Μεταστροφές από το Βουδισμό, τον Ινδουϊσμό κλπ. ανατολικές θρησκείες στην Ορθοδοξία

[Α.Γ.]

Οι μεταστροφές από τον Βουδισμό, Ἰνδουϊσμό και τις λοιπές ανατολικές θρησκείες προς την Ορθοδοξία είναι αρκετές και συγκινητικές! Ας δουμε μερικές!

Όποιος γνωρίζει μεταστροφές από τις ανατολικές θρησκείες, Βουδιστών, Ἰνδουϊστών κλπ. προς την Ορθοδοξία ας τις μοιραστεί μαζί μας προς δόξαν Θεού και προς βοήθεια όσων βρίσκονται στην πλάνη του Βουδισμού, του Ινδουϊσμού και των λοιπών ανατολικών θρησκειών με την ευχή να συναντήσουν τον Αληθινό Τριαδικό Θεό και να μπούν συνειδητά στο Σπίτι Του, στην Ορθοδοξία!

[Α.Γ.]

Κορέα: Η συγκινητική μετσστροφή μιας

ηλικιωμένης Κορεάτισσας από το Βουδισμό στην Ορθοδοξία

«Ἦταν καί ἡ περίπτωσι τῆς γιαγιᾶς συγκινητική. Ζῆ στή Seoul αὐτή, κοντά σ᾽ ἄλλα παιδιά της. Ἕνας της γιός, πού κατοικεῖ στό χωριό Παλάγκ-Ρί, ἔχει ἀπό χρόνια γίνει Ὀρθόδοξος, μέ τήν οἰκογένειά του. Τό εἶχε πεῖ στή μητέρα του, προσπαθώντας νά τήν παρακινήση νά γίνη καί αὐτή Χριστιανή. Ἀλλά ἐκείνη, μεγάλη γυναῖκα, δέν πολυκαταλάβαινε ὅσα ἄκουγε. Ὥσπου, ἐγκαταστάθηκε στή Σεούλ μιά ἀπό τίς κόρες τοῦ γιοῦ της, ὑπάλληλος σέ ἰδιωτική ἐπιχείρησι, μέ πολύ κουραστική ἐργασία ὅλη τήν ἑβδομάδα. Καί κάθε Σάβατο:

—Γιαγιά, μετά τό Γραφεῖο θά πάω στήν Ἐκκλησία γιά πρόβα χορωδίας καί Ἑσπερινό.

Καί τήν Κυριακή, πρωΐ-πρωΐ:

—Γιαγιά, φεύγω. Ἔχω νά διδάξω στό πρωϊνό τμῆμα τοῦ Κατηχητικοῦ. Μετά Θεία Λειτουργία. Μετά συγκέντρωσι νέων. Θά φᾶμε ὅλοι μαζί. Μήν ἀνησυχήσης, πού θά γυρίσω τό ἀπογευματάκι.

—Κόρη μου, δέν κουράζεσαι;

—Ὄχι γιαγιά. Ξεκουράζομαι ἀπό τόν κόπο καί τά προβλήματα τῆς ἑβδομάδος. Παίρνω δύναμι, χαρά, ζωογονοῦμαι. Γιατί στήν Ἐκκλησία, γιαγιά, βρίσκω τό Χριστό, τόν ἀληθινό Θεό. Τόν παίρνω μέσα στήν ψυχή μου.

Κι ἔλαμπε ὁλόκληρη ἡ ἐγγονή. Ἤταν τόσο διαφορετική ἀπό ὅσες νέες τῆς ἡλικίας της γνώριζε ἡ γιαγιά.

“Αὐτά, λοιπόν, ἦταν πού μοῦ ἔλεγε ὁ γιός μου μέ λόγια κι ἐγώ δέν καταλάβαινα;”, σκεπτόταν.

Περνοῦσαν οἱ μῆνες. Ἡ ἴδια χαρά στήν ὄψι καί τήν καρδιά τῆς ἐγγονῆς κάθε Κυριακή πού γύριζε ἀπό τήν Ἐκκλησία. Οἱ ἴδιες σκέψεις στό μυαλό τῆς γιαγιᾶς.

Τελικά τό ἀποφάσισε.

—Διδάσκεις, εἶπες, στά παιδιά Χριστό. Μπορεῖς νά μέ διδάξης κι ἐμένα τί εἶναι αὐτός, πού σοῦ δίνει τόση εὐτυχία;

Πέταξε ἀπ᾽ τή χαρά της ἡ ἐγγονή. Τόσο καιρό μυστικά προσευχόταν νά ἔλθη ἡ εὐλογημένη αὐτή στιγμή γιά τήν καλή της γιαγιούλα. Σιγά-σιγά, μέ ὑπομονή καί ἀγάπη ἄρχισε νά τήν “κατηχῆ”. Πρῶτος βοηθός της τό παράδειγμα τῆς δικῆς της ζωῆς. Κι ἄρχισε νά ἔρχεται στό Ναό ἡ γιαγιά. Κυριακή μέ Κυριακή φανερή ἡ προσαρμογή της στά νέα βιώματα.

—Νά βαπτισθῶ, πρίν πεθάνω, ὁ πόθος της.

Παρακολούθησε καί μερικά εἰδικά μαθήματα.

—Πιστεύω καί ἀγαπῶ τό Χριστό.

Κι ὅταν ἄρχισε ἡ προετοιμασία γιά τό Ἅγιο Βάπτισμα, συνεσταλμένη ρώτησε:

—Θά μποροῦσα νά πάρω τό ὄνομα τῆς ἐγγονῆς μου, πού μέ ὁδήγησε σ᾽ αὐτό τόν παράδεισο;

Μέ κάποιους τέτοιους τρόπους —ζωῆς και μαρτυρίας— ἀπευθύνεται συνήθως τό “ἔρχου καί ἴδε” στίς ψυχές τῶν Κορεατῶν, πού ἀκόμη δέν γνώρισαν τό Σωτῆρα Χριστό. Μέσα στήν ἔντασι τῆς βιοπάλης τους, τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν ἤ στόχων τῆς ζωῆς τους, βασανισμένοι ἀπό τό ἄγχος, τίς ἀνασφάλειες ἤ καί τήν ἀπόγνωσι, ἡ σιωπηλή μαρτυρία μιᾶς γνήσιας χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ πιό πειστική πρόσκλησι πρός τήν Βασιλεία Του».

Από το Βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Ὁ Ἢχος τῶν Θεϊκών Βημάτων, ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2011

Πηγή:

Η Ορθοδοξία στην Κορέα - Korea of my heart

[Νίκος]

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ-Αληθινή ιστορία από τον "κήπο της Όπτινα"
Newsroom 09-03-2018



– Φτάνει, δεν θα φιλοξενήσεις κανέναν πια στο σπίτι,μου είπε μία μέρα αυστηρά ο γέροντας.
– Πάτερ, εσείς μου δώσατε ευλογία να δέχομαι προσκυνητές.
– Κάποτε έδινα ευλογία, μόνο που η κοινή συγκατοίκηση δεν σας ωφελεί πια και από σήμερα απαγορεύεται να ξαναφιλοξενήσετε.
Πρέπει να ακούσω τον γέροντα. Πόση ντροπή όμως αισθάνθηκα που δεν μπόρεσα να φιλοξενήσω για ένα βράδυ μια οικογένεια με πολλά παιδιά. Το μωρό κλαίει στην αγκαλιά της μάνας του. Είναι αργά και τα παιδιά νυστάζουν, ενώ στο ξενοδοχείο των προσκυνητών απαγόρευονται τα μικρά παιδιά. Τους εξηγώ μπερδεμένη ότι ο στάρετς δεν μου δίνει ευλογία να φιλοξενήσω προσκυνητές και νιώθοντας ενοχή τους ζητώ να με συγχωρήσουν.
– Σωστά, πρέπει να ακούμε τον στάρετς, λέει η κουρασμένη μητέρα. Να, παιδιά, ένα μάθημα σημαντικό από το άγιο μοναστήρι. Σε κάποιους από σας δεν αρέσει η υπακοή. Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα για τους μοναχούς και τα μικρά παιδιά;
– Η υπακοή!

Το αισθάνεσαι πως πρόκειται για μια πιστή οικογένεια. Γι’ αυτή τους την πίστη ο Κύριος τους έδωσε μερικούς καλούς φίλους κι ένα καταφύγιο. Επέστρεψε από το μοναστήρι η φίλη μου η Γκαλίνα και δέχτηκε την οικογένεια σπίτι της.
– Το σπίτι μου είναι μεγάλο, υπάρχει χώρος για όλους και πολλά σμέουρα ώριμα. Μήπως δεν σας αρέσουν τα σμέουρα;
– Δεν είμαστε από αυτούς! φώναξαν τα παιδιά διασκεδάζοντας και ανέβηκαν στο αυτοκίνητο της Γκαλίνας.
***
Ο στάρετς έχει δίκιο όταν λέει πως πως η κοινή διαβίωση στο σπίτι δεν με ωφελεί επειδή, όσο και να προσπαθήσω, δεν μπορώ να γλιτώσω από το πάθος της ικανοποίησης των ανθρώπων. Αυτό είναι κάτι που έχω κληρονομήσει από τους συγγενείς μου στην Σιβηρία, οι οποίοι πιστεύουν πως ο μουσαφίρης είναι σταλμένος από το Θεό και ό,τι έχεις στο φούρνο πρέπει να το βάλεις στο
τραπέζι. Τότε αφήνεις τα πάντα στην άκρη, αφού πρέπει να φροντίσεις τους φιλοξενούμενους. Τους μαγειρεύω κάτι νόστιμο, έπειτα τους ξεναγώ στο μοναστήρι, τους διηγούμαι, τους εξηγώ και τους κανονίζω μια εξομολόγηση στον στάρετς. Οι προσκυνητές φεύγουν ευχαριστημένοι ενώ εγω μένω σαν στυμμένη λεμονόκουπα.

Τον καιρό που μπορούσα να φιλοξενήσω σταματούσαν στο σπίτι μου διάφοροι άνθρωποι, ξένοι μοναχοί, μοναχές και φίλοι από την Μόσχα που μόλις είχαν γνωρίσει την πίστη, αλλά και μια μαχητική άθεη.
Γι’ αυτήν τη φιλοξενούμενή μου θα σας μιλήσω. Είναι ψυχολόγος από τη Δημοκρατία της Μολδαβίας και ονομάζεται Τατιάνα. Έχει δύο παιδιά, είναι άνεργη όπως και ο σύζυγός της και ζουν στα όρια της φτώχιας πουλώντας ό,τι πολύτιμο έχουν στο σπίτι.
– Πούλησα το τελευταίο μου δαχτυλίδι, ανέβηκα στο τρένο και ήλθα σε σας, μου εξηγεί για την εμφάνισή της στο σπίτι μου.

Τότε άρχισα να θυμάμαι πως πριν από τρία χρόνια η Μολδαβή φίλη μου, η Λυδία Μιχαήλοβνα, με παρακάλεσε πριν πεθάνει να φιλοξενήσω κάποια Τάνια και να την βαπτίσω οπωσδήποτε.
– Όχι, όχι, κατηγορηματικά το λέω, δεν επιθυμώ να βαπτιστώ, προλαμβάνει την ερώτησή μου η Τατιάνα. Το είπα και στη Λυδία Μιχαήλοβνα: «Πώς μπορεί να περιοριστεί όλος ο πλούτος της πνευματικής ζωής στο επίπεδο κάποιων στενοκέφαλων δογμάτων; Δεν είμαστε εχθροί του χριστιανισμού, προσπαθούμε μόνο να τον εμπλουτίσουμε και να τον βγάλουμε από το πλαίσιο του ορθόδοξου γκέτο.

Η Τατιάνα λέει «εμείς» επειδή σπουδάζει στην Ακαδημία Κοσμικών Επιστημών (ή Καρμικών). Θυμάμαι με νοσταλγία τους καιρούς εκείνους όταν τα μαθήματα ραπτικής λέγονταν μόνο μαθήματα και όχι ακαδημία δημιουργών μόδας. Η Τατιάνα λοιπόν κάνει κάποια μαθήματα, τα οποία φυσικά πληρώνει, γι’ αυτό και πούλησε την γούνα της και άρχισε να έχει χρέη. Ο σύζυγός της έξαλλος
την απειλεί με διαζύγιο, αλλά η Τατιάνα μόνο μουρμουρίζει με αυταπάρνηση: «κάρμα», «τσάκρα», «έξοδος στον αστρικό κόσμο».

– Σας έφερα για δώρο τα εγχειρίδιά μας, μου λέει και βγάζει έναν σωρό βιβλία με απόκρυφη λογοτεχνία. Μη γυρνάτε με αηδία από αυτές τις πηγές της σοφίας, αλλά προσπαθήστε να πλατύνετε τον περιορισμένο ορίζοντά σας!
Άραγε να διευρύνω την σκέψη μου τόσο πολύ ώστε να πω στην ομιλητική κυρία: παρακαλώ, μπορείτε να περάσετε έξω; Με σταματάει μόνο η παράκληση της φίλης μου πριν πεθάνει, η οποία με ικέτευε να βοηθήσω την Τανετσίκα.

Πώς όμως θα μπορούσα να την βοηθήσω, αφού και στην πιο απλή αναφορά περί Ορθοδοξίας αυτή η μαχητική άθεη αρχίζει να μας ονομάζει «στενόμυαλο γκέτο»;

Θυμάμαι τη συμβουλή του στάρετς της Όπτινα του Αγίου Νεκταρίου που έλεγε να έχουμε καλές κοσμικές σχέσεις με τους άπιστους αλλά να αποφεύγουμε τις συζητήσεις και τις διαφωνίες όσον αφορά τη θρησκεία, για να μη βλασφημείται το όνομα του Θεού. Ο στάρετς προειδοποιούσε μάλιστα πως τέτοιου είδους συζητήσεις μπορεί να πληγώσουν την καρδιά ανεπανόρθωτα. Γι’ αυτό και
προσπαθώ να αλλάξω θέμα συζήτησης αναφερόμενη σε εγκόσμια θέματα: τι κάνει ο σύζυγος, τα παιδιά, πώς είναι η ζωή στην Μολδαβία; Τη στιγμή εκείνη όμως η Τατιάνα αρχίζει να κλαίει:
– Δεν έχουμε δουλειά, ο σύζυγός μου είναι καταθλιπτικός και εγώ πούλησα το τελευταίο δαχτυλίδι μου!

Τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι και ακούγονται λόγια απελπισίας, πως αν δεν ήταν τα παιδιά καλύτερα να κρεμιόνταν και ο σύζυγος την απειλεί με διαζύγιο.
Πρόκειται για μια συνηθισμένη σκηνή. Πριν από λίγο καιρό το ίδιο έκλαιγε μια γυναίκα που ήρθε στο μοναστήρι να πάρει ευλογία για να χωρίσει:
– Δεκαπέντε χρόνια αγαπούσα τον σύζυγό μου και τον πρόσεχα σαν τα μάτια μου! Τώρα όμως ώρες ολόκληρες κάθεται σε στάση γιόγκα και απαγγέλλει τις μάντρες μπροστά στα παιδιά: «Εγώ είμαι το κέντρο του σύμπαντος. Γύρω μου γυρίζει ο κόσμος μου». Θου Κύριε, τώρα είναι ο ομφαλός της γης! Το χειρότερο είναι πως την κόρη μας την ονομάζει Ρμαχαντράν. Το βαπτιστικό της όνομα είναι Βέρα, αλλά δεν με αφήνει να την ονομάζω έτσι.
– Καταραμένη να είναι αυτή η γιόγκα! είπε τότε ο στάρετς, αλλά την συμβούλεψε να μη χωρίσει και να προσεύχεται μαζί με τα παιδιά της για τον σύζυγό της.
Διηγούμαι στην Τάνια πώς είχα γνωρίσει, πριν ακόμη βαπτιστώ, τον φημισμένο μοσχοβίτη «γκουρού» Γκάρι.
Στο διαβατήριο ήταν γραμμένος με το όνομα Ιγκόρ. Μετά την αποφοίτησή του από το πανεπιστήμιο εργάστηκε στο Ινστιτούτο Επιστημονικών Ερευνών της βιομηχανίας τροφίμων, όπου αισθανόταν αφόρητη βαριεστημάρα, αφού πληρωνόταν και με πολύ λίγα χρήματα.
Κοντά στο Ινστιτούτο Επιστημονικών Ερευνών άνοιξε ένα εργαστήρι όπου μελετούσαν την αύρα, τη γιόγκα, την τηλεπάθεια και περιοδικά έβγαιναν στον αστρικό κόσμο. Οι μισθοί σ’αυτό το εργαστήρι ήταν παραμυθένιοι και ο Γκάρι γρήγορα μετακινήθηκε στους «αστρικούς».
Μετά από μόλις ένα χρόνο έκανε συνεδρίες θεραπευτικές στα σαλόνια της Μόσχας. Μια μέρα με καλεσαν κι εμένα σε μία συνεδρία υπό την ιδιότητα της μαγείρισσας.
Η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος ήξερε την αρνητική μου στάση σε σχέση με αυτούς τους «θεραπευτές», αλλά με παρακάλεσε να την βοηθήσω στον μπουφέ, αφού θα έρχονταν για τη συνεδρία και άνθρωποι επιφανείς, όπως ο συγγραφέας Λ. και ο νομικός Σ. Δηλαδή, όπως λεει και η παροιμία, κάλεσαν τον γάιδαρο στο γάμο να κουβαλήσει νερό, δέχτηκα όμως το ρόλο της μαγείρισσας, επειδή είχα το σκοπό μου. Την περίοδο εκείνη έκανα το μάστερ μου και έπρεπε να ετοιμάσω μια εργασία για τις μεθόδους χειραγώγησης της συνείδησης και εδώ είχα ένα ζωντανό πειραματικό υλικό.
Στη συνεδρία ο Γκάρι ήταν άψογος. Βελούδινη φωνή αριστοκρατική στάση και ελκυστικά λόγια. Φαίνεται πως κατείχε τις μεθόδους του νευρογλωσσικού προγραμματισμού, εντυπώνοντας στη συνείδηση τις σαγηνευτικές μορφές της μαγείας σε αντιπαράθεση με την άθλια μοίρα
των αμαθών – αρρώστιες, γεράματα και θάνατος. Ο Γκάρι τους καλούσε όλους στην πνευματική χαρά των ουτοπικών Ιμαλαΐων, όπου από τους πανάρχαιους χρόνους κατοικούσαν οι σοφοί, αιώνια νέοι, ήδη αθάνατοι και ικανοί να θεραπεύσουν μέχρι και τον καρκίνο.
Παρόλο που ο Γκάρι δεν πήγε κάπου μακρύτερα από την Ανάπα έδινε με μετριοφροσύνη την εντύπωση πως είχε αστρικές σχέσεις με τα ουτοπικά Ιμαλάϊα.
Ο Γκάρι μετέτρεψε την συνεδρία «θεραπείας» σε ένα ιατρικό στριπτίζ. Αποκάλυψε μπροστά σε όλους πως ο φημισμένος Σ. υπέφερε από χρόνια δυσκοιλιότητα την οποία διαδεχόταν μια ατέλειωτη διάρροια. Εαν όμως θα εξάγνιζε τα τσάκρα του με τη Γιόγκα, θα μπορούσε να φτάσει στην αθανασία και θα γλίτωνε από τις ρυτίδες το πρόσωπο. Ο Γκάρι αφήνιασε όταν έγινε κουβέντα για τα όργανα αναπαραγωγής, τόσο που ντράπηκα! Ο Γκάρι κατάλαβε ότι αγανακτώ κι, άρχισε τις επιθέσεις προς το πρόσωπό μου.
– Ω, η αύρα σας είναι πολύ δυνατή και έχετε μεγάλη οξυδέρκεια. Δεν θέλετε να αναπτύξετε αυτό το χάρισμά σας;
– Μην αγγίζεις την αύρα μου! του απάντησα σκληρά και επανήλθα στην διαδικασία προετοιμασίας των σαλατών.
Παρατήρησα με έκπληξη πως άτομα μορφωμένα και με επιρροή στην κοινωνία γέμιζαν τα μπουκάλια τους με νερό από την βρύση, το οποίο ‘’φόρτωνε’’ο Γκάρι, μεταμορφώνοντας το σκληρό, χλωριωμένο μοσχοβίτικο νερό σε θαυματουργό φάρμακο.
Το αποκορύφωμα του σώου όμως συνέβη την ώρα του τσιμπουσιού. Πρέπει να πω ότι η πλειονότητα των ανθρώπων που είχαν έρθει εδώ δεν έπιναν αλκοόλ, αλλά πώς μπορούσαν να έρθουν επίσκεψη χωρίς να φέρουν ένα δώρο; Έτσι οι «θεραπευμένοι» αμέσως έβαλαν στο τραπέζι είτε κονιάκ Hennessy είτε βότκα, διευκρινίζοντας ταυτόχρονα: «Εμένα δεν μου επιτρέπει ο γιατρός να
πιω».
– Τι ξέρουν οι γιατροί, αυτοί είναι άσχετοι, αναφώνησε ο Γκάρι. Ενώ στα Ιμαλάϊα…
Συνεπώς ο Γκάρυ «φόρτωσε» αμέσως τα μπουκάλια,μετατρέποντας το κονιάκ και τη βότκα σ’ ένα θαυματουργό ιμαλαϊανό νέκταρ. Έτσι οι πάσχοντες από υπερτονία, γαστρικό έλκος και καρδιακές παθήσεις κατάπιναν ολόκληρα ποτήρια βότκας. Πως εξελίχθηκαν τα πράγματα παραπέρα είναι ήδη ξεκάθαρο. Πιο πολύ απ’όλους υπέφερε ο κακομοίρης ο Γκάρι. Μπροστά στους καλεσμένους συγκρατήθηκε κάπως, έπειτα πρασίνισε και έτρεξε στην λεκάνη. Βασανίζονταν πολύ και βογγούσε, ρωτώντας με:
– Με περιφρονείς;
– Μα τι λες, Γκάρι; Τέτοιο τσίρκο και μάλιστα δωρεάν! Ενδιαφέρον αλλά από πού γνωρίζεις τον νευρολογικό προγραμματισμό;
– Δεν γνωρίζω τίποτα, μιλάω τυχαία.
Αργότερα ο Γκάρι έθεσε ως όρο να μην συμμετέχω εγώ στις συνεδρίες αφού η ατίθαση αύρα μου εμποδίζει την έξοδο στον αστρικό κόσμο.
Για πολλά χρόνια δεν είχα ακούσει τίποτα για τον Γκάρι, ώσπου κάποιοι γνωστοί, μου είπαν πως έχασε τα μυαλά του και τρέχει στους δρόμους, φωνάζοντας: «Ήρθα στην γη να σκοτώσω τον Χριστό!»

– Το «φλερτάρισμα» με τις δυνάμεις του σκότους συχνά οδηγεί στην τρέλα, διηγείτο ο αρχιμανδρίτης Ερμογένης από την Πιούχτιτσα. Και αλίμονο, πόσοι άνθρωποι που έκαναν γιόγκα «για λόγους υγείας» δεν κατέληξαν στα ψυχιατρικά νοσοκομεία!
Βασικά δεν το διηγείτο σ’ εμένα αλλά σε έναν πρώην γιόγκι που ήλθε στο μοναστήρι για να βαπτιστεί.
– Δεν φοβάστε, τον ρωτούσε ο αρχιμανδρίτης, πως μετά τη βάπτιση θα αρχίσει μια πνευματική μάχη τόσο μεγάλη που μπορεί να υποφέρεις;
– Για τον Χριστό είμαι έτοιμος να υπομείνω τα πάντα,απάντησε αυτός με σταθερότητα.
– Ναι, ναι, για την αλήθεια μπορείς να υποφέρεις!αναφώνησε η Τάνια η οποία άκουσε με προσοχή τη διήγησή μου. Να, εμάς στην Ακαδημία μας λένε πώς να βγούμε στον αστρικό κόσμο με το σωστό τρόπο. Ίσως ο Γκάρι δεν είχε αρκετή πείρα και έβγαινε στον αστρικό κόσμο χωρίς άμυνα.
Μανούλα μου, τι μου ’ρθε να της διηγηθώ για τον Γκάρι; Η ιεραποστολική μου προσπάθεια στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία.
***
Η συμπεριφορά της Τάνιας ήταν πραγματικά μυστηριώδης. Πώς να εξηγήσεις το γεγονός πως μία άνεργη γυναίκα, μητέρα δύο παιδιών, πούλησε το τελευταίο δαχτυλίδι της για να φτάσει στην Όπτινα και ταυτόχρονα να μη θέλει να πάει στο μοναστήρι; Με δυσκολία την έπεισα να επισκεφτεί την φημισμένη Όπτινα, αλλά να μπει στον ναό αρνήθηκε:
– Για ποιόν λόγο; Μπορώ να προσευχηθώ στην Ανώτατη Αρχή στον κήπο ή στο σπίτι. Γιατί, όπως κουβαλούσαν τους ανθρώπους στις συνεδριάσεις του κόμματος, τώρα τους κουβαλούν στην εκκλησία;
Και έτσι συνέχιζε στο ίδιο πνεύμα – «κληρικαλισμός», «γκέτο», «στενόμυαλα δόγματα». Κύριε ελέησον! Αισθάνομαι ήδη ανήμπορη και παρακαλώ τους μοναχούς να προσευχηθούν για την Τάνια.
– Ναι, πρόβλημα, αναστενάζει ο ιερομόναχος-αγιογράφος της μονής. Δεν μπορούμε να την μνημονεύσουμε και στον ναό αφού είναι αβάπτιστη. Τι να κάνουμε, θα προσευχηθούμε στο κελί. Θυμηθείτε τι έγραφε ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης; «Η αγάπη δεν υποφέρει να χαθεί ούτε μία ψυχή». Συνεπώς θα αγωνιστούμε στο όνομα της αγάπης.
Δεν ήταν όμως όλοι έτοιμοι να εκδηλώσουν την αγάπη τους. Ο αδελφός Ντ., πρώην κομσομολίστας, μας λέει αγριεμένος:
– Πρέπει να την διώξουμε αυτή την αποκρυφίστρια με τις κλοτσιές από το μοναστήρι για να μη μολύνει την αγία γη!

Κάποια στιγμή έρχεται ο ιεροδιάκονος Ηλιόδωρος,ονομαστός για το γεγονός πως έφερε στο Θεό και βάπτισε εκατοντάδες εάν όχι χιλιάδες ανθρώπους. Ο π. Ηλιόδωρος δεν μπορεί αλλιώς– η ψυχή του κλαίει για τους ανθρώπους που χάνονται και δεν γνωρίζουν τον Σωτήρα και τον Ελεήμονα Θεό. Ο ηγούμενος Τύχωνας έλεγε γι’αυτόν κάποια στιγμή:
– Έρχεται ο πατέρας Ηλιόδωρος, ο Αβραάμ της Όπτινα. Βγαίνει στο δρόμο και ψάχνει ποιον θα φέρει κοντά στο Θεό.
Την ίδια στιγμή στρέφεται προς την Τάνια:
– Σου αρέσουν τα παιδιά;
– Πάρα πολύ. Πρώτα εργαζόμουν ως ψυχολόγος σ’ένα νοσοκομείο παίδων.
– Τότε έλα μαζί μου στο ορφανοτροφείο!
Η Τάνια επιστρέφει από το ορφανοτροφείο το βράδυ και διηγείται:
– Σήμερα έμαθα στα παιδιά να διαβάζουν. Ξέρετε,υπάρχει ένα παιχνίδι μέσω του οποίου τα παιδιά μαθαίνουν να διαβάζουν γρήγορα.
Μεταφέρω εδώ τους κανόνδες αυτού του παιχνιδιού για τις μητέρες και τους πατέρες. Στην αρχή, από ένα χαρτόνι κόβεις τέσσερις κάρτες στις οποίες γράφεις κάποιες απλές λέξεις: μαμά, γάτα κ.τ.λ. Έπειτα αρχίζουν το παιχνίδι του μαντέματος. Ένα παιδί τραβάει μία κάρτα και χαίρεται που βρήκε τη λέξη μαμά. Το νόημα της μεθόδου αυτής έγκειται στο γεγονός πως αμέσως ο εγκέφαλός μας γνωρίζει τη φόρμα της λέξης χωρίς να διαβάσει με συλλαβές. Είναι πολύ πιο δύσκολο να μάθει διαβάζοντας τις συλλαβές. Την Τάνια λοιπόν δεν την άφηναν να φύγει από το ορφανοτροφείο. Το νούμερο των καρτών έφτασε στις δώδεκα και τα παιδιά ενθουσιασμένα για την επιτυχία τους στο διάβασμα παρακαλούσαν την Τάνια να τους διαβάσει κι άλλο.
Πριν από τη νυχτερινή κατάκλιση μίλησα επί πολλή ώρα για τις νέες δημιουργικές μεθόδους εκμάθησης των παιδιών, αλλά δεν εφαρμόζονται στην πράξη.
– Πόσο έχω επιθυμήσει τη δουλειά μου, είπε πριν αποκοιμηθεί, και πόσο θα ήθελα να βοηθήσω τα παιδιά!

Την επόμενη ημέρα η Τάνια έφυγε ξανά με τον π.Ηλιόδωρο. Κάποιοι ευεργέτες έφεραν στο μοναστήρι τρόφιμα για τις οικογένειες με πολλά παιδιά και τους άπορους ηλικιωμένους και τώρα ο π. Ηλιόδωρος μαζί με την Τάνια τα μοιράζουν. Οι ηλικιωμένοι χαίρονται φυσικά για τα τρόφιμα αλλά πιο πολύ χαίρονται για την προσοχή που τους δείχνουν. Είναι μονοι τους, δεν έχουν με ποιον να μιλήσουν και γι’ αυτό τους καλούν επίμονα για τσάι, όπου κατά το σύνηθες γίνεται κουβέντα.
– Πάτερ Ηλιόδωρε, λέει ο βετεράνος του μεγάλου πολέμου για την άμυνα της πατρίδας, τώρα μελετώ την επιστήμη που μιλάει για την εξέλιξη και δεν μπορώ να καταλάβω κάτι. Δηλαδή στην αρχή το ψάρι βγήκε στη στεριά και έγινε σκύλος με τέσσερα πόδια και έπειτα από την
μαϊμού έγινε ο άνθρωπος. Αλλά ούτε ο παππούς μου, ούτε ο προπάππους μου δεν είδαν ποτέ έναν σκύλο να μετατρέπεται σε μαϊμού.
– Ο άνθρωπος προέρχεται από τον Θεό και όχι από τη μαϊμού, τον αμφισβητεί ο ιεροδιάκονος
– Αλλά ο άνθρωπος δεν έχει ψυχή. Στον οργανισμό υπάρχει το συκώτι, το στομάχι, στον οργανισμό δεν υπάρχει η ψυχή.
– Πες μου, πήγες στο σχολείο;
– Πώς δεν πήγα.
– Συνεπώς έμαθες πως υπάρχουν αντικείμενα έμψυχα και άψυχα. Για παράδειγμα η πέτρα είναι άψυχη. Εσύ ποιος είσαι λοιπόν;
– Εγώ είμαι έμψυχος. Από την λέξη ψυχή προέρχεται;
Αργότερα οι άνθρωποι αυτοί ερχονται κοντά στο Θεό. Πιθανόν δεν πρόκειται μόνο για τις λέξεις, πειστικές ή αδιάφορες, αλλά για το γεγονός πως οι άνθρωποι αισθάνονται με την καρδιά τους πως ο π. Ηλιόδωρος τους αγαπάει. Είναι πολύ καλός, παρότι φαίνεται αυστηρός. Λόγου χάριν, ενώ κάθεται στο τιμόνι ο μονίμως λυπημένος και αγέλαστος Αρμένιος λέει γκρινιάζοντας:
– Τι βάσανο κι αυτό, δεν μπορώ να βγω στον κεντρική δρόμο! παντού πεζοί. Ο π. Ηλιόδωρος δεν μπορεί να περάσει δίπλα από κάποιον ανάπηρο ή από καμιά γριούλα και να μην τους πάρει στο αυτοκίνητό του. Μια μέρα έσπασε το πόδι του. Μόλις του έβαλαν γύψο έφυγε από το νοσοκομείο και έτρεξε όπως πάντα για να βοηθήσει κάποιον.
– Πατέρα Ηλιόδωρε, έτρεχαν πίσω του οι νοσοκόμες, θα μείνετε παράλυτος, έχετε βαθύ ράγισμα.
– Ποιο πόδι; είπε ο ιεροδιάκονος. Το πόδι θα σαπίσει, η ψυχή όμως θα μείνει. Πρέπει να σκεφτόμαστε την ψυχή ενώ εσείς όλο μου λέτε: «το πόδι, το πόδι»!
Για να φέρεις καποιον κοντά στο Θεό πρέπει να έχεις αυτή τη φλογερή αγάπη τόσο για το Θεό όσο και για τον άνθρωπο! Τότε η αγάπη καίει με αγάπη, όπως από ένα κερί ανάβει ένα άλλο κερί…

Μετά από δύο ημέρες βλέπω την Τάνια στην εκκλησία και υπό την επίβλεψη του π. Ηλιόδωρου διαβάζει ονόματα και προσεύχεται για τους κεκοιμημένους.
– Πατέρα Ηλιόδωρε, του λέω επιφυλακτικά, μα δεν είναι βαπτισμένη.
– Αμέσως μετά το μνημόσυνο θα την βαπτίσουμε.Έτσι ευλόγησε ο γέροντας
– Ναι, πρέπει αμέσως να βαπτιστώ, συμπληρώνει με θέρμη η Τατιάνα. Ο γέροντας μου έδωσε μετά την εξομολόγηση ένα σταυρουδάκι για να το φοράω στο λαιμό και μου έδωσε για ευλογία μια εικόνα.
Ακούω και δεν μπορώ να το πιστέψω, αλλά όλα είναι αλήθεια. Η δούλη του Θεού Τατιάνα βαπτίστηκε, έγινε πιστή στον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Πώς συντελέσθηκε αυτό το θαύμα είναι αδύνατο να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους, αλλά όλοι ήμασταν τόσο χαρούμενοι, που κυ-
ριολεκτικά γεμίσαμε την Τάνια με δώρα. Έτσι έφυγε για το σπίτι της με αποσκευές …επιβλητικές.

Το τελευταίο βράδυ στεκόμουν με την Τατιάνα κοντά στη φωτιά. Ήταν φθινόπωρο και έπρεπε να κάψω τα πεσμένα φύλλα και τα ξερά κλαδιά. Οι σπίθες πετάγονταν ψηλά στον ουρανό, ενώ η Τάνια έσχιζε και έριχνε στην φωτιά τα «ακαδημαϊκά» εγχειρίδια αποκρυφισμού. Δεν συζητούσαμε όμως γι’ αυτό. Τι είναι άλλωστε τα λόγια;
Ολά τα γήινα λόγια είναι ελάχιστα όταν η ψυχή φλέγεται από αγάπη για τον Σωτήρα και το παρελθόν καίγεται κι εξαφανίζεται.
Κατά τον αποχωρισμό η Τάνια μου δώρισε ένα βιβλίο που είχε φέρει από την Μολδαβία: «Η ζωή και το έργο του στάρετς Παϊσίου Βελιτσικόβσκι», το οποίο είχε εκδώσει η Σκήτη Όπτινα το 1847.
– Το βιβλίο αυτό, μου το έδωσε πριν πεθάνει η Λυδία Μιχαήλοβνα και μου είπε: «Μία μέρα, Τανετσίκα, θα πας στην Όπτινα και θα καταλάβεις ότι η Όπτινα ξεκινάει από την Μολδαβία, από τον άγιο στάρετς Παΐσιο Βελιτσικόβσκι. Τότε, όταν διαβάζουμε βίους αγίων, αυτοί προσεύχονται για μας και μια μέρα ο στάρετς Παΐσιος θα σε πάρει από το χέρι σαν παιδάκι».

Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού! Οι άγιοι πραγματικά προσεύχονται για μας και ο θαυμαστός στάρετς Παΐσιος Βελιτσικόβσκι φέρνει μέχρι σήμερα κάποιον στο μοναστήρι, όπως έφερε τώρα την Τανετσίκα μας.
Ως ιστορική αναφορά, η Όπτινα είναι δεμένη πνευματικά με την Μολδαβία, ενώ η αναγέννηση του μοναστηριού άρχισε με την έκδοση των έργων και των μεταφράσεων του οσίου Παισίου Βελιτσικόβσκι. Το ανυψωτικό πνεύμα αυτών των έργων γέννησε το φαινόμενο Όπτινα,όπου η κουλτούρα συνδυάζεται με την αγιότητα και η μοναχική μυστηριακή άσκηση με την αγάπη και το άνοιγμα στον πλησίον
***
Μετά από έξι μήνες έλαβα ένα γράμμα από την Τάνια,στο οποίο μου έγραφε πως τα πάει καλά με τον σύζυγο,πως παντρεύτηκαν και βάπτισαν τα παιδιά τους και ότι τώρα εργάζεται σ’ ένα ορφανοτροφείο.
Το γράμμα τελείωνε με μια ομολογία: «Πριν έλθω στο μοναστήρι, ήθελα να αυτοκτονήσω». Τη στιγμή εκείνη τρόμαξα, ενθυμούμενη πώς κρεμάστηκε ο Ντιμοτσίκα, ο μοναχογιός ενός περιφερειακού γιατρού.
Μια μέρα η μητέρα του Ντίμα έμαθε πως αυτός μαζί με την παρέα του, δοκίμασε ναρκωτικά και τον πήγε αμέσως στο Κέντρο Υγείας όπου γίνονταν θεραπείες για απεξάρτηση από ναρκωτικά με βάση τον αποκρυφισμό, τη γιόγκα και τους ατελείωτους διαλογισμούς, οι οποίοι όπως είναι γνωστό καταστρέφουν την ψυχοσύνθεση. Στο Κέντρο αυτό πλήρωνες και ακριβώς αυτό το πράγμα έπεισε την μητέρα πως εκεί γίνεται καλή δουλειά.
– Σε παρακαλώ, την ικέτευα εγώ, πάρε αμέσως τον Ντίμκα από το Κέντρο. Πίστεψέ με, αυτός είναι ένας δρόμος για την κόλαση.
Αλλά η Λ. δεν με πίστεψε και επέμενε ο Ντίμα να παρακολουθεί με επιμέλεια τις συνεδρίες. Θεέ μου, πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώσεις ένα παιδί και πόσο εύκολο είναι να το χάσεις! Μετά το θάνατο του Ντιμοτσίκα, η Λ.δεν συνήλθε. Είναι άρρωστη, κλαίει και δεν θέλει να ζήσει, ενώ εγώ προσπαθώ να την πείσω να πάει στην εκκλησία.

Το ίδιο μου έγραφε και η Τάνια για το άθεο παρελθόν της:
‘’Δεν ήθελα να ζήσω πια, ενώ μερικές φορές με καταλάμβανε ένας ζωώδης φόβος, τόσο τρομακτικός που έκρυβα από τον ίδιο τον εαυτό μου τα μαχαίρια και τα σχοινιά. Καταλάβαινα πως τελειώνω, αλλά δεν με πολυένοιαζε. Ένα πρωί πούλησα το τελευταίο δαχτυλίδι μου κι έτρεξα στο τρένο. Δεν ήθελα να φύγω, αλλά κάποιος με πρόσταζε: «Φύγε. τρέχα!» Κι έτρεχα με μια μόνη σκέψη: Να πετύχω!»
Η Τάνια έτρεξε και τα κατάφερε.

Από το νέο βιβλίο της Νίνας Πάβλοβα με τον τίτλο »Η ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ»Ιστορίες από τον κήπο της Όπτινα

Πηγή: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

[Α.Γ.]

Δοξα Σοι ο Θεός! Ευχαριστούμε Νίκο για την μεταστροφή αυτή! Αν βρεις κι άλλες μεταστροφές από το Βουδισμό προς την Ορθοδοξία βάλτες εδώ στο φόρουμ. Είναι πολύ ωφέλιμες.

[Α.Γ.]

Η μεταστροφή ενός Αμερικανού

από τον Βουδισμό στην Ορθοδοξία

╰⊰¸¸.•¨*

Από τα Βουδιστικά μοναστήρια του Θιβέτ,

Μοναχός στα Ορθόδοξα Μοναστήρια της Αμερικής

«Βρέθηκα περιστοιχισμένος ἀπ’ τίς πέντε ψηλότερες κορυφές τῶν Ἱμαλαΐων, στά 14.000 πόδια ὑψόμετρο. Χάζευα τήν ὀροσειρά Annapurna καθώς ἀνέτειλε πάνω της ὁ ἥλιος. Τό ταξίδι μου στό Nepal εἶχε ἀρχίσει πρίν λίγες ἑβδομάδες καί τό ἀποκορύφωμά του ἦταν αὐτό. Στεκόμουν ἔκθαμβος ἑνώπιον τῆς ἀδιάφθορης ὁμορφιᾶς πού ἁπλωνόταν πάνω ἀπό μένα, ὅταν μιά σκέψι τρύπωσε στό νοῦ καί δέν ἔλεγε νά φύγη: “Αἴ καί, λοιπόν, ποιός ὁ σκοπός;”. Ὁ ἐγωϊσμός μου ἀμέσως ἀνταπάντησε στό τυχαῖο αὐτό σχόλιο: “Ποιός ὁ σκοπός; Τί ἐννοεῖς, ποιός ὁ σκοπός; Ὁ σκοπός εἶναι πώς ἔκανες τόση πεζοπορία γιά νά δῆς αὐτά τά βουνά. Λοιπόν, ἀπόλαυσέ τα τώρα!”. Καί, ὅμως, ἡ σκέψι ἐκείνη ταλάνιζε τό νοῦ μου. Ναί, ἦταν ὄντως ἀπ’ τά ὡραιότερα θεάματα τά ὁποῖα εἶχα δεῖ ποτέ καί χαιρόμουν τή στιγμή αὐτή, ἀλλά, ποῦ θά βρίσκωνται τά συναισθήματα αὐτά αὔριο, πού δέν θά εἶμαι πιά τόσο πολύ ἐμπνευσμένος; Ἡ χαρά τοῦ κόσμου αὐτοῦ ποτέ δέν μπόρεσε νά μοῦ δώση ἱκανοποίησι. Θά ἔπρεπε νά τό εἶχα ἀντιληφθῆ κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς μου, ἀλλά χρειάσθηκε νά σκαρφαλώσω στήν κορυφή τοῦ κόσμου γιά νά τό παραδεχθῶ. Κι αὐτό ἀκριβῶς, ἦταν τό πρῶτο βῆμα μου πρός τό Χριστό καί τήν Ὀρθοδοξία.

Μέχρι ἐκεῖνο τό σημεῖο, ὁλόκληρη ἡ ἐνήλικη ζωή μου ὑπῆρξε κοσμική, ἀφιερωμένη στήν ἀπόλαυσι ποικίλων παθῶν. Εἶχα ἀποφοιτήσει ἀπ’ τό Παν/μιο στά 21 μου χρόνια, μέ σχέδια νά γίνω ἐπιχειρηματίας, ἐνῶ παράλληλα θά ἐπιδίωκα καρριέρα στή ζωγραφική. Ἐντός ἑνός ἔτους, φάνηκε πώς πλησίαζα νά πετύχω τόν στόχο μου. Ζοῦσα τότε στό Λονδίνο, ἀπασχολούμενος ἀπ’ τήν ἑταιρεία IBM. Ἡ ἐργασιακή μου θέσι ἦταν ἐξασφαλισμένη καί μιά προαγωγή ἦταν καθ’ ὁδόν. Ἡ προσωπική μου ζωή ἔμοιαζε μ’ αὐτή τῶν περισσοτέρων τῆς γενιᾶς μου: περιστασιακές σχέσεις, κυνῆγι τῆς ἀνέσεως καί συνεχεῖς περισπασμούς, γιά νά προστατεύω τόν ἑαυτό μου ἀπό τυχόν ἐνδοσκόπησι.

Περίπου τόν ἴδιο καιρό, ἡ ἀδελφή μου ἔγινε Ὀρθόδοξη μοναχή στήν Ἀλάσκα. Ἄν αὐτό ἦταν σύμπτωσι ἤ ὄχι, δέν εἶμαι βέβαιος. Πάντως, ἀπό ἐκείνη τή στιγμή καί μετά, τό πάθος μου γιά ἐγκόσμιες ἀναζητήσεις ἄρχισε νά φθίνη. Ἐξετάζοντας τούς συνεργάτες μου, ἔβλεπα πώς κανείς τους δέν φαινόταν πραγματικά χαρούμενος ἤ ἱκανοποιημένος. Ἐκείνη ἡ διαφεύγουσα ποιότητα τῆς ἱκανοποιήσεως ποτέ δέν βρισκόταν ἐκεῖ, ἀλλά πάντοτε, σαγηνευτικά, μᾶς περίμενε μετά τή στροφή. Ταξίδια, ἀθλήματα, ποτά με τά “παιδιά”... ὅλα αὐτά φάνταζαν περισσότερο καθημερινά μέρα μέ τή μέρα. Κάθε Δευτέρα, ἡ ἴδια ἐρώτησι: “Πῶς πῆγε τό Σαββατοκύριακό σου;”. Κάθε Παρασκευή πάλι: “Τίποτε σχέδια γιά τό Σαββατοκύριακο αὐτό;”. Τό Λονδίνο γινόταν ὅλο καί πιό γκρίζο καί τό σιγανό, ἐπίμονο ψιλόβροχο ποτέ δέν κατάφερε νά ξεπλύνη ὁλότελα τή βρωμιά...

Γύρισα ὅλη τήν Ἀσία, ἀπ’ τό Vietnam μέχρι κάτω στή Σιγκαπούρη, χωρίς κανένα σαφῆ προορισμό κατά νοῦν. Ὁ ἐνθουσιασμός γιά νέους τόπους καί συνταξιδιῶτες μέ ἀποσποῦσε τόν περισσότερο καιρό, ὅμως, πρίν πάω γιά ὕπνο, ὁ βουβός πόνος τῆς κενότητος πάντα ἐπέστρεφε. Συνέχιζα νά ἀναζητῶ διακαῶς ἐκεῖνο τό στοιχεῖο πού ἔλειπε ἀπ’ τή ζωή μου. Ταξίδεψα ὥς τίς πιό ἀπόμερες τοποθεσίες τῶν Βουδιστῶν καί τῶν Ἰνδουϊστῶν. Μέχρι νά φθάσω ἐκεῖ, εἶχα ἤδη προγραμματίσει τόν ἑπόμενο σταθμό τοῦ ταξιδιοῦ μου. Διασχίζοντας τή Βιρμανία, ἐπισκέφθηκα ἕνα ναό ἔξω ἀπ’ τήν πόλι Μανταλάη. Χιλιάδες σκαλοπάτια πάνω στή πλαγιά τοῦ βουνοῦ ὁδηγοῦσαν στό ναό πού ἀγνάντευε πάνω ἀπό ὁλόκληρη τήν πόλι. Καθώς ἄρχισα νά ἀνηφορίζω, ἀντιλήφθηκα ἕνα Βουδιστή μοναχό νά προχωράη δίπλα μου, συντονισμένος μέ τό δικό μου βῆμα. Ἦταν πενηντάρης, κοντός, κάπως παχουλός, μ’ ἕνα ροδαλό, χαρούμενο παρουσιαστικό. Μοῦ συστήθηκε καί συνεχίσαμε τήν ἀνάβασί μας. Φθάνοντας στήν κορυφή, καθίσαμε σ’ ἕνα τειχίο τοῦ ναοῦ νά κουβεντιάσουμε, καθώς ὁ ἥλιος βασίλευε πάνω ἀπ’ τή Μανταλάη. Ἀφοῦ εἴπαμε τά τυπικά, εὐχάριστα εἰσαγωγικά μας, γύρισα τήν κουβέντα στήν πολιτική κατάστασι τῆς Βιρμανίας (ἡ χώρα αὐτή βρίσκεται ὑπό ἕνα σκληρό στρατιωτικό καθεστώς, ὅπου δολοφονήθηκε μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ ὕστερα ἀπό ἀναταραχές ἐνάντια στίς διαβρωμένες πολιτικές, στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1980). Ἀναστέναξε καί μοῦ ἔρριξε μιά ἀπογοητευμένη ματιά, λέγοντας: “Γιατί θέλεις νά μιλήσουμε γι’ αὐτό τό θέμα;”. Μουρμούρισα κάποια δικαιολογία γιά νά καλύψω τόν πραγματικό λόγο τῆς ἐρωτήσεως, ὁ ὁποῖος ἦταν ἡ ἐπίδειξι πώς ἔχω ἄποψι ἐπί σοβαρῶν θεμάτων. Ἐκεῖνος γύρισε τήν κουβέντα πρός μιά τελείως ἀλλοιώτικη κατεύθυνσι. “Τήν περασμένη ἑβδομάδα, εἶδα μιά ταινία μέ τίτλο Ἰησοῦς ἀπ’ τή Ναζαρέτ. Τί ὑπέροχη ζωή!”. Γιά τά ἑπόμενα δέκα λεπτά, ἐξυμνοῦσε τίς ἀρετές τοῦ Χριστοῦ. Προσηλυτιζόμουν ἀπό ἕνα Βουδιστή μοναχό, ὄχι γιά νά μεταστραφῶ στή δική του θρησκεία, ἀλλά στό Χριστιανισμό! Μέ ἀποστόμωσε... Εἶχα μιά ἰδέα τοῦ ἑαυτοῦ μου, πώς βρίσκομαι πολύ πιό πάνω ἀπ’ τό Χριστιανισμό, ἀπ’ τόν καιρό κατά τόν ὁποῖο πήγαινα στό γυμνάσιο καί νά σου τώρα ἕνα παγανιστής πού μοῦ ξαναδίνει πίσω αὐτά τά ὁποῖα εἶχα ἀπορρίψει. Ἐξαιτίας τῶν λόγων ἑνός ἁπλοϊκοῦ Βιρμανοῦ μοναχοῦ, ἀφυπνίσθηκα στό ἐνδεχόμενο νά ὑπάρχη κάτι περισσότερο στό Χριστιανισμό ἀπ’ τό ἐξωτερικό περίβλημα τό ὁποῖο εἶχα ἀπορρίψει. Δέν εἶχα ἀκόμα νοιώσει τήν ἀνάγκη ἐκείνη τή στιγμή νά κάνω σοβαρή ἐξερεύνησι τοῦ Χριστιανισμοῦ, πάντως τό ἔδαφος τοῦ φυτωρίου ἑτοιμαζόταν.

Πέρασε λίγος καιρός καί προχώρησα στό Nepal, ὅπου θά συναντιόμουν μέ κάτι φίλους γιά μιά ἐκστρατεία πεζοπορίας στά Ἱμαλάια. Ἔφθασα λίγο πρίν ἀπ’ αὐτούς, ἔτσι ἀποφάσισα νά μείνω ἐντωμεταξύ σ’ ἕνα Βουδιστικό μοναστήρι στό Θιβέτ. Βρῆκα ἕνα, σέ μικρή ἀπόστασι ἀπ’ τό Katmandu, πού πρόσφερε μαθήματα στά Ἀγγλικά. Πῆγα ἐκεῖ σάν πολιτιστικός τουρίστας, γευόμενος ἔτσι τό ἑπόμενο πιάτο στό μπουφέ τῶν ποικίλων θρησκειῶν τοῦ κόσμου.

Ἔφθασα, γεμάτος σκεπτικισμό γιά τά πάντα, περιμένοντας νά βρῶ πολλούς “φευγάτους” νεο-εποχίτες ἐκεῖ μέσα. Μετά τίς πρῶτες λίγες μέρες, οἱ γνῶμες μου ἄλλαξαν ἐντελῶς. Ἐδῶ δέν ἦταν καμμία “ἀναπαυτική” χιλιαστική θρησκεία. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί στ’ ἀλήθεια ἔπασχαν νά ἀποκτήσουν τήν ἀλήθεια. Πρός μεγάλη μου ἔκπληξι, ἔμαθα πώς πίστευαν στήν ὕπαρξι κολάσεως. Μά, ποιός ἄνθρωπος σ’ αὐτή τή μοντέρνα ἐποχή πιστεύει στήν κόλασι; Καί, ὅμως, γιά τούς ἀνθρώπους αὐτούς, ἡ κόλασι ἦταν ἡ φυσική κατάληξι μιᾶς σπαταλημένης ζωῆς. Κατακυριεύθηκα ἀπό περιέργεια. Ἄρχισα νά ἀκούω πιό προσεκτικά, καθώς ἀνέλυαν τίς παραιτέρω διδαχές. Ὁ πυρήνας τῆς θρησκείας εἶναι ἡ ἰδέα πώς ὅλα τά ὄντα ζοῦν σ’ ἕνα παροδικό κόσμο ἐπιθυμιῶν καί δοκιμασιῶν. Κάθε δοκιμασία πηγάζει ἀπ’ τό κυνήγημα τῶν προσωρινῶν πραγμάτων: ἀντ’ αὐτοῦ, πρέπει νά στραφοῦμε πρός αὐτά τά ὁποῖα εἶναι μόνιμα, ὅπως ἡ ἀλήθεια. Ὁ μόνος τρόπος νά τό ἀποκτήσουμε αὐτό, εἶναι νά πάψουμε νά γαντζωνώμασθε πάνω στό ἐγώ μας καί νά ζοῦμε γιά τούς ἄλλους. Ὁ μόνος τρόπος μέ τόν ὁποῖο μποροῦμε ἐμεῖς νά ἀποκτήσουμε τή χαρά, εἶναι ὅταν βάλουμε τή χαρά τῶν ἄλλων πάνω ἀπ’ τή δική μας. Ἀποσβολώθηκα! Μετά ἀπό 27 χρόνια πού συνεχῶς ἀκοῦς: “Κάνε, ὅ,τι αἰσθάνεσαι νά εἶναι εὐχάριστο”, οἱ Θιβετιανοί μοῦ ἔλεγαν τώρα πώς αὐτά τά ὁποῖα σοῦ δίνουν εὐχαρίστησι θά σέ κάνουν μᾶλλον δυστυχῆ σ’ αὐτή τή ζωή ἤ τήν ἑπομένη. Ἡ ἰδέα αὐτή μοῦ φάνηκε τόσο ἐπαναστατική, καί, ὅμως, κάτι μοῦ ἔλεγε πώς τήν εἶχα ξανακούσει, κάπου, παλαιότερα...

Μετά ἀπό λίγες ἑβδομάδες στό μοναστήρι, ἔφυγα μέ τούς φίλους μου, πού ἐντωμεταξύ εἶχαν φθάσει στό Nepal. Πήραμε ἕνα λεωφορεῖο ὑπεραστικό καί μετά ἀρχίσαμε τήν πεζοπορία μας στήν ὀροσειρά Annapurna. Μέ τά σακίδιά μας γεμάτα, σκαρφαλώσαμε μέχρι τά 14.000 πόδια μέσα σέ 2 ἑβδομάδες. Τό τοπίο ἦταν ἀπερίγραπτο, τό περιβάλλον ἄλλαζε, ἀπό γόνιμες πεδιάδες, σέ πυκνά δάση, σέ χιονοσκέπαστες κορυφές. Ἡ πεζοπορία ἦταν βαρετή μερικές φορές, καθόσον ἀνηφορίζαμε γιά 1.000m καί μετά φθάναμε στήν πεδιάδα, ὅπου κατηφορίζαμε τήν ἴδια ἀπόστασι. Ἡ ὁμορφιά τῆς δημιουργίας ἦταν μέν ἐκπληκτική, ὅμως, κάθε βράδυ ὅταν ἔπεφτα γιά ὕπνο, ἐκεῖνο τό παλαιό συναίσθημα πώς κάτι μοῦ λείπει ξαναεμφανιζόταν. Πίστευα πώς θά ἐξαφανιζόταν, μόλις θά ἔφθανα στούς πρόποδες τοῦ Annapurna.

Φθάσαμε στόν προορισμό μας κάποιο ἀπόγευμα, λαχανιάζοντας καί ἀρκετά ἀπογοητευμένοι. Ὁλόκληρη ἡ περιοχή ἦταν βυθισμένη σ’ ἕνα ἀνάχωμα νέφους, ἐντός τοῦ ὁποίου βρεθήκαμε κι ἐμεῖς. Ἐξερευνήσαμε τούς παγετῶνες καί περάσαμε τήν ὥρα μας σκυμμένοι πάνω ἀπό μιά σόμπα σέ μιά μικρή καλύβα. Ἔφθασε τό βράδυ, ἀλλά δέν φαινόταν νά διαλύεται τό σύννεφο. Πήγαμε γιά ὕπνο καί ξυπνήσαμε λίγο πρίν τήν ἀνατολή, διαπιστώνοντας πώς ὁ καιρός εἶχε ἀνοίξει. Βγῆκα ἔξω καί τά μάτια μου ἀντίκρυσαν ἕνα ἀπ’ τά πιό καταπληκτικά θεάματα τοῦ κόσμου. Ἀργά-ἀργά, ὁ ἥλιος ἀνέτειλε πάνω ἀπ’ τήν κορυφή τοῦ κόσμου καί πίστευα πώς ἄν ἅπλωνα τό χέρι, θά τόν ἀκουμποῦσα. Ἐκείνη τή στιγμή, ξεπρόβαλλε πάλι ἐκείνη ἡ ποταπή σκέψι στό νοῦ: “Ποιός ὁ σκοπός;”. Τότε ἄστραψε μέσα μου ὁ λόγος: ὁλόκληρο αὐτό τό ταξίδι εἶχε γίνει γιά τήν προσωπική μου εὐχαρίστησι. Μόλις θά ἔφευγε ἐκεῖνος ὁ στιγμιαῖος ἐνθουσιασμός, θά ἐπανερχόμουν στήν πρότερη, κανονική μου κατάστασι. Βασανίσθηκα μέ φουσκάλες, πονεμένα γόνατα, ἐντερικά καί γιά ποιό σκοπό; Γιά νά δῶ ἕνα τιμημένο, ἀλλά τελικά ἕνα ἀκόμα... ὄμορφο τοπίο. Λοιπόν; Μήπως αὐτό μέ εἶχε βελτιώσει σάν ἄνθρωπο ἤ μήπως βοηθήθηκε κάποιος ἄλλος; Ὄχι. Εἶχε ἁπλῶς ταΐσει τόν ἐγωϊσμό μου. Εἶχα συγκεντρώσει ἐξαιρετική τροφή γιά κουβέντα σέ φιλικά parties. Ποῦ πῆγαν ὅλα τά ὑψηλά Βουδδιστικά ἰδανικά μου; Ἐκείνη τή στιγμή, διέκρινα πώς ἡ ζωή μου ἔπρεπε νά ἀφιερωθῆ σέ κάποια ὑψηλότερη ἀρχή ἀπ’ τίς ἐπίγειες ἀπολαύσεις. Ἀποφάσισα νά ἐπιστρέψω στό μοναστήρι.

Πέρασα τούς ἑπόμενους λίγους μῆνες μελετώντας Βουδδιστική φιλοσοφία τοῦ Θιβέτ καί τεχνικές διαλογισμοῦ. Πάλι, ὅμως, ὑπῆρχαν ὁρισμένα στοιχεῖα πού δυσκολευόμουν νά δεχθῶ. Τό δόγμα περί Karma φαινόταν νά μήν ἀφήνη περιθώρια γιά ἐλεύθερη βούλησι στόν ἄνθρωπο. Οἱ ἀποφάσεις γιά τή διάπραξι καλοῦ ἤ κακοῦ πάντοτε κεβερνῶνται ἀπό προηγούμενες ἐνέργειες. Πῶς ἦταν δυνατόν νά ἀπαγκιστρωθῆ κανείς, ἄν ἡ κάθε ἀπόφασί μας εἶναι προκαθορισμένη; Ἄν κάποιος εἶχε ἁμαρτήσει πρό ἀμνημονεύτων χρόνων, καθώς πιστεύουν, πῶς θά μποροῦσε νά καθαρθῆ, μέσα σ’ ἕνα τόσο μικρό διάστημα ζωῆς; Κατά κάποιο τρόπο, αὐτό πού ἦταν πιό δύσκολο, ἦταν ὅτι φάνταζε τόσο λογικό. Λές καί εἶχε ἐπινοηθῆ ἀπό ἀνθρώπινο νοῦ. Πάντως, ἡ φιλοσοφία τῆς αὐτοθυσίας εἶχε ριζώσει μέσα μου, ἄσχετα ἄν εἶχα ἀμελήσει νά πράξω ἀνάλογα. Ἤξερα πώς δέν μποροῦσα πιά νά κάνω τή ζωή τήν ὁποία ἔκανα.

Ὅσο ἔμεινα στό Βουδδιστικό μοναστήρι στό Θιβέτ, ἄρχισα νά διαβάζω τό βιβλίο Οἱ Περιπέτειες ἑνός Προσκυνητῆ. Στόν προσκυνητή εἶδα τήν πραγμάτωσι τῆς αὐταπαρνήσεως καί συμπόνοιας τήν ὁποία εἶχα βρεῖ στό Θιβετιανικό Βουδδισμό, μόνο πού προερχόταν ἀπ’ τή Χριστιανική παράδοσι μέ τήν ὁποία εἶχα ἀνατραφῆ. Γιατί ἄραγε δέν εἶχα ἀκούσει γι’ αὐτά, μεγαλώνοντας μέσα στήν Καθολική Ἐκκλησία; Ἀκόμα πιό παράδοξο ἦταν τό γεγονός πώς ἡ ἀδερφή μου ἦταν Ρωσσο-Ὀρθόδοξη μοναχή, καί. ὅμως, ἐγώ δέν εἶχα ἰδέα γιά τίς μυστηριακές ἰδιότητες αὐτῆς τῆς θρησκείας. Ἀποφάσισα πώς ἴσως δέν εἶμαι ἕτοιμος νά γίνω Βουδδιστής καί πώς θά ἔπρεπε νά ἐρευνήσω τή δική μου κληρονομιά περισσότερο.

Ἀφοῦ δέχθηκα ἀρκετές ξυλιές στό κεφάλι, κατέληξα στό συμπέρασμα πώς ὅλα τά ταξίδια μου ἦταν μᾶλλον μάταια καί πώς ἔπρεπε νά γυρίσω στό σπίτι καί νά ρίξω ἄγκυρα. Εἶχα κάνει σχέδια νά συναντηθῶ μέ φίλους στήν Αἴγυπτο τά Χριστούγεννα, Ὅμως, βρῆκα μιά πιό φτηνή πτῆσι γιά Κων/πολι καί θεώρησα πώς θά ἦταν ἕνα πιό καλό σημεῖο ἀναχωρήσεως γιά Δυτική Εὐρώπη καί μετά Ἀμερική. Ὁ ἀερομεταφορέας ἦταν ἡ Aeroflot. Λίγες μέρες ἀργότερα, μοῦ ἦλθε ἡ ἔμπνευσι πώς ἡ ἀεροπορική ἑταιρία Aeroflot ἦταν Ρωσική καί πώς ἡ ἀδελφή μου ἔμενε στή Μόσχα. Σκέφθηκα, μήπως ὑπάρχει ἐνδιάμεση στάσι στή Μόσχα. Κατά τύχη ὑπῆρχε. Σέ λίγες μέρες, βρέθηκα μέ ἄδεια παραμονῆς τριῶν ἑβδομάδων καί visa γιά τή Ρωσία. Ἡ πτῆσι μου ἔφθασε στή Μόσχα τήν ἡμέρα τοῦ Ἁγ. Γερμανοῦ (τῆς Ἀλάσκας).

Μέ περίμενε στό ἀεροδρόμιο ἡ ἀδελφή μου καί ἐκεῖ ξεκίνησε ἡ 20ήμερη σειρά μαθημάτων-express γιά τήν Ὀρθοδοξία. Ἄρχισε νά ἀνοίγεται ἕνας νέος κόσμος γιά μένα. Βρέθηκα σ’ ἕνα τόπο ὅπου οἱ ἄνθρωποι πέθαιναν γιά τό Χριστό καί ἡ διαμεσολάβησι ἁγίων ἦταν ἕνα σύνηθες γεγονός. Ἐτοῦτο δέν ἦταν μιά κενή Χριστιανοσύνη, τήν ὁποία τήν ἔβλεπε κανείς σάν κοινωνική ὑποχρέωσι. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶχαν ὑπομείνει ἀπίστευτα βάσανα καί ταλαιπωρίες γιά τήν ἀλήθεια.

Ἄρχισα νά διαβάζω ὁλόκληρους τόμους γιά τήν Ὀρθοδοξία. Ἐπισκεπτόμουν ἐκκλησίες. Συζητοῦσα πολιτισμένα μέ τήν ἀδελφή μου τίς διαφορές μεταξύ τῶν ὅσων ὑποστηρίζουν ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Βουδδισμός. Ἐκείνη ἐπανερχόταν στό ἴδιο σημεῖο: Ὁ Χριστιανισμός ἔχει τήν ἀλήθεια σέ μορφή ἑνός Προσώπου (σ.τ.μ.: τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ). Δέν μποροῦσα νά καταλάβω τή σημασία. Εἴτε ἦταν δύναμι, εἴτε ἦταν Πρόσωπο, δέν ἔβλεπα καμμία διαφορά.

Τότε γνώρισα τόν π. Ἀρσένιο, γνωστό Μοσχοβίτη ἱερέα μέ τεράστιο ποίμνιο. Εἶναι ἄνθρωπους τῆς αὐτοθυσίας, πού ἔχει ἀφιερώσει ὁλόκληρη τή ζωή του στό Χριστό καί τήν ἐξάπλωσι τοῦ Εὐαγγελίου. Φθάσαμε στήν ἐκκλησία του κατά τήν ἀγρυπνία τοῦ Σαββάτου. Τόν βρήκαμε νά ἐξομολογῆ, μ’ ἕνα πλῆθος πενῆντα ὥς ἑκατό ἀνθρώπων νά περιμένουν γιά ἐξομολόγησι. Στάθηκα στήν ἄκρη τοῦ κύκλου καί πρίν περάση πολλή ὥρα, τραβήχθηκα στό κέντρο του ἀπ’ τόν π. Ἀρτέμιο. Μέ μάτια κλειστά καί τά χέρια του πάνω στούς ὤμους μου, ἄρχισε νά μοῦ μιλάη. Ὅταν ἤθελε νά τονίση κάποιο σημεῖο, “ἐμβόλιζε” τό μέτωπό μου μέ τό δικό του. Καθώς μοῦ μιλοῦσε μέ ἀρκετά διανθισμένα Ἀγγλικά, μοῦ δόθηκε ἡ ἐντύπωσι πώς αὐτός ὁ ἱερέας —τόν ὁποῖο δέν εἶχα γνωρίσει ποτέ— γνώριζε πολλά περισσότερα γιά τό ἄτομό μου ἀπ’ ὅσα θά ἔπρεπε. Αὐτό, ὅμως, πού μέ συγκλόνισε, ἦταν ἡ ἐντύπωσι πώς εἶχε ἕνα πιεστικό ἐνδιαφέρον γιά τήν ψυχή μου, λές καί εἶχε προσωπικό μερίδιο σ’ αὐτήν. Μοῦ μιλοῦσε συνεχῶς ἐπί δέκα λεπτά, ἐνῶ οἱ ἀδημονοῦσες μπάμπουσκα (γιαγιάδες) ἔσφιγγαν τόν κλοιό τους γύρω μας. Συνέχιζε νά μοῦ μιλᾶ, ἐξηγώντας πώς ἡ ἐμπειρία μου στό Nepal μοῦ εἶχε παραχωρηθῆ ἀπ’ τό Θεό, γιά νά μέ βγάλη ἔξω ἀπ’ τόν ὑλισμό. Μετά μοῦ ἐξήγησε γιατί ὁ Χριστιανισμός ἦταν ἡ ἀληθινή πίστι: μόνο αὐτός, εἶχε ἕνα προσωπικό Θεό. Καί πάλι δέν μποροῦσα νά καταλάβω τή σημασία αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, ὅμως, ἔφυγα ξαλαφρωμένος κι ἄς μήν εἶχα μιλήσει σχεδόν καθόλου...

Μοῦ ἀνοιγόταν ἕνας καινούργιος κόσμος. Ἡ καταπίεσι τῆς πόλεως μέ βάραινε ἐλάχιστα, καθώς ἀντιλαμβανόμουν πώς ἡ οὐράνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἁγίων Του ἦταν στήν πραγματικότητα πιό κοντά ἀπ’ τούς γκρίζους ὄγκους τῶν κτιρίων πού πλάκωναν τήν πόλι. Ἐπισκέφθηκα τή Λαύρα τοῦ Ἁγ. Σεργίου καί γιά πρώτη φορά, ἀξιώθηκα νά προσκυνήσω τά λείψανα ἑνός ἁγίου. Ἐκεῖνα τά “νεκρά ὀστᾶ” περιεῖχαν περισσότερη ζωή μέσα τους, ἀπό ὁλόκληρη τή Νότια California. Ἡ παραμονή μου ἀποκορυφώθηκε, μέ τά Χριστούγεννα στό Μετόχι τοῦ Βαλαάμ. Ἔνοιωθα πώς ἤμουν περιστοιχισμένος ἀπό ἁπλούς —φαινομενικά— ἀνθρώπους, ὅμως, τό ἕνα πόδι τους πατοῦσε στόν οὐρανό...

Λίγες μέρες ἀργότερα, ἀναχώρησα ἀπ’ τή Μόσχα. Πρίν φύγω, ἡ ἀδελφή μου μέ ἐπέπληξε, λέγοντας: “Ἀγαπημένε μου, ἄν μπορῆς νά περάσης τρεῖς μῆνες καθισμένος μέ Βουδδιστές, τουλάχιστον πέρασε ἕνα μῆνα στεκόμενος ὄρθιος μέ τούς Ὀρθοδόξους”. Αὑτό ἀκριβῶς ἔκανα. Ἐπισπεύδοντας τήν ἐπιστροφή μου, ἔφθασα στήν California μετά ἀπό δύο μῆνες. Τήν παραμονή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, πῆρα τό χωματόδρομο πού ὁδηγεῖ στή Μονή τοῦ Ἁγ. Γερμανοῦ τῆς Ἀλάσκας. Τό πρῶτο πού μοῦ ἔκανε ἐντύπωσι, ἄρτι ἀφιχθέντος ἀπ’ τό San Diego, ἦταν τό ἀναχρονιστικό τῶν μοναχῶν μέσα στόν 20ο αἰ.. Ποῦ ἀκούσθηκε, νά ἐγκαταλείπη κανείς τήν ἄνεσι καί τήν ἰδιοκτησία στήν ἐποχή μας; Ἦταν τό μέσο τῆς Σαρακοστῆς καί ἦταν ὁλοφάνερο πώς αὐτοί οἱ ἄνδρες βρίσκονταν ἐν μέσῳ πνευματικοῦ πολέμου. Ἡ σοβαρότητα διαπότιζε τό μοναστήρι. Φάνηκαν ἕτοιμοι νά πεθάνουν γιά τήν ἀλήθεια καί τέτοιο φαινόμενο δέν τό εἶχα συναντήσει οὔτε στήν IBM, οὔτε στή Σχολή Καλῶν Τεχνῶν ἤ στήν Ἰαπωνία. Ἔβλεπα τόν πόνο στά μέρη αὐτά, ἀλλά ἦταν ὄντως πρόθυμοι νά τά δώσουν ὅλα γιά τό ἕνα τό χρειαζούμενο; Παρά τά τόσα τά ὁποῖα εἶχα δεῖ, ἀκόμα δέν εἶχα στερεώσει τήν πίστι μου στό Θεό, ὅμως, ἤξερα πώς οἱ μοναχοί αὐτοί ἔβλεπαν κάτι, καί τό ἤθελα καί ἐγώ.

Τό Σαββάτο τοῦ Λαζάρου ἔφθασε. Τήν ἡμέρα αὐτή, μνημονεύεται ἡ ἀνάστασι τοῦ Λαζάρου ἀπ’ τό Χριστό, τέσσερεις μέρες μετά ἀπ’ τό θάνατό του. Μέ ξύπνησαν πολύ νωρίς τό πρωΐ γιά νά πᾶμε στή Θεία Λειτουργία σ’ ἕνα κοντινό μοναστήρι καί ἐν συνεχείᾳ στό γεῦμα ἐκεῖ. Ξύπνησα, ἀλλά ξανακοιμήθηκα ἀμέσως. Ὅταν τελικά σηκώθηκα ἀπ’ τό κρεββάτι, βρῆκα ὅλο τό μοναστήρι ἄδειο. Ψυχή δέν εἶχε μείνει μέσα. Καθώς τριγυρνοῦσα μέσα στούς χώρους τοῦ μοναστηριοῦ, ὁ ὕμνος “Ἰδού, ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καί μακάριος ἐκεῖνος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα...” ἀντηχοῦσε μέσα στό κεφάλι μου. Κατάλαβα, πώς αὐτό ἀκριβῶς μοῦ εἶχε συμβῆ, σωματικά καί πνευματικά. Ὁ Κύριος μέ κάλεσε καί μοῦ πρόσφερε ἕνα γεῦμα, ἀλλά ἐγώ εἶχα μείνει συγκρατημένος... Μοῦ εἶχε κλείσει τελικά ὁ Θεός τήν πόρτα; Πῆρα τό χωματόδρομο τῆς ἐπιστροφῆς, κατηφορίζοντας στή βουνοπλαγιά, ἐλπίζοντας σέ auto-stop πρός τό μοναστήρι. Στό δρόμο μελετοῦσα τά γεγονότα τῆς ἡμέρας καί ἦταν προφανές ὅτι ὁ Θεός εἶχε ἐπιτρέψει νά μείνω πίσω, γιά νά μέ βγάλη ἀπ’ τήν ἀναποφασιστικότητά μου. Καί ἀμέσως τότε, μοῦ ἦλθε σάν κεραυνός, τί ἀκριβῶς ἐννοοῦσαν μέ τά λόγια “προσωπικός Θεός”! Γιατί νά μοῦ ἔστελνε μιά “ἀπρόσωπη δύναμι” ἕνα τόσο ξεκάθαρο μήνυμα σωτηρίας γιά τήν ψυχή μου; Σάν ἀπρόσωπη, θά εἶχε τήν ἔγνοια τί θά ἀπογινόμουν ἐγώ;... Μιά “δύναμι” δέν μπορεῖ νά ἀγαπήση (καί σᾶς προκαλῶ νά ἀγαπήσετε ἐσεῖς μιά ἀπρόσωπη δύναμι). Ἔτσι, ἔφθασα στό συμπέρασμα πώς ὁ Θεός ἔπρεπε νά εἶναι Πρόσωπο. Μόλις κατέληξα στό συμπέρασμα αὐτό, ἄκουσα τόν ἦχο ἑνός αὐτοκινήτου νά πλησιάζη ἀπό πίσω. Ἦταν ὁ γείτονάς μας στό βουνό. Τοῦ ἔκανα σινιάλο νά σταματήση καί κατά περίεργη “σύμπτωσι”, συνέβαινε νά πηγαίνη στήν ἑβδομαδιαία ἐπίσκεψί του στό κατάστημα πού γειτονεύει στό μοναστήρι. Ἔφθασα ἐγκαίρως γιά τή Θεία Λειτουργία.

Πέρασαν δύο χρόνια ἀπό τότε καί σήμερα εἶμαι ρασοφόρος μοναχός, ἕνας ἀναχρονισμός ἄν θέλετε. Οἱ ἀγῶνες μου δέν ἔπαψαν, ὅμως, οἱ ἡμέρες περιπλανήσεως ἔχουν τελειώσει πιά. Μερικές φορές θρηνῶ γιά τό σπαταλημένο παρελθόν μου, ἀλλά ὅταν κοιτάζω πιό προσεκτικά, βλέπω τό χέρι τοῦ Θεοῦ νά μέ καθοδηγῆ μέσα ἀπ’ τίς πιό ἔρημες περιόδους τῆς ζωῆς μου. Μέ ἔφερε ἐδῶ γιά κάποιο σκοπό, ἀλλά αὐτό θά ἀποκαλυφθῆ ἐν καιρῷ».

Από το Βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Ὁ Ἦχος τῶν Θεϊκῶν Βημάτων, ἐκδ. Ἁγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2011

Πηγή:

Ορθοδοξία: Τι είναι η Γιόγκα;

[Α.Γ.]

Η μεταστροφή μιας πρώην δασκάλας Γιόγκα στην Ορθόδοξη Πίστη

[Α.Γ.]

Μεταστροφές: Από το Χιλιασμό & τις Ανατολικές θρησκείες στο Χριστό ╰⊰¸¸.•¨* Αρχιμ. Ιωάννης Κωστώφ