Διδακτικές Ιστορίες

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Η κρυμμένη ευτυχία



Στην αρχή του χρόνου συγκεντρώθηκαν τα ταγκαλάκια, όπως τα αποκαλούσε ο γέροντας Παΐσιος, και αποφάσισαν να κάνουν μια φάρσα με τους ανθρώπους.
Ένα από αυτά είπε: Τι θα λέγατε να κάναμε λίγη «πλάκα» με τους ανθρώπους, αφαιρώντας τους κάτι;
- Και τι μπορούμε να τους αφαιρέσουμε; είπε κάποιο άλλο.
Μετά από πολλή σκέψη το πιο μικρό είπε: Ας τους πάρουμε την ευτυχία. Το πρόβλημα όμως είναι πού να την κρύψουμε, ώστε να μην τη βρούνε.
Κάποιο πρότεινε: Να την κρύψουνε στην κορυφή του ψηλότερου βουνού του κόσμου.
- Όχι. Είπε κάποιο άλλο. Οι άνθρωποι διαθέτουν τεράστια δύναμη. Κάποιος θα μπορούσε να πάει να τη βρει και τότε όλοι θα μπορούσαν να ξέρουν πού να την αναζητήσουν.
- Τότε να την κρύψουμε στο βυθό της θάλασσας, πρότεινε ένα άλλο ταγκαλάκι.
Όχι, έχουν υπερσύγχρονα υποβρύχια και πολύ σύντομα θα τη βρούνε, αντέτεινε το πρώτο.
- Να τη φυγαδέψουμε σε ένα μακρινό πλανήτη, πρότειναν εν χορώ κάποια άλλα.
-Τα διαστημόπλοια πάνε κι έρχονται στο διάστημα. Θα την ανακαλύψουν και θα επαίρονται και θα αλαλάζουν ως νέοι μαραθωνοδρόμοι…
Ένα ταγκαλάκι καθόταν σιωπηλό, ακούγοντας προσεκτικά και αναλύοντας σοβαρά κάθε πρόταση.
- Νομίζω, είπε στοχαστικά, υπάρχει ένας χώρος τον οποίο οι άνθρωποι ποτέ δεν θα τον ψάξουν.
Όλα ξαφνιάστηκαν, αλληλοκοιτάχτηκαν και ρώτησαν ταυτόχρονα.
- Πού δεν θα ψάξουν;
- Βαθιά μέσα τους. Εκεί θα κρύψουμε την ευτυχία. Οι άνθρωποι θα είναι τόσο απασχολημένοι ψάχνοντας παντού, πέρα από τους εαυτούς τους, που ποτέ δεν θα τη βρούνε!

Όλα τα ταγκαλάκια συμφώνησαν. Από τότε ο άνθρωπος δαπανά τη ζωή του ψάχνοντας για την ευτυχία του χωρίς να γνωρίζει ότι αυτή βρίσκεται μόνο μέσα του. «Η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν». (Λουκ 17,21).

http://paterikos.blogspot.gr/2016/02/bl ... .html#more

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Ο νόμος του άντρα!..



Η μικρή Αναστασία είχε ανοίξει τον υπολογιστή και ασχολιόταν. Είχαν ήδη περάσει δυο ώρες. Ήταν καιρός πια να κλείσει το μαγικό κουτί, να φάει το βραδινό της και να πάει για ύπνο. Ο πατέρας της που παρακολουθούσε των 8 κοίταξε ξαφνικά το ρολόι του και σηκώθηκε απότομα.

– Αναστασία, τέρμα για σήμερα. Μπρος, φαγητό και ύπνο.

Η μητέρα κάτι ψιλομαγείρευε στην κουζίνα πίσω από το πάσο του ευρύχωρου καθιστικού τους.

– Μπαμπά, λίγο ακόμη.

– Πολύ ακόμη σε έχω αφήσει, και μη νομίζεις ότι δεν παρακολουθώ τα πάντα εδώ μέσα. Σήκω.

– Όχι δε σηκώνομαι.

– Άκουσες τι είπα; Εδώ μέσα ισχύει ο νόμος του Κίμωνα!

Έτυχε να ήμουν στο διπλανό δωμάτιο και άκουσα το περιστατικό.

Μέσα μου ξεπήδησαν κάποια λόγια, που θα ήθελα πολύ να έλεγα στον Κίμωνα.

– Όχι φίλε Κίμων, μέσα στο σπίτι σου αλλά και ειδικά μέσα στην ψυχή της μικρής κόρης σου δεν ισχύει ο αυταρχικός δικός σου νόμος. Όσο σωστός κι αν είναι ή σου φαίνεται. Ισχύει η απόφαση, που και οι δυο γονείς με ομόνοια και συμφωνία και ηρεμία κάθε φορά και σε κάθε ζήτημα παίρνετε. Και, θυμηθείτε ότι δεν απευθύνεστε σε υποτελή και υποχείριό σας διατάζοντας, αλλά σε μια σεβαστή ψυχή, που προσπαθείτε να τη νουθετήσετε και να αναπτύξετε την προσωπικότητά της άρτια, πειθαρχημένη, ισορροπημένη, ολοκληρωμένη, και φυσικά ελεύθερη και συνειδητοποιημένη.

(Α.Μ. κουμπάρος του ζεύγους και νονός της μικρής)

Ας το επαναλάβω κι εγώ: να βάλεις όρια στο παιδί σου, αλλά μαζί με τη σύζυγό σου και με τρόπο σταθερής ηρεμίας και πειθούς.

Και κάτι άλλο, όμως. Πέρα από τον «νόμο» και τον «λόγο» τον δικό σου, φίλε Κίμων, μην ξεχνάς ότι υπάρχει και ο Λόγος και ο Νόμος του Θεού.

Αντί να λες «θα το κάνεις, γιατί το είπα εγώ», πόσο πιο όμορφα θα ηχήσει στην ψυχή του παιδιού σου και θα γίνει σίγουρα αποδεκτή η φράση «Έλα Αναστασούλα μου, είπε ο καλός Θεός μας να ξεκουραζόμαστε το βράδυ, για να ξυπνάμε χαρούμενοι το πρωί»…

Δοκιμάστε το, αν θέλετε, κι εσείς..
http://www.isagiastriados.com/2012-02-29-11-16-42.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ - "Τό βιβλίο τοῦ Θεοῦ"

Ένας μικρός σκαλίζοντας στο σπίτι του, βρήκε σε μία γωνία παραπεταμένο ένα καλοδεμένο μαύρο βιβλίο. Ήταν γεμάτο σκόνη. Με λαχτάρα έτρεξε να ρωτήσει και να μάθει τι βιβλίο ήταν αυτό. Η μητέρα έδωσε σύντομα την απάντηση: - Είναι παιδί μου, "το βιβλίο του Θεού" και να το αφήσεις εκεί που το βρήκες. Τότε ο μικρός γεμάτος απορία, γιατί το βιβλίο του Θεού ήταν τόσο περιφρονημένο, λέει στη μητέρα του:
- Αφού είναι έτσι μαμά, τότε γιατί δεν το στέλνουμε πίσω στον καλό Θεό να το δώσει σε κανέναν άλλο που να το διαβάζει;
Και η μητέρα κοκκίνισε. Δεν ήξερε τι να απαντήσει. Ένιωσε την ενοχή...

Λίγοι έχουν το βιβλίο της Αγ. Γραφής στα σπίτια τους. Κι απ' αυτούς, πόσοι άνθρωποι αλήθεια, δεν το έχουν ξεχασμένο, σκονισμένο και παραπεταμένο σε κάποιο Εικονοστάσι ή σε κάποιο ντουλαπάκι...
Το βιβλίο του Θεού όμως, έχουμε χρέος όλοι μας να το διαβάζουμε και να το έχουμε σε μεγάλη εκτίμηση, αλλά κυρίως να το έχουμε μέσα στην καρδιά μας
http://hristospanagia3.blogspot.gr/2016 ... .html#more

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Ο ἕνας μοναχὸς καὶ ὁ ἄλλος κοσμικός....Μικρὸς Εὐεργετινός

Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:


- Ἀββᾶ, ἦταν δυὸ ἄνθρωποι, ὁ ἕνας μοναχὸς καὶ ὁ ἄλλος κοσμικός. Μιὰ νύχτα ὁ μοναχὸς ἀποφάσισε νὰ πετάξει τὸ σχῆμα του μόλις θὰ ξημέρωνε. Ὁ κοσμικὸς πάλι ἀποφάσισε νὰ γίνει μοναχός. Καὶ οἱ δυὸ ὅμως πέθαναν τὴν ἴδια νύχτα, κι ἔτσι δὲν πρόφτασαν νὰ πραγματοποιήσουν τὶς προθέσεις τους. Σὰν τί θὰ θεωρηθοῦν ἄραγε;
Καὶ ὁ γέροντας ἀποκρίθηκε.
- Ὁ μοναχὸς πέθανε σὰν μοναχὸς καὶ ὁ κοσμικὸς πέθανε σὰν κοσμικός. Γιατὶ ἔφυγαν στὴν κατάσταση ποὺ βρέθηκαν.

Μικρὸς Εὐεργετινός
http://tostavroudaki.blogspot.gr/search ... E%95%CE%A3

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Η γιαγιά με τους Χαιρετισμούς

Γεώργιος Ιακωβίδης, «Τα Πρώτα Βήματα» (ζωγραφικός πίνακας, 1893)

Ήτανε Μεγάλη Σαρακοστή .Μα δε θυμάμαι του πότε…Τρίτοι Χαιρετισμοί.Στο μοναστήρι τους κάναμε αργά τους Χαιρετισμούς. Οι Παρασκευές της Σαρακοστής όπως και να το κάνεις είναι οι πιο χαρούμενες μέρες .
Στη μέση του ναού η εικόνα της Παναγιάς με τα κεριά της και τις κεντημένες ποδιές.Και το χαμε τυπικό κάθε φορά να βγάζουμε κι άλλη Παναγιά στο προσκυνητάρι να ακούσει τους Χαιρετισμούς.
Τη μια το “‘Αξιον εστί” και μετά την Γλυκοφιλούσα και την Παναγία του Πάθους, εκείνη την εβδομάδα της Σταυροπροσκύνησης .Τούτες οι μικρές αλλαγές ομόρφαιναν τη ζωή.
Το Πάσχα ήταν τότε νωρίς και η Σαρακοστή έπεφτε μεσ το χειμώνα.Κρύο πολύ.Είχαμε στη λιτή ξυλόσομπα και ο εκκλησιαστικός ο π.Νήφωνας έβαζε κούτσουρα μεγάλα.Ατμόσφαιρα Παπαδιαμαντική.Τώρα τα αναπολώ με γλυκασμό και νοσταλγία.
Τέλειωσε ο κανόνας και ο δεξιός ψάλτης πήρε να λέει αργά το τη Υπερμάχω.Και ο παπάς αργά βγήκε από την ωραία πύλη με το βιβλίο του και το θυματό να διαβάσει τους Χαιρετισμούς.Θύμιασε με σέβας έκανε τις μετάνοιες και πήρε τη θέση του μπροστά στο προσκυνητάρι.
Ησυχία …
Ξεκινάει ο εφημέριος τους Χαιρετισμούς..και μέσα στη σιγαλιά της ακολουθίας μια φωνή μιας μικροκαμωμένης γιαγιάς ακουγόταν στο βάθος να επαναλαμβάνει τα ίδια λόγια!!!Οι πιο θερμοί πήραν νωρίς φωτιά.Σσσσσ
Η φωνή όμως δεν σταματούσε .Σα να το βαζε πείσμα μάλιστα να ξεπεράσει τον παπά σε δύναμη.Ακόμα και οι πιο μακρόθυμοι έφτασαν να δυσφορήσουν .
-Μα ποιος μιλά φώναξε κάποιος.Ο μόνος που δεν μίλησε ήτανε ο παπάς.
Τελειώσανε οι χαιρετισμοί ,ξανά τη Υπερμάχω και μετά το Άσπιλε.Άμα απόλυσε ο παπάς και βγαίναμε από το Καθολικό πήρα παράμερα τη γιαγιά που μας τάραξε με τη φωνή της να τη “συνετίσω”.
-Κυρία ξέρετε…. τα λόγια του παπά τα διαβάζει μοναχά εκείνος.Πως να σας το πω…Είναι τα δικά του.’Εχει άλλους ψαλμούς που τους λέμε όλοι μαζί.Μα η γιαγιά έμοιζε να μην το καταλαβαίνει και μου είπε… την ευχή σας.
-Λέω ,για αυτό που έγινε σήμερα.Δεν πρέπει να δημιοργούμε αταξία στην εκκλησία.
Μια νεαρή γυναίκα που τη συνόδευε τη γιαγιά, κάτι της φώναξε δυνατά στο αυτί και το μυστήριο της καλής γιαγιάς λύθηκε.Η γιαγιά κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι της και έδειξε λυπημένη..
-Συμπάθαμε αδελφέ μου λέει, μα δεν ακούω καθόλου!!!Τους λέω τους Χαιρετισμούς και γω αφού δεν μπορώ να τους ακούσω από τον παππούλη.Συμπάθαμε αν σε πίκρανα…
Έμεινα να την κυττώ όμοια μορφή βγαλμένη από συναξάρι.
-Να τους λες γιαγιά,και λέγε και για μένα ένα “Κύριε ελέησον”εμένα που δεν τους ξέρω ούτε από μέσα.
π.Εφραίμ
http://paterikos.blogspot.gr/2016/02/bl ... .html#more

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Οι πειρασμοί των αγίων

Από το Γεροντικό

Ένας αδελφός ρώτησε κάποιον από τους πατέρες, λέγοντας: «Πως ο διάβολος φέρνει τους πειρασμούς εναντίον των αγίων;». και του λέει ο γέρων:

Ήταν ένας από τους πατέρες, ονόματι Νίκων, όπου έμενε στο όρος Σινά. Και να, κάποιος, πήγε στη σκηνή ενός Φαρανίτη, βρήκε εκεί τη θυγατέρα του μόνη και έπεσε μαζί της. Και της λέγει: Να πεις, ότι ο αναχωρητής Αββάς Νίκων μου το έκαμε αυτό.

Και σαν ήλθε ο πατέρας της και το έμαθε, πήρε ένα μαχαίρι και πήγε εναντίον του γέροντος. Χτύπησε την πόρτα και βγήκε ο γέρων. Απλώνει τότε το μαχαίρι για να τον σκοτώσει, αλλά έμεινε το χέρι του ξερό. Και πηγαίνοντας ο Φαρανίτης στην εκκλησία, στους πρεσβύτερους λέγει τι συνέβη. Έστειλαν λοιπόν και κάλεσαν τον γέροντα. Και ήλθε. Τον χτύπησαν τότε πολύ και ήθελαν να τον διώξουν. Και τους παρακάλεσε, λέγοντας: Αφήστε με εδώ για χάρη του Θεού, να μετανοήσω. Και αφού τον χώρισαν για τρία χρόνια, πρόσταξαν κανείς να μην πηγαίνει σ’ αυτόν. Και πέρασε τρία χρόνια, ερχόμενος κάθε Κυριακή στην εκκλησία, μετανοώντας. Και τους παρακαλούσε όλους, λέγοντας: Προσευχηθείτε για μένα.

Ύστερα δε, μπήκε δαιμόνιο σ’ αυτόν που είχε κάνει την αμαρτία και ρίξει τον πειρασμό πάνω στον αναχωρητή. Και ομολόγησε στην εκκλησία ότι αυτός είχε κάνει την αμαρτία και συκοφάντησε το δούλο του Θεού.

Τότε, πήγαν όλοι οι μοναχοί και μετανόησαν μπροστά στον γέροντα, λέγοντας: - Συγχώρεσε μας, Αββά.

Και τους λέγει: Όσο για να σας συγχωρήσω, σας έχω συγχωρήσει. Αλλά για να μείνω, δεν μένω πλέον εδώ μαζί σας, γιατί δεν βρέθηκε ούτε ένας έχοντας διάκριση, για να με συμπονέσει. Και έτσι, έφυγε από εκεί».

Και είπε ο γέρων στον αδελφό: «Βλέπεις πως ο διάβολος φέρνει τους πειρασμούς εναντίον των αγίων;»
http://www.isagiastriados.com/2012-02-29-11-16-42.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΦΟΒΑΤΑΙ Ο ΣΑΤΑΝΑΣ

Ένας διορατικός Γέροντας είχε το χάρισμα να βλέπει όχι μόνο αγγέλους αλλά και δαίμονες.
Μια μέρα, λοιπόν, βλέπει ένα δαίμονα και τον ρωτά:

-Τι είναι αυτό που σας φοβίζει περισσότερο απ’ όλα και σας κάνει να τρέμετε;
Κατά παραχώρηση Θεού, ο δαίμονας του απάντησε:
– Εσείς οι Χριστιανοί έχετε τρία πράγματα που, αν τα χρησιμοποιήσετε σωστά,
τότε εμείς δεν μπορούμε να σας πειράξουμε.
– Και ποια είναι αυτά τα τρία πράγματα; τον ρώτησε με απορία ο Γέροντας.
-Το πρώτο το λούζεστε (εννοούσε το Βάπτισμα και το Μυστήριο της Μετανοίας).
Το δεύτερο το τρώτε (εννοούσε τη θεία Κοινωνία).
Το τρίτο το φοράτε πάνω σας (εννοούσε το Σταυρό).
Γι’ αυτό, λοιπόν, όσες φορές εμείς εξομολογούμαστε, κοινωνάμε και σφραγίζουμε το σώμα μας με το σημείο του Τιμίου Σταυρού, οι δαίμονες φρίττουν και φοβούνται.
http://eleftheroiellines.blogspot.gr/20 ... .html#more

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Ένας παππούς περπατούσε σε μία παραλία με τον εγγονό του. Το αγόρι έτρεχε και μάζευε από την παραλία θαλάσσιους αστερίες που έβρισκε πάνω στην άμμο και τους πετούσε πάλι έναν-έναν πίσω στην θάλασσα.
-«Γιατί τους πετάς πίσω στην θάλασσα;», ρώτησε απορημένος ο παππούς;
-«Επειδή τους ξέβρασε έξω προηγουμένως η τρικυμία και αν τους άφηνα εδώ έξω θα
ξεραίνονταν και θα πέθαναν! Έτσι τους σώζω την ζωή, παππού!».
-«Μα παιδάκι μου», απαντά ο παππούς, «αυτή η παραλία εκτείνεται για πολλά χιλιόμετρα κι έχει χιλιάδες ξεβρασμένους αστερίες. Αυτό που με τόσο κόπο κάνεις εσύ τώρα, δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση…»
Τότε το αγόρι, κρατώντας έναν αστερία στα χέρια του που μόλις μάζεψε, κοντοστάθηκε για λίγο, έπειτα πέταξε τον αστερία με ακόμη περισσότερη δύναμη πίσω στο νερό και απάντησε:
-«Για αυτόν όμως τον αστερία παππού, την αλλάζει!!!»
Και έτσι συνέχισε να μαζεύει αστερίες και να τους επιστέφει πίσω στο νερό με ακόμη περισσότερη όρεξη, μαζί με αυτόν και ο παππούς του!
http://poimenikos-avlos.blogspot.gr/201 ... .html#more

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΓΥΑΛΙΑ



Κάποτε σε μια πλούσια μαρμαροκτισμένη χώρα, βασίλευε ένας καλός βασιλιάς που τον έλεγαν Σακουντάλα.
Ήταν γνωστός ως τα πέρατα του κόσμου και όλοι συμφωνούσαν πως έπρεπε να τον ονομάσουν βασιλιά της Χαράς.
Ο Σακουντάλα αγαπούσε τους υπηκόους του, σαν να ήταν δικά του παιδιά, μα πιο πολύ αγαπούσε το μονάκριβο γιό του τον Ρουβίμ.
Αν και ήταν βασιλιάς, η πίκρα που ένοιωθε αυτός και η γυναίκα του η βασίλισσα μάτωνε την καρδιά του.
Το βασιλόπουλο ήταν ένα όμορφο και γερό παλικάρι, άκουγε πάντα τους γονείς του, αλλά είχε
ένα ελάττωμα από τότε που γεννήθηκε: Είχε πολύ μεγάλα ματόκλαδα!
Μα θα αναρωτιέστε, είναι ελάττωμα αυτό ή χάρισμα;
Για τον πρίγκιπα μας όμως, ήταν ελάττωμα, γιατί όταν έβλεπε κάποιον άνθρωπο λυπημένο ή φτωχό, τα ματόκλαδα τού σκέπαζαν τα μάτια του και δεν έβλεπε τη δυστυχία των άλλων. Έτσι γινόταν κακός και φερόταν απότομα σ’ όποιον βρίσκονταν μπροστά του…
Πέρασαν τα χρόνια, γνώρισε μια βασιλοπούλα και της εκμυστηρεύτηκε το τι του συνέβαινε και πόσο αυτή η κατάσταση στενοχωρούσε τον ίδιο αλλά και τους γονείς του.
Εκείνη συγκινήθηκε και του υποσχέθηκε να τον βοηθήσει!
Μετά από πολλές περιπέτειες βρήκε έναν σοφό, που της έδωσε τη λύση :
-Άκουσε, καλή μου κόρη. Θα σου δώσω να του πας ένα ζευγάρι γυαλιά. Αυτά τα γυαλιά θα τα φοράει για δυο χρόνια συνέχεια και μόνο όταν κοιμάται ή όταν πλένεται θα τα βγάζει. Στη διάρκεια αυτή όμως θα πρέπει να ζει σαν ένας απλός άνθρωπος κι όχι σαν βασιλόπουλο μέσα στο παλάτι του. Πρέπει να ζήσει με τους φτωχούς ανθρώπους, να κάνει όλα τα επαγγέλματα ακόμη και το ζητιάνο και τότε θα γιατρευτεί.
Ο νέος, που ήθελε να γιατρευτεί, ακολούθησε πιστά τις συμβουλές του σοφού.
Έκανε όλα τα επαγγέλματα, δούλεψε σκληρά, είδε πόσο κουραστικό είναι κάθε επάγγελμα, κατάλαβε πως οι φτωχοί πραγματικά αγωνίζονται για να κερδίζουν το ψωμί τους! Έγινε ακόμη και ζητιάνος. Μάλιστα υπήρξαν φορές που ζητιάνεψε σε κάποιον πλούσιο.
Ο πλούσιος, αντί να του δώσει ελεημοσύνη, τον έβρισε και τον χτυπούσε. Τότε έκλαιγε… έκλαιγε...
Ένα μόνο δεν είχε δοκιμάσει: να έχει οικογένεια και παιδιά που πεινάνε και να μη μπορεί να τα ταΐσει.
Στο δρόμο λοιπόν, συνάντησε δυο ορφανά παιδιά που δεν είχαν κανένα να τα φροντίσει.
Τότε άνοιξε το σακουλάκι του, αγόρασε λίγο ψωμί και τους είπε να τον οδηγήσουν στο καλύβι τους. Εκεί κάθισε μαζί τους, τους έδωσε όλο το ψωμί ενώ εκείνος έμεινε νηστικός δυο μέρες. Έπειτα βγήκε να ζητιανέψει για τα δυο αδέρφια για να τους πάει φαγητό.
Εκείνο το βράδυ όμως έκλαψε τόσο πολύ που τα πολλά του δάκρυα κατάφεραν να ξεκολλήσουν τα μακριά του ματόκλαδα!...
Όταν ήρθε η ώρα να γυρίσει στο παλάτι του πατέρα του, πήρε και τα δυο ορφανά μαζί του και τα παρουσίασε στους γονείς του.
Εκείνοι τα δέχτηκαν με χαρά και από τότε δεν τους έλειψε τίποτε…
Τα ματόκλαδα δεν κατέβαιναν πια να τον εμποδίζουν να βλέπει τη δυστυχία, τη φτώχεια και την απελπισία των άλλων….
Τα μαγικά γυαλιά τα έβαλε μέσα σε μια γυάλα στο κέντρο του παλατιού και κάθε μέρα που περνούσε από κει, θυμόταν τα παθήματα αλλά και τα …μαθήματά του!...
Όταν αργότερα έγινε ο ίδιος βασιλιάς πήρε την ίδια φήμη με τον ξακουστό και καλόκαρδο πατέρα του….

http://poimenikos-avlos.blogspot.gr/201 ... .html#more

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

«Μοῦ φτάνει μόνο ποὺ σὲ βλέπω»



Από το Γεροντικό

Τρεῖς πατέρες εἶχαν τὴ συνήθεια νὰ πηγαίνουν κάθε χρόνο στὸν μακάριο Ἀντώνιο. Ἀπ᾿ αὐτοὺς οἱ δυὸ τοῦ ἔκαναν διάφορες ἐρωτήσεις γιὰ τοὺς λογισμοὺς καὶ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς. Ὁ τρίτος ὅμως σώπαινε καὶ δὲν ρωτοῦσε τίποτα. Ἀφοῦ λοιπὸν ἦρθαν πολλὲς φορὲς καὶ ὁ ἀδελφὸς ἐκεῖνος ἔτσι πάντα σώπαινε, μὴ ρωτώντας τὸ παραμικρό, τοῦ λέει κάποτε ὁ ἀββᾶς Ἀντώνιος:

- Μὰ τόσον καιρὸ ἔχεις ποὺ ἔρχεσαι ἐδῶ, καὶ δὲν μὲ ρωτᾷς τίποτα;

Ἐκεῖνος τότε ἀποκρίθηκε:

- Μοῦ φτάνει μόνο ποὺ σὲ βλέπω, πάτερ.

http://www.isagiastriados.com/2012-02-29-11-16-42.html