ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (ΙΩΑΝΝΗ 5, 6)
Ιωάννη 5, 6: “Τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;”
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:
Ιωάννη 5, 6: “Οταν τον είδε ο Ιησούς να κατάκειται, και σαν Θεός που ήτο εγνώρισε ότι πολύν καιρόν είναι άρρωστος, του λέγει· ‘θέλεις να γίνης υγιής;’ “.
* * *
Ἀρχιμ. Ἰωάννης Κωστώφ:
Στό σημερινό Εὐαγγέλιο ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἴδαμε τή θεραπεία τοῦ παραλύτου ἀπό τόν Κύριό μας. Ἡ πρώτη ἐνέργεια τοῦ Θεανθρώπου ἦταν ἡ καταλυτική ἐρώτησί Του πρός τόν παράλυτο: «θέλεις ὑγιής γενέσθαι;». Αὐτή ἀκριβῶς τήν ἐρώτησι ἀπευθύνει ἀνά τούς αἰῶνες καί στούς ἑκάστοτε αἱρετικούς, σχισματικούς καί ἁμαρτωλούς: «θέλεις ὑγιής γενέσθαι;». Καί μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἀφίξεως τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα στήν ἁγιοτόκο Ἑλλάδα, ὅλοι οἱ Ἅγιοί της, ὡς στόματα τοῦ Λόγου, ὁ ὁποῖος ἐγένετο σάρξ, τοῦ ἀπευθύνουν τό ἐρώτημα: «θέλεις ὑγιής γενέσθαι;». Ἰωάννη Πάπα καί ἡ ἀνά τήν οἰκουμένη συντροφιά σου; Θέλεις νά παύσης νά εἶσαι παράλυτος ἀπό τήν ὑπερχιλιετῆ παραλυσία σου; Πέταξε ἀπό πάνω σου τά δεσμά της τά ὁποῖα ἐσύ λόγῳ τῶν ἁμαρτωλῶν πρωτείων καί ἀλαθήτων σου περιεβλήθης χαρούμενος σάν ἄλλη βασιλική πορφύρα, κουρέλια βρώμικα καί μολυντικά:
Πές ὅτι ἔσφαλες βαρύτατα, βροντοφωνεῖ ὁ Κύριος, μέ τό νά κηρύσσης, λές καί Ἐγώ δέν ἤξερα ἀπό ποῦ ἐκπορεύεται τό Ἅγιο Πνεῦμα καί Μέ διόρθωνες ὅτι ἐκπορεύεται καί ἐξ Ἐμοῦ. Ἐγώ σᾶς δίδαξα ὅτι παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται. Γιατί ἐσύ τό ἄλλαξες; Παράλυτος ἔγινες διότι βλασφήμησες στόν ἄλλο Παράκλητο, τό Ἅγ. Πνεῦμα Μου. Πές ἥμαρτον καί ἀπάλειψέ το ἀπ᾽ ὅλες τίς ἀκολουθίες καί τίς διδασκαλίες Σου καί μηκέτι ἁμάρτανε.
Γιατί ἐνῶ ἐγώ σᾶς εἶπα νά βαπτίζετε, δηλαδή, νά βυθίζετε τό παιδί στήν κολυμβήθρα, τό κατήργησες καί λές ἁπλῶς νά ψεκάζετε τά παιδιά λές καί εἶναι ζῶα γιά ἀπολύμανσι; Πές ἥμαρτον καί μηκέτι ἁμάρτανε.
Γιατί, ἐνῶ οἱ Ἀπόστολοι μέ ἐντολή δική Μου ἔδιναν τό χρίσμα ἀμέσως μετά τό βάπτισμα, ἐσύ τό μετέθεσες στά ἑπόμενα χρόνια τοῦ παιδιοῦ καί τοῦ στερεῖς ἔτσι τά χαρίσματα τοῦ Ἁγ. Πνεύματός Μου; Πές ἥμαρτον καί μηκέτι ἁμάρτανε.
Γιατί ἐνῶ ἐγώ κατά τό Μυστικό Δεῖπνο τόν ἔνζυμο ἄρτο μετέβαλα σέ σῶμα Μου, ἐσύ καινοτόμησες καί χρησιμοποιεῖς ἄζυμο σάν ἀναβράζοντα δισκία; Γιατί ἐνῶ Ἐγώ εἶπα Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες ἐσεῖς ἐξαιρούσατε τούς λαϊκούς ἀπό τό Αἷμα Μου;
Γιατί ἐνῶ Ἐγώ δεχόμουν ἀκόμα καί στόν κύκλο τῶν Ἀποστόλων Μου ἐγγάμους ὅπως τόν Πέτρο, ἐσύ ἔβαλες φορτία βαρέα καί δυσβάστακτα στούς ὤμους τῶν Ἱερέων μου μέ τήν ὑποχρεωτική ἀγαμία;
Γιατί προσφέρεις κάτι στήν πανάσπιλη Μητέρα Μου τό ὁποῖο δέν εἶχε; Σέ δίδαξα Ἐγώ ποτέ ὅτι δέν εἶχε τό προπατορικό ἁμάρτημα; Νά μή διδάσκης πράγματα τά ὁποῖα Ἐγώ δέν σέ δίδαξα.
Γιατί ἐνῶ ἐγώ δίδαξα ἐνώπιον ὅλων ὅτι μετά θάνατον μόνο δύο καταστάσεις ὑπάρχουν τῶν σεσωσμένων καί τῶν κολασμένων, ἐσύ κάνεις σάν ἄλλο παράρτημα στό οἰκοδόμημά Μου τό καθαρτήριο; Μήπως νομίζεις ὅτι δέν μποροῦσα νά πάρω οἰκοδομική ἄδεια ἤ ἀπό ἔλλειψι πόρων δέν θά κατόρθωνα νά τό οἰκοδομήσω ἄν τό ἤθελα; Πρόσεξε διότι ἄν συνεχίσης νά τό διδάσκης αὐτό, ὅταν κλείσης τά μάτια σου θά πᾶς κατευθείαν στό κάτω πάτωμα ἀπ᾽ ὅπου τίποτε δέν θά σέ βγάλη.
Πότε Ἐγώ ἐδίδαξα ὅτι ὅταν τά καλά ἔργα κάποιου εἶναι παραπάνω ἀπ᾽ ὅσα χρειάζονται γιά νά σωθῆ μποροῦν νά χρησιμοποιηθοῦν ἀπό σένα σάν προσφορές σέ supermarket γιά τούς ἄλλους; Μήπως δέν σέ δίδαξα στήν Π. Διαθήκη Μου ὅτι ἡ ἀρετή σας εἶναι σάν σερβιέτα ὑγείας; Μήπως δέν σᾶς εἶπα στήν ἐπί γῆς ζωή Μου ὅτι ὅταν πράξετε τἰς ἐντολές Μου θά πρέπη νά λέτε εἴμαστε ἀχρεῖοι δοῦλοι Σου; Πές ἥμαρτον καί μηκέτι ἁμάρτανε.
Λοιπόν, αὐτά βροντοφωνεῖ ὁ Κύριος στόν Πάπα καί τή συμμορία του. Αὐτά εἶναι τά δεσμά πού τόν κρατοῦν παράλυτο χίλια τόσα χρόνια τώρα. Ἀλλά ὁ παράνομος Πάπας «οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι». Καί κάθεται τόσες ἑκατονταετίες παράλυτος καί ἀθεράπευτος ὄχι πλέον στήν κολυμβήθρα Βηθεσδά ἡ ὁποία θεράπευε μόνο ἕναν ἐτησίως ἀλλά στήν κολυμβήθρα τῶν «φανατικῶν καί καθυστερημένων καί σκοταδιστῶν» ὀρθοδόξων, στήν κολυμβήθρα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου, δηλαδή, ἡ ὁποία καθημερινά ἀνιστᾶ ἀπό τήν κοπρία τῶν παθῶν καί τό κρεβάτι τῆς παραλυσίας ἑκατοντάδες ἀνθρώπους ταπεινούς καί καταφρονεμένους.
Αἴ, λοιπόν, σ᾽ αὐτή τήν Ἐκκλησία, τή μόνη Ἐκκλησία, ἀνήκουμε καί τό θεωροῦμε καμάρι μας καί καύχημά μας διότι ἐκεῖ ὁ Χριστός μας ἀποκαλύπτει τό θέλημά Του τό ὁποῖο ἀποκρύπτει ἀπό σοφῶν καί συνετῶν. Καί ἄς μήν ἀπογοητευόμαστε. Ὅσοι ἐπίσημοι καί μεγάλοι κι ἄν τήν ἐπιβουλεύωνται δέν μποροῦν νά τή γκρεμίσουν, διότι ἔχει θεμελιωθῆ ἐπί τήν πέτραν, ἡ δέ πέτρα εἶναι ὁ Χριστός. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά μή φύγουμε ἀπό τήν πέτρα αὐτή διότι πλέον χάνουμε τή σιγουριά τῆς σωτηρίας μας. Ὁ Θεός ἄς μᾶς ἀξιώση νά εἴμασθε πάντοτε μέ τούς ταπεινούς καί καταφρονεμένους. Ἀμήν.
Από το βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Κηρύγματα στά Εὐαγγέλια, Ἐκδόσεις Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός (τηλ. 6978461846), Σταμάτα 2018
Πηγή:
Ορθοδοξία - Black & White - Orthodoxy
