Επίκαιρα πνευματικά μηνύματα από τον π. Ανδρέα Κονάνο

[Toula]

ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ ΑΔΙΑΚΟΠΑ ΧΤΥΠΑΩ, ΚΥΡΙΕ..

(Ερώτηση μιας φίλης που ψάχνει το Θεό και τη γαλήνη Του)
Πάτερ, γιατί η ηρεμία της ψυχής μας ανατρέπεται τόσο εύκολα;
Γιατί με έναν ''στραβό'' λογισμό αμέσως να χάνουμε την ισορροπία μας; Είναι στιγμές που δε με χωράει το σπίτι μου, η σχολή μου, ο κόσμος όλος.
Και περπατάω, και περπατάω ώρες πολλές, μέχρι να ξεθολώσει το τοπίο.
Και τρώω. Για να βρω παρηγοριά.
Και πίνω, και καπνίζω καμιά φορά, αν είμαι τόσο χάλια.
Και πάλι τίποτα…
Και το βιβλιαράκι μου ανοίγω, και τις παρακλήσεις και τους χαιρετισμούς διαβάζω.
Και πάλι τίποτα...

Γιατί ;;

Είναι και μέρες όμως που την αισθάνομαι τη γλύκα της ηρεμίας τού Χριστού, και παλεύω να την κρατήσω.
Όμως οι μέρες αυτές είναι λιγότερες...

Μου φεύγει η γλύκα Του,
κι όλο την κυνηγάω απελπισμένα..

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

[Toula]

ΚΥΡΙΩΣ ΑΓΑΠΗ

Πριν χρόνια, για να πω δυο λόγια στην Εκκλησία, ετοιμαζόμουν ώρες ατέλειωτες. Για να μιλήσω 15 λεπτά, ετοιμαζόμουν 5 ώρες και παραπάνω!! Ίσως δεν το πιστεύεις, μα δεν υπερβάλω καθόλου. 5 ώρες και βάλε.
Και διάβασμα, και πρόβες στον καθρέφτη, και πήγαινε έλα μέσα στο δωμάτιο, σε σημείο που ζαλιζόμουν. Και ξανά επανάληψη, και διορθώσεις και αφαιρέσεις, και προσθέσεις και ίδρωνα. Και άγχος μεγάλο.
Τώρα άλλαξαν τα πράγματα. Μόνα τους. Με το χρόνο και τις πολλές επαναλήψεις κι ασκήσεις.

Τώρα, στο πρώτο φανάρι καθώς πηγαίνω στο ναό, σκέφτομαι περίπου τι θα πω. Στο δεύτερο το εμπλουτίζω.
Κι όταν παρκάρω, έχω ζωγραφίσει το θέμα.

Μα τα πιο πολλά τα σκέφτομαι την ίδια την ώρα της ομιλίας. Για την ακρίβεια, βγαίνουν μόνα τους, χωρίς να τα έχω σκεφτεί έτσι ακριβώς. Είναι κάτι πέρα απ' το δικό μου έλεγχο.Κι αυτή είναι η ευχή μου: Να μην ελέγχω αυτά που λέω! Να μην πηγαίνω εγώ το λόγο κάπου, μα να μας πηγαίνει ο Θεός όλους μαζί στην αγάπη Του. Για να 'ναι κάτι σαν έμπνευση καινούργιο, φρέσκο σαν τον καφέ που μόλις άλεσες και μύρισε ο τόπος όλος, τωρινό, που δεν μπαίνει σε καλούπι και σύστημα επανάληψης.

Όταν βλέπω πρόσωπα μες στο σκοτάδι της βραδινής Λειτουργίας, όταν ακούω αναστεναγμούς πόνου, χαρτομάντιλα που σκουπίζουν μύτες υγρές.

Και κυρίως όταν έρχονται τα πρόσφορα με το χαρτάκι τα ονόματα. Και δίπλα απ’ τα ονόματα, με μαύρο μαρκαδόρο λέξεις - πληγές: καρκίνος, άνεργος, διαζύγιο, μωράκι μεταμόσχευση, ναρκωτικά, ανύπαντρη, ψυχολογικά, χημειοθεραπεία.
Τότε, όσα σκέφτηκα στα φανάρια και στο παρκινγκ πάνε περίπατο, κι αλλάζουν όλα.
Η παλέτα του λόγου υπάρχει ακόμα, μα τα χρώματα δεν είναι πια τα ίδια.
Διότι σκέφτομαι ότι θα μιλήσω σ’ αυτούς που έγραψαν αυτά τα χαρτάκια, που ζουν την πραγματική ζωή, κι όχι τη ζωή της θεωρίας, της υψηλής άπιαστης φιλοσοφίας και θεολογίας στο γραφείο ή τον καναπέ.
Τους σκέφτομαι, και ντρέπομαι. Νιώθω ότι τα λόγια μου πρέπει ν’ αγγίξουν αυτές τις καρδιές που στάζουν.
Θέλω να μιλήσω όπως θα μίλαγα σε δικό μου άνθρωπο, στο παιδί μου, στη γυναίκα μου, τον αδερφό μου, στη μάνα και τον πατέρα μου.
Με την καρδιά μου.

Όχι σκεπτόμενος, μα ζώντας κι αναπνέοντας το Θεό. Προσπαθώντας όχι να δώσω επιχειρήματα λογικής, μα αίσθηση ζωής αληθινής. Κάτι που θα περάσει το μυαλό και θα πάει βαθύτερα.
Και πιο πολύ, θέλω να μιλάει την ώρα αυτή ο Θεός σε όλους μας, να μπούμε όλοι στο δικό Του Λόγο, τη δική Του ατμόσφαιρα. Να ζαλιστούμε, να μεθύσουμε, να απογειωθούμε στην αγκαλιά Του, να νιώσουμε το θεϊκό μας προορισμό, την ένθεη ομορφιά μας μέσα Του. Να αιματωθούν τα κύτταρά μας και να δυναμώσουμε.
Επιτυχία μιας ομιλίας είναι τελικά να μιλήσει μέσα σ' όλους μας ο ίδιος ο Θεός, σε σημείο που να ξεχνιέται κι ο ομιλητής, και να μένει μόνο ο Χριστός που πάλλεται σ' όλων τις καρδιές και δίνει το φιλί της ζωής Του!

Νιώθω πως είμαι στο διάδρομο της εντατικής, όταν μιλώ. Εκεί που κανείς δε θα νοιαστεί για τα πτυχία και τα χαρτιά σου, μα μόνο για της καρδιάς σου το σφυγμό, την αγάπη και συμπόνια σου.
Εκεί που ζητείται επειγόντως ελπίς. Εκεί που η γνώση καλείται να γίνει σωστός χειρισμός κι άγγιγμα, όχι βιβλίων και συγγραμμάτων, μα ζωντανών κορμιών που σφαδάζουν.

Εκεί που γίνεσαι ένα κι εσύ με τον πόνο, την αγωνία και το θάνατο που φλερτάρει τα πάντα, μα και με το Χριστό που κρύβεται στα πάντα και ζητά να γλιστρήσει στην παρέα μας μέσα από ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, ένα δάκρυ.Και να δώσει ζωή αληθινή.
Αίσθηση αθανασίας, νίκη στον όποιο θάνατο.
Κι ανάσταση.

Και κυρίως αγάπη.
Μια αγάπη,
που γεννά γνώση αληθινή
κι αιώνια
κι ενοποιό..

Αυτός είναι ο τρόπος που θα 'θελα να μιλ.., λάθος, να ζω!

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

[Toula]

ΛΙΜΑΝΙ ΜΟΥ

Δεν υπάρχει πιο όμορφο δώρο
για κάποιον που μεγάλωσε
μέσα σε σπίτι με φωνές
και ουρλιαχτά,
απ’ το να ζει πλέον
με τη δική του νέα ήρεμη
οικογένεια,
που μιλάνε ήσυχα,
χαμηλόφωνα κι ανθρώπινα,
χωρίς να ταράζεται
το νευρικό σύστημα
κανενός.

Μόνο αυτός
μπορεί να εκτιμήσει
τη νέα κατάσταση και να πει
ένα μεγάλο ¨ευχαριστώ¨.
Εκ βαθέων.

(Προσεύχομαι να το ζεις πάντα.
Ή, να το ζήσεις σύντομα!
Έστω νοικιάζοντας γκαρσονιέρα 50 τ.μ.
Η ηρεμία της ψυχής,
θα ανοίγει μέσα σου
μια άλλου είδους
άπλα κι ευρυχωρία. )

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

[Toula]

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΠΙΚΡΗ

Μερικές φορές λες
¨ο τάδε δεν μ’ ενόχλησε
καθόλου
στη ζωή μου¨.
Μα στην πραγματικότητα
αυτό που έκανε
ήταν
να αδιαφορεί
για σένα.

Κι είναι μια πίκρα
η μέρα που διαπίστωσες
ότι αυτό που
εσύ
αγάπη νόμιζες,απλά
αδιαφορία
ήταν.

Π.χ. : φίλοι, γονείς, συγγενείς, γείτονες, συμμαθητές,
συνοδοιπόροι της ζωής ποικίλοι, το κάνουν.
Κι εμείς. Κι εγώ κι εσύ. Κι όλοι μας.
Ενίοτε..

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

[Toula]

ΔΙΑΛΕΓΕ ΤΟ ΜΕΛΙ

Όσο γνωρίζω
ανθρώπους στη ζωή μου
καταλαβαίνω και τούτο:
ότι στο όνομα του Χριστού,
έχουν ειπωθεί τα πιο όμορφα,
αναγεννητικά
κι αναμορφωτικά
πράγματα.
Μα και πολύ μεγάλες
ηλιθιότητες,
που, επειδή έχουν μπροστά τους
μια επιγραφή που θυμίζει εκκλησία,
- μα δεν είναι! –
έπεισαν πολλούς,
μπέρδεψαν,
κούρασαν,
βασάνισαν,
τρέλαναν.

Στο όνομα του Χριστού
ειπώθηκαν
και τα μεν και τα δε.

Εσύ,
διάλεγε πάντα
τα λυτρωτικά.
Το κριτήριο το ξέρεις:
η πραγματικότητα της ζωής.
Το χαμόγελο
που θα ανθίζει στα χείλη σου.
Η ανάσα
που θα παίρνει η καρδιά σου.

Αν νιώθεις άλλα πράματα,
μακριά.

Κίνδυνος - θάνατος.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

[Toula]

Βραδινή θεία Λειτουργία, Σάββατο, 11 Οκτωβρίου
Αύριο στις 9:30 μ.μ.
στον ιερό ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στο Πάτημα Βριλησσίων

π. Ανδρέας Koνάνος
facebook

[Toula]

ΠΡΟΣΕΥΧΉ ΚΑΤΆΘΛΙΨΗΣ

Κι αυτούς
που γι’ αμέτρητες
ώρες
εμβαθύνουν
στου σαλονιού τους
το ταβάνι,
από βαριά κατάθλιψη
υποφέροντας,
βοήθησέ τους,
Κύριε.

Μόνο
τα χάπια,
ο πνευματικός,
ο ψυχοθεραπευτής,
κι Εσύ
- ο μέγας Ιατρός -
μπορείτε
να βοηθήσετε,
ανοίγοντας λίγο
το ταβάνι,να μπει
μια αχτίδα!

(σήμερα, Σάββατο, έχουμε τη νυχτερινή θεία Λειτουργία)

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

[Toula]

ΌΤΑΝ Η ΠΟΙΚΙΛΊΑ ΒΓΑΖΕΙ ΣΥΝΘΕΣΗ ΑΡΜΟΝΙΑΣ

Προχτές με ζήτησαν κάποιοι προτεστάντες να πάω να μιλήσω στη σύναξή τους. ¨Μα είμαι ιερέας ρε παιδιά, και φοράω ράσα¨, τους είπα! ¨Έλα όπως είσαι¨, μου απάντησαν. Δεν πήγα, και το σεβάστηκαν οι άνθρωποι.
Σήμερα με πήραν τηλέφωνο δύο Καθολικές μοναχές απ’ την Ιταλία (ελληνίδες) να τους στείλω βιβλία και cd με εκπομπές να ακούνε. ¨Μα είμαι ορθόδοξος¨, τους είπα. ¨Δεν πειράζει¨, μου απάντησαν. ¨Ο άγιος Πατέρας μας, μας επιτρέπει να σας ακούμε¨.
Πριν μια βδομάδα μου ζήτησε ένας κύριος του Παλαιού Ημερολογίου να του δώσω εκπομπές για να μεταδίδονται σ’ ένα δικό του ραδιοφωνικό σταθμό. ¨Μα εγώ είμαι με το Νέο, αδερφέ μου! Και δεν μιλάω κι αυστηρά.¨ ¨ Δεν με ενοχλεί εμένα. Εγώ σε ακούω¨, μου απάντησε ο άνθρωπος.
Και πριν λίγο με πήρε τηλέφωνο ένας Γέροντας από Κοινόβιο του αγίου Όρους, να μου ζητήσει cd με εκπομπές, να τις δίνει ευλογία σε όσους εξομολογεί. Θα του στείλω.
Είναι και η άλλη φίλη στην Αγγλία που εδώ και λίγα χρόνια βάζει κι ακούει ¨αθέατα περάσματα¨ ο άντρας της, ο μουσουλμάνος! Κι ο άνθρωπος χαίρεται.

Αυτό που με συγκινεί σ’ όλη αυτή την ιστορία είναι, ότι, τόσο διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ μας, μπορούμε και μιλάμε και επικοινωνούμε, με σεβασμό κι αγάπη, χωρίς να βριζόμαστε ή να ψυχραινόμαστε, και χωρίς να αφήνει ο καθένας την πίστη του, τον τρόπο του, αυτό που διδάχτηκε απ’ τα παιδικά του χρόνια, τότε που τον θήλαζε η μάνα του.Δεν πρόκειται – σαφώς – για ομογενοποίηση, μα για κάτι πολύ όμορφο και θεϊκό, που δεν ξέρω πώς ακριβώς να ονομάσω.
Κι ούτε με ενδιαφέρουν στην τελική οι λεκτικοί ορισμοί της ευτυχίας κι αγάπης, μα η εμπειρία της.
Το να αγαπώ και να με αγαπούν τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, τηρώντας ο καθένας μας τα όριά του, εμένα με απογειώνει.
Αγαπώ αυτόν το Χριστό, που με βοηθά να στέκομαι σταθερός στην πέτρα της πίστης μου, και να ‘μαι ανθρώπινος στην επαφή με τους άλλους.

Όλοι να είναι καλά κι ευλογημένοι.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

[Toula]

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ

Όσα περνάω,
κατά βάθος τα ζητάω.
Σε ένα βαθύτερο επίπεδο
ύπαρξης,
τα προκαλώ,
τα προσκαλώ
και τα ελκύω.

Κι ο Χριστός δια της ζωής,
συντονίζεται
μαζί μου.
Και επιτρέπει να ‘ρχονται
όλα αυτά
που μόνος μου
ζητάω.

Οι αντιδράσεις,
τα νεύρα,
κι η αντίσταση που προβάλλω,
έχουν να κάνουν
με το νου μου.

Η ψυχή μου
όμως,
η ¨βαθεία καρδία¨ μου,
καλωσορίζει
τα πάντα!
Γιατί ξέρει
ότι όλα
είναι
για το καλό της.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

[Toula]

ΤΟ ΘΕΑΤΡΑΚΙ ΜΑΣ

Λες ¨είμαι αμαρτωλός¨,
δεν σε πιστεύουνε,
μα θεωρούν
πως είσαι
ταπεινός.

Λες ¨είμ’ ανάξιος¨,
και λεν πως είσαι
άγιος.

Γίνεσαι συγκεκριμένος:
¨έκλεψα, πόρνευσα,
μοίχευσα, κατέκρινα¨,
και οι θαυμαστές
του προηγούμενου λεπτού
τώρα σε φτύνουν
άγρια
και θυμωμένα.

Τελικά,
η αόριστη αμαρτία
ανοίγει
λαμπρές πόρτες
ψεύτικων
θεάτρων.

Ενώ
η γυμνή αλήθεια,
λιθοβολείται
άσπλαχνα.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook