Το καθήκον του εκκλησιασμού

[Achilleas]

Βλέπουμε στις μέρες μας όλο και πιο πολύ να παραμελείται το καθήκον του εκκλησιασμού ενώ προβάλλονται πολλά ψευδοεπιχειρήματα γι’ αυτό.
Και πρώτο παρουσιάζουν το επιχείρημα της πανταχού παρουσίας του Θεού. Σ’ αυτούς θα μπορούσαμε να ανταπαντήσουμε ότι κανένας δεν αμφιβάλλει για την αξία ή την αναγκαιότητα της ατομικής προσευχής. Δεν μπορεί όμως αυτή ούτε να αντικαταστήσει αλλ’ ούτε και να συγκριθεί προς την κοινή λατρεία. Στην αγία Γραφή υπάρχει το παράγγελμα «Εν εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν». Σε κοινές συνελεύσεις, κοινές συγκεντρώσεις δηλ. να υμνείτε, να λατρεύετε τον Θεό. Η παρουσία των άλλων που προσεύχονται, ο διάκοσμος του ναού με τις εικόνες και τις άλλες παραστάσεις, η ψαλμωδία, το θυμίαμα, δημιουργούν ατμόσφαιρα μοναδική που ανυψώνει στα ουράνια.
Προβάλλουν και άλλο επιχείρημα ακόμα: ότι δεν καταλαβαίνουν τα όσα λέγονται στην θεία λειτουργία και στις ιερές ακολουθίες. Μα όταν απέχουν από τον εκκλησιασμό και δεν έρχονται δεν καταλαβαίνουν κάτι περισσότερο. Απεναντίας περισσότερο βυθίζονται στο σκοτάδι και χάνουν και αυτό το λίγο που μπορούσαν με λίγη προσπάθεια να καταλάβουν.

Πρέπει να ξέρουμε ακόμα ότι η πίστη μας δεν είναι μόνο διανοητική, εγκεφαλική, γνωσιολογική αλλά και καρδιακή πνευματική. Πολλές φορές έστω και αν αδυνατεί ο νους να συλλάβει κάποια πράγματα κατανοούνται καρδιακά. Στην θεία λειτουργία που τελείται στην εκκλησία τέλος θα βρούμε αυτό που δεν υπάρχει πουθενά αλλού το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Αφού κοινωνήσουμε άξια ενωνόμαστε με τον Θεό και θεονόμαστε απολαμβάνοντας την βασιλεία του θεού που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κοινωνία μας με το άκτιστο τον Θεό. Να γιατί είναι απαραίτητη η παρουσία μας στο ναό κάθε Κυριακή και κάθε γιορτή.

Πηγή: blogs.sch.gr/kantonopou

[Νίκος]

Κατ' αρχήν σκέφτηκα να μεταφέρω τη δημοσίευσή σου Αχιλλέα στο θέμα, που έχει σχέση με την γενικότερη απομάκρυνση του λαού από την Εκκλησία και τις διάφορες προσπάθειες των Ιεραρχών να βρουν τι φταίει και να το διορθώσουν. Έχουμε κάνει μια αρκετά μακρυά συζήτηση πάνω σ' αυτό:

http://orthodoxos.forumup.com/viewtopic ... orthodoxos

αλλά εγώ νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να συζητήσουμε το θέμα του εκκλησιασμού από μια άλλη πλευρά.

Γιατί και για ποιον είναι αναγκαία η συμμετοχή των πιστών στα Μυστήρια της Εκκλησίας;

Μήπως είναι αναγκαία για το Θεό;

Όχι βέβαια. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη από τη λατρεία των ανθρώπων. Η συμμετοχή μας στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας κάνει κοινωνούς με το Χριστό και μας μεταγγίζει τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος, αλλά αυτό δεν προσθέτει ούτε αφαιρεί κάτι από το Θεό.

Βεβαίως ο Θεός χαίρεται για μας, όταν απολαμβάνουμε τις δωρεές που μας παρέχει μέσω της Εκκλησίας και αντίθετα λυπάται, όταν απομακρυνόμαστε και χάνουμε την ευκαιρία να Κοινωνήσουμε μαζί Του, όχι γιατί, όπως είπαμε, έχει να χάσει ή να κερδίσει κάτι απ' αυτό, αλλά επειδή μας Αγαπά και θέλει "όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έρθουν σε επίγνωση της Αλήθειας".

Μήπως επειδή το επιβάλλει το θέλημα του Θεού ή οι κανόνες της Εκκλησίας, επειδή δηλαδή είναι καθήκον μας;

Ο Χριστός ζητά από μας αγάπη. Αγάπη προς Αυτόν και δι Αυτού αγάπη προς τους συνανθρώπους μας. Η Αγάπη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί καθήκον ούτε μπορεί να επιβληθεί. Είναι μια κίνηση αυθόρμητη της καρδιάς, όταν έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες προϋποθέσεις για την κίνηση αυτή. Με λίγα λόγια, μπορεί από υποχρέωση να επισκεπτόμαστε κάποιους συγγενείς μας, έστω κι αν δεν το πολυθέλουμε και το κάνουμε γιατί έτσι πρέπει, αλλά ο Χριστός δεν θέλει να πηγαίνουμε να Τον συναντήσουμε, αν πραγματικά δεν νοιώθουν εσωτερική ανάγκη να το κάνουμε.

Ο Εκκλησιασμός και η ενεργή συμμετοχή μας στα Μυστήρια μας βοηθά να γνωρίσουμε καλύτερα το Θεό και να νοιώσουμε τη σχέση, που μας συνδέει μαζί Του, αλλά και να πλησιάσουμε κάτω από ιδανικές συνθήκες, με την παρουσία Του, τους αδελφούς μας. Μέσα στο ναό, ενώ όλοι προετοιμαζόμαστε για να Κοινωνήσουμε το Χριστό, είναι μια τέλεια ευκαιρία να νοιώσουμε την συγγένεια που έχουμε μεταξύ μας σαν μέλη του σώματος Του και παιδιά του Ουράνιου Πατέρα μας.

Αν δεν Κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού δεν έχουμε Ζωή μέσα μας,

Ο π. Αθανάσιος Μητροπολίτης Λεμεσού λέει, ότι ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο, ούτε μόνο για να μας διδάξει ούτε μόνο για να μας απαλλάξει από τις αμαρτίες μας ούτε ακόμη μόνο για να μας ανοίξει το δρόμο προς τον Ουρανό, αλλά κυρίως για να μας προσφέρει τον ίδιο Του τον εαυτό, σαν ουράνια τροφή, που μπορεί να ξαναδώσει ζωή στις νεκρές από την αμαρτία καρδιές μας και να μας βοηθήσει ν' αξιοποιήσουμε όλα τ' άλλα που ανέφερα.



Μπορούμε όμως να συμμετάσχουμε στο τραπέζι της Ζωής, αν πρώτα δε νοιώσουμε ότι ο ναός είναι το σπίτι του Πατέρα μας, ότι όλοι οι καλεσμένοι είναι αδέλφια μας και ότι αυτό το τραπέζι είναι στρωμένο για μας;

Πως μπορούμε να το νοιώσουμε αυτό, αν πηγαίνουμε στο ναό μόνο 2-3 φορές το χρόνο και με τους υπόλοιπους πιστούς δεν μας συνδέει (στην καλύτερη περίπτωση) σχεδόν τίποτε;

Αν πηγαίνουμε συχνά στο ναό με καλή προαίρεση και παράλληλα προσπαθούμε να καταλάβουμε και να συμμετάσχουμε νοερά στα δρώμενα, αποκτούμε με τη βοήθεια της Θείας Χάριτος, που είναι πάντα παρούσα, την αναγκαία οικείωση με το χώρο και τους αδελφούς μας καθώς και την ανάγκη να πλησιάσουμε κι εμείς το Ποτήριο της Ζωή και να πάρουμε μέσα μας το Ζωοδότη Χριστό. (Κάποιες φορές, που δεν είστε προετοιμασμένοι να κοινωνήσετε, βλέποντας τους άλλους να Κοινωνούν δεν σας έχει δημιουργηθεί η ανάγκη να κοινωνήσετε κι εσείς, παρ' ότι ξέρετε ότι δεν μπορείτε; ).

Επομένως για μας τους ίδιους είναι αναγκαία η συχνή παρουσία μας στο ναό και η συμμετοχή μας στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Χωρίς αυτή χάνουμε την επαφή μας με το Θεό και τους συνανθρώπους μας και πέφτουμε πολύ πιο εύκολα θύμα των παγίδων του εχθρού, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας κρατήσει μακρυά από την Πηγή της Ζωής, για να μας έχει του χεριού του.