Ορθοδοξία και θεωρία της εξέλιξης

[Α.Γ.]

Ἀπό τό νέο ἀντιεξελικτικό βιβλίο
τοῦ Ἀρχίμ. Ἰωάννου Κωστωφ, Φυσικού (6978461846)
ΒΙΒΛΟΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ
Περί Ἐξελίξεως 2
ΕΚΔ. ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Σταμάτα 2014

***

ΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ
Ἡ Χιονάτη καί οἱ Λευκοί Νάνοι.

Στό Κεφάλαιο αὐτό θά δοῦμε μερικά θαυμαστά πράγματα πού ἀφοροῦν τά οὐράνια σώματα.
Σύμφωνα μέ τή Βίβλο, τήν πρώτη ἡμέρα τῆς δημιουργίας δημιουργήθηκε τό φῶς, ἐνῶ τά ἀστρικά σώματα δημιουργήθηκαν κατά τήν τετάρτη.
Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ἡ Βίβλος διαχωρίζει τό φῶς ἀπό τά ἀστρικά σώματα. «Εὐλογεῖτε, ἥλιος καί σελήνη τόν Κύριον· ὑμνεῖτε καί ὑπερυψοῦτε αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας. Εὐλογεῖτε, ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ τόν Κύριον· ὑμνεῖτε καί ὑπερυψοῦτε αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας… Εὐλογεῖτε, φῶς καί σκότος τόν Κύριον· ὑμνεῖτε καί ὑπερυψοῦτε αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας»(Προσευχή Ἀζαρία, 39, 40, 47).
«Ἕως οὗ μή σκοτισθῇ ὁ ἥλιος καί τό φῶς καί ἡ σελήνη καί οἱ ἀστέρες»(Ἐκκλ 12, 2).
Ὁ ἐν λόγῳ διαχωρισμός, μιᾶς καί δέν ὑπάρχει σήμερα τό πρωτόκτιστο φῶς, ὑποδηλώνει ὅτι ὁ Θεός ἔκανε ἀπό αὐτό, τήν τέταρτη μέρα, τά ἀστρικά σώματα ἤ τό ἀπέθεσε σ᾽ αὐτά κατά τήν τέταρτη μέρα. Ἀπομένει στήν ἐπιστήμη νά βρῆ τί ἀπό τά δύο συνέβη.
Νύξι: Οἱ φάσεις τῆς σελήνης δείχνουν ὅτι ἄλλο τό φῶς (αὐξομειοῦται) καί ἄλλο τό σῶμα (ἀναλλοίωτο).
Ἄλλες νύξεις ἀπό τούς ἐκκλησιαστικούς συγγραφεῖς:
Γράφει ὁ Θεοδώρητος Κύρου: «Χωρίζοντας, ὅπως ἤθελε, ἐκεῖνο τό φῶς, κατασκεύασε τούς μεγάλους καί τούς μικρούς φωστῆρες»(Θεοδώρητος Κύρου, PG 80, 96), «τό φῶς διανεμήθηκε στούς φωστῆρες»(PG 80, 1988· βλ. καί: PG 80, 96).
• Καί ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Στούς φωστῆρες αὐτούς ἐναπέθεσε ὁ Δημιουργός τό πρωτόκτιστο φῶς, ὄχι διότι ἀδυνατοῦσε γιά ἄλλο φῶς, ἀλλά γιά νά μή μείνη ἀργό ἐκεῖνο τό φῶς. (Τό ἀστρικό σῶμα) εἶναι φωστήρας· ὄχι τό ἴδιο τό φῶς, ἀλλά δοχεῖο τοῦ φωτός»(PG 94, 888).
• Ὁ Δίδυμος ὁ Ἀλεξανδρεύς σημειώνει: «Τό φῶς πού δημιουργήθηκε στήν ἀρχή, τό ὁποῖο προηγουμένως ἁπλωνόταν ἐλεύθερα, ὕστερα, κατά τήν τετάρτη ἡμέρα, ἀφοῦ τό μάζεψε ὁ Θεός ἔκανε ἀπό αὐτό τόν ἥλιο καί τή σελήνη καί τούς ὑπολοίπους ἀστέρες»(ΒΕΠ 45, 11· βλ. καί: P, 54).
• Διδάσκει ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Νύσσης: Κατά τήν τέταρτη ἡμέρα «ἀθροίσθηκε ἡ φωτιστική ἰδιότητα γύρω ἀπό τό φυσικό της κατάλληλο στοιχεῖο»(ΒΕΠ 65, 561).
• Καί ὁ Μ. Βασίλειος: «Τότε μέν δημιουργήθηκε ἡ ἴδια ἡ φύσι τοῦ φωτός, ἐνῶ τώρα κατασκευάσθηκε τό ἡλιακό αὐτό σῶμα, γιά νά εἶναι ὄχημα τοῦ πρωταρχικοῦ ἐκείνου φωτός. Ὅπως ἄλλο πρᾶγμα εἶναι τό φῶς καί ἄλλο τό λυχνάρι, καί τό μέν ἕνα ἔχει τή δύναμι νά φωτίζη τό δέ ἄλλο κατασκευάσθηκε γιά νά βοηθᾶ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη νά βλέπουν. Ἔτσι ἔγινε καί γιά τό καθαρότατο ἐκεῖνο καί γνήσιο καί ἄυλο φῶς: κατασκευάσθηκαν τώρα σάν ὀχήματά του οἱ φωστῆρες»(ΒΕΠ 51, 234).
• Ὁ Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σημειώνει: «Ὁ Θεός δημιούργησε μέν πρῶτα τό πρωτόγονο φῶς τό ὁποῖο ἦταν σκορπισμένο παντοῦ· ὕστερα ἀφοῦ δημιούργησε τό δίσκο τοῦ ἡλίου, σύναξε ὅλο ἐκεῖνο τό φῶς καί τό ἔβαλε σ᾽ αὐτόν»(ΚΧ, 216).
• Γράφει ὁ Εὐγένιος Βούλγαρις: «Οἱ φωστῆρες ἐκεῖνοι οἱ ἐγκόσμιοι δέν εἶναι τό πρωτόγονο φῶς, ἀλλά ἔγιναν σάν κάποια σκεύη πού δέχτηκαν τό πρωτόγονο φῶς»(ΕΒ, 88).

* * *

Πολλοί ἐπιστήμονες διδάσκουν ὅτι ἀπό τόν ἥλιο, κατά τήν περιστροφή του, ἀποσπάσθηκαν οἱ διάφοροι πλανῆτες, ὅπως ἀπό τούς τελευταίους, οἱ δορυφόροι τους. Σέ μιά τέτοια, ὅμως, περίπτωσι θά ἔπρεπε οἱ πλανῆτες καί οἱ δορυφόροι νά εἶναι τῆς ἴδιας φορᾶς περιστροφῆς, πρᾶγμα πού δέν συμβαίνει. Τό ἴδιο ἀφορᾶ καί στή σύστασί τους καί σέ ἄλλα χαρακτηριστικά των. Ἄν εἶχαν ἀποκοπῆ, δέν θά μποροῦσαν νά ἔχουν ἀνάδρομη φορά ἤ διαφορά στά χαρακτηριστικά τους:
Γράφει ὁ ἀστρονόμος Διονύσης Σιμόπουλος: «Ἡ περιφορά τοῦ Πλούτωνα γύρω ἀπ᾽ τόν Ἥλιο εἶναι ἀντίθετη ἀπ᾽ αὐτή τῶν ἄλλων πλανητῶν καί διαρκεῖ 248.54 χρόνια»(ΔΣ, 99).
° Ἀκόμα: «Ἡ τροχιά του [τοῦ δορυφόρου τοῦ Ποσειδῶνος Τρίτωνος] εἶναι ἀνάδρομη, μέ μέση ἀπόστασι 330.000km ἀπ᾽ τά νέφη τοῦ πλανήτη»(ΔΣ, 95).
• Οἱ Mary Baumann, Will Hopkins, Coralee Nolletti καί Michael Soluri ἀποκαλύπτουν: «Αὐτό πού κάνει τόν Τρίτωνα ἀσυνήθιστο εἶναι ἡ περιστροφή του. Ὅπως καί ἡ Φοίβη τοῦ Κρόνου, ἔτσι κι ὁ Τρίτων περιστρέφεται γύρω ἀπ’ τόν πλανήτη του, μέ μία ἀνάδρομη τροχιά —περιστρέφεται γύρω ἀπ’ τόν Ποσειδῶνα ἀντίστροφα πρός τήν κίνησι αὐτοῦ»(CN, 140).
• Ὁ Pierre Thomas σημειώνει: «Τό μεγάλο μάθημα τό ὁποῖο παίρνουμε ἀπ᾽ τήν ἐξερεύνησι τοῦ ἡλιακοῦ συστήματος εἶναι ἕνα μάθημα μετριοπαθείας καί σεμνότητος, ἀφοῦ ἡ φύσι ἀποδεικνύεται πολύ πιό πολύπλοκη ἀπ’ ὅ,τι προβλέπουν οἱ θεωρητικοί. Οἱ ἀποστολές Voyager ὁδήγησαν στήν ἀνακάλυψι τριῶν συστημάτων δορυφόρων (τοῦ Δία, τοῦ Κρόνου καί τοῦ Οὐρανοῦ). Μέ ἐξαίρεσι τήν Ἰώ, κανένας δορυφόρος δέν συμπεριφέρεται ὅπως “προβλεπόταν” θεωρητικά, καί συχνά τά δεδομένα ξεπερνοῦν τίς δυνατότητες ἐξηγήσεως τίς ὁποῖες ἔχουμε. Αὐτό δείχνει ὅτι οὔτε οἱ πιό ἐκλεπτυσμένες θεωρίες, οὔτε οἱ πιό ἀπαιτητικές προσομοιώσεις στούς καλύτερους Η/Υ, δέν καταφέρνουν νά προσεγγίσουν τήν πραγματικότητα. Αὐτό εἶναι κάτι τό ὁποῖο δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε, ὅταν μάλιστα ἔχουμε ἀκόμα νά μελετήσουμε τήν ἐπιφάνεια δεκαπέντε περίπου σωμάτων μέ διάμετρο μεγαλύτερη ἀπό 250 km!»(στό: περ. Πε, τεῦχ. 107, 93).
• Διαβάζουμε: «Καί οἱ 11 νέοι δορυφόροι τοῦ Δία θεωροῦνται ἀνώμαλοι, καθώς ἔχουν ἀνάδρομες τροχιές, κινοῦνται δηλαδή γύρω ἀπ’ τό Δία μέ φορά ἀντίθετη ἀπό ἐκείνη τοῦ πλανήτη»(περ. Πε, τεῦχ. 262, Ἰν 2002, 9).
• Γράφει ἡ Sobel Dava: «Ἡ Ἀφροδίτη περιστρέφεται γύρω ἀπ’ τόν ἄξονά της κατά τήν ἀνάδρομη φορά (δεξιόστροφα, ἤ κατά τήν φορά τῶν δεικτῶν τοῦ ρολογιοῦ), καθώς ἐκτελεῖ μαζί μέ ὅλους τούς πλανῆτες ἀριστερόστροφη περιφορά γύρω ἀπ’ τόν Ἥλιο»(DS, 69).
• Ὁ ἀστρονόμος Δ. Κωτσάκης σημειώνει: «Ὁ Κρόνος ἔχει 10 δορυφόρους ... Ὅλοι περιφέρονται κατά τήν ὀρθή φορά γύρω ἀπό αὐτόν, ἐκτός ἀπό τόν πλέον ἀπομεμακρυσμένο, τή Φοίβη, ἡ ὁποία κινεῖται κατά τήν ἀνάδρομη»(ΚΔ, 106).
• Γράφει ὁ Διονύσης Σιμόπουλος: «Πολλά εἶναι τά μυστήρια πού περιβάλλουν τό μεγαλύτερο ἀπό τούς δορυφόρους τοῦ Δία [τό Γανυμήδη]. Μία ἀπ᾽ τίς μεγαλύτερες ἐκπλήξεις πού μᾶς ἐπιφύλασσε εἶναι ἡ ἀνακάλυψι τοῦ μαγνητικοῦ του πεδίου —μιά ἀποκλειστικότητα γιά δορυφόρο τοῦ Ἡλιακοῦ μας Συστήματος»(στό: περ. Γα, Ν-Δ 2003, 110 λεζ.).
• Ὁ ἀστρονόμος Πέτρος Ροβίθης σημειώνει: «Ἐνῶ ὅλοι οἱ δακτύλιοι [τοῦ Κρόνου] φαίνονται νά εἶναι κυκλικοί καί ὁμόκεντροι, δύο ἀπ᾽ αὐτούς, σέ πεῖσμα τῆς γενικότητος, εἶναι ἔκκεντροι, πρᾶγμα πού τούς ξεχωρίζει ἀπ᾽ τούς ἄλλους κι ἀποτελεῖ πρόκλησι γιά τήν ἑρμηνεία τους. Κι ἐνῶ σύμφωνα μέ ὅλες τίς θεωρίες σχηματισμοῦ τῶν δακτυλίων θά ἔπρεπε τά ἀνεξάρτητα μικρά στερεά σώματα πού τούς ἀποτελοῦν νά εἶναι κατανεμημένα ὁμοιόμορφα σ᾽ ὁλόκληρο τό μῆκος καί τό πλάτος τους, διαπιστώθηκε ὅτι σέ πολλές περιπτώσεις παρατηροῦνται συγκεντρώσεις σωμάτων, κατά κανόνα πολύ μικρῶν διαστάσεων, οἱ ὁποῖες διατηροῦνται ἐπί πολλές ὧρες. Ποιές δυνάμεις συγκεντρώνουν τά σώματα αὐτά σέ ὁμάδες καί τά συγκρατοῦν ἐκεῖ; Νά ἕνα ἐρώτημα πού δέν ἔχει ἀπαντηθῆ ἀκόμη. Ἀλλά τό πιό ἀπροσδόκητο εἶναι τό γεγονός ὅτι ἡ λεπτή μορφή ἑνός ἐπιμέρους δακτυλίου δέν εἶναι καθόλου ἁπλῆ, ἀλλά μπορεῖ νά παρομοιασθῆ μ᾽ ἕνα πολύκλωνο σχοινί, οἱ κλῶνοι τοῦ ὁποίου περιελίσσονται ὁ ἕνας γύρω ἀπ᾽ τούς ἄλλους. Ἡ ἔκπληξι τήν ὁποία προκάλεσε ὁ “πλεγμένος” αὐτός δακτύλιος εἶναι τόση, ὥστε ἔκανε τούς ἁρμοδίους νά ποῦν χαρακτηριστικά: “Ὁ δακτύλιος αὐτός ἀποτελεῖ μεγάλο πονοκέφαλο γιά μᾶς”»(στό: περ. Πε, τεῦχ. 35, Ν 1980, 60).

* * *

Γιά τό μέγεθος τοῦ Σύμπαντος ἡ Γραφή εἶναι ἀποκαλυπτική, ἔστω καί μέ νύξεις: εἶναι τεράστιο:
«Ὁ ἀριθμῶν πλήθη ἄστρων, καί πᾶσιν αὐτοῖς ὀνόματα καλῶν»(Ψ 146, 4) ἀναφέρεται σέ πολυαριθμότατο πλῆθος, ἀλλιῶς ἡ ἀρίθμησι θά ἦταν κάτι ἀνάξιο τοῦ Θεοῦ. Τό δεύτερο ἡμιστίχιο δείχνει τήν κυριότητα τοῦ Θεοῦ στό Σύμπαν.
• «Ὡς ἀπέχει ὁ οὐρανός ἀπό τῆς γῆς, οὕτως ἀπέχει ἡ ὁδός μου ἀπό τῶν ὁδῶν ὑμῶν καί τά διανοήματα ὑμῶν ἀπό τῆς διανοίας μου»(Ἡσ 55, 9). Ἀντιστρέφοντας τή σειρά (ὡς, οὕτως) βλέπουμε νά ἐμφαίνεται ἡ ἀπειρότητα τοῦ Σύμπαντος.
• «Ὅτι κατά τό ὕψος τοῦ οὐρανοῦ ἀπό τῆς γῆς ἐκραταίωσε Κύριος τό ἔλεος αὐτοῦ ἐπί τούς φοβουμένους αὐτόν»(Ψ 102, 11). Πάλι ἡ ἀντιστροφή μᾶς ἀνοίγει τά μάτια στήν ἀπέραντη ἔκτασι τοῦ ἀστρικοῦ κόσμου.
• Τό ἴδιο ὑποφαίνεται καί ἐδῶ: «Κύριος ὁ Ὕψιστος, ὁ ἐν ὑψηλοῖς κατοικῶν τόν αἰῶνα»(Ἡσ 57, 15).
• Ὁμοίως: «Τό μέν γάρ οἰκητήριόν σου οὐρανός τοῦ οὐρανοῦ ἀνέφικτος ἀνθρώποις ἐστίν»(Γ´ Μακ 2, 15).
• Ἀκόμα: «Εἰ ἀληθῶς κατοικήσει ὁ Θεός μετά ἀνθρώπων ἐπί τῆς γῆς; εἰ ὁ οὐρανός καί ὁ οὐρανός τοῦ οὐρανοῦ οὐκ ἀρκέσουσί σοι, πλήν καί ὁ οἶκος οὗτος, ὅν ᾠκοδόμησα τῷ ὀνόματί σου;»(Γ´ Βασ 8, 27).
• Τέλος: «Τήν γῆν ὡς οὐδέν ἐποίησεν»(Ἡσ 40, 23).
• Ἄπειρο σύμπαν: «Ὦ Ἰσραήλ, ὡς μέγας ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ καί ἐπιμήκης (: ἀχανής) ὁ τόπος τῆς κτήσεως Αὐτοῦ (: τῆς κυριαρχίας Του)»(Βαρ 3, 24).
• Τόνιζε καί ὁ Μ. Ἀντώνιος: «Ἡ γῆ ὁλόκληρη εἶναι ἐλαχιστοτάτη σέ σύγκρισι μ᾽ ὅλο τόν οὐρανό»(ΒΕΠ 33, 21).
• Ἀναφέρει καί ὁ μακαριστός π. Παΐσιος: «Μέ ρώτησε ἕνας λαϊκός στό Καλύβι: “καλά, τί κάνεις ἐσύ ἐδῶ; Μέρα-νύχτα τί κάνεις;”. Ἦταν γύρω ἀνθισμένες οἱ σουσοῦρες, ὅλη ἡ πλαγιά γεμάτη λουλούδια. Μοσχοβολοῦσε ὁ τόπος! “Τί τραβάω”, τοῦ λέω, “ὅλη τήν ἡμέρα νά ποτίσω καί νά περιποιηθῶ ὅλα αὐτά τά ὁποῖα βλέπεις! Καί στόν οὐρανό βλέπεις τή νύχτα πόσα κανδήλια ἀνάβω! Δέν προλαβαίνω νά τά ἀνάψω ὅλα!”. Μέ κοίταζε! “Τή νύχτα”, λέω, “δέν βλέπεις κανδήλια ἐπάνω; Ἐγώ τ᾽ ἀνάβω!!! Προλαβαίνω; Δέν εἶναι ἁπλό σέ τόσα κανδήλια νά βάζης κανδηλῆθρες, λάδι!!”. Τά ᾽χασε ὁ καημένος»(ΠΑ, 140).

* * *

Ὁ Κύριός μας σέ δύο παράξενα χωρία, ἀντί τοῦ ὅρου Θεός χρησιμοποιεῖ τήν κατοικία Του, τόν οὐρανό: «Τό βάπτισμα Ἰωάννου ἐξ οὐρανοῦ ἦν [ἐκ τοῦ ἐπουρανίου Θεοῦ, ἐννοεῖται] ἤ ἐξ ἀνθρώπων; ἀποκρίθητέ μοι. Καί ἐλογίζοντο πρός ἑαυτούς λέγοντες· ἐάν εἴπωμεν, ἐξ οὐρανοῦ, ἐρεῖ· διατί οὖν οὐκ ἐπιστεύσατε αὐτῷ;»(Μρ 11, 30-31) καί «Ὁ ὀμόσας ἐν τῷ οὐρανῷ ὀμνύει ἐν τῷ θρόνῳ τοῦ Θεοῦ καί ἐν τῷ καθημένῳ ἐπάνω αὐτοῦ»(Μθ 23, 22).
Γιατί τά ἀναφέρουμε τά χωρία αὐτά; Μά ἁπλούστατα γιά νά κατοχυρώσουμε τά Βιβλία τῶν Μακκαβαίων ὡς Κανονικά, ἐφόσον κι αὐτά χρησιμοποιοῦν τόν ἐν λόγῳ ὅρο γιά τό Θεό. Ὁ Χριστός δηλ. μέ τήν αὐθεντία Του τά ἀναγνωρίζει σ᾽ ἕνα κεφαλαιῶδες ζήτημα, ἐκεῖνο τοῦ Θεοῦ καί τοῦ τόπου Του.
Ἄς δοῦμε μερικά χωρία: «Ὅτι οὐκ ἐν πλήθει δυνάμεως νίκη πολέμου ἐστίν, ἀλλ᾿ ἤ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἡ ἰσχύς… ὡς δ᾿ ἄν ᾖ θέλημα ἐν οὐρανῷ, οὕτω ποιήσει»(Α´ Μακ 3, 19, 60).
«Καί νῦν βοήσωμεν εἰς τόν οὐρανόν, εἴ πως ἐλεήσει ἡμᾶς καί μνησθήσεται διαθήκης πατέρων ἡμῶν καί συντρίψει τήν παρεμβολήν ταύτην κατά πρόσωπον ἡμῶν σήμερον»(Α´ Μακ 4, 10).
«Καί ἐπιστραφέντες ὕμνουν καί εὐλόγουν εἰς οὐρανόν ὅτι καλόν, ὅτι εἰς τόν αἰῶνα τό ἔλεος αὐτοῦ… καί ἔπεσον πᾶς ὁ λαός ἐπί πρόσωπον καί προσεκύνησαν καί εὐλόγησαν εἰς οὐρανόν τόν εὐοδώσαντα αὐτοῖς»(Α´ Μακ 4, 24, 55).
«Νῦν οὖν κεκράξατε εἰς οὐρανόν, ὅπως διασωθῆτε ἐκ χειρός ἐχθρῶν ὑμῶν»(Α´ Μακ 9, 46).
«Ἔχομεν γάρ τήν ἐξ οὐρανοῦ βοήθειαν βοηθοῦσαν ἡμῖν καί ἐρρύσθημεν ἀπό τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν, καί ἐταπεινώθησαν οἱ ἐχθροί ἡμῶν»(Α´ Μακ 12, 15).
«Ἡ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ βοήθεια ἔστω μεθ᾿ ὑμῶν»(Α´ Μακ 16, 3).
«Ἐπεκαλοῦντο εἰς οὐρανόν»(Β´ Μακ 3, 15).
«Πᾶσαι δέ προτείνουσαι τάς χεῖρας εἰς τόν οὐρανόν ἐποιοῦντο τήν λιτανείαν (: τήν ἱκεσία)»(Β´ Μακ 3, 20).
«Τοῦτο δέ ἦν ἐνέργεια τῆς τοῦ βοηθοῦντος τοῖς ᾿Ιουδαίοις ἐξ οὐρανοῦ προνοίας ἀνικήτου»(Γ´ Μακ 4, 21).
«Τούτων μέν οὖν ἐκτενῶς ἡ λιτανεία (: ἡ αἴτησι) ἀνέβαινεν εἰς οὐρανόν… οὐ μήν δέ ἀλλά καί τάς ἔμπροσθεν αὐτῶν γεγενημένας ἀντιλήψεις ἐξ οὐρανοῦ συνιδόντες, πρηνεῖς ὁμοθυμαδόν ρίψαντες ἑαυτούς καί τά νήπια χωρίσαντες τῶν μαστῶν…»(Γ´ Μακ 5, 9, 50).
«Καί θεωρήσαντες οἱ ᾿Ιουδαῖοι μέγα εἰς οὐρανόν ἀνέκραξαν»(Γ´ Μακ 6, 17).
Νά σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι οἱ Μακκαβαῖοι ἦσαν εὐλαβέστατοι Ἰουδαῖοι καί δέν θά ταύτιζαν πανθεϊστικά τόν οὐρανό μέ τό Θεό. Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι τό μοναδικό χωρίο τό ὁποῖο διδάσκει ρητῶς τήν ἐκ τοῦ μηδενός δημιουργία τοῦ Σύμπαντος, ἄρα καί τοῦ οὐρανοῦ εἶναι ἀπό τά βιβλία τῶν Μακκαβαίων (Β´ 7, 28): «ἀξιῶ σε, τέκνον, ἀναβλέψαντα εἰς τόν οὐρανόν καί τήν γῆν καί τά ἐν αὐτοῖς πάντα ἰδόντα, γνῶναι ὅτι ἐξ οὐκ ὄντων ἐποίησεν αὐτά ὁ Θεός».

* * *

Τά ἄστρα δέν εἶναι σέ κρεμάστρα.

Πολλοί προσάπτουν στή Βίβλο τήν πλάνη ὅτι αὐτή διδάσκει πώς τά ἀστρικά σώματα εἶναι καρφωμένα στόν οὐρανό. Τίποτε ἀναληθέστερο αὐτοῦ!
«Ἐξ οὐρανοῦ παρετάξαντο οἱ ἀστέρες, ἐκ τρίβων αὐτῶν παρετάξαντο μετά Σισάρα»(Κρτ 5, 20).
Στήν ἑνότητα αὐτή ἀνήκουν καί τά χωρία τά ὁποῖα μιλοῦν γιά τόν οὐρανό ὡς χῶρο καί τά «ἐντός αὐτοῦ» ἀντικείμενα (ἀστρικά σώματα). Γιά νά εἶναι ἐντός αὐτοῦ, δέν εἶναι καρφωμένα σ᾽ αὐτόν:
«Οἱ δέ ἀκούσαντες ὁμοθυμαδόν ἦραν φωνήν πρός τόν Θεόν καί εἶπον· Δέσποτα, σύ ὁ ποιήσας τόν οὐρανόν καί τήν γῆν καί τήν θάλασσαν καί πάντα τά ἐν αὐτοῖς»(Πρξ 4, 24). Ἄς σημειώσουμε ὅτι οὔτε τά ἐν τῇ γῇ καί τῇ θαλάσσῃ εἶναι καρφωμένα σ᾽ αὐτές.
«Πάντα, ὅσα ἠθέλησεν ὁ Κύριος ἐποίησεν ἐν τῷ οὐρανῷ καί ἐν τῇ γῇ, ἐν ταῖς θαλάσσαις καί ἐν πάσαις ταῖς ἀβύσσοις»(Ψ 134, 6).
«Τόν ποιήσαντα τόν οὐρανόν καί τήν γῆν, τήν θάλασσαν καί πάντα τά ἐν αὐτοῖς· τόν φυλάσσοντα ἀλήθειαν εἰς τόν αἰῶνα»(Ψ 145, 6).
«… ἐπί τόν Θεόν τόν ζῶντα, ὅς ἐποίησε τόν οὐρανόν καί τήν γῆν καί τήν θάλασσαν καί πάντα τά ἐν αὐτοῖς»(Πρξ 14, 15).
«Ἀξιῶσε, τέκνον, ἀναβλέψαντα εἰς τόν οὐρανόν καί τήν γῆν καί τά ἐν αὐτοῖς πάντα ἰδόντα, γνῶναι ὅτι ἐξ οὐκ ὄντων ἐποίησεν αὐτά ὁ Θεός καί τό τῶν ἀνθρώπων γένος οὕτως γεγένηται»(Β´ Μακ 7, 28).
«Οὗ αἱ χεῖρες ἔκτισαν πᾶσαν τήν στρατιάν τοῦ οὐρανοῦ»(Ὡσ 13, 4). Διαφορά οὐρανοῦ ἀπό στρατιά.

* * *

Μιά ἄλλη πλάνη τῶν φιλοεξελικτικῶν εἶναι ἡ ὑποχώρησί τους μπροστά στή ΘτΕ, διαστρεβλώνοντας τή Βίβλο: Ἐνῶ αὐτή λέει ὅτι τά οὐράνια σώματα δημιουργήθηκαν (ἔγιναν-«γενηθήτωσαν») τήν τέταρτη μέρα, αὐτοί διατείνονται ὅτι δημιουργήθηκαν τήν πρώτη μέρα καί ἁπλῶς λόγῳ νεφώσεως τῆς ἀτμοσφαίρας δέν φαίνονταν.
Ὅμως ἡ ἀτμόσφαιρα δημιουργήθηκε τή δεύτερη μέρα.
Ἐξάλλου —ὄχι μονά-ζυγά δικά τους—, ἄν ὁ ἥλιος ὑπῆρχε τήν πρώτη ἡμέρα, ἀναιρεῖται τό ἐπιχείρημά τους γιά τίς τρεῖς πρῶτες μέρες ὅτι δέν ἦταν ἡλιακές, ἄρα 24ωρες.
Ἀκόμα: Ἄν ὑπῆρχε κατά τήν πρώτη μέρα καί τόν σκίαζαν τά νέφη, τότε ἡ Γραφή δέν θά εἶχε λόγο νά μήν τό ἀναφέρη. Τό ἴδιο κάνει π.χ. στήν Κ. Διαθήκη: «… μήτε δέ ἡλίου μήτε ἄστρων ἐπιφαινόντων [λόγῳ κακοκαιρίας καί νεφῶν] ἐπί πλείονας ἡμέρας…»(Πρξ 27, 20).
Ἐπίσης: Γιατί στήν περίπτωσι αὐτή νά μήν πῆ ὅτι τά ἀστρικά σώματα ἦταν ἀόρατα, ὅπως τό κάνει γιά τή γῆ; (Γεν 1, 2)
Καί κάτι ἄλλο: Ἄν τά οὐράνια σώματα δέν δημιουργήθηκαν τήν τέταρτη μέρα, τότε, κατ᾽ αὐτήν, ὁ Θεός δέν δημιούργησε τίποτε. Εἶχε repos!!!
• Ἄν τό «γενηθήτωσαν φωστῆρες» (Γεν 1, 14) δέν σημαίνει ὅτι τούς κατεσκεύασε τήν τέταρτη μέρα, ἀλλά τό ὅτι τότε ἐμφανίσθηκαν, τότε καί τό «γενηθήτω φῶς»(Γεν 1, 3) σημαίνει ὅτι τότε ἐμφανίσθηκε. Ποῦ εἶναι τότε ἡ δημιουργία του;
• Ἐξάλλου, λέει ρητά ὁ Ἅγ. Ἀμβρόσιος: «Τήν πρώτη ἤδη ἡμέρα τήν περάσαμε χωρίς ἥλιο· τή δεύτερη χωρίς ἥλιο τή διανύσαμε· τήν τρίτη χωρίς ἥλιο τή συμπληρώσαμε· τήν τετάρτη ἡμέρα διατάσσει ὁ Θεός νά γίνουν οἱ φωστῆρες, ὁ ἥλιος, καί ἡ σελήνη, καί τά ἄστρα»(Α, 131).

* * *

Στήν ἑνότητα αὐτή, ἔχοντας ἤδη δεῖ, ἀπό τίς προηγούμενες σελίδες, τά διαμαντάκια τῆς Βίβλου (: κανένα λάθος), θά ἀντιπαραβάλουμε μερικά ἐπιστημονικά λάθη τῶν ἀρχαίων:
Γράφει ἡ Μ. Wright: «Ὁ Ἀναξίμανδρος, ὁ πρῶτος φιλόσοφος πού ἐπιχείρησε νά διατυπώση μία πιό ἔλλογη θεώρησι, περιέγραψε τόν ἥλιο, τή σελήνη καί τά ἄστρα ὡς δακτυλίους ἤ στεφάνια ἀπό τροχούς ἅρματος, πού περιβάλλουν λοξά τό σπόνδυλο τῆς γῆς. Τά μεγέθη καί οἱ ἀποστάσεις τῶν τροχῶν τοῦ ἡλίου, τῆς σελήνης καί τῶν ἄστρων ἀπ᾽ τή γῆ δίνονται μέ μαθηματική ἀναλογία, ἄν καί ὑπάρχη ὁ ἁπλός λόγος τοῦ 27, 18, καί 9 (ὁ τροχός τῶν ἄστρων λανθασμένα χαρακτηρίζεται ὡς ὁ ἐγγύτερος). Οἱ τροχοί θεωροῦντο ὅτι εἶναι φτιαγμένοι ἀπό φωτιά καί περιβάλλονταν ἀπό ἀέρα, ὁ ὁποῖος ἔκρυβε τή φωτιά (ὅπως στόν Ὅμηρο, ἕνας θεός μπορεῖ νά κάνη κάποιον ἀόρατο περιβάλλοντάς τον μέ ὀμίχλη), ἐκτός ἀπό ἕνα ἄνοιγμα “σάν τό ἀκροστόμιο ἑνός φυσεροῦ”, ἕνα ἄνοιγμα γιά τούς δακτυλίους τοῦ ἡλίου καί τῆς σελήνης κι ἀρκετά ἀνοίγματα γιά τούς ἀνάλογους δακτυλίους τῶν ἄστρων (Ἱππόλυτος 1.6.4-5· Ἀέτιος 2.20.1 καί 21.1). Οἱ ἐκλείψεις καί οἱ φάσεις τῆς σελήνης μποροῦσαν ἔτσι νά ἑρμηνευθοῦν μέ τό ἄνοιγμα πού κλείνει μερικῶς ἤ πλήρως.
Ὁ Ἀναξιμένης, ὁ διάδοχος τοῦ Ἀναξίμανδρου, ἀπέρριψε αὐτό τό σχέδιο μέ τούς τροχούς καί τά “ἀκροστόμια”. Στόν Ὅμηρο, ὁ θόλος τοῦ οὐρανοῦ περιγραφόταν ὡς μεταλλικός, ἀπό σίδηρο ἤ μπροῦντζο, ἐνῶ ὁ Ἀναξιμένης τόν ἀποκάλεσε “κρυστάλλινο” (κρυσταλλοειδής, δηλ. “σάν πάγος”), μέ σκληρή ὑφή, καθαρό κι ἄχρωμο. Ὑπέθεσε ὅτι τά σταθερά ἄστρα ἦταν στερεωμένα ἐπάνω του “σάν καρφιά” κι ὅτι ὅλο τό ἠμισφαίριο μαζί μέ τά ἄστρα περιστρέφεται “σάν σκοῦφος, γύρω ἀπ᾽ τό κεφάλι”. Ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη καί οἱ πλανῆτες, ὄντας πλατιοί κι ἐπίπεδοι, αἰωροῦνταν στόν ἀέρα “σάν φύλλα”, ἀλλά κι αὐτά περιστρέφονταν ὅπως καί ὁ θόλος μέ τά ἄστρα. Δέν βυθίζονταν κάτω ἀπ᾽ τή γῆ ἀλλά πίσω ἀπό βουνά στό βορρά, πού τά ἔκρυβαν. Ὅταν ὁ Ἀναξιμένης μιλᾶ γιά καρφιά, φύλλα καί σκοῦφο, βελτιώνει κατά κάποιο τρόπο τή θεωρία τοῦ Ἀναξίμανδρου μέ τούς τροχούς καί τά ἀκροστόμια, μέ τήν ἔννοια ὅτι τά οὐράνια σώματα εἶναι τώρα στή σωστή σειρά καί οἱ κινήσεις τους εἶναι περισσότερο κατανοητές, ἀλλά ἡ σύλληψί του γιά μία ἐπίπεδη γῆ “σάν ἕνα σκέπαστρο” (sic) εἶναι ἀπογοητευτική μετά τή θεωρία τοῦ Ἀναξίμανδρου γιά “τό σπόνδυλο ἀπό κίονα”. Καί στίς δύο περιπτώσεις ἡ γλώσσα εἶναι ἀφελής, ἀλλά ἀποτέλεσε τό ἐρέθισμα γιά νά ξεκινήση ἡ κοσμολογία νά χρησιμοποιῆ ἐπί μακρόν πρότυπα στήν ἀναπαράστασι κι ἐξερεύνησι τῶν φαινομένων»(MW, 54· βλ. καί: ΘΣ, 59, 69, 73, 85, 92, 98, 99, 102, 123· KC, 82, 115).
° Ἀκόμα: «Στό τέλος τῆς Πολιτείας, στό Μύθο τοῦ Ἡρός, ὁ Πλάτων χρειάσθηκε νά δώση μία ἀναπαράστασι τοῦ σύμπαντος ὡς τοῦ σκηνικοῦ, στό ὁποῖο ταξιδεύει ἡ ψυχή μετά τό θάνατο τοῦ σώματος, καί χρησιμοποίησε γι᾽ αὐτό τό σκοπό τεχνητά ἀντικείμενα —ἕνα κίονα, μία τριήρη κι ἕναν ἄξονα. Στό μύθο, ὁ Ἥρ ἐξηγεῖ τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο οἱ ψυχές φθάνουν σ᾽ ἕνα χῶρο κρίσεως σ᾽ ἕνα λιβάδι πάνω στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς καί μετά ἀπό ταξίδι διαρκείας χιλίων χρόνων, για τίς καλές ψυχές στόν οὐρανό καί γιά τίς μοχθηρές ψυχές κάτω ἀπ᾽ τή γῆ, κινοῦνται ἐκ νέου:
“Καί τήν τετάρτη ἡμέρα ἔφθασαν σ᾽ ἕνα μέρος, ἀπ᾽ τό ὁποῖο μποροῦσαν νά δοῦν ἕνα φῶς πού διέσχιζε εὐθύ (sic) ἀπό πάνω ὁλόκληρο τόν οὐρανό καί τῆ γῆ σάν κίονας κι ἔμοιαζε πάρα πολύ μέ τήν Ἴριδα, ὄντας, ὅμως, λαμπρότερο καί καθαρότερο ἀπ᾽ αὐτήν. Σ᾽ αὐτό ἔφθασαν, ὅπως ἔλεγε, ὅταν εἶχαν προχωρήσει μιᾶς ἡμέρας δρόμο καί στό μέρος αὐτό, στή μέση τοῦ φωτός, εἶδαν νά εἶναι σφικτοτεντωμένες ἀπ᾽ τόν οὐρανό οἱ ἄκρες τῶν δεσμῶν πού τόν συνέχουν. Γιατί αὐτό τό φῶς ἀποτελεῖ τό συνδετικό δεσμό τοῦ οὐρανοῦ καί σάν τά ζώσματα πού ἀγκαλιάζουν τίς τριήρεις συγκρατεῖ ὁλόκληρο τόν περιστρεφόμενο οὐρανό. Στίς ἄκρες αὐτοῦ τοῦ δεσμοῦ εἶναι σφικτά στερεωμένο τό ἀδράχτι τῆς Ἀνάγκης, τό ὁποῖο κρατᾶ τίς τροχιές σέ κίνησι. Τοῦ ἀδραχτιοῦ αὐτοῦ τό στέλεχος καί τό ἀγκίστρι εἶναι ἀπό ἀδάμαντα. Τό σφοντύλι του εἶναι φτιαγμένο ἀπ᾽ τήν ἀνάμιξι ἀδάμαντα μέ ἄλλα ὑλικά”(Πολιτεία 616b-c)»(MW, 59· βλ. καί: DD, 146).
• Διαβάζουμε: «“Ὁ Ἀναξιμένης (ὑποστήριζε) ὅτι τά ἄστρα περιφέρονται καθώς τά ὠθεῖ ὁ ἀέρας”(Ἀέτ. II, 20, 2 (D. 348), 22, 1 (D. 352) καί 23, 1 (D. 352))»(ΘΣ, 136).
• «Ὁ Ἐμπεδοκλῆς λέει ὅτι οἱ ἀπλανεῖς ἀστέρες εἶναι συνδεδεμένοι μέ τόν κρυσταλλοειδῆ οὐρανό* [ὑπ.: Συγκρίνατε αὐτό μέ τό Κεφάλαιό μας Τό Στερέωμα,], οἱ δέ πλανῆτες ὑψώνονται ψηλά»(Ἀέτιος ΙΙ, 13, 11 στό: DW, 571).
• Γράφει ὁ John D. Βernal: «Στήν ἀρχή, ὁ ἐπουράνιος κόσμος εἰκονιζόταν ὅμοιος μέ τό δικό μας. Οἱ Αἰγύπτιοι τόν φαντάζονταν σάν ἕνα ἐπίπεδο κάλυμμα στηριγμένο στούς λόφους, ὅπου ἔρρεε ὁ οὐράνιος Νεῖλος —ὁ Γαλαξίας. Οἱ Βαβυλώνιοι τόν φαντάζονταν στήν ἀρχή σάν τό ἐσωτερικό μιᾶς ἀπέραντης τετράγωνης σκηνῆς, ἀπ᾽ ὅπου κρέμονταν τά ἀστέρια σάν λάμπες»(BJ, 152).
• Ἐπισημαίνει ὁ Κ. Σιαμάκης: «Δέν πρέπει νά παραλείψω κάτι τό ὁποῖο μέ ἐντυπωσιάζει· οἱ ἀστρονομικές ἀνακαλύψεις τοῦ Ἀριστοτέλους καί τοῦ Ἀριστάρχου, πού, καθώς φαίνεται, ἔγιναν γνωστές στό λαό, φαίνονται καί στήν Καινή Διαθήκη, στήν Ἐπιστολή τοῦ Ἰούδα (στίχ. 13), ὅπου λέγεται ὡς ἀντικείμενο παρομοιώσεως ἡ φράσι “ἀστέρες πλανῆται οἷς ὁ ζόφος τοῦ σκότους εἰς τόν αἰῶνα τετήρηται” (=ἀστέρες πλανῆτες πού εἶναι αἰωνίως σκοτεινοί)»(περ. Μλ, τεῦχ. 2, 110).

* * *

Ἰδού ἄλλο ἕνα διαμαντάκι ἀπό τή Βίβλο: Γράφει ὁ Henry Morris: «Τό πρῶτο τμῆμα τοῦ Ἰώβ 26, 7 [«ἐκτείνων βορέαν ἐπ᾽ οὐδέν»] ἔχει ἑρμηνευθῆ ποικίλως. Πολλοί τό ἔχουν ἐκλάβει ὅτι ἐννοεῖ πώς ὑπάρχει μία περιοχή στό βόρειο οὐρανό πού εἶναι κενή ἀπό ἀστέρια. Στήν πραγματικότητα, μπορεῖ πράγματι νά ὑπάρχη ἕνα τέτοιο κενό.
“Ἡ πρόσφατα ἀνακοινωθεῖσα ῾Τρύπα στό Διάστημα᾽, ἕνα χάσμα 300 ἑκατομμυρίων ἐτῶν φωτός στήν κατανομή τῶν γαλαξιῶν, ἔχει προκαλέσει ἔκπληξι στούς κοσμολόγους… Ἀλλά τρία πολύ βαθειά στόν πυρῆνα δείγματα στό Βόρειο ἡμισφαίριο, πού βρίσκονται στή γενική κατεύθυνσι τοῦ ἀστερισμοῦ Βοώτης, ἔδειξαν ἀσυνήθιστα κενά στήν κατανομή τῆς ἐρυθρᾶς μετατοπίσεως. Σέ κάθε περίπτωσι, τά κενά ἐκτείνονταν χονδρικά ἀπό 360 ἑκατομμύρια μέχρι 540 ἑκατομμύρια ἔτη φωτός˙ ἐπιπλέον, κάθε μία ἔδειξε μία ἐμφανῆ αὔξησι γαλαξιῶν στά ἐξωτερικά καί ἐσωτερικά ὅρια τοῦ κενοῦ”(M. Mitchell Waldrop, Delving the Hole in Space, Science 214 (27 N 1981), 1016).
Αὐτό τό κενό δέν θά μποροῦσε νά ἀνιχνευθῆ μέ γυμνό μάτι, ἄρα ὁ Ἰώβ δέν θά μποροῦσε νά ἤξερε γι᾽ αὐτό ἀπό παρατήρησι»(MH, 246).
• Ὁ Κ. Σιαμάκης σχολιάζει: «Ὁ Γαλαξίας ἀναφέρεται γιά πρώτη φορά στό Ἆσμα (6, 4· 6, 10) τῆς Π. Διαθήκης ὡς Τεταγμέναι (ἔτσι σέ πληθυντικό, ὅπως καί οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἔλεγαν Πλειάδες, Ὑάδες, Ζώδια, Δίδυμοι), ἐπειδή οἱ δύο σπεῖρες του, τούς ὁποίους βλέπουμε ἀπ’ τή Γῆ [ὄχι, βέβαια, μέ γυμνό ὀφθαλμό· θεοπνευστία τοῦ Ἄσματος], μοιάζουν μέ δύο ἀντιμέτωπες παρατάξεις μάχης ἕτοιμες γιά τή σύρραξι. Χρησιμοποιώντας τον ὁ ποιητής ὡς ἀντικείμενο παρομοιώσεως, λέει ἔτσι τήν ἐκθαμβωτική (θάμβος) ὀμορφιά τῆς κοπέλλας, τήν ὁποία φλερτάρει ὁ ἄνδρας τοῦ ποιήματος»(ΣΚ, 171).

Διάφορα
Ὁ E. Maunder γράφει: «Τό πιό παλαιό εἰκονογραφημένο βιβλίο, τό ὁποῖο ἔχουμε στήν κατοχή μας, εἶναι ὁ νυκτερινός οὐρανός»(στό: PC, 91).
• Σημειώνει ὁ Ralph Waldo Emerson: «Ὁ Οὐρανός εἶναι ἡ ὑπέρτατη ἔκθεσι τέχνης ἀκριβῶς ἀπό πάνω μας»(στό: PC, 91).
• Τά ἀστρικά σώματα ὑπακούουν στό Θεό: «Ἥλιος μέν γάρ καί σελήνη καί ἄστρα ὄντα λαμπρά καί ἀποστελλόμενα [ἐδῶ ἐννοεῖ τό φῶς τους] ἐπί χρείας εὐήκοά εἰσιν»(Ἐπιστολή Ἱερ 59). Αὐτό συνέβη κατά τήν τέταρτη μέρα τῆς δημιουργίας: Ἕνωσε ἀμέσως τό φῶς τῶν ἀστρικῶν σωμάτων μέ τή γῆ γιά νά τή φωτίζη ἀπό τήν ἀρχή.
° «Ὁ ἀποστέλλων τό φῶς, καί πορεύεται, ἐκάλεσεν αὐτό, καί ὑπήκουσεν αὐτῷ τρόμῳ»(Βαρ 3, 33).
• Ὁ Κ. Σιαμάκης μᾶς παρέχει μιά ἐνδιαφέρουσα ἄποψι: «Ἡ Σελήνη εἶναι γιά τή Γῆ πραγματικός δορυφόρος, μέ τήν κυριολεκτική σημασία τῆς λέξεως. Εἶναι ὁ πλησιέστερος σωματοφύλακάς της· καί ὁ μασέρ γιά τήν καλή της φυσική κατάστασι. α´) Καθώς περιφέρεται γύρω της τόσο συχνά, 13,37 φορές τό χρόνο, και εἶναι στό ἔξω μέρος τῆς νοητῆς σφαίρας, ἡ ὁποία ἔχει κέντρο τή Γῆ καί ἀντικείμενο ἐπιφανείας τή Σελήνη, ὅπου αὐτή περιπολεῖ, τήν προστατεύει, τελευταία καί κοντυνότερη αὐτή, ἀπ’ τούς πυροβολισμούς τοῦ διαστήματος, τά πλήγματα τῶν μετεωριτῶν σοβαροῦ βάρους, δεχόμενη τά τραύματα (κρατῆρες) ἡ ἴδια στό κορμί της ἀντ’ αὐτῆς. Καθώς ἡ Γῆ περιοδεύει γύρω ἀπ’ τόν Ἥλιο, ἡ Σελήνη πού τήν ἀκολουθεῖ τριγυρίζοντάς την, γράφει γύρω ἀπ’ τήν τροχιά τῆς Γῆς μιά τανυσμένη σούστα μέ 13,5 περιελίξεις σέ κάθε γύρο, κι αὐτό γιά τή Γῆ εἶναι μεγάλη ἀσφάλεια. β´) Μέ τήν ἕλξι της ἡ Σελήνη προκαλεῖ στή Γῆ τίς παλίρροιες· στή μέν θάλασσα ἀναμοχλεύει τό νερό, κάτι πολύ εὐνοϊκό γιά τή θαλάσσια ζωή, καί μέ τήν ἐναλλαγή βάρους ἐλέγχει τήν ἀντοχή τοῦ ὑποθαλασσίου φλοιοῦ τῆς Γῆς, καί τόν “γυμνάζει”, στό δέ στερεό καί τό συνολικό φλοιό τῆς κάνει συνεχές μασάζ προκαλώντας συχνούς σεισμούς, δύο στό λεπτό, ὥστε αὐτοί νά εἶναι ἤπιοι. Ἄν οἱ σεισμοί ἦταν ἀραιοί, λ.χ. ἕνας τήν ἡμέρα, θά ἦταν πολύ ἰσχυρότεροι καί καταστρεπτικότεροι. Ἡ Σελήνη —μαζί καί μέ τήν περιστροφή τῆς Γῆς— τακτοποιεῖ δύο φορές τό λεπτό τίς τεκτονικές πλάκες τῆς Γῆς, ὥστε νά μήν αἰφνιδιασθοῦμε οἱ ἄνθρωποι ἀπό μιά ἀβάστακτη καταστροφή. Ἡ Σελήνη συνεχῶς σιδερώνει τό φλοιό τῆς Γῆς καί κάνει μασάζ στό κορμί της ἀκατάπαυστα»(ΣΚ, 125).
• Σημειώνει ὁ Ρaul Janet: «Ἀγνοῶ ποιός εἶπε “οἱ οὐρανοί ἔπαψαν νά διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ· διηγοῦνται ἁπλῶς δόξαν Νεύτωνος καί Laplace”· ὁ Βüchner εὐχαρίστως θά παραδεχόταν τό ἀξίωμα αὐτό»(στό: ΣΕ, 171). Πολύ μεγάλη σημασία δίνει ὁ Janet στό Βüchner.
• Ὑποδηλώνει, μήπως, ἡ Γραφή τήν ὕπαρξι καί ἄλλων ἀστρικῶν σωμάτων; Τό μέλλον θά δείξη: «... τόν ἥλιον καί τήν σελήνην καί πρός πάντας τούς ἀστέρας καί πρός πᾶσαν τήν στρατιάν τοῦ οὐρανοῦ»(Ἱερ 8, 2).
• Ἰδού τρία πατερικά κείμενα:
Ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός γράφει: «“Τή σελήνη καί τούς ἀστέρας τά ὁποῖα Σύ ἐθεμελίωσες”(Ψ 8, 4). Μέ τό νά πῆ θεμελίωσες σήμανε τό πάγιο καί ἀμετάβλητο τῆς τάξεως καί τοῦ εἱρμοῦ, τά ὁποῖα προσέδωσε σ᾽ αὐτά»(PG 94, 889).
° Ἑρμηνεύει καί ὁ Ἅγ. Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «Σύ δημιούργησες τόν ἥλιο καί τή σελήνη (Γεν 1, 16· Ψ 73, 16) καί ἔθεσες τό νόμο διηνεκῆ σ᾽ αὐτά· αὐτό νομίζω σημαίνει τό “τά θεμελίωσες”(Ψ 8, 4)»(PG 69, 760).
° Ὁ Ἅγ. Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης σημειώνει: «Τί σημαίνει, λές, αὐτό πού εἰπώθηκε γιά τούς οὐράνιους φωστῆρες “τούς ὁποίους ἀπένειμε Κύριος ὁ Θεός σου σ᾽ ὅλα τά ἔθνη”;(Δευτ 4, 19). Ἄκου, λοιπόν: τούς ἀπένειμε γιά διδασκαλία, γιά ἐκπαίδευσι, γιά γνῶσι, οὕτως ὥστε ἀπό τό μέγεθος καί τήν καλλονή τῶν κτισμάτων νά κατανοῆται ὁ δημιουργός μιᾶς καί εἶναι ἀόρατος (Ρμ 1, 20). Αὐτό δέ τό εἶπε, ἐπειδή στούς Ἑβραίους μαζύ μέ τή κτίσι δόθηκε καί ἡ διδασκαλία τοῦ Νόμου, πού ἀνακηρύσσει τό δημιουργό καί πλάστη»(PG 78, 1032).
• Ὁ Σεβηριανός Γαβάλων τονίζει: «Γιατί διακόσμησε προγενέστερα τή γῆ ἀπό τόν οὐρανό; Λόγῳ τῆς μελλούσης πολυθέου πλάνης γύρω ἀπό τόν ἥλιο καί τή σελήνη καί τά ἄστρα»(PG 56, 448). Ὑπονοεῖ ὅτι ἡ γῆ δέν εἶχε ἀνάγκη τῶν ἀστρικῶν σωμάτων τότε.
• Πῶς νά σκεφθοῦν οἱ ἀρχαῖοι ὅτι ὁ ἥλιος εἶναι ἀκίνητος ἀφοῦ καί ἡ σελήνη (πού κινεῖται γύρω ἀπό τή γῆ) καί ὁ ἥλιος τό ἴδιο φαίνονται νά κινοῦνται γύρω ἀπό τή γῆ;
• Ἄν ἡ ἐπιστήμη ἀποδείξη χωρίς ἀμφιβολίες ὅτι τό σύμπαν διαστέλλεται, μποροῦμε τήν ἄποψι αὐτή νά τή συσχετίσουμε μέ τά χωρία πού μιλοῦν γιά τήν ἔκτασι (τό ἐκτείνεσθαι) τοῦ οὐρανοῦ:
«Ὁ τανύσας τόν οὐρανόν μόνος»(Ἰώβ 9, 8).
«Ἐκτείνων τόν οὐρανόν ὡσεί δέρριν»(Ψ 103, 2).
«Ὁ στήσας ὡς καμάραν τόν οὐρανόν καί διατείνας ὡς σκηνήν κατοικεῖν»(Ἡσ 40, 22).
«Ἐξέτεινα τόν οὐρανόν μόνος»(Ἡσ 44, 24).
«Κύριος ἐκτείνων οὐρανόν»(Ζαχ 12, 1).

Περί ἡλίου

Γράφει ὁ Ν. Βασιλειάδης: «Ὁ Γαλιλαῖος... ἑρμηνεύει ὡς ἀκολούθως τούς στίχους 6 καί 8 τοῦ 18ου Ψαλμοῦ: “... Ὁ ἥλιος ὡς νυμφίος ἐκπορευόμενος ἐκ παστοῦ αὐτοῦ, ἀγαλλιάσεται ὡς γίγας δραμεῖν ὁδόν αὐτοῦ”. Τό “ὁ ἥλιος ὡς νυμφίος ἐκπορεύεται ἐκ παστοῦ αὐτοῦ” σημαίνει, κατά τό Γαλιλαῖο, ὅτι ὁ ἥλιος ἐκπέμπει ἀκτῖνες· ἡ ἀκτινοβολία του ἁπλώνεται καθ’ ὅλο τόν κόσμο καί ὀνομάζεται “νυμφίος”, γιατί μέ τή δύναμί της γονιμοποιεῖ τήν κτίσι. Τό “ἀγαλλιάσεται ὡς γίγας δραμεῖν ὁδόν αὐτοῦ” ἀναφέρεται στήν ἡλιακή ἐνέργεια, ἡ ὁποία παρουσιάζεται ὡς μία κίνησι, σάν μιά ἐκτίναξι καί ἀναπήδησι· ἀναφέρεται ἐπίσης στή μεγάλη ταχύτητα τῶν ἡλιακῶν ἀκτίνων, τή δύναμι καί τήν ἱκανότητά τους νά διεισδύουν παντοῦ, σέ ὅλα τά ἀντικείμενα. Τό “ἐκπορεύεται ἐκ παστοῦ αὐτοῦ “ δέν σημαίνει, πάντοτε κατά τό Γαλιλαῖο, τόν ἥλιο· δέν ὑπονοεῖται ἐδῶ τό ἡλιακό σῶμα, ἀλλά τό ἡλιακό φῶς, τοῦ ὁποίου ὁ ἥλιος εἶναι ἀποθήκη...”(Ἐπιστολή Γαλιλαίου πρός τόν Piero Dini, 23/3/1615, στό: R. Hooykaas, Religion and the Rise of Modern Science, σ. 125-126)»(ΒΝ, 148).
• Ἀκτῖνες ἡλίου: «Οὔπω δέ ἡλίου βολαί κατεσπείροντο…»(Γ´ Μακ 5, 26).
• Ἰδού καί κάτι πού ἀποδίδεται στόν ἱ. Χρυσόστομο: «Θέλεις νά δῆς μέ ποιό τρόπο κοιτάζει ὁ εὐσεβής καί θαυμάζει τό κάλλος καί κρατάει τήν προσκύνησι γιά τόν Κτίστη; Λέει κάποιος ἀπό τούς σοφούς, ἐννοῶ τούς σοφούς κατά τήν εὐσέβεια· “Ἥλιος ἐκλάμπων ἐν ὑψίστοις Κυρίου, σκεῦος θαυμαστόν, ἔργον ἰσχυρόν· ἀκτῖνας πυροειδεῖς ἐκφυσῶν (: ἐκπέμπων), καταλάμπων τόν οὐρανόν”(πρβλ. ΣΣειρ 50, 7). Καί τί συνάπτει; “Μέγας ὁ Κύριος ὁ ποιήσας αὐτόν”(πρβλ. ΣΣειρ 43, 5). Καί τό κάλλος ἐκήρυξε καί τόν τεχνίτη δέν ἔκρυψε»(ΡG 59, 630).
• Γράφει ὁ Ἅγ. Ἀμβρόσιος: «“Συναχθήτω τό ὕδωρ εἰς συναγωγήν μίαν καί ὀφθήτω ἡ ξηρά”(Γεν 1, 9). «Συγχρόνως παρατηρήθηκε (γιά νά μή φαίνεται ὅτι μᾶλλον ἀπό τόν ἥλιο, παρά ἀπό τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ ξηράνθηκε) ὅτι ἡ ξηρά δημιουργήθηκε πρίν δημιουργηθῆ ὁ ἥλιος»(Α, 87).
° Ἀκόμα: «Πρίν δημιουργηθῆ ὁ φωστήρας τοῦ ἡλίου, ἄς γεννηθῆ ἡ χλόη... Νεώτερος εἶναι ἀπό τή χλόη, νεώτερος ἀπό τό χόρτο»(Α, 94).
• «Ἐκ στόματος νηπίων»:
«—Πότε ἄρχισε ὁ ἥλιος;
—Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἄρχισαν νά ζοῦν.
—Ποιός τόν ἔφτιαξε;
—Ὁ Θεός (Συνομιλία μέ τό γυιό μου, 1985).
Ἔκανα αὐτές τίς ἐρωτήσεις στό μικρό μου γυιό μία ἑβδομάδα πρίν τά πέμπτα του γενέθλια»(R, 21).
• Ἰδού καί μιά ἀφελότητα: «Ὁ Humboldt παραθέτει ἕνα ἀνέκδοτο, στό ὁποῖο ἕνας ἄνδρας κατώτερης κοινωνικῆς τάξεως, ἀκούγοντας μιά συζήτησι φοιτητῶν τῆς ἀστρονομίας γιά τά ἀστέρια, ἔθεσε τήν ἐρώτησι: “Καταλαβαίνω, ὅτι ὁ ἄνθρωπος κατάφερε μέ τή βοήθεια ὅλων τῶν δυνατῶν μηχανημάτων νά μετρήση τήν ἀπόστασι τῆς γῆς ἀπ’ τά μακρυνότερα ἀστέρια καί νά ἐξακριβώση τή θέσι τους καί τήν κίνησί τους. Ἀλλά θά ἤθελα νά ξέρω, πῶς ἔμαθαν τά ὀνόματα τῶν ἀστεριῶν;”. Πίστευε ὅτι τά ὀνόματα τῶν ἀστεριῶν μαθαίνονται μόνο ἀπό αὐτά τά ἴδια»(V, 375).

*Οι συντομογραφίες (βιβλιογραφία) βρίσκονται στο βιβλίο.

Από το βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, ΒΙΒΛΟΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΙ, Περί Ἐξελίξεως 2, ΕΚΔ. ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ (6978461846), Σταμάτα 2014

Πηγή:

God and Science - Orthodoxy / Θεός και Επιστήμη - Ορθοδοξία

[Α.Γ.]

Ἀπό τό νέο ἀντιεξελικτικό βιβλίο
τοῦ Ἀρχίμ. Ἰωάννου Κωστωφ, Φυσικού (6978461846)
ΒΙΒΛΟΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ
Περί Ἐξελίξεως 2
ΕΚΔ. ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Σταμάτα 2014

***

ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ
Στό Κεφάλαιο αὐτό (βλ. καί τό πρῶτο Κεφάλαιο τοῦ ἔργου μας Συμβολή στήν Τελετή Λήξεως τῆς Θεωρίας τῆς Ἐξελίξεως), θά παραθέσουμε στοιχεῖα, γραμμένα ἀπό ἀνθρώπους κάθε ἄλλο παρά συνειδητούς Χριστιανούς, πού τονίζουν τήν ταυτοχρονικότητα ἀνθρώπου (ὀστῶν του καί τεχνέργων του) μέ περιβάλλον ἑκατομμυρίων ἐτῶν. Συμπέρασμα: Ἤ τά ἑκατομμύρια ἔτη εἶναι πομφόλυγες καί παραμένουμε στά λίγες χιλιάδες χρόνια τῆς Βίβλου (ἧττα τῶν ἐξελικτικῶν) ἤ ὁ ἄνθρωπος εἶναι πολλῶν ἑκατομμυρίων ἐτῶν, πρᾶγμα, ὅμως, πού δέν τό δέχονται οἱ ἐξελικτικοί (καί πάλι ἧττα τους). Ποιός βγαίνει νικητής γιά μιά ἀκόμα φορά; Ἄς ἀπαντήσουν οἱ ἐξ ἡμῶν φιλοεξελικτικοί.
Ἐρχόμασθε, τώρα, στά στοιχεῖα. Γράφει ὁ Θωμᾶς Μαστακούρης, στό μή χριστιανικό περιοδικό Τρίτο Μάτι: «Ἕνα στρογγυλό ἀντικείμενο, πού ἔμοιαζε μέ νόμισμα (2) καί εἶχε πάνω του τό σχέδιο τῆς φωτογραφίας, βρέθηκε στή διάρκεια τοῦ ἀνοίγματος ἑνός πηγαδιοῦ, στό Λόουν Ρίτζ τοῦ Illinois τῶν Η.Π.Α.. Βρέθηκε σέ βάθος 30 περίπου μέτρων, μέσα σ᾽ ἕνα πέτρωμα, τό ὁποῖο, σύμφωνα μέ τή Γεωλογική Ὑπηρεσία τῆς Πολιτείας τοῦ Illinois, ἔχει ἡλικία ἀπό 200.000 ὥς 400.000 χρόνια! Πῶς ἐξηγεῖται ἡ ὕπαρξί του, ὅταν τά πρῶτα νομίσματα δέν ἐμφανίζωνται στήν “ἐπίσημη” Ἰστορία παρά μόνο πρίν ἀπό τρεῖς χιλιάδες χρόνια;
Τό 1913, ὁ καθηγητής Χάνς Ρέκ, ἀρχαιολόγος στό Παν/μιο τοῦ Βερολίνου, ἀνακάλυψε ἕνα ὁλόκληρο ἀνθρώπινο σκελετό κατά τίς ἀνασκαφές του στό φαράγγι Ὀλντουβάι τῆς Τασμανίας, ἡ ὁποία τότε ἀποτελοῦσε ἀποικία τῶν Γερμανῶν. Τά ἀνθρώπινα λείψανα —τό κρανίο ἀπ᾽ τά ὁποῖα φαίνεται στή φωτογραφία (3)— ὅταν ἀνακαλύφθηκαν, ἦταν ἕνα μέ τό πέτρωμα καί οἱ ἀρχαιολόγοι ἀναγκάσθηκαν νά χρησιμοποιήσουν καλέμια, γιά νά τό ἀποσπάσουν. Τό περίεργο; Ὁ ἀνθρώπινος σκελετός δέν ἔφερε τά χαρακτηριστικά τῶν “προγόνων” τοῦ εἴδους μας, ἀλλά ἦταν ἐντελῶς ὅμοιος μ᾽ αὐτούς τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων. Ὅμως τό πέτρωμα, στό ὁποῖο βρέθηκε, εἶχε ἡλικία 1.000.000 ἐτῶν!
Ἄλλη ἐξίσου ἐντυπωσιακή περίπτωσι ἀποτελεῖ τό “σύγχρονο” αὐτό κρανίο (4), πού βρέθηκε τό 1896 ἀπό ἐργάτες πού ἔσκαβαν μιά ἀποβάθρα στό Βuenos Αires καί θά νόμιζε κανείς ὅτι ἀνῆκε σ᾽ ἕνα σύγχρονο ἄνθρωπο, ἀφοῦ φέρει ὅλα τά χαρακτηριστικά τῆς ἐξελίξεως τοῦ εἴδους μας μέχρι σήμερα, ὅπως τά δέχεται ἡ ἐπιστήμη. Τό πέτρωμα, ὅμως, μέσα στό ὁποῖο ἀνακαλύφθηκε ἔχει ἡλικία τουλάχιστον 1.000.000 ἐτῶν!
Ἕνα μικρό ἀνθρώπινο εἰδώλιο (5) πλασμένο ἀπό πηλό, τό ὁποῖο ἀνακαλύφθηκε τό 1889 στή Νάμπα τῆς πολιτείας Ιdaho τῶν Η.Π.Α., βρέθηκε κατά τή διάνοιξι ἑνός πηγαδιοῦ ἑκατό μέτρων καί χρονολογεῖται στήν Πλειστόκαινο Περίοδο, κάπου 2.000.000 χρόνια πρίν. Ἔχει ὕψος μικρότερο ἀπό πέντε ἑκατοστά καί παριστάνει γυναῖκα! Οἱ ἐσοχές τῆς ἐπιφανείας του ἔχουν ἐπάνω τους ἴχνη ἀνύδρου ὀξειδίου τοῦ σιδήρου, δεῖγμα τῆς μεγάλης παλαιότητός του, πρᾶγμα πού ταυτόχρονα ἀποκλείει κάθε περίπτωσι ἀπάτης.
Σέ μιά ἀναφορά του πρός τό “Βρεταννικό Σύλλογο γιά τήν Προώθησι τῆς Ἐπιστήμης”, τό 1881, ὁ Χ. Στόουπς, μέλος τῆς Γεωλογικῆς Ἑταιρείας, περιέγραφε ἕνα κέλυφος, στήν ἐπιφάνεια τοῦ ὁποίου ἦταν χαραγμένο κακότεχνα ἕνα ἀνθρώπινο πρόσωπο. Τό κέλυφος (6) εἶχε βρεθῆ στήν περιοχή Red Crag (Κόκκινος Βράχος), τά πετρώματα τοῦ ὁποίου χρονολογοῦνται στά τέλη τῆς Πλειοκαίνου Περιόδου, δηλ. περίπου 2.000.000 ὥς 2.500.000 χρόνια πρίν! Ἄς μήν ξεχνᾶμε πώς, σύμφωνα μέ τήν παγιωμένη ἀντίληψι τῶν ἀρχαιολόγων, ἀνθρώπινα ἔργα τέχνης, ἔστω καί τόσο ἄκομψα, παρουσιάζονται μόνο πρός τά τέλη τῆς Πλειστοκαίνου περιόδου, δηλ. μόλις 30.000 χρόνια πρίν.
Τό σύγχρονο αὐτό ἀνθρώπινο κρανίο (7) βρέθηκε τό 1860 στούς πρόποδες τοῦ λόφου Cole di Vento (Λόφος τοῦ Ἀνέμου), δέκα περίπου χιλιόμετρα νοτιοανατολικά τῆς Brescia, ἀπ᾽ τόν καθηγητή Giuseppe Ragazzoni, γεωλόγο καί καθηγητή στό ἐκεῖ Τεχνικό Ἰνστιτοῦτο. Ὁ καθηγητής εἶχε πάει ἐκεῖ, γιά νά συγκεντρώση ἀπολιθώματα ἀπό πετρώματα τῆς Πλειοκαίνου Περιόδου. Οἱ ἐπιστήμονες ὑπολογίζουν πώς τό κρανίο αὐτό θά ἔπρεπε νά ἔχη ἡλικία 3-4 ἑκατομμυρίων ἐτῶν, δηλ. τουλάχιστον 2 ἑκατομμύρια χρόνια πρίν τή σημερινά ἀποδεκτή περίοδο ἐμφανίσεως τοῦ ἀνθρώπου!»(περ. Τμ, τεῦχ. 84, 62· βλ. καί: ΚΝ, 105). σκίτσο Τ.ΜΑΤΙ84-63 (στό ΓΕΝ).
° Συνεχίζει: «Τό 1877, ἡ ἑταιρεία δημοσίων ἔργων Μοντεζούμα ἄνοιγε μιά σήραγγα κάτω ἀπ᾽ τήν πετρωμένη λάβα τοῦ ὄρους Τέιμπλ, στήν κομητεία Τουολούμν τῆς Καλιφόρνια. Σέ μιά ἀπόστασι πεντακοσίων περίπου μέτρων ἀπ᾽ τό στόμιο τῆς σήραγγας, ὁ Τ. Νίλ, ἐπιστάτης τῆς ἑταιρείας, ἀνακάλυψε ὁρισμένες πέτρινες αἰχμές δοράτων μέ μῆκος περίπου 30cm. Ἐκεῖ κοντά ἀνακάλυψε κι ἄλλα ἀνθρώπινα κατασκευάσματα, ὅπως ἕνα μεγάλο καί καλοσχηματισμένο πέτρινο γουδί (9) μέ τό γουδοχέρι του. Ὁ Νίλ δήλωνε πώς σέ τέτοιο βάθος κάτω ἀπ᾽ τήν ἐπιφάνεια καί μέσα στό στερεό πέτρωμα, τά ἀντικείμενα αὐτά θά πρέπη νά προϋπῆρχαν μέσα στό σαθρό πέτρωμα, πρίν ἡ λάβα στερεοποιηθῆ ἀπό πάνω του. Τό σημεῖο, στό ὁποῖο βρέθηκαν τά ἀντικείμενα, τούς δίνει μιά χρονολογία 30-55 ἑκατομμυρίων ἐτῶν!»(περ. Τμ, τεῦχ. 84, 64· βλ. καί: περ. Ng, Ἰν 1999, 18). Σκίτσο Τ.ΜΑΤΙ84-64 (στο ΓΕΝ).
° Γράφει, ἀκόμα: «Οἱ ἐρευνητές Ντρουέ καί Σαλφατί ἀνήγγειλαν τό 1968 τήν ἀνακάλυψι μεταλλικῶν κυλίνδρων διαφόρων μεγεθῶν (11) μέσα σέ πετρώματα στεατίτη τῆς Κρητιδικῆς περιόδου, στό Σέν Ζάν ντέ Λιβέτ τῆς Γαλλίας. Τά πετρώματα ὑπολογίζεται πώς ἔχουν ἡλικία τουλάχιστον 65 ἑκατομμυρίων ἐτῶν καί ἀπ᾽ τή μορφή τους ἀποκλείεται νά ὀφείλωνται σέ κάποιο “καπρίτσιο” τῆς φύσεως!
Ἕνα ἀπ᾽ τά πιό ἐκπληκτικά “παλαιο-ἀρχαιολογικά” εὑρήματα εἶναι καί τό ἀπολιθωμένο ἀποτύπωμα ἑνός παπουτσιοῦ(!), τό ὁποῖο πιθανολογεῖται ὅτι ἔχει ἡλικία ἀπό 200 ὥς 250 ἑκατομμύρια χρόνια. Ἡ ἀναφορά γίνεται στό τεῦχος τῆς 8ης Ὀκτωβρίου 1922 τοῦ ἑβδομαδιαίου περιοδικοῦ Νew Υork Sunday Αmerican, ὑπογεγγραμένη ἀπό κάποιον δρ. Μπαλού. Σύμφωνα μέ τό ἄρθρο, ὁ διακεκριμένος μηχανικός καί γεωλόγος Τζόν Ράιντ ἔψαχνε γιά ἀπολιθώματα στήν ἔρημο τῆς Νεβάδα, ὅταν ξαφνικά ἀνακάλυψε πάνω σ᾽ ἕνα βράχο τό ἀπολιθωμένο ἀποτύπωμα ἑνός ἀνθρωπίνου ποδιοῦ, ἤ μᾶλλον τῆς σόλας ἑνός παπουτσιοῦ (12)!
Ὅπως φαίνεται καί στή φωτογραφία, τό μπροστινό μέρος του ἔλειπε, ἀλλά ὑπῆρχε τό μισό καί παραπάνω πίσω μέρος του. Στή φωτογραφία διακρίνεται καθαρά ἡ ραφή πού ἕνωνε τή σόλα μέ τό ὑπόλοιπο παπούτσι ἤ σανδάλι, καθώς καί μία ἄλλη μικρότερη ραφή, στό περίγραμμα τοῦ ἀποτυπώματος. Ἡ τρύπα πού διακρίνεται στό πίσω μέρος τοῦ ἀποτυπώματος θά ἦταν φυσικό νά γίνη ἀπ᾽ τή συνεχῆ πίεσι τοῦ κοκκάλου τῆς φτέρνας. Ἄν καί κάποιος δύσπιστος θά μποροῦσε νά ὑποστηρίξη πώς πρόκειται ἁπλῶς γιά τό ἀπολίθωμα κάποιου παράξενου φύλλου, τό ἄρθρο ὑποστήριζε πώς ὁ Ράιντ ἔστειλε τό δεῖγμα σ᾽ ἕνα εἰδικό φωτογράφο κι ἕνα χημικό τοῦ Ἰνστιτούτου Rockefeller. Ὁ φωτογράφος φωτογράφισε τό δεῖγμα καί στή συνέχεια μεγέθυνε τή φωτογραφία εἴκοσι φορές, ἀποκαλύπτοντας τίς λεπτομέρειες τῆς ὄντως ραφῆς τοῦ παπουτσιοῦ! Οἱ ἀναλύσεις ἀπέδειξαν πώς τό ἀποτύπωμα εἶχε πράγματι περάσει τή διαδικασία τῆς ἀπολιθώσεως κατά τή διάρκεια τῆς τριασικῆς περιόδου.
Σήμερα, τό πέτρωμα στό ὁποῖο βρέθηκε τό ἀποτύπωμα ὑπολογίζεται πώς ἔχει ἡλικία ἀπό 215 ὥς 250 ἑκατομμύρια χρόνια, δηλ. προέρχεται ἀπ᾽ τήν ἐποχή τῶν πρώτων δεινοσαύρων!»(στό: περ. Τμ, τεῦχ. 84, 64· βλ. καί: BH, 135). Σκίτσο Τ.ΜΑΤΙ84-64 (στο ΓΕΝ).

* * *

Γράφει, ἀκόμα, ὁ Θ. Μαστακούρης: «Στό φύλλο τῆς 22ας Ἰουνίου 1844, ἕνα ἄρθρο τῆς London Τimes ἀνέφερε: “Πρίν ἀπό μερικές μέρες, κάποιοι ἐργάτες στό λατομεῖο κοντά στό Τουΐντ, ἕνα τέταρτο τοῦ μιλίου κάτω ἀπ᾽ τό μύλο τοῦ Ράδερφορντ, ἀνακάλυψαν μιά χρυσή κλωστή μέσα στό βράχο καί σέ βάθος ὀκτώ ποδῶν!”.
Τό θέμα συνέχισε νά ἀπασχολῆ “ὑπόγεια” τούς ἐπιστήμονες μέχρι καί τό 1985, ὁπότε μιά ἔρευνα τοῦ δρ. Ἄ. Μέντ, τῆς Βρεταννικῆς Γεωλογικῆς Ὑπηρεσίας, ἀποκάλυψε πώς τό πέτρωμα ἐκεῖνο ἀνήκει στήν πρώιμη Λιθανθρακοφόρο περίοδο, κάπου ἀνάμεσα στά 320 καί 360 ἑκατομμύρια χρόνια πρίν...
Τό φύλλο τῆς 11ης Ἰουνίου 1891 τῆς ἀμερικανικῆς ἐφημερίδος Τhe Μorrisonville Τimes εἶχε ἕνα πολύ περίεργο ἄρθρο: “Ἡ κυρία Σ. Κάλπ ἀνακάλυψε τήν προηγούμενη Τρίτη τό πρωΐ ἕνα πολύ παράξενο εὕρημα. Καθώς ἔσπαγε ἕνα βῶλο κάρβουνο γιά τή σόμπα της, ἀνακάλυψε στό ἐσωτερικό του μιά μικρή χρυσή ἁλυσίδα μέ μῆκος κάπου δέκα ἴντσες, φτιαγμένη μέ παράξενη καί ἀρχαία τεχνοτροπία. Στήν ἀρχή ἡ κυρία Κάλπ σκέφθηκε πώς ἡ ἁλυσίδα εἶχε πέσει κατά τύχη μέσα στά κάρβουνα, ἀλλά, καθώς ἔσκυψε νά τή σηκώση, ἀνακάλυψε πώς οἱ δύο ἄκρες της ἦταν ἀκόμα κολλημένες στά δύο ξεχωριστά κομμάτια τοῦ κάρβουνου. Ὁ σβῶλος τοῦ κάρβουνου, μέσα στόν ὁποῖο βρέθηκε ἡ ἁλυσίδα, θεωρεῖται πώς προέρχεται ἀπ᾽ τά ὀρυχεῖα τοῦ Τέιλορβιλ ἤ τοῦ Πανά (νότιο Illinois) καί τό μυστήριο κόβει τήν ἀνάσα, ὅταν ἀναλογισθῆ κανείς πόσοι αἰῶνες ἔχουν περάσει ἀπ᾽ τή στιγμή κατά τήν ὁποία τά πρῶτα στρώματα τοῦ ἄνθρακος ἄρχισαν νά καλύπτουν τούς χρυσούς κρίκους. Ἡ ἁλυσίδα εἶναι ἀπό χρυσό ὀκτώ καρατίων καί ζυγίζει ὀκτώ δεκάρες (12 γραμμάρια)!”.
Σίγουρα ὁ δημοσιογράφος δέν θά μποροῦσε νά φαντασθῆ πραγματικά πόσοι ἦταν αὐτοί οἱ αἰῶνες! Ἡ Γεωλογική Ὑπηρεσία τῆς Πολιτείας τοῦ Illinois δήλωσε πώς τό λιθανθρακοφόρο στρῶμα, μέσα στό ὁποῖο βρέθηκε ἡ ἁλυσίδα, εἶχε ἡλικία 260-320 ἑκατομμυρίων ἐτῶν!
Τό φύλλο τῆς 2ας Ἀπριλίου 1897 τῆς ἐφημερίδος Daily Νews of Οmaha, τῆς πολιτείας τῶν ΗΠΑ Nebraska, εἶχε τόν τίτλο “Σκαλιστή Πέτρα Θαμμένη σέ Ὀρυχεῖο”. Σύμφωνα μέ τό ἄρθρο, ἕνας ἀπ᾽ τούς ἐργάτες λιγνιτωρυχείου κοντά στό Webster City τῆς Iowa, ἀνακάλυψε σέ βάθος 40 περίπου μέτρων μιά πολύ παράξενη πέτρα. Εἶχε σκοῦρο γκρίζο χρῶμα, μῆκος γύρω στά ἑξῆντα ἑκατοστά, πλάτος τριάντα καί πάχος δέκα. Πάνω στήν πολύ σκληρή ἐπιφάνεια τῆς πέτρας ἦταν χαραγμένες διαγώνιες γραμμές πού σχημάτιζαν τέλειους ρόμβους. Στό κέντρο τοῦ κάθε ρόμβου ὑπῆρχε ἡ ἀναπαράστασι ἑνός γέροντα μέ μιά περίεργη ἐσοχή στό μέτωπο. Ὅλα τά πρόσωπα ἐκτός ἀπό δύο ἦταν στραμμένα πρός τά δεξιά.
Δυστυχῶς, τό ἄρθρο δέν συνοδευόταν ἀπό φωτογραφία πού νά ἐπιβεβαιώνη τό εὕρημα. Ὡστόσο, τό λιθανθρακοφόρο στρῶμα, μέσα στό ὁποῖο βρέθηκε ἡ σκαλιστή πέτρα, ἔχει κι αὐτό, σύμφωνα μέ τούς γεωλόγους, ἡλικία 260-320 ἑκατομμυρίων ἐτῶν!
Στίς 27 Νοεμβρίου 1948, ὁ Φράνκ Κένγουντ ἰσχυρίσθηκε πώς ἀνακάλυψε ἕνα ἄλλο περίεργο εὕρημα μέσα σ᾽ ἕνα μεγάλο κομμάτι λιγνίτη. Ὁ Κένγουντ ἐργαζόταν τό 1912 στό Δημοτικό Ἐργοστάσιο Ἠλεκτρισμοῦ τῆς πόλεως Τόμας τῆς Oklahoma, τό ὁποῖο λειτουργοῦσε μέ λιγνίτη. Ἕνας σβῶλος λιγνίτη ἦταν πολύ μεγάλος καί ὁ ἐργάτης ἀποφάσισε νά τόν σπάση μέ μιά βαριοπούλα. Πρός μεγάλη του ἔκπληξι, στό ἐσωτερικό του ἀνακάλυψε ἕνα σιδερένιο τσουκάλι, τό ἀποτύπωμα τοῦ ὁποίου ἔμεινε στό ἐσωτερικό τοῦ σβώλου. Ἡ πηγή τοῦ λιγνίτη ἦταν τά λιγνιτωρυχεῖα τοῦ Wilberton τῆς Oklahoma. Σύμφωνα μέ τή Γεωλογική Ὑπηρεσία τῆς Oklahoma, ὁ λιγνίτης τῆς περιοχῆς ἔχει ἡλικία περίπου 312 ἑκατομμυρίων ἐτῶν!
Ὁ Γ. Μακόρμικ ἀπ᾽ τό Abilene τοῦ Texas μίλησε γιά τήν ἐμπειρία τοῦ παπποῦ του, τοῦ Ἄτλας Ἄλμον Μάθις, ὅταν αὐτός ἐργαζόταν τό 1928 σ᾽ ἕνα λιγνιτωρυχεῖο κοντά στό Heavener τῆς Oklahoma. Τό ὀρυχεῖο βρισκόταν σέ βάθος τουλάχιστον δύο μιλίων κάτω ἀπ᾽ τό ἔδαφος. Ἡ ἑταιρεία κατέβαζε τούς ἐργάτες μέ ἀνελκυστῆρα, καί τούς ἔστελνε ἀέρα μέ ἀντλίες.
Κάποιο ἀπόγευμα, ὁ Μάθις χρησιμοποίησε ἐκρηκτικά, γιά ν᾽ ἀποσπάση κομμάτια λιγνίτη στό “δωμάτιο 24”, ὅπως ὀνόμαζαν ἐκείνη τήν περιοχή. Τό ἑπόμενο πρωΐ, ἀνακάλυψε ἀρκετές πλίθες ἀπό τσιμέντο. Οἱ πλίθες αὐτές ἦταν κανονικοί κύβοι μέ πλευρά 30cm καί ἦταν τόσο γυαλισμένοι ἐξωτερικά, ὥστε καί οἱ ἕξι ἐπιφάνειές τους θά μποροῦσαν νά χρησιμεύσουν γιά καθρέπτες! Ὡστόσο, ὅταν ὁ Μάθις ἔσπασε ἕνα ἀπ᾽ αὐτούς μέ τήν ἀξίνα του, ἀνακάλυψε πώς τό ἐσωτερικό του ἦταν κοινό τσιμέντο.
Σύμφωνα μέ τόν Μάθις, ἡ ὀροφή τοῦ “δωματίου” κατέρρευσε τήν ὥρα κατά τήν ὁποία προσπαθοῦσε νά τή στηρίξη μέ ξύλινα δοκάρια καί παραλίγο νά τόν σκοτώση. Ὅταν τά μπάζα κατακάθισαν, ἀποκάλυψαν ἕνα συμπαγῆ τοῖχο φτιαγμένο ἀπ᾽ τό ἴδιο δομικό ὑλικό, δηλ. τούς παράξενους γυαλισμένους κύβους. Ὁ τοῖχος θά πρέπη νά συνεχιζόταν γιά ἀρκετή ἀπόστασι, ἀφοῦ κάποιος ἄλλος ἐργάτης ἀνακάλυψε ἕνα δεύτερο τμῆμα του κάπου πενῆντα μέτρα πιό μακρυά. Ὁ λιγνίτης τοῦ ὀρυχείου εἶχε σχηματισθῆ κατά τή Λιθανθρακοφόρο περίοδο, δηλ. εἶχε ἡλικία τουλάχιστον 285 ἑκατομμυρίων ἐτῶν. “Ὁ Μάθις δήλωσε πώς, μόλις οἱ ὑπεύθυνοι τῆς ἑταιρείας ἔμαθαν γιά τήν ἀνακάλυψι, ἔβγαλαν ὅλους τούς ἐργάτες στήν ἐπιφάνεια καί τούς ἀπαγόρευσαν νά μιλήσουν γιά ὅσα εἶχαν δεῖ...”.
Τό 1844, ὁ sir David Βrewster ἀνέφερε πώς ἀνακαλύφθηκε ἕνα καρφί μέσα σ᾽ ἕνα κομμάτι ψαμμίτη, ἀπ᾽ τό ὀρυχεῖο Κίνγκουντι τῆς βόρειας Ἀγγλίας. Τό πέτρωμα τοῦ ψαμμίτη στήν περιοχή, σύμφωνα μέ τή Βρεταννική Γεωλογική Ὑπηρεσία, ἔχει ἡλικία ἀπό 360 ὥς 410 ἑκατομμύρια χρόνια. Ὁ Βrewster, ὁ ὁποῖος ἀνέφερε τό εὕρημα στό Βρεταννικό Σύνδεσμο γιά τήν Ἐξέλιξι τῆς Ἐπιστήμης, ἰσχυρίζεται πώς τό κομμάτι τοῦ πετρώματος, μέσα στό ὁποῖο βρέθηκε τό καρφί, εἶχε πάχος ἐννέα ἰντσῶν, καί μόνο ἡ μύτη του προεξεῖχε, ἐντελῶς φαγωμένη ἀπ᾽ τή σκουριά. Τό γεγονός πώς ὁλόκληρο τό κεφάλι τοῦ καρφιοῦ ἦταν θαμμένο μέσα στό πέτρωμα, ἀπέκλειε τήν περίπτωσι κάποιος νά τό εἶχε καρφώσει στήν πέτρα ἀργότερα.
Τό 1968, ὁ William Meister, ἐρασιτέχνης συλλέκτης ἀπολιθωμένων τριλοβιτῶν (οἱ τριλοβίτες εἶναι ἕνα ἀπ᾽ τά ἀρχαιότερα ζῶα πού ἔζησαν ποτέ πάνω στή Γῆ καί σύμφωνα μέ μερικούς ἐπιστήμονες πιθανῶς ἦταν οἱ πρόγονοι τῶν σημερινῶν ἀραχνῶν καί σκορπιῶν), ἀνακάλυψε ἕνα ἀποτύπωμα παπουτσιοῦ στήν τοποθεσία Γουΐλερ Σέιλ, κοντά στό Antelope Springs τῆς Utah, μέσα σ᾽ ἕνα κομμάτι σχιστολίθου (13). Τό ἀποτύπωμα μοιάζει νά ἔχη γίνει ἀπό δεξί πόδι, καί τό σημεῖο τῆς φτέρνας ἦταν ἀποτυπωμένο λίγο πιό βαθειά ἀπ᾽ τό ἴχνος τοῦ ὑπολοίπου πέλματος. Ὁ σχιστόλιθος καί τ᾽ ἀπολιθώματα τῶν τριλοβιτῶν ἔχουν ἡλικία ἀπό 500 ὥς 590 ἑκατομμύρια χρόνια, προέρχονται δηλ. ἀπ᾽ τήν ἐποχή ὅπου οἱ μόνες πρωτόγονες μορφές ζωῆς ὑπῆρχαν στό νερό, ἐνῶ ἡ ξηρά ἦταν ἐντελῶς γυμνή. Τό τοπίο, στό ὁποῖο περπάτησε ὁ ἄγνωστος διαβάτης, θά πρέπη νά ἦταν πράγματι ἐρημικό.
Τίς τελευταῖες δεκαετίες, στά μεταλλεῖα τῆς Νότιας Ἀφρικῆς ἔχουν ἀνακαλυφθῆ ἑκατοντάδες μεταλλικές σφαῖρες μέσα σ᾽ ἕνα ὀρυκτό πού ὀνομάζεται πυροφυλίτης. Ὁ πυροφυλίτης εἶναι ἕνα πολύ μαλακό ἱζηματογενές πέτρωμα, τό ὁποῖο σχηματίσθηκε πρίν ἀπό 2,8 δισεκατομμύρια χρόνια, ὅταν δηλ. τά μόνα εἴδη ζωῆς πάνω στή Γῆ ἦταν ἁπλοί, μονοκύτταροι ὀργανισμοί. Οἱ σφαῖρες ἔχουν ἀνακαλυφθῆ στά ὀρυχεῖα τοῦ Ὄτοσνταλ, στό δυτικό Τράνσβααλ, καί, τουλάχιστον, μιά ἀπ᾽ αὐτές ἔχει χαραγμένες ἐπάνω της τρεῖς παράλληλες γραμμές, ὅπως φαίνεται καί στή φωτογραφία. Σύμφωνα μέ τό Ralph Μarx, διευθυντή τοῦ μουσείου τοῦ Κλέρκστροπ τῆς Νότιας Ἀφρικῆς, οἱ σφαῖρες εἶναι τόσο τέλειες, ὥστε μοιάζουν κατασκευασμένες ἀπό ἀνθρώπινο χέρι, ἄν καί τοῦ εἶναι ἀδύνατον νά φαντασθῆ ποιός τίς κατασκεύασε σχεδόν τρία δισεκατομμύρια χρόνια πρίν τήν ἐμφάνισι τοῦ ἀνθρώπου πάνω στή Γῆ»(στό: περ. Τμ, τεῦχ. 84, 65· βλ. καί: ΦΑ, 108· WC, 72· περ. Αε, Μά ᾽81, 15· WI, 156, 196, 223· πρβλ.: BH, 131). Σκίτσο Τ.ΜΑΤΙ84-66 (στο ΓΕΝ).
• Ὁ Colin Wilson σημειώνει: Ὁ Velikovsky «ἀναφέρει ὅτι, τό 1889, κατά τή διάρκεια ἐξορύξεως ἑνός ἀρτεσιανοῦ φρέατος στή Νάμπα τοῦ Ἀϊντάχο, βρέθηκε ἕνα ἀγαλματίδιο ἀπό ψημένο πηλό σέ βάθος 96 μέτρων μέσα στή λάβα. Ἡ πρόθεσί του εἶναι νά ἀποδείξη ὅτι ἡ ροή τῆς λάβας σημειώθηκε τίς τελευταῖες λίγες χιλιάδες χρόνια (δηλαδή τό 1.500 π.Χ.). Ὅμως τά στοιχεῖα μποροῦν ἐπίσης νά ἀνασκευασθοῦν, ὥστε νά ὑποστηρίξουν τήν ἄποψι πώς ἡ ἀνθρώπινη φυλή —καί ὁ “πολιτισμός”— ἴσως εἶναι πολύ παλιότερα ἀπ᾽ ὅσο νομίζουμε. Στήν πραγματικότητα, ἕνα σημαντικό βιβλίο μέ τίτλο Forbidden Αrchaeology τῶν Μichael Α. Cremo καί Richard L. Τhompson… κάνει ἀκριβῶς αὐτό, ἰσχυριζόμενο ὅτι τό ἀγαλματίδιο τῆς Νάμπα βρέθηκε σέ στρῶμα πού ἀντιστοιχεῖ στό τέλος τῆς Πλειοκαίνου καί στίς ἀρχές τῆς Πλειστοκαίνου, δηλαδή πρίν ἀπό περίπου δύο ἑκατομμύρια χρόνια»(WI, 156).

* * *

Σημειώνει καί ὁ Peter Kolosimo: «Μόνο πρίν ἀπό λίγα χρόνια, οἱ ἐπίσημοι ἐπιστήμονες ἀπέρριπταν ὡς παιδιάστικη φαντασία τήν ἰδέα ὅτι ἀνθρώπινα ὄντα πολεμοῦσαν μιά φορά μέ “δράκοντες τῆς ἀρχέγονης ἐποχῆς”, ἐφόσον ὑποστήριζαν ὅτι τά προϊστορικά τέρατα εἶχαν ἐξαφανισθῆ πολύ καιρό προτοῦ ὑπάρξουν οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι. Ἀλλά κατά τίς προηγούμενες λίγες δεκαετίες, αὐτή ἡ ἄποψι δέχθηκε τό ἕνα κτύπημα μετά τό ἄλλο μέ τήν ἀνακάλυψι, ἰδιαίτερα στή νότια Ἀμερική, ξυστῶν παραστάσεων σέ βράχους καί ἀπολιθωμάτων πού μᾶς λένε μιά πολύ διαφορετική ἱστορία. Ἀρκεῖ ν’ ἀναφέρουμε ἐδῶ μόνο τίς ἀνασκαφές στή Λαγκόα Σάντα καί σέ ἄλλα μέρη τῆς βραζιλιάνικης πολιτείας τοῦ Μίνας Ζεράις, πού ἔφεραν στό φῶς ἀνθρώπινους σκελετούς πού ἦταν θαμμένοι κάτω ἀπό τά ὀστά τοξοδόντων (ἕνα ὁπληφόρο θηλαστικό πλάσμα μήκους 9 ποδῶν περίπου [2.75 μέτρα]), μεγαθηρίων (ἕνα πελώριο βραδυκίνητο ζῶο, μήκους 20 ποδῶν περίπου [6 μέτρα]) καί δεινοσαύρων»(KP, 19).
• Διαβάζουμε: «Στή Νότια Ἀμερική, ὁ Γάλλος καθηγητής Ντενί Σωρά ἀναγνώρισε μερικά κεφάλια ζώων στό ἡμερολόγιο τοῦ Τιαουανάκο καί ἀποφάνθηκε πώς ἀνήκουν σέ τοξόδοντες, πού ζήσανε κατά τήν Τριτογενῆ Περίοδο, πρίν δηλαδή ἀπό πολλά ἑκατομμύρια χρόνια (Ντενί Σωρά, Ἡ Ἀτλαντίδα καί ἡ Βασιλεία τῶν Γιγάντων, 1968). Ὁ Ἀμερικανός συγγραφέας καί ἀρχαιολόγος Α. Βέριλ ἰσχυρίζεται ὅτι, πάνω σέ κάτι κεραμικά τοῦ Παναμᾶ, ὑπάρχει ἕνα εἶδος φτερωτῆς σαύρας πού μοιάζει ἀπολύτως μέ τόν πτεροδάκτυλο, πού ἔζησε πολύ πρίν ἀπ’ τόν ἄνθρωπο (Α. Βέριλ, Παλιοί Πολιτισμοί στό Νέο Κόσμο, Ν. Ὑόρκη, 1943).
Τό 1924, ἡ ἐπιστημονική ἀποστολή Ντόχενυ ἀνακάλυψε στή βόρεια Arizona, στή Χάβα Σουπαίη Κάνυον, ἕνα βράχο μέ σκαλισμένη τήν ἀναπαράστασι ἑνός ζώου πού στέκεται ὄρθιο στά πισινά του πόδια καί πού μοιάζει καταπληκτικά μέ τυραννόσαυρο. Σέ μιά ἄλλη εἰκόνα, στό Μπίγκ Σάντυ Ρίβερ τοῦ Oregon, ὁ προϊστορικός καλλιτέχνης ἔχει σχεδιάσει ἕνα στεγόσαυρο, πού κι αὐτός ἔζησε πολύ πρίν ἀπ’ τήν ἐμφάνισι τοῦ ἀνθρώπου στόν πλανήτη μας»(TA, 49).
• Σημειώνει ὁ Brennan Herbie: «Μιά ἐκδοσι τῆς ἐφημερίδας Moscow News τοῦ 1983 ἀνέφερε τήν ἀνεύρεσι στή Δημοκρατία τοῦ Τουρκμενιστάν ἑνός ἀπολιθώματος ἀνθρωπίνης πατημασιᾶς... δίπλα στή γιγάντια πατημασιά ἑνός δεινοσαύρου μέ τρία δάκτυλα. Καί τά δύο ἀποτυπώματα βρέθηκαν στό βράχο τοῦ Jurassic [τῆς Ἰουρασίου περιόδου] κι ἔμοιαζαν νά εἶναι περίπου 150.000.000 χρόνων»(BH, 135· BC, 203· DE, 341, 344).
• Γράφει ἡ βιολόγος Μαρίνα Λαντζούνη: «Ἡ πιό ἀξιοπερίεργη, ὅμως, ἐμφάνισι ἑνός πιθανοῦ πλησιοσαύρου ἔγινε πρίν ἀπό μερικά χρόνια, τό 1977. Ἕνα ἰαπωνικό ἀλιευτικό σκάφος, τό Zuiyomaru, συνέλαβε στά δίκτυα του κι ἀνέσυρε ἀπό ἕνα βάθος 300 περίπου μέτρων ἕνα ὑπόλειμμα ζώου, τό ὁποῖο οἱ ἐπιστήμονες δυσκολεύονται νά ἀναγνωρίσουν ἀκόμα καί σήμερα. Ἡ μορφή του εἶχε χαρακτηρισθῆ ὡς “πλησιοσαυρική” κι ἀποτέλεσε ἀντικείμενο συζητήσεων κι ἐπιστημονικῶν διαμαχῶν. Δυστυχῶς τό ὑπόλειμμα αὐτό ρίφθηκε στή θάλασσα γιατί θά ἦταν σέ βάρος τῶν ἁλιευμάτων τοῦ σκάφους, κι ἐπιπλέον γιατί ἡ ἀποσύνθεσι εἶχε φθάσει σέ προχωρημένο στάδιο. Τά μόνα στοιχεῖα πού ἔμειναν ἀπ᾽ αὐτό τό “τέρας” ἦταν μερικές φωτογραφίες καί δείγματα ἱστῶν. Φυσικά τό θέμα πῆρε τεράστιες διαστάσεις στά μέσα ἐνημερώσεως, ἰδίως ἀπ᾽ τή στιγμή κατά τήν ὁποία οἱ ἐπιστήμονες δήλωναν ἀνίκανοι νά ἀναγνωρίσουν στή μορφή τοῦ ὑπολείμματος κάποιο ἀπ᾽ τά σημερινά γνωστά ζῶα.
Τελικά βέβαια, οἱ εἰδικοί (ἤ τουλάχιστον ἡ πλειονότητά τους) κατέληξε στό συμπέρασμα ὅτι τό ζῶο αὐτός ἴσως ἦταν κάποιος καρχαρίας, μᾶλλον τοῦ εἴδους Cetorhinus maximus, τό δεύτερο σέ μέγεθος ψάρι τῆς σημερινῆς ἐποχῆς. Ὁ καρχαρίας αὐτός, ὅπως κι ἄλλα εἴδη, φαίνεται ὅτι ἀποσυντίθεται παίρνοντας μία “πλησιοσαυρίζουσα” μορφή, καθώς κάποια τμήματα τοῦ σώματός του ἀποσυντίθεται πιό γρήγορα ἀπό ἄλλα. Τέτοια “τέρατα” ἔχει ἀναφερθῆ καί στό παρελθόν ὅτι ἔχουν ἐκβρασθῆ σέ ἀκτές, καί πάντα περιβάλλονται ἀπό μία δόσι μυστηρίου κι ἐπιστημονικῶν διαμαχῶν. Ἀπ᾽ ὅ,τι φαίνεται πάντως, τό θέμα δέν ἔχει λήξει τελείως, μία κι ἀκόμα καί σήμερα, περισσότερο ἀπό 20 χρόνια μετά, δημοσιεύονται στοιχεῖα ὑπέρ τῆς μιᾶς ἤ τῆς ἄλλης ἀπόψεως»(στό περ. Τό Πε, τεῦχ. 240, Ἰν 2000, 76 λεζ.· πρβλ.: περ. Α1, 151).

* * *

Διαβάζουμε στό περιοδ. Τρίτο Μάτι: «Τό περασμένο καλοκαίρι, Ρῶσοι ἐπιστήμονες πού ἐρευνοῦσαν σέ μιά περιοχή 300Κm νοτιοδυτικά τῆς Μόσχας γιά τά ὑπολείμματα ἑνός μετεωρίτη, ἀνακάλυψαν ἕνα κομμάτι βράχου πού περιέκλειε μιά σιδερένια βίδα! Οἱ γεωλόγοι ὑπολογίζουν ὅτι ἡ ἡλικία τοῦ βράχου εἶναι 300-320 ἑκατομ. χρόνια. Ἐκείνη τήν ἐποχή ὄχι μόνο δέν ὑπῆρχαν εὐφυεῖς μορφές ζωῆς στόν πλανήτη, ἀλλά οὔτε κἄν οἱ δεινόσαυροι δέν εἶχαν ἐμφανισθῆ στήν ἐπιφάνειά του! Ἡ βίδα, στήν ὁποία διακρίνεται καθαρά τό κεφάλι καί τό περικόχλιό της, ἔχει μῆκος ἑνός περίπου ἑκατοστοῦ καί διάμετρο περίπου τριῶν χιλιοστῶν τοῦ μέτρου.
Οἱ ἐπιστήμονες νόμισαν ἀρχικά ὅτι ἡ βίδα ἀνῆκε σέ κάποιο γεωργικό μηχάνημα. Ὅμως, ἡ βίδα ἦταν γερά στερεωμένη στό βράχο. Περίπτωσι “λάθους” ἀποκλείσθηκε, γιατί ἐπιπλέον, ὅπως ἔδειξαν μεταγενέστερες μελέτες, ἡ βίδα βρίσκεται ἐκεῖ γιά ἕνα πραγματικά τεράστιο χρονικό διάστημα, ἀφοῦ τά ἄτομα τοῦ σιδήρου τῆς βίδας καί τά ἄτομα τοῦ πυριτίου (ἀπ᾽ τό ὁποῖο ἀποτελεῖται κυρίως ὁ βράχος) ἔχουν διαχυθῆ ἑκατέρωθεν στά δύο ὑλικά! Οἱ ἀκτίνες Χ ἀποκάλυψαν ὅτι μέσα στό βράχο ὑπάρχουν καί ἄλλες παρόμοιες βίδες, ὅπως ἐπίσης καί δύο μικρές στρογγυλές σφαῖρες πού φέρουν τετράγωνες ὀπές!
Τό εὕρημα μελετήθηκε ἐπισταμένως σέ διάφορα ἐπιστημονικά ἱδρύματα τῆς Ρωσίας —ἀπό γεωλόγους, φυσικούς, παλαιοντολόγους, μεταλλειολόγους— καί ἀποδείχθηκε ὅτι ἡ βίδα βρισκόταν μέσα στό ἵζημα, πρίν αὐτό στερεοποιηθῆ σέ βράχο. Ὅλοι οἱ τεχνικοί πού ἐξέτασαν τά εὑρήματα εἶναι πεπεισμένοι ὅτι ἡ βίδα ἔχει κατασκευασθῆ τεχνητά καί ὅτι δέν ἀποτελεῖ προϊόν κάποιας φυσικῆς διαδικασίας»(στό: περ. Τμ, τεῦχ. 78, 6).
• Ὁ Νίκος Κανακάρης γράφει: «... Ἡ δεύτερη περίπτωσι ἔχει καταγραφῆ τό 1983, σέ ἄρθρο τῆς ἐφημερίδος “Τά Νέα τῆς Μόσχας” κι ἀφοροῦσε ἕνα ἀνθρώπινο ἀποτύπωμα, πού εἶχε ἐντοπισθῆ σέ γεωλογικό στρῶμα τῆς Ἰουράσιας Περιόδου καί εἶχε ἡλικία περίπου 150 ἑκατομ. ἐτῶν. Τό ἀποτύπωμα εἶχε ἐντοπισθῆ δίπλα σ᾽ ἕνα ἀποτύπωμα δεινοσαύρου, σέ μιά περιοχή τῆς Τουρκμενικῆς Δημοκρατίας, πού ἐκείνη τήν ἐποχή ἀποτελοῦσε τμῆμα τῆς Νοτιανατολικῆς ΕΣΣΔ. Τό εὕρημα εἶχε μελετηθῆ ἀπ᾽ τόν καθηγητή Ἀμανιγιάζοφ, πού ἦταν μέλος τῆς Τουρκμενικῆς Ἀκαδημίας Ἐπιστημῶν, καί ὁ ὁποῖος εἶχε ἀποφανθῆ ὅτι πρόκειται γιά αὐθεντικό ἐπιστημονικό πειστήριο, ἀποκλείοντας τήν περίπτωσι ἀπάτης»(ΚΝ, 77).
° Ἀκόμα: «Ἕνα ἀκόμη ἄρθρο πού ἀφοροῦσε μιά περίεργη ἀνακάλυψι δημοσιεύθηκε στό περιοδ. Scientific Αmerican στίς 5 Ἰουνίου τοῦ 1852. Τό ἄρθρο εἶχε τίτλο “Ἕνα ἀπομεινάρι ἀπό μιά Περασμένη Ἐποχή” κι ἔγραφε τά ἑξῆς: “Πρίν ἀπό μερικές ἡμέρες, μιά ἰσχυρή ἔκρηξι προκλήθηκε στούς βράχους τοῦ Μίτινγκ Χάουζ Χίλ, στό Ντόρσεστερ. Ἡ ἔκρηξι ἔσπασε μιά τεράστια μάζα βράχου καί μερικά ἀπ᾽ τά μεγαλύτερα θραύσματα πού προκλήθηκαν ζύγιζαν ἀρκετούς τόννους, ἐνῶ τά μικρότερα διασκορπίσθηκαν σέ μεγάλη ἀπόστασι. Ἀνάμεσα στά θραύσματα τοῦ βράχου βρέθηκε ἕνα μεταλλικό δοχεῖο, πού εἶχε σπάσει στά δύο, προφανῶς ἀπ᾽ τήν ἔντασι τῆς ἐκρήξεως. Ὅταν τά δύο κομμάτια τοῦ μεταλλικοῦ ἀντικειμένου ἑνώθηκαν πρόχειρα, σχηματίσθηκε ἕνα κωδωνόσχημο δοχεῖο ὕψους 4,5 ἰντσῶν, μέ διάμετρο βάσεως 6,5 ἰντσῶν καί διάμετρο κορυφῆς 2,5 ἴντσες. Τό πάχος τῶν τοιχωμάτων του ἦταν περίπου 1/8 τῆς ἴντσας. Τό χρῶμα του ἔμοιαζε μέ αὐτό τοῦ ψευδαργύρου, ἄν καί ἦταν κατασκευασμένο ἀπό κάποιο κράμα πού εἶχε ὡς βάσι τό ἀσήμι. Στήν πλαϊνή ἐπιφάνεια τοῦ δοχείου ὑπῆρχε ἕνα σχέδιο πού ἔμοιαζε μέ λουλούδι μέ ἕξι πέταλα, φτιαγμένο ἀπό καθαρό ἀσήμι, μέ ἰδιαίτερα λεπτομερῆ τεχνική. Γύρω ἀπ᾽ τή βάσι του ὑπῆρχε μιά παράστασι πού ἔμοιαζε μέ κληματαριά ἤ στεφάνι, ἡ ὁποία ἦταν ἐπίσης φτιαγμένη ἀπό ἀσήμι. Τό περίεργο αὐτό μεταλλικό δοχεῖο ἦταν θαμμένο στό συμπαγῆ βράχο, δεκαπέντε πόδια κάτω ἀπ᾽ τήν ἐπιφάνεια καί ἀναμφισβήτητα εἶναι ἀρχαιότατο. Τό εὕρημα βρίσκεται στήν κατοχή τοῦ Τζόν Κέτελ, ὁ ὁποῖος εἶναι διατεθειμένος νά τό παραχωρήση σέ ὅποιο φορέα ἐκδηλώσει ἐνδιαφέρον, ὥστε νά ὑποβληθῆ σέ ἐπιστημονικές ἀναλύσεις. Ἀναμφισβήτητα αὐτό τό περίεργο ἀντικείμενο ἦταν σφηνωμένο μέσα στό συμπαγῆ βράχο καί, ἀπ᾽ ὅ,τι φαίνεται, δέν ὑπάρχει πιθανότητα ἀπάτης στήν ὑπόθεσι. Ὅμως, θά μποροῦσε κάποιος ἐπιστήμονας νά μᾶς πῆ πῶς βρέθηκε ἕνα τέτοιο ἀντικείμενο θαμμένο μέσα σέ τόσο ἀρχαῖο πέτρωμα;”.
Φυσικά, κανένας ἐπίσημος φορέας δέν ἔδειξε τό παραμικρό ἐνδιαφέρον νά ἐξετάση τό μεταλλικό δοχεῖο. Ἀνατρέχοντας, ὅμως, στούς χάρτες τούς ὁποίους ἔχει συντάξει ἡ Ἀμερικανική Γεωλογική Ὑπηρεσία γιά τήν περιοχή τῆς Βοστόνης καί τοῦ Ντόρσεστερ, εἶναι εὔκολο νά ἐντοπισθῆ ἡ περιοχή, ὅπου ἔγινε ἡ ἀνακάλυψι τοῦ μεταλλικοῦ δοχείου. Τό πέτρωμα μέσα στό ὁποῖο ἦταν θαμμένο τό παράδοξο εὕρημα ὑπολογίζεται ὅτι ἀνήκει στήν Προκάμβριο Περίοδο. Μποροῦμε συνεπῶς νά ὑποθέσουμε ὅτι τό μεταλλικό δοχεῖο πού βρέθηκε στό Ντόρσεστερ εἶναι περίπου 600 ἑκατομ. ἐτῶν!»(ΚΝ, 117).

* * *

Γράφει, ἐπίσης, ὁ Νίκος Κανακάρης: «Τό 1991, χρυσοθῆρες ἀνακάλυψαν στόν ποταμό Νεράντ, στά ἀνατολικά Οὐράλια, μικροσκοπικά μεταλλικά σπειροειδῆ ἀντικείμενα πού τούς φάνηκαν περίεργα. Τό μέγεθός τους κυμαινόταν ἀπό 0,003 ὥς 3cm. Μέχρι σήμερα, ἔπειτα ἀπό ἐκτεταμένες ἔρευνες, παρόμοια ἀντικείμενα ἔχουν βρεθῆ σέ ἑκατοντάδες διαφορετικά σημεῖα στήν εὐρύτερη περιοχή τῶν ἀνατολικῶν Οὐραλίων, κοντά στούς μικρούς ποταμούς Ναράντα, Κοζχίμ καί Μπάλντνγκου, ἀλλά καί σέ ρυάκια ὅπως τά Βίτβιτσυ καί Λάπχεβρζ, συνήθως σέ βάθος 3 ὥς 12m. Τά ἀντικείμενα αὐτά εἶναι κατασκευασμένα ἀπό διάφορα μέταλλα. Τά μεγαλύτερα σέ μέγεθος εἶναι χάλκινα, ἐνῶ τά μικρότερα εἶναι φτιαγμένα ἀπό σπάνια μέταλλα, ὅπως τό βολφράμιο καί τό μολυβδαίνιο.
Ἀξίζει νά ἐπισημάνουμε ὅτι τό βολφράμιο εἶναι μέταλλο μέ ὑψηλό ἀτομικό βάρος καί πυκνότητα καί τό σημεῖο τήξεώς του εἶναι στούς 3.4190C. Στίς μέρες μας χρησιμοποιεῖται σέ ἰδιαίτερες κατεργασίες τοῦ ἀτσαλιοῦ, πού μέ τήν προσθήκη βολφραμίου ἀποκτᾶ ἰδιαίτερη σκληρότητα, ἐνῶ χρησιμεύει καί στήν κατασκευή νημάτων γιά ἠλεκτρικούς λαμπτῆρες. Τό μολυβδαίνιο ἔχει μεγάλη πυκνότητα καί σημεῖο τήξεως στούς 2.6590C. Σήμερα, χρησιμοποιεῖται σέ κατεργασίες σκληρύνσεως τοῦ ἀτσαλιοῦ, στό ὁποῖο προσδίδει ἀντιδιαβρωτικές ἰδιότητες. Τό μολυβδαίνιο ἐπίσης χρησιμοποιεῖται γιά τή θωράκισι ὀχημάτων καί τήν κατασκευή τμημάτων ὅπλων πού ὑφίστανται μεγάλες καταπονήσεις.
Μέχρι σήμερα, τά παράξενα σπειροειδῆ ἀντικείμενα πού βρέθηκαν στά ἀνατολικά Οὐράλια ἔχουν ἐξετασθῆ στή Ρωσική Ἀκαδημία Ἐπιστημῶν, καί σέ ἐργαστήρια τῆς Μόσχας, τῆς Πετρουπόλεως καί τοῦ Ἑλσίνκι, χωρίς κανείς νά καταφέρη νά διατυπώση κάποια θεωρία γιά τήν προέλευσι ἤ τή χρησιμότητά τους. Ἀντιθέτως, τό μυστήριο πύκνωσε ἀκόμη περισσότερο, ὅταν ὕστερα ἀπό ἀκριβεῖς μετρήσεις ἀποκαλύφθηκε ὅτι ἡ μαθηματική ἀναλογία τῆς Χρυσῆς Τομῆς (φ) ὑπῆρχε παντοῦ στίς διαστάσεις τῶν σπιράλ. Παράλληλα, πολλοί ἀπ᾽ τούς ἐπιστήμονες πού τά ἐξέτασαν τόνισαν ὅτι τά ἀντικείμενα αὐτά προέρχονται ἀπό κάποιον ἀνεξήγητα προοδευμένο πολιτισμό καί παρουσιάζουν ἀναμφισβήτητες ὁμοιότητες μέ κατασκευές, πού χρησιμοποιοῦνται σήμερα στή νανοτεχνολογία, μιά ἐπιστήμη πού στίς μέρες μας βρίσκεται ἀκόμη σέ νηπιακό στάδιο.
Ἀρκετοί πρότειναν ὅτι τά μυστηριώδη αὐτά μικροσκοπικά σπειροειδῆ ἀντικείμενα πού βρέθηκαν στά Ἀνατολικά Οὐράλια δέν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπό κάποιας μορφῆς βιομηχανικά ἀπόβλητα. Ὅμως, τό ἐκπληκτικό γεγονός πού ἀνατρέπει αὐτή τή θεωρία εἶναι πώς ὅλες οἱ μετρήσεις χρονολογήσεως πού ἔγιναν μέ ἄνθρακα 14 ἤ βάσει τῶν γεωλογικῶν στρωμάτων στά ὁποῖα βρέθηκαν τά ἀντικείμενα προσδιορίζουν τήν ἡλικία τους μεταξύ 20.000 ὥς 318.000 ἐτῶν!
Στά μέσα τοῦ 20οῦ αἰ., Ρῶσοι ἐπιστήμονες ἀνακάλυψαν στά δυτικά τοῦ ποταμοῦ Λένα τό σκελετό ἑνός ἀρχαίου βοοειδοῦς πού ἔμοιαζε μέ βίσονα. Οἱ ἔρευνες πού ἐπακολούθησαν ἔδειξαν ὅτι τό ζῶο εἶχε ζήσει κατά τή Νεολιθική Ἐποχή (8.000 μέ 2.700 π.Χ.). Τό παράδοξο μέ τό εὕρημα αὐτό πού σήμερα φυλάσσεται στό Παλαιοντολογικό Μουσεῖο τῆς Μόσχας ἦταν ὅτι στό μέσο τοῦ κρανίου ὑπῆρχε μιά μικρή στρογγυλή τρύπα. Ἡ ὑφή τῆς τρύπας, ἡ ὁποία ἦταν ἀπόλυτα στρογγυλή, χωρίς ἀκτινωτά σπασίματα καί ρωγμές γύρω ἀπ᾽ τήν περιφέρειά της, δέν μποροῦσε σέ καμμία περίπτωσι νά δικαιολογήση τή θεωρία πού ἰσχυριζόταν ὅτι προκλήθηκε ἀπό νεολιθικά ἐργαλεῖα ἤ ὅπλα, ἀφοῦ σέ μία τέτοια περίπτωσι τά ὀστά τοῦ κρανίου θά εἶχαν θρυμματισθῆ. Ἡ μόνη ἐξήγησι πού μποροῦσε νά δικαιολογήση τήν ὕπαρξι τῆς τρύπας ἦταν ὅτι τό κτύπημα προκλήθηκε ἀπό πυροβόλο ὅπλο, πού ἡ σφαῖρα του διαπέρασε μέ ὑψηλή ταχύτητα τό ὀστό τοῦ μετώπου.
Κάποιοι ὑπέθεσαν ὅτι πιθανῶς τό κρανίο νά εἶχε πυροβοληθῆ ἀπό σύγχρονους κυνηγούς, ὅμως ὁ ἔφορος τοῦ Παλαιοντολογικοῦ Μουσείου τῆς Μόσχας, καθηγητής Κωνσταντίν Φλερόφ, παρατήρησε ὅτι τό ζῶο εἶχε ἐπιζήσει μετά τόν πυροβολισμό, ἀφοῦ γύρω ἀπ᾽ τήν τρύπα ὑπῆρχαν ἐναποθέσεις ἀσβεστίου, κάτι πού δέν θά συνέβαινε προφανῶς ἄν τό κρανίο εἶχε πυροβοληθῆ μεταγενέστερα ἀπ᾽ τό θάνατο τοῦ ζώου.
Ἀσφαλῶς, ἡ πιθανότητα ὑπάρξεως πυροβόλων ὅπλων κατά τή διάρκεια τῆς Νεολιθικῆς Ἐποχῆς φαίνεται ἐξωφρενική. Ἡ ὕπαρξι, ὅμως, ἑνός ἄλλου, ἴσως πολύ ἀρχαιοτέρου, παρομοίου εὑρήματος, μᾶς ὑποχρεώνει νά ἀντιμετωπίσουμε μέ ἀνοικτό μυαλό μιά τέτοια πιθανότητα.
Ὁ Ρενέ Νούρμπεργκεν, στό βιβλίο του πού ἔχει τίτλο Μυστικά τῶν Χαμένων Φυλῶν, ἀναφέρει ὅτι στό Μουσεῖο Φυσικῆς Ἱστορίας τοῦ Λονδίνου ὑπάρχει ἕνα ἀνθρώπινο κρανίο, πού ἀνακαλύφθηκε κοντά στό Βroken Ηill, στή Ροδεσία, τό 1921. Στήν ἀριστερή πλευρά τοῦ κρανίου ὑπάρχει μία μικρή, ἀπόλυτα κυκλική τρύπα χωρίς ραγίσματα στήν περιφέρειά της, πού δέν μπορεῖ νά ἔχη προκληθῆ ἀπό κάποιο βέλος ἤ ἀκόντιο, παρά μόνο ἀπό ἕνα ὑψηλῆς ταχύτητος βλητικό ὅπλο. Ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπ᾽ τή μικρή στρογγυλή τρύπα, τό κρανίο ἔχει θρυμματισθῆ ἀπό μέσα πρός τά ἔξω, κάνοντας πολλούς ἐπιστήμονες, πού τό μελέτησαν, νά ὑποθέσουν ὅτι ἡ θραῦσι αὐτή εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς κρούσεως τῆς σφαίρας, πού διαπέρασε τήν ἀριστερή πλευρά τοῦ κρανίου καί βγῆκε ἀπ᾽ τή δεξιά. Ἕνας Γερμανός ἰατροδικαστής, πού ἐξέτασε τό εὕρημα, ἐξέφρασε τήν ἄποψι πώς ἕνα τέτοιο τραῦμα μπορεῖ νά προκληθῆ μόνο ἀπό πυροβολισμό.
Καί σ᾽ αὐτή τήν περίπτωσι, κάποιοι πρότειναν ὅτι πιθανῶς τό κρανίο νά εἶχε πυροβοληθῆ στή σύγχρονη ἐποχή, ὅμως, ἡ θεωρία αὐτή ἀνατρέπεται ἀπ᾽ τά ἴδια τά γεγονότα, ἀφοῦ τό κρανίο βρέθηκε θαμμένο σέ βάθος 60 ποδιῶν ἀπ᾽ τήν ἐπιφάνεια τοῦ ἐδάφους.
Τό 1969, τά Παν/μια τοῦ Λένινγκραντ και τοῦ Ἄσχαμπαντ ὀργάνωσαν μιά ἀρχαιολογική ἀποστολή μέ ἀρχηγό τόν καθηγητή Λεονίντοφ Μαρματζαϊτζάν. Ἡ ἀποστολή αὐτή ἀνακάλυψε κατά τή διάρκεια τῶν ἐρευνῶν της μιά σπηλιά μέσα στήν ὁποία ὑπῆρχαν τριάντα ἀνθρώπινοι σκελετοί, διατηρημένοι σέ πολύ καλή κατάστασι. Οἱ σκελετοί μεταφέρθηκαν στό Παν/μιο τοῦ Ἄσχαμπαντ, ὅπου χρονολογήθηκαν μέ τή μέθοδο τοῦ ἄνθρακα 14. Τό ἀρχικό συμπέρασμα ἦταν πώς οἱ σκελετοί ἦταν τουλάχιστον 20.000 ἐτῶν, ὅμως, περαιτέρω ἔρευνες μέ τήν ἐφαρμογή διαφορετικῶν μεθόδων χρονολογήσεως, ὁδήγησαν στό τελικό συμπέρασμα πώς τά ὀστά ἦταν ἡλικίας περίπου 100.000 ἐτῶν.
Κατά τή διάρκεια τῶν ἐξετάσεων στίς ὁποῖες ὑποβλήθηκαν τά εὑρήματα, οἱ Σοβιετικοί ἐπιστήμονες παρατήρησαν σέ μερικούς ἀπ᾽ τούς σκελετούς ἴχνη κάποιας παράξενης ἐπεμβάσεως στή θωρακική χώρα. Ἔτσι, ἀποφάσισαν νά ὑποβάλουν τά εὑρήματα σέ λεπτομερεῖς ὀστεολογικές ἐξετάσεις. Τά ἀποτελέσματα αὐτῶν τῶν ἐξετάσεων, πού κατατέθηκαν μέ τή μορφή ἀναφορᾶς πού εἶχε τόν τίτλο “Ἀναφορά τῆς Ἐπιστημονικῆς Ἀποστολῆς Μαρματζαϊτζάν στή Σοβιετική Κεντρική Ἀσία πρός τήν Ἀνθρωπολογική Ἑταιρεία τοῦ Τουρκμενιστάν” ἦταν ἐκπληκτικά. Σύμφωνα μέ τήν ἀναφορά, ἡ ὁποία κατατέθηκε καί στήν Ἀκαδημία Ἐπιστημῶν τῶν ΕΣΣΔ, τό Νοέμβριο τοῦ 1969, ὀκτώ ἀπ᾽ τούς τριάντα σκελετούς, πού μελετήθηκαν, ἔφεραν ἴχνη ἀπό μεγάλα τραύματα στή θωρακική χώρα, τά ὁποῖα εἶχαν γίνει κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Ὡς πιθανότερη αἰτία γιά τήν πρόκλησι τῶν τραυμάτων αὐτῶν προτάθηκε ἡ πάλη μέ ἄγρια θηρία, γιατί στήν ἐπιφάνεια ὁρισμένων ὀστῶν ὑπῆρχαν ἴχνη ἀπό νύχια ζώων, ἐνῶ μερικά ὀστά εἶχαν ἴχνη καθέτων καταγμάτων, πού πιθανῶς νά δημιουργήθηκαν ἀπ᾽ τά σαγόνια τῶν θηρίων.
Ἕνας, ὅμως, ἀπ᾽ τούς σκελετούς προκάλεσε μεγάλη ἔκπληξι στούς ἐπιστήμονες, ἀφοῦ σ᾽ αὐτόν ἐντοπίσθηκαν ἴχνη χειρουργικῆς ἐπεμβάσεως πάνω στά ὀστά τῆς θωρακικῆς κοιλότητος. Προσεκτικότερες μελέτες ἀπέδειξαν ὅτι στό σημεῖο τῆς ἐπεμβάσεως, τά ὀστά εἶχαν μετατοπισθῆ προσωρινά, γιά νά διευκολύνουν τήν ἐγχείρησι καί στή συνέχεια τοποθετήθηκαν πάλι στή θέσι τους, ὅπου καί συγκολλήθηκαν. Ὅλα ἔδειχναν πώς ἡ ἐπέμβασι ἦταν ἀπόλυτα ἐπιτυχής, ἀφοῦ σύμφωνα μέ τό πόρισμα, τό ἄτομο πού ὑποβλήθηκε στήν ἐγχείρησι εἶχε ζήσει τουλάχιστον 3 μέ 5 χρόνια ἀκόμη, ὅπως φανέρωνε τό πάχος τοῦ περιοστέου.
Ὅσο παράξενο κι ἄν φαίνεται αὐτό, τά εὑρήματα τῶν Ρώσων ἐπιστημόνων δέν ἦταν τά μόνα πού ἔκαναν κάποιους νά πιστεύσουν ὅτι κατά τό ἀπώτατο παρελθόν διεξάγονταν ἐγχειρήσεις καρδιᾶς. Στή Μέση Ἀνατολή ἔχουν βρεθῆ σκελετοί ἡλικίας μεγαλύτερης ἀπό 5.000 χρόνων, πού παραπέμπουν σέ παρόμοια συμπεράσματα. Τό ἴδιο φαινόμενο εἶχε διαπιστωθῆ καί στό σκελετό μιᾶς γυναίκας πού ἀνακαλύφθηκε στό Ἔυζι τῆς Γαλλίας καί ἡ ὁποία ὑπολογίζεται ὅτι ἔζησε κατά τήν Παλαιολιθική Ἐποχή. Οἱ ἐπιστήμονες πού εἶχαν μελετήσει τό σκελετό αὐτό δέν εἶχαν τολμήσει τότε νά καταλήξουν στό “ἐξωφρενικό” συμπέρασμα στό ὁποῖο τούς ὁδηγοῦσαν τά δεδομένα τῶν παρατηρήσεών τους»(ΚΝ, 121· περ. Α3, 861· FP, 379 ἔνθ.· TA, 53· RC, 81).
º Ἐπισημαίνει, ἀκόμα, ὁ Νίκος Κανακάρης: «Ὁ Αὐστριακός φυσικός Γκούρλτ ἀνακάλυψε τό 1886, μέσα σ᾽ ἕνα μεγάλο κομμάτι κάρβουνο τῆς Τριτογενοῦς Περιόδου, ἕνα παραλληλεπίπεδο κομμάτι ἀπό ἀτσάλι μέ διαστάσεις 67 Χ 67 Χ 47 mm καί βάρος 785 gr. Τό κομμάτι αὐτό φυλάσσεται στό μουσεῖο τοῦ Salzbourg καί ἡ παρουσία του σημαίνει προφανῶς ὅτι πρίν ἀπό 10 ἑκατομ. χρόνια κάποιος ἀνθρώπινος πολιτισμός, πού δέν θά ἔπρεπε νά ὑπάρχη γνώριζε τήν κατεργασία τοῦ ἀτσαλιοῦ.
Μιά ἐξίσου ἐνδιαφέρουσα ἀνακάλυψι ἔκανε καί ὁ Ἄγγλος φυσιολόγος Charles Βrewster, πού μέσα σ᾽ ἕνα κρητιδικό ὀγκόλιθο τῆς Δευτερογενοῦς Περιόδου βρῆκε 11 ἀτσάλινα καρφιά. Τά καρφιά αὐτά εἶχαν ἡλικία 75 μέ 90 ἑκατομ. ἐτῶν»(ΚΝ, 206).
° Τέλος: «Ἕνα ἐξίσου παράξενο ἀντικείμενο βρέθηκε στίς 13 Φεβρουαρίου τοῦ 1961 ἀπ᾽ τούς Γουάλας Λέιν, Βιρτζίνια Μάξεϋ καί Μάικ Μάικσελ, πού ἔψαχναν γιά πετρώματα, πού περιέχουν κρυστάλλους, στά βουνά Κόσο, ἕξι περίπου μίλια βορειοανατολικά τῆς Ὀλάνχα τῆς Καλιφόρνια. Ὅταν ἄρχισαν νά σπᾶνε τά πετρώματα τά ὁποῖα εἶχε συλλέξει, γιά ν᾽ ἀποκαλύψουν τούς ἐγκλωβισμένους κρυστάλλους, ἀνακάλυψαν ἔκπληκτοι πώς τό ἐσωτερικό ἑνός ἀπ᾽ αὐτά τά πετρώματα δέν περιεῖχε κρυστάλλους, ἀλλά κάτι πολύ διαφορετικό. Τό ἐξωτερικό στρῶμα τοῦ πετρώματος ἦταν καλυμμένο ἀπό ἀπολιθωμένα ὄστρακα καί στό ἐσωτερικό του ὑπῆρχε ἕνα πολύ σκληρό λευκό ὑλικό πού ἔμοιαζε μέ πορσελάνη. Στό μέσον αὐτοῦ τοῦ ὑλικοῦ ὑπῆρχε ἕνας ἄξονας ἀπό λαμπερό μέταλλο διαμέτρου 2 περίπου χιλιοστῶν, πού, ὅπως διαπιστώθηκε ἀργότερα, μποροῦσε νά μαγνητισθῆ. Ἐπιπλέον, ὑπῆρχαν δύο ἀκόμη μή μαγνητικά μεταλλικά ἀντικείμενα πάνω στό περίβλημα, πού ἔμοιαζαν τό ἕνα μέ καρφί καί τό ἄλλο μέ ροδέλα. Τό περίβλημα τοῦ πορσελάνινου κυλίνδρου ἦταν ἑξαγωνικό καί ἀνάμεσα σ᾽ αὐτό καί στήν πορσελάνη ὑπῆρχε ἕνα στρῶμα ἀποσυνθεμένου χαλκοῦ.
Τό τεχνούργημα τοῦ Κόσο, ὅπως ὀνομάσθηκε, ὑποβλήθηκε σέ ἀλλεπάλληλες ἐξετάσεις, ἀκόμη καί μέ ἀκτῖνες Χ, πρίν πουληθῆ σέ κάποιο ἄγνωστο ἀγοραστή γιά 25.000 δολλάρια. Ὅλοι ὅσοι τό ἐξέτασαν, συμφωνοῦν πώς τό ἀντικείμενο αὐτό ἦταν κάποιο εἶδος ἠλεκτρικοῦ σπινθηριστῆ (μπουζί). Τό μόνο πρόβλημα ἦταν πώς τό πέτρωμα, μέσα στό ὁποῖο ἦταν ἐγκλωβισμένο, ἦταν ἡλικίας 500.000 ἐτῶν!»(ΚΝ, 229).
• Σημειώνει καί ὁ Χριστιανός Εrich Α. von Fange:«Σέ παληά βιβλία καί σκονισμένες ἐφημερίδες ὑπάρχουν ἱστορίες ἀπροσδόκητων εὑρημάτων ἀπό τό ἀπόμακρο παρελθόν. Ἕνα ψημένο εἰδώλιο ἀργίλου ἀνακαλύφθηκε 320 πόδια κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια λάβας στό Ιdaho: βαθειά στά σπλάγχνα ἑνός βουνοῦ στήν Καλιφόρνια, σέ χρυσοφόρο βράχο, ἕνας καταπληκτικός ἀριθμός λιθίνων λειψάνων ἀνακαλύφθηκε ἀπό ἀνθρακωρύχους. Περιλαμβάνονταν ἕνα τεράστιο ὠοειδές πιάτο ἀπό γρανίτη, ἕνας βωμός, ἕνα γουδί γιά τή λείανσι τοῦ μεταλλεύματος, χάντρες, καί τρυπημένες πέτρες. Οἱ ἀνθρακωρύχοι βρῆκαν ἀρχαῖα στρωμένα κεραμμύδια στό Κολοράντο σ᾽ ἕνα σχηματισμό πού ὑπέθεσαν ὅτι εἶναι ἑκατομμύρια χρόνια παλαιός. Ἕνα σιδερένιο δοχεῖο ἔπεσε ἀπό ἕνα μεγάλο χοντρό κομμάτι ἄνθρακα στήν Ὀκλαχόμα, καί ἕνα σιδερένιο ἐργαλεῖο ἀνακαλύφθηκε σ᾽ ἕνα κομμάτι ἄνθρακα στή Σκωτία. Σέ στερεό βράχο παράξενα ἀντικείμενα βρέθηκαν: χρυσό νῆμα στήν Ἀγγλία, ἕνα σιδερένιο καρφί στό Περού, καί ἕνα κωδωνόσχημο σκεῦος στή Μασσαχουσέτη. Ὑπάρχουν ὁλόκληρες συλλογές τέτοιων ἱστοριῶν. Δές τό: Τhe Ιllustrated Οrigins Αnswer Βook στά βιβλία τοῦ καταλόγου μας»(EF, 31).

* * *

Ἰδού καί ἄλλες ταυτοχρονικότητες: «Στήν Κλασσική Περίοδο τό ὅπλο τό ὁποῖο χρησιμοποιοῦσαν πιό πολύ ἦταν μιά λόγχη κατασκευασμένη ἀπό ἐξαιρετικά σκληρό ξύλο καί μέ μιά μικρή μυτερή ἄκρη ἀπό ὀψιδιανό λίθο ἤ πυρόλιθο. Ὁ σίδηρος ἔγινε γνωστός στή Μεσοαμερική ἀπ᾽ τούς Εὐρωπαίους. Στή Μετακλασσική Περίοδο, πού ἀκολούθησε τήν εἰσβολή τῶν Τσιτσιμέκων, ἔγινε γνωστό στό Μεξικό ἕνα καινούργιο ὅπλο καί σταδιακά υἱοθετήθηκε ἀπ᾽ τούς Μιξτέκους καί τούς Ἀζτέκους —τό τόξο καί τό βέλος, ἐναντίον τοῦ ὁποίου οἱ στρατιῶτες προστατεύονταν μέ εἰδικό ὕφασμα μέ ἐπένδυσι ἀπό βαμβάκι. Ἕνα ἀρχαῖο ὅπλο ἦταν καί τό ἀκόντιο, γνωστό σάν ἀτλάτλ στή γλῶσσα τῶν Ναχουάτλ. Τό ξύλινο ξίφος πού εἶχε μυτερή αἰχμή ἀπό ὀψιδιανό λίθο ἦταν ἄλλο ἕνα ὅπλο, τό ὁποῖο χρησιμοποιοῦσαν σέ εὐρεία κλίμακα»(LM, 110).
• Σημειώνουν οἱ Reg Cox καί Neil Morris: «Στήν Tenochtitlan θά πρέπη νά κατοικοῦσαν ἀπό 100.000 ὥς 500.000 ἄνθρωποι. Γύρω στό 1500 ἦταν μᾶλλον ἡ μεγαλύτερη πόλι στόν κόσμο. Στήν κεντρική περιτειχισμένη πλατεῖα ὑπῆρχε μιά πυραμίδα ὕψους 30m, μέ σκάλες πού ὁδηγοῦσαν σέ δυό ναούς. Ἦταν διακοσμημένοι μέ χαρακτικά καί ζωγραφιές. Ὁ ἕνας ἀνῆκε στό Χουϊτζιλοπότστλι καί ὁ ἄλλος στόν Τλάλοκ, τό θεό τῆς βροχῆς. Οἱ ἱερεῖς θυσίαζαν ἀνθρώπους στούς θεούς καί τούς ἀπέκοπταν τίς καρδιές μέ λίθινα μαχαίρια»(RM, 29).
• Διαβάζουμε: «Αὐτή ἡ νύκτα, 30 Ἰουνίου 1520, ἔγινε ἡ noche triste, ἡ θλιβερή νύκτα τῶν Ἱσπανῶν. Ἀλλόφρονες τράπηκαν σέ φυγή. Οἱ στολές τους βάραιναν ἀπ’ τά χρυσαφικά καί τά ἀσημικά. Σκόνταφταν καί βούλιαζαν στά ἕλη. Ἀζτέκοι πολεμιστές τούς σκότωναν. Ἄλογα καί καβαλάρηδες περνοῦσαν μέσα ἀπό σύννεφα ἀπό βέλη, πού σφύριζαν. Οἱ πέτρες, πού ἐκσφενδόνιζαν οἱ Ἀζτέκοι, τούς κτυποῦσαν. Λόγχες μέ αἰχμές ἀπό ὀψιδιανό —κρυσταλλοειδές πέτρωμα, πού διαλύεται σέ θραύσματα— μπηγόταν στά κορμιά τῶν μισητῶν κατακτητῶν. Τή νύκτα αὐτή οἱ δυνάμεις τῶν κατακτητῶν ἀποδεκατίσθηκαν καί ἔμειναν οἱ μισοί»(ED, 113· βλ. καί: ΧΚ, 233).
• Διαβάζουμε: «Γύρω στό 750 μ.Χ. τό Chac [στό Yucatan] μᾶλλον δέχθηκε εἰσβολή. Ὁ [ἀνθρωπολόγος Μichael] Smyth βρῆκε πέτρινες ἀκμές ἀπό βέλη καί κατεστραμμένους τοίχους»(περ. Ng, Ἰν 1999, 18).
• Σημειώνει καί ὁ Παν. Τρεμπέλας: «Τό πόσο δέ ἐπισφαλές εἶναι νά ἀναζητῆ κάποιος ἀπό τήν ἀνεύρεσι λίθινων ἐργαλείων τεκμήριο ὑπέρ τῆς ἀρχαιότητος τῆς ἀνθρωπότητος, τό ἀντιλαμβάνεται ὁ καθένας, ὅταν ἔχη ὑπόψιν, ὅτι σέ ἱστορικά χρόνια γινόταν χρῆσι λίθινων μαχαιριῶν κατά τήν ταρίχευσι τῶν νεκρῶν καί κατά τήν ἐκτέλεσι τῆς περιτομῆς (Ἐξ 4, 25· ἸΝ 5, 2-3). Τέτοια μαχαίρια βρίσκονται σήμερα μέσα σέ Αἰγυπτικές μούμιες, καί ὑπάρχουν τέτοια πολλά στά μουσεῖα τοῦ Τορίνου καί τοῦ Βερολίνου, μεταξύ τῶν ὁποίων πολλά εἶναι ὄχι λεπτά ἐπεξεργασμένα, ἀλλά πολύ χονδροειδῆ. Ὁ Ἡρόδοτος ἀπό τήν ἄλλη μιλᾶ γιά τούς στρατιῶτες τοῦ Ξέρξη, οἱ ὁποῖοι χρησιμοποιοῦσαν βέλη μέ αἰχμές ἀπό πυρίτη λίθο, τέτοια δέ βέλη ἀνακαλύφθηκαν κατά τά νεότερα χρόνια καί στό Μαραθῶνα, στόν τύμβο πού ἀνεγέρθηκε στό πεδίο τῆς μάχης, ὅπως καί στήν Τροία ἀπό τόν Schliemann ἀνακαλύφθηκε μεγάλος ἀριθμός λίθινων ἐργαλείων ἀνεμεμειγμένων μέ ὡραιότατα κοσμήματα χρυσά καί ἀσημένια. Ἀλλά καί ὁ Lubbock ἀπαριθμώντας τά ἀντικείμενα πού βρέθηκαν σέ 139 ἀρχαίους τύμβους, καταδεικνύει ὅτι τά μετάλλινα ἐργαλεῖα εἶναι ἐξίσου ἀναμεμειγμένα μέ αὐτούς τούς λίθους. Εἶναι δέ ὅλοι αὐτοί οἱ τύμβοι ἀρχαιότατοι καί πρωτόγονοι. Γι᾽ αὐτό καί ὁ συγγραφέας αὐτός ὁμολογεῖ ὅτι “δέν γνωρίζουμε καμμία ἐξωτερική φυσική διαφορά, πού νά ἐπιτρέπη σ᾽ ἐμᾶς νά ἀναγνωρίσουμε μέ βεβαιότητα ὅτι κάποιος τύμβος ἀνήκει στήν ἐποχή τοῦ λίθου ἤ στήν ἐποχή τοῦ ὀρείχαλκου ἤ στήν ἐποχή τοῦ σιδήρου”(L’Homme avant l’ Histoire, σελ. 104 στό Ε. Ρesnelle, Le dogme de la creation et la science contemporaine, Αrras 1891, σελ. 284). Ἀλλά καί ὁ Karl Vogt ἀναγνώρισε ἐπίσης, ὅτι οἱ διάφορες βαθμίδες τοῦ πολιτισμοῦ, τίς ὁποῖες ἐπιζήτησαν νά ἀποδείξουν διαδοχικές, ὑπῆρξαν σύγχρονοι σέ διάφορα σημεῖα τῆς γῆς (Αrchives d’ Anthropologie, τόμ. Ι, σελ. 8 στό Ε. Ρesnelle, Le Dogme de la Creation et la Science Contemporaine, Αrras 1891, σελ. 286). Ἐπισφραγίζουμε καί ὅσα εἰπώθηκαν σχετικά μέ τή διαδοχή τῶν ἐργοτεχνιῶν γιά κάποια περίπτωσι, πού ἀναφέρεται καί αὐτή ἀπό τόν Ρesnelle (Ε. Ρesnelle, Le Dogme de la Creation et la Science Contemporaine, Αrras 1891, σελ. 276). Κατ᾽ αὐτήν ὁ Ἄγγλος φυσιοδίφης John Κeast πού ἐπισκέφθηκε τό 1868 μ.Χ. κάποιο μεταλλεῖο τοῦ ὅρους Σινᾶ, τό ὁποῖο εἶχε διανοιχθῆ μόλις τό 1700 π.Χ., ὅπως φαίνεται καί ἀπό τίς ἐπιγραφές πού ἀνακαλύφθηκαν ἐπί τόπου, ἀνακάλυψε στό βάθος του κάποια ποσότητα λίθινων σφυριῶν καί κοπιδιῶν, καί μπόρεσε νά βεβαιωθῆ ὅτι οἱ ἀνορύξεις στό μεταλλεῖο γίνονταν μέ τή βοήθεια τῶν ἐργαλείων αὐτῶν. Διότι οἱ αἰχμές τῶν κοπιδιῶν καί τῶν πελέκεων αὐτῶν προσαρμόζονταν ἀκριβῶς στίς ἐγχαραγμένες τομές τοῦ βράχου, καί μπόρεσε καί ὁ ἴδιος νά ἀναπαραγάγη παρόμοιες τομές μέ τά ἴδια ἐργαλεῖα. Μέ βάσι τίς ἐπιγραφές πού βρέθηκαν, τό μεταλλεῖο αὐτό ἦταν μεταλλευτό στήν ἐποχή τῆς βασίλισσας Ηashapsen, δηλαδή δεκαεπτά περίπου αἰῶνες πρίν τή χρονολογία μας. Καί ἡ ἐποχή αὐτή εἶναι μεταγενέστερη τῶν χρόνων κατά τούς ὁποίους ἄκμασαν στόν πολιτισμό ἡ Νινευΐ καί ἡ Θηβαΐδα, καί προγενέστερη μόνο κατά κάποιους αἰῶνες τῆς Ἰλιάδος!»(ΠΤ, 235· πρβλ.: 387· βλ. καί: ΜΚ, 169, 172).
• Γράφει ὁ Fr. Engels: «Τό πέτρινο ὅπλο ἐξαφανιζόταν μόνον ἀργά-ἀργά. Ὄχι μονάχα στό τραγούδι τοῦ Hildebrand, μά ἐπίσης καί στή μάχη τοῦ Hastings, τό 1066, χρησιμοποιοῦνταν ἀκόμα πέτρινα τσεκούρια»(FE, 177).
• Ἀναφέρει ὁ Μichael Ρarfit: «Ἡ Μitjili δέν ξέρει πότε γεννήθηκε, ἀλλά θυμᾶται ἕνα συγγενῆ της νά κόβη δέντρα μέ ἕνα πέτρινο τσεκούρι. Ἀνήκει στούς τελευταίους Ἀβορίγινες πού ζοῦσαν ὡς κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες»(περ. Ng, Ἰλ 2000, 66).

* * *

Ἕνα σπουδαῖο ἐπιχείρημα ἐναντίον τῆς ΘτΕ εἶναι ἡ, ἀναγκαία γιά τήν ὕπαρξι, συμβίωσι εἰδῶν πού, κατά τούς ἐξελικτικούς, ἀπέχουν ἑκατομμύρια ἔτη μεταξύ των. Ρωτᾶμε: πῶς ἐπέζησε ἐπί ἑκατομμύρια ἔτη αὐτό πού κατά τήν ἐξέλιξι παρουσιάσθηκε πρῶτο, μιᾶς καί εἶχε τήν ἀνάγκη τοῦ δευτέρου;
Δίνουμε ἕνα παράδειγμα: «Πῶς θά μποροῦσαν ἕνα μυρμήγκι καί ἕνα δένδρο νά λειτουργήσουν ἀπό κοινοῦ.
Ξέρετε, τέτοια συνεργασία μεταξύ τῶν μυρμηγκιῶν καί τῶν ἀκακιῶν εἶναι εὐρέως γνωστή στήν Ἀφρική. Τά ἄγρια μυρμήγκια-στρατιῶτες φρουροῦν πραγματικά τό δένδρο ἀπό τό νά φαγωθῆ ἀπό φυτο- καί δενδρο-φάγα ζῶα καί τό προστατεύουν ἀπό ἄλλες ἀπειλές. Σέ ἀντάλλαγμα τά μυρμήγκια παίρνουν τροφή καί καταφύγιο ἀπό τό δένδρο.
Ὡστόσο ἕνα πρόβλημα ἐμφανίζεται ὅταν οἱ ἀκακίες χρειάζονται τά ἔντομα γιά νά τίς ἐπικονιάσουν. Θυμηθεῖτε: τά μυρμήγκια φρουροῦν ἐναντίον ὅλων τῶν εἰσβολέων. Λοιπόν, συμβαίνει ἀκριβῶς στό σωστό χρόνο, ὅταν τά ἄνθη τῆς ἀκακίας χρειάζονται νά ἐπικονιασθοῦν, τό δένδρο στέλνει ἕνα χημικό σῆμα γιά νά κρατήση τά μυρμήγκια μακρυά!
Αὐτό ἐπιτρέπει στά ἔντομα πού ἐπικονιάζουν νά φθάνουν στά ἄνθη χωρίς νά δέχωνται ἐπιθέσεις. Ἔτσι τά ἄνθη ἐπικονιάζονται καί παράγονται καρποί. Σύντομα κατόπιν, τά μυρμήγκια ἐπιστρέφουν γιά νά ξαναρχίσουν τήν περιπολία τῆς φυλάξεως τοῦ δένδρου.
Αὐτό εἶναι ἕνα ἀπό πολλά τέτοια παραδείγματα τά ὁποῖα βλέπουμε στό ζωϊκό καί φυτικό βασίλειο. Μέ κανένα τρόπο τέτοιες σχέσεις δέν θά μποροῦσαν νά ἔχουν ἀναπτυχθῆ τυχαῖα, ἀπό τυχαῖες διαδικασίες γιά ἑκατομμύρια χρόνια»(HK, 101).
• Σημειώνει ὁ βιολόγος Διαμαντῆς Σελλῆς: «Ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα συνεξελίξεως εἶναι ἡ ἀλληλεπίδρασι μεταξύ τῶν φυτῶν τοῦ γένους yucca καί τῶν νυκτοπεταλούδων τοῦ γένους Tegeticula. Οἱ νυκτοπεταλοῦδες εἶναι οἱ μοναδικοί ἐπικονιαστές τῶν φυτῶν αὐτῶν, ἐνῶ οἱ προνύμφες τους τρέφονται ἀποκλειστικά ἀπ᾽ τά σπέρματα τῶν φυτῶν. Τό θηλυκό ἔντομο ἀρχικά γεννᾶ στήν ὠοθήκη τοῦ φυτοῦ 1-5 αὐγά καί στή συνέχεια συγκεντρώνει τή γύρι ἀπ᾽ τούς ἀνθῆρες τοῦ φυτοῦ σχηματίζοντας μία μικρή σφαῖρα, τήν ὁποία μεταφέρει καί τοποθετεῖ στό στίγμα ἑνός ἄλλου φυτοῦ yucca. Ἀφοῦ ἐξασφαλίσει τήν ἐπικονίασι, ἔχοντας μεταφέρει τή γύρι τοῦ πρώτου ἄνθους στό δεύτερο, γεννᾶ μικρό ἀριθμό αὐγῶν καί στό δεύτερο ἄνθος. Ἡ διαδικασία αὐτή μπορεῖ νά ἐπαναληφθῆ πολλές φορές. Κάθε εἶδος yucca ἔχει τό ἀντίστοιχο εἶδος Tegeticula πού τό ἐπικονιάζει καί πιστεύεται ὅτι καί τά δύο ἔχουν συνεξελιχθῆ γιά μεγάλο χρονικό διάστημα. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς συνεξελίξεως εἶναι εἰδικές προσαρμογές, ὅπως ὁ μικρός ἀριθμός αὐγῶν τά ὁποῖα γεννᾶ ἡ νυκτοπεταλούδα σέ κάθε ἄνθος, ὥστε νά μήν καταστραφοῦν ὅλα τά σπέρματα. Ἀντίστοιχη προσαρμογή τῶν φυτῶν εἶναι ἡ ἐξαιρετικά κολλώδης γύρι, ἡ ὁποία πλάθεται εὔκολα σέ συσσωματώματα πού μεταφέρονται ἀπ᾽ τή νυκτοπεταλούδα»(περ. Πε, τεῦχ. 289, 40). Ἄς παραβλεφθῆ, ἐδῶ, τό ἐξελικτικό χρῶμα τοῦ ἀρθρογράφου καί ἄς τονισθῆ ὅτι ἔπρεπε πάντοτε νά συνυπάρχουν τά εἴδη αὐτά γιά τήν ὕπαρξι καί τῶν δύο. Κι, ὅμως, ἐξελικτικά ἀπέχουν ἑκατομμύρια χρόνια μεταξύ τους!
• Διερωτᾶται καί ὁ Νίκος Ζαχαριάδης: «Πρῶτα ἐμφανίσθηκαν τά μυρμήγκια ἤ οἱ μυρμηγκοφάγοι;»(ΝΖ, 30).
• Διαβάζουμε: «“Ἕνα φανταστικό μυστήριο ἔχει ἀναπτυχθῆ πάνω σέ ἕνα σύνολο ἀπό ζωγραφιές μιᾶς σπηλιᾶς πού βρέθηκαν στό Gorozomzi Hills, 25 μίλια ἀπ᾽ τό Salisbury. Διότι οἱ ζωγραφιές συμπεριλαμβάνουν ἕνα βροντόσαυρο —τό 67-ποδιῶν, 30 τόννων δημιούργημα τό ὁποῖο οἱ ἐπιστήμονες πίστευαν ὅτι ἐξαφανίσθηκε ἑκατομμύρια χρόνια πρίν ὁ ἄνθρωπος ἐμφανισθῆ στή γῆ.
Ὅμως οἱ ἄνθρωποι τῶν δασῶν πού ἔφτιαξαν τίς ζωγραφιές κυριάρχησαν στή Ροδεσία ἀπό τό 1500 π.Χ. μέχρι μερικές ἑκατοντάδες χρόνια πρίν. Καί οἱ εἰδικοί συμφωνοῦν ὅτι οἱ ἄνθρωποι τῶν δασῶν πάντα ζωγράφιζαν θέματα ἀπό τή ζωή.
Αὐτή ἡ πίστι ἔχει γεννηθῆ ἀπό ἄλλες ζωγραφιές σπηλαίων τῶν Gorozomzi Hills, —ἀκριβεῖς ἀναπαραστάσεις τοῦ ἐλέφαντα, ἱπποπόταμου, ἐλαφιοῦ καί καμηλοπάρδαλης.
Οἱ μυστηριώδεις ζωγραφιές βρέθηκαν ἀπό τό Bevan Parkes, πού εἶναι κάτοχος τῆς γῆς στήν ὁποία βρίσκονται οἱ σπηλιές.
Κάτι πού προσθέτει στό μυστήριο τῶν ζωγραφιῶν στούς βράχους πού βρέθηκαν ἀπό τόν Parkes εἶναι ἡ ζωγραφιά μιᾶς ἀρκούδας πού χορεύει. Ἀπ᾽ ὅσο γνωρίζουν οἱ ἐπιστήμονες, οἱ ἀρκοῦδες δέν ἔζησαν ποτέ στήν Ἀφρική”(Los Angeles Herald-Examiner, 7 Ἰα 1970)»(HK, 252).
° Ἀκόμα: «“Ἕνα ἀρχαῖο ἀνάγλυφο τῶν Mayas ἀπό ἕνα ἀσυνήθιστο πτηνό μέ χαρακτηριστικά ἑρπετοῦ ἔχει ἀνακαλυφθῆ στήν Totonacapan, στό βορειοανατολικό τμῆμα τῆς Veracruz, στό Μεξικό.
Ὁ José Diaz-Bolio, ἕνας μεξικανός ἀρχαιολόγος-δημοσιογράφος ὑπεύθυνος γιά τήν ἀνακάλυψι, λέει ὅτι ὑπάρχουν στοιχεῖα ὅτι τό γλυπτό τοῦ ἑρπετοῦ-πτηνοῦ, πού βρίσκεται στά χαλάσματα τῆς Tajín, δέν εἶναι μόνο δημιούργημα τῆς φαντασίας τῶν Mayas, ἀλλά μία ρεαλιστική ἀναπαράστασι ἑνός ζώου πού ζοῦσε κατά τή διάρκεια τῆς περιόδου τῶν ἀρχαίων Mayas —1000 μέ 5.000 χρόνια πρίν.
Ἄν πράγματι τέτοια ἑρπετά-πτηνά ἦταν σύγχρονα μέ τόν πολιτισμό τῶν ἀρχαίων Mayas, τό ἀνάγλυφο ἀντιπροσωπεύει μιά ἐκπληκτική ἐξελικτική παραδοξότητα. Ζῶα μέ τέτοια χαρακτηριστικά πιστεύεται ὅτι ἔχουν ἐξαφανισθῆ 130 ἑκατομμύρια χρόνια πρίν. Ἡ Ἀρχαιόρνις καί ἡ Ἀρχαιοπτέρυγα, μέ τά ὁποῖα τό γλυπτό ἔχει μία ἐλαφρά ὁμοιότητα, ἦταν ἱπτάμενα ἑρπετά πού ἐξαφανίσθηκαν κατά τή διάρκεια τῆς Μεσοζωϊκῆς περιόδου τῶν δεινοσαύρων”(Science Digest, τόμ. 64 (Ν 1968), 1)»(HE, 252).
° Ἐπίσης: «“Στή Γαλλία, ἡ τσιγγάνικη παράδοσι πηγαίνει ἀρκετά πίσω. Οἱ καλλιτέχνες τῶν Παλαιολιθικῶν σπηλαίων τῆς κοιλάδας Lot στή Νοτιοδυτική Γαλλία ὅχι μόνο πειραματίσθηκαν μέ τό σουρεαλισμό, ἀλλά μπορεῖ νά βρῆκαν ἔμπνευσι μέ παραισθησιογόνα ναρκωτικά. Ἔτσι λένε οἱ Michel Lorblanchet καί Ann Sieveking, σέ μία ἀνάλυσι τῶν χαραγμάτων στό πιό ἐσωτερικό δωμάτιο (IV) τοῦ σπηλαίου τοῦ Pergouset.
Τό Δωμάτιο IV εἶναι δύσκολο νά τό προσεγγίσης· τό πέρασμα εἶναι στενό, φραγμένο ἀπό λάσπη καί ἀπότομο. Ὅταν βρεθῆ ἐκεῖ, ὁ ἐρευνητής ἀντικρίζει ἕνα ταβάνι μέ κλίσι στό ὁποῖο ἕνα φανταστικό βεστιάριο εἶναι χαραγμένο. Μέρος αὐτοῦ ἔχει ἀντιγραφῆ ἐδῶ, δείχνοντας ἕνα δημιούργημα μέ μακρύ λαιμό καί ἕνα κεφάλι πού μοιάζει μέ ἀλόγου...”(Stephen Battersby, Prehistoric Monsters, περιοδ. Nature, τόμ. 387 (29 Μα 1997), 451)»(HE, 255).

* * *

Ὁ δεινόσαυρος ἐμφανίζεται καί στόν Ἰώβ· ἀναφέρει ὁ Θεός: «Ἔστησεν οὐράν ὡς κυπάρισσον [τόσο μεγάλη εἶναι]... Ὑπό παντοδαπά δένδρα κοιμᾶται, παρά πάπυρον καί κάλαμον καί βούτομον. Σκιάζονται δέ ἐν αὐτῷ (=ὑπ’ αὐτοῦ) δένδρα μεγάλα σύν ραδάμνοις καί κλῶνες ἀγροῦ... παίξῃ δέ ἐν αὐτῷ (: μήπως μπορεῖς νά παίξης μ᾽ αὐτόν) ὥσπερ ὀρνέῳ ἤ δήσεις αὐτόν (: ἤ νά τόν δέσης) ὥσπερ στρουθίον παιδίῳ;»(Ἰώβ 40, 17, 21, 22, 29).

*Οι συντομογραφίες (βιβλιογραφία) βρίσκονται στο βιβλίο.

Από το βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, ΒΙΒΛΟΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΙ, Περί Ἐξελίξεως 2, ΕΚΔ. ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ (6978461846), Σταμάτα 2014

Πηγή:

God and Science - Orthodoxy / Θεός και Επιστήμη - Ορθοδοξία

[Α.Γ.]

Εντυπωσιακά όλα αυτά τα άρθρα πάτερ.Θα κάτσω να τα μελετήσω προσεκτικά γιατί πλέον η θεωρία της εξέλιξης γίνεται προσπάθεια(με την συνδρομή δυστυχώς του μεγαλύτερου μέρους της επιστημονικής κοινότητας) να επιβληθεί ως η απόλυτη εξήγηση και ταυτόχρονα βλέπουμε και χριστιανούς ακόμα να πέφτουν στην παγίδα με λογικοφανή επιχειρήματα και να λένε πως αποδέχονται την θεωρία της εξέλιξης.Πάντως από μια γρήγορη ματιά που έριξα σε κάποια άρθρα σας φαίνεται να κάνετε αναφορά και στους δεινόσαυρους και δράκους.Από όσο έχω καταλάβει αυτοί που υπήρξαν παράλληλα με τους ανθρώπους ήταν οι δράκοι οι οποίοι εξαφανίστηκαν κατά τον Μεσαίωνα στην Κεντρική Ευρώπη(έχουν βρεθεί και οστά δράκων από παλαιοντολόγους ενώ υπάρχει και η σχετική εικόνα του Αγίου Γεωργίου να σκοτώνει τον δράκο) ενώ σήμερα επιβιώνει μόνο ένα είδος δράκου(ο δράκος του Κομόντο).ΟΙ Δεινόσαυροι φαίνεται πως εξαφανίστηκαν πριν την δημιουργία του ανθρώπου.

Το ότι οι γιγάντιοι δεινόσαυροι υπήρχαν ταυτόχρονα με τους ανθρώπους το βλέπουμε στην Αγία Γραφή στο Βιβλίο του Ιωβ, όπως θα διαβάσεις και στο προηγούμενο αρθρο που έβαλα με τίτλο ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ:

Ὁ δεινόσαυρος ἐμφανίζεται καί στόν Ἰώβ· ἀναφέρει ὁ Θεός: «Ἔστησεν οὐράν ὡς κυπάρισσον [τόσο μεγάλη εἶναι]... Ὑπό παντοδαπά δένδρα κοιμᾶται, παρά πάπυρον καί κάλαμον καί βούτομον. Σκιάζονται δέ ἐν αὐτῷ (=ὑπ’ αὐτοῦ) δένδρα μεγάλα σύν ραδάμνοις καί κλῶνες ἀγροῦ... παίξῃ δέ ἐν αὐτῷ (: μήπως μπορεῖς νά παίξης μ᾽ αὐτόν) ὥσπερ ὀρνέῳ ἤ δήσεις αὐτόν (: ἤ νά τόν δέσης) ὥσπερ στρουθίον παιδίῳ;»(Ἰώβ κεφ. 40, στίχους 17, 21, 22, 29).

Από το βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, ΒΙΒΛΟΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΙ, Περί Ἐξελίξεως 2, ΕΚΔ. ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ (6978461846), Σταμάτα 2014

Μας λέει οτι ζώο αυτό είχε ουρά μεγάλη σαν κυπαρίσσι. Ο δεινόσαυρος έχει τετοια ουρά μόνο σαν κυπαρίσσι.

[NikolaosArvanitidis]

Ενδιαφέρων. Στα ντοκιμαντέρ(σειρά ντοκιμαντέρ με τίτλο "Walking with the dinosaurs"(μιλούσε για την εποχή των Δεινοσαύρων) και "Walkig with the Beasts"(μιλούσε για την εποχή μετά τους Δεινόσαυρους μέχρι την εμφάνιση υποτίθεται των ανθρώπων) που έβλεπα οι επιστήμονες ανέφεραν πως οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν πριν 65 εκατομύρια χρόνια(ενώ έλεγαν πως ο Αυστραλοπίθηκος ο κατά αυτούς (τους επιστημονες) πρόγονος του ανθρώπου εμφανίστηκε έλεγαν πριν 2 εκατομύρια χρόνια.Στην Αγία Γραφή δεν ήξερα πως υπάρχουν αναφορές για δράκους και δεινόσαυρους.

[Αναστάσιος]

Όλα αυτά τα άρθρα φαίνονται εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Ελπίζω να βρω λίγο χρόνο να τα διαβάσω αναλυτικά. Ευχαριστούμε πολύ πάτερ για την πολύτιμη συμμετοχή σας!

[Α.Γ.]

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (+1994) για τους Χριστιανούς οπαδούς της Εξελικτικής Θεωρίας

Τι ανοησίες λένε τώρα στα σχολεία με την θεωρία του Δαρβίνου κ.λπ.! Ενώ οι ίδιοι αυτές τις ανοησίες δεν τις πιστεύουν, τις λένε όμως, για να μολύνουν τα παιδιά, να τα απομακρύνουν από την Εκκλησία.

Μου είπε κάποιος: «Αν πούμε ότι το χώμα είχε διάφορα συστατικά, διάφορους οργανισμούς, και ο Θεός πήρε από αυτά και έκανε τον άνθρωπο…»* «Δηλαδή, λέω, αν δεν υπήρχαν αυτά, δεν μπορούσε ο Θεός να κάνη τον άνθρωπο; Δύσκολο πράγμα!»

«Αν πούμε, μου λέει, ότι πήρε πρώτα από τον πίθηκο και τον τελειοποίησε;» «Καλά, του λέω, δεν μπορούσε ο Θεός να κάνη το τέλειο δημιούργημα, τον άνθρωπο, που διέθεσε γιʼ αυτόν ολόκληρη ημέρα; Έπρεπε να βρη ανταλλακτικά; Διάβασε να δης τι λέει η Προφητεία του Ιώβ1, στο Ανάγνωσμα της Μεγάλης Πέμπτης. Τώρα αυτά για τον πίθηκο ούτε η επιστήμη τα παραδέχεται. Πόσα χρόνια έχει που οι άνθρωποι ανέβηκαν στο φεγγάρι; Οι πίθηκοι τόσα χρόνια δεν εξελίχθηκαν να κάνουν αν όχι ένα ποδήλατο τουλάχιστον ένα πατίνι. Είδες κανέναν πίθηκο με πατίνι; Άλλο, αν πάρης έναν πίθηκο και του μάθης να κάνη πατίνι!…» «Αν πούμε, λέει, εκείνο, αν πούμε εκείνο…;»«Μη λες τίποτε, του λέω, για νάσαι πιο σίγουρος».

Αυτή την θεωρία δίδασκε και ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου. Του είπα μια φορά: «Σιγά-σιγά, με την περιποίηση, η φασολιά θα γίνη καλύτερη φασολιά, η μελιτζανιά καλύτερη μελιτζανιά. Ο πίθηκος, άμα τον ταΐσης, άμα τον περιποιηθής, θα γίνη καλύτερος πίθηκος· δεν μπορεί να γίνη άνθρωπος. Αν ένας μαύρος είναι σε ψυχρό κλίμα και δεν βγαίνη στον ήλιο, λιγάκι θα διορθωθή το δέρμα του· δεν θα πάψη όμως να είναι μαύρος». Και ύστερα, αν σκεφθής ότι από άνθρωπο, την Παναγία μας, γεννήθηκε ο Χριστός! Δηλαδή απόγονος του Χριστού ήταν ο πίθηκος; Τι βλασφημία! Και δεν το καταλαβαίνουν ότι βλασφημούν. Ρίχνουν μια πέτρα και δεν κοιτούν πόσα κεφάλια θα σπάση.Σου λέει: «Εγώ την έρριξα πιο μακριά από τον άλλον». Αυτό κάνουν σήμερα· θαυμάζουν ποιος θα πετάξη πιο μακριά την πέτρα. Πόσα κεφάλια θα σπάση από αυτούς που περνάνε εκεί κάτω, δεν τον σκέφτονται.

-Γέροντα, μερικοί νομίζουν ότι με αυτές τις θεωρίες θα κάνουν τους Μαρξιστές να πλησιάσουν στην Εκκλησία.*

-Στην αρχή, μπορεί να πλησιάσουν οι Μαρξιστές, αλλά μετά θα έρθουν σαν κόμμα. Θα λένε: «Τώρα να εκκλησιάζεσθε, τώρα όχι. Τώρα να κάνετε αυτό, τώρα εκείνο». Θα κανοναρχούν δηλαδή· και στο τέλος θα πουν: «»Ποιος σας είπε ότι υπάρχει Θεός; Δεν υπάρχει Θεός. Σας γελούν οι παπάδες». Και έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνουν, τους χρησιμοποιούν οι Μαρξιστές, για να πετύχουν τον σκοπό τους. Όσοι Μαρξιστές έχουν καλή διάθεση, έρχονται, μετανοούν, εξομολογούνται. Όσοι δεν έχουν καλή διάθεση, δεν πρόκειται να αλλάξουν.

Σημειώσεις:

[1] Ιώβ 38, 14: «Η συ λαβών γην πηλόν έπλασας ζώον και λαλητόν αυτόν έθου επί γης;».

* Ας προσέξουμε πως ο γέροντας δεν κάνει διαχωρισμό μεταξύ άθεων και χριστιανών εξελικτικών. Είναι φανερό πως τα λόγια του γέροντα απευθύνονται σε …Xριστιανούς οπαδούς της εξελικτικής θεωρίας.

Από το Βιβλίο: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, τ. Α’

Πηγή:

Saint Paisios of Holy Mount Athos / Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

[Νίκος]

Χρήσιμο και αυτό.Πάντως φαίνεται πως γίνεται σαφές πως Ορθοδοξία και Θεωρία της εξέλιξης δεν συμβαδίζουν.Αυτό είναι χρήσιμο γιατί βλέπω τελευταία πολλά άρθρα από διάφορους θεολόγους ενίοτε ακόμα και κληρικούς(κυρίως στο διαδίκτυο στην αγγλική γλώσσα που αφορούν στις ορθόδοξες κοινότητες των ΗΠΑ,του Καναδά και της Αυστραλίας) να προσπαθούν να συμφιλιώσουν την θεωρία της εξέλιξης με την Ορθόδοξη διδασκαλία.Επίσης οι εξελικτικοί(οπαδοί της θεωρίας της εξέλιξης) μερικοί εξ αυτών ακόμα και θρησκευόμενοι άνθρωποι τείνουν να προσπαθούν να απεικονίσουν όσους αρνούνται την θεωρία του Δαρβίνου ως παλαβούς και ακραίους.

Δεν είναι έτσι ακριβώς. Φταίει η λανθασμένη ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης, απ' όσους θεωρούν, ότι υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στη "θεωρία της εξέλιξης" και το ιστορικό μέρος της Παλαιάς Διαθήκης.

Πρώτα πρώτα, η θεωρία της εξέλιξης είναι απλά μια θεωρία που εξηγεί μέρος των παλαιοντολογικών ευρημάτων που αφορούν τα ανθρωποειδή. Δεν έχει βρεθεί ποτέ ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο homo sapiens και τον άνθρωπο. Εμείς οι Χριστιανοί δεν απορρίπτουμε την ύπαρξη ανθρωποειδών πριν τον άνθρωπο (πως θα μπορούσαμε άλλωστε, αφού υπάρχουν αδιάσειστες αποδείξεις), απορρίπτουμε, ότι ο άνθρωπος που δημιούργησε ο Θεός, είναι απλά αποτέλεσμα της εξελικτικής διαδικασίας.

[Α.Γ.]

Πηγή:

Αρχιμ. Ιωάννης Κωστώφ, Φυσικός & Θεολόγος, TRUTH TARGET - ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΗ

[NikolaosArvanitidis]

Δεν είναι έτσι ακριβώς. Φταίει η λανθασμένη ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης, απ' όσους θεωρούν, ότι υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στη "θεωρία της εξέλιξης" και το ιστορικό μέρος της Παλαιάς Διαθήκης.

Πρώτα πρώτα, η θεωρία της εξέλιξης είναι απλά μια θεωρία που εξηγεί μέρος των παλαιοντολογικών ευρημάτων που αφορούν τα ανθρωποειδή. Δεν έχει βρεθεί ποτέ ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο homo sapiens και τον άνθρωπο. Εμείς οι Χριστιανοί δεν απορρίπτουμε την ύπαρξη ανθρωποειδών πριν τον άνθρωπο (πως θα μπορούσαμε άλλωστε, αφού υπάρχουν αδιάσειστες αποδείξεις), απορρίπτουμε, ότι ο άνθρωπος που δημιούργησε ο Θεός, είναι απλά αποτέλεσμα της εξελικτικής διαδικασίας.

Η ύπαρξη ανθρωποειδών πριν τον άνθρωπο δεν έχει σχέση με την θεωρία της εξέλιξης. Αυτό που αμφισβητούμε ως Ορθόδοξοι είναι ότι ο άνθρωπος(και πιθανόν και τα είδη ζώων και φυτών) εξελίσσονται.Ασφαλώς και δεν δεχόμαστε ότι ο άνθρωπος εξελίχθηκε από κάποιον πίθηκο και πιστεύουμε πως ο άνθρωπος δημιουργήθηκε απευθείας από τον Θεό(τα ανθρωποειδή είχαν δημιουργηθεί λίγο πριν τον άνθρωπο ωστόσο ο πάτερ Γκιουζέλης παρέθεσε επιχειρήματα του φυσικού πατρός Ιωάννη Κωστώφ ότι το σύμπαν έχει ηλικία το πολύ 10.000 έτη(ή και λιγότερο) αν και γι αυτό δεν είμαι σίγουρος.Αυτό που είμαι σίγουρος είναι πως η Θεωρία της εξέλιξης μπάζει από παντού και δεν στέκει γιατί ακυρώνει το λυτρωτικό έργο του Χριστού ο οποίος σταυρώθηκε και αναστήθηκε(για όσους θέλουν μπορούν να πάνε μια βόλτα στην Ιερουσαλήμ στον ναό της Αναστάσεως να δούνε ακόμα και τους Άραβες μουσουλμάνους που αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και στην Παλιά Πόλη να μιλάνε για το Άγιο Φως).Αν κάνω λάθος με διορθώνεις ενοείται ή εσύ ή κάποιος που ξέρει.

[Α.Γ.]

Θα συνεχίσω με επιστημονικά και θεολογικά επιχειρήματα κατά της Θεωρίας της Εξέλιξης από τα 3 αντιεξελικτικά βιβλία του Φυσικού και Θεολόγου Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ ηγουμένου της Μονής Οσίου Ιωάννου Δαμασκηνού Ωρωπού:



Οι φιλοεξελικτικοί Χριστιανοί πρέπει να κρατήσουν ή την Βίβλο ή την Θεωρία της Εξέλιξης – Αρχιμ. Ιωάννης Κωστώφ, Φυσικός και Θεολόγος

Γράφει ὁ Φυσικός και Θεολόγος Ἀρχιμ. Ιωάννης Κωστώφ στο αντιεξελικτικό βιβλίο του ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΕΤΩ ΤΗΝ ΒΙΒΛΟ:

Ἡ σειρά πού ἐγκαινιάζεται μέ τό βιβλίο αὐτό εἶναι μιά καυτή πατάτα. Γιά νά μήν κάψουν, λοιπόν, τά χέρια τους οἱ ἀναγνῶστες πρέπει, προτοῦ νά συνεχίσουν στίς ἑπόμενες ἀράδες, νά σκεφθοῦν ἕνα οὐσιῶδες πρᾶγμα: Διακινδυνεύουν τή Βίβλο τους! Ἄν εἶναι φιλοεξελικτικοί (ὀπαδοί δηλ. τῆς Θεωρίας τῆς Ἐξελίξεως (ΘτΕ)) καί καλοπροαίρετοι τοιοῦτοι ὑπάρχει περίπτωσι νά ἀνανήψουν πρός τήν ἀλήθεια τῆς Γραφῆς. Ἄν εἶναι κακοπροαίρετοι, θά πετάξουν τή Βίβλο τους καί θά κρατήσουν τήν «ἐπιστήμη». Μέ γειά τους, μέ χαρά τους. Τελειώνοντας τή σειρά μας δέν θά μποροῦν νά τά κρατήσουν καί τά δύο. Ὅσοι, λοιπόν, εἶναι φιλοεξελικτικοί καί μέ χαλαρότατη ἀγάπη πρός τή Γραφή, ἄς μήν προχωρήσουν στήν ἀνάγνωσι. Περιττός κόπος καί δαπάνη. «Οὐ γάρ εἰσί ἐκ τῶν προβάτων» τοῦ Κυρίου (Ἰω 10, 26). «Οὔ με πείσῃς κἄν μέ πείσῃς»!

Από τό βιβλίο:

Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Φυσικού και Θεολόγου
ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΠΕΤΩ ΤΗ ΒΙΒΛΟ
Μωσῆς ἤ μωσαϊκό (Bruce Bickel & Stan Jantz).
Περί Ἐξελίξεως 1
ΕΚΔ. ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Σταμάτα 2014

Πηγή:

God and Science - Orthodoxy / Θεός και Επιστήμη - Ορθοδοξία