ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ

[ΦΩΤΗΣ]

141. Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ
Ο Υιός είναι μέσα στον Πατέρα και το Πνεύμα μέσα στον Υιό και ο Πατήρ μέσα και στους δύο. Με την πίστη γνωρίζει ο άνθρωπος όλα τα αόρατα και νοούμενα. Και πίστης είναι η θεληματική συγκατάθεσης της ψυχής.

[ΦΩΤΗΣ]

142. ΟΙ ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΗΔΟΝΕΣ ΑΙΤΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ
Όπως ακριβώς εκείνοι που αναγκάζονται, σε διάφορες περιστάσεις ή ανάγκες, να κολυμπούν στα μεγάλα ποτάμια, αν δεν τα χάσουν, διασώζονται γιατί, κι' αν είναι ορμητικά τα ρεύματα, έστω κι' αν παρ' ολίγον να ρουφηχτούν, αν πιαστούν σ' οτιδήποτε φυτρωμένο στις όχθες, γλιτώνουν. Όσοι όμως βρεθούν μεθυσμένοι, έστω κι' αν χίλιες μύριες φορές τέλεια έμαθαν να κολυμπούν, επειδή νικώνται από το κρασί, το ρεύμα τους παρασύρει κάτω απ' το νερό και διαγράφονται από τους ζωντανούς.
Κατά τον ίδιο τρόπο και η ψυχή, όταν μπλεχθεί στα σύρματα και στους περισπασμούς των ρευμάτων της ζωής, εάν δεν έλθει στα συγκαλά της, αφού ξεζαλιστεί από την κακία της ύλης και δεν εννοήσει ότι μολονότι είναι θεία και αθάνατη, όμως συνεδέθη, για να δοκιμαστή, με την ολιγόχρονη, πολύπαθη και θνητή ύλη του σώματος, μέλλει να παρασύρεται από τις σωματικές ηδονές στην καταστροφή, καταφρονώντας τον εαυτό της και μεθυσμένη από την αγνωσία (του Θεού) μιας και δεν θ' αντιλαμβάνεται την κατάστασή της, ούτε θα βοηθάει τον εαυτό της, αφανίζεται και βρίσκεται έξω από τους σωζόμενους. Διότι πολλάκις το σώμα μας συμπαρασύρει σαν ποτάμι προς απρεπείς ηδονές.

[ΦΩΤΗΣ]

143. ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΤΑ ΠΑΘΗ
Η λογική ψυχή, μένοντας αμετακίνητη στην καλή προαίρεση (διάθεση), χαλιναγωγεί σαν τ' αλόγα το θυμικό και το επιθυμητικό και νικώντας τα ακαταλόγιστα πάθη της, τα περισφίγγει και καταβάλλοντος τα στεφανώνεται και αξιώνεται να έχει κατοικία στους ουρανούς.
Αυτό είναι έπαθλο νίκης και των κόπων, που λαμβάνει από τον Θεό που την έκτισε.

[ΦΩΤΗΣ]

144. Η ΠΙΣΤΗ ΨΥΧΗ ΔΕΝ ΘΟΡΥΒΕΙΤΑΙ
Η αληθινά λογική ψυχή, βλέποντας τις ευτυχίες των πονηρών και την ευημερία των αναξίων δεν θορυβείται, σαν φαντάζεται τις απολαύσεις τους στη ζωή αυτή, όπως οι ασυλλόγιστοι άνθρωποι.
Διότι γνωρίζει πολύ καλά και της τύχης το άστατο και του βίου το άδηλο και της ζωής το ολιγοχρόνιο και της δικαιοσύνης του Θεού το αδωροδόκητο και πιστεύει η ψυχή αυτή ότι, ακόμη και για την αναγκαία τροφή της ο Θεός δεν παραμελεί.

[ΦΩΤΗΣ]

145. Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΑΥΣΕΩΝ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Η ζωή του σώματος και η απόλαυσης του βίου τούτου, μέσα σε πολύν πλούτο και σε εξουσία, καταντούν θάνατος της ψυχής. Ενώ ο κόπος και η υπομονή και η μετ' ευχαριστίας στέρησης και ο θάνατος (νέκρωσης) του σώματος, είναι ζωή και αιώνια τροφή (απόλαυσης) της ψυχής.

[ΦΩΤΗΣ]

146. Η ΕΚΛΟΓΗ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ
Η λογική ψυχή, καταφρονώντας την υλική κτίση και την ολιγόχρονη ζωή, εκλέγει και προτιμά την ουράνια απόλαυση και την αιώνια ζωή, που την παίρνει από το Θεό με τη χρηστή πολιτεία (συμπεριφορά).

[ΦΩΤΗΣ]

147. ΜΟΛΥΝΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΚΑΚΗ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΗ
Όσοι φορούν ρούχα βουτηγμένα στη λάσπη, λερώνουν τα ρούχα αυτών που θ' ακουμπήσουν επάνω τους. Κατά τον ίδιο τρόπο και οι κακής προαιρέσεως, που ακολουθούν στραβό δρόμο στη ζωή, όταν συναναστρέφονται με τους απλοϊκώτερους και τους μιλούν λόγια άπρεπα, μολύνουν σαν βόρβορος με την ακοή την ψυχή τους.

[ΦΩΤΗΣ]

148. ΑΡΧΗ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΧΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ
Αρχή αμαρτίας είναι η επιθυμία, με την οποία χάνεται η λογική ψυχή. Αλλά αρχή σωτηρίας και βασιλείας των ουρανών, γίνεται στην ψυχή η αγάπη.

[ΦΩΤΗΣ]

149. ΣΑΝ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΗ Η ΑΜΕΛΗΣ ΨΥΧΗ
Όπως το παραμελημένο χάλκωμα, που δεν το περιποιείται κανείς, σαπίζει πεταμένο και αχρησιμοποίητο από τη σκουριά, γίνεται άχρηστο και σιχαμερό, κατά τον ίδιο τρόπο και η αργή ψυχή, που δεν φροντίζει για τη χρηστή πολιτεία και για την επιστροφή προς τον Θεό, φθείρεται κι' αυτή, όπως ο χαλκός από τη σκουριά και καταντά ποταπή και άχρηστη προς σωτηρία, επειδή χωρίζει τον εαυτό της, με τις πονηρές πράξεις του σκότους, από τη σκέπη και προστασία του Θεού και έτσι σωρεύεται επάνω της η κακία, που μαζεύεται σαν σκουριά επάνω στην ύλη του σώματος, από την (πνευματική) αδιαφορία της.

[ΦΩΤΗΣ]

150. ΑΓΑΘΟΣ, ΑΠΑΘΗΣ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ
Ο Θεός είναι αγαθός και απαθής και αμετάβλητος. Εάν κανείς θεωρεί εύλογο και αληθινό ότι δεν μεταβάλλεται ο Θεός, αλλά απορεί:
Πως χαίρει με τους αγαθούς και αποστρέφεται τους κακούς, οργίζεται με όσους αμαρτάνουν και γίνεται ίλεως όταν λατρεύεται;
Είναι πρέπον να ειπούμε, ότι ο Θεός ούτε χαίρει ούτε οργίζεται, διότι το να χαίρει κανείς και να λυπάται είναι πάθος, ούτε με δώρα κολακεύεται, διότι θα νικιόταν από την ηδονή. Δεν είναι σωστό και δίκαιον, να επηρεάζεται το θείον, ευμενώς ή δυσμενώς, από τα ανθρώπινα πράγματα. Αλλά ο Θεός είναι αγαθός. Μόνον ωφελεί και ουδέποτε βλάπτει. Μένει πάντα ο ίδιος.
Εμείς όμως, μένοντας αγαθοί, επειδή έτσι Του μοιάζουμε, συναπτόμαστε με το Θεό, κι' αν γίνομαι κακοί, χωριζόμαστε από το Θεό, επειδή παύουμε να του μοιάζουμε. Εάν ζούμε την αρετή, προσκολλόμαστε (και αφοσιωνόμαστε) στο Θεό. Εάν γίνομαι κακοί, Τον κάνομε εχθρό μας (ανθρωποπαθώς), αφού δεν θα οργίζεται άδικα, μιας και τα αμαρτήματά μας όχι μόνον δεν αφήνουν το Θεό να λάμπει μέσα μας, αλλά και μας δένουν με τους δαίμονας, που θα μας κολάσουν.
Όταν όμως, με προσευχές και με καλά έργα, βρίσκομαι άφεση των αμαρτιών, δεν υπηρετούμε το Θεό ούτε Τον μεταβάλλομε, αλλά με τα έργα και με την μας προς το θείον γιατρεύαμε τη δική μας την κακία. Και πάλιν απολαμβάναμε την αγαθότητα του Θεού.
Ώστε είναι το ίδιο να ειπούμε πως ο Θεός αποστρέφεται τους κακούς και ο ήλιος κρύβεται στους στερημένους όραση.