Αγαπητά μέλη και επισκέπτες, καλώς ήρθατε στο ανανεωμένο μας φόρουμ!
Με πολλή χαρά περιμένουμε τις νέες σας δημοσιεύσεις!
Με πολλή χαρά περιμένουμε τις νέες σας δημοσιεύσεις!
Το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας
Συντονιστές: Νίκος, Anastasios68, johnge
- Νίκος
- Διαχειριστής
- Δημοσιεύσεις: 6991
- Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
- 12
- Τοποθεσία: Κοζάνη
- Έχει ευχαριστήσει: 11 φορές
- Έλαβε ευχαριστία: 74 φορές
«ΟΧΙ» στην απόδοση της Θείας Λειτουργίας στη Δημοτική
Αυτά είναι τα τελικά αποτελέσματα του gallop του Πρακτορείου Εκκλησιαστικών Ειδήσεων amen.gr για το θέμα της απόδοσης της Θείας Λειτουργίας στη Δημοτική:
Αποτελέσματα Έρευνας: Συμφωνείτε με την απόδοση της Θείας Λειτουργίας στη δημοτική γλώσσα;
Ναι: 826 Ψήφοι - 23.5%
Όχι: 2635 Ψήφοι - 75%
Δεν με ενδιαφέρει: 39 Ψήφοι - 1.1%
Δεν γνωρίζω / Δεν απαντώ: 12 Ψήφοι - 0.3%
Σύνολο Ψήφων: 3512
Από: Apr 25, 2010 Έως: Jul 3, 2010
Πηγή: www.amen.gr
Όπως είναι φανερό τα 3/4 όσων έλαβαν μέρος στη δημοσκόπηση δεν επιθυμούν την απόδοση της Θείας Λειτουργίας στη δημοτική.
Αποτελέσματα Έρευνας: Συμφωνείτε με την απόδοση της Θείας Λειτουργίας στη δημοτική γλώσσα;
Ναι: 826 Ψήφοι - 23.5%
Όχι: 2635 Ψήφοι - 75%
Δεν με ενδιαφέρει: 39 Ψήφοι - 1.1%
Δεν γνωρίζω / Δεν απαντώ: 12 Ψήφοι - 0.3%
Σύνολο Ψήφων: 3512
Από: Apr 25, 2010 Έως: Jul 3, 2010
Πηγή: www.amen.gr
Όπως είναι φανερό τα 3/4 όσων έλαβαν μέρος στη δημοσκόπηση δεν επιθυμούν την απόδοση της Θείας Λειτουργίας στη δημοτική.
Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.
- Achilleas
- Δημοσιεύσεις: 2090
- Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm
- 12
- Έχει ευχαριστήσει: 2 φορές
- Έλαβε ευχαριστία: 8 φορές
Διαίρεση της Θείας Λειτουργίας
α) Πνευματική διαίρεση :
1. Προετοιμασία (Λουκ. κβ´.Ι4-Ι8, Ματθ. κστ´.Ι9-26, Μαρκ. ιδ´.22-24, Ματθ. κστ´. 30 και Μαρκ. ιδ´. 26.)
2. Προπαρασκευή
3. Ευλογία
4. Καθαγιασμός
5. Μετάδοσις
β)Τεχνική διαίρεση : Διαιρείται στα πιο κάτω μέρη :
Ι. Προπαρασκευής (Από Ευλογημένη η Βασιλεία έως και της απαγγελίας του Συμβόλου της Πίστεως).
2. Της Αγίας Αναφοράς (από την φράση Στώμεν καλώς?. Έως και την φράση Και έσται?..
3. Της Θ. Κοινωνίας ή Μεταλήψεως (Από την φράση Και δος ημίν ?. έως και την φράση Μετά φόβου Θεού ? και
4. Της Ευχαριστίας Υμνολογίας (Από την φράση Ορθοί Μεταλαβόντες ?.. έως το Δι´ευχών.
γ) Επικρατέστερη διαίρεση σήμερα :
1. Προσκομιδή ή Πρόθεση
2. Λειτουργία των Κατηχουμένων
3. Λειτουργία των Πιστών
Ανακεφαλαιώνοντας τα πιο πάνω, επειδή η γλώσσα των περγαμηνών που έχουν γραφτεί τα κείμενα της Θ. Λειτουργίας απέχει πολύ από την σημερινή καθομιλουμένη γλώσσα, είναι ανάγκη ο Ορθόδοξος λαός μας να γίνει γνώστης και κάτοχος των τελουμένων στην Θ. Λειτουργία. Γιατί μόνο έτσι είναι δυνατό να επέλθει άνθηση των ψυχών στους νέους Καππαδόκες, μέσω των οποίων η βασιλεία του κόσμου θα κατακτηθεί από την Βασιλεία του Θεού.
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
ΠΡΟΘΕΣΗ Η´ ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗ
Ο Θεός ?. Πρόσδεξαι την πρόθεσιν ταύτην ? μνημόνευσον των προσενεγκάντων και διους προσήγαγον
(Ευχή της Προθέσεως)
Π Ρ Ο Θ Ε Σ Η
Ορισμός: Όταν λέμε Πρόθεση η Αγία και Ιερά Πρόθεση, εννοούμε τον τόπο (κάποιο τραπεζάκι η ξεχωριστή θέση η κόγχη του Αγίου Βήματος προς ταριστερά της Αγ. Τράπεζας) επάνω στον οποίο προετοιμάζονται τα προσκομιζόμενα δώρα για το Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας. Πάλι εννοούμε και αυτή την Ιερή Ακολουθία, που γίνεται από τον Λειτουργό, για την κανονική και λειτουργική ετοιμασία των δώρων εις αγίαν ενότητα σε αντίτυπα του σώματος και αίματος του Κυρίου.
Η πρόθεση δηλ. είναι σαν μια Θ. Λειτουργία σε εμβρυακή κατάσταση.
Τα σκεύη της Ι. Προθέσεως :
Δίσκος ή Δισκάριο
Αγ. Ποτήριο
Αγία Λόγχη
Λαβίδα
Πρόσφορα τρία
Κρασί από γνήσιο σταφύλι.
Σημείωση: Κατά τις Αποστολικές Διαταγές (Βιβλ. Δ´. κεφ. ΣΤ´.) όφειλαν οι λειτουργούντες ιερείς να μη δέχονται δώρα (δηλ. πρόσφορο, κρασί κ.λ.π.) από κάθε Χριστιανό, αλλά μόνο από εκείνους που ήταν έτοιμοι να κοινωνήσουν και βρίσκονται σε μετάνοια. Πρέπει να υπάρχει μεγάλη προσοχή από τον ιερέα και τους Χριστιανούς που προσφέρουν δώρα για την Θ. Λειτουργία, για να μη παροργίζεται ο Κύριος και εκκαίεται ο θυμός αυτού (Γ´. Βασιλ. Ιζ´. 17-18).
ΜΑΘΗΜΑ 3ο
ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΚΕΥΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΠΡΟΘΕΣΕΩΣ
1. ΔΙΣΚΟΣ ή ΔΙΣΚΑΡΙΟ : Σημαίνει, κατά την πατερική διδασκαλία, την φάτνη, στην οποία γεννήθηκε ο Χριστός. Επίσης τη θριαμβευτική ασπίδα, επάνω στην οποία περιβάλλεται ο Βασιληάς των όλων από Αγγελικές παρατάξεις. Επίσης το νεκρικό κρεβάτι, επάνω στο οποίο κηδεύτηκε ο Κύριος από τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο, όπου τοποθετεί ο Ιερέας τον ’γιο ’ρτο και τις μερίδες δηλ. την θριαμβεύουσα και στρατευομένη Εκκλησία.
2. ΑΓΙΟ ΠΟΤΗΡΙΟ : Εικονίζει το ποτήριο που έδωσε ο Χριστός στους μαθητές του, κατά την διάρκεια του Μ. Δείπνου.
3. ΑΓΙΑ ΛΟΓΧΗ : Υπενθυμίζει την λόγχη, που κτύπησε ο στρατιώτης την πλευρά του Κυρίου, επάνω στον Σταυρό. Χρησιμοποιείται μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας.
4. ΑΓΙΑ ΛΑΒΙΔΑ : Λέγεται και Κοχλιάριον. Επειδή ο Ησαΐας στο στ´. Κεφ. διηγείται τα περί ΛΑΒΙΔΟΣ, γι αυτό το κοχλιάριο αυτό ονομάζεται ΛΑΒΙΔΑ, επειδή την ώρα της Θ. Κοινωνίας μεταφέρει σαν άνθρακα το Σώμα και το αίμα του Χριστού, που αφαιρεί τις αμαρτίες και αγιάζει εκείνους που μεταλαμβάνουν άξια. Επινοήθηκε το έτος 800 μ.Χ. περίπου και τηρείται μόνο από την Ορθόδοξη Εκκλησία.
5. ΠΡΟΣΦΟΡΟ : Συμβολίζει την Παναγία, την οποία προσέφεραν οι γονείς της στην Εκκλησία, ο δε Ζαχαρίας έβαλε αυτήν στα ’για των Αγίων. Η τοποθέτηση του Προσφόρου στην Αγ. Πρόθεση συμβολίζει την είσοδο της Παναγίας στο σπήλαιο, που γέννησε τον Χριστό.
6.ΚΡΑΣΙ : Συμβολίζει το Αίμα του Κυρίου, που χύθηκε για τη σωτηρία του κόσμου.
ΑΣΤΕΡΙΣΚΟΣ : Φανερώνει το αστέρι που είδαν οι μάγοι και οδηγηθήκανε εκεί που έμενε το παιδί Ιησούς με την μητέρα του. Χρησιμεύει για προφύλαξη του Αγ. ’ρτου και των μερίδων. Αυτόν κτυπάει ο Ιερέας με το δισκάριο την ώρα της φράσεως Τον επινίκιον ύμνον ?. Για να κάνει προσεκτικούς εκείνους που θα επικοινωνήσουν.
ΚΑΛΥΜΜΑΤΑ : Συμβολίζουν το σουδάριο, που ήταν επάνω στο πρόσωπο του Χριστού, όταν ήταν στον τάφο.
ΑΕΡΑΣ : Φανερώνει το σεντόνι του Ιωσήφ μπροστά στο μνήμα του Κυρίου.
ΣΠΟΓΓΟΣ : Συμβολίζει τον σπόγγο, με τον οποίο ποτίστηκε ο Χριστός ξύδι , επάνω στο Σταυρό.
ΝΙΨΙΜΟ ΤΩΝ ΧΕΡΙΩΝ : Συμβολίζει την καθαριότητα της ψυχής και του σώματος του Ιερέα, που πρόκειται να λειτουργήσει.
ΠΡΟΘΕΣΗ :Συμβολίζει α)το Σπήλαιο που γεννήθηκε ο Χριστός, β)Τον Αγ Γολγοθά.
ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗ : Λέγεται γιατί προσφέρουν σαυτήν τα τίμια δώρα, ο ’ρτος και το κρασί. Γίνεται στην προσκομιδή η απεικόνιση του πάθους και της γεννήσεως του Ιησού Χριστού. Δεξιά του Αγ. ’ρτου τοποθετείται η μερίδα της Θεοτόκου και αριστερά οι μερίδες των ταγμάτων.
ΘΥΜΙΑΜΑ : Συμβολίζει την προσευχή των Χριστιανών προς τον Θεό.
ΘΥΜΙΑΤΟ : Συμβολίζει την ανθρωπότητα του Χριστού. Το καρβουνάκι την θεότητα. Το λιβάνι την ευωδία του Αγ. Πνεύματος. Οι 4 αλυσίδες τους Ευαγγελιστές. Τα 12 κουδουνάκια τους Αποστόλους.
ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΔΩΡΩΝ : Γίνεται γιατί μέχρι των χρόνων των θαυμάτων του Χριστού η θεότητα του ήταν άγνωστη.
1. Προετοιμασία (Λουκ. κβ´.Ι4-Ι8, Ματθ. κστ´.Ι9-26, Μαρκ. ιδ´.22-24, Ματθ. κστ´. 30 και Μαρκ. ιδ´. 26.)
2. Προπαρασκευή
3. Ευλογία
4. Καθαγιασμός
5. Μετάδοσις
β)Τεχνική διαίρεση : Διαιρείται στα πιο κάτω μέρη :
Ι. Προπαρασκευής (Από Ευλογημένη η Βασιλεία έως και της απαγγελίας του Συμβόλου της Πίστεως).
2. Της Αγίας Αναφοράς (από την φράση Στώμεν καλώς?. Έως και την φράση Και έσται?..
3. Της Θ. Κοινωνίας ή Μεταλήψεως (Από την φράση Και δος ημίν ?. έως και την φράση Μετά φόβου Θεού ? και
4. Της Ευχαριστίας Υμνολογίας (Από την φράση Ορθοί Μεταλαβόντες ?.. έως το Δι´ευχών.
γ) Επικρατέστερη διαίρεση σήμερα :
1. Προσκομιδή ή Πρόθεση
2. Λειτουργία των Κατηχουμένων
3. Λειτουργία των Πιστών
Ανακεφαλαιώνοντας τα πιο πάνω, επειδή η γλώσσα των περγαμηνών που έχουν γραφτεί τα κείμενα της Θ. Λειτουργίας απέχει πολύ από την σημερινή καθομιλουμένη γλώσσα, είναι ανάγκη ο Ορθόδοξος λαός μας να γίνει γνώστης και κάτοχος των τελουμένων στην Θ. Λειτουργία. Γιατί μόνο έτσι είναι δυνατό να επέλθει άνθηση των ψυχών στους νέους Καππαδόκες, μέσω των οποίων η βασιλεία του κόσμου θα κατακτηθεί από την Βασιλεία του Θεού.
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
ΠΡΟΘΕΣΗ Η´ ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗ
Ο Θεός ?. Πρόσδεξαι την πρόθεσιν ταύτην ? μνημόνευσον των προσενεγκάντων και διους προσήγαγον
(Ευχή της Προθέσεως)
Π Ρ Ο Θ Ε Σ Η
Ορισμός: Όταν λέμε Πρόθεση η Αγία και Ιερά Πρόθεση, εννοούμε τον τόπο (κάποιο τραπεζάκι η ξεχωριστή θέση η κόγχη του Αγίου Βήματος προς ταριστερά της Αγ. Τράπεζας) επάνω στον οποίο προετοιμάζονται τα προσκομιζόμενα δώρα για το Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας. Πάλι εννοούμε και αυτή την Ιερή Ακολουθία, που γίνεται από τον Λειτουργό, για την κανονική και λειτουργική ετοιμασία των δώρων εις αγίαν ενότητα σε αντίτυπα του σώματος και αίματος του Κυρίου.
Η πρόθεση δηλ. είναι σαν μια Θ. Λειτουργία σε εμβρυακή κατάσταση.
Τα σκεύη της Ι. Προθέσεως :
Δίσκος ή Δισκάριο
Αγ. Ποτήριο
Αγία Λόγχη
Λαβίδα
Πρόσφορα τρία
Κρασί από γνήσιο σταφύλι.
Σημείωση: Κατά τις Αποστολικές Διαταγές (Βιβλ. Δ´. κεφ. ΣΤ´.) όφειλαν οι λειτουργούντες ιερείς να μη δέχονται δώρα (δηλ. πρόσφορο, κρασί κ.λ.π.) από κάθε Χριστιανό, αλλά μόνο από εκείνους που ήταν έτοιμοι να κοινωνήσουν και βρίσκονται σε μετάνοια. Πρέπει να υπάρχει μεγάλη προσοχή από τον ιερέα και τους Χριστιανούς που προσφέρουν δώρα για την Θ. Λειτουργία, για να μη παροργίζεται ο Κύριος και εκκαίεται ο θυμός αυτού (Γ´. Βασιλ. Ιζ´. 17-18).
ΜΑΘΗΜΑ 3ο
ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΚΕΥΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΠΡΟΘΕΣΕΩΣ
1. ΔΙΣΚΟΣ ή ΔΙΣΚΑΡΙΟ : Σημαίνει, κατά την πατερική διδασκαλία, την φάτνη, στην οποία γεννήθηκε ο Χριστός. Επίσης τη θριαμβευτική ασπίδα, επάνω στην οποία περιβάλλεται ο Βασιληάς των όλων από Αγγελικές παρατάξεις. Επίσης το νεκρικό κρεβάτι, επάνω στο οποίο κηδεύτηκε ο Κύριος από τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο, όπου τοποθετεί ο Ιερέας τον ’γιο ’ρτο και τις μερίδες δηλ. την θριαμβεύουσα και στρατευομένη Εκκλησία.
2. ΑΓΙΟ ΠΟΤΗΡΙΟ : Εικονίζει το ποτήριο που έδωσε ο Χριστός στους μαθητές του, κατά την διάρκεια του Μ. Δείπνου.
3. ΑΓΙΑ ΛΟΓΧΗ : Υπενθυμίζει την λόγχη, που κτύπησε ο στρατιώτης την πλευρά του Κυρίου, επάνω στον Σταυρό. Χρησιμοποιείται μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας.
4. ΑΓΙΑ ΛΑΒΙΔΑ : Λέγεται και Κοχλιάριον. Επειδή ο Ησαΐας στο στ´. Κεφ. διηγείται τα περί ΛΑΒΙΔΟΣ, γι αυτό το κοχλιάριο αυτό ονομάζεται ΛΑΒΙΔΑ, επειδή την ώρα της Θ. Κοινωνίας μεταφέρει σαν άνθρακα το Σώμα και το αίμα του Χριστού, που αφαιρεί τις αμαρτίες και αγιάζει εκείνους που μεταλαμβάνουν άξια. Επινοήθηκε το έτος 800 μ.Χ. περίπου και τηρείται μόνο από την Ορθόδοξη Εκκλησία.
5. ΠΡΟΣΦΟΡΟ : Συμβολίζει την Παναγία, την οποία προσέφεραν οι γονείς της στην Εκκλησία, ο δε Ζαχαρίας έβαλε αυτήν στα ’για των Αγίων. Η τοποθέτηση του Προσφόρου στην Αγ. Πρόθεση συμβολίζει την είσοδο της Παναγίας στο σπήλαιο, που γέννησε τον Χριστό.
6.ΚΡΑΣΙ : Συμβολίζει το Αίμα του Κυρίου, που χύθηκε για τη σωτηρία του κόσμου.
ΑΣΤΕΡΙΣΚΟΣ : Φανερώνει το αστέρι που είδαν οι μάγοι και οδηγηθήκανε εκεί που έμενε το παιδί Ιησούς με την μητέρα του. Χρησιμεύει για προφύλαξη του Αγ. ’ρτου και των μερίδων. Αυτόν κτυπάει ο Ιερέας με το δισκάριο την ώρα της φράσεως Τον επινίκιον ύμνον ?. Για να κάνει προσεκτικούς εκείνους που θα επικοινωνήσουν.
ΚΑΛΥΜΜΑΤΑ : Συμβολίζουν το σουδάριο, που ήταν επάνω στο πρόσωπο του Χριστού, όταν ήταν στον τάφο.
ΑΕΡΑΣ : Φανερώνει το σεντόνι του Ιωσήφ μπροστά στο μνήμα του Κυρίου.
ΣΠΟΓΓΟΣ : Συμβολίζει τον σπόγγο, με τον οποίο ποτίστηκε ο Χριστός ξύδι , επάνω στο Σταυρό.
ΝΙΨΙΜΟ ΤΩΝ ΧΕΡΙΩΝ : Συμβολίζει την καθαριότητα της ψυχής και του σώματος του Ιερέα, που πρόκειται να λειτουργήσει.
ΠΡΟΘΕΣΗ :Συμβολίζει α)το Σπήλαιο που γεννήθηκε ο Χριστός, β)Τον Αγ Γολγοθά.
ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗ : Λέγεται γιατί προσφέρουν σαυτήν τα τίμια δώρα, ο ’ρτος και το κρασί. Γίνεται στην προσκομιδή η απεικόνιση του πάθους και της γεννήσεως του Ιησού Χριστού. Δεξιά του Αγ. ’ρτου τοποθετείται η μερίδα της Θεοτόκου και αριστερά οι μερίδες των ταγμάτων.
ΘΥΜΙΑΜΑ : Συμβολίζει την προσευχή των Χριστιανών προς τον Θεό.
ΘΥΜΙΑΤΟ : Συμβολίζει την ανθρωπότητα του Χριστού. Το καρβουνάκι την θεότητα. Το λιβάνι την ευωδία του Αγ. Πνεύματος. Οι 4 αλυσίδες τους Ευαγγελιστές. Τα 12 κουδουνάκια τους Αποστόλους.
ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΔΩΡΩΝ : Γίνεται γιατί μέχρι των χρόνων των θαυμάτων του Χριστού η θεότητα του ήταν άγνωστη.
Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.
- Achilleas
- Δημοσιεύσεις: 2090
- Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm
- 12
- Έχει ευχαριστήσει: 2 φορές
- Έλαβε ευχαριστία: 8 φορές
Το μεγαλείο της Θείας Λατρείας
Α’ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
«Το μεγαλείο της Θείας Λατρείας. Παράδοση ή ανανέωση;»
ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ
Το Α’ Λειτουργικό Συνέδριο, που οργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη από την Εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών, με θέμα «Το μεγαλείο της Θείας Λατρείας. Παράδοση ή ανανέωση;», διεξήγαγε τις εργασίες του από 27 Φεβρουαρίου έως 1 Μαρτίου 2002 στην Αίθουσα Τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ανακοινώθηκαν είκοσι μία εισηγήσεις από ισαρίθμους εισηγητάς, Επισκόπους, Πρεσβυτέρους, Μοναχούς και πανεπιστημιακούς Καθηγητάς και ερευνητάς. Υπήρξε εντυπωσιακή συμμετοχή Κληρικών, Μοναχών και λαϊκών. η μεγάλη
αίθουσα ήταν κατάμεστη.
Με βάση τις εισηγήσεις και τις διεξαχθείσες ενδιαφέρουσες συζητήσεις, τα πορίσματα του συνεδρίου συνοψίζονται στα εξής:
1. Η ονομασθείσα λειτουργική αναγέννηση δεν προέρχεται από σαφή ποιμαντική αναγκαιότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Οφείλεται σε ξένη και εισαχθείσα προβληματική. Ακόμη και η ονομασία της δεν συμβιβάζεται προς την Ορθόδοξη Παράδοση. Είναι ορθότερο να γίνεται λόγος για λειτουργική παράδοση ή λειτουργική ευταξία. Προτείνεται γι’ αυτό η αλλαγή της ονομασίας της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Λειτουργικής Αναγεννήσεως.
2. Το δίλημμα «Παράδοση ή ανανέωση;» είναι πλαστό. η ίδια η Παράδοση έχει μέσα της την ανανέωση, διότι δεν παραδίδονται ανθρώπινα πράγματα και διδασκαλίες που γηράσκουν και παλαιώνουν, αλλά οι εν Αγίω Πνεύματι εμπειρίες των Αποστόλων και των Αγίων που είναι άκτιστες και άφθαρτες.
3. Η Ορθόδοξη Θεία Λατρεία αποτελεί θαυμαστό αρχιτεκτόνημα του Αγίου Πνεύματος, που οικοδομήθηκε από πρόσωπα με φωτισμένο νου και κεκαθαρμένες καρδιές. Όλες οι ακολουθίες και οι ύμνοι έχουν θαυμάσια δομή με μεγάλη μέχρι σήμερα ανταπόκριση στους πιστούς, οι οποίοι αναπαύονται και οικοδομούνται. Δεν χρειάζονται αλλαγές και ανανεώσεις.
4. Τα λειτουργικά κείμενα πρέπει να μείνουν ως έχουν αμετάβλητα και αμετάφραστα, για χίλιους λόγους. Η μετάφρασή τους όχι μόνο δεν θα ωφελήσει, αλλά και θα βλάψει πολλαπλώς, θα ευτελίσει τον υψηλό και θεοκίνητο λόγο τους και θα μειώσει την αίσθηση του ιερού και μυστηριώδους. Η συμμετοχή στη Θεία Λατρεία δεν είναι μόνο διανοητική και ορθολογιστική. περισσότερο είναι βιωματική και μυσταγωγική. Αυτό αποτελεί ουσιώδη διαφορά μεταξύ Ρωμιοσύνης και Φραγκοσύνης.
5. Ο επίσκοπος αλλά και οι σύνοδοι των επισκόπων φυλάσσουν την Παράδοση, δεν την αλλάσσουν. είναι φύλακες και όχι ανανεωτές.
6. Τον μυσταγωγικό χαρακτήρα της Ορθοδόξου Λατρείας, το υπέρ νουν και λόγον μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας διαφυλάσσει το υπερυψωμένο τέμπλο μεταξύ του Ιερού Βήματος και του κυρίως ναού.
7. Γι’ αυτό και τα μέσα μαζικής ενημερώσεως πρέπει να σέβονται τον άβατο και ιερό χώρο του ναού και ιδιαιτέρως του Ιερού Βήματος και να μη τον παραβιάζουν, ιδιαίτερα κατά την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. Για τα πρόσωπα, πάντως, που αδυνατούν να μετάσχουν στη Θεία Λατρεία, η μετάδοση από το ραδιόφωνο όλων των ακολουθιών, από δε την τηλεόραση όλων, εκτός της Θείας Λειτουργίας, οικοδομεί και αναπαύει. Η παιδαγωγική δύναμη της εικόνος και της εποπτείας είναι μεγάλη. το γνωρίζει η Εκκλησία από τις άγιες και ιερές εικόνες.
8. Τα ιερά άμφια των κληρικών πρέπει να είναι αντάξια του μεγαλείου της Θείας Λατρείας και του υπηρετουμένου μυστηρίου. όχι όμως εξεζητημένα και υπερβολικά πολυτελή, διότι σκανδαλίζουν.
9. Η εξωτερική αμφίεση του κλήρου, το τιμημένο ράσο, έχει ταυτισθεί με το μυστήριο της Ιερωσύνης και έχει καθαγιασθεί. Είναι αδιανόητη η αποβολή του. σημαίνει εμφανώς εκκοσμίκευση και άμβλυνση της ιερατικής συνειδήσεως.
10. Θέματα που συνδέονται με την εξόδιο ακολουθία, όπως η καύση των νεκρών, οι αυτοκτονούντες και τα αβάπτιστα νήπια πρέπει να αντιμετωπισθούν με πολλή περίσκεψη. Οι σχετικές αποφάσεις συνοδικών επιτροπών και εγκυκλίων για την κήδευση όλων των αυτοκτονούντων και των αβαπτίστων νηπίων δεν συνάδουν προς το ορθόδοξο δόγμα και αποτελούν κατάχρηση της αρχής της οικονομίας.
11. Κάποιες καινοφανείς ακολουθίες του Αρραβώνος και του Γάμου δρουν αλλοτριωτικά στο μυστήριο του Γάμου με διαλυτικές συνέπειες στην ελληνορθόδοξη αγωγή της οικογενείας.
12. Η είσοδος των ψυχολόγων-ψυχοθεραπευτών στον ιερό χώρο της Εκκλησίας τείνει να υποκαταστήσει το ιερό μυστήριο της Εξομολογήσεως και προκαλεί δυσλειτουργίες στο έργο των εξομολόγων. Την παραπάνω τακτική ευνοούν ορισμένοι ιερείς-ψυχίατροι, οι οποίοι ψυχολογοποιούν τους θεανθρώπινους θεσμούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
13. Η εκκοσμίκευση προσπαθεί να αποδομήσει, στα πλαίσια του οικουμενισμού και της παγκοσμιοποίησης, τις παραδοσιακές δομές της Ορθόδοξης Λατρείας και Κοινωνίας. Η λειτουργική αναγέννηση λειτουργεί προς την κατεύθυνση αυτή, γι’ αυτό και από της πλευράς αυτής κρίνεται αποβλητέα.
Η ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
ΠΗΓΗ:ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ»
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2002
Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.
Το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας
Η σημασία του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας φαίνεται μέσα από το Λόγο του Θεού όπου ο ίδιος στο Κατά Ιωάννη - πέρα από άλλα σημεία- λέει:
κεφ. 6 53 είπεν ούν αυτοίς ο Ιησούς· Αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα τού υιού τού ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. 54 ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τή εσχάτη ημέρα. 55 η γάρ σάρξ μου αληθώς εστι βρώσις, και το αίμά μου αληθώς εστι πόσις. 56 ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ.
κεφ. 6 53 είπεν ούν αυτοίς ο Ιησούς· Αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα τού υιού τού ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. 54 ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τή εσχάτη ημέρα. 55 η γάρ σάρξ μου αληθώς εστι βρώσις, και το αίμά μου αληθώς εστι πόσις. 56 ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ.
- Athanasios
- Δημοσιεύσεις: 498
- Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:20 pm
- 12
ΠΩΣ ΝΑ ΜΕΤΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ
Ο ΙΕΡΕΥΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΦΩΝΗΣΙ:
<<ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ, ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ>>.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΜΑΣ ΣΥΝΙΣΤΑ, ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΟΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΙΝ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΜΕ ΤΑ ΕΞΗΣ, ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ <<ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ Θ' ΟΜΙΛΙΑΝ>>:
<<ΠΡΟΣΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΝΑ ΜΕΤΑΛΑΒΗΤΕ, ΜΗ ΝΟΜΙΣΕΤΕ ΟΤΙ ΜΕΤΑΛΑΜΒΑΝΕΤΕ ΤΟ ΘΕΤΟΝ ΣΩΜΑ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΝ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΟΤΙ ΜΕΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΤΟ ΘΕΙΟ ΣΩΜΑ,ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΜΕ ΤΗΝ ΛΑΒΙΔΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΙΔΕ Ο ΗΣΑΙΑΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΕΓΓΙΖΟΥΝ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΧΡΑΝΤΗ ΠΛΕΥΡΑ (ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ), ΕΤΣΙ ΝΑ ΜΕΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΑΙΜΑ.
Ο ΙΕΡΕΥΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΦΩΝΗΣΙ:
<<ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ, ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ>>.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΜΑΣ ΣΥΝΙΣΤΑ, ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΟΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΙΝ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΜΕ ΤΑ ΕΞΗΣ, ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ <<ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ Θ' ΟΜΙΛΙΑΝ>>:
<<ΠΡΟΣΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΝΑ ΜΕΤΑΛΑΒΗΤΕ, ΜΗ ΝΟΜΙΣΕΤΕ ΟΤΙ ΜΕΤΑΛΑΜΒΑΝΕΤΕ ΤΟ ΘΕΤΟΝ ΣΩΜΑ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΝ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΟΤΙ ΜΕΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΤΟ ΘΕΙΟ ΣΩΜΑ,ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΜΕ ΤΗΝ ΛΑΒΙΔΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΙΔΕ Ο ΗΣΑΙΑΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΕΓΓΙΖΟΥΝ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΧΡΑΝΤΗ ΠΛΕΥΡΑ (ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ), ΕΤΣΙ ΝΑ ΜΕΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΑΙΜΑ.
-
- Δημοσιεύσεις: 1
- Εγγραφή: Δευ Ιούλ 30, 2012 12:09 pm
- 12
ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ...
Αγαπητοί φίλοι διάβασα σε κάποιο site, την παρακάτω ιστορία και μού έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Το γιατί «μού έκανε εντύπωση», θα το αναφέρω στο τέλος της ιστορίας αυτής και θα ζητήσω και την γνώμη σας…
«…Ή πολιτεία Δάδες ( πού είναι το σημερινό Κίτιο) ήταν παλιά εμπορικός σταθμός της Κύπρου. Εκεί κοντά βρισκόταν η μονή του Φιλοξένου.
Στο μοναστήρι αυτό ζούσε τον 6ο αιώνα ένας μοναχός, ο γέροντας Ισίδωρος, που έκλαιγε ακατάπαυστα με λυγμούς.
Σ' όποιον τον πλησίαζε και τον παρηγορούσε, ώστε να χαλαρώσει λίγο το πένθος, έλεγε:
«Είμαι πολύ αμαρτωλός. Δεν υπήρξε άλλος σαν και μένα απ' τον Αδάμ μέχρι σήμερα. Και μη νομίζετε πώς υπερβάλλω.
Δεν βρήκα πουθενά σε άνθρωπο αμαρτία σαν αυτή που έκανα εγώ».
Κι ύστερα διηγούταν την ιστορία του:
«Όταν ήμουνα στον κόσμο, είχα γυναίκα Χριστιανή και θεοφοβούμενη, ενώ εγώ άνηκα στην αίρεση του Σεβήρου. Μια μέρα έμαθα πως η γυναίκα μου πήγε να μεταλάβει στη γειτονική εκκλησία.
Έτρεξα να την εμποδίσω, αλλά τη βρήκα να έχει κοινωνήσει και να επιστρέφει στο σπίτι.
Αμέσως την έπιασα απ' το λαιμό και την έκανα να ξεράσει την ¶για Μερίδα, την οποία πήρα και πέταξα έξω από το παράθυρο, κάτω στο βούρκο. Βλέπω τότε ένα περιστέρι να κατεβαίνει και να παίρνει τη Θεία Κοινωνία.
Μετά από δύο μέρες παρουσιάζεται μπροστά μου ένας μαύρος άνθρωπος, ντυμένος με κουρέλια, και μου λέει:
Εγώ κι εσύ καταδικαστήκαμε στην ίδια τιμωρία.
Ποιος είσαι συ; τον ρωτάω.
Εγώ, μου απαντάει, είμαι εκείνος που ράπισε στο σαγόνι τον Κύριο μας Ιησού Χριστό τον καιρό του πάθους Του, και τώρα βρίσκομαι μαζί με τους μαύρους δαίμονες….
Κι αμέσως έγινε άφαντος. Για τούτο λοιπόν, κατέληξε ο μοναχός, δεν μπορώ να σταματήσω τον θρήνο».
Αυτά διάβασα, και μετά κάθισα και σκέφτηκα:
« Πόσοι άνθρωποι άραγε σήμερα ασεβούνε και βλαστημούνε τον Χριστό και την Παναγία ( τους ραπίζουνε με τά λόγια τους δηλαδή), και μετά, μερικούς από αυτούς τους βλέπουμε και πάνε και κοινωνάνε.
¶ραγε, αυτοί οί άνθρωποι στην άλλη ζωή θα είναι μαζί μ´ εκείνον τον μαύρο άνθρωπο και τους δαίμονες, ή αν μετανοήσουνε μπορούνε και να γλιτώσουνε;
Όμως, υπάρχουν πράγματι σήμερα δαίμονες; Αυτή είναι ή δεύτερη απορία μου.
Μερκούριος
Αγαπητοί φίλοι διάβασα σε κάποιο site, την παρακάτω ιστορία και μού έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Το γιατί «μού έκανε εντύπωση», θα το αναφέρω στο τέλος της ιστορίας αυτής και θα ζητήσω και την γνώμη σας…
«…Ή πολιτεία Δάδες ( πού είναι το σημερινό Κίτιο) ήταν παλιά εμπορικός σταθμός της Κύπρου. Εκεί κοντά βρισκόταν η μονή του Φιλοξένου.
Στο μοναστήρι αυτό ζούσε τον 6ο αιώνα ένας μοναχός, ο γέροντας Ισίδωρος, που έκλαιγε ακατάπαυστα με λυγμούς.
Σ' όποιον τον πλησίαζε και τον παρηγορούσε, ώστε να χαλαρώσει λίγο το πένθος, έλεγε:
«Είμαι πολύ αμαρτωλός. Δεν υπήρξε άλλος σαν και μένα απ' τον Αδάμ μέχρι σήμερα. Και μη νομίζετε πώς υπερβάλλω.
Δεν βρήκα πουθενά σε άνθρωπο αμαρτία σαν αυτή που έκανα εγώ».
Κι ύστερα διηγούταν την ιστορία του:
«Όταν ήμουνα στον κόσμο, είχα γυναίκα Χριστιανή και θεοφοβούμενη, ενώ εγώ άνηκα στην αίρεση του Σεβήρου. Μια μέρα έμαθα πως η γυναίκα μου πήγε να μεταλάβει στη γειτονική εκκλησία.
Έτρεξα να την εμποδίσω, αλλά τη βρήκα να έχει κοινωνήσει και να επιστρέφει στο σπίτι.
Αμέσως την έπιασα απ' το λαιμό και την έκανα να ξεράσει την ¶για Μερίδα, την οποία πήρα και πέταξα έξω από το παράθυρο, κάτω στο βούρκο. Βλέπω τότε ένα περιστέρι να κατεβαίνει και να παίρνει τη Θεία Κοινωνία.
Μετά από δύο μέρες παρουσιάζεται μπροστά μου ένας μαύρος άνθρωπος, ντυμένος με κουρέλια, και μου λέει:
Εγώ κι εσύ καταδικαστήκαμε στην ίδια τιμωρία.
Ποιος είσαι συ; τον ρωτάω.
Εγώ, μου απαντάει, είμαι εκείνος που ράπισε στο σαγόνι τον Κύριο μας Ιησού Χριστό τον καιρό του πάθους Του, και τώρα βρίσκομαι μαζί με τους μαύρους δαίμονες….
Κι αμέσως έγινε άφαντος. Για τούτο λοιπόν, κατέληξε ο μοναχός, δεν μπορώ να σταματήσω τον θρήνο».
Αυτά διάβασα, και μετά κάθισα και σκέφτηκα:
« Πόσοι άνθρωποι άραγε σήμερα ασεβούνε και βλαστημούνε τον Χριστό και την Παναγία ( τους ραπίζουνε με τά λόγια τους δηλαδή), και μετά, μερικούς από αυτούς τους βλέπουμε και πάνε και κοινωνάνε.
¶ραγε, αυτοί οί άνθρωποι στην άλλη ζωή θα είναι μαζί μ´ εκείνον τον μαύρο άνθρωπο και τους δαίμονες, ή αν μετανοήσουνε μπορούνε και να γλιτώσουνε;
Όμως, υπάρχουν πράγματι σήμερα δαίμονες; Αυτή είναι ή δεύτερη απορία μου.
Μερκούριος
Re: Το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας
Καταρχήν ο ιερέας λέει "όσοι πιστοί προσέλθετε" που σημαίνει ότι λογικά αφού όλοι μέσα στην εκκλησία είναι πιστοί θα κοινωνήσουν. Λογικά όμως...
Πάμε τώρα στις απορίες του φίλου του Μερκούριου, του οποίου η ιστόρια είναι πράγματι συγκλονιστική.
Η Θεία Κοινωνία πάντως είναι ότι σπουδαιότερο υπάρχει αφού είναι ο ίδιος ο Θεός.
Πάμε τώρα στις απορίες του φίλου του Μερκούριου, του οποίου η ιστόρια είναι πράγματι συγκλονιστική.
Νομίζω ότι αν μετανοήσουν ειλικρινά τότε θα σωθούν. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να γίνει αυτό. Πόσοι πράγματι ξέρουν ότι κοινωνούν Σώμα και Αίμα αντί για κρασί και ψωμί; Πόσοι διαβάσουν την ώρα της ετοιμασίας την ευχή του ιερέα αντί να μιλούν; ’μα τους πεις γιατί βρίζεις, θα σου πουν ότι τα λένε στον αέρα. Το θέμα είναι ότι Θεία Κοινωνία δίχως γνώση του τι κοινωνούμε και σωστή προετοιμασία ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ. Αντίθετα αν κοινωνούμε αναξίως και δίχως να θέλουμε να μάθουμε τις προϋποθέσεις της Θείας Κοινωνίας μάλλον αμαρτάνουμε.« Πόσοι άνθρωποι άραγε σήμερα ασεβούνε και βλαστημούνε τον Χριστό και την Παναγία ( τους ραπίζουνε με τά λόγια τους δηλαδή), και μετά, μερικούς από αυτούς τους βλέπουμε και πάνε και κοινωνάνε.
Άραγε, αυτοί οί άνθρωποι στην άλλη ζωή θα είναι μαζί μ´ εκείνον τον μαύρο άνθρωπο και τους δαίμονες, ή αν μετανοήσουνε μπορούνε και να γλιτώσουνε;
Αν υπάρχουν λέει! Σου λέω ότι ήδη μας βλέπουν να γράφουμε και ετοιμάζονται να μας επιτεθούν. Ένας πατέρας έλεγε ότι αν ο Θεός άφηνε να τους βλέπουμε θα είχε φρίξει. Οι δαίμονες είναι οι πεπτώκοτες άγγελοι που τάχθηκαν στο πλευρό του σατανά. Μια απλή απόδειξη της ύπαρξής τους είναι τα διάφορα άσεμνα όνειρα που ίσως δει κανείς. Οι πρωταγωνιστές είναι δαιμόνια είτε μεταμορφωμένα είτε όχι.Όμως, υπάρχουν πράγματι σήμερα δαίμονες; Αυτή είναι ή δεύτερη απορία μου.
Η Θεία Κοινωνία πάντως είναι ότι σπουδαιότερο υπάρχει αφού είναι ο ίδιος ο Θεός.
Ή Ορθόδοξη Εκκλησία διακηρύσσει πώς κοινωνούμε πραγματικά το σώμα και το αίμα του Κυρίου (Ματθ. κστ' 26-28. Μάρκ. ιδ' 22-24. Λουκ. κβ' 15-20. Ίω. στ' 51-56. Α' Κορ. ια' 24-26).
Δέχεται πώς ή ευχαριστία είναι ανάμνηση του πάθους του Χριστού (Λουκ. κβ' 19. Α' Κορ. ια' 24-25), αλλά δεν δέχεται πώς είναι μόνο ανάμνηση!
Ό Χριστός εξετέλεσε τη θυσία Του «εφάπαξ» (Έβρ. Ζ' 27. θ' 12.28), επομένως ή θυσία αυτή δεν επαναλαμβάνεται. Όμως ο ίδιος ο Κύριος προσφέρει το σώμα Του και το αίμα Του πριν από τη μοναδική θυσία του Γολγοθά (Ματθ. κστ' 26-28. Μαρκ. ιδ' 22-24. Λουκ. κβ' 19-20) και δίνει εvτoλή στους μαθητές Του να κάνουν και αυτοί τό ίδιο μέχρι τή δευτέρα Του παρουσία, δηλώνovτας πώς ή «βρώσις» του σώματός Του και η «πόσις» του αίματός Του είναι απαραίτητα για τη σωτηρία (Ίω. στ' 31-50. Α' Κορ. ια' 23-29).
Πώς είναι δυνατόν να τελεσθεί ή θεία ευχαριστία πριν από τη σταυρική θυσία του Κυρίου; Τούτο καλύπτεται βέβαια από το μυστήριο! 'Όμως ή θεία ευχαριστία, πού ετέλεσε ο Χριστός πριν από τη θυσία του, αποτελεί «μυστηριακή μετοχή» στη μία και μοναδική θυσία του Γολγοθά.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη θεία ευχαριστία πού τελεί η Εκκλησία: είναι μετοχή της μιας και μοναδικής θυσίας πού πρόσφερε ο Χριστός. Οι ιερείς της Εκκλησίας οικονόμοι των μυστηρίων Του είναι διάκονοι του Χριστού, (Α' Κορ. Δ), προσφέρουν αληθινή θυσία πάνω στο θυσιαστήριο της Εκκλησίας (Έβρ. ιγ' 10), πού ονομάζεται μάλιστα και «τράπεζα του Κυρίου», ή όποία αντιπαραβάλλεται με το ιουδαϊκό και το ειδωλολατρικό θυσιαστήριo (Α' Κορ. ι' 16-21).
Με τον τρόπο αυτό αποδεικνύεται πώς ή τέλεση της θείας ευχαριστίας την όποία παρήγγειλε ο Xριστός να τελούμε πάνω στο Χριστιανικό θυσιαστήριo (Έβρ. ιγ' 10), είναι η «θυσία καθαρά», ή όποία προφητεύτηκε (Μαλαχ. α' 11). Δεν είναι επανάληψη της θυσίας του Xριστoύ, άλλά μυστηριακή μετοχή στη μία και μοναδική θυσία, ώστε τα επί μέρους μέλη (Ρωμ. ιβ' 5. Έφεσ. δ' 25) να ενώνονται και να συγκροτούν το ένα σώμα (Εφεσ. δ' 4. Α' Κορ. ι' 17).
Έτσι με τη θεία ευχαριστία, με τη μετοχή του ανθρώπου στή θεία Ζωή (Ιωαν.. ιδ' 6. Β' Πέτρ. α' 4), εκπληρώνεται ο σκοπός της θείας οικονομίας, δηλαδή η εν Xριστώ κοινωνία, πού είναι ή σωτηρία του ανθρώπου (Ιωαν. στ' 53-54. ια' 52. ιζ' 21-23).
Ή συμμετοχή στη θεία ευχαριστία δεν είναι μέσο για ενότητα, αλλά έκφραση, φανέρωση της ενότητας στο ένα σώμα του Xριστoύ. Γι' αυτό και τα σχίσματα αποτελούν τραύματα στο σώμα της Εκκλησίας δεν εκφράζουν το αληθινό νόημα της θείας ευχαριστίας (Α' Κορ. α' 13. ι' 16-18. 18-23).
Αυτό είναι τό δόγμα της αγίας Γραφής στο θέμα της θείας ευχαριστίας. Τούτο μαρτυριέται από τον αλάνθαστo ερμηνευτή της αγίας Γραφής, την Εκκλησία (Α' Τιμ. γ' 15) στoύς μεταπoστoλικoύς χρόνους, όπως αποδεικνύουν τα πρωτοχριστιανικά κείμενα.
Ή «Διδαχή» (90-110 μ.Χ.) αναφέρεται στη «θυσία καθαρά» του Μαλαχίου (α' 11) και την ταυτίζει με την ευχαριστία (Διδαχή XIV,1). Ό άγιος Ιγνάτιος (†11O) προτρέπει: «Σπουδάσατε ουν μιά ευχαριστία χρήσθαι μία γάρ σάρξ του Κυρίου ημών Ιησού Xριστoύ, και εν ποτήριον είς ένωσιν του αίματος αυτού, εν θυσιαστήριoν ως εις επίσκοπος άμα τω πρεσβυτερίω καί τοίς διακόνοις, τοίς συνδούλοις μου, ίνα ο εάν πράσσητε, κατά Θεόν πράσσητε» ('Iγν., Φιλαδ. 4).
Ό Ioυστίνoς (†163/167) συνδέει την θεία ευχαριστία με την «θυσίαν καθαράν» (Μαλαχ. α' 11. Ioυστ., Διάλ. πρός Τρύφ. 41,2-3) και υπογραμμίζει πώς δεν είναι κοινός άρτος καί «κοινό πόμα», άλλά «δι' ευχής λόγου» ο άρτος και ο οίνος γίνονται «αίμα και σάρκες κατά μεταβολήν» (Ίoυστ., ¶ποκ. 66,2). Mάλιστα προσθέτει: «εκείνου του σαρκοποιηθέντος Ιησού και σάρκα και αίμα έδιδάχθημεν είναι», δηλαδή αυτό δεν είναι άποψη του Ioυστίνoυ, άλλά διδασκαλία της Εκκλησίας.
Ό Ειρηναίος (†220) αναφέρει ακόμη και την «επίκληση» του ¶γίου Πνεύματος για τη μεταβολή του άρτου σε σώμα και του οίνου σε αίμα του Xριστoύ. «Εάν λοιπόν το περιεχόμενο του ποτηρίου και ο ετοιμασμένος άρτος δεχθούν το λόγο του Θεού και η ευχαριστία γίνει σώμα Χριστoύ, ώστε ή ουσία της σάρκας μας να ανυψώνεται και να στηρίζεται, πώς μπορούν να λέγουν ότι ή σάρκα δεν μπορεί να λάβει τη χάρη του Θεού, πού συνίσταται στην αιώνιο Ζωή, αφού τρέφεται από το αίμα και το σώμα του Κυρίου και γίνεται μέλος;» (Είρην., Κατά αίρ. V, 2.3).
«Ό άρτος πού προέρχεται από τη γη, αν λάβει την επίκληση του Θεού, δεν είναι πλέον άρτος, άλλά όπως ή ευχαριστία συνίσταται από δύο στoιχεία, ένα γήινο και ένα ουράνιο, έτσι και τα σώματά μας, εάν μεταλάβουν την ευχαριστία, δεν ανήκουν πλέον ατή φθορά, άλλά έχουν την ελπίδα της αναστάσεως» (Είρ. Κατά αίρ. IV, 18,15. Πρβλ. και ¶πόσπ. 37 έν ΒΕΠ 5,183).
Αυτή ή διδαχή προσφερόταν στήν πρώτη Εκκλησία στoύς «φωτιζόμενους» καί «νεoφωτίστoυς», όπως μαρτυρούν οι μυσταγωγικές κατηχήσεις του αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων (†386): «Ο άρτος της ευχαριστίας», αναφέρει, «μετά την επίκλησιν του ¶γίου Πνεύματος, ουκ έτι άρτος λιτός, αλλά σώμα Xριστoύ» (Κατήχ. Γ' 3), δηλαδή είναι σώμα Χριστoύ και όχι απλός άρτος. «Ώστε μετά πάσης πληροφορίας», δηλαδή με κάθε βεβαιότητα, «ως σώματος και αίματος μεταλαμβάνομεν Χριστού. Εν τύπω γάρ άρτου δίδοταί σοι το σώμα , και εν τύπω οίνου δίδοταί σοι το αίμα», εις τύπον άρτου σου δίδεται το σώμα και εις τύπον οίνου σου δίδεται το αίμα, «δια να γίνης, άφού μεταλάβης το σώμα και το αίμα τού Χριστού, σύσσωμος και σύναιμος αυτού τού Χριστού. Διότι με αυτόν τον τρόπον γινόμεθα χριστοφόροι, με το να διαδίδεται σε όλα μας τα μέλη το σώμα και το αίμα Του, και μέτοχοι θείας Φύσεως, καθώς λέγει ο μακάριος Πέτρος» (Κατήχ. Δ' 3).
Ό άγιoς Ιωάννης ο Χρυσόστομος ρωτά: «Ποιός ποιμένας τρέφει τα πρόβατα με τα ιδικά του μέλη;», υπάρχουν μητέρες πού δίνουν τα παιδιά τους σε άλλες τροφούς, αλλά ο Χριστός «μας τρέφει ο ίδιος με το δικό Του αίμα και σε όλα μας συνδέει άρρηκτα με τον εαυτό Του. Εκείνος συμφύρει τον εαυτό Του με τον καθένα δια των μυστηρίων». Εκείνους πού αναγέννησε «τούς εκτρέφει με τον εαυτό Του και δεν τούς δίνει σε άλλον και με αυτό πάλι για να σε πείσει ότι έλαβε τη δική σου σάρκα... Δεν βλέπετε τα βρέφη με πόση προθυμία αρπάζουν τον μαστό;» (Χρυσ., Όμιλ. ΠΒ' 5 εις τό κατά Ματθ.).
Ή Ορθόδοξη Εκκλησία λοιπόν απορρίπτει την Προτεσταντική διδαχή πώς ή ευχαριστία είναι «συμβολική και αναμνηστική τελετή». Και στηρίζεται στην αγία Γραφή, όπως την ερμήνευσε η Εκκλησία μέσω των ποιμένων της
Δέχεται πώς ή ευχαριστία είναι ανάμνηση του πάθους του Χριστού (Λουκ. κβ' 19. Α' Κορ. ια' 24-25), αλλά δεν δέχεται πώς είναι μόνο ανάμνηση!
Ό Χριστός εξετέλεσε τη θυσία Του «εφάπαξ» (Έβρ. Ζ' 27. θ' 12.28), επομένως ή θυσία αυτή δεν επαναλαμβάνεται. Όμως ο ίδιος ο Κύριος προσφέρει το σώμα Του και το αίμα Του πριν από τη μοναδική θυσία του Γολγοθά (Ματθ. κστ' 26-28. Μαρκ. ιδ' 22-24. Λουκ. κβ' 19-20) και δίνει εvτoλή στους μαθητές Του να κάνουν και αυτοί τό ίδιο μέχρι τή δευτέρα Του παρουσία, δηλώνovτας πώς ή «βρώσις» του σώματός Του και η «πόσις» του αίματός Του είναι απαραίτητα για τη σωτηρία (Ίω. στ' 31-50. Α' Κορ. ια' 23-29).
Πώς είναι δυνατόν να τελεσθεί ή θεία ευχαριστία πριν από τη σταυρική θυσία του Κυρίου; Τούτο καλύπτεται βέβαια από το μυστήριο! 'Όμως ή θεία ευχαριστία, πού ετέλεσε ο Χριστός πριν από τη θυσία του, αποτελεί «μυστηριακή μετοχή» στη μία και μοναδική θυσία του Γολγοθά.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη θεία ευχαριστία πού τελεί η Εκκλησία: είναι μετοχή της μιας και μοναδικής θυσίας πού πρόσφερε ο Χριστός. Οι ιερείς της Εκκλησίας οικονόμοι των μυστηρίων Του είναι διάκονοι του Χριστού, (Α' Κορ. Δ), προσφέρουν αληθινή θυσία πάνω στο θυσιαστήριο της Εκκλησίας (Έβρ. ιγ' 10), πού ονομάζεται μάλιστα και «τράπεζα του Κυρίου», ή όποία αντιπαραβάλλεται με το ιουδαϊκό και το ειδωλολατρικό θυσιαστήριo (Α' Κορ. ι' 16-21).
Με τον τρόπο αυτό αποδεικνύεται πώς ή τέλεση της θείας ευχαριστίας την όποία παρήγγειλε ο Xριστός να τελούμε πάνω στο Χριστιανικό θυσιαστήριo (Έβρ. ιγ' 10), είναι η «θυσία καθαρά», ή όποία προφητεύτηκε (Μαλαχ. α' 11). Δεν είναι επανάληψη της θυσίας του Xριστoύ, άλλά μυστηριακή μετοχή στη μία και μοναδική θυσία, ώστε τα επί μέρους μέλη (Ρωμ. ιβ' 5. Έφεσ. δ' 25) να ενώνονται και να συγκροτούν το ένα σώμα (Εφεσ. δ' 4. Α' Κορ. ι' 17).
Έτσι με τη θεία ευχαριστία, με τη μετοχή του ανθρώπου στή θεία Ζωή (Ιωαν.. ιδ' 6. Β' Πέτρ. α' 4), εκπληρώνεται ο σκοπός της θείας οικονομίας, δηλαδή η εν Xριστώ κοινωνία, πού είναι ή σωτηρία του ανθρώπου (Ιωαν. στ' 53-54. ια' 52. ιζ' 21-23).
Ή συμμετοχή στη θεία ευχαριστία δεν είναι μέσο για ενότητα, αλλά έκφραση, φανέρωση της ενότητας στο ένα σώμα του Xριστoύ. Γι' αυτό και τα σχίσματα αποτελούν τραύματα στο σώμα της Εκκλησίας δεν εκφράζουν το αληθινό νόημα της θείας ευχαριστίας (Α' Κορ. α' 13. ι' 16-18. 18-23).
Αυτό είναι τό δόγμα της αγίας Γραφής στο θέμα της θείας ευχαριστίας. Τούτο μαρτυριέται από τον αλάνθαστo ερμηνευτή της αγίας Γραφής, την Εκκλησία (Α' Τιμ. γ' 15) στoύς μεταπoστoλικoύς χρόνους, όπως αποδεικνύουν τα πρωτοχριστιανικά κείμενα.
Ή «Διδαχή» (90-110 μ.Χ.) αναφέρεται στη «θυσία καθαρά» του Μαλαχίου (α' 11) και την ταυτίζει με την ευχαριστία (Διδαχή XIV,1). Ό άγιος Ιγνάτιος (†11O) προτρέπει: «Σπουδάσατε ουν μιά ευχαριστία χρήσθαι μία γάρ σάρξ του Κυρίου ημών Ιησού Xριστoύ, και εν ποτήριον είς ένωσιν του αίματος αυτού, εν θυσιαστήριoν ως εις επίσκοπος άμα τω πρεσβυτερίω καί τοίς διακόνοις, τοίς συνδούλοις μου, ίνα ο εάν πράσσητε, κατά Θεόν πράσσητε» ('Iγν., Φιλαδ. 4).
Ό Ioυστίνoς (†163/167) συνδέει την θεία ευχαριστία με την «θυσίαν καθαράν» (Μαλαχ. α' 11. Ioυστ., Διάλ. πρός Τρύφ. 41,2-3) και υπογραμμίζει πώς δεν είναι κοινός άρτος καί «κοινό πόμα», άλλά «δι' ευχής λόγου» ο άρτος και ο οίνος γίνονται «αίμα και σάρκες κατά μεταβολήν» (Ίoυστ., ¶ποκ. 66,2). Mάλιστα προσθέτει: «εκείνου του σαρκοποιηθέντος Ιησού και σάρκα και αίμα έδιδάχθημεν είναι», δηλαδή αυτό δεν είναι άποψη του Ioυστίνoυ, άλλά διδασκαλία της Εκκλησίας.
Ό Ειρηναίος (†220) αναφέρει ακόμη και την «επίκληση» του ¶γίου Πνεύματος για τη μεταβολή του άρτου σε σώμα και του οίνου σε αίμα του Xριστoύ. «Εάν λοιπόν το περιεχόμενο του ποτηρίου και ο ετοιμασμένος άρτος δεχθούν το λόγο του Θεού και η ευχαριστία γίνει σώμα Χριστoύ, ώστε ή ουσία της σάρκας μας να ανυψώνεται και να στηρίζεται, πώς μπορούν να λέγουν ότι ή σάρκα δεν μπορεί να λάβει τη χάρη του Θεού, πού συνίσταται στην αιώνιο Ζωή, αφού τρέφεται από το αίμα και το σώμα του Κυρίου και γίνεται μέλος;» (Είρην., Κατά αίρ. V, 2.3).
«Ό άρτος πού προέρχεται από τη γη, αν λάβει την επίκληση του Θεού, δεν είναι πλέον άρτος, άλλά όπως ή ευχαριστία συνίσταται από δύο στoιχεία, ένα γήινο και ένα ουράνιο, έτσι και τα σώματά μας, εάν μεταλάβουν την ευχαριστία, δεν ανήκουν πλέον ατή φθορά, άλλά έχουν την ελπίδα της αναστάσεως» (Είρ. Κατά αίρ. IV, 18,15. Πρβλ. και ¶πόσπ. 37 έν ΒΕΠ 5,183).
Αυτή ή διδαχή προσφερόταν στήν πρώτη Εκκλησία στoύς «φωτιζόμενους» καί «νεoφωτίστoυς», όπως μαρτυρούν οι μυσταγωγικές κατηχήσεις του αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων (†386): «Ο άρτος της ευχαριστίας», αναφέρει, «μετά την επίκλησιν του ¶γίου Πνεύματος, ουκ έτι άρτος λιτός, αλλά σώμα Xριστoύ» (Κατήχ. Γ' 3), δηλαδή είναι σώμα Χριστoύ και όχι απλός άρτος. «Ώστε μετά πάσης πληροφορίας», δηλαδή με κάθε βεβαιότητα, «ως σώματος και αίματος μεταλαμβάνομεν Χριστού. Εν τύπω γάρ άρτου δίδοταί σοι το σώμα , και εν τύπω οίνου δίδοταί σοι το αίμα», εις τύπον άρτου σου δίδεται το σώμα και εις τύπον οίνου σου δίδεται το αίμα, «δια να γίνης, άφού μεταλάβης το σώμα και το αίμα τού Χριστού, σύσσωμος και σύναιμος αυτού τού Χριστού. Διότι με αυτόν τον τρόπον γινόμεθα χριστοφόροι, με το να διαδίδεται σε όλα μας τα μέλη το σώμα και το αίμα Του, και μέτοχοι θείας Φύσεως, καθώς λέγει ο μακάριος Πέτρος» (Κατήχ. Δ' 3).
Ό άγιoς Ιωάννης ο Χρυσόστομος ρωτά: «Ποιός ποιμένας τρέφει τα πρόβατα με τα ιδικά του μέλη;», υπάρχουν μητέρες πού δίνουν τα παιδιά τους σε άλλες τροφούς, αλλά ο Χριστός «μας τρέφει ο ίδιος με το δικό Του αίμα και σε όλα μας συνδέει άρρηκτα με τον εαυτό Του. Εκείνος συμφύρει τον εαυτό Του με τον καθένα δια των μυστηρίων». Εκείνους πού αναγέννησε «τούς εκτρέφει με τον εαυτό Του και δεν τούς δίνει σε άλλον και με αυτό πάλι για να σε πείσει ότι έλαβε τη δική σου σάρκα... Δεν βλέπετε τα βρέφη με πόση προθυμία αρπάζουν τον μαστό;» (Χρυσ., Όμιλ. ΠΒ' 5 εις τό κατά Ματθ.).
Ή Ορθόδοξη Εκκλησία λοιπόν απορρίπτει την Προτεσταντική διδαχή πώς ή ευχαριστία είναι «συμβολική και αναμνηστική τελετή». Και στηρίζεται στην αγία Γραφή, όπως την ερμήνευσε η Εκκλησία μέσω των ποιμένων της
ΑΝ Η ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΤΕ ΜΑΤΑΙΑ Η ΠΙΣΤΙΣ ΗΜΩΝ.
Η ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ.
ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ.ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΜΑΣ ΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΣΤΙΧΟ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ...........ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΜΕΘ' ΥΜΩΝ ΕΙΜΙ ΠΑΣΑΣ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΕΩΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ.......ΑΜΗΝ
Η ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ.
ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ.ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΜΑΣ ΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΣΤΙΧΟ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ...........ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΜΕΘ' ΥΜΩΝ ΕΙΜΙ ΠΑΣΑΣ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΕΩΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ.......ΑΜΗΝ