Η σημερινή νεολαία.

[Achilleas]

Tυχαία είδα στις ειδήσεις τηλεοπτικού σταθμού ένα ρεπορτάζ σε καφετέρια της Αθήνας για το πώς θα περάσει η νεολαία τις διακοπές της το Πάσχα. Μου έκανε εντύπωση ένας νεολαίος με μαλλί αλα κόκκορα και το φραπέ στα χέρια να λέει: "To πρωί θα κοινωνήσω και το βράδυ θα προσκυνήσω στον ... Πλούταρχο"! Δεν θα σχολιάσω πάνω σ' αυτό. Τα συμπεράσματα δικά σας και μην μου πείτε ότι ο συγκεκριμένος εκφράζει ένα μικρό μόνο κομάτι του νεαρόκοσμου!
Και μετά βγαίνει η Διαμαντοπούλου με τα νέα της συστήματα και όλα τα σχετικά. Το πως θα βρει ένα σύστημα να βγάζει καλλιεργημένους με τη σωστή σημασία της λέξης ανθρώπους μπορεί να μας πει;

[Φοιτητής]

Η νεολαία στενάζει Αχιλλέα, εσύ πιστεύεις ότι δεν πονάει;
Αυτή η ζωή έχει πολύ πόνο, γιατί στον πόνο αυτό δεν υπάρχει χαρά.



ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ:

-Γέροντα, συχνά λέτε ότι πάνε τα πάντα να διαλύσουν. Εννοείτε και… την παιδεία;

-Ναι, δεν βλέπετε τι γίνεται; Σχολεία είναι αυτά; Γλώσσα είναι αυτή που διδάσκουν σήμερα στα παιδιά; Ποια είναι η ιστορία μας; Αλλά και στην Θεολογία τι γίνεται; Έχει ένας άθεος πτυχίο της Θεολογίας και τον αφήνουν να διδάσκη θρησκευτικά. Δεν εξετάζουν όμως· θρησκευτικά διδάσκει ή αθεΐα; «Δεν μπορούμε, λένε, να τον βγάλουμε». Αν ένας φιλόλογος πάη να διδάξη μαθηματικά, θα τον αφήσουν;

-Και οι απεργίες, Γέροντα, τι κακό κάνουν! Ολόκληρο μήνα χωρίς μάθημα τα παιδιά, να γυρίζουν στους δρόμους!

-Εγώ λέω στους δασκάλους ποτέ να μην κάνουν απεργία, εκτός αν πάνε να καταργήσουν λ.χ. τα θρησκευτικά, την προσευχή ή να κατεβάσουν τον σταυρό από την σημαία κ.λπ. Τότε πρέπει να διαμαρτυρηθούν. Αλλιώς τι φταίνε τα παιδιά να χάνουν μαθήματα;

-Δηλαδή, Γέροντα, έτσι που έχει διαμορφωθή η παιδεία θα κάνη πολύ κακό.

-Τώρα θα σακατευτούν πολλά παιδιά, αλλά και ο Καλός Θεός θα κρίνη ανάλογα. Θα εξετάση σε τι κατάσταση θα ήταν, αν δεν τα επηρέαζαν και δεν τους έκαναν κακό. Όμως και εμείς χρειάζεται να κάνουμε πολλή προσευχή για τα καημένα τα παιδιά, ώστε να επέμβη ο Θεός να τα βοηθήση και να μη σακατευτούν, αλλά να είναι υγιέστατα πνευματικά και να αποκτήσουν αρετές.

πηγή: Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο)

Αν είναι ευλογημένο, ας γίνει έναυσμα για μια μικρή προσευχούλα αυτό το θέμα, για την νεολαία που το έχει ανάγκη.

[Achilleas]

Δεν είναι όλα μαύρα ευτυχώς για τη νεολαία μας. Υπάρχει και το υγιές κομμάτι της. Με πονάει πάντως και ενδιαφέρομαι για το άλλο. Αυτό που είναι αδιάφορο για κάθε τι το πνευματικό, που κοιτάει μόνο να περάσει καλά γιατί θεωρεί ότι η ζωή είναι αυτή και τέλος.
Αυτή τη νεολαία πρέπει να κερδίσουμε. Έστω και ένας να γυρίσει, θα είναι κέρδος.

[Νίκος]

Έχουμε μεγάλη ευθύνη για τη σημερινή πνευματική κατάσταση των νέων και θα δώσουμε λόγο στο Θεό γι αυτό. Όλοι έχουμε ευθύνη οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι κληρικοί, όσοι τέλος πάντων μπορούσαμε να κάνουμε κάτι και δεν το κάναμε.

Δεν αδιαφορούν όμως όλοι. Κάποιοι προσπαθούν κόντρα στο ρεύμα. Ο μακαριστός Χριστόδουλος προσπάθησε, το ίδιο κι ο Σισανίου και Σιατίστης Παύλος και πολλοί άλλοι λιγότερο επώνυμοι.

Και για μας δεν είναι αργά ακόμη και τώρα μπορούμε να κάνουμε αυτό που περνάει απ' το χέρι του καθενός για ν΄αλλάξουμε την κατάσταση. Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι έχουμε χάσει την αξιοπιστία μας απέναντι στα παιδιά, επειδή διέγνωσαν σε μας αναντιστοιχία λόγων και έργων ("δάσκαλε που δίδασκες"}.



Επομένως καιρός είναι να ξεκινήσουμε τον πνευματικό μας αγώνα και με τη βοήθεια του Θεού να προσπαθήσουμε από δω και πέρα να λέμε λιγότερα και να κάνουμε περισσότερα έργα πίστεως και αγάπης. Ίσως έτσι καταφέρουμε να δείξουμε το δρόμο στα παιδιά πριν να είναι αργά (τουλάχιστον για τη σχέση μας μαζί τους).

[Achilleas]

Πράγματι Νίκο ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος με το "ελάτε και με τα σκουλαρήκια" και άλλες εκφράσεις προσπάθησε, όπως προσπαθούν σήμερα και πολλοί άνθρωποι της Εκκλησίας, να κερδίσουν την εμπιστοσύνη της νεολαίας. Συμφωνώ ότι μεγάλο ρόλο παίζει η οικογένεια και γενικά το περιβάλλον στο οποίο ζεί ο νέος ή η νέα.

Αλλά όχι πάντα. Πολλοί νέοι που μεγαλώνουν σε ένα "καλό" περιβάλλον, τραβούν άλλο δρόμο. Το βλέπουν ίσως σαν την επανάστασή τους απέναντι στις αντιλήψεις των γονιών τους. Σ' αυτό μπορεί πιστεύω ότι συντελούν οι παρέες που κάνουν, είτε κάποια βιβλία ή περιοδικά που μπορεί να τους παρασύρουν με θεωρίες ξένες προς το χριστιανισμό, είτε τέλος η τηλεόραση -που τη θεωρώ το σπουδαιότερο παράγοντα- η οποία πασσάρει και τα λάθος πρώτυπα στη νεολαία.

Θυμάμαι το εγχείρημα που είχαν κάνει οι λεγόμενοι παπαροκάδες που νομίζω άγγιξε τη νεολαία. Με αφορμή αυτό, σκέφτομαι ότι ίσως η Εκκλησία - δεν εννοώ βέβαια να αρχίσουν οι ιερείς να τραγουδάνε ροκ- με κάποιες ανάλογες κινήσεις χρησιμοποιώντας τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα που διαθέτει και νομίζω ότι διαθέτει αρκετά και χρησιμοποιώντας λόγο πιο προσιτό προς τους νέους, να πλησιάσει αν όχι να κερδίσει , τη νεολαία.

Η μουσική νομίζω μπορεί να παίξει σ' αυτή την κατεύθυνση σημαντικό ρόλο. Μπορεί η εκκλησία να διοργανώνει υπό την εγίδα της συναυλίες αγαπητών καλλιτεχνών στη νεολαία, πράγμα που μπορεί να το εκτιμήσει. Και οι καλλιτέχνες δεν είναι απαραίτητο να είναι αυτοί που τους έχουμε συνδέσει με την εκκλησία, αλλά και άλλοι που έχουν μια αξιοπρεπή παρουσία στο χώρο της μουσικής.

Τα λέω όλα αυτά, γιατί νομίζω ότι και αυτή η νεολαία που τη θεωρούμε παραστρατημένη, διαθέτει κατά βάθος καλή μαγιά, αλλά χρειάζονται κάποιοι λεπτοί χειρισμοί για να βρουν το σωστό δρόμο στη ζωή τους και κατ' επέκταση το δρόμο του Θεού. Επαναλαμβάνω ότι έστω και ένας να μεταστραφεί, θα είναι κέρδος.

[Νίκος]

Ας αφήσουμε καλύτερα το εγχείρημα του π. Νεκταρίου, ως μια μάλλον ακραία προσπάθεια προσέλκυσης της νεολαίας. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, όπως έχουμε πολλές φορές πει. Άλλωστε πιστεύω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος, του οποίου η ψυχή να μην συγκινείται από την υμνολογία της Εκκλησίας μας, όταν ψάλλεται με ευλάβεια στο φυσικό της χώρο, ώστε να υπάρχει ανάγκη δημιουργίας μοντέρνων τραγουδιών, που να υμνούν το Θεό.

Θέλει πολύ προσοχή και διάκριση ο τρόπος που απευθύνουμε το λόγο του Θεού προς τους νέους, ώστε τ' αποτελέσματα της προσπάθειάς μας να είναι διαχρονικά κι όχι επιφανειακά και πρόσκαιρα. Ο εντυπωσιασμός από την πρωτοτυπία ορισμένων προσπαθειών δεν διαρκεί πολύ και μπορεί εξ ίσου εύκολα να δημιουργήσει λανθασμένα συμπεράσματα για το ρόλο της Εκκλησίας στη ζωή των ανθρώπων.

Ο ίδιος ο Χριστός είπε: "Ούτω λαμψάτω το φως ημών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς", όχι τα καλά λόγια. Στην ψεύτικη εποχή μας χρειάζονται γνήσια έργα πίστεως και αγάπης, για ν΄ακολουθήσουν οι νέοι, κι όχι εντυπωσιασμοί και δημόσιες σχέσεις.

[Achilleas]

Συμφωνώ Νίκο. Πάντως με θλίβει πραγματικά το γεγονός να ακούω λόγια σαν το "πρωί θα πάω να κοινωνήσω και το βράδυ θα προσκυνήσω στον Πλούταρχο" δεν ξέρω τι να πω. Γιατί πραγματικά την αγαπώ τη σημερινή νεολαία και πιστεύω ότι κρύβει μέσα της δυνάμεις που μπορεί με την κατάλληλη ώθηση να τις εκδηλώσει. Γι' αυτό και ο προβληματισμός μου..

[nickzark]

Αν δεν κάνω λάθος ένας απο τους παπαροκάδες τα παράτησε και έγινε κανονικός πολίτης

[Φοιτητής]

Μία διδακτική ιστορία από τη μοναχή Πορφυρία, την πρώην taxi-driver!

Εννέα η ώρα το βράδυ, βρίσκομαι στην πλατεία Παγκρατίου. Ένα παιδί γύρω στα 17 με σταματάει. – Καλησπέρα, στα VILLAGE.

Από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου έχει αρχίσει το απόδειπνο. Το παιδί, που κάθισε δίπλα μου, μου λέει:

-Δεν βγάζεις τον παπά, να βάλεις τραγούδια;

-Γιατί, αγόρι μου, δεν σου αρέσει η ακολουθία;

-Η ακολουθία δεν με νοιάζει… Τους παπάδες δεν θέλω να ακούω.

-Γιατί, τι σου έκαναν οι παπάδες;

-Εμένα τίποτε… Ο πατέρας μου τους βρίζει, γι’ αυτό δεν τους θέλω.

-Ο πατέρας σου γιατί τους βρίζει;

-Δεν ξέρω.

-Έχεις πάει ποτέ σου στην Εκκλησία;

-Όχι! Ποτέ!

-Καλά, στην Ανάσταση δεν πάτε; Τα Χριστούγεννα δεν πάτε;

-Όχι!

-Σε γάμους, σε βαφτίσια, πάτε;

-Ναι, πάμε.

-Η μανούλα σου δεν σου έχει μιλήσει για τον Θεό;

-Όχι!

-Ούτε το σταυρό σου κάνεις;

-Όχι!

Χριστέ μου, δεν είναι δυνατόν!

-Αγόρι μου γλυκό, στο σχολείο θρησκευτικά δεν κάνετε;

-Ε, κάνουμε κάτι λίγο.

-Άκουσε να σου πω, αγόρι μου- ο Θεός είναι η ζωή, η Εκκλησία είναι το σπίτι του Θεού και ο παπάς είναι για να μας μεταφέρει τα λόγια του Θεού. Χωρίς τον Θεό είμαστε νεκροί!

-Νεκροί;

-Ναι! Χωρίς Θεό είμαστε πνευματικά νεκροί. Στο σπίτι σας είστε ευτυχισμένοι, οι γονείς σου είναι αγαπημένοι;

-Μμ!! όχι.

-Γιατί; Τι συμβαίνει;

-Ο πατέρας μου είναι νευρικός, όλο μαλώνει με την μάννα μου και με μας. Όλα του φταίνε.

-Βλέπεις πως μακριά από τον Θεό είμαστε δυστυχισμένοι; Ενώ, όταν είμαστε κοντά Του, είμαστε χαρούμενοι και ήρεμοι, δεν νευριάζουμε, ξέρουμε να συγχωρούμε, είμαστε γεμάτοι από αγάπη. Εσύ θα ήθελες, όταν θα μεγαλώσεις και παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια σαν και αυτή που ζεις;

-Όχι, γιατί δεν μ’ αρέσει.

-Για να κάνεις καλύτερη οικογένεια, πρέπει να πλησιάσεις τον Θεό.

-Πώς θα τον πλησιάσω;

-Να, θα σε πάω τώρα να μιλήσεις με έναν παπά, όπως τους λες εσύ. Πάμε;

-Όχι, όχι, δεν θέλω!

-Σε παρακαλώ, σε ικετεύω, του είπα πολύ γλυκά, πολύ τρυφερά. Πήγαινε μόνο μια φορά και μην ξαναπάς ποτέ σου, σε παρακαλώ. Και εγώ θα έρθω μαζί σου και ύστερα θα σε πάω στα, VILLAGE. χωρίς χρήματα.

Αυτό του άρεσε και μου λέει:

-Το λόγο σου;

-Το λόγο μου!

Βιαζόμουν να προλάβω, πριν φύγει ο ιερέας από την Εκκλησία. Ευτυχώς πρόλαβα. Το παλικάρι μπήκε για εξομολόγηση. Όταν μετά από μισή ώρα βγήκε, ήταν τόσο αλλαγμένος, που με ευχαρίστησε και μου είπε: «Ωραίος αυτός ο παπάς, θα ξανάρθω!»

Μετά τον πήγα στα VILLAGE. όπως του είχα υποσχεθεί. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη· το παιδί ξεκινούσε μία νέα σωτήρια πορεία.


ΒΙΒΛΙΟΓ. ΜΟΝΑΧΗ ΠΟΡΦΥΡΙΑ . ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ.

πηγή:ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ

[Anastasios68]

Δεν θέλω να κάνω τον ήρωα...
Διδάσκω σε ένα χώρο που και η αναφορά μόνο του ονόματος του Χριστού θα ακουστεί περίεργα. Το μάθημα που διδάσκω δεν έχει καμία σχέση με τα Θρησκευτικά. Αν τολμήσω να βάλω εικόνα του Χριστού μέσα στην αίθουσα θα "με γράψουν οι εφημερίδες".
Τι να κάνω; Προσπαθώ να πω κάποια πράγματα μέσα στο μάθημα, έτσι απλά. Στο κάτω κάτω έχω το δικαίωμα να φέρνω παραδείγματα και κανείς δεν μπορεί να μου απαγορεύσει να πιστεύω Εκεί που θέλω.
Μια φορά λοιπόν ήθελα να τονίσω πως κάποιο μάθημα είναι πολύ βασικό και πρέπει να του δίνουν πάρα πολλή σημασία όσοι είναι φοιτητές της συγκεκριμένης ειδικότητας την οποία διδάσκω. Τους ρώτησα λοιπόν "ξέρετε πως αρχίζει το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο;". Άκρα σιωπή. Τους βοήθησα "Ἐν ἀρχῆ ἤν ὁ Λόγος" τους είπα...και συνέχισα " αυτό να σκέπτεστε στη δική μας περίπτωση, η αρχή είναι..." το τάδε μάθημα.
Τόλμησα να μιλήσω και περί κολάσεως όταν έλεγα "πρέπει να συνεργάζεστε". Τους ρώτησα "ξέρετε τι είναι η κόλαση;". Τους φάνηκε τόσο περίεργη ερώτηση από έναν άνθρωπο που διδάσκει που δεν απάντησαν τίποτα. Τους είπα "είναι ένα μέρος που ο κάθε ένας είναι μόνος του και δεν μπορεί να κοιτάξει τον άλλο στα μάτια, γιατί όσο ζούσε δεν νοιάστηκε ποτέ για τους άλλους. Η ζωή μας για να γίνει καλύτερη πρέπει να συνεργαζόμαστε και να νοιαζόμαστε για τους άλλους". Προβληματίστηκαν, δεν είπαν τίποτα αλλά το είδα στα μάτια τους.

Τονίζω και πάλι πως δεν τα λέω αυτά με οποιοδήποτε κομπασμό. Ανάξιος είμαι, αν είχα θάρρος θα έλεγα περισσότερα και ξεκάθαρα, χωρίς υπεκφυγές. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι η αίσθηση που πήρα. Στα παιδιά δεν έχει μιλήσει ποτέ κανείς για αξίες. Αυτό δείχνουν. Μου το τόνισε ένας λέγοντας "τον εαυτό μου και μόνο, όλοι αυτό κάνουν, αυτό θα κάνω κι εγώ". Ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει; Όλοι αυτό δεν του λένε; Εμπόροι της Παιδείας "φροντιστηριάδες" του έλεγαν για χρόνια να μη βοηθήσει κανένα γιατί ο άλλος μπορεί να γράψει καλύτερα και να "του φάει τη θέση". Συνδικαλιστές "δάσκαλοι" κατ' όνομα τού έδιναν τις "ευλογίες" τους για να βγει μπροστά και να κάνει τον δήθεν "δίκαιο αγώνα" των δικών τους όμως συμφερόντων. Τι μπορεί να πει κανείς χωρίς να θλιβεί; Εγώ αυτό που θα πω είναι ΠΙΣΤΕΨΤΕ στη νεολαία. ΣΤΗΡΙΞΤΕ τη. Είναι τυφλή σε ένα κόσμο τυφλό που ακόμα και τώρα αρνείται τις ευθύνες του. Είμαστε όλοι συνένοχοι αυτής της καταστάσεως. Εγώ που τα λέω όλα αυτά τι έχω κάνει πέρα από ευχολόγια; Ο δρόμος είναι μακρύς και ανηφορικός, μα πότε δεν ήταν έτσι; Αλοίμονο αν δεν ήταν έτσι!