Ψευδής ζωή.

[Φοιτητής]

1/14/2011

Ψευδής ζωή.



Όταν υποδύεσαι ρόλους που δεν ανήκουν στην ψυχή σου, τότε σε
καταπίνει η ζωή στον απύθμενο βυθό της, και αργότερα σε ξερνάει σε
σήψη ημερών στην ερημιά της απόγνωσης, της αρρώστιας,
της μοναξιάς και του θανάτου.

Θα μου πείτε γιατί το λες αυτό. Μα γιατί, μέρα με τη μέρα διαπιστώνω
τόσο μέσα μου όσο και έξω στην κοινωνία, στην καθημερινή μου
συναναστροφή με τους ανθρώπους, ότι είμαστε ψευδείς εαυτοί.

Πρόσωπα που δεν σαρκώσαμε την προσωπική μας αλήθεια. Πρώιμα
και παρθενικά μας εκπαίδευσαν ή μας εξανάγκασαν να αρνηθούμε την
αλήθεια μας, αργότερα και εμείς θες γιατί συνηθίσαμε, θες γιατί
συμβιβαστήκαμε ή γιατί δεν μπορέσαμε, δεν κάναμε τίποτε απολύτως
για να αλλάξουμε.

Πόσο δυνατά ηχούν μέσα μου τα λόγια του Τάσου Λειβαδίτη, «ένας
άλλος έζησε τη ζωή μας και τώρα πρέπει εμείς να πεθάνουμε στη θέση του».

Δύσκολο πράγματα να αποδεχθείς ότι δεν είσαι αυτός που υποδύεσα
καθημερινά. Σκληρό πολλές φορές να πεις, ναι πήρα την ζωή μου
λάθος. Τι κάνουμε τώρα;

Και όμως όταν το ομολογήσεις και το αποδεχθείς όλα γίνονται πολύ
διαφορετικά. Δίνεις συνείδηση στις σκιές σου. Γεμίζεις φως
το σκοτάδι του ψυχισμού σου. Και εάν υποθέσουμε ότι τίποτε δεν θα
καταφέρεις να αλλάξεις, είναι μεγάλη υπόθεση να καταλάβεις, να
γνωρίζεις πλέον γιατί υποφέρεις, γιατί δέρνεσαι και διαρκώς πεινάς
υπαρξιακά. Να κατανοήσεις βαθιά μέσα σου, ότι δεν φταίει κανείς από
όσους κάθε μέρα κατηγορείς για την κακή σου μοίρα.
Αλλά ότι οι αιτίες της κακοδαιμονίας σου είναι στην αλήθεια
του εαυτού σου και της ζωής σου.Και την ζωή καλείσαι να την ζήσεις εσύ.
Κανείς δεν μπορεί να ζήσει στην θέση σου.

Βέβαια τις περισσότερες φορές ένα φώτισμα συνείδησης
σημαίνει πολλές αλλαγές.
Και δεν ξέρω κατά πόσο είμαστε έτοιμοι ή θέλουμε πραγματικά
να αλλάξουμε την ζωή μας. Να αληθεύσει ο βίος μας.

Γιατί μέχρι σήμερα στην ζωή μου, είδα τόσο εμένα όσο
και δεκάδες άλλους ανθρώπους να προτιμάνε την συνήθεια,
την βόλεψη του πόνου, της κλάψας, της μιζέριας, παρά το ρίσκο,
την ευθύνη της αλλαγής.

Λίγοι πραγματικά μετανοούνε, γιατί λίγοι είναι εκείνοι που
πραγματικά ρισκάρουν να αρνηθούν το ψέμα της ζωής τους και να
αναλάβουν την ευθύνη μιας νέας αρχής.

π.Λίβυος

πηγή:plibyos.blogspot.com/

[Domna]

Η αληθινή και η ψεύτικη ζωή



του Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης

Υπάρχει μια αληθινή, πραγματική ζωή και μια φαινομενική, ψεύτικη ζωή. Το να ζεις για να τρως, να πίνεις, να ντύνεσαι, για να απολαμβάνεις και να γίνεσαι πλούσιος, το να ζεις γενικά για εγκόσμιες χαρές και φροντίδες, αυτό είναι μια φαντασία. Το να ζεις όμως για να ευχαριστείς τον Θεό και τους άλλους, για να προσεύχεσαι και να εργάζεσαι με κάθε τρόπο για την σωτηρία των ψυχών τους, αυτή είναι πραγματική ζωή. Ο πρώτος τρόπος ζωής είναι ακατάπαυτος πνευματικός θάνατος. Ο δεύτερος είναι ακατάπαυτη ζωή του πνεύματος.

Πηγή: patrasblogs.gr/Ι._Ν._Αγ._Βαρβάρας_Πατρών

[ΠΟΠΗ]

Υπάρχει μια αληθινή, πραγματική ζωή και μια φαινομενική, ψεύτικη ζωή. Το να ζεις για να τρως, να πίνεις, να ντύνεσαι, για να απολαμβάνεις και να γίνεσαι πλούσιος, το να ζεις γενικά για εγκόσμιες χαρές και φροντίδες, αυτό είναι μια φαντασία. Το να ζεις όμως για να ευχαριστείς τον Θεό και τους άλλους, για να προσεύχεσαι και να εργάζεσαι με κάθε τρόπο για την σωτηρία των ψυχών τους, αυτή είναι πραγματική ζωή. Ο πρώτος τρόπος ζωής είναι ακατάπαυτος πνευματικός θάνατος. Ο δεύτερος είναι ακατάπαυτη ζωή του πνεύματος.

Πηγή: patrasblogs.gr/Ι._Ν._Αγ._Βαρβάρας_Πατρών/

Αυτο το διαβάζω και το μαθαίνω πρώτα φορά. Χαίρομαι που σας γνώρισα.
Αυτη η σκέψη την ειχα τωρα και καποιες μέρες.. Εδω και 4-5 μερες αρχησα να εχω αυτο στο μυαλό μου και να καταλαβαίνω οτι αυτο που ζούσα τόοοοσο καιρο ηταν ψεύτικο. Οτι αυτη η ζωη που κάνουμε η περισσότερη ειναι ψευτικια και την αληθινή, την πραγματική ζωή εχω αρχίσει να την γνωρίζω τώρα. Και αυτο δεν μου το ειπε κανεις. Την ωρα που προσεύχομαι καταλαβαίνω οτι ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ. Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ.

Και ενω ειχα αυτες τις σκεψεις ποτε ποτε αναρωτιώμουν αν αυτο που σκεφτομαι ειναι σωστό. Μηπως σκεφτομαι λάθος...
Και να.. σήμερα μου ηρθε η απάντηση σε αυτο που αναρωτιώμουν. Ηρθε η απάντηση μεσα απο αυτο το άρθρο που μόλις έβαλες.

Γι' αυτο λεω και ξαναλέω οτι χαιρομαι που ειμαι σε αυτο εδω το φορουμ. Και εσεις που βαζετε ολα τα θέματα να ξερετε οτι μας βοηθάτε. Κάνετε καλό.

[Φοιτητής]

Πόπη, Δόξα Τω Θεώ Πάντων Ένεκεν

Ο άγνωστος εαυτός μου

Κύριε γνώρισέ μου αυτόν τον άγνωστο. Ξέρω το όνομά μου, την ηλικία μου, το βάρος μου,
το χρώμα των μαλλιών μου, όμως τον εαυτό μου δεν τον γνωρίζω.
Αυτός σε μένα τον ίδιο, παραμένει κρυμμένος και άγνωστος.
Εσύ όμως Χριστέ μου, που «εξετάζεις νεφρούς και καρδιές» τον γνωρίζεις.
Εσύ γνωρίζεις κάθε άνθρωπο ερχόμενο εις τον κόσμο, «εκ κοιλίας μητρός αυτού».
Εσύ κρατάς στα πλαστουργικά σου χέρια την φωτογραφία του μυστικού και αγνώστου εαυτού μου,
σε όλες τις λεπτομέρειες.
Τι δεν θα έδινα να αποκτήσω αυτή την φωτογραφία Κύριέ μου!
Να την κρατήσω μπροστά στα μάτια μου.
Να δω επί τέλους ποιός είμαι.
Μια μυστική φωνή μου λέει πως δεν θα άντεχα να δω τη φωτογραφία μου αυτή.
Και αν την έβλεπα, πως δεν θα μπορούσα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου.
Γι’ αυτό Κύριε είμαι ευχαριστημένος που Εσύ, γεμάτος αγάπη για μένα, κρατάς αποκλειστικά δική σου την φωτογραφία του πραγματικού εαυτού μου.
Γιατί ξέρω πως Εσύ θα δουλέψεις μέσα μου για να αποκαταστήσεις την πραγματική εικόνα του εαυτού μου και να την παρουσιάσεις μη έχουσα σπίλο ή ρυτίδα αλλά ίνα αγία και άμωμος.
Κύριε θέλω να σου δώσω την δυνατότητα να επεξεργασθείς μέσα μου τον εαυτό μου.[…]

πηγή:Το Ζωντανό Ιστολόγιο

[Μαρίνα]

Υπάρχει μια αληθινή, πραγματική ζωή και μια φαινομενική, ψεύτικη ζωή. Το να ζεις για να τρως, να πίνεις, να ντύνεσαι, για να απολαμβάνεις και να γίνεσαι πλούσιος, το να ζεις γενικά για εγκόσμιες χαρές και φροντίδες, αυτό είναι μια φαντασία. Το να ζεις όμως για να ευχαριστείς τον Θεό και τους άλλους, για να προσεύχεσαι και να εργάζεσαι με κάθε τρόπο για την σωτηρία των ψυχών τους, αυτή είναι πραγματική ζωή. Ο πρώτος τρόπος ζωής είναι ακατάπαυτος πνευματικός θάνατος. Ο δεύτερος είναι ακατάπαυτη ζωή του πνεύματος.

Πηγή: patrasblogs.gr/Ι._Ν._Αγ._Βαρβάρας_Πατρών/

Αυτο το διαβάζω και το μαθαίνω πρώτα φορά. Χαίρομαι που σας γνώρισα.
Αυτη η σκέψη την ειχα τωρα και καποιες μέρες.. Εδω και 4-5 μερες αρχησα να εχω αυτο στο μυαλό μου και να καταλαβαίνω οτι αυτο που ζούσα τόοοοσο καιρο ηταν ψεύτικο. Οτι αυτη η ζωη που κάνουμε η περισσότερη ειναι ψευτικια και την αληθινή, την πραγματική ζωή εχω αρχίσει να την γνωρίζω τώρα. Και αυτο δεν μου το ειπε κανεις. Την ωρα που προσεύχομαι καταλαβαίνω οτι ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ. Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ.

Και ενω ειχα αυτες τις σκεψεις ποτε ποτε αναρωτιώμουν αν αυτο που σκεφτομαι ειναι σωστό. Μηπως σκεφτομαι λάθος...
Και να.. σήμερα μου ηρθε η απάντηση σε αυτο που αναρωτιώμουν. Ηρθε η απάντηση μεσα απο αυτο το άρθρο που μόλις έβαλες.

Γι' αυτο λεω και ξαναλέω οτι χαιρομαι που ειμαι σε αυτο εδω το φορουμ. Και εσεις που βαζετε ολα τα θέματα να ξερετε οτι μας βοηθάτε. Κάνετε καλό.

Πόπη μου οι περισσότεροι απο μας όλοι ψευτικά ζούσαμε, μην νομίζεις ότι ζούσες μόνη σου. Νομίζω πρώτη φορά ένιωσα την ψυχή μου όταν μου έδωσε ο Θεός την δυνατότητα να καταλάβω ότι έχω ψυχή και πρέπει να φροντισω και για αυτήν. όλα τα άλλα είναι μάταια, θα παραμείνουν εδώ, κανείς δεν θα πάρει μαζί του ούτε τίτλους, ούτε πτυχία, ούτε χρήμα φυσικά, ούτε τίποτα. Τι όμορφα θα ήταν αν "απολαμβάναμε ευτυχία και να νιώθαμε χαρά" όχι με φαγητό ή με το χρήμα ή με πράξεις άλλες, αλλά με το να δώσουμε αγάπη στον άλλον, με το να Προσευχηθούμε ελάχιστα λεπτά, να συγχωρέσουμε (την Κυριακή είναι ο Εσπερινός της Συγγνώμης παιδιά, βέβαια δεν ξέρω αν γίνεται στην Εκκλησία έτσι όπως το διάβασα αλλά θα σας πω την Κυριακή) και να αγαπήσουμε τους εχθρούς μας? τι απόλαυση θα έχω όταν συγχωρέσω τους ανθρώπους που κατα το δικό μου μυαλό μου κάναν κακό?

....ο Θεός αντιλήπτωρ μου ει το Ελεος Σου προφθάσει με....

[Νίκος]

Η ΑΞΙΑ ΚΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
Τρίτη, 05 Απρίλιος 2011



Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ όταν δουλεύουμε, όταν σπουδάζουμε, όταν παντρευόμαστε, όταν απλά πορευόμαστε στη ζωή τι είναι αυτό στο οποίο σκοπεύουμε; Ποια είναι η αξία της ζωής μας; Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θεωρούμε την ευτυχία σκοπό της ζωής μας. Πώς όμως εννοεί ο κόσμος μας σήμερα την έννοια της ευτυχίας και πως διαχρονικά η ορθόδοξη παράδοση;

Συνήθως με την ευτυχία ορίζουμε την δημιουργία οικογένειας, την ύπαρξη της αγάπης και της φιλίας στη ζωή μας. Οι περισσότεροι πάντως, πιστεύουμε ότι ζούμε μια ζωή με σκοπό να κάνουμε πράγματα, τα οποία μας «γεμίζουν» και να περνάμε όσο γίνεται καλύτερα. Μήπως τελικά το «περνάω καλά» είναι μια αυταπάτη;

Κατά γενική ομολογία θεωρούμε ότι η ζωή μας αποκτά αξία και ευημερία, όταν αυτή γίνεται άνετη και πλαισιώνεται με πολλά υλικά αγαθά, χρήματα, ταξίδια και διασκεδάσεις. Τελικά όμως, βλέπουμε ότι παρά την παρουσία όλων αυτών στη ζωή μας, τα οποία μας δίνουν όντως κάποια πρόσκαιρη ευχαρίστηση, η ψυχή μας παραμένει άδεια… Άλλωστε, όπως έγραφε και ένα σύνθημα στον τοίχο: «Η ευτυχία γράφεται με ‘’ε’’ και όχι με ‘’€’’»… Από την άλλη πλευρά πάλι, ούτε ένα φιλοσοφικό ή κοινωνικό σύστημα μπορεί να γεμίσει ψυχικά έναν άνθρωπο, όταν αυτό το σύστημα βγάζει από την κοινωνία τον Θεό.

Παράλληλα με την ματαιότητα αυτού του τρόπου ζωής, από μικροί μεγαλώνουμε με το άγχος της προσωπικής μας ολοκλήρωσης, αυτοπραγμάτωσης και κοινωνικής αναγνώρισης, να γίνουμε δηλαδή κάποιοι σπουδαίοι, που μας επέβαλε ο δυτικός τρόπος ζωής και η δυτική ψυχολογία του 20ου αιώνα μέσω του Μάσλοου. Ένας τρόπος ζωής ξένος με την παράδοσή μας. Ένας τρόπος ζωής που μας πρότεινε ότι τελικά δεν χρειάζεται ένας άνθρωπος τον Θεό για να είναι ευτυχής και ολοκληρωμένος.

Ζούμε σήμερα μ’ έναν τρόπο σαν να πιστεύουμε ότι η ύπαρξή μας θα τελειώσει στον μάταιο αυτό κόσμο, σαν να μην έχει συνέχεια η ψυχή μας. Γι’ αυτό και προσπαθούμε να «προλάβουμε» να γεμίσουμε τη ζωή μας με όλο και περισσότερες απολαύσεις. Αυτό είναι και το σημείο – κλειδί του θέματος που εξετάζουμε. Ως χριστιανοί, πιστεύουμε στην ανάσταση και ελπίζουμε στην συνέχεια και σωτηρία της ψυχής μας, δίνοντας έτσι ουσία στον υπαρξιακό μας προσανατολισμό.

altΗ ορθόδοξή μας παράδοση λοιπόν, μας δίδαξε ότι η ευτυχία του ανθρώπου πηγάζει από την προσωπική και καρδιακή του σχέση με τον Θεό. Οι παλιότεροι έλεγαν για ό,τι κάνουμε, «στο Θεό να αρέσει», γι’ αυτό και οι παλαιότερες γενιές ζούσαν πιο φυσιολογικά από τη δική μας.

Οι Αγιορείτες μοναχοί εύχονται στους προσκυνητές για οτιδήποτε έρχεται στη ζωή τους, «να είναι ευλογημένο». Πραγματικά παραδίνονται στο θέλημα του Θεού και θεωρούν ευλογία κάθε «επίσκεψη» του Θεού στη ζωή τους, ακόμα κι αν αυτό είναι μια ανίατη ασθένεια. Αυτό συμβαίνει ως απόρροια αυτής της σχέσης αγάπης με τον Θεό, γνωρίζοντας ότι αυτό που φέρνει το θέλημα Του είναι προς το συμφέρον του ανθρώπου. Μας δείχνουν λοιπόν οι Αγιορείτες πως μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι, παρά τις θλίψεις, αρκεί να μάθουμε να υπομένουμε και να περιμένουμε, όταν νομίζουμε ότι ο Θεός δεν μας ανταποκρίνεται. Μας δείχνουν επίσης, ότι η ευτυχία βρίσκεται στην απλότητα και την ψυχική ηρεμία.

Ευτυχής είναι ο μακάριος και στους Μακαρισμούς (Ματθ. ε’ 3-11) ο Χριστός μάς έδειξε ποιοί είναι οι μακάριοι. «…Μακάριοι είναι οι πτωχοί τω πνεύματι, οι πενθούντες, οι πραείς, οι διψώντες την δικαιοσύνην, οι ελεήμονες, οι καθαροί τη καρδία, οι ειρηνοποιοί…». Στον πρώτο ψαλμό διαβάζουμε «μακάριος ανήρ, ός ούκ επορεύθη εν βουλή ασεβών και εν οδώ αμαρτωλών ούκ έστη…».

Σύμφωνα με τον Άγιο Νεκτάριο, «τίποτε δεν είναι μεγαλύτερο απ’ την καθαρή καρδιά, γιατί μια τέτοια καρδιά γίνεται θρόνος του Θεού». Ένας άνθρωπος με καθαρή καρδιά «βλέπει» παντού τον Θεό και εξηγεί πνευματικά όσα συμβαίνουν στη ζωή του, γι’ αυτό και δεν απογοητεύεται στις θλίψεις. Μια τέτοια καρδιά πραγματικά καλλιεργεί την αγάπη και κρατάει καλή και καθαρή τη συνείδηση του ανθρώπου. Και η καθαρή συνείδηση είναι και αυτή μια βασική πηγή ευτυχίας. Πραγματικά, πόση χαρά νιώθει ένας χριστιανός όταν εκφράζει μια ειλικρινή συγγνώμη σε κάποιον που έβλαψε;

Σκοπός της ζωής του χριστιανού, σύμφωνα με τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, είναι να λάβει το Άγιον Πνεύμα και «ο καρπός του Πνεύματος (Προς Γαλάτας Επιστ. Απ. Παύλου, κεφ. ε’ – στιχ. 22-23) είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια…».

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος μάς δίδαξε ότι «όταν ο άνθρωπος προσεγγίζει αυτόν τον κόσμο μέσα από τον τρόπο ζωής του, η αγάπη για τα υλικά πράγματα ριζώνει μέσα του και ταράζεται συνεχώς λόγω της φροντίδας για αυτά». Ο Άγιος Νείλος ο Μυροβλύτης και Αγιορείτης, προφητεύοντας για την εποχή μας πριν μερικούς αιώνες, είπε ότι «η εργασία του αντιχρίστου θα είναι η υπερβολική μέριμνα των αναγκών του κόσμου, ο θυσαυρισμός και η πλεονεξία».

Στον Θεό λοιπόν πρέπει να αρέσουμε και λιγότερο στους ανθρώπους. Αυτό πρέπει να προσπαθήσουμε να θέσουμε ως σκοπό της ζωής μας, αρκεί να κατανοήσουμε ότι η σχέση αυτή δεν μπορεί να αναπτυχθεί περαιτέρω εφόσον από τη μια υπάρχει το καθαρό (ο Θεός) και από την άλλη το ακάθαρτο (εμείς – ο αμαρτωλός άνθρωπος). Σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, αυτό είναι αδύνατο να συμβεί, δηλαδή να ενωθεί το καθαρό με το ακάθαρτο. Γι’ αυτό έχει και αξία ο αγώνας της μετανοίας μας, της νήψης και της κάθαρσης από τα πάθη μέσα από τις διδαχές της πατερικής παράδοσης και από την ευχαριστιακή συμμετοχή μας στα μυστήρια. Η πνευματική υγεία είναι αυτή που γεμίζει με χαρά και πληρότητα την ψυχή του ανθρώπου και τα κατάλληλα «πνευματικά φάρμακα» τα δίνει ο πνευματικός – ιερέας με το μυστήριο της εξομολόγησης.

altΈνας άλλος πνευματικός κανόνας είναι ότι η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό δεν μπορεί να υφίσταται μέσω μιας άνετης ζωής, αλλά αντίθετα μέσω της σταυρικής και «τεθλιμμένης» οδού του ανθρώπινου βίου, όπως άλλωστε μας έδειξε ο Κύριος. Το γεγονός ότι, ως άνθρωποι τις τελευταίες δεκαετίες, ζούμε τον πιο άνετο και πολυτελή βίο στην ανθρώπινη ιστορία, αυτό μας έχει απομακρύνει καρδιακά από τον Θεό. Γι’ αυτό και στην αντισταυρική εποχή που ζούμε, έχουμε τους λιγότερους αγίους. Ο Θεός δεν θέλει τον άνθρωπο δυστυχή, αλλά μέσα από τη δυσκολία και την χαρμολύπη μπορεί ένας άνθρωπος να κατανοήσει καλύτερα και να προσεγγίσει τον Θεό. Η προσέγγιση αυτή δεν μπορεί να είναι επιφανειακή, αλλά αποτελεί εσωτερικό βίωμα για τον δοκιμαζόμενο άνθρωπο.

Άλλωστε, στον Χριστιανισμό και την ορθόδοξη παράδοση, η έννοια της ευτυχίας δεν νοείται μέσα από την πραγματοποίηση των προσωπικών επιθυμιών, αλλά μέσα από την τήρηση του θελήματος του Θεού και των εντολών του Χριστού. Δηλαδή κυρίως την αγάπη στον Θεό και στον πλησίον. Αυτή η υπακοή στις εντολές του Θεού ουσιαστικά ελευθερώνει τον άνθρωπο.

Ο ανανεωμένος, μέσα από τη σχέση αυτή με τον Θεό, άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι η ζωή του αποκτά άλλη αξία, οι υπαρξιακές του δυνατότητες διευρύνονται, όπως επίσης, ο ορίζοντας των ενδιαφερόντων του. Πλέον, συνειδητοποιεί ότι τα υλικά αγαθά (πλούτη, αυτοκίνητα κ.τ.λ.) δεν τον εκφράζουν, δεν έχουν σημασία. Αποκτά μια περισσότερο αισιόδοξη αντίληψη για την ζωή και θέτει πλέον σε προτεραιότητα πνευματικές αξίες, που προηγουμένως είτε υποτιμούσε, είτε αγνοούσε.

Οι άγιοι γέροντες, που διδασκόμαστε από τον βίο τους, παρά τις πολλές ασθένειες και θλίψεις της ζωής τους, ήταν αληθινά ευτυχισμένοι, τηρώντας τον λόγο του Απ. Παύλου «Καυχώμεθα εν ταις θλίψεσιν, ειδότες ότι η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα» (Ρωμ. ε’, 3-4). Πάνω απ’ όλα μας διδάσκουν σήμερα ότι οι πολλές μέριμνες του βίου μας δεν πρέπει να μας απομακρύνουν από τον πραγματικό μας προορισμό και ανώτερο σκοπό (ως κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού δημιουργημένοι), να πλησιάσουμε δηλαδή τον Θεό και να ζήσουμε σε κοινωνία αγάπης μαζί Του.

Του συνεργάτη του agioritikovima.gr Χρήστου Πιτσίλκα, μεταπτυχ. φοιτητή Θεολογίας

Πηγή: agioritikovima.gr