ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

[ΦΩΤΗΣ]

Του αγίου Ιερομάρτυρος Θεοδότου, του εν Αγκύρα
Εβδόμη Ιουνίου



Καταγόταν από την Άγκυρα της μικρασιατικής Γαλατίας, ήταν δε έμπορος σιτηρών και αρτοποιός. Ευσεβής και ελεήμων, μοίραζε άρτους στους πτωχούς, επισκεπτόταν δε και τις φυλακές και ψώμιζε τους χριστιανούς που ήταν έγκλειστοι εκεί. Όταν δε ο ασεβής άρχων της Αγκύρας Θεότεκνος πρόσταξε να ραντίσουν τα τρόφιμα με τις σπονδές των θυσιών, αυτός μοίραζε άρτους στους χριστιανούς για να μη μολυνθούν από τα ραντισμένα. Καθώς περιφερόταν στις φυλακές, βρήκε έγκλειστη εκεί και τη θεία του Τεκούσα μαζί με επτά άλλες παρθένους, που ύστερα από λίγο οι εθνικοί τις έπνιξαν. Επειδή ο Θεόδοτος με άλλους χριστιανούς σύναξε τα τίμια λείψανά τους και τα έθαψε με τιμές, κατηγορήθηκε στον άρχοντα. Ωμολόγησε τότε ότι ήταν χριστιανός, κρεμάσθηκε, του απέξεσαν το σώμα και τέλος τον απεκεφάλισαν.

[ΦΩΤΗΣ]

Ιερομάρτυς Κωνσταντίνος Ποντγκόρσκυ (με άφθαρτο λείψανο)


Το άφθαρτο λείψανο του ιερομάρτυρος Κωνσταντίνου Ποντγκόρσκυ




Ο π.Κωνσταντίνος με την οικογένειά του


Η κομβιοθήκη από τα άμφιά του και το καρφί που τον σταύρωσαν

...Ή τελευταία σταγόνα πού ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής των προσώπων της νέας εξουσίας, ήταν ή λειτουργία πού έκανε ο π. Κωνσταντίνος στις 7 Νοεμβρίου του 1918 (25 Οκτωβρίου με το Ιουλιανό Ημερολόγιο πού ίσχυε ακόμα στη Ρωσία). Την ήμερα αυτή έφτασαν στο Κιρζεμάνι οι επαναστάτες για να επιτάξουν την αγροτική παραγωγή. Ήταν οι «αντιπρόσωποι», όπως τους ονόμαζαν αργότερα στα χωριά, και προσπαθούσαν να οργανώσουν ένα φεστιβάλ, για να τιμήσουν την πρώτη επέτειο της οκτωβριανής επανάστασης.
Το φεστιβάλ όμως για κάποιο λόγο δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία για τους συντελεστές του. Δεν προκάλεσε τον αναμενόμενο ενθουσιασμό στους κατοίκους του χωρίου. Οι «αντιπρόσωποι», αφού ολοκλήρωσαν τη διαδικασία επίταξης της αγροτικής παραγωγής, άρπαξαν όλους τους καρ­πούς, δεν άφησαν τίποτα. Πήραν ακόμα και την παραγωγή πού άνηκε σ' εκείνους πού τα παιδιά τους υπηρετούσαν στον Κόκκινο Στρατό. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους δεν πήγαν στο φεστιβάλ, αλλά κατευθύνθηκαν στην εκκλησία, οπού γινόταν λειτουργία για τον άγιο μεγαλομάρ­τυρα Δημήτριο της Θεσσαλονίκης. Την ίδια εκείνη μέρα στο χωριό, σύμφωνα με μια ευλαβική αρχαία παράδοση, οι άνθρωποι μοιράζονταν την παρα­γωγή τους μ' εκείνους πού είχαν φτωχό θερισμό. Και τη μοιρασιά αυτή την έκαναν με τη θέληση τους, αβίαστα. «Ο το πολύ ουκ επλεόνασε, και ο το ολίγον ουκ ήλαττόνησε», μας βεβαιώνει ό απόστολος Παύλος (Β' Κορ. η' 15). Την άλλη μέρα ό στρατός των προλετάριων εισέβαλε στην εκκλησία την ώρα της ακολουθίας. Οι στρατιώτες άρχισαν να σχίζουν τα ιερατικά άμφια του π. Κωνσταντίνου και στο τέλος τον άφησαν μόνο με τα εσώρουχα του. Έτσι μισό-γυμνο τον έσυραν έξω στο δρόμο, οπού άρχισαν να τον χτυπούν άγρια, με μανία..Ώρες ολόκληρες τον έδερναν, όπως διηγούνταν αργότερα οι ηλι­κιωμένοι κάτοικοι του χωριού στα παιδιά καί τα εγγόνια τους.Ό π. Κωνσταντίνος, πού ήταν μάλλον δυνατός άντρας, ίσως θα μπορούσε να προβάλει κάποια αντίσταση, αν όχι για να σώσει τη ζωή του, του­λάχιστο ν' αποφύγει λίγο τα χτυπήματα. Απο­φάσισε όμως να τα υπομείνει όλα καρτερικά ως το τέλος. Μετά τον ξυλοδαρμό πέρασαν στον ιερέα του Θεού χάμουρα, τα έδεσαν σ' ένα μικρό κάρο, τον έβαλαν να το σέρνει και τον γύρισαν έτσι σ' όλο το χωριό.Οι κάτοικοι έτρεμαν από το φόβο τους. Κλειδώθηκαν στα σπίτια τους και δεν τόλ­μησαν να βγουν στους δρόμους για να δουν το «θέαμα». Όταν ο μαρτυρικός ιερέας δεν είχε πια άλλη δύναμη για να σύρει το κάρο, του πέρασαν μια λαιμαριά και τον ξαναγύρισαν στους δρόμους του χωρίου, χωρίς να πάψουν να τον χτυπούν με μαστίγιο ή μ' οτιδήποτε άλλο έβρισκαν μπροστά τους. Ας μη βιαστούμε να κατακρίνουμε αυτούς που, όπως έγραφαν οι εφημερίδες, κλείστηκαν πίσω από τα παραθυρόφυλλα για να μη βλέπουν ότι βασάνιζαν τον ιερέα, αντί να τρέξουν και να τον υπερασπιστούν. Ακριβώς δυο βδομάδες πριν από τα γεγονότα αυτά, είχαν πάρει ένα πολύ σκλη­ρό μάθημα. Σ' ένα από τα γειτονικά χωριά οι κάτοικοι θέλησαν να σώσουν από την εκτέλεση τον ιερέα τους, τον άρπαξαν από τους άθεους πού τον βασάνιζαν και τους έδειραν πολύ. Αυτό εξόργισε πολύ τις αρχές, πού τους υπέβαλαν σε μια απάνθρωπη τιμωρία. Τους έστειλαν το εκτελεστικό απόσπασμα από την κοινότητα και έκαψε το χωριό. Και μετά από τέτοια ωμότητα κανένας πια δεν ριψοκινδύνευε να τρέξει, για να βοηθήσει, τον ιερέα. Στο σώμα του π. Κωνσταντίνου χαράχτηκαν τα σημάδια του μαρτυρίου του. Του προξένησαν ένα κάταγμα στο κρανίο, και βρέθηκε μ' ένα νύχι σπασμένο και βγαλμένο, καθώς και με πολλές ουλές από το μαστίγωμα. Στο τέλος έσυραν τον εξαντλημένο ιερέα από τα μαλλιά στην πύλη της εκκλησίας και τον σταύρωσαν πάνω στην πόρτα της εισόδου. Ο βασανισμένος ιερέας δεν μπόρεσε ν' αντέξει για πολύ το μαρτύριο του και παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, για τον Όποιο δέχτηκε κι ο ίδιος μαρτυρικό σταυρικό θάνατο.Την άλλη μέρα το πρωί ο νεωκόρος κι ο φύ­λακας κατέβασαν το σώμα του π. Κωνσταντίνου, τον έντυσαν με τα ιερατικά του άμφια και τον έβαλαν μέσα σ' ένα ξύλινο φέρετρο. Μέσα στο φέρετρο έβαλαν επίσης ένα ευαγγέλιο, καθώς και τα καρφιά με τα όποια τον σταύρωσαν. Οι «αντι­πρόσωποι» δεν τους άφησαν να τον ενταφιάσουν στο κοιμητήριο κι έτσι τον έθαψαν έξω στο ύπαι­θρο, σ' ένα αγροτεμάχιο. Η οργή του Θεού όμως δεν άργησε να ξεσπά­σει. Οι δυο «αντιπρόσωποι» έχασαν τη ζωή τους στο δρόμο της επιστροφής προς την πόλη, όταν έπεσαν πάνω σε πάγο μαζί με την άμαξα πού τους μετέφερε.
Στις 13 Ιουνίου 2001 μετά από πολλές προσπάθειες βρέθηκε ο τάφος του, το φέρετρο του και μέσα το άφθαρτο λείψανό του.......
Κάτω από το φέρετρο οι κάτοικοι είχαν βάλει άχυρα, σύμφωνα με τοπική τους συ­νήθεια, πού είχαν μείνει κι αυτά ανέπαφα. Όταν άνοιξαν το φέρετρο βρήκαν μέσα το λείψανο του ιερέα, ντυμένο στα χρυσά άμφια του πού δεν είχαν λιώσει, όπως και το ευαγγέλιο πού κρα­τούσε στα χέρια του καθώς και μία κομβιοδόχη από τα άμφια του. Το ευαγγέλιο μπορούσε να το ξεφυλλίζει κανείς και να το διαβάζει, τόσο καλοδιατηρημένο ήταν. Το ίδιο το σώμα του μάρ­τυρα, απ' όπου αναδυόταν ή θαυμάσια ευωδία, ήταν κι αυτό άφθαρτο και φωτεινό, ανοιχτόχρωμο. Υπήρχαν ακόμα τα σημάδια του μαρτυρίου του πού προξενήθηκαν από τα σκληρά κι οδυνηρά χτυπήματα πού είχε δεχτεί. Στα χέρια του φαί­νονταν ακόμα τα σημάδια από τα καρφιά με τα οποία τον σταύρωσαν. Το σώμα του διατηρούνταν τόσο καλά, ώστε ένας ιατροδικαστής πού ήταν μπροστά στην εκταφή, εκτίμησε ακόμα και την αιτία πού προκάλεσε το θάνατο του, μετά από ογδόντα τρία χρόνια! Αιτία τελικά ήταν η μεγάλη απώλεια αίματος. Όταν το λείψανο ανασύρθηκε στην επιφάνεια, από τα τοιχώματα του τάφου άρχισαν να ρέουν αρκετές πηγές από καθαρό νερό στο χώρο όπου πριν βρισκόταν το φέρετρο. Από την κατάσταση του αγίου λειψάνου συ­μπεραίνουμε πώς η εκτέλεση του πρέπει να ήταν εξαιρετικά άγρια. Οι άθεοι φαίνεται πώς τον χτύ­πησαν άσχημα στο πρόσωπο, μάλλον με την κάνη του όπλου. Τα δόντια του δεν υπήρχαν. Ενώ είναι γνωστό ότι τα δόντια παραμένουν ακέραια αρκετό χρόνο μετά το θάνατο του ανθρώπου - ούτε ή φω­τιά δεν τα κατακαίει - τα δικά του εξαφανίστη­καν. Ένα δάχτυλο του το έσπασαν και κρατιόταν μόνο από μια άρθρωση. Τα αριστερά πλευρά του είχαν κατάγματα. Εκεί το σώμα του είχε πολύ μεγάλο αιμάτωμα κι ήταν πολύ αλλοιωμένο, ενώ το υπόλοιπο ήταν εντελώς άφθαρτο. Ή ιατρο­δικαστική εξέταση διαπίστωσε κατάγματα στην επιγονατίδα, στα αριστερά πλευρά, στο κρανίο και στα δάχτυλα του αριστερού χεριού του...

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ιερομάρτυς Ερμογένης ο θαυματουργός
(5 Οκτωβρίου)



Δόξα και τιμή στο σμαραγδένιο μας νησί. Χαρά και ευλογία στην Κύπρο μας.
Ποιος θα το 'λεγε ποτές, πως στον τόπο τούτο, που κάθε κορφή και ρεματιά, μα και κάθε σπηλιά και βράχος είχε για στολίδι το είδωλο κάποιου θεού, θα 'φτανε μια μέρα, που όλα αυτά θα γκρεμιζόντουσαν και θα εχάνοντο;
Ποιος θα περίμενε ακόμη πως κι η Αφροδίτη, του έρωτος η θεά και της διαφθοράς η προστάτισσα με τα τόσα αγάλματα της, θα εξοστρακιζόταν από τον τόπο, που πιστευόταν πως την γέννησε, και τη θέση της μα και τη θέση όλων θα έπαιρνε ο γλυκύς Ιησούς, της Γαλιλαίας ο ταπεινός και πράος Διδάσκαλος;
Κι όμως αυτό έγινε.
«Όπου επλεόνασεν η αμαρτία υπερεπερίσσευσεν η χάρις».
Η Κύπρος μας, που με τη λατρεία της Αφροδίτης είχε εξυψώσει την ακολασία σε τρόπο ζωής, πρώτη απ' όλα τα μέρη του γνωστού τότε κόσμου δέχτηκε το κήρυγμα της σωτηρίας.
Δύο απόστολοι, ο Παύλος κι ο Βαρνάβας με συνοδό τους και τον ανεψιό του Βαρνάβα, τον μετέπειτα Ευαγγελιστή Μάρκο, ξεκίνησαν από την Αντιόχεια της Συρίας και κάποια μέρα του 45 μ.Χ. φτάσανε στο νησί μας. Το κήρυγμα τους βρήκε ευνοϊκή ανταπόκριση. Πολλοί έσπευσαν ν' ασπασθούν την καινούργια θρησκεία.
Στην Πάφο πού ήταν τότε κι η έδρα της πολιτικής εξουσίας έγινε χριστιανός κι ο διοικητής της Κύπρου, ο Σέργιος Παύλος. Κι είναι ο πρώτος άρχοντας, ο πρώτος επίσημος να πούμε, που αποδέχτηκε το ευαγγέλιο της νέας ζωής. Το παράδειγμα του ακολούθησαν σε λίγο κι άλλοι.
Έτσι η νήσος μας από νωρίς εγκατέλειψε όχι μονάχα την ειδωλολατρία με όλα τα θλιβερά γνωρίσματα της, αλλά κι άρχισε να παρουσιάζει ένα νέο τρόπο ζωής. Τρόπο ζηλευτό, ώστε με τον καιρό να της δοθεί και το τόσο τιμητικό προσωνύμιο «Νήσος των Αγίων».
«Ναι! "Νήσος των Αγίων».
Εδώ όχι μονάχα γεννήθηκαν κι έζησαν και διακρίθηκαν ένα μεγάλο ποσοστό αγίων προσώπων, αλλά και την Κύπρο μας διάλεξαν ως τόπο κατοικίας πολλοί από διάφορες χώρες, που πόθησαν να ζήσουν μια ενάρετη κι άγια ζωή. Κάτι περισσότερο. Πολλά λείψανα αγίων και μαρτύρων της πίστεως πού ρίχτηκαν στη θάλασσα με τον σκοπό ν' αφανιστούν, το πανάγιο χέρι της Πρόνοιας του Θεού στο νησί μας το οδήγησε να φτάσουν και να βρουν φιλοξενία και σεβασμό.
Ένας τέτοιος άγιος και ιερομάρτυρας, που μας ήρθε σε μια κάσα μέσα, είναι κι ο μακάριος επίσκοπος της Σάμου, ο Ερμογένης.
Γεννήθηκε σε μια παράλια κωμόπολη του νόμου Αττάλειας της Μικράς Ασίας, τη Φοινικούντα. Πότε ακριβώς, δεν γνωρίζουμε. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι, πως οι γονείς του ήταν χριστιανοί και μάλιστα ευσεβείς και φιλόθεοι. Αυτοί φρόντισαν να ρίξουν στην ψυχή του παιδιού τους απ' αυτή την περίοδο της βρεφικής του ηλικίας τα σπέρματα της ευσέβειας και της αγάπης στον Θεό. Κι η προσπάθεια τους ευλογήθηκε πλούσια από τον Επουράνιο Γεωργό.
Ο νεαρός Ερμογένης στο περιεχόμενο της Αγίας Γραφής βρήκε ό,τι ζητούσε. Την ψυχαγωγία, την αληθινή μόρφωση, την αρετή, την ανώτερη ζωή. Στα συνομήλικα του παιδιά που ερχόντουσαν να τον καλέσουν να βγούνε έξω, για να πάνε να παίζουν, ο φιλόθρησκος νέος φρόντιζε πάντα κάτι να βρει, για να μη διακόψει τη μελέτη και την απασχόληση του με τα ιερά γράμματα.
Έτσι, μαζί με τη σωματική του πρόοδο αναπτυσσόταν παράλληλα και διακρινόταν κι η αρετή του. Η καρδιά του είχε πυρποληθεί κυριολεκτικά από την αγάπη του Χριστού. Γι' αυτό και τις αρχές του τις χριστιανικές, τις αρχές που απέκτησε τόσο από τις συμβουλές και το καλό και ζωντανό παράδειγμα των ευσεβών γονιών του, όσο κι από την όλη μόρφωση του, τις κράτησε σταθερά σαν τον πιο πολύτιμο θησαυρό. Και το 'δειξε από νωρίς.
Νέος ακόμη στην πιο κρίσιμη καμπή της ζωής του έχασε και τους δύο γονείς του. Η αγάπη του Θεού τους κάλεσε κοντά Του. Μόνος κι ευκατάστατος κι ευπαρουσίαστος καθώς ήταν, δοκίμασε τότες δεινούς πειρασμούς. Όμως γιατί θεμελίωσε τη ζωή του πάνω στον αιώνιο βράχο, στη διδασκαλία και τον νόμο του Ευαγγελίου, έμεινε απρόσβλητος. Συνέβη και με τον αγνό και πιστό νέο, εκείνο που τονίζει ο Κύριος στην επί του Όρους ομιλία του σχετικά με την οικία τη στερεή. «Και κατέβει η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέπεσον τη οικία εκείνη και ουκ έπεσε• τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν». (Ματθ. ζ' 25).
Δηλαδή ήρθε η βροχή και ξεχύθηκαν οι ποταμοί της νεροποντής και φύσηξαν οι δυνατοί άνεμοι και πέσανε με ορμή πάνω στο σπίτι κι αυτό δεν κρημνίστηκε. Δεν σάλεψε καθόλου, γιατί θεμελιώθηκε στερεά πάνω στην πέτρα.
Ω! όση αξία έχουν τα γερά θεμέλια σε μια οικοδομή, άλλη τόση και μεγαλύτερη αξία έχει η γερή θεμελίωση της ζωής του ανθρώπου κατά την παιδική και νεανική του ηλικία. Κι η κατάλληλη θεμελίωση του χαρακτήρα ενός ανθρώπου επιτυγχάνεται, αν στηριχτεί αυτός στις αιώνιες αλήθειες της χριστιανικής πίστεως. Το «ο εάν σπείρει άνθρωπος, τούτο και θερίσει» έχει πλήρη την εφαρμογή του σε τούτη την περίπτωση.
Όταν ο άνθρωπος στην παιδική και νεανική του ηλικία δεχθεί στην ψυχή τα σπέρματα μιας ενάρετης ζωής, τότε ο άνθρωπος αυτός στις δύσκολες μέρες που θα συναντήσει δεν θα κινδυνεύει να λιποψυχήσει και να παρασυρθεί και να καταστραφεί. Γιατί είναι φυσικό στη ζωή μας να δοκιμάσουμε οι άνθρωποι πειρασμούς και θλίψεις και παραγνωρίσεις και διωγμούς και δοκιμασίες. Είναι η βροχή κι οι νεροποντές κι οι άνεμοι που προσβάλλουν ένα σπίτι. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος έβαλε γερά θεμέλια, και στήριξε τον χαρακτήρα του στη στερεή πέτρα της διδασκαλίας του Χριστού, δεν έχει να πάθει τίποτα. Αυτό γίνεται με τον καθένα. Αυτό γίνηκε και με τον αγνό κι ενάρετο νέο, τον Ερμογένη.
Στους ποικίλους πειρασμούς που αντιμετωπίζει με την αφάνεια του ο θεοφιλής νέος αντιτάσσει το ηθικό του παράστημα και νικά. Διαμοιράζει την περιουσία που του αφήκαν οι στοργικοί και πλούσιοι γονείς του στους πτωχούς, στους αδελφούς του Χριστού και κυρίους του, όπως τους ονόμαζε, και φεύγει.
Η ζωή των ιερών αγωνιστών και μοναστών της Αιγύπτου για τους οποίους είχε ακούσει τόσα πολλά, τον οδηγεί στη χώρα του Νείλου. Πάει εκεί να τους γνωρίσει και να διδαχθεί απ' το παράδειγμα και τους αγώνες τους. Πόσο καιρό έμεινε κοντά τους δεν ξέρουμε. Εκείνο που αναφέρει ο Συναξαριστής, είναι πως από την Αίγυπτο, επισκέφθηκε αργότερα τις Αθήνες και μετά την Κωνσταντινούπολη. Εκεί ώριμος πια κι υπόδειγμα ζηλωτού και χρηστού και ενάρετου ανδρός, κλήθηκε από τον εκεί αρχιεπίσκοπο να αναλάβει το Ιερατικό αξίωμα.
Ο θεοφιλής ασκητής θέλησε να αρνηθεί. Το βάρος του Ιερατικού αξιώματος κι οι ευθύνες μιας ζωής αφιερωμένης τον κάμνουν να δειλιάζει. Η επιμονή όμως του αγίου επισκόπου της ιστορικής πόλεως τον πείθει στο τέλος. Ο ταπεινός εργάτης του Χριστού θεωρεί την επιμονή του πνευματικού πατέρα της Μεγάλης Εκκλησίας σαν εντολή Θεού και αποδέχεται να αναλάβει την παρακαταθήκη της Ιερωσύνης.
Σε μικρό σχετικό διάστημα χειροτονείται επίσκοπος και στέλλεται να ποιμάνει την Εκκλησία της Σάμου. Ο λύχνος είχε τεθεί πια «επί την λυχνίαν».
Ο ψυχικός πλούτος, η πλούσια μόρφωση κι η δοκιμασμένη αρετή του ιερού ποιμένα έκαμαν, ώστε σύντομα ο Ερμογένης να αναδειχθεί αντάξιος της μεγάλης τιμής, μα και της βαριάς ευθύνης της ιερωσύνης.
Στο πρόσωπο του οι χριστιανοί της Σάμου βρήκαν ό,τι ζητούσαν. Τον φιλόστοργο πατέρα, τον φλογερό δάσκαλο, τον πράο και ησύχιο σύμβουλο, τον πιστό οικονόμο των μυστηρίων του Θεού. Νύκτα και μέρα μοχθούσε ο ιερός πατήρ στο έργο της χριστιανικής διδασκαλίας και της φιλανθρωπίας. Με λόγια ζωντανά δίδασκε τον λαό του και πρόβαλλε παν τού το φως του Χριστού. Πολλοί προσερχόντουσαν στη νέα πίστη. Κι όλους τους κατεύθυνε με υπομονή και πραότητα κι ανεξικακία. Πολλά θαύματα αναφέρεται, πως έκαμε, με τη χάρη του Θεού, για να εξυπηρετήσει και παρηγορήσει τον πονεμένο λαό του. Πολλά συγγράμματα ακόμη έγραψε, συγγράμματα αξιομνημόνευτα, για να διαφωτίσει και στηρίξει, μα και να υπερασπίσει τη χριστιανική αλήθεια από την αίρεση του Αρείου και των άλλων αιρετικών, αλλά και από την ειδωλολατρία, η οποία είχε ακόμη πολλούς οπαδούς. Σε αξιοζήλευτο βαθμό ο άγιος επίσκοπος οργάνωσε και τη φιλανθρωπία.
Έτσι αναδείχθηκε κατά τον ιερό υμνογράφο «σκεύος εκλεκτόν άγιον τω Κυρίω, ιερωσύνης κανών, της εγκράτειας αληθές καταγώγιον, στάθμη της σωφροσύνης, των αρετών θησαυρός, ελεημοσύνης πηγή βρύουσα» αλλά και «ο στηρίζων τους πιστούς προς ευσέβειαν και ο επακούων ασθενών ταις δεήσεσι και ο παρέχων πάσι την υγείαν και ρώσιν και χάριν πάντοτε».
Έτσι ο «λύχνος ο διαυγέστατος» λάμπρυνε την Ιερή στολή κι αναδείχθηκε διαπρύσιος κήρυκας των διαταγμάτων του Χριστού.
Στα μάτια του μπροστά είχε πάντοτε τη σύσταση του θείου Παύλου, προς τον Τιμόθεο. «Την παρακαταθήκην φύλαξον» (Α' Τιμοθ. δ' 20).
Φύλαξε, Τιμόθεε, την παρακαταθήκη των αληθειών του Ευαγγελίου.
Φύλαξε την ανόθευτη και ακέραιη.
Και την φύλαξε ο Τιμόθεος.
Την φύλαξε όμως κι ο Ιερός Ερμογένης. Την φύλαξε μέχρι θανάτου. Στη σκέψη του ο μακάριος πατήρ έφερνε συχνά, πολύ συχνά του Κυρίου τα λόγια. «Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων» (Ιωάν. ι , 11). Και τη θυσίασε τη ζωή του για να σώσει και διαφυλάξει τα πρόβατα του. Τα χρόνια εκείνα ήσαν χρόνια πολύ δύσκολα.
Από τη μια οι αιρετικοί, και μάλιστα του Αρείου οι οπαδοί, από την άλλη οι Ιουδαίοι κι οι ειδωλολάτρες δίωκαν άγρια τους πιστούς χριστιανούς. Δεν τους εμπόδιζαν μόνο από του να επιτελέσουν τα Θρησκευτικά τους καθήκοντα, αλλά και τους έπιαναν και σαν άκακα αρνία τους οδηγούσαν στη σφαγή και τον μαρτυρικό θάνατο.
Γι' αυτό και πολύ κακοπαθούσαν εκείνο τον καιρό οι πραγματικοί ποιμένες.
Κάθε μέρα έβλεπαν «την ζωήν των κρεμαμένην κατέναντι των οφθαλμών αυτών».
Με κίνδυνο της ζωής τους έπρεπε να τρέχουν παντού για να ενθαρρύνουν, να στηρίζουν, να παρηγορήσουν, να συγκρατήσουν. Αυτό έκαμε κι ο αληθινός ποιμήν, ο θεόπεμπτος Ερμογένης.
Ενθουσιώδης και φλογερός κι ακούραστος κινείται με ζήλο όπου τον καλούσε το καθήκον, για να φυλάξει κι ενισχύσει τα πνευματικά του παιδιά. Νύκτες ξαγρυπνά για να εμφυσήσει στις καρδιές το θάρρος και την εμμονή στα πνευματικά τους Βιώματα. Με υπομονή και γενναιοψυχία τους τονίζει κάθε στιγμή τη χαρά που θα απολαμβάνουν οι ψυχές των πιστών στην ουράνια κι αιώνια βασιλεία του θεού. «Ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» (Ρωμ. η', 18).
Παιδιά μου, τους έλεγε, αυτά που θα υποφέρουμε κατά το διάστημα τούτο της ζωής της επίγειας, δεν είναι άξια κατά κανένα τρόπο να συγκριθούν προς τη δόξα, που μέλλει ν' αποκαλυφθεί και να δοθεί βραβείο σ' εμάς. Πιστοί στον ουράνιο Αρχηγό μας, ας μείνουμε μέχρι θανάτου. Κι έμεινε πρώτος αυτός.
Γιατί, όπως ήταν φυσικό, η δράση του δεν μπορούσε να μη γίνει γνωστή. Φανατικοί ειδωλολάτρες έσπευσαν να καταγγείλουν τον ζηλωτή επίσκοπο στον ηγεμόνα της Σάμου Σαντορνίνο.
Κι αυτός μανιώδης διώκτης της νέας πίστεως άρπαξε την ευκαιρία να καλέσει τον άγιο μπροστά του σε απολογία.
Πληροφορημένος για τη μόρφωση και τη φιλανθρωπία του δοκίμασε στην αρχή να του δείξει κάποια καλοσύνη με την ελπίδα, πως μπορούσε να τον φιλοτιμήσει και τον παρασύρει στην ειδωλολατρία.
- Έμαθα, του είπε, πως εσύ ένας τόσο μορφωμένος άνθρωπος έπαψες να αποδίδεις τιμή και σεβασμό στους μεγάλους θεούς που δεχόμαστε όλοι και πιστεύεις και διδάσκεις κι άλλους να πιστεύουν για Θεό κάποιο Ιουδαίο Ιησού, που τον σταύρωσαν οι συμπατριώτες του.
Έμαθα ακόμη πως είσαι και διδάσκαλος των χριστιανών και αρχιερέας τους. Δυσκολεύτηκα να το πιστέψω. Γι' αυτό και σε κάλεσα να μάθω από σένα τον ίδιο την αλήθεια. Τι λες;
Ναι! Άρχοντα μου. Είμαι χριστιανός, Γιατί θεοί, δεν μπορούν να 'ναι οι πέτρες και τα ξύλα, που λατρεύετε. Αυτά είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα. Έχουν μάτια και δεν βλέπουν. Έχουν αυτιά, μα δεν ακούουν. Δεν καταλαβαίνουν. Δεν αισθάνονται. Ο Θεός των χριστιανών και Θεός μου είναι Αυτός που δημιούργησε όλο τον κόσμο κι εμάς τους ανθρώπους. Αυτός για τη δική μας τη σωτηρία, επειδή ξεφύγαμε από τον δρόμο που μας χάραξε, για να είμαστε ευτυχισμένοι, έστειλε στον κόσμο τον Μονογενή Υιό του, για να μας οδηγήσει και πάλι στον ίσιο δρόμο.
Ήλθε ο Χριστός και μας δίδαξε το θέλημα του Θεού και μας έδωκε τα μέσα να σωθούμε.
Πάψε, Ερμογένη. Άφησε τα παραμύθια κι έλα να θυσιάσεις στους μεγάλους θεούς, για να γλιτώσεις την περιουσία σου και τη ζωή σου.
Περιουσία δεν έχω άρχοντα μου. Οι βοήθειες που δίνω στους φτωχούς και πεινασμένους δεν είναι δικά μου πλούτη. Όσο για τη ζωή μου ανήκει στον Κύριο μου.
Μανιασμένος ο τύραννος από το ψυχικό μεγαλείο του χριστιανού επισκόπου νόμισε, πως μόνο με τη βία θα μπορούσε να τον καταβάλει. Η αδυναμία του στα επιχειρήματα τον έκαμε ακόμη πιο αδύνατο στην καρδία. Γι' αυτό και διέταξε να βασανίσουν τον ομολογητή μέχρι που να μετανιώσει και να ζητήσει συγγνώμη. Δεν μπορούσε να καταλάβει ο δυστυχισμένος, πως η άρνηση κι η προδοσία δεν έχουν θέση στην καρδιά των γνήσιων χριστιανών.
Οι στρατιώτες που στεκόντουσαν εκεί, στην προσταγή του άρχοντα τους άρπαξαν αμέσως τον γέροντα επίσκοπο, του έδεσαν τα χέρια πίσω, τον έριξαν κάτω στη γη κι άρχισαν να τον κτυπούν με δερμάτινα μαστίγια. Οι σάρκες του ιερού αθλητή ξεσχίζονταν. Τα αίματα τρέχουν και ποτίζουν τη γη. Μα αυτός αλύγιστος και άφοβος δέχεται την κάκωση με προσευχή και δοξολογία του ονόματος του Θεού.
Κάποια στιγμή σ' ένα νεύμα του ηγεμόνα οι στρατιώτες σταμάτησαν. Κι αυτός με υποκριτική στενοχώρια απευθύνεται στον άγιο και τον ρωτά:
Τι λες επίσκοπε; Σωφρονίστηκες ή ακόμη;
Κι ο άγιος με θάρρος και γενναιότητα ψυχής του απαντά:
«Άρχοντα, τα μέσα που χρησιμοποιείς, δεν με πονούν, ούτε και με τρομάζουν. Ο Χριστός μου, μας παραγγέλλει να μη δειλιάζουμε από κείνους που θανατώνουν το κορμί μας, αλλά είναι αδύνατοι να βλάψουν την ψυχή μας. Συνέχισε τα βασανιστήρια που έχεις στη διάθεση σου. Θαρρώ, πως οι άνθρωποί σου θα κουραστούν να βασανίζουν, παρά εγώ να υπομένω».
Τα λόγια του Μάρτυρος προκάλεσαν ακόμη περισσότερο την οργή του ηγεμόνα, που πρόσταξε να κρεμάσουν τον άγιο ψηλά σ' ένα ξύλο και με νύχια σιδερένια να του σχίζουν τις πλευρές κι ύστερα με λαμπάδες αναμμένες να του καίνε τις σάρκες.
Και το νέο μαρτύριο το δέχτηκε ο επίσκοπος με την ίδια παρρησία κι υπομονή.
Στο τέλος ο άρχοντας για να δικαιολογήσει την αδυναμία του, διατάζει να ρίψουν τον ιερομάρτυρα στη φυλακή και ν' ασφαλίσουν τα πόδια του στο ξύλο1, στον τράχηλο του δε να βάλουν μια βαριά αλυσίδα. ΟΙ δήμιοι εξετέλεσαν πιστά την προσταγή του κυρίου τους κι έφυγαν. Διπλή φρουρά ανέλαβε να προσέχει τον καταπληγωμένο αθλητή.
Μέσα στο πηκτό σκοτάδι και την αποπνικτική ατμόσφαιρα του κελιού στο οποίο ρίχτηκε ο άγιος, μια γλυκιά φωνή ακούεται σε λίγο:
«Ο Θεός μου, μη μακρύνης απ' εμού' ο Θεός μου, εις την βοήθειάν μου πρόσχες• αισχυνθήτωσαν και εκλιπέτωσαν οι ενδιαβάλλοντες την ψυχήν μου, περιβαλέσθωσαν αισχύνην και εντροπήν οι ζητούντες τα κακά μοι». (Ψαλμ. ο', 12-13).
Το μεσονύκτιο εκεί που ο άγιος έψαλε και προσευχόταν, δυνατός σεισμός συνεκλόνισε τη φυλακή.
Τα δεσμά του μάρτυρος λύθηκαν κι ένα φως έλαμψε και φώτισε τα γύρω. Μέσα στο φως μια γλυκιά μορφή πρόβαλε, του Ιησού Χριστού η μορφή ανάμεσα σε πλήθος από αγγέλους και μια φωνή δυνατή ακούστηκε να λέγει:
«Χαίρε, ιερομάρτυς Ερμόγενες• ανδρίζου και δυναμώνου και μη φοβάσαι. Δεν σε εγκαταλείπω. Κοντά σου θα είμαι πάντα».
Μετά τα λόγια αυτά η μορφή του Κυρίου χάθηκε, ενώ μια ευωδιά πλήρωσε όλα τα κελιά κι ο άγιος θεραπεύτηκε από τις πληγές, ώστε να μη φαίνεται σημάδι από τις κακώσεις.
Την άλλη μέρα οι στρατιώτες που ήρθαν να πάρουν τον άγιο δεν πίστευαν στα μάτια τους. Το κελί ανοικτό, οι φρουροί απ' έξω τρομαγμένοι κι ο επίσκοπος τελείως καλά.
Όταν ο άρχοντας τον είδε ταράχθηκε, καθώς κι εκείνοι που ήταν γύρω του.
Έκρυψε όμως την ταραχή του και με προσποιητή λύπη προσπάθησε να δικαιολογηθεί για τα βασανιστήρια στα οποία τον υπέβαλε την προηγούμενη μέρα.
«Έλα, του λέγει, Ερμογένη. Μετανόησε έστω και τώρα, για να πάρεις την ελευθερία σου. Αλλοιώς...»
Στη νέα απειλή του άρχοντα με φανερή αηδία και περιφρόνηση, απήντησε ο δούλος του Χριστού:
-Πάψε, αλιτήριε, να με κολακεύεις και να με απειλείς. Οι κολακείες κι οι απειλές σου δεν με συγκινούν. Ούτε και με τρομάζουν. Κι έπρεπε να το καταλάβεις. Κι ο θάνατος τον οποίο μου προβάλλεις σαν επιστέγασμα των κακώσεων μου, δεν με ταράζει. Ο θάνατος είναι για μας τους χριστιανούς λύτρωση κι ευεργεσία, γιατί μας οδηγεί μια ώρα πιο γρήγορα κοντά στον Κύριο και Θεό μας. «Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν». Είμαι χριστιανός και θα μείνω χριστιανός.
Ο Σαντορνίνος σηκώθηκε αμέσως εξαγριωμένος κι έδωσε εντολή για νέα βασανιστήρια. Οι δήμιοι έφεραν στη στιγμή άγρια αλόγα κι έδεσαν τον γέροντα επίσκοπο σ' αυτά, για να τον σύρουν στη γη μέχρι που να διαλυθούν τα μέλη του. Τα άλογα όμως σαν ένοιωσαν πίσω τους το θύμα ημέρεψαν και στάθηκαν.
- Μέγας ο Θεός των χριστιανών, φωνάζουν τα πλήθη. Αυτός είναι ο αληθινός Θεός.
Κι ο άγιος με θρησκευτική κατάνυξη σηκώνει τα χέρια του και ψάλλει: «Κύριος εμοί Βοηθός και ου φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι άνθρωπος; Ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ Κύριε, μετ' εμού ει».
Η προσευχή κι η ψαλμωδία δίνει δύναμη στην ψυχή του μάρτυρα. Έτοιμος είναι να δεχθεί τα πάντα για την αγάπη του Χριστού. Μια μυστική κι ανεξήγητη από πλευράς ανθρωπίνης γαλήνη έχει πλημμυρίσει τον ψυχικό του κόσμο, που τον κάνει να μην υπολογίζει και να μη φοβάται τίποτα.
Το βλέπει ο τύραννος. Δεν έχει χορτάσει όμως από αίμα. Με λύσσα ποθεί να ξεσχίσει το θύμα του και να το κάμει χίλια κομμάτια και το υποβάλλει σε νέα Βασανιστήρια. Τον τρυπούν με πυρωμένες σούβλες. Τον ρίχνουν κάτω από ένα γκρεμό και στο τέλος τον αποκεφαλίζουν.
Προτού αποθάνει ο μακάριος αθλητής εκεί στον τόπο της καταδίκης του γονάτισε. Ανέπεμψε θερμή μια προσευχή. Ευχαρίστησε τον Κύριο που τον βοήθησε και τον αξίωσε να πεθάνει για τη δόξα του. Δεήθηκε να συγχωρήσει τους δήμιους του και να χαρίσει στην Εκκλησία του την ειρήνη και στους πιστούς αγάπη και παρρησία και πίστη.
Ύστερα έκλινε τα κεφάλι. Η μάχαιρα του δήμιου έπεσε βαριά και χώρισε το σώμα σε δύο.
Τη νύχτα θαρραλέοι χριστιανοί πήγαν στον τόπο του μαρτυρίου, πήραν το άγιο λείψανο κι αφού το έπλυναν με τα μύρα της αγάπης τους, το έντυσαν και το έβαλαν μέσα σε μια κάσα μαζί με την αγία κάρα.
Έπειτα αφού το ασφάλισαν, το εμπιστεύτηκαν στη θάλασσα. Το έρριψαν σ' αυτή, για να μη το αφανίσουν οι εχθροί.
Κι η θάλασσα σαν στοργική μάνα φύλαξε το άγιο σκήνωμα του ιερομάρτυρος και μετά από καιρό το έφερε με τα κύματα της και το εναποθέτησε απαλά στην ακρογιαλιά του Κουρίου.
Εδώ το βρήκαν οι χριστιανοί της πόλεως. Με δάκρυα και τιμές το σήκωσαν και με εξόδιους ύμνους το πήρανε και το θάψανε εκεί στην Επισκοπή.
Δίπλα στον τάφο η αγάπη τους ανήγειρε μετά από καιρό ένα όμορφο ναό, που υπάρχει ως τα σήμερα. Τα θαύματα του καλού ποιμένα συνεχίζονται σε όσους με ευλάβεια και πίστη προσφεύγουνε στη χάρη του και ζητάνε τη μεσιτεία του.

Προνομιούχο το νησί μας.
Ευλογημένοι κι οι κάτοικοι του.
Ευλογημένοι που έχουν τόσους αγίους φρουρούς και πρεσβευτές.
Στις ιερές και μακάριες αυτές μορφές ας καταφεύγει κάθε πονεμένη ψυχή.
Σ' αυτές ας καταφεύγουμε τούτο τον καιρό ιδιαίτερα κι όλοι εμείς.
Με πίστη φλογερή ας καταφεύγουμε κι ας τους ζητάμε να δέονται θερμότερα για μας, για να λυτρωθούμε από τις ποικίλες δοκιμασίες και τους φοβερούς εχθρούς που μας κυκλώνουν.
Ας προσπαθούμε ν' αντλούμε συχνά από τη ζωή τους παρηγοριά κι ενίσχυση στις θλίψεις που μας βρήκαν.
Στ' αυτιά μας ας βοά πάντα δυνατά και του θείου Αποστόλου η σύσταση:
«Τοιγαρούν και ημείς, τοσούτον έχοντες περικείμενον ημίν νέφος μαρτύρων, όγκον αποθεμένοι πάντα και την ευπερίστατον αμαρτίαν, δι' υπομονής τρέχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν» (Εβρ, ιβ' 1-2).
Δηλαδή, κι εμείς, αφού έχουμε γύρω μας ένα τόσο μεγάλο σύννεφο από μάρτυρες, ας αποτινάξουμε μακριά μας κάθε βάρος από τις καταθλιπτικές μέριμνες της ζωής και προπαντός την αμαρτία, που εύκολα μας εμπλέκει στα δίχτυα της.
Ναι! ας αποτινάξουμε την αμαρτία κι ας τρέχουμε το αγώνισμα του δρόμου που είναι μπροστά μας, με τα μάτια προσηλωμένα στον αρχηγό και ιδρυτή της πίστεως μας, τον Χριστό. Τον Χριστό που με τη χάρη Του μας προστατεύει και μας χειραγωγεί στον δρόμο της τελειότητας.
Σε τούτο το νέφος των μαρτύρων και των αγίων της Κύπρου μας Ιδιαίτερη ακτινοβολία και λάμψη σκορπά με την αρετή και τη θυσία του ο μακάριος Ερμογένης.
Κι αυτός, μαζί με τους τόσους άλλους αγίους, που περίλαμπρα κοσμούν το χριστιανικό Πάνθεο, με ξέχωρη αγάπη και στοργή μας καλεί και μας λέει: Μας τονίζει και μας συνιστά να σταθούμε αλύγιστοι κι ανυποχώρητοι να συνεχίσουμε πιστοί μέχρι θανάτου τον αγώνα μας. Τον ιερό κι υπέροχο αγώνα μας για την επικράτηση στον κόσμο του θησαυρού της Ορθοδοξίας μας και της βασιλείας του Θεού.
Πόσοι από τους σημερινούς Κυπρίους δεν θ' ανοίξουν τ' αυτιά τους σε μια τόσο ωραία πρόσκληση, μα και τόσο τιμητική αποστολή;
Αλήθεια! Πόσοι;

Απολυτίκιο Ήχος α'. Του λίθου σφραγισθέντος...
Του Φοίνικος ο κλάδος, και Σαμίων το στήριγμα, φύλαξ και φρουρός των Κυπρίων, Ερμόγενες Πατήρ ημών αναδειχθείς την Θάλασσαν διήλθες ώσπερ ζών, και ταύτης τρικυμίας χαλινών, θαυμασίως λάρνακα σου Επισκοπή τη πόλει κατεστήριξας• δόξα τω ούτως ευδοκήσαντι Θεώ, δόξα τω σε οδηγήσαντι. Δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.
Εξήγηση: Άγιε πατέρα μας Ερμογένη, που έχεις επίγεια πατρίδα σου τον Φοίνικα, έχεις αναδειχθεί στήριγμα της Σάμου και φρουρός της Κύπρου. Αφού χαλιναγώγησες τη θάλασσα, την πέρασες μέσα στη λάρνακα σου σαν να ήσουνα ζωντανός κι ήρθες και άραξες στην πόλη της Επισκοπής. Ας είναι δοξασμένος ο Θεός που ευδόκησε να γίνει έτσι. Ας είναι δοξασμένος ο Θεός που σε οδήγησε. Ας είναι δοξασμένος ο Θεός που ενεργεί και προσφέρει μέσον σου σε όλους θεραπείες.

Κοντάκιο Ήχος γ'. Η Παρθένος σήμερον...
Των Σαμίων καύχημα και των Κυπρίων το κλέος, Ερμογένη άπαντες ανευφημήσωμεν ύμνοις ούτος γαρ την τής Τριάδος έλαβεν αίγλην, και ως ήλιος φωτίσας την Οίκουμένην ον προθύμως ανυμνούμεν και προσκυνούμεν, λέγοντες χαίρε, θαυματοφόρε Ερμόγενες Όσιε.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ



Ο Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασα της Μικράς Ασίας το 1924. Όταν έγινε τριών χρονών, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Κόνιτσα Ιωαννίνων. Η Μικρασιατική καταστροφή ανάγκασε το μικρό Παΐσιο να γευτεί το πικρό ψωμί της προσφυγιάς, όπως άλλωστε και τόσοι άλλοι. Η έφεσή του για μοναχική ζωή τον οδήγησε το 1953, σε ηλικία 30 ετών περίπου στη Μονή Εσφιγμένου του Αγίου Όρους. Εκεί πήρε τη ρασοευχή και μετονομάστηκε Παΐσιος.
Μόνασε μεταξύ των ετών 1958-1962 στη Μονή Στομίου Κονίτσης. Ακολούθως έφυγε για το Όρος Σινά. Το 1964 επέστρεψε στο κελλί Παναγούδα του Αγίου Όρους, όπου για 30 χρόνια δεχόνταν προσκυνητές και πνευματικά του παιδιά. Είναι σε αυτά τα χρόνια που ξεδίπλωσε τις αρετές του προορατικού, διορατικού, ιαματικού και προφητικού του χαρίσματος. Από το υπαίθριο αρχονταρίκι του είχαν την τύχη και την ευλογία να περάσουν χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι γεύτηκαν τους πνευματικούς καρπούς από το αγλαόκαρπο δέντρο, το οποίο λέγεται Παΐσιος.
Ο Παΐσιος έγραψε και αρκετά βιβλία παρά το γεγονός ότι δεν είχε την άνεση του χρόνου, αφού ήταν συνεχώς απασχολημένος με τα πνευματικά του παιδιά και το πλήθος των προσκυνητών.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο Γέροντας Παΐσιος έκανε σημαντικές προφητείες, οι οποίες αφορούν το μέλλον του Ελληνισμού και της ανθρωπότητας γενικά. Και αυτό το έκανε πάντοτε με πολύ διακριτικό τρόπο και ταπεινοφροσύνη.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΜΑΡΤΥΣ ΑΚΑΚΙΟΣ



Στις 7 Μαίου η εκκλησία μας τιμά την μνήμη του μάρτυρος Ακακίου, ο οποίος καταγόνταν από την Καππαδοκία κι έζησε τον 4ον αιώνα, κατά τους χρόνους του βασιλιά Μαξιμιανού. Ο Ακάκιος ομολογούσε την πίστη του στο Χριστό και δεν φοβόνταν τους ειδωλολάτρες, οι οποίοι τους οδηγούσαν στους άρχοντες τους, για να πεισθούν να λατρέψουν τα είδωλα. Όταν ο άρχοντας της Καππαδοκίας του ζήτησε να προσκυνήσει τους ψεύτικους Θεούς, αυτός ομολόγησε το Χριστό.
Άρχισαν τότε τα βασανιστήρια και τελικά τον οδήγησαν στο Βυζάντιο μαζί με άλλους χριστιανούς. Εκεί τον μαστίγωσαν και τον έριξαν στη φυλακή όπου Άγγελοι του Θεού έκαναν αυτόν καλά. Οι διωγμοί του, όμως δεν τέλειωσαν. Τέλος τον αποκεφάλισαν και δέχθηκε τον αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου.
Το κοντάκιο του αγίου Ακακίου αναφέρει τα εξής:
«Τον αληθή της ευσεβείας Μάρτυρα, και νικητήν του διαβόλου άτρεπτον, επαξίως ευφημήσωμεν και μακαρίσωμεν δεόμενοι, μη παύσης τω σωτήρι αιτούμενος, Ακάκιε,σωθήναι τους δούλους σου, ως έχων παρρησίαν προς τον Κύριον».

[ΦΩΤΗΣ]

Ο Μεγαλομάρτυρας Δημήτριος



Ο Μεγαλομάρτυρας Δημήτριος, γόνος της ένδοξης πόλης της Θεσσαλονίκης, ήταν στρατιωτικός στα χρόνια του Διοκλητιανού (284-305). Γενναίος και ατρόμητος στρατιώτης του Χριστού και κήρυκας της χριστιανικής πίστης, είναι παράδειγμα χριστιανικού μαρτυρίου.
Θα λέγαμε ότι ο Άγιος Δημήτριος υπήρξε ο πρώτος κατηχητής της Εκκλησίας μας. Διότι χωρίς τον παραμικρό φόβο κατηχούσε τους νέους της πόλης, εμπνέοντας σ’ αυτούς την χριστιανική πίστη.
Η δραστηριότητα αυτή του Δημητρίου καταγγέλθηκε στον Διοκλητιανό, ο οποίος τον κάλεσε στα ανάκτορα. Ο Δημήτριος δήλωσε στον Διοκλητιανό ότι πράγματι είναι χριστιανός, διότι μόνο ο Χριστός παρέχει λύτρωση και αιώνια ζωή. Τότε ο Διοκλητιανός διέταξε και τον έκλεισαν στη φυλακή.
Αλλά τις ημέρες εκείνες γίνονταν στη Θεσσαλονίκη αγώνες. Οι ειδωλολάτρες, εκμεταλλευόμενοι τη δύναμη κάποιου Λυαίου, προκαλούσαν τους χριστιανούς να τον αντιμετωπίσουν. Τότε ένας νεαρός χριστιανός, ο Νέστωρ, αφού πήρε την ευχή του Δημητρίου μέσα από τη φυλακή, μπήκε στο στάδιο και νίκησε τον σωματώδη Λυαίο.
Ο Διοκλητιανός όταν έμαθε την αιτία της ήττας του Λυαίου, έστειλε στρατιώτες στη φυλακή και με τη λόγχη σκότωσαν το Δημήτριο και τον Νέστορα. Η δε μητέρα Εκκλησία περιβάλλεται «ως πορφύραν και βύσσον τα αίματα των μαρτύρων της», διότι αυτά τα τέκνα αποτελούν το καύχημα της.
Απολυτίκιο.
«Μέγαν εύρατο, εν τοις κινδύνοις, σε υπέρμαχον, η οικουμένη, Αθλοφόρε τα έθνη τροπούμενον. Ως ουν Λυαίου καθειλες την έπαρσιν, εν τω σταδίω θαρρύνας τον Νέστορα, ούτως Άγιε Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος».

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ



Ο Άγιος Αρτέμιος ο Μεγαλομάρτυρας έγινε δούκας και ηγεμόνας της Αλεξάνδρειας κατά τα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου (330 μ.χ). Ύστερα από το θάνατο του Μ. Κωνσταντίνου τα παιδιά του μοίρασαν στα τρία την Αυτοκρατορία. Ο Κωσταντίνος λοιπόν που είχε έδρα την Κωνσταντινούπολη, όταν έμαθε ότι τα λείψανα των Αγίων Ανδρέου και Λουκά, των Αποστόλων βρίσκονται στην Πάτρα και στη Θήβα, έστειλε τον Αρτέμιο να τα μεταφέρει στο ναό των Αγίων Αποστόλων, πράγμα που
το έκανε με πολλή τιμή και ευλάβεια ο Αρτέμιος.
Ο Κωσταντίνος τον τιμούσε και τον αγαπούσε ιδιαίτερα. Αργότερα όμως ύστερα από το θάνατο του Κωνσταντίνου βασίλευε στην Κωνσταντινούπολη ο Ιουλιανός το (361 μ.χ), που ονομάσθηκε Παραβάτης γιατί θέλησε και προσπάθησε να εξαλείψει τη θρησκεία του Χριστού και να ξαναφέρει στην αυτοκρατορία την ειδωλολατρεία. Διέταξε να ξανακτίσουν τους ναούς των ειδώλων και να εξαφανίσουν τις χριστιανικές εκκλησίες. Αυτά έγιναν στην Κωνσταντινούπολη. Έπειτα πήγε στην Αντιόχεια όπου έκανε τα ίδια. Ενώ εγίνοντο αυτά έφθασε στην Αντιόχεια από την Αίγυπτο ο Αρτέμιος με την συνοδεία του, γιατί ο Ιουλιανός τον είχε ειδοποιήσει να έλθει εκεί, όπου βρισκόταν για να τον συναντήσει. Βλέποντας τους Αγίους να μαστιγώνονται τόσο άσπλαχνα, παρουσιάσθηκε τότε στο βασιλιά με θάρρος χωρίς να του δώσει γνωριμία ποιος ήταν, και τον ελέγχει λέγοντας του:
«Γιατί μεγαλειότατε αναγκάζεις αγίους ανθρώπους να αρνηθούν την πίστη τους και τους δέρνεις τόσο άσπλαχνα; Και συ άνθρωπος είσαι και αν και βασιλιάς από τον Θεό πήρες αυτή την εξουσία. Αλλά νομίζω ότι δεν σε έκανε ο Θεός βασιλιά, αλλά ο πονηρός διάβολος για να σπείρεις ζιζάνια στο χωράφι του Χριστού».
Ο Ιουλιανός ξαφνιάστηκε και θαύμασε με την τόσο μεγάλη παρρησία του και ρώτησε με θυμό ποιος είναι αυτός ο ασεβής και από που ήλθε. Οι στρατιώτες τότε του είπαν ότι είναι ο Αρτέμιος γιατί ο Ιουλιανός δεν τον γνώριζε. Τότε ο βασιλιάς θύμωσε και φώναξε σας ευχαριστώ αθάνατοι θεοί που μου φανερώσατε αυτό τον δαίμονα που σκότωσε τον αδελφό μου. Διέταξε να του βγάλουν τη ζώνη που φορούσε γιατί ήταν ανάξιος εξουσίας, ειδοποιώντας τον συγχρόνως ότι την επόμενη μέρα θα εκδικηθεί τον θάνατο του αδελφού του. Τότε τον παράδωσαν στους δήμιους όπου του έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και τον τέντωσαν και άρχισαν να τον δέρνουν με μαστίγια στην κοιλιά, στη ράχη τόσο, ώστε κουράσθηκαν και άλλαξαν τέσσερες φορές. Ο Άγιος όμως είχε τόση υπομονή ώστε δεν άφησε ούτε στεναγμό, ούτε φωνή. Το έδαφος κοκκίνισε από το αίμα και όλοι θαύμασαν ακόμη και ο Ιουλιανός που διέταξε την φυλάκιση του. Στη φυλακή ενώ ο Αρτέμιος προσευχόταν κατά τα μεσάνυχτα βλέπει τον Χριστό να του λέει: «Όπως εσύ με ομολόγησες μπροστά στους ανθρώπους έτσι και εγώ θα σε ομολογήσω μπροστά στον Πατέρα μου τον επουράνιο. Από δω και πέρα θα είμαι βοηθός σου στον αγώνα σου».
Όταν το άκουσε ο Μάρτυρας αυτά πήρε δύναμη και θάρρος και παρατήρησε ότι έγινε ολόκληρος υγιής χωρίς να έχει ίχνος από τις πληγές. Ο παραβάτης θύμωσε ακόμη περισσότερο ακούγοντας αυτά και διέταξε να τον συνθλίψουν ανάμεσα σε δύο τεράστιες πέτρες, βάζοντας τη μία από κάτω και την άλλη από πάνω από τον μάρτυρα και ρίχνοντάς την από πάνω με ορμή πολλή, ώστε να συντριβούν τα οστά του. Πράγματι αμέσως εκτελέστηκε η διαταγή του τυράννου και τόσο έσφιξαν οι πέτρες τον Άγιο, ώστε ακούγαν όσοι ήταν παρόντες τον ήχο των οστών που έσπαγαν. Όλα αυτά ο Άγιος τα υπόμενε δοξάζοντας τον Θεό. Την άλλη μέρα ο Ιουλιανός διέταξε να σηκώσουν την πέτρα νομίζοντας ότι ο Άγιος είχε πεθάνει. Μόλις όμως σήκωσαν την πέτρα σηκώθηκε όρθιος και όλοι ξαφνιάστηκαν βλέποντάς τον με τις σάρκες του και τα κόκαλά του λιωμένα να περπατεί και να συνομιλεί με τον Τύραννό του.
«Πάρε όποια απόφαση θέλεις εναντίον μου, γιατί τώρα πληροφορήθηκες με λόγια και έργα ότι δεν υποτάσσομαι στο θέλημά σου».
Ακούγοντας αυτά ο παραβάτης και μη ξέροντας τι άλλο να κάνει έδωσε την διαταγή να του κόψουν το κεφάλι με ξίφος. Ο Άγιος όταν το άκουσε χάρηκε και ακολούθησε με προθυμία τους δήμιους του στο τόπο του μαρτυρίου. Παρακάλεσε μόνο να του δώσουν λίγο χρόνο για να προσευχηθεί. Έπειτα γονάτισε έκανε τρεις μεγάλες μετάνοιες στραμμένος κατά την ανατολή, λέγοντας:
«Κύριε που κάθεσαι στα δεξιά του Πατρός άκουσε με σήμερα κι εμένα, τον ταπεινό δούλο σου και δέξου την ψυχή μου και ανάπαυσε την μαζί με τους Άγιους σου. Έπειτα από την προσευχή του έσκυψε το κεφάλι του με χαρά και δέχθηκε το χτύπημα του ξίφους στις 20 Οκτωβρίου.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ.

Ο νεομάρτυρας Γεώργιος Ιωαννίνων (1808-1838) γεννήθηκε σε ένα χω-
ριό των Γρεβενών που σήμερα φέρει την ονομασία Άγιος Γεώργιος.Κα-
τατάχτηκε σε σώμα ανταρτών και αργότερα τον προσέλαβε στην υπηρε-
σία του ο Αλβανός αξιωματικός Χατζή Αβδουλάχ ως ιπποκόμο του στα
Ιωάννινα.Θεωρείτο από όλους μουσουλμάνους αλλά με το γάμο του απο-
δείχτηκε πως ήταν χριστιανός,και καταγγέλθηκε για την πίστη του.
Τότε με την επιρροή που άσκησε στις δικαστικές αρχές ο αξιωματούχος
Αβδουλάχ γλίτωσε από τις συνέπειες του νόμου και πήγε στην Προύσα της Μ.Ασίας.Όταν όμως αργότερα επέστρεψε στους Φιλιάτες και ύστερα
στα Ιωάννινα,καταγγέλθηκε και πάλι για την πίστη του.Δεν δέχτηκε να γί-
νει εξωμότης.Αφού υπέμεινε πολλά βασανιστήρια,στο τέλος απαγχονί-
στηκε από τους δήμιους στις 17 Ιανουαρίου 1838.Ήταν τότε 30 χρονών.
Πολλά είναι τα θαύματα που μαρτυρούνται όχι μόνο από τους χριστια-
νούς αλλά και από αυτούς ακόμη τους Τούρκους.Το 1971 έγινε η ανακο-
μιδή των λειψάνων του στο φερώνυμο ναό του στα Ιωάννινα μέσα σε πο-
λυτελή λάρνακα.Ο Άγιος τιμάται και στην Κέρκυρα στην Παναγία των
ξένων,όπου εικονίζεται ως νεαρός φουστανελοφόρος.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΟΛΥΟΥΧΟΣ ΤΡΙΠΟΛΕΩΣ.

Ο νεοφανής μάρτυρας του Χριστού Δημήτριος καταγόνταν από το Μω-
ρηά,από ένα χωριό της Αρκαδίας που ονομαζόνταν Λιγούστα.Οι γονείς
του ήταν χριστιανοί.Ο πατέρας του ονομαζόταν Ηλίας ενώ τη μητέρα του δεν την γνώρισε καθόλου γιατί πέθανε όταν ήταν ακόμα βρέφος.Ο
πατέρας του πήρε δεύτερη γυναίκα η οποία σαν μητριά δεν έδειχνε καμιά
φροντίδα για τα παιδιά τουναντίον αδιαφορούσε τελείως.
Τα παιδιά στεναχωρημένα από τη φτώχεια και περιφρονημένα αποφάσι-
σαν να φύγουν.Ο Δημήτριος πήγε υπηρέτης σε μία Τουρκική οικογένεια.
Τότε παρακινούμενος σιγά σιγά από ασεβείς ξεγελάστηκε γιατί ήταν μι-
κρός και αρνήθηκε δυστυχώς την πίστη του Χριστού.
Σιγά σιγά σκέψεις μετάνοιας και επιστροφής άρχισαν να τον διακατέχουν.
Λίγο καιρό αργότερα βρήκε κάτι χριστιανούς που πήγαιναν στη Σμύρνη,
και τους ακολούθησε.Από εκεί μετέβει στην Μαγνησία σε κάποιον γνω-
στό του.Επειδή όμως είχε απλωθεί επιδημία πανώλης στη Μαγνησία κα-
τέφυγε σε ένα διπλανό χωριό και εκεί με κάποιον οδηγό πήγε στις Κυδω-
νιές.Από εκεί πέρασε στο Μοναστήρι Του Τίμιου Προδρόμου που βρι-
σκόνταν πάνω σε ένα νησάκι.Εξομολογήθηκε στον Ηγούμενο μυρώθηκε,
και ζούσε μια χριστιανική ζωή.Αργότερα ο Ηγούμενος τον έστειλε με
γράμμα στην Χίο σε έναν πνευματικό πατέρα που γνώριζε.Ο Πνευματι-
κός στη Χίο τον δέχθηκε με μεγάλη χαρά και αγάπη και αφού άκουσε
αυτά που του συνέβησαν και τον σκοπό του,τον επαίνεσε για την προθυ-
μία που είχε υπέρ του Χριστού και του είπε μπορεί να συνχωρεθεί με την
Ιερή Εξομολόγηση και Μετάνοια.Ακούγοντας ο Δημήτριος τις θεικές ε-
κείνες συμβουλές θερμαινόνταν από τη φλόγα της αγάπης για το Χριστό.
Άρχισε να αγωνίζεται με μεγάλους αγώνες δηλαδή νηστείες,προσευχές,
και με χτυπήματα στο σώμα του πολύ δυνατά νομίζοντας ότι όλα αυτά είναι πολύ μικρά για να καλύψουν το μέγα αμάρτημα της αρνήσεως.Επει-
δή δεν ήθελε να τον βλέπουν ή να τον ακούν οι άλλοι κατέφυγε σε σκε-
πασμένο τόπο στους πρόποδες ενός κοντινού βουνού και εκεί,μέσα στο
χειμώνα με το φοβερό κρύο άρχισε να ασκείται εις τον ιερό πνευματικό
αγώνα.Έτσι από μέρα σε μέρα,θείος πόθος και αγάπη για το μαρτύριο στην καρδιά του άναψε.Πίστεψε τελικά ότι με το να χύσει το αίμα του για
το Χριστό θα έσβηνε εκείνη τη νοητή φλόγα που έκαψε την καρδιά του.
Ο Δημήτριος ζήτησε την άδεια από τον Πνευματικό του πατέρα να πάει στο Μωρηά για να ομολογήσει το Χριστό εκεί όπου τον αρνήθηκε.Έτσι
έφυγε και έφθασε στο Μωρηά.Ο ιερεύς πατήρ Αντώνιος κάλεσε το μάρ-
τυρα ιδιαιτέρως και αφού προσευχηθήκανε πήγε να μείνει ο Δημήτριος
στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου έξω από την Τρίπολη.Ο Δημήτριος
έμεινε ξάγρυπνος όλη την νύχτα και προσευχόνταν.Την επομένη λοιπόν
πήγε κατε`ευθείαν στο κουρείο του πρώην αφεντικού του και χαιρέτησε
τους άλλοτε συναδέλφους του με το Χριστός Ανέστη.Εκείνοι τον ρώτη-
σαν ποιός είναι.Εγώ είμαι ο Δημήτριος τους λέγει που στο καταραμένο
αυτό κουρείο αρνήθηκα το Χριστό μου.Ακούγοντας αυτά τα λόγια ένας
αιμοβόρος τούρκος πήγε τον Δημήτριο στον επίτροπο του ηγεμόνος της
πόλεως.
Αυτός άλλοτε με φοβερές φρικτές και αλλοτε με κολακείες προσπάθησε να τον φέρει πίσω στη σιχαμερή θρησκεία τους.Ο Μάρτυς έλεγε μόνο,
Χριστιανός γεννήθηκα Χριστιανός είμαι,αλλά και Χριστιανός θα πεθάνω.
Έτσι λοιπόν ο άγριος εκείνος Αγαρηνός τον στέλνει στο δικαστή.Ο Κρι-
τής με κολακείες ρώτησε τον Δημήτριο γιατί αρνείται τη λαμπρή και έ-
νδοξη πίστη τους.Ο Μάρτυς χωρίς να δειλιάσει είπε στην τουρκική γλώ-
σσα ότι Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θα πεθάνω.Ο δικαστής βλέπο-
ντας την πολλή γενναιότητα και το θάρρος του απελπισμένος τον στέλνει
στη φυλακή και κατόπιν στον ηγεμόνα.Εκεί και ο ηγεμόνας όταν το ρώ-
τησε και είδε την ακλόνιτη πίστη του,διέταξε να αποκεφαλιστεί.Με χα-
ρούμενο πρόσωπο ο Δημήτριος πήγαινε δεμένος στον τόπο της εκτε-
λέσεως.Στους χριστιανούς που συναντούσε έδιδε συνχώρεση και όταν έφτασε στον τόπο της εκτέλεσης σήκωσε ψηλά το κεφάλι και είπε:
Δόξα σοι Χριστέ μου Εσταυρωμένε που με αξίωσες τον αμαρτωλό και α-
νάξιο να φθάσω σε αυτήν την Αγία ώρα και να χύσω το αμαρτωλό μου
Αίμα για Σένα.Και ενώ οι τούρκοι θαύμαζαν το θάρρος και τη γενναιότη-
τα του μάρτυρα,ο δήμιος τράβηξε το γιαταγάνι του και με τρία χτυπήμα-
τα του έκοψε την Αγία κεφαλή του.Ήταν ημέρα τρίτη και ώρα τρεις το α-
πόγευμα της 14 Απριλίου του 1803.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ.

Ο Όσιος Γεράσιμος ο νέος και λαμπρός αστέρας της εκκλησίας μας γεν-
νήθηκε στο χωριό Τρίκαλα Κορινθίας το 1509 καταγόμενος από την ευ-
γενική οικογένεια των Νοταράδων.Νέος ακόμη επιδόθηκε με ζήλο στην
ανάγνωση της Αγίας Γραφής και των ψυχοφελών βιβλίων της εκκλησίας
μας.Στο Άγιο Όρος λαμβάνει το μέγα και αγγελικό Σχήμα και θα καταλή-
ξει στην Κεφαλλονιά,όπου ιδρύει περιώνυμη μονή.
Οι ασκητικοί του και μοναχικοί του κόποι τον κατέστησαν ουράνιο άν-
θρωπο και επίγειο άγγελο.Η μακαρία του κοίμηση έγινε το 1579 στις 15
Αυγούστου.Ο Κύριος χαρίτωσε τον Άγιο Του διά της αφθαρσίας του ιε-
ρού λειψάνου αλλά και με το θαυματουργικό χάρισμα,ιδίως στους μαστι-
ζομένους υπό των πονηρών πνευμάτων.