Κυριακὴ Τελώνου καὶ Φαρισαίου

[Φωτεινή]

«Φαρισαίου φύγωμεν υψηγορίαν»



π. Νικολάου Χριστοδούλου

Το Τριώδιο, η πνευματικότερη και κατανυκτικότερη περίοδος της Εκκλησίας μας, ανοίγει τις πύλες της με την υπέροχη παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Μια παραβολή, η οποία μαζί με την παραβολή του Άσωτου Γιου (ή καλύτερα του Σπλαχνικού Πατέρα), που διαβάζεται τη δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου, συγκεφαλαιώνουν όλο το νόημα και την ουσία της πνευματικής ζωής. Με τον τρόπο αυτό έρχεται η Εκκλησία μας, σαν στοργική μητέρα που καθοδηγεί τα παιδιά της, να μας υποδείξει τη μεγάλη αρετή της ταπείνωσης, τη βάση και προϋπόθεση της ευσέβειας και κάθε αρετής και να μας κάνει να αποστραφούμε την υπερηφάνεια, την υψηλοφροσύνη, την έπαρση, το αλαζονικό φρόνημα, με άλλα λόγια το «Φαρισαϊσμό» (όρος που προέρχεται από τον Φαρισαίο και ταυτίζεται με την υποκρισία και τον εγωισμό).

Λέγεται ότι η προσευχή είναι «το θερμόμετρο της ευσέβειας», το κριτήριο της γνησιότητάς της. Έτσι ο Κύριος, μας παρουσιάζει μέσα στον Ναό προσευχόμενους, δύο χαρακτηριστικούς τύπους :

Ενός Φαρισαίου, που εκπροσωπούσε την εποχή εκείνη την συμμόρφωση στον «Νόμο» και ενσάρκωνε την πρακτική ευσέβεια και
Ενός Τελώνη, που στα μάτια του λαού ήταν η ενσάρκωση της εκμετάλλευσης, της αδικίας και της αμαρτωλότητας.

Με την αντίθεση αυτή, ο Κύριος αποκαλύπτει ενώπιον μας την αρρώστια της φαινομενικής ευσέβειας, που δεν είναι άλλη από την υποκρισία. Ο Φαρισαίος απαριθμεί στον Θεό τα προτερήματα και τις αρετές του. Δείχνει αυτοπεποίθηση και αυταρέσκεια, αναφέροντας τις (δήθεν) αρετές του και συγκρίνοντας τον εαυτό του με τους άλλους. Έτσι βρίσκει τον εαυτόν του τέλειο, όπως τον θέλει ο Θεός και τον βαθμολογεί με άριστα. Βλέπει τις «καλές του πράξεις» ως προσωπικά του κατορθώματα και θεωρεί, ότι του αξίζει ο δίκαιος έπαινος. Η αυταρέσκεια, όμως, τον οδηγεί στην κατάκριση, τόσο των άλλων ανθρώπων, που τους χαρακτηρίζει άρπαγες, άδικους, μοιχούς, όσο και του συμπροσευχόμενου του Τελώνη. Αποδεικνύεται, με τον τρόπο αυτό, πόσο αντικοινωνικός καταντά ο εγωιστής και υποκριτής άνθρωπος.

Η τακτική που ακολουθεί ο Φαρισαίος δεν αλλοτριώνει μόνο την συνείδηση και την κοινωνική συμπεριφορά του ανθρώπου. Έχει βαρύτατες σωτηριολογικές συνέπειες. Μετατοπίζει το κέντρο της σωτηρίας μας από τον Θεό, στον εαυτό μας. Μας εμποδίζει να διακρίνουμε το έλεος του Θεού και την απερίγραπτη Αγάπη Του. Μας κάνει να προσέχουμε μόνο τα «καλά μας έργα» και οδηγούμαστε, έτσι, στην αυτοδικαίωση και στην αυτοσωτηρία. Αλλά αυτό τελικά καταντά μια πρακτική μορφή αθεΐας. Δεν ζητάμε το έλεος του Θεού που θα μας σώσει. Δεν έχουμε ανάγκη την ευσπλαχνία Του. Διότι θα μας σώσουν τα καλά μας έργα. Ο Θεός μένει έξω από την ζωή μας και η πίστη ότι ο Θεός αποτελεί την μοναδική δύναμη και ελπίδα στη ζωή μας καταντά σταδιακά περιττή.

Αν ο «Φαρισαϊσμός» σκοτώνει την γνήσια θρησκευτικότητα και αλλοιώνει την αληθινή ευσέβεια, η συναίσθηση ότι δεν είμαστε παρά «ανάξιοι χρεώστες στην Θεία Αγάπη», συναίσθηση που γεννιέται μόνο σε ταπεινές καρδιές, είναι η αρχή και το θεμέλιο της εν Χριστώ σωτηρίας μας. Τα καλά μας έργα θα πρέπει να είναι άμεση συνέπεια της εν Χριστώ ανακαινίσεώς μας και μια φιλότιμη ανταπόκριση στην άφατη αγάπη του Θεού και στην υπέρτατη Σταυρική θυσία του Υιού Του.

Δίκαια, λοιπόν, η Εκκλησία κατά την διάρκεια του Κατανυκτικού Τριωδίου έρχεται να μας υπενθυμίσει τις βασικές προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής και να μας υπογραμμίσει την ανάγκη μεταποίησης του «Φαρισαϊκού φρονήματος» σε «τελωνικό φρόνημα». Γι’ αυτό προτρέπει τους πιστούς: «Φαρισαίου φύγωμεν (ας αποφύγουμε) υψηγορίαν και Τελώνου μάθωμεν το ταπεινόν εν στεναγμοίς» (Τροπάριο του Όρθρου της Κυριακής του Τελώνου και Φαρισαίου).

Ο ταπεινός άνθρωπος γίνεται «διάφανος» στην χάρη του Θεού. Αφήνει ανοιχτή την πόρτα της ψυχής του για να μπεί μέσα του και να αρχίσει να εργάζεται το Άγιο Πνεύμα. Καμμία άλλη αρετή δεν μπορεί να κατορθωθεί χωρίς την ταπείνωση. Κατά τους Αγίους Πατέρες η ταπείνωση είναι η βάση και το «αρμόδεμα» όλων των αρετών, γι’αυτό και αποτελεί τον πιο σύντομο δρόμο για τον Παράδεισο.

Πηγή: http://www.isagiastriados.com

[Achilleas]

Κυριακὴ Τελώνου καὶ Φαρισαίου:Οι δύο τύποι πιστών ανθρώπων.



«Θεέ μου, σπλαχνίσου με, τὸν ἁμαρτωλό». Σήμερα ἀκοῦμε ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ μετανοημένου τελώνου τὴν πιό γλυκιὰ καὶ ἀποτελεσματικότερη προσευχή. Λίγα λόγια μὲ πολλὴ οὐσία. Ἡ φλυαρία δὲν ταιριάζει σὲ ἀνθρώπους ποὺ συναισθάνονται τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν νὰ πιέζῃ τὴν ψυχή. Τί νὰ ἀπολογηθῇ ὁ κατάδικος; τί παραπάνω νὰ πῇ ὁ ἔνοχος; Ξέρει πὼς ἔσφαλε, ὁμολογεῖ ὅτι ἁμάρτησε· πόσο νὰ ὡραιοποιήσῃ τὰ πράγματα; πόσο νὰ δικαιολογήσῃ τὸν ἀδικαιολόγητο ἑαυτό του;

Συντετριμμένος ὤν, ὁ τελώνης τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου δὲν ἐπιζητεῖ κάτι παραπάνω ἀπὸ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι γνώστης τῆς ἐσωτερικῆς του καταστάσεως, συγκεντρωμένος στὰ βάθη τῆς ψυχῆς του καὶ ἐπικεντρωμένος σὲ αὐτὸ ποὺ ἔχει ἀνάγκη.

Ὁ φαρισαῖος δὲν ἔχει αὐτὰ τὰ στοιχεῖα. Βλέπει τὸ φαίνεσθαι, ὄχι τὸ εἶναι του. Δὲν ψάχνει βαθύτερα, γιατὶ τὸν τρομάζει ἡ ἰδέα πὼς θὰ ἀνακαλύψῃ ἐντὸς του τὸ τέρας τῆς ἁμαρτίας. Τοῦ ἀρκεῖ αὐτὸ τὸ τέρας νὰ εἶναι κρυμμένο καλά. Φοβᾶται νὰ τὸ προκαλέσῃ σὲ δημόσια μονομαχία, γιατὶ ἡ δημοσιοποίηση αὐτοῦ τοῦ τέρατος εἶναι τελικὰ δημοσιοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ του, ὅπερ συνεπάγεται τὸν ἐξευτελισμὸ καὶ τὴν ντροπή. Ἡ ἄμυνά του ἀπέναντι στὸν τερατώδη ἁμαρτωλὸ ἑαυτό του εἶναι ἡ ὡραιοποίηση τῆς φρικτῆς του εἰκόνος, ποὺ καὶ ὁ ἴδιος δὲν ἀντέχει νὰ τὴν βλέπῃ, ὁ ἐξωραϊσμὸς τῆς ἔξω ὑπάρξεως. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε χρειάζεται νὰ τὸ ἐπιβεβαιώσῃ. Ἴσως, ἀδελφοί μου, ὁ φαρισαῖος νὰ μὴν πολυνοιάζεται γιὰ τὸ τί θὰ πῇ ὁ κόσμος, πιθανὸν νὰ μὴν εἶχε καὶ κανένα στὸ ναὸ ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἴδιο καὶ τὸν τελώνη. Οὔτε γιὰ τὸν Θεὸ πολυενδιαφέρεται κατὰ βάθος, γιατὶ γαλουχήθηκε μὲ τὴν διδασκαλία ὅτι Ἐκεῖνος γνωρίζει τὰ πάντα. Τὸν ἐνδιαφέρει ὅμως νὰ πείσῃ τὸν ἑαυτό του ὅτι εἶναι ἠθικὸς καὶ ἀκέραιος. Ἀνασύρει ἀπὸ τὴν μνήμη τὶς ἀρετές του ἀπὸ ἀνάγκη νὰ παραμείνῃ ἐνάρετος, ποὺ βεβαίως μπορεῖ καὶ νὰ εἶναι. Ὅμως ἡ οὐσία δὲν εἶναι αὐτή. Κανεὶς δὲν πρέπει νὰ τὸν κατηγορῇ γιὰ τὴν ἀρετή του. Ὡστόσο κάνει ἕνα λάθος, ἴσως μόνο ἕνα, ἀλλὰ ἐξάπαντος μεγάλο. Κρίνει καὶ συγκρίνει· συγκρίνει τὸν ἑαυτό του μὲ τὸν τελώνη, τὸν ὁποῖον εἶναι βέβαιος ὅτι ξεπερνᾶ. Καὶ αὐτὸ τὸ κάνει, πάλι μὲ σκοπὸ νὰ ὑποστηρίξῃ τὴν αὐτοδικαίωσή του, νὰ ἐπιστηρίξῃ τὴν αὐτοεκτίμησή του. Ἀπολαμβάνει τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου, θαυμάζει τὸν ὑπέροχο κλειστὸ τάφο του καὶ τὴν δυσωδία τὴν αἰσθάνεται ἀπὸ τοὺς ἀνοικτοὺς τάφους τῶν ἄλλων.

Ὁ τελώνης ὅμως δὲν περιμένει δικαίωση οὔτε ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, οὔτε καὶ ἀπὸ τὸν Θεό. Περιμένει μόνον ἔλεος, γι’ αὐτὸ καὶ ἔρχεται ἡ δικαίωση. Λέει ἕνα ὄμορφο τραγούδι, ὅτι τὰ πιό ὡραῖα πράγματα, ἔρχοντ’ ἐκεῖ ποὺ δὲν τὰ περιμένεις. Καὶ πράγματι, ὁ τελώνης γίνεται ἀποδέκτης τοῦ πιό ὡραίου πράγματος, τοῦ θείου ἐλέους. Κερδίζει τὴν συμπάθεια τοῦ Θεοῦ, γιατὶ Ἐκεῖνος «ταπεινοῖς δίδωσι χάριν». Εἶναι ταπεινὸς ὁ τελώνης, ἐπειδὴ ξέρει ὅτι εἶναι ὅλα ὅσα τοῦ ἀποδίδει ὁ φαρισαῖος, ἅρπαγας, ἄδικος, μοιχός, καὶ δὲν ἀμφιβάλλει γι’ αὐτό, παρότι προσέρχεται στὸ ναὸ μετανοημένος.

Ἡ σημερινὴ παραβολὴ παρουσιάζει τοὺς δύο τύπους τῶν πιστῶν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Ἀπὸ τὴ μιὰ ὅσοι αἰσθάνονται ἱκανοποιημένοι μὲ τὸν ἑαυτό τους στὴ σχέση τους μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἑαυτό τους, ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅσοι αἰσθάνονται πολὺ ἁμαρτωλοὶ καὶ δὲν τολμοῦν νὰ σηκώσουν τὸ βλέμμα τους στὸν οὐρανό ἢ καὶ νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὸ ποιὸν τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Καὶ οἱ δύο παραπάνω τύποι πιστῶν ἀνήκουν σὲ ἐκείνους ποὺ εἶναι καὶ κοντά, ἀλλὰ καὶ μακρυὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, καὶ ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἰδιαιτέρως ὅμως τὸν σκόπελο τὴς φαρισαϊκῆς αὐτοδικαίωσης πρέπει νὰ προσέξουμε ὅσοι ἔχουμε στενὴ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ νικήσουμε τὰ πάθη μας.
Πολλὲς φορὲς οἱ νίκες καὶ οἱ ἐπιτυχίες τῆς πνευματικῆς ζωῆς μᾶς καθηλώνουν στὸ βάθρο καὶ νομίζουμε πὼς εἴμαστε σπουδαῖοι νικητές. Ὄχι πὼς εἶναι κακὸ νὰ νικᾷς τὰ πάθη σου, πρὸς Θεοῦ! Ἴσα ἴσα εἶναι τὸ σημαντικότερο στὸ πνευματικὸ στάδιο. Οὔτε εἶναι κακὲς οἱ ἀρετὲς τοῦ φαρισαίου. Κάθε ἄλλο! Ὅμως ὁ τελικὸς σκοπὸς ὅλων τῶν ἀρετῶν εἶναι ἡ ὑψιπετήεσσα μετάνοια. Αὐτὴ δικαιώνει καὶ τὶς ὅποιες ἀρετές. Κι ἂν ὁ φαρισαῖος δὲν δικαιώθηκε, ἦταν ἐπειδὴ κατὰ βάθος ἀπεχθανόταν τὴν μετάνοια, γιατὶ τὴν καταλάβαινε ὡς ἔλεγχο κι ὄχι ὡς στεφάνι τῆς ἀρετῆς του.

Πόσο ὡραῖος στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ φαίνεται ἐκεῖνος ποὺ μπορεῖ νὰ συνδυάσῃ καὶ τὰ δύο, ἀρετὲς καὶ μετάνοια. Ἀλλὰ κι ἂν εἶναι νὰ προτιμήσουμε ἕνα ἀπὸ τὰ δύο, ἂς εἶναι τὸ δεύτερο, αὐτὸ ποὺ εἶχε ὁ τελώνης. Γιατὶ τὸ πρῶτο μόνο του δὲν μᾶς σῴζει. Ἐνῷ τὸ δεύτερο καὶ μόνο του ἔστειλε ἀνθρώπους στὸν παράδεισο καὶ τοὺς κατέστησε φίλους τοῦ Θεοῦ, κληρονόμους τῆς αἰώνιας ζωῆς.


π. Στυλιανός Μακρής

Πηγή: Ορθόδοξα Ωφελήματα: Κυριακὴ Τελώνου καὶ Φαρισαίου:Οι δύο τύποι πιστών ανθρώπων. http://orthodoxa-ofelimata.blogspot.com ... z2skwIlA8b

[Φωτεινή]

Το ύψος του Τελώνη και το βάθος του Φαρισαίου



π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Η παραβολή του Τελώνη και Φαρισαίου δείχνει δύο δρόμους, τον ένα της καταστροφής και τον άλλο της σωτηρίας. Δεν είναι τυχαίο που οι Πατέρες της Εκκλησίας μας όρισαν με αυτή την παραβολή ν’ αρχίζει η μεγάλη κατανυκτική περίοδος του Τριωδίου, η οποία τελειώνει τη νύκτα του Μ. Σαββάτου πριν τον «Καλό Λόγο».

Γιατί η περίοδος αυτή, ως προετοιμασία για το Πάσχα, έχει έντονο το στοιχείο της μετάνοιας όχι, βέβαια, ως μεταμέλειας αλλά ως επιθυμίας και ενεργοποίησης νέας ζωής, της ζωής του Θεού. Με αυτή την έννοια, ο άνθρωπος που μετανοεί βρίσκεται μπροστά σε δύο αβύσσους: την άβυσσο της δικής του αμαρτωλής κατάστασης και την άβυσσο του Θείου Ελέους «Άβυσσος άβυσσον επικαλείται».

Η θέα του αμαρτωλού εαυτού μας, αναγκαία για μετάνοια, δεν είναι εύκολη κίνηση. Γιατί θα βρεθούμε μπροστά στην αθλιότητα της ύπαρξής μας, στο χάος του είναι μας, τη συνειδητοποίηση του μέσα μας σκότους, ίδιον της κόλασης. Γι’ αυτό και για να βρεθεί ο άνθρωπος σ’ αυτή τη θέα χρειάζεται το Θείο Φως, όπως ένα σκοτεινό, γεμάτο ακαθαρσίες δωμάτιο για να φανεί το τι περιέχει χρειάζεται φως∙ κι όσο πιο δυνατό φως υπάρχει τόσο πιο λεπτομερέστερα βλέπουμε.

Στη θέα, λοιπόν, του μέσα μας κόσμου, εύκολα μπορούμε να απελπιστούμε. Ο Ιούδας βρέθηκε σ’ αυτή την κατάσταση και χωρίς ελπίδα, ένεκα εγωισμού, αυτοκτόνησε. Ο Τελώνης της παραβολής ήταν σ’ αυτή την οριακή θέα του εαυτού του, ώστε «δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό». Η εκ βάθους κραυγή του «ὁ Θεός, ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ», εξέφραζε τον πόθο του να εγκαταλείψει τον εαυτό του, όπως ήταν, στα χέρια του Θεού του. Ο πόνος του φαινόταν από το ότι «ἔτυπτεν εἰς τό στῆθος αὐτοῦ», ως μια προσπάθεια να νικηθεί ο πόνος της ψυχής από τον πόνο του σώματος. Γιατί, όντως, ο πόνος του αμαρτωλού που μετανοεί μοιάζει με τον πόνο της μάνας που χάνει ό,τι πολύτιμο έχει στον κόσμο.

Από την άλλη, ο Φαρισαίος έβλεπε την καλή θέα του εαυτού του και ξεδίπλωνε ενώπιον του Θεού τις αρετές του. Η σωτηρία του δεν προερχόταν από το Θεό αλλά από τον καλό εαυτό του. Η αυτοπεποίθησή του δεν άφηνε χώρο στο «Θεό των μετανοούντων» γι’ αυτό και τον αγνοούσε. ΄Εφυγε «εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ» μόνος, χωρίς Θεό, βιώνοντας την κόλασή του ντυμένη με ψευδαισθήσεις παραδείσου.

Όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς, την παραβολή αυτή την είπε ο Κύριος σε κάποιους που «πεποιθότες ἐφ ἑαυτοῖς ὅτι εἰσί δίκαιοι» περιφρονούσαν και απέρριπταν τους άλλους.

Φαίνεται πως ο Φαρισαϊσμός δεν θα πάψει να είναι ο πειρασμός των «ευσεβών χριστιανών» και ο Τελωνισμός η βεβαιότητα στους άσωτους και «εκτός της Εκκλησίας» ότι έχουν ελπίδα σωτηρίας. Καμία αρετή και κανένα χάρισμά μας δεν δικαιώνει την αυτοπεποίθησή μας για σωτηρία. Όπως και καμία αμαρτία δεν βεβαιώνει, για κανένα άνθρωπο, ότι οδηγεί στην απώλεια.

Η μετάνοια, που αρχίζει με την εγκατάλειψη του εαυτού μας στα χέρια του Θεού, ως του μόνου λυτρωτή και σωτήρα, είναι η μόνη οδός που μας μεταφέρει από το θάνατο της αμαρτίας στη ζωή του Θεού και μας προσφέρει τη χαρά της Ανάστασης.

Πηγή: http://www.isagiastriados.com

[gkou]

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014
Το ευαγγέλιο της Κυριακής
ΤΟ ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ
Κεφ. ιη΄ (18 )
Στιχ: 10-14. Η παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου.

10 ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης.
11 ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης·
12 νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι.
13 καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.
14 λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.
Σύντομη ερμηνεία
10 Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στο ιερό για να προσευχηθούν∙ ο ένας ήταν Φαρισαίος και ο άλλος τελώνης.
11 Ο Φαρισαίος στάθηκε όρθιος ,για να φαίνεται καλά, και προσευχόταν προς τον εαυτό του και για τον εαυτό του με τα εξής λόγια: Σ’ ευχαριστώ , Θεέ μου, διότι δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους, που είναι άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και σαν αυτόν εκεί τον τελώνη. Ενώ δηλαδή όλοι οι άλλοι είναι ένοχοι και αξιοκατάκριτοι , εγώ είμαι ο μόνος ανένοχος. Σ’ ευχαριστώ λοιπόν, διότι δεν βλέπω στον εαυτό μου τις τόσες κακίες που έχουν οι άλλοι.
12 Έχω όμως και αρετές: Νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα, κάθε Δευτέρα και Πέμπτη. Δίνω το ένα δέκατο απ’ όλα εκείνα που αποκτώ, ακόμη κι από τα πιο μικρά και τιποτένια, για τα οποία δεν επιβάλλει ο νόμος τη «δεκάτη».
13 Ο τελώνης , αντίθετα, στεκόταν μακριά από το θυσιαστήριο όπου καίγονταν οι θυσίες , και δεν είχε την τόλμη όχι μόνο τα χέρια του αλλά ούτε τα μάτια του να σηκώσει επάνω προς τον ουρανό. Αλλά χτυπούσε συνεχώς το στήθος του, που περιέκλειε την αμαρτωλή και ακάθαρτη καρδιά του, και έλεγε: Κύριε και Θεέ, σπλαχνίσου με και συγχώρησέ με τον αμαρτωλό.
14 Σας βεβαιώνω ότι αυτός ο περιφρονημένος τελώνης κατέβηκε από το ιερό και πήγε στο σπίτι του αθωωμένος και δικαιωμένος από τον Θεό και όχι ο Φαρισαίος εκείνος. Δικαιώθηκε λοιπόν ο τελώνης και κατακρίθηκε ο Φαρισαίος, διότι όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί από τον Θεό και θα κατακριθεί. Αντίθετα όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί και θα τιμηθεί από τον Θεό.

Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»