Ορθοδοξία

"Σε ποιον πρέπει να δίνω;" -ρωτά ένας φίλος σε άλλο Χριστιανικό forum- "Κι αν αυτός που μου ζητά είναι απατεώνας;"

Ο Χριστός μας είπε:

"42 τώ αιτούντί σε δίδου, και τον θέλοντα από σού δανείσασθαι μη αποστραφής." (Ματθ. 5, 42)

"30 παντί δε τώ αιτούντί σε δίδου, και από τού αίροντος τα σά μη απαίτει. 31 και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως. 32 και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γάρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσι. 33 και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γάρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι. 34 και εάν δανείζητε παρ' ών ελπίζετε απολαβείν, ποία υμίν χάρις εστί; και γάρ αμαρτωλοί αμαρτωλοίς δανείζουσιν ίνα απολάβωσι τα ίσα. 35 πλήν αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστιν επί τους αχαρίστους και πονηρούς." (Λουκ. 6, 30-35)

Εμείς οι λαϊκοί πρέπει να κάνουμε που είπε ο Χριστός. Να δίνουμε σε όποιον μας ζητά και μάλιστα όχι από το περίσσευμά μας, γιατί αυτό είναι εύκολο, αλλά ακόμη και από το υστέρημά μας, όπως η χήρα έδωσε τον μοναδικό οβολό που είχε.

Βεβαίως ο ιερέας μιας ενορίας (και γενικότερα η Εκκλησία) είναι υποχρεωμένος να έχει διάκριση, ώστε να βοηθά κατά δύναμιν όσους έχουν πραγματικά ανάγκη, επειδή αν βοηθά όλους όσους ζητούν, δεν θα έχει να δώσει σ' όσους πραγματικά χρειάζονται βοήθεια.

Προσωπικά προτείνω, όταν μπορούμε, να δίνουμε σ' όποιον μας ζητά, εκτός από τους επαγγελματίες ζητιάνους.

Κι αν αυτός που μου ζητά είναι απατεώνας; Δεν νομίζω πως θα έπρεπε να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία,διότι αν το πολυσκεπτόμαστε, θα έχει χάσει την αξία της η φιλανθρωπία. Ας δώσουμε εμείς και ο Θεός ξέρει.Εγώ προσπαθώ να αφουγκράζομαι και το συναίσθημά μου...αν και πάλι μπορεί να πέσω έξω εννοείται! Ίσως θα ήταν το καλύτερο να δίνουμε στο φιλόπτωχο της Ενορίας μας... οι Ιερείς γνωρίζουν τις πραγματικές ανάγκες και επίσης να συμβουλευτούμε τον Πνευματικό μας, όταν έχουμε αμφιβολίες, για το πως να κάνουμε φιλανθρωπίες.

Συμφωνώ μαζί σου Φωτεινή.
Κάθε μέρα μπαίνω στον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο της Αθήνας και διαρκώς υπάρχει και κάποιος που ζητάει χρήματα. Ομολογώ πως σπάνια δίνω και είναι ένα σημείο που με κάνει να αναρωτιέμαι πολύ τι είναι σωστό να κάνω.

Ο Γέροντας Παΐσιος έλεγε να δίνουμε σε όλους χωρίς διάκριση.

Η παραπάνω δημοσίευση έγινε προ κρίσης (όπως λέμε προ Χριστού ). Το θέμα είναι ότι σήμερα οι πόροι που μπορούμε να διαθέσουμε για ελεημοσύνη έχουν περιοριστεί πολύ και αναγκαστικά πρέπει να ξεχωρίσουμε ποιος είναι αυτός που έχει πραγματικά ανάγκη για να κατευθύνουμε εκεί τη βοήθειά μας.

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης. Ο ελεήμων άνθρωπος

Ένας φτωχός σου ζητεί να τον βοηθήσεις. Ο Αρχέκακος προσπαθεί τότε να στρέψει την καρδιά σου πρός την αδιαφορία. Πρόσεξε, μην παρασυρθείς. Διώξε απο μέσα σου τα απάνθρωπα αισθήματα.Ατένισε τον αδελφό σου με αγάπη και οικτιρμούς και βοήθησέ τον πρόθυμα. Είναι μέλος τού Χριστού και δικό σου – «αλλήλων μέλη εσμέν» (Εφες.δ΄ 25) – , είναι ναός τού Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός τον αγαπά και τον υπολήπτεται όπως και σένα.

Μήν παραλείπεις την ελεημοσύνη. Πρέπει καθημερινά να την ασκής, χωρίς να δυσανασχετεί η καρδιά σου. Δεν δίνεις τίποτε το αληθινά δικό σου. Δίνεις ό,τι ανήκει στον Θεό, στα πενόμενα παιδιά τού Θεού. Δεν είσαι τίποτε άλλο παρά οικονόμος, διαχειριστής τής θείας περιουσίας. Να θεωρείς τον εαυτό σου ταπεινό υπηρέτη τών «ελαχίστων» αδελφών τού Κυρίου. Και, έτσι, να εκτελείς το χρέος σου με τρυφερή καρδιά, ταπεινά, αγόγγυστα. Καλείσαι να διακονής τον Χριστό, τον Κριτή και Βραβευτή. Σκέψου τι μεγάλη τιμή, τί υψηλό αξίωμα σού δόθηκε μ’αυτή την διακονία. Να είσαι λοιπόν « ιλαρός δότης». Μπορεί το χρήμα να έρχεται σ’εσένα εύκολα, χωρίς να καταβάλλης μεγάλους κόπους. Μοίραζέ το λοιπόν και σύ εύκολα, χωρίς να του πολυδίνης σημασία. Οι κόποι σου μπορεί να αμείβωνται καλά, ικανοποιητικά. Άς είσαι λοιπόν και σύ γενναιόδωρος στους άλλους. Πολλοί απ΄αυτούς δεν αμείβονται ανάλογα με την αξία τους. Να μη δίνεις στους άλλους ανάλογα με την αξία τους, αλλά ανάλογα με τις ανάγκες τους.

Η προσφορά ελεημοσύνης στον φτωχό πρέπει να εμπνέεται απο την αγάπη προς τον πλησίον. Αλλοιώς δεν είναι ελεημοσύνη που εντέλλεται ο Χριστός. Άπλωνε το χέρι σου με αγάπη, χωρίς δύσθυμο καρδιά. Η ίδια η λέξη ελεημοσύνη φανερώνει ότι πρόκειται για προσφορά που πηγάζει απο την καρδιά, ότι πρέπει να νοιώθουμε έλεος, ευσπλαχνία, όταν δίνουμε κάτι στον φτωχό. Αλλά και κάτι άλλο προϋποθέτει το ευαγγελικό νόημα τής ελεημοσύνης : την συντριβή για τα αμαρτήματά μας, την επιθυμία να συγχωρηθούμε γι’αυτά. Γιατί λέγει η Γραφή : « Ελεημοσύνη εκ θανάτου ρύεται και αυτή αποκαθαριεί πάσαν αμαρτίαν» (Τωβ.ιβ’9). Όποιος κάνει ελεημοσύνη με κρύα διάθεση, αυτός δεν αναγνωρίζει τις αμαρτίες του, δεν έχει την αληθινή αυτογνωσία. Η ελεημοσύνη κάνει καλό, πριν απ΄όλα, στον ίδιο τον ελεήμονα.

Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης

"Τι θα απολογηθώ στον Κύριο;"



του π. Παντελεήμονα Γιαννικούρη

Πολλοι εξ αυτων ειναι ... "επαγγελματιες"... δεν διαφωνω.
Ομως πως τους ξεχωριζω;
Μηπως τους βαζω στο ιδιο τσουβαλι ολους και με ... βολευει;
Κι αν αυτος που ειναι μπροστα μου, εχει πραγματικη αναγκη και δεν του δωσω ... πως θα συμβιβαστω με την συνηδειση μου;
Τι θα απολογηθω στον Κυριο γιατι δεν του εδωσα εστω το λιγοτερο;

Πηγή: P Panteleimon Giannikouris : facebook

«Μακάριοι οι ελεήμονες…»
Newsroom 08-11-2017



Ο θείος Διδάσκαλος στον πέμπτο «μα­­καρισμό» της επί του Όρους ομιλίας Του μακαρίζει τους ελεήμονες: «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» (Ματθ. ε΄ 7). Μακάριοι ει­ναι οι σπλαχνικοί και επιεικείς, που συμ­πονούν τους συνανθρώπους τους στη δυσ­τυχία τους, διότι αυτοί θα ελεηθούν από τον Θεό την ημέρα της Κρίσεως.

Το μεγαλείο του να ελεεί κανείς τον συνάνθρωπό του, οι άνθρωποι της επο­χης μας δεν μπορούν να το κατανοήσουν, διότι ζούν εγωκεντρικά. Οι άνθρωποι του κόσμου θεωρούν ευτυχισμένους αυτούς που λαμβάνουν κι όχι αυτούς που δίνουν. Αλλά ο θείος Διδάσκαλος με τον αδιάψευστο λόγο Του μας βεβαιώνει ότι μακάριοι είναι αυτοί που ελεούν τους εμπερίστατους συνανθρώπους τους.

Αλλά τι είναι η ελεημοσύνη και τι α­­μοιβές επιφυλάσσει ο Κύριος στους ελεήμονες;

Ελεημοσύνη δεν είναι μόνο η χρηματική βοήθεια, αλλά η σπλαχνική μετάδοση κάθε καλού και αγαθού· η πρόθυμη συμπαράσταση σε οποιαδήποτε ανάγκη του πλησίον μας, υλική και πνευματική.

Ο ιερός Χρυσόστομος σημειώνει ότι η ελεημοσύνη «ουκ εν χρήμασι γίνεται μόνον, αλλά και εν πράγμασιν» (PG 60, 196). Κι ακόμη προσθέτει ότι είναι «ποικίλος ο της ελεημοσύνης τρόπος και πλατεία αύτη η εντολή» (PG 57, 227). Η ελεημοσύνη έχει πολλές μορφές και εκδηλώσεις, υλικές και πνευματικές, α­­νάλογες προς το βάθος και το πλάτος της αγάπης του ελεήμονος. Ασκείται με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Έχει πολύ πλατιά εφαρμογή αυτή η εντολή.

Μπορούμε να ελεούμε προστατεύοντας κάποιον που είναι ανήμπορος. Μπορούμε να ενισχύουμε άλλον που βρίσκεται σε δυσκολία η να συμβουλεύουμε εκείνον που έχει ανάγκη καθοδηγήσεως. Αν ο άλλος πεινάει και μοιρασθούμε μαζί του το λιτό φαγητό μας, του προσφέρουμε ελεημοσύνη. Αν διψάει και του δώσουμε λίγο νερό να ξεδιψάσει, του προσφέρουμε ελεημοσύνη. Αν είναι ξένος και τον φιλοξενήσουμε, του προσ­φέρουμε ελεημοσύνη. Αν είναι γυμνός και τον ντύσουμε, του προσφέρουμε ελεημοσύνη. Αν είναι ασθενής η φυλακισμένος και τον επισκεφθούμε, του προσ­φέρουμε ελεημοσύνη.

Και η «καύσις της καρδίας υπέρ όλης της κτίσεως», όπως λέει ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος, είναι ύψιστη μορφή ελεημοσύνης. Όπως και η θερμή προσευχή μας «υπέρ πλεόντων, νοσούντων, καμνόν­των, αιχμαλώτων…» είναι ελεημοσύνη.

Επίσης ελεούμε, όταν βοηθούμε ένα χωρισμένο ανδρόγυνο να συμφιλιωθεί· όταν βοηθούμε τον υποδουλωμένο στο πάθος, που τον βασανίζει, να ελευθερωθεί· όταν στηρίζουμε τους νέους στον άγιο φόβο του Θεού· όταν παρηγορούμε τους πενθούντες· όταν συγχωρούμε· όταν βοηθούμε μια πλανεμένη ψυχή να σωθεί!

Από τα παραδείγματα που επιλεκτικά αναφέρθηκαν, γίνεται κατανοητό ότι υ­­πάρχει ευρύτατο πεδίο ασκήσεως της ελεημοσύνης. Τα περιστατικά που παρουσιάζονται μπροστά μας είναι πάρα πολλά. Όσοι έχουν φιλάνθρωπα αισθήματα, δεν τα προσπερνούν βιαστικά, αλ­­λα βλέπουν τον εμπερίστατο συνάνθρωπο με βλέμμα συμπαθείας, με συμ­πονετική καρδιά, και κατά το μέτρο του δυνατού εκδηλώνουν θυσιαστική την α­­γάπη τους.

Σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος ότι όσοι έχουν «φιλάνθρωπον γνώμην», συμπονετική διάθεση, αν έχουν χρήματα, δεν θα τα λυπηθούν, αλλά θα δώσουν άφθονα εκεί που χρειάζεται· αν δούν κάποιον σε συμφορές, δεν θα τον προσπεράσουν, αλλά θα κλάψουν και θα θρηνήσουν μαζί του· αν συναντήσουν κάποιον αδικημένο, δεν θα αδια­φορήσουν, αλλά θα τον προστατεύσουν αδελφικά· αν δούν κάποιον που τον κακομεταχειρίζονται, δεν θα πούν: εμένα τι με νοιάζει; αλλά θα απλώσουν το χέρι τους για βοήθεια (ΕΠΕ 17, 430).

Με δυό λόγια, οι ελεήμονες σκορπίζουν απλόχερα τα δώρα της αγάπης του Θεού, εφαρμόζοντας τον ψαλμικό στίχο: «Εσκόρπισεν, έδωκε τοις πένησιν» (Ψαλ. ρια΄ [111] 9). Αλλά το παράδοξο είναι ότι, ενώ μοιράζουν τα αγαθά τους, αυτά δεν λιγοστεύουν, αλλά γίνονται περισσότερα. Αυτοί φροντίζουν με αδελφική αγάπη για τους άλλους και ο Θεός φροντίζει με πατρική αγάπη γι᾿ αυτούς. «Ο ελεών πτωχόν, έχει τον Θεόν μεριμνώντα περί αυτού», σημειώνει ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος (Ασκητικά, Λόγος ε΄).

Η αμοιβή του Θεού προς τους ελεήμονες δεν είναι ποτέ ίδια με τη δική τους μικρή προσφορά, αλλά ασυγκρίτως με­γαλύτερη. Τα δικά μας δώρα, όταν ελεούμε, είναι «πηλός και χόρτος μαραινόμενος», ενώ τα δώρα του Θεού είναι «ουράνια και άφθαρτα». «Ερρύσασθέ με», λέει ο Κύριος, «από δεσμωτηρίου, επεσκέψασθέ με ασθενούντα, ελύσατέ μου τον λιμόν και την δίψαν, ενίψατέ μου τους πόδας, εθερμάνατέ με ριγούντα· ιδού χαρίζομαι υμίν τον κόλπον του Α­­βραάμ. Έλαβον πηλόν, δίδωμι μαργαρίτας· έλαβον χόρτον, δίδωμι χρυσόν» (Ιωάννου Χρυσοστόμου, PG 60, 703).

Φαίνεται πολύ καθαρά στη φράση αυ­­τη του ιερού Χρυσοστόμου ότι με την ελεημοσύνη δίνουμε λίγα και παίρνουμε πολλά. Προσφέρουμε μικρά και λαμβάνουμε μεγάλα. Δίνουμε υλικά και παίρνουμε πνευματικά. Προσφέρουμε φθαρ­τα και λαμβάνουμε άφθαρτα.

Η ασυγκρίτως μεγαλύτερη αμοιβή του Θεού προς τους ελεήμονες είναι το μέγα και πλούσιο έλεός Του: η άφεση των αμαρτιών μας, ο εξαγιασμός της ψυχής και του σώματός μας, η κληρονομία της θείας Βασιλείας Του. Όλα όσα κάνουμε από αγάπη για τους άλλους, ο Κύριος θα τα υπολογίσει ότι τα κάναμε σ᾿ Αυτόν τον Ίδιο, τον Θεό μας, και θα μας αμείψει γι᾿ αυτά. Οι ελεήμονες τότε θα ακούσουν τον αγωνοθέτη Κύριο να τους λέει: «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου» (Ματθ. κε΄ [25] 34). Οποία χαρά τότε, οποία δόξα, οποία μακαριότης!

Πηγή: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Παιδιά καλημέρα!Μπήκα και εγώ μέσα δεν το καταλάβατε.Κάποτε υπήρχαν νόμοι στον Ποινικό Κώδικα κατά της αλητείας(καταργήθηκε)και της επαιτείας(νομίζω καταργήθηκε μετά από σύλληψη μουσικού του δρόμου).Εγώ πάντως πάντα δίνω κάτι σε κάποιον που ζητιανεύει στον δρόμο(εκτός και αν τον είδα πριν λίγο σε ενα πολυτελές σπίτι ή άλλαξε σπασμένο χέρι).Ξέρουμε όλοι όμως ότι υπάρχει ένα κύκλωμα επαιτείας,που κερδίζει χρήματα,ναρκώνει τα παιδάκια για να μην διαμαρτύρονται,κ.α.Αυτά τα αναφέρουν Ορθόδοξα Σάιτ,όπως επίσης και για τους αλλοδαπούς πλούσιους επαίτες.Ο μόνος νόμος που υπάρχει τώρα είναι για την "Παραμέληση σε επαιτεία ή αλητεία",που νομίζω κανένας δεν διαφωνεί.Όταν υπήρχαν όμως και νόμοι συγκεκριμένα για τις δύο αυτές πράξεις,η Ελλάδα ήταν Ορθόδοξη όπως έπρεπε και υπήρχαν και νόμοι κατά της μοιχείας και της συνουσίας μεταξύ ανδρών.Οπότε έχω μπερδευτεί λίγο,ήταν δίκαιοι και Χριςτιανικοί οι νόμοι;Αν υπήρχαν θα έπρεπε να δίνουμε ή να καλούμε την αστυνομία;Μια απάντηση παρακαλώ.

Ο άφθορος άγιος Διονύσιος με αυτό που έκανε δίνει μια απάντηση για το που μπορούν να φθάσουν τα όρια της φιλανθρωπίας.

Νίκος έγραψε:"Τι θα απολογηθώ στον Κύριο;"

του π. Παντελεήμονα Γιαννικούρη

Πολλοι εξ αυτων ειναι ... "επαγγελματιες"... δεν διαφωνω.
Ομως πως τους ξεχωριζω;
Μηπως τους βαζω στο ιδιο τσουβαλι ολους και με ... βολευει;
Κι αν αυτος που ειναι μπροστα μου, εχει πραγματικη αναγκη και δεν του δωσω ... πως θα συμβιβαστω με την συνηδειση μου;
Τι θα απολογηθω στον Κυριο γιατι δεν του εδωσα εστω το λιγοτερο;

Πηγή: P Panteleimon Giannikouris : facebook

Καλωσόρισες Ευάγγελε. Αν κάνεις τον κόπο να διαβάσεις τις προηγούμενες δημοσιεύσεις, θα δεις τι λένε οι Άγιοι για τα όρια της ελεημοσύνης, εγώ απλά αναδημοσιεύω τα λόγια του μακαριστού πλέον πατέρα Παντελεήμονα Γιαννικούρη, ενός ακρίτα παπά από Κάλυμνο που έδωσε και τη ζωή του στην υπηρεσία του ποιμνίου του.

Η υλική συμπαράσταση της Εκκλησίας στους πάσχοντες γίνεται κυρίως οργανωμένα (απ' τον καιρό του Μεγάλου Βασιλείου), από τις Ενορίες, τις Μητροπόλεις και τις ΜΚΟ της Εκκλησίας. Εμείς έχουμε πλέον ελάχιστα υλικά μέσα για να συμπαρασταθούμε στους μη έχοντες, αλλά έχουμε κάτι πολυτιμότερο να δώσουμε, χρόνο και καρδιά. Υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποι μας, που έχουν ανάγκη από ένα παρηγορητικό λόγο, από ένα χάδι ή μια αγκαλιά. Αυτά δεν κοστίζουν υλικά, αλλά έχουν μεγάλη αξία πνευματικά. Στο τέλος αυτό που έχει σημασία, όπως λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, είναι η ελεήμων προαίρεση ("φιλάνθρωπος γνώμη").