Διδακτικές Ιστορίες

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

ΜΟΝΑΧΟΣ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ''ΠΟΥΘΕΝΑ'' ΣΕ 4 ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΙΠΕ!!!!ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΚΑΝΤΗΛΙΑ ΣΤΙΣ ΜΟΝΕΣ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ!!!!

ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΟΤΑΝ Η ΜΑΥΡΗ ΦΙΓΟΥΡΑ ΕΝΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΥ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΛΑΤΑΙΑΚΙ ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΙ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΔΡΟΣΙΑΣ ΚΑΙ ΞΕΚΟΥΡΑΣΗΣ ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΓΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ...
ΜΙΑ ΒΑΘΙΑ ΕΚΠΝΟΗ ΣΥΝΟΔΕΥΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΕΝΑ ΒΑΘΥ ΑΔΕΙΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΑΣ ΜΑΡΤΥΡΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΥΡΑΣΗ ΠΟΥ ΤΟΝ ΔΙΕΚΡΙΝΕ ... ΛΙΓΑ ΜΕΤΡΑ ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΤΟ ΠΑΡΤΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΟΥΣΕ Η ΑΥΛΗ ΕΝΟΣ ΣΠΙΤΙΟΥ, 4 ΑΝΤΡΕΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ ΓΕΜΑΤΟ ΜΕΖΕΔΕΣ ΚΑΙ ΚΑΝΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ ΕΔΕΙΧΝΑΝ ΝΑ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΚΑΙ ΤΣΟΥΓΚΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΟΤΗΡΙΑ, ΣΑΝ ΝΑ ΚΑΛΟΣΩΡΙΖΑΝ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΖΕΣΤΑΝΕΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ........

Η ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΖΕΣΤΑΙΝΟΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΣΙ, ΕΝΩ ΟΙ ΓΕΥΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΡΕΑΤΟΜΕΖΕΔΕΣ ΦΡΟΝΤΙΖΑΝ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΤΟΥΣ ... ΞΑΦΝΟΥ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ ΧΑΜΗΛΟΦΩΝΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΟ: "ΑΠΟ ΠΟΥ ΞΕΦΥΤΡΩΣΕ Ο ΠΑΠΑΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;
"ΠΡΙΝ ΛΙΓΟ ΗΡΘΕ", ΑΠΑΝΤΑΕΙ Ο ΔΙΠΛΑΝΟΣ ΤΟΥ ... ''ΔΕΝ ΤΟΝ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΦΙΛΕΨΟΥΜΕ ΚΑΤΙ", ΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ ΠΟΥ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΟΡΘΙΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΟ ... "ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ ΠΑΤΕΡ ΜΗΠΩΣ ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΕ ΚΑΤΙ;
ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ ΕΔΩ ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΠΟΥ ΚΟΥΤΣΟΠΙΝΟΥΜΕ, ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΕΡΘΕΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΚΕΡΑΣΟΥΜΕ ΚΑΤΙ;" Ο ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ ΜΕ ΕΥΓΕΝΙΚΟ ΥΦΟΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ: "ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ ΝΕΡΟ ΜΟΝΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ" ... "ΕΛΑΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ" ...
Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΣΕ ΛΙΓΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΒΡΕΘΗΚΕ ΔΙΠΛΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ ΠΟΥ ΛΙΓΟ ΣΥΓΚΡΑΤΗΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΕΒΛΕΠΑΝ ΝΑ ΠΙΝΕΙ ΤΟ ΝΕΡΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΑΝ, ΜΕ ΛΑΧΤΑΡΑ ... " ΠΑΤΕΡ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΜΕΖΕΔΑΚΙ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΚΡΑΣΙ; " "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΧΑΛΑΣΩ ΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ...
ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΠΕΝΘΟΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ ΣΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΠΑΡΕΑ ΣΑΣ ..." "ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ ΠΑΤΕΡ ΧΑΣΑΤΕ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟ;" "ΝΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ..." "ΖΩΗ ΣΕ ΕΣΑΣ ..." ΓΙΑ ΛΙΓΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΣΙΓΗ ... "ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΠΑΤΕΡ;" "ΕΝΑΣ ΜΑΡΑΓΚΟΣ ..."
"ΠΩΣ ΕΦΥΓΕ;" "ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΓΙΑ ΛΙΓΑ ΧΡΗΜΑΤΑ" "ΤΟΥΣ ΑΛΗΤΕΣ ... ΠΟΙΟΙ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΑΥΤΟ ΠΑΤΕΡ; ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ; "ΟΧΙ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ..."
Η ΠΑΡΕΑ ΑΛΛΑΞΕ ΔΙΑΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΠΟΥ ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΣΒΗΝΕ ΤΟ ΘΥΜΟ ΤΟΥΣ, ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ... ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥΣ Η ΟΡΓΗ ΕΚΔΗΛΗ ΤΟΝΙΣΕ ΤΟΥΣ ΜΟΡΦΑΣΜΟΥΣ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ ... "ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ ... ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ... ΔΕΝ ΜΟΥ ΛΕΤΕ ΠΑΤΕΡ ΕΧΕΙ ΣΥΛΛΗΦΘΕΙ Ο ΔΡΑΣΤΗΣ;" "Ο ΔΡΑΣΤΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ ..."
ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΟΙΤΑΞΑΝ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΟ ... "ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ" ΑΠΟΚΡΙΘΗΚΕ ΕΝΑΣ ... "ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΓΕΡΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΘΥΜΑΣΑΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΑ ΜΑΣ ..." Ο ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙ ...
"ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΣ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ", ΤΟΥ ΕΙΠΕ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΜΙΛΗΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ... "ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΑΝ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ ΘΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΣΑΝ ΘΕΟ, ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΕΡ;" Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ ... "ΕΜΕΙΣ ΟΜΩΣ ΤΡΩΜΕ ΧΟΙΡΙΝΟ ΚΑΙ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ, ΕΝΩ ΕΚΕΙΝΟΣ ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ...
ΒΛΕΠΕΙΣ ΠΑΤΕΡ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΕΔΩ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΕΑΣ ΠΟΥ ΤΡΩΜΕ Η ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΠΟΥ ΠΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΕΥΛΟΓΙΣΕ ΤΟ ΚΟΜΑ, ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΕΜΑΘΕ ΝΑ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΤΗ ΖΩΗ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΡΑΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ, ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣ ... ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΟΥΤΕ ΝΗΣΤΕΥΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ... ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΣΟΥ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ... ΑΝ ΜΑΣ ΚΑΛΕΣΕΙ Ο ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΑ ΤΡΕΞΟΥΜΕ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ..." Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΟΝΤΟΣΤΕΚΕΤΑΙ ...
"ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ ΑΙΩΝΙΑ ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΕ ΜΟΝΟ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΑΔΙΚΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ... Η ΘΛΙΨΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΙΚΟ ΧΑΜΟ ΤΟΥ ... ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΤΟΝ ΤΙΜΩ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΜΟΥ ...
ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΑΝΤΑ ΖΗΤΟΥΣΕ ΝΑ ΔΕΙΧΝΩ ΣΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ, ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ... Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΤΟΥΣ ΝΗΣΤΕΥΤΕΣ, ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΙΕΣ ... ΔΕΝ ΕΔΙΝΕ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΑ ΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΑ, ΤΑ ΕΞΕΡΧΟΜΕΝΑ ΤΟΝ ΕΝΟΧΛΟΥΣΑΝ ... ΔΕΝ ΞΕΧΩΡΙΖΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΦΟΥ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ..."
Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΣΗΚΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΑΝ ΝΑ ΕΛΕΓΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΥΡΙΣΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ... Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΕ ΓΡΗΓΟΡΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΣΠΕΥΣΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΜΟΝΑΧΟ ΚΑΙ ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ: "ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΙΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΣΤΕΡΗΣΟΥΝ, ΟΛΟΙ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ..." "ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ... Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΑΘΡΩΠΟ ...
ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΣΤΗ ΝΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΙ, ΓΙ ΑΥΤΟ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΜΕ ... ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΚΑΝΤΗΛΙΑ ΚΟΥΝΙΟΥΝΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΙΣ ΜΟΝΕΣ ΚΑΙ Η ΚΛΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΑΡΓΗΣΕΙ...!
http://ellpalmos.blogspot.gr/2014/04/4.html#more

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

ΤΕΛΙΚΑ Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΡΙΣΜΑ ΜΟΝΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ (ΒΙΝΤΕΟ)



Μια συγκινητική ιστορία και ένα καταπληκτικό βίντεο που την ολοκληρώνει!

Η ιστορία έχει να κάνει με ένα αφρικανικό λιοντάρι το οποίο ζούσε χτυπημένο, σχεδόν ετοιμοθάνατο στο δάσος.

Μέχρι που το έσωσε μια γυναίκα.

Το βρήκε, το πήρε σπίτι της και με δικά της έξοδα κατάφερε να το σώσει από το βέβαιο θάνατο.

Μερικά χρόνια μετά την διάσωση, η γυναίκα επισκέπτεται το λιοντάρι στον ζωολογικό κήπο και εισπράττει μια πολύ ζεστή αγκαλιά και ένα φιλί ευγνωμοσύνης!

Δείτε το καταπληκτικό βίντεο
πατώντας το διαβάστε περισσότερα:

[youtube]fjneCDf7Zx8[/youtube]

http://ellpalmos.blogspot.gr/2013/01/bl ... .html#more

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

«Φύλακα Άγγελε, Φύλαξέ με»



Μια φορά, στη Ρωσία ένα ορφανό αγοράκι μεγάλωνε με τη γιαγιά του.

Η γιαγιά του εντελώς αγράμματη γυναίκα, δεν ήξερε καμιά προσευχή αλλά τον έμαθε μόνο να λέει: «Φύλακα άγγελε, φύλαξέ με».

Έτσι το παιδί συνήθισε πάντα να λέει αυτή την προσευχούλα. Πρωί και βράδυ και παντού όπου βρισκόταν.
Το παιδί μεγάλωσε, υπηρέτησε στο Αυτοκρατορικό ναυτικό και όταν απολύθηκε με τα χρήματα της αποζημίωσης ξεκίνησε για τα μέρη του. Ωστόσο καθόταν αρκετά μακρυά από την θάλασσα και έπρεπε να περάσει μέσα από δάση.

Στη Ρωσία υπάρχουν κατά διαστήματα πανδοχεία που επιδοτούνται από το κράτος για να προσφέρουν κατάλυμα στους οδοιπόρους και ταξιδιώτες. Υποχρεωτικά. Αλλιώς τιμωρούνται.

Ο απολυμένος ναύτης αναγκάστηκε να ζητήσει καταφύγιο σε μια τέτοια καλύβα που τη φύλαγαν ένας γέρος με μια γριά.

Διστακτικά κτύπησε την πόρτα αλλά από μέσα άκουσε βρισιές και βλασφήμιες, αντί να του ανοίξουν ως όφειλαν.

— Φύγε, του φώναξαν, δεν υπάρχει κατάλυμα για σένα. Τράβα πιο κάτω.

— Σας παρακαλώ ανοίξτε μου παρακάλεσε το παιδί. Δείξτε Λίγη καλοσύνη. Η νύχτα απόψε είναι πολλή άγρια και φοβάμαι. Θα με φάνε οι λύκοι και τα άγρια θηρία.

— Διώξτον διώξτον, φώναζε η γριά στο γέρο. Δεν θέλω απόψε ξένους εδώ.

— Σας παρακαλώ επέμενε και πάλι το παιδί…

Τότε ο γέρος άνοιξε λίγο την πόρτα, ξεπρόβαλε ένα πολύ άγριο μούτρο, ενώ τα χνώτα του μύριζαν άφθονο οινόπνευμα. Αλλά και γενικά από μέσα αναδιδόταν μπόχα από μυρωδιά ποτού.

— Τι θέλεις, ξανάπε ο γέρος άγρια, για να φύγει.

— Σας παρακαλώ, είπε και πάλι το παιδί. Μη με διώχνετε. Είναι άγρια η νύχτα. Εν ανάγκη και να πληρώσω. Έχω λεφτά. Ορίστε.

Κι έβγαλε τα λεφτά. Αθώο παιδί. Ο γέρος μόλις άκουσε για λεφτά γούρλωσε τα μάτια.

— Είπες λεφτά; έκανε. Και που τα βρήκες εσύ τα λεφτά;

Το παιδί εντελώς αθώο του έδειξε τα λεφτά του.

— Να ορίστε έχω λεφτά. Τώρα απολύθηκα και έχω…

Ο γέρος όταν είδε τα λεφτά άνοιξε την πόρτα.

Άντε πέρνα, του είπε.

Εν τω μεταξύ η γριά όλο και φώναζε από μέσα μεθυσμένη να τον ξαποστείλει από ‘κεί που ήρθε.

Πω-πω! κακία, σκέφτηκε το παιδί. Είπα να περάσω μια νύχια και κάνουν έτσι. Πού να τους έλεγα ότι θέλω να μείνω κανένα χρόνο!

Τον πέταξαν σε μια γωνιά στο σκοτεινό δωμάτιο και πήγαν να συνεχίσουν την κραιπάλη τους. Ο νέος φοβήθηκε πολύ τα πρόσωπά τους, μετάνιωσε αλλά τώρα ήταν ήδη πολύ αργά. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Είπε την προσευχούλα που την έμαθε η γιαγιά του «φύλακα άγγελε, φύλαγέ με» και όπως ήταν ψόφιος από την κούραση τον πήρε γρήγορα ο ύπνος. Αλλά ξαγρυπνούσαν οι άγγελοι του!

Τί μεγάλο πράγμα! Διότι μόλις πέρασε λίγη ώρα και κατάλαβαν ο γέρος με τη γριά ότι τον πήρε ο ύπνος, ανοίγει σιγά-σιγά ο γέρος την πόρτα, και μπαίνει μέσα. Στο μισό φως φάνηκε να κρατάει ένα τσεκούρι στο χέρι και σιγά- σιγά πηγαίνει πάνω απ’ το Κεφάλι του παιδιού, να το σκοτώσει.

– Τελείωνε γρήγορα, φώναξε αχνά η γριά. Πριν προλάβει να ξυπνήσει κατέβασέ το! Μια κι έξω σου λέω.

Κι όμως σαν να σκούντησε κάποιος το παιδί άνοιξε τα μάπα του. Τι να δει! Ο γέρος έτοιμος να του κατεβάσει το τσεκούρι στο κεφάλι. Κρύος ιδρώτας τον έλουσε!

Και ξαφνικά εκείνη τη στιγμή κάποιος χτύπησε την εξώπορτα. Τραντάχτηκε όλο το σπίτι. Τάκα, τάκα, τάκα…

— Αστυνομία, ανοίξτε, ανοίξτε γρήγορα… Τάκα, τάκα, τάκα και τα χτυπήματα όλο και πλήθαιναν.

— Ανοίξτε γρήγορα! Αστυνομία! Θα σπάσουμε την πόρτα. Κάντε γρήγορα, Αστυνομία….

Γέρος και γριά τα ‘χασαν. Ο γέρος έκρυψε γρήγορα το τσεκούρι κάτω από το κρεβάτι κα έπεσε στα πόδια του ναύτη και τον εκλιπαρούσε να μην πει τίποτα στην αστυνομία. Να μην τον προδώσει. Ενώ η γριά έκαμνε κάτι σαστισμένα κι έλεγε:

— Ναι, ναι, τώρα, τώρα αμέσως, μια στιγμή… θ’ ανοίξω…

— Ανοίξτε, ανοίξτε γρήγορα έκανε πάλι απ’ έξω η φωνή. Τελείωσε η υπομονή μας, γρήγορα…

— Σε παρακαλώ, μην με προδίδεις, έλεγε ο γέρος.

— Εγώ, τόλμησε να κάνει το παιδί… δεν…όχι…

Με το που πήγε ο γέρος προς την εξώπορτα, ο νέος ανοίγει το παράθυρο και πηδάει απ’ έξω και το σκάζει. Ισόγειο βλέπετε, ήταν το σπιτάκι. Πήγε πίσω από κάτι θάμνους και τι να δει! Ούτε αστυνομία, ούτε άλογα, ούτε τίποτα.

Όλα τα είχαν κάνει οι Άγγελοι που τους είχε επικαλεστεί τόσες φορές για να τον φυλάγουν. Και φύλαγαν.

http://perivolipanagias.blogspot.gr/201 ... t_729.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Το σακί με τις πατάτες…​….



Όταν ακόμα πήγαινα στο σχολείο, ως μαθητής, είχα έναν υπέροχο δάσκαλο.
Μια μέρα είχαμε κουβεντιάσει για το πόσο απαραίτητο είναι να μην κρατάμε θυμό μέσα μας αλλά να κοιτάμε πως θα απαλλαγούμε από αυτόν, μας έβαλε να το δούμε αυτό πρακτικά.
- Αύριο, μας είχε πει, να φέρετε όλοι στο σχολείο μια πλαστική σακούλα και ένα μικρό σακί με πατάτες.
Τον κοιτάξαμε έκπληκτοι αλλά είχαμε μάθει πως δεν αστειεύεται με κάτι τέτοια.

Έτσι την άλλη μέρα είχε ο καθένας μας ό,τι μας είχε ζητήσει.
Τότε εκείνος λέει:
- Κάθε φορά που αποφασίζετε να μην συγχωρέστε κάποιον, να παίρνετε μια πατάτα, να γράφετε πάνω της το όνομα εκείνου και την ημερομηνία και να την βάζετε μέσα στην πλαστική σακούλα.
Δεν πέρασε πολύς καιρός που μερικές σακούλες ήταν αρκετά βαριές.
Μας είπε επίσης αυτή την σακούλα να την κουβαλάμε μαζί μας, όπου κι αν πηγαίνουμε. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο σχολείο, στα ψώνια παντού.
Καταλαβαίνεις γιατί έτσι;
Μ’ αυτό τον τρόπο ήθελε να μας δείξει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το βάρος που κουβαλάμε.
Να έχουμε επίγνωση κάθε στιγμή.
Να το έχουμε μαζί μας ακόμα και στα μέρη που είναι κάπως… καθώς πρέπει.
Για φαντάσου τώρα να έχεις μια σακούλα με πατάτες σε μια επίσκεψη, στην πλατεία, στο σχολείο, στην εκκλησία, στο γήπεδο, στο θέατρο, στο φροντιστήριο.
Όπως επίσης φαντάσου ότι αρκετές από αυτές τις πατάτες είχαν αρχίσει να σαπίζουν.
Για να μας θυμίζουν το τίμημα που έχουμε να πληρώσουμε για τον αρνητισμό και τον πόνο μέσα μας, όταν δεν αποφασίζουμε να συγχωρούμε.
Πάρα πολλές φορές σκεφτόμαστε πως το να συγχωρήσουμε κάποιον είναι ένα δώρο που του κάνουμε.
Θαρρώ πως είναι το αντίθετο.
Είναι δώρο στον εαυτό μας.
Απαλλασσόμαστε από ένα περιττό βάρος.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείς πόσο δύσκολο είναι να συγχωρέσεις κάποιον θυμήσου: «Δεν είναι ήδη αρκετά βαριά η σακούλα σου;»
http://ellpalmos.blogspot.gr/2012/10/bl ... .html#more

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Ένα Κυριακάτικο απόγευμα Ιουνίου.



Ήταν ένα από εκείνα τα απογεύματα τα οποία θα χαράμιζε μεταξύ σκέψεων και σιωπής, όμως το φως του απογευματινού ήλιου σχεδόν τον πρόσταξε να βγει για λίγο έξω στον αυλόγυρο του μοναστηριού.
Ο ουρανός ήδη είχε πάρει την κοκκινωπή του απόχρωση δίδοντας πνοές δροσιάς στα πλάσματα της φύσης. Προχώρησε κοιτώντας τα δέντρα που χόρευαν μέσα στην ακινησία τους. Ήχοι πουλιών καλούσαν το σούρουπο να έρθει ταχύ. Κυριακάτικο απόγευμα του Ιουνίου και όλα μαρτυρούσαν μια γλυκιά απουσία…

Κατευθύνθηκε προς το καθολικό με την ελπίδα μήπως υπάρχει κάποιος προσκυνητής για να τον εξυπηρετήσει. Δεν είδε κανέναν. Στο μανουάλι έκαιγαν μερικά κεράκια, απόδειξη ότι κάποιος πέρασε από εκεί.
Στάθηκε μπροστά στην πόρτα του ναού. Υποψιασμένος ότι κάποιος βρισκόταν μέσα στον ναό, όμως η ησυχία δεν μαρτυρούσε κάτι τέτοιο. Δεν άνοιξε την πόρτα. Κάθισε στον εξωνάρθηκα, και αφού έβγαλε από το παλιό του ζωστικό το κομποσχοίνι του άρχισε να λέγει την ευχή. Ήρεμα, με ρυθμό, χωρίς βιασύνη. Η ώρα περνούσε και ο μοναχός ανέπνεε πλέον μέσα στην προσευχή. Είχε αφεθεί στο απογευματινό αυτό κάλεσμα του Θεού για μια ακόμα συνάντηση μαζί Του.
Τον έβλεπες σαν μια μορφή ουράνια, καθισμένη ταπεινά στο πετρόκτιστο πεζούλι. Το σούρουπο άρχισε να καταπνίγει το απόγευμα και να καλωσορίζει τη νύκτα. Η ώρα πέρασε και ο μοναχός σηκώθηκε αργά με τα μάτια κλειστά, αρνούμενος να δει το «τώρα».
Τα κεράκια στο μανουάλι είχαν σβήσει πλέον. Μόνο το καντηλάκι στο προσκυνητάρι της Παναγίας έκαιγε ακόμα. Έκανε τον σταυρό του και ήταν έτοιμος να ασπασθεί την εικόνα Της, όταν ένα «Δόξα σοι ο Θεός...» ακούστηκε μέσα από τον ναό.
Ξαφνιάστηκε. «Κάποιος ήταν τόση ώρα μέσα στο ναό; Και τι έκανε τόση ώρα εκεί μέσα;». Λογισμοί κατέκλυσαν τον μέχρι πριν λίγο ειρηνικό του νου.
Δεν πρόλαβε να πλησιάσει στην παλιά ξύλινη εξώπορτα του ναού όταν η πόρτα άνοιξε και ξεπρόβαλε η μορφή ενός νεαρού, περίπου στα 30.
Τα μάτια του κοκκινωπά από την αλμύρα των δακρύων που ακόμα υπήρχαν στα μάγουλά του. Τα χέρια του γεμάτα τατουάζ άρπαξαν τα χέρια του σαστισμένου μοναχού και τα κατεφίλησαν.
«Συγνώμη πάτερ, άργησα λίγο… συγνώμη για την καθυστέρηση…να εύχεστε για μένα…» είπε με φωνή γεμάτη συντριβή και κατάνυξη.
Ο μοναχός μούδιασε στο άκουσμα της φωνής του. Έμεινε εκστατικός, λες και έβλεπε κάποιο υπερκόσμιο θέαμα. Δεν είπε τίποτα. Τον άφησε να φύγει, αθόρυβα, όπως τόση ώρα έζησε μέσα στον ναό.
Καθώς αισθανόταν να απομακρύνεται γύρισε να τον ατενίσει για μια στερνή φορά. Το βήμα του νεαρού, αργό, θαρρείς προσευχητικό.
Το μόνο που θυμάται είναι αυτό που έγραφε η μπλούζα του νεαρού στην πλάτη του, «Ξύπνα, πριν φύγει η ζωή».
http://imverias.blogspot.gr/2014/06/blo ... .html#more

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

ΕΝΑ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΘΑΥΜΑ. Αν ανοίξετε την καρδιά μου, θα βρείτε μέσα το Χριστό...

ΕΝΑ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΘΑΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.


Κάποιο αγοράκι μπήκε επειγόντως στις Πρώτες Βοήθειες ενός νοσοκομείου.
Ύστερα από επείγουσες εξετάσεις, ο γιατρός αποφάνθηκε τα εξής:
«Θα ανοίξω την καρδιά σου…»
Το αγοράκι τον διέκοψε απότομα: «Μέσα στην καρδιά μου θα βρείτε το Χριστό»

Ο χειρουργός τον κοίταξε περίεργα και καθώς δεν πίστευε, σούφρωσε τα φρύδια
του και του είπε:

«Θα ανοίξω την καρδούλα σου για να διαπιστώσω τις βλάβες που σου προκάλεσε η αρρώστια σου…»
«Ναι, αλλά όταν ανοίξετε την καρδιά μου, θα βρείτε το Χριστό.»
Ο γιατρός έριξε ένα βλέμμα περίεργο προς τους γονείς του που κάθονταν ήρεμοι
πλάι του και συνέχισε: «Όταν διαπιστώσω τις βλάβες, θα κλείσω την καρδιά και
το στήθος σου και θα αποφασίσω τι θα κάνω.»
«Σύμφωνοι, αλλά θα βρείτε το Χριστό μέσα στην καρδιά μου. Η Αγία Γραφή λέει, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί μέσα. Όλοι οι εκκλησιαστικοί ύμνοι λένε, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί, μέσα στην καρδιά μας. Εσείς θα τον βρείτε μέσα στη δική μου καρδιά.»
Ο καρδιοχειρουργός απηύδησε: «Θα σου πω τι ακριβώς θα βρω μέσα στην καρδιά
σου. Θα βρω ένα φθαρμένο καρδιακό μυ, μια μειωμένη κυκλοφορία αίματος και
εξασθενημένα αιμοφόρα αγγεία. Και τότε θα μπορώ, αν ξέρω, αν έχω τη δυνατότητα να σε κάνω καλά.»
«Και θα βρείτε επίσης και το Χριστό, που βρίσκεται εκεί…»
Ο γιατρός βγήκε από την αίθουσα εξετάσεως ενοχλημένος. Καημένο παιδί…!
Όπως είχε προβλέψει, προέβη στη χειρουργική επέμβαση…Οι βλάβες ήταν σημαντικές, καθώς είχε προβλέψει, σύμφωνα με την εικόνα των εξετάσεων. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα…
Όταν τελείωσε το χειρουργείο, κάθισε στο γραφείο του για να καταγράψει στο τετράδιο χειρουργείου τις σημειώσεις του σχετικά με την επέμβαση: κατεστραμμένη αορτή,
κατεστραμμένη πνευμονική φλέβα, εκτεταμένη μυϊκή εκφύλιση. Καμιά ελπίδα μεταμόσχευσης. Καμιά ελπίδα ίασης. Θεραπεία: παυσίπονα και απόλυτη ανάπαυση.
Πρόγνωση (σταμάτησε): ο θάνατος θα επέλθει μέσα στο χρόνο…
Άφησε τον Η/Υ και σηκώθηκε… Απευθύνθηκε στο Χριστό του μικρού:
¨Γιατί, αναφώνησε, γιατί το έκανες αυτό; Το έστειλες εδώ. Το έστειλες
μ΄αυτό το κακό. Το καταδίκασες να πεθάνει μικρό απ’ αυτό το κακό. Γιατί; Γιατί;»
Τότε στο βάθος του είναι του, άκουσε μια φωνή να του απαντά:
«Αυτό το παιδί δεν είναι
προορισμένο να ζήσει μακροπρόθεσμα στο δικό σας ποίμνιο. Αυτό το παιδί ανήκει στο δικό μου ποίμνιο και έτσι θα είναι για πάντα. Εδώ, στο δικό μου ποίμνιο, δεν υπάρχει κανένας πόνος. Θα ανακουφιστεί τόσο, όσο δε φαντάζεσαι. Κάποια μέρα, οι γονείς του θα το συναντήσουν εδώ και θα γνωρίσουν την ειρήνη. Το ποίμνιό μου θα συνεχίσει να αυξάνεται.»
Δάκρυα έτρεχαν στα μάτια του καρδιοχειρουργού. Όμως τα αισθήματά του ενάντια στο Θεό, γεμάτα εγωισμό, αντιδρούσαν μέσα του:
«Έπλασες αυτό το πλάσμα, έπλασες αυτή την καρδιά.
Είναι καταδικασμένο να πεθάνει μέσα σε λίγους μήνες…γιατί;»
Η φωνή μέσα του απάντησε:
«Το παιδί πρέπει να επιστρέψει στο δικό μου ποίμνιο γιατί
έχει εκτελέσει το καθήκον του. Δεν έπλασα το παιδί μου στη γη για να το χάσω,
αλλά για να ξαναβρεθεί ένα άλλο χαμένο πρόβατο.»
Ο γιατρός κατάλαβε πως αυτό το παιδί δεν ήρθε εκεί τυχαία…ήρθε γι’ αυτόν…Ο ίδιος είχε λάβει μια χριστιανική μόρφωση…Οι αναμνήσεις χόρευαν μέσα στο νου του. Εξ αιτίας των πολλών επαγγελματικών του επιτυχιών, η ψυχή του είχε γίνει η τελευταία του φροντίδα.
Μπήκε στο θάλαμο του παιδιού, κάθισε πάνω στο κρεβάτι του, έχοντας απέναντί του, τους γονείς του.
Το αγοράκι ξύπνησε και ψέλλισε: «Ανοίξατε την καρδιά μου;»
«Ναι!»,απάντησε συγκινημένος ο γιατρός.
«Και τι βρήκατε;», ρώτησε ο μικρός.
« Βρήκα το Χριστό», απάντησε ο χειρουργός, κλαίγοντας σαν το μικρό παιδί που
ήταν ο ίδιος,
πριν από πενήντα χρόνια…
Το παιδί και ο γιατρός έγιναν οι καλύτεροι φίλοι…
http://ellpalmos.blogspot.gr/2012/12/bl ... .html#more

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Ο ΛΙΘΟΞΟΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ... (ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ)

Κάποτε ήταν ένας λιθοξόος που δεν ήταν ικανοποιημένος από τον εαυτό του και την ζωή του.
Μια μέρα, περνώντας έξω από το σπίτι ενός πλούσιου εμπόρου, κοίταξε μέσα από την ανοιχτή πόρτα και θαύμασε τα όμορφα πράγματα και τους σημαντικούς επισκέπτες.
«Πόσο σπουδαίος να είναι αυτός ο έμπορος!» σκέφτηκε με ζήλια και ευχήθηκε να γίνει σαν αυτόν τον έμπορο.
Προς μεγάλη του έκπληξη, αμέσως μεταμορφώθηκε σε έμπορο, απολαμβάνοντας τις πολυτέλειες και την ισχυρή επιρροή, μα και την ζήλια των πιο φτωχών απ’ αυτόν.
Σύντομα, ένας σημαντικός προύχοντας πέρασε από τον δρόμο, που τον μετέφεραν σε σέντια και συνοδευόμενος από στρατιωτικούς. Όλοι, όσο πλούσιοι κι αν ήταν, υποκλίνονταν μπροστά του.

«Πόσο ισχυρός είναι αυτός ο προύχοντας!» σκέφτηκε «εύχομαι να ήμουν προύχοντας!»
Αμέσως μεταμορφώθηκε σε ισχυρό προύχοντα, που όλοι φοβούνταν αλλά και μισούσαν.
Ήρθε το καλοκαίρι και οι πολύ ζεστές μέρες, κι ο προύχοντας ένιωθε άβολα μέσα στην σέντια του. Κοίταξε ψηλά τον ήλιο και σκέφτηκε «πόσο ισχυρός είναι ο ήλιος! Εύχομαι να ήμουν ο ήλιος!»
Αμέσως έγινε ο ήλιος, να λάμπει πάνω από τον κόσμο, να λατρεύεται και να θαυμάζεται από τους ανθρώπους, αλλά και να καταριέται από τους αγρότες -που τους έκαιγε τα σπαρτά- και από τους εργάτες που υπέφεραν κάνοντας την εργασία τους.
Μα ξάφνου, ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο πέρασε από μπροστά του, εμποδίζοντάς τον να λάμψει παντού πάνω στη γη.
«Πόσο ισχυρό είναι αυτό το σύννεφο!» σκέφτηκε «εύχομαι να ήμουν σύννεφο!»
Αμέσως μεταμορφώθηκε σε βαρύ, μαύρο σύννεφο, που πλημμύριζε με το νερό του τα σπαρτά και τα χωρία, κι όλοι το καταριόνταν.
Μα σύντομα, κατάλαβε ότι παρασέρνονταν από μια μεγαλύτερη δύναμη, τον άνεμο.
«Πόσο ισχυρός είναι ο άνεμος!» σκέφτηκε «εύχομαι να ήμουν ο άνεμος!»
Αμέσως έγινε ο άνεμος, να φυσάει μανιασμένα ξεριζώνοντας δέντρα και καταστρέφοντας τις σκεπές των σπιτιών, κι όλοι να τον καταριόνται.
Σύντομα όμως βρέθηκε μπροστά σε έναν θεόρατο βράχο, που δεν μετακινούνταν καθόλου, παρά την δύναμη του ανέμου.
«Πόσο ισχυρός είναι αυτός ο βράχος!» σκέφτηκε «εύχομαι να ήμουν βράχος!»
Αμέσως έγινε ένας δυνατός, τεράστιος βράχος. Ότι πιο σταθερό πάνω στην γη.
Έτσι όπως στεκότανε απολαμβάνοντας την δύναμή του, άκουσε τον ήχο μεταλλικού εργαλείου πάνω στην επιφάνειά του και ένιωσε ν’ αλλάζει η μορφή του.
«Τι μπορεί να είναι πιο ισχυρό από εμένα;;» απόρησε.
Κοίταξε κάτω χαμηλά, και είδε έναν λιθοξόο...
http://imverias.blogspot.gr/2013/06/blo ... .html#more

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Το αντιπαθητικό γεροντάκι

Κάποτε πολύ παλιά σε ένα μοναστήρι στο Όρος, πριν ακόμα η ανθρωπότητα μάθει τι είναι το ηλεκτρικό ρεύμα, ήταν μία μικρή αδελφότητα νέων κατά βάσει μοναχών με τον Γέροντά τους, ο οποίος ήταν και αυτός σχετικά νέος.
Μέσα σε αυτήν την αδελφότητα υπήρχε όμως και ένας μεγάλος σε ηλικία παππούλης. Ο παππούλης της ιστορία μας, λοιπόν, δεν έλεγε ποτέ καλημέρα και περπατούσε πάντα με κατεβασμένο το βλέμμα. Όποτε συναντούσε κάποιον αδελφό του σταματούσε μπροστά του χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από το έδαφος και
κατευθίαν γυρνούσε την πλάτη του και άλλαζε πορεία. Δεν πήγαινε ποτέ στης Παρακλήσεις και στους Εσπερινούς. Μπορεί να τον έβλεπαν καμιά φορά στο απόδειπνο μετά την τράπεζα, αλλά θα έφευγε πριν τελειώσει. Μονάχα τις Κυριακές πήγαινε στην Λειτουργία καθυστερημένος και καθόταν μέχρι να τελειώσει. Όλοι οι αδελφοί του τον χαρακτήριζαν μονόχνοτο, παράξενο και τον συκοφαντούσαν συνέχεια στον Γέροντά τους.
Πολλές φορές ο Γέροντας μπήκε στον πειρασμό να τον επιπλήξει για την συμπεριφορά του αυτή, αλλά κάθε φορά κάτι τον σταματούσε και τον δικαιολογούσε λέγοντας πως είναι ’’καμώματα της ηλικίας’’. Κάποια μέρα λοιπόν κάλεσε ο Καλός Θεούλης τον Παππούλη μας και αυτός έφυγε για πάντα για ένα πολύ μακρινό ταξίδι.
Οι αδερφοί του δεν στεναχωρήθηκαν καθόλου για την απώλεια του. Ίσα, ίσα χάρηκαν κιόλας, γιατί δεν θα έβλεπαν άλλο το ξινισμένο γέρικο πρόσωπό του. Αναρωτιόντουσαν όμως:τι κατάληξη θα έχει η ψυχούλα αυτού του παράξενου γεράκου που δεν τελούσε κανένα από τα θρησκευτικά του καθήκοντα;’’ Το ρώτησαν στο Γέροντά τους και αυτός με την σειρά του είπε να κάνουν για 40 μέρες προσευχή και νηστεία και τότε θα τους φανερώσει ο Καλός Θεούλης τι έγινε με την ψυχούλα του γέρου αδελφού τους.
Μετά από 40 μέρες Άγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε στο Γέροντα και του αποκάλυψε ότι ο Γεράκος τους είναι στον Παράδεισο κοντά στον Καλό Θεούλη και προσεύχεται για αυτούς και για την σωτηρία της ψυχής τους. Ο Γέροντας απόρησε. Ρώτησε τον Άγγελο: ’’Μα πως; Αφού…’’ Πριν προλάβει όμως να τελειώσει αυτό που ήθελε να πει του απάντησε ο Άγγελος: ’’Ο αδελφός σας είναι στον Παράδεισο γιατί ποτέ δεν είπε κακό λόγο για αδελφό του και ποτέ δεν κατέκρινε κανέναν σας! Πάντα το βλέμμα του κοιτούσε στο έδαφος για να μην δει κανέναν σας και τον κακολογήσει, δεν ερχόταν στις ακολουθίες για μην δει κανέναν αδελφό να κοιμάται στο στασίδι του, ή να μην κάνει τις μετάνοιες του και τον κρίνει’’.
Ο Γέροντα έμεινε άφωνος. Τα νέα γρήγορα διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα όχι μόνο στο μικρό κοινόβιο αλλά και στις γύρω Μονές και Σκήτες. Αντί για χαρά όμως απλώθηκε μια απέραντη λύπη. Μέχρι και τα πουλιά σίγησαν εκείνη την μέρα. Ο αέρας δεν φύσηξε και τα λευκά προβατάκια της θάλασσας σταμάτησαν να γλύφουν τους τοίχους του μοναστηριού. Εκείνο το βράδυ ούτε τα άστρα βγήκαν στον ουρανό. Θρηνούσαν οι άνθρωποι, αλλά θρηνούσε και όλη η γη μαζί τους.
Μακάρι να μπορούσαμε και εμείς να έχουμε έστω λίγη από την ταπείνωση του Άγιου αυτού Παππούλη και ας μας λέγανε παράξενους…
http://ellpalmos.blogspot.gr/2012/04/bl ... .html#more

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Ένας άνθρωπος στην οδό της ευλογίας

Ήταν κάποτε ένας μορφωμένος άνδρας που επί οκτώ χρόνια παρακαλούσε το Θεό να του στείλει έναν άνθρωπο να τον διδάξει την αλήθεια. Και κάποτε που ένιωσε αυτή την επιθυμία πολύ έντονη, άκουσε τη φωνή του Θεού να του λέει: -Πήγαινε στην εκκλησία, κι εκεί θα βρεις έναν άνθρωπο που θα σου δείξει την οδό της ευλογίας.
Πήγε εκεί, και βρήκε έναν φτωχό, ξυπόλυτο,με πόδια γεμάτα πληγές και σκόνη, και όλα του τα ρούχα δεν άξιζαν ούτε δυό δεκάρες.
Τον χαιρέτησε, και του είπε: -Είθε ο Θεός να σου δώσει καλή ημέρα!
Κι ο άλλος απάντησε:
-Ποτέ δε μου έδωσε κακή ημέρα.
-Είθε ο Θεός να σου δώσει καλή τύχη!'
-Πάντα έχω καλή τύχη.'
-Είθε να σε κάνει ο Θεός ευτυχισμένο!
-Μα γιατί απαντάς έτσι; Ποτέ δεν είμαι δυστυχισμένος.
-Σε παρακαλώ, εξήγησέ το μου αυτό, γιατί δεν το καταλαβαίνω.
-Μετά χαράς, αποκρίθηκε ο φτωχός.
Μου ευχήθηκες να έχω καλή ημέρα. Όλες μου οι ημέρες είναι καλές: γιατί αν πεινάω, δοξάζω το Θεό. Αν έχει παγωνιά, χαλάζι, χιόνι, βροχή, αν ο καιρός είναι καλός ή κακός, πάντα δοξάζω το Θεό. Είμαι άθλιος και περιφρονημένος, αλλά δοξάζω το Θεό, κι έτσι πάντα η ημέρα μου είναι καλή.
Μου ευχήθηκες να μου δώσει ο Θεός καλή τύχη. Αλλά ποτέ δεν έχω κακή τύχη, γιατί ξέρω πως να ζω με το Θεό, και ξέρω πως αυτό που κάνει είναι το καλύτερο. Και ό,τι ο Θεός δίνει ή επιτρέπει γιά μένα, καλό ή κακό, το παίρνω με χαρά από το Θεό, σαν το καλύτερο που μπορεί να γίνει, κι έτσι ποτέ δεν έχω κακή τύχη.
Μου ευχήθηκες να με κάνει ο Θεός ευτυχισμένο. Μα ποτέ δεν είμαι δυστυχισμένος. Γιατί η μόνη μου επιθυμία είναι να ζω μέσα στο θέλημα του Θεού, κι έχω τόσο απόλυτα παραδοθεί στο θέλημα του Θεού, ώστε θέλω αυτό που θέλει Εκείνος.'
-Αλλά αν ο Θεός θελήσει να σε ρίξει στην κόλαση, ρώτησε ο μορφωμένος, τι θα κάνεις τότε;
-Να με ρίξει στην κόλαση; Η αγαθότητά Του δεν θα το επιτρέψει. Αλλά ακόμα κι αν το κάνει, θα Τον αγκαλιάσω με τα δυό μου χέρια. Το ένα μου χέρι, που είναι η Ταπεινότητα, θα αγκαλιάσει την ανθρώπινη φύση Του, και το άλλο μου χέρι, η Αγάπη, θα αγκαλιάσει τη θεία φύση Του, τόσο σφιχτά, που θα πρέπει να έρθει κι Αυτός στην κόλαση μαζί μου.
Γιατί καλύτερα να είμαι στην κόλαση με το Θεό, παρά στον παράδεισο χωρίς Εκείνον.
Τότε ο Διδάσκαλος κατάλαβε ότι η αληθινή παραίτηση με την άκρα ταπεινότητα, είναι η συντομώτερη οδός προς το Θεό...
Και τον ρώτησε:
-Τι άνθρωπος είσαι συ;
-Είμαι βασιλιάς.
-Πού είναι το βασίλειό σου;
'Η ψυχή μου είναι το βασίλειό μου, γιατί είμαι απόλυτα κύριος των εξωτερικών και εσωτερικών μου αισθήσεων, ώστε όλες οι επιθυμίες και οι δυνάμεις της ψυχής μου βρίσκονται σε πλήρη υποταγή, και αυτό το βασίλειο είναι μεγαλύτερο από οποιοδήποτε βασίλειο επί της γης.
-Τι σε οδήγησε σε αυτή την τελειότητα;
-Η σιωπή μου, οι υψηλές μου σκέψεις, και η ένωσή μου με το Θεό. Γιατί δε μπορούσα να αναπαυθώ σε κάτι λιγώτερο από το Θεό.
Τώρα έχω βρει το Θεό, και στο Θεό έχω βρει αιώνια ανάπαυση και ειρήνη.
http://ellpalmos.blogspot.gr/2012/02/bl ... .html#more

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Τα καρφιά, ο Θυμός και οι αγιάτρευτες πληγές



Ήταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια.
Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον.
Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο. Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.

Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποία ο νεαρός δεν έβαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρόμιο. Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε ένα καρφί.
Τότε ο πατέρας του, του είπε να βγάζει ένα καρφί για κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.
Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά απ το πεζοδρόμιο.
Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον υιό του στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο και του είπε:
- «Παιδί μου, συμπεριφέρθηκες καλά, αλλά κοίτα πόσες τρύπες έχει το πεζοδρόμιο. Αυτό δεν θα είναι πια όπως πριν. Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσβλητικό, του αφήνεις μια πληγή όπως αυτή. Μπορείς να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να του βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο όμως θα του μείνει πάντα μια πληγή.»
«Λίγη σημασία έχει πόσες φορές θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή που γίνεται με τα λόγια κάνει τόση ζημιά όσο και μία πληγή στο σώμα σου. Οι φίλοι είναι σπάνιοι, σε κάνουν να γελάς και σου φτιάχνουν το κέφι. Πάντα είναι διαθέσιμοι να σε ακούσουν όταν το χρειάζεσαι, σε αγαπάνε και σε δέχονται στο σπίτι τους.»
http://ellpalmos.blogspot.gr/2012/02/bl ... _3810.html