ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.

[ΦΩΤΗΣ]

Πιστεύω σε Σένα
Με ρωτούν πώς αισθάνομαι
και αν η αγάπη μου είναι αληθινή
και πώς ξέρω πως θα τα βγάλω πέρα
Και με κοιτούν και συνωφρυώνονται ( κατσουφιάζουν )
θα ήθελαν να με πετάξουν έξω απ' αυτή την πόλη
Δεν με θέλουν τριγύρω
γιατι ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΣΕΝΑ

Μου δείχνουν τον δρόμο προς την πόρτα
Μου λένε « Μην ξαναγυρίσεις πια »
γιατί δεν αισθάνομαι όπως θα ήθελαν αυτοί
Και εγώ πορεύομαι μόνος μου
χίλια μίλια μακριά απ' το σπίτι
αλλά δεν αισθάνομαι μόνος
γιατί ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΣΕΝΑ

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΣΕΝΑ μέσα στα δάκρυα και μέσα στο γέλιο
ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΣΕΝΑ ακόμη και όταν είμαστε μακριά ο ένας απ' τον άλλο
ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΣΕΝΑ ακόμη και το πρωινό
ω, όταν η αυγή πλησιάζει
ω, όταν η νύχτα εξαφανίζεται
ω, αυτό το συναίσθημα είναι εδώ μες στην καρδιά μου,

Μην με αφήσεις να απομακρυνθώ
κράτα με εκεί που είσαι εσύ
όπου θα μπορώ πάντοτε να ανανεώνομαι
Και αυτό που μου έδωσες σήμερα
αξίζει περισσότερο απ' όσο θα μπορούσα να πληρώσω
και ότι και να λένε οι άλλοι ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΣΕΝΑ

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΣΕΝΑ όταν ο χειμώνας μετατρέπεται σε καλοκαίρι
ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΣΕΝΑ όταν το άσπρο γίνεται μαύρο
ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΣΕΝΑ ακόμη και αν οι άλλοι είναι περισσότεροι
ω, ακόμη και αν η γη με ταρακουνήσει,
ω, ακόμη και αν οι φίλοι μου με εγκαταλείψουν,
ω, ούτε αυτό δεν θα μπορούσε να με κάνει να γυρίσω πίσω

Μην με αφήσεις να αλλάξω την καρδιά μου
Κράτα με μακριά
απ' όλα τα σχέδια που καταστρώνουν εναντίον μου
και δεν με νοιάζει ο πόνος
δεν με νοιάζει η βροχή που πέφτει πάνω μου
Ξέρω πως θα αντέξω
γιατί ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΣΕΝΑ

[ΦΩΤΗΣ]

ΠΙΣΤΗ

Δεν εχεις πίστη όταν τα στάχυα σου
προσμένεις να γενούν σιτάρι
κι’ απ’ τ’ άκαρπο δεντρί που κέντρωσες
προσμένεις καρπερό βλαστάρι.

Πίστη εχεις οταν απ’ το χέρσωμα
και τ’ αστραποκαμένα ξύλα
προσμένεις τους καρπούς ολόδροσους
και καταπράσινα τα φύλλα.

Δεν έχεις πίστη όταν τ’ απόβραδο
προσμένεις να προβάλλουν τ’ άστρα
και με του πετεινού το λάλημα
να φέξει η αυγή ροδογελάστρα.

Πίστη έχεις όταν όσο αλογιστο
και πλάνο ο νους σου κι αν το ξέρει
προσμένεις ήλιο τα μεσάνυχτα
κι αστροφεγγιά το μεσημέρι.

Δεν εχεις πίστη όταν πιστεύοντας
ρωτάς την κρίση και τη γνώση
Δεν έχεις πίστη όταν την πίστη σου
στη λογική εχεις θεμελιώσει.

Πίστη έχεις όταν κάθε σου όνειρο
τ’ άνάφτεις στο βωμό της τάμα
κι άν κάποιο τάμα σου είν’ αδύνατο
προσμένεις να γενεί το θάμα.

Γ.Δροσίνης

[ΦΩΤΗΣ]

ΠΙΣΤΗ

Ω Πίστη αλώβητη κι αθάνατη
πηγή εσύ θαυματουργή,
των ουρανίων μονών πυλώνα
τής μέλλουσας ζωής αυγή!
Πυρσέ τής Πίστης
πού καις μέσα μου
λαμπρότερα άναψε
και μη σβηστής
στην γνώση οδήγα με
και φώτιζέ με στ' άγια
τα μονοπάτια τής ζωής.

ΒΙΒΛ. ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΤΑΙΣΙΑ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ.

[ΦΩΤΗΣ]

Ποιος είσαι;;

Ποιος είσαι;
Γιατί μιλάς σε μένα;
Γιατί τώρα;
Εδώ γείτονες ένα καλημέρα,
και πέρα απ αυτό κανείς δε μιλάει.
Κανείς τον πόνο του άλλου δε κοιτάει.

Δε νοιάζεται και δεν χαλά τη μέρα του για κάποιον που πονάει.
Γλυκός μου φαίνεσαι….. Θυμήθηκα!
Πάνε κάποιες μέρες τώρα ,
«ώ γλυκύ μου έαρ γλυκύτατο μου τέκνον»
Είναι δυνατόν! Όχι! Όχι! Γιατί μιλάς σε μένα;

Γιατί τώρα; Ποιος είσαι τέλος πάντων;
Ξαφνικά ένας χείμαρρος από μέσα μου πηδάει.
Τι κλάμα κι αυτό!
Σπάραξα απ΄ το κλάμα!

Ίσως τα λόγια σου, η εικόνα που σχημάτισα στο νου για σένα.
Δεν ξέρω.

Ένα ξέρω, πως ο χείμαρρος τα πήρε όλα, τα ανακάτεψε,
έφερε μνήμες και θύμησες παλιές και όχι μόνο.

Αυτές με πόνεσαν, ξανά ξανά στο κλάμα.
Παιδί του Θεού εγώ! Κάποιο λάθος κάνεις!
Εμένα η ζωή μου δεν είναι καλή,

και ξαφνικά εμφανίζεσαι Σύ κι αναρωτιέμαι γιατί μιλάς σε μένα και γιατί τώρα;
Αχ μάνα μου , πες μου ποιος είναι αυτός, εσύ ίσως Τον ξέρεις.
Έλα πατέρα μίλα μου πες μου γι αυτόν ποιος είναι.

Άγγελος μήπως, είναι ψέμα!
Βαρέθηκα, κουράστηκα, σε τούτη τη γη το ψέμα.
Τόση αγάπη, τόσο φώς, τόση ελπίδα,
δεν έχω δει ποτέ σ αυτή μου τη πατρίδα.
Χριστέ Σου άνοιξα!

Εσύ εδώ! Πως και γιατί δεν ξέρω!
.
Σ΄ευχαριστώ όμως πραγματικά για όλα σου τα δώρα!

(π.Ανδρέας Θεμιστοκλέους)

[ΦΩΤΗΣ]

πολλά λάθη παραπάνω
έχω κάνει και το ξέρω
προσπαθώ όμως ν' αλλάξω
μαζί σου θα τα καταφέρω

Συγχώρα με Χριστέ μου άλλη μια φορά
έχω τη δύναμη να σε παρακαλάω
Συγχώρα με άλλη μια φορά
Θεέ μου σε αγαπάω

Συγχώρα με Θεέ μου άλλη μια φορά
δεν έχω θέση μες στη γη αν θα σε χάσω
Συγχώρα με άλλη μια φορά
να ησυχάσω

Σου αφιερώνο την καρδιά μου
αν μ'αγαπάς θα με νιώσεις
όμως για μια φορά ακόμα
Θεέ μου συγνώμη να την δώσεις

Συγχώρα με Θεέ μου άλλη μια φορά
έχω τη δύναμη να σε παρακαλάω
Συγχώρα με άλλη μια φορά
Θεέ μου σε αγαπάω

Συγχώρα με Θεέ μου άλλη μια φορά
σε σένα κράζω και παρακαλάω
Συγχώρα με ακόμη μια φορά
Θεέ μου σε αγαπάω

[ΦΩΤΗΣ]

Κύριέ μου, σήμερα ήθελα να Σου πω πως θέλω να ανήκω σε Σένα. Σου το ΄πα κι άλλες φορές.
Το ξέχασα όμως αρκετές φορές από τότε. Σήμερα με βοηθείς να Σου το ξαναζητήσω.
Σ'ευχαριστώ και Σε παρακαλώ, αυτό το δώρο χάρισέ το στο παιδί Σου. Βοήθησέ με, μέχρι το βράδυ αυτό να σκέπτομαι.
Κύριε, Σύ ξέρεις τις πληγές μου. Ξέρεις όμως και την προσπάθειά μου. Το όνομά Σου στα χείλη μου το έχω συχνά.
Και η επίκληση αυτή κάνει θαύματα. Γλυκύτατε Ιησού, βοήθησέ με να Σου κουβεντιάζω πιο συχνά.
Όταν μου έρχεται το κύμα του κακού τότε να Σου κουβεντιάζω πιο πολύ για να περνά η μπόρα.
Κι αν τα κύματα με βρέξουν, και με βρέχουν συχνά, Σύ μην αφήσεις τη βάρκα μου να τσακιστεί.

Σοί μόνω αμαρτάνω καί Σοί μόνω προσπίπτω.

Ιησού μου, ας μην πιστεύω στον εαυτό μου. Ας μη λυπάμαι όταν οι άλλοι προχωρούν. Ας βγάζω κάθε μέρα τη μάσκα που έχω βάλει για να φαίνομαι καλός, ενώ είμαι τόσο άθλιος, όπως Σύ το ξέρεις.
Ιησού μου, σε ικετεύω: έλα και κάνε ένα περίπατο μέσα στην ταραγμένη θάλσσα της καρδιάς μου. Πές και πάλι ένα "πεφίμωσο". Αμήν.

Κύριε, εν θλίψει εμνήσθημέν Σου...

Η βροχή γονιμοποιεί τα σπέρματα των καρπών στη γη και το δάκρυ τα σπέρματα των αρετών σην ψυχή.

Κύριε, δός μου το χάρισμα των δακρύων, γιατί Σύ μόνος ξέρεις πόση λάσπη κρύβω μέσα μου. Ναί, ακούω τη φωνή Σου να λέει: "Λούσου στα δάκρυά σου για να καθαρισθείς".

Κύριε, πάρε την ελευθερία μου και οδήγησέ την όπου θέλεις.
Πάρε την μνήμη μου και σβήσε και χάραξε ό,τι θέλεις.
Πάρε τη βούλησή μου και εκπαίδευσέ την στις άγιες εντολές Σου.
Πάρε το πνεύμα και χαρίτωσέ το με το λόγο Σου.

Μίλησε Σύ, Κύριε, στη ζωή μου, την αδύνατη, την αμαρτωλή! ...
Δείξον μοι, Κύριε.

Η καρδιά μου σφίγγεται τόσο δυνατά.
Τα μάτια μου γίνονται τόσο θαμπά.
Ο αναστεναγμός μου πιο βαθύς.
Κύριε, στις δύσκολες αυτές στιγμές μη μ΄ αφήνεις. Παρουσιάσου.
Μίλησέ μου μυστικά, όπως Σύ γνωρίζεις.
Σε θέλω, Ιησού μου, πολύ κοντά μου.

Κύριε, πρόφθασε Σύ τα σφάλματά μου...
Το έλεος Σου ας με καταδιώξει.

Ιησού! λένε τα χείλη -μου- και τα μάτια γεμίζουν δάκρυα, η καρδιά ηδύνεται, η ψυχή κατανύσσεται. Μόνο το όνομα Ι η σ ο ύ ς απόψε μου γλύκανε την βραδιά. Τα χείλη χόρτασαν που τ είπαν τόσες φορές. Τα αυτιά ξεκουράστηκαν. Το πνεύμα ηυφράνθη που Τον σκέφτηκε. Τα μάτια έλαμψαν μέσα από τα υγρά που έρρευσαν τόσο αβίαστα. Ιησού, Ιησού, Ιησού... Το γλυκύτατον τέκνον του ουρανίου Πατρός. Ιησού, Ιησού, Ιησού. Η γλυκυτάτη μου προστασία. Ιησού, Ιησού, Ιησού... Με το όνομά Σου ας σταματήσουν τα χείλη μου να μιλούν, τα αυτιά μου να ακούνε, ο νους μου να σκέπτεται, τα μάτια μου να βλέπουν. Αμήν.

Σωτήρ, σώσον αυτόν που είναι για κλάματα.

"Ου μη σε ανώ" μου λες, Κύριε. Πόσο παρήγορα είναι τα λόγια Σου. Ψυχή μου, μήν τα ξεχάσεις. Μην πεις: που εστι ο Θεός ημών; Ιδού ο Κύριος πάρεστι και φωνεί σε: "Ου μη σε ανώ". Σ΄ ευχαριστώ, Κύριε, Αγία Τριάς ο Θεός. Δόξα Σοι!

Γλυκύτατε Ιησού μου, σκέπτομαι πόσο με αγάπησες. Κάτι με τραβούσε κοντά Σου.
Πόσες φορές, το γνωρίζεις, το είδες, Σε άφησα. Με τη ζωή μου την αμαρτωλή Σου έλεγα: δεν σε αγαπώ. Και όμως Συ, Κύριε, "επέτασας χείρας" σ΄ ένα παιδί άτακτο και δύστροπο. Έφτασα μέχρι τοχείλος της αβύσσου. Την τελευταία στιγμή με έπιανες και με τραβούσες από την καταστροφή. Πολλές φορές έφυγα από κοντά Σου, κι άλλες τόσες φορές, Φίλε μου Καλέ, Γλυκέ, Σύντροφε της ζωής μου, Παρηγοριά της ψυχής, πεφιλημένε μου και αγαπητικέ της καρδιάς μου, με δάκρυα και λυγμούς Σου έλεγα: "Σοί μόνω αμαρτάνω και Σοί μόνω προσπίπτω". Ελέησόν με. Και με ελεούσες. Δεν μπορούσα όμως ποτέ, Κύριέ μου, να φαντασθώ πώς τόσο πολύ θα μ΄ αγαπούσες. Τι να πω; Εσύ ξέρεις πιο πολλά απ΄ όλους μας. Οι αναστεναγμοί μου Σου τα λένε.
Κύριε, Κύριε, θα απαντήσω πως από αγάπη και πόθο κινούμενος ζητώ το μοναχικό και αγγελικό σχήμα. Ναί, Κύριε, Σ΄ αγαπώ, παρ΄ όλα τα ανθρώπινα στοιχεία μου. Πιστεύω ότι θα πορεύεσαι Σύ την πορεία μου.

"Γίνου φιλόθεος ότι αληθώς φιλάνθρωπος ο σός Θεός εστί" (Μ. Βασίλειος εις μοναχόν).

Πόσο πλούσια είναι η ζωή κοντά στο Χριστό, μέσα στη θεωρία του Θεού...
Ο Χριστός να είναι η υπόθεσις της ζωής μου...

Η ζωή μας είναι ανάγκη να συνδυάζει τη χαρά με την λύπη. Πρέπει να εξοικειωθούμε με τον πόνο - δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Αυτό θα πει στενή πύλη. Κι εγώ, Κύριέ μου, θέλω τις περισσότερες φορές έναν Χριστιανισμό ήσυχο, μια ιεραποστολή ανώδυνη. Συγχώρα με...

Να είσαι ευκολοπλησίαστος, άνθρωπος κανονικός, γλυκύς και συγχρόνως μακριά από τον κόσμο. Διπλό και δύσκολο το άθλημα. Κύριος βοηθός μου όμως και έχει ο Θεός.

Το εγώ μας τρώει. Το ΕΓΩ! με κεφαλαία γράμαμτα. Αυτό που κλείνει τον Παράδεισο, ενώ μπαίνουν μέσα οι αμαρτωλοί και αι πόρναι. Αυτό το ε γ ώ είναι ο κακός δαίμων. Κύριε, βγάλε αυτό το δαιμόνιο. Αμήν.

Κύριε, με πολεμά ο διάβολος. Μάθε με, βοήθησέ με να γνωρίσω τον εαυτό μου. Την αυτογνωσία. Αμήν.

Πρόσθες ημίν πίστιν, Κύριε.
Τι θα γίνει με το μέλλον; Η ανθρώπινη απάντησις είναι: Αβεβαιότης.
Η Χριστιανική: Ο Θεός κυβερνά τη ζωή μας.

Παντού κλείνουν οι πόρτες, οι γέφυρες σπάζουν. Ποια θα μείνει για μένα, Πατέρα;
Πρόσθες μοι πίστιν, Ιησού γλυκύτατε.

Αισθάνομαι ότι είμαι στα χέρια του Θεού. Απελπισία είναι οι άνθρωποι. Αστάθεια όλα τα ανθρώπινα. Εκείνο που μένει είναι μια ψυχή κι ένας Χριστός.

Πρέπει να ετοιμάζεται κανείς για πίκρες.

Θέλω τον Κύριόν μου, έστω αν Τον πίκρανα πάλιν και πολλάκις. Τι ανακούφιση που μας δίνει η σκέψη ότι μας αγαπά ο Κύριος, ότι για μας έχει ετοιμάσει τόπον...

Μου μίλησε πάλι ο Θεός διά των πραγμάτων. Πόσο μεγάλη είναι η αγάπη Σου, Πατέρα, για μένα το παιδί Σου! Πόσο αισθητή η παρουσία Σου! Μου μιλάς με τα γεγονότα. Ας μεγαλώνει η υπομονή μου. Περίμενε ανυπόμονη ψυχή μου. Κύριε, ας σου δώσω την ψυχή μου. Πάρε την ύπαρξή μου. Ας μην αντιστέκομαι πια στο θέλημά Σου. Δόξα σε Σέ, Θεέ! ...

Ήσυχος Χριστιανός δεν μπορείς να είσαι. Ο διάβολος βάλλει. Θα ματώσω, μα δεν θα παραδοθώ. Να μαρτυρείς απ΄ όλες τις μεριές και προπάντων με τον εαυτό σου που θέλει όλο να ξεφύγει. Μη μ΄ αφήσεις ποτέ μόνο στο βοριά, μείνε, μείνε Χριστέ πάντα στην καρδιά.

Τον βίο εύκολα τον βλέπει κανείς στον διπλανό του, μα στην πολιτεία του ποιος μπορεί να εισδύσει; Ό,τι γίνεται στα βάθη της καρδιάς, τους αναστεναγμούς, τα δάκρυα, τον εσωτερικό αγώνα, ποιος τον παρατηρεί; Μόνο ο Δίκαιος Κριτής!

Χθες Τον ικέτευα θερμά, εκοιμήθηκα στο πάτωμα και Του είπα: Νά, Κύριε, κοίταξε το παιδί Σου. Από Σένα περιμένει τη λύση των προβλημάτων του. Το κάνω αυτό όχι για να εκβιάσω μια λύση δική μου, αλλά για να Σου πω, Κύριέ μου, πώς μόνο σε Σένα ελπίζει το παιδί Σου, γι΄ αυτό μην αποστρέψεις το πρόσωπό Σου. Και ήλθε τόσο γρήγορα η παρηγοριά του Πνεύματός Του. Ας έχει δόξα!

Πρέπει να περάσεις ένα βαθύ πόνο, μια τραγική αγωνία, να κραυγάσεις, να παλαίψεις, για να σου μιλήσει ο Θεός. Διαφορετικά δεν γίνεται τίποτα. Το δοκίμασα, το δοκιμάζω, αυτή είναι η κατάθεσίς μου.

Τίποτε ωραιότερο από την ηρεμία της ψυχής, τις στιγμές της γαλήνης, την κατά Θεόν μόνωση. Αγωνίζομαι σκληρά με τον εαυτό μου. Κάθε μέρα είναι δυνατόν να κάνω τα τρομερώτερα πράγματα. Κι όμως ο Θεός κάνει κάθε μέρα, κάθε στιγμή ένα θαύμα στη ζώη μου.

Πόσα Σου χρωστώ, Κύριε! Μα όλα Σου τα χρωστώ.

[ΦΩΤΗΣ]

Ποσα χρονια περιμενα Χριστε μου να'ρθεις
και τις νυχτες πως κρυφοκλαιγα.
Σου ζητουσα αγκαλια να με παρεις
για να δεις ποσο ποναγα.

Τις νυχτες το φεγγαρι πονεμενος κοιτουσα
κι ελεγα για σενα ειμαι εδω.
Ζωντας και γω στον κοσμο τουτο
να με δεις, χρόνια τώρα προσπαθώ.

Ωσπου ηρθες Χριστε μου ,στη ζωη μου αστροφεγγια
ηρθες κι αλλαξες τα παντα κι ολα πανε ποιο καλα!
Σ΄εχω μεσα στην καρδια μου, σαν ενα μικρο σταυρο
κι οσο ζω θα μαι δικος σου , ναι το ομολογώ!

Θεέ μου σ'αγαπώ


Στ' ομολογώ, στ' ομολογώ
παντού το όνομα σου να τραγουδώ!

[ΦΩΤΗΣ]

ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Κύριε, στεκόμαστε μπροστά σου αυτή την ώρα και αναγνωρίζουμε την έλλιψη μας.
Κύριε Θεέ μου. Όμως Σ’ ευχαριστούμε που το φως Σου φέγγει μπροστά μας και
με την αγάπη Σου μας δείχνεις τον σωστό δρόμο.
Εσύ είπες: «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή.»
Και μας δείχνεις την οδό της αλήθειας, και θέλουμε να βάλεις μέσα στην καρδιά μας
την απόφαση ώστε να γίνει η αλήθεια Σου ζωή μέσα μας, να αποκτήσουμε τις αρετές
του πνεύματος Σου, να γίνουμε όμοιοι με Σένα Κύριε.
Και τότε θα έχουμε κληρονομία αιώνια και άφθαρτη.
ΑMHN!

[ΦΩΤΗΣ]

''Προσκύνησις''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''

Όμορφα συναισθήματα
Με δάκρυα στα μάτια,
Και η καρδιά να κόβεται
Σε χίλια δυο κομμάτια,

Κάθε φορά που ταπεινά
Σκύβω και προσκυνάω,
Και τις εικόνες που αγαπώ
Μ’ ευλάβεια φιλάω.

Ο νους μου επροσεύχετο
Η γλώσσα μου ψελλίζει,
Κι αδιάλειπτα τον Ιησού
Τον εκαλοσωρίζει.

Και η ψυχή να εύχεται
Για ειρήνη και αγάπη,
Να εξαφανιστεί απ’ τη γη
Η πλάνη και η απάτη,

Βαθιά μου να προσεύχομαι
Με πίστη και με θάρρος,
Πάρε Θεέ μου εξ άπαντος
Του κόσμου όλο το βάρος.

Πόνος χαράς στα στήθη μου
Στο δέρμα ανατριχίλα,
Μούδιασμα μέσα στο μυαλό
Μες στην καρδιά μου κρίνα.

Ανθίζει μέσα μου η χαρά
Νιώθω την συντριβή μου,
Το έλεος σου τριγυρνά
Μες στην κατάνυξη μου.

Άγγελοι με προσέχουνε
Τους νιώθω ολόγυρα μου,
Κύριε δώσε μου έλεος
Για τα αμαρτήματα μου.

Χέρια που μ’ αγκαλιάζουνε
Και με κρατούν μη πέσω,
Σε εσένα την αγάπη μου
Θέλω να καταθέσω.

Να πάρω θέλω τον σταυρό
Κι εγώ ν’ ανηφορίσω,
Τον δρόμο αυτόν τον δύσκολο
Για να σε συναντήσω.

Me σθένος όπλισε και με,
Και όλα τα παιδιά σου,
Και δώσε μας κι επιμονή
Απ’ την γλυκιά καρδιά σου,

Για να μπορούμε Δέσποτα
Τα χνάρια σου να βρούμε,
Να έρθουμε με συντριβή
Στην αγκαλιά να μπούμε,

Αυτήν που είναι ανοιχτή
Κάτι χιλιάδες χρόνια,
Και περιμένει τους πιστούς
Απ’ τον σταυρό ακόμα.

Κι έγειρες και μου έδωσες
Νερό να ξεδιψάσω,
Να χω κουράγιο στην ψυχή,
Εσένανε να φθάσω.

[ΦΩΤΗΣ]

''Προσπάθεια''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''



Συνωμοσία ύπουλη,
Και κατασκευασμένη,
Η φύση υποπτεύθηκε,
Και άρχισε να τρέμει.

Η αξίνα έπεφτε στην γη
Και την διαμελούσε,
Στα πέρατα, τα σπλάχνα της,
Κομμάτια τα πετούσε.

Κρύος ιδρώτας κύλησε
Απ’ τα ουράνια μέρη,
Τον κόσμο όλο έλουζε
Και φύσαγε τ’ αγέρι.

Ρίγος πλανήθηκε στην γη
Το σύμπαν διασαλεύθη,
Κι έδινε την εντύπωση
Πως κάποιος το ελέγχει.

Συνέχιζα το σκάψιμο
Και σπάραζε η ψυχή μου,
Πρέπει να βάλω μιαν αρχή
Καινούρια στη ζωή μου.

Ο ήλιος εσκοτείνιασε
Την νύχτα είχε φέρει,
Σα να ’τανε μεσάνυχτα
Ενώ ήταν μεσημέρι.

Μάτια που με κοιτούσανε
Δακρύζανε για μένα,
Μου καθαρίζανε τον νου
Γιατρεύανε το βλέμμα,

Το βλέμμα πού ’χα στην καρδιά
Και που θολό ακόμα,
Δεν έβλεπε την ξαστεριά
Που βγήκε απ’ το στόμα,

Αυτό που εψιθυρίσε
Στου Ενός Θεού τ’ αυτί μας,
Συγχώρεση απ’ τον σταυρό
Για να σωθεί η ψυχή μας.

Το φτυάρι πέταξα στη γη
Είχα σχεδόν τελειώσει,
Πρέπει να αρχίσω την ταφή,
Με τον καιρό θα λιώσει.

Τα σύννεφα μαλώνανε
Ποιο πρώτο θα δακρύσει,
Την προδοσία πιο γοργά
Πρώτο ποιο Θ’ αντικρίσει.

Ο ιδρώτας στο κεφάλι μου
Κύλαγε οργισμένος,
Κι ο νους κοιτούσε την ψυχή
Βαθιά συντετριμμένος.

Στο πρόσωπο οι ρυτίδες μου
Κρυφά χαμογελούσαν,
Και το νερό σαν δίοδος
Στο σώμα τ’ οδηγούσαν,

Ένιωθα το καυτό υγρό
Που κύλαγε στο χέρι,
Κι όλα τα δάχτυλα του νου
Ψάχναν για καλοκαίρι.

Τα δάχτυλα ενωθήκανε
Και έκανα τον σταυρό μου,
Ενώ θυμόμουν κι έκλαιγα
Για τον κακό εαυτό μου.

Στήριξε την προσπάθεια
Θεέ μου αυτήν που κάνω,
Και οδήγησε μου την ψυχή
Στο σπίτι Σου επάνω,

Βοήθα με να απαλλαγώ
Από τον παλιό εαυτό μου,
Στον δρόμο σου να οδηγηθώ
Να βρω τον θησαυρό μου,

Αυτόν που απλόχερα σκορπάς
Και στον καθένα δίνεις,
Έλα κι απλώσου μέσα μου
Και φρόντισε να μείνεις.

Τελείωσα την προσευχή,
Μπήκα μέσα στον μνήμα,
Κι η θάλασσα εμούγκρισε,
Ζωντάνεψε το κύμα,

Το χώμα που με σκέπαζε
Τους Γίγαντες πονούσε,
Αυτούς που χρόνια η σάρκα μου
Τώρα φιλοξενούσε,

Κι αυτοί μουγκρίζαν δυνατά
Κι η σάρκα αντιδρούσε,
Δεν ήθελε να αλλοιωθεί,
Ζωή υλική ζητούσε.

Σκεπάστηκα με προσοχή
Τελείωσε η ταφή μου,
Σταυρό στο κέντρο έβαλα,
Αρχίζει η συντριβή μου.

Συγχώρεσε με Κύριε
Είμαι μετανιωμένος,
Δεν γνώριζα πως ήμουνα
Από Σένα προικισμένος,

Να προσπαθήσω ν’ ανεβώ
Τον δρόμο τον δικό σου,
Και με την Χάρη Σου Χριστέ
Να γίνω Αδερφός σου.

Και γύρισα την πλάτη μου
Στον τάφο μου μπροστά μου,
Προς τον Θεό ανηφόρισα
Να μπει στα όνειρα μου.

Δύσκολος είναι ο θάνατος,
Πιο δύσκολος ο φόνος,
Μα φοβερά πιο δύσκολο,
Να γίνεις παθοκτόνος.