ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΣΟΦΟΝΙΑΣ



Ο προφήτης Σοφονίας έζησε τον 7ον αιώνα π.Χ. επί Βασιλέως Ιωσίου. Είναι ο ένατος από τους μικρούς λεγόμενους προφήτες και καταγόνταν από τη φυλή του Συμεών ή κατά άλλους του Λευί.
Στο πρώτο κεφάλαιο του προφητικού του βιβλίου απειλεί τους Ιουδαίους που παρεξέκλιναν από τον Κύριο στην ειδωλολατρία. Στο δεύτερο προφητικό του βιβλίο λέει για την καταστροφή της Γάζας, της Ασκαλώνος και πολλών ακόμη χωρών.
Στο τρίτο κεφάλαιο ελέγχει την Ιερουσαλήμ για τη διαφθορά της, αλλά και την ονομάζει επιφανή, ως κοιτίδα λυτρώσεως του ανθρώπινου γένους. Τέλος χαιρετίζει με αγαλλίαση τη μέλλουσα εμφάνιση του Κυρίου.
Αλλά ο Θεός μίλησε με το στόμα του προφήτη και είπε: Θα ξεριζώσω τους ανόμους από το πρόσωπο της γης. Θα τιμωρήσω αυτούς που παρεκλίνουν από τις εντολές του Κυρίου, αυτούς που δεν ζητούν με προσευχή τον Κύριο και δεν κρατούν Αυτόν ως στήριγμά τους.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο πρωτομάρτυρας Στέφανος


Ο πρωτομάρτυρας Στέφανος σε απεικόνιση του 6ου αιώνα μ.Χ.

Ο πρωτομάρτυρας Στέφανος ήταν Ιουδαίος. Υπήρξε ένας από τους εφτά διακόνους που εξέλεξε η πρώτη χριστιανική Εκκλησία στα Ιεροσόλυμα και χειροτόνησαν οι ίδιοι οι Απόστολοι. Έργο τους ήταν η φροντίδα των πτωχών και η διανομή των ελεημοσυνών.
Στις «Πράξεις των Αποστόλων» (κεφάλαια στ’, ζ’) χαρακτηρίζεται από τον Λουκά ως άνθρωπος «πλήρης πίστεως και δυνάμεως», ο οποίος «εποίει τέρατα και σημεία μεγάλα εν τω λαώ» (Πραξ. Στ΄, 8). Είχε δηλαδή, πίστη, δύναμη λόγου και θαυματουργική ικανότητα.

Μερικοί Εβραίοι από τη συναγωγή συζητούσαν με φανατισμό και πείσμα με το Στέφανο κι επειδή δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στη σοφία και το πνεύμα με το οποίο μιλούσε, πλήρωσαν κάποιους άνδρες να ψευδομαρτυρήσουν. Προτού ακόμα ο Στέφανος αρχίσει την απολογία του, όλα τα μέλη του συνεδρίου τον κοίταξαν και είδαν πως το πρόσωπό του έλαμπε σαν να ήταν πρόσωπο αγγέλου.

Επειδή απέδειξε με στοιχεία από τις Αγίες Γραφές την έλευση του «δικαίου» του οποίου οι Εβραίοι υπήρξαν «προδόται και φονείς» την απιστία και τη σκληροκαρδία τους, εκείνοι έφραξαν τα αυτιά τους και με ορμή τον έβγαλαν έξω από την πόλη και τον λιθοβολούσαν. Ο Στέφανος προσευχήθηκε για τους διώκτες του λέγοντας «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην». Είναι ο πρώτος μάρτυρας της χριστιανικής πίστεως (36μ.Χ.).
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 27 Δεκεμβρίου.

Πηγή κειμένου: agioseleytherios.gr

Πηγή εικόνας: Wikipedia

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ


Ο πρωτομάρτυρας Στέφανος σε απεικόνιση του 6ου αιώνα μ.Χ.

Ο άγιος Στέφανος ο αρχιδιάκονος της πρωτοχριστιανικής εκκλησίας και πρωτομάρτυρας του Χριστού ήταν Ιουδαίος, μαθητής του ξακουσμένου τότε νομοδιδάσκαλου Γαμαλιήλ. Εκείνες τις ημέρες ύστερα από την Ανάληψη του Κυρίου στους ουρανούς το πλήθος των πιστών, με το καθημερινό κήρυγμα και την όλη αγιασμένη ζωή των Αποστόλων, αυξανόταν καταπληκτικά. Η πρωτοχριστιανική Εκκλησία είχε συνήθεια σαν μία εκδήλωση της ενότητας που φέρνει το Άγιο Πνεύμα, να τελεί τις λεγόμενες «αγάπες». Δηλαδή συνεστιάσεις στο σπίτι κάποιου πιστού, όπου με δικά του έξοδα παράθετε δείπνο στους φτωχούς χριστιανούς.
Ο Στέφανος πλήρης πίστεως και δυνάμεως ανάλαβε τη θεάρεστη αποστολή του. Φρόντιζε ο μακάριος για το λαό του Χριστού με αγάπη. Ακούοντας οι Ιουδαίοι τους λόγους που κύρητε ο άγιος Στέφανος, οργίστηκαν και έφεραν τον άγιο στο συνέδριο των αρχιερέων για να δικαστεί γιατί δεν μπορούσαν να αντισταθούν στη σοφία και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος με την οποία μιλούσε. Έπειτα παρουσιάσθηκαν ψευδομάρτυρες εναντίον του αγίου όπου έλεγαν ότι τον είχαν ακούσει να βλασθημά το Θεό, τον Μωυσή και τον Ναό. Όταν άκουσαν τις συκοφαντίες για τον Άγιο Στέφανο, γύρισαν όλοι οι παρευρισκόμενοι στο συνέδριο να δουν τον κατηγορούμενο Άγιο. Και είδαν το πρόσωπο του να λάμπει σαν πρόσωπο αγγέλου. Η υπερφυσική αυτή λάμψη, μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος που αναπαυόταν στον άγιο Στέφανο, ήταν ολοζώντανο θαύμα για τους δικαστές. Όταν τον ρώτησε ο αρχιερέας εάν πράγματι αληθεύουν οι κατηγορίες, ο Στέφανος γεμάτος ειρήνη και θάρρος από την ενίσχυση του Αγίου Πνεύματος άνοιξε το στόμα του και αντί απολογίας τους έκαμε κήρυγμα.
Όταν είδε ο Στέφανος ότι τα μέλη του συνεδρίου άρχισαν να αγαναχτούν τους είπε: «Σκληροτράχηλοι και αναίσθητοι στη καρδιά και τα αυτιά σας! Πάντοτε αντιτάσεσθε εσείς στο Πνεύμα το Άγιο. Όπως οι πατέρες σας έτσι και εσείς. Ποιόν από τους προφήτες δεν καταδίωξαν οι προγονοί σας και φόνευσαν εκείνους που προανάγγειλαν τον ερχομό του Μεσσία, του οποίου τώρα εσείς έχετε γίνει προδότες και φονιάδες; Εσείς που πήρατε το νόμο που διέταξε ο Θεός με τους αγγέλους και δεν τον φύλατε».
Όταν άκουσαν αυτά τα λόγια οι Ιουδαίοι θύμωσαν τον άρπαξαν, τον έβγαλαν έξω από την πόλη, και άρχισαν να τον λιθοβολούν. Ο αγιότατος Στέφανος υφίσταται μαρτυρικό θάνατο γιατί αγαπά το Θεό με όλη την καρδιά, την ισχύ και τη διάνοια του, με όλο το είναι του. Το άγιο λείψανο του βρέθηκε μετά από όραμα ενός γέροντα τον Λουκιανό, όπου είχε δει τον άγιο Στέφανο. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 27Δεκεμβρίου και η ανακομιδή του λειψάνου του στις 2 Αυγούστου.

[ΦΩΤΗΣ]

ΟΙ 13 ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΚΑΝΤΑΡΑΣ



Tο έτος 1228, έφθασαν στην Κύπρο, δύο ευσεβείς ασκητές, από ένα μοναστήρι του Καλού Όρους, που βρίσκεται στην Παμφυλία της Μικράς Ασίας, και ονομάζονταν Ιωάννης και Κόνων.
Ήρθαν στο νησί, έτοιμοι να θυσιάσουν τους εαυτούς τους μέχρι αίματος για την αληθινή ορθόδοξη πίστη, προβάλλοντας έτσι ένα λαμπρό παράδειγμα για τους Κυπρίους που περνούσαν δύσκολα χρόνια. Οι λατίνοι κατακτητές του νησιού, επέβαλλαν αφόρητες πιέσεις, βαριές φορολογίες και επεδίωκαν τον εκλατινισμό του νησιού και την υποταγή του στον Πάπα. Οι εκπροσώποι της Λατινικής Εκκλησίας ήθελαν να υποτάξουν την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Οι δύο μοναχοί, αφού έφθασαν στη Κύπρο, ανέβηκαν στην Μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου του Μαχαιρά. Εκεί στο ησυχαστήριο της Μονής συνέχιζαν τον πνευματικό τους αγώνα. Μετά από λίγες μέρες άφησαν το μοναστήρι του Μαχαιρά αναζητώντας κάποιον άλλο τόπο ησυχίας. Έφθασαν στη Μονή του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου στον Κουτσοβέντη για να καταλήξουν πλέον και να συνεχίσουν τους αγώνες στο Μοναστήρι της Παναγίας της Κανταριώτισσας, κοντά στο κάστρο της Καντάρας.

Εκεί, λόγω της ευσέβειας τους και της ασκητικής τους ζωής, προσέλκυαν όλο και πιο πολλούς μοναχούς, πράγμα που ανησύχησε τους Λατίνους και τους ώθησε να λάβουν δραστικά μέτρα. Ο Φράγκος Αρχιεπίσκοπος, ο οποίος με τη βία σφετερίστηκε το θρόνο και έδιωξε σε εξορία τον Άγιο Νικόλαο της Στέγης στην Σολέα που ήταν ο Ορθόδοξος ποιμένας της Κύπρου, στέλνει δύο αντιπροσώπους του, τον ιεροκήρυκα Ανδρέα και τον Ηλιέρμο για να εξετάσουν τι γινόταν στο Μοναστήρι της Καντάρας.
Οι μοναχοί, τους υποδέχονται με καλοσύνη, αποδίδοντας τους μάλιστα την αρμόζουσα τιμή. Ο ιεροκήρυκας Ανδρέας, μετά από πολλές ανακριτικές ερωτήσεις- από πού ήρθαν, πότε, με ποιο τρόπο κατοίκισαν στο μοναστήρι- άρχισε να τους ρωτά από το Άγιο Ευαγγέλιο και τον Απόστολο, χωρίς να βρει κάποιο λάθος στις αποκρίσεις των πατέρων. Αφού είδε, άτι όλα τα ερμήνευαν σοφά και σωστά, τους υπέβαλε και το ερώτημα «και για εμάς που τελούμε την Θεία Λειτουργία με άζυμα, τι πιστεύετε εσείς;».

Οι 11 μοναχοί με θάρρος απάντησαν: «Εμείς ακολουθούμε επακριβώς τα λόγια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού που είπε στο Μυστικό Δείπνο. Τελούμε την Θεία Λειτουργία όπως έχουμε παραλάβει από τον Κύριον, τους Αποστόλους και τους πατέρες της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας με το άγιο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας με ένζυμο άρτο. Όσον αφορά τώρα το δικό σας φρόνημα για τον άζυμο άρτο, δεν γνωρίζουμε, γιατί ούτε από τους κύρικες του Χριστού, ούτε από τις άγιες και οικουμενικές συνόδους το παραλάβαμε. Γι' αυτό και όσοι τελούν τις ιερές μυσταγωγίες με άζυμο άρτο, ξεπέφτουν από την αλήθεια και παρερμηνεύουν τις γραφές». Μάλιστα για να αποδείξουν αυτοί οι άγιοι πατέρες την αλήθεια, πρότειναν στους Λατινόφρονες ιεροκήρυκες να τελέσουν δύο Θείες Λειτουργίες, οι μεν με ένζυμο άρτο και οι δε με άζυμο άρτο και μετά από το μυστήριο να μπουν και οι δύο παρατάξεις στην φωτιά, και όποιος μείνει απείραχτος και βγει χωρίς να πάθει καμιά βλάβη, τότε θα αποδείκνυε ποια Θεία Λειτουργία αγιάζει ο Θεός και αυτήν θα ακολουθούσαν.

Όμως αυτά εκνεύρισαν τον ιεροκήρυκα του Πάπα, που άρχισε να τους κατηγορεί ως αιρετικούς και τους έδωσε αμέσως εντολή να κατεβούν στη Λευκωσία στο Φράγκο Αρχιεπίσκοπο για να του δώσουν απολογία για όσα είπαν, δίνοντας τους λίγες μέρες προθεσμία. Στο διάστημα αυτό, οι μοναχοί ετοιμάζονταν πνευματικά, με αγρυπνίες, προσευχές, νηστείες και συχνή κοινωνία των αχράντων μυστηρίων. Ξεκίνησαν έτσι οι μοναχοί να δώσουν την μαρτυρία τους στον Φράγκο Πάπα. Οι πιστοί έτρεχαν πλήθη να τους προΰπαντίσουν για να τους ενισχύσουν και να ενισχυθούν και οι ίδιοι, παίρνοντας την ευχή τους, Μαζί με αυτούς τους 11 μοναχούς τις Παναγίας της Κανταριώτισσας, ήρθαν και ενώθηκαν και άλλοι δύο μοναχοί από το Μοναστήρι του Μαχαιρά και έτσι γίνονται 13 μοναχοί στον αριθμό.

Παρουσιάζονται μπροστά στον Λατίνο αρχιερέα και η συζήτηση περί αζύμου και άζυμου άρτου επαναλαμβάνεται. Οι 13 πατέρες μένουν ακλόνητοι στην πίστη τους, χωρίς να λογαριάσουν τις απειλές και τις φοβέρες που τους ανέγγελαν. Το μίσος και ο θυμός των Λατίνων, φτάνει στο αποκορύφωμα από την σταθερή ομολογία των πατέρων. Τότε ο Λατίνος αρχιεπίσκοπος διέταξε τριετή φυλάκιση τους.
Παρέμειναν λοιπόν στην φυλακή υπομένοντας κάθε κακουχία, θλίψη και ταλαιπωρία. Μετέτρεψαν την δυσώδη φυλακή σε πνευματικό εργαστήριο, όπου ανέπεμπαν «ως μύρον ευωδίας πνευματικής» προσευχές, δεήσεις και ψαλμωδίες. Στην διάρκεια της φυλάκισης τους, ένας απ' αυτούς κοιμήθηκε εν Κυρίω από τις ταλαιπωρίες τις σκληρής φυλακής. Το όνομα του ήταν, Θεόγνωστος.

Τότε προβλέποντας τον βέβαιο θάνατο και οι υπόλοιποι, απεφάσισαν και χειροθετήθηκαν από τον ηγούμενο της Μονής της Παναγίας της Κανταριώτισσας Ιωάννη και τον Κόνωνα αλλά και από τον Ιερεμία , και πήραν το Μέγα αγγελικό σχήμα των μεγαλόσχημων Μοναχών και πήραν τα εξής ονόματα: Μάρκος, Θεόκτιστος, Κύριλλος, Βαρνάβας, Μαξίμος, Ιωσήφ, Γερμανός, Γεράσιμος και Γεννάδιος.
Για πολλοστή φορά οδηγούνται μπροστά στο βήμα του Φράγκου αρχιερέα, όμως η πίστη και η γνώμη τους δεν αλλάζει. Οι Λατίνοι, εξοργισμένοι από την στάση τους, καταδικάζουν τους 12 σε θάνατο. Οι μοναχοί τότε προσεύχονται με υψωμένα τα χέρια στο Θεό, να τους δυναμώσει μέχρι τέλους.

Στις 19 Μαΐου του 1231, αφού τους έδεσαν πίσω από άλογα, τους έσυραν δια μέσου του ποταμού Πεδιαίου, πάνω από πέτρες και στη συνέχεια, μισοπεθαμένοι καθώς ήταν, τους έριξαν στη φωτιά «Και έτσι ετελειώθησαν οι καλλίνικοι του Χριστού μάρτυρες...».

Πηγή

[ΦΩΤΗΣ]

Οι Άγιοι επτά μάρτυρες

Οι Άγιοι Εφραίμ, Βασιλεύς, Ευγένιος, Αγαθόδωρος, Ελπιδίος, Καπίτων και Αιθέριος, είναι γνωστοί ως άγιοι επτά μάρτυρες της Ορθοδοξίας και τιμώνται στις 7 Μαρτίου. Επί της βασιλείας του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.) ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Έρμων απέστειλε τους επτά ιερομάρτυρες να διαδώσουν τον Χριστιανισμό.
Πρώτος, ξεκίνησε ο Άγιος Βασιλιάς, ο οποίος επειδή κήρυττε τον Χριστό, εκδιώχθηκε από τους ειδωλολάτρες. Όμως και πάλι προσκλήθηκε από τον ηγεμόνα του τόπου και ανέστησε, κατά τον Συναξαριστή, τον υιό του. Από το θαύμα ο ίδιος άρχοντας αλλά και πλήθος λαού πίστεψαν στον Χριστό και βαπτίσθηκαν. Οι ειδωλολάτρες όμως εξεμάνησαν και τον συνέλαβαν. Τον έδεσαν και τον έσυραν από τα πόδια, και συρόμενος πέθανε.

Αλλά και ο Άγιος Εφραίμ, ενώ δίδασκε το Ευαγγέλιο, συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες και αποκεφαλίσθηκε. Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Αγίου Βασιλιά απεστάλησαν στη Χερσώνα οι Επίσκοποι Αγαθόδωρος και Ελπίδιος ως κήρυκες του Ευαγγελίου και της πίστεως, αλλά και αυτοί φονεύθηκαν από τους άπιστους.
Ακολούθησε ο Επίσκοπος Αιθέριος, ο οποίος μόλις είδε τον εθνικό λαό εξαγριωμένο, κατέφυγε στον Μέγα Κωνσταντίνο και ζήτησε την απέλαση των ειδωλολατρών από τη Χερσώνα, πράγμα το οποίο έγινε. Αφού δε ο Άγιος ανήγειρε εκεί ναό, μετέβη στον βασιλέα, για να τον ευχαριστήσει. Όμως κατά την επιστροφή του τον συνέλαβαν και τον έπνιξαν στον ποταμό Δνείπερο.
Τότε οι Χριστιανοί της Χερσώνας ζήτησαν τότε από τον Μέγα Κωνσταντίνο να τους στείλει έναν άλλο Αρχιερέα και το έργο αυτό ανέλαβε ο Άγιος Καπίτων. Οι ειδωλολάτρες, προκαλώντας τον, του ζήτησαν να τους κάνει ένα Θαύμα ώστε να πιστούν. Ο Άγιος Καπίτων τότε, αφού φόρεσε τα αρχιερατικά του άμφια, έκανε το σημείο του Σταυρού και μπήκε μέσα σε μια αναμμένη κάμινο. Αφού έμεινε εκεί για αρκετή ώρα, βγήκε χωρίς να έχει πάθει κάτι. Βλέποντας αυτό το Θαύμα πολλοί ειδωλολάτρες, βαπτίστηκαν Χριστιανοί.
Η μνήμη και των επτά μαρτύρων τιμάται στις 7 Μαρτίου.

[ΦΩΤΗΣ]

ΟΙ ΑΓΙΟΙ 45 ΜΑΡΤΥΡΕΣ



Οι άγιοι 45 μάρτυρες μαρτύρησαν στη Νικόπολη της Αρμενίας στις αρχές του 4ου αιώνα, τον καιρό δηλαδή που αυτοκράτορας ήταν ο Λικίνιος. Κορυφαίοι από αυτούς ήταν ο Λεόντιος, ο Μαυρίκιος, ο Δανιήλ και ο Αντώνιος. Όταν ο αυτοκράτορας Λικίνιος εξέδωσε διάταγμα κατά των χριστιανών, οι μάρτυρες μόνοι τους ήρθαν στο δούκα και του φανέρωσαν ότι είναι χριστιανοί.
Σε ερώτηση του Λυσία ποιος ήταν αυτός που τους έπεισε να μην θυσιάζουν στους θεούς αυτοί απάντησαν: Ο Χριστός είναι εκείνος που μας δίδαξε και μας έπεισε να μη λατρεύουμε θεούς ανύπαρκτους και να μην προσκυνούμε τα είδωλά τους. Οργισμένος ο δούκας διέταξε και τους φυλάκισαν δεμένους χειροπόδαρα, χωρίς να τους δίδεται καθόλου ψωμί και νερό. Οι άγιοι πέρασαν τη νύχτα προσευχόμενοι. Το πρωί ο Λυσίας τους έβγαλε από τη φυλακή και τους ρώτησε εάν μετάνιωσαν και επανήλθαν στους θεούς του κράτους. Οι άγιοι με ένα στόμα απάντησαν: Είμαστε Χριστιανοί. Τότε τους έκοψαν τα χέρια και τα πόδια και τους έριξαν στη φωτιά. Η Eκκλησία μας τιμά τη μνήμη τους στις 10 Ιουλίου.

[ΦΩΤΗΣ]

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ



Οι άγιοι αυτοί κατάγονταν από τη μεγαλόπολη Ρώμη, και έζησαν την εποχή της βασιλείας των Καρίνου και Νουμεριανού το έτος 284. Ήταν αυτάδελφοι και μεταχειρίζονταν και οι δύο την ιατρική τέχνη τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τα άλογα.
Όταν συκοφαντήθηκαν στο βασιλιά Καρίνο ότι ιατρεύουν και θαυματοποιούν με τη χρήση μαγείας, προσήλθαν και παραδόθηκαν. Όταν ο βασιλιάς τους απείλησε να τους βασανίσει εάν δεν αρνιότουσαν το Χριστό, τότε ασθένησε βαριά, για να γιατρευτεί στη συνέχεια από τους αγίους.
Τότε αυτός όσο και οι οικιακοί του, πίστευσαν στο Χριστό. Εξαιτίας αυτού γεγονότος οι άγιοι φθονήθηκαν από τον διδάσκαλο της ιατρικής τους τέχνης, ο οποίος τους ανέβασε σε ένα βουνό με σκοπό δήθεν να μαζέψουν ιατρικά βότανα. Εκεί ο δόλιος τους λιθοβόλησε με πέτρες, οπότε οι
άγιοι παρέδωσαν την ψυχή τους στον Κύριο που τόσο αγάπησαν. Η Εκκλησίας μας εορτάζει την μνήμη τους την 1η Ιουλίου.

[ΦΩΤΗΣ]

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑΣ



Στις 11 Ιουνίου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη των δύο αποστόλων Βαρθολομαίου ενός των δώδεκα, και του Βαρνάβα, ενός εκ των εβδομήκοντα.
Ο άγιος Βαρθολομαίος κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Ινδούς και είχε μαρτυρικό τέλος. Εσταυρώθει παρά των απίστων σημειώνει ο Συναξαριστής.
Ο άγιος Βαρνάβας καταγόνταν από την Κύπρο και υπήρξε συνέκδημος του αποστόλου Πέτρου. Κήρυξε στα Ιεροσόλυμα, τη Ρώμη, την Αλεξάνδρεια και την Κύπρο, όπου ελιθοβολήθη υπό των εκεί Ιουδαίων και Ελλήνων και έπειτα παρεδόθη εις το πύρ.

[ΦΩΤΗΣ]

Οι άγιοι «Βαλεντίνοι» της Ορθοδοξίας!



Στις 13 Φεβρουαρίου, μια ημέρα πριν από την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, τιμά η ορθόδοξη Εκκλησία τους δικούς της αποστόλους Ακύλα και Πρίσκιλλα, που θεωρούνται ή ορθόδοξη απάντηση στον καθολικό Βαλεντίνο. Ένα αγαπημένο ζευγάρι Ιουδαίων που μαρτύρησαν την εποχή του Νέρωνα και η μνήμη τους γιορτάζεται στις 13 Φεβρουάριου
Όταν εκδιώχθηκαν από την Ρώμη όλοι οι Ιουδαίοι, λόγω των αναταραχών που γινόντουσαν μεταξύ τους στις συναγωγές για τον Ιησού, ο Ακύλας, που ήταν σκηνοποιός στο επάγγελμα και η γυναίκα του Πρίσκιλλα αναγκάστηκαν και αυτοί να φύγουν για την Κόρινθο. Το κανονικό όνομα της Πρίσκιλλας ήταν Πρίσκα που στα λατινικά θα πει Εκλεκτή (priscus = εκλεκτός).
Στην Κόρινθο τους συναντάει ο Απόστολος Παύλος και όπως αναφέρεται στις Πράξεις ΙΗ: «... Αχώρησε από την Αθήνα και ήρθε στην Κόρινθο. Και βρήκε κάποιον Ιουδαίο με το όνομα Ακύλας, Πόντιος στο γένος, που είχε έρθει πρόσφατα από την Ιταλία, και την Πρίσκιλλα τη γυναίκα του, γιατί είχε διατάξει ο Κλαύδιος να αναχωρήσουν όλοι οι Ιουδαίοι από τη Ρώμη, και προσήλθε σ αυτούς. Και επειδή ήταν ομότεχνος, έμενε κοντά τους και εργαζόταν, γιατί ήταν σκηνοποιοί στην τέχνη ...»

Ο Απόστολος Παύλος μένει τους για 16 μήνες και τους διδάσκει Τον λόγο Του Ιησού. Στη συνέχεια τον ακολουθούν στην Έφεσο της Μικράς Ασίας όπου ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα αγαπημένοι και ευσεβείς, διαδίδουν τον Χριστιανισμό. Από εκεί επιστρέφουν στη Ρώμη για να συνεχίσουν να διδάσκουν τον λόγο του θεού, μέχρι τον μαρτυρικό τους θάνατο .

Ο Ακύλας και η Πρίσκιλα έμειναν ενωμένοι και αγαπημένοι μέχρι και την τελευταία στιγμή αφού σύμφωνα με την Ακολουθία του Όρθρου: «Τμηθέν γύναιον Ακύλας φησί βλέπων, Ούκ ανδριουμαι προς τομήν ανήρ κάρας;», δηλαδή όταν ο Ακύλας είδε την γυναίκα του να αποκεφαλίζεται και να μαρτυρεί είπε: «Μπορώ να μην φανώ άνδρας εγώ, ανάλογα προς την γυναίκα μου ανδρείος και πρόθυμος για αποκεφαλισμό για την Πίστη του Χριστού;» και την ακολούθησε στον θάνατο!

Πηγή

[ΦΩΤΗΣ]

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΙΚΟΣΙ ΕΞΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Στις 26 Μαρτίου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη των είκοσι έξι μαρτύρων, οι οποίοι μαρτύρησαν ομαδικά τον 4ο αιώνα. Ανάμεσά τους δύο ιερείς, πέντε αδέλφια, παιδιά του ενός ιερέα και ένας μοναχός.
Ο Συναξαρίστης μας πληροφορεί σχετικά με τον τρόπο που μαρτύρησαν. Για του Χριστού την ομολογία έλαβαν διά πυρός τον άφθαρτο στέφανο του μαρτυρίου από τον βασιλιά Ιουγγουρίχο, ο οποίος κατέκαυσε την Εκκλησία όπου βρίσκονταν οι είκοσι έξι μάρτυρες. Η θυσία αυτών των Μαρτύρων εντυπωσιάζει και συγκινεί.
Αξιοπρόσεκτη επίσης είναι η σύμπτωση του αριθμού των Μαρτύρων με την ημερομηνία 26 Μαρτίου.