Ορθοδοξία

Η ρίζα της πλεονεξίας βρίσκεται στο σύνδρομο του "χαμένου Παράδεισου".

Ότι και να κάνει ο άνθρωπος δεν μπορεί να σβήσει από την καρδιά του το τεράστιο κενό του χαμένου Παραδείσου. Όλοι νοιώθουμε κατά βάθος, όπως ο άσωτος, όταν ήλθε εις εαυτόν, μόνο που οι περισσότεροι δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι είναι αυτό που μας λείπει. Το κενό αυτό προσπαθούμε να το γεμίσουμε με υλικά αγαθά και απολαύσεις, αλλά δεν τα καταφέρνουμε, όσα κι αν αποκτήσουμε, επειδή τίποτε δεν συγκρίνεται με την απέραντη ευτυχία που φέρνει στην καρδιά του ανθρώπου η παρουσία του Θεού κι επειδή όλα τα υλικά αγαθά και οι απολαύσεις είναι πεπερασμένα και φθαρτά.

Το "φάρμακο" της πλεονεξίας είναι η ελεημοσύνη. Η χαρά που πλημμυρίζει την καρδιά του ανθρώπου, όταν προσφέρει κάτι με αγάπη στο συνάνθρωπό του, είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από την απόλαυση, που θα είχε, αν το δεχόταν ή το κατανάλωνε ο ίδιος. Παράλληλα η ελπίδα του μελλοντικού Παραδείσου, που προέρχεται από μια συνεπή πνευματική προσπάθεια, μπορεί να σκεπάσει την αίσθηση του κενού, που δημιουργεί η απόστασή μας απ' αυτόν.

Την ελεημοσύνη όπως συνοδεύει το αίσθημα της θλίψης. Θυμήσου την αντίδραση του νεαρού πλουσίου όταν ο Χριστός τον κάλεσε να τα πουλήσει όλα και να τον ακολουθήσει. Δεν το έκανε.

Και να σου πω κάτι; Αυτός είχε και μια δικαιολογία, ακριβώς το ότι ήταν πλούσιος και ήταν δύσκολο να αποκοπεί από αυτά. Εμείς όμως; Κι αυτά που έχουμε δεν τα αποχωριζόμαστε για να Τον ακολουθήσουμε.

Πως ημερεύει το πάθος της απληστίας
Τετάρτη, 04 Ιανουάριος 2012 - από το xristianos.gr



του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου

«Όπως τα λιοντάρια, όπως οι λεοπαρδάλεις, όπως οι αρκούδες, όταν περιορισθούν και φυλακισθούν στο σκοτάδι, ανάβουν το θυμό τους και μεγαλώνουν την οργή τους, έτσι ακριβώς και ο πλούτος, όταν κλεισθεί και παραχωθεί, βρυχάται πιο δυνατά από το λιοντάρι και ταράσσει (το εσωτερικό σου) πάντοτε. Αν όμως βγάζεις τον πλούτο από το σκοτάδι (από τα αθέατα μέρη όπου τον φυλάσσεις» και τον διασκορπίζεις στα στομάχια των φτωχών, το θηρίο γίνεται πρόβατο, ο εχθρός γίνεται προστάτης, ο σκόπελος λιμάνι, το ναυάγιο γαλήνη.

Κάτι ανάλογο θα δεις και στα πλοία. Όταν το φορτίο είναι πολύ βαρύ, βυθίζεται το σκάφος στη θάλασσα και ταλαιπωρείται. Όταν όμως είναι κανονικό φορτίο, το πλοίο γίνεται καλοτάξιδο. Επίσης κάτι ανάλογο συμβαίνει και στα σπίτια μας. Όταν συγκεντρώσεις χρήματα περισσότερα από την ανάγκη σου, ένα μικρό φύσημα του ανέμου και η τυχαία περίσταση από απροσδόκητα πράγματα βυθίζει αύτανδρο το σκάφος. Αν όμως αποθηκεύσεις τόσα όσα ακριβώς απαιτεί η ανάγκη, ακόμη και καταιγίδα να ξεσπάσει, εύκολα διασχίζεις τα κύματα.

Μην επιθυμείς λοιπόν περισσότερα, για να μην τα χάσεις όλα. Ούτε να συγκεντρώνεις περισσότερα από όσα χρειάζεσαι, για να μη χάσεις κι αυτά που σου είναι τελείως απαραίτητα. Ούτε να ξεπερνάς τα καθορισμένα όρια, για να μη στερηθείς όλα μαζί τα υπάρχοντα σου. Αλλά να περικόπτεις το περιττό, για να πλουτίζεις με τα αναγκαία».

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr

"Ο πλεονέκτης είναι χειρότερος από το μανιακό"
Τετάρτη, 18 Σεπτέμβριος 2013 - desk Agioritikovima.gr



του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου

Έχεις λίγα χρήματα και ζητάς πολλά. Έχεις πολλά και ονειρεύεσαι περισσότερα. Όσα κι αν έχεις, δεν είσαι ικανοποιημένος. Γιατί άφησες την πλεονεξία να σ’ αιχμαλωτίσει, άνθρωπέ μου;Δεν ξέρεις ότι σ’ άλλους θα μείνουν το χρυσάφι και το ασήμι, ενώ σ’ εσένα οι κατάρες κι οι κατηγόριες; Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι θα σε καταδιώκουν αμείλικτα, και σε τούτη τη ζωή και στην άλλη, τα δάκρυα, οι βαρυγγώμιες κι οι αναστεναγμοί του φτωχού που εξουθένωσες, του συνεργάτη που αδίκησες, του δουλευτή που εκμεταλλεύτηκες, του οφειλέτη που φυλάκισες; Όταν όλοι οι ζημιωμένοι από σένα θα παρουσιαστούν μαζί σου στο φοβερό δικαστήριο του Χριστού, τι θα πεις στον αδέκαστο Κριτή, μην έχοντας μάλιστα κανένα συνήγορο για να σε υπερασπίσει;

Τους δικαστές της γης μπορείς να τους ξεγελάσεις ή και να τους εξαγοράσεις. Το Δικαστή τ’ ουρανού ποτέ.Η πλεονεξία είναι σαν το χαλασμένο προζύμι, που καταστρέφει όλο το ζυμάρι. Έτσι, αν από την αδικία κερδίζεις έστω και λίγα, ολόκληρη η περιουσία σου σπιλώνεται. Γι’ αυτό, πολλές φορές, λίγα που κερδίστηκαν άνομα, έγιναν αίτια να χαθούν πολύ περισσότερα, που αποκτήθηκαν καλά.Μα, θα με ρωτήσεις, όλοι οι πλεονέκτες θα δοκιμάσουν συμφορές; Οπωσδήποτε, μολονότι όχι όλοι τις ίδιες...Ας αποφύγουμε αδελφοί μου αυτή την αμαρτία. Και θα την αποφύγουμε, αν φέρουμε στο νου μας όσους άρπαγες και πλεονέκτες έζησαν πριν από μας, όσους δηλαδή έχουν ήδη πεθάνει. Που βρίσκονται αυτοί; Στην κόλαση! Και τα χρήματά τους; Τα απολαμβάνον άλλοι! Δεν είναι επομένως ανόητο να βασανιζόμαστε και σε τούτη τη ζωή και στην άλλη;

Σε τούτη με τα καθημερινά τρεχάματα, τις αγωνίες, τους κόπους και τους μόχθους που απαιτούνται για τη συσσώρευση μάταιου πλούτου, και στην άλλη με τις ασύλληπτες τιμωρίες της αιώνιας γέεννας;Ποιος είναι αλήθεια, ελεεινότερος από τον άρπαγα, που φεύγει από τον κόσμο παίρνοντας μαζί του μόνο τις αμαρτίες του, για τις οποίες θα λογοδοτήσει στο Θεό, και αφήνοντας όσα μάζεψε σε άλλους, πολλές φορές και εχθρούς του; Και ποιος είναι αθλιότερος από τον πλεονέκτη, που σιγολιώνει από τις έννοιες και τους φόβους, διώχνοντας από την ψυχή του τη γαλήνη και κάνοντας τη ζωή του χειρότερη από κάθε θάνατο; Όταν κερδίσει δεν αισθάνεται ευχαρίστηση, γιατί ζητάει περισσότερα.

Όταν πάλι χάσει έστω και ένα νόμισμα, νομίζει ότι παθαίνει το μεγαλύτερο κακό. Φίλους δεν έχει, παρά μόνο εκείνους από τους οποίους κερδίζει, τους άλλους τους βλέπει σαν εχθρούς. Μα και την οικουμένη ολόκληρη την αποστρέφεται. Τους φτωχούς τους μισεί, γιατί του ζητούν βοήθεια. Τους πλουσίους τους φθονεί, γιατί θα ήθελε να έχει τα πλούτη τους.Όταν οι άλλοι ευτυχούν, αυτός λυπάται. Θαρρεί πως όλοι κατέχουν δικά του αγαθά. Φέρεται σ’ όλους σαν να τον έχουν αδικήσει. Υποφέρει, γιατί η γη δεν παράγει χρυσάφι αντί για σιτάρι, γιατί οι πηγές δεν δίνουν ασήμι αντί για νερό, γιατί τα βουνά δεν έχουν πολύτιμα πετράδια αντί για λιθάρια.

Ο πλούτος για τον φιλάργυρο είναι ότι το μαχαίρι για τον μανιακό ή μάλλον κάτι χειρότερο. Γιατί ο μανιακός αφού αρπάξει το μαχαίρι και το καρφώσει στο στήθος του, απαλλάσσεται μια για πάντα από τη μανία του και δεν δέχεται δεύτερη πληγή. Ο φιλάργυρος όμως και αμέτρητες πληγές δέχεται καθημερινά και ποτέ δεν απαλλάσσεται από την μανία του. Απεναντίας, μάλιστα, όσο πληγώνεται τόσο μανιασμένα ξανακαρφώνει το μαχαίρι στην ψυχή του…Τα χρήματα λέγονται χρήματα, επειδή χρησιμεύουν και χρησιμοποιούνται όταν πρέπει, για την ικανοποίηση των βιοτικών αναγκών μας. Σκοπό μας επομένως, δεν είναι ν’ αποκτήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα, γιατί τότε ανατρέπεται η φυσιολογική τάξη και αντί να τα ορίζουμε, υποτασσόμαστε σ’ αυτά.

Η συγκέντρωση πλούτου είναι υποδούλωση του λογικού ανθρώπου στην άλογη ύλη. Φανερώνει ανοησία. Ναι, ανοησία. Ανόητος δεν είσαι, αφού όλα όσα με κάθε αθέμιτο μέσο αποκτάς, θα τα εγκαταλείψεις έπειτα από λίγο; Η αλήθεια είναι με τη συγκέντρωση πλούτου αποβλέπεις στην ικανοποίηση δύο φοβερών παθών σου, της κενοδοξίας και της φιληδονίας.

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr/diafora/th ... onektis-ei

Ας κάνουμε οφειλέτη τον Κύριό μας
Δόγμα 18 Νοεμβρίου 2024



κήρυγμα του Μητροπολίτου Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας Ειρηναίου

Ἡ παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου

Ἀκούσαμε σήμερα στὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ τὸν Κύριό μας νὰ λέγει καὶ πάλι μία παραβολή, γιὰ τὴν ὁποία ἔλαβε ἀφορμὴ ἀπὸ τὸ αἴτημα ἑνὸς ἀνθρώπου· νὰ πεῖ στὸν ἀδελφό του νὰ μοιρασθεῖ μαζί του τὴν κληρονομιά, δηλαδή, ὁ ἀδελφός του νὰ τοῦ δώσει τὸ μερίδιό του. Μὲ τὴν ἐρώτησή του, ποιός τὸν ὅρισε νὰ δικάσει ἢ νὰ διαμοιράσει στὰ δύο ἀδέλφια, ποὺ εἶναι κατ’ οὐσίαν ἄρνηση, ὁ Κύριος εἶπε μία μεγάλη ἀλήθεια: Νὰ φυλαγόμαστε ἀπὸ κάθε ἴχνος πλεονεξίας, γιατί ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πόσο μεγάλη περιουσία ἔχει. Ὁ Κύριος τονίζει νὰ φυλαγόμαστε «ἀπὸ πάσης πλεονεξίας». Μὲ αὐτὸ καταδεικνύει ὅτι πλεονέκτης μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἕνας πτωχός, ποὺ ἐπιθυμεῖ πολλά· ὄχι μόνον ἕνας πλούσιος ποὺ ἔχει πολλά. Προέχει νὰ εἴμαστε ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τὸ πάθος τῆς πλεονεξίας, ποὺ φθείρει τὴν ψυχή μας, ὅσο μικρὴ καὶ ἂν εἶναι.

Τότε, ὁ Κύριος εἶπε τὴν παραβολή, ποὺ εἶναι γνωστὴ ὡς παραβολὴ τοῦ ἄφρονος, τοῦ ἀνόητου, πλουσίου. Μὲ αὐτὴν ἐπισημαίνει τὸν κίνδυνο καὶ τὴ φθορά, ποὺ προκαλεῖ ἡ πλεονεξία.

Μία χρονιὰ τὰ χωράφια κάποιου πλουσίου ἦσαν γόνιμα καὶ ἔφεραν πλούσιο καρπό. Καὶ ὅμως, αὐτὰ τὰ πλούτη, ποὺ δὲν ἦσαν ἀπὸ ἀδικίες ἀλλὰ ἀπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, δὲν ἔφεραν τὴν εὐτυχία στὸν πλούσιο. Τὸν εὐλόγησε ὁ Θεὸς ποὺ ἀνατέλλει τὸν ἥλιό του γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ βρέχει καὶ στοὺς καλοὺς καὶ στοὺς κακούς. Ἴσως αὐτὴ ἡ εὐλογία νὰ ἦταν καὶ ἕνα κίνητρο γιὰ νὰ ἐλεήσει ὅσους δὲν εἶχαν. Ἐπιπλέον δὲν εἶχε καμία δικαιολογία γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ ἄσπλαχνος. Ἀντί, λοιπόν, νὰ αἰσθάνεται εὐτυχισμένος καὶ ἱκανοποιημένος, ἄρχισε νὰ σκέπτεται μέσα του, νὰ τὸν ἀπασχολεῖ πολὺ τὸ τί νὰ κάνει, γιατί δὲν ἔχει ποῦ νὰ συγκεντρώσει τὰ περισσότερα γεννήματα. Σκέφθηκε καὶ τελικὰ ἀποφάσισε νὰ γκρεμίσει τὶς ἀποθῆκες ποὺ εἶχε καὶ νὰ φτιάξει πιὸ εὐρύχωρες. Ἐκεῖ θὰ μπορέσει νὰ μαζέψει ὅλους τοὺς καρπούς του καὶ τὰ ἀγαθά του. Βάζει τὸν ἑαυτό του σὲ καινούργιες ἔγνοιες, ἐνῶ δὲν ὑπολογίζει ὅτι τοῦ χρόνου μπορεῖ νὰ μὴ ἔχει τόσα γεννήματα. Ἡ ἀνοησία του φθάνει στὸ σημεῖο νὰ θεωρεῖ δικά του τὰ ἀγαθά. Λησμονεῖ ὅτι ἡ καλλιέργεια τῶν χωραφιῶν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν Θεό. Πόσες φορές, ὅπως καὶ φέτος, ἡ παραγωγὴ δὲν εἶναι καλή! Ἂν ὑπάρχει ἀνομβρία, ἂν ἐπικρατήσει ξηρασία, κινδυνεύουν τὰ χωράφια νὰ μὴ ἀποδώσουν καρπούς.

Μὲ ψυχική, λοιπόν, εὐφορία τώρα ποὺ εὐφόρησαν τὰ χωράφια, προσδοκᾶ ὅτι δὲν τοῦ ἀπομένει τίποτε ἄλλο, παρὰ νὰ πεῖ στὴν ψυχή του γιὰ τὸ μέλλον ὅτι ἔχει πολλὰ ἀγαθά, ἀποθηκευμένα γιὰ πολλὰ χρόνια· ὁπότε δὲν χρειάζεται νὰ σκοτίζεται. Θὰ ξεκουράζεται, θὰ πίνει καὶ θὰ χαίρεται. Λησμονεῖ ὁ ταλαίπωρος ὅτι ἡ ψυχὴ δὲν εἶναι κάτι ὑλικό. Νομίζει ὅτι εἶναι δικά του τὰ ἀγαθὰ καὶ φαντάζεται ὅτι θὰ ζήσει πολλὰ χρόνια. Ἀλλὰ πρὶν ἀκόμη προφθάσει νὰ πεῖ στὴν ψυχή του ὅσα εἶχε σχεδιάσει, ὁ Θεὸς τοῦ εἶπε: “Ἀνόητε ἄνθρωπε, αὐτὴν τὴ νύκτα ζητοῦν ἀπὸ σένα τὴν ψυχή σου. Αὐτὰ ποὺ ἑτοίμασες τίνος θὰ εἶναι;”. Ὁ δίκαιος ἄνθρωπος παραθέτει τὴν ψυχή του στὸν Θεό. Ἀντίθετα ὁ ἄδικος εἶναι σὰν νὰ χρωστάει καὶ νὰ εἶναι παραδομένος σὲ κάποιους εἰσπράκτορες. Ὅταν ὁ Κύριος περάτωσε τὴν παραβολή, εἶπε τὴ μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι αὐτὸ θὰ συμβεῖ σὲ ὅποιον θησαυρίζει γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ δὲν συγκεντρώνει πλούτη πνευματικά, ποὺ εὐαρεστεῖται ὁ Θεός· δηλαδή, δὲν ἐλεεῖ, δὲν θησαυρίζει ἐδῶ μὲ τὴν ἐλεημοσύνη, γιὰ νὰ λάβει τὸν τόκο στὴν αἰώνια ζωή. Τὸ κέρδος τοῦ πλεονέκτη εἶναι τὸ ἄγχος, ὁ ξαφνικὸς θάνατος, ἡ ἀπώλεια.

Ὁ Κύριος, ἀρνούμενος νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ κοσμικὸ πρόβλημα, νὰ γίνει δικαστὴς ἢ διαμεριστὴς ἀνάμεσα σὲ δύο ἀνθρώπους, μᾶς δίδαξε ὅτι οἱ κοσμικὲς ἐνασχολήσεις, οἱ διαφορὲς καὶ συναλλαγές, εἶναι ξένες πρὸς τὴν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλὰ πρωτίστως τονίζει τὴν ἰσότητα τῶν ἀνθρώπων, τὴν ἀδελφότητα, ὅτι εἴμαστε ἀδέλφια τῆς ἴδιας μάνας, τῆς Ἐκκλησίας. Μέσα σὲ αὐτὴν τὴν ἀδελφότητα ὅλα τὰ ἄλυτα κοινωνικὰ προβλήματα λύνονται, μὲ κατανόηση καὶ δικαιοσύνη. Ἡ πλεονεξία δὲν μᾶς ὁδηγεῖ πουθενὰ ἀλλοῦ, παρὰ μόνο στὴν ἀποξένωση, στὴν ἀγχώδη ζωή, στὸν παραλογισμό. Εἶναι μία καθαρὴ τρέλλα.

Πράγματι ἡ πλεονεξία εἶναι τρέλλα. Εἶναι ἀδιέξοδη, χωρὶς λύση. Μόνο προβλήματα μπορεῖ νὰ δημιουργεῖ. Μόνο ταλαιπωρεῖ καὶ βασανίζει τὸν ἄνθρωπο. Τὸν ἀρρωσταίνει. Ἐνῶ νομίζει ὅτι παίρνει ἕνα φάρμακο ποὺ θὰ τὸν ὠφελήσει, αὐτὸ τὸ φάρμακο τῆς πλεονεξίας αὐξάνει τὴν ἀρρώστιά του. Ὅσο περισσότερα ἀποκτήσει ὁ πλεονέκτης, τόσο πιὸ πολλὰ θὰ θέλει νὰ ἔχει. Κάνει σχέδια, ὄνειρα, ἀλλὰ ξεχνᾶ ὅτι ἡ ζωὴ δὲν εἶναι στὰ χέρια μας. Τώρα ποὺ ἔχει πιὸ πολλά, τώρα φοβᾶται πιὸ πολύ. Ἡ ζωή του κινδυνεύει περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι πρίν. Φοβᾶται τοὺς κλέφτες, τοὺς ἀπατεῶνες ποὺ θὰ τὸν ξεγελάσουν, τοὺς διαρρῆκτες. Ἔχει χάσει τὸν ὕπνο του καὶ τὴν ἡσυχία του. Καὶ ἐπιπλέον ἔχει γίνει καχύποπτος καὶ σκληρός. Ὅμως ἡ πλεονεξία μόνο καλὴ δὲν εἶναι καὶ γιὰ τὴν κοινωνία. Ἡ πλεονεξία τοῦ ἀνθρώπου τὸν καθιστᾶ σκληρό, ἀνάλγητο, ἀδιάφορο γιὰ τὸν πτωχό καὶ τὸν ἀνήμπορο. Ἐνῶ θὰ μποροῦσε νὰ διαθέσει τὰ περισσεύματά του γιὰ ὅσους τὰ χρειάζονται, τὰ κρατᾶ γιὰ τὸν ἑαυτό του. Οἱ καρποί του στὴν πραγματικότητα εἶναι ἄκαρποι. Ὄντως εἶναι μάστιγα γιὰ τὴν κοινωνία. Θεοποιεῖ τὰ πλούτη του καὶ γίνεται ἀχάριστος ἔναντι τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος τοῦ δίνει τὰ πλούτη. Δικό μου τὸ χρυσάφι καὶ τὸ ἀσήμι, λέγει ὁ Θεός. Ἐμεῖς εἴμαστε διαχειριστὲς ὅσων μᾶς δίνει. Στὴν οὐσία, ὅπως λέγει ἡ Γραφή, ἡ πλεονεξία εἶναι εἰδωλολατρία. Λατρεύουμε τὸν μαμωνᾶ καὶ ὄχι τὸν Χριστό. Καὶ ἐπὶ πλέον δὲν ὑπολογίζουμε ὅτι τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ δὲν μᾶς φέρνουν τὴν εὐτυχία.

Τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ἔχουν σχετικὴ ἀξία. Ἡ αὐτάρκεια εἶναι τὸ πᾶν. Τὸ κυνήγι τοῦ πλούτου δὲν ἔχει τέλος. Κυνηγᾶμε πράγματα ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ φθάσουμε. Ἡ διαμονή μας δὲν εἶναι ἐδῶ. Εἶναι στὸν οὐρανό. Ἀπὸ τὸν μαμωνᾶ τῆς ἀδικίας μποροῦμε νὰ κάνουμε φίλους, ὅπως μᾶς εἶπε ὁ Χριστός. Μὲ ὅσα μᾶς περισσεύουν, μποροῦμε νὰ χορτάσουμε τοὺς πεινασμένους, νὰ φροντίσουμε τοὺς ἀνήμπορους, αὐτοὺς τοὺς ἐλάχιστους ἀδελφοὺς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὁ κόσμος περιφρονεῖ. Τὸ δικό μας θησαυροφυλάκιο εἶναι τὰ στόματα τῶν πεινασμένων. Ἐδῶ δανείζουμε στὸν Θεό, τὸν τόκο τὸν εἰσπράττουμε στὴν αἰώνια ζωή. Ἂς κάνουμε, λοιπόν, ὀφειλέτη τὸν Κύριό μας, γιὰ νὰ μᾶς ἀνταποδώσει στὴ μέλλουσα κρίση. Εἶναι δίκαιος καὶ μισθαποδότης γίνεται. Τὸν μισθό μας δὲν θὰ τὸν χάσουμε. Εἶναι ἐκεῖ στὴν τράπεζα τοῦ οὐρανοῦ κατατεθειμένος, ὄχι ἄτοκος, ἀλλὰ μὲ τόκο πολλαπλάσιο. Αὐτὸν τὸν τόκο θὰ μᾶς δώσει ὁ δίκαιος Κριτής, ὁ ὁποῖος ζῆ καὶ βασιλεύει εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: ΔΟΓΜΑ