Επίκαιρα πνευματικά μηνύματα από τον π. Ανδρέα Κονάνο

[Toula]

ΤΟ ΠΑΡΤΕΡΙ ΣΟΥ

Πού να βρεις άκρη
στον τόσο χαμό
αυτού του κόσμου!
Πιάσε
ένα μικρό κομμάτι γης,
βάλε λίγα λουλούδια,
πότιζέ τα
κι ησύχαζε.
Και χαίρε.
Δεν θ’ αλλάξει
κάτι άλλο.

Ούτε ο Χριστός το μπόρεσε.
Ούτε εσύ
πρόκειται.

Μα κι ο μικρός σου κήπος,
δεν είναι λίγο!
Είναι – εν τέλει-
το δικό σου ¨άπαν¨.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

[Toula]

Η ΤΕΛΕΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑ

Άλλο ένα καλό
σημάδι
ότι πας καλά:
ακούς λεπτομερειακές
κατηγορίες
που λεν εις βάρος σου
και μένεις ανενόχλητος.
Και μάλιστα
αγαπάς τους κατήγορους.
Και τους δικαιολογείς.
Και το προσπερνάς.
Διότι ζεις
κάτι άλλο
μέσα σου.

Πιο ¨τεράστιο¨
απ’ τον πόνο
της συκοφαντίας.

Υγ: το μυστικό που μου ‘πε ένας παππούς προχτές,
εξηγώντας μου πώς άντεξε τους ανέμους
και τα κύματα της ζωής.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

[Toula]

Ομιλία: Β μέρος.
Τα είπα πριν καιρό.
Για τον πόνο της ζωής, την ανημποριά και την κατάθλιψη.
Τα άκουσα πάλι τώρα που μου έστειλαν το βίντεο.
Ωφελήθηκα.
Τα είχα ξεχάσει.
Γι' αυτό.
Μακάρι αυτά που λέμε να τα θυμόμαστε πρώτα εμείς οι ίδιοι που τα λέμε.
Μα ξεχνάμε.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/201 ... st_45.html

Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό: Νέο ἀποκλειστικὸ βίντεο ὁ πατήρ Ἀνδρέας Κονάνος στό Ῥωμαίϊκο: «Νὰ...
«ἡ δική μας παράδοση δὲν εἶναι οὔτε καπιταλιστική, οὔτε σοσιαλιστική, οὔτε μαρξιστική. Εἴμαστε πιὸ ἀριστεροὶ καὶ ἀπὸ τὸν πιὸ ἀριστερό. Γιατί ἡ παράδοση ἡ δική μας, ἡ ἑλληνική, εἶναι κοινοβιακὴ-ἀσκητική, ποὺ προϋποθέτει ὀρθόδοξη πνευματικότητα καὶ τὸ ἦθος τῆς καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολῆς. Αὐτὸ εἶναι τὸ δικό μας…
ORTHODOXIA-ELLHNISMOS.GR

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

[Toula]

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Θεέ μου...
...να θυμάμαι
ότι εσύ με κρατάς
και με πας
όπου θες.
Κι εγώ, ακολουθώ.
Όχι πάντα
ταπεινά
κι αδιαμαρτύρητα.

Με ξέρεις.

Μα τελικά
ο δρόμος που βαδίζω
είναι αυτός
που οι δυο μας
χρόνια τώρα
χαράζουμε μαζί.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

[Toula]

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ¨ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΩΝ¨

Ο Χριστός μας
δεν έγραψε τίποτε.
Μα έζησε
της ζωής το πλήρωμα.
Κι η αγάπη
που έφερε στη γη,
ακόμα ταξιδεύει,
αγγίζοντας
καρδιές χιλιάδες.

Οι συγγραφείς
αυτής της γης,
ενώ μιλούν για ελπίδα,
εκδίδουνε βιβλία,
και πείθουνε πολλούς,
έρχεται μέρα
που ακούς
πως κάποιοι απ’ αυτούς
έβαλαν τέρμα στη ζωή τους
κι αυτοκτόνησαν.

Αυτοί,
που έπεισαν πολλούς
ελπίδας συνταγές μοιράζοντας,
δεν μπόρεσαν
στάλα χαράς
τα χείλη τους
να βρέξουν.

Υγ.: Δεν τους κατακρίνω.
Γράφω με δέος για την πορεία τους.
Και προβληματίζομαι
προσευχόμενος.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

[Toula]

ΑΠΟΡΙΑ 30ΧΡΟΝΟΥ
…νέος, 30 ετών, σε μια συζήτηση
πριν λίγες μέρες:

Πάτερ,
μπήκα στην Εκκλησία
επειδή την ένιωσα
ως χώρο
απροϋπόθετης φιλανθρωπίας.
Μα όσο περνούν τα χρόνια,
νιώθω ότι η κάθε μου αμαρτία
συναντά από μερικούς
ένα βλέμμα σκληρό,
συμβουλές απορριπτικές,
λόγια απόλυτα.

Κι όλα αυτά,
από ανθρώπους ¨καθαρούς¨,
που κάποτε
μου το ΄παιζαν, ¨αδέρφια¨ μου
εν Χριστώ.

Ήθελα να ‘ξερα, πατέρα μου:
Καλά, αυτοί, δεν αμαρτάνουνε ποτέ;!..

Αυτός είναι ο καρπός
της πολυετούς παραμονής τους
στην Εκκλησία;..
Η διαρκής ενοχικότητα,
η άσπλαχνη απόρριψη,
η ηδονική σκληροκαρδία,
η επώδυνη χαιρεκακία
και
τιμωρητική διάθεση;

Και κυρίως, πάτερ, παρατηρώ αυτό:
Μια έλλειψη συμφιλίωσης!
Με τον εαυτό τους τον αληθινό.
Και τον αδερφό τους τον πραγματικό.

Κι αντί, ζώντας στην Εκκλησία,
να γίνουν ένθεα υπερκόσμιοι,
έγιναν... αληθινά UFO!!

Αυτά μου ΄πε ο νέος.

Εγώ του 'πα να γίνει θεολόγος,
καθότι όλα αυτά που μου ' πε ήταν πολύ θεολογικά,
ψαγμένα,
έξυπνα κι ώριμα.
Μου είπε ότι υπεκφεύγω κι αλλάζω θέμα.
Του απάντησα ότι μου 'κανε Ρουά Ματ.
Παραδόξως μου απάντησε: Γι' αυτό σε πάω!!

Και μου 'δωσε υπόσχεση να 'ρθει στην επόμενη Λειτουργία μας.
Χάρηκα.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

[Toula]

ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ

Σπάνια κατεβαίνω στο κέντρο.
Κατέβηκα σήμερα.
Με το μετρό.
Να δω και λίγο κόσμο, λίγη κίνηση και ζωή. Να ζωντανέψω βγαίνοντας απ ‘τη διαρκή κλεισούρα του σπιτιού.

Ταξίδευα κι έβλεπα…
Ωραίοι οι άνθρωποι. Όλοι.
Ο καθείς για τη δουλειά του.
Άλλοι για τη βόλτα και τη χαλάρωσή τους. Καφετέριες, μαγαζιά, ψώνια, φαγητό. Άλλοι, πιο σοβαροί κι αγχωμένοι για θέματα πιεστικά, δουλειές, ζητήματα υγείας, αγωνίας.

Το μετρό, υπερσύγχρονο κι ωραίο. Αυθόρμητα μου βγήκε μια ευχή ευγνωμοσύνης για όλους αυτούς που το ‘φτιαξαν για τόσα χρόνια, κι έσκαψαν τούτα τα λαγούμια, κι έδωσαν ομορφιά, καλαισθησία, τεχνογνωσία και φώτα μες στα έγκατα της γης.

Το μετρό έτρεχε…
Δεκάδες μέτρα κάτω απ’ τη γη, και ν’ ακούς ονόματα αγίων! Πού να φανταζόταν η αγία Παρασκευή, ο άγιος Νικόλαος, ο άγιος Αντώνιος, η αγία Μαρίνα κλπ άγιοι, ότι θα λέμε τα ονόματά τους τόσους αιώνες ύστερα στα βάθη της γης, ονοματίζοντας τις στάσεις μας με τη δική τους μνήμη.
Επόμενος σταθμός ¨αγία Παρασκευή¨. Next station ¨agia Paraskevi¨.

Μια άγνωστη κυρία συνταξιούχος, δίπλα μου, φόραγε ένα άρωμα τέλειο! Δεν άντεξα και της μίλησα ¨Μα τι υπέροχα που μυρίζετε!!¨ Κόντεψε να λιποθυμήσει απ’ τη χαρά της. ¨Opium¨, μου λέει κολακευμένη ταπεινά. ¨Έτσι λέγεται, πάτερ μου! Δεν μυρίζει σα λιβάνι;!¨
Σε λίγο ο συρμός φρέναρε απότομα και της έπεσε το μπαστούνι που κρατούσε, με γυάλινο γυαλιστερό χερούλι όμορφο. Δύο έσκυψαν να της το δώσουν. Ήταν δυο νέοι, με σκισμένο παντελόνι. Και τα γόνατά τους φάνηκαν γυμνά μπροστά μας, απ’ το άνοιγμα.

Στην Πανόρμου μπήκε ένας τύπος με πρησμένα πόδια που ‘χαν φουσκάλες κι έσταζαν υγρά. Με ρώτησα αν είχα είκοσι λεπτά. Για να αποφύγω τις κουβέντες μες στον κόσμο του 'δωσα ό, τι είχα στη τσέπη μου. Ένα 2ευρω. Μου 'κανε ιπποτική υπόκλιση, και φώναξε έκπληκτος: Πω πω! 2 ευρώ! Ξέρεις σε πόση ώρα θα μάζευα τόσα λεφτά;!.. Πω, πω! Ευχαριστώ! Τέρμα η ζητιανιά για σήμερα!! Τα μάζεψα όλα!! Σχόλασα.
Για αντίδωρο, μου ΄δωσε με το ζόρι ένα σταυρουδάκι πλαστικό, που το 'χε επάνω του για φυλαχτό. Του είπα ότι έχω πολλά τέτοια. ¨Ναι, μα αυτό είναι το δικό μου!¨, είπε και μου το 'δωσε.

Είδα άλλους δύο που όταν βγήκαν στην αποβάθρα – ο ένας στο Μέγαρο Μουσικής, ο άλλος στον Ευαγγελισμό- παραμιλούσαν περπατώντας. Ρωτούσαν κι απαντούσαν μόνοι τους. Σα να άκουγαν και τον αόρατο συνομιλητή τους και το ζούσαν ως πλήρη διάλογο. Χωρίς σύνδεση στο κινητό και πάγια κλπ. Μόνος μιλάς, μόνος ακούς, μόνος απαντάς, και προχωράς. Εν μέσω όχλου.

Στον Ευαγγελισμό, όταν βγήκα, ένας άλλος με φουντωτά μαλλιά, φευγάτος, μου λέει ¨μην πας πιο πέρα, έχει φαντάσματα¨.

Άλλος πιο εκεί σ’ ένα παγκάκι, με σταμάτησε και μου είπε ότι είδε στον ύπνο του μια μαύρη γάτα, και μου ζητούσε να του εξηγήσω το όνειρο.Τρεις μου ζήτησαν ελεημοσύνη παίρνοντας όλα μου τα ψιλά. Ο ένας τους έκανε βαθιά υπόκλιση, σα να ‘τανε ιππότης. Ο τέταρτος μ’ έβρισε που δεν είχα. Δεν με πίστεψε. Δίκιο είχε. Είχα. Μα ήταν πολλά, σε χαρτονόμισμα.

Στη Μαρασλή, πιο πέρα, ένας άλλος έβρισε έναν οδηγό που σταμάτησε απότομα στην ανηφόρα και δεν αποφάσιζε πού τελικά θα στρίψει. Τον κοίταξα και γέλασα για τον τρόπο που τα έλεγε. Τον ρώτησα ένα δρόμο που έψαχνα, ¨Δεν ξέρω μου ‘πε, εγώ πάω στο νοσοκομείο εδώ¨. Και μου ‘φυγε το γέλιο, καθώς θυμήθηκα και πάλι τον πόνο των ανθρώπων στο νοσοκομείο.

Πλούτισα τόσο σήμερα πηγαίνοντας στο κέντρο, βγαίνοντας λίγο απ’ την περιφέρεια του εγώ και το καβούκι μου. Είδα λίγο την αλήθεια του κόσμου, το βουητό της ζωής, τη χαρά τόσων, το άρωμα της κυρίας, το κέντρο μου, και την πληγή των τόσων ομοίων μου, που ο Χριστός μας ονομάζει ¨αδερφούς¨.

Πολλά ¨ευχαριστώ¨ βγήκαν από μέσα μου γι’ αυτή τη βόλτα.

(Σήμερα βράδυ έχουμε τη θεία Λειτουργία. Σε περιμένουμε.)

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

[Toula]

01 ΟΚΤ
Ομιλία στον ιερό ναό Ευαγγελίστριας Πειραιώς
Τετάρτη στις 7:00 μ.μ.
ι.Ν. Ευαγγελίστριας Πειραιώς

π. Ανδρέας Κονάνος

[Toula]

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΣΑΣ

Μου ΄πες μια μέρα
με την ειλικρίνεια
που σε διακρίνει:
πάτερ μου,
με δυσκολεύει τόσο
όταν
στης εκκλησιάς την είσοδο
γράφει
¨κλείστε το κινητό σας¨.
Τώρα,
με ποιον θα μιλάω
εγώ;

Αυτό, το σκέφτηκαν οι νεωκόροι;..

Την πρώτη φορά που άκουσα κινητό να χτυπάει στην Εκκλησία, ήμουν θυμάμαι στην Καπνικαρέα, λαϊκός, το 1990τόσο, δεν θυμάμαι ακριβώς έτος.
Χτύπησε το κινητό μιας κυρίας, την ώρα του Χερουβικού.
Τότε ήταν η χρονιά που βγήκαν τα κινητά στην αγορά, μα δεν είχαν πάρει αμέσως όλοι.
Κι όταν χτυπούσε κάποιου, γύριζαν όλοι και κοίταζαν περίεργα. Ήταν κάτι καινούργιο και παράξενο.
Οπότε, ακούγεται στην ησυχία του ναού να λέει η κυρία: ¨Ναι παιδί μου, θα έρθω σου είπα!! Σε κανα μισάωρο τελειώνει, δεν αργώ. Βγάλε εσύ τα φασολάκια απ' την κατάψυξη και βάλε το κρέας να βράζει! Τι; Δεν ακούς τι σου λέω; Απ' την κατάψυξη σου λέω!! Βγάλε και το σκύλο βόλτα!!¨

Οι ψάλτες έψελναν το Χερουβικό, και η κυρία μίλαγε με τη νέα συσκευή περί μαγειρικής κι απόψυξης.
Κι όλοι κοιτούσαμε κι ακούγαμε τον περίεργο διάλογο που δεν μας άφηνε να αφήσουμε τις βιωτικές μέριμνες, όπως προτρέπει ο Χερουβικός ύμνος!

Έκανα αρκετή ώρα να σταματήσω το γέλιο, διότι απ' την ώρα εκείνη που άκουσα την κυρία, μου κόλλησε κι εμένα στο μυαλό, και σκεφτόμουν τι φαγητό άραγε θα φάμε το μεσημέρι στο δικό μου σπίτι!
¨Α, φασολάκια η κυρία! Εμείς, τι θα φάμε άραγε!! Λες να κάνει η μάνα μου εκείνα τα λουκάνικα απ' το χωριό;. ¨

Από τότε πολλά άλλαξαν. Το κινητό πλέον δεν ξενίζει κανέναν.

Είναι και κάποιοι που ενώ χτυπά το κινητό τους στο ναό, απ' τη ντροπή τους κι από φόβο μην δεχτούν σκληρή επίθεση απ' το εκκλησίασμα, κάνουν τους κινέζους. Δεν κουνιούνται καθόλου, παριστάνουν τους απορημένους, και κάνουν ότι ξαφνιάζονται κι οι ίδιοι, ψάχνοντας από πού άραγε να έρχεται αυτός ο ήχος, με στυλ Mr Bean!
Αυτό κάνει τους διπλανούς τους να θυμώνουν πιο πολύ. Και τότε είναι που αρχίζουν και οι ευσεβείς κυρίες τα ¨Τσ, τσ, τσ!! τι πράγματα είναι αυτά! μα κλείστε το!! ησυχία επιτέλους!! Είμαστε στο ναό του Θεού! ¨
Και γίνεται ένας μικρός χαμός.

Το τραγικό τώρα είναι ν' ακούς ήχους κλήσης στη θεία Λειτουργία, με κάτι λαϊκά βαριά κι ασήκωτα, σαν αυτά που πουλάνε καρπούζια το καλοκαίρι τα Datsun!
Να βγαίνω να πω ¨Ειρήνη πάσι¨ και ν' ακούγεται ξαφνικά στη διαπασών ¨Σ' έχω κάνει Θεό, σ' έχω κάνει Θεό!!!¨ της μεγάλης Στανίση.

Κι άλλες χρυσές επιτυχίες του λαϊκού πενταγράμμου, που δείχνουν τη μεγάλη καλλιτεχνική μας παιδεία και υψηλή νοητική στάθμη!

Κάποτε υπέφερα.Τώρα το διασκεδάζω λίγο. Τουλάχιστο προσπαθώ.
Έχοντας καταλάβει ότι μερικά πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα.
Είμαστε άνθρωποι. Διαφορετικοί. Και πρέπει να συνυπάρξουμε.

Κι από πάνω ο Θεός, να μας αγαπά όλους και να προσπαθεί μ' αυτό το υλικό να βγάλει καρπούς αγιοσύνης και αγάπης κι ενότητας.

Πιστεύω να το έχεις δει:

[youtube]tPGO5LSMJAU[/youtube]

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

[Toula]

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΩΦΕΛΟ ΑΓΧΟΣ

Τι χτυπιέμαι έτσι;!..
Τι θέλω να προλάβω
κι αγχώνομαι
συνέχεια;
Αφού
ξέρω
πού τρέχω.

Το κάθε μου βήμα
– το ξέρω -
με πάει
όλο και πιο κοντά
στους δρόμους
με τα παγωμένα
μάρμαρα,
τα λιβανάκια,
τα λαδάκια,
τα καντήλια,
και τα ολόισια κυπαρίσσια.

Κύριε, Ιησού, ελέησέ με.
Φρέναρέ μου
το άγχος,
αύξησέ μου την πίστη,
πάρε με μαζί Σου
στην Ανάσταση.

Να στο πω πιο απλά:
αγάπα με
περισσότερο.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook