ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

[ΦΩΤΗΣ]

Ο άγιος Αυξίβιος
(17 Φεβρουαρίου)



Τα λόγια του Κυρίου "ός δ' αν ποίηση και διδάξει, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη Βασιλεία των ουρανών" βρίσκουν πέρα για πέρα την εφαρμογή τους στο πρόσωπο του αγίου Αυξιβίου, που είναι ο πρώτος επίσκοπος της Σολέας της Κύπρου.
Ο όσιος αυτός Πατήρ και "εποίησε και εδίδαξε".
Δίκαια λοιπόν, θεωρείται μέγας.

Ο ιερός και φλογερός αυτός εργάτης της Εκκλησίας του Χριστού καταγόταν από τη Ρώμη κι έζησε στα χρόνια των Αποστόλων. Οι γονείς του ήσαν πλούσιοι, αλλά ειδωλολάτρες. Είχαν δύο παιδιά, Τον Αυξίβιο κι έναν άλλο, τον Θεμισταγόρα, που ήταν πιο μικρός.

Ο Αυξίβιος είχε ωραίο κι επιβλητικό παράστημα αγαπούσε δε πολύ τα γράμματα. Όταν μεγάλωσε κι ήρθε ο καιρός να μορφωθεί, οι γονείς του τον παρέδωσαν σε σοφούς δασκάλους, κοντά στους οποίους ο νέος διδάχτηκε όλη τη σοφία και τη γνώση του καιρού του. Την ίδια περίοδο ο φιλομαθής νέος είχε γνωριστεί και με χριστιανούς, κι άρχισε κι από αυτούς να μαθαίνει τα της νέας θρησκείας.

Οι γονείς που έβλεπαν στο μεταξύ το παιδί τους να μεγαλώνει και να φτάνει στην κατάλληλη ηλικία για αποκατάσταση, άρχισαν να του μιλούν για γάμο και να τον εκβιάζουν να νυμφευτεί. Μα ο καλός και μεγαλεπήβολος νέος που διψούσε για άλλη ζωή, ζωή ανώτερη, τους παράτησε κι έφυγε κρυφά από τη Ρώμη μ' ένα καράβι, που ταξίδευε στην Κύπρο. Κάποιο πρωινό το καράβι έφτασε κι αγκυροβόλησε στον Λιμνίτη, ένα λιμάνι που βρίσκεται στη βόρεια ακτή της νήσου κι απέχει τέσσερα περίπου μίλια από την πόλη των Σόλων, Την πόλη αυτή, όπως είναι γνωστό, έκτισε ο βασιλιάς της Αίπειας Φιλόκυπρος, το πρώτο τέταρτο του έκτου αιώνος π.Χ. προς τιμή του μεγάλου νομοθέτου των Αθηνών, του Σόλωνα, που επισκέφθηκε τότε την Κύπρο. Στην πόλη αυτή η Πρόνοια του Θεού κανόνισε, ώστε ο Αυξίβιος να συναντηθεί με τον απόστολο Μάρκο και να γίνει μαθητής του. Ο νεαρός απόστολος ήταν μόνος του, γιατί ο σύντροφος του, κι αρχηγός της ιεραποστολικής ομάδας, Κύπριος απόστολος Βαρνάβας είχε υποστεί στο μεταξύ τον μαρτυρικό θάνατο στη Σαλαμίνα. Τον είχαν λιθοβολήσει ένα βράδυ οι Ιουδαίοι.

Κοντά στον ευαγγελιστή Μάρκο ο νεαρός προσήλυτος Αυξίβιος συμπλήρωσε τις γνώσεις του για τη νέα πίστη, δέχτηκε το βάπτισμα και χειροτονήθηκε επίσκοπος. Από τη στιγμή αυτή στην ψυχή του ένας πόθος φλογερός και ιερός είχε ανάψει δυνατά. Ο πόθος να μεταδώσει τον θησαυρό που βρήκε και σε άλλους. Να βοηθήσει κι άλλους να γνωρίσουν τον Χριστό και να μοιραστούν μαζί του την ανεκλάλητη χαρά του.

Στον πόθο του όμως αυτό τον ιερό και άγιο παρουσιαζόταν εμπόδιο τρανό κι ανυπέρβλητο μια υπόδειξη-εντολή, που του έκαμε ο δάσκαλος του, ο απόστολος Μάρκος.
- Προσπάθησε του είχε πει, να επιβληθείς στους γύρω σου πρώτα με το παράδειγμα σου και τα έργα σου κι ύστερα με τα λόγια και τη διδασκαλία σου.

Την υπόδειξη αυτή ο άγιος μας την σεβάστηκε και την τήρησε πιστά. Είχε μάθει πώς η υπακοή είναι μεγάλη αρετή για τον χριστιανό. Γι' αυτό και δεν θέλησε να την αγνοήσει. Αφού αποχαιρέτησε τον ευαγγελιστή και πνευματικό πατέρα κι οδηγό του Μάρκο, που αναχώρησε για την Αίγυπτο, ο νεοφώτιστος μαθητής έφυγε κι αυτός από τον Λιμνίτη, κι ήρθε στους Σόλους. Εκεί κοντά στον μεγάλο και καλλιμάρμαρο ναό της πόλης που ήταν αφιερωμένος στον πατέρα "των θεών και των ανθρώπων", τον Δία, συνάντησε ο άγιος μας τον ειδωλολάτρη ιερέα, που μόλις τον είδε κι αντιλήφθηκε πώς ήταν ξένος, τον κάλεσε για να τον φιλοξενήσει.

Στο σπίτι του ιερέα ο μακάριος Αυξίβιος έμεινε αρκετό καιρό χωρίς να μιλήσει ποτέ σε κανένα για τη χριστιανική του ιδιότητα.
Κάποια μέρα που ο ειδωλολάτρης ιερέας επέστρεψε από τον ναό, ο Αυξίβιος αποφάσισε να διακόψει τη σιωπή.

- Γιατί λατρεύετε και προσκυνάτε σαν θεούς τις πέτρες και τα μάρμαρα, του είπε; Οφθαλμούς έχουσι, μα δεν βλέπουσι. Ώτα έχουσι, μα δεν ακούουσι1 ούτε κι αντιλαμβάνονται τις προσευχές τις οποίες κάμνετε, και τις θυσίες που τους προσφέρετε. Ο Θεός των χριστιανών, όπως έχω ακούσει, είναι ο αληθινός Θεός. Αυτός έχει δημιουργήσει όλο τον κόσμο με μόνο τον λόγο του. Αυτός δημιούργησε και το ανθρώπινο γένος από ένα ζευγάρι. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο για να 'ναι ευτυχισμένος. Για την ευτυχία του, τον έβαλε σ' ένα θαυμάσιο κήπο, τον Παράδεισο μέσα στον οποίο ο άνθρωπος με λίγη δουλειά θα μπορούσε να βρίσκει, ότι του χρειαζόταν για την ευτυχία του. Για να 'ναι όμορφη η ζωή του και να 'χει νόημα, του έδωσε και μια εντολή, ένα νόμο. Του είπε να τρώγει από τους καρπούς όλων των δένδρων του Παραδείσου. Να μην τρώγει μόνο από τους καρπούς ενός δένδρου, που το ονόμασε "δένδρον της γνώσεως του καλού και του κάκου". Με την υπακοή τους οι πρώτοι άνθρωποι στην εντολή αυτή του Θεού, θα μπορούσαν να τελειοποιηθούν στην αρετή και να ομοιάσουν με τον Δημιουργό τους. Να γίνουν άγιοι, Όπως Άγιος είναι κι Αυτός. Δυστυχώς οι πρωτόπλαστοι, έτσι λέμε τους πρώτους ανθρώπους, δεν τήρησαν την εντολή του Θεού για πολύ καιρό.

Την παράβηκαν. Παράκουσαν. Και με την παρακοή τους έχασαν τον Παράδεισο.
Μόνο αυτό; Κάτι περισσότερο. Μπήκε και το κακό στον κόσμο με αποτέλεσμα ο βασιλιάς της δημιουργίας, ο άνθρωπος να γίνει σαν τα άλογα ζώα. Να κάμει σκοπό του το φαγητό και το ποτό και την ικανοποίηση των πόθων και των ορμών του. Κι όταν δεν έβρισκε τα μέσα, τότε δεν είχε παρά να κλέβει, να αδικεί, να σκοτώνει. Να σκοτώνει κι αυτούς τους δικούς του. Να σκοτώνει τ' αδέλφια του, τον σύντροφο του, τα παιδιά του.

Από το κατάντημα αυτό ο καλός Θεός θέλησε να σώσει στις ημέρες μας τα πλάσματα του. Αυτός, για τον οποίο μας μίλησαν οι μεγάλοι σοφοί μας, ήρθε. Ο υιός του Θεού έγινε άνθρωπος κι ήρθε. Γεννήθηκε σαν άνθρωπος, μεγάλωσε σαν κι εμάς, δίδαξε, πέθανε, αναστήθηκε, αναλήφθηκε στον Ουρανό και θα ξανάρθει να μας κρίνει. Να τιμωρήσει το κακό και να βραβεύσει το καλό...

Τα απλά τούτα λόγια του αγίου συγκίνησαν τον καλοκάγαθο ειδωλολάτρη ιερέα, που όχι μόνο έπαψε σε λίγο να θυσιάζει στους ψεύτικους κι ανύπαρκτους θεούς, τα είδωλα, αλλά κι άρχισε να ζητά να μάθει περισσότερα για τον Θεό των χριστιανών. Κι ο ιεραπόστολος συνέχισε να τον διδάσκει. Η κατήχηση κράτησε κάμποσες μέρες. Το αποτέλεσμα υπήρξε θριαμβευτικό. Ένα βράδυ ο κατηχούμενος ασπάστηκε την καινούργια πίστη και βαπτίστηκε στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Στο πρόσωπο του η χριστιανική Εκκλησία βρήκε ακόμη ένα ζηλωτή εργάτη, ένα εργάτη με κύρος και παλμό.

Λίγες μέρες μετά το περιστατικό τούτο, ο άγιος μας δέχθηκε στους Σόλους την επίσκεψη του ιερού Ηρακλειδίου, επισκόπου της Ταμασού. Αφορμή για την επίσκεψη έδωκε τούτο το γεγονός.

Ο απόστολος Μάρκος μετά την αναχώρηση του από την Κύπρο, πήγε στην Αλεξάνδρεια. Απ' εκεί, αφού ίδρυσε την πρώτη Εκκλησία στην πολυάνθρωπο εκείνη πόλη, έφυγε για να βρει τον απόστολο Παύλο. Η ευγενική ψυχή του νεαρού αποστόλου ένοιωθε την ανάγκη να συναντήσει τον πολύπειρο απόστολο και να συζητήσει μαζί του μερικά προβλήματα του χριστιανικού έργου. Με τη χάρη του Θεού η συνάντηση πραγματοποιήθηκε γρήγορα. Κι οι δύο απόστολοι αφού αντήλλαξαν ασπασμό χριστιανικής αγάπης, άρχισαν με μεγάλο ενδιαφέρον να συνομιλούν για την Κύπρο. Κατά τη συνομιλία ο Μάρκος αποκάλυψε στο φλογερό απόστολο το μαρτυρικό τέλος του φίλου του αποστόλου Βαρνάβα και του φανέρωσε πώς στην Κύπρο δεν ήταν άλλος απόστολος για να συνεχίσει το έργο τους. Ο θείος Παύλος, σαν άκουσε τη δυσκολία, έσπευσε αμέσως να στείλει στο πολύπαθο νησί τους συνεργάτες του Επαφρά και Τυχικό και μερικούς άλλους. Τους έστειλε στον Ηρακλείδιο με επιστολή στην οποία του έγραφε, να εγκαταστήσει τον μεν Επαφρά επίσκοπο στην Πάφο, τον Τυχικό στη Νεάπολη, δηλαδή τη Λεμεσό και τον Αυξίβιο στους Σόλους χωρίς όμως να τον χειροτονήσει.
Κι ο λόγος; Γιατί ο Αυξίβιος ήταν χειροτονημένος από τον απόστολο Μάρκο.

Ο άγιος Ηρακλείδιος μόλις πήρε την επιστολή, φρόντισε να κάμει ό,τι του έγραφε ο μακάριος Παύλος και πήγε να συναντήσει τον Αυξίβιο. Η συνάντηση υπήρξε συγκινητική. Οι ιεροί άνδρες "ησπάσθησαν αλλήλους φιλήματι αγίω" κι άρχισαν με αγάπη και κατανόηση να συζητούν. Ο Ηρακλείδιος με την ευκαιρία αυτή, αφού άκουσε τον Αυξίβιο, τον συμβούλεψε να φανερώσει πια την ιδιότητα του και ν' αρχίσει να εργάζεται με ζήλο για την πνευματική αναγέννηση των συμπολιτών του.

Το κήρυγμα του Αυξιβίου προβαλλόμενο έντονα κι απ' την άγια ζωή του και τα πολλά θαύματα με τα οποία τον χαρίτωσε ο Κύριος, έφερε καταπληκτικά αποτελέσματα. Συνεχώς το μικρό ποίμνιο του Χριστού πλήθαινε-πλήθαινε και γινόταν λαός πολύς. Τα διάφορα σπίτια στα οποία μαζευόντουσαν ως τότε οι χριστιανοί, για να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, μίκραιναν και δεν τους χωρούσαν. Μία ανάγκη πρόβαλε απαιτητική: Η δημιουργία ενός ειδικού χώρου για τις συναθροίσεις των πιστών. Το κτίσιμο μιας εκκλησίας.

Ένα πρωινό μετά τη συνηθισμένη συγκέντρωση ο θείος Ηρακλείδιος παράλαβε τον άγιο Αυξίβιο κι αφού ανέπεμψε μαζί του θερμή προσευχή, χάραξε σε κάποιο τόπο τον χώρο εκκλησίας, του έδωκε τις τελευταίες συμβουλές και τον αποχαιρέτησε.
Ο ιερός Ηρακλείδιος αναχώρησε με τη συνοδεία του για την πατρίδα του. Κι ο μακάριος Αυξίβιος ρίχτηκε με όλη τη δύναμη της ψυχής του στο έργο που έλαβε. Και να! Με τη βοήθεια του Θεού, σε λίγο χρόνο, μια όμορφη εκκλησία υψώθηκε στην πόλη των Σόλων. Μέσα σ' αύτη με προθυμία κι ενθουσιασμό μαζευόντουσαν οι πιστοί κι οι προσήλυτοι τις ορισμένες μέρες για ν' ακούσουν τα ρήματα της αιωνίου ζωής.

Μια βραδιά εκεί που ο άγιος Αυξίβιος δίδασκε πρόσεξε μέσα στο πλήθος μια γνωστή του αγαπημένη μορφή. Ήταν ο αδελφός του Θεμισταγόρας που είχε έλθει από τη Ρώμη με τη σύζυγο του, την ενάρετη Τιμώ, για να τον βρει. Η συνάντηση των αδελφών ύστερα από τόσο καιρό υπήρξε πολύ-πολύ συγκινητική. Ο Αυξίβιος κράτησε κοντά του το αγαπητό ζευγάρι. Το κατήχησε με ιδιαίτερη χαρά στη χριστιανική πίστη και κάποια βραδιά προχώρησε στη βάπτιση του. Μετά χειροτόνησε τον Θεμισταγόρα πρεσβύτερο της Εκκλησίας των Σόλων και τη γυναίκα του διακόνισσα γιατί ύστερα από το βάπτισμα οι δύο σύζυγοι έζησαν πια σαν αδελφοί.

Η συστηματική εργασία του αγίου Αυξιβίου που συνοδευόταν από μια πολύ προσεκτική κι ενάρετη ζωή, μαζί με τα πολλά του θαύματα έγινε αφορμή, η πρώτη εκκλησία που κτίστηκε, να είναι σε λίγο χρόνο πολύ μικρή για να εξυπηρετήσει τα πλήθη των πιστών της ιστορικής πόλεως. Με τη βοήθεια όλων των χριστιανών μια νέα προσπάθεια αναλήφθηκε. Και τη μικρή εκκλησία πολύ γοργά αντικατέστησε μια καινούργια πολύ πιο μεγάλη κι ωραία.
Αλήθεια! Τι δεν κάνει η ομόνοια, ο ζήλος των πιστών κι η αγία ζωή;

Ανθρώπους με φλογερό ζήλο κι αγία ζωή χρειάζεται κι η εποχή μας, για ν' αλλάξει και να ορθοποδήσει. Μα τους ανθρώπους με την ενάρετη κι αγία ζωή μόνο ένας μπορεί να τους δημιουργήσει: Ο Χριστός.

Κοντά στον νεοποιό Χριστό καλείται να τρέξει και να σταθεί ο καθένας που θέλει και ποθεί αληθινά να γίνει ο καινούργιος και πραγματικά κοινωνικός άνθρωπος.

Τα ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας που συνέστησε ο Κύριος και προπαντός τα αγιαστικά Μυστήρια που λέγονται Μετάνοια κι Εξομολόγηση και Θεία Ευχαριστία είναι δύο μέσα μοναδικά για να πραγματώσει ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος εκείνο που έλεγαν oι πρόγονοι και πατέρες μας: "Ως χαρίεν εστ' άνθρωπος, όταν άνθρωπος ή". Δηλαδή τι όμορφο πράγμα είναι ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος. Τότε, αυτών των ανθρώπων το παράδειγμα αποτελεί το ζωντανότερο κήρυγμα, κήρυγμα πολύ πιο εύγλωττο κι από τα ωραιότερα λόγια. Τέτοιο ήταν το κήρυγμα του μεγάλου αγίου μας, του ιερού Αυξιβίου. Κέρδισε την εμπιστοσύνη των συμπολιτών του με την άγια ζωή του. Πενήντα ολόκληρα χρόνια έζησε σαν αρχιερέας διδάσκοντας και νουθετώντας το ποίμνιο του.

Πριν κλείσει τα μάτια όρισε σαν διάδοχο κι αντικαταστάτη του στον επισκοπικό θρόνο των Σόλων τον μαθητή και συνεργάτη του Αυξίβιο.
Αυτός τον κατήχησε και τον βάπτισε και του έδωκε και τ' όνομα του. Μετά αφού αποχαιρέτησε με δάκρυα στοργής κι αγάπης κλήρο και λαό παρέδωκε το πνεύμα.
Οι χριστιανοί πένθησαν τον πνευματικό τους πατέρα και τον κήδεψαν με πολύ σεβασμό κι επιμέλεια.
Ο τάφος του αγίου έγινε "ιατρείον νοσημάτων άμισθον και θλιβομένων ψυχών παραμύθιον".
Χιλιάδες πιστοί από όλη τη νήσο προσέρχονται κάθε χρόνο μ' ευλάβεια στη χάρη του για να ζητήσουν με δάκρυα τη μεσιτεία και τη βοήθεια του. Αληθινά! Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού!.

Απολυτίκιο Ήχος α'.
Της ερήμου πολίτης...
Αποστόλων την χάριν ως του Πνεύματος όργανον, δια Μάρκου του θείου, θησαυρίσας, Αυξίβιε, εδείχθης Ιεράρχης ευκλεής, και πρόεδρος των Σόλων και ποιμήν δια τούτό σου την μνήμην την ιεράν τιμώμεν ανακράζοντες• δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.

Εξήγηση: Άγιε Αυξίβιε, αφού με τη βοήθεια του θείου Μάρκου έκαμες κτήμα και θησαυρό σου τη διδασκαλία των Αποστόλων, κι έγινες όργανο του Αγίου Πνεύματος, αναδείχθηκες ξακουστός Ιεράρχης και Πρόεδρος των Σόλων και ποιμένας λογικών προβάτων. Γι' αυτό τον λόγο κι εμείς τιμούμε τη μνήμη σου την ιερή κι αναφωνούμε:
Δοξασμένος να' ναι εκείνος που σου έδωκε τη δύναμη. Δοξασμένος να 'ναι Εκείνος που σε στεφάνωσε. Δοξασμένος να 'ναι Εκείνος που προσφέρει μέσο σου σε όλους τις θεραπείες.

[ΦΩΤΗΣ]

Ὁ Ἅγιος Βάδιμος ὁ Ὁσιομάρτυρας


Ὁ Ἅγιος Βάδιμος ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως τῆς Περσίας Σαβωρίου Β’ (325-39 μ.Χ.). Ἦταν Πέρσης καὶ καταγόταν ἀπὸ εὐγενῆ καὶ πλούσια οἰκογένεια τῆς πόλεως Βηθλαπάτης. Ἀφοῦ καταφρόνησε τὴ δόξα τοῦ κόσμου καὶ τὰ πλούτη, ἔγινε μοναχὸς καὶ ἔπειτα ἀρχιμανδρίτης καὶ εἶχε κοντά του ἑπτὰ μαθητές. Ἐπειδὴ ὅμως κήρυσσαν τὸν Χριστό, καταγγέλθηκαν ὅτι ἀποσποῦν τοὺς Πέρσες ἀπὸ τὴν θρησκεία τῶν εἰδώλων καὶ συνελήφθησαν. Παρὰ τὶς πιέσεις καὶ τὰ βασανιστήρια ὁ Ἅγιος Βάδιμος καὶ οἱ μαθητές του ὁμολογοῦσαν συνέχεια μὲ παρρησία καὶ ἀνδρεία τὸ Ὄνομα τοῦ Ἁγίου Θεοῦ. Τότε παρεδόθησαν στὸν δήμιο Νηρσά, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ σπαθί του θανάτωσε τὸν Ἅγιο καὶ ἀποκεφάλισε τοὺς μαθητές του.

[ΦΩΤΗΣ]

ΑΓΙΟΣ ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΑΓΛΑΪΑ Η ΡΩΜΑΙΑ





Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΑΓΛΑΪΑ Η ΡΩΜΑΙΑ (19 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)
Στα χρόνια του Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.) ζουν η Αγλαΐα και ο Βονιφάτιος. Ή πρώτη είναι αριστοκράτισσα, συγκλητική, κόρη του Άκακίου, ανθυπάτου τής Ρώμης, πλούσια, ευγενής κυρία. Και ο δεύτερος, ο Βονιφάτιος, είναι δούλος τής Αγλαΐας, σκλάβος της έμπιστος στα οικονομικά, διαχειριστής τής μεγάλης περιουσίας της.
Αγλαΐα και Βονιφάτιος. Κυρία και δούλος. Τούς χωρίζει ή κοινωνική θέση. Τούς συνδέει όμως ή ανομία. Ζουν και οι δύο θεωρητικά και πρακτικά την ανηθικότητα, την ειδωλολατρία.
Ό Βονιφάτιος έχει μία φυσική καλοσύνη, μία τρυφερή καρδιά πού συμπονεϊ τούς ξένους, ελεεί τούς πτωχούς, φιλοξενεί τούς οδοιπόρους. Είναι όμως μέθυσος, ακόλαστος, ανειρήνευτος. Δίπλα του ή Αγλαΐα αισθάνεται και αυτή το ίδιο κενό, απουσία ειρήνης. Αναζητά μέσα στην κατείδωλο Ρώμη λίγη γαλήνη, κάποια ανάπαυση ψυχής.
Έχει ακούσει ή Αγλαΐα ότι όποιος τιμά τα ιερά Λείψανα, παίρνει χάρη από τον Θεό και ψυχική βοήθεια, ανακούφιση, ενίσχυση. Γνωρίζει ότι στην περιοχή τής Ανατολής έχουν ξεσπάσει διωγμοί.
Πολλοί Χριστιανοί θυσιάζονται, γίνονται μάρτυρες. Θεωρεί λοιπόν ότι βρήκε την πολύτιμη ευκαιρία για να εξασφαλίσει σεβάσμια Λείψανα.
Καλεί λοιπόν τον δούλο της Βονιφάτιο. Και του ανακοινώνει τη σκέψη - απόφαση της. Ο Βονιφάτιος την ειρωνεύεται και τής λέει: «Και αν σου φέρουν το δικό μου σώμα, θα καταδεχθείς να το τιμήσεις ως άγιο;». Ή Αγλαΐα επιτιμά τον δούλο της. Επιμένει στην απόφαση της. Τον διατάσσει να φύγει. Του δίνει και συνοδεία από 12 ιππείς, χρήματα πολλά και καθαρά σεντόνια και αρώματα και μύρα για να περιποιηθεί τα ιερά Λείψανα πού θα φέρει πίσω. Ό Βονιφάτιος υπακούει. Και αναχωρεί για το μεγάλο ταξίδι. Μπορεί να είναι χορτασμένος από τις παράνομες ηδονές και αφάνταστα ψυχικά κουρασμένος, αλλά τώρα αρχίζει να αισθάνεται ένα δέος, μία εσωτερική ευλάβεια γι' αυτό πού πορεύεται να κάνει. Δεν έχει όρεξη για αστεία ούτε για φαγητά. Σε όλο το ταξίδι νηστεύει, προσεύχεται. Κάποια αλλοίωση συμβαίνει μέσα του.
Φθάνει στην Ασία, στην Ταρσό τής Κιλικίας, εκεί όπου εγίνοντο μαρτύρια Χριστιανών. Αφήνει τη συνοδεία του να αναπαυθεί στο ξενοδοχείο και αυτός τρέχει προς το στάδιο τής πόλεως, εκεί όπου οι μάρτυρες τιμωρούνται γιατί μένουν πιστοί στην αγάπη του Χριστού. Αντικρίζει την ώρα εκείνη θέαμα συγκινητικό, είκοσι Χριστιανούς να μαρτυρούν: Άλλον τον κρεμούσαν, άλλον τον ράβδιζαν, άλλον τον ακρωτηρίαζαν και σε άλλον συνέτριβαν τα οστά...
Έκθαμβος παρακολουθεί τη γαλήνια και φωτεινή μορφή τους. Όλοι τα υπομένουν όλα με καρτερία και σταθερότητα. Αυθόρμητα και με απόλυτη συναίσθηση ο Βονιφάτιος φωνάζει δυνατά και ομολογεί μέσα στο στάδιο: «Είναι μέγας ο Θεός των Χριστιανών πού τόσο ενισχύει τούς Μάρτυρες Αγίους του». Πέφτει στα πόδια τους συγκινημένος και τούς θερμοπαρακαλεί να μείνουν πιστοί, να μη δειλιάσουν και να ευχηθούν γι' αυτόν να τούς μιμηθεί στα μαρτύρια και να τούς ακολουθήσει στην ουράνια δόξα.
Βλέποντας ο άρχοντας το παράδοξο αυτό γεγονός καλεί σε απολογία τον απρόσμενο επισκέπτη του σταδίου και ο Βονιφάτιος αποκρίνεται: «Είμαι Χριστιανός, με λένε Βονιφάτιο, ήρθα από τη Ρώμη και θέλω και εγώ να μαρτυρήσω για την αλήθεια του Χριστού».
Μάταια ο άρχοντας τον πιέζει για ν' αρνηθεί τον Χριστό και να προσκυνήσει τα είδωλα. Μάταια του τάζει μεγάλα ευεργετήματα, πλούτο πολύ με δόξα και τιμές. Ό Βονιφάτιος άπαντα σταθερά: «Τιμώρησε με όσο θέλεις». Και οι τιμωρίες δεν άργησαν να έρθουν.
Τον έτέντωσαν. Τον έδειραν τόσο πολύ, ώστε φάνηκαν τα οστά του και μετά κάρφωσαν αιχμηρά ξύλα μέσα στα νύχια του. Και ο μάρτυρας ψέλλιζε: «Κύριε, δώσ' μου δύναμη να νικήσω. Για σένα πάσχω».
Διέταξε μετά ο άρχοντας να του ρίξουν στο στόμα βρασμένο μολύβι, άλλά οι παρευρισκόμενοι θεατές αγανάκτησαν και εμπόδισαν τον άρχοντα στο έργο του αυτό. Μετά τον έριξαν μέσα σε λέβητα με πίσσα. Άλλά ο Θεός με θαύμα τον διεφύλαξε. Τέλος διέταξαν τον αποκεφαλισμό του μάρτυρα με την αιτιολογία ότι είναι «υβριστής των θεών και παραβάτης των βασιλικών διατάξεων». Πριν ολοκληρώσει ο δήμιος το έργο του, ο Βονιφάτιος γεμάτος ευφροσύνη προσευχήθηκε στον Θεό και είπε: «Κύριε, απόστειλε το έλεος σου. Συγχώρησε τον ταπεινό και αμαρτωλό δούλο σου. Και παράλαβε ειρηνική την ψυχή μου στη μακαριότητα των ουρανών». Μετά από αυτό άγγελος παρέλαβε την ψυχή του μάρτυρος για να την οδηγήσει στον ουρανό. Εκείνη την ώρα πίστευσαν πεντακόσιοι παρευρισκόμενοι θεατές.
Οι σύντροφοι πού συνόδευαν τον Βονιφάτιο από τη Ρώμη, έμαθαν με καθυστέρηση από τον αδελφό του «κομενταρησίου» (δημίου) όλα όσα συνέβησαν με τον κύριο τους. Απόρησαν. Δεν πίστευαν σε όσα άκουσαν, επειδή ήξεραν τη φιλήδονη πολιτεία και το άθεο ήθος του Βονιφατίου. Όταν όμως αντίκρισαν στο στάδιο το μαρτυρικό του σώμα, έκλαψαν για το θαύμα τής αλλαγής του. Δωροδόκησαν τούς φύλακες με σημαντική ποσότητα χρυσού και παρέλαβαν το ιερό του Λείψανο. Και αφού το έμύρωσαν με ευωδέστατα αρώματα, το έφεραν πίσω σε ιερή λειψανοθήκη με τιμές και λαμπρότητα.
Καθώς ή πομπή πλησίαζε στη Ρώμη, ή Αγλαΐα άκουσε φωνή αγγέλου πού τής έλεγε: «Έλα να προϋπαντήσεις τον κάποτε δούλο σου, οίκέτη και υπηρέτη σου. Τίμησε τον τώρα με ευλάβεια σαν σωτήρα. Είναι φύλακας τής ζωής σου».
Βαθιά συγκλονισμένη ή Αγλαΐα από το ανέλπιστο αυτό θαύμα και δοξάζοντας τον Θεό, βγήκε σε μικρή απόσταση έξω από την πύλη τής Ρώμης με ευλαβείς κληρικούς σε ιερή πομπή. Και εκεί παρέλαβε με δέος και ευλάβεια τον θησαυρό της, τον Βονιφάτιο, και είδε εκείνον πού κάποτε ήταν άνομος δούλος της να είναι τώρα άγιος, λυτρωμένος, ένδοξος, μάρτυρας δικός της και τής Εκκλησίας όλης. Έκτισε δε προς τιμήν του μεγαλοπρεπή ναό.
'0 άγιος Βονιφάτιος επιτελούσε κατόπιν πολλά θαύματα σε δαιμονισμένους και βαριά ασθενείς. Το μεγαλύτερο όμως θαύμα ήταν ή οριστική μεταστροφή τής Αγλαΐας στον Χριστό. Ή πλούσια αυτή συγκλητική κυρία τής Ρώμης παρέδωσε όλο της τον πλούτο στους πτωχούς και τον εαυτό της τον παρέδωσε σε σκληραγωγία, σε άσκηση και κακοπάθεια. Έζησε με αληθινή μετάνοια, με αυστηρή νηστεία και με διαρκή προσευχή. Και δεκαπέντε χρόνια μετά τον θάνατο του αγίου Βονιφατίου έκοιμήθη ειρηνικά και παρέδωσε το πνεύμα της στον Θεό του ελέους, των οικτιρμών και τής φιλανθρωπίας.
Το ιερό της Λείψανο ετάφη δίπλα στον άγιο Βονιφάτιο. Και επειδή βρήκε μεγάλη παρρησία προς τον Θεό, επιτελούσε και αυτή μεγάλα θαύματα στους πιστούς. Ή αγία μας Εκκλησία συνεορτάζει και τούς δύο στις 19 Δεκεμβρίου.
Ας μην κατακρίνουμε λοιπόν τη ζωή των ανθρώπων πού ζουν μακριά από τον Θεό. Ή πορεία κάθε άνθρωπου πολλές εκπλήξεις μπορεί να παρουσιάσει. Ή θεία Χάρη του παντοδυνάμου Κυρίου αλλοιώνει και τις πιο άνομες καρδιές, εφ' όσον είναι δεκτικές και καλοδιάθετες. Αυτό συνέβη τόσο εντυπωσιακά στη ζωή των άγιων Βονιφατίου και Αγλαΐας.
Ας δοξάζουμε με ύμνους δυνατούς τον Κύριο και Θεό μας, πού ανοίγει δρόμους προς την αγιότητα, προς τη σωτηρία σε όλους μας. «Θαυμαστός ό Θεός έν τοις άγίοις αύτοϋ».

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Ο ΙΟΡΔΑΝΙΤΗΣ



Ο θεοφόρος Πατήρ ημών Γεράσιμος ο Αναχωρητής, ο αποκαλούμενος και Ιορδανίτης, γεννήθηκε στα Μύρα της Λυκίας Μικράς. Η ακριβής χρονολογία της γεννήσεως του δεν μας είναι γνωστή. Η αντιπαράθεση διαφόρων πληροφοριών, που αναφέρονται στο χρόνο που ήκμασε ο Όσιος μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι γεννήθηκε περί τα τέλη του 4ου μ.χ αιώνα. Οι γονείς του Όσιου είχαν, αν όχι πολλή, αρκετή όμως για τις ανάγκες του περιουσία. Αυτό πάντως δεν τους εμπόδιζε να είναι ευσεβείς
και ενάρετοι. Τον αγαπημένο τους γιο τον γαλούχησαν από μικρό με τα ζωηφόρα διδάγματα της Άγιας μας Εκκλησίας. Ο Γεράσιμος όσο μεγάλωνε τόσο αποκτούσε και πλούτο αρετών. Δεν ήθελε να ζει με τον τρόπο που ζούσαν οι νέοι της εποχής του. Έχοντας ο Γεράσιμος ακλόνητη πίστη
και ανυπόκριτη αγάπη προς το Χριστό, τον λυτρωτή του κόσμου, αλλά και διακαή πόθο να φορέσει το αγγελικό σχήμα, εγκαταλείπει οριστικά τα εγκόσμια και μεταβαίνει προς την ήρεμη και απλή ζωή της μοναδικής πολιτείας, τη Μοναχική.
Αφού κουρεύτηκε και απέβαλε με το κούρεμα κάθε κοσμική έννοια και φροντίδα, αφοσιώθηκε με όλη τη δύναμη της ψυχής του στην απόκτηση γνήσιας αρετής. Είχε μεγάλο πόθο να στολίσει την ψυχή του με Θείες αρετές.Ήθελε να καθαρίσει την ψυχή του από κάθε πάθος και να μπορέσει η διάνοια του να γίνει δεκτική των υψηλών Θείων χαρισμάτων. Έτρωγε πάντοτε λίγο και του αρκούσε πολύ λίγος ύπνος για ανάπαυση. Κατά αυτό τον τρόπο αγωνιζόμενος ο τρισμακάριος Όσιος στην πατρίδα
του τη Λυκία, έδειξε στους Μοναχούς την πρέπουσα πολιτεία, ιδιαίτερα δε, τους κόπους και τους πολλούς ιδρώτες προς αντιμετώπιση των αλλεπάλληλων επιθέσεων των πονηρών πνευμάτων. Θέλοντας να αγωνιστεί μεθοδικότερα, εγκαταλείπει την πατρίδα του και αναχωρεί για την έρημο του Ιορδάνου. Πήρε αυτήν την απόφαση γιατί πίστευε ότι η ηρεμία είναι υψηλότερα της φιλοσοφίας, βοηθός άμεσος και συνεργός στον αγώνα των ασκητών. Μόλις έφτασε εκεί, άρχισε τον ερημικό βίο που επέζησε, καλλιεργώντας καλλίτερα αγωγή, για να επιτύχει μεγαλύτερη απόδοση στην αρετή. Ο Όσιος έκανε μεγάλους αγώνες ως καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού κατά του μισάνθρωπου σατανά. Ο αγώνας του ήταν σκληρός και κοπιώδης, ενδυναμούμενος όμως από τη Θεία χάρη
μάχονταν επίμονα, για αυτό και πολλές φορές τους είχε τρέψει σε φυγή. Ο Όσιος είχε γίνει ονομαστός μεταξύ των Μονάχων της εποχής εκείνης. Βλέποντας ότι πολλοί προτιμούσαν να συνοικήσουν μαζί του, προέβει στην ίδρυση Λαύρας, η οποία απείχε από τον Ιορδάνη ποταμό περίπου 2 χιλιόμετρα, προς δε και Κοινοβίου, με την εργασία τους.
Μετά τη δημιουργία τους έθεσε νόμους – κανόνες για την ομαλή λειτουργία τους, πολύ ωφέλιμους και άριστα συντεταγμένους και εναρμονισεμνούς προς τις συνθήκες της ερήμου, τους οποίους οι εισερχόμενοι στο Κοινόβιο Μονάχοι υποχρεώνονταν να ακολουθούν κατά την άσκηση τους. Όσοι από αυτοί μετά από συνεχείς και μακρούς κόπους, είχαν ασκηθεί σε βαθμό τελειότητας,αυτοί πλέον μπορούσαν να εγκατασταθούν σε ξεχωριστά κελιά, τα οποία υπερέβαιναν τα 70.
Μετά τους τόσους αγώνες του κατά του φρονήματος της σάρκας και των σκοτεινών δυνάμεων και την πραγματικά ανεκτίμητη προσφορά του στο μοναχισμό, ο Αββάς Γεράσιμος, έφθασε στο σύνηθες τέλος του βίου, την 4η του μηνός Μαρτίου, κατά τη δευτέρα υπατεία του Αυγούστου Ζήνωνος, το έτος 475 μ.χ.
Άξιο γεγονός είναι ότι αγνοείται ακόμη το μέρος όπου ετάφη ο Άγιος, καθώς και οποιαδήποτε λεπτομέρεια περί του Αγίου του λειψάνου. Ίσως γιατί με αυτόν τον τρόπο θέλει ο Όσιος να μας διδάξει ότι όπως κι όταν ζούσε, απεύφευγε τη δόξα των ανθρώπων και αγαπούσε την ησυχία, έτσι
και αφότου εκοιμήθη εις Κύριον, μισεί πολλές και ιδιαίτερες τιμές.

[ΦΩΤΗΣ]

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΕΚ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ


Από τη Σόφια της Βουλγαρίας καταγόταν ό άγιος Γεώργιος ό νεομάρτυς, πού εορτάζουμε στις 26 Μαρτίου. Ήταν στρατιώτης με ανδρείο φρόνημα και αγαπούσε πολύ τον Θεό. Πίσω από το αθλητικό του παράστημα και την ευγενική του μορφή έκρυβε έναν υπέροχο ψυχικό κόσμο. Ήθελε να μένει πάντα ό ασυμβίβαστος με τον πο¬νηρό κόσμο και πάντοτε πιστός υπή¬κοος στα προστάγματα του Κυρίου Ιη¬σού Χριστού και ατρόμητος ομολογητής του.
Αυτό το απέδειξε και στην πράξη και μάλιστα σε κάποια δύσκολη ώρα της ζωής του. Ήταν τότε περίπου 30 ετών.
Ευρισκόμενος στην Αδριανούπολη της Θράκης - περιοχή τουρκοκρατού¬μενη - θέλησε να επισκευάσει το τό¬ξο του. Επισκέφθηκε λοιπόν το εργα¬στήριο κάποιου Τούρκου τοξοποιού. Και ξαφνικά, χωρίς λόγο, ό τεχνίτης εκείνος άρχισε να υβρίζει μπροστά του τον Θεό των Χριστιανών.
Τότε ή καρδιά του γενναίου στρατιώ¬τη Γεωργίου δεν άντεξε να ακούει τα βλάσφημα αυτά λόγια. Τόλμησε και ά¬νοιξε το στόμα του και με θάρρος ομολόγησε δυνατά: «Ό Κύριος Ιησούς Χρι¬στός είναι αληθινός Θεός, άγιος, δημι¬ουργός του παντός. Ή θρησκεία του Μωάμεθ έχει πλάνη».
Περίεργοι Τούρκοι στην αγορά πού άκουσαν τον έντονο αυτό διάλογο έ¬τρεξαν να δουν τί συμβαίνει. Άκουσαν ένα χριστιανό να ομολογεί την πίστη του και να περιφρονεί τον Μωάμεθ. Άλ¬λα αυτό είναι θράσος. Και πρέπει να τον τιμωρήσουν.
Όρμησαν λοιπόν στον Γεώργιο. Τον έρράπισαν και με τη χορδή του τόξου του του έσφιγγαν τον λαιμό αφήνοντας στον τράχηλο έντονες κακώσεις.Και αφού του έδεσαν τα χέρια, τον έ¬φεραν σε δίκη «ώς πρόβατον επί σφαγήν». Και ό μάρτυρας έλεγε: «Μακά-ριοι οί πορευόμενοι έν νόμω Κυρίου... Σύ, Κύριε, ακούς, βλέπεις την ομολο¬γία μου. Σε παρακαλώ, μη με εγκατα¬λείψεις».
Και ό Κύριος δεν εγκατέλειψε τον δούλο του Γεώργιο, τον ενίσχυσε. Εκεί μπροστά στον ηγεμόνα ό μακάριος μάρτυρας δέχθηκε νέες μαστιγώσεις. Ά¬κουσε όμως και υποσχέσεις πώς εάν μετάνιωνε για όσα είχε πει θα απολάμ¬βανε μεγάλες δωρεές. Όμως ό Γεώργιος συνέχισε ατρόμητος να ομολογεί: «Ό Ιησούς Χριστός είναι πλάστης μου και βασιλεύς μου αιώνιος».
Ό ηγεμόνας τον απείλησε με φωτιά. Ό μάρτυς τον ένίκησε με παράδοξη α¬πάντηση: «Άν το προστάξεις αυτό για μένα, θα σου σφίξω με πολλή αγάπη και χαρά το χέρι»!Ό δικαστής οργισμένος διατάζει αμέ¬σως τη φυλάκιση του μήπως και μετα¬νιώσει... Νέα τώρα πορεία ταπεινώσε¬ων για τον μάρτυρα. Καθώς ανηφορίζει το δρόμο για τις φυλακές του φρου¬ρίου, πλήθος Αγαρηνών τον φτύνουν, τον χλευάζουν, τον ταπεινώνουν... Και ό Γεώργιος πορεύεται κατά τούς αυτό¬πτες μάρτυρες «ανδρείος, μηδενί σαλευόμενος».
Την επόμενη ήμερα ιεροδιδάσκαλοι του κορανίου έφθασαν στον άρχοντα με την άγρια απαίτηση να θανατώσει τον Γεώργιο αμέσως, «γιατί βρίζει αυ¬τόν πού κηρύττουν», ενώ έξω πλήθη φανατισμένων μουσουλμάνων φώνα¬ζαν: «Κάψτε τον! τώρα! αμέσως στη φωτιά».
Ή οργή του άσπλαχνου όχλου έκαμ¬ψε τον άρχοντα. Ή διαταγή δόθηκε: «Ό Γεώργιος θα κατακαεί ζωντανός». Ό Γεώργιος οδηγείται στην κεντρική πλα¬τεία της Άδριανουπόλεως. Ό μάρτυρας με υψωμένο το βλέμμα στον ουρανό περίμενε την ώρα για να πετάξει στον Πλάστη του.Ένας οργισμένος μουσουλμάνος τον τραυμάτισε κοντά στην καρδιά με μα¬χαίρι. Το αίμα έτρεχε και πότιζε τα ξύλα της φωτιάς. Ό μάρτυς όμως δεν υπο¬χώρησε. Παραδίδεται στον Κύριο και Θεό του, πού τον θέλει δικό του, νεομάρτυρα δοξασμένο...
Ό δήμιος άναψε τη φωτιά. Οι παρευ¬ρισκόμενοι εχθροί όρμησαν στον μάρ¬τυρα. Και αφού τον έβαλαν σε ένα κα¬λάθι, τον πέταξαν μέσα στις φλόγες, ενώ ακουγόταν ή προσευχή του Γεωργίου: «Διά Σε πάσχω, Κύριε, επειδή δεν Σε αρνούμαι. Αξίωσέ με της ουρανίου Βα¬σιλείας σου!».
Για να αυξήσουν τούς πόνους του μάρτυρος τον τρυπούσαν με κλαδιά και ακόντια και έριχναν ρετσίνι για να δυ¬ναμώσουν τις φλόγες. Μέσα σ' αυτές παρέδωσε ό γενναίος Γεώργιος την εξαγνισμένη ψυχή του στον λατρευ¬τό του Κύριο. Ήταν Μεγάλη Τρίτη, 26 Μαρτίου του 1437. Ό Γεώργιος δεν πρόλαβε να εορτάσει Πάσχα. Το εόρ¬τασε με τούς αγγέλους. Στον τόπο του μαρτυρίου του τις επόμενες μέρες μια στήλη φωτός με υπερκόσμια λάμψη - σημείον δόξης του από τον Κύριο -παρηγορούσε τούς χριστιανούς. Οι βέ¬βηλοι εχθροί τα υπολείμματα της τέ¬φρας του μάρτυρος τα σκόρπισαν...
Ό Γεώργιος είχε προστεθεί στη χορεία των Νεομαρτύρων, είχε κερδίσει τον ουρανό. Είχε κατακτήσει συγχρόνως και τις καρδιές των πιστών χριστιανών. Είχε γίνει γι' αυτούς ένα λαμπρό παρά-δειγμα γενναίου όμολογητού, ένας οδοδείκτης του Ουρανού!...(Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΧΟΖΕΒΙΤΗΣ.

Ο άγιος Γεώργιος ο Χοζεβίτης,γεννήθηκε σε ένα χωριό της Κύπρου από
ευκατάστατους γονείς,και μεγάλωσε μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του
τον Ηρακλείδη.Έζησε την εποχή της καταστροφής του Αγίου Ναού της
Αναστάσεως,καθώς και όλων των μοναστηριών και ναών της Παλαιστή-
νης από τους Πέρσες το 614 μ.Χ.
Ο αδελφός του ο Ηρακλείδης με την ευχή των γονιών του έφυγε για τους
Αγίους Τόπους,όπου τελικά παρέμεινε.Αγωνιζόνταν ασκητικά στη Λαύ-
ρα του Καλαμώνος,κοντά στο σημερινό μοναστήρι του Αββά Γεράσιμου
στον Ιορδάνη ποταμό.Στα εφηβικά του χρόνια χάνει και τους δύο γονείς
του,αφού ασθένησαν και κοιμήθηκαν.Κάποιος θείος του τον ανέλαβε υ-
πό την προστασία του,σκοπεύοντας να τον παντρέψει με τη μοναχοκόρη
του.Λαχταρώντας όμως την αγγελική ζωή,ο νεαρός Γεώργιος έφυγε κρυ-
φά.Πήγε σε έναν άλλο θείο του,ηγούμενο σε μοναστήρι.Γρήγορα οι δύο
θείοι ήρθαν σε φιλονικία για το μικρό Γεώργιο,ο οποίος πικραμένος έφυ-
γε κρυφά και από το μοναστήρι και την Κύπρο για τα Ιεροσόλυμα.
Αναζήτησε τον αδελφό του και όταν τον βρήκε στη Λαύρα του Καλαμώ-
νος,τον παρακάλεσε γονατιστός να τον κρατήσει κοντά του.Τελικά ο Η-
ρακλείδης τον οδήγησε στο μοναστήρι της Παναγίας του Χοζεβά.Εκεί,ο
ζήλος και υπακουή του Γεώργιου ενθαρρύνουν τον ηγούμενο,ο οποίος
προχωρεί στην κουρά του σε μοναχό.
Ο Γέροντας του Γεωργίου ήταν σκληρός και συχνά απόπαιρνε το νεαρό
μοναχό.Μια φορά τον έστειλε στο χείμαρρο για νερό.Τα καλάμια εμπόδι-
ζαν το Γεώργιο να πάρει νερό.Όταν επέστρεψε άπρακτος,ο Γέροντάς του
θύμωσε.Τον διέταξε να βγάλει το ιμάτιο και να ξαναπάει για νερό μόνο με το επανώρασό του.Επειδή άργησε και είχε σημάνει συγκέντρωση για
φαγητό,ο Γέροντας πήρε και έκρυψε το ράσο του Γεωργίου και πήγε για
φαγητό.Επιστρέφοντας στο κελλί του δεν βρήκε το ράσο του και έτσι γυ-
μνός προχώρησε προς τη Μονή και κτύπησε την πόρτα.
Ο μοναχός που του άνοιξε ρώτησε και έμαθε τι συνέβηκε.Τον είδε ο Γέ-
ροντας και εκεί στους τάφους των Πατέρων τον χαστούκησε δυνατά,ε-
πειδή είχε αργήσει.Αμέσως παράλυσε το χέρι του.Συντετριμμένος ο Γέ-
ροντας ζήτησε συνχώρεση.Τότε με προτροπή του Αγίου Γεωργίου προ-
σευχήθηκαν μαζί στους τάφους των Πατέρων και με δεύτερο θαύμα θε-
ραπεύτηκε το χέρι του Γέροντα.Λόγο της φήμης που απόκτησε έφυγε έ-
να βράδι και πήγε στο μοναστήρι της Λαύρας του Καλαμώνα,κοντά στον
αδελφό του.
Εκεί στο μοναστήρι της Λαύρας τα δύο αδέλφια ζούσαν ασκητικά,με νη-
στεία,αγρυπνία και προσευχή.Όταν γύρω στα εβδομήντα του χρόνια ο Α-
ββάς Ηρακλείδης κοιμήθηκε,ο Άγιος Γεώργιος επέστρεψε στο μοναστήρι
του Χοζεβά.Εκεί όπως έγραψε ο μαθητής του ο Όσιος Αντώνιος.Με Θείο
όραμα προέβλεψε την καταστροφή της χώρας από τους Πέρσες.Με την
κάθοδο των Περσών στα Ιεροσόλυμα,πολλοί μοναχοί του Κοινοβίου κα-
τέφυγαν στην Αραβία,ενώ άλλοι κρύφτηκαν σε σπήλαια και στον καλα-
μωνα,όπου με επιμονή των άλλων Πατέρων κατέφυγε και ο Γέροντας Γε-
ώργιος.Οι Πέρσες κατέσφαξαν πολλούς,μαζί και τον Αββά Στέφανο το Σύρο.Σεβάστηκαν όμως τον Άγιο Γεώργιο,όταν τον είδαν έτσι αδύνατο και ευλαβή.Του έδωσαν μάλιστα ένα ζεμπίλι με ψωμιά και νερό και του
είπαν να φύγει όπου θέλει για να σωθεί.
Ο Άγιος Γεώργιος κρυβόνταν στον Ιορδάνη ποταμό,μέχρι που έφυγαν οι
Πέρσες,οι οποίοι είχαν μαζί τους τον επίσκοπο Ιεροσολύμων Ζαχαρία και
Τίμιο Σταυρό.
Αφού περιπλανήθηκε για κάποιο διάστημα επέστρεψε στο μοναστήρι του
Χοζεβά,όπου ανέπτυξε μεγάλη ιεραποστολική δράση.Πηγή πολλών θαυ-
μάτων ο Άγιος,παρέμεινε στο μοναστήρι του Χοζεβά μέχρι τον ειρηνικό
θάνατό του κάποιο πρωινό.Θάφτηκε την άλλη ημέρα στους τάφους των
Πατέρων του μοναστηριού της Παναγίας του Χοζεβά.Η Εκκλησία μας ε-
ορτάζει την μνήμη του στις 8 Ιανουαρίου.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Νανζιαζηνός

Από τα μεγαλύτερα πνεύματα του χριστιανισμού και τους λαμπρότερους αθλητές της ορθόδοξης πίστης.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Νανζιαζηνός, ένας από τους τρεις μεγάλους ιεράρχες, γεννήθηκε στην Καππαδοκία το 329μ.Χ.Ο πατέρας του ονομαζόταν κι εκείνος Γρηγόριος (ειδωλολάτρης αρχικά, βαπτίστηκε χριστιανός και αργότερα διετέλεσε επίσκοπος Νανζιανζού). Μητέρα του ήταν η αγία Νόννα. Στη Ναζιανζό διδάχτηκε τη στοιχειώδη εκπαίδευση, ενώ τη μέση στην Καισάρεια, όπου γνωρίστηκε με το συμμαθητή του Μ. Βασίλειο. Έπειτα πήγε κοντά σε περίφημους δασκάλους της ρητορικής και, τέλος, στο πανεπιστήμιο της Αθήνας, όπου βρήκε, συμφοιτητή, τον Μ. Βασίλειο με τον οποίο συνδέθηκε με στενότατη φιλία.

Ο άγιος Γρηγόριος θεωρούσε την ποιμαντική εργασία «τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών» γι’ αυτό και δίσταζε να χειροτονηθεί ιερέας. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στη Ναζιανζό και αργότερα επίσκοπος Σασίμων από το φίλο του Βασίλειο, «άκων» και στις δυο περιπτώσεις. Αναλογιζόμενος το ύψος της ιερωσύνης έφυγε ξανά για την έρημο, κοντά στο φίλο του Μ. Βασίλειο, για περισσότερη άσκηση στην πνευματική ζωή. Μετά όμως από θερμές παρακλήσεις των δικών του επέστρεψε στην πατρίδα του κοντά στο γέροντα και επίσκοπο πατέρα του και μπήκε στην «ενεργό» δράση της Εκκλησίας.

Το 379 μετέβη στην Κωνσταντινούπολη για να βοηθήσει την Εκκλησία της που ταρασσόταν επί σαράντα χρόνια από την αίρεση των Αρειανών. Εκεί εκφώνησε τους περίφημους λόγους του για τη θεότητα του Λόγου, για τους οποίους και Θεολόγος αποκλήθηκε. Υπερασπίζεται με καταπληκτικό τρόπο την Ορθοδοξία και χτύπησε καίρια τους Αρειανούς, που είχαν πλημμυρίσει την πόλη. «Λαμπρός από του βίου και των πραγμάτων, λαμπρός από του λόγου και των δογμάτων, εν πάσιν υπερλάμπων πάντας ως άλλος αστέρας ήλιος, ο πολυύμνητος Θεολόγος σήμερον μακαρίζεται» (Κανών, ωδή γ’, 30 Ιανουαρίου).

Εκλέχτηκε αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως το 381, βλέποντας όμως τις αντιδράσεις αντιπάλων του για την εκλογή του παραιτήθηκε από τη θέση, αφού εκφώνησε τον περίφημο αποχαιρετιστήριο λόγο του ενώπιον 150 επισκόπων και του αυτοκράτορα. Άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο. Τα έργα του αποτελούνται από Λόγους, Έπη και Επιστολές. Επειδή σχεδόν σε κάθε λόγο του κάνει αναφορά στην Αγία Τριάδα, γι’ αυτό ονομάστηκε και ειδικά «Θεολόγος Τριαδικός».

Η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη του στις 25 Ιανουαρίου.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο άγιος Δημητριανός της Ταμασού, ο θαυματουργός
(27 Ιανουαρίου)


Είπεν ο Κύριος: "Στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν... Πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν" (Ματθ. ζ', 13-14).

Τούτα τα λόγια του Κυρίου μας βρίσκουν απόλυτα την εφαρμογή τους στη ζωή όλων μας. Είναι στενή η θύρα και γεμάτος δυσκολίες ο δρόμος που οδηγεί τον άνθρωπο στη χαρούμενη και ευτυχισμένη ζωή! Αντίθετα πλατιά η θύρα και χωρίς εμπόδια και δυσκολίες ο δρόμος που οδηγεί τον άνθρωπο στην καταστροφή. Από την αλήθεια αυτή βγαίνει εύκολα και το συμπέρασμα. Ολίγοι, πολύ ολίγοι γι' αυτόν τον λόγο, είναι εκείνοι που εισέρχονται από τη στενή θύρα και βαδίζουν τον πρώτο δρόμο. Αντίθετα εκείνοι που εισέρχονται από την ευρύχωρη θύρα και βαδίζουν τον ανάλογο δρόμο είναι πολλοί, πάρα πολλοί.


Τη στενή θύρα και το σχετικό δρόμο βάδισαν και βαδίζουν όλοι της εκκλησίας μας οι Άγιοι πατέρες και μάρτυρες. Αυτή τη θύρα και το δύσκολο δρόμο βάδισαν και της Κύπρου μας οι Άγιοι, Αυτήν κι ο άγιος Δημητριανός της ξακουστής και πολυάνθρωπης Ταμασού ο θαυματουργός Επίσκοπος.
Γι' αυτόν κι οι γραμμές που ακολουθούν.

Από τις πολύ ολίγες πληροφορίες που έχουμε γι' αυτόν μανθάνουμε ότι γεννήθηκε στην Ταμασό κι έζησε σ' αυτήν τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού. Ήταν τότε ακόμη που η ειδωλολατρία κι η ειδωλομανία προέβαλλε δυνατά της Αφροδίτης το άστρο και τη λατρεία. Το κήρυγμα του Ιησού που έφεραν στην Κύπρο οι τρεις απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος και Μάρκος άρχισε σιγά-σιγά να προχωρεί σ' όλο το νησί. Στην Ταμασό με κέντρο μια σπηλιά που υπάρχει ως σήμερα και που χρησίμευε στην αρχή ως κατοικία και εκκλησία και επισκοπή αγωνίζονται οι πρώτες εκείνες μορφές ο Ηρακλείδιος, ο Μύρων, ο Μνάσων κι οι άλλοι συνεργάτες τους να ανάψουν και να προβάλουν παντού το φως του Χριστού, το ιλαρόν φως της νέας ζωής. Σ' αυτή τη σπηλιά στην οποία οι πρώτοι χριστιανοί όχι μονάχα παρακολουθούσαν το κήρυγμα για τον Χριστό, αλλά και βαφτίζονταν και προσεύχονταν και τελούσαν τις διάφορες ακολουθίες τους, σ' αυτήν ακόμη βρίσκεται κι ο τάφος του αγίου Ηρακλειδίου. Κάποια μέρα που ο γηραιός επίσκοπος βρισκόταν άρρωστος στο σπήλαιο του με πυρετό, μια ομάδα μανιασμένων ειδωλολατρών όρμισαν μέσα στο σπήλαιο, έσυραν έξω τον άγιο και τον σκότωσαν. Ο άγιος απέθανε προσευχόμενος για τους δήμιους του στην ηλικία των 60 χρόνων. Οι χριστιανοί μαθητές με θλίψη βαριά πήραν το άγιο λείψανο και το έθαψαν μέσα στη σπηλιά. Τα θαύματα που έκανε, όταν ήταν στη ζωή, συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατο του και συνεχίζονται και σήμερα. "Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού".

Η θρησκεία του Ιησού Χριστού, με τις ενέργειες του Ηρακλειδίου, τον ζήλο του και τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του προχωρούσε καθημερινά. Μετά τον θάνατο του την ευθύνη του όλου έργου ανέλαβε ο Μνάσωνας. Αυτόν είχε χειροτονήσει ο Ηρακλείδιος επίσκοπο, όταν ακόμη ζούσε. Αυτός συνέχισε το έργο του Ηρακλειδίου μέχρι τα βαθιά του γηρατειά. Πολλά θαύματα έκαμε όσο ζούσε. Πολλά κι όταν απέθανε. Πριν πεθάνει χειροτόνησε επίσκοπο της Ταμασού τον Ρόδωνα.

Με γοργά βήματα η διδασκαλία του Χριστού χάρη στον φλογερό ζήλο των πρώτων χριστιανών προχωρεί με ενθουσιασμό στης Ταμασού την πόλη. Πολλοί οι άγιοι που παρουσιάσθηκαν σ' αυτή, Ένας τέτοιος άγιος είναι κι ο Δημητριανός. Πότε ακριβώς γεννήθηκε δεν γνωρίζουμε. Ο πανδαμάτορας χρόνος έσβησε από της μνήμης το βιβλίο τη σχετική χρονολογία. Αυτό που συμπεραίνουμε από την όλη ζωή του είναι τούτο: Γνώρισε τον Χριστό, όπως λέγει κι ο υμνογράφος του, από τη βρεφική του ηλικία. "Εκ βρέφους εγένου του Κυρίου εραστής". Γνώρισε τον Χριστό και τον αγάπησε με όλη την ψυχή του. Μπροστά του ένα και μόνο πράγμα βλέπει κι ένα ποθεί και θέλει παντού και πάντοτε. Του Κυρίου το θέλημα. Μ' αυτό μεγαλώνει. Μ' αυτό ζει κι αυτό προβάλλει τόσο με τα λόγια του, όσο και το παράδειγμα του.

Κάποτε που είχε αρρωστήσει ο πνευματικός πατέρας της κοινότητας ο ιερέας, ο τότε επίσκοπος του οποίου ο Δημητριανός ήταν σε όλα το δεξί του χέρι, τον κάλεσε και κατά παράκληση των πιστών Χριστιανών τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Οι αγνές ψυχές πανηγυρίζουν. Γιατί ο Δημητριανός με ζήλο φλογερό εργαζόταν πάντοτε για την πνευματική πρόοδο του λαού. Στο πρόσωπο του βρήκαν οι πιστοί τον πνευματικό πατέρα και καθοδηγητή, τα ορφανά τον προστάτη, οι άρρωστοι τον στοργικό αδελφό και "οι εν θλίψεσι την παρηγορίαν". Κι όταν μετά από καιρό ο τότε επίσκοπος κοιμήθηκε, ολόκληρος ο λαός και πάλι κάλεσε και ανέβασε στον επισκοπικό θρόνο της ξακουστής πόλεως τον άξιο σε όλα Δημητριανό.

Στην καινούργια αύτη θέση η αγία του μορφή προβάλλει παντού, ώστε ο ιερός υμνογράφος να τον υμνεί: "Της Ταμασού βλάστημα, καύχημα των Περάτων, πηγήν των θαυμάτων, ιαμάτων ταμείον άσυλον και των Κυπρίων αγλάισμα". Αλλά και του λαού η παράδοση κι ο σεβασμός μένει ως σήμερα πολύ υψηλά. Αυτό μαρτυρεί α) η ευρυχωρία του ναού που η ευσέβεια των παλαιοτέρων κατοίκων των Περάτων αφιέρωσε στ' όνομα του σε μια μαγευτική θέση και του οποίου τα ερείπια προβάλλουν επιβλητικά μέχρι σήμερα. Και β) η χειρόγραφος φυλλάδα που περιέχει την ακολουθία του και στην οποία αναγράφεται κι η μέρα της μνήμης του, 27 Ιανουαρίου.

Η όλη του πνευματική ζωή συνέβαλε τα μέγιστα στην εξάπλωση του χριστιανισμού όχι μόνο στην πόλη της Ταμασού, αλλά και στα γύρω χωριά. Τύπος υπομονής ο ίδιος και πρότυπο αρετής βοήθησε στα χρόνια εκείνα στην ειρηνική ζωή του πιστού λαού του και στην πνευματική του άνοδο. Αλλά και θαύματα πολλά αναφέρεται ότι έκαμε όταν ζούσε, μα και όταν κοιμήθηκε. Οι γυναίκες των Περάτων τον θεωρούν πολύ θαυματουργό και συχνά επισκέπτονται τα ερείπια του ναού του, ανάβουν καντήλια στο βαθούλωμα των ερειπίων και εκζητούν τις πρεσβείες του στα προβλήματα και τις ανάγκες τους. Ένα τέτοιο θαύμα που έγινε προ καιρού είναι και τούτο:

Ένας χριστιανός από τα Πέρα, για το κτίσιμο του σπιτιού του πήγε και πήρε από τα ερείπια του ναού του αγίου τις πελεκητές πέτρες με τις οποίες ήταν φτιαγμένο το ανώφλι του ναού, για να φτιάξει με αυτές το ανώφλι του ιδικού του σπιτιού. Είχε δε στη σκέψη να πάει την επομένη να πάρει και τις άλλες πελεκητές πέτρες με τις όποιες ήταν κατασκευασμένες οι παραστάδες της θύρας του ναού για να τις χρησιμοποιήσει κι αυτές για το δικό του σπίτι. Τη νύχτα όμως παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο άγιος και του έκαμε αυστηρή παρατήρηση. Αυτός όμως δεν έλαβε υπ' όψη τη σύσταση του αγίου και την επόμενη νύχτα πήγε πάλι και κουβάλησε και τις υπόλοιπες πέτρες. Τη νύχτα παρουσιάστηκε και πάλι ο άγιος στον ύπνο του και του έκανε ξανά αυστηρή παρατήρηση για την παρακοή του. Για να μην επαναλάβει δε άλλη φορά την κακή του πράξη, του έδωκε και δύο μπάτσους• τον ένα από τη δεξιά μεριά και τον άλλο από την αριστερά. Το αποτέλεσμα της τιμωρίας αυτής ήταν από το βράδυ εκείνο να μείνει κουφός, καθ' όλον τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του. Κι ακόμη τις υπόλοιπες πέτρες δεν τόλμησε να πάει να τις πάρει. Γι' αυτό κι οι πέτρες με τις οποίες κτίστηκαν οι παραστάδες της θύρας του σπιτιού είναι πολύ διαφορετικές και ξεχωρίζουν ως σήμερα.

Στενή η θύρα και γεμάτος δυσκολίες ο δρόμος που οδηγεί στη χαρούμενη και ευτυχισμένη ζωή. Αυτή την αλήθεια που ο ίδιος ο Κύριος συνιστά σ' εμάς είναι καιρός κι εμείς μιμούμενοι τους αγίους πατέρες της Εκκλησίας μας να κάνουμε βίωμα και ζωή μας. Τόπος αμαρτίας ήταν το νησί μας. Σαν χείμαρρος η διαφθορά έσπρωχνε τους δυστυχισμένους κατοίκους στην καταστροφή. Όταν όμως η θρησκεία του γλυκύτατου Ιησού με τους ευλογημένους φορείς της, τους τρεις αποστόλους, τον Βαρνάβα, τον Παύλο και τον Μάρκο έφθασε και κηρύχτηκε στο μαρτυρικό νησί μας, τα πράγματα άλλαξαν αμέσως. Πώς ξεκίνησαν οι πρώτοι χριστιανοί! Από μια σπηλιά! Τι δυσκολίες, τι διωγμούς και τι κινδύνους πέρασαν! Με το θάρρος όμως που εναποθέτει στις αγνές καρδιές ο Χριστός δυναμωμένοι προχώρησαν. Το αποτέλεσμα μαρτυρεί και βεβαιώνει η Ιστορία. Σε λίγα χρόνια το νησί της Αφροδίτης και της διαφθοράς γίνεται νησί της Παναγίας και των αγίων. Η προσφορά σ' αυτό του αγίου Λαζάρου, του Ηρακλειδίου, του Μύρωνος και Μνάσωνος, του αγίου Δημητριανού κι όλων των άλλων εργατών της αρετής είναι ανυπολόγιστη. Δύσκολοι οι καιροί κι οι κίνδυνοι πολλοί. Όμως δεν δείλιασαν, πήραν το στενό το μονοπάτι κι έγραψαν την ωραιότερη ιστορία.
Ας τους μιμηθούμε. Μόνον έτσι θα χαρούμε την εδώ ζωή μας, αλλά και θα αξιωθούμε να ιδούμε την αγαπημένη μας Κύπρο στου Χριστού το φως λουσμένη, ελεύθερη κι ευτυχισμένη, και από όλους τιμημένη. Αμήν.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο άγιος Επιφάνιος
(12 Μαΐου)

Πρόμαχος της Ορθοδοξίας. Θιασώτης του ασκητισμού.
Αντιαιρετικός συγγραφέας με αγιότητα βίου και αγωνιστικό φρόνημα ασυνήθιστο.
Να τι χαρακτηρίζει τη ζωή του μεγάλου τούτου πατέρα της Κυπριακής Εκκλησίας, που σύμφωνα με τον άγιο Ιερώνυμο είναι «το τελευταίο λείψανο της αρχαίας ευσέβειας».

Γεννήθηκε σ' ένα χωριό της Δυτικής Παλαιστίνης τη Βησανδούκη. Κυπριακή λαϊκή παράδοση αναφέρει, πως ο άγιος Επιφάνιος γεννήθηκε στον Καλοπαναγιώτη της Κύπρου, ένα χωριό της Μαραθάσας και μεγάλωσε στή Βησανδούκη., που ήταν κοντά στην Ελευθερούπολη, τέσσερα μίλια μακριά, γύρω στο 315 μ.Χ.
Οι γονείς του ήταν Ιουδαίοι κι είχαν δύο παιδιά. Τον Επιφάνιο και μια κόρη, την Καλλίτροπο.
Στην ηλικία των 10 χρόνων ο πατέρας πέθανε και τα παιδιά έμειναν ορφανά. Η μητέρα, που είχε να φροντίσει για τη συντήρηση όλων, κάλεσε μια μέρα τον μικρό Επιφάνιο και του έδωκε ένα γαϊδούρι που είχαν, να πάει στην πανήγυρη να το πωλήσει και να φέρει τα χρήματα να περάσουν. Το γαϊδούρι ήταν ατίθασο κι είχε κι άλλα πολλά ελαττώματα. Γι' αυτό το παιδί δίσταζε. Οι προτροπές της μητέρας κι οι παρακλήσεις της βοήθησαν το παιδί να νικήσει τους δισταγμούς και να πάει. Στην πανήγυρη, ένας καλοντυμένος Εβραίος πλησίασε κάποια στιγμή τον Επιφάνιο και ζήτησε να μάθει, αν το ζώο το είχε για πώληση και πόσο ήθελε γι' αυτό. Το παιδί είπε την τιμή, τρία νομίσματα, αλλά πρόσθεσε, πως το ζώο ήταν ατίθασο και με πολλά ελαττώματα. Η ειλικρίνεια του παιδιού έκαμε εντύπωση στον αγοραστή, ο οποίος, σαν έμαθε πως το παιδί ήταν κι ορφανό, του έδωσε τα τρία νομίσματα και του συνέστησε να γυρίσει σπίτι του.
- Κράτησε, του είπε και το γαϊδούρι, αν φρονιμέψει, για τις ανάγκες σας. Αλλιώς να πεις στη μητέρα σου να το απομακρύνει από κοντά σας, μήπως και σας κάμει κακό.

Ο μικρός Επιφάνιος πήρε τα χρήματα και τραβώντας το ζώο απ' το σχοινί ξεκίνησε, να γυρίσει πίσω στο χωριό. Στο δρόμο τον συνήντησε ένας χριστιανός, που λεγόταν Κλεόβιος και ρώτησε κι αυτός να μάθει, αν πωλούσε το γαϊδούρι. Ο Επιφάνιος με ειλικρίνεια πάλι ομολόγησε, πως το ζώο το είχε για πώληση, αλλά δεν τολμούσε να το συστήσει, γιατί ήταν ιδιότροπο. Προτού ακόμη το παιδί τελειώσει τη φράση του, το ζώο αφήνιασε, του έδωκε μια κλωτσιά στο πόδι και τον πέταξε κάτω. Ύστερα απομακρύνθηκε με γρηγοράδα. Ο Κλεόβιος που είδε το επεισόδιο, πλησίασε τον Επιφάνιο, έκαμε πάνω στο κτυπημένο μέρος του ποδιού τρεις φορές το σημείο του σταυρού με αποτέλεσμα να γίνει αμέσως καλά. Μετά στράφηκε προς το ζώο που έτρεχε και φώναξε:

Ω ατίθασο ζώο, που θέλησες να σκοτώσεις τον αφέντη σου. Στο όνομα του Ιησού Χριστού του Εσταυρωμένου, να μην κινηθείς από τη θέση σου.
Με την επίκληση του ονόματος του Κυρίου το γαϊδούρι έπεσε και ψόφησε. Τα θαύμα έκαμε τεράστια εντύπωση στο παιδί, που πρώτη φορά άκουσε για τον Ιησού Χριστό. Σαν έφτασε στο σπίτι, διηγήθηκε στη μητέρα του τα όσα έγιναν. Κι από την ήμερα εκείνη άρχισε με ζήλο να αναζητά κάποιο πρόσωπο, που να του μιλήσει περισσότερα για τον Εσταυρωμένο Ιησού.
Κι η ευκαιρία δόθηκε.

Ο Παντοδύναμος Θεός, που θέλει όλων των ανθρώπων τη σωτηρία, τακτοποίησε τα πράγματα. Ο Επιφάνιος, ύστερα από έξη χρόνια, συναντήθηκε με κάποιο μοναχό Λουκιανό, γνωστό για τα γνήσια φιλανθρωπικά του αισθήματα κι από αυτόν άκουσε, ό,τι η ψυχή του ζητούσε. Αφού κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη, πώλησε τα υπάρχοντά του, κράτησε για την αδελφή του και τον εαυτό του μερικά χρήματα για βιβλία -η μητέρα τους είχε αποθάνει-, μοίρασε τα υπόλοιπα στους φτωχούς και γεμάτος χαρά κι αγαλλίαση προχώρησε με την αδελφή του στο Βάπτισμα. Το μυστήριο τέλεσε ο ίδιος ο επίσκοπος.
Την ήμερα εκείνη και την ώρα που ο Επιφάνιος ανέβαινε τα σκαλοπάτια, για να μπει μέσα στον ναό συνέβηκε κάτι το παράδοξο.
Μόλις ο κατηχούμενος έβαλε το πόδι στο πρώτο σκαλοπάτι του ναού, του έπεσε το παπούτσι του αριστερού ποδιού. Όταν δοκίμασε να ανέβει το δεύτερο σκαλοπάτι, τότε του βγήκε και το παπούτσι του δεξιού.
Από τότε ο μακάριος πατήρ δεν δέχθηκε να φορέσει άλλα παπούτσια.
Μα και κάτι άλλο.
Τη στιγμή που διαβαζόταν η ευαγγελική περικοπή, ο επίσκοπος είδε το πρόσωπο του Επιφανίου να φωτίζεται από ένα ιλαρό φως και το κεφάλι του να 'ναι στεφανωμένο με ένα λαμπρό στεφάνι.
Ήταν και τα δύο αγγελικά του κατοπινού του μεγαλείου.

Επτά μέρες ύστερα από το βάπτισμα, ο νεοφώτιστος τακτοποίησε την αδελφή του σ' ένα γυναικείο μοναστήρι κι έφυγε κι αυτός σ' ένα άλλο. Σε τούτο ήταν δέκα καλλιγράφοι μοναχοί κι ηγούμενος ο γνωστός άγιος Ιλαρίωνας. Κοντά στον μεγάλο αυτό ασκητή, που έτρωγε μια φορά κάθε δύο ή τρεις ή και περισσότερες μέρες προσκολλήθηκε ο δεκαεξάχρονος νέος. Και τον μιμήθηκε πιστά. Η υπομονή κι επιμονή του, η ταπείνωση και φιλομάθειά του, αλλά κι η αυστηρή εγκράτειά του, ήταν υπόδειγμα σ' όλους. Γι' αυτό και νωρίς τον χαρίτωσε ο Κύριος. Και να!

Στον τόπο που βρισκόταν το μοναστήρι δεν είχε νερό. Οι μοναχοί το κουβαλούσαν τη νύχτα από μια πηγή, που ήταν κάπου πέντε μίλια μακριά. Μια φορά έτυχε να περάσουν από εκεί μερικοί οδοιπόροι, που είχαν τα ζώα τους φορτωμένα με κρασί και τους ζήτησαν λίγο νερό, για να πιουν κι αυτοί και τα ζώα τους. Οι μοναχοί δυστυχώς δεν είχαν κι έτσι όλοι κινδύνευαν να πεθάνουν απ' τη δίψα. Την έλλειψη έμαθε κι ο Επιφάνιος. Χωρίς να χάσει καιρό, πλησίασε τους ξένους πήρε στα χέρια του τα ασκιά με το κρασί και κάμνοντας μια προσευχή είπε:
- Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, που έκανες στην Κανά της Γαλιλαίος το νερό κρασί, κάνε τώρα κι εδώ το κρασί νερό για τα πλάσματά σου.
Και ω του θαύματος!
• Το κρασί έγινε νερό.
• Κι ήπιαν οι άνθρωποι.
• Ήπιαν και τα ζώα.
• Και ξεδίψασαν.
• Και συνήλθαν.

Οδοιπόροι και μοναχοί κατασυγκινημένοι δόξασαν τον Θεό κι έκαμαν το θαύμα γνωστό παντού. Γι' αυτό κι ο άγιος έφυγε από το μέρος εκείνο και πήγε σε τόπο αγριότερο. Μια μέρα εκεί που προσευχόταν - κι ήταν τρεις μέρες νηστικός και διψασμένος - έτυχε να περνούν από κοντά σαράντα Σαρακηνοί. Σαν τον είδαν μόνο, να ζει σε τέτοιο τόπο, άρχισαν να τον κοροϊδεύουν. Ένας μάλιστα απ' αυτούς ο πιο άγριος που είχε χαλασμένο το ένα μάτι, έτρεξε και τράβηξε το μαχαίρι να τον κτυπήσει. Ο άγιος, χωρίς να φοβηθεί, έκαμε μια επίκληση και στη στιγμή το τυφλό μάτι του βάρβαρου Σαρακηνού άνοιξε κι αυτός ταραγμένος απ' το θαύμα στάθηκε ακίνητος κι άφησε το μαχαίρι να πέσει απ' το χέρι του. Οι συνοδοιπόροι του απορημένοι πλησίασαν τον άγιο και σαν είδαν τον τυφλό σύντροφο τους θεραπευμένο, στάθηκαν κι αυτοί με φόβο χωρίς να ξέρουν τι να κάμουν.

Ο άγιος που είδε την ταραχή τους άρχισε να τους μιλά με ταπείνωση κι έμεινε μαζί τους τρεις ολόκληρους μήνες. Και τους δίδασκε. Και τους νουθετούσε. Και τους εμπόδιζε από του να κάμουν το κακό. Ύστερα τους αφήκε και γύρισε πάλι στο μοναστήρι του με ένα απ' αυτούς, που κατηχήθηκε απ' τον άγιο και βαπτίστηκε από τον Μέγα Ιλαρίωνα.

Πολλά θαύματα έκανε ο άγιος την περίοδο αυτή, αλλά κι αργότερα προπαντός θεραπείες δαιμονιζομένων.
Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικά.
- Θεράπευσε την κόρη του βασιλιά της Περσίας από το δαιμόνιο που την βασάνιζε.
- Ανάστησε το νεκρό παιδί ενός άρχοντα της Περσίας.
- Θανάτωσε ένα λέοντα που έβγαινε από το δάσος κι έτρωγε τους ανθρώπους που περνούσαν από εκεί κοντά.
- Εξεδίωξε το δαιμόνιο από κάποιο Κάλλιστο που ήταν γιος του πρώτου Έπαρχου της Ρώμης.
- Θεράπευσε τον Μ. Θεοδόσιο, τον αυτοκράτορα, από παράλυση των κάτω άκρων.

Αυτά είναι ελάχιστα από τα πολλά θαύματα του αγίου. Ν' αναφερθούμε σ' όλα δεν μας είναι δυνατό. Ένα μόνο σημειώνουμε. Τα θαύματα του μεγάλου πατρός ήταν όλα πολύ φιλάνθρωπα.
Από το μέρος αυτό ο ιερός πατήρ ταξίδεψε αργότερα στην Αίγυπτο, όπου γνώρισε κι εδώ μεγάλες ασκητικές μορφές και πλούτισε τις γνώσεις του στη θρησκευτική θεολογία. Μετά γύρισε και πάλι στην Παλαιστίνη, όπου ίδρυσε δικό του μοναστήρι, το οποίο και διηύθυνε για πολλά χρόνια.

Οι πολλές αρετές του Επιφανίου και το πλούσιο θαυματουργικό του χάρισμα, έκαμαν τον άγιο κι εδώ πολύ γνωστό. Άρρωστοι από πολύ μακρινά μέρη που έπασχαν από διάφορες αγιάτρευτες αρρώστιες, ερχόντουσαν συχνά κοντά του για να πάρουν τη θεραπεία τους.
Ο πόθος του οσίου να ξαναδεί τον μεγάλο ασκητή Ιλαρίωνα που είχε αναχωρήσει προ καιρού για την Κύπρο, αλλά κι η επιθυμία του να αποφύγει όλους εκείνους, που τον πολιορκούσαν και τον πίεζαν να γίνει επίσκοπος, τον ώθησαν να ταξιδέψει κι αυτός στην Κύπρο. Ήταν τότε περίπου 57 χρόνων.
Αφού ο άγιος πήρε μαζί του δύο συνοδούς πήγε πρώτα στα Ιεροσόλυμα και προσκύνησε τον Τίμιο Σταυρό και μετά μπήκε σ' ένα πλοίο που τους έφερε στην Πάφο.
Εδώ συνήντησε τον άγιο Ιλαρίωνα κι έμεινε μαζί του δύο μήνες.
Όταν αργότερα αποφάσισε ν' αναχωρήσει, για να επιστρέψει στο μοναστήρι του στην Παλαιστίνη ο γέρο ασκητής τον κάλεσε και του είπε:
- Που θέλεις να πάς, τέκνον;
Ο Επιφάνιος αποκρίθηκε, πως ήθελε να πάει στη Γάζα. Ο ιερός ασκητής του είπε πάλι:
Όχι, τέκνον. Μην πάς στη Γάζα. Πήγαινε καλύτερα στή Σαλαμίνα.. Η Σαλαμίνα, που κτίστηκε από τον ήρωα του Τρωικού πολέμου Τεύκρο, τον γιο του Τελαμώνα, προς τιμή της πατρίδας του Σαλαμίνας, καταστράφηκε τον 4ο αιώνα μ.Χ. από σεισμό. Η πόλη ξανακτίστηκε από τον γιο του Μ. Κων/τίνου, τον Κωνστάντιο κι ονομάστηκε Κωνσταντία. Έγινε έδρα του Αρχιεπισκόπου Κύπρου, όταν νήσος είχε 14 επισκόπους κι έμεινε τέτοια μέχρι το 1191, που η Κύπρος κατακτήθηκε απ' τους Φράγκους. Σήμερα έδρα του Αρχιεπισκόπου είναι η Λευκωσία. Εκεί θα βρεις κατάλληλο τόπο να κατοικήσεις. Πήγαινε και μη παρακούσεις στα λόγια μου μήπως κινδυνέψεις απ' την θάλασσα.
Ο Επιφάνιος δεν άκουσε. Ήθελε να γυρίσει στην Παλαιστίνη. Κατέβηκε λοιπόν στην παραλία όπου ήταν δύο πλοία. Το ένα θα πήγαινε στη Σαλαμίνα και το άλλο στην Παλαιστίνη. Μπήκε στο δεύτερο. Μόλις όμως το πλοίο ξεκίνησε σηκώθηκε τρομερή τρικυμία. Τρεις μέρες η άγρια θαλασσοταραχή τους παίδευε. Τρεις μέρες το πλήρωμα του πλοίου απηλπισμένο περίμενε από στιγμή σε στιγμή την καταστροφή του. Επιτέλους την τέταρτη μέρα το πλοίο με πολύ κόπο και ζημιές έφτασε στη Σαλαμίνα για να γλιτώσει. Εκεί σταμάτησαν για να ξεκουραστούν και να επισκευάσουν τις βλάβες που έπαθαν.

Μια από τις μέρες αυτές που το πλοίο ήταν ελλιμενισμένο στη Σαλαμίνα, ο Επιφάνιος πήρε τους δύο συνοδούς του και βγήκε να πάει στην αγορά για ν' αγοράσει λίγα σταφύλια. Διάλεξε μερικά και την ώρα που ετοιμαζόταν να τα πληρώσει, ένας γηραιός κληρικός, ο επίσκοπος των Χυτρών Πάππος, που υποβασταζόταν από δύο διακόνους στάθηκε μπροστά του. Δύο άλλοι κληρικοί επίσκοποι κι αυτοί, ακολουθούσαν ξωπίσω του.
- Ώρα καλή, Αββά! Άφησε τα σταφύλια κι έλα μαζί μας στην εκκλησία, του είπε ο γηραιός επίσκοπος.
Τα λόγια του ψαλμωδού «ευφράνθην επι τοις ειρηκόσι μοι, εις οίκον Κυρίου πορευσόμεθα» (Ψαλ. ρκα', 1) πέρασαν με μιας από το μυαλό του. Και ακολούθησε. Όταν έφτασαν, ο γηραιός επίσκοπος Πάππος του είπε: «Κόψε ευλογητόν Πάτερ». Ο Επιφάνιος συγχυσμένος απήντησε: «Συγχώρησέ με, Δέσποτα. Δεν είμαι ιερωμένος».

Τότε ο Πάππος έβαλε ευλογητό. Κι αμέσως ένας διάκονος πήρε τον Επιφάνιο από την κεφαλή και τον οδήγησε στο Άγιο Βήμα. Εκεί ήταν κι άλλοι κληρικοί που βοηθούσαν τον γηραιό επίσκοπο, που χειροτόνησε τον Επιφάνιο διάκονο. Την άλλη μέρα έγινε η χειροτονία του σε πρεσβύτερο και την τρίτη σε επίσκοπο. Έτσι ο ευλαβής ασκητής χωρίς να το θέλει και χωρίς να το επιδιώξει ανέλαβε όλους τους βαθμούς της ιεροσύνης και ενθρονίστηκε επίσκοπος Σαλαμίνας, της οποίας ο επίσκοπος είχεν αποθάνει πριν αρκετές μέρες.

Το υψηλό έργο του επισκόπου κι η γρηγοράδα με την οποίαν ο Επιφάνιος ανέβηκε στο αξίωμα αυτό, δημιούργησαν στην ψυχή του μια τέτοια θλίψη, που του έφερνε συνέχεια δάκρυα. Τότε ο γηραιός Πάππος για να τον ενισχύσει αναγκάστηκε να του αποκαλύψει τα γεγονότα.
- Τέκνον μου, του είπε με αγάπη. Δεν είχα σκοπό να ομιλήσω. Με αναγκάζεις όμως με τη στάση σου. Όλοι αυτοί οι κληρικοί, διάκονοι, πρεσβύτεροι, επίσκοποι, που βρίσκονται εδώ, μαζεύτηκαν από όλο το νησί και ανέθεσαν σ' εμένα να διαλέξω τον άξιο κληρικό, που θα αναλάβει τη θέση του Αρχιεπισκόπου της Σαλαμίνας. Κλείστηκα λοιπόν, κι εγώ στο δωμάτιο μου και με δάκρυα παρακαλούσα τον Θεό να μου φανερώσει τον κατάλληλο. Ξαφνικά εκεί που προσευχόμουνα ένα φως άστραψε στο δωμάτιο και μια φωνή ακούστηκε να λέει:
— Πάππε, Πάππε, άκουσε! Πήγαινε αμέσως στην αγορά. Και τον μοναχό που θα βρεις να αγοράζει σταφύλια, πάρε τον και χειροτόνησέ τον επίσκοπο. Το όνομα του είναι Επιφάνιος. Και το πρόσωπο του ομοιάζει με τον προφήτη Ελισσαίο. Μη του φανερώσεις αμέσως για ποιο πράγμα τον θέλεις, για να μη σου φύγει. Αυτός είναι ο διαλεκτός. Αυτόν προορίζω. Αυτός θα τιμήσει την Εκκλησία μου.

Τα λόγια του γηραιού επισκόπου έκαμαν μεγάλη εντύπωση σ' όλους. Ο Επιφάνιος παρηγορήθηκε. Συγκινημένοι ανέβηκαν όλοι στο επισκοπείο, όπου δείπνησαν και δόξασαν τον Θεό. Την άλλη μέρα ανεχώρησε ο καθένας στην επισκοπή του.

Με τη χειροτονία του ο Επιφάνιος έγινε η πόλη η «επάνω ορούς κειμένη» κι ο λύχνος που τοποθετήθηκε «επί την λυχνίαν» για να λάμπει «πάσι τοις εν τη οικία». Και πέτυχε στο δύσκολο και βαρύ έργο του. Πέτυχε χάρη στο ζήλο του και την ταπεινοφροσύνη του. Πέτυχε χάρη στην αρετή και την αγιότητα του.

Στα 36 χρόνια της αρχιερατείας του, ο χειμαζόμενος λαός του νησιού βρήκε στο πρόσωπό του τον στοργικό πατέρα, τον ζηλωτή ιεραπόστολο, τον φωτεινό καθοδηγητή, τον ακούραστο προστάτη κι οδηγό.
Με τις αδιάκοπες ενέργειές του, το παράδειγμα και τη μόρφωσή του — γνώριζε πέντε γλώσσες, την Ελληνική, τη Συριακή, την Εβραϊκή, την Κοπτική και λίγο τη Λατινική - και προ παντός με τη δράση του, έγινε αφορμή ο χριστιανισμός να διαδοθεί παντού στην Κύπρο κι η Εκκλησία της να γίνει ζηλευτή.

Όταν ο άγιος τελούσε το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, κατά την ώρα της μετουσιώσεως των Τιμίων Δώρων, αναφέρεται πως ο ευλαβής επίσκοπος έβλεπε αυτό τούτο το Άγιο Πνεύμα να καταβαίνει επάνω στα Άχραντα Δώρα και να τα ευλογεί.

Φυσικά ο εχθρός της σωτηρίας των ανθρώπων, ο «αντίδικος ημών διάβολος», πολλές φορές την ολόλαμπρη δράση του φλογερού εργάτη της Εκκλησίας του Χριστού, προσπαθούσε να ανακόψει με ποικίλα εμπόδια και δυσκολίες. Η ταπεινοφροσύνη όμως του επισκόπου κι η πλούσια αγάπη, που ήταν θρονιασμένη στην ψυχή του, σκορπούσε τα εμπόδια και διέλυε τις πλεκτάνες.

Ο Επιφάνιος έγραψε και πολλά βιβλία. Τα σπουδαιότερα συγγράμματα του Επιφανίου είναι ο «Αγκυρωτός» και το «Πανάριον». Το πρώτον σε 120 παραγράφους περιλαμβάνει μια επιτομή της σύγχρονης προς τον άγιο Επιφάνιο Θεολογίας. Το «Πανάριον» δηλαδή κιβώτιο, όπως το εξηγεί ο ιερός συγγραφέας, περιέχει σωτηριώδη φάρμακα ,δηλαδή επιχειρήματα για την ανασκευή των αιρέσεων που υπήρχαν τότε. Τέτοιες αιρέσεις αναφέρει κάπου 80. Πολέμησε με σταθερότητα τις αιρέσεις και προάσπισε με πάθος την Ορθοδοξία. Ο ζήλος κι η αγάπη του γι' αύτη τον έσπρωχναν μερικές φορές σε υπερβολές. Η προσφορά του όμως υπήρξε μεγάλη κι ανιδιοτελής.

Μαζί με τέσσερις άλλους Κυπρίους επισκόπους, ο Επιφάνιος έλαβε μέρος και στη Δευτέρα Οικουμενική Σύνοδο.
Πέθανε σε βαθιά γηρατειά, σαν επέστρεφε από την Κωνσταντινούπολη όπου είχε μεταβεί για υποθέσεις της Εκκλησίας.

Ο διάδοχος του αγίου και μαθητής του, ο Σαβίνος, έκτισε προς τιμή του στη Σαλαμίνα μέγιστο ναό, του οποίου τα ερείπια σώζονται ως τα σήμερα.
Το σεπτό του σκήνωμα μετακόμισε στην Κων/πολη ο αυτοκράτορας Λέων Στ' ο Σοφός, μαζί με άλλα κειμήλια του νησιού.

Ο άγιος Επιφάνιος είναι μια από τις πιο φωτεινές μορφές της Εκκλησίας του νησιού μας. Έζησε με τον Χριστό και για τον Χριστό. Κήρυξε το άγιο όνομά Του και θαυματούργησε στ' όνομά Του. Ζει στη συνείδηση των χριστιανών που αγαπούν πραγματικά τον Εσταυρωμένο Ιησού, κι εξακολουθεί και σήμερα να διδάσκει και να εμπνέει όλους εκείνους που ποθούν και ζητούν να ιδούν μια αληθινή χριστιανική κοινωνία γύρω τους. Μια κοινωνία χωρίς μίση και φυλακές και κάτεργα. Μια κοινωνία ειρήνης, ομόνοιας κι αγάπης. Μια κοινωνία Χριστού.
Θα θελήσουν οι σημερινοί ιθύνοντες τα της Εκκλησίας, να τον αντιγράψουν και να τον μιμηθούν; Αλήθεια! Θα θελήσουν;

ΚΛΑΨΕ ΠΑ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ
«Τα φτερά κάνουν το παγώνι πανέμορφο και πολύ χαριτωμένο. Κι αυτό, που λες και το καταλαβαίνει, σαν περπατά, αγάλλεται και καμαρώνει για την ομορφιά του. Αν όμως τύχει και δει τα πόδια του που είναι άσχημα, ξεφωνίζει άγρια, σαν να θέλει να το φωνάζει. Έτσι κι εσύ, χριστιανέ. Όταν σκέφτεσαι, τι και πόσα σου χάρισε ο Θεός, να χαίρεσαι και να αγάλλεσαι. Όταν όμως δεις τις αμαρτίες σου, κλάψε μπροστά στον Θεό».

[ΦΩΤΗΣ]

ΒΙΟΣ ΑΓΙΟΥ


Ὁ Ἅγιος Εὐσέβιος, ἔζησε στοὺς ταραγμένους χρόνους ποὺ ἡ Ἐκκλησία ὑπέφερε ἀπὸ τὶς κακοδοξίες τοῦ Ἀρκανισμοῦ. Αὐτοκράτορας τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἦταν ὁ γιὸς τοῦ Μ. Κωνσταντίνου Κωνστάντιος, ὁ ὁποῖος ὑποστήριζε τὴ δυσεβὴ αὐτὴ αἵρεση καὶ κατεδίωξε σκληρὰ ὅσους ἔφεραν ἀντιρρήσεις καὶ ἀντιστάθηκαν στὶς προθέσεις του.
Ὁ Ἅγιος, ὁ ὁποῖος ἦταν ἐπίσκοπος Σαμοσάτων διώχθηκε, ὑπέμεινε ὅμως μὲ θαυμαστὴ καρτερία ὅλες τὶς κακουχίες καὶ τὶς ταλαιπωρίες μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία θὰ ἐξέλθει στὸ τέλος νικήτρια. Ὅταν πέθανε ὁ αἱρετικὸς καὶ λαομίσητος Κωνστάντιος τὸν διαδέχθηκε στὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης, ὁ ὁποῖος θέλησε νὰ ἐπαναφέρει τὴ λατρεία τῶν εἰδώλων. Ὁ Ἰουλιανὸς ἐξαπέλυσε φοβερότερους διωγμοὺς κατὰ τῶν χριστιανῶν. Τότε νέες διώξεις ἄρχισαν γιὰ τὸν Εὐσέβιο πολὺ χειρότερες ἀπὸ τὶς προηγούμενες. ὅμως ὁ Ἅγιος παρέμεινε τὸ ἴδιο ἀκλόνητος.
Τὰ ἴδια συνέβησαν καὶ μὲ τὸν αὐτοκράτορα Οὐάλη, ὁ ὁποῖος ἦταν καὶ αὐτὸς θερμὸς ὑποστηρικτὴς τῶν Ἀρειανῶν. Ὁ Ἅγιος γιὰ μία ἀκόμη φορᾷ ,κλήθηκε νὰ ὑπερασπισθεῖ τὴν καθαρότητα τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Γιὰ τοὺς ἀγῶνες του ὁ Οὐάλης, τὸν ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὸν Ἐπισκοπικὸ θρόνο του καὶ τὸν ἐξόρισε σὲ κάποιο ἔρημο τόπο κοντὰ στὸν ποταμὸ Ἴστρο.
Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Οὐάλη ὁ Ἅγιος ἐπανῆλθε ἀπὸ τὴν ἐξορία στὴν Ἐπισκοπή του καὶ ἄρχισε ἀμέσως τὴν κάθαρση τῆς ἐπαρχίας του ἀπὸ τοὺς κακόδοξους αἱρετικούς.
Κάποια ἡμέρα ποὺ περνοῦσε ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι μιᾶς αἱρετικῆς γυναίκας, ἐκείνη τὸν κτύπησε μὲ μῖσος στὸ κεφάλι μὲ μία μεγάλη πέτρα καὶ μὲ ἀποτέλεσμα τὸν ἀκαριαῖο θάνατο τοῦ Ἁγίου καὶ τὴ μετάβασή του «ἀπὸ τὰ λυπηρότερα πρὸς τὰ θυμηθέστερα καὶ τὰ τερπνά».