Η Βίβλος μέσα σε ένα τοίχο
Πριν από εκατόν πενήντα χρόνια περίπου, προτού το τούνελ του Αγίου Γοτθάρδου κατασκευαστεί, όλοι όσοι ταξίδευαν από τη Ιταλία προς την Ελβετία και αντιστρόφως, όφειλαν να περάσουν τα στενά του Αγίου Γοτθάρδου πεζοί και αυτό απαιτούσε πολύ χρόνο.
Εκείνο τον καιρό λοιπόν οι άνθρωποι ταξίδευαν κατά ομάδες. Έτσι κάποτε μερικοί κτίστες της περιφέρειας του Λουγκάνο άρχισαν το ταξίδι τους μαζί για την κεντρική Ελβετία, όπου ήξεραν ότι θα κέρδιζαν περισσότερα χρήματα. Μεταξύ τους βρισκόταν κι ένας νέος που ονομαζόταν Αντώνιο, ο οποίος άρχισε να συνομιλεί με μία ηλικιωμένη κυρία που του μίλησε για το Χριστό.
Ο Αντώνιο δεν ήθελε να ακούσει τίποτα αλλά απάντησε: «Έχουμε τη θρησκεία μας. Αυτό μας αρκεί».
Εν τούτοις αυτή η κυρία του πρόσφερε σαν δώρο μια πολύ ωραία δερματόδετη βίβλο. Εκείνος τη δέχθηκε αλλά απέφευγε να τη διαβάσει.
Όταν έφθασε στη Γλαρίς εργάστηκε στη κατασκευή μιας μεγάλης οικίας. Κατά την εργασία του αστειευόταν και βλαστημούσε όπως οι υπόλοιποι εργάτες. Ενώ ασβέστωναν ένα τοίχο, ανακάλυψε μια οπή που έπρεπε να κλειστεί. Ξαφνικά θυμήθηκε τη βίβλο που είχε στο σακίδιό του και είπε στους συντρόφους του: «Να μια καλή φάρσα! Βλέπετε αυτή τη βίβλο; Ε λοιπόν θα τη βάλω σε αυτή την τρύπα».
Η βίβλος χώρεσε ακριβώς αλλά το κάλυμμά της σημείωσε μια μικρή βλάβη. «Δείτε! Θα τη χτίσω με λίγη λάσπη και θα δούμε αν θα μπορέσει ο διάβολος να την ανακαλύψει».
Μετά από λίγες εβδομάδες, ο Αντώνιο επέστρεψε στην πατρίδα του δια μέσω των βουνών.
Στις 10 Μαΐου 1861 μια σφοδρή πυρκαγιά κατέκαυσε τη Γλαρίς. Τετρακόσιες ενενήντα οικοδομές καταστράφηκαν. Όλη η πόλη δεν ήταν πλέον παρά αξιοθρήνητα ερείπια και έπρεπε να ανοικοδομηθεί.
Ένας κτίστης από τη βόρεια Ιταλία, που τον έλεγαν Γιοβάνη ανέλαβε να εξετάσει ένα σπίτι που ήταν ακόμη αρκετά καινούργιο και το οποίο είχε υποστεί μερική καταστροφή. Χτυπούσε εδώ κι εκεί με το σφυρί του σε μια πλευρά τοίχου που δεν είχε πάθει τίποτα. Ξαφνικά ένα κομμάτι του σοβά αποσπάστηκε και προς μεγάλη του έκπληξη βρήκε ένα βιβλίο που είχε εγκλεισθεί εκεί. Το έβγαλε και ανακάλυψε ότι ήταν μια βίβλος… Πώς έφθασε εκεί! Αυτό του φάνηκε παράδοξο.
Από τότε ο Γιοβάνης κατά τις ώρες της ανάπαυσής του διάβασε με επιμέλεια τη βίβλο. Δεν τα καταλάβαινε όλα… αλλά από τα ευαγγέλια και τους ψαλμούς έμαθε πώς να προσεύχεται.
Και ο Θεός έρχεται προς βοήθεια εκείνων που είναι ειλικρινείς. Δε άργησε να καταλάβει ότι ήταν ένας αμαρτωλός, αλλά και ότι ο Θεός τον αγάπησε και ότι δια της πίστεως στο πρόσωπο του Χριστού μπορούσε να έχει τη βεβαιότητα της συγχώρησης των αμαρτιών του.
‘Οταν το Φθινόπωρο ο Γιοβάνης επέστρεψε στην πατρίδα του και στην οικογένειά του διακήρυξε παντού την καλή αγγελία της σωτηρίας του.
Όσες φορές του έμενε καιρός έπαιρνε μια βαλίτσα γεμάτη βίβλους για να διαδώσει την αγγελία της σωτηρίας στα γειτονικά χωριά. Σε μια από τις περιοδείες του έφθασε μια μέρα σε μια εμποροπανύγηρη στο χωριό του Αντώνιο και έστησε τον πάγκο του με τις βίβλους. Ο Αντώνιο που περνούσε από εκεί σταμάτησε μπροστά στον πάγκο του και είπε: «Ω Αγίες Γραφές! Δε σας έχω ανάγκη. Αν ήθελα καμιά δεν είχα παρά να πάω στη Γλαρίς όπου έχω μια κρυμμένη σε ένα τοίχο. Είμαι περίεργος αν ο διάβολος μπόρεσε να τη βγάλει από εκεί».
Ο Γιοβάνης παρατηρούσε το νέο με σοβαρότητα. Κατάλαβε αμέσως περί τίνος επρόκειτο και γι’ αυτό του είπε: «Να είσαι προσεκτικός νεαρέ. Μη χλευάζεις! Τι θα έλεγες όμως αν σου έδειχνα αυτή τη ίδια τη βίβλο;». «Δεν το πιστεύω» απάντησε ο Αντώνιο. «Θα αναγνώριζα αμέσως τη Βίβλο μου γιατί την έχω σημαδέψει. Και το επαναλαμβάνω. Ούτε ο διάβολος δε θα την έβγαζε έξω από τον τοίχο».
Ο Γιοβάνης έβγαλε τη βίβλο και τον ρώτησε: «Ξέρεις το σημάδι; Την αναγνωρίζεις αγαπητέ μου φίλε;».
Ο Αντώνιο αποστομώθηκε όταν είδε τη βίβλο του με το λίγο κατεστραμμένο κάλυμμά της.
«Τη βλέπεις; Να είσαι όμως βέβαιος ότι εκείνος που τη βρήκε δεν είναι ο διάβολος αλλά ο Θεός. Και το έκανε για να σου δείξει ότι Αυτός ζει και θέλει να σε σώσει».
Όλο το μίσος του Αντώνιο κατά του Θεού ξέσπασε τότε. Η συνείδησή του τον έλεγχε και εντούτοις φώναζε στους συντρόφους του: «Ελάτε φίλοι μου. Τι ήρθε να κάνει εδώ αυτός ο τύπος με τον πάγκο του και τα θρησκευτικά του βιβλία!».
Και σε λίγα δευτερόλεπτα ο πάγκος του Γιοβάνη καταστράφηκε. Ο ίδιος δέχτηκε πολλά χτυπήματα. Έπειτα ο Αντώνιο και οι φίλοι του εξαφανισθήκαν ανάμεσα στο πλήθος των θεατών.
Από εκείνη τη στιγμή ο Αντώνιο ερεθιζόταν περισσότερο και περισσότερο κατά του Θεού. Αλλά κάποια μέρα που είχε πιει πολύ έπεσε από μια σκαλωσιά. Σοβαρά τραυματισμένος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Μόλις ο Γιοβάνης το έμαθε του έστειλε μια ωραία ανθοδέσμη και πήγε και ο ίδιος να τον επισκεφτεί στο νοσοκομείο. Η καρδιά όμως του Αντώνιο ήταν σκληρή σαν την πέτρα. Εντούτοις του έκανε μεγάλη εντύπωση η αγάπη που του έδειξε ο Γιοβάνης. Κάθε εβδομάδα τον επισκεπτόταν και σιγά σιγά ο Αντώνιο άρχισε να διαβάζει τη βίβλο. Στην αρχή το έκανε επειδή δεν είχε τίποτα άλλο να κάνει. Γρήγορα όμως του γεννήθηκε το ενδιαφέρον.
Μια ημέρα ο Αντώνιο ανέγνωσε αυτό το εδάφιο: «Υιέ μου μη καταφρονείς την παιδεία του Κυρίου». Αυτό ταίριαζε στην περίπτωσή του.
Ο Λόγος του Θεού που έχει τη δύναμη να συντρίβει το βράχο ενήργησε στην καρδιά του. Αναγνώρισε την κατάστασή του και ομολόγησε τις αμαρτίες του στο Θεό. Επίσης, έμαθε να πιστεύει με τελεία εμπιστοσύνη στο τέλειο έργο που εκτέλεσε ο Κύριος Ιησούς επάνω στο σταυρό. Η ψυχή του είχε θεραπευθεί.
Αγαπητά μέλη και επισκέπτες, καλώς ήρθατε στο ανανεωμένο μας φόρουμ!
Με πολλή χαρά περιμένουμε τις νέες σας δημοσιεύσεις!
Με πολλή χαρά περιμένουμε τις νέες σας δημοσιεύσεις!
ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
Συντονιστές: Νίκος, Anastasios68, johnge
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
Πως είναι δυνατόν να περάσουν χίλια χρόνια σαν μία ημέρα;
Ιστορίες Γέροντος Κλεόπα - Βιβλίο Α΄
Ζούσε πολύ παλιά σε ένα μοναστήρι κάποιος μοναχός, ο οποίος συνεχώς αναρωτιόταν: «Στον Παράδεισο, πως είναι δυνατόν να περνούν χίλια ολόκληρα χρόνια και όμως να φαίνονται σαν μία ημέρα; Τοσο ωραία είναι εκεί και τέτοια μακαριότητα επικρατεί; Αλλά πάλι… χίλια χρόνια σαν μία μέρα; Πώς γίνεται;».
Ο μοναχός αυτός, ο οποίος είχε το διακόνημα του νεωκόρου και ήταν αρκετά προχωρημένος στην πνευματική ζωή, προσευχόταν στην κυρία Θεοτόκο με αυτά τα λόγια: «Παναγία Μητέρα μας, παρακάλεσε τον Υιό Σου και Σωτήρα μας να μου δείξει πως είναι δυνατόν τα χίλια χρόνια να φαίνονται σαν μία ημέρα.
Διότι είμαι βέβαιος ότι τα λόγια του Αγίου Πνεύματος είναι αληθινά». Έτσι προσευχόταν ο μοναχός για τρία χρόνια και τελικά ο Θεός του έδειξε.
Κάποιο απόγευμα λοιπόν ο μοναχός, μετά τη νυχτερινή ακολουθία, έμεινε μόνος του στο ναό, για να διαβάσει τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου. Ακούμπησε τον σκούφο του στο αναλόγιο και, κρατώντας στο χέρι του το κλειδί της εκκλησίας, διάβαζε.
Ξαφνικά, μπαίνει μέσα στην εκκλησία ένας αετός και κάθεται επάνω στο τέμπλο. Και ήταν μάλιστα τόσο ωραίος αυτός ο αετός, που ποτέ στη ζωή του δεν είχε δει άλλον σαν κι αυτόν.
Τα φτερά του είχαν πολλά και πανέμορφα χρώματα και στο καθένα από αυτά υπήρχε και από μία πολύτιμη πέτρα, ενώ στο κεφάλι του είχε κάτι που έμοιαζε με κότσο. Στάθηκε λοιπόν στο τέμπλο και κοιτούσε γύρω-γύρω με τα κατάμαυρα μάτια του.
Βλέποντας ο μοναχός τον αετό στο εικονοστάσιο, σταματά την προσευχή του και, πέφτοντας σε πειρασμό, προσπαθεί να βρεί κάποιον τρόπο για να τον αιχμαλωτίσει: «Αν τα καταφέρω, δεν χρειάζεται να αποκτήσω άλλη περιουσία στη ζωή μου. Ακόμη κι ένα φτερό του να αποκτήσω, θα είμαι ευχαριστημένος!».
Αρχίζει λοιπόν να τρέχει προς τον αετό, αλλά εκείνος, με κάποια δυσκολία στο πέταγμα, απομακρύνεται προς το μέσον της εκκλησίας. Ο μοναχός από πίσω του. Δοκιμάζει και πάλι να τον πιάσει, αλλά ο αετός πετάει προς το προαύλιο. «Πώ πώ! Θα τον χάσω. Κύριε βοήθησέ με να τον πιάσω!»… Φτάνει κοντά του, απλώνει τα χέρια του να τον αγγίξει, κι εκείνος ανοίγει τα φτερά του και φεύγει, πετώντας όμως σε χαμηλό ύψος. Βγαίνουν και οι δύο έξω από την εκκλησία, στην αυλή του μοναστηριού. Ο αετός απομακρύνεται λίγο, πετάει προς τους κήπους της μονής και προσγειώνεται επάνω στον ξύλινο φράχτη. Μόλις ο νεωκόρος τον πλησιάζει, ο αετός ανοίγει ξανά τα φτερά του και μπάινει στο δάσος. Ο μοναχός από πίσω… Πηδάει τον φράχτη και συνεχίζει να τρέχει φωνάζοντας: «Κύριε, βοήθησέ με να τον πιάσω! Σε παρακαλώ, Κύριε, βοήθησέ με».
Τον πλησιάζει ξανά, μα μόλις κάνει να τον πιάσει, ο αετός και πάλι του ξεφεύγει και μπαίνει σ΄ ένα μεγάλο ξέφωτο. «Κύριε, μη με εγκαταλείπεις. Βοήθησέ με να τον πιάσω!». Φτάνει πάλι κοντά, απλώνει τα χέρια του, αλλά το πουλί ανοίγει ξανά τα φτερά, πετάει για λίγο και κάθεται πάνω σ’ ένα έλατο. Ο μοναχός τότε, από τη στενοχώρια του, αρχίζει να κλαψουρίζει: «Κύριε, ούτε ένα φτερό του δεν είμαι άξιος να αποκτήσω…». Στρέφει πάλι το βλέμμα στον αετό του δεν είμαι άξιος να αποκτήσω…». Στρέφει πάλι το βλέμμα στον αετό και καθηλώνεται από την ομορφιά του: «Ω Θεέ μου, τι όμορφο πουλί! Ποτέ στη ζωή μου δεν ξαναείδα παρόμοιο!».
Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο αετός αρχίζει να ψάλλει! Η ψαλμωδία που φτάνει στα αυτιά του μοναχού είναι τόσο γλυκιά, που τον αφήνει εκστατικό. Μόνο που ο αετός δεν ήταν αετός˙ ήταν άγγελος με τη μορφή αετού, αλλά ο μοναχός βέβαια δεν το ήξερε. Κι έτσι έμεινε εκεί, ακίνητος, για τριακόσια πενήντα πέντε ολόκληρα χρόνια ν’ ακούει την ουράνια ψαλμωδία. Ποτέ στη ζωή του δεν είχε ξανακούσει κάτι ανάλογο.
Όταν λοιπόν πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια, ο μοναχός είχε την εντύπωση πως είχε περάσει μόνο μία ώρα. Και σε όλο αυτό το διάστημα ούτε κουράστηκε ούτε πείνασε ούτε δίψασε ούτε γέρασε! Μα και κανείς δεν τον είχε δει˙ ούτε εκείνον ούτε και τον αετό.
Τελικά, ο αετόμορφος άγγελος πέταξε μακριά, αφήνοντας τον μοναχό ολομόναχο και με το κλειδί της εκκλησίας στο χέρι ακόμη, να μονολογεί: «Πώ πώ τι έπαθα…Αλίμονό μου! Έφυγα τόσο βιαστικά, που ούτε τον σκούφο μου δεν πήρα. Και άφησα και την εκκλησία ξεκλείδωτη για μία ολόκληρη ώρα… Τρέχω να την κλειδώσω!».
Επέστρεψε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, για να την κλειδώσει, αλλά όμως το μοναστήρι του ήταν αγνώριστο! Η εκκλησία ήταν σκεπασμένη με διαφορετικά υλικά, τα κελλιά ήταν αλλοιώτικα. Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε. «Κύριε», αρχίζει να μονολογεί σαστισμένος, « ή εγώ έχασα τα μυαλά μου ή… τι να πω, δεν ξέρω. Μια ώρα μόνο έλειψα και γυρίζοντας αντικρύζω ένα άγνωστο μοναστήρι…». Και τρέχει γρήγορα στον πορτάρη (τον θυρωρό) της μονής.
Ο πορτάρης βλέπει ξαφνικά έναν άγνωστο γέροντα με κάτασπρη γενειάδα και πρόσωπο που λάμπει, να κατευθύνεται προς το μέρος του και, ασφαλώς, παραξενεύεται:
- Ευλόγησον, πάτερ! Ποιος δρόμος σε φέρνει εδώ;
- Πηγαίνω να κλείσω την εκκλησία, παιδί μου.
- Από πού είσαι, πάτερ; τον ξαναρωτάει ο πορτάρης.
- Από αυτό εδώ το μοναστήρι.
- Από αυτό εδώ το μοναστήρι; Και πού ήσουν πριν έρθεις εδώ;
- Εδώ κοντά. Είχα πάει για λίγο στο δάσος.
- Μα, πάτερ, εσύ δεν είσαι από το μοναστήρι μας!
- Δεν με γνωρίζεις, αδελφέ μου; Είμαι ο π. τάδε, ο νεωκόρος, και πηγαίνω να κλείσω την εκκλησία!
- Για στάσου πάτερ μου. Ειλικρινά, δεν σε καταλαβαίνω. Περίμενε λίγο, να πάω να ειδοποιήσω τον ηγούμενο.
Εκείνη τη βραδιά όμως ο ηγούμενος είχε μία ουράνια αποκάλυψη. Τρεις φορές είχε ακούσει μία φωνή που του έλεγε: «Ανοίξτε τις πύλες της μονής, να μπει το περιστέρι του Κυρίου!»
- Πάτερ, έχει έρθει και περιμένει έξω ένας γέροντας μοναχός, πολύ φωτεινός στο πρόσωπο, που θέλει, λέει, να μπει στο μοναστήρι και να κλειδώσει την εκκλησία, διότι είναι ο… νεωκόρος.
- Άνοιξέ του αμέσως και φέρ’ τον γρήγορα! Μεγάλο μυστήριο, ζούμε σήμερα, παιδί μου!
Ο πορτάρης πάει τρέχοντας στον μοναχό, του ανοίγει και τον οδηγεί στον ηγούμενο.
- Με γνωρίζεις, πάτερ; τον ρωτάει ο ηγούμενος, μόλις τον βλέπει.
- Όχι γέροντα.
- Το μοναστήρι αυτό το γνωρίζεις;
- Όχι δεν το γνωρίζω πλέον. Την εκκλησία δηλαδή τη γνωρίζω, αλλά δεν είναι όπως την άφησα φεύγοντας. Η στέγη της είναι αρκετά διαφορετική.
- Πες μου, πάτερ. Πού ήσουν;
- Πριν από μια ώρα περίπου έφυγα από την εκκλησία και καθόμουν λίγο πιο πέρα, στο δάσος.
Ο ηγούμενος δίνει εντολή να χτυπήσουν οι καμπάνες του μοναστηριού και αρχίζουν να καταφθάνουν στην εκκλησία οι πατέρες της Μονής, τριακόσιοι στον αριθμό, για να δουν τι συμβαίνει. Βάζει λοιπόν τον μοναχό ανάμεσά τους, μπροστά από το εικονοστάσιο, για να μπορούν να τον βλέπουν όλοι, και αρχίζει τις ερωτήσεις:
- Πάτερ, κοίταξε, σε παρακαλώ, προσεκτικά όλους τους πατέρες. Γνωρίζεις κάποιον από αυτούς;
- Χριστέ και Κύριε! Δεν γνωρίζω κανέναν, απαντάει εκείνος παραξενεμένος.
- Εσείς τον γνωρίζετε αυτό το μοναχό; ρωτάει στη συνέχεια τους αδελφούς.
- Ούτε εμείς τον γνωρίζουμε, λένε όλοι με μια φωνή.
Ο ηγούμενος συνεχίζει:
- Πάτερ πες μου κάτι, σε παρακαλώ. Λες ότι μόνο μια ώρα λείπεις από εδώ. Ποιος ήταν ηγούμενος όταν έφυγες; Θυμάσαι;
- Ο αββάς Ιλαρίων.
- Εκκλησιαστικός ποιος ήταν;
- Ο αββάς Αμβρόσιος.
- Οικονόμος;
- Ο αββάς Κυριάκος.
- Βηματάρης;
- Ο αββάς Γερόντιος.
- Μεγάλο μυστήριο μας αποκαλύφθηκε σήμερα! αναφωνεί ο ηγούμενος. Φωνάξτε γρήγορα τον αρχειοφύλακα.
Μόλις έφτασε ο αρχειοφύλακας, ο ηγούμενος του ζήτησε να του πάει άμεσα τα βιβλία της μονής. Του είπε μάλιστα να ψάξει πολλά χρόνια πίσω, προκειμένου να βρει τα ονόματα που τους είχε αναφέρει ο νεωκόρος.
Ο αρχειοφύλακας πηγαίνει αμέσως και φέρνει τα αρχεία κι αρχίζει να ψάχνει ενώπιον όλων: πενήντα χρόνια πίσω… τα ονόματα που τους είχε πει ο μοναχός δεν υπήρχαν. Πάει εκατό χρόνια πίσω και πάλι τίποτε. Τα στοιχεία δεν ταίριαζαν. Διακόσια χρόνια, τριακόσια χρόνια, τίποτα! Πριν από τριακόσια πενήντα πέντε χρόνια όμως… Όλοι έμειναν εμβρόντητοι από την έκπληξη! Είδαν όλα τα ονόματα που τους είχε αναφέρει ο γέροντας μοναχός τριακόσια πενήντα πέντε χρόνια πριν!
- Πάτερ, πότε έφυγες από τη μονή;
- Πριν από μία με μιάμιση ώρα περίπου.
- Μήπως είχες ζητήσει κάτι από το Θεό και προσευχόσουν γι’ αυτό;
- Προσευχόμουν για πολύ καιρό –και διάβαζα μάλιστα και προσευχές στην Κυρία Θεοτόκο γι’ αυτό το σκοπό- να μου δείξει ο Σωτήρας πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό που είναι γραμμένο στο Ψαλτήριο ότι «χίλια έτη ενώπιόν σου, Κύριε, μοιάζουν σαν την ημέρα τη χθεσινή»!
- Να που ο Πανάγιος και Πανάγαθος Θεός εκπλήρωσε την επιθυμία της καρδιάς σου. Έζησες ένα πολύ μεγάλο μυστήριο, πάτερ! Από τη στιγμή που βγήκες από το μοναστήρι πέρασαν τριακόσια πενήντα πέντε ολόκληρα χρόνια! Και σένα σου φάνηκε ότι είχε περάσει μόνο μια ώρα.
Τη στιγμή εκείνη ο γέροντας έβαλε τα κλάματα.
- Βλέπεις, πάτερ, του λέει ο ηγούμενος, τι μεγάλο μυστήριο σου αποκάλυψε ο Θεός, επειδή προσευχόσουν με πίστη; Εάν τα 355 χρόνια που πέρασαν σου φάνηκαν σαν μια ώρα, το πιστεύεις τώρα ότι τα χίλια χρόνια είναι σαν μία ημέρα ενώπιον του Θεού;
- Το πιστεύω, πάτερ! Απάντησε κατασυγκινημένος εκείνος.
Τότε ο ηγούμενος ζήτησε από έναν ιερέα να βάλει γρήγορα τα ιερά άμφιά του και να κοινωνήσει τον γέροντα μοναχό επί τόπου.
Ο γέροντας κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και με φωνή που έτρεμε από τη συγκίνηση ψέλλισε:
- Πατέρες, συγχωρέστε με. Το θείο αυτό μυστήριο που με αξίωσε ο Θεός να ζήσω έχει συγκλονίσει την ψυχή μου.
Εκείνη τη στιγμή το πρόσωπό του άρχισε να λάμπει σαν ήλιος. Κι αμέσως μετά κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο μέσα στην εκκλησία.
Και σίγουρα μετέβη στον παράδεισο, στα αιώνια αγαθά, που κανείς δεν είδε, ούτε και θα μπορούσε κανείς να περιγράψει, διότι ο Απόστολος Παύλος λέει: «Αυτά τα οποία μάτι ανθρώπου δεν είδε, αυτί κανένα δεν άκουσε και στην καρδιά του ανθρώπου δεν μπήκαν, όλα αυτά τα ετοίμασε ο Θεός για εκείνους που Τον αγαπούν».
Μακάρι να μας αξιώσει και εμάς ο Θεός να απολαύσουμε αυτά τα ουράνια αγαθά, δια των προσευχών της Πανάχραντης Μητρός Του και όλων των Αγίων Του. Αμήν.
Απόσπασμα από τό βιβλίο
Ιστορίες Γέροντος Κλεόπα - Βιβλίο Α
Εκδόσεις Σταμούλη - Άθως - παιδικά
σελ.83-90
Επιμέλεια κειμένουΑναβάσεις
Ευχαριστούμε τον πατέρα Δαμασκηνό Γρηγοριάτη και τον γέροντα της Μονής Οσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη για την ευλογία και την άδεια δημοσίευσης.
Ιστορίες Γέροντος Κλεόπα - Βιβλίο Α΄
Ζούσε πολύ παλιά σε ένα μοναστήρι κάποιος μοναχός, ο οποίος συνεχώς αναρωτιόταν: «Στον Παράδεισο, πως είναι δυνατόν να περνούν χίλια ολόκληρα χρόνια και όμως να φαίνονται σαν μία ημέρα; Τοσο ωραία είναι εκεί και τέτοια μακαριότητα επικρατεί; Αλλά πάλι… χίλια χρόνια σαν μία μέρα; Πώς γίνεται;».
Ο μοναχός αυτός, ο οποίος είχε το διακόνημα του νεωκόρου και ήταν αρκετά προχωρημένος στην πνευματική ζωή, προσευχόταν στην κυρία Θεοτόκο με αυτά τα λόγια: «Παναγία Μητέρα μας, παρακάλεσε τον Υιό Σου και Σωτήρα μας να μου δείξει πως είναι δυνατόν τα χίλια χρόνια να φαίνονται σαν μία ημέρα.
Διότι είμαι βέβαιος ότι τα λόγια του Αγίου Πνεύματος είναι αληθινά». Έτσι προσευχόταν ο μοναχός για τρία χρόνια και τελικά ο Θεός του έδειξε.
Κάποιο απόγευμα λοιπόν ο μοναχός, μετά τη νυχτερινή ακολουθία, έμεινε μόνος του στο ναό, για να διαβάσει τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου. Ακούμπησε τον σκούφο του στο αναλόγιο και, κρατώντας στο χέρι του το κλειδί της εκκλησίας, διάβαζε.
Ξαφνικά, μπαίνει μέσα στην εκκλησία ένας αετός και κάθεται επάνω στο τέμπλο. Και ήταν μάλιστα τόσο ωραίος αυτός ο αετός, που ποτέ στη ζωή του δεν είχε δει άλλον σαν κι αυτόν.
Τα φτερά του είχαν πολλά και πανέμορφα χρώματα και στο καθένα από αυτά υπήρχε και από μία πολύτιμη πέτρα, ενώ στο κεφάλι του είχε κάτι που έμοιαζε με κότσο. Στάθηκε λοιπόν στο τέμπλο και κοιτούσε γύρω-γύρω με τα κατάμαυρα μάτια του.
Βλέποντας ο μοναχός τον αετό στο εικονοστάσιο, σταματά την προσευχή του και, πέφτοντας σε πειρασμό, προσπαθεί να βρεί κάποιον τρόπο για να τον αιχμαλωτίσει: «Αν τα καταφέρω, δεν χρειάζεται να αποκτήσω άλλη περιουσία στη ζωή μου. Ακόμη κι ένα φτερό του να αποκτήσω, θα είμαι ευχαριστημένος!».
Αρχίζει λοιπόν να τρέχει προς τον αετό, αλλά εκείνος, με κάποια δυσκολία στο πέταγμα, απομακρύνεται προς το μέσον της εκκλησίας. Ο μοναχός από πίσω του. Δοκιμάζει και πάλι να τον πιάσει, αλλά ο αετός πετάει προς το προαύλιο. «Πώ πώ! Θα τον χάσω. Κύριε βοήθησέ με να τον πιάσω!»… Φτάνει κοντά του, απλώνει τα χέρια του να τον αγγίξει, κι εκείνος ανοίγει τα φτερά του και φεύγει, πετώντας όμως σε χαμηλό ύψος. Βγαίνουν και οι δύο έξω από την εκκλησία, στην αυλή του μοναστηριού. Ο αετός απομακρύνεται λίγο, πετάει προς τους κήπους της μονής και προσγειώνεται επάνω στον ξύλινο φράχτη. Μόλις ο νεωκόρος τον πλησιάζει, ο αετός ανοίγει ξανά τα φτερά του και μπάινει στο δάσος. Ο μοναχός από πίσω… Πηδάει τον φράχτη και συνεχίζει να τρέχει φωνάζοντας: «Κύριε, βοήθησέ με να τον πιάσω! Σε παρακαλώ, Κύριε, βοήθησέ με».
Τον πλησιάζει ξανά, μα μόλις κάνει να τον πιάσει, ο αετός και πάλι του ξεφεύγει και μπαίνει σ΄ ένα μεγάλο ξέφωτο. «Κύριε, μη με εγκαταλείπεις. Βοήθησέ με να τον πιάσω!». Φτάνει πάλι κοντά, απλώνει τα χέρια του, αλλά το πουλί ανοίγει ξανά τα φτερά, πετάει για λίγο και κάθεται πάνω σ’ ένα έλατο. Ο μοναχός τότε, από τη στενοχώρια του, αρχίζει να κλαψουρίζει: «Κύριε, ούτε ένα φτερό του δεν είμαι άξιος να αποκτήσω…». Στρέφει πάλι το βλέμμα στον αετό του δεν είμαι άξιος να αποκτήσω…». Στρέφει πάλι το βλέμμα στον αετό και καθηλώνεται από την ομορφιά του: «Ω Θεέ μου, τι όμορφο πουλί! Ποτέ στη ζωή μου δεν ξαναείδα παρόμοιο!».
Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο αετός αρχίζει να ψάλλει! Η ψαλμωδία που φτάνει στα αυτιά του μοναχού είναι τόσο γλυκιά, που τον αφήνει εκστατικό. Μόνο που ο αετός δεν ήταν αετός˙ ήταν άγγελος με τη μορφή αετού, αλλά ο μοναχός βέβαια δεν το ήξερε. Κι έτσι έμεινε εκεί, ακίνητος, για τριακόσια πενήντα πέντε ολόκληρα χρόνια ν’ ακούει την ουράνια ψαλμωδία. Ποτέ στη ζωή του δεν είχε ξανακούσει κάτι ανάλογο.
Όταν λοιπόν πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια, ο μοναχός είχε την εντύπωση πως είχε περάσει μόνο μία ώρα. Και σε όλο αυτό το διάστημα ούτε κουράστηκε ούτε πείνασε ούτε δίψασε ούτε γέρασε! Μα και κανείς δεν τον είχε δει˙ ούτε εκείνον ούτε και τον αετό.
Τελικά, ο αετόμορφος άγγελος πέταξε μακριά, αφήνοντας τον μοναχό ολομόναχο και με το κλειδί της εκκλησίας στο χέρι ακόμη, να μονολογεί: «Πώ πώ τι έπαθα…Αλίμονό μου! Έφυγα τόσο βιαστικά, που ούτε τον σκούφο μου δεν πήρα. Και άφησα και την εκκλησία ξεκλείδωτη για μία ολόκληρη ώρα… Τρέχω να την κλειδώσω!».
Επέστρεψε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, για να την κλειδώσει, αλλά όμως το μοναστήρι του ήταν αγνώριστο! Η εκκλησία ήταν σκεπασμένη με διαφορετικά υλικά, τα κελλιά ήταν αλλοιώτικα. Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε. «Κύριε», αρχίζει να μονολογεί σαστισμένος, « ή εγώ έχασα τα μυαλά μου ή… τι να πω, δεν ξέρω. Μια ώρα μόνο έλειψα και γυρίζοντας αντικρύζω ένα άγνωστο μοναστήρι…». Και τρέχει γρήγορα στον πορτάρη (τον θυρωρό) της μονής.
Ο πορτάρης βλέπει ξαφνικά έναν άγνωστο γέροντα με κάτασπρη γενειάδα και πρόσωπο που λάμπει, να κατευθύνεται προς το μέρος του και, ασφαλώς, παραξενεύεται:
- Ευλόγησον, πάτερ! Ποιος δρόμος σε φέρνει εδώ;
- Πηγαίνω να κλείσω την εκκλησία, παιδί μου.
- Από πού είσαι, πάτερ; τον ξαναρωτάει ο πορτάρης.
- Από αυτό εδώ το μοναστήρι.
- Από αυτό εδώ το μοναστήρι; Και πού ήσουν πριν έρθεις εδώ;
- Εδώ κοντά. Είχα πάει για λίγο στο δάσος.
- Μα, πάτερ, εσύ δεν είσαι από το μοναστήρι μας!
- Δεν με γνωρίζεις, αδελφέ μου; Είμαι ο π. τάδε, ο νεωκόρος, και πηγαίνω να κλείσω την εκκλησία!
- Για στάσου πάτερ μου. Ειλικρινά, δεν σε καταλαβαίνω. Περίμενε λίγο, να πάω να ειδοποιήσω τον ηγούμενο.
Εκείνη τη βραδιά όμως ο ηγούμενος είχε μία ουράνια αποκάλυψη. Τρεις φορές είχε ακούσει μία φωνή που του έλεγε: «Ανοίξτε τις πύλες της μονής, να μπει το περιστέρι του Κυρίου!»
- Πάτερ, έχει έρθει και περιμένει έξω ένας γέροντας μοναχός, πολύ φωτεινός στο πρόσωπο, που θέλει, λέει, να μπει στο μοναστήρι και να κλειδώσει την εκκλησία, διότι είναι ο… νεωκόρος.
- Άνοιξέ του αμέσως και φέρ’ τον γρήγορα! Μεγάλο μυστήριο, ζούμε σήμερα, παιδί μου!
Ο πορτάρης πάει τρέχοντας στον μοναχό, του ανοίγει και τον οδηγεί στον ηγούμενο.
- Με γνωρίζεις, πάτερ; τον ρωτάει ο ηγούμενος, μόλις τον βλέπει.
- Όχι γέροντα.
- Το μοναστήρι αυτό το γνωρίζεις;
- Όχι δεν το γνωρίζω πλέον. Την εκκλησία δηλαδή τη γνωρίζω, αλλά δεν είναι όπως την άφησα φεύγοντας. Η στέγη της είναι αρκετά διαφορετική.
- Πες μου, πάτερ. Πού ήσουν;
- Πριν από μια ώρα περίπου έφυγα από την εκκλησία και καθόμουν λίγο πιο πέρα, στο δάσος.
Ο ηγούμενος δίνει εντολή να χτυπήσουν οι καμπάνες του μοναστηριού και αρχίζουν να καταφθάνουν στην εκκλησία οι πατέρες της Μονής, τριακόσιοι στον αριθμό, για να δουν τι συμβαίνει. Βάζει λοιπόν τον μοναχό ανάμεσά τους, μπροστά από το εικονοστάσιο, για να μπορούν να τον βλέπουν όλοι, και αρχίζει τις ερωτήσεις:
- Πάτερ, κοίταξε, σε παρακαλώ, προσεκτικά όλους τους πατέρες. Γνωρίζεις κάποιον από αυτούς;
- Χριστέ και Κύριε! Δεν γνωρίζω κανέναν, απαντάει εκείνος παραξενεμένος.
- Εσείς τον γνωρίζετε αυτό το μοναχό; ρωτάει στη συνέχεια τους αδελφούς.
- Ούτε εμείς τον γνωρίζουμε, λένε όλοι με μια φωνή.
Ο ηγούμενος συνεχίζει:
- Πάτερ πες μου κάτι, σε παρακαλώ. Λες ότι μόνο μια ώρα λείπεις από εδώ. Ποιος ήταν ηγούμενος όταν έφυγες; Θυμάσαι;
- Ο αββάς Ιλαρίων.
- Εκκλησιαστικός ποιος ήταν;
- Ο αββάς Αμβρόσιος.
- Οικονόμος;
- Ο αββάς Κυριάκος.
- Βηματάρης;
- Ο αββάς Γερόντιος.
- Μεγάλο μυστήριο μας αποκαλύφθηκε σήμερα! αναφωνεί ο ηγούμενος. Φωνάξτε γρήγορα τον αρχειοφύλακα.
Μόλις έφτασε ο αρχειοφύλακας, ο ηγούμενος του ζήτησε να του πάει άμεσα τα βιβλία της μονής. Του είπε μάλιστα να ψάξει πολλά χρόνια πίσω, προκειμένου να βρει τα ονόματα που τους είχε αναφέρει ο νεωκόρος.
Ο αρχειοφύλακας πηγαίνει αμέσως και φέρνει τα αρχεία κι αρχίζει να ψάχνει ενώπιον όλων: πενήντα χρόνια πίσω… τα ονόματα που τους είχε πει ο μοναχός δεν υπήρχαν. Πάει εκατό χρόνια πίσω και πάλι τίποτε. Τα στοιχεία δεν ταίριαζαν. Διακόσια χρόνια, τριακόσια χρόνια, τίποτα! Πριν από τριακόσια πενήντα πέντε χρόνια όμως… Όλοι έμειναν εμβρόντητοι από την έκπληξη! Είδαν όλα τα ονόματα που τους είχε αναφέρει ο γέροντας μοναχός τριακόσια πενήντα πέντε χρόνια πριν!
- Πάτερ, πότε έφυγες από τη μονή;
- Πριν από μία με μιάμιση ώρα περίπου.
- Μήπως είχες ζητήσει κάτι από το Θεό και προσευχόσουν γι’ αυτό;
- Προσευχόμουν για πολύ καιρό –και διάβαζα μάλιστα και προσευχές στην Κυρία Θεοτόκο γι’ αυτό το σκοπό- να μου δείξει ο Σωτήρας πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό που είναι γραμμένο στο Ψαλτήριο ότι «χίλια έτη ενώπιόν σου, Κύριε, μοιάζουν σαν την ημέρα τη χθεσινή»!
- Να που ο Πανάγιος και Πανάγαθος Θεός εκπλήρωσε την επιθυμία της καρδιάς σου. Έζησες ένα πολύ μεγάλο μυστήριο, πάτερ! Από τη στιγμή που βγήκες από το μοναστήρι πέρασαν τριακόσια πενήντα πέντε ολόκληρα χρόνια! Και σένα σου φάνηκε ότι είχε περάσει μόνο μια ώρα.
Τη στιγμή εκείνη ο γέροντας έβαλε τα κλάματα.
- Βλέπεις, πάτερ, του λέει ο ηγούμενος, τι μεγάλο μυστήριο σου αποκάλυψε ο Θεός, επειδή προσευχόσουν με πίστη; Εάν τα 355 χρόνια που πέρασαν σου φάνηκαν σαν μια ώρα, το πιστεύεις τώρα ότι τα χίλια χρόνια είναι σαν μία ημέρα ενώπιον του Θεού;
- Το πιστεύω, πάτερ! Απάντησε κατασυγκινημένος εκείνος.
Τότε ο ηγούμενος ζήτησε από έναν ιερέα να βάλει γρήγορα τα ιερά άμφιά του και να κοινωνήσει τον γέροντα μοναχό επί τόπου.
Ο γέροντας κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και με φωνή που έτρεμε από τη συγκίνηση ψέλλισε:
- Πατέρες, συγχωρέστε με. Το θείο αυτό μυστήριο που με αξίωσε ο Θεός να ζήσω έχει συγκλονίσει την ψυχή μου.
Εκείνη τη στιγμή το πρόσωπό του άρχισε να λάμπει σαν ήλιος. Κι αμέσως μετά κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο μέσα στην εκκλησία.
Και σίγουρα μετέβη στον παράδεισο, στα αιώνια αγαθά, που κανείς δεν είδε, ούτε και θα μπορούσε κανείς να περιγράψει, διότι ο Απόστολος Παύλος λέει: «Αυτά τα οποία μάτι ανθρώπου δεν είδε, αυτί κανένα δεν άκουσε και στην καρδιά του ανθρώπου δεν μπήκαν, όλα αυτά τα ετοίμασε ο Θεός για εκείνους που Τον αγαπούν».
Μακάρι να μας αξιώσει και εμάς ο Θεός να απολαύσουμε αυτά τα ουράνια αγαθά, δια των προσευχών της Πανάχραντης Μητρός Του και όλων των Αγίων Του. Αμήν.
Απόσπασμα από τό βιβλίο
Ιστορίες Γέροντος Κλεόπα - Βιβλίο Α
Εκδόσεις Σταμούλη - Άθως - παιδικά
σελ.83-90
Επιμέλεια κειμένουΑναβάσεις
Ευχαριστούμε τον πατέρα Δαμασκηνό Γρηγοριάτη και τον γέροντα της Μονής Οσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη για την ευλογία και την άδεια δημοσίευσης.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
Η αεροσυνοδός, ο αστυνόμος και η ουράνια πρόσκληση
ΜΕΡΟΣ Α
Η πρόσφατη διήγηση γνωστού ασκητή γέροντα του Αγίου Όρους σε μία παρέα προσκυνητών για τον αξιοθαύμαστο βίο μίας νέας μάρτυρος της Ορθοδοξίας, μίας πανέμορφης κοπέλας, αεροσυνοδού στο επάγγελμα που έφυγε από τη ζωή χτυπημένη από την επάρατο νόσο ήταν συγκλονιστική. Πολλοί εκ των προσκυνητών δάκρυσαν συνειδητοποιώντας τους τρόπους παρουσίας και αγάπης του τριαδικού Θεού στον άνθρωπο, ώστε να επιτυγχάνει το μοναδικό στόχο του, αυτό της σωτηρίας και της μετάβασής του στην αιωνιότητα, στον Παράδεισο. Στόχος πολύ λησμονημένος σήμερα από τους περισσοτέρους από εμάς, τους προσκολλημένους στα εφήμερα και προσωρινά, τους χαλαρούς στην πίστη, τους συνειδητά αποστάτες και ασώτους!
Η Αγγελική, έτσι έλεγαν το 25χρονο κορίτσι, από τότε που γνώρισε τον Χριστό άλλαξε ριζικά τη ζωή της. Δεν την ένοιαζε ούτε ο τρόπος ούτε ο τόπος της συνομιλίας και επαφής της με τον ουρανό. Δεν την απασχολούσε η πορεία της ασθένειάς της. Δεν τη σταματούσε η αντίδραση της οικογένειάς της στην ενασχόλησή της με την Εκκλησία και με τον Χριστό. Σταδιακά απομακρυνόταν από πράγματα που αφορούν τον καλλωπισμό της γυναίκας, χωρίς ωστόσο η κάθετη αλλαγή της νοοτροπίας αυτής να καταστεί πρόκληση και στοιχείο διαξιφισμών με τους οικείους της. Ακόμη και το ενδεχόμενο δημιουργίας οικογένειας με το νεαρό σύντροφό της δεν το εξέταζε πλέον όπως θα έκανε κάθε κορίτσι στην ηλικία της. Μέλημά της ήταν να καταστεί άξια νύμφη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού σηκώνοντας καρτερικά το βαρύ σταυρό που Εκείνος της προσέφερε, σαφές δείγμα της αγάπης του. Και στον αγώνα αυτό είχε πλέον συνοδοιπόρους την Παναγία μας και τους Αγίους.
Οι ουράνιοι νέοι αυτοί φίλοι της Αγγελικής συνέβαλαν ούτως ώστε το μαρτύριο της όχι μόνο να γίνεται πιο ανώδυνο αλλά κυρίως να γίνεται εστία μίας πρωτόγνωρης ευλογίας για όλους αυτούς που την γνώρισαν και την συναναστράφηκαν. Οι ουράνιοι φίλοι της προσέδιδαν επίσης γενναιότητα και θάρρος τέτοιο που ξάφνιαζε τους πάντες ακόμη και τους γιατρούς της. Αντιμετώπιζε πάντα με χαμόγελο τις διάφορες δοκιμασίες φθάνοντας μάλιστα σε σημείο τέτοιο ώστε να ενισχύει με εντυπωσιακό τρόπο την καταρρακωμένη μάννα της και τον θλιμμένο πατέρα της προτρέποντας τους συνεχώς να επιστρέψουν στον Χριστό και στην Εκκλησία. Τους παρακινούσε να εγκαταλείψουν την αδιαφορία τους έναντι του τριαδικού Θεού. Αδιαφορία που οδηγούσε στην παντελή απόρριψη του ουρανού και στην ασυνείδητη επιλογή ενός έμμεσου ειδωλολατρικού τρόπου ζωής, που αναλίσκεται στην τέρψη παντός είδους ηδονών. Η σπάνια ενθύμηση του Θεού σχεδόν πάντα συνοδευόταν με κάποια δυσκολία στην εκπλήρωση των εφήμερων επιδιώξεών τους. Και συνάμα εξαφανιζόταν με την υπέρβασή της και τη λύση της...
Ομολογιακό λοιπόν χαρακτήρα προσέδιδε σ’ όλες σχεδόν τις συζητήσεις η νεαρή αυτή μάρτυρας του Κυρίου με τις φίλες και τους φίλους της, τους συναδέλφους στον εργασιακό χώρο, τους γείτονές της. Στο προσκέφαλο της μετά τη θαυμαστή μεταστροφή της είχε πάντα το βιβλίο του μακαριστού ιερομόναχου Ισαάκ για τη ζωή του Αγίου Αγιορείτη Γέροντα Παϊσίου, ενώ σχεδόν καθημερινά ξέκλεβε χρόνο για να αφιερώνει στην ανάγνωση χριστιανικών βιβλίων και στην τέλεση των καθημερινών προσευχών! Ας ξεφυλλίσουμε όμως με τη βοήθεια του Θεού αναλυτικά τις σελίδες του θαυμαστού βίου της, όπως τη διηγείτο ο ασκητής γέροντας του Αγίου Όρους.
Η θαυμαστή μεταστροφή της Αγγελικής
Πολλές είναι οι προσκλήσεις που αποστέλλει σε καθημερινή βάση ο τριαδικός Θεός ξεχωριστά σε κάθε άνθρωπο προκειμένου να τον οδηγήσει στην οδό της σωτηρίας. Μία τέτοια πρόσκληση έφθασε και στα χέρια της Αγγελικής μέσω της γνωριμίας της με τον νεαρό αξιωματικό της αστυνομίας Χρήστο. Δεν μπορούσε τότε να κατανοήσει ότι η συναναστροφή μαζί του θα αποτελούσε αφετηρία της δικής της επιστροφής στα λυτρωτικά μονοπάτια της ορθής πίστεως. Ούτε μπορούσε τότε να αναλογισθεί το φοβερό σχέδιο του Θεού για τα δυό αυτά νεαρά παιδιά. Η αρχική φιλία του Χρήστου και της Αγγελικής εξελίχθηκε σε σοβαρή σχέση που γρήγορα αποσκοπούσε σε σύναψη γάμου και δημιουργία οικογένειας.
Και οι δυό σχεδίαζαν μαζί, όπως όλοι οι νέοι το μέλλον και αγωνιούσαν μαζί με τους γονείς τους να δημιουργήσουν το κατάλληλο έδαφος και τις απαραίτητες προϋποθέσεις εκείνες για μία καλή οικογένεια. Τους πρώτους μήνες της γνωριμίας και οι δυό χαρακτηρίζονταν από μία ανούσια –χαλαρή σχέση με τον Θεό που ολοκληρωνόταν από δυό τρεις επισκέψεις κοινωνικού κυρίως χαρακτήρα στην Εκκλησία, Χριστούγεννα, Μ. Εβδομάδα και Πάσχα, ίσως και κάποια επίσκεψη σε μοναστήρι που συνδυάζονταν πάντα σαν μία παρένθεση σε εκδρομή.
Η μητέρα του Χρήστου, Μαρία αγωνιούσε για το γιο της. Τον προέτρεπε να εκκλησιάζεται τις Κυριακές αλλά εκείνου του άρεσε περισσότερο να προπονείται η να κοιμάται, όταν φυσικά δεν εργαζόταν... Η κυρά –Μαρία κατάφερε μία ημέρα με τη δικαιολογία πως δεν είχε μέσο μεταφοράς της να μεταβεί με τον Χρήστο σε έναν ασκητή γέροντα που υπηρετεί σε χωριά που βρίσκονται στα Άγραφα όρη. Μαζί τους μετέβησαν η αδελφή του και ο γαμβρός του.
Ο παππούλης, όπως εξιστορεί τώρα ο Χρήστος ήταν εκείνος που τον τράβηξε στον Χριστό. Εκεί στις κορφές των Αγράφων, εκεί όπου ο Άγιος Κοσμάς, ο Άγιος Σεραφείμ, ο Άγιος Ευγένιος και ο Άγιος Αναστάσιος ο Γόρδιος έδωσαν ομολογία και μαρτυρία Χριστού ο καλός μας αστυνομικός ήρθε σε επαφή με την πρωτόγνωρη σ’ αυτόν Ορθοδοξία... Παρατηρούσε τις λίγες ώρες που κάθισε στο πεζούλι της Παναγιάς της Βαλαωρίτισσας να διαδραματίζονται εξαίσια γεγονότα. Να ξεδιπλώνεται ενώπιον του ένας κόσμος διαφορετικός απ’ αυτόν που είχε συνηθίσει. Ως νεογνό πουλάκι όπως λέγει, ανέβηκε σε φτερά αετού και είδε για πρώτη φορά τον κόσμο από ψηλά με μία διαφορετική όμως ματιά. Είδε το θαύμα και το βίωσε μέσα από τις θαυματουργές ιερές εικόνες της Παναγιάς, του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και του Αγίου Δημητρίου.
Στον τόπο αυτό, μπροστά στο εικόνισμα της Παναγιάς, ο παππούλης άρχισε με τη λεπτότητα άριστου χειρούργου να βγάζει τα πρώτα αγκάθια από το χωράφι της ψυχής του. Το σπινθηροβόλο βλέμμα του και ο διεισδυτικός λόγος του ταπεινού αυτού λευίτη σε βοηθούν να διαβείς χωρίς φόβο σε απαγορευμένα και σφραγισμένα από τις αμαρτίες και τα λάθη μονοπάτια της ψυχής. Εκεί λοιπόν προσήλθε για πρώτη φορά στο ιερώτατο μυστήριο της Θείας Εξομολόγησης. Ένιωσε τον πρώτο ισχυρό σεισμό που γκρέμισε τα προπύργια του μιαρού Βελζεβούλ! Ήταν η πρώτη μάχη για τον 25χρονο Χρήστο. «Ένιωθα σαν νεογέννητο παιδί που για πρώτη φορά είδε το φως του ήλιου. Δεν μπορώ δυστυχώς να περιγράψω αυτό που έζησα τότε» ομολογεί ο Χρήστος με κάθε ευκαιρία... Η μάνα μου μόλις εξήλθα του ναού χαμογέλασε, ενώ έπειτα από πολύ καιρό μου αποκάλυψε πως το πρόσωπό μου έλαμπε και θαρρούσε αρχικά πως ο παπάς με είχε λαδώσει από το καντηλάκι της Παναγίας.
Στην επιστροφή τους στην πόλη της Θεσσαλίας, όπου γεννήθηκε ο Χρήστος, αν και δεν χαρακτηρίζεται ενθουσιώδης δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του και την χαρά του για τον διαφορετικό αυτό παπά που γνώρισε. Ρωτούσε τον γαμπρό του και τη μάνα του να του πουν κι’ άλλα γι’ αυτόν τον ιερωμένο. Καθώς πέρασε το κατώφλι του σπιτιού, ανακοίνωσε στη μάνα του πως αποφάσισε τις λιγοστές ημέρες αδείας που του είχαν απομείνει να τις περάσει κοντά σ’ αυτόν τον περίεργο παπά. Ενημέρωσε λοιπόν και την Αγγελική που τον περίμενε στην Αθήνα πως θα μεταβεί στ’ Άγραφα για λίγες ημέρες αποφεύγοντας να δώσει περαιτέρω διευκρινίσεις από το τηλέφωνο. Εκείνη ως ήταν φυσικό θύμωσε.
Το επόμενο πρωί ο Χρήστος ξύπνησε από τα χαράματα και αναχώρησε για τα Άγραφα για να προλάβει να συμμετάσχει και στην πρωινή Θεία Λειτουργία. Φανταστείτε το πως ένοιωσε όταν ο παππούλης χαμογελώντας του είπε μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας: «Χρήστο σε περίμενα. Να έχω ετοιμάσει και το τσεκούρι για να κόψουμε λίγα ξύλα. Μη φοβάσαι βρε! Οι απειλητικές φωνές και οι βρισιές που άκουγες χθες στον ύπνο σου ήταν του πονηρού που ήθελε να σε αποτρέψει από την πρόσκληση αυτή της Παναγιάς»! Ο Χρήστος έμεινε σύξυλος και κοιτούσε αμήχανα τον περίεργο αυτό παπά. Είχε πραγματικά ακούσει περίεργες απειλητικές φωνές και φοβέρες που τον κράτησαν σχεδόν ξάγρυπνο. Αναρωτιόταν όμως, πως το ήξερε ο παπάς, αφού αυτό το γνώριζε μόνο ο ίδιος. Μονομιάς ο παππούλης γυρίζει και του λέει συλλαμβάνοντας τη σκέψη του. «Μου το είπε η Αρχόντισσα των Αγράφων, η Αγία μας Θεοτόκος»! Τότε έμεινε για δεύτερη φορά εμβρόντητος. Ο παππούλης άπλωσε το χέρι και του έδωσε το τσεκούρι, δίδοντας τέλος στην προσωρινή αμηχανία του Χρήστου. «Για να δούμε τι παλικάρια έχει η ελληνική αστυνομία» είπε χαμογελώντας και τράβηξε προς το μέρος που βρισκόταν η πρεσβυτέρα του, η οποία ήδη είχε αρχίσει να μαζεύει τα κομμένα από τον παππούλη ξύλα.
Η ολιγοήμερη παραμονή του Χρήστου στα Άγραφα όρη και η συμμετοχή του στις καθημερινές ακολουθίες της Εκκλησίας μας, Εσπερινό, Απόδειπνο, Μεσονυκτικό, Όρθρο, Θεία Λειτουργία ήταν βιώματα γι’ αυτόν πρωτόγνωρα. Ο παππούλης τον έμαθε να ανάβει τα καντήλια. Καθημερινά έκαναν χιλιόμετρα για να προλάβουν να ανάψουν όλα τα καντήλια των γύρω Εκκλησιών. Εκεί κοντά λοιπόν στον παππούλη είδε πολλά θαυμαστά πράγματα που στην κυριολεξία τον μεταμόρφωσαν. Έτσι, όταν γύρισε στην Αθήνα, η Αγγελική είδε έναν παντελώς διαφορετικό Χρήστο, ο οποίος τη ξάφνιασε θετικά. Μάλιστα είχε φροντίσει να της προμηθεύσει το βιβλίο του π. Ισαάκ για τον γέροντα Παΐσιο. Εκείνη με ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της την απορία πήρε το πρωτότυπο αυτό δώρο και άρχισε να το διαβάζει σε μία προσπάθεια να ερμηνεύσει την εντυπωσιακή και εμφανή σ’ όλους αλλαγή του Χρήστου. Με τον τρόπο αυτό άρχισε η αντίστροφη μέτρηση και για την ίδια. Ξεκίνησε δηλαδή ο εναγκαλισμός της με τον Κύριό μας Ιησού Χριστό.
ΜΕΡΟΣ Α
Η πρόσφατη διήγηση γνωστού ασκητή γέροντα του Αγίου Όρους σε μία παρέα προσκυνητών για τον αξιοθαύμαστο βίο μίας νέας μάρτυρος της Ορθοδοξίας, μίας πανέμορφης κοπέλας, αεροσυνοδού στο επάγγελμα που έφυγε από τη ζωή χτυπημένη από την επάρατο νόσο ήταν συγκλονιστική. Πολλοί εκ των προσκυνητών δάκρυσαν συνειδητοποιώντας τους τρόπους παρουσίας και αγάπης του τριαδικού Θεού στον άνθρωπο, ώστε να επιτυγχάνει το μοναδικό στόχο του, αυτό της σωτηρίας και της μετάβασής του στην αιωνιότητα, στον Παράδεισο. Στόχος πολύ λησμονημένος σήμερα από τους περισσοτέρους από εμάς, τους προσκολλημένους στα εφήμερα και προσωρινά, τους χαλαρούς στην πίστη, τους συνειδητά αποστάτες και ασώτους!
Η Αγγελική, έτσι έλεγαν το 25χρονο κορίτσι, από τότε που γνώρισε τον Χριστό άλλαξε ριζικά τη ζωή της. Δεν την ένοιαζε ούτε ο τρόπος ούτε ο τόπος της συνομιλίας και επαφής της με τον ουρανό. Δεν την απασχολούσε η πορεία της ασθένειάς της. Δεν τη σταματούσε η αντίδραση της οικογένειάς της στην ενασχόλησή της με την Εκκλησία και με τον Χριστό. Σταδιακά απομακρυνόταν από πράγματα που αφορούν τον καλλωπισμό της γυναίκας, χωρίς ωστόσο η κάθετη αλλαγή της νοοτροπίας αυτής να καταστεί πρόκληση και στοιχείο διαξιφισμών με τους οικείους της. Ακόμη και το ενδεχόμενο δημιουργίας οικογένειας με το νεαρό σύντροφό της δεν το εξέταζε πλέον όπως θα έκανε κάθε κορίτσι στην ηλικία της. Μέλημά της ήταν να καταστεί άξια νύμφη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού σηκώνοντας καρτερικά το βαρύ σταυρό που Εκείνος της προσέφερε, σαφές δείγμα της αγάπης του. Και στον αγώνα αυτό είχε πλέον συνοδοιπόρους την Παναγία μας και τους Αγίους.
Οι ουράνιοι νέοι αυτοί φίλοι της Αγγελικής συνέβαλαν ούτως ώστε το μαρτύριο της όχι μόνο να γίνεται πιο ανώδυνο αλλά κυρίως να γίνεται εστία μίας πρωτόγνωρης ευλογίας για όλους αυτούς που την γνώρισαν και την συναναστράφηκαν. Οι ουράνιοι φίλοι της προσέδιδαν επίσης γενναιότητα και θάρρος τέτοιο που ξάφνιαζε τους πάντες ακόμη και τους γιατρούς της. Αντιμετώπιζε πάντα με χαμόγελο τις διάφορες δοκιμασίες φθάνοντας μάλιστα σε σημείο τέτοιο ώστε να ενισχύει με εντυπωσιακό τρόπο την καταρρακωμένη μάννα της και τον θλιμμένο πατέρα της προτρέποντας τους συνεχώς να επιστρέψουν στον Χριστό και στην Εκκλησία. Τους παρακινούσε να εγκαταλείψουν την αδιαφορία τους έναντι του τριαδικού Θεού. Αδιαφορία που οδηγούσε στην παντελή απόρριψη του ουρανού και στην ασυνείδητη επιλογή ενός έμμεσου ειδωλολατρικού τρόπου ζωής, που αναλίσκεται στην τέρψη παντός είδους ηδονών. Η σπάνια ενθύμηση του Θεού σχεδόν πάντα συνοδευόταν με κάποια δυσκολία στην εκπλήρωση των εφήμερων επιδιώξεών τους. Και συνάμα εξαφανιζόταν με την υπέρβασή της και τη λύση της...
Ομολογιακό λοιπόν χαρακτήρα προσέδιδε σ’ όλες σχεδόν τις συζητήσεις η νεαρή αυτή μάρτυρας του Κυρίου με τις φίλες και τους φίλους της, τους συναδέλφους στον εργασιακό χώρο, τους γείτονές της. Στο προσκέφαλο της μετά τη θαυμαστή μεταστροφή της είχε πάντα το βιβλίο του μακαριστού ιερομόναχου Ισαάκ για τη ζωή του Αγίου Αγιορείτη Γέροντα Παϊσίου, ενώ σχεδόν καθημερινά ξέκλεβε χρόνο για να αφιερώνει στην ανάγνωση χριστιανικών βιβλίων και στην τέλεση των καθημερινών προσευχών! Ας ξεφυλλίσουμε όμως με τη βοήθεια του Θεού αναλυτικά τις σελίδες του θαυμαστού βίου της, όπως τη διηγείτο ο ασκητής γέροντας του Αγίου Όρους.
Η θαυμαστή μεταστροφή της Αγγελικής
Πολλές είναι οι προσκλήσεις που αποστέλλει σε καθημερινή βάση ο τριαδικός Θεός ξεχωριστά σε κάθε άνθρωπο προκειμένου να τον οδηγήσει στην οδό της σωτηρίας. Μία τέτοια πρόσκληση έφθασε και στα χέρια της Αγγελικής μέσω της γνωριμίας της με τον νεαρό αξιωματικό της αστυνομίας Χρήστο. Δεν μπορούσε τότε να κατανοήσει ότι η συναναστροφή μαζί του θα αποτελούσε αφετηρία της δικής της επιστροφής στα λυτρωτικά μονοπάτια της ορθής πίστεως. Ούτε μπορούσε τότε να αναλογισθεί το φοβερό σχέδιο του Θεού για τα δυό αυτά νεαρά παιδιά. Η αρχική φιλία του Χρήστου και της Αγγελικής εξελίχθηκε σε σοβαρή σχέση που γρήγορα αποσκοπούσε σε σύναψη γάμου και δημιουργία οικογένειας.
Και οι δυό σχεδίαζαν μαζί, όπως όλοι οι νέοι το μέλλον και αγωνιούσαν μαζί με τους γονείς τους να δημιουργήσουν το κατάλληλο έδαφος και τις απαραίτητες προϋποθέσεις εκείνες για μία καλή οικογένεια. Τους πρώτους μήνες της γνωριμίας και οι δυό χαρακτηρίζονταν από μία ανούσια –χαλαρή σχέση με τον Θεό που ολοκληρωνόταν από δυό τρεις επισκέψεις κοινωνικού κυρίως χαρακτήρα στην Εκκλησία, Χριστούγεννα, Μ. Εβδομάδα και Πάσχα, ίσως και κάποια επίσκεψη σε μοναστήρι που συνδυάζονταν πάντα σαν μία παρένθεση σε εκδρομή.
Η μητέρα του Χρήστου, Μαρία αγωνιούσε για το γιο της. Τον προέτρεπε να εκκλησιάζεται τις Κυριακές αλλά εκείνου του άρεσε περισσότερο να προπονείται η να κοιμάται, όταν φυσικά δεν εργαζόταν... Η κυρά –Μαρία κατάφερε μία ημέρα με τη δικαιολογία πως δεν είχε μέσο μεταφοράς της να μεταβεί με τον Χρήστο σε έναν ασκητή γέροντα που υπηρετεί σε χωριά που βρίσκονται στα Άγραφα όρη. Μαζί τους μετέβησαν η αδελφή του και ο γαμβρός του.
Ο παππούλης, όπως εξιστορεί τώρα ο Χρήστος ήταν εκείνος που τον τράβηξε στον Χριστό. Εκεί στις κορφές των Αγράφων, εκεί όπου ο Άγιος Κοσμάς, ο Άγιος Σεραφείμ, ο Άγιος Ευγένιος και ο Άγιος Αναστάσιος ο Γόρδιος έδωσαν ομολογία και μαρτυρία Χριστού ο καλός μας αστυνομικός ήρθε σε επαφή με την πρωτόγνωρη σ’ αυτόν Ορθοδοξία... Παρατηρούσε τις λίγες ώρες που κάθισε στο πεζούλι της Παναγιάς της Βαλαωρίτισσας να διαδραματίζονται εξαίσια γεγονότα. Να ξεδιπλώνεται ενώπιον του ένας κόσμος διαφορετικός απ’ αυτόν που είχε συνηθίσει. Ως νεογνό πουλάκι όπως λέγει, ανέβηκε σε φτερά αετού και είδε για πρώτη φορά τον κόσμο από ψηλά με μία διαφορετική όμως ματιά. Είδε το θαύμα και το βίωσε μέσα από τις θαυματουργές ιερές εικόνες της Παναγιάς, του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και του Αγίου Δημητρίου.
Στον τόπο αυτό, μπροστά στο εικόνισμα της Παναγιάς, ο παππούλης άρχισε με τη λεπτότητα άριστου χειρούργου να βγάζει τα πρώτα αγκάθια από το χωράφι της ψυχής του. Το σπινθηροβόλο βλέμμα του και ο διεισδυτικός λόγος του ταπεινού αυτού λευίτη σε βοηθούν να διαβείς χωρίς φόβο σε απαγορευμένα και σφραγισμένα από τις αμαρτίες και τα λάθη μονοπάτια της ψυχής. Εκεί λοιπόν προσήλθε για πρώτη φορά στο ιερώτατο μυστήριο της Θείας Εξομολόγησης. Ένιωσε τον πρώτο ισχυρό σεισμό που γκρέμισε τα προπύργια του μιαρού Βελζεβούλ! Ήταν η πρώτη μάχη για τον 25χρονο Χρήστο. «Ένιωθα σαν νεογέννητο παιδί που για πρώτη φορά είδε το φως του ήλιου. Δεν μπορώ δυστυχώς να περιγράψω αυτό που έζησα τότε» ομολογεί ο Χρήστος με κάθε ευκαιρία... Η μάνα μου μόλις εξήλθα του ναού χαμογέλασε, ενώ έπειτα από πολύ καιρό μου αποκάλυψε πως το πρόσωπό μου έλαμπε και θαρρούσε αρχικά πως ο παπάς με είχε λαδώσει από το καντηλάκι της Παναγίας.
Στην επιστροφή τους στην πόλη της Θεσσαλίας, όπου γεννήθηκε ο Χρήστος, αν και δεν χαρακτηρίζεται ενθουσιώδης δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του και την χαρά του για τον διαφορετικό αυτό παπά που γνώρισε. Ρωτούσε τον γαμπρό του και τη μάνα του να του πουν κι’ άλλα γι’ αυτόν τον ιερωμένο. Καθώς πέρασε το κατώφλι του σπιτιού, ανακοίνωσε στη μάνα του πως αποφάσισε τις λιγοστές ημέρες αδείας που του είχαν απομείνει να τις περάσει κοντά σ’ αυτόν τον περίεργο παπά. Ενημέρωσε λοιπόν και την Αγγελική που τον περίμενε στην Αθήνα πως θα μεταβεί στ’ Άγραφα για λίγες ημέρες αποφεύγοντας να δώσει περαιτέρω διευκρινίσεις από το τηλέφωνο. Εκείνη ως ήταν φυσικό θύμωσε.
Το επόμενο πρωί ο Χρήστος ξύπνησε από τα χαράματα και αναχώρησε για τα Άγραφα για να προλάβει να συμμετάσχει και στην πρωινή Θεία Λειτουργία. Φανταστείτε το πως ένοιωσε όταν ο παππούλης χαμογελώντας του είπε μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας: «Χρήστο σε περίμενα. Να έχω ετοιμάσει και το τσεκούρι για να κόψουμε λίγα ξύλα. Μη φοβάσαι βρε! Οι απειλητικές φωνές και οι βρισιές που άκουγες χθες στον ύπνο σου ήταν του πονηρού που ήθελε να σε αποτρέψει από την πρόσκληση αυτή της Παναγιάς»! Ο Χρήστος έμεινε σύξυλος και κοιτούσε αμήχανα τον περίεργο αυτό παπά. Είχε πραγματικά ακούσει περίεργες απειλητικές φωνές και φοβέρες που τον κράτησαν σχεδόν ξάγρυπνο. Αναρωτιόταν όμως, πως το ήξερε ο παπάς, αφού αυτό το γνώριζε μόνο ο ίδιος. Μονομιάς ο παππούλης γυρίζει και του λέει συλλαμβάνοντας τη σκέψη του. «Μου το είπε η Αρχόντισσα των Αγράφων, η Αγία μας Θεοτόκος»! Τότε έμεινε για δεύτερη φορά εμβρόντητος. Ο παππούλης άπλωσε το χέρι και του έδωσε το τσεκούρι, δίδοντας τέλος στην προσωρινή αμηχανία του Χρήστου. «Για να δούμε τι παλικάρια έχει η ελληνική αστυνομία» είπε χαμογελώντας και τράβηξε προς το μέρος που βρισκόταν η πρεσβυτέρα του, η οποία ήδη είχε αρχίσει να μαζεύει τα κομμένα από τον παππούλη ξύλα.
Η ολιγοήμερη παραμονή του Χρήστου στα Άγραφα όρη και η συμμετοχή του στις καθημερινές ακολουθίες της Εκκλησίας μας, Εσπερινό, Απόδειπνο, Μεσονυκτικό, Όρθρο, Θεία Λειτουργία ήταν βιώματα γι’ αυτόν πρωτόγνωρα. Ο παππούλης τον έμαθε να ανάβει τα καντήλια. Καθημερινά έκαναν χιλιόμετρα για να προλάβουν να ανάψουν όλα τα καντήλια των γύρω Εκκλησιών. Εκεί κοντά λοιπόν στον παππούλη είδε πολλά θαυμαστά πράγματα που στην κυριολεξία τον μεταμόρφωσαν. Έτσι, όταν γύρισε στην Αθήνα, η Αγγελική είδε έναν παντελώς διαφορετικό Χρήστο, ο οποίος τη ξάφνιασε θετικά. Μάλιστα είχε φροντίσει να της προμηθεύσει το βιβλίο του π. Ισαάκ για τον γέροντα Παΐσιο. Εκείνη με ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της την απορία πήρε το πρωτότυπο αυτό δώρο και άρχισε να το διαβάζει σε μία προσπάθεια να ερμηνεύσει την εντυπωσιακή και εμφανή σ’ όλους αλλαγή του Χρήστου. Με τον τρόπο αυτό άρχισε η αντίστροφη μέτρηση και για την ίδια. Ξεκίνησε δηλαδή ο εναγκαλισμός της με τον Κύριό μας Ιησού Χριστό.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
TO B ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Η Αγγελική εμφανώς διαπίστωνε μέρα με την ημέρα πως ο αγαπημένος της Χρήστος δεν λειτουργούσε πλέον όπως παλαιότερα. Δεν ήταν πια παρορμητικός στα συναισθήματά του. Απέφευγε να εκφράζεται όπως πρώτα ενώ διακρινόταν σ’ αυτόν μία λεπτότητα και ευγένεια στην όλη συμπεριφορά του, η οποία δεν υπήρχε όταν τον γνώρισε. Ωστόσο, ως πρώτη αντίδραση στην νέα εικόνα του Χρήστου ήταν να τον συκοφαντήσει ότι ρέπει προς το μοναχισμό. Η ίδια εξομολογείτο πως δεν μπορούσε τότε να εξηγήσει επαρκώς την μεγάλη αλλαγή που σημειώθηκε στο Χρήστο στα βουνά των Αγράφων.
- Τι σόι παπάς είναι αυτός που σ’ άλλαξε τα μυαλά ολοσχερώς; Τι συνέβη κατά την παραμονή σου στα βουνά; Μήπως βρήκες καμιά άλλη γυναίκα και προσπαθείς να μου το πεις πλαγίως;
Μάταια ο Χρήστος επιχειρούσε να της μεταδώσει τα βιώματά του...
- Αρκετά Αγγελική κορόιδευα τον εαυτό μου, όλο αυτό τον καιρό. Ήμουν τόσο τυφλός που ακόμη και σένα, μία τόση όμορφη και καλοσυνάτη κοπέλα σε αντίκρυζα ως μέσο ικανοποίησης των παθών μου. Δεν έβλεπα μέλλον στη σχέση μας και σε υπολόγιζα ως μία ακόμη κατάκτηση στο καρνέ εφήμερων και ανούσιων νεανικών σχέσεων. Τώρα όμως, που ανακαλύπτω τον τριαδικό Θεό, τώρα που επιζητώ εναγωνίως τη φιλία με τον Χριστό έπαψα να σε βλέπω ως απλό δοχείο ηδονής. Δεν θέλω ούτε επιθυμώ να παίζω μαζί σου. Στην ουσία δεν θέλω να παίζω ανούσια παιχνίδια με το Θεό. Με ρωτάς λοιπόν το σόι παπάς μου άλλαξε τα μυαλά; Είναι φυσικό να εκφράζεις και συ την ίδια απορία που είχα και εγώ πριν ανταποκριθώ στην πρόσκληση του ουρανού. Ο παπάς, καλή μου Αγγελική ήταν απλώς το μέσον να γνωρίσω την παρεξηγημένη από όλους μας χριστιανική κοινωνία. Ο παπάς ήταν αυτός που με έσπρωξε στην κυριολεξία στην αγκαλιά του Χριστού. Ο παπάς αυτός ήταν που με τράβηξε από μία καλοστημένη σήμερα παγίδα του Σατανά. Παγίδα που με έκανε να πιστεύω πως όλοι αυτοί που συναναστρέφονται με παπάδες και εν γένει με την Εκκλησία ήταν μειωμένης αντιλήψεως, κατώτεροι δηλαδή άνθρωποι που οδηγούνται στο Θεό είτε από προσωπικές ανασφάλειες είτε από ενοχές... Τους παπάδες τους θεωρούσα στυγνούς εκμεταλλευτές της χαράς και του πόνου... Είχα άλλωστε γνωρίσει λόγω και της δουλειάς μου κάμποσους εξ αυτών και διέγνωσα στους περισσότερους την προσήλωσή τους στο χρήμα κατά τρόπο επαγγελματικό που προκαλούσε και δεν είχε να κάνει μ’ αυτό που τάχθηκαν για να εκπροσωπούν.
Ήταν λοιπόν πολύ φυσικό όλα αυτά να με αποτρέψουν από το Θεό και να με κάνουν να διατηρώ μία χαλαρή σχέση μαζί Του, λέγοντας απλώς ότι πιστεύω! Όπως ξέρεις στην Εκκλησία πήγαινα είτε από λόγους υπηρεσίας είτε το Πάσχα για να μη χαλάω το χατίρι της μάνας μου και του πατέρα μου... Βέβαια οι γονείς μου και ο παππούς μου πάντα διατηρούσαν μία διαφορετική σχέση από αυτή που είχα εγώ, σχέση που με παραξένευε αλλά δεν το έψαχνα. Απλώς τη δικαιολογούσα λέγοντας πως είναι μεγαλωμένοι σε άλλη εποχή! Ήμουν δηλαδή συμβατός με τη γενική πορεία του περισσότερου κόσμου που θεωρεί ότι ευτυχία αποτελεί να έχεις άνετη οικονομικά ζωή, να διασκεδάζεις, να ικανοποιείς τις επιθυμίες σου, να μην σκέφτεσαι το θάνατο. Να λες ότι έτσι είναι η ζωή να περνάς δηλαδή καλά χωρίς σκοτούρες και έννοιες κ.ο.κ.
Η Αγγελική έβλεπε στο πρόσωπο του Χρήστου κάτι το διαφορετικό όλη την ώρα που τον άκουγε να εξηγεί την αλλαγή στη συμπεριφορά του.
- Δεν έχω ξανακούσει Χρήστο άνθρωπο να μιλά μ’ αυτό τον τρόπο, να αρνείται δηλαδή την πραγματικότητα του σημερινού κοινωνικού γίγνεσθαι. Μου δίνεις λοιπόν την εντύπωση πως οδεύεις για την καλογερική. Σ’ αυτό συνηγορεί πως έχεις πάψει να με αγκαλιάζεις και να με φιλάς όπως παλιά. Σε δημόσιους χώρους αποφεύγεις να με πλησιάζεις ερωτικά, όπως θα επιθυμούσα.
- Το να μεταβάλλεις και να διορθώσεις τις σκέψεις σου και τα λάθη δεν σημαίνει πως στρέφεσαι στο μοναχισμό. Το να γνωρίσεις το Θεό Αγγελική μου δεν σημαίνει ότι απορρίπτεις την κοινωνία. Κάθε άλλο θα έλεγα. Η στροφή προς το Θεό σε φέρνει, όπως ορθά συνήθιζε να λέγει ο παππούλης που γνώρισα πιο κοντά στην κοινωνία. Σε φέρνει σε κοινωνία με το λησμονημένο θησαυρό της πίστης και σε κάνει να στέκεσαι με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια, με σεβασμό και ευθύτητα απέναντι στον άνθρωπο και ιδιαίτερα απέναντι σ’ αυτούς που αγαπάς. Αν ποτέ στο παρελθόν σου έκανα πρόταση γάμου, αυτό θα το έκανα στα αλήθεια με τα γνωστά σήμερα κριτήρια. Επηρεασμένος, είτε από τη λάμψη της ομορφιάς που κάνει κάθε βλέμμα να επικεντρώνεται πάνω σου ώστε να μην περνάς απαρατήρητη είτε από υπέρμετρο εγωισμό εκλαμβάνοντας τον εαυτό μου ως κάτοχο και κυρίαρχό σου... Θέλγητρο επίσης θα μπορούσε να αποτελέσει στην επιλογή μου και η περιουσία σου, η δουλειά σου κ.ο.κ. Ακόμη και το γεγονός ότι τα παιδιά που θα γεννηθούν από μία τέτοια σχέση θα είναι πολύ όμορφα. Και όλοι ανεξαιρέτως θα μιλούσαν για έναν πετυχημένο γάμο δυό παιδιών που έχουν εξασφαλίσει με τις θέσεις τους και τις οικονομικές απολαβές τους όλα τα κριτήρια για τη δημιουργία μίας κοινωνικά καλής οικογένειας. Όλα αυτά θα τα ερμήνευα μάλιστα ως αγάπη προς το πρόσωπό σου. Επειδή όμως, το οικοδόμημα μίας τέτοιας οικογένειας θα στηριζόταν αποκλειστικά στην ιδιοτέλεια και το συμφέρον, θα ήταν πολύ εύκολο στο πρώτο φύσημα του αέρα στην πρώτη δηλαδή οικογενειακή δυσκολία να πέσει. Και αν στο μεταξύ είχε γεννηθεί και κανένα παιδί τότε θα μπορούσε να κρατηθεί λίγο περισσότερο αλλά να έχουμε τη μετατροπή της σχέσης μας σε αμιγώς συμβατική και να κρατάμε λόγω των παιδιών τα προσχήματα στον κοινωνικό περίγυρο. Τότε Αγγελική μου, όπως έλεγε ο γέροντας σε μία παρέα νέων που τον επισκέφθηκαν τα παιδιά γίνονται το μπαλάκι. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι οι δυό γονείς προσπαθούν να καλύψουν τα κενά της αγάπης που παρατηρούνται στη σχέση τους με το να προσηλώνονται στα παιδιά μέσα από την εκδήλωση μίας νοσηρής αγάπης. Καθρεπτίζουν στα παιδιά τον χαμένο εαυτό τους και επενδύουν όλη την ευτυχία τους στην πορεία τους. Τα κάνουν πλήρως εξαρτώμενα και στην ουσία δεν τ’ αφήνουν να πετάξουν αλλά προσαρμόζουν στις πλάτες τους τα δικά τους σπασμένα από την απελπισία και την απογοήτευση φτερά. Στις συμβατικές αυτές σχέσεις κυριαρχεί η άμετρη υποκρισία, χαρακτηριστικό γνώρισμα των Φαρισαίων.
- Χρήστο αυτά που είπες περί γάμου καθρεπτίζουν δυό πολύ οικείες μου οικογένειες που γνωρίζω πολύ καλά. Δυό οικογένειες που έχουν μάθει πραγματικά να ζουν συμβατικά και να αναλώνονται στη στυγνή καθημερινότητα χωρίς οράματα και όνειρα για το μέλλον. Το ένα μάλιστα ζευγάρι προβαίνει συνεχώς σε πράξεις ανεξήγητες προκειμένου να καλύψει την κενότητα στη σχέση τους. Λόγου χάρη αγόρασαν ένα σκύλο, μία και δεν έχουν αποκτήσει παιδί και του συμπεριφέρονται σαν να μεγαλώνουν άνθρωπο. Του μιλούν, τον ταΐζουν στο στόμα, κοιμούνται μαζί του και αντιδρούν βίαια αν αφήσεις κανένα υπονοούμενο σε βάρος του. Μέχρι και στο εξωτερικό τον μετέφεραν για να τον εξετάσει ειδικός γιατρός! Σπαταλούν ένα ολάκερο μισθό στη φροντίδα ενός οικιακού ζώου! Την ίδια στιγμή φαίνεται να αδιαφορούν για την προσωπική τους σχέση και τους καθημερινούς σκληρούς καυγάδες τους. Θα συμφωνήσω λοιπόν πως έναν τέτοιο γάμο δεν θα τον ήθελα. Προσωπικά Χρήστο είμαι ενάντια σε τέτοιου είδους δεσμεύσεις. Δεν είμαι υπέρ του γάμου γιατί έχει αποδειχθεί πως ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα! Καλά λοιπόν είμαστε έτσι που είμαστε. Έχει ο ένας τον άλλον, κάνουμε τα ταξίδια μας, περνούμε σχετικά καλά και χωρίς προβλήματα... Μην στεναχωριέσαι λοιπόν δεν πρόκειται να σου ζητήσω να με παντρευτείς.
Τα λεγόμενα της Αγγελικής τα συνόδευσε και ένα χαμόγελο πικρίας που προσπάθησε να το καλύψει, χωρίς όμως να το καταφέρει. Ο Χρήστος της χαμογέλασε και της έσφιξε το χέρι.
-Ναι, ένας τέτοιος γάμος είναι φυσικό να σκοτώνει τον έρωτα. Γιατί Αγγελική στην ουσία δεν υφίσταται έρωτας. Απλώς καλείται έτσι η συνεύρεση και η εκπλήρωση των ενστίκτων γυναικός και ανδρός. Έρωτας σημαίνει ανιδιοτελής αγάπη. Και αγάπη σημαίνει Χριστός. Όταν λοιπόν επίκεντρο της σχέσης είναι ο Χριστός και η κοινωνία μαζί Του, τότε ο έρωτας μετατρέπεται σε διαρκή ουράνια ευλογία. Γίνεται μυστήριο, όπως λέγει ο γέροντας γιατί ενώνεται γη και ουρανός. Γίνεται διαρκής δοξολογία, γίνεται φως και καρποφορεί η αγιότητα. Γι’ αυτό η Εκκλησία εκλαμβάνει ως μυστήριο το γάμο. Βέβαια σήμερα έχει καταστεί μία απλή κοινωνική εκδήλωση, νομιμοποίησης της σχέσης γυναίκας και άνδρα. Έχασε την έννοια του μυστηρίου γιατί χάσαμε και εμείς στην κυριολεξία και διαστρεβλώσαμε τη σχέση μας με το Θεό. Έτσι σ’ αυτή την κοινωνική τυπική εκδήλωση φαίνεται λογικό να διεκδικούν μερίδιο και οι κάθε λογής ανώμαλοι.
-Τα λες πολύ περίεργα Χρήστο μου και δεν μπορώ να σε καταλάβω. Τι δουλειά έχει ο Χριστός στην κρεβατοκάμαρα και στην προσωπική σχέση του ζευγαριού;
-Και μένα μέχρι πριν λίγο καιρό θα μου φαίνονταν περίεργα και αλλοπρόσαλλα όσα έλεγε ο γέροντας. Και για να πω την αλήθεια ακόμη έχω πολλές απορίες και αναζητώ ερμηνείες. Ελπίζω να βοηθήσει ο Θεός να πάρω σύντομα τις ανάλογες απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Γιατί ομολογώ πως παρά τα όσα έμαθα στις κορφές των Αγράφων εν τούτοις βασανίζομαι από φοβερά διλήμματα.
Μία φωνή για παράδειγμα μου λέγει να αδιαφορήσω και να συνεχίσω να ζω όπως πρώτα. Εκλαμβάνει τις θέσεις αυτές ως ξεπερασμένες ηλιθιότητες στερημένων και νοσηρών ανθρώπων. Μάλιστα με φοβίζει πως θα γίνω δακτυλοδεικτούμενος και γελοίος στα μάτια των πολλών. Μία χαρά ζούσες τον έρωτά σου με την Αγγελική, τι ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα. Αυτά που σου είπε ο παπάς είναι βλακείες. Δεν βλέπεις πως ο κόσμος προοδεύει... Αφού το κορίτσι σε θέλε, άφησε τα άλλα στους παπάδες γιατί μ’ αυτά επιμένουν να βγάζουν το ψωμί τους. Κοροϊδεύουν τον κόσμο. Εσύ είσαι έξυπνος και μπορείς να τα καταλάβεις αυτά. Εσύ, κοίταξε να εκμεταλλευτείς τις γνωριμίες σου να πάρεις καμιά καλύτερη θέση, ώστε να μπορείς να οικονομάς και πέραν του μισθού σου. Αυτό κάνουν οι περισσότεροι και το ξέρεις.
Από την άλλη βέβαια άκουγα λες και ήμουν στα Άγραφα τη φωνή του παράξενου αυτού παπά να επαναλαμβάνει συνεχώς πως η ευτυχία κάθε ανθρώπου βρίσκεται στην άνευ όρων αποδοχή του νόμου και των εντολών του τριαδικού Θεού. Αμήχανα ο νους μου άρχισε να κάνει συγκρίσεις, στις οποίες πάντα διαπίστωνα πως ο παπάς είχε δίκαιο. Την πρόοδο της κοινωνίας, λογιζόμενη ως οικονομική ευμάρεια και αλόγιστη κατάχρηση στα κάθε λογής πάθη την συνόδευαν πάντα προβλήματα ψυχολογικής φύσεως. Αυτή η πρόοδος είχε ως συντρόφους τη θλίψη, την απόγνωση, τον φόβο, την απελπισία, τη δυστυχία... Αντίθετα στο πρόσωπο αυτού του παράξενου παπά καθρεπτιζόταν το θαύμα, νοούμενο ως συνεχή, αδιάλειπτη χαρά, ως διαρκή ευτυχία, ως απουσία φόβου, ως απόλυτη εμπιστοσύνη, ως εντιμότητα, ως ιαματική αγάπη που θεραπεύει ασθενείς. Άλλωστε τα βιώματά μου στα Άγραφα τις λίγες ημέρες που έμεινα ήταν αρκετά για να διακρίνω που βρίσκεται η αλήθεια και που το ψέμα.
Γι’ αυτό γλυκειά μου Αγγελική απέναντί σου θέλω πια να είμαι αληθινός και να μην υποκρίνομαι. Θέλω να ακολουθώ αυτό που ορίζει ο νόμος του Θεού. Ως εκ τούτου δεν μπορώ πλέον να συνεχίζω μία σχέση που θα λογίζεται μπροστά στο Θεό ως πορνεία. Δεν βρήκα λοιπόν μία άλλη γυναίκα, όπως νομίζεις. Εσένα αγαπώ. Όμως, αυτή η αγάπη για να αποκτήσει αληθινό νόημα πρέπει να ενταχθεί και να γίνει αποδεκτή από τον Θεό. Γι’ αυτό σκέπτομαι να έρθω στους γονείς σου και να τους ανακοινώσω πως επιθυμώ να δημιουργήσω οικογένεια μαζί σου. Πριν όμως, έρθω θα ήθελα να σε ρωτήσω αν θα μπορούσες να μ’ ακολουθήσεις και στην επαρχία. Γιατί στην αστυνομία ορισμένες μεταθέσεις κρίνονται απαραίτητες. Θα μπορούσες λ.χ. να αφήσεις την εργασία σου;
-Η πρότασή σου με τιμά ιδιαιτέρως και με κολακεύει σαν γυναίκα γιατί προέρχεται πλέον από έναν άνδρα ώριμο. Έναν άνδρα που φαίνεται να ξέρει πλέον τι ζητά από τη ζωή του. Προσωπικά όμως, οι θέσεις και οι αντιλήψεις που εξέφρασες με φοβίζουν σαν γυναίκα. Ουδέποτε ξέρεις είχα καλή σχέση με την Εκκλησία. Μόνο τις ημέρες του Πάσχα πήγαινα και τότε απέφευγα να κάτσω μέσα και προτιμούσα να μένω στο προαύλιο με φίλες και να κουτσομπολεύουμε... Ξεφύλλισα λίγο και το βιβλίο που μου έδωσες και που σκιαγραφεί τις σκέψεις και τη ζωή ενός Αγιορείτη γέροντα. Με την ανάγνωση των πρώτων σελίδων διαπίστωσα μία άρνηση. Μία φωνή μου έλεγε πως δεν γράφει και τίποτε ουσιώδες και πως υπάρχουν πολλά άλλα καλύτερα να ασχοληθώ. Από περιέργεια όμως, άρχισα να το διαβάζω αν και πολλά απ’ αυτά τα λίγα που διάβασα τα θεωρώ υπερβολικά. Τώρα θα το διαβάσω γιατί βλέπω πως αυτά που γράφει κατά ένα μέρος σχετίζονται και με τις σημαντικές αλλαγές στον χαρακτήρα σου. Γνωρίζεις πως για μένα είναι πολύ δύσκολο να ζήσω στην επαρχία και να προσαρμοστώ σε απαιτήσεις μίας διαφορετικής καθημερινότητας. Είπες πως θέλεις να είσαι αληθινός και ειλικρινής. Θα ήθελα λοιπόν και εγώ να είμαι ειλικρινής απέναντί σου. Ξέρεις πως όλο αυτό το διάστημα συνδέθηκα μαζί σου. Υπήρχαν ημέρες στη δουλειά που μετρούσα τις ώρες, τα λεπτά ακόμη και τα δευτερόλεπτα μέχρι να τρέξω κοντά σου. Ήθελα διαρκώς να ακούω τη φωνή σου, να νιώθω την αναπνοή σου. Είμαι πολύ ερωτευμένη. Ωστόσο, ναι θα σε ακολουθούσα όπου και αν πήγαινες γιατί ειλικρινά ζω ένα όνειρο που κάθε γυναίκα επιθυμεί να ζήσει. Φοβάμαι όμως, πως θα ξυπνήσω σε δυό η τρία χρόνια και θα διαπιστώσω πως δεν έπρεπε να απαντήσω καταφατικά στην πρότασή σου. Φοβάμαι Χρήστο όχι εσένα αλλά τον εαυτό μου. Επ’ ουδενί θέλω να κάνω ένα γάμο μέσα στον οποίο θα ζω συμβατικά, όπως οι φίλες μου και γνωστές μου οικογένειες. Αν ήμουν σίγουρη πως από το όνειρο που ζω δεν θα ξυπνήσω ποτέ τότε θα συναινούσα εδώ και τώρα. Γι’ αυτό θα σου πρότεινα να συνεχίσουμε τη σχέση για να διαπιστώσουμε αν αυτή θα αντέξει στο χρόνο.
- Αγγελική, αν και δεν γνωρίζω την βασική έννοια δημιουργίας μίας χριστιανικής οικογένειας εν τούτοις έχω πειστεί πως αυτή ονειρεύομαι να ανακαλύψω στη ζωή μου. Παρακαλώ τον Χριστό να καταστεί το κέντρο της καρδιάς μου, από όπου, όλα θα περιστρέφονται γυναίκα, παιδιά, φίλοι, αδέλφια, γονείς. Ως εκ τούτου για μένα οποιαδήποτε παρέκκλιση εκ του νόμου του τριαδικού Θεού είναι απορριπτέα. Μέσα στο πλαίσιο αυτό καλή μου και όμορφη Αγγελική αδυνατώ να συνεχίσουμε αυτό το σοβαρό φλερτ που έλαβε απρόσμενες στην κυριολεξία διαστάσεις. Ας μείνουμε λοιπόν δυό απλοί φίλοι, όπως συνηθίζεται να λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αυτά είπε ο Χρήστος έκδηλα συγκινημένος επιχειρώντας να κρύψει ένα δάκρυ του με το δάχτυλό του. Η Αγγελική έκλαιγε με αναφιλητά ενώ σε καμιά στιγμή δεν έπαψε να είναι ζωγραφισμένη η απορία στο πρόσωπό της. Ζητούσε απεγνωσμένα απαντήσεις σε μία σειρά ερωτημάτων και δεν ήξερε που να τις βρει. Επιζητούσε μία παρηγοριά καθώς επέστρεφε μόνη στο σπίτι και συλλογιζόταν αν έκανε λάθος που δεν είπε ναι στην πρόταση γάμου. Πρώτη φορά ένοιωθε μόνη και αβοήθητη. Πρώτη φορά έστρεψε τα μάτια της στον ουρανό για να παραπονεθεί στο Θεό. Χωρίς, να το συνειδητοποιήσει βρέθηκε μέσα στον Άγιο Γεώργιο, μία Εκκλησία της γειτονιάς της. Άναψε ένα κερί και πήγε μπροστά στο εικόνισμα της Παναγιάς.
«Παναγιά μου δεν νιώθω καλά. Αδυνατώ να σου περιγράψω τα αισθήματά μου, τον πόνο μου και τη θλίψη μου. Εσύ, όμως ως γυναίκα θα με καταλάβεις. Αλλά, τόσα και τόσα που ακούς τι να πρώτο-κάνεις. Προτιμότερο είναι να τρέξεις στα νοσοκομεία και να βοηθήσεις αυτούς που πραγματικά πονάνε από το να ασχοληθείς με ένα κοριτσάκι που πονά γιατί την άφησε ο αγαπημένος της. Αν μπορείς να κάνεις κάτι, κάν’ το. Τουλάχιστον δείξε μου τι ήταν αυτό που σε έκανε να είσαι εντελώς αφιερωμένη ως γυναίκα στο Θεό. Δείξε μου τι είναι αυτό που έκανε τον Χρήστο να επιζητά τον γιο σου τον Χριστό περισσότερο από μένα. Στον Χρήστο έστειλες πρόσκληση. Ε! στείλε και σε μένα μη τυχόν και λύσω τις απορίες μου και βάλω μία τάξη στις σκέψεις μου».
Αυτά είπε η Αγγελική στην Παναγιά και επέστρεψε στο σπίτι, φανερά λυπημένη. Η μητέρα της προσπαθούσε να την παρηγορήσει για το χωρισμό λέγοντάς της πως δεν έλειψαν και οι άνδρες από τον κόσμο και πως θα μπορούσε να βρει κάποιον άλλο! Τα ίδια άκουγε και από τις φίλες της και τους λοιπούς συγγενείς της. Καθώς έβλεπε τα δώρα που κατά καιρούς της είχε κάνει ο Χρήστος το βλέμμα της επικεντρώθηκε στο βιβλίο που μιλούσε για τη ζωή του γέροντα Παϊσίου. Άρχισε τότε έντονα να σκέπτεται πως οι λύσεις που αναζητούσε πιθανόν να κρύβονταν στο βιβλίο αυτό. Έτσι αποφάσισε να το διαβάσει.
Αλλά και ο Χρήστος βασανιζόταν από ανάλογες σκέψεις, αν δηλαδή λειτούργησε καλά η έκανε λάθος στους χειρισμούς του... Την επόμενη ημέρα χτυπά το τηλέφωνό του. Ξαφνιάστηκε όταν άκουσε τη φωνή του παράξενου αυτού παπά από τ’ Άγραφα. Του είχε γράψει το τηλέφωνο του αλλά δεν περίμενε να τον πάρει. «Ε! παληκάρι, πως τα πας; Τι κάνει το κορίτσι;» του είπε. Ο Χρήστος έχασε τη μιλιά του. Δεν ήξερε τι να πει. «Κοίτα ο Χριστός μας θέλει αληθινούς και ειλικρινείς. Η αρχόντισσα (σημ. έτσι συνηθίζει να αποκαλεί την Παναγιά) έχει τώρα αναλάβει το κορίτσι. Είναι σε καλά χέρια μην στεναχωριέσαι»!
Η Αγγελική εμφανώς διαπίστωνε μέρα με την ημέρα πως ο αγαπημένος της Χρήστος δεν λειτουργούσε πλέον όπως παλαιότερα. Δεν ήταν πια παρορμητικός στα συναισθήματά του. Απέφευγε να εκφράζεται όπως πρώτα ενώ διακρινόταν σ’ αυτόν μία λεπτότητα και ευγένεια στην όλη συμπεριφορά του, η οποία δεν υπήρχε όταν τον γνώρισε. Ωστόσο, ως πρώτη αντίδραση στην νέα εικόνα του Χρήστου ήταν να τον συκοφαντήσει ότι ρέπει προς το μοναχισμό. Η ίδια εξομολογείτο πως δεν μπορούσε τότε να εξηγήσει επαρκώς την μεγάλη αλλαγή που σημειώθηκε στο Χρήστο στα βουνά των Αγράφων.
- Τι σόι παπάς είναι αυτός που σ’ άλλαξε τα μυαλά ολοσχερώς; Τι συνέβη κατά την παραμονή σου στα βουνά; Μήπως βρήκες καμιά άλλη γυναίκα και προσπαθείς να μου το πεις πλαγίως;
Μάταια ο Χρήστος επιχειρούσε να της μεταδώσει τα βιώματά του...
- Αρκετά Αγγελική κορόιδευα τον εαυτό μου, όλο αυτό τον καιρό. Ήμουν τόσο τυφλός που ακόμη και σένα, μία τόση όμορφη και καλοσυνάτη κοπέλα σε αντίκρυζα ως μέσο ικανοποίησης των παθών μου. Δεν έβλεπα μέλλον στη σχέση μας και σε υπολόγιζα ως μία ακόμη κατάκτηση στο καρνέ εφήμερων και ανούσιων νεανικών σχέσεων. Τώρα όμως, που ανακαλύπτω τον τριαδικό Θεό, τώρα που επιζητώ εναγωνίως τη φιλία με τον Χριστό έπαψα να σε βλέπω ως απλό δοχείο ηδονής. Δεν θέλω ούτε επιθυμώ να παίζω μαζί σου. Στην ουσία δεν θέλω να παίζω ανούσια παιχνίδια με το Θεό. Με ρωτάς λοιπόν το σόι παπάς μου άλλαξε τα μυαλά; Είναι φυσικό να εκφράζεις και συ την ίδια απορία που είχα και εγώ πριν ανταποκριθώ στην πρόσκληση του ουρανού. Ο παπάς, καλή μου Αγγελική ήταν απλώς το μέσον να γνωρίσω την παρεξηγημένη από όλους μας χριστιανική κοινωνία. Ο παπάς ήταν αυτός που με έσπρωξε στην κυριολεξία στην αγκαλιά του Χριστού. Ο παπάς αυτός ήταν που με τράβηξε από μία καλοστημένη σήμερα παγίδα του Σατανά. Παγίδα που με έκανε να πιστεύω πως όλοι αυτοί που συναναστρέφονται με παπάδες και εν γένει με την Εκκλησία ήταν μειωμένης αντιλήψεως, κατώτεροι δηλαδή άνθρωποι που οδηγούνται στο Θεό είτε από προσωπικές ανασφάλειες είτε από ενοχές... Τους παπάδες τους θεωρούσα στυγνούς εκμεταλλευτές της χαράς και του πόνου... Είχα άλλωστε γνωρίσει λόγω και της δουλειάς μου κάμποσους εξ αυτών και διέγνωσα στους περισσότερους την προσήλωσή τους στο χρήμα κατά τρόπο επαγγελματικό που προκαλούσε και δεν είχε να κάνει μ’ αυτό που τάχθηκαν για να εκπροσωπούν.
Ήταν λοιπόν πολύ φυσικό όλα αυτά να με αποτρέψουν από το Θεό και να με κάνουν να διατηρώ μία χαλαρή σχέση μαζί Του, λέγοντας απλώς ότι πιστεύω! Όπως ξέρεις στην Εκκλησία πήγαινα είτε από λόγους υπηρεσίας είτε το Πάσχα για να μη χαλάω το χατίρι της μάνας μου και του πατέρα μου... Βέβαια οι γονείς μου και ο παππούς μου πάντα διατηρούσαν μία διαφορετική σχέση από αυτή που είχα εγώ, σχέση που με παραξένευε αλλά δεν το έψαχνα. Απλώς τη δικαιολογούσα λέγοντας πως είναι μεγαλωμένοι σε άλλη εποχή! Ήμουν δηλαδή συμβατός με τη γενική πορεία του περισσότερου κόσμου που θεωρεί ότι ευτυχία αποτελεί να έχεις άνετη οικονομικά ζωή, να διασκεδάζεις, να ικανοποιείς τις επιθυμίες σου, να μην σκέφτεσαι το θάνατο. Να λες ότι έτσι είναι η ζωή να περνάς δηλαδή καλά χωρίς σκοτούρες και έννοιες κ.ο.κ.
Η Αγγελική έβλεπε στο πρόσωπο του Χρήστου κάτι το διαφορετικό όλη την ώρα που τον άκουγε να εξηγεί την αλλαγή στη συμπεριφορά του.
- Δεν έχω ξανακούσει Χρήστο άνθρωπο να μιλά μ’ αυτό τον τρόπο, να αρνείται δηλαδή την πραγματικότητα του σημερινού κοινωνικού γίγνεσθαι. Μου δίνεις λοιπόν την εντύπωση πως οδεύεις για την καλογερική. Σ’ αυτό συνηγορεί πως έχεις πάψει να με αγκαλιάζεις και να με φιλάς όπως παλιά. Σε δημόσιους χώρους αποφεύγεις να με πλησιάζεις ερωτικά, όπως θα επιθυμούσα.
- Το να μεταβάλλεις και να διορθώσεις τις σκέψεις σου και τα λάθη δεν σημαίνει πως στρέφεσαι στο μοναχισμό. Το να γνωρίσεις το Θεό Αγγελική μου δεν σημαίνει ότι απορρίπτεις την κοινωνία. Κάθε άλλο θα έλεγα. Η στροφή προς το Θεό σε φέρνει, όπως ορθά συνήθιζε να λέγει ο παππούλης που γνώρισα πιο κοντά στην κοινωνία. Σε φέρνει σε κοινωνία με το λησμονημένο θησαυρό της πίστης και σε κάνει να στέκεσαι με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια, με σεβασμό και ευθύτητα απέναντι στον άνθρωπο και ιδιαίτερα απέναντι σ’ αυτούς που αγαπάς. Αν ποτέ στο παρελθόν σου έκανα πρόταση γάμου, αυτό θα το έκανα στα αλήθεια με τα γνωστά σήμερα κριτήρια. Επηρεασμένος, είτε από τη λάμψη της ομορφιάς που κάνει κάθε βλέμμα να επικεντρώνεται πάνω σου ώστε να μην περνάς απαρατήρητη είτε από υπέρμετρο εγωισμό εκλαμβάνοντας τον εαυτό μου ως κάτοχο και κυρίαρχό σου... Θέλγητρο επίσης θα μπορούσε να αποτελέσει στην επιλογή μου και η περιουσία σου, η δουλειά σου κ.ο.κ. Ακόμη και το γεγονός ότι τα παιδιά που θα γεννηθούν από μία τέτοια σχέση θα είναι πολύ όμορφα. Και όλοι ανεξαιρέτως θα μιλούσαν για έναν πετυχημένο γάμο δυό παιδιών που έχουν εξασφαλίσει με τις θέσεις τους και τις οικονομικές απολαβές τους όλα τα κριτήρια για τη δημιουργία μίας κοινωνικά καλής οικογένειας. Όλα αυτά θα τα ερμήνευα μάλιστα ως αγάπη προς το πρόσωπό σου. Επειδή όμως, το οικοδόμημα μίας τέτοιας οικογένειας θα στηριζόταν αποκλειστικά στην ιδιοτέλεια και το συμφέρον, θα ήταν πολύ εύκολο στο πρώτο φύσημα του αέρα στην πρώτη δηλαδή οικογενειακή δυσκολία να πέσει. Και αν στο μεταξύ είχε γεννηθεί και κανένα παιδί τότε θα μπορούσε να κρατηθεί λίγο περισσότερο αλλά να έχουμε τη μετατροπή της σχέσης μας σε αμιγώς συμβατική και να κρατάμε λόγω των παιδιών τα προσχήματα στον κοινωνικό περίγυρο. Τότε Αγγελική μου, όπως έλεγε ο γέροντας σε μία παρέα νέων που τον επισκέφθηκαν τα παιδιά γίνονται το μπαλάκι. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι οι δυό γονείς προσπαθούν να καλύψουν τα κενά της αγάπης που παρατηρούνται στη σχέση τους με το να προσηλώνονται στα παιδιά μέσα από την εκδήλωση μίας νοσηρής αγάπης. Καθρεπτίζουν στα παιδιά τον χαμένο εαυτό τους και επενδύουν όλη την ευτυχία τους στην πορεία τους. Τα κάνουν πλήρως εξαρτώμενα και στην ουσία δεν τ’ αφήνουν να πετάξουν αλλά προσαρμόζουν στις πλάτες τους τα δικά τους σπασμένα από την απελπισία και την απογοήτευση φτερά. Στις συμβατικές αυτές σχέσεις κυριαρχεί η άμετρη υποκρισία, χαρακτηριστικό γνώρισμα των Φαρισαίων.
- Χρήστο αυτά που είπες περί γάμου καθρεπτίζουν δυό πολύ οικείες μου οικογένειες που γνωρίζω πολύ καλά. Δυό οικογένειες που έχουν μάθει πραγματικά να ζουν συμβατικά και να αναλώνονται στη στυγνή καθημερινότητα χωρίς οράματα και όνειρα για το μέλλον. Το ένα μάλιστα ζευγάρι προβαίνει συνεχώς σε πράξεις ανεξήγητες προκειμένου να καλύψει την κενότητα στη σχέση τους. Λόγου χάρη αγόρασαν ένα σκύλο, μία και δεν έχουν αποκτήσει παιδί και του συμπεριφέρονται σαν να μεγαλώνουν άνθρωπο. Του μιλούν, τον ταΐζουν στο στόμα, κοιμούνται μαζί του και αντιδρούν βίαια αν αφήσεις κανένα υπονοούμενο σε βάρος του. Μέχρι και στο εξωτερικό τον μετέφεραν για να τον εξετάσει ειδικός γιατρός! Σπαταλούν ένα ολάκερο μισθό στη φροντίδα ενός οικιακού ζώου! Την ίδια στιγμή φαίνεται να αδιαφορούν για την προσωπική τους σχέση και τους καθημερινούς σκληρούς καυγάδες τους. Θα συμφωνήσω λοιπόν πως έναν τέτοιο γάμο δεν θα τον ήθελα. Προσωπικά Χρήστο είμαι ενάντια σε τέτοιου είδους δεσμεύσεις. Δεν είμαι υπέρ του γάμου γιατί έχει αποδειχθεί πως ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα! Καλά λοιπόν είμαστε έτσι που είμαστε. Έχει ο ένας τον άλλον, κάνουμε τα ταξίδια μας, περνούμε σχετικά καλά και χωρίς προβλήματα... Μην στεναχωριέσαι λοιπόν δεν πρόκειται να σου ζητήσω να με παντρευτείς.
Τα λεγόμενα της Αγγελικής τα συνόδευσε και ένα χαμόγελο πικρίας που προσπάθησε να το καλύψει, χωρίς όμως να το καταφέρει. Ο Χρήστος της χαμογέλασε και της έσφιξε το χέρι.
-Ναι, ένας τέτοιος γάμος είναι φυσικό να σκοτώνει τον έρωτα. Γιατί Αγγελική στην ουσία δεν υφίσταται έρωτας. Απλώς καλείται έτσι η συνεύρεση και η εκπλήρωση των ενστίκτων γυναικός και ανδρός. Έρωτας σημαίνει ανιδιοτελής αγάπη. Και αγάπη σημαίνει Χριστός. Όταν λοιπόν επίκεντρο της σχέσης είναι ο Χριστός και η κοινωνία μαζί Του, τότε ο έρωτας μετατρέπεται σε διαρκή ουράνια ευλογία. Γίνεται μυστήριο, όπως λέγει ο γέροντας γιατί ενώνεται γη και ουρανός. Γίνεται διαρκής δοξολογία, γίνεται φως και καρποφορεί η αγιότητα. Γι’ αυτό η Εκκλησία εκλαμβάνει ως μυστήριο το γάμο. Βέβαια σήμερα έχει καταστεί μία απλή κοινωνική εκδήλωση, νομιμοποίησης της σχέσης γυναίκας και άνδρα. Έχασε την έννοια του μυστηρίου γιατί χάσαμε και εμείς στην κυριολεξία και διαστρεβλώσαμε τη σχέση μας με το Θεό. Έτσι σ’ αυτή την κοινωνική τυπική εκδήλωση φαίνεται λογικό να διεκδικούν μερίδιο και οι κάθε λογής ανώμαλοι.
-Τα λες πολύ περίεργα Χρήστο μου και δεν μπορώ να σε καταλάβω. Τι δουλειά έχει ο Χριστός στην κρεβατοκάμαρα και στην προσωπική σχέση του ζευγαριού;
-Και μένα μέχρι πριν λίγο καιρό θα μου φαίνονταν περίεργα και αλλοπρόσαλλα όσα έλεγε ο γέροντας. Και για να πω την αλήθεια ακόμη έχω πολλές απορίες και αναζητώ ερμηνείες. Ελπίζω να βοηθήσει ο Θεός να πάρω σύντομα τις ανάλογες απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Γιατί ομολογώ πως παρά τα όσα έμαθα στις κορφές των Αγράφων εν τούτοις βασανίζομαι από φοβερά διλήμματα.
Μία φωνή για παράδειγμα μου λέγει να αδιαφορήσω και να συνεχίσω να ζω όπως πρώτα. Εκλαμβάνει τις θέσεις αυτές ως ξεπερασμένες ηλιθιότητες στερημένων και νοσηρών ανθρώπων. Μάλιστα με φοβίζει πως θα γίνω δακτυλοδεικτούμενος και γελοίος στα μάτια των πολλών. Μία χαρά ζούσες τον έρωτά σου με την Αγγελική, τι ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα. Αυτά που σου είπε ο παπάς είναι βλακείες. Δεν βλέπεις πως ο κόσμος προοδεύει... Αφού το κορίτσι σε θέλε, άφησε τα άλλα στους παπάδες γιατί μ’ αυτά επιμένουν να βγάζουν το ψωμί τους. Κοροϊδεύουν τον κόσμο. Εσύ είσαι έξυπνος και μπορείς να τα καταλάβεις αυτά. Εσύ, κοίταξε να εκμεταλλευτείς τις γνωριμίες σου να πάρεις καμιά καλύτερη θέση, ώστε να μπορείς να οικονομάς και πέραν του μισθού σου. Αυτό κάνουν οι περισσότεροι και το ξέρεις.
Από την άλλη βέβαια άκουγα λες και ήμουν στα Άγραφα τη φωνή του παράξενου αυτού παπά να επαναλαμβάνει συνεχώς πως η ευτυχία κάθε ανθρώπου βρίσκεται στην άνευ όρων αποδοχή του νόμου και των εντολών του τριαδικού Θεού. Αμήχανα ο νους μου άρχισε να κάνει συγκρίσεις, στις οποίες πάντα διαπίστωνα πως ο παπάς είχε δίκαιο. Την πρόοδο της κοινωνίας, λογιζόμενη ως οικονομική ευμάρεια και αλόγιστη κατάχρηση στα κάθε λογής πάθη την συνόδευαν πάντα προβλήματα ψυχολογικής φύσεως. Αυτή η πρόοδος είχε ως συντρόφους τη θλίψη, την απόγνωση, τον φόβο, την απελπισία, τη δυστυχία... Αντίθετα στο πρόσωπο αυτού του παράξενου παπά καθρεπτιζόταν το θαύμα, νοούμενο ως συνεχή, αδιάλειπτη χαρά, ως διαρκή ευτυχία, ως απουσία φόβου, ως απόλυτη εμπιστοσύνη, ως εντιμότητα, ως ιαματική αγάπη που θεραπεύει ασθενείς. Άλλωστε τα βιώματά μου στα Άγραφα τις λίγες ημέρες που έμεινα ήταν αρκετά για να διακρίνω που βρίσκεται η αλήθεια και που το ψέμα.
Γι’ αυτό γλυκειά μου Αγγελική απέναντί σου θέλω πια να είμαι αληθινός και να μην υποκρίνομαι. Θέλω να ακολουθώ αυτό που ορίζει ο νόμος του Θεού. Ως εκ τούτου δεν μπορώ πλέον να συνεχίζω μία σχέση που θα λογίζεται μπροστά στο Θεό ως πορνεία. Δεν βρήκα λοιπόν μία άλλη γυναίκα, όπως νομίζεις. Εσένα αγαπώ. Όμως, αυτή η αγάπη για να αποκτήσει αληθινό νόημα πρέπει να ενταχθεί και να γίνει αποδεκτή από τον Θεό. Γι’ αυτό σκέπτομαι να έρθω στους γονείς σου και να τους ανακοινώσω πως επιθυμώ να δημιουργήσω οικογένεια μαζί σου. Πριν όμως, έρθω θα ήθελα να σε ρωτήσω αν θα μπορούσες να μ’ ακολουθήσεις και στην επαρχία. Γιατί στην αστυνομία ορισμένες μεταθέσεις κρίνονται απαραίτητες. Θα μπορούσες λ.χ. να αφήσεις την εργασία σου;
-Η πρότασή σου με τιμά ιδιαιτέρως και με κολακεύει σαν γυναίκα γιατί προέρχεται πλέον από έναν άνδρα ώριμο. Έναν άνδρα που φαίνεται να ξέρει πλέον τι ζητά από τη ζωή του. Προσωπικά όμως, οι θέσεις και οι αντιλήψεις που εξέφρασες με φοβίζουν σαν γυναίκα. Ουδέποτε ξέρεις είχα καλή σχέση με την Εκκλησία. Μόνο τις ημέρες του Πάσχα πήγαινα και τότε απέφευγα να κάτσω μέσα και προτιμούσα να μένω στο προαύλιο με φίλες και να κουτσομπολεύουμε... Ξεφύλλισα λίγο και το βιβλίο που μου έδωσες και που σκιαγραφεί τις σκέψεις και τη ζωή ενός Αγιορείτη γέροντα. Με την ανάγνωση των πρώτων σελίδων διαπίστωσα μία άρνηση. Μία φωνή μου έλεγε πως δεν γράφει και τίποτε ουσιώδες και πως υπάρχουν πολλά άλλα καλύτερα να ασχοληθώ. Από περιέργεια όμως, άρχισα να το διαβάζω αν και πολλά απ’ αυτά τα λίγα που διάβασα τα θεωρώ υπερβολικά. Τώρα θα το διαβάσω γιατί βλέπω πως αυτά που γράφει κατά ένα μέρος σχετίζονται και με τις σημαντικές αλλαγές στον χαρακτήρα σου. Γνωρίζεις πως για μένα είναι πολύ δύσκολο να ζήσω στην επαρχία και να προσαρμοστώ σε απαιτήσεις μίας διαφορετικής καθημερινότητας. Είπες πως θέλεις να είσαι αληθινός και ειλικρινής. Θα ήθελα λοιπόν και εγώ να είμαι ειλικρινής απέναντί σου. Ξέρεις πως όλο αυτό το διάστημα συνδέθηκα μαζί σου. Υπήρχαν ημέρες στη δουλειά που μετρούσα τις ώρες, τα λεπτά ακόμη και τα δευτερόλεπτα μέχρι να τρέξω κοντά σου. Ήθελα διαρκώς να ακούω τη φωνή σου, να νιώθω την αναπνοή σου. Είμαι πολύ ερωτευμένη. Ωστόσο, ναι θα σε ακολουθούσα όπου και αν πήγαινες γιατί ειλικρινά ζω ένα όνειρο που κάθε γυναίκα επιθυμεί να ζήσει. Φοβάμαι όμως, πως θα ξυπνήσω σε δυό η τρία χρόνια και θα διαπιστώσω πως δεν έπρεπε να απαντήσω καταφατικά στην πρότασή σου. Φοβάμαι Χρήστο όχι εσένα αλλά τον εαυτό μου. Επ’ ουδενί θέλω να κάνω ένα γάμο μέσα στον οποίο θα ζω συμβατικά, όπως οι φίλες μου και γνωστές μου οικογένειες. Αν ήμουν σίγουρη πως από το όνειρο που ζω δεν θα ξυπνήσω ποτέ τότε θα συναινούσα εδώ και τώρα. Γι’ αυτό θα σου πρότεινα να συνεχίσουμε τη σχέση για να διαπιστώσουμε αν αυτή θα αντέξει στο χρόνο.
- Αγγελική, αν και δεν γνωρίζω την βασική έννοια δημιουργίας μίας χριστιανικής οικογένειας εν τούτοις έχω πειστεί πως αυτή ονειρεύομαι να ανακαλύψω στη ζωή μου. Παρακαλώ τον Χριστό να καταστεί το κέντρο της καρδιάς μου, από όπου, όλα θα περιστρέφονται γυναίκα, παιδιά, φίλοι, αδέλφια, γονείς. Ως εκ τούτου για μένα οποιαδήποτε παρέκκλιση εκ του νόμου του τριαδικού Θεού είναι απορριπτέα. Μέσα στο πλαίσιο αυτό καλή μου και όμορφη Αγγελική αδυνατώ να συνεχίσουμε αυτό το σοβαρό φλερτ που έλαβε απρόσμενες στην κυριολεξία διαστάσεις. Ας μείνουμε λοιπόν δυό απλοί φίλοι, όπως συνηθίζεται να λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αυτά είπε ο Χρήστος έκδηλα συγκινημένος επιχειρώντας να κρύψει ένα δάκρυ του με το δάχτυλό του. Η Αγγελική έκλαιγε με αναφιλητά ενώ σε καμιά στιγμή δεν έπαψε να είναι ζωγραφισμένη η απορία στο πρόσωπό της. Ζητούσε απεγνωσμένα απαντήσεις σε μία σειρά ερωτημάτων και δεν ήξερε που να τις βρει. Επιζητούσε μία παρηγοριά καθώς επέστρεφε μόνη στο σπίτι και συλλογιζόταν αν έκανε λάθος που δεν είπε ναι στην πρόταση γάμου. Πρώτη φορά ένοιωθε μόνη και αβοήθητη. Πρώτη φορά έστρεψε τα μάτια της στον ουρανό για να παραπονεθεί στο Θεό. Χωρίς, να το συνειδητοποιήσει βρέθηκε μέσα στον Άγιο Γεώργιο, μία Εκκλησία της γειτονιάς της. Άναψε ένα κερί και πήγε μπροστά στο εικόνισμα της Παναγιάς.
«Παναγιά μου δεν νιώθω καλά. Αδυνατώ να σου περιγράψω τα αισθήματά μου, τον πόνο μου και τη θλίψη μου. Εσύ, όμως ως γυναίκα θα με καταλάβεις. Αλλά, τόσα και τόσα που ακούς τι να πρώτο-κάνεις. Προτιμότερο είναι να τρέξεις στα νοσοκομεία και να βοηθήσεις αυτούς που πραγματικά πονάνε από το να ασχοληθείς με ένα κοριτσάκι που πονά γιατί την άφησε ο αγαπημένος της. Αν μπορείς να κάνεις κάτι, κάν’ το. Τουλάχιστον δείξε μου τι ήταν αυτό που σε έκανε να είσαι εντελώς αφιερωμένη ως γυναίκα στο Θεό. Δείξε μου τι είναι αυτό που έκανε τον Χρήστο να επιζητά τον γιο σου τον Χριστό περισσότερο από μένα. Στον Χρήστο έστειλες πρόσκληση. Ε! στείλε και σε μένα μη τυχόν και λύσω τις απορίες μου και βάλω μία τάξη στις σκέψεις μου».
Αυτά είπε η Αγγελική στην Παναγιά και επέστρεψε στο σπίτι, φανερά λυπημένη. Η μητέρα της προσπαθούσε να την παρηγορήσει για το χωρισμό λέγοντάς της πως δεν έλειψαν και οι άνδρες από τον κόσμο και πως θα μπορούσε να βρει κάποιον άλλο! Τα ίδια άκουγε και από τις φίλες της και τους λοιπούς συγγενείς της. Καθώς έβλεπε τα δώρα που κατά καιρούς της είχε κάνει ο Χρήστος το βλέμμα της επικεντρώθηκε στο βιβλίο που μιλούσε για τη ζωή του γέροντα Παϊσίου. Άρχισε τότε έντονα να σκέπτεται πως οι λύσεις που αναζητούσε πιθανόν να κρύβονταν στο βιβλίο αυτό. Έτσι αποφάσισε να το διαβάσει.
Αλλά και ο Χρήστος βασανιζόταν από ανάλογες σκέψεις, αν δηλαδή λειτούργησε καλά η έκανε λάθος στους χειρισμούς του... Την επόμενη ημέρα χτυπά το τηλέφωνό του. Ξαφνιάστηκε όταν άκουσε τη φωνή του παράξενου αυτού παπά από τ’ Άγραφα. Του είχε γράψει το τηλέφωνο του αλλά δεν περίμενε να τον πάρει. «Ε! παληκάρι, πως τα πας; Τι κάνει το κορίτσι;» του είπε. Ο Χρήστος έχασε τη μιλιά του. Δεν ήξερε τι να πει. «Κοίτα ο Χριστός μας θέλει αληθινούς και ειλικρινείς. Η αρχόντισσα (σημ. έτσι συνηθίζει να αποκαλεί την Παναγιά) έχει τώρα αναλάβει το κορίτσι. Είναι σε καλά χέρια μην στεναχωριέσαι»!
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
ΜΕΡΟΣ Γ’
...Τα λόγια του παράξενου αυτού παπά αποτέλεσαν τότε παρηγοριά για τον Χρήστο. Είναι αλήθεια πως ανησυχούσε πολύ για την Αγγελική. Ως νεοσύστατος μάλιστα στην πνευματική ζωή ήταν φυσικό να αμφιταλαντεύεται αν τελικά έπραξε σωστά η όχι. Τώρα με τα παρηγορητικά λόγια του παπά κάπως ησύχασε η σκέψη του. Έχοντας διδαχτεί μάλιστα από τον ταπεινό αυτό γέροντα κατά την ολιγοήμερη παραμονή του στα Άγραφα τη δύναμη της ευλογίας προσπάθησε να την εφαρμόσει. Έτσι κάθε πρωί που ξυπνούσε κατά την πρωινή προσευχή συνήθιζε να λέγει ως άσκηση: «Να είναι ευλογημένη, η Αγγελική και όλη η οικογένειά της. Είθε να είναι αγκιστρωμένη στο φωτεινό άρμα της Αγίας μας Θεοτόκου που ανέλαβε να την προσέχει».
Πέρασαν από τότε δυό μήνες χωρίς να υπάρχει καμιά επικοινωνία μαζί της. Μία ημέρα από το πρωί η σκέψη του Χρήστου στριφογύριζε στην Αγγελική. Μία εσωτερική έντονη παρόρμηση τον παρακινούσε να της τηλεφωνήσει. Έτσι, το απόγευμα πήρε την απόφαση και της τηλεφώνησε για να την ρωτήσει απλά πως τα πηγαίνει...
Στο άκουσμα της φωνής του η Αγγελική, λες και περίμενε να της τηλεφωνήσει του είπε ξαφνιασμένη:
-«Ήθελα μόνο με εσένα να μοιραστώ κάτι που με απασχολεί τις δυό τελευταίες ημέρες αλλά δεν θα στο έλεγα αν δεν μου τηλεφωνούσες».
-Μία έντονη φωνή εσωτερική Αγγελική με ωθούσε να σου τηλεφωνήσω. Και πήρα απλά να δω αν είσαι καλά.
-Χρήστο, πριν από λίγες ημέρες είχα μία μικρή αιμόπτυση. Έκανα μάλιστα κάποιες εξετάσεις και οι γιατροί μου ανακοίνωσαν σήμερα πως βλέπουν μία μικρή σκια στους πνεύμονες. Χρειάζονται βέβαια κι άλλες εξετάσεις για να διαπιστωθεί αν αυτή προήλθε από μία πνευμονία που πέρασα ως παιδί η είναι κάτι άλλο πιο επικίνδυνο. Αυτό ακριβώς ήθελα να μοιραστώ μαζί σου και να σου ζητήσω μία χάρη. Θα ήθελα να γνωρίζω αυτόν τον παπά και να τον παρακαλέσω να διαβάσει καμιά προσευχή και για μένα γιατί Χρήστο δεν σου κρύβω πως ανησυχώ πάρα πολύ.
- Θα του πω να προσευχηθεί Αγγελική γιατί σκοπεύω να πάω μεθαύριο στ’ Άγραφα, είπε ο Χρήστος εμφανώς συγκινημένος.
- Τότε είναι μοναδική ευκαιρία να έρθω και εγώ μαζί σου για να γνωρίσω αυτόν τον παπά.
- Μα δεν είμαι στην Αθήνα, ψέλλισε ο Χρήστος. Έχω έρθει από προχθές στο πατρικό μου. Άσε να του μιλήσω εγώ πρώτα και να τον παρακαλέσω να σου διαβάσει μία προσευχή...
- Θα σε πείραζε να έρθω με το λεωφορείο και από εκεί να ανεβούμε μαζί στα Άγραφα; Επέμενε η Αγγελική.
- Όχι, αφού επιμένεις έλα να σε φιλοξενήσω κιόλας, να γνωρίσεις και τους δικούς μου, που παραλίγο να γίνουν τα πεθερικά σου και πάμε μαζί στον παππούλη, είπε ο Χρήστος χαμογελώντας.
Δεν πέρασαν δέκα λεπτά από την συνομιλία τους και η Αγγελική επικοινώνησε πάλι με τον Χρήστο. Τον ρώτησε αν θα μπορούσε να έρθει μαζί της και η μητέρα της γιατί διαφορετικά δεν πρόκειται να συναινέσει να ταξιδέψει μόνη της. Ο Χρήστος αν και ξαφνιάστηκε αρχικά της είπε πως ο ίδιος δεν θα είχε καμιά αντίρρηση.
Έτσι, την άλλη ημέρα το απόγευμα έφθασαν στο πατρικό του Χρήστου. Στα πρόσωπα μάνας και κόρης διέκρινες εμφανώς μία έντονη ανησυχία...
Χαράματα της επόμενης ημέρας ο Χρήστος, η μητέρα του Μαρία, η αδελφή του Παρασκευή, η όμορφη Αγγελική και η μητέρα της Ελένη ταξίδευαν με προορισμό τα ευλογημένα βουνά του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του Αγίου Ευγενίου, του Αγίου Σεραφείμ και του θαυματουργού Αναστασίου του Γόρδιου... Έπειτα από δυό σχεδόν ώρες κοπιαστικής διαδρομής (ένα μεγάλο τμήμα της ήταν κακής ποιότητας χωματόδρομος, σχεδόν κατσικόδρομος) έφθασαν στο σπίτι της Αρχόντισσας, της Παναγίας μας. Μπροστά στο πεζούλι της Εκκλησιάς καθόταν ο παππούλης λες και τους περίμενε. Τους υποδέχθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο και τους οδήγησε στο ναό της Παναγιάς να προσκυνήσουν. Αφού ασπάστηκαν τις ιερές εικόνες και άναψαν κεράκια κάθισαν απέναντι από τον ταπεινό αυτό γέροντα με τη λίαν διεισδυτική ματιά, που ήδη είχε πάρει τη θέση του σε ένα στασίδι και τους παρατηρούσε. Ο Χρήστος με τον αέρα του γνωστού προσκυνητή πήρε την πρωτοβουλία να τον ενημερώσει για το λόγο της επίσκεψής τους και να συστήσει την Αγγελική και τη μητέρα της.
Με το σπινθηροβόλο βλέμμα του ο παράξενος αυτός παπάς κοιτούσε πότε την Αγγελική και πότε τη μητέρα της...
-Τι σου είπε ο γιατρός Αγγελική μου;
- Γέροντα περιμένει να δει και τα αποτελέσματα των υπολοίπων εξετάσεων και μετά θα μας πει οριστικά την τελική διάγνωση. Μέχρι τώρα λέγει πως ίσως είναι κατάλοιπο μίας πνευμονίας που πέρασα μικρή.
- Αχ καλή μου κοπέλα τι καλά θα ήταν ο Θεός να μας αποκάλυπτε το φάρμακο για κάθε αρρώστια και ειδικά για τον καρκίνο. Θερίζει βλέπεις αυτή η αρρώστια... στην εποχή μας. Και προκαλεί εντύπωση μάλιστα το πόσο γρήγορα τρέχει και μεταφέρεται από το ένα μέρος του ανθρωπίνου οργανισμού στο άλλο. Να κάποιος από τους παλιούς παππούδες που μένουν εδώ στο χωριό μου είπε κάποτε για ένα χόρτο που εμποδίζει τη μετάσταση. Για να δούμε τι θα κάνουμε, για να δούμε... είπε ο παππούλης και γύρισε απότομα προς την άλλη πλευρά για να μην δουν τα δάκρυα που άρχισαν να κυλούν από τα μάτια του... Πήγε μέσα στο Ιερό Βήμα για λίγο και φαινόταν σαν κάτι να έψαχνε επίμονα.
Όμως, ο Χρήστος που τον γνώριζε καλύτερα κατάλαβε πως δεν ήθελε να τον δούνε δακρυσμένο. Έπειτα από δυό-τρία λεπτά βγήκε κρατώντας στα χέρια του το ευχολόγιο. Γύρισε και κοίταξε τη μάνα της Αγγελικής και της είπε:
-Καλή μου γυναίκα έχεις άλλα παιδιά;
-Ναι, πάτερ μου άλλο ένα, απάντησε εκείνη.
Κοίταξε και πάλι την Αγγελική στα μάτια λες και σαν κάτι να έψαχνε. Εκείνη του χαμογέλασε αμήχανα.
- Δεν πιστεύω να φοβάσαι Αγγελική τις εγχειρήσεις; Αλλά τι φόβο να έχεις, όταν η Παναγιά βρίσκεται στο πλάι σου; Έτσι δεν είναι Χρήστο; Τώρα βέβαια θα μου πεις πως οι εγχειρήσεις είναι πιο απλές και εύκολες... Οι γιατροί έχουν σύγχρονα εργαλεία και μηχανήματα! Και σε μεγάλα ποσοστά πάντα στέφονται με επιτυχία! Έτσι, δεν πιστεύω καλή μου κοπέλα να φοβηθείς αν ο γιατρός σου πει αύριο πως θα χρειαστεί καμιά μικρή εγχείρηση;
Από τα λόγια του παράξενου αυτού παπά διέκρινες την έντονη ανησυχία του, την οποία ωστόσο κάλυπτε μέσα από τις γενικές αναφορές του περί της ιατρικής επιστήμης.
-Πάτερ μου, να προσευχηθείτε και εσείς να βοηθήσει ο Θεός να το ξεπεράσω...
- Να βοηθήσει κοπέλα μου, να βοηθήσει. Πάντα βοηθά ο Χριστός και η Παναγιά, είπε καθώς έβαζε το πετραχήλι να της διαβάσει μία ευχή. Άλλωστε, φροντίζει να μας οδηγήσει όλους στο αιώνιο Βασίλειό Του... Να μην ξεχνάμε ότι εκεί βρίσκεται η κατοικία μας, στην αιωνιότητα. Και ο δρόμος είναι ορθάνοικτος μετά την Ανάσταση του Χριστού μας.
Μετά την ανάγνωση της ευχής τους προέτρεψε όλους εκτός από τον Χρήστο να πάνε στο μικρό Αρχονταρίκι για ένα κέρασμα. Μόλις εξήλθαν από την Εκκλησιά ο παράξενος αυτός παπάς αναστέναξε βαθιά και ψέλλισε: «Ωχ, Θεέ μου!» Δύο δάκρυα κύλησαν τότε από τα μάτια του...
- Να βρε Χρήστο, περίμενε να σου δώσω αυτό το χόρτο που φαίνεται πως καθυστερεί και εμποδίζει τη μετάσταση. Μη στεναχωριέσαι εσύ, ο καλός Θεός επιτρέπει καμιά φορά την ασθένεια... για να μας επαναφέρει σε σωστό δρόμο. Έχει τους λόγους Του, ο Πανάγαθος. Κοίτα τώρα να σταθείς δίπλα της. Θα δούμε, τι θα γίνει! Θα δούμε τι θα γίνει, επανέλαβε και χτυπώντας τον φιλικά στην πλάτη είπε:
- Πάμε να πιούμε και εμείς το καφεδάκι και άσε την Αρχόντισσα να ενεργήσει, όπως Εκείνη γνωρίζει. Είναι και ο Αναστάσιος ο Γόρδιος πολύ θαυματουργός. Βλέπεις σπούδασε ιατρική τα χρόνια που έζησε ο Άγιος Κοσμάς και γύρισε και υπηρέτησε εδώ στα Άγραφα, στη Σχολή του Γένους, ως γιατρός. Είναι καλός και άριστος χειρούργος. Κοίτα να τον παρακαλέσεις να είναι παρών στην επέμβαση που θα γίνει στο κορίτσι...
Η κυρά Ελένη, η μητέρα της Αγγελικής μόλις είδε τον παππούλη να πλησιάζει στο Αρχονταρίκι σηκώθηκε και έτρεξε να του δώσει ένα μικρό φιλοδώρημα κατά τη συνήθη πρακτική που ακολουθείται. Ο γέροντας τότε είπε. «Άκουσε καλή μου γυναίκα, μία συμβουλή. Η ευλογία, η προσευχή και τα μυστήρια της Εκκλησίας μας είναι δώρα του Θεού και δεν εξαγοράζονται. Ο παπάς είναι λειτουργός του Θεού και επ’ ουδενί πρέπει να συνδέει το Μαμωνά με το Θεό. Εκεί λοιπόν στη γειτονιά που μένεις θα υπάρχουν και φτωχές οικογένειες που δεν έχουν να πληρώσουν ούτε το ηλεκτρικό ρεύμα. Αλλά από αξιοπρέπεια δεν ζητιανεύουν. Αναζήτησε τες και πρόσφερε τα χρήματα αυτά. Εκεί θα έχουν αξία ενώ σε εμένα τον ανάξιο δεν θα έχουν καμιά αξία. Καλό είναι να κάνουμε άλλωστε και μία μικρή οικονομία για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και τα εμπόδια που δίνει ο Θεός για να γιατρευόμαστε από τα πάθη και τους εγωισμούς μας».
-Γέροντα, γνωρίζω ένα ζευγάρι στη γειτονιά μας με τρία παιδιά που αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλες δυσκολίες, είπε η Αγγελική!
-Να η ευκαιρία καλή μου Ελένη να βοηθήσεις κάπου και να πιάσει τόπο η βοήθεια. Πω, πω τι ευλογία έρχεται από τέτοια ελεημοσύνη. Το έλεος προπορεύεται του Θεού. Το έλεος και η αγάπη... Είθε να δώσει ο Θεός όλα να πάνε καλά!
Ο Χρήστος παρακολουθούσε αμήχανα και είχε θυμώσει, γιατί κατά τη διαδρομή είχε ενημερώσει την κυρά Ελένη να μη δώσει χρήματα στον παπά γιατί οργίζεται... Δεν έδωσε χώρο στο θυμό του όμως γιατί προβληματιζόταν για την ανησυχία που έδειξε ο γέροντας. Πρώτη φορά τον είδε τόσο ανήσυχο.
Σαν να διέγνωσε ο παπάς τις σκέψεις του και γυρνώντας προς αυτόν του λέγει:
-Ε! Χρήστο μη ξεχνάς τα θαύματα της Αρχόντισσας, της Παναγιάς μας. Η Αγία Θεοτόκος δεν αφήνει κανένα άνθρωπο αβοήθητο. Για όλους φροντίζει. Αυτό πάντα να έχεις στο νου σου και εσύ και οι υπόλοιποι.
Στη συνέχεια ο γέροντας άρχισε να μοιράζει ως ευλογία βιβλία και εικόνες. Στην Αγγελική έδωσε την εικόνα του Αγίου Δημητρίου και της είπε: «Να τον επικαλείσαι συνέχεια τον Άγιο Δημήτριο καλή μου κοπέλα. Είναι πολύ θαυματουργός. Τώρα που θα πας στην Αθήνα κοίταξε να συνεχίσεις να διαβάσεις και το βιβλίο που γράφει για τον Αγιορείτη γέροντα Παϊσιο. Θα ωφεληθείς πολύ».
Εκείνη έγνεψε καταφατικά και ασπάστηκε το χέρι του σεβάσμιου αυτού παπά που δεν σταματούσε να την σταυρώνει. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας η Αγγελική και η κυρά Ελένη αναχωρούσαν με το λεωφορείο για την Αθήνα. Λίγο πριν μπουν στο λεωφορείο ο Χρήστος έσκυψε στο αυτί της κυράς Ελένης και της ψιθύρισε: «Κυρά Ελένη, η Αγγελική δεν είναι καλά. Είδα πολύ ανήσυχο τον γέροντα. Κοίταξε να την φροντίζεις και όλα θα πάνε καλά, όπως είπε ο παππούλης».
Η κυρά Ελένη του χαμογέλασε ειρωνικά και του απάντησε. «Σιγά μη γίνανε και οι παπάδες γιατροί»... Είναι ιατροί ψυχών κυρά Ελένη μου, ας μην το ξεχνάμε, είπε ο Χρήστος! Λίγες ημέρες μετά τα λόγια του παπά επαληθεύτηκαν. Οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο σε αρχικό στάδιο και πρότειναν άμεση εγχείρηση. Στις 8 Νοεμβρίου, την ημέρα των Αρχαγγέλων με το νέο ημερολόγιο και του Αγίου Δημητρίου με το παλιό η Αγγελική έκανε την πρώτη εγχείρηση της...
...Τα λόγια του παράξενου αυτού παπά αποτέλεσαν τότε παρηγοριά για τον Χρήστο. Είναι αλήθεια πως ανησυχούσε πολύ για την Αγγελική. Ως νεοσύστατος μάλιστα στην πνευματική ζωή ήταν φυσικό να αμφιταλαντεύεται αν τελικά έπραξε σωστά η όχι. Τώρα με τα παρηγορητικά λόγια του παπά κάπως ησύχασε η σκέψη του. Έχοντας διδαχτεί μάλιστα από τον ταπεινό αυτό γέροντα κατά την ολιγοήμερη παραμονή του στα Άγραφα τη δύναμη της ευλογίας προσπάθησε να την εφαρμόσει. Έτσι κάθε πρωί που ξυπνούσε κατά την πρωινή προσευχή συνήθιζε να λέγει ως άσκηση: «Να είναι ευλογημένη, η Αγγελική και όλη η οικογένειά της. Είθε να είναι αγκιστρωμένη στο φωτεινό άρμα της Αγίας μας Θεοτόκου που ανέλαβε να την προσέχει».
Πέρασαν από τότε δυό μήνες χωρίς να υπάρχει καμιά επικοινωνία μαζί της. Μία ημέρα από το πρωί η σκέψη του Χρήστου στριφογύριζε στην Αγγελική. Μία εσωτερική έντονη παρόρμηση τον παρακινούσε να της τηλεφωνήσει. Έτσι, το απόγευμα πήρε την απόφαση και της τηλεφώνησε για να την ρωτήσει απλά πως τα πηγαίνει...
Στο άκουσμα της φωνής του η Αγγελική, λες και περίμενε να της τηλεφωνήσει του είπε ξαφνιασμένη:
-«Ήθελα μόνο με εσένα να μοιραστώ κάτι που με απασχολεί τις δυό τελευταίες ημέρες αλλά δεν θα στο έλεγα αν δεν μου τηλεφωνούσες».
-Μία έντονη φωνή εσωτερική Αγγελική με ωθούσε να σου τηλεφωνήσω. Και πήρα απλά να δω αν είσαι καλά.
-Χρήστο, πριν από λίγες ημέρες είχα μία μικρή αιμόπτυση. Έκανα μάλιστα κάποιες εξετάσεις και οι γιατροί μου ανακοίνωσαν σήμερα πως βλέπουν μία μικρή σκια στους πνεύμονες. Χρειάζονται βέβαια κι άλλες εξετάσεις για να διαπιστωθεί αν αυτή προήλθε από μία πνευμονία που πέρασα ως παιδί η είναι κάτι άλλο πιο επικίνδυνο. Αυτό ακριβώς ήθελα να μοιραστώ μαζί σου και να σου ζητήσω μία χάρη. Θα ήθελα να γνωρίζω αυτόν τον παπά και να τον παρακαλέσω να διαβάσει καμιά προσευχή και για μένα γιατί Χρήστο δεν σου κρύβω πως ανησυχώ πάρα πολύ.
- Θα του πω να προσευχηθεί Αγγελική γιατί σκοπεύω να πάω μεθαύριο στ’ Άγραφα, είπε ο Χρήστος εμφανώς συγκινημένος.
- Τότε είναι μοναδική ευκαιρία να έρθω και εγώ μαζί σου για να γνωρίσω αυτόν τον παπά.
- Μα δεν είμαι στην Αθήνα, ψέλλισε ο Χρήστος. Έχω έρθει από προχθές στο πατρικό μου. Άσε να του μιλήσω εγώ πρώτα και να τον παρακαλέσω να σου διαβάσει μία προσευχή...
- Θα σε πείραζε να έρθω με το λεωφορείο και από εκεί να ανεβούμε μαζί στα Άγραφα; Επέμενε η Αγγελική.
- Όχι, αφού επιμένεις έλα να σε φιλοξενήσω κιόλας, να γνωρίσεις και τους δικούς μου, που παραλίγο να γίνουν τα πεθερικά σου και πάμε μαζί στον παππούλη, είπε ο Χρήστος χαμογελώντας.
Δεν πέρασαν δέκα λεπτά από την συνομιλία τους και η Αγγελική επικοινώνησε πάλι με τον Χρήστο. Τον ρώτησε αν θα μπορούσε να έρθει μαζί της και η μητέρα της γιατί διαφορετικά δεν πρόκειται να συναινέσει να ταξιδέψει μόνη της. Ο Χρήστος αν και ξαφνιάστηκε αρχικά της είπε πως ο ίδιος δεν θα είχε καμιά αντίρρηση.
Έτσι, την άλλη ημέρα το απόγευμα έφθασαν στο πατρικό του Χρήστου. Στα πρόσωπα μάνας και κόρης διέκρινες εμφανώς μία έντονη ανησυχία...
Χαράματα της επόμενης ημέρας ο Χρήστος, η μητέρα του Μαρία, η αδελφή του Παρασκευή, η όμορφη Αγγελική και η μητέρα της Ελένη ταξίδευαν με προορισμό τα ευλογημένα βουνά του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του Αγίου Ευγενίου, του Αγίου Σεραφείμ και του θαυματουργού Αναστασίου του Γόρδιου... Έπειτα από δυό σχεδόν ώρες κοπιαστικής διαδρομής (ένα μεγάλο τμήμα της ήταν κακής ποιότητας χωματόδρομος, σχεδόν κατσικόδρομος) έφθασαν στο σπίτι της Αρχόντισσας, της Παναγίας μας. Μπροστά στο πεζούλι της Εκκλησιάς καθόταν ο παππούλης λες και τους περίμενε. Τους υποδέχθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο και τους οδήγησε στο ναό της Παναγιάς να προσκυνήσουν. Αφού ασπάστηκαν τις ιερές εικόνες και άναψαν κεράκια κάθισαν απέναντι από τον ταπεινό αυτό γέροντα με τη λίαν διεισδυτική ματιά, που ήδη είχε πάρει τη θέση του σε ένα στασίδι και τους παρατηρούσε. Ο Χρήστος με τον αέρα του γνωστού προσκυνητή πήρε την πρωτοβουλία να τον ενημερώσει για το λόγο της επίσκεψής τους και να συστήσει την Αγγελική και τη μητέρα της.
Με το σπινθηροβόλο βλέμμα του ο παράξενος αυτός παπάς κοιτούσε πότε την Αγγελική και πότε τη μητέρα της...
-Τι σου είπε ο γιατρός Αγγελική μου;
- Γέροντα περιμένει να δει και τα αποτελέσματα των υπολοίπων εξετάσεων και μετά θα μας πει οριστικά την τελική διάγνωση. Μέχρι τώρα λέγει πως ίσως είναι κατάλοιπο μίας πνευμονίας που πέρασα μικρή.
- Αχ καλή μου κοπέλα τι καλά θα ήταν ο Θεός να μας αποκάλυπτε το φάρμακο για κάθε αρρώστια και ειδικά για τον καρκίνο. Θερίζει βλέπεις αυτή η αρρώστια... στην εποχή μας. Και προκαλεί εντύπωση μάλιστα το πόσο γρήγορα τρέχει και μεταφέρεται από το ένα μέρος του ανθρωπίνου οργανισμού στο άλλο. Να κάποιος από τους παλιούς παππούδες που μένουν εδώ στο χωριό μου είπε κάποτε για ένα χόρτο που εμποδίζει τη μετάσταση. Για να δούμε τι θα κάνουμε, για να δούμε... είπε ο παππούλης και γύρισε απότομα προς την άλλη πλευρά για να μην δουν τα δάκρυα που άρχισαν να κυλούν από τα μάτια του... Πήγε μέσα στο Ιερό Βήμα για λίγο και φαινόταν σαν κάτι να έψαχνε επίμονα.
Όμως, ο Χρήστος που τον γνώριζε καλύτερα κατάλαβε πως δεν ήθελε να τον δούνε δακρυσμένο. Έπειτα από δυό-τρία λεπτά βγήκε κρατώντας στα χέρια του το ευχολόγιο. Γύρισε και κοίταξε τη μάνα της Αγγελικής και της είπε:
-Καλή μου γυναίκα έχεις άλλα παιδιά;
-Ναι, πάτερ μου άλλο ένα, απάντησε εκείνη.
Κοίταξε και πάλι την Αγγελική στα μάτια λες και σαν κάτι να έψαχνε. Εκείνη του χαμογέλασε αμήχανα.
- Δεν πιστεύω να φοβάσαι Αγγελική τις εγχειρήσεις; Αλλά τι φόβο να έχεις, όταν η Παναγιά βρίσκεται στο πλάι σου; Έτσι δεν είναι Χρήστο; Τώρα βέβαια θα μου πεις πως οι εγχειρήσεις είναι πιο απλές και εύκολες... Οι γιατροί έχουν σύγχρονα εργαλεία και μηχανήματα! Και σε μεγάλα ποσοστά πάντα στέφονται με επιτυχία! Έτσι, δεν πιστεύω καλή μου κοπέλα να φοβηθείς αν ο γιατρός σου πει αύριο πως θα χρειαστεί καμιά μικρή εγχείρηση;
Από τα λόγια του παράξενου αυτού παπά διέκρινες την έντονη ανησυχία του, την οποία ωστόσο κάλυπτε μέσα από τις γενικές αναφορές του περί της ιατρικής επιστήμης.
-Πάτερ μου, να προσευχηθείτε και εσείς να βοηθήσει ο Θεός να το ξεπεράσω...
- Να βοηθήσει κοπέλα μου, να βοηθήσει. Πάντα βοηθά ο Χριστός και η Παναγιά, είπε καθώς έβαζε το πετραχήλι να της διαβάσει μία ευχή. Άλλωστε, φροντίζει να μας οδηγήσει όλους στο αιώνιο Βασίλειό Του... Να μην ξεχνάμε ότι εκεί βρίσκεται η κατοικία μας, στην αιωνιότητα. Και ο δρόμος είναι ορθάνοικτος μετά την Ανάσταση του Χριστού μας.
Μετά την ανάγνωση της ευχής τους προέτρεψε όλους εκτός από τον Χρήστο να πάνε στο μικρό Αρχονταρίκι για ένα κέρασμα. Μόλις εξήλθαν από την Εκκλησιά ο παράξενος αυτός παπάς αναστέναξε βαθιά και ψέλλισε: «Ωχ, Θεέ μου!» Δύο δάκρυα κύλησαν τότε από τα μάτια του...
- Να βρε Χρήστο, περίμενε να σου δώσω αυτό το χόρτο που φαίνεται πως καθυστερεί και εμποδίζει τη μετάσταση. Μη στεναχωριέσαι εσύ, ο καλός Θεός επιτρέπει καμιά φορά την ασθένεια... για να μας επαναφέρει σε σωστό δρόμο. Έχει τους λόγους Του, ο Πανάγαθος. Κοίτα τώρα να σταθείς δίπλα της. Θα δούμε, τι θα γίνει! Θα δούμε τι θα γίνει, επανέλαβε και χτυπώντας τον φιλικά στην πλάτη είπε:
- Πάμε να πιούμε και εμείς το καφεδάκι και άσε την Αρχόντισσα να ενεργήσει, όπως Εκείνη γνωρίζει. Είναι και ο Αναστάσιος ο Γόρδιος πολύ θαυματουργός. Βλέπεις σπούδασε ιατρική τα χρόνια που έζησε ο Άγιος Κοσμάς και γύρισε και υπηρέτησε εδώ στα Άγραφα, στη Σχολή του Γένους, ως γιατρός. Είναι καλός και άριστος χειρούργος. Κοίτα να τον παρακαλέσεις να είναι παρών στην επέμβαση που θα γίνει στο κορίτσι...
Η κυρά Ελένη, η μητέρα της Αγγελικής μόλις είδε τον παππούλη να πλησιάζει στο Αρχονταρίκι σηκώθηκε και έτρεξε να του δώσει ένα μικρό φιλοδώρημα κατά τη συνήθη πρακτική που ακολουθείται. Ο γέροντας τότε είπε. «Άκουσε καλή μου γυναίκα, μία συμβουλή. Η ευλογία, η προσευχή και τα μυστήρια της Εκκλησίας μας είναι δώρα του Θεού και δεν εξαγοράζονται. Ο παπάς είναι λειτουργός του Θεού και επ’ ουδενί πρέπει να συνδέει το Μαμωνά με το Θεό. Εκεί λοιπόν στη γειτονιά που μένεις θα υπάρχουν και φτωχές οικογένειες που δεν έχουν να πληρώσουν ούτε το ηλεκτρικό ρεύμα. Αλλά από αξιοπρέπεια δεν ζητιανεύουν. Αναζήτησε τες και πρόσφερε τα χρήματα αυτά. Εκεί θα έχουν αξία ενώ σε εμένα τον ανάξιο δεν θα έχουν καμιά αξία. Καλό είναι να κάνουμε άλλωστε και μία μικρή οικονομία για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και τα εμπόδια που δίνει ο Θεός για να γιατρευόμαστε από τα πάθη και τους εγωισμούς μας».
-Γέροντα, γνωρίζω ένα ζευγάρι στη γειτονιά μας με τρία παιδιά που αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλες δυσκολίες, είπε η Αγγελική!
-Να η ευκαιρία καλή μου Ελένη να βοηθήσεις κάπου και να πιάσει τόπο η βοήθεια. Πω, πω τι ευλογία έρχεται από τέτοια ελεημοσύνη. Το έλεος προπορεύεται του Θεού. Το έλεος και η αγάπη... Είθε να δώσει ο Θεός όλα να πάνε καλά!
Ο Χρήστος παρακολουθούσε αμήχανα και είχε θυμώσει, γιατί κατά τη διαδρομή είχε ενημερώσει την κυρά Ελένη να μη δώσει χρήματα στον παπά γιατί οργίζεται... Δεν έδωσε χώρο στο θυμό του όμως γιατί προβληματιζόταν για την ανησυχία που έδειξε ο γέροντας. Πρώτη φορά τον είδε τόσο ανήσυχο.
Σαν να διέγνωσε ο παπάς τις σκέψεις του και γυρνώντας προς αυτόν του λέγει:
-Ε! Χρήστο μη ξεχνάς τα θαύματα της Αρχόντισσας, της Παναγιάς μας. Η Αγία Θεοτόκος δεν αφήνει κανένα άνθρωπο αβοήθητο. Για όλους φροντίζει. Αυτό πάντα να έχεις στο νου σου και εσύ και οι υπόλοιποι.
Στη συνέχεια ο γέροντας άρχισε να μοιράζει ως ευλογία βιβλία και εικόνες. Στην Αγγελική έδωσε την εικόνα του Αγίου Δημητρίου και της είπε: «Να τον επικαλείσαι συνέχεια τον Άγιο Δημήτριο καλή μου κοπέλα. Είναι πολύ θαυματουργός. Τώρα που θα πας στην Αθήνα κοίταξε να συνεχίσεις να διαβάσεις και το βιβλίο που γράφει για τον Αγιορείτη γέροντα Παϊσιο. Θα ωφεληθείς πολύ».
Εκείνη έγνεψε καταφατικά και ασπάστηκε το χέρι του σεβάσμιου αυτού παπά που δεν σταματούσε να την σταυρώνει. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας η Αγγελική και η κυρά Ελένη αναχωρούσαν με το λεωφορείο για την Αθήνα. Λίγο πριν μπουν στο λεωφορείο ο Χρήστος έσκυψε στο αυτί της κυράς Ελένης και της ψιθύρισε: «Κυρά Ελένη, η Αγγελική δεν είναι καλά. Είδα πολύ ανήσυχο τον γέροντα. Κοίταξε να την φροντίζεις και όλα θα πάνε καλά, όπως είπε ο παππούλης».
Η κυρά Ελένη του χαμογέλασε ειρωνικά και του απάντησε. «Σιγά μη γίνανε και οι παπάδες γιατροί»... Είναι ιατροί ψυχών κυρά Ελένη μου, ας μην το ξεχνάμε, είπε ο Χρήστος! Λίγες ημέρες μετά τα λόγια του παπά επαληθεύτηκαν. Οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο σε αρχικό στάδιο και πρότειναν άμεση εγχείρηση. Στις 8 Νοεμβρίου, την ημέρα των Αρχαγγέλων με το νέο ημερολόγιο και του Αγίου Δημητρίου με το παλιό η Αγγελική έκανε την πρώτη εγχείρηση της...
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
ΜΕΡΟΣ Δ
«Δεν ξέρω πότε θα δεις αυτό το φάκελο και κατ’ επέκταση το περιεχόμενό του, αλλά φαντάζομαι ότι θα είναι, όταν θα πάρεις το αμάξι για να πας είτε στα ….. είτε στον παπά- ……. σου! Εγώ πάντως στο γράφω την 1- 3- 2007.
Βασικά και με δυό λόγια και με ένα πολύ μεγάλο βάρος μέσα μου- γιατί εσένα μπορεί να σου έφυγε- μετά τον αιφνίδιο και αναπάντεχο χωρισμό μας. Θέλω να σου εκμυστηρευθώ πως νιώθω 200 κιλά βαρύτερη την ψυχή μου… Έστω λοιπόν και με αυτόν τον τρόπο να σου αποκαλύψω πως για πρώτη φορά θέλω αντί να διαμαρτυρηθώ και να ουρλιάξω από θυμό να σε ευχαριστήσω για όλα αυτά που μου έμαθες για τον άγνωστο Θεό και για τον τρόπο που Αυτός λειτουργεί με το δικό σου μοναδικό και παράξενο τρόπο σου. Με έκανες ν’ αφουγκράζομαι προσεκτικά όλα αυτά τα πρωτόγνωρα που μου έλεγες για τον Χριστό και την Παναγιά, για τους Αγίους μας και τα μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Δεν ξέρω καλέ μου, πόσο τα καταλάβαινες όλα αυτά που μου έλεγες και συ ο ίδιος, αλλά εμένα μου ενεργοποίησαν μία άγνωστη πλευρά της ψυχής μου. Μ’ άγγιξαν και άρχισαν χωρίς να το επιδιώκω να γίνονται βίωμά μου. Φοβάμαι όμως, να ξέρεις τώρα λιγάκι μην τυφλωθώ και εγώ σαν εκείνους τους μοναχούς που μου είχες πει, επειδή είχαν στερέψει τα μάτια τους από το κλάμα για το στραβό δρόμο που τραβά ο άνθρωπος. Αλλά ξέρω πως θέλω πολλά ψωμιά για να τους φθάσω. Στην νέα πορεία που πλέον μου χάραξε η γλυκιά έλξη του κόσμου του Χριστού, χωρίς να το επιδιώκω, αισθάνομαι πως θα είσαι πάντα σε ρόλο πρωταγωνιστή, είτε βρίσκεσαι μακρυά, είτε κοντά!
… Ευχαριστώ συνεχώς Αυτόν που σε έφερε στο δρόμο μου – έστω και για το λίγο αυτό χρονικό διάστημα- γιατί έγινε αιτία να γνωρίσω έναν άγνωστο τρόπο ζωής στους πολλούς, να αγγίξω έστω και αμυδρά έναν διαφορετικό φωτεινό κόσμο, με τον οποίο αρχικά συγκρούστηκα λόγω του ξαφνικού χωρισμού μας και της αντίδρασης που προκαλούσαν όλα αυτά που μέχρι τότε είχα διδαχθεί και πίστευα πως καθιστούν τον άνθρωπο ευτυχισμένο!
… Τον ξύλινο σταυρό σου θα τον φοράω να ξέρεις… και θα στον δείξω την ημέρα που θα έρθω να σε βρω στ’ Άγραφα, την ημέρα που θα έρθω να μείνω και να περάσω μαζί σου ότι είναι να έρθει… Αλλά μέχρι τότε μην ξεχάσεις ότι στις 26- 6- 2007 όπου και να είσαι θα έρθω να σε βρω… Και όπως κατάλαβες αυτό είναι απειλή… Μακάρι να έκλεινα τα μάτια μου και όταν τα άνοιγα ξανά να είχε φθάσει αυτή η ημέρα…
Ξέρεις σκέφτομαι συνεχώς και σε καθημερινή βάση όλες αυτές τις αμαρτίες που έχω κάνει και αναρωτιέμαι μήπως κάποια απ’ αυτές είναι τόσο δύσκολο να μου συγχωρεθεί από Εκείνον και θέλει να με τιμωρήσει για παραδειγματισμό; Πως; Με το χειρότερο για μένα τρόπο… Έρχεσαι στη ζωή μου, σε γνωρίζω, σε ερωτεύομαι, σε αγαπάω και στο τέλος σε χάνω. Σε παίρνει για πάντα από κοντά μου. Και εγώ, τι κάνω τότε εγώ; Ποιός νοιάζεται όμως… Εσύ έχεις ήδη φύγει και δεν ξαναγυρνάς!
...Τα καλά όλου του κόσμου εύχομαι να σου δοθούν και σ’ αυτήν την εφήμερη και στην άλλη σου ζωή την αιώνια! Ελπίζω να τον πολεμήσεις ( τον αντίχριστο) όπως προσδοκούσες και ήθελες από μικρός… Και φαντάζομαι ότι θυμάσαι πως για οποιαδήποτε τραύμα που μπορεί να αποκτήσεις θα έχεις πάντα δίπλα σου την «νοσοκόμα» σου.
Αγγελική Χ.
Σε παρακαλώ… εσένα που σε ακούει Εκείνος (ο Ιησούς Χριστός) παρακάλεσέ Τον να μου δώσει δύναμη να αντέξω μακριά σου… Εσένα θα σ’ ακούσει…»
Η ερμηνεία και ο διάλογος του Χρήστου με τη μάνα του
«Ίσως δεν έπρεπε να σου δώσω καλό μου παιδί το φάκελο», είπε εμφανώς λυπημένη η μάνα του Χρήστου καθώς τον έβλεπε να κλαίει.
«Τι γράφει και σε στεναχώρησε τόσο πολύ»; ρώτησε απορημένη!
«Καλά έκανες ρε μάνα και μου έδωσες το φάκελο, που άφησε η Αγγελική για μένα. Τα δάκρυά μου δεν είναι από λύπη. Είναι από χαρά, και μάλιστα μεγάλη χαρά! Διακρίνω πλέον ολοφάνερα πως ο Χριστός και η Παναγιά άκουσαν τις ικεσίες μου. Διακρίνω πως οι προσευχές μου εισακούστηκαν. Η Αγγελική, καλή μου μάνα, άρχισε να οικοδομεί τον οίκο της στον ουρανό, αν και ακόμη η ίδια το αγνοεί. Χαίρομαι που έστω και δειλά- δειλά έβαλε τη ζωή της στο δρόμο του Χριστού. Συνάμα αναρωτιέμαι πόσο μεγάλη αγάπη έχει ο Χριστός που κάθεται και αφουγκράζεται αιτήματα και προσευχές από στόματα αμαρτωλά σαν του γιου σου» απάντησε ο Χρήστος.
«Άρχισες γιέ μου και μιλάς λίγο ακαταλαβίστικα σαν τον παπά από τα Άγραφα. Αν και δεν καταλαβαίνω απόλυτα τη γλώσσα αυτή, εν τούτοις μία εσωτερική διαίσθηση, που δεν μπορώ να ερμηνεύσω με καθησυχάζει. Με κάνει να πιστεύω, πως έχεις αλλάξει τη ζωή σου σε βαθμό τέτοιο που πολλοί με ρωτούν στη γειτονιά αν σκέφτεσαι να γίνεις μοναχός, κάτι που δεν σου κρύβω πως ενδόμυχα με ενοχλεί και αγωνίζομαι να ξεπεράσω ονειρευόμενη εγγόνια από σένα. Ξέρω όμως πλέον πως βαδίζεις σταθερά και ακλόνητα σε οδούς ευτυχίας. Πως βρίσκεσαι σε δρόμο που σε κάνει να φεγγοβολάς σαν τον ήλιο. Μάνα είμαι και καταλαβαίνω πότε το παιδί μου είναι ευτυχισμένο. Μακάρι λοιπόν λεβέντη μου να ακτινοβολείς πάντα με την παρουσία σου στην οικογένειά μας, στη δύσκολη δουλειά σου, στις παρέες σου. Μακάρι να εκπέμπεις πάντα, το φως του Χριστού, όπως σου ευχήθηκε ο παπάς. Μακάρι η Παναγιά η Βαλαριώτισσα να σε προστατεύει σε κάθε σου βήμα. Μακάρι και αυτό το καημένο κορίτσι να βρει την οδό του Χριστού, και να δει την γιατρειά. Δεν σου κρύβω πως ευχαριστώ και εγώ και ο πατέρας σου τον Θεό που μας έδωσε ένα γιο με τον οποίο μπορούμε να μιλάμε. Ένα γιο που αγαπά το Θεό, ένα γιο που σέβεται τον συνάνθρωπό του, ένα γιο ευαίσθητο στον πόνο, ένα γιο στήριγμα για μας και τα αδέλφια του», απάντησε συγκινημένη η μάνα του και έσκυψε να φιλήσει τον δακρυσμένο και αμήχανο Χρήστο.
«Καλά είναι τα παινέματα, γιατί όταν αυτά προέρχονται από την αγνή καρδιά της μάνας, όπως λέγει ο παπάς…. τότε μετατρέπονται σε φτερούγες που κάνουν τα παιδιά να φτερουγίζουν στη ζωή με το σταθερό πέταγμα του αετού. Τώρα όμως το θέμα μας δεν είμαι εγώ αλλά η Αγγελική. Δεν κατάλαβες από τα λεγόμενα του παππούλη μας πως η κατάσταση είναι πολλή σοβαρή; Δεν είδες τα δάκρυα και την ανησυχία του καθώς τα μάτια του συναντούσαν το πρόσωπο της Αγγελικής; Μακάρι να κάνω λάθος αλλά πιστεύω πως η διάγνωση του παπά ξεκάθαρα μιλούσε για την παρουσία του καρκίνου, είπε ο Χρήστος.
«Το παρήγορο όμως είναι, πως από την ανάγνωση του γράμματος της Αγγελικής διαπιστώνεται ξεκάθαρα, πως στη συνάντηση με τον πόνο που φαίνεται να έχει σύντομα θα έχει πλέον συμπάσχοντες τον παπά και την Παναγιά. Θα έχει σύντροφο τον Χριστό που θα την ενδυναμώνει, ώστε να αντέξει για να ξεπεράσει τη φοβερή αυτή δοκιμασία. Ελπίζω να καταφέρω να βρίσκομαι και εγώ στο πλάι της και να μοιραστώ μαζί της τον πόνο. Γιατί μάνα αυτή η κοπέλα που παραλίγο να γίνει νύφη σου, έχει πολύ μεγάλη καρδιά. Άλλωστε δεν ξέρεις πως ο Θεός θα τα φέρει. Μπορεί αργότερα να προστεθεί και αυτή ως παιδί σου» πρόσθεσε!
«Τώρα, που τα αναφέρεις Χρήστο μου και τα ξανασκέφτομαι φαίνεται πως έχεις δίκαιο. Ο παππούλης μιλούσε για εγχειρήσεις και χειρουργεία και γιατρούς και καρκίνο. Όταν τα έλεγε, θαρρούσα πως αναφερόταν γενικά αλλά όπως λες η ανησυχία του ήταν ολοφάνερη καθώς σταύρωνε και ξανασταύρωνε το κορίτσι. Η μάνα της μου έλεγε όμως, πως οι γιατροί πιστεύουν πως δεν είναι κάτι σοβαρό και αδίκως ανησυχεί η Αγγελική. Μου είπε ακόμη πως ήρθε μαζί με την Αγγελική στ’ Άγραφα για να δει από κοντά τον παπά-… για τον οποίο μιλούσε καθημερινά η κόρη της, αν και δεν τον ήξερε, όπως υποστήριζε. Την ακολούθησε γιατί πίστευε πως κάποιες μυστικές επαφές με τον παπά την είχαν αλλάξει… σε βαθμό που και η ίδια δεν την αναγνώριζε. Ευτυχώς όμως, κατάλαβε πως δεν γνωριζόντουσαν η Αγγελική και ο παπάς και έτσι απέφυγε τη φασαρία», τόνισε η σεμνή μητέρα του.
«Δεν την ρώτησες μάνα, την κυρά – Ελένη τι είδους αλλαγές διαπίστωνε στην Αγγελική που την έκαναν να κάνει τόσο μεγάλο ταξίδι;».
«Κάτι μου έλεγε για ένα μπλε βιβλίο που διάβαζε η Αγγελική ημέρα και νύχτα. Μ’ αυτό ξυπνά και μ’ αυτό κοιμάται. Από τότε που άρχισε να το διαβάζει απομονώθηκε απ’ όλους μας. Τρέχει στις εκκλησίες σαν να είναι καλόγρια. Μοιράζει τα λεφτά της σε φτωχούς. Παραμελεί τον εαυτό της. Τα κραγιόν και τα make- up, τα ρούχα, τα παπούτσια και οι τσάντες στα οποία πάντοτε ξόδευε σχεδόν ολόκληρο τον μισθό της δεν την συγκινούν πλέον. Με το ζόρι και μετά τις προτροπές της αδελφής της ακόμη πάει στο κομμωτήριο. Αντί για τα μπαρ και τη νυχτερινή ζωή προτιμά να κλείνεται στο δωμάτιό της και να διαβάζει αυτό το βιβλίο, το οποίο κουβαλά ακόμη και στη δουλειά της γιατί φοβάται πως θα το πετάξω. Έγιναν πολλοί καυγάδες στην οικογένεια εξ αφορμής της αλλαγής που παρουσίαζε η Αγγελική. Πίστευαν πως ο χωρισμός σας την απογοήτευσε και την σπρώχνει να μπει ως μοναχή σε μοναστήρι. Σε θεωρούν υπεύθυνο και σένα για την αλλαγή στη συμπεριφορά της», είπε!
«Έτσι εξηγείται το βλέμμα της καημενούλας της κυρά- Ελένης στο ΚΤΕΛ. Ο πατήρ Παϊσιος λοιπόν είναι η αιτία. Σ’ αυτόν αναφέρεται το μπλε βιβλίο, το οποίο της χάρισα λίγο πριν χωρίσουμε. Τα λεγόμενα της κυρά Ελένης, επιβεβαιώνουν αυτά που διαπίστωσα από το γράμμα της Αγγελικής, το οποίο έγραψε από τον περασμένο Μάρτιο αλλά μόλις τώρα μου το έδωσε», πρόσθεσε το Χρήστος!
-Καλό μου παιδί, αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνεις αν τα λεγόμενα του παππούλη περί καρκίνου και εγχείρησης βγουν αληθινά;
- Θα κάνω το αυτονόητο. Δηλαδή από σήμερα κάθε ώρα και λεπτό θα βρίσκομαι δίπλα στην Αγγελική. Θα μοιραστώ τη ζωή μου μαζί της και ανοιχτά μάνα θα της επαναλάβω την πρόταση γάμου που της έκανα πριν λίγους μήνες.
- Με την ευχή μου κάνε ότι σε φωτίσει ο Χριστός γιέ μου. Σου υπόσχομαι πως κάθε φορά που περνώ το κατώφλι της Εκκλησίας θα σας ανάβω ένα κεράκι και θα προσεύχομαι να σας δείξει ο Θεός το θέλημά Του.
Ο Χρήστος ευλαβικά έσκυψε και φίλησε το χέρι της μάνας του, ενώ εκείνη τον χάϊδεψε στο πρόσωπο.
Μετά την Παναγιά, είσαι η καλύτερη μάνα στον κόσμο, της είπε καθώς αποσυρόταν στο δωμάτιό του και άνοιγε και πάλι την επιστολή της Αγγελικής για να την διαβάσει.
Πήρε κατόπιν το κινητό του στα χέρια και τηλεφώνησε στην Αγγελική. Ήθελε να της εκδηλώσει την συμπάθειά του και να μοιραστεί την χαρά που ένοιωθε μαζί της. «Ο συνδρομητής που καλέσατε έχει το τηλέφωνό του κλειστό. Η κλήση σας προωθείται».
Ο Χρήστος άφησε το εξής μήνυμα στο τηλεφωνητή της Αγγελικής.
«Από εδώ και πέρα θα βρίσκομαι πάντα δίπλα σου και θα σ’ ακολουθώ ως σκια σου. Το σκουλήκι σου»!
«Δεν ξέρω πότε θα δεις αυτό το φάκελο και κατ’ επέκταση το περιεχόμενό του, αλλά φαντάζομαι ότι θα είναι, όταν θα πάρεις το αμάξι για να πας είτε στα ….. είτε στον παπά- ……. σου! Εγώ πάντως στο γράφω την 1- 3- 2007.
Βασικά και με δυό λόγια και με ένα πολύ μεγάλο βάρος μέσα μου- γιατί εσένα μπορεί να σου έφυγε- μετά τον αιφνίδιο και αναπάντεχο χωρισμό μας. Θέλω να σου εκμυστηρευθώ πως νιώθω 200 κιλά βαρύτερη την ψυχή μου… Έστω λοιπόν και με αυτόν τον τρόπο να σου αποκαλύψω πως για πρώτη φορά θέλω αντί να διαμαρτυρηθώ και να ουρλιάξω από θυμό να σε ευχαριστήσω για όλα αυτά που μου έμαθες για τον άγνωστο Θεό και για τον τρόπο που Αυτός λειτουργεί με το δικό σου μοναδικό και παράξενο τρόπο σου. Με έκανες ν’ αφουγκράζομαι προσεκτικά όλα αυτά τα πρωτόγνωρα που μου έλεγες για τον Χριστό και την Παναγιά, για τους Αγίους μας και τα μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Δεν ξέρω καλέ μου, πόσο τα καταλάβαινες όλα αυτά που μου έλεγες και συ ο ίδιος, αλλά εμένα μου ενεργοποίησαν μία άγνωστη πλευρά της ψυχής μου. Μ’ άγγιξαν και άρχισαν χωρίς να το επιδιώκω να γίνονται βίωμά μου. Φοβάμαι όμως, να ξέρεις τώρα λιγάκι μην τυφλωθώ και εγώ σαν εκείνους τους μοναχούς που μου είχες πει, επειδή είχαν στερέψει τα μάτια τους από το κλάμα για το στραβό δρόμο που τραβά ο άνθρωπος. Αλλά ξέρω πως θέλω πολλά ψωμιά για να τους φθάσω. Στην νέα πορεία που πλέον μου χάραξε η γλυκιά έλξη του κόσμου του Χριστού, χωρίς να το επιδιώκω, αισθάνομαι πως θα είσαι πάντα σε ρόλο πρωταγωνιστή, είτε βρίσκεσαι μακρυά, είτε κοντά!
… Ευχαριστώ συνεχώς Αυτόν που σε έφερε στο δρόμο μου – έστω και για το λίγο αυτό χρονικό διάστημα- γιατί έγινε αιτία να γνωρίσω έναν άγνωστο τρόπο ζωής στους πολλούς, να αγγίξω έστω και αμυδρά έναν διαφορετικό φωτεινό κόσμο, με τον οποίο αρχικά συγκρούστηκα λόγω του ξαφνικού χωρισμού μας και της αντίδρασης που προκαλούσαν όλα αυτά που μέχρι τότε είχα διδαχθεί και πίστευα πως καθιστούν τον άνθρωπο ευτυχισμένο!
… Τον ξύλινο σταυρό σου θα τον φοράω να ξέρεις… και θα στον δείξω την ημέρα που θα έρθω να σε βρω στ’ Άγραφα, την ημέρα που θα έρθω να μείνω και να περάσω μαζί σου ότι είναι να έρθει… Αλλά μέχρι τότε μην ξεχάσεις ότι στις 26- 6- 2007 όπου και να είσαι θα έρθω να σε βρω… Και όπως κατάλαβες αυτό είναι απειλή… Μακάρι να έκλεινα τα μάτια μου και όταν τα άνοιγα ξανά να είχε φθάσει αυτή η ημέρα…
Ξέρεις σκέφτομαι συνεχώς και σε καθημερινή βάση όλες αυτές τις αμαρτίες που έχω κάνει και αναρωτιέμαι μήπως κάποια απ’ αυτές είναι τόσο δύσκολο να μου συγχωρεθεί από Εκείνον και θέλει να με τιμωρήσει για παραδειγματισμό; Πως; Με το χειρότερο για μένα τρόπο… Έρχεσαι στη ζωή μου, σε γνωρίζω, σε ερωτεύομαι, σε αγαπάω και στο τέλος σε χάνω. Σε παίρνει για πάντα από κοντά μου. Και εγώ, τι κάνω τότε εγώ; Ποιός νοιάζεται όμως… Εσύ έχεις ήδη φύγει και δεν ξαναγυρνάς!
...Τα καλά όλου του κόσμου εύχομαι να σου δοθούν και σ’ αυτήν την εφήμερη και στην άλλη σου ζωή την αιώνια! Ελπίζω να τον πολεμήσεις ( τον αντίχριστο) όπως προσδοκούσες και ήθελες από μικρός… Και φαντάζομαι ότι θυμάσαι πως για οποιαδήποτε τραύμα που μπορεί να αποκτήσεις θα έχεις πάντα δίπλα σου την «νοσοκόμα» σου.
Αγγελική Χ.
Σε παρακαλώ… εσένα που σε ακούει Εκείνος (ο Ιησούς Χριστός) παρακάλεσέ Τον να μου δώσει δύναμη να αντέξω μακριά σου… Εσένα θα σ’ ακούσει…»
Η ερμηνεία και ο διάλογος του Χρήστου με τη μάνα του
«Ίσως δεν έπρεπε να σου δώσω καλό μου παιδί το φάκελο», είπε εμφανώς λυπημένη η μάνα του Χρήστου καθώς τον έβλεπε να κλαίει.
«Τι γράφει και σε στεναχώρησε τόσο πολύ»; ρώτησε απορημένη!
«Καλά έκανες ρε μάνα και μου έδωσες το φάκελο, που άφησε η Αγγελική για μένα. Τα δάκρυά μου δεν είναι από λύπη. Είναι από χαρά, και μάλιστα μεγάλη χαρά! Διακρίνω πλέον ολοφάνερα πως ο Χριστός και η Παναγιά άκουσαν τις ικεσίες μου. Διακρίνω πως οι προσευχές μου εισακούστηκαν. Η Αγγελική, καλή μου μάνα, άρχισε να οικοδομεί τον οίκο της στον ουρανό, αν και ακόμη η ίδια το αγνοεί. Χαίρομαι που έστω και δειλά- δειλά έβαλε τη ζωή της στο δρόμο του Χριστού. Συνάμα αναρωτιέμαι πόσο μεγάλη αγάπη έχει ο Χριστός που κάθεται και αφουγκράζεται αιτήματα και προσευχές από στόματα αμαρτωλά σαν του γιου σου» απάντησε ο Χρήστος.
«Άρχισες γιέ μου και μιλάς λίγο ακαταλαβίστικα σαν τον παπά από τα Άγραφα. Αν και δεν καταλαβαίνω απόλυτα τη γλώσσα αυτή, εν τούτοις μία εσωτερική διαίσθηση, που δεν μπορώ να ερμηνεύσω με καθησυχάζει. Με κάνει να πιστεύω, πως έχεις αλλάξει τη ζωή σου σε βαθμό τέτοιο που πολλοί με ρωτούν στη γειτονιά αν σκέφτεσαι να γίνεις μοναχός, κάτι που δεν σου κρύβω πως ενδόμυχα με ενοχλεί και αγωνίζομαι να ξεπεράσω ονειρευόμενη εγγόνια από σένα. Ξέρω όμως πλέον πως βαδίζεις σταθερά και ακλόνητα σε οδούς ευτυχίας. Πως βρίσκεσαι σε δρόμο που σε κάνει να φεγγοβολάς σαν τον ήλιο. Μάνα είμαι και καταλαβαίνω πότε το παιδί μου είναι ευτυχισμένο. Μακάρι λοιπόν λεβέντη μου να ακτινοβολείς πάντα με την παρουσία σου στην οικογένειά μας, στη δύσκολη δουλειά σου, στις παρέες σου. Μακάρι να εκπέμπεις πάντα, το φως του Χριστού, όπως σου ευχήθηκε ο παπάς. Μακάρι η Παναγιά η Βαλαριώτισσα να σε προστατεύει σε κάθε σου βήμα. Μακάρι και αυτό το καημένο κορίτσι να βρει την οδό του Χριστού, και να δει την γιατρειά. Δεν σου κρύβω πως ευχαριστώ και εγώ και ο πατέρας σου τον Θεό που μας έδωσε ένα γιο με τον οποίο μπορούμε να μιλάμε. Ένα γιο που αγαπά το Θεό, ένα γιο που σέβεται τον συνάνθρωπό του, ένα γιο ευαίσθητο στον πόνο, ένα γιο στήριγμα για μας και τα αδέλφια του», απάντησε συγκινημένη η μάνα του και έσκυψε να φιλήσει τον δακρυσμένο και αμήχανο Χρήστο.
«Καλά είναι τα παινέματα, γιατί όταν αυτά προέρχονται από την αγνή καρδιά της μάνας, όπως λέγει ο παπάς…. τότε μετατρέπονται σε φτερούγες που κάνουν τα παιδιά να φτερουγίζουν στη ζωή με το σταθερό πέταγμα του αετού. Τώρα όμως το θέμα μας δεν είμαι εγώ αλλά η Αγγελική. Δεν κατάλαβες από τα λεγόμενα του παππούλη μας πως η κατάσταση είναι πολλή σοβαρή; Δεν είδες τα δάκρυα και την ανησυχία του καθώς τα μάτια του συναντούσαν το πρόσωπο της Αγγελικής; Μακάρι να κάνω λάθος αλλά πιστεύω πως η διάγνωση του παπά ξεκάθαρα μιλούσε για την παρουσία του καρκίνου, είπε ο Χρήστος.
«Το παρήγορο όμως είναι, πως από την ανάγνωση του γράμματος της Αγγελικής διαπιστώνεται ξεκάθαρα, πως στη συνάντηση με τον πόνο που φαίνεται να έχει σύντομα θα έχει πλέον συμπάσχοντες τον παπά και την Παναγιά. Θα έχει σύντροφο τον Χριστό που θα την ενδυναμώνει, ώστε να αντέξει για να ξεπεράσει τη φοβερή αυτή δοκιμασία. Ελπίζω να καταφέρω να βρίσκομαι και εγώ στο πλάι της και να μοιραστώ μαζί της τον πόνο. Γιατί μάνα αυτή η κοπέλα που παραλίγο να γίνει νύφη σου, έχει πολύ μεγάλη καρδιά. Άλλωστε δεν ξέρεις πως ο Θεός θα τα φέρει. Μπορεί αργότερα να προστεθεί και αυτή ως παιδί σου» πρόσθεσε!
«Τώρα, που τα αναφέρεις Χρήστο μου και τα ξανασκέφτομαι φαίνεται πως έχεις δίκαιο. Ο παππούλης μιλούσε για εγχειρήσεις και χειρουργεία και γιατρούς και καρκίνο. Όταν τα έλεγε, θαρρούσα πως αναφερόταν γενικά αλλά όπως λες η ανησυχία του ήταν ολοφάνερη καθώς σταύρωνε και ξανασταύρωνε το κορίτσι. Η μάνα της μου έλεγε όμως, πως οι γιατροί πιστεύουν πως δεν είναι κάτι σοβαρό και αδίκως ανησυχεί η Αγγελική. Μου είπε ακόμη πως ήρθε μαζί με την Αγγελική στ’ Άγραφα για να δει από κοντά τον παπά-… για τον οποίο μιλούσε καθημερινά η κόρη της, αν και δεν τον ήξερε, όπως υποστήριζε. Την ακολούθησε γιατί πίστευε πως κάποιες μυστικές επαφές με τον παπά την είχαν αλλάξει… σε βαθμό που και η ίδια δεν την αναγνώριζε. Ευτυχώς όμως, κατάλαβε πως δεν γνωριζόντουσαν η Αγγελική και ο παπάς και έτσι απέφυγε τη φασαρία», τόνισε η σεμνή μητέρα του.
«Δεν την ρώτησες μάνα, την κυρά – Ελένη τι είδους αλλαγές διαπίστωνε στην Αγγελική που την έκαναν να κάνει τόσο μεγάλο ταξίδι;».
«Κάτι μου έλεγε για ένα μπλε βιβλίο που διάβαζε η Αγγελική ημέρα και νύχτα. Μ’ αυτό ξυπνά και μ’ αυτό κοιμάται. Από τότε που άρχισε να το διαβάζει απομονώθηκε απ’ όλους μας. Τρέχει στις εκκλησίες σαν να είναι καλόγρια. Μοιράζει τα λεφτά της σε φτωχούς. Παραμελεί τον εαυτό της. Τα κραγιόν και τα make- up, τα ρούχα, τα παπούτσια και οι τσάντες στα οποία πάντοτε ξόδευε σχεδόν ολόκληρο τον μισθό της δεν την συγκινούν πλέον. Με το ζόρι και μετά τις προτροπές της αδελφής της ακόμη πάει στο κομμωτήριο. Αντί για τα μπαρ και τη νυχτερινή ζωή προτιμά να κλείνεται στο δωμάτιό της και να διαβάζει αυτό το βιβλίο, το οποίο κουβαλά ακόμη και στη δουλειά της γιατί φοβάται πως θα το πετάξω. Έγιναν πολλοί καυγάδες στην οικογένεια εξ αφορμής της αλλαγής που παρουσίαζε η Αγγελική. Πίστευαν πως ο χωρισμός σας την απογοήτευσε και την σπρώχνει να μπει ως μοναχή σε μοναστήρι. Σε θεωρούν υπεύθυνο και σένα για την αλλαγή στη συμπεριφορά της», είπε!
«Έτσι εξηγείται το βλέμμα της καημενούλας της κυρά- Ελένης στο ΚΤΕΛ. Ο πατήρ Παϊσιος λοιπόν είναι η αιτία. Σ’ αυτόν αναφέρεται το μπλε βιβλίο, το οποίο της χάρισα λίγο πριν χωρίσουμε. Τα λεγόμενα της κυρά Ελένης, επιβεβαιώνουν αυτά που διαπίστωσα από το γράμμα της Αγγελικής, το οποίο έγραψε από τον περασμένο Μάρτιο αλλά μόλις τώρα μου το έδωσε», πρόσθεσε το Χρήστος!
-Καλό μου παιδί, αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνεις αν τα λεγόμενα του παππούλη περί καρκίνου και εγχείρησης βγουν αληθινά;
- Θα κάνω το αυτονόητο. Δηλαδή από σήμερα κάθε ώρα και λεπτό θα βρίσκομαι δίπλα στην Αγγελική. Θα μοιραστώ τη ζωή μου μαζί της και ανοιχτά μάνα θα της επαναλάβω την πρόταση γάμου που της έκανα πριν λίγους μήνες.
- Με την ευχή μου κάνε ότι σε φωτίσει ο Χριστός γιέ μου. Σου υπόσχομαι πως κάθε φορά που περνώ το κατώφλι της Εκκλησίας θα σας ανάβω ένα κεράκι και θα προσεύχομαι να σας δείξει ο Θεός το θέλημά Του.
Ο Χρήστος ευλαβικά έσκυψε και φίλησε το χέρι της μάνας του, ενώ εκείνη τον χάϊδεψε στο πρόσωπο.
Μετά την Παναγιά, είσαι η καλύτερη μάνα στον κόσμο, της είπε καθώς αποσυρόταν στο δωμάτιό του και άνοιγε και πάλι την επιστολή της Αγγελικής για να την διαβάσει.
Πήρε κατόπιν το κινητό του στα χέρια και τηλεφώνησε στην Αγγελική. Ήθελε να της εκδηλώσει την συμπάθειά του και να μοιραστεί την χαρά που ένοιωθε μαζί της. «Ο συνδρομητής που καλέσατε έχει το τηλέφωνό του κλειστό. Η κλήση σας προωθείται».
Ο Χρήστος άφησε το εξής μήνυμα στο τηλεφωνητή της Αγγελικής.
«Από εδώ και πέρα θα βρίσκομαι πάντα δίπλα σου και θα σ’ ακολουθώ ως σκια σου. Το σκουλήκι σου»!
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
ΤΟ E MEΡΟΣ
Δύο ημέρες μετά την επιστροφή της στην Αθήνα η Αγγελική πήρε η ίδια τα αποτελέσματα των εξετάσεων της. Η σκιά στον πνεύμονα ήταν καρκίνος. Η μητέρα της με το που ανακοίνωσε την τελική διάγνωση λιποθύμησε, ενώ η αδελφή της άρχισε να κλαίει. Η Αγγελική τότε άρχισε να τις παρηγορεί.
- Μην φοβάστε! Όλα θα πάνε καλά. Μια μικρή δοκιμασία είναι για την οικογένειά μας. Και οι δοκιμασίες προσφέρονται από το Θεό για την προσωπική μας πρόοδο.
- Μην δικαιολογείς το Θεό. Εάν σε αγαπούσε δεν θα επέτρεπε να αρρωστήσεις. Τι σόι Θεός είναι αυτός που πιστεύεις; Σύνελθε λοιπόν Αγγελική και κοίταξε να δούμε τι μπορεί να κάνουμε με τους γιατρούς. Γιατί προσωπικά τέτοιο Θεό δεν θέλω να γνωρίσω στη ζωή μου. Προτιμώ να μείνω άθεη..., απάντησε η αδελφή της.
- Και να στο εξηγήσω δεν θα μπορέσεις να το καταλάβεις τι σημαίνει αγάπη του Θεού. Ως άνθρωποι σκεφτόμαστε πολύ διαφορετικά, αφού επικεντρωνόμαστε σ’ αυτό που με την πρώτη ματιά βλέπουμε. Το σχέδιο, όμως του Θεού αποβλέπει στη σωτηρία μας. Να για παράδειγμα μια γυναίκα που γεννάει, πονάει φοβερά. Αλλά μπροστά στην ευτυχία που νιώθει καθώς αντικρύζει το παιδί της, ο πόνος όχι μόνο ξεχνιέται αλλά παντελώς διαλύεται και εξαφανίζεται. Έτσι είναι και με την αρρώστεια και τον πόνο που αυτή προκαλεί στον άνθρωπο. Εάν γίνει καλή χρήση τότε οδηγεί στην χαρά, στην ευτυχία, στη σωτηρία, στην αιωνιότητα...
- Παλάβωσες μωρέ παντελώς με τα βιβλία που σου έδωσε ο Χρήστος και δεν ξέρεις τι λες. Κοίταξε να συμμορφωθείς και να δούμε τι θα κάνουμε. Τι σου είπε ο γιατρός, είπε η κυρά Ελένη, μόλις συνήλθε.
Ο γιατρός μου είπε πως θα χρειαστεί χειρουργική επέμβαση στον πνεύμονα. Θα αφαιρεθεί το μελάνωμα και όλα θα γίνουν καλά. Άρα αδίκως ανησυχείτε.
Τις επόμενες ημέρες η Αγγελική όχι μόνο δεν άλλαξε συμπεριφορά στο σπίτι και στην εργασία της στο αεροδρόμιο αλλά έδειχνε ευτυχισμένη, όσο ποτέ άλλοτε. Οι φίλες της δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την ψυχραιμία της απέναντι στον καρκίνο. Οι γονείς της και οι λοιποί συγγενείς της ερμήνευαν την στάση της με την επιστροφή του Χρήστου στη ζωή της.
Γιατί ο Χρήστος όχι μόνο επέστρεψε κοντά της αλλά επανέλαβε και την πρόταση γάμου. Η Αγγελική όμως του απάντησε χαμογελώντας πως θα έπρεπε πρώτα να εγχειρισθεί και στη συνέχεια να αποφασίσει. Η πρόταση , ωστόσο, του Χρήστου την χαροποίησε. Την έκανε να πετάει στην κυριολεξία.
- Σε καθημερινή βάση συναντιόταν πλέον μαζί του. Οι συζητήσεις τους αφορούσαν σχεδόν αποκλειστικά τις εμπειρίες και τα βιώματα του Χρήστου από τη συχνή συναναστροφή του με τον παπά των Αγράφων, τον γέροντα Παΐσιο, τον γέροντα Πορφύριο. Είχε συγκλονιστεί από τη ζωή των γερόντων αυτών και δεν χόρταινε να ακούει για το πως αντιμετώπιζαν τους ανθρώπους που ζητούσαν παρηγοριά.
- Μακάρι βρε Χρήστο να ζούσε ο π. Πορφύριος και να πήγαινα κοντά του τους γονείς μου και την αδελφή μου.
- Δεν νομίζω Αγγελική μου πως θα καταλάβαιναν. Να η μάνα σου δεν κατάλαβε αυτά που είπε ο γέροντας στα Άγραφα.
- Τότε ούτε και εγώ τα συνειδητοποίησα. Ένιωθα μόνο καθώς τον αντίκρυζα μια αγαλλίαση, μια ευτυχία, μια χαρά. Ενδόμυχα μάλιστα τα έβαλα με τον εαυτό μου γιατί στερήθηκα όλα αυτά τα χρόνια την χαρά που δίδει ο Χριστός. Αντί να τρέχω να ανακαλύψω τη γύρη από τα πνευματικά άνθη, αντί να ρουφώ σαν τη μέλισσα το νέκταρ του ευαγγελίου μας κοιτούσα να βρω την ευτυχία στα κλαμπ, στα ξενύχτια, στα έξαλλα ντυσίματα της μόδας. Χρήστο, αν μιλήσω για αυτά που νιώθω αυτό τον καιρό θα με περάσουν για τρελή. Μόνο σε εσένα και στον π. Γεώργιο, τον πνευματικό μου μπορώ να τα λέω άνετα και να μην κινδυνεύω να παρεξηγηθώ. Να, ορισμένες φορές νιώθω να με κατευθύνει σε απλά πράγματα της καθημερινότητας ο γέροντας Παΐσιος. Έχω την εντύπωση πως μου σιγοψιθυρίζει και με συμβουλεύει. Να για παράδειγμα στη δουλειά είχα ένα πρόβλημα με ένα διευθυντή μου. Τον θεωρούσα δύστροπο και κακό και τον απέφευγα. Μια ημέρα τον είδα που ερχόταν και άκουσα μια εσωτερική φωνή να με προτρέπει να του μιλήσω. Χαμογέλασα και του είπα καλημέρα σας και καλή δύναμη. Εκείνος με κοίταξε περίεργα και ψιθύρισε «Ευχαριστώ σήμερα θα την χρειαστώ». «Κ. Διευθυντά μη ξεχνάτε όλοι σηκώνουμε τον σταυρό μας, άλλος πιο ελαφρύ άλλος πιο βαρύ. Υπομονή χρειάζεται και όλα διορθώνονται». Βρε Αγγελική σε είχα παρεξηγήσει. Τις προάλλες σου μίλησα πολύ άσχημα και σε πρόσβαλα. Συγχώρεσέ με έχω και εγώ τα προβλήματά μου...» Ήμουν και εγώ λίγο απότομη και οφείλω να σας ζητήσω συγνώμη, του απάντησα. Φεύγοντας μετά το μικρό αυτό διάλογο ένιωθα να έχει φύγει ένα βάρος από μέσα μου. Μια απλή καλημέρα του Θεού και ένα χαμόγελο ψυχής μετέτρεψε το μαύρο σε άσπρο. Από τότε ο δύστροπος διευθυντής έγινε ένας πολύ καλός φίλος... που με εμπιστευόταν. Το αρνητικό κλίμα που επικρατούσε γι’ αυτόν εξαφανίστηκε. Όλοι μιλούν για αληθινό θαύμα! Ναι, για μένα είναι ένα ακόμη θαύμα του μακαριστού γέροντα Παϊσίου. Κάνω μήπως λάθος;
Όχι, έτσι ακριβώς αθόρυβα παρεμβαίνουν οι άγιοι και διορθώνουν τα κακώς κείμενα, τόνισε ο Χρήστος.
- Οι ημέρες περνούσαν και κανείς δεν καταλάβαινε πως η Αγγελική ήταν άρρωστη. Εργαζόταν κανονικά και μάλιστα ίσως και περισσότερο, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που κάλυπτε συναδέλφους που έπρεπε να απουσιάσουν. Έδειχνε θυσιαστικό πνεύμα για όλους προσπαθώντας να μιμηθεί στην πράξη τη ζωή των αγίων γερόντων. Έκανε άριστη διαχείριση του πόνου και της δοκιμασίας. Όπως έλεγε στον Χρήστο ως πρόβλημα μεγαλύτερο του καρκίνου θεωρούσε την απιστία των συγγενών της.
Μακάρι, Χρήστο να υπήρχε τρόπος να ζητήσω από το Θεό να μου δώσει λίγη μεγαλύτερη δοκιμασία και να την ανταλλάξω με την ενδυνάμωση της πίστης και τη στροφή στον Χριστό των δικών μας. Δεν τους αντέχω να τους βλέπω να βασανίζονται καθημερινά καταλογίζοντας στο Θεό ευθύνες.
Μετά την πάροδο λίγων μηνών και αφού η θεραπευτική αγωγή δεν απέδωσε, ο γιατρός ανακοίνωσε στην Αγγελική πως έπρεπε να χειρουργηθεί. Η εγχείρηση αποφασίστηκε να γίνει στις 8 Νοεμβρίου, την ημέρα της εορτής της. Μέχρι και την παραμονή της εγχείρησης συνέχιζε να εργάζεται κανονικά, σαν να μην συμβαίνει τίποτε, γεγονός που ξάφνιαζε τους πάντες.
Την ημέρα της εγχειρήσεως πήρε μαζί της τέσσερις εικόνες, του Χριστού, της Παναγιάς, του Αγίου Δημητρίου και του γέροντα Παϊσίου. Παρακάλεσε το γιατρό να της επιτρέψει να τις έχει κοντά της. Εκείνος έγνεψε καταφατικά.
- Στην ολιγοήμερη παραμονή της στο νοσοκομείο Σωτηρία που νοσηλεύτηκε υπάρχουν μέχρι σήμερα ασθενείς που τη θυμούνται. Ο κυρ -Αλέκος γι ’α παράδειγμα που νοσηλευόταν το ίδιο διάστημα θυμάται τη μορφή της Αγγελικής πολύ έντονα. Και τη θυμάται γιατί ήταν η αιτία να ανακτήσει τη χαμένη ελπίδα του. Ακόμη και ο γιος του που έτυχε να ακούσει για την Αγγελική στο Άγιο Όρος μιλά πολύ συχνά γι’ αυτήν.
Την θυμάμαι να έρχεται πάνω από το κρεβάτι μου και να μου χαμογελά. Κυρ- Αλέκο εγώ είμαι γυναίκα και δεν φοβάμαι, πόσο μάλλον εσύ που είσαι και άνδρας και έχεις περάσει και από τον στρατό δεν πρέπει καθόλου να σκιάζεσαι. Τι στο καλό ένας τόσο δα καρκίνος θα μας φοβίσει; Σιγά μην το βάλουμε κάτω. Άντε σκάσε τώρα ένα χαμόγελο να του δείξουμε πως δεν τον φοβόμαστε, μου είπε η Αγγελική. Την ρώτησα τι είναι αυτό που της δίνει τόσο θάρρος. Τότε εκείνη μου έδειξε την εικόνα του Χριστού. Συμβούλευσε μάλιστα και το γιο μου που ήταν παρών στο διάλογο να στραφεί προς την Εκκλησία γιατί η αγάπη του Χριστού, όχι μόνο γιατρεύει κάθε πόνο αλλά προσφέρει την αληθινή ευτυχία που αναζητά κάθε άνθρωπος.
Το πρώτο που ζήτησε η Αγγελική από τον Χρήστο μόλις πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο Σωτηρία ήταν να πιουν μαζί ένα καφέ. Οι δύο νέοι πήγαν στην πιο κοντινή καφετέρια. Η Αγγελική άρχισε τότε να του εξιστορεί τις εντυπώσεις που αποκόμισε από την νοσηλεία της στο νοσοκομείο. Του έλεγε για το πόσο ανάγκη έχει σήμερα ο άνθρωπος από έναν καλό λόγο, από ένα χαμόγελο ειλικρινούς αγάπης. Κουβαλούσε ένα περίεργο βαλιτσάκι μαζί της, που συνδεόταν με τον θώρακα με ένα λάστιχο. Όπως η ίδια εξήγησε γελώντας της το είχε δώσει ο γιατρός γιατί είχε πάρει αέρα ο πνεύμονας... «Ήθελε και αυτός τον αέρα του» είπε. Εκείνο που σε εντυπωσίαζε πάντα στην Αγγελική πέραν της ομορφιάς της ήταν το θάρρος της. Αντιμετώπιζε κατά έναν πρωτοφανή για όλους τρόπο την σοβαρή ασθένεια. Μάλιστα κοιτούσε να παρηγορήσει τους άλλους και δεν νοιαζόταν για το πρόβλημά της.
- Καθώς μιλούσαν χτύπησε το τηλέφωνο του Χρήστου. Στην τηλεφωνική γραμμή ήταν ο γέροντας από τα Άγραφα.
- Τι κάνει Χρήστο το κορίτσι; Ρώτησε ο παπούλης
- Καλά είναι γέροντα, μαζί είμαστε και πίνουμε καφέ.
Δώσ’ της το τηλέφωνο να της πω μια καλημέρα, είπε.
Ο Χρήστος έδωσε το τηλέφωνο στην Αγγελική.
- Πως είσαι κοπέλα μου;
- Καλά γέροντα, όλα φαίνεται πως πήγαν καλά...
- Ο Άγιος Δημήτριος και οι Αρχάγγελοι ήταν μαζί σου όλες αυτές τις ημέρες. Χαροποίησες τον ουρανό καλό μου κορίτσι. Χαίρονται ο Χριστός και η Παναγιά μας.
Λίγες ημέρες αργότερα η Αγγελική μάθαινε πως η κυρά -Ελένη η μητέρα της, την ημέρα της εγχείρησης θεώρησε καλό να ανάψει ένα κερί και μπήκε σε μια Εκκλησία που συνάντησε στο δρόμο της. Η Εκκλησία λειτουργούσε με το Παλαιό Ημερολόγιο και τιμούσε τη μνήμη του Αγίου Δημητρίου. Τότε η Αγγελική σύνδεσε τα λόγια του παπά από τα Άγραφα με την εικόνα του Αγίου Δημητρίου που εκείνος της έδωσε, όταν τον επισκέφθηκε.
Μετά την εγχείρηση για προληπτικούς, όπως είπε ο γιατρός λόγους, προέβη σε κάποιες χημειοθεραπείες. Ο Χρήστος την πίεζε να απαντήσει στην πρόταση γάμου. Ας τελειώσει αυτή η περιπέτεια και θα δούμε, του έλεγε! Ο Χρήστος ανησυχούσε από όσα είχε πει ο γέροντας και επεδίωκε να την κάνει ευτυχισμένη και να είναι δίπλα της. Η Αγγελική από την άλλη δεν ήθελε να πάρει μια τόσο σοβαρή απόφαση πριν διαπιστώσει την αποκατάσταση της υγείας της.
Δύο ημέρες μετά την επιστροφή της στην Αθήνα η Αγγελική πήρε η ίδια τα αποτελέσματα των εξετάσεων της. Η σκιά στον πνεύμονα ήταν καρκίνος. Η μητέρα της με το που ανακοίνωσε την τελική διάγνωση λιποθύμησε, ενώ η αδελφή της άρχισε να κλαίει. Η Αγγελική τότε άρχισε να τις παρηγορεί.
- Μην φοβάστε! Όλα θα πάνε καλά. Μια μικρή δοκιμασία είναι για την οικογένειά μας. Και οι δοκιμασίες προσφέρονται από το Θεό για την προσωπική μας πρόοδο.
- Μην δικαιολογείς το Θεό. Εάν σε αγαπούσε δεν θα επέτρεπε να αρρωστήσεις. Τι σόι Θεός είναι αυτός που πιστεύεις; Σύνελθε λοιπόν Αγγελική και κοίταξε να δούμε τι μπορεί να κάνουμε με τους γιατρούς. Γιατί προσωπικά τέτοιο Θεό δεν θέλω να γνωρίσω στη ζωή μου. Προτιμώ να μείνω άθεη..., απάντησε η αδελφή της.
- Και να στο εξηγήσω δεν θα μπορέσεις να το καταλάβεις τι σημαίνει αγάπη του Θεού. Ως άνθρωποι σκεφτόμαστε πολύ διαφορετικά, αφού επικεντρωνόμαστε σ’ αυτό που με την πρώτη ματιά βλέπουμε. Το σχέδιο, όμως του Θεού αποβλέπει στη σωτηρία μας. Να για παράδειγμα μια γυναίκα που γεννάει, πονάει φοβερά. Αλλά μπροστά στην ευτυχία που νιώθει καθώς αντικρύζει το παιδί της, ο πόνος όχι μόνο ξεχνιέται αλλά παντελώς διαλύεται και εξαφανίζεται. Έτσι είναι και με την αρρώστεια και τον πόνο που αυτή προκαλεί στον άνθρωπο. Εάν γίνει καλή χρήση τότε οδηγεί στην χαρά, στην ευτυχία, στη σωτηρία, στην αιωνιότητα...
- Παλάβωσες μωρέ παντελώς με τα βιβλία που σου έδωσε ο Χρήστος και δεν ξέρεις τι λες. Κοίταξε να συμμορφωθείς και να δούμε τι θα κάνουμε. Τι σου είπε ο γιατρός, είπε η κυρά Ελένη, μόλις συνήλθε.
Ο γιατρός μου είπε πως θα χρειαστεί χειρουργική επέμβαση στον πνεύμονα. Θα αφαιρεθεί το μελάνωμα και όλα θα γίνουν καλά. Άρα αδίκως ανησυχείτε.
Τις επόμενες ημέρες η Αγγελική όχι μόνο δεν άλλαξε συμπεριφορά στο σπίτι και στην εργασία της στο αεροδρόμιο αλλά έδειχνε ευτυχισμένη, όσο ποτέ άλλοτε. Οι φίλες της δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την ψυχραιμία της απέναντι στον καρκίνο. Οι γονείς της και οι λοιποί συγγενείς της ερμήνευαν την στάση της με την επιστροφή του Χρήστου στη ζωή της.
Γιατί ο Χρήστος όχι μόνο επέστρεψε κοντά της αλλά επανέλαβε και την πρόταση γάμου. Η Αγγελική όμως του απάντησε χαμογελώντας πως θα έπρεπε πρώτα να εγχειρισθεί και στη συνέχεια να αποφασίσει. Η πρόταση , ωστόσο, του Χρήστου την χαροποίησε. Την έκανε να πετάει στην κυριολεξία.
- Σε καθημερινή βάση συναντιόταν πλέον μαζί του. Οι συζητήσεις τους αφορούσαν σχεδόν αποκλειστικά τις εμπειρίες και τα βιώματα του Χρήστου από τη συχνή συναναστροφή του με τον παπά των Αγράφων, τον γέροντα Παΐσιο, τον γέροντα Πορφύριο. Είχε συγκλονιστεί από τη ζωή των γερόντων αυτών και δεν χόρταινε να ακούει για το πως αντιμετώπιζαν τους ανθρώπους που ζητούσαν παρηγοριά.
- Μακάρι βρε Χρήστο να ζούσε ο π. Πορφύριος και να πήγαινα κοντά του τους γονείς μου και την αδελφή μου.
- Δεν νομίζω Αγγελική μου πως θα καταλάβαιναν. Να η μάνα σου δεν κατάλαβε αυτά που είπε ο γέροντας στα Άγραφα.
- Τότε ούτε και εγώ τα συνειδητοποίησα. Ένιωθα μόνο καθώς τον αντίκρυζα μια αγαλλίαση, μια ευτυχία, μια χαρά. Ενδόμυχα μάλιστα τα έβαλα με τον εαυτό μου γιατί στερήθηκα όλα αυτά τα χρόνια την χαρά που δίδει ο Χριστός. Αντί να τρέχω να ανακαλύψω τη γύρη από τα πνευματικά άνθη, αντί να ρουφώ σαν τη μέλισσα το νέκταρ του ευαγγελίου μας κοιτούσα να βρω την ευτυχία στα κλαμπ, στα ξενύχτια, στα έξαλλα ντυσίματα της μόδας. Χρήστο, αν μιλήσω για αυτά που νιώθω αυτό τον καιρό θα με περάσουν για τρελή. Μόνο σε εσένα και στον π. Γεώργιο, τον πνευματικό μου μπορώ να τα λέω άνετα και να μην κινδυνεύω να παρεξηγηθώ. Να, ορισμένες φορές νιώθω να με κατευθύνει σε απλά πράγματα της καθημερινότητας ο γέροντας Παΐσιος. Έχω την εντύπωση πως μου σιγοψιθυρίζει και με συμβουλεύει. Να για παράδειγμα στη δουλειά είχα ένα πρόβλημα με ένα διευθυντή μου. Τον θεωρούσα δύστροπο και κακό και τον απέφευγα. Μια ημέρα τον είδα που ερχόταν και άκουσα μια εσωτερική φωνή να με προτρέπει να του μιλήσω. Χαμογέλασα και του είπα καλημέρα σας και καλή δύναμη. Εκείνος με κοίταξε περίεργα και ψιθύρισε «Ευχαριστώ σήμερα θα την χρειαστώ». «Κ. Διευθυντά μη ξεχνάτε όλοι σηκώνουμε τον σταυρό μας, άλλος πιο ελαφρύ άλλος πιο βαρύ. Υπομονή χρειάζεται και όλα διορθώνονται». Βρε Αγγελική σε είχα παρεξηγήσει. Τις προάλλες σου μίλησα πολύ άσχημα και σε πρόσβαλα. Συγχώρεσέ με έχω και εγώ τα προβλήματά μου...» Ήμουν και εγώ λίγο απότομη και οφείλω να σας ζητήσω συγνώμη, του απάντησα. Φεύγοντας μετά το μικρό αυτό διάλογο ένιωθα να έχει φύγει ένα βάρος από μέσα μου. Μια απλή καλημέρα του Θεού και ένα χαμόγελο ψυχής μετέτρεψε το μαύρο σε άσπρο. Από τότε ο δύστροπος διευθυντής έγινε ένας πολύ καλός φίλος... που με εμπιστευόταν. Το αρνητικό κλίμα που επικρατούσε γι’ αυτόν εξαφανίστηκε. Όλοι μιλούν για αληθινό θαύμα! Ναι, για μένα είναι ένα ακόμη θαύμα του μακαριστού γέροντα Παϊσίου. Κάνω μήπως λάθος;
Όχι, έτσι ακριβώς αθόρυβα παρεμβαίνουν οι άγιοι και διορθώνουν τα κακώς κείμενα, τόνισε ο Χρήστος.
- Οι ημέρες περνούσαν και κανείς δεν καταλάβαινε πως η Αγγελική ήταν άρρωστη. Εργαζόταν κανονικά και μάλιστα ίσως και περισσότερο, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που κάλυπτε συναδέλφους που έπρεπε να απουσιάσουν. Έδειχνε θυσιαστικό πνεύμα για όλους προσπαθώντας να μιμηθεί στην πράξη τη ζωή των αγίων γερόντων. Έκανε άριστη διαχείριση του πόνου και της δοκιμασίας. Όπως έλεγε στον Χρήστο ως πρόβλημα μεγαλύτερο του καρκίνου θεωρούσε την απιστία των συγγενών της.
Μακάρι, Χρήστο να υπήρχε τρόπος να ζητήσω από το Θεό να μου δώσει λίγη μεγαλύτερη δοκιμασία και να την ανταλλάξω με την ενδυνάμωση της πίστης και τη στροφή στον Χριστό των δικών μας. Δεν τους αντέχω να τους βλέπω να βασανίζονται καθημερινά καταλογίζοντας στο Θεό ευθύνες.
Μετά την πάροδο λίγων μηνών και αφού η θεραπευτική αγωγή δεν απέδωσε, ο γιατρός ανακοίνωσε στην Αγγελική πως έπρεπε να χειρουργηθεί. Η εγχείρηση αποφασίστηκε να γίνει στις 8 Νοεμβρίου, την ημέρα της εορτής της. Μέχρι και την παραμονή της εγχείρησης συνέχιζε να εργάζεται κανονικά, σαν να μην συμβαίνει τίποτε, γεγονός που ξάφνιαζε τους πάντες.
Την ημέρα της εγχειρήσεως πήρε μαζί της τέσσερις εικόνες, του Χριστού, της Παναγιάς, του Αγίου Δημητρίου και του γέροντα Παϊσίου. Παρακάλεσε το γιατρό να της επιτρέψει να τις έχει κοντά της. Εκείνος έγνεψε καταφατικά.
- Στην ολιγοήμερη παραμονή της στο νοσοκομείο Σωτηρία που νοσηλεύτηκε υπάρχουν μέχρι σήμερα ασθενείς που τη θυμούνται. Ο κυρ -Αλέκος γι ’α παράδειγμα που νοσηλευόταν το ίδιο διάστημα θυμάται τη μορφή της Αγγελικής πολύ έντονα. Και τη θυμάται γιατί ήταν η αιτία να ανακτήσει τη χαμένη ελπίδα του. Ακόμη και ο γιος του που έτυχε να ακούσει για την Αγγελική στο Άγιο Όρος μιλά πολύ συχνά γι’ αυτήν.
Την θυμάμαι να έρχεται πάνω από το κρεβάτι μου και να μου χαμογελά. Κυρ- Αλέκο εγώ είμαι γυναίκα και δεν φοβάμαι, πόσο μάλλον εσύ που είσαι και άνδρας και έχεις περάσει και από τον στρατό δεν πρέπει καθόλου να σκιάζεσαι. Τι στο καλό ένας τόσο δα καρκίνος θα μας φοβίσει; Σιγά μην το βάλουμε κάτω. Άντε σκάσε τώρα ένα χαμόγελο να του δείξουμε πως δεν τον φοβόμαστε, μου είπε η Αγγελική. Την ρώτησα τι είναι αυτό που της δίνει τόσο θάρρος. Τότε εκείνη μου έδειξε την εικόνα του Χριστού. Συμβούλευσε μάλιστα και το γιο μου που ήταν παρών στο διάλογο να στραφεί προς την Εκκλησία γιατί η αγάπη του Χριστού, όχι μόνο γιατρεύει κάθε πόνο αλλά προσφέρει την αληθινή ευτυχία που αναζητά κάθε άνθρωπος.
Το πρώτο που ζήτησε η Αγγελική από τον Χρήστο μόλις πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο Σωτηρία ήταν να πιουν μαζί ένα καφέ. Οι δύο νέοι πήγαν στην πιο κοντινή καφετέρια. Η Αγγελική άρχισε τότε να του εξιστορεί τις εντυπώσεις που αποκόμισε από την νοσηλεία της στο νοσοκομείο. Του έλεγε για το πόσο ανάγκη έχει σήμερα ο άνθρωπος από έναν καλό λόγο, από ένα χαμόγελο ειλικρινούς αγάπης. Κουβαλούσε ένα περίεργο βαλιτσάκι μαζί της, που συνδεόταν με τον θώρακα με ένα λάστιχο. Όπως η ίδια εξήγησε γελώντας της το είχε δώσει ο γιατρός γιατί είχε πάρει αέρα ο πνεύμονας... «Ήθελε και αυτός τον αέρα του» είπε. Εκείνο που σε εντυπωσίαζε πάντα στην Αγγελική πέραν της ομορφιάς της ήταν το θάρρος της. Αντιμετώπιζε κατά έναν πρωτοφανή για όλους τρόπο την σοβαρή ασθένεια. Μάλιστα κοιτούσε να παρηγορήσει τους άλλους και δεν νοιαζόταν για το πρόβλημά της.
- Καθώς μιλούσαν χτύπησε το τηλέφωνο του Χρήστου. Στην τηλεφωνική γραμμή ήταν ο γέροντας από τα Άγραφα.
- Τι κάνει Χρήστο το κορίτσι; Ρώτησε ο παπούλης
- Καλά είναι γέροντα, μαζί είμαστε και πίνουμε καφέ.
Δώσ’ της το τηλέφωνο να της πω μια καλημέρα, είπε.
Ο Χρήστος έδωσε το τηλέφωνο στην Αγγελική.
- Πως είσαι κοπέλα μου;
- Καλά γέροντα, όλα φαίνεται πως πήγαν καλά...
- Ο Άγιος Δημήτριος και οι Αρχάγγελοι ήταν μαζί σου όλες αυτές τις ημέρες. Χαροποίησες τον ουρανό καλό μου κορίτσι. Χαίρονται ο Χριστός και η Παναγιά μας.
Λίγες ημέρες αργότερα η Αγγελική μάθαινε πως η κυρά -Ελένη η μητέρα της, την ημέρα της εγχείρησης θεώρησε καλό να ανάψει ένα κερί και μπήκε σε μια Εκκλησία που συνάντησε στο δρόμο της. Η Εκκλησία λειτουργούσε με το Παλαιό Ημερολόγιο και τιμούσε τη μνήμη του Αγίου Δημητρίου. Τότε η Αγγελική σύνδεσε τα λόγια του παπά από τα Άγραφα με την εικόνα του Αγίου Δημητρίου που εκείνος της έδωσε, όταν τον επισκέφθηκε.
Μετά την εγχείρηση για προληπτικούς, όπως είπε ο γιατρός λόγους, προέβη σε κάποιες χημειοθεραπείες. Ο Χρήστος την πίεζε να απαντήσει στην πρόταση γάμου. Ας τελειώσει αυτή η περιπέτεια και θα δούμε, του έλεγε! Ο Χρήστος ανησυχούσε από όσα είχε πει ο γέροντας και επεδίωκε να την κάνει ευτυχισμένη και να είναι δίπλα της. Η Αγγελική από την άλλη δεν ήθελε να πάρει μια τόσο σοβαρή απόφαση πριν διαπιστώσει την αποκατάσταση της υγείας της.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
ΜΕΡΟΣ ΣΤ
Οι ημέρες κυλούσαν ήρεμα. Οι κανονικοί καθημερινοί ρυθμοί μετά την εγχείρηση επανήλθαν. Η κατάσταση στο σπίτι σχεδόν είχε ηρεμήσει. Στην εργασία της όλοι πίστευαν πως η Αγγελική είχε νικήσει τη μάχη με την επάρατη νόσο! Ο μόνος που ενδόμυχα πλέον ανησυχούσε ήταν ο Χρήστος. Οι προτροπές του παπά των Αγράφων στριφογυρνούσαν συνεχώς στη σκέψη του. «Μην εγκαταλείψεις Χρήστο το κορίτσι. Να τη στηρίζεις τώρα στις δυσκολίες της και στον αγώνα της»! Η διάχυτη άλλωστε ζωγραφισμένη αγωνία στο πρόσωπο του ταπεινού λευίτη τον έβαζε σε σκέψεις... και τον βύθιζε σε περισυλλογή.
Και αυτό γιατί η τάχιστη, βελτίωση της υγείας της Αγγελικής, αμέσως μετά την εγχείρηση τον είχε κάνει να πιστεύει πως ο παπάς έκανε λάθος στη διάγνωση! Μία διαμάχη είχε ξεσπάσει με την αμφιβολία της λανθασμένης διάγνωσης που διογκωνόταν... από τη μία και από την άλλη με τα βιώματα, τις εμπειρίες και τα θαύματα που είχε δει κατά τη συναναστροφή του με τον ταπεινό γέροντα.
Σχεδόν ένα μήνα μετά την εγχείρηση, αφού πλέον ο γιατρός είχε αφαιρέσει και το «βαλιτσάκι» που είχε τοποθετήσει για να αντιμετωπίσει το μετεγχειρητικό πρόβλημα που προκλήθηκε με τον «αέρα στους πνεύμονες», η Αγγελική θεώρησε υποχρέωση να μεταβεί στα νησιά της Σύμης και στην Μυτιλήνη. Ήθελε διακαώς να ευχαριστήσει τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, γιατί όπως έλεγε τον ένιωθε δίπλα της καθ’ όλη τη διάρκεια της εγχείρησης. Ο Χρήστος της πρότεινε να τη συνοδεύσει. «Θα πάω μόνη μου. Αρκετές ημέρες σπατάλησες για μένα από την κανονική σου άδεια. Καλό είναι να μην προκαλείς προβλήματα στην υπηρεσία σου. Ήθελε άλλωστε να με συνοδεύσει και η μάνα μου και της απάντησα αρνητικά», είπε στον Χρήστο.
-Πως διαμορφώνεται η κατάσταση στο σπίτι; ρώτησε επ’ ευκαιρίας ο Χρήστος.
-Υπάρχουν οι ίδιες δυσκολίες αλλά τώρα κάπως έχουν ηρεμήσει τα πράγματα. Η μητέρα μου, ωστόσο, επηρεάζεται πολλές φορές από την αδελφή μου και κάνει αλλόκοτα πράγματα. Να πριν από λίγες ημέρες εν αγνοία μου έκλεισε τραπέζι σε νυκτερινό κέντρο! Αναγκάστηκα να της πω πως δεν είμαι ακόμη σε θέση να ξενυχτάω, όπως παλιά. Επικαλέστηκα ψυχική κόπωση για να αποφύγω τα μπουζούκια. Η ίδια συμπεριφορά παρατηρείται και από την αδελφή μου. Της έχει μπει έμμονη ιδέα πως θα γίνω μοναχή, επειδή διαβάζω βίους αγίων και την Αγία Γραφή. Στην κυριολεξία ορισμένες φορές δείχνει παντελώς αλλοπρόσαλλη προκαλώντας καυγάδες χωρίς λόγο. Γνωρίζω όμως, ότι τους καυγάδες αυτούς τους προκαλεί ο πονηρός και γι’ αυτό δεν αντιδρώ. Σωπαίνω και επικαλούμαι, όπως συνιστά ο γέροντας Παϊσιος, τον Χριστό. Να δεις τότε πως όλα διορθώνονται», είπε χαμογελώντας η Αγγελική.
Ο «προπονητής» Αρχάγγελος
Παραμονές της μεγάλης γιορτής των Χριστουγέννων μετέβη στη Σύμη. Πήγε απευθείας στο μοναστήρι του Πανορμίτη και στάθηκε με ευλάβεια γονατιστή μπροστά στην εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Τον ευχαρίστησε για τα όσα έκανε σ’ αυτή και τον ικέτευσε να βρίσκεται δίπλα της δίνοντάς της δύναμη να αντεπεξέρχεται σε κάθε νέα δυσκολία. Και δυσκολία όπως εξηγούσε στον αγαπημένο της Χρήστο δεν ελάμβανε την προσωπική δοκιμασία με την υγεία της αλλά την αποστασία από τον τριαδικό Θεό των γονιών της, της αδελφής της και των φίλων της στην εργασία. «Παρακάλεσα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ να επαναλάβει το «στώμεν καλώς» για όλους μας για να σταματήσει αυτή η κατρακύλα της ορθόδοξης Ελλάδος» έλεγε στον Χρήστο.
Εκείνος θέλοντας να την πειράξει της έλεγε: «Καλά έκανες ολόκληρο ταξίδι μέσα στο καταχείμωνο και ξέχασες να του πεις να σε έχει καλά στην υγεία σου. Τελικά είσαι παντελώς κουτή;»!
«Καλά είναι κάποιος μόνο στην περίπτωση που ζει Χριστός μέσα του, ανεξάρτητα αν υποφέρει σωματικά. Να, ο φτωχός Λάζαρος δεν υπέφερε από την πείνα; Αλλά, δεν νοιαζόταν καθόλου για το πρόβλημά του και το μόνο που τον απασχολούσε ήταν να λούζεται αδιάλειπτα στη χάρη του τριαδικού Θεού. Έτσι, κατέστη βασιλιάς στην αιωνιότητα. Δύσκολος δρόμος, Χρήστο, γεμάτος τριβόλια... αλλά όλη η ομορφιά κρύβεται σ’αυτόν ακριβώς τον αγώνα! Δεν με νοιάζει λοιπόν τι μου επιφυλάσσει ο Χριστός, προκειμένου να προετοιμάσει το έδαφος για να ζει μέσα μου. Με νοιάζει να στέκομαι καλά, να στέκομαι μετά φόβου για να καταστώ άξια αγωνίστρια. Ε! σ’ αυτόν τον αγώνα ζήτησα να έχω προπονητή τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Δεν σου κρύβω πως η συμφωνία κλείστηκε στον Πανορμίτη αλλά νομίζω πως το συμβόλαιο θα κλειστεί στο Μανταμάδο της Μυτιλήνης. Ελπίζω να αναλάβει την προπόνησή μου, έτσι ώστε να είμαι έτοιμη για μία καλή μεταγραφή... στον Ολυμπιακό εννοώ!», είπε χαμογελώντας.
«Ε! αν κατάφερες και έκλεισες συμφωνία για να σε αναλάβει να σε προπονεί ο Αρχάγγελος Μιχαήλ τότε πες του να βρει και σε μένα έναν καλό προπονητή» απάντησε ο Χρήστος.
- Εσύ έχεις καλό προπονητή. Απλά φρόντιζε να μην αμφιβάλλεις γι’ αυτόν και να τον αφουγκράζεσαι είτε είσαι μαζί του στ’ Άγραφα είτε στην Αθήνα. Σε έχει σαν παιδί του και σε γυμνάζει, ώστε να καταστείς δυνατός αγωνιστής της Παναγίας και του Χριστού, είπε η Αγγελική. Εννοούσε βέβαια τον γέροντα ασκητή και λευίτη και διάκονο της Αρχόντισσας των Αγράφων, της Αγίας Θεοτόκου.
Υπέρ των φτωχών
Ενόψει της εορτής των Χριστουγέννων ο Χρήστος θέλοντας να συνεισφέρει εμπράκτως στη απαστράπτουσα ψυχή και σώματι Αγγελική της ανακοίνωσε πως σκέπτεται να της πάρει ένα δακτυλίδι. Ξαφνιάστηκε όταν η Αγγελική τον ρώτησε πόσα χρήματα προτίθεται να διαθέσει. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας συναντήθηκαν και ήπιαν μαζί καφέ. Στη συνέχεια η Αγγελική του πρότεινε να την ακολουθήσει σε ένα κοντινό Χρυσοχοείο προκειμένου να αγοράσει το δακτυλίδι. Με έκπληξη ο Χρήστος είδε πως το περιβόητο κατάστημα με τα χρυσαφικά ήταν ο ναός του Αγίου Σώστη, που βρίσκεται επί της λεωφόρου Συγγρού. Στο συγκεκριμένο ναό διακονούσε και ο πνευματικός της. Αρχικά νόμιζα, όπως εξιστορούσε αργότερα ο Χρήστος ότι μπήκε μέσα για να ανάψει ένα κερί. Μου έγνεψε όμως να την ακολουθήσω. Με οδήγησε μπροστά σε ένα κουτί που έγραφε «υπέρ του φιλοπτώχου» και με προέτρεψε να ρίξω μέσα τα χρήματα που θα διέθετα για να της αγοράσω δακτυλίδι. Ένιωσα αμήχανος αρχικά και ασυναίσθητα της έδωσα τα 600 ευρώ και της είπα θυμωμένα «ρίξτα εσύ μέσα»! Νόμιζα πως δεν ήθελε από μένα δώρο και θύμωσα με την πράξη της.
Εκείνη τότε άρχισε να μου εξηγεί πως όπως γνωρίζει από τον πνευματικό της υπάρχουν πολλοί φτωχοί που αναμένουν να πάρουν μία μικρή βοήθεια από το Φιλόπτωχο του ναού για να περάσουν τα Χριστούγεννα. Θέλησε λοιπόν το «δακτυλίδι» που θα της χάριζε, να πιάσει καλύτερο τόπο από το δάκτυλό της. Τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Και ο Χρήστος θέλοντας να διορθώσει τη συμπεριφορά του είπε: «Εσύ Αγγελικούλα μου πόσα χρήματα θα διέθετες για το Χριστουγεννιάτικο δώρο που θα μου κάνεις»;
- Χρήστο σκοπεύω να σου πάρω ένα ζεστό κασκόλ από τα Duty free του αεροδρομίου να το φοράς στη μηχανή για να μην κρυώνεις. Ε! τόσο φθηνά θα την βγάλεις; Μόνο με ένα κασκόλ; Γιατί έλεγα πως αν διέθετες περισσότερα να τα μοιράζαμε σε φτωχές οικογένειες μέσω των ναών. Δεν σου κρύβω πως η πράξη σου με συγκίνησε.
Τότε η Αγγελική του είπε πως ένα μέρος του δώρου που πήρε από την εργασία της το έδωσε στη μητέρα της γιατί τα οικονομικά στο σπίτι εξ αιτίας και της εγχείρησης δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ένα άλλο μέρος των χρημάτων που θα διέθετε, όπως έπραττε κάθε χρόνο για καλλυντικά και ρούχα το διέθεσε ήδη για τους φτωχούς μέσω του φιλόπτωχου. Κράτησε λίγα χρήματα για να αγοράσει μικρής αξίας δώρα για εκείνον και τους δικούς της. Από τότε και με κάθε ευκαιρία ο Χρήστος και η Αγγελική ανακάλυπταν φτωχές οικογένειες και τις ενίσχυαν χωρίς να γνωρίζει κανείς τίποτε...
Με κάθε ευκαιρία μάλιστα η Αγγελική έβγαζε από τη τσάντα της δύο- τρεις στίχους από το 40ο ψαλμό του προφήτη Δαυίδ και το διάβαζε για να το συνειδητοποιήσει πρωτίστως η ίδια, όπως έλεγε. «Μακάριος ο συνιών επί πτωχόν και πένητα’ εν ημέρα πονηρά ρύσεται αυτόν ο Κύριος... Κύριος βοηθήσαι αυτώ επί κλίνης οδύνης αυτού’ όλην την κοίτην αυτού έστρεψας εν τη αρρωστία αυτού.
Νέο σκληρό μαρτύριο!
Πριν την πρωτοχρονιά η Αγγελική επισκέφθηκε και το προσκύνημα του Ταξιάρχη στο Μανταμάδο, όπου υπεγράφη, όπως έλεγε χαριτολογώντας το συμβόλαιο με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, ο οποίος ανέλαβε να την προπονεί στο στίβο της εν Χριστώ βιωτής. Μετά την επιστροφή της από το προσκύνημα στον Ταξιάρχη, το οποίο κράτησε μυστικό από τους δικούς της η Αγγελική έλαμπε στην κυριολεξία. Ο Χρήστος συμμετείχε με τον τρόπο του στην χαρά της, ενισχύοντας την στην εν Χριστώ βιωτή. Της πρόσφερε βιβλία με βίους αγίων και της εκμυστηρευόταν τα βιώματά του από την παραμονή του κοντά στον παπά των Αγράφων.
Στα μέσα του Ιανουαρίου η Αγγελική μετέβη στο νοσοκομείο Υγεία για να κάνει μία τυπική εξέταση στον Αξονικό τομογράφο, απαραίτητη για τους καρκινοπαθείς. Ο Χρήστος τη συνόδευσε. Τα αποτελέσματα της εξέτασης έδειξαν την παρουσία όγκου στο κεφάλι. Ζήτησε από τον Χρήστο να πάνε να πιουν ένα καφέ και εκεί αναφέρθηκε στο πως θα το αναφέρει στη μάνα της.
«Δεν με νοιάζει για μένα Χρήστο. Γνωρίζω πως ο Χριστός θα μου δώσει δύναμη να το ξεπεράσω. Με νοιάζει για τη μάνα μου και την αδελφή μου. Πως άραγε θα αντιδράσουν; Και να πάρει η ευχή δεν θα μπορέσω τους το κρύψω γιατί ο γιατρός με τον οποίο μίλησα, μου είπε να αρχίσω αμέσως χημειοθεραπείες. Ως εκ τούτου θα πρέπει να τους το πω», υπογράμμισε παίρνοντας μία βαθιά ανάσα.
Θαύμαζα τη δύναμή της και απορούσα για το θάρρος της. Τηλεφώνησα στον γέροντα και του είπα ότι η Αγγελική δεν ζήτησε από τον Αρχάγγελο Μιχαήλ να γίνει καλά αλλά να της δίνει δύναμη να αντέχει κάθε μαρτύριο. Σχολιάζοντας ο γέροντας λευίτης τη στάση της Αγγελικής, έλεγε ότι ο Χριστός προσέφερε πλούσια χάρη μαζί με τη νέα σκληρή δοκιμασία στην νεαρή αεροσυνοδό.
Οι ημέρες κυλούσαν ήρεμα. Οι κανονικοί καθημερινοί ρυθμοί μετά την εγχείρηση επανήλθαν. Η κατάσταση στο σπίτι σχεδόν είχε ηρεμήσει. Στην εργασία της όλοι πίστευαν πως η Αγγελική είχε νικήσει τη μάχη με την επάρατη νόσο! Ο μόνος που ενδόμυχα πλέον ανησυχούσε ήταν ο Χρήστος. Οι προτροπές του παπά των Αγράφων στριφογυρνούσαν συνεχώς στη σκέψη του. «Μην εγκαταλείψεις Χρήστο το κορίτσι. Να τη στηρίζεις τώρα στις δυσκολίες της και στον αγώνα της»! Η διάχυτη άλλωστε ζωγραφισμένη αγωνία στο πρόσωπο του ταπεινού λευίτη τον έβαζε σε σκέψεις... και τον βύθιζε σε περισυλλογή.
Και αυτό γιατί η τάχιστη, βελτίωση της υγείας της Αγγελικής, αμέσως μετά την εγχείρηση τον είχε κάνει να πιστεύει πως ο παπάς έκανε λάθος στη διάγνωση! Μία διαμάχη είχε ξεσπάσει με την αμφιβολία της λανθασμένης διάγνωσης που διογκωνόταν... από τη μία και από την άλλη με τα βιώματα, τις εμπειρίες και τα θαύματα που είχε δει κατά τη συναναστροφή του με τον ταπεινό γέροντα.
Σχεδόν ένα μήνα μετά την εγχείρηση, αφού πλέον ο γιατρός είχε αφαιρέσει και το «βαλιτσάκι» που είχε τοποθετήσει για να αντιμετωπίσει το μετεγχειρητικό πρόβλημα που προκλήθηκε με τον «αέρα στους πνεύμονες», η Αγγελική θεώρησε υποχρέωση να μεταβεί στα νησιά της Σύμης και στην Μυτιλήνη. Ήθελε διακαώς να ευχαριστήσει τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, γιατί όπως έλεγε τον ένιωθε δίπλα της καθ’ όλη τη διάρκεια της εγχείρησης. Ο Χρήστος της πρότεινε να τη συνοδεύσει. «Θα πάω μόνη μου. Αρκετές ημέρες σπατάλησες για μένα από την κανονική σου άδεια. Καλό είναι να μην προκαλείς προβλήματα στην υπηρεσία σου. Ήθελε άλλωστε να με συνοδεύσει και η μάνα μου και της απάντησα αρνητικά», είπε στον Χρήστο.
-Πως διαμορφώνεται η κατάσταση στο σπίτι; ρώτησε επ’ ευκαιρίας ο Χρήστος.
-Υπάρχουν οι ίδιες δυσκολίες αλλά τώρα κάπως έχουν ηρεμήσει τα πράγματα. Η μητέρα μου, ωστόσο, επηρεάζεται πολλές φορές από την αδελφή μου και κάνει αλλόκοτα πράγματα. Να πριν από λίγες ημέρες εν αγνοία μου έκλεισε τραπέζι σε νυκτερινό κέντρο! Αναγκάστηκα να της πω πως δεν είμαι ακόμη σε θέση να ξενυχτάω, όπως παλιά. Επικαλέστηκα ψυχική κόπωση για να αποφύγω τα μπουζούκια. Η ίδια συμπεριφορά παρατηρείται και από την αδελφή μου. Της έχει μπει έμμονη ιδέα πως θα γίνω μοναχή, επειδή διαβάζω βίους αγίων και την Αγία Γραφή. Στην κυριολεξία ορισμένες φορές δείχνει παντελώς αλλοπρόσαλλη προκαλώντας καυγάδες χωρίς λόγο. Γνωρίζω όμως, ότι τους καυγάδες αυτούς τους προκαλεί ο πονηρός και γι’ αυτό δεν αντιδρώ. Σωπαίνω και επικαλούμαι, όπως συνιστά ο γέροντας Παϊσιος, τον Χριστό. Να δεις τότε πως όλα διορθώνονται», είπε χαμογελώντας η Αγγελική.
Ο «προπονητής» Αρχάγγελος
Παραμονές της μεγάλης γιορτής των Χριστουγέννων μετέβη στη Σύμη. Πήγε απευθείας στο μοναστήρι του Πανορμίτη και στάθηκε με ευλάβεια γονατιστή μπροστά στην εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Τον ευχαρίστησε για τα όσα έκανε σ’ αυτή και τον ικέτευσε να βρίσκεται δίπλα της δίνοντάς της δύναμη να αντεπεξέρχεται σε κάθε νέα δυσκολία. Και δυσκολία όπως εξηγούσε στον αγαπημένο της Χρήστο δεν ελάμβανε την προσωπική δοκιμασία με την υγεία της αλλά την αποστασία από τον τριαδικό Θεό των γονιών της, της αδελφής της και των φίλων της στην εργασία. «Παρακάλεσα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ να επαναλάβει το «στώμεν καλώς» για όλους μας για να σταματήσει αυτή η κατρακύλα της ορθόδοξης Ελλάδος» έλεγε στον Χρήστο.
Εκείνος θέλοντας να την πειράξει της έλεγε: «Καλά έκανες ολόκληρο ταξίδι μέσα στο καταχείμωνο και ξέχασες να του πεις να σε έχει καλά στην υγεία σου. Τελικά είσαι παντελώς κουτή;»!
«Καλά είναι κάποιος μόνο στην περίπτωση που ζει Χριστός μέσα του, ανεξάρτητα αν υποφέρει σωματικά. Να, ο φτωχός Λάζαρος δεν υπέφερε από την πείνα; Αλλά, δεν νοιαζόταν καθόλου για το πρόβλημά του και το μόνο που τον απασχολούσε ήταν να λούζεται αδιάλειπτα στη χάρη του τριαδικού Θεού. Έτσι, κατέστη βασιλιάς στην αιωνιότητα. Δύσκολος δρόμος, Χρήστο, γεμάτος τριβόλια... αλλά όλη η ομορφιά κρύβεται σ’αυτόν ακριβώς τον αγώνα! Δεν με νοιάζει λοιπόν τι μου επιφυλάσσει ο Χριστός, προκειμένου να προετοιμάσει το έδαφος για να ζει μέσα μου. Με νοιάζει να στέκομαι καλά, να στέκομαι μετά φόβου για να καταστώ άξια αγωνίστρια. Ε! σ’ αυτόν τον αγώνα ζήτησα να έχω προπονητή τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Δεν σου κρύβω πως η συμφωνία κλείστηκε στον Πανορμίτη αλλά νομίζω πως το συμβόλαιο θα κλειστεί στο Μανταμάδο της Μυτιλήνης. Ελπίζω να αναλάβει την προπόνησή μου, έτσι ώστε να είμαι έτοιμη για μία καλή μεταγραφή... στον Ολυμπιακό εννοώ!», είπε χαμογελώντας.
«Ε! αν κατάφερες και έκλεισες συμφωνία για να σε αναλάβει να σε προπονεί ο Αρχάγγελος Μιχαήλ τότε πες του να βρει και σε μένα έναν καλό προπονητή» απάντησε ο Χρήστος.
- Εσύ έχεις καλό προπονητή. Απλά φρόντιζε να μην αμφιβάλλεις γι’ αυτόν και να τον αφουγκράζεσαι είτε είσαι μαζί του στ’ Άγραφα είτε στην Αθήνα. Σε έχει σαν παιδί του και σε γυμνάζει, ώστε να καταστείς δυνατός αγωνιστής της Παναγίας και του Χριστού, είπε η Αγγελική. Εννοούσε βέβαια τον γέροντα ασκητή και λευίτη και διάκονο της Αρχόντισσας των Αγράφων, της Αγίας Θεοτόκου.
Υπέρ των φτωχών
Ενόψει της εορτής των Χριστουγέννων ο Χρήστος θέλοντας να συνεισφέρει εμπράκτως στη απαστράπτουσα ψυχή και σώματι Αγγελική της ανακοίνωσε πως σκέπτεται να της πάρει ένα δακτυλίδι. Ξαφνιάστηκε όταν η Αγγελική τον ρώτησε πόσα χρήματα προτίθεται να διαθέσει. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας συναντήθηκαν και ήπιαν μαζί καφέ. Στη συνέχεια η Αγγελική του πρότεινε να την ακολουθήσει σε ένα κοντινό Χρυσοχοείο προκειμένου να αγοράσει το δακτυλίδι. Με έκπληξη ο Χρήστος είδε πως το περιβόητο κατάστημα με τα χρυσαφικά ήταν ο ναός του Αγίου Σώστη, που βρίσκεται επί της λεωφόρου Συγγρού. Στο συγκεκριμένο ναό διακονούσε και ο πνευματικός της. Αρχικά νόμιζα, όπως εξιστορούσε αργότερα ο Χρήστος ότι μπήκε μέσα για να ανάψει ένα κερί. Μου έγνεψε όμως να την ακολουθήσω. Με οδήγησε μπροστά σε ένα κουτί που έγραφε «υπέρ του φιλοπτώχου» και με προέτρεψε να ρίξω μέσα τα χρήματα που θα διέθετα για να της αγοράσω δακτυλίδι. Ένιωσα αμήχανος αρχικά και ασυναίσθητα της έδωσα τα 600 ευρώ και της είπα θυμωμένα «ρίξτα εσύ μέσα»! Νόμιζα πως δεν ήθελε από μένα δώρο και θύμωσα με την πράξη της.
Εκείνη τότε άρχισε να μου εξηγεί πως όπως γνωρίζει από τον πνευματικό της υπάρχουν πολλοί φτωχοί που αναμένουν να πάρουν μία μικρή βοήθεια από το Φιλόπτωχο του ναού για να περάσουν τα Χριστούγεννα. Θέλησε λοιπόν το «δακτυλίδι» που θα της χάριζε, να πιάσει καλύτερο τόπο από το δάκτυλό της. Τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Και ο Χρήστος θέλοντας να διορθώσει τη συμπεριφορά του είπε: «Εσύ Αγγελικούλα μου πόσα χρήματα θα διέθετες για το Χριστουγεννιάτικο δώρο που θα μου κάνεις»;
- Χρήστο σκοπεύω να σου πάρω ένα ζεστό κασκόλ από τα Duty free του αεροδρομίου να το φοράς στη μηχανή για να μην κρυώνεις. Ε! τόσο φθηνά θα την βγάλεις; Μόνο με ένα κασκόλ; Γιατί έλεγα πως αν διέθετες περισσότερα να τα μοιράζαμε σε φτωχές οικογένειες μέσω των ναών. Δεν σου κρύβω πως η πράξη σου με συγκίνησε.
Τότε η Αγγελική του είπε πως ένα μέρος του δώρου που πήρε από την εργασία της το έδωσε στη μητέρα της γιατί τα οικονομικά στο σπίτι εξ αιτίας και της εγχείρησης δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ένα άλλο μέρος των χρημάτων που θα διέθετε, όπως έπραττε κάθε χρόνο για καλλυντικά και ρούχα το διέθεσε ήδη για τους φτωχούς μέσω του φιλόπτωχου. Κράτησε λίγα χρήματα για να αγοράσει μικρής αξίας δώρα για εκείνον και τους δικούς της. Από τότε και με κάθε ευκαιρία ο Χρήστος και η Αγγελική ανακάλυπταν φτωχές οικογένειες και τις ενίσχυαν χωρίς να γνωρίζει κανείς τίποτε...
Με κάθε ευκαιρία μάλιστα η Αγγελική έβγαζε από τη τσάντα της δύο- τρεις στίχους από το 40ο ψαλμό του προφήτη Δαυίδ και το διάβαζε για να το συνειδητοποιήσει πρωτίστως η ίδια, όπως έλεγε. «Μακάριος ο συνιών επί πτωχόν και πένητα’ εν ημέρα πονηρά ρύσεται αυτόν ο Κύριος... Κύριος βοηθήσαι αυτώ επί κλίνης οδύνης αυτού’ όλην την κοίτην αυτού έστρεψας εν τη αρρωστία αυτού.
Νέο σκληρό μαρτύριο!
Πριν την πρωτοχρονιά η Αγγελική επισκέφθηκε και το προσκύνημα του Ταξιάρχη στο Μανταμάδο, όπου υπεγράφη, όπως έλεγε χαριτολογώντας το συμβόλαιο με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, ο οποίος ανέλαβε να την προπονεί στο στίβο της εν Χριστώ βιωτής. Μετά την επιστροφή της από το προσκύνημα στον Ταξιάρχη, το οποίο κράτησε μυστικό από τους δικούς της η Αγγελική έλαμπε στην κυριολεξία. Ο Χρήστος συμμετείχε με τον τρόπο του στην χαρά της, ενισχύοντας την στην εν Χριστώ βιωτή. Της πρόσφερε βιβλία με βίους αγίων και της εκμυστηρευόταν τα βιώματά του από την παραμονή του κοντά στον παπά των Αγράφων.
Στα μέσα του Ιανουαρίου η Αγγελική μετέβη στο νοσοκομείο Υγεία για να κάνει μία τυπική εξέταση στον Αξονικό τομογράφο, απαραίτητη για τους καρκινοπαθείς. Ο Χρήστος τη συνόδευσε. Τα αποτελέσματα της εξέτασης έδειξαν την παρουσία όγκου στο κεφάλι. Ζήτησε από τον Χρήστο να πάνε να πιουν ένα καφέ και εκεί αναφέρθηκε στο πως θα το αναφέρει στη μάνα της.
«Δεν με νοιάζει για μένα Χρήστο. Γνωρίζω πως ο Χριστός θα μου δώσει δύναμη να το ξεπεράσω. Με νοιάζει για τη μάνα μου και την αδελφή μου. Πως άραγε θα αντιδράσουν; Και να πάρει η ευχή δεν θα μπορέσω τους το κρύψω γιατί ο γιατρός με τον οποίο μίλησα, μου είπε να αρχίσω αμέσως χημειοθεραπείες. Ως εκ τούτου θα πρέπει να τους το πω», υπογράμμισε παίρνοντας μία βαθιά ανάσα.
Θαύμαζα τη δύναμή της και απορούσα για το θάρρος της. Τηλεφώνησα στον γέροντα και του είπα ότι η Αγγελική δεν ζήτησε από τον Αρχάγγελο Μιχαήλ να γίνει καλά αλλά να της δίνει δύναμη να αντέχει κάθε μαρτύριο. Σχολιάζοντας ο γέροντας λευίτης τη στάση της Αγγελικής, έλεγε ότι ο Χριστός προσέφερε πλούσια χάρη μαζί με τη νέα σκληρή δοκιμασία στην νεαρή αεροσυνοδό.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
ΜΕΡΟΣ Ζ
Πως άραγε επιτρέπει ο καλός Θεός τόσο πόνο στον άνθρωπο; Γιατί δεν τον απέφυγε ούτε ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός Του; Τι μυστήριο κρύβεται πίσω από τον πόνο που ο άνθρωπος σ’ όλη τη ζωή του προσπαθεί και αγωνίζεται με κάθε μέσο να αποφύγει; Μήπως ο πόνος είναι η πύλη της αιωνιότητας; Κι αν ναι, τότε ποιο είναι το κλειδί που την ανοίγει; Ποιος μπορεί να λύσει τις απορίες αυτές αγαπημένε μου Χρήστο;
Μη με ρωτάς εμένα Αγγελική τις απαντήσεις αυτές μόνο ο παπάς από τ’ Άγραφα μπορεί κατά τη γνώμη μου να τις δώσει. Τι λες είσαι έτοιμη να ανηφορίσουμε προς τ’ εκεί μήπως και λύσει τις απορίες αυτές που ταλανίζουν και τη δική μου σκέψη;
Όχι καλέ μου Χρήστο δεν θα επισκεφθούμε τώρα τον παπά. Θέλω πρώτα να ρουφήξω, όπως η μέλισσα τη γύρη, τις εμπειρίες και της νέας δοκιμασίας που επέτρεψε ο Κύριος για μένα. Μη σχηματίσεις τη λανθασμένη εντύπωση πως είμαι γενναία ή θεοπάλαβη. Κάθε άλλο, θα έλεγα. Πιο δειλή και φοβητσιάρα γυναίκα από μένα δεν υπάρχει σ’ ολάκερη την οικουμένη. Απλά διαπίστωσα πως κατά την πρώτη μάχη με τον καρκίνο και με το φόβο του θανάτου που διάχυτα απλωνόταν γύρω μου έγινε μια σημαντική αλλαγή μέσα μου, ένα ανεξήγητο θαύμα! Γιατί η μάχη αυτή με τον πόνο και την ανασφάλεια που αυτός προκαλεί αποτέλεσε την αιτία να ανοίξει η καρδιά μου διάπλατα. Έτσι γνώρισα τον Χριστό και τους αγίους. Βίωσα την πίστη μέσα από την ασυνείδητη αρχικά ανάγκη να στηριχθώ από κάπου’ μέσα από την ανθρώπινη λαχτάρα να ελπίζω στην αποκατάσταση της υγείας μου. Και το σπουδαιότερο από όλα είναι πως πέρασα το κατώφλι της Εκκλησίας και βίωσα μέσα από πνευματοφόρους αγίους γέροντες όπως τον καλοσυνάτο Παΐσιο και το θαυμαστό βιβλίο του αλλά και τον παπά των Αγράφων μια ζωή άγνωστη σε μένα μέχρι πρότινος. Μια ζωή που έφερε στην κυριολεξία τα πάνω κάτω.
Ο ανθρώπινος πόνος η κατά την Εκκλησία μας δοκιμασία με έφερε σε επαφή με έναν κόσμο άγνωστο που εντελώς αγνοούσα. Με βοήθησε επίσης να συνομιλώ με τον ουρανό και να απευθύνομαι σε προσωπικό επίπεδο με τον Χριστό. Μην με κοιτάς καλέ μου περίεργα. Δεν είμαι ούτε χαζή ούτε τρελή. Είμαι απλά θα έλεγα τρελά ερωτευμένη. Αλλά ο πρωτόγνωρος αυτός έρωτας αυτός για πολλούς είναι ακατανόητος. Θαρρώ μάλιστα πως είναι ο ίδιος έρωτας που έκανε κάποιους άλλους, επίσης τρελούς για την κοινωνία μας να περάσουν ολάκερη τη ζωή τους κλεισμένοι σε μια σπηλιά ή ανεβασμένοι σε ένα δέντρο ή να τραγουδούν όταν τους έριχναν στα άγρια θηρία και στην φωτιά. Θέλω να πιστεύω πως είναι ο ίδιος έρωτας που κάνει ορισμένους νέους και νέες να εγκαταλείπουν σωματικά την κοινωνία και να εντάσσονται στην κοινωνία του Θεού, τη μοναστική κοινωνία για να πολεμούν πιο δυνατά σαν τα παλικάρια του Μ. Αλεξάνδρου...
Ερωτεύθηκα καλέ μου Χρήστο τον τριαδικό και μόνο αληθινό Θεό. Και στον έρωτα αυτό με οδήγησε η πρόσφατη σκληρή δοκιμασία. Η βίωση του πόνου και η αίσθηση πως η ημέρα που ανοίγω τα μάτια μου ίσως είναι η τελευταία με έκανε να αγαπώ τα πάντα και να προσεύχομαι για τους πάντες. Ο π. Γεώργιος, ο πνευματικός μου την κατάσταση αυτή την ονομάζει μνήμη θανάτου και θεωρεί πως είναι χάρισμα του Θεού στον άνθρωπο. Οι δικοί μου όμως, με λένε αναίσθητη. Είναι κάτι ανεξήγητο που προκαλεί ευτυχία. Η αλήθεια είναι πως μέσα μου είμαι γεμάτη από αισθήματα. Θυμάσαι λ.χ. τον κυρ- Αλέκο στο νοσοκομείο που υπέφερε από καρκίνο;
Ναι, τον θυμάμαι. Ε! απορούσα βλέποντας τον απογοητευμένο και φοβισμένο. Και τότε μια εσωτερική δυνατή φωνή με παρακινούσε να τον τραβήξω από το χέρι και να τον βάλω μέσα στον κόσμο που προσωπικά βίωνα. Να το ρίξω μέσα στον ιδιότυπο μικρό Παράδεισο που ανακάλυψα από τη διαχείριση του προσωπικού θα έλεγα δράματος η δοκιμασίας.
Και για να μην σε ζαλίζω με τα δικά μου ένα και μόνο θα σου πω τελευταίο. Ζήτησα από τον Χριστό να μου ενισχύει αυτόν τον μύχιο έρωτα προς τον ουρανό με κάθε τρόπο ακόμη κι αν έφθανα στο σταυροδρόμι της επιλογής μεταξύ μαρτυρίου –πόνου και ανάστασης και πλήρους αποκατάστασης της υγείας μου.
Και Εκείνος άκουσε τις προσευχές μου. Μου έδωσε ως δώρο τη νέα δοκιμασία αλλά παραχώρησε δίπλα μου και άριστο προπονητή, τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Επέλεξα τα δύσκολα, είπε χαμογελώντας η Αγγελική.
Ειλικρινά αδυνατούσα να εισέλθω στον κόσμο της. Αν και αστυνομικός φοβόμουν να κάνω τέτοιου είδους άλματα. Αλλά απ’ την άλλη πλευρά βλέποντας και εισπράττοντας την ευτυχία που ζούσε στο θείο έρωτα της με τον Χριστό την κατανοούσα, αν και κατά βάθος ομολογώ πως μου έβγαινε ασυνείδητα ένα αίσθημα ζήλειας.
Το μόνο που καθημερινά διαπίστωνα πλέον είναι πως η αγαπημένη μου είχε επικεντρώσει αυτό που λέμε καθημερινότητα στην προσφορά προς τον πλησίον. Θυμάμαι πως επισκέφθηκε τις εγκαταστάσεις του «Χαμόγελου του Παιδιού» και ζήτησε να προσφέρει ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες της. Ήθελε να νιώσει ως μάννα στις ταλαιπωρημένες παιδικές ψυχές. Οι υπεύθυνοι του κέντρου τη ρώτησαν εάν πάσχει από καμιά σοβαρή ασθένεια. Σοβαρή όχι, να λιγάκι καρκίνο μου έδωσε ο Θεός, απάντησε η Αγγελική. Εκείνοι της απάντησαν τότε αρνητικά. Η Αγγελική μπορεί να στενοχωρήθηκε αλλά τους δικαιολόγησε λέγοντας: «Καλά κάνουν και προφυλάγουν τα παιδάκια»!
Ένα άλλο που είχα παρατηρήσει στη συμπεριφορά της είναι πως διακριτικά όπου και αν πηγαίναμε έκανε με το χέρι της το σημάδι του σταυρού. Σταύρωνε δηλαδή τους ανθρώπους, τα σπίτια τους, τα καταστήματα, τα ζώα ακόμη και τα δέντρα. Βρε μήπως έπρεπε να γίνεις μοναχή, μόνο οι παπάδες και οι μοναχοί σταυρώνουν; τη ρώτησα μια ημέρα με απορία. Εκείνη χαμογελώντας μου είπε. «Δεν ξέρω τι κάνουν οι παπάδες. Εκείνο που έχω να σημειώσω είναι πως μια εσωτερική παρόρμηση με παρακινεί να σταυρώνω τους πάντες ευχόμενη να μοιραστώ μαζί τους την ευτυχία που νιώθω. Παρακαλώ το Θεό να τους φέρει κοντά Του. Ακολουθώ τη συμβουλή του δικού σου παπά. Να ευλογώ δηλαδή συνεχώς γιατί έτσι μαζεύονται σε μένα πολλαπλάσιες ευλογίες».
Εκεί που συναντούσε δυσκολία η Αγγελική ήταν στη σχέση της με τους δικούς της. Με κανένα τρόπο δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως έπρεπε να αλλάξουν ρότα. Να επιστρέψουν στο Θεό. Ο πατέρας της είχε ροπή προς την χαρτοπαιξία, η μητέρα της και η αδελφή της ζούσαν μακράν του τριαδικού Θεού. Όλοι επικεντρώνονταν στον καθημερινό επιούσιο και στην απόκτηση πλούτου για μια άνετη ζωή.
«Τους δικαιολογούσα γιατί τα ίδια έκανα και εγώ πριν συναντηθώ και μιλήσω τετ-α-τετ με τον Κύριο», σχολίαζε η Αγγελική. Στην αδελφή της δώρισε το βιβλίο του γέροντα Παϊσίου αλλά εκείνη δεν το άνοιξε. Γι’ αυτό όταν τους ανακοίνωσε μετά λίγες ημέρες χαμογελώντας πως έπρεπε να κάνει νέες χημειοθεραπείες και να υποστεί μέσα σε ένα μήνα μια νέα εγχείρηση, αυτή τη φορά στο κεφάλι εκείνοι άρχισαν να φωνάζουν κατά του Θεού. Χαρακτηριστικό είναι πως αδελφή της άνοιξε το παράθυρο και άρχισε χωρίς να υπολογίζει τους γείτονες να βρίζει τον Χριστό και να τον θεωρεί αίτιο της δυστυχίας που ήρθε στην οικογένεια. Κάτι αντίστοιχο έκανε και η μάνα ενώ ο πατέρας προτίμησε να ξεσκάσει και να ...ξεχάσει με μια ... παρτίδα πόκερ.
«Δεν ακούν και δεν βλέπουν οι δικοί μου Χρήστο. Προσεύχομαι γι’ αυτούς αλλά φαίνεται πως το τείχος που έχουν υψώσει είναι αδιαπέραστο...», έλεγε με παράπονο η Αγγελική.
Ήταν αρχές της Άνοιξης, όταν ο γιατρός τηλεφώνησε στην Αγγελική και της είπε πως έκλεισε ημερομηνία για την εγχείρηση στο κεφάλι. Όλο αυτό το διάστημα εκείνη εργαζόταν στο αεροδρόμιο. Δεν είχε σταματήσει ούτε μια ημέρα. Μάλιστα δούλευε υπερωρίες προκειμένου να αναπληρώσει το χαμένο χρόνο από τις άδειες ασθενείας. Είχε κρατήσει μυστική τη νέα δοκιμασία της απ’ όλους γιατί όπως εξηγούσε στον Χρήστο ήθελε να αποφύγει αισθήματα συμπόνιας! Δύο ημέρες μόνο πριν ανακοίνωσε στον προϊστάμενο της το αίτημα της νέας άδειας για να υποβληθεί στην εγχείρηση. Μάλιστα χαρακτηριστικό είναι ότι την παραμονή της εγχείρησης δούλευε μέχρι τις 11 το βράδυ. Γνωστός συνδικαλιστής παραξενεύτηκε όταν έμαθε την επόμενη ημέρα ότι η Αγγελική εγχειρίζεται. «Μα πως είναι δυνατόν. Αυτή δούλευε μέχρι αργά το βράδυ και δεν είπε τίποτε», αναφώνησε όταν το έμαθε.
Στο νοσοκομείο τη συνόδευσε ο Χρήστος και η αδελφή της ενώ η μάνα της έφθασε μετά την εγχείρηση. Ο γιατρός τους είπε πως όλα πήγαν καλά και ο όγκος απομακρύνθηκε. Ωστόσο, εξέφρασε κάποιες επιφυλάξεις για το αν γίνει μετάσταση. Μετά την ύπνωση η Αγγελική ξύπνησε με ένα χαμόγελο. Απευθύνθηκε στον Χρήστο δείχνοντας το ξυρισμένο κεφάλι της. «Με θες ακόμα για γυναίκα σου; είπε. Εκείνος της είπε πως παραμένει όμορφη, όπως όταν τη γνώρισε και βρήκε ευκαιρία να της πει: «Αφού με προκαλείς τότε και εγώ σου λέγω πως αν μου πεις ναι σήμερα θα τρέξω να κλείσω ημερομηνία του γάμου μας...». Εκείνη έγειρε στο πλάι χωρίς να μιλήσει και έπιασε στοργικά το χέρι του Χρήστου. Με τον τρόπο αυτό θέλησε να κρύψει τα δάκρυα που έτρεξαν από το πρόσωπό της.
Η αδελφή της τη ρώτησε μετά λίγες ώρες εάν πήρε το χάπι για την επιληψία. Η Αγγελική απάντησε πως το ξέχασε. Αποτέλεσμα ήταν να θυμώσει η αδελφή της, να βάλει τις φωνές και να φύγει από το νοσοκομείο. Μια παρόμοια στάση κράτησε και η μάνα της όταν το απόγευμα της ίδιας ημέρας την επίπληξε γιατί έγινε αιτία να θυμώσει η αδελφή της. Ως τιμωρία οι δικοί της δεν ήρθαν να την δουν δύο ημέρες στο νοσοκομείο, ούτε καν την πήραν τηλέφωνο. Κοντά της παρέμεινε νύχτα –ημέρα ο Χρήστος. Όταν επανήλθαν οι δικοί της η Αγγελική δεν τους εξέφρασε κανένα παράπονο. Απλώς τους χαμογέλασε. Το διάστημα αυτό ίσως επειδή αισθανόταν πλέον πιο κοντά στο θάνατο εκμυστηρεύτηκε στον Χρήστο την επιθυμία της.
«Εάν πεθάνω, να φροντίσεις να γράψεις στον τάφο το ίδιο κείμενο που ζήτησε και ο π. Παΐσιος. Είναι γραμμένο στο βιβλίο του», είπε.
«Άντε, βρε κουτή, θα γίνεις καλά, αφού το είπε και ο παππούλης» απάντησε ο Χρήστος.
Πως άραγε επιτρέπει ο καλός Θεός τόσο πόνο στον άνθρωπο; Γιατί δεν τον απέφυγε ούτε ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός Του; Τι μυστήριο κρύβεται πίσω από τον πόνο που ο άνθρωπος σ’ όλη τη ζωή του προσπαθεί και αγωνίζεται με κάθε μέσο να αποφύγει; Μήπως ο πόνος είναι η πύλη της αιωνιότητας; Κι αν ναι, τότε ποιο είναι το κλειδί που την ανοίγει; Ποιος μπορεί να λύσει τις απορίες αυτές αγαπημένε μου Χρήστο;
Μη με ρωτάς εμένα Αγγελική τις απαντήσεις αυτές μόνο ο παπάς από τ’ Άγραφα μπορεί κατά τη γνώμη μου να τις δώσει. Τι λες είσαι έτοιμη να ανηφορίσουμε προς τ’ εκεί μήπως και λύσει τις απορίες αυτές που ταλανίζουν και τη δική μου σκέψη;
Όχι καλέ μου Χρήστο δεν θα επισκεφθούμε τώρα τον παπά. Θέλω πρώτα να ρουφήξω, όπως η μέλισσα τη γύρη, τις εμπειρίες και της νέας δοκιμασίας που επέτρεψε ο Κύριος για μένα. Μη σχηματίσεις τη λανθασμένη εντύπωση πως είμαι γενναία ή θεοπάλαβη. Κάθε άλλο, θα έλεγα. Πιο δειλή και φοβητσιάρα γυναίκα από μένα δεν υπάρχει σ’ ολάκερη την οικουμένη. Απλά διαπίστωσα πως κατά την πρώτη μάχη με τον καρκίνο και με το φόβο του θανάτου που διάχυτα απλωνόταν γύρω μου έγινε μια σημαντική αλλαγή μέσα μου, ένα ανεξήγητο θαύμα! Γιατί η μάχη αυτή με τον πόνο και την ανασφάλεια που αυτός προκαλεί αποτέλεσε την αιτία να ανοίξει η καρδιά μου διάπλατα. Έτσι γνώρισα τον Χριστό και τους αγίους. Βίωσα την πίστη μέσα από την ασυνείδητη αρχικά ανάγκη να στηριχθώ από κάπου’ μέσα από την ανθρώπινη λαχτάρα να ελπίζω στην αποκατάσταση της υγείας μου. Και το σπουδαιότερο από όλα είναι πως πέρασα το κατώφλι της Εκκλησίας και βίωσα μέσα από πνευματοφόρους αγίους γέροντες όπως τον καλοσυνάτο Παΐσιο και το θαυμαστό βιβλίο του αλλά και τον παπά των Αγράφων μια ζωή άγνωστη σε μένα μέχρι πρότινος. Μια ζωή που έφερε στην κυριολεξία τα πάνω κάτω.
Ο ανθρώπινος πόνος η κατά την Εκκλησία μας δοκιμασία με έφερε σε επαφή με έναν κόσμο άγνωστο που εντελώς αγνοούσα. Με βοήθησε επίσης να συνομιλώ με τον ουρανό και να απευθύνομαι σε προσωπικό επίπεδο με τον Χριστό. Μην με κοιτάς καλέ μου περίεργα. Δεν είμαι ούτε χαζή ούτε τρελή. Είμαι απλά θα έλεγα τρελά ερωτευμένη. Αλλά ο πρωτόγνωρος αυτός έρωτας αυτός για πολλούς είναι ακατανόητος. Θαρρώ μάλιστα πως είναι ο ίδιος έρωτας που έκανε κάποιους άλλους, επίσης τρελούς για την κοινωνία μας να περάσουν ολάκερη τη ζωή τους κλεισμένοι σε μια σπηλιά ή ανεβασμένοι σε ένα δέντρο ή να τραγουδούν όταν τους έριχναν στα άγρια θηρία και στην φωτιά. Θέλω να πιστεύω πως είναι ο ίδιος έρωτας που κάνει ορισμένους νέους και νέες να εγκαταλείπουν σωματικά την κοινωνία και να εντάσσονται στην κοινωνία του Θεού, τη μοναστική κοινωνία για να πολεμούν πιο δυνατά σαν τα παλικάρια του Μ. Αλεξάνδρου...
Ερωτεύθηκα καλέ μου Χρήστο τον τριαδικό και μόνο αληθινό Θεό. Και στον έρωτα αυτό με οδήγησε η πρόσφατη σκληρή δοκιμασία. Η βίωση του πόνου και η αίσθηση πως η ημέρα που ανοίγω τα μάτια μου ίσως είναι η τελευταία με έκανε να αγαπώ τα πάντα και να προσεύχομαι για τους πάντες. Ο π. Γεώργιος, ο πνευματικός μου την κατάσταση αυτή την ονομάζει μνήμη θανάτου και θεωρεί πως είναι χάρισμα του Θεού στον άνθρωπο. Οι δικοί μου όμως, με λένε αναίσθητη. Είναι κάτι ανεξήγητο που προκαλεί ευτυχία. Η αλήθεια είναι πως μέσα μου είμαι γεμάτη από αισθήματα. Θυμάσαι λ.χ. τον κυρ- Αλέκο στο νοσοκομείο που υπέφερε από καρκίνο;
Ναι, τον θυμάμαι. Ε! απορούσα βλέποντας τον απογοητευμένο και φοβισμένο. Και τότε μια εσωτερική δυνατή φωνή με παρακινούσε να τον τραβήξω από το χέρι και να τον βάλω μέσα στον κόσμο που προσωπικά βίωνα. Να το ρίξω μέσα στον ιδιότυπο μικρό Παράδεισο που ανακάλυψα από τη διαχείριση του προσωπικού θα έλεγα δράματος η δοκιμασίας.
Και για να μην σε ζαλίζω με τα δικά μου ένα και μόνο θα σου πω τελευταίο. Ζήτησα από τον Χριστό να μου ενισχύει αυτόν τον μύχιο έρωτα προς τον ουρανό με κάθε τρόπο ακόμη κι αν έφθανα στο σταυροδρόμι της επιλογής μεταξύ μαρτυρίου –πόνου και ανάστασης και πλήρους αποκατάστασης της υγείας μου.
Και Εκείνος άκουσε τις προσευχές μου. Μου έδωσε ως δώρο τη νέα δοκιμασία αλλά παραχώρησε δίπλα μου και άριστο προπονητή, τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Επέλεξα τα δύσκολα, είπε χαμογελώντας η Αγγελική.
Ειλικρινά αδυνατούσα να εισέλθω στον κόσμο της. Αν και αστυνομικός φοβόμουν να κάνω τέτοιου είδους άλματα. Αλλά απ’ την άλλη πλευρά βλέποντας και εισπράττοντας την ευτυχία που ζούσε στο θείο έρωτα της με τον Χριστό την κατανοούσα, αν και κατά βάθος ομολογώ πως μου έβγαινε ασυνείδητα ένα αίσθημα ζήλειας.
Το μόνο που καθημερινά διαπίστωνα πλέον είναι πως η αγαπημένη μου είχε επικεντρώσει αυτό που λέμε καθημερινότητα στην προσφορά προς τον πλησίον. Θυμάμαι πως επισκέφθηκε τις εγκαταστάσεις του «Χαμόγελου του Παιδιού» και ζήτησε να προσφέρει ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες της. Ήθελε να νιώσει ως μάννα στις ταλαιπωρημένες παιδικές ψυχές. Οι υπεύθυνοι του κέντρου τη ρώτησαν εάν πάσχει από καμιά σοβαρή ασθένεια. Σοβαρή όχι, να λιγάκι καρκίνο μου έδωσε ο Θεός, απάντησε η Αγγελική. Εκείνοι της απάντησαν τότε αρνητικά. Η Αγγελική μπορεί να στενοχωρήθηκε αλλά τους δικαιολόγησε λέγοντας: «Καλά κάνουν και προφυλάγουν τα παιδάκια»!
Ένα άλλο που είχα παρατηρήσει στη συμπεριφορά της είναι πως διακριτικά όπου και αν πηγαίναμε έκανε με το χέρι της το σημάδι του σταυρού. Σταύρωνε δηλαδή τους ανθρώπους, τα σπίτια τους, τα καταστήματα, τα ζώα ακόμη και τα δέντρα. Βρε μήπως έπρεπε να γίνεις μοναχή, μόνο οι παπάδες και οι μοναχοί σταυρώνουν; τη ρώτησα μια ημέρα με απορία. Εκείνη χαμογελώντας μου είπε. «Δεν ξέρω τι κάνουν οι παπάδες. Εκείνο που έχω να σημειώσω είναι πως μια εσωτερική παρόρμηση με παρακινεί να σταυρώνω τους πάντες ευχόμενη να μοιραστώ μαζί τους την ευτυχία που νιώθω. Παρακαλώ το Θεό να τους φέρει κοντά Του. Ακολουθώ τη συμβουλή του δικού σου παπά. Να ευλογώ δηλαδή συνεχώς γιατί έτσι μαζεύονται σε μένα πολλαπλάσιες ευλογίες».
Εκεί που συναντούσε δυσκολία η Αγγελική ήταν στη σχέση της με τους δικούς της. Με κανένα τρόπο δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως έπρεπε να αλλάξουν ρότα. Να επιστρέψουν στο Θεό. Ο πατέρας της είχε ροπή προς την χαρτοπαιξία, η μητέρα της και η αδελφή της ζούσαν μακράν του τριαδικού Θεού. Όλοι επικεντρώνονταν στον καθημερινό επιούσιο και στην απόκτηση πλούτου για μια άνετη ζωή.
«Τους δικαιολογούσα γιατί τα ίδια έκανα και εγώ πριν συναντηθώ και μιλήσω τετ-α-τετ με τον Κύριο», σχολίαζε η Αγγελική. Στην αδελφή της δώρισε το βιβλίο του γέροντα Παϊσίου αλλά εκείνη δεν το άνοιξε. Γι’ αυτό όταν τους ανακοίνωσε μετά λίγες ημέρες χαμογελώντας πως έπρεπε να κάνει νέες χημειοθεραπείες και να υποστεί μέσα σε ένα μήνα μια νέα εγχείρηση, αυτή τη φορά στο κεφάλι εκείνοι άρχισαν να φωνάζουν κατά του Θεού. Χαρακτηριστικό είναι πως αδελφή της άνοιξε το παράθυρο και άρχισε χωρίς να υπολογίζει τους γείτονες να βρίζει τον Χριστό και να τον θεωρεί αίτιο της δυστυχίας που ήρθε στην οικογένεια. Κάτι αντίστοιχο έκανε και η μάνα ενώ ο πατέρας προτίμησε να ξεσκάσει και να ...ξεχάσει με μια ... παρτίδα πόκερ.
«Δεν ακούν και δεν βλέπουν οι δικοί μου Χρήστο. Προσεύχομαι γι’ αυτούς αλλά φαίνεται πως το τείχος που έχουν υψώσει είναι αδιαπέραστο...», έλεγε με παράπονο η Αγγελική.
Ήταν αρχές της Άνοιξης, όταν ο γιατρός τηλεφώνησε στην Αγγελική και της είπε πως έκλεισε ημερομηνία για την εγχείρηση στο κεφάλι. Όλο αυτό το διάστημα εκείνη εργαζόταν στο αεροδρόμιο. Δεν είχε σταματήσει ούτε μια ημέρα. Μάλιστα δούλευε υπερωρίες προκειμένου να αναπληρώσει το χαμένο χρόνο από τις άδειες ασθενείας. Είχε κρατήσει μυστική τη νέα δοκιμασία της απ’ όλους γιατί όπως εξηγούσε στον Χρήστο ήθελε να αποφύγει αισθήματα συμπόνιας! Δύο ημέρες μόνο πριν ανακοίνωσε στον προϊστάμενο της το αίτημα της νέας άδειας για να υποβληθεί στην εγχείρηση. Μάλιστα χαρακτηριστικό είναι ότι την παραμονή της εγχείρησης δούλευε μέχρι τις 11 το βράδυ. Γνωστός συνδικαλιστής παραξενεύτηκε όταν έμαθε την επόμενη ημέρα ότι η Αγγελική εγχειρίζεται. «Μα πως είναι δυνατόν. Αυτή δούλευε μέχρι αργά το βράδυ και δεν είπε τίποτε», αναφώνησε όταν το έμαθε.
Στο νοσοκομείο τη συνόδευσε ο Χρήστος και η αδελφή της ενώ η μάνα της έφθασε μετά την εγχείρηση. Ο γιατρός τους είπε πως όλα πήγαν καλά και ο όγκος απομακρύνθηκε. Ωστόσο, εξέφρασε κάποιες επιφυλάξεις για το αν γίνει μετάσταση. Μετά την ύπνωση η Αγγελική ξύπνησε με ένα χαμόγελο. Απευθύνθηκε στον Χρήστο δείχνοντας το ξυρισμένο κεφάλι της. «Με θες ακόμα για γυναίκα σου; είπε. Εκείνος της είπε πως παραμένει όμορφη, όπως όταν τη γνώρισε και βρήκε ευκαιρία να της πει: «Αφού με προκαλείς τότε και εγώ σου λέγω πως αν μου πεις ναι σήμερα θα τρέξω να κλείσω ημερομηνία του γάμου μας...». Εκείνη έγειρε στο πλάι χωρίς να μιλήσει και έπιασε στοργικά το χέρι του Χρήστου. Με τον τρόπο αυτό θέλησε να κρύψει τα δάκρυα που έτρεξαν από το πρόσωπό της.
Η αδελφή της τη ρώτησε μετά λίγες ώρες εάν πήρε το χάπι για την επιληψία. Η Αγγελική απάντησε πως το ξέχασε. Αποτέλεσμα ήταν να θυμώσει η αδελφή της, να βάλει τις φωνές και να φύγει από το νοσοκομείο. Μια παρόμοια στάση κράτησε και η μάνα της όταν το απόγευμα της ίδιας ημέρας την επίπληξε γιατί έγινε αιτία να θυμώσει η αδελφή της. Ως τιμωρία οι δικοί της δεν ήρθαν να την δουν δύο ημέρες στο νοσοκομείο, ούτε καν την πήραν τηλέφωνο. Κοντά της παρέμεινε νύχτα –ημέρα ο Χρήστος. Όταν επανήλθαν οι δικοί της η Αγγελική δεν τους εξέφρασε κανένα παράπονο. Απλώς τους χαμογέλασε. Το διάστημα αυτό ίσως επειδή αισθανόταν πλέον πιο κοντά στο θάνατο εκμυστηρεύτηκε στον Χρήστο την επιθυμία της.
«Εάν πεθάνω, να φροντίσεις να γράψεις στον τάφο το ίδιο κείμενο που ζήτησε και ο π. Παΐσιος. Είναι γραμμένο στο βιβλίο του», είπε.
«Άντε, βρε κουτή, θα γίνεις καλά, αφού το είπε και ο παππούλης» απάντησε ο Χρήστος.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
ΜΕΡΟΣ Η
Η θετική και άμεση ανταπόκριση της Αγγελικής στην προσωπική πρόσκληση της Βασιλομήτορος, της Αγίας μας Υπεραγίας Θεοτόκου την έβαλε στην τροχιά του ουρανού, στην τροχιά, δηλαδή της εν Χριστώ αγάπης. Η ραγδαία μεταμόρφωση του χαρακτήρα της αποτελούσε επίκεντρο συζήτησης για πολλούς... Ωστόσο, οι περισσότεροι εξ αυτών ακόμη και η οικογένειά της δικαιολογούσαν την εμφανέστατη αυτή αλλαγή ως αποτέλεσμα της ασθένειας και ιδιαίτερα της φαρμακευτικής αγωγής. Έτσι, δεν έμπαιναν καν στον κόπο να ερευνήσουν τα πραγματικά αίτια της αλλαγής στην όλη συμπεριφορά της. Η επάρατος νόσος λειτουργούσε δηλαδή ως ασπίδα θωράκισης και ως τείχος προστασίας του μυστηρίου που καθημερινά βίωνε πλέον η ίδια. Ένα μυστήριο που αδυνατούσε να το περιγράψει. "Το τι αισθάνομαι αυτό τον καιρό μόνο ο Θεός το γνωρίζει" συνήθιζε να λέγει παροτρύνοντας τους πάντες να εισέλθουν στην τροχιά της ευτυχίας, όπως χαρακτηριστικά την αποκαλούσε.
"Ευτυχώς που δεν την πήρε από κάτω και να τη ρίξει σε απόγνωση και κατάθλιψη" ήταν το σχόλιο των περισσοτέρων συναδέλφων της στο αεροδρόμιο καθώς διέκριναν το πλατύ καλοσυνάτο χαμόγελο και την καλοσύνη να την συνοδεύουν πάντα.
Το ίδιο σχόλιο ακουγόταν συνεχώς και από τον Χρήστο, ο οποίος για να δείξει πόσο θαρραλέα αντιμετώπιζε τη δοκιμασία αυτή η σύντροφός του επιστράτευε το εξής περιστατικό που συνέβη δύο ημέρες πριν πάρει εξιτήριο από το Κρατικό νοσοκομείο "Γ. Γεννηματάς". "Ήταν Παρασκευή απόγευμα της πρώτης εβδομάδας της Μ. Σαρακοστής και η Αγγελική εκμεταλλευόμενη την απουσία των οικείων της αποφάσισε να πάει να παρακολουθήσει την ακολουθία των Χαιρετισμών της Παναγίας, στο παραπλήσιο εκκλησάκι του νοσοκομείου. Η ευδιάκριτη τομή που υπήρχε στο κεφάλι της δεν στάθηκε εμπόδιο. Καθώς εισήλθε στο ναό, διαπίστωσε πως σχεδόν όλα τα βλέμματα των παρευρισκομένων έπεσαν πάνω της. Κοιτούσαν το τραυματισμένο κεφάλι της, το οποίο δεν έπρεπε σύμφωνα με τις υποδείξεις των γιατρών να καλύψει για λίγες ημέρες. Αρχικά ένιωσε άβολα. Και γι' αυτό πήγε και στάθηκε σε μία μισοσκότεινη άκρη για να μην αποσπά την προσοχή των υπολοίπων. Παρακολούθησε όλη την ακολουθία ευχαριστώντας την Παναγία μας που της έδωσε τη δύναμη να αντέξει και αυτή τη δύσκολη επέμβαση".
Και όπως έλεγε αργότερα στον Χρήστο που την επισκέφθηκε, για πρώτη φορά τόσο έντονα δεν την ένοιαζε η εμφάνισή της αλλά αγωνιούσε να εισέλθει στο χώρο της κατάνυξης, ώστε να κατανοήσει το πως η Παναγία μας έγινε η πύλη της σωτηρίας για όλους τους ανθρώπους.
-Πήρα πολλές απαντήσεις κατά την παραμονή μου στο εκκλησάκι Χρήστο..., είπε σε μία αποστροφή του λόγου της.
-Εξήγησε ο παπάς τη σημασία των ύμνων; ρώτησε ασυναίσθητα εκείνος.
Ναι, ναι ο παπάς..., είπε χαμογελώντας η Αγγελική θέλοντας να δώσει τέλος στη συζήτηση...
Η αλήθεια ωστόσο, είναι πως τα βιώματά της από την είσοδό της στην πίστη ήταν τέτοια που αν τα περιέγραφε θα κινδύνευε να λογισθεί ως τρελή. Άλλωστε, λίγοι θα καταλάβαιναν τα όσα βίωνε!
Το ταπεινό "κελάκι" της
Μία ημέρα λ.χ. στήθηκε μεγάλος καυγάς στο σπίτι εξ αιτίας της ...προσευχής. Από τότε που εισήλθε στην πίστη έδειχνε μία έντονη αποστροφή προς την τηλεόραση λέγοντας πως την κούραζε και την ενοχλούσε ο εξευτελισμός της γυναίκας στα σήριαλ και τις διαφημίσεις.
Διαφημίζουν αυτοκίνητο βάζουν και μία γυναίκα γυμνή δίπλα, διαφημίζουν τρόφιμα το ίδιο. Βαρέθηκα να βλέπω την φρικτή αυτή κατάντια αλλά μερικές φορές για να μην προκαλέσω τους δικούς μου κάθομαι μαζί τους και κάνω πως παρακολουθώ. Μέσα μου όμως φουντώνει η επιθυμία να πάω στο δωμάτιό μου και να μιλήσω με τους αγίους μας, να αφουγκραστώ την Παναγία μας, να ξεφυλλίσω τον βίο και τις διδαχές του Κυρίου μας. Η αδελφή μου και η μάνα μου με λένε θεούσα και καλόγρια" εξιστορούσε με παράπονο, έλεγε χαρακτηριστικά.
Παλαιότερα το δωμάτιό της το στόλιζαν αρκουδάκια, κούκλες και φωτογραφίες από διάφορα ταξίδια της στο εξωτερικό. Τώρα το δωμάτιό της ήταν πιο λιτό. Η εικόνες της Παναγίας και του Χριστού μαζί και του Αρχαγγέλου Μιχαήλ ήταν ακριβώς πάνω από το προσκεφάλι της ενώ τα αρκουδάκια και τις φωτογραφίες είχαν αντικαταστήσει εικόνες αγίων. τη θέση των κουτσομπολίστικων γυναικείων περιοδικών πήραν οι βίοι των αγίων και τα διάφορα συναξάρια που αγόραζε από εκκλησιαστικά βιβλιοπωλεία. Το δωμάτιό της το αποκαλούσε το ταπεινό "κελάκι" της όπου περνούσε τις περισσότερες ελεύθερες ώρες...
Μία ημέρα λοιπόν, όπως συνήθιζε τον τελευταίο καιρό, γονάτισε μπροστά στην Παναγιά για να διαβάσει το απόδειπνο και τους χαιρετισμούς. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα η αδελφή της. Έμπηξε αμέσως τις φωνές.
-Κατάντησες η χειρότερη θεούσα. Μας αποφεύγεις συστηματικά λες και σου είμαστε ξένοι. Νοιάζεσαι μόνο για τα βιβλία σου. Τώρα γονατίζεις σαν καλόγρια. Έχεις τελείως τρελαθεί; Εάν σε αγαπούσε ο Θεός δεν θα σου έδινε τον καρκίνο. Ξύπνα από το λήθαργο και άρπαξε τη ζωή από τα μαλλιά αν θέλεις να γίνεις εντελώς καλά. Άσε τις προσευχές για τους παπάδες και όλους αυτούς που κοροϊδεύουν για να τους μαδάνε οικονομικά, είπε.
Δεν πρόλαβε η καημένη Αγγελική να αρθρώσει λέξη όταν το λόγο πήρε η μητέρα της.
-Καλά σου λέει η αδελφή σου. Εάν δεν συμμορφωθείς θα καταντήσεις και εσύ θύμα και κορόϊδο. Μας έχεις πρήξει. Μην κοιτάς που σε σεβόμαστε και δεν θέλουμε να σε στεναχωρούμε. Αλλά υπάρχουν και όρια!
Εκείνη τις άκουγε σιωπηλά. Έσκυψε το κεφάλι της και με ηρεμία τις παρακάλεσε να την αφήσουν να ολοκληρώσει την προσευχή της. Εκείνες τότε έγιναν θηρία ανήμερα. Την αποκάλεσαν αναίσθητη και άρχισαν να βλασφημούν τα θεία! Τότε η Αγγελική αναγκάστηκε να ντυθεί και να φύγει από το σπίτι της. Παρέμεινε για δύο ημέρες στο σπίτι του Χρήστου, έχοντας κλειστό το τηλέφωνό της.
Τα όπλα του Χριστιανού
-Εμένα να με βρίζουν γιατί μου αξίζει με τη ζωή που έκανα. Αλλά δεν αντέχω να τις ακούω να βλασφημούν τον Χριστό και την Παναγία μας, έλεγε με παράπονο στον Χρήστο. Αναρωτιόταν τι πρέπει να κάνει για να μην τις προκαλεί. Αποφάνθηκε μέσω του Χρήστου στον παππούλη των Αγράφων ζητώντας του τη συμβουλή.
Εκείνος, αφού την άκουσε με προσοχή να του εξιστορεί τα συμβάντα είπε:
-Καλή μου κοπέλα νόμιζες ότι στον αγώνα σου να έρθεις κοντά στον Χριστό δεν θα είχες εμπόδια και πειρασμούς; Νόμιζες πως ο μιαρός Σατάν δεν θα σε πολεμούσε; Τον ενόχλησες καλό μου κορίτσι με την προσευχή σου, τον έπνιξες με τα δάκρυά σου και χίμηξε πάνω σου χρησιμοποιώντας μάνα και αδελφή για να σε σταματήσει. Κοίταξε τα όπλα του Χριστιανού στις περιπτώσεις αυτές είναι δύο, η αγάπη και η ταπείνωση. Μην πάψεις να αγαπάς τους συγγενείς σου, οι οποίοι ενίοτε θα γίνονται και πιο επιθετικοί... Όσο οι προσευχές σου ενδυναμώνουν τόσο θα αυξάνουν και οι επιθέσεις, είπε ο γέροντας.
Στη συνέχεια αφού της έδωσε αρκετές πρακτικές συμβουλές την παρότρυνε να επιστρέψει στο σπίτι της.
Το ίδιο βράδυ εκείνη ακούγοντας τη συμβουλή του γέροντα επέστρεψε στο σπίτι της. Οι δικοί της την υποδέχθηκαν λες και δεν είχε συμβεί τίποτε. Ούτε καν τη ρώτησαν που βρισκόταν τις δύο ημέρες που απουσίασε. Από τη όλη συμπεριφορά τους διαπίστωσε πόσο δίκαιο είχε ο γέροντας. Κατάλαβε πως ότι είχε συμβεί εκείνο το βράδυ οφειλόταν στο Βεελζεβούλ. Δείπνησε μαζί τους και στη συνέχεια αποσύρθηκε στο δωμάτιό της φροντίζοντας αυτή την φορά να κλειδώσει την πόρτα. Όλα παρέμειναν ήρεμα.
Νύμφη Χριστού
Οι χημειοθεραπείες που ακολούθησαν μετά την δεύτερη εγχείρηση βοήθησαν στην ανάρρωση της Αγγελικής. Στεκόταν πλέον καλύτερα στα πόδια της και αποφάσισε να επιστρέψει στην εργασία της μετά τη συνολική απουσία ενός σχεδόν μηνός. Φορώντας πλέον περούκα, μιας και τα μαλλιά της είχαν εντελώς πέσει από τις χημειοθεραπείες και την εγχείρηση προσπαθούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της δουλειάς. Τον αγαπημένο της, ωστόσο, άρχισε να απασχολεί το δίλημμα εάν θα πρέπει να την πιέσει για γάμο η να αναμένει, όπως συνιστούσε η ίδια, να αναρρώσει εντελώς.
Στο Άγιο Όρος
Το δίλημμα αυτό τον οδήγησε στο Άγιο Όρος. Ήθελε να αφουγκραστεί τις συμβουλές πνευματικών πατέρων πριν επιχειρήσει να ρωτήσει τον παππούλη στ' Άγραφα. Ταυτόχρονα ένιωθε την ανάγκη να ευχαριστήσει την Παναγία για τη φροντίδα που παρείχε στην Αγγελική.
Κατά την παραμονή του στο Περιβόλι της Παναγίας φιλοξενήθηκε στη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα στις Καρυές. Από εκεί κατηφόρισε προς την περιοχή της Καψάλας και συνάντησε ένα γνωστό ασκητή μοναχό. Του εξέθεσε το δίλημμα του, αφού προηγουμένως εξιστόρησε τα όσα είχαν διαμειφθεί. Εκείνος σιωπηλά άκουγε χωρίς να μιλά, λες και η σκέψη του ταξίδευε! Ξαφνικά, σηκώθηκε και πήγε κάπου. Επέστρεψε γρήγορα.
-Χρήστο, η Αγγελική είναι νύμφη Χριστού. Κατάλαβες το εννοώ; είπε.
-Ναι, απάντησε εκείνος αμήχανα.
-Ανήκει στον Κύριο και γι' αυτό πάρε αυτό το δακτυλίδι της Αγίας Αικατερίνης να της το δώσεις να τη βοηθά στον ανηφορικό δρόμο της. Να φροντίσεις μόνο να είσαι δίπλα της στο σταυρό που σηκώνει κατά το παράδειγμα των μαρτύρων, πρόσθεσε.
Καθώς ανηφόριζε προς τις Καρυές ο Χρήστος σκεπτόταν τα όσα του είπε ο μοναχός και επιβεβαίωνε στα λεγόμενά του τις ρήσεις του παππούλη των Αγράφων. Ήταν νωρίς και αποφάσισε να μεταβεί και σε έναν άλλο γνωστό ασκητή που είχε γνωρίσει μέσω του παππούλη. Το καλυβάκι του βρισκόταν λίγο πιο κάτω από τις Καρυές και η παρέκκλιση από το μονοπάτι ήταν πολύ μικρή. Όταν πέρασε όμως, το κατώφλι του κελιού του διαπίστωσε πως θα ήταν δύσκολο να του μιλήσει λόγω της παρουσίας μεγάλου αριθμού προσκυνητών. Έτσι αποφάσισε να του ζητήσει μόνο λίγο μύρο από το χάρτινο εικόνισμα της Παναγίας για να το δώσει στην αγαπημένη του. Καθώς σηκώθηκε ωστόσο, να φύγει ο ταπεινός γέροντας του είπε: Ε! παλικάρι να δώσεις πολλούς χαιρετισμούς στην Αγγελική.
Ξαφνιάστηκε ο Χρήστος αλλά μπροστά στους άλλους ντράπηκε να μιλήσει. Η έκπληξή του είχε να κάνει με το γεγονός ότι ουδέποτε είχε αναφέρει το παραμικρό στον γέροντα για την Αγγελική.
Γεμάτος χαρά λοιπόν άνοιξε το τηλέφωνό του και σχημάτισε τον αριθμό της Αγγελικής προκειμένου να της μιλήσει για το περιστατικό. Εκείνη τότε πριν προλάβει να της περιγράψει το γεγονός του ανέφερε κάτι που έζησε το διάστημα που απουσίαζε.
-Εδώ και ημέρες δεν μπορώ να κοιμηθώ λόγω της αλλεργίας και της έντονης φαγούρας που δημιουργούν τα φάρμακα. Ένα βράδυ λοιπόν καθώς διάβαζα το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας παρακάλεσα την Παναγία να απαλύνει, έστω και για μία ημέρα το βάσανο αυτό, που δεν άντεχα. Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την προσευχή μου όταν άρχισα να καταλαβαίνω πως ένας, ένας εκ των αγίων που είχα στο δωμάτιο κρατώντας μία δέσμη με χόρτα σαν σκούπα καθάριζαν απ' άκρη σ' άκρη όλο το σώμα μου. Το θέμα είναι πως κάθε φορά που γινόταν αυτό καταλάβαινα ακριβώς ποιός άγιος ήταν και τον ευχαριστούσα!
Ο Χρήστος της διηγήθηκε από την πλευρά του τα περιστατικά με τους δύο γέροντες. Καθώς έκλεισε την τηλεφωνική γραμμή ερεύνησε ποιοί του τηλεφώνησαν κατά τη διάρκεια που είχε το τηλέφωνο κλειστό. Διαπίστωσε πως μεταξύ των κλήσεων υπήρξε και μια κλήση από τον παππούλη, τον παπά των Αγράφων. Αμέσως του τηλεφώνησε για να τον ενημερώσει. Δεν πρόλαβε να εξηγήσει για το θαύμα που έγινε στην Αγγελική, όταν εκείνος του είπε πως η Παναγία της πρόσφερε την ημέρα που εκείνη ζητούσε, ως παράταση στο πρόβλημα της και πως από το βράδυ η φαγούρα θα επανεμφανιστεί... Έτσι, ακριβώς έγινε. Επιπλέον του ερμήνευσε τι σήμαινε το δαχτυλίδι της αγίας Αικατερίνης και ο χαρακτηρισμός του Αγιορείτη γέροντα "νύμφη Χριστού"!
Την ίδια ημέρα ο Χρήστος κατέβηκε σε ένα κελί στη Σκήτη του Αγίου Παντελήμονος προκειμένου να παραδώσει κάποια πράγματα σε ένα μοναχό. Καθώς εξηγούσε στον μοναχό το λόγο της προσκυνηματικής επίσκεψης του εκείνος αγνοώντας τι είχε συμβεί προηγουμένως του έδωσε και πάλι ως δώρο για την Αγγελική το δακτυλίδι της Αγίας Αικατερίνης! Τα δύο αυτά σημάδια αλλά και οι ρήσεις του παππούλη τον έκαναν να κατασταλάξει στη σχέση του μαζί της.
Η θετική και άμεση ανταπόκριση της Αγγελικής στην προσωπική πρόσκληση της Βασιλομήτορος, της Αγίας μας Υπεραγίας Θεοτόκου την έβαλε στην τροχιά του ουρανού, στην τροχιά, δηλαδή της εν Χριστώ αγάπης. Η ραγδαία μεταμόρφωση του χαρακτήρα της αποτελούσε επίκεντρο συζήτησης για πολλούς... Ωστόσο, οι περισσότεροι εξ αυτών ακόμη και η οικογένειά της δικαιολογούσαν την εμφανέστατη αυτή αλλαγή ως αποτέλεσμα της ασθένειας και ιδιαίτερα της φαρμακευτικής αγωγής. Έτσι, δεν έμπαιναν καν στον κόπο να ερευνήσουν τα πραγματικά αίτια της αλλαγής στην όλη συμπεριφορά της. Η επάρατος νόσος λειτουργούσε δηλαδή ως ασπίδα θωράκισης και ως τείχος προστασίας του μυστηρίου που καθημερινά βίωνε πλέον η ίδια. Ένα μυστήριο που αδυνατούσε να το περιγράψει. "Το τι αισθάνομαι αυτό τον καιρό μόνο ο Θεός το γνωρίζει" συνήθιζε να λέγει παροτρύνοντας τους πάντες να εισέλθουν στην τροχιά της ευτυχίας, όπως χαρακτηριστικά την αποκαλούσε.
"Ευτυχώς που δεν την πήρε από κάτω και να τη ρίξει σε απόγνωση και κατάθλιψη" ήταν το σχόλιο των περισσοτέρων συναδέλφων της στο αεροδρόμιο καθώς διέκριναν το πλατύ καλοσυνάτο χαμόγελο και την καλοσύνη να την συνοδεύουν πάντα.
Το ίδιο σχόλιο ακουγόταν συνεχώς και από τον Χρήστο, ο οποίος για να δείξει πόσο θαρραλέα αντιμετώπιζε τη δοκιμασία αυτή η σύντροφός του επιστράτευε το εξής περιστατικό που συνέβη δύο ημέρες πριν πάρει εξιτήριο από το Κρατικό νοσοκομείο "Γ. Γεννηματάς". "Ήταν Παρασκευή απόγευμα της πρώτης εβδομάδας της Μ. Σαρακοστής και η Αγγελική εκμεταλλευόμενη την απουσία των οικείων της αποφάσισε να πάει να παρακολουθήσει την ακολουθία των Χαιρετισμών της Παναγίας, στο παραπλήσιο εκκλησάκι του νοσοκομείου. Η ευδιάκριτη τομή που υπήρχε στο κεφάλι της δεν στάθηκε εμπόδιο. Καθώς εισήλθε στο ναό, διαπίστωσε πως σχεδόν όλα τα βλέμματα των παρευρισκομένων έπεσαν πάνω της. Κοιτούσαν το τραυματισμένο κεφάλι της, το οποίο δεν έπρεπε σύμφωνα με τις υποδείξεις των γιατρών να καλύψει για λίγες ημέρες. Αρχικά ένιωσε άβολα. Και γι' αυτό πήγε και στάθηκε σε μία μισοσκότεινη άκρη για να μην αποσπά την προσοχή των υπολοίπων. Παρακολούθησε όλη την ακολουθία ευχαριστώντας την Παναγία μας που της έδωσε τη δύναμη να αντέξει και αυτή τη δύσκολη επέμβαση".
Και όπως έλεγε αργότερα στον Χρήστο που την επισκέφθηκε, για πρώτη φορά τόσο έντονα δεν την ένοιαζε η εμφάνισή της αλλά αγωνιούσε να εισέλθει στο χώρο της κατάνυξης, ώστε να κατανοήσει το πως η Παναγία μας έγινε η πύλη της σωτηρίας για όλους τους ανθρώπους.
-Πήρα πολλές απαντήσεις κατά την παραμονή μου στο εκκλησάκι Χρήστο..., είπε σε μία αποστροφή του λόγου της.
-Εξήγησε ο παπάς τη σημασία των ύμνων; ρώτησε ασυναίσθητα εκείνος.
Ναι, ναι ο παπάς..., είπε χαμογελώντας η Αγγελική θέλοντας να δώσει τέλος στη συζήτηση...
Η αλήθεια ωστόσο, είναι πως τα βιώματά της από την είσοδό της στην πίστη ήταν τέτοια που αν τα περιέγραφε θα κινδύνευε να λογισθεί ως τρελή. Άλλωστε, λίγοι θα καταλάβαιναν τα όσα βίωνε!
Το ταπεινό "κελάκι" της
Μία ημέρα λ.χ. στήθηκε μεγάλος καυγάς στο σπίτι εξ αιτίας της ...προσευχής. Από τότε που εισήλθε στην πίστη έδειχνε μία έντονη αποστροφή προς την τηλεόραση λέγοντας πως την κούραζε και την ενοχλούσε ο εξευτελισμός της γυναίκας στα σήριαλ και τις διαφημίσεις.
Διαφημίζουν αυτοκίνητο βάζουν και μία γυναίκα γυμνή δίπλα, διαφημίζουν τρόφιμα το ίδιο. Βαρέθηκα να βλέπω την φρικτή αυτή κατάντια αλλά μερικές φορές για να μην προκαλέσω τους δικούς μου κάθομαι μαζί τους και κάνω πως παρακολουθώ. Μέσα μου όμως φουντώνει η επιθυμία να πάω στο δωμάτιό μου και να μιλήσω με τους αγίους μας, να αφουγκραστώ την Παναγία μας, να ξεφυλλίσω τον βίο και τις διδαχές του Κυρίου μας. Η αδελφή μου και η μάνα μου με λένε θεούσα και καλόγρια" εξιστορούσε με παράπονο, έλεγε χαρακτηριστικά.
Παλαιότερα το δωμάτιό της το στόλιζαν αρκουδάκια, κούκλες και φωτογραφίες από διάφορα ταξίδια της στο εξωτερικό. Τώρα το δωμάτιό της ήταν πιο λιτό. Η εικόνες της Παναγίας και του Χριστού μαζί και του Αρχαγγέλου Μιχαήλ ήταν ακριβώς πάνω από το προσκεφάλι της ενώ τα αρκουδάκια και τις φωτογραφίες είχαν αντικαταστήσει εικόνες αγίων. τη θέση των κουτσομπολίστικων γυναικείων περιοδικών πήραν οι βίοι των αγίων και τα διάφορα συναξάρια που αγόραζε από εκκλησιαστικά βιβλιοπωλεία. Το δωμάτιό της το αποκαλούσε το ταπεινό "κελάκι" της όπου περνούσε τις περισσότερες ελεύθερες ώρες...
Μία ημέρα λοιπόν, όπως συνήθιζε τον τελευταίο καιρό, γονάτισε μπροστά στην Παναγιά για να διαβάσει το απόδειπνο και τους χαιρετισμούς. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα η αδελφή της. Έμπηξε αμέσως τις φωνές.
-Κατάντησες η χειρότερη θεούσα. Μας αποφεύγεις συστηματικά λες και σου είμαστε ξένοι. Νοιάζεσαι μόνο για τα βιβλία σου. Τώρα γονατίζεις σαν καλόγρια. Έχεις τελείως τρελαθεί; Εάν σε αγαπούσε ο Θεός δεν θα σου έδινε τον καρκίνο. Ξύπνα από το λήθαργο και άρπαξε τη ζωή από τα μαλλιά αν θέλεις να γίνεις εντελώς καλά. Άσε τις προσευχές για τους παπάδες και όλους αυτούς που κοροϊδεύουν για να τους μαδάνε οικονομικά, είπε.
Δεν πρόλαβε η καημένη Αγγελική να αρθρώσει λέξη όταν το λόγο πήρε η μητέρα της.
-Καλά σου λέει η αδελφή σου. Εάν δεν συμμορφωθείς θα καταντήσεις και εσύ θύμα και κορόϊδο. Μας έχεις πρήξει. Μην κοιτάς που σε σεβόμαστε και δεν θέλουμε να σε στεναχωρούμε. Αλλά υπάρχουν και όρια!
Εκείνη τις άκουγε σιωπηλά. Έσκυψε το κεφάλι της και με ηρεμία τις παρακάλεσε να την αφήσουν να ολοκληρώσει την προσευχή της. Εκείνες τότε έγιναν θηρία ανήμερα. Την αποκάλεσαν αναίσθητη και άρχισαν να βλασφημούν τα θεία! Τότε η Αγγελική αναγκάστηκε να ντυθεί και να φύγει από το σπίτι της. Παρέμεινε για δύο ημέρες στο σπίτι του Χρήστου, έχοντας κλειστό το τηλέφωνό της.
Τα όπλα του Χριστιανού
-Εμένα να με βρίζουν γιατί μου αξίζει με τη ζωή που έκανα. Αλλά δεν αντέχω να τις ακούω να βλασφημούν τον Χριστό και την Παναγία μας, έλεγε με παράπονο στον Χρήστο. Αναρωτιόταν τι πρέπει να κάνει για να μην τις προκαλεί. Αποφάνθηκε μέσω του Χρήστου στον παππούλη των Αγράφων ζητώντας του τη συμβουλή.
Εκείνος, αφού την άκουσε με προσοχή να του εξιστορεί τα συμβάντα είπε:
-Καλή μου κοπέλα νόμιζες ότι στον αγώνα σου να έρθεις κοντά στον Χριστό δεν θα είχες εμπόδια και πειρασμούς; Νόμιζες πως ο μιαρός Σατάν δεν θα σε πολεμούσε; Τον ενόχλησες καλό μου κορίτσι με την προσευχή σου, τον έπνιξες με τα δάκρυά σου και χίμηξε πάνω σου χρησιμοποιώντας μάνα και αδελφή για να σε σταματήσει. Κοίταξε τα όπλα του Χριστιανού στις περιπτώσεις αυτές είναι δύο, η αγάπη και η ταπείνωση. Μην πάψεις να αγαπάς τους συγγενείς σου, οι οποίοι ενίοτε θα γίνονται και πιο επιθετικοί... Όσο οι προσευχές σου ενδυναμώνουν τόσο θα αυξάνουν και οι επιθέσεις, είπε ο γέροντας.
Στη συνέχεια αφού της έδωσε αρκετές πρακτικές συμβουλές την παρότρυνε να επιστρέψει στο σπίτι της.
Το ίδιο βράδυ εκείνη ακούγοντας τη συμβουλή του γέροντα επέστρεψε στο σπίτι της. Οι δικοί της την υποδέχθηκαν λες και δεν είχε συμβεί τίποτε. Ούτε καν τη ρώτησαν που βρισκόταν τις δύο ημέρες που απουσίασε. Από τη όλη συμπεριφορά τους διαπίστωσε πόσο δίκαιο είχε ο γέροντας. Κατάλαβε πως ότι είχε συμβεί εκείνο το βράδυ οφειλόταν στο Βεελζεβούλ. Δείπνησε μαζί τους και στη συνέχεια αποσύρθηκε στο δωμάτιό της φροντίζοντας αυτή την φορά να κλειδώσει την πόρτα. Όλα παρέμειναν ήρεμα.
Νύμφη Χριστού
Οι χημειοθεραπείες που ακολούθησαν μετά την δεύτερη εγχείρηση βοήθησαν στην ανάρρωση της Αγγελικής. Στεκόταν πλέον καλύτερα στα πόδια της και αποφάσισε να επιστρέψει στην εργασία της μετά τη συνολική απουσία ενός σχεδόν μηνός. Φορώντας πλέον περούκα, μιας και τα μαλλιά της είχαν εντελώς πέσει από τις χημειοθεραπείες και την εγχείρηση προσπαθούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της δουλειάς. Τον αγαπημένο της, ωστόσο, άρχισε να απασχολεί το δίλημμα εάν θα πρέπει να την πιέσει για γάμο η να αναμένει, όπως συνιστούσε η ίδια, να αναρρώσει εντελώς.
Στο Άγιο Όρος
Το δίλημμα αυτό τον οδήγησε στο Άγιο Όρος. Ήθελε να αφουγκραστεί τις συμβουλές πνευματικών πατέρων πριν επιχειρήσει να ρωτήσει τον παππούλη στ' Άγραφα. Ταυτόχρονα ένιωθε την ανάγκη να ευχαριστήσει την Παναγία για τη φροντίδα που παρείχε στην Αγγελική.
Κατά την παραμονή του στο Περιβόλι της Παναγίας φιλοξενήθηκε στη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα στις Καρυές. Από εκεί κατηφόρισε προς την περιοχή της Καψάλας και συνάντησε ένα γνωστό ασκητή μοναχό. Του εξέθεσε το δίλημμα του, αφού προηγουμένως εξιστόρησε τα όσα είχαν διαμειφθεί. Εκείνος σιωπηλά άκουγε χωρίς να μιλά, λες και η σκέψη του ταξίδευε! Ξαφνικά, σηκώθηκε και πήγε κάπου. Επέστρεψε γρήγορα.
-Χρήστο, η Αγγελική είναι νύμφη Χριστού. Κατάλαβες το εννοώ; είπε.
-Ναι, απάντησε εκείνος αμήχανα.
-Ανήκει στον Κύριο και γι' αυτό πάρε αυτό το δακτυλίδι της Αγίας Αικατερίνης να της το δώσεις να τη βοηθά στον ανηφορικό δρόμο της. Να φροντίσεις μόνο να είσαι δίπλα της στο σταυρό που σηκώνει κατά το παράδειγμα των μαρτύρων, πρόσθεσε.
Καθώς ανηφόριζε προς τις Καρυές ο Χρήστος σκεπτόταν τα όσα του είπε ο μοναχός και επιβεβαίωνε στα λεγόμενά του τις ρήσεις του παππούλη των Αγράφων. Ήταν νωρίς και αποφάσισε να μεταβεί και σε έναν άλλο γνωστό ασκητή που είχε γνωρίσει μέσω του παππούλη. Το καλυβάκι του βρισκόταν λίγο πιο κάτω από τις Καρυές και η παρέκκλιση από το μονοπάτι ήταν πολύ μικρή. Όταν πέρασε όμως, το κατώφλι του κελιού του διαπίστωσε πως θα ήταν δύσκολο να του μιλήσει λόγω της παρουσίας μεγάλου αριθμού προσκυνητών. Έτσι αποφάσισε να του ζητήσει μόνο λίγο μύρο από το χάρτινο εικόνισμα της Παναγίας για να το δώσει στην αγαπημένη του. Καθώς σηκώθηκε ωστόσο, να φύγει ο ταπεινός γέροντας του είπε: Ε! παλικάρι να δώσεις πολλούς χαιρετισμούς στην Αγγελική.
Ξαφνιάστηκε ο Χρήστος αλλά μπροστά στους άλλους ντράπηκε να μιλήσει. Η έκπληξή του είχε να κάνει με το γεγονός ότι ουδέποτε είχε αναφέρει το παραμικρό στον γέροντα για την Αγγελική.
Γεμάτος χαρά λοιπόν άνοιξε το τηλέφωνό του και σχημάτισε τον αριθμό της Αγγελικής προκειμένου να της μιλήσει για το περιστατικό. Εκείνη τότε πριν προλάβει να της περιγράψει το γεγονός του ανέφερε κάτι που έζησε το διάστημα που απουσίαζε.
-Εδώ και ημέρες δεν μπορώ να κοιμηθώ λόγω της αλλεργίας και της έντονης φαγούρας που δημιουργούν τα φάρμακα. Ένα βράδυ λοιπόν καθώς διάβαζα το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας παρακάλεσα την Παναγία να απαλύνει, έστω και για μία ημέρα το βάσανο αυτό, που δεν άντεχα. Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την προσευχή μου όταν άρχισα να καταλαβαίνω πως ένας, ένας εκ των αγίων που είχα στο δωμάτιο κρατώντας μία δέσμη με χόρτα σαν σκούπα καθάριζαν απ' άκρη σ' άκρη όλο το σώμα μου. Το θέμα είναι πως κάθε φορά που γινόταν αυτό καταλάβαινα ακριβώς ποιός άγιος ήταν και τον ευχαριστούσα!
Ο Χρήστος της διηγήθηκε από την πλευρά του τα περιστατικά με τους δύο γέροντες. Καθώς έκλεισε την τηλεφωνική γραμμή ερεύνησε ποιοί του τηλεφώνησαν κατά τη διάρκεια που είχε το τηλέφωνο κλειστό. Διαπίστωσε πως μεταξύ των κλήσεων υπήρξε και μια κλήση από τον παππούλη, τον παπά των Αγράφων. Αμέσως του τηλεφώνησε για να τον ενημερώσει. Δεν πρόλαβε να εξηγήσει για το θαύμα που έγινε στην Αγγελική, όταν εκείνος του είπε πως η Παναγία της πρόσφερε την ημέρα που εκείνη ζητούσε, ως παράταση στο πρόβλημα της και πως από το βράδυ η φαγούρα θα επανεμφανιστεί... Έτσι, ακριβώς έγινε. Επιπλέον του ερμήνευσε τι σήμαινε το δαχτυλίδι της αγίας Αικατερίνης και ο χαρακτηρισμός του Αγιορείτη γέροντα "νύμφη Χριστού"!
Την ίδια ημέρα ο Χρήστος κατέβηκε σε ένα κελί στη Σκήτη του Αγίου Παντελήμονος προκειμένου να παραδώσει κάποια πράγματα σε ένα μοναχό. Καθώς εξηγούσε στον μοναχό το λόγο της προσκυνηματικής επίσκεψης του εκείνος αγνοώντας τι είχε συμβεί προηγουμένως του έδωσε και πάλι ως δώρο για την Αγγελική το δακτυλίδι της Αγίας Αικατερίνης! Τα δύο αυτά σημάδια αλλά και οι ρήσεις του παππούλη τον έκαναν να κατασταλάξει στη σχέση του μαζί της.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.