ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΗΤΡΟΦΑΝΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ



Στις 4 Ιουνίου η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του αγίου Μητροφάνους αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος έζησε τον 4ον αιώνα, κατά τους χρόνους του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Γρήγορα απέρριψε τη θρησκεία των ειδώλων και προσήλθε στην αληθινή θρησκεία του Χριστού. Αργότερα εστολισμένος διά πολλών αρετών χειροτονήθηκε κληρικός και στη συνέχεια ανήλθε στο θρόνο του Βυζαντίου.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος εκτιμούσε τον άγιο Μητροφάνη,ο οποίος ιδιαίτερα αγαπούσε τον τόπο του Βυζαντίου, όπου χτίστηκε η Νέα Ρώμη. Ο άγιος Μητροφάνης ήταν μεγάλος θεολόγος και αντιμετώπισε με επιτυχία τους αιρετικούς της εποχής του.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο άγιος Μίκαλλος
(7 Αυγούστου)



«Εγώ είμι το φως του κόσμου' ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ' εξει το φως της ζωής» (Ιωάν. η', 12).

Ομιλεί ο Κύριος και λέγει! Εγώ είμαι το φως του κόσμου' όλου του κόσμου.
Εκείνος που με ακολουθεί με εμπιστοσύνη απόλυτη κι ελπίδα και πρόθυμη υπακοή στα λόγια, αυτός δεν πρόκειται ποτέ να περιπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει πάντα μέσα του ζωηφόρο και πνευματικό φως που προέρχεται από την αληθινή ζωή, τον Θεό, και οδηγεί πάλι σ' Αυτόν.

Τα υπέροχα και σωστικά τούτα λόγια, που Βγήκαν από το στόμα του Θείου Διδασκάλου για πρώτη φορά, έγιναν με τον καιρό σύνθημα ζωής από χιλιάδες ψυχές και χάρισαν στην Εκκλησία τις αμέτρητες μυριάδες των αγίων και των μαρτύρων της πίστεως.
Τούτα τα λόγια έκαμαν βίωμα και ζωή τους όλοι οι άγιοι. Τούτα τα λόγια έκαμε βίωμα και ζωή του κι ο άγιος Μίκαλλος ο προσφιλής και πολύ σεβαστός άγιος των κατοίκων της ωραίας Ακανθούς και των γύρω απ' αυτήν χωριών.
Με τούτο τον άγιο θα ασχοληθούμε κι εμείς στις γραμμές που ακολουθούν.

Όπως γράφουμε κι αλλού, ο άγιος Μίκαλλος είναι ένας από τους τριακόσιους αγίους που ήρθαν στην Κύπρο περί τα μέσα του 12ου αιώνα μετά τη Β' Σταυροφορία (1147-1149 μ.Χ.).

Για την παιδική ηλικία, τους γονείς και την ιδιαίτερη πατρίδα του αγίου δεν έχουμε δυστυχώς καμιά πληροφορία. Εκείνο που συμπεραίνουμε γι' αυτόν είναι, πως ο άγιος, όταν ήταν νέος, αναγκάστηκε για μια καλύτερη ζωή να ξενιτευθεί. Πήγε στη Γερμανία κι εργαζόταν ως εργάτης με άλλους Έλληνες. Εκεί ευρισκόμενος άκουσε κάποια μέρα το συγκλονιστικό κήρυγμα που την εποχή εκείνη κηρυσσόταν παντού στις διάφορες πόλεις και χώρες της Ευρώπης:
-Αδέλφια, ελάτε να συνεργαστούμε για ένα έργο ιερό! Οι Άγιοι Τόποι, εκεί που γεννήθηκε, μεγάλωσε, περπάτησε και δίδαξε ο Χριστός μας, οι Τόποι στους οποίους έκαμε τόσα θαύματα, αλλά και διώχθηκε και συνελήφθηκε και σταυρώθηκε και απέθανε και τάφηκε βρίσκονται κάτω από τη μωαμεθανική εξουσία. Αλύπητα βασανίζονται όσοι τολμούν να πάνε εκεί ταπεινοί προσκυνητές. Οι Άγιοι Τόποι πρέπει να ελευθερωθούν. Και σ' αυτή την ιερή προσπάθεια καλούνται όλοι να βοηθήσουν.

Σε λίγο χρονικό διάστημα όσοι στην καρδιά τους ένιωθαν τη φλόγα της αγάπης του Χριστού να τους καίει, μαζεύτηκαν και δημιούργησαν μια μεγάλη στρατιά που ένα πρωί ξεκίνησε να κάμει έργο τον πόθο, που φλόγιζε τα στήθια των ανθρώπων αυτών. Η στρατιά αυτή, η γνωστή σαν δεύτερη σταυροφορία διαλύθηκε εκεί στη σημερινή Γιουγκοσλαβία. Ανάμεσα στα διάφορα σώματα στρατού ήταν και τριακόσιοι Έλληνες με αρχηγό κάποιο Αυξέντη, τον γνωστό άγιο Αυξέντιο. Όταν η στρατιά διαλύθηκε, οι Έλληνες μαζεύτηκαν και μετά από μία ενθουσιώδη ομιλία του Αρχηγού αποφάσισαν να τραβήξουν προς τα μέρη του Ιορδάνη και να ζήσουν εκεί μια ασκητική ζωή, μια ζωή πλήρους αφιέρωσης στον Θεό.

Η πρόταση έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Μετά από μια προσευχή που έγινε από μέρους όλων, οι άνθρωποι μας ξεκίνησαν. Πρώτα πήγαν και προσκύνησαν όλοι μαζί στα Ιεροσόλυμα. Ύστερα προχώρησαν προς τα έρημα του Ιορδάνη με σκοπό να αφιερωθούν στον Θεό και να ζήσουν εκεί τη ζωή που αποφάσισαν, τη μοναχική κι ασκητική ζωή. Η νηστεία, η προσευχή, η αγρυπνία, η μελέτη της Αγίας Γραφής, αλλά κι η έμπρακτη αγάπη προς όλους εκείνους που είχαν την ανάγκη τους, να η καθημερινή τους φροντίδα. Το περιβάλλον δυστυχώς και ευτυχώς του Ιορδάνη δεν τους βοηθούσε καθόλου στη ζωή που διάλεξαν να ζήσουν. Οι εχθροί της πίστεως του Χριστού που με φθονερό μάτι παρακολουθούσαν τη ζωή και την πρόοδο των ασκητών στα μέρη εκείνα, άρχισαν να τους παρενοχλούν. Κι αυτοί για να γλιτώσουν μαζεύτηκαν μια μέρα στην παραλία με τον σκοπό να φύγουν από τον τόπο εκείνο. Εδώ βρήκαν ένα καράβι, μπήκαν μέσα και ήρθαν στην Κύπρο, που ήταν τότε ονομαστή για τη θεοσέβεια της. Το καράβι σταμάτησε στην Πάφο. Μια παράδοση μάλιστα λέει, πως τούτο εξ αιτίας μιας δυνατής τρικυμίας, τσακίστηκε πάνω στους βράχους. Ευτυχώς οι άνθρωποι σώθηκαν όλοι πάνω στα συντρίμμια του καραβιού και βγήκαν έξω στη στεριά. Απ' εδώ σκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη του Νησιού κι έζησαν ο καθένας τη μακαρία ζωή με τον δικό του τρόπο.

Αυτό έκανε κι ο άγιος Μίκαλλος. Με οδηγό τα λόγια του ψαλμωδού (ψαλμ. α', 1-2), που βεβαιώνουν πως είναι τρισευτυχισμένος και ευλογημένος από τον Θεό ο άνθρωπος που αποφεύγει τις συναναστροφές με ανθρώπους διεφθαρμένους και ασεβείς και αντίθετα έχει δοσμένη τη θέληση και τη σκέψη του στον νόμο του Κυρίου και αυτόν μελετά μέρα και νύκτα, προχώρησε στον δρόμο που διάλεξε. Μπροστά του έχει πάντα του Θεού το θέλημα, όπως το δίδαξε το φως του κόσμου, ο Χριστός. Με τη σκέψη σ' αυτόν βαδίζει ανυπόδητος, διασχίζει βουνά και κάμπους διαβαίνει ποτάμια ορμητικά, χείμαρρους, χωρίς φόβο και ατρόμητος προχωρεί μέχρις ότου ύστερα από πολλούς κινδύνους και κόπους έφτασε στα μέρη της Ακανθούς. Δύο σπήλαια που βρήκε στο μέρος αυτό και που στέκονται ακόμη και σήμερα τον κάμνουν να σταματήσει και να διαλέξει το μέρος αυτό σαν τόπο της ασκήσεώς του.

Το περιβάλλον υπέροχο. Θάμνοι ποικίλοι κάλυπταν και καλύπτουν ακόμη και σήμερα τον κάμπο γύρω κι ευωδιάζουν. Τα σπήλαια ευρύχωρα. Μπροστά απλώνεται απέραντη η γαλάζια θάλασσα. Ησυχία ονειρώδης. Μόνο ο φλοίσβος των κυμάτων ακούεται σιγαλά και το τραγούδι των πουλιών που πετάνε πάνω στους θάμνους ταράζει κάπως την ησυχία του τοπίου. Σε τούτο το μέρος ο όσιος μας με ευγνωμοσύνη απέραντη στον Πανάγαθο Θεό έστησε τη σκοπιά του και κάτω από την αιματόβρεκτη σημαία του Σταυρού άρχισε τον αγώνα. Σε όλη την ύπαρξη του μια σκέψη πρυτανεύει. Ο Κύριος κι οι εντολές του. Καθετί το υλιστικό του είναι ξένο κι αδιάφορο. «Σκύβαλα» θεωρεί όλα τα υλικά αγαθά, του κόσμου τούτου τα αγαθά, κάνοντας μια σύγκριση αυτών με τη χαρά και την ανάπαυση που δίνει ο Χριστός. Τα λόγια του ιερού υμνογράφου βρίσκουν κι εδώ πλήρη την εφαρμογή τους.

«Τοις ερημικοίς ζωή μακαριά εστί, θεϊκώ έρωτι πτερουμένοις». Δηλαδή η ζωή αυτών που για την αγάπη του Θεού πηγαίνουν και εγκαθίστανται στην έρημο μακριά από τον κόσμο, είναι ζωή μακαριά, ευλογημένη. Κι είναι η ζωή αυτών των ανθρώπων τέτοια, γιατί οι μοναχοί είναι ελεύθεροι από κάθε ταραχή και φροντίδα του κόσμου. Αυτοί συνέχεια έχουν στη σκέψη τον Θεό, και προς Αυτόν στρέφονται πάντα με μια αγάπη κι ένα έρωτα φλογερό κι αδιάκοπο. Μοναδικό μέλημα και φροντίδα τους έχουν ένα πράγμα. Να αρέσουν σ' Αυτόν.

Αυτό το μέλημα και τούτη τη φροντίδα έχει κι ο όσιος μας, τον Κύριο. Σ' αυτόν προσφέρει κάθε στιγμή και ώρα τον εαυτό του. Πόθος και παλμός κι αγώνας του καθημερινός, πως να γίνει άνθρωπος αρετής και να αρέσει στον Θεό. Τα λόγια του επιστήθιου φίλου του Χριστού, του Ιωάννου, είναι συνέχεια μπροστά του. «Ο κόσμος παράγεται και η επιθυμία αυτού, ο δε ποιών το θέλημα του κυρίου μένει εις τον αιώνα» (Α' Ιωάν. 6', 17). Τούτος ο μάταιος κόσμος κι οι αμαρτωλές επιθυμίες του εγώ παρέρχονται και μαζί τους όλα όσα επιθυμούν οι άνθρωποι να κατέχουν μέσα σ' αυτόν. Εκείνος όμως που αγαπά τον Θεό και εκτελεί το θέλημα Του δεν παρέρχεται. Μένει αιώνια. Δια την αγάπη του Θεού εγκατέλειψε κι αυτός τον κόσμο και τα του κόσμου. Προσπάθεια του μοναδική έγινε τώρα η πρόοδος του στην αρετή. Το θέλημα του Κυρίου μελετά καθημερινά με προσοχή και ευλάβεια στο ιερό Ευαγγέλιο. Με την προσευχή επίσης τη θερμή, την αγρυπνία, τη νηστεία ανεβαίνει καθημερινά της αρετής τα σκαλοπάτια. Με τούτα τα μέσα, αφού σταύρωσε «την σάρκα συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις» όπως λέει ο θείος Απόστολος (Γαλ. ε', 24), ελεύθερος πια βαδίζει σταθερά για να φτάσει κάποια μέρα εκεί που βασιλεύει αδιάκοπα η αιώνια μακαριότητα.

Στο απόμερο κι υπέροχο τούτο μέρος της μαρτυρικής μας Κύπρου το ποτισμένο με αίματα και δάκρυα τόσων οσίων και μαρτύρων έζησε ο άγιος μας χρόνια πολλά με βασική τροφή χόρτα του κάμπου και ρίζες και τρυφερές μύτες από αγριοβότανα. Λιτή η διατροφή του. Πλούσια η χαρά κι η γαλήνη της καρδιάς του. Πλουσιώτερη η προσφορά του στις διψασμένες για παρηγοριά και φωτισμό ψυχές, που απ' τις πρώτες μέρες που τον γνώρισαν δεν έπαψαν συχνά να τον επισκέπτονται και να εκζητούν τη βοήθεια του. Βοήθεια στις δυσκολίες και τους διωγμούς που αντιμετώπιζαν από τους σκληρούς κατακτητές της νήσου μας, τους Φράγκους. Αλλά και βοήθεια στις διάφορες αρρώστιες που έδερναν τους κατοίκους του πονεμένου αυτού τόπου. Καθημερινά, σε διάφορες ώρες, πλήθη χριστιανών τον επεσκέπτοντο για να ακούσουν τα λόγια και τις συμβουλές του ή για να ζητήσουν τη θεραπεία των ασθενών τους που του έφερναν.

Η χάρη του αγίου Πνεύματος που πλούσια είχε σκηνώσει στην ψυχή του χάριζε την πολυπόθητη υγεία σε όσους με ειλικρινή μετάνοια τον επεσκέπτοντο και με πίστη βαθιά ζητούσαν από τις προσευχές του το έλεος του Θεού. Κανένας δεν έφευγε από το ασκητήριό του δυσαρεστημένος. Η αγιότητα του είχε διαλάμψει στο νοητό της Εκκλησίας στερέωμα. Και όταν η αγάπη του Θεού τον είχε καλέσει για να τον ξεκουράσει στην πέραν του τάφου ζωή, ήρεμα ο άγιος παρέδωσε την ψυχή του στις 7 Αυγούστου στα χέρια Εκείνου από τον οποίο έλαβε δόξα άφθιτο και μακαριότητα αιώνια. Η θαυματουργική του δύναμη συνεχίζεται και σήμερα σε όσους με πίστη επισκέπτονταν μέχρι την επιδρομή του βάρβαρου Αττίλα το 1974 το εκκλησάκι του, που βρισκόταν δίπλα στα σπήλαια και επλένοντο με το αγίασμα του, ελάμβαναν τη θεραπεία στην αρρώστια τους και την παρηγοριά στη δοκιμασία τους.

Η θαυματουργική χάρη του αγίου Μίκαλλου ανεφέρετο στη θεραπεία της μαλάριας και της λέπρας. Επίσης οι μητέρες που θήλαζαν τα παιδάκια τους, όταν δεν είχαν γάλα, πήγαιναν στη χάρη του με πίστη, θήλαζαν από τους σταλακτίτες που ήσαν στα σπήλαια και επεκαλούντο τη βοήθεια του, την οποίαν και ελάμβαναν πλούσια. Άρρητη ευωδία, αναφέρουν οι παλαιοί, ξεχυνόταν από τα δύο σπήλαια μέχρι τελευταία, που έφθανε γύρω στα χωράφια που καλλιεργούσαν οι αγρότες της Ακανθούς. Δίπλα στα σπήλαια υπήρχε και υπάρχει ακόμη μια θαλερή μυρτιά, «η μυρτιά του οσίου Μίκαλλου» στην οποία αποδίδονταν πλούσιες θαυματουργικές ιδιότητες.

Με την καρδιά σφιγμένη, αλλά και λουσμένη στα δάκρυα μιας ειλικρινούς μετάνοιας καλούνται οι κάτοικοι της πονεμένης Ακανθούς όπου κι αν βρίσκονται, και μαζί μ' αυτούς κι όλοι οι πιστοί χριστιανοί της ηρωοτόκου Κύπρου, της νήσου που την αγιάζουν τόσοι άγιοι, μαζί κι ο όσιος Μίκαλλος για τον οποίο ομιλούμε, να ενθυμούνται πάντα, μα κι όλοι να ενθυμούμαστε συχνά-πυκνά, τούτη την αλήθεια:
Η ειλικρινής μετάνοια είναι το μοναδικό μέσο για να μπορεί ο άνθρωπος κάθε φορά να επιτυγχάνει την έξοδο του από τις συμφορές που τον δέρνουν και τον στενοχωρούν. αη αληθινή μετάνοια είναι η δύναμη που οδηγεί τον άνθρωπο και τον πιο αμαρτωλό, στον δρόμο της σωτηρίας. Αυτό το μέσο, αυτό το φάρμακο καλούμαστε να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς, τούτο τον καιρό, αν θέλουμε να σωθούμε και να επιτύχουμε ξανά τη λύτρωση και τη σωτηρία μας. Είναι καιρός με συντριβή ψυχής να μετανιώσουμε, να κλάψουμε για τις αμαρτίες μας και με ειλικρινή εξομολόγηση να ζητήσουμε να λάβουμε τα έλεος του Θεού. και θα το λάβουμε. Θα μας το χαρίσει η ευσπλαχνία του. Και θα επιτύχουμε τη λύτρωση που ποθούμε. Τότε ελεύθεροι θα ξαναγυρίσουμε και πάλι στα αγαπημένα μέρη. Θα ξαναπάμε στα χωριά μας. Θα ξανακτυπήσουν οι καμπάνες των εκκλησιών που οι βάρβαροι του Αττίλα δεν κατέστρεψαν και θα ξαναλειτουργηθούμε σ' αυτές. με ανείπωτη χαρά και αγαλλίαση θα απευθύνουμε και πάλι θερμά τα ευχαριστώ μας στον Κύριο, την Παναγία Μητέρα Του και μητέρα όλων μας και στους άγιους μας.
Τότε με χαρά και αγαλλίαση θα ψάλλουμε και πάλι του ψαλμωδού μας τον επίκαιρο στίχο. «Αύτη η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή».

Άγιοι της Κύπρου μας, άγιε Μίκαλλε, δώστε, σας παρακαλούμε η ημέρα αυτή να 'ρθει το συντομώτερο. Αμήν.

Απολυτίκιο Ήχος Α'. του λίθου σφραγισθέντος...
Της ερήμου πολίτης, και εν σώματι άγγελος, και θαυματουργός ανεδείχθης, θεφόρε πατήρ ημών Μίκαλλε- νηστείρ, αγρυπνία, προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών θεραπεύεις τους νοσούντας, και τας ψυχάς των πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν δόξα τω σε στεφανώσαντι- δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.

Εξήγηση: Όσιε πατέρα μας Μίκαλλε, έζησες στην έρημο και αναδείχθηκες, αν και ήσουνα άνθρωπος, άγγελος στην ψυχή και θαυματουργός. Αφού με τη νηστεία, την αγρυπνία και την προσευχή έλαβες χαρίσματα ουράνια από τον Κύριο, θεραπεύεις τόσο το σώμα, όσο και την ψυχή εκείνων, που με πίστη καταφεύγουν σε σένα και ζητούν τη βοήθεια σου. Δοξασμένος, άγιε, να 'ναι Αυτός που σου έχει δώσει τη δύναμη. Δοξασμένος, να 'ναι Αυτός που σου έχει δώσει το στεφάνι της αγιότητος. Δοξασμένος να 'ναι Αυτός που σου δίνει τη χάρη να θεραπεύεις όλους από τις αρρώστιες.

Έτερον απολυτίκιο υπό Χαραλάμπους Μ. Μπούσια

Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε...
Χριστώ ευηρέστησας οσιακή αγωγή, θεσπέσιε Μίκαλλε, εν τοις σπηλαίοις της γης οικήσας ως άσαρκος- εύχος και αντιλήπτωρ Ακανθούς της εν Κύπρω, πρέσβευε δωρηθήναι τοις πιστοίς ουρανόθεν υγείαν και ειρήνην ψυχών αδιατάρακτον.

Μεγαλυνάριο
Χαίροις, ο κοσμήτωρ της Ακανθούς, χαίροις, σπηλαιώτα, πύρ ο φλέγων της ακραιφνούς προς Θεόν αγάπης, φρυκτώρημα οσίων, βολαίς ο εκπυρσεύων βίου θεόφρονος.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο Άγιος νεομάρτυς Αναστάσιος

Ι.Ναός Αγίου Γεωργίου στη Σόφια (Βουλγαρία)
Μαρτύρησε στη Θεσσαλονίκη στις 8 Αυγούστου 1794
Ό άγιος νεομάρτυς Αναστάσιος ήταν Βούλγαρος στην εθνικότητα. Καταγόταν από την επαρχία Στρώμνιτσα (αρχαία Τιβεριούπολη). Ήταν ένας όμορφος νέος, ηλικίας είκοσι ετών. Εργαζόταν στη Θεσσαλονίκη, σ’ ένα οπλοποιείο. Κάποια μέρα ο μάστοράς του ήθελε να βγάλει από την πόλη, λαθραία, μερικά τούρκικα ενδύματα που είχε. Κατάφερε με τα πολλά να πείσει τον νέο να φορέσει μια φορεσιά και έτσι να την βγάλει από την πόλη, περνώντας την πόρτα του κάστρου ως Τούρκος τάχα. Βγαίνοντας από την πόλη τον σταμάτησαν όμως για τον φόρο του χαρατσιού. Τότε τους αποκρίθηκε ότι είναι Τούρκος και οι Τούρκοι δεν πληρώνουν χαράτσι. Εκείνοι τότε του ζήτησαν να κάνει ομολογία πίστεως, σαλαβάτι, για να βεβαιωθούν πως είναι μουσουλμάνος. Μόλις τ’ άκουσε ο νέος έμεινε άφωνος διότι όχι μόνο δεν ήξερε τι είναι σαλαβάτι αλλά και βέβαια δεν ήθελε να κάνει ομολογία πίστεως στο ισλάμ. Αμέσως τον άρπαξαν και δέρνοντάς τον, ως καταφρονητή του μωαμετισμού , τον πήγαν στον χαρατσή, υπεύθυνο της είσπραξης του φόρου. Αυτός , αφού τον εξέτασε και τον πίεσε να γίνει μουσουλμάνος και δεν το κατάφερε, τον έστειλε στον ανώτερό του. Εκεί αρχικά ο αγάς ξεκίνησε με κολακείες, υποσχέσεις και κατόπιν τρομακτικούς φοβερισμούς.. Ο νέος όμως έμενε σταθερός διορθώνοντας συνεχώς το σφάλμα που είχε κάνει και λέγοντας : Χριστιανός είμαι και την πίστη μου δεν την αλλάζω. Μετά τον αγά οδηγήθηκε, με τη γνώμη του μουφτή της πόλης, στον δικαστή, μαζί με πέντε Τούρκους μάρτυρες, οι οποίοι κατέθεσαν ότι ειρωνεύτηκε και εξύβρισε την πίστη τους. Ο δικαστής χρησιμοποίησε μάταια πολλούς τρόπους για να μεταβάλει την γνώμη του μάρτυρος. Στο τέλος διέταξε να τον δείρουν αλύπητα και τον έκλεισε στην φυλακή σιδηροδέσμιο. Για δεύτερη φορά τον έφερε μπροστά του αλλά πάλι ο μάρτυς ήταν αμετάπειστος. Αυτή τη φορά τον ράβδισε και τον έκλεισε στη φυλακή με βαρύτερα δεσμά. Ο Άγιος με την χάρη του Χριστού παρέμενε σταθερός και τα υπέμενε όλα αγόγγυστα. Μετά την τρίτη μάταιη προσαγωγή του μάρτυρα τον έστειλε ο δικαστής στον μουσελίμη, ανώτατο διοικητικό υπάλληλο. Ξεκίνησε κι αυτός με τις κολακείες και τις υποσχέσεις . Και τι δεν του πρόσφερε ο υλιστής εκείνος, σαν να ήταν κάτι σπουδαίο, και τι δεν του έταξε , μπιστόλες ασημένιες, σπαθί, ρούχα βελουδένια, φλουριά χίλια, να τον κάνει και υπασπιστή του , μόνο να γίνει τούρκος.
Βλέποντας πως με τις κολακείες δεν τα καταφέρνει , άρχισε τα βασανιστήρια. Τον έδειραν σκληρότατα, τον έκλεισαν στη φυλακή με αλυσίδες στο λαιμό και τα χέρια, με τα πόδια στο τιμωρητικό ξύλο, του έμπηξαν καλάμια στα νύχια και όλη την ημέρα τον τυραννούσαν. Πολλές φορές τον έφερναν, βασανισμένο και καταματωμένο, μπροστά στον μουσελίμη που τον πίεζε ποικιλότροπα να εξισλαμισθεί . Όμως ο μάρτυς συνεχώς έλεγε : Χριστιανός είμαι , δεν αρνούμαι την πίστη μου. Απελπίστηκε πια ο μουσελίμης και διέταξε να τον κρεμάσουν έξω από την καινούργια πύλη, παραγγέλλοντας να τον παρακινούν συνεχώς στο δρόμο να τουρκέψει.
Εξουθενωμένος όμως ο μάρτυς από τα βασανιστήρια δεν κατάφερε να φτάσει στον τόπο της εκτέλεσης .
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του αθλοθέτη Κυρίου του.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ή ΧΑΤΖΗ-ΓΕΩΡΓΙΟΣ.

Ο άγιος νεομάρτυρας Γεώργιος ή Χατζη-Γεώργιος καταγόνταν από χρι-
στιανική οικογένεια της Φιλαδέλφειας.Έφυγε δε από την πατρίδα του και πήγε στην πόλη Καρατζασού της Ηλιούπολης,όπου και άνοιξε εργαστήρι-
ο στο οποίο εξασκούσε την τέχνη του αμπατζή.Σε κάποιο βραδυνό ξεφά-
ντωμα,που ήταν παρών και ο Γεώργιος,κάποιος που βρισκόνταν σε κα-
τάσταση μέθης,έπεσε από μεγάλο ύψος και σκοτώθηκε.
Τότε,σύμφωνα με τη συνήθεια ο κριτής ζήτησε από τους κατοίκους να
πληρώσουν το ανάλογο πρόστιμο.Ο Γεώργιος αρνήθηκε να καταβάλει
αυτό το πρόστιμο καθώς έλεγε πως ήταν πολύ άδικο να πληρώνει κάποι-
ος χωρίς να φταίει σε τίποτε.Μάλιστα ζήτησε να τον παρουσιάσουν στον
κριτή.Εκεί τυφλωμένος από τον θυμό του δήλωσε ότι δεν πληρώνει γιατί
είναι τούρκος.Αμέσως τότε οι τούρκοι τον έπιασαν και του έκαναν περι-
τομή.
Μετά από λίγες μέρες όμως ο Γεώργιος ήρθε σε συναίσθηση της πράξεως
του και μετανιώνοντας πικρά έφυγε για το Άγιο Όρος όπου και παρέμει-
νε για αρκετό χρονικό διάστημα ζώντας εν μετανοία και προσευχή.Στο
μυαλό του όμως βρισκόνταν πάντα ο λόγος του Κυρίου.Γύρισε ξανά στη
πόλη Καρατζασού και μπροστά στον κριτή ομολόγησε με παρρησία την
πίστη του στον Χριστό.Εκείνος δοκίμασε με διάφορους τρόπους να με-
ταπείσει τον Γεώργιο.Όλες του οι προσπάθειες όμως συνάντησαν την
στεναρή άρνηση του μάρτυρα ο οποίος ήταν αποφασισμένος να ακολου-
θήσει το δρόμο του μαρτυρίου για την πίστη του στον Κύριο.Έτσι ο κρι-
τής βλέποντας το αμετάθετο της γνώμης του,πρόσταξε να τον ρίξουν στη
φυλακή και να τον βασανίσουν.
Τα φρικτά βασανιστήρια που ακολούθησαν,ο Γεώργιος τα υπέμεινε με
θαυμαστή γενναιότητα.Μισοπεθαμένος από τα χτυπήματα των Τούρκων
δεν έπαυε να φωνάζει:[ότι και αν μου κάνετε εγώ δεν αρνούμαι πλέον την πίστη μου.Χριστιανός γεννήθηκα,Χριστιανός είμαι,Χριστιανός θέλω
να πεθάνω].
Τελικά βλέποντας ο κριτής πως με τίποτα δεν θα κατάφερνε να μετα-
στρέψει το γενναίο χριστιανό,διέταξε να θανατωθεί.Έτσι στις 2 Οκτωβρί-
ου του έτους 1794 ο άγιος νεομάρτυρας Γεώργιος έλαβε δια αποκεφαλι-
σμού το στέφανο του μαρτυρίου.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος ο Κύπριος

Μαρτύρησε στις 23 Απριλίου 1752 στην Πτολεμαΐδα της Παλαιστίνης
Ήταν νέος στην ηλικία, ωραίος στην όψη, φρόνιμος στον νου και σώφρων στα ήθη. Εξαιτίας της φτώχιας και της σκλαβιάς έφυγε από την ιδιαίτερη πατρίδα του την Κύπρο, από μικρό παιδί, και πήγε στην Πτολεμαΐδα, Άκρι ή Άκκρα , της Παλαιστίνης, για να εργαστεί να ζήσει. Εκεί μπήκε στην υπηρεσία ενός Ευρωπαίου πρέσβη. Δουλειά του μεταξύ των άλλων ήταν να ψωνίζει τρόφιμα για την οικία του αφέντη του . Είχε δε συνήθεια να πηγαίνει σε μια Τούρκισσα πτωχή για να αγοράζει φρέσκα αυγά. Η Τουρκάλα εκείνη είχε μια κόρη σε ηλικία γάμου, η οποία πολλές φορές έβγαινε και συνομιλούσε ελεύθερα με τον Γεώργιο , ακόμα κι όταν απουσίαζε η μητέρα της, Κάποιες γειτόνισσες , βλέποντας πως ο νέος δεν αγοράζει αυγά από αυτές, φθόνησαν και έβαλαν στο νου τους να του κάνουν κακό.
Κάποια μέρα λοιπόν, που ο άγιος πήγε να αγοράσει αυγά , απουσίαζε η Τουρκάλα, του άνοιξε η κόρη και κατά τη συνήθειά του μπήκε στο σπίτι να πάρει τα αυγά. Συνεννοημένες τότε οι γειτόνισσες όρμησαν στο σπίτι , άρπαξαν τον νέο και άρχισαν να φωνάζουν δυνατά πως είπε ότι θα γίνει Τούρκος και θα παντρευτεί την κοπέλα. Συγχρόνως μαζεύτηκαν και πολλοί Τούρκοι , τον άρπαξαν και τον πήγαν στον δικαστή ψευδομαρτυρώντας πως θα γίνει Τούρκος. Ο κριτής τον ρώτησε αν είναι αλήθεια όλα αυτά . Ο Γεώργιος του απάντησε με πολύ θάρρος ότι ουδέποτε είπε τέτοια κουβέντα, ούτε καν του πέρασε από τον νου τέτοια σκέψη και πως εκείνοι από κακία τον συκοφάντησαν και ότι Χριστιανός γεννήθηκε και Χριστιανός θέλει να πεθάνει.
Άρχισαν τότε να του τάζουν δώρα μεγάλα , δόξες , τιμές, αξιώματα αλλά δεν μπόρεσαν να καταφέρουν τίποτα. Χρησιμοποίησαν ύστερα διάφορες τιμωρίες αλλά και πάλι δεν μπόρεσαν να κάμψουν το φρόνημα του αγίου. Έτσι εξέδωσε ο κριτής την τελική του απόφαση. Θάνατος.
Ήταν ημέρα Παρασκευή , ημέρα λατρείας για τους Μουσουλμάνους. Αφού βγήκαν από το τζαμί τους, που ήταν κοντά στη θάλασσα, στάθηκαν όλοι έξω στη μεγάλη πεδιάδα και έκαναν συμβούλιο. Έφεραν τον άγιο σιδηροδέσμιο και τον έβαλαν στη μέση, του ανακοίνωσαν την εναντίον του απόφαση και άρχισαν να τον κολακεύουν και να τον παρακαλούν να γίνει μουσουλμάνος. Ο άγιος τους ήλεγξε με πολλή τόλμη για τις ενέργειές τους, οπότε βλέποντας τη σταθερότητά του, στάθηκαν όλοι κυκλικά γύρω του κρατώντας τα πιστόλια τους και του είπαν πως αν δεν αλλάξει γνώμη θα τον σκοτώσουν. Ο άγιος αντί άλλης απαντήσεως ύψωσε τα αλυσοδεμένα χέρια του στον ουρανό και με μεγάλη φωνή είπε :
Κύριε Ιησού Χριστέ δέξαι το πνεύμα μου και αξίωσον με της Βασιλείας Σου.
Μόλις τα είπε αυτά τον πυροβόλησαν όλοι αμέσως με τα πιστόλια τους . Και καθώς έπεσε κάτω όρμησαν με τα μαχαίρια τους και έκαναν κυριολεκτικά κόσκινο το μαρτυρικό εκείνο λείψανο.
Ενώ ακόμα δεν είχαν χορτάσει την κακία τους, εξεγέρθηκε εναντίον τους η ίδια η φύση. Ενώ στη θάλασσα επικρατούσε γαλήνη, έγινε ένας μεγάλος αναβρασμός , η θάλασσα αγρίεψε, κι ενώ ήταν σε απόσταση βολής τυφεκίου και περισσότερο, βγήκε από τον συνηθισμένο τόπο της κι ήλθε πρώτα ως το λείψανο και φαινόταν πως το τιμά και το σέβεται , ξεπλένοντας το μαρτυρικό αίμα που έτρεχε από αυτό ,ώσπου έγινε όλη σαν κόκκινος αφρός από κιννάβαρη . Και μετά όρμησαν τα νερά, σαν θηρίο ανήμερο ,στο τζαμί των Αγαρηνών και σαν να ζητούσαν να το γκρεμίσουν. Τρομοκρατημένοι οι Τούρκοι, φοβούμενοι μήπως καταποντισθεί όλη η πόλη , έτρεξαν στους Χριστιανούς και τους ανάγκασαν να πάνε να πάρουν το τίμιο λείψανο και να το θάψουν.
Όταν το σήκωσαν με πολλές τιμές και το έθαψαν, ησύχασε η θάλασσα και ,αφού καθάρισε ωσάν δούλη το αγιώτατο αίμα του μάρτυρος ,αποσύρθηκε στον τόπο της.
Για τρεις συνεχόμενες νύχτες ουράνιο φως κατέβαινε στον τάφο του αγίου και όλη η πόλη έφεγγε από ένα γλυκύτατο φως από εκείνο τον πύρινο στύλο που ερχόταν από τον ουρανό. Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος οι Χριστιανοί συνήθιζαν να πηγαίνουν μικροί και μεγάλοι και πολλοί ασθενείς στον τάφο του αγίου και να ανάβουν πολλά κεριά. Πολλά θαύματα έγιναν στον τάφο του αγίου. Μολονότι συνηθίζεται η ανακομιδή των λειψάνων των αγίων , ο τάφος του αγίου παρέμεινε ανέπαφος μεταξύ του Ι. Ναού του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου και του κτηρίου της Ι. Μητροπόλεως Πτολεμαΐδος μέχρι το 1963. Τότε , κατόπιν συνεννοήσεως του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου Γ’ και του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Βενεδίκτου ανοίχθηκε ο τάφος παρουσία του Μητροπολίτου Ναζαρέτ Ισιδώρου, του ηγουμένου της Ι. Μονής Μαχαιρά Ελπιδίου, του μοναχού της Ι. Μονής Σταυροβουνίου Νικάνδρου και άλλων κληρικών της Παλαιστίνης.
Τοποθετήθηκαν σε κατάλληλη θήκη και αρχικά διαφυλάχτηκαν στον πλησίον Ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου. Μεταφέρθηκαν στη Κύπρο , στις 13 Απριλίου 1967 από αντιπροσωπία της Εκκλησίας της Κύπρου , με επικεφαλής τον Χωρεπίσκοπο Τριμυθούντος Γεώργιο και κατόπιν Μητροπολίτη Νικαίας .
Σήμερα ευρίσκονται στον Ι. Ναό Αγίου Γεωργίου στον Άγιο Δομέτιο Λευκωσίας.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο άγιος Νεομάρτυς Δημήτριος ο Πελοποννήσιος


Μαρτύρησε στην Τρίπολη στις 14 Απριλίου 1803
Ο άγιος καταγόταν από το χωριό Λιγούδιτσα της Αρκαδίας.
Βρέφος ακόμη έμεινε ορφανός μαζί με ένα άλλο αδελφό και ο πατέρας τους ,Ηλίας, πήρε δεύτερη γυναίκα. Η μητριά τους όμως ήταν όντως μητριά και τα δυο αδέλφια , μόλις μεγάλωσαν λίγο, έφυγαν από το σπίτι τους εξαιτίας της κακομεταχείρισης. Ο μεν μεγαλύτερος αδελφός πήγε στην Τριπολιτσά και έγινε υπηρέτης σε ένα τούρκικο σπίτι , ο δε μικρότερος ο Δημήτριος προσκολλήθηκε ως βοηθός σε κάποιους χτίστες, οι οποίοι πήγαιναν από τόπο σε τόπο για να χτίζουν. Κάποτε πήγαν και στην Τρίπολη κι εκεί ο Δημήτριος έκανε παρέα με τουρκόπουλα .Κάποια μέρα , εξαιτίας μιας ασήμαντης αφορμής ,άφησε τους χτίστες και πήγε υπηρέτης σε κάποιο τουρκόσπιτο. Σιγά σιγά λόγω της παιδικής αφέλειας κατάφεραν τα αφεντικά του να τον εξισλαμίσουν. Όταν το έμαθε ο μεγαλύτερος αδελφός του πήγε και τον συνάντησε και ,αντί να λυπηθεί, να τον ελέγξει και να τον συμβουλέψει, για το μεγάλο κακό που είχε πάθει ,εξισλαμίστηκε κι αυτός.
Μόλις το έμαθε ο πατέρας τους ήρθε στην Τρίπολη να τους βρει. Τι έγινε με τον μεγαλύτερο δεν γνωρίζουμε. Ο μικρότερος, ο Δημήτριος, μόλις το έμαθε, κρύφτηκε και δεν τόλμησε να εμφανιστεί μπροστά στον πατέρα του, είτε από ντροπή είτε από τον φόβο του αφεντικού του. Έτσι ο πατέρας φαινομενικά έφυγε άπρακτος , ουσιαστικά όμως η παρουσία του έφερε αποτέλεσμα. Διότι ο Δημήτριος άρχισε να σκέπτεται πόσο λυπήθηκε ο πατέρας του και πόσο μεγάλο κακό έκανε , αφού ο πατέρας του έκανε τόσο κόπο να έλθει από το χωριό για να τον συναντήσει. Άρχισε λοιπόν να λυπάται, να κατακρίνει τον εαυτό του και να γεννώνται μέσα του λογισμοί μετανοίας και επιστροφής στον Χριστό.
Με την πρώτη ευκαιρία , έφυγε από το τουρκόσπιτο με σκοπό να επιστρέψει στο σπίτι του. Όμως δεν γνώριζε τον δρόμο και κατέληξε στη Στεμνίτσα. Εκεί τον φιλοξένησε μια Χριστιανή , η οποία του εξήγησε πως πήρε λάθος δρόμο και πρέπει να επιστρέψει και να ξεκινήσει πάλι έχοντας οδηγό. Επέστρεψε και περίμενε ευκαιρία να φύγει. Στο μεταξύ εξασκούσε την τέχνη του κουρέα , αφού το αφεντικό του ήταν κουρέας και είχε και κουρείο. Δεν μπορούσε όμως να ησυχάσει η συνείδησή του.
Κάποια μέρα συνάντησε μερικούς Χριστιανούς , οι οποίοι πήγαιναν στη Σμύρνη. Έτσι αποφάσισε να αλλάξει σχέδιο και να τους ακολουθήσει. Από τη Σμύρνη κατέληξε στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας , όπου είχε κάποιους γνωστούς. Εκεί εξομολογήθηκε σε ένα πνευματικό , όμως, εξαιτίας της παρουσίας πολλών Τούρκων , ο πνευματικός ήθελε να τον στείλει σε ασφαλέστερο τόπο. Συνέβη μάλιστα και επιδημία πανώλης στην περιοχή και αναγκάστηκε ούτως ή άλλως να φύγει.
Με τη φώτιση του Θεού και τη βοήθεια κάποιων Χριστιανών, κατέληξε στη Μονή του Τιμίου Προδρόμου , που βρισκόταν σ’ ένα νησάκι στον κόλπο , ανάμεσα στο Αϊβαλί και τα Μοσχονήσια. Εκεί στο ασφαλές περιβάλλον της Μονής , εξομολογήθηκε στον ηγούμενο και επανεντάχθηκε στην Εκκλησία , σύμφωνα με την τάξη, με το μυστήριο του Χρίσματος.
Αφού ηρέμησε κάπως η συνείδησή του , έφυγε από το μοναστήρι και εργάστηκε στα Μοσχονήσια, ένα χρόνο καφετζής και κατόπιν στις Κυδωνιές ως κουρέας και κέρδισε πολλά γρόσια. Έκανε μάλιστα και μια ωραία κανδήλα δώρο στην Μονή για την εικόνα του Τιμίου Προδρόμου.
Με το πέρασμα του χρόνου όμως άναψε μέσα του η αγάπη για τον Χριστό και ο πόθος για μαρτύριο. Από τότε μάλιστα που άκουσε για το νεοτύπωτο Νέο Μαρτυρολόγιο του Αγίου Νικοδήμου και πληροφορήθηκε για τους Νεομάρτυρες, θέριεψε μέσα του ο πόθος για ομολογία και μαρτύριο. Πήγε λοιπόν στον ηγούμενο του Τιμίου Προδρόμου και του εξομολογήθηκε την επιθυμία του και τον παρακάλεσε να τον καθοδηγήσει , ώστε να πραγματοποιήσει τον σκοπό του.
Ο ηγούμενος τον έστειλε με συστατικό γράμμα στη Χίο , όπου εφησύχαζε ο άγιος Μακάριος Νοταράς, πρώην Κορίνθου , γνωστός αλείπτης και άλλων Νεομαρτύρων. Ο άγιος τον δέχτηκε με πολλή αγάπη , τον παρηγόρησε, τον επαίνεσε για την αγάπη του στον Χριστό και την επιθυμία του για ομολογία. Του τόνισε όμως ότι και με τη μετάνοια μπορεί να σωθεί ο άνθρωπος, όσες και όποιες και όσο μεγάλες αμαρτίες και αν έχει κάνει. Τον παρότρυνε μάλιστα να εγκαταλείψει την ιδέα του μαρτυρίου, λόγω του νεαρού της ηλικίας μήπως δεν αντέξει στα βασανιστήρια και υποπέσει στο ίδιο σοβαρό αμάρτημα της άρνησης για δεύτερη φορά. Με πολλά επιχειρήματα προσπαθούσε να τον αποτρέψει από το μαρτύριο. Ο άγιος άκουγε με σεβασμό τα όσα του έλεγε ο άγιος Μακάριος χωρίς να απαντά, όμως μέσα στην καρδιά του η αγάπη για τον Χριστό ήταν σαν φωτιά. Έτσι άρχισε να αγωνίζεται πνευματικά με αδιάλειπτη προσευχή, αγρυπνία σχεδόν ολονύκτια, αμέτρητες γονυκλισίες, νηστεία, παρακλήσεις στην Υπεραγία Θεοτόκο και συνεχή δάκρυα. Έκλαιε πικρά ως άλλος Απόστολος Πέτρος για την άρνησή του, αν και όλα αυτά του φαίνονταν πολύ μικρά για την εξιλέωσή του. Για να ασκηθεί περισσότερο, πήγαινε σε ένα κοντινό σπήλαιο , παρά το κρύο του χειμώνα , όπου υπήρχε και πηγή, κρύβοντας την άσκησή του, όσο μπορούσε.
Αφού ετοιμάστηκε πνευματικά κατά την κρίση του αλείπτου του, Αγίου Μακαρίου, και αφού εξομολογήθηκε καθαρά όλα του τα αμαρτήματα από τότε που θυμόταν, τον συμβούλευσε και πάλι ο πνευματικός να παραιτηθεί από τον στόχο για μαρτύριο. Εκείνος σιωπούσε μεν εξωτερικά , η καρδιά του όμως σκιρτούσε για την ομολογία. Έτσι μη μπορώντας να αναβάλει άλλο, ζήτησε την άδεια του γέροντά του να πάει στον τόπο που αρνήθηκε , να βρει τον αδελφό του, να τον νουθετήσει για την πτώση του αλλά και να ομολογήσει και να μαρτυρήσει. Ο άγιος Μακάριος βλέποντας τη σταθερότητά του ,αφού τον νουθέτησε , προσευχήθηκε και τον άφησε με την ευχή του να αναχωρήσει , δίνοντάς του και συστατικό γράμμα για κάποιο λόγιο κληρικό και πνευματικό στο Άργος , για να του συμπαρασταθεί. Πηγαίνοντας στο Άργος δεν βρήκε τον συγκεκριμένο πνευματικό , διότι απουσίαζε. Έμεινε τότε κοντά σε ένα φιλάρετο Χριστιανό, περιμένοντας να επανέλθει ο διδάσκαλος, συνεχίζοντας τον πνευματικό αγώνα του με προσευχή, αγρυπνία, νηστεία και δάκρυα . Καθώς οι μέρες περνούσαν και αργούσε ο διδάσκαλος να επιστρέψει ,ο Δημήτριος μη μπορώντας να συγκρατήσει τη φλόγα της καρδιάς του ξεκίνησε για την Τρίπολη μαζί με ένα θεοσεβή Χριστιανό. Οι κληρικοί οι οποίοι έμαθαν τον σκοπό της άφιξής του στην Τρίπολη προσπάθησαν να τον αποτρέψουν, προβάλλοντας τους γνωστούς λόγους και φοβούμενοι την αντίδραση των Τούρκων. Ο άγιος όμως με μεγάλη ταπείνωση τους ησύχασε.
Αφού κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων ήρθε στην αγορά της Τριπολιτσάς μήπως και τον αναγνωρίσει κανένας. Κανένας όμως δεν τον αναγνώρισε. Τελικά με την ευλογία του ευλαβέστατου ιερέως Αντωνίου πήγε στο κουρείο του αφεντικού του , τους χαιρέτησε με το Χριστός Ανέστη , ήταν η εβδομάδα μετά την Κυριακή του Θωμά. Όταν τον ρώτησαν ποιος είναι ,τους απάντησε :
Εγώ είμαι ο Δημήτριος που σε αυτό το καταραμένο εργαστήρι αρνήθηκα τον Χριστό και ήρθα τώρα για να χύσω το αίμα μου γι’ Αυτόν.
Οι Χριστιανοί μόλις το άκουσαν , αμέσως έφυγαν.
Ένας βοηθός του αφεντικού, τουρκόπουλο, του λέει :
Τι είναι αυτά, Μεϊμέτ, έλα στα συγκαλά σου , δε λυπάσαι τη ζωή σου ; Θα σε σκοτώσουν οι Τούρκοι.
Εγώ γι’ αυτό ήρθα, του λέει ο άγιος.
Ε, έλα μέσα στην αυλή , να σου κόψω εγώ το λαιμό με το ξυράφι.
Αμέσως ο άγιος έτρεξε και πρότεινε τον λαιμό του , το τουρκόπουλο όμως έφριξε και πετάχτηκε έξω λέγοντάς του , από άλλον να το εύρεις.
Στο μεταξύ ήρθε ο πρώην αφέντης του και άρχισε με απειλές και κολακείες να προσπαθεί να τον μεταστρέψει , χωρίς αποτέλεσμα. Του πρότεινε και χρήματα , για να φύγει μακριά και εκεί να ζει ως Χριστιανός. Ούτε και σ’ αυτό ενέδωσε .
Έλεγε μόνο , Χριστιανός είμαι, δεν φεύγω .Ήρθα να ομολογήσω την πίστη μου και να χύσω το αίμα μου για τον Χριστό μου.
Στο μεταξύ διαδόθηκε το γεγονός και οι μεν Χριστιανοί προσεύχονταν , όπου κι αν βρίσκονταν, να τον ενισχύσει η χάρις του Θεού, ώστε να τελειώσει τον αγώνα του θεαρέστως, οι δε Τούρκοι τον άρπαξαν και τον πήγαν αρχικά στον επίτροπο του πασά. Εκείνος τον ρώτησε ποιος είναι και γιατί άφησε την πίστη τους. Ο άγιος απάντησε ελληνικά ότι : Ήμουν και είμαι Χριστιανός και τον Χριστό μου προσκυνώ ως αληθινό Θεό. Επειδή ο δικαστής δεν γνώριζε ελληνικά ρώτησε τι λέει και κάποιος Τούρκος του απάντησε ότι λέει Τούρκος ήμουν και Τούρκος είμαι , με σκοπό να αποφύγει το μαρτύριο ο άγιος.
Τότε ο άγιος αποκρίθηκε τούρκικα με την ίδια ομιλία. Ο δικαστής διέταξε να φυλακιστεί μέχρι να παραστεί στον πασά. Όταν εμφανίστηκε στον πασά παρουσία πολλών Τούρκων αξιωματούχων άρχισε ο πασάς τις κολακείες και οι άλλοι τα ταξίματα, κατόπιν τις φοβέρες και τις απειλές των βασανιστηρίων.
Ο άγιος για μια ακόμα φορά ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό , οπότε ο πασάς διέταξε τον αποκεφαλισμό του. Χαρούμενος ο άγιος οδηγήθηκε δεμένος στο κέντρο της αγοράς. Εκεί αφού στάθηκε και προσευχήθηκε ,ευχαριστώντας τον Θεό, που τον αξίωνε του μαρτυρίου , γονάτισε με προθυμία , όμως ο δήμιος τον σήκωσε και τον οδήγησε στο κουρείο του αφέντη του, όπου του έκανε τα ίδια για εκφοβισμό.
Τον σήκωσε και πάλι χτυπώντας τον και τον οδήγησε στο ψαροπάζαρο, όπου τον αποκεφάλισε με τρία χτυπήματα , ενώ ο άγιος έλεγε Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου. Κι ενώ τον είχαν γυρισμένο στη δύση, το σώμα του γύρισε μετά την αποτομή προς την ανατολή. Και λίγη ώρα μετά την εκτέλεση τα μάτια του μάρτυρος άνοιξαν και η κομμένη κεφαλή φαινόταν σαν να ζούσε, θάμβος για τους πιστούς και καταισχύνη για τους ασεβείς.
Οι Χριστιανοί έτρεχαν με αγαλλίαση να πάρουν από το αίμα του, τα ρούχα του ή από το μαρτυρικό του λείψανο, που ευωδίαζε έντονα, ό,τι μπορούσαν.
Μετά τις τρεις ημέρες βγήκε απόφαση να καεί το άγιο λείψανο. Αλλά τελικά με πολλά χρήματα το πέταξαν έξω από τα τείχη ,από όπου το παρέλαβαν οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν με ευλάβεια. Πολλά θαύματα ακολούθησαν και πολλές θαυματουργικές ιάσεις με την χάρι που έλαβε από τον αγωνοθέτη Κύριο ο μακάριος Δημήτριος
Το τίμιο λείψανό του βρίσκεται σήμερα στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Βαρσών και η αγία κάρα του στον Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου στην Τρίπολη.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο άγιος Νεομάρτυς Δούκας ο Ράπτης, ο Μυτιληναίος
24 Απριλίου, 2010 — VatopaidiFriend

Μαρτύρησε στις 24 Απριλίου 1564 στην Κωνσταντινούπολη
Ο άγιος ήταν νέος στην ηλικία πολύ όμορφος σωματικά , ομορφότερος όμως στην ψυχή. Στο επάγγελμα ήταν ράφτης . Απ’ ό,τι φαίνεται ήταν καλός στην τέχνη του γι’ αυτό τον προτιμούσαν οι αγάδες και οι μεγιστάνες των Τούρκων. Έτσι έμπαινε κι έβγαινε στα παλάτια των Τούρκων.
Συνέβη λοιπόν να τον ερωτευθεί μια μεγάλη κυρά από σπουδαία οικογένεια, από την οποία προέρχονταν πολλά ηγετικά στελέχη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πρώτα άρχισε να του κάνει διάφορα δώρα , ύστερα να του λέει ερωτικά, δαιμονικά λόγια. Ο άγιος, σαν καθαρός που ήταν, σωματικά και ψυχικά, απόρησε, γιατί δεν περίμενε ποτέ να ακούσει από μια τόσο μεγάλη κυρία τέτοια άσεμνα λόγια .
Έκανε τον σταυρό του κι έφυγε από εκείνο το παλάτι σαν άλλος πάγκαλος Ιωσήφ . Εκείνη, όταν είδε πως δεν ερχόταν πλέον στο σπίτι της , άρχισε να του στέλνει μηνύματα αλλά ο άγιος δεν ανταποκρινόταν. Πήγε τότε η ίδια στο εργαστήριό του και του λέει :
Άκουσε, νέε μου, να έρχεσαι στα σαράι μου, όπως και προηγουμένως και μη φοβάσαι κανένα. Ο άντρας μου λείπει σε εκστρατεία και ή έρχεται ή δεν έρχεται. Κι αν θέλεις ν’ αρνηθείς την πίστη σου , σε παίρνω για άντρα. Αλλά και να έλθει ο άντρας μου, θα σε έχω τον πρώτο στο παλάτι μου. Κι αν ακόμη δεν θέλεις ν’ αλλάξεις την πίστη σου, ας μείνεις και Ρωμιός, μόνο να έρχεσαι , όπως σου είπα.
Του είπε κι άλλα πολλά η νέα Αιγυπτία και κατέληξε : Αν δεν κάνεις όπως σου είπα, να ξέρεις, θα χάσεις τη ζωή σου.
Ο ευλογημένος εκείνος Δούκας, έχοντας τον εγκάρδιο έρωτα του Ιησού Χριστού μέσα του, καθόλου δεν λογάριασε τις κολακείες εκείνης της μαινάδας, ούτε και τις φοβέρες της, ούτε ξαναπάτησε στο παλάτι της. Εκείνη του έστελνε συνέχεια μηνύματα . Ο άγιος δεν ανταποκρινόταν.
Οργίστηκε λοιπόν η κατάρατη και ορκίστηκε να τον εξοντώσει, για να μην τον βλέπει να ελέγχει την ακολασία της.
Πήγε στον βεζίρη και του είπε την υπόθεση αντίστροφα. Δηλαδή, έχω ένα ράφτη που ράβει στο παλάτι μου ό,τι χρειάζεται. Τον ειδοποίησα να έρθει να του δώσω μερικά ρούχα για ράψιμο και αυτός ήλθε και μου είπε λόγια τόσο άσχημα και άπρεπα που ντρέπομαι να σου τα πω , γι’ αυτό τον έδειρα και έφυγε. Τώρα είναι στο εργαστήριό του και θέλω να τον θανατώσεις.
Ο βεζίρης υποσχέθηκε πως θα πραγματοποιήσει το θέλημά της, διότι προερχόταν από μεγάλη οικογένεια. Αμέσως διέταξε τον σούμπαση ( έπαρχο) να φέρει τον νέο μπροστά του. Όταν τον έφεραν την ρώτησε : Τι ορίζεις να του κάνω ;
Αν γίνει Τούρκος άφησέ τον ειδ’ άλλως να τον ρίξεις στα τσιγκέλια.
Πρώτα άρχισε ο βεζίρης να του μιλάει με κολακευτικά λόγια , με όμορφο τρόπο. Κατόπιν διέταξε και τον βασάνισαν απάνθρωπα. Τέλος βλέποντας ότι δεν μπορούν να τον πείσουν να εξισλαμισθεί , τον έγδαραν ζωντανό και πέταξαν το δέρμα του στη θάλασσα και στη συνέχεια τον έριξαν στα τσιγκέλια και εκεί παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του αθλοθέτου Κυρίου από τον οποίο έλαβε τον της αθλήσεως στέφανο.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο άγιος Νεομάρτυς Λάζαρος

Μαρτύρησε στις 23 Απριλίου 1802 στην Πέργαμο της Μ. Ασίας
Ο άγιος στην καταγωγή ήταν Βούλγαρος από την πόλη Κάμπροβα και οι γονείς του ήσαν ορθόδοξοι Χριστιανοί. Είχε φύγει από την Βουλγαρία και ζούσε στην περιοχή της Περγάμου, σ’ ένα χωριό ονομαζόμενο Σώμα και ήταν βοσκός.
Κάποια μέρα που είχε τα πρόβατά του σ’ ένα υψηλό και έρημο βοσκοτόπι, την ώρα που κοιμόταν, πέρασε τυχαία από εκεί μια Τουρκάλα. Ο σκύλος του κοπαδιού της όρμησε με πολλή αγριότητα. Ο άγιος ξύπνησε, έτρεξε αμέσως και συγκράτησε τον σκύλο, έτσι η γυναίκα δεν έπαθε τίποτε εκτός από λίγο σκίσιμο στο φόρεμά της.
Η μοχθηρή εκείνη γυναίκα εκείνη τη στιγμή δεν έδειξε πως οργίστηκε, όταν όμως πήγε στον σύζυγό της συκοφάντησε τον Χριστιανό δεινά και θανάσιμα . Ότι ο άγιος την βίασε σε κείνη την ερημιά και ως απόδειξη έδειχνε το σκισμένο φόρεμά της. Ο σύζυγος άναψε από τον θυμό και έσπευσε να βρει τον δράστη για να τον σκοτώσει. Δεν βρήκε τον άγιο αλλά τον συνεργάτη του βοσκό, τον οποίο χτύπησε μη γνωρίζοντας τα χαρακτηριστικά του αγίου. Ευτυχώς το χτύπημα δεν ήταν καίριο και έτσι δεν θανατώθηκε ο βοσκός.
Όταν έμαθε ο δράστης από την σύζυγό του τα χαρακτηριστικά του αγίου, φοβήθηκε μήπως ο αναίτια πληγωμένος τον καταγγείλει στη δικαιοσύνη και τιμωρηθεί. Πήγε λοιπόν και ξεσήκωσε τους συγγενείς της συζύγου του να πάνε στο δικαστήριο την υπόθεση, μη τυχόν θεωρηθεί πως η γυναίκα του με τη θέλησή της μοιχεύτηκε. Ο άγιος τα έμαθε όλα αυτά αλλά δεν έφυγε ούτε κρύφτηκε, παρέμεινε στο κοπάδι του, μήπως θεωρηθεί η φυγή του ως επιβεβαίωση ενοχής.
Ο αγάς της περιοχής διέταξε να οδηγηθούν μπροστά του και ο άγιος και ο πληγωμένος , μαζί με τους κατηγόρους. Ο μεν τραυματισμένος αφέθηκε ελεύθερος , ο δε άγιος κλείστηκε στη φυλακή. Οι συγγενείς της γυναίκας , επειδή διαδόθηκε η υπόθεση της ατίμωσής της ως πραγματική, έταξαν στον αγά χίλια γρόσια με την απαίτηση ή να τουρκέψει τον Λάζαρο ή να τον κρεμάσει. Ο μεν αγάς πολύ το ήθελε να πάρει τα χίλια γρόσια, όμως ο κατής δεν έδωσε την άδεια ούτε για το ένα ούτε για το άλλο , επειδή υπήρχαν μάρτυρες και από την πλευρά του κατηγορουμένου που απόδειχναν την συκοφαντία. Ο αγάς άφησε κατά μέρος τις μαρτυρίες των άλλων και θέλησε να μάθει την υπόθεση από τον άγιο. Διέταξε και τον έδειραν στα πόδια για να μαρτυρήσει την αλήθεια. Επειδή όμως τα έλεγε διαφορετικά απ’ ό,τι ήθελε ο αγάς, διέταξε και τον έκλεισαν πάλι στη φυλακή δεμένο με αλυσίδες και τα πόδια στο τουμπρούκι Στο μεταξύ ήρθαν κάποιοι συμπατριώτες του Βούλγαροι ,για να του συμπαρασταθούν, όμως ο άγιος τους είπε να φύγουν , μήπως ο αγάς τους γυρεύει χρήματα για να τον ελευθερώσει.
Έμεινε ο άγιος μια εβδομάδα βασανιζόμενος στη φυλακή. Ο αγάς στο μεταξύ δαιμονιζόταν διότι κινδύνευε να χάσει τα χίλια γρόσια. Πρόσταξε και τον έφεραν πάλι μπροστά του και προσπαθούσε με χίλιες δυο κολακείες, ταξίματα και τιμές να τον πείσει να γίνει μουσουλμάνος. Επειδή όμως ο άγιος δεν δεχόταν με τίποτε να αρνηθεί τον Χριστό και ο πασάς έβλεπε να χάνονται τα χρήματα, πρώτον διέταξε να πάνε να πάρουν τα πρόβατα του αγίου και δεύτερον να τον βασανίσουν μέχρι θανάτου, ενώ ο ίδιος έφυγε να πάει σε κάποια διασκέδαση .
Οι στρατιώτες του αγά , αφού αρχικά μέθυσαν ,για να μην ξέρουν τι κάνουν και δείξουν τυχόν συμπόνεση, πύρωσαν σίδερα και έκαιγαν άσπλαχνα ένα προς ένα τα μέλη του μάρτυρος ,για να τον εκβιάσουν να ομολογήσει πίστη στο Ισλάμ. Ύστερα τον πλάκωσαν στο στήθος με το πιο βαρύ τουμπρούκι της φυλακής πιέζοντάς τον να πει την αντίχριστη ομολογία . Ο άγιος αντίθετα ομολογούσε πίστη στον Χριστό και Τον παρακαλούσε να τον βοηθήσει δια πρεσβειών του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου , ο οποίος εόρταζε την επόμενη ημέρα.
Επειδή οι βασανιστές άναψαν από θυμό εξαιτίας της ομολογίας του αγίου, του τράβηξαν έξω τη γλώσσα και την έκαψαν με πυρωμένο σίδερο μέχρι και τον λάρυγγα, ώστε ο άγιος να μείνει άλαλος . Λόγω του ότι δεν είχε γλώσσα για να ομολογήσει, πάσχιζαν να λάβουν τη συγκατάθεσή του έστω με νεύμα της κεφαλής. Κι επειδή ούτε αυτό έγινε, του έσφιξαν δυνατά με ένα σκοινί το κεφάλι και τον παίδευαν ώρα πολλή και του χάλασαν και τον ένα οφθαλμό. Τέλος, απελπισμένοι και απογοητευμένοι του φόρεσαν στο κεφάλι ένα πυρακτωμένο τάσι , με αποτέλεσμα ο άγιος να μείνει κάτω αναίσθητος, νεκρός όπως νόμιζαν. Τον άφησαν κάτω και περίμεναν να έλθει ο αγάς.
Κατά το απόγευμα κάποιος πραματευτής ρωμιός, που έκανε και τον γιατρό, πήγε στο κονάκι του αγά και με το θάρρος του γιατρού βρήκε ευκαιρία και από το παράθυρο της φυλακής θέλησε να μιλήσει στον μάρτυρα. Ο άγιος, στο μεταξύ ,θεραπευμένος με τη χάρη του Θεού, καθόταν και μιλούσε ανεμπόδιστα. Μη γνωρίζοντας ο πραματευτής τι του είχαν κάνει , συμβούλευε τον άγιο να μένει σταθερός στην πίστη ό,τι βάσανα κι αν του κάνουν , για χάρη του Χριστού.
Και τι άλλο έχουν να μου κάνουν ; του απάντησε ο άγιος. Σήμερα μου έκαναν αυτό κι αυτό. Αλλά μη φοβάσαι, γιατί γνώρισα τη δύναμη του Χριστού. Ένα μόνο φοβούμαι, μήπως βαρεθούν να με βασανίζουν και μ’ αφήσουν, γι’ αυτό σε παρακαλώ να μεσολαβήσεις να μην αργοπορούν με το να με βασανίζουν αλλά να με θανατώσουν.
Πράγματι ο άνθρωπος τους προέτρεψε και τους έδωσε και φιλοδώρημα αλλά εκείνοι περίμεναν τον αγά. Ο αγάς επέστρεψε το βράδυ αλλά δεν ασχολήθηκε με την υπόθεση.
Το πρωί πήγε πάλι ο πραματευτής στο κονάκι του αγά και μιλούσε από το παράθυρο με τον μάρτυρα. Άκουσε ο αγάς τη φωνή του Λάζαρου και απόρησε πως είναι ζωντανός. Κάλεσε με θυμό τους στρατιώτες του , οι οποίοι του παρέστησαν λεπτομερώς τι του έκαναν και πώς τον θανάτωσαν . Τον έφεραν μάλιστα μπροστά του, όπου είδε με τα μάτια του τις φρικτές πληγές των βασάνων. Κατάλαβε καλά πως αυτό ήταν ενέργεια της χάριτος του Θεού αλλά από την άλλη μεριά ήταν τα χίλια γρόσια. Άρχισε πάλι τις κολακείες και τα σπουδαία ταξίματα. Ο γενναίος αθλητής του Χριστού Λάζαρος τα περιφρονούσε όλα λέγοντας :
Εγώ ένα μόνο Θεό , τρισυπόστατο προσκυνώ, και λατρεύω και στο όνομά του βαπτίστηκα και έγινα Χριστιανός. Έτσι και για το όνομά Του είμαι έτοιμος να πεθάνω και τίποτα δεν μπορεί να μεταβάλει τη γνώμη μου.
Τότε ο αγάς απελπισμένος διέταξε να τον κρεμάσουν. Πηγαίνοντας στον τόπο της καταδίκης ζητούσε συγχώρεση από τους Χριστιανούς. Οι δε Αγαρηνοί σ’ όλο τον δρόμο δεν σταμάτησαν να προσπαθούν να τον τουρκίσουν, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Όταν έφθασαν , ο άγιος και πάλι με θάρρος ομολόγησε τον Χριστό , με αποτέλεσμα να προξενήσει καταισχύνη και απογοήτευση στους Τούρκους. Κανένας δεν τολμούσε να βάλει τη θηλιά στον λαιμό του αγίου. Πίεσαν τους παριστάμενους Χριστιανούς να το κάνουν αλλά κι αυτοί με κανένα τρόπο δεν δέχονταν. Βλέποντας ο μάρτυς αυτήν την κατάσταση πέρασε ο ίδιος με τα ευλογημένα χέρια του το σκοινί στον λαιμό του και ανέβηκε πάνω σε ένα κοφίνι.
Έτσι τον απαγχόνισαν στις 23 Απριλίου 1802 σε ηλικία 28 ετών.
Οι Χριστιανοί παρατήρησαν πως τρεις φορές ανέβηκε και κατέβηκε το άγιο λείψανο με το σκοινί, χωρίς να το αγγίξει χέρι, όπως ανεβοκατεβάζει κανείς κανδήλα. Και το πρόσωπο του αγίου έστρεφε προς την ανατολή, μ’ όλο που το γύριζαν επανειλημμένως οι μιαροί προς τη δύση και τα μάτια του ήσαν ανοιχτά και ούτε μύγα δεν πείραζε το τίμιο σώμα του.
Ο αγάς διέταξε να μείνει κρεμασμένος ο άγιος μέχρι να διαλυθεί το λείψανό του. Όμως κάποιος άνθρωπος του Σουλτάνου, που βρέθηκε εκεί , έπεισε τον άφρονα να επιτρέψει την ταφή, διότι έτσι κρεμασμένος δοξαζόταν ως νικητής και θαύματα γίνονταν κι ο Τούρκος ήταν ο ηττημένος. Έτσι δόθηκε η άδεια της ταφής.
Ο ιερομόναχος Αυξέντιος που ήταν στην ταφή είπε ότι έλυσε τα δεμένα χέρια του αγίου και ήσαν απαλά σαν να είχε μόλις ξεψυχήσει .Αυτός του έκλεισε και τα μάτια.
Μετά από χρόνια κάποιοι γεωργοί πήγαν να θάψουν κάποιον στον τάφο του αγίου χωρίς να το ξέρουν και μόλις άνοιξαν τον τάφο βγήκε μια άρρητη ευωδία . Έτρεξαν τότε και το ανήγγειλαν και εκείνοι που γνώριζαν τον τάφο του αγίου νεομάρτυρος Λαζάρου συγκέντρωσαν με ευλάβεια τα λείψανά του και με συμβουλή ενός Αγιορείτη από την Παντοκράτορος τα τοποθέτησαν κάτω από την Αγία Τράπεζα του ναού.

[ΦΩΤΗΣ]

Άγιος Nεομάρτυς Νικήτας ο Νισύριος

Ο Άγιος νεομάρτυς Νικήτας ο Νισύριος εγεννήθη στη Νίσυρο τής Δωδεκανήσου από γονείς χριστιανούς. Όπως συνέβη σε όλες τις τουρκοκρατούμενες περιοχές οπού πολλοί από ανάγκη ή από το φόβο των Τούρκων άλλαξαν την πίστη τους, το ίδιο συνέβη και με την οικογένεια του Νικήτα. Τούρκεψαν όλοι και ο Νικήτας μεγάλωνε με την συνείδηση αυτή ότι ήταν Τούρκος. Μία μέρα μάλωσε με ένα άλλο τουρκόπουλο και ή μητέρα του έβρισε το Νικήτα ονομάζοντας τον γκιαούρη δηλ. άπιστο. Στεναχωρημένος ο Νικήτας ζήτησε να μάθει από τη μητέρα του γιατί ή τουρκάλα τον έβριζε λέγοντας τον άπιστο.
Η μητέρα του αναγκάστηκε να του πει όλη την ιστορία ότι ήσαν χριστιανοί όλη η οικογένειά τους και ότι το χριστιανικό του όνομα ήταν Νικήτας.
Από εκείνη τη στιγμή στην συνείδηση του Νικήτα άρχισε μία επανάσταση. Σκεπτόταν με τι τρόπο θα ξαναγύριζε στην πατροπαράδοτη χριστιανική του πίστη. Ενώ βρισκόταν στο λιμά¬νι του νησιού και σκεπτόταν αυτά τα πράγματα παρακαλώντας τον Χριστό να τον βοηθήσει, ένα καΐκι έφευγε για την Χίο. Το θεώρησε κατάλληλη ευκαιρία. Μπήκε μέσα και έφθασε στο Νησί της Χίου μη ξέροντας που να πάει και έχοντας σαν πυξίδα του την προστασία του Θεού ακολούθησε ένα δρόμο πού τον έφερε στο περίφημο βασιλικό μοναστήρι τής Νέας Μονής. Εκεί εξομολογήθηκε στον Ηγούμενο τι του συνέβαινε και το μεγάλο του πόθο να ξαναγυρίσει στην αγία Εκκλησία και να ζήσει ως καλός Χριστιανός. Ό Ηγούμενος τον έστειλε και εξομολογήθηκε σε έναν άγιο αρχιερέα πού εφησύχαζε τότε στο νησί, τον πρώην Μητροπολίτη Κορίνθου Μακάριο. Κατόπιν τον κατήχησαν όπως έπρεπε, τον μύρωσαν και παρέμεινε στο μοναστήρι κάνοντας πολλή προ¬σευχή και νηστεία, αποφεύγοντας τις εμφανίσεις και συζητήσεις με τους πολλούς και συζητώντας μόνο για πράγματα πού είχαν σχέση με την χρι¬στιανική πίστη και αρετή με τον ηγούμενο και τους πατέρες της μονής πού ξεχώριζαν για την ευλάβεια τους. Είχε δε και ένα μικρό δοχείο με αγιασμό και κάθε τόσο έπινε από λίγο.
Με όλα αυτά θέρμανε ή καρδιά του από τον έρωτα του Χρίστου. Ακούγοντας μία φορά ότι αυτοί πού είχαν αρνηθεί τον Χριστό έπρεπε να κηρύξουν δημοσίως ότι αρνούνται την ψεύτικη πίστη και είναι έτοιμοι να χύσουν το αίμα τους για την αγάπη του Χρίστου, το 'βαλε καλά στον νου και στην καρ¬διά του και από τώρα και πέρα ή προσευχή του εις τον Χριστό ήταν να τον αξιώσει να μαρτυρήσει και να χύσει το αίμα του για χάρη Του.
Μετά την αγία Μονή έζησε για ένα διάστημα στην μονή των αγίων Πατέρων δείχνοντας και εκεί την ίδια επιμέλεια στους κόπους και τις ασκήσεις τής πνευματικής ζωής.
Ήταν 15-16 χρονών ο Νικήτας όταν ήρθε ή πολυπόθητη στιγμή να ομολογήσει την πίστη του και την αγάπη του στον γλυκύτατο Χριστό. Κατεβαίνοντας στην πρωτεύουσα της Χίου την Χώρα βρέθηκε για κάποια αιτία μπροστά στον αγά ο όποιος με διάφορες ερωτήσεις πού του έκανε έμαθε ότι ήταν μουσουλμάνος και τώρα τον έβλεπε να ελέγχει και να αποστρέφεται την μου¬σουλμανική θρησκεία και να ομολογεί με θάρρος ασυνήθιστο για την ηλικία του ότι είναι χριστιανός και χριστιανός θα πεθάνει. Μάταια προσπάθησαν με κολακείες και υποσχέσεις να τον μεταπείσουν.
Άρχισαν νά τόν φοβερίζουν γιά νά κάμψουν τό φρόνημα του. Όσο όμως τόν φοβέριζαν καί τόν απειλούσαν τόσο περισσότερο άναβε μέσα του ή φλόγα γιά τήν αγάπη του Χρίστου. Αφού τόν έδειραν αλύπητα, τόν έβαλαν στην φυλακή καί στην συνέχεια άρχισαν νά τόν βασανίζουν αλύπητα μέ διαφόρους τρόπους. Ο μάρτυρας του Χρίστου τ' αντιμετώπιζε όλα με νηστεία και προσευχή ζητώντας τήν θεία βοή¬θεια καί δύναμη. Χριστιανοί πού ήσαν μαζί του στην φυλακή τόν παρακαλούσαν νά φάει κάτι. Εκείνος τους αποκρινόταν οτι τρέφεται μέ τροφή τήν οποίαν αυτοί δέν είχαν καί ευφραίνεται μέ ευφροσύνη πού αυτοί δέν μπορούσαν νά νιώσουν. Τόν έριξαν κρυφά δέσμιο χειροπόδαρα στον στάβλο νά τόν ποδοπατή¬σουν τά άλογα γιά νά μήν ακούεται έξω στους χρι¬στιανούς ή παρρησία καί ή ανδρεία του. Μέσα στην σκοτεινή φυλακή του κάστρου πού τόν έβαλαν στην συνέχεια τόν καθυπέβαλαν σε πολλά καί φοβερά μαρτύρια καθώς ακουόταν δέν μπόρεσαν όμως οι χριστιανοί νά τά μάθουν καί νά μας τά παραδώσουν. Κάποιοι Τούρκοι έλεγαν μέ θαυμασμό οτι ή σκοτεινή φυλακή στην οποία είχαν βάλει τόν άγιο ήταν λου¬σμένη τήν νύκτα από άπλετο φως.
Δέκα μερόνυχτα κράτησαν τά μαρτύρια του αγίου. Αφού τόν έβγαλαν από τήν φυλακή όρμησαν κατά πάνω του πλήθος Άγαρηνών καί άλλοι τον έσερναν από εδώ, άλλοι από έκει, καί άλλοι τόν έδερναν απάνθρωπα μέ τά χέρια τους, άλλοι τόν τρυπούσαν άσπλαχνα μέ τά μαχαίρια τους καί ό καθένας έκανε οτι κακό μπορούσε στον νεαρό μάρτυρα ανάλογα μέ τόν θυμό καί τήν μανία του. Κυριολεκτικά τόν έσερναν ως πρόβατο επί σφαγήν. Φέρνοντας τον σέ ενα μέρος έξω από τήν πόλη πού ήταν τό Ιβηρίτικο μετόχι, του είπαν γιά μιά ακόμη φορά νά πει οτι είναι μωαμεθανός γιά νά γλιτώσει τήν ζωήν του. Εκείνος όπως απήντησε μέ θάρρος «Χριστιανός είμαι, Νικήτας ονομάζομαι καί Νικήτας θ' αποθάνω». Οι Χριστιανοί βλέποντας τό νεαρό της ηλικίας του καί φοβούμενοι μήπως δειλιάσει τόν θάνατο παρακαλούσαν τό Θεό νά τόν δυναμώσει νά τελειώσει τόν δρόμο του μαρτυρίου. Ό Νικήτας όμως όχι μόνο δεν φοβόταν αλλά έλεγε στους Αγαρηνούς νά τόν θανατώσουν γρηγορότερα γιά νά βρεθεί κοντά στον αγαπημένο του Χριστό. Εν τέλει ένας άγριος Τούρκος Κριμλής λεγόμενος βλέποντας τους άλλους πού συστέλλονταν νά τόν αποκεφαλίσουν ώρμησε μέ πολλή μανία καί του άπέκοψε τήν τιμία κεφαλή μέ πολλές μαχαιριές γιά νά τοΰ αυξήσει τήν τιμωρία καί τους πόνους. Έτσι έλαβε τό μακάριο τέλος ο Θείος Νικήτας στίς 21 του μηνός'Ιουνίου 1732. Τυφλοί πού άλειψαν τά μάτια τους μέ τό αίμα του Μάρτυρα είδαν τό φως τους καί έδόξαζαν τόν Θεό καί τόν μάρτυρα Νικήτα.
Οι άσπλαχνοι Αγαρηνοί επειδή έβλεπαν τους χριστιανούς νά παίρνουν άπό τό μαρτυρικό σώμα ότι μπορούσε ό καθένας προς αγιασμό καί βοήθεια του έπαιρναν άπό ένα βόθρο πού ήταν εκεί κοντά ακαθαρσίες καί τίς έριχναν στό άγιο λείψανο για νά τό μολύνουν. Με τήν βοήθεια του Θεού τό Λείψανο του αγίου παρέμενε καθαρότατο καί λευκότατο σάν τόν κρίνο. Τέλος τό έριξαν στην θάλασσα καί δέν έμεινε από αυτά τίποτε εκτός από κάποια κομμάτια καί τήν κάρα του πού μπόρεσαν καί πήραν κάποιοι ευλαβείς χριστιανοί.
Ό Τούρκος Κριμλής πού μέ τόση κακία απο¬κεφάλισε τόν άγιο κατελήφθη από ένα τρόμο του σώματος του, ως άλλος Κάιν, πού τον ακο¬λουθούσε σε όλη του τη ζωή.
Πολλά θαύματα έγιναν καί γίνονται μέχρι σήμε¬ρα από τόν άγιο νεομάρτυρα Νικήτα σέ όσους μέ πίστη καί ευλάβεια τόν τιμοΰν καί επικαλούνται τήν βοήθεια του.
Η μνήμη του τιμάται στις 21 Ιουνίου.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο άγιος Νεομάρτυς Νικόλαος

Μαρτύρησε στη Μαγνησία της Μ. Ασίας στις 24 Απριλίου 1796
Ο άγιος ζούσε στην περιοχή της Μαγνησίας μαζί με τον πατέρα του, τον χατζή Κανέλλο, ο οποίος ήταν γενικός επιστάτης στα κτήματα, στα κοπάδια και τα τσιφλίκια ενός σπουδαίου και μεγάλου αγά του Καρά Οσουμάνογλους στο χωριό Γιαγιά Κιόι .
Λόγω της θέσης του ο πατέρας του αγίου ήταν γνωστός σε όλους τους Τούρκους της περιοχής, σημαντικούς και ασήμαντους, είχε θάρρος μαζί τους και εκείνοι τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση.
Ενώ λοιπόν ζούσε μαζί με τον πατέρα του στην υπηρεσία εκείνου του αγά , αρραβωνιάστηκε , με την άδεια του πατέρα του, μια σεμνή και ενάρετη νέα, με την οποία σχεδίαζε να στεφανωθεί την Κυριακή του Θωμά. Ο Νικόλαος ήταν τότε είκοσι δύο ετών.
Επειδή έπρεπε να βγάλει τις άδειες, πήγε στην πόλη της Μαγνησίας, με την άδεια πάντα του πατέρα του και του αγά, τον οποίο υπηρετούσαν. Πηγαίνοντας στη Μαγνησία φορούσε τούρκικα παπούτσια και κόκκινο φέσι , ξεθαρρεύοντας λόγω της υπηρεσίας του στον αγά, πράγμα που απαγορευόταν όμως στους Ρωμιούς , οι οποίοι φορούσαν άσπρο κάλυμμα κεφαλής.
Όταν τον είδαν οι υπηρέτες του Μουσελίμη, ανώτατου αξιωματούχου, ντυμένο έτσι, μολονότι γνώριζαν σε ποιού σπουδαίου αγά την υπηρεσία ήταν και γνώριζαν επίσης και τον πατέρα του, χωρίς να διστάσουν καθόλου τον έπιασαν και τον έφεραν στον αφέντη τους.
Ο μουσελίμης καμώθηκε πως δεν τον γνωρίζει και του είπε :
Η ενδυμασία σου είναι τούρκικη και δεν επιτρέπεται να την φοράει άνθρωπος άλλης πίστεως. Εκτός αν κατάλαβες πως η πίστη μας είναι αληθινή και ήρθες έτσι ντυμένος για να γίνεις Τούρκος.
Ο Νικόλαος κατάλαβε την πανουργία του μουσελίμη και χωρίς να δειλιάσει , με γενναιότητα του απάντησε :
Εγώ αυτά τα ρούχα τα φορώ με τη δική σας άδεια αφού ο πατέρας μου είναι στην υπηρεσία σας.
Ήταν εξάλλου γνωστός και στον μουσελίμη.
Μόλις τ’ άκουσε αυτά ο πασάς διέταξε τους υπηρέτες του να τον δείρουν λίγο και με ελαφρές ξυλιές, για να δείξει πως τον λυπάται , θέλοντας να τον ελκύσει στη θρησκεία του.
Ο άγιος , αντιλαμβανόμενος τα σχέδια του μουσελίμη, με τη σοφία που ο Χριστός δίνει σε όσους ομολογούν μπροστά στους τυράννους, έμεινε σταθερός στην πίστη του, δεχόμενος με ευχαρίστηση τους ραβδισμούς.
Για δεύτερη φορά άρχισε ο πασάς με ήμερο τρόπο να τον παρακινεί να γίνει μουσουλμάνος. , αν θέλει να γλυτώσει τα βάσανα. Ο άγιος, αγωνιστής πλέον της αλήθειας, με μεγαλύτερη γενναιότητα του απάντησε :
Μάθε ότι εγώ δεν είναι δυνατόν να αρνηθώ την πίστη μου , όχι μόνο με ραβδισμούς αλλά ακόμη κι αν με θανατώσεις με επώδυνο θάνατο.
Τότε θύμωσε ο πασάς και πρόσταξε να τον δείρουν δυνατότερα. Έπειτα σκέφτηκε ότι ούτε έτσι θα μπορέσει να του αλλάξει τη γνώμη. Έβαλε κι άλλους ομοθρήσκους του να τον παρακινήσουν. Υποσχέθηκε πως αν αλλαξοπιστήσει θα του δώσει πολλά και μεγάλα αξιώματα, δώρα και τιμές, πράγματα ελκυστικά , ιδιαίτερα στους νέους. Ο γενναίος όμως μάρτυς του Χριστού δεν ελκύστηκε καθόλου από αυτά ούτε λυπήθηκε τη νεότητά του, ούτε σκέφτηκε πως θα στερηθεί τους γονείς του , τα αδέλφια του, πολύ δε περισσότερο την αρραβωνιαστικιά του. Αλλά σαν να μην ήταν από σάρκα και από αίμα, σαν να βρισκόταν πάνω από τα υλικά πράγματα , τα καταφρονούσε και φώναζε με παρρησία :
Εγώ μπροστά στα μάτια μου έχω τον θάνατό μου και την πίστη μου δεν πρόκειται να την αρνηθώ με κανένα τρόπο.
Τότε για τρίτη φορά ο πασάς διέταξε να τον δείρουν με σκληρό τρόπο και πάλι έπιασε να τον πιέζει ,με όσους τρόπους ήξερε, να τουρκέψει. Όσο εκείνος προσπαθούσε, τόσο περισσότερο ο άγιος φώναζε. :
Το να αρνηθώ τον Χριστό μου είναι πράγμα αδύνατο.
Τελικά βλέποντας ο πασάς τη σταθερότητα του μάρτυρος , διέταξε να τον χτυπήσουν σκληρότατα στην κοιλιά. Τον χτύπησαν τόσο που τον άφησαν μισοπεθαμένο. Έτσι αναίσθητο τον πέταξαν στη φυλακή.
Μέσα στη φυλακή ευρισκόμενος ο μακάριος Νικόλαος , ευχαριστώντας ολόψυχα τον Κύριο, διότι αξιώθηκε να πάθει για το όνομά Του, μετά από τρεις ημέρες παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του Θεού και έλαβε τον αμάραντο και λαμπρό του μαρτυρίου και της αθλήσεως στέφανο.