ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

[ΦΩΤΗΣ]

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΑΓΑΘΗ



Η Αγία Αγαθή η ένδοξη μάρτυρας του Χριστού ήταν από τη Κατάνη της Σικελίας. Φημιζόνταν δε για την ομορφιά της και το ψυχικό της πλούτο. Την εποχή εκείνη βρισκόνταν στη Κατάνη η τόσο ωραία κοπέλα, η Αγαθή παρθένα 15 χρονών. Την περιουσία της κινητή και ακίνητη την μοίρασε η ίδια στους φτωχούς με πολλή ευσπλαχνία. Όταν άκουσε ο Κυντιανός την καλή φήμη και τις αρετές και αγαθές πράξεις της Αγαθής, την έβαλε στην καρδιά του πονηρά. Αλλά η σοφή και τόσο καλή κόρη δεν έλαβε καθόλου υπ`όψη τις φλυαρίες του, αλλά του έδωσε να καταλάβει από την αρχή το αμετάθετο της καρδιάς της. Βλέποντας ο Κυντιανός ότι δεν μπορεί να πετύχει τίποτα με τις κολακείες και υποσχέσεις του, προσκάλεσε κάποια κακή γυναίκα που λεγόνταν Φροντίσια. Αυτή είχε 9 κόρες που ακολουθούσαν όλες την άσωτη ζωή της μητέρας τους. Τη διέταξε να πάρει την Αγαθή στο σπίτι. Στο σπίτι οι ξενδιάντροπες την βασάνιζαν για ένα ολόκληρο μήνα συνέχεια. Μετά από 30 μέρες αφού είδε η Φροντίσια ότι είναι αμετάκλητη, πήγε στον ηγεμόνα και του λέει ότι πιο εύκολα μαλακώνει το σίδερο παρά η ψυχή της. Τότε θύμωσε ο τρισκατάρατος άρχοντας και διέταξε να βάλουν την Αγία φυλακή ώστε να σκεφτεί ποιά τιμωρία θα της επέβαλε. Πηγαίνοντας η Αγία στη φυλακή είχε τόσο χαρούμενο πρόσωπο σαν να πήγαινε σε γάμο. Την επόμενη μέρα ο Κυντιανός αφού κάθησε στο θρόνο του, διέταξε να του φέρουν την Αγία. Της έκανε πάλι πρόταση να απαρνηθεί τον Χριστό. Η απάντηση ήταν αρνητική γι' αυτό και πρόσταξε να τη δέσουν και να τη δείρουν και να περικάψουν την κεφαλή, τα χέρια και τα πόδια της. Μετά αφού δεν άλλαζε η γνώμη η Αγία, διέταξε ο τύραννος να της κόψουν τους μαστούς. Έπειτα να τη ρίξουν σε μία σκοτεινή φυλακή, χωρίς να της δώσουν άλλη τροφή παρά μόνο λίγο ψωμί. Μόλις η Αγία είχε τελειώσει την προσευχή της κοιμήθηκε, η δε άγια ψυχή της πήγε στα χέρια του ουράνιου Νυμφίου της για να αγάλλεται μαζί μ`Αυτόν.
Τη μνήμη της Αγίας Παρθενομάρτυρος Αγαθής η εκκλησία μας γιορτάζει στις 5 Φεβρουαρίου.

[ΦΩΤΗΣ]

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΜΑΡΙΝΑ



Η Αγία Μαρίνα καταγόνταν από την Αντιόχεια της Πισιδίας κι έζησε τον καιρό του αυτοκράτορα της Ρωμαικής αυτοκρατορίας Διοκλητιανού. Οι γονείς της ήσαν ξακουστοί και μάλιστα ο πατέρας της που λεγόνταν Αιδέσιος, ήταν ιερέας των ειδώλων, επισήμος και σεβαστός σε ολόκληρη την πόλη. Η Μαρίνα ήταν το μοναδικό του παιδί, γιατί ύστερα από την γέννηση της η μητέρα της πέθανε. Τότε ο Αιδέσιος έδωσε το βρέφος σε μία γυναίκα που κατοικούσε λίγο έξω από την πόλη, για να το θηλάζει.
Όταν μεγάλωσε κάπως η Μαρίνα και άρχισε να αποκτά ενδιαφέροντα, άκουσε από μερικούς χριστιανούς για το Χριστό. Επειδή ήταν εκ φύσεως καλή ψυχή δέχτηκε τη σωτήρια διδασκαλία του Χριστού. Όσο μεγάλωνε η Μαρίνα τόσο η γνώση και η σκέψη της για Αυτόν συνεχώς τη φλόγιζε.
Καθημερινά προσευχόνταν προς Αυτόν να την αξιώσει να συμπεριληφθεί και αυτή ανάμεσα στους μάρτυρες.
Ο πατέρας της ο Αιδέσιος όταν άκουσε πως η κόρη του προσχώρησε στο Χριστιανισμό, την εμίσησε με όλη του την ψυχή του, σε βαθμό που δεν ήθελε πια να την δει και έφτασε στο σημείο να την αποκληρώσει. Ήταν τότε η Μαρίνα 15 χρονων και έπαρχος ήταν ο Ολύβριος, ξακουστός για την
αγριότητα του. Κάποτε έτυχε να ταξιδεύει από την έδρα της διοίκησης του προς την Αντιόχεια, οπότε τυχαία συνάντησε στο δρόμο την ωραία παρθένο Μαρίνα. Μόλις την είδε τη συμπάθησε πολύ που ζήτησε αμέσως να την πάρει για γυναίκα του. Έτσι έδωσε διαταγή για να παρουσιαστεί αμέσως μπροστά του στο παλάτι. Όταν έφθασαν τη παρουσίασαν ενώπιον του Ολύβριου ο οποίος της ζήτησε να του πει το ονομά της, τους γονείς της, το Θεό στον οποίο πίστευε. Άφοβα τότε η Μαρίνα απάντησε: Με λένε Μαρίνα, κατάγομαι από ελεύθερους γονείς και εύχομαι να γίνω δούλη του Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, που είναι ο δημιουργός του κόσμου.
Όλοι όσοι ήταν εκεί θαύμασαν βλέποντας την ομορφιά της και την τολμηρή απάντηση που έδωσε στον έπαρχο. Αυτός σκέφτηκε να τη φυλακίσει προσωρινά μέχρι την επομένη μέρα, που είχαν κοινή γιορτή και επρόκειτο να λάβουν μέρος όλοι στη θυσία. Την επομένη μέρα λοιπόν έφεραν και τη Μαρίνα στη γιορτή, γιατί έλπιζαν πως όταν δει τους άλλους να θυσιάζουν θα θυσίαζε και αυτή. Αλλά μάταια σχεδίασαν οι αφελείς. Ο άρχοντας της έδωσε ένα σωρό υποσχέσεις για να την επηρεάσει, αλλά εκείνη δε νικήθηκε. Ούτε τους θυμούς του φοβήθηκε, ούτε τις απειλές του, πως θα της έκανε φοβερά και φρικτά βασανιστήρια. Όταν είδε ο τύραννος πως η Αγία περιφρονούσε τις προτάσεις του, διάταξε τους στρατιώτες του να τη δέρνουν αλύπητα. Εκείνοι τη χτύπησαν τόσο πολύ που το αίμα κοκκίνισε τη γη, γιατί οι ράβδοι είχαν και ακάνθες που κατεξέσχισαν τις σάρκες της. Η μάρτυς υπόφερε τους πόνους με υπομονή και καρτερία χωρίς να στενάξει, ούτε να δακρύσει. Την έκλεισαν πάλι στη φυλακή και ύστερα από λίγες μέρες την οδήγησαν πάλι στο δικαστήριο.
Αφού την κρέμασαν καταξέσχισαν τις πλευρές της με σιδερένια νύχια. Την κόρη λυπήθηκε όλος ο λαός και έκλαψε πολύ, αλλά και ο ίδιος ο δήμιος. Μετά τη φυλάκισαν πάλι στον απαίσιο και άχαρο τόπο χωρίς καμία περίθαλψη και φροντίδα.
Τότε φάνηκε ένας σταυρός που σκορπούσε δυνατό φως και έλαμψε όλη η φυλακή. Πάνω από το σταυρό πετούσε ένα άσπρο και αθώο περιστέρι, και ταυτόχρονα ακούστηκαν νικητήρια και σωτήρια λόγια προς την Αγίαν. Το περιστέρι κατέβηκε κι αφού πλησίασε την Αγία της είπε: Χαίρε Μαρίνα γιατί νίκησες τον πονηρό και ντρόπιασες τον εχθρό. Χαίρε πιστή δούλη του Κύριου σου, τον Οποίον πόθησες με όλη την καρδιά σου, αφού μίσησες κάθε προσωρινή απόλαυση. Χαίρε γιατί πλησίασεν η μέρα που θα πάρεις το στεφάνι της νίκης και θα εισέλθεις επάξια στολισμένη με τις φρόνιμες παρθένους στο νυμφώνα του Νυμφίου και Βασιλιά σου. Μόλις τέλειωσαν τα λόγια αυτά, η μάρτυς άρχισε να ξανανοιώθει κι η σάρκα της δροσίστηκε από το πνεύμα το Άγιο. Οι πληγές της θεραπεύτηκαν εντελώς χωρίς να μείνει ούτε σημάδι πληγής στο σώμα της. Μετά από όλα αυτά ο
ασεβής Ολύβριος επειδή φοβήθηκε μήπως πιστέψουν στο Χριστό όλοι οι κάτοικοι της πόλης του, αν έμενε ζωντανή η Μαρίνα, διέταξε να την αποκεφαλίσουν. Τότε οι δήμιοι την οδήγησαν στο τόπο όπου αποκεφάλιζαν και τους άλλους μάρτυρες για να εκτελέσουν τη διαταγή του άρχοντα. Η Αγία με θάρρος παρότρυνε τον δήμιο της να της πάρει το κεφάλι για να συναντήσει τον Κύριο της. Μετά τον αποκεφαλισμό της, οι χριστιανοί πήραν το σώμα της και το έθαψαν με όλες τις κανονικές τιμές. Η ψυχή της ανέβει στους ουρανούς δοξασμένη.
Η μνήμη της γιορτάζεται στις 17 Ιουλίου ημέρα που αποκεφαλίστηκε.

[ΦΩΤΗΣ]

Η ΑΓΙΑ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΑΡΓΥΡΗ
Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ 5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ



Στη χρυσή αλυσίδα των αγίων ένδοξων Νεομαρτύρων δεν υπάρχουν μόνο ονόματα ανδρών άλλα και γυναικών, πού ομολόγησαν με παρρησία δυνατή τήν πίστη τους προς τόν Κύριο μας Ιησού Χριστό. Μία τέτοια θαρραλέα μορφή είναι και ή άγια νεομάρτυς Αργυρή από τη Μικρά Ασία.
Γεννήθηκε στην Προύσα της Βιθυνίας τό 1688 από ευσεβείς γονείς, τόν Γεώργιο και τη Σωσάνα. Ό Θεός τήν είχε προικίσει με εξωτερική ωραιότητα συνδυασμένη με φυσική ευγένεια και καλοσύνη. Ή μικρή αυτή αγνή κόρη αγαπούσε πολύ τόν Θεό. Τόν σεβόταν βαθιά και τηρούσε με ακρίβεια τις ευαγγελικές αρετές. Ήταν γιά πολλούς ένα παράδειγμα φωτεινό.
Όμως ο διάβολος τήν έφθόνησε. Κάποιος προύχοντας γείτονας της Μουσουλμάνος τη συμπάθησε. Και προσπαθούσε μάταια με πονηρές προτάσεις και ενοχλήσεις να τήν αποσπάσει από τη χριστιανική της πίστη και ζωή.
Ή επιθυμία του πονηρού αυτού άνθρωπου κορυφώθηκε όταν πληροφορήθηκε ότι ή ευσεβής Αργυρή έκανε τούς γάμους της. Λίγες μέρες λοιπόν μετά τό Μυστήριο και ενώ τελούσαν οι νεόνυμφοι - κατά τήν παράδοση τους - Παράκληση στην ύπεραγία Θεοτόκο, εισόρμησε στο Ναό ο αλλόθρησκος αυτός εχθρός της με άλλους μαζί Μωαμεθανούς και τήν άρπαξαν βίαια. Φορούσε μάλιστα τήν ήμερα εκείνη και τό νυφικό της. Και τήν οδήγησαν στον κριτή της Προύσας. Τήν κατηγόρησαν εκεί όλοι μαζί και τη συκοφάντησαν στον δικαστή λέγοντας γι' αυτήν «ότι είπε ότι θα αλλάξει πίστη και θα γίνει Τούρκα».
Ακολούθησαν ραβδισμοί, βασανιστήρια και φυλακίσεις. Μπροστά στην άδικη αυτή ενέργεια ο σύζυγος της Αργυρής ζήτησε νά επαναληφθεί ή δίκη και στην Κωνσταντινούπολη με τήν ελπίδα ότι θα αποδοθεί τό δίκαιο και θα αθωωθεί ή ευσεβής γυναίκα του.
Άλλά και στην Κωνσταντινούπολη δυστυχώς έφθασε ο φθονερός προύχοντας υποκινούμενος από τόν διάβολο και κατέθεσε τα Ίδια ψέματα, ενώ ή αγία ατάραχη βεβαίωνε: «Ουδέποτε σκέφθηκα ή είπα κάτι τέτοιο, νά αρνηθώ τήν πίστη μου. Είμαι Χριστιανή και Χριστιανή θέλω νά αποθάνω».
Με νέα διαταγή του Τούρκου κριτή έδειραν τήν αγία Αργυρή και τη φυλάκισαν στην υγρή φυλακή της περιοχής Χάσκιοϊ. Ακολούθησαν και άλλες ανακρίσεις χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Οι γονείς της ευσεβούς νεόνυμφης κατέφυγαν μέχρι και σ' αυτόν τόν Σουλτάνο, άλλά δυστυχώς όλες οι προσπάθειες απέβησαν άκαρπες. Ή απόφαση τού δικαστηρίου παρέμενε μία και έπρεπε νά εκτελεσθεί με ακρίβεια: «Ή θα αλλαξοπιστήσει και θα παντρευτεί τόν γυιό του προύχοντα ή θα κλεισθεί ισόβια στη φυλακή». Ή Αγία προτίμησε τό δεύτερο. Αυτό της υπαγόρευε ή συνείδηση της και ή αγάπη της προς τόν Χριστό. Νά παραμείνει πιστή στον Κύριο «άχρι θανάτου».
Οι συνθήκες στη φυλακή ήταν σκληρές. Υπήρχαν συγκροτούμενες Τουρκάλες καταδικασμένες γιά βαριά παραπτώματα. Αυτές ενοχλούσαν τήν Αγία, τήν πείραζαν, τήν έβριζαν, τη χλεύαζαν. Εκεί ή Αγία δεχόταν ραβδισμούς και άλλα βάσανα. Κακοπαθούσε γιά τήν αγάπη τού Χριστού. Γιά τό άγιο ήθος της και τό ύπομονητικό της παράδειγμα μίλησαν αυτόπτες μάρτυρες - γυναίκες χριστιανές πού ήταν και αυτές φυλακισμένες και είχαν ελευθερωθεί.
17 ολόκληρα χρόνια έμεινε στις φυλακές ή αγία Αργυρή «δέσμια Ιησού Χριστού».
Όλα τα υπέφερε εκεί με χαρά και αγαλλίαση. Ή φυλακή ήταν γι' αυτήν Παράδεισος και ουρανός! Ανέπνεε τόν Χριστό και ζούσε μέσα σε πλούσια Χάρη ειρήνης. Συνέχεια δοξολογούσε τόν Κύριο.
Όταν κάποτε τήν ειδοποίησαν ότι ένας ευλαβής πλούσιος, ο Μανώλης Κιουρτζίμπασης μεσολαβεί γιά τήν απελευθέρωση της, αυτή αρνήθηκε νά δεχθεί τήν πρόταση του. Προτίμησε νά παραμένει στη φυλακή, «τό βασιλικόν παλάτιον» - όπως τό ονόμαζε - τού βασιλέως Χριστού.
Μέσα σε αυτό τό περιβάλλον ή Αργυρή - μετά από 17 συνολικά χρόνια εγκλεισμού - παρέδωσε τό πνεύμα της στον Κύριο στις 5 Απριλίου 1721, αφού προηγουμένως κοινώνησε τα Άχραντα Μυστήρια πού κρυφά τις έφεραν μέσα σε σταφίδα.
Το μαρτυρικό της σκήνωμα - σώμα ευσεβείς Χριστιανοί τό έθαψαν κατά τήν επιθυμία της σε μία άκρη στον περίβολο του ναού της Άγιας Παρασκευής στο Χάσκιοϊ (Πικρίδιο), πού τότε ήταν νεκροταφείο. Στις 30 Απριλίου 1725 έγινε ή ανακομιδή των ιερών λειψάνων της. Ό βιογράφος της άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης καταγράφει ότι τό ιερό Λείψανο της άγιας βρέθηκε ακέραιο, σώο, πλημμυρισμένο από θεία ευωδιά. Ιερείς και πιστοί με ευλάβεια και συγκίνηση τό απέθεσαν μέσα σε λάρνακα στην εκκλησία τής Αγίας Παρασκευής με τήν άδεια του τότε πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Παϊσίου. Και ή Αγία έτιμάτο με επισημότητα και με ευλάβεια κάθε χρόνο στις 30 Απριλίου, ήμερα τής ανακομιδής των ιερών Λειψάνων της.
Στα δραματικά γεγονότα του 1955 πού έγιναν στην Πόλη, φανατικοί και εμπαθείς Τούρκοι κατέστρεψαν και λεηλάτησαν μεταξύ των άλλων και τόν ιερό Ναό τής Άγιας Παρασκευής. Έκαψαν δε και τήν άγια λάρνακα. Σήμερα σώζονται σε μικρή λειψανοθήκη ελάχιστα υπολείμματα ιερών Λειψάνων τής ένδοξου Νεομάρτυρός μας.
Ναύδριο τής άγιας Αργυρής εγκαινιασμένο από τόν Μητροπολίτη Μυτιλήνης κ. Ιάκωβο Γ' υπάρχει στην κωμόπολη Παναγιούδα Λέσβου, όπου και τιμάται με λαμπρότητα.
Ή αγία Νεομάρτυς Αργυρή δίκαια ονομάσθηκε «προστάτης του Γάμου και τής ευσεβούς νεότητος». Ένας από τούς σύγχρονους υμνογράφους της, ο π. Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης, στον Παρακλητικό Κανόνα πού συνέθεσε προς τιμήν της, έβαλε ως ακροστιχίδα του τήν τόσο εκφραστική ικεσία «Τήν σωφροσύνην, Αργυρή, δός ήμίν δώρον».
Και με έναν από τούς ωραίους ύμνους τήν υμνεί και τήν παρακαλεί νά στηρίζει με τις ευχές της τούς πιστούς συζύγους σε θεάρεστη συζυγία: «Συζυγίαν έτήρησας άμωμον έκ φθόνου τού πολεμήτορος- διό μάρτυς τήρει πάντοτε, ευλαβείς συζύγους έν άγνότητι». Είθε με τις πρεσβείες τής άγιας ένδοξου Νεομάρτυρος Αργυρής οι νέες οικογένειες τής πατρίδος μας νά απολαμβάνουν ειρήνη και χαρά και νά μένουν θεμελιωμένες στον ασάλευτο βράχο τής πίστεως μας, τόν Κύριο μας Ιησού Χριστό!

[ΦΩΤΗΣ]

Η ΑΓΙΑ ΝΙΝΑ



ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

΄Ηχος πλ α . Τον συνάναρχον λόγον


Ως ωραίοι οι πόδες σου οι ζηλώσαντες ακολουθήσαι
ταίς τρίβοις των αποστόλων Χριστού, Νίνα σκεύος
Παρακλήτου παμφαέστατον όθεν τιμώντες σε πιστώς,
Γεωργίας φρυκτωρέ φωτόλαμπρε, σε αιτούμεν ημών
τα σκότη λιταίς σου της αγνωσίας πόρρω σκέδασον.

+ + + + + + + + + + + +


Ισαπόστολος της Γεωργίας και εξαδέλφη του Αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου. Γεννήθηκε στα τέλη του 3ου αι. στην Καππαδοκία. Κατάγονταν από αριστοκρατική οικογένεια. Πατέρας της ο Ζαβουλών, φημισμένος στρατιωτικός στην αυτοκρατορική αυλή της Ρώμης. Μητέρα της η Σωσσάνα, αδελφή του Πατριάρχου Ιερουσαλύμων Ιουβενάλιου.

Όταν η Αγία Νίνα έγινε δώδεκα χρονών, οι γονείς της αποφάσισαν να αφιερώσουν την υπόλοιπη ζωή τους στο Θεό. Πούλησαν όλη τους την περιουσία τους και την μοίρασαν στους φτωχούς. Ο Ζαβουλών έφυγε και εξαφανίστηκε στην έρημο του Ιορδάνου. Η Σωσσάνα όμως, έφυγε στα Ιεροσόλυμα και από τον επίσκοπο αδελφό της τοποθετήθηκε διακόννισα, στον ιερό ναό της Αναστάσεως του Κυρίου, για να φροντίσζει τις φτωχές και άρρωστες γυναίκες. Την Αγία Νίνα παρέδωσαν στη ευλαβέστατη γερόντισσα Νιοφόρα για να την αναθρέψει.

Η Αγία Νίνα έμαθε καλά την Αγία Γραφή και τα λειτουργικά κείμενα. Όταν έμαθε την ιστορία του άρραφου χιτώνα, άρχισε να προσεύχεται στην Υπεραγία Θεοτόκο να την αξιώσει να προσκυνήσει τον χιτώνα του Κυρίου. Η Παναγία εισάκουσε τις προσευχές της και δίνοντάς της στο χέρι έναν σταυρό κατασκευασμένο από κληματόβεργες, για να την προστατέψει από ορατό και αόρατο εχθρό, της είπε να πάει στη Γεωργία να κυρήξει το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού και να βρει τον άρραφο χιτώνα Του. Όταν ξύπνησε η Αγία Νίνα, είδε να κρατά στο χέρι της, στην πραγματικότητα, τον σταυρό, ο οποίος φυλάσσεται επαργυρωμένος μέχρι σήμερα στον Καθεδρικό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στη Σιών, στην Τιφλίδα της Γεωργίας.

Με την βοήθεια αυτού του Ιερού Σταυρού, δοσμένο από τα χέρια της Παναγίας μας, κήρυξε η Αγία Νίνα το Ευαγγέλιο και βρήκε επίσης τον άρραφο χιτώνα. Έκανε θαύματα πολλά, πίστεψε ακόμα και ο ειδωλολάτρης βασιλεύς Μίριαν από θαύμα που έκανε και στον ίδιο, και ζήτησε μαζί με την Αγία Νίνα, από τον Μέγα Κωνσταντίνο στο Βυζάντιο, ομάδες μορφωμένων Ορθόδοξων Ιερέων, να πάνε στην Γεωργία και να βαπτίσουν όλον τον λαό της, 5.000.000 κατ. στους ποταμούς Κούρα και Αράγβι, και να θεμελιώσουν την εκκλησία του Χριστού.

Μετά από πολλά γόνιμα χρόνια αποστολικής διακονίας, παρέδωσε το πνεύμα της ειρηνικά στα χέρια του Χριστού, στις 14 Ιανουαρίου, πιθανότατα του έτους 338, και σε ηλικία εξήντα επτά ετών, αφού πρώτα παρήγγειλε να ταφεί στο φτωχικό καλύβι όπου βρισκόταν εκείνη την ώρα. Ο βασιλιάς, ο επίσκοπος και όλος ο λαός, θρηνώντας για το θάνατο της μεγάλης αθλήτριας της πίστεως, θέλησαν να μεταφέρουν το λείψανό της στον καθεδρικό ναό της Μτσχέτα. Παρ όλες τις προσπάθειές τους όμως δεν μπόρεσαν να μετακινήσουν το φέρετρο της Αγίας από τον τόπο της εκλογής της. Έτσι την έθαψαν εκεί στην ταπεινή της καλύβα, στο χωριό Μπόντμπε. Αργότερα ιδρύθηκε γυναικεία μονή προς τιμήν της. Ο Πανάγαθος Θεός δόξασε την Αγία Νίνα διατηρώντας το σώμα της άφθαρτο.

Τον πρώτο καιρό της Ορθοδοξίας στην Γεωργία, τον έσπειρε ο Απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος και ο Σίμων ο Κανανίτης από την εποχή των Αποστόλων, αλλά η πραγματική νίκη του Χριστιανισμού πραγματοποιήθηκε περί τα μέσα του 4ου αι. μέσω της Ισαποστόλου Αγίας Νίνας.

Ο πρώτος ναός της Αγίας Νίνας εδώ στην Ελλάδα, κτίζεται τώρα στην Αιδηψό Ευβοίας, στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, μαζί με της μητέρας του Αγίου, της Αγίας Πολυχρονίας.

[ΦΩΤΗΣ]

Η ΑΓΙΑ ΟΣΙΟΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΣ ΕΥΓΕΝΙΑ



Στα χρόνια του βασιλιά Κομμόδου στα 270 μ.χ ήταν στην Αλεξάνδρεια ένας πολύ πλούσιος έπαρχος και ξακουστός άρχοντας ο Φίλιππος. Γυναίκα του ήταν η Κλαύδια είχε δύο γιούς και μία κόρη την Ευγενεία, που είχε ευγένεια ψυχής και ασύγκριτη ομορφιά ψυχής και σώματος. Ο πατέρας της είχε την εξουσία ολόκληρης της Αιγύπτου. Αν και ήταν ειδωλολάτρης κυβερνούσε δίκαια το λαό του.
Η Ευγενεία ήταν προικισμένη με πολλά προσόντα. Ήταν έξυπνη και έμαθε ρωμαϊκά και ελληνικά, ήταν πολύ μορφωμένη στα δέκα πέντε της χρόνια κι όλοι τη θαύμαζαν. Διαβάζοντας συνεχώς τις επιστολές του Παύλου, φωτίστηκε από το Πνεύμα το Άγιο, και ήθελε να γίνει καλόγρια. Αφού έλαβε
το άγιο σχήμα, η Ευγενεία ήταν φωτεινό παράδειγμα στη Μονή. Πρώτη έμπαινε σε όλες τις ιερές ακολουθίες και τελευταία έβγαινε. Είχε αγάπη για όλους και έκανε θαύματα, θεράπευε τους ασθενείς. Ύστερα από τρία χρόνια ο ηγούμενος πέθανε και οι μοναχοί που εκτίμησαν τις αρετές της Ευγενείας, την παρακαλούσαν να γίνει εκείνη ηγούμενος. Η Αγία δεν ετολμούσε να παρακούσει στην αδελφότητα και προσευχόνταν. Δέχτηκε λοιπόν αλλά εξακολουθούσε να κάνει τις ευτελέστερες υπηρεσίες όπως να κουβαλεί νερό, να σκουπίζει τη Μονή, να κόβει ξύλα. Κυβερνούσε όμως την αδελφότητα θαυμάσια. Ο διάβολος όμως τη φθόνησε. Τη συκοφάντησαν στον έπαρχο και εκείνος θύμωσε πάρα πολύ και διέταξε να φέρουν δεμένους όχι μόνο τον ηγούμενο, αλλά και όλους τους αδελφούς της Μονής που ήταν τρακόσιοι και τους φυλάκισαν ώσπου να βγάλει απόφαση να τους θανατώσουν. Ο έπαρχος χωρίς να γνωρίζει ποιά ήταν η ηγουμένη διότι η κόρη του είχε φύγει πάρα πολύ νωρίς, κάλεσε την Αγία σε απολογία λέγοντας της γιατί έκανε αισχρές πράξεις στο σπίτι μίας τίμιας γυναίκας που την εμπιστεύτηκε όπως η Μελανθία. Η Αγία ρώτησε τότε τη Μελανθία αν έλεγε αλήθεια διότι με την κακή της επιθυμία θα σκότωνε πολλούς αθώους. Η Μελανθία δεν μετάνιωσε καθόλου, ούτε φοβήθηκε τον Θεό, αλλά έφερε μία δούλη της ψευδομάρτυρα που βεβαίωσε ότι είπε η κυρία της. Τότε η Αγία όταν είδε οτι όλοι πίστευαν τα λόγια της
Μελανθίας και θα θανατώναν άδικα τόσους δίκαιους ασκητές, είπε: Καιρός είναι να φανερωθεί η αλήθεια. Μάρτυς μου ο Θεός ότι εγώ είχα πόθο να υπομείνω τον πειρασμό αυτό μέχρι τέλους και να μη ομολογήσω την αλήθεια για να πάρω το στεφάνι της υπομονής απο τον Χριστό την ημέρα
της Κρίσεως. Αλλά για να μη συκοφαντηθεί το άγιο σχήμα, θα ομολογήσω εκείνο, που κανείς δεν ξέρει παρά μόνο ο Κύριος.
Μάθε λέγει στον έπαρχο Φίλιππο ότι είμαι η θυγατέρα σου Ευγενεία, είσαι ο πατέρας μου και η γυναίκα σου Κλαύδια είναι η μητέρα μου. Τα αδέλφια μου είναι ο Αβίτας και ο Σέργιος, αυτοί δε είναι ευνούχοι Πρώτας και Υάκινθος που θέλησαν να με ακολουθήσουν ολοπρόθυμα και απαρνήθηκαν τα πάντα και σας τους αγαπητούς μου γονείς για την αγάπη του Δημιουργού μας.
Όταν τα άκουσε όλα αυτά ο Φίλιππος πούλησε όλα του τα υπάρχοντα και έδωσε τα μισά στους φτωχούς και τα άλλα μισά στην εκκλησία και τα μοναστήρια. Ήταν πολύ μορφωμένος και ευσεβέστατος, για αυτό όλοι οι χριστιανοί της Αλεξάνδρειας ζήτησαν να χειροτονηθεί επίσκοπος. Βλέποντας αυτά οι βασιλείς έστειλαν άλλον έπαρχο τον Τερέντιον, και του είπαν να σκοτώσει κρυφά τον Φίλιππο. Ο Τερέντιος μόλις πήρε την εξουσία, έδωσε λεφτά σε μερικούς να προσποιηθούν οτι είναι χριστιανοί, και μπήκαν κρυφά στο ναό και τον έσφαξαν την ώρα που προσευχόνταν.
Ο έπαρχος φοβήθηκε να μην τον σκοτώσει ο λαός, για αυτό φυλάκισε τους φονιάδες, αλλά λίγο αργότερα ήρθαν βασιλικά γράμματα και τους ελευθέρωσε. Την εποχή εκείνη έγιναν βασιλείς οι Βαλλεριανός και Γαλλιηνός που εκίνησαν μεγάλο διωγμό κατά των χριστιανών. Τότε λοιπόν
πιάσανε και την Αγία Ευγενεία και την πήγαν στο ναό της Άρτεμης για να προσκυνήσει. Τότε έγινε σεισμός και το είδωλο της Άρτεμης έσπασε.
Ο Βασιλιάς τότε διέταξε να δέσουν μία μεγάλη πέτρα στο λαιμό της Αγίας και να τη ρίξουν στον Τίβερη. Όταν την έριξαν, η πέτρα λύθηκε και η Αγία περιπατούσε πάνω στα νερά όπως κάποτε ο απόστολος Πέτρος. Τότε την έριξαν σε αναμμένη κάμινο, αλλά άδικα κόπιαζαν έχασε η φωτιά την φυσικη της δύναμη και την δρόσιζε. Μη ξέροντας οι ασεβείς με ποιό τρόπο να τη θανατώσουν, την έβαλαν σε βαθειά και σκοτεινή φυλακή, ώσπου να πεθάνει από την πείνα. Στο τέλος έστειλαν οι ασεβείς το δήμιο και την έσφαξε μέσα στη φυλακή στις 25 Δεκεμβρίου.

[ΦΩΤΗΣ]

Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ.

Η αγία Παρασκευή έζησε την εποχή της βασιλείας του Αντωνίνου το έτος
140,και καταγόνταν από ένα χωριό της παλαιάς Ρώμης.Οι προσευχές των
ευσεβών αλλά άτεκνων γονέων της εισακούσθηκαν από τον Θεό,ο οποί-
ος τους χάρισε ένα κορίτσι.Έτσι η αγία ανατράφηκε εν παιδεία και νου-
θεσία Κυρίου,οπότε όταν πέθαναν οι γονείς της,μοίρασε τα υπάρχοντά της στους φτωχούς και αφού ενδύθηκε το μοναχικό σχήμα,εξήλθε στον
κόσμο κηρύτουσα τον Χριστό.
Η δραστηριότητά της είχε ως συνέπεια να παραδοθεί από τους εβραίους
στον βασιλιά Αντωνίνο ο οποίος αφού διαπίστωσε το αμετανόητο της μάρτυρος,την υπέβαλε σε ποικίλα βασανιστήρια (πυρακτωμένη περικε-
φαλαία,λέβητας με καυτό λάδι και πίσσα),από τα οποία η αγία σώθηκε
θαυματουργικά.Τελικά ο Αντωνίνος αφού ιατρεύθηκαν οι οφθαλμοί του
από την αγία,πίστεψε στον Χριστό και βαπτίστηκε.Σε άλλη δε πόλη,ο βα-
σιλιάς Ταράσιος την υπέβαλε σε βασανιστήρια και τέλος σε αποκεφαλι-
σμό,οπότε η ψυχή της μακάριας ανήλθε νικηφόρα στις αιώνιες μονές.Η εκκλησία μας τιμά την μνήμη της στις 26 Ιουλίου.

[ΦΩΤΗΣ]

Η Πολιούχος των Aθηνών Αγία Φιλοθέη



H αγία Φιλοθέη γεννήθηκε στην Aθήνα από γονιούς άρχοντες, μοναχοπαίδι του Aγγέλου Mπενιζέλου και της Συρίγας. Φιλοθέη ονομάσθηκε όταν έγινε καλογρηά, αλλά το πρώτο όνομά της ήταν Pεβούλα. H μητέρα της ήτανε στείρα και παρακαλούσε το Θεό να της δώσει τέκνο, και μια νύχτα είδε πως βγήκε από το εικόνισμα της Παναγίας ένα φως δυνατό και πως μπήκε στην κοιλιά της. Kι' αληθινά, το φως εκείνο ήτανε η αγιασμένη ψυχή της κόρης που γέννησε σ' εννιά μήνες. Aπό μικρή φανέρωνε με τα φερσίματα και με τα αισθήματά της ποια θα γινότανε υστερώτερα, στολισμένη με κάθε λογής αρετή. Στην ευσέβεια είχε για οδηγό της την ίδια τη μητέρα της που ήτανε ευλαβέστατη.

Φτάνοντας σε ηλικία δώδεκα χρονών τη ζήτησε για γυναίκα κάποιος άρχοντας του τόπου, μα η κόρη δεν ήθελε να παντρευθεί. Aλλά επειδή οι γονιοί της την παρακαλούσανε, η τρυφερή ψυχή της δεν βάσταξε να τους λυπήσει και να τους παρακούσει και στο τέλος παραδέχθηκε να πανδρευθεί με εκείνον τον πλούσιο άνθρωπο, που ήτανε όμως πολύ φτωχός στην ψυχή, διεστραμμένος και κακός. Tρία χρόνια έζησε μαζί του η Pεβούλα κάνοντας υπομονή στα απότομα φερσίματά του, ώς που ο άνδρας της πέθανε κι' απόμεινε χήρα. Oι γονιοί της θελήσανε να την ξαναπανδρέψουνε, μα αυτή τους είπε καθαρά πως έταξε να γίνει καλόγρηα.

Σαν πεθάνανε οι γονιοί της, δέκα χρόνια από τον καιρό που χήρεψε, δόθηκε ελεύθερα στην άσκηση, με νηστείες, προσευχές, αγρύπνιες και ελεημοσύνες. Kατήχησε τις υπηρέτριές της και τις έκανε δοχεία του Πνεύματος. Kατά θέλημα του αγίου Aνδρέα που είδε στον ύπνο της, έχτισε ένα μοναστήρι με εκκλησία στόνομά του. Eίναι η εκκλησιά που σώζεται ακόμα πλάγι στο μέγαρο της Aρχιεπισκοπής στην οδό Aγίας Φιλοθέης. Aφού τελείωσε το μοναστήρι, η Pεβούλα χειροθετήθηκε μοναχή με τόνομα Φιλοθέη. Oι πρώτες αδελφές που ζήσανε μαζί της ήτανε οι δουλεύτρες που είχε στο πατρικό σπίτι της. Mε τον καιρό έδραμαν πλήθος άλλες παρθένες κι' από αρχοντικές οικογένειες και ντυθήκανε το μοναχικό σχήμα. Zήσανε αγωνιζόμενες τον καλόν αγώνα με υποταγή στην άξια ηγουμένισσα που τις διοικούσε στον πνευματικό δρόμο σαν κάποια αγία Συγκλητική.

Tα αγιασμένα λόγια της έμπαιναν στην καρδιά τους σαν δροσιά και άνθιζαν μέσα τους τα εύοσμα άνθη των αρετών. Kαι τα έργα της βεβαιώνανε τα λόγια της κατά τα λόγια του Xριστού που λέγει: "Oς δ' αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών" (Mατθ. ε΄, 19). Όπου μάθαινε πως βρίσκεται φτωχός, δυστυχισμένος, άρρωστος, χαροκαμένος, έτρεχε σε βοήθειά του με περισσότερη προθυμία παρά αν έπαιρνε η ίδια τη βοήθεια απ' άλλον. Έχτισε νοσοκομεία και γηροκομεία κοντά στο μοναστήρι της κι' η αγία Φιλοθέη δεν φρόντιζε μοναχά για τη γιατρειά τους και για τη σωματική τροφή τους αλλά και για την πνευματική. Mε τον καιρό, πληθύνανε τόσο πολύ οι αδελφές που μπήκανε στο μοναστήρι της, που δυστυχούσανε από κάθε πράγμα επειδή δεν μπορούσε η ηγουμένη να απαντήσει τα μεγάλα έξοδα, κ' οι καλογρηές γογγύζανε. Mα η αγία τις καταπράυνε με λόγια υπομονετικά, κι' ο Θεός έστελνε τη βοήθειά του πότε μ' έναν τρόπο και πότε με άλλον ώς που περνούσε η στενοχώρια.

Eξόν από τα ντόπια κορίτσια που συμμάζευε στο μοναστήρι της, έδινε προστασία και σε ξένες γυναίκες που ερχόντανε στην Aθήνα από διάφορα μέρη σκλαβωμένες από τους Tούρκους. Mε τι κινδύνους και με τι βάσανα τις προστάτευε δεν είναι μπορετό να γράψουμε καταλεπτώς σε τούτο το σύντομο σημείωμα. Tέσσερες απ' αυτές τις σκλάβες είχανε ακουστά την αγία Φιλοθέη κι' επειδή τις βασανίζανε οι αφεντάδες τους να αρνηθούν την πίστη τους, φύγανε κρυφά και καταφύγανε στο μοναστήρι. H αγία τις πήρε μέσα και τις στερέωσε στην πίστη τους και περίμενε εύκαιρη περίσταση για να μπορέσει να τις στείλει στον τόπο τους. Mα οι Tούρκοι, που είχανε τις σκλάβες, μάθανε πως τις είχε περιμαζέψει η Φιλοθέη και μπήκανε σαν θηρία στο κελλί της που κειτότανε άρρωστη και την τραβήξανε και την πήγανε στον πασά. Kαι κείνος πρόσταξε να τη ρίξουνε στη φυλακή. H αγία δεν φοβήθηκε, αλλά ετοιμάσθηκε να χύσει το αίμα της για την πίστη του Xριστού. Tην άλλη μέρα μαζευθήκανε πολλοί Tούρκοι και φωνάζανε να σκοτώσουνε την αγία. Kι' ο πασάς πρόσταξε να τη βγάλουνε από τη φυλακή και να την παρουσιάσουνε μπροστά του, και της είπε να διαλέξει ανάμεσα στα δύο, ή ν' αρνηθεί την πίστη της ή να κοπεί το κεφάλι της. Mα η αγία απάντησε με αφοβία πως είναι έτοιμη να μαρτυρήσει για τον Xριστό. O πασάς θάβγαζε την απόφαση να κόψουνε το κεφάλι της, αλλά προφθάσανε κάποιοι επίσημοι χριστιανοί και με τα παρακάλια τους αλλάξανε τη γνώμη του πασά και πρόσταξε να τη βγάλουνε από τη φυλακή.

Γυρίζοντας στο μοναστήρι της η οσία, δεν έπαψε να πορεύεται όπως και πριν στο δρόμο του Xριστού. K' επειδή πληθαίνανε ολοένα οι μαθήτριές της, έχτισε κι' άλλο μοναστήρι στην τοποθεσία Πατήσια, κι' αυτό στόνομα του αγίου Aνδρέα. Aλλά έχτισε μετόχια και στη Tζια και στην Aίγινα, κι' εκεί έστελνε τις αδελφές που έπρεπε να μακρύνουνε από την Aθήνα για κάποια αιτία.

Σ' όλα αυτά τα ασκητήρια οι καλογρηές δουλεύανε στους αργαλειούς και σε άλλα εργόχειρα, σαν τις προκομμένες μέλισσες μέσα στο κουβέλι. Φτωχά κι' ορφανά κορίτσια βρήκανε προστασία κ' εργασία μέσα σ' εκείνα τα καταφύγια. Σε ό,τι κτήματα είχε η αγία από τους γονιούς της, έχτισε μοναστήρια και φτωχοκομεία. K' είχε πολλή περιουσία. Ένας προπάππος της είχε πάρει τη "δεχατέρα του αφέντη της Aθήνας και πήρε προίκα όλη την Kηβισιά και τον Aχλαδόκαμπο που είναι πριν από το Xαλιάντρι". Στο κτήμα που είχε στον Περισό έχτισε άλλο μοναστήρι στο μέρος που το λένε τώρα Kαλογρέζα. Όλη η φτωχολογιά την είχε σαν πονετικιά μάνα. Mε κάθε τρόπο πάσχιζε να ανακουφίσει τους δυστυχισμένους, τους τάιζε, τους άνοιγε πηγάδια για νάχουνε νερό, τους γιάτρευε, τους έβρισκε δουλειά. O κόσμος την έλεγε "κυρά δασκάλα".

Tην παραμονή του αγίου Διονυσίου στα 1589 η αγία Φιλοθέη βρισκότανε στο μοναστηράκι πούχε χτισμένο στα Πατήσια. Tο βράδυ συναχθήκανε οι αδελφές για να κάνουνε αγρυπνία. Kάποιοι Aγαρηνοί, που την εχθρευόντανε από καιρό, πηδήσανε από τη μάντρα και πιάνοντας την αγία αρχίσανε να τη χτυπάνε ώς που την αφήσανε μισοπεθαμένη. Tην άλλη μέρα τη σηκώσανε οι αδελφές και την πήγανε στο μετόχι πούχε στον Περισό. Σαν συνέφερε λίγο, έπιασε την προσευχή, ευχαριστώντας το Θεό γιατί αξιώθηκε να πληρωθεί με κακία για τα καλά που έκανε στους ανθρώπους και να μοιάσει σ' αυτό με τον Xριστό, κατά τα λόγια του αποστόλου Πέτρου που λέγει: "καθό κοινωνείτε τοις του Xριστού παθήμασι, χαίρετε" (A΄ Πέτρ. δ΄, 13). Στις 19 Φεβρουαρίου του 1589 παρέδωσε την καθαρή ψυχή της στον Kύριο, που υπόμεινε τόσα βάσανα για την αγάπη του.

Tο άγιο σκήνωμά της θάφτηκε στο μοναστηράκι της Kαλογρέζας κι' από κει έγινε η ανακομιδή των λειψάνων στην εκκλησιά του αγίου Aνδρέα που βρίσκεται στη σημερινή Aρχιεπισκοπή. Mετά πολλά χρόνια, επειδή αυτή η εκκλησιά κόντευε να γκρεμνισθεί, το πήγανε στον άγιο Eλευθέριο κι' από κει στη σημερινή μητρόπολη, μέσα στ' άγιο βήμα. Στο μνήμα της απάνω βρεθήκανε γραμμένα τούτα τα λόγια:
"Φιλοθέης υπό σήμα τόδ' αγνής κεύθει σώμα,
ψυχήν δ' εν μακάρων θήκετο Yψιμέδων".

H Φιλοθέη ανακηρύχθηκε αγία επί Oικουμενικού Πατριάρχου Mατθαίου B΄ (1595-1600). Nεόφυτος ο μητροπολίτης Aθηνών, αφού εξήτασε και ερεύνησε τα κατά τον βίον και το μαρτύριον της οσίας, σύνταξε αναφορά στο Πατριαρχείο μαζί με τους επισκόπους Kορίνθου και Θηβών και με τους προκρίτους της Aθήνας για να τάξει την οσία Φιλοθέη στους χορούς των αγίων. Σ' αυτό το συνοδικό έγγραφο είναι γραμμένα και τούτα: "Eπειδή εδηλώθη ασφαλώς ότι το θειότατον σώμα της οσιωτάτης Φιλοθέης ευωδίας πεπληρωμένον εστί και μύρον διηνεκώς εκχείται, αλλά και τοις προσιούσι τε ασθενέσι τε και θεραπείας δεομένοις την ίασιν δίδωσι... τούτου χάριν έδοξε ημίν τε και πάση τη ιερά Συνόδω των καθευρεθέντων ενταύθα αρχιερέων συγγραφήναι και ταύτην εν τω χορώ των οσίων και αγίων γυναικών, ώστε κατ' έτος τιμάσθαι και πανηγυρίζεσθαι".

Aυτός είναι με ολιγολογία ο βίος της Aθηναίας αγίας Φιλοθέης, που είναι ένα από τα μυρίπνοα άνθη του γένους μας στον τυραννισμένον καιρό της σκλαβιάς. Δεν στάθηκε αυστηρή μονάχα στο να κάνει τις εντολές του Xριστού, μα αγωνίσθηκε και πνευματικά για να στερεωθεί η αγιασμένη παράδοση της Oρθοδοξίας σαν κάστρο που θα αποσκέπαζε τον Eλληνισμό από τον πνευματικό εκφυλισμό και την αποβαρβάρωση. Όλα τα θυσίασε, πλούτη, ανάπαυση, ζωή, για την πίστη των πατέρων της. "Θλίψις συνέχει την ψυχήν της" βλέποντας οι χριστιανοί να μην έχουνε στα "πάτρια" την αγάπη που έπρεπε, αλλά να ζούνε μουδιασμένοι, αδιάφοροι, με ψυχή γεμάτη δειλία, μικροψυχία, πονηριά.

Tην Aκολουθία της την έγραψε κάποιος σοφός και ευλαβής άνθρωπος Iέραξ λεγόμενος. Aνάμεσα στα ωραία εγκώμια είναι και τούτο: "Δαυΐδ γαρ το πράον έσχες και Σολομώντος, σεμνή, την σοφίαν, Σαμψών την ανδρείαν, και Aβραάμ το φιλόξενον, υπομονήν τε Iώβ, του Προδρόμου δε θείαν άσκησιν...".

Tην εκκλησία του αγίου Aνδρέα που βρισκότανε στο σημερινό δρόμο της Aγίας Φιλοθέης την εγκρέμνισε ο μητροπολίτης Aθηνών Γερμανός Kαλλιγάς, παρ' ότι είχε μεγάλο σέβας στην αγία, επειδή ήτανε ραγισμένοι οι τοίχοι, κ' έχτισε στα ίδια θεμέλια το παρεκκλήσι που υπάρχει τώρα, ενώ μπορούσε να στερεώσει την παλιά εκκλησία που είχε ωραίες τοιχογραφίες. Eκείνον τον καιρό (ο Γερμανός στάθηκε μητροπολίτης από τα 1889 έως τα 1896) δεν γνωρίζανε οι άνθρωποι την αξία της βυζαντινής τέχνης. H καινούρια εκκλησιά που χτίσθηκε είναι ψυχρή, κακότεχνη, γυμνή. Όποιος μπαίνει μέσα, δεν αισθάνεται κατάνυξη. Aλλ' η εκκλησιά του μετοχιού που είχε χτίσει η οσία στα Πατήσια γκρεμνίσθηκε και κείνη από την πολυκαιρία και γιατί δεν μπορούσανε οι χριστιανοί να την περιποιηθούνε από το φόβο των Tούρκων πριν να σηκωθεί η Eπανάσταση του 1821. Ώς προ ολίγα χρόνια κειτόντανε οι κολόνες μέσα στα αγριάγκαθα, στεκότανε όρθια μοναχά η χυβάδα (κόγχη) του ιερού κ' η πόρτα με το δυτικό τοίχο. Kάποιοι ευλαβείς χριστιανοί την αναστηλώσανε με την οδηγία του κ. Oρλάνδου και τώρα βρίσκεται πάλι απαράλλαχτη όπως ήτανε στα χρόνια της αγίας Φιλοθέης, ένα ταπεινό μα ατίμητο στόλισμα ανάμεσα στα ακαλαίσθητα και ξενόμορφα σπίτια που χτισθήκανε γύρω στο γηραλέο αυτό εκκλησάκι. O Θεός με αξίωσε και το στόλισα με αγιογραφίες, όπως ήτανε ο πόθος μου. Aνάμεσα σε άλλα ζωγράφισα και το μοναστήρι, όπως ήτανε τότε, με την ηγουμένη αγία Φιλοθέη και τις αδελφές που πηγαίνουνε στην εκκλησία.

Φαίνεται πως όλη η οικογένεια των Mπενιζέλων ήτανε άνθρωποι φιλόθρησκοι. Στο νάρθηκα της Kαισαριανής είναι γραμμένη από το ζωγράφο που τον αγιογράφησε τούτη η επιγραφή:
"Iστόρηται ο πρόναος ούτος ήτοι νάρθηξ δια δαπάνης των προσδραμόντων τη μονή φόβω λοιμού τη κραταιά χειρί της πανυμνήτου Tριάδος και σκέπη της μακαρίας Παρθένου, οίτινες εισίν ο ευγενής και λογιώτατος Mπενιζέλος υιός Iωάννου, άμα ταίς ευγενέσιν αδελφαίς και τη τεκούση και τη λοιπή αυτού συνοδεία. Eπί ηγουμένου Iεροθέου του σοφωτάτου ιερομονάχου. Δια χειρός δε Iωάννου Υπάτου του εκ Πελοποννήσου. Έτει αχπβ΄ (1682) μηνί Aυγούστω κ΄ (20)".

Ένας Mπενιζέλος, ο Nικόλας, γίνηκε κι' αγιογράφος, μαθητής του Γεωργίου Mάρκου του Aργείου που ζωγράφισε πολλές εκκλησιές στα μέρη της Aττικής, από τα 1727 ως τα 1740 απάνω-κάτω. Στην παλιά εκκλησιά της Παναγίας στο Kορωπί είναι γραμμένο: "Iστορήθη δε κατά το αψλβ΄ (1732) δια χειρός Γεωργίου Mάρκου και του μαθητού αυτού Nικολάου Mπενιζέλου". Mαζί με το μάστορά του δούλεψε ο Mπενιζέλος και στο τελευταίο έργο του, την αγιογράφηση της Mονής της Φανερωμένης στή Σαλαμίνα, όπως φανερώνει η επιγραφή που σώζεται και που λέγει: "AΨΛE (1635). Iστορήθη ο θείος και πάνσεπτος Nαός ούτος της Mεταμορφώσεως του Kυρίου, Θεού και Σωτήρος ημών δια συνδρομής κόπου τε και δαπάνης... Iστορήθη δε δια χειρός Γεωργίου Mάρκου εκ πόλεως Aργους και του μαθητού αυτού Nικολάου Mπενιζέλου, Γεωργάκης και Aντώνιος".

[ΦΩΤΗΣ]

Η ΑΓΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ Η ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ



Η αγία Φωτεινή η ισαπόστολος,είναι η Σαμαρείτιδα όπου συνάντησε ο Ιησούς Χριστός όταν έκανε μία στάση στο πηγάδι του Ιακώβ.
Έκπληκτη μπροστά στις συνταρακτικές αποκαλύψεις του Χριστού, ομολογεί το αμαρτωλό παρελθόν της. Καταγοητευμένη από την επίσκεψη αυτή του Κυρίου στη ζωή της, αφήνει τη στάμνα της εκεί στο πηγάδι και αρχίζει να τρέχει στην πόλη φωνάζοντας να έρθουν και αυτοί στον Κύριο.
Η επίσκεψη της Θείας Χάριτος λοιπόν στη Σαμαρείτιδα είναι πραγματικότητα. Τώρα αλλάζουν τα πάντα μέσα της και γύρω της. Η Θεία Χάρη αλλάζει την ζωή της, την αναγεννά σε νέα αγία ζωή. Τίποτε πλέον δεν μπορεί να την συγκρατήσει. Δεν σκέφτεται ούτε τη στάμνα της ούτε την
προηγούμενη αμαρτωλή ζωή της.
Αυτή ένα μόνο ζει, ένα μόνο την συγκλονίζει: είδε τον Μεσσία. Γεύθηκε τη Θεία Χάρη Του. Και θέλει να το πει αυτό σε όλο τον κόσμο. Γίνεται πλέον η αγία Φωτεινή η ισαπόστολος. Και όπως μας λέει η Παράδοση, κηρύττει τον λατρευτό της Κύριο στα πέρατα του κόσμου. Και για Αυτόν θυσιάζει ακόμη και την ζωή της.

[ΦΩΤΗΣ]

Η αγία Φωτεινή η Κυπρία, η Αγία Φωτού
(2 Αυγούστου)



Εκείνο που πραγματικά αναδεικνύει τον άνθρωπο και τον εξυψώνει και σε τούτη τη ζωή μα και στην αιωνιότητα, δεν είναι η υψηλή καταγωγή, ούτε τα γράμματα, ούτε τα πλούτη, αλλά η πίστη η χριστιανική κι η αρετή.
Απόδειξη τρανή της αλήθειας αυτής είναι κι η αγία Φωτεινή η Κυπριά, η γνωστή σ' όλο το νησί με τ' όνομα αγία Φώτου η θαυματουργός.
Πότε έζησε ακριβώς η οσία και ποια ήταν η καταγωγή της, δεν γνωρίζουμε.
Η παράδοση μας λέει πώς γεννήθηκε στο Ριζοκάρπασο από απλοϊκούς, αλλά ευλαβείς γονείς. Από μικρούλα η Φωτού ξεχώριζε από τις συνομήλικες της για την καλοσύνη της, το φέρσιμο της, την προθυμία της να εξυπηρετήσει τους άλλους, την αρετή της. Τα μεγάλα της φωτεινά μάτια καθρέφτιζαν τον πλούτο της καρδιάς της και σκόρπιζαν παντού την εμπιστοσύνη, τη χαρά. Στο σχολείο του χωρίου της έμαθε η Φωτού τα πρώτα γράμματα. Σαν έμαθε να διαβάζει πήρε κι άρχισε να αποστηθίζει διάφορους ψαλμούς και ύμνους της Εκκλησίας μας. Κάθε Κυριακή και γιορτή σαν άκουε το σήμαντρο να χτυπά η αγνή ψυχή της σκιρτούσε από χαρά κι έσπευδε πρώτη αυτή μαζί με τους ευσεβείς γονείς της να πάνε στην εκκλησία! Εκεί, ακίνητη σαν κολώνα δωρική παρακολουθούσε μ' ευλάβεια και προσοχή τις διάφορες τελετές και τη θεία και ιερή μυσταγωγία. Και δοξολογούσε τον Θεό με την καρδιά της.
Πόση ευλογημένη στ' αλήθεια είναι η οικογένεια, όταν μέσα σ' αυτήν κατοικεί ο Χριστός κι όταν το άγιο θέλημα του κατευθύνει και τις σκέψεις και τα λόγια και τις πράξεις των μελών της!
Τέτοια ευτυχισμένη κι ευλογημένη οικογένεια ήταν η οικογένεια της Φωτούς. Με την ομόνοια, την αγάπη, την ανοχή, την ειρήνη περνούσε κάθε μέρα η ζωή. Κι όταν έπεφτε το δειλινό και το σούρουπο άρχιζε ν' απλώνεται στη γη, γονείς και κορούλα μαζευόντουσαν σε κάποια γωνιά, κι απ' την καρδιά ανέπεμπαν θερμή προσευχή μπροστά στις εικόνες κάποιων αγίων μορφών, που το ιλαρό φως ενός καντηλιού φώτιζε απαλά.
Σαν διάβηκαν τα παιδικά χρόνια κι η Φωτού μπήκε στην εφηβεία η μανούλα της δειλά δειλά άρχισε στην κορούλα της να μιλά για γάμο και οικογένεια. Η αγνή παρθένα στην αρχή κοκκίνιζε και δεν έβγαζε μιλιά. Κάποια μέρα όμως τόλμησε να μιλήσει κι είπε λίγα λόγια και απλά.
- Μανούλα! Γιατί μου μιλάς για γάμο; Εγώ έχω ήδη βρει τον καλό μου. Όμοιος του δεν είναι άλλος στον κόσμο κανείς...
Η καλή μάνα τρόμαξε. Η καρδιά της πήγε να σπάσει. Για μια στιγμή νόμισε πώς η κόρη της με κάποιο είχε συνδεθεί κι ετοιμάστηκε να τη μαλώσει. Κι η κόρη που κατάλαβε τους φόβους της έσπευσε να εξηγήσει.
- Μανούλα! Μη φοβάσαι. Η κόρη σας δεν πρόκειται ποτές να σας ντροπιάσει. Προσεύχου μονάχα να με κρατάει ο Θεός στον δρόμο του. Ο καλός μου δεν είναι άλλος από τον Χριστό μου, τον Σωτήρα και Λυτρωτή μου... •
Η καλή μάνα στα λόγια τούτα δεν θέλησε ν' απαντήσει.
«Έλα, της είπε. Ο πατέρας περιμένει στο διπλανό χωράφι. Πάω να τον βοηθήσω. Συ κάτσε στο σπίτι και κοίταξε τη δουλειά σου».
Και βγήκε. Όμως της Φωτεινής τα λόγια την είχαν κυριολεκτικά συνταράξει:
«Εγώ βρήκα τον καλό μου. Δεν είναι άλλος απ' τον Χριστό μου, τον Σωτήρα και Λυτρωτή μου».
Μια νύχτα η μητέρα της ξύπνησε. Άδικα πάσχισε να ξανακοιμηθεί. Χάθηκε ο ύπνος της. Γι' αυτό σηκώθηκε και πήγε στο διπλανό δωμάτιο, που έμενε η κόρη της κάτι να πάρει. Τι είδε όμως εκεί; Αλοίμονο! Το στρώμα αδειανό κι ανέγγιχτο. Έλειπε η Φωτού.
Η καημένη η μάνα τρομαγμένη έτρεξε και ξύπνησε τον σύζυγο της. Και μαζί του άρχισε να ψάχνει στο σπίτι, στον δρόμο κι έξω απ' το χωριό για να βρουν την κορούλα τους. Τα χαράματα εκεί που με τα μάτια ολοκόκκινα απ' το κλάμα και την καρδιά σπασμένη απ' τον φόβο γύριζαν στο σπίτι, κάτι βλέπουν. Τι; Την κορούλα τους! Τη Φωτού να γυρίζει μονάχη!
- Κόρη μας! είπαν κι οι δύο μ' ένα στόμα. Κόρη μας αγαπημένη! Που ήσουνα; Που πέρασες τη νύχτα;
Κι η κόρη με γλυκύτητα και στενοχώρια για την ανησυχία και τον φόβο που τους πότισε, απήντησε:
- Γονείς μου αγαπημένοι! Συγχωρέστε με που σας στενοχώρησα. Δεν το 'θελα. Δεν ήμουνα σε κανένα κακό τόπο. Ήμουνα στο ασκητήριό μου. Πήγα εκεί από νωρίς για αγρυπνία και προσευχή. Μέρες τώρα κάθε βράδυ πηγαίνω εκεί και μένω με τον Νυμφίο μου Χριστό. Μένω και προσεύχομαι για σας, για τους δικούς μας, την πατρίδα μας, για μένα. Συνήθως επιστρέφω πολύ πρωί, όταν ακόμη κοιμάσθε. Σήμερα όμως παρασύρθηκα στην προσευχή και ξεχάστηκα. Έτσι άργησα. Συγχωρέστε με, είπε ξανά, που σας λύπησα και σας έκαμα ν' ανησυχήσετε...
Και τα μάτια της γιόμισαν δάκρυα.
Η ειλικρίνεια, η αθωότητα της μορφής της, τα μάτια της τα δακρυσμένα καθησύχασαν τους καλούς γονείς, που δεν τόλμησαν να την μαλώσουν περισσότερο ούτε και σκέφτηκαν να την περιορίσουν και να της ανακόψουν την ιερή απόφαση της να ζήσει για τον Χριστό.
Άραγε κι οι σημερινοί γονείς νοιώθουν στην ψυχή την ίδια αγωνία και λαχτάρα, όταν τα κορίτσια τους, που δεν δρασκέλισαν ακόμη την παιδική ηλικία, αρχίζουν να ξενυχτούν τα βράδια και να γυρίζουν από το ένα νυχτερινό κέντρο στο άλλο, για να χαρούν τα νιάτα τους, όπως λένε, και να ξυπνήσουν; Μήπως κι όταν επιστρέψουν στο σπίτι αργά με κάποια γνωστή, παιδική φίλη ή και συμμαθητή κι οι γονείς τολμήσουν να ρωτήξουν που ήσαν και γιατί άργησαν, σπεύδουν κι αυτά με στενοχώρια και δάκρυα να ζητήσουν συγχώρηση; Ή μήπως αρχίζουν να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται, γιατί οι γονείς τους ανησύχησαν και τόλμησαν να τα παρατηρήσουν; Ω χρόνια! Ω καιροί! Πόσο άλλαξαν όλα στη δικιά μας την εποχή.
Την άλλη μέρα οι γονείς της Φωτούλας συνόδεψαν την κόρη τους στο ασκητήριό της. Ήταν μια σπηλιά έξω από το χωριό, με λίγο φως, αλλά καθαρή. Σ' αυτήν η Αγία κάποια μέρα με τις ευχές των γονιών της, κι αφού αποχαιρέτησε τις φίλες της, κατέφυγε να ζήσει, όπως ποθούσε τη ζωή της. Σε λίγο καιρό όμως το ταπεινό και φτωχικό κατάλυμα της έγινε τόπος πολυσύχναστος, τόπος επισκέψεων και προσκυνήματος, τόπος καταφυγής και παρηγοριάς, μα και διδασκαλίας και καθοδηγήσεως των κατοίκων όλων των γύρω χωριών.
Στο σπήλαιο αυτό η αγνή κι η ηρωική κόρη πέρασε όλη της τη ζωή. Μια ζωή εγκαρτέρησης και προσευχής, ζωή εγκράτειας και αφιέρωσης ολοκληρωτικής στον Ουράνιο Νυμφίο Χριστό.
Είπαμε τη ζωή αυτή ηρωική. Κι είναι στ' αλήθεια ηρωική. Γιατί ο βίος του πιστού, μέσα στη μαρτυρία Ιησού Χριστού «είτε δια ζωής είτε δια θανάτου», είναι μια πορεία ένδοξη προς αιώνιο τέρμα. Είναι ανάγκη ο πιστός κάθε ήμερα να δίνει τη μαρτυρία της πίστεως του. Ένας αγώνας είναι τούτος και μία μάχη για την κατάκτηση της τελειότητας. Το τέλος δεν είναι πάντα ειρηνικό και ανώδυνο. ο σκοπός όμως είναι πάντα ο ίδιος• η σωτηρία - η δόξα του Θεού μέσα στο μυστήριο της σωτηρίας μας. Και το μέσο και κείνο είναι ένα• η προσφορά του εαυτού μας ολόκληρου σε μία θυσία ζωντανή κι ευπρόσδεκτη στον Κύριο, «είτε δια ζωής είτε δια θανάτου". Επισκ. Διονυσίου Ψαριανου, Μαρτυρία Ιησού Χρίστου, σελ. 252.. Με αίμα και με δάκρυ «μεγαλυνθήσεται εν ημίν ο Χριστός».
Ναι! μεγαλυνθήσεται εν ημίν ο Χριστός. Αυτό έγινε και με την αγνή κόρη, την Φωτού. Εδώ ζωντανή την δόξασε ο Κύριος.
Θαύματα πολλά, πολλά θαύματα έκαμε η αγία σε πονεμένους και δυστυχισμένους, όταν ακόμη βρισκόταν στη ζωή. Εδώ και πεθαμένη την τίμησε. Το άγιο λείψανο της που τάφηκε κι ευρέθηκε στη σπηλιά γύρω στα 1718-32 με τη σκαλιστή επιγραφή από πάνω «Φωτεινή Παρθένος Νύμφη Χριστού», εξακολουθεί και σήμερα να προσφέρει τη θεραπεία στους αρρώστους, στους τυφλούς το φως, στους πονεμένους το ψυχικό ξεκούρασμα και τη χαρά.
Το ασκητήριο της αγίας Φωτεινής υπάρχει και σήμερα.
Βρίσκεται στο χωριό Άγιος Ανδρόνικος.
Σ' αυτό μπαίνει ένας από μια στενή είσοδο και καταβαίνει από μια σκάλα φτιαγμένη από εγχώριες πέτρες και που έχει 23 σκαλοπάτια. Το σπήλαιο μοιάζει με κατακόμβη, σαν κι εκείνες που χρησιμοποιούσαν οι πρώτοι χριστιανοί. Στο βάθος του σπηλαίου είναι το αγίασμα. Από το νερό αυτό παίρνουν οι άρρωστοι και πλένουν τα αρρωστημένα μέλη τους για να θεραπευτούν. Ιδιαίτερα η Αγία πιστεύεται, πως θεραπεύει τα οφθαλμικά νοσήματα.
Στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς το σπήλαιο της Οσίας χρησιμοποιήθηκε και ως ναός. Μέσα σ' αυτόν λιγογράμματοι, μα πιστοί ιερείς θέριεψαν την αποσταμένη ελπίδα με τα απλά, αλλά και μαγικά λόγια του ποιητή:
Μη σκιάζεστε στα σκότη' κι η λευτεριά σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει.
Η Αγία Φωτεινή είναι πολύ σεβαστή στην Κύπρο. Σεβαστή για τα θαύματα της τα πολλά, που πετυχαίνουν όλοι εκείνοι που μ' ευλάβεια και πίστη καταφεύγουν στον ναό της. Υπάρχει επίσης παράδοση που λέει, πώς στο Ριζοκάρπασο υπάρχουν και σήμερα συγγενείς από τη γενιά της.
Την ημέρα της γιορτής της χιλιάδες πιστών απ' όλη την Καρπασία κι από διάφορα μέρη της Κύπρου πηγαίνουν στον Άγιο Ανδρόνικο που είναι το ασκητήριό της για να τιμήσουν την Αγία και να παρακολουθήσουν με προσοχή τη θεία Μυσταγωγία.
Τη στιγμή αυτή ας πάμε νοερά ως εκεί, μια κι οι ορδές του Αττίλα δεν μας αφήνουν να πάμε τώρα και σωματικά, κι αφού γονατίσουμε μπροστά στον τάφο που έκλεισε το άγιο σκήνωμα της, ας πούμε ευλαβικά:
Οσία Φωτεινή πανένδοξε,
τας ουρανίους μονάς, επαξίως οικήσασα,
συν παρθένων τάγμασι, και οσίων στρατεύμασι,
τους εκτελούντας πίστει την μνήμην σου,
και προσιόντας πιστώς τη σκέπη σου,
σώζε πρεσβείαις σου,
και πταισμάτων άφεσιν παρά Θεού,
αίτησαι και λύτρωσιν, και μέγα έλεος.
Απολυτίκιο Ήχος α'
Καρπασέων το κλέος και Κυπρίων αγλάισμα και των ασθενούντων η ρώσις, των πεπηρωμένων ανάβλεψις, των προς σε πιστώς προστρεχόντων εν τω θείω ναώ σου, πανένδοξε, τας ιάσεις παράσχου τοις δούλοις σου πάντοτε, ίνα ευχαρίστως κράζωμεν, Φωτεινή Οσία νύμφη Χριστού καλλιπάρθενε. Δόξα τω σε δοξάσαντι, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πασιν Ιάματα.
Εξήγηση : Ωραία νύμφη του Χριστού, αγία Φωτεινή, που είσαι η δόξα της Καρπασίας και το καύχημα της Κύπρου, που γιατρεύεις τους αρρώστους και χαρίζεις στους τυφλούς το φως, χάριζε πάντοτε, σε παρακαλούμε, στους δούλους σου, που με πίστη τρέχουν στον άγιο ναό σου, τη θεραπεία, για να κράζουμε σε σένα με χαρά και μ' όλη την καρδιά μας. Δοξασμένος να είναι Αυτός που σε δόξασε. Δοξασμένος να είναι Αυτός που σε στεφάνωσε με τον στέφανο της αφθαρσίας. Δοξασμένος να είναι Αυτός που δίνει με τη χάρη σου σε όλους τις θεραπείες.

[ΦΩΤΗΣ]

Αγία Χρυσή



Η Αγία Χρυσή γεννήθηκε στο χωριό Χρυσή του Ν. Πέλλας.
Ο πατέρας της Χριστιανός Ορθόδοξος, ήταν φτωχός και άσημος. Είχε τέσσερα κορίτσια μαζί με την Αγία Χρυσή. Η Αγία διακρίνονταν για την πίστη, την αρετή και την αγνότητα του βίου της.

Μια μέρα μαζί με άλλες γυναίκες πήγε στο δάσος του χωριού για να μαζέψει ξύλα. Εκεί τη συνάντησε Αγαρηνός. Με υποσχέσεις και κολακείες προσπάθησε να τη φέρει στη θρησκεία του και να την κάνει σύζυγό του.
Την απείλησε ότι αν αρνηθεί, θα υποστεί φοβερά μαρτύρια. Η Χρυσή δεν δείλιασε, αλλά επικαλέστηκε τη βοήθεια του Κυρίου και απάντησε: «εγώ τον Χριστό μου πιστεύω και προσκυνώ και Αυτόν μόνον γνωρίζω δια Νυμφίον μου, τον οποίον δεν θέλω αρνηθεί πώποτε, καν μυρία μου κάνετε βάσανα, καν και εις λεπτά κομμάτια το σώμα μου κατακόψετε». Τότε παραδόθηκε σε Μωαμεθανές γυναίκες μήπως τη μεταπείσουν. Ακόμη κατέφυγαν σε μαντεία και μαγείες. Επί έξι μήνες αγωνίζονταν να την αποσπάσουν από την πίστη της. Ζήτησαν ακόμη και την βοήθεια των γονέων και αδελφών της Αγίας προκειμένου να τη μεταπείσουν. Γονείς και αδελφοί με δάκρυα την παρακαλούσαν να αρνηθεί την πίστη της, για να αποφύγουν και αυτοί και η Αγία το μαρτυρικό θάνατο.

Η Αγία απάντησε με γενναιότητα: «εσείς, οπού με παρακινείτε να αρνηθώ Χριστόν τον αληθινόν Θεόν, δεν είστε πλέον γονείς μου και αδελφοί μου. Ούτε θέλω να σας ηξεύρω ως τοιούτους εις το εξής. Αλλ’ αντί δι εσάς, Πατέρα μεν έχω τον Κύριόν μου Ιησούν Χριστόν, Μητέρα δε και αδελφάς έχω τους Αγίους και τας Αγίας». Μετά την άκαμπτη στάση της Αγίας, άρχισαν τα φοβερά μαρτύρια. Επί τρεις ολόκληρους μήνες την ράβδιζαν καθημερινά. Κατόπιν έκοψαν λωρίδες από το δέρμα της και τις κρέμασαν εμπρός της. Ύστερα πέρασαν από τα αυτιά της ένα πυρωμένο σίδερο και την κρέμασαν σε μία άγρια αχλαδιά και με μαχαίρι έκοψαν τα μέλη του ιερού σώματός της.
Η Αγία Χρυσή μαρτύρησε στις 13 Οκτωβρίου 1795.