε εκκλησίες και παρεκκλήσια; ξεχνόντας τα λόγια του χριστού προς τον πλούσιο νέο που όταν αυτός τον ρώτησε τι πρέπει να κάνει για να τον ακολούθησει ο χριστός του αποκρίθηκε χάρισε αυτό που σε δίνει χαρά στούς άλλους , δηλαδή τον πλούτο σου, η το άλλο που λέει ο έχων δύο χιτώνες ( ΠΡΕΠΕΙ και όχι άμα θέλει) να δίνει τον έναν στους άλλους, αυτό είναι τελικά που μετράει η έμπρακτη αγάπη και όχι τα κεράκια για την προσωπική μας ελεημοσύνη απο τους αγίους.

Οι πρώτοι Χριστιανοί δεν προσκυνούσαν εικόνες, γιατί ακόμη οι Άγιοι ήταν παρόντες. Επομένως δεν είχαν ανάγκη από εικόνες για να τους θυμούνται. Η πρώτη εικόνα πάντως της Υπεραγίας Θεοτόκου, από τα χέρια του Αποστόλου Λουκά χρονολογείται από τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια. Στη συνέχεια στους επόμενους αιώνες οι εικόνες έγιναν Παράδοση της Εκκλησίας μας. Ο διάβολος γνωρίζοντας τη χρησιμότητά τους στην πνευματική μας πρόοδο, τόσο πολύ τις πολέμησε με τις 2 εικονομαχίες, αλλά στο τέλος η Αλήθεια θριάμβευσε και οι εικόνες πήραν και πάλι τη θέση τους στους ναούς και στα σπίτια μας.

Εσύ Θεόφιλε δεν ανάβεις κερί στον τάφο των κεκοιμημένων της οικογένειάς σου; Γιατί το κάνεις; Δεν θα ήταν καλύτερα να δίνεις τα χρήματα στους έχοντες ανάγκη; Και οι άγιοι αγαπημένα μας πρόσωπα που έχουν κοιμηθεί είναι. Για αυτό έχουμε εικόνες για να τους θυμόμαστε και να τους τιμούμε κι ανάβουμε κεριά στη μνήμη τους.

Ένα κερί άλλωστε κάνει 30 λεπτά. Πόσους θα μπορούσες να βοηθήσεις μ' αυτά.

Για να σου δείξω ότι, πολλοί που τα λεν αυτά είναι υποκριτές, θα σου θυμίσω πόσα έξοδα κάνουμε στη ζωή μας άσκοπα, τα οποία αν τα εξοικονομούσαμε θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε στ' αλήθεια αυτούς που έχουν ανάγκη.

Μιχαήλ καπνίζεις; Βγαίνεις τα βράδια; Τρως φαγητό απ' έξω; Έχεις αυτοκίνητο μεγαλύτερο ή πολυτελέστερο απ' αυτό που χρειάζεσαι; Έχεις σπίτι μεγάλο, έπιπλα πολυτελή, κοσμήματα κλπ. Αν, δεν κάνεις τίποτε απ' αυτά τότε είσαι ευλογημένος. Όμως οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσο υποκριτές, ώστε κάνουν τα περισσότερα απ' αυτά κι ύστερα τους ενοχλεί το λαδάκι και το κεράκι των Αγίων.

Στην πραγματικότητα τους ενοχλεί η αγιότητα των Αγίων, επειδή εκείνοι αγάπησαν τόσο το Χριστό και τους συνανθρώπους τους, ώστε θυσίασαν τα πάντα γι αυτούς κι έτσι θυσιάζοντας αυτή τη ζωή γι αυτούς που αγαπούσαν κέρδισαν την αιώνια Ζωή.

Ο αληθινός Χριστιανός, Μιχαήλ, δεν είναι φιλάνθρωπος, αλλά ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ, Όπως ο Θεός είναι Αγάπη, έτσι και ο άνθρωπος που είναι εικόνα Θεού γίνεται Αγάπη. Αγάπη για το Θεό και Αγάπη για τους αδελφούς του, όλους τους αδελφούς του ζώντες και κεκοιμημένους.

Νίκος έγραψε:Μιχαήλ, και η τιμή προς τους Αγίους είναι καλή και η ελεημοσύνη ακόμη καλύτερη.

Εδώ συμφωνούμε πως η ελεημοσύνη πρός τον συνάνθρωπο μας είναι ανώτερη της προσωπικής μας δέησης προς τον άγιο για να μας έχει καλά, δείχνει υψηλό αίσθημα ανιδιοτέλειας που συμφωνεί με την διδασκαλία του χριστού.

Τα κεράκια και το λαδάκι για τους Αγίους βοηθούν φυσικά εμάς και όχι τους Αγίους, στο να νοιώσουμε πιο κοντά τους και να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε μέσω αυτών με το Χριστό, Τον οποίο αγάπησαν μέχρι θανάτου.

Αυτό ακριβώς το εμάς είναι που στερεί πολλές φορές την βοήθειά μας στους άλλους, βέβαια υπάρχουν θα μου πείς και οι ιεραποστολές που δίνουν υλική βοήθεια σε ανθρώπους που πραγματικά την χρειάζονται, όπως υπάρχουν και τα συσίτια για τους απόρους και τους άστεγους, κάπως έτσι εννοώ την αγάπη. μοιράζοντας υλική βοήθεια, χωρίς να παραμελούμε και την δική μας ανάγκη για καλοτυχία έστω κάνοντας τάματα στους άγιους αλλά προηγείται η έμπρακτη αγάπη προς τον συνάνθρωπο μας.

Έτσι ίσως καταφέρουμε κι εμείς ν' αγαπήσουμε τους συνανθρώπους μας, όπως κι εκείνοι και να κάνουμε πράξη την εντολή της αγάπης, όπως λες κι εσύ.

Επομένως, κάνεις λάθος, δεν υπάρχει κανένα δίλημμα. Απλά μπορούμε να κάνουμε και τα δύο..

παραπάνω έλεγες πως η ελεημοσύνη είναι καλύτερη απο το κεράκι στον άγιο πώς τώρα λές ότι έχω λάθος; εκτός και αν νομίζεις πως δεν υπάρχει δίλημμα, ως και προς την επιλογή του κεριού στον άγιο, φυσικά και δεν υπάρχει ο καθένας κάνει αυτό που νομίζει καλύτερο εξάλλου και εσύ συμφώνησες πώς είναι καλύτερα να κάνεις ελεημοσύνη. υπάρχει μιά διαφορά αλλά δεν υπάρχει δίλημμα, το δίλημα ήταν δικό μου μόλις είδα την ζητιάνα, ίσως την έστειλε ο θεός για να με δοκιμάσει πιστεύω πως έπραξα το σωστό γιατί είχα μια αίσθηση που δεν νομίζω πως θα την είχα αν άναβα το κερί.

Οι πρώτοι Χριστιανοί δεν προσκυνούσαν εικόνες, γιατί ακόμη οι Άγιοι ήταν παρόντες. Επομένως δεν είχαν ανάγκη από εικόνες για να τους θυμούνται. Η πρώτη εικόνα πάντως της Υπεραγίας Θεοτόκου, από τα χέρια του Αποστόλου Λουκά χρονολογείται από τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια. Στη συνέχεια στους επόμενους αιώνες οι εικόνες έγιναν Παράδοση της Εκκλησίας μας. Ο διάβολος γνωρίζοντας τη χρησιμότητά τους στην πνευματική μας πρόοδο, τόσο πολύ τις πολέμησε με τις 2 εικονομαχίες, αλλά στο τέλος η Αλήθεια θριάμβευσε και οι εικόνες πήραν και πάλι τη θέση τους στους ναούς και στα σπίτια μας.

Οι εικόνες είναι το μέσον για να φανταστείς το θείον και να σε οδηγήσουν στο σέβας ακι την κατάνυξη είναι σεβαστές και καταξιωμένες στην λαική μας και εκκλησιαστική μας παράδοση, αλλά όταν αποδίδουμε σε αυτές θαυματουργικές ικανότητες κινδυνεύουμε να ταυτίσουμε το είδωλο της εικόνας με την έννοια του ιερού το οποίο δεν αποτυπώνεται σε κανένα χαρτί, παρά υπάρχει βαθειά μέσα στην ψυχή μας, και αυτό είναι που επικοινωνεί με τον θεό και όχι η εικόνα από μόνη της. κοροιδεύουμε τους ειδωλολάτρες και κάνουμε μερικοί ευτυχώς τα ίδια με αυτούς.

Εσύ Θεόφιλε δεν ανάβεις κερί στον τάφο των κεκοιμημένων της οικογένειάς σου; Γιατί το κάνεις; Δεν θα ήταν καλύτερα να δίνεις τα χρήματα στους έχοντες ανάγκη; Και οι άγιοι αγαπημένα μας πρόσωπα που έχουν κοιμηθεί είναι. Για αυτό έχουμε εικόνες για να τους θυμόμαστε και να τους τιμούμε κι ανάβουμε κεριά στη μνήμη τους.

Το κερί το ανάβω για να τιμήσω την μνήμη τους όπως ανάβω και κερί για τους αγίους αλλά δεν το κάνω γιατί περιμένω κάτι απο αυτούς, ο θεός με έχει υπό το βλέμμα του και ότι είναι να πάθω η να μην πάθω είναι στο θέλημα του, επίσης δεν νιώθω κανέναν φόβο για αυτόν, μόνον αγάπη, γιατί αυτό μας δίδαξε.

Ένα κερί άλλωστε κάνει 30 λεπτά. Πόσους θα μπορούσες να βοηθήσεις μ' αυτά.

Για να σου δείξω ότι, πολλοί που τα λεν αυτά είναι υποκριτές, θα σου θυμίσω πόσα έξοδα κάνουμε στη ζωή μας άσκοπα, τα οποία αν τα εξοικονομούσαμε θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε στ' αλήθεια αυτούς που έχουν ανάγκη.

Μιχαήλ καπνίζεις; Βγαίνεις τα βράδια; Τρως φαγητό απ' έξω; Έχεις αυτοκίνητο μεγαλύτερο ή πολυτελέστερο απ' αυτό που χρειάζεσαι; Έχεις σπίτι μεγάλο, έπιπλα πολυτελή, κοσμήματα κλπ. Αν, δεν κάνεις τίποτε απ' αυτά τότε είσαι ευλογημένος. Όμως οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσο υποκριτές, ώστε κάνουν τα περισσότερα απ' αυτά κι ύστερα τους ενοχλεί το λαδάκι και το κεράκι των Αγίων.

Δεν αναφέρομαι για ελεημοσύνη στους μη έχοντες, αυτοί χρίζουν βοήθειας όχι να προσφέρουν, μιλάω για αυτούς που διαθέτουν αρκετά και δεν γυρίζουν να κοιτάξουν τον συνάνθρωπό τους,
τώρα απο τα παραπάνω που με ρώτησες αν κατέχω η αν κάνω σου λέω ειλικρινά πως δεν κάνω τίποτε απο όλα αυτά και δεν αισθάνομαι καθόλου ευλογημένος, αλλά οικονομικά περιορισμένος. πάντως δεν ΄3εχω τίποτε με το κεράκι στους αγίους η΄θελα μόνο να δείξω πως ο άγιος αν ζούσε θα συμφωνούσε με αυτήν την επιλογή δηλαδή το ποσό απο το κεράκι να το διαθέσεις για πιο ιερό σκοπό ατήν της οικονομικής ενίσχυσης των οικονομικά αδυνάτων άλλωστε αυτό δίδασκε και αυτός όταν ζούσε.

Ο αληθινός Χριστιανός, Μιχαήλ, δεν είναι φιλάνθρωπος, αλλά ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ, Όπως ο Θεός είναι Αγάπη, έτσι και ο άνθρωπος που είναι εικόνα Θεού γίνεται Αγάπη. Αγάπη για το Θεό και Αγάπη για τους αδελφούς του, όλους τους αδελφούς του ζώντες και κεκοιμημένους

Τώρα πώς γίνεται να μην είναι κανείς φιλάνθρωπος και να είναι αγάπη δεν μπορώ να το καταλάβω όταν η βασική διδασκαλία για να είμαστε σωστοι χριστιανοί είναι η αγάπη πρός τους άλλους αλλά είπαμε αγάπη έμπρκτη όπως αυτήν που απαίτησε ο χριστός απο τον πλούσιο νέο που ήθελε να τον ακολούθησει χωρίς να θέλει να θυσιάσει τον πλούτο του.[/quote]

Θεόφιλος έγραψε:Τώρα πώς γίνεται να μην είναι κανείς φιλάνθρωπος και να είναι αγάπη δεν μπορώ να το καταλάβω όταν η βασική διδασκαλία για να είμαστε σωστοι χριστιανοί είναι η αγάπη πρός τους άλλους αλλά είπαμε αγάπη έμπρκτη όπως αυτήν που απαίτησε ο χριστός απο τον πλούσιο νέο που ήθελε να τον ακολούθησει χωρίς να θέλει να θυσιάσει τον πλούτο του.

Εγώ φταίω, συγγνώμη σου έβαλα δύσκολα. Φυσικά, όταν ο άνθρωπος με τη βοήθεια του Θεού γίνει ΑΓΑΠΗ, δεν μπορεί παρά να είναι και φιλάνθρωπος, αλλά το να είναι Αγάπη είναι κάτι πολύ ανώτερο απ' αυτό.

Ο φιλάνθρωπος βοηθά τον συνάνθρωπό του από το περίσσευμά του, ο άνθρωπος που είναι Αγάπη ζει το πρόβλημα του συνανθρώπου του, σαν αν είναι δικό του και βοηθά με όποιο τρόπο μπορεί και για όσα δεν μπορεί απευθύνεται σ' Εκείνον, που όλα τα μπορεί.

Ο φιλάνθρωπος δίνει στο συνάνθρωπό του υλική βοήθεια. Ο άνθρωπος που είναι Αγάπη δίνει στο συνάνθρωπό του τον ίδιο του τον εαυτό.

Και πάνω απ' όλα ο άνθρωπος που είναι Αγάπη, επειδή αγαπά το Θεό πάν' απ' όλα, αποδίδει σ' Αυτόν κάθε καλό που κάνει, θεωρώντας ότι ο ίδιος δεν έκανε τίποτε σπουδαίο και άξιο λόγου, ενώ ο φιλάνθρωπος με την βοήθειά του προς τον πλησίον του, τρέφει τον εγωισμό του και την υπερηφάνειά του.

Νίκος έγραψε:
Εγώ φταίω, συγγνώμη σου έβαλα δύσκολα. Φυσικά, όταν ο άνθρωπος με τη βοήθεια του Θεού γίνει ΑΓΑΠΗ, δεν μπορεί παρά να είναι και φιλάνθρωπος, αλλά το να είναι Αγάπη είναι κάτι πολύ ανώτερο απ' αυτό.

Στην περίπτωση που κάποιος είναι αλλόθρησκος, μουσουλμάνος η βουδιστής, δεν μπορεί να αγαπά τους άλλους; η μήπως στις άλλες θρησκείες δεν υπάρχουν φιλάνθρωποι.

Ο φιλάνθρωπος βοηθά τον συνάνθρωπό του από το περίσσευμά του, ο άνθρωπος που είναι Αγάπη ζει το πρόβλημα του συνανθρώπου του, σαν αν είναι δικό του και βοηθά με όποιο τρόπο μπορεί και για όσα δεν μπορεί απευθύνεται σ' Εκείνον, που όλα τα μπορεί.

Δεν νομίζω να υπάρχουν΄τέτοιοι άνθρωποι που να ζούν το πρόβλημα του συνανθρώπου τους, ο καθένας μας μόνος του περνάει ότι είναι να περάσει, να σε καταλάβουν οι άλλοι μπορούν αλλά να ζήσουν αυτό που ζείς δεν γίνεται.

Ο φιλάνθρωπος δίνει στο συνάνθρωπό του υλική βοήθεια. Ο άνθρωπος που είναι Αγάπη δίνει στο συνάνθρωπό του τον ίδιο του τον εαυτό..

Ξέρω ανθρώπους που θυσιάζονται για τους άλλους και το πιστεύω τους, αλλά αυτοί σπανίζουν την σήμερον ημέρα.
και μιά ερώτηση επάνω στον άνθρωπο που γίνεται αγάπη; ένας μάρτυρας του ιεχωβά μπορεί να γίνει αγάπη;η είναι μόνο προνόμιο των ορθοδόξων;

Και πάνω απ' όλα ο άνθρωπος που είναι Αγάπη, επειδή αγαπά το Θεό πάν' απ' όλα, αποδίδει σ' Αυτόν κάθε καλό που κάνει, θεωρώντας ότι ο ίδιος δεν έκανε τίποτε σπουδαίο και άξιο λόγου, ενώ ο φιλάνθρωπος με την βοήθειά του προς τον πλησίον του, τρέφει τον εγωισμό του και την υπερηφάνειά του.

Αυτό λέγεται ταπεινοφροσύνη και σεμνότητα, και συναντάται απανταχού της γής και ανεξαιρέτως θρησκειών.

Θεόφιλος

Αγάπη μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος μόνο με τη βοήθεια της Θείας Χάριτος. Η Θεία Χάρις δίνεται στους ανθρώπους μόνο μέσα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Όποιος συμμετέχει σ΄αυτά παίρνει δύναμη από το Θεό ν΄αγαπά τους συνανθρώπους του με την Αγάπη που περιγράφω παραπάνω κι εσύ αμφισβητείς ότι υπάρχει.

Υπάρχει. Μόνο που για να τη γνωρίσεις πρέπει να ζήσεις τη ζωή της Εκκλησίας. Αν δε τη ζήσεις, τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν σωστά την επίδραση που μπορεί να έχει στη ζωή σου και στον τρόπο που σκέφτεσαι.

Οι Άγιοι μας απέδειξαν με τη ζωή τους ότι τα λόγια του Χριστού δεν ήταν μόνο λόγια, αλλά τρόπος ζωής. Όποιος ζει μ΄αυτό τον τρόπο δεν σώζει μόνο την ψυχή του, αλλά κι όσο είναι σ΄αυτό τον κόσμο εκπέμπει γύρω του Φως Χριστού, το φως της αληθινής Αγάπης.

Κι άλλοι άνθρωποι μπορούν να νοιώσουν αγάπη, όχι μόνο οι Χριστιανοί, αλλά η δική τους αγάπη δεν είναι εν Χριστώ Αγάπη, δηλαδή Αγάπη απαθής και απόλυτα ανιδιοτελής.

Τέλος η ταπεινοφροσύνη είναι αρετή, που τη δίνει στον Χριστιανό που αγωνίζεται, η Χάρις του Θεού. Ταπεινοί στα λόγια υπάρχουν πολλοί, χωρίς όμως να έχουν κατά βάθος πραγματική ταπείνωση. Αυτό μπορείς να το καταλάβεις, όταν αρχίσεις να τους κατηγορείς γι αυτά που οι ίδιοι πολύ εύκολα κατηγορούν τον εαυτό τους ή να φέρνεις αντιρρήσεις σε όσα "ωραία και ιδανικά" σου λένε.

Αν θέλεις να νοιώσεις αληθινή Αγάπη και ταπεινοφροσύνη "έρχου και ίδε", δηλαδή έλα στην Εκκλησία, ζήσε τη Μυστηριακή ζωή της, γνώρισε το Χριστό, κάνε τον αγώνα σου και θα δεις. Δε σου λέω ότι ο δρόμος αυτός είναι εύκολος ούτε σύντομος, σου λέω όμως με βεβαιότητα ότι αν προσπαθήσεις ειλικρινά θα νοιώσεις άλλος άνθρωπος και θα δεις τον κόσμο με άλλα μάτια.

Θεόφιλος έγραψε:ένας μάρτυρας του ιεχωβά μπορεί να γίνει αγάπη;η είναι μόνο προνόμιο των ορθοδόξων;

Η ιδιότητα του Μιχαήλ ως μέλους του φόρουμ μας βέβαια αποτελεί παρελθόν ύστερα από την πολύ σωστή (κατά τη γνώμη μου) απόφαση και παρέμβαση του Νίκου.
Θα ήθελα όμως να σχολιάσω αυτό που ερώτησε ο Μιχαήλ. Η άποψή μου είναι πως στην πρώτη ερώτηση υπάρχει μόνο μία απάντηση: ΟΧΙ! Πως μπορούν όσοι έχουν διαστρεβλώσει την Αλήθεια να γίνουν αγάπη όταν μόνο ο Θεός είναι αγάπη; Πως μπορούν να γίνουν αγάπη όσοι εργάζονται τα έργα του πονηρού έστω και όχι συνειδητά αλλά υπό το καθεστώς της πλάνης;
Όσο για το δεύτερο ερώτημα, θα ήθελα να πω ότι είναι προνόμιο όσων εργάζονται τα έργα της Αληθείας.