Η κρίση στρέφει τους Έλληνες στο Θεό

[Achilleas]

Η κρίση στρέφει τους Έλληνες στο Θεό





Τον υψηλότερο δείκτη θρησκευτικότητας μεταξύ των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης εμφανίζουν οι Έλληνες οι οποίοι χαρακτηρίζονται ως ο πιο «πιστός» λαός της γηραιάς ηπείρου.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα πανευρωπαϊκής έρευνας οι Έλληνες εμφανίζουν σταθερά δείκτη θρησκευτικότητας υψηλότερο από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το ποσοστό των πολιτών της ΕΕ που δηλώνουν ότι πιστεύουν στον Θεό είναι 52% ενώ στην Ελλάδα ανέρχεται στο 81%. Επίσης οι Έλληνες δηλώνουν ότι προσεύχονται σε υψηλότερο ποσοστό από τους άλλους Ευρωπαίους ενώ 56% δηλώνουν ότι σκέφτονται συχνά για το νόημα και τον σκοπό της ζωής σε σχέση με 35% στην υπόλοιπη ΕΕ.

Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα πως τα δύο τελευταία χρόνια η θρησκευτικότητα των Ελλήνων παρουσιάζει αυξητική τάση και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών είναι αποτέλεσμα της καταρράκωσης πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών θεσμών από τους οποίους αισθάνονται προδομένοι και απογοητευμένοι.

Σε εθνικό επίπεδο τα ποσοστά θρησκευτικότητας εμφανίζονται σε κάποιες έρευνες υψηλότερα στις μεγαλύτερες ηλικίες και στις γυναίκες, όπως επίσης στον πληθυσμό με κατώτερο μορφωτικό επίπεδο και στις αγροτικές περιοχές.
Συγκρίνοντας όμως την θρησκευτικότητα των Ελλήνων με αυτή των υπολοίπων ευρωπαίων εμφανίζονται ωστόσο και μερικά παράδοξα.

Για παράδειγμα, αν και στη δήλωση πίστης στον Θεό οι Έλληνες υπερέχουν κατά πολύ του ευρωπαϊκού μέσου όρου, τα ποσοστά του εβδομαδιαίου εκκλησιασμού στη χώρα μας είναι χαμηλότερα από αυτά άλλων χωρών. Εδώ εμπλέκονται πολιτισμικοί παράγοντες και ιδιαιτερότητες της κάθε θρησκευτικής παράδοσης.

Στην καθολική παράδοση, για παράδειγμα, ο εκκλησιασμός έχει πολύ πιο «υποχρεωτικό» χαρακτήρα ενώ στην ορθόδοξη, πέραν του εβδομαδιαίου εκκλησιασμού υπάρχουν και άλλες τελετές, όπως οι Χαιρετισμοί ή οι λειτουργίες σε μοναστήρια, ενώ η πίστη εκδηλώνεται και με πιο «προσωπικούς» τρόπους, όπως η νηστεία, τα τάματα, η προσευχή ή το να ανάψει κανείς ένα κερί.

Πηγή: http://www.protothema.gr/

Σχόλιο: Χρειαζόταν η κρίση αυτή για να θυμηθούμε ότι υπάρχει Θεός!

[Νίκος]

Αχιλλέα δε νομίζω ότι η κρίση από μόνη της μπορεί να στρέψει τους Έλληνες προς το Θεό. Απλά όλοι συνειδητοποιούμε ότι πέρασε η εποχή της χλιαρότητας στην πίστη και πρέπει να πάρουμε θέση. Ή με το Θεό ή με το Μαμμωνά. Ή θα βάλουμε το Χριστό και το θέλημά Του πάνω απ' όλα και θα βαδίσουμε στηριγμένοι στην εμπιστοσύνη, που μας δίνει η Αγάπη Του ή θα αφεθούμε να βουλιάξουμε στην απελπισία αναζητώντας μάταια τώρα πια τις πρόσκαιρες ηδονές, που μας χάριζαν τα υλικά αγαθά και η δόξα των ανθρώπων.

Η κρίση μας επανέφερε "εις εαυτούς" και μας έβαλε ξανά μπροστά στην ευθύνη της επιλογής. Λες και η σημερινή κρίση είναι μια επανάληψη της Παραβολής του Ασώτου, όπου στο πρόσωπο του Ασώτου αναγνωρίζει ο καθένας μας, και ολόκληρο το Έθνος μας μαζί, τον εαυτό του.

[Γαβριήλ]

"Ὁ Ἀναστάς Κύριος προτείνει τήν παντοδύναμη δεξιά Του..."
Μήνυμα του Γερ. Γεωργίου Ηγουμένου της Ι.Μ. Γρηγορίου



«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ᾍδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν, καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν Αἴτιον» (Κανών τοῦ Πάσχα).

Νίκησε ὁ Χριστός μέ τόν Σταυρό Του τόν θάνατο καί ἐμεῖς γευόμαστε τίς ἀπαρχές τῆς νέας ζωῆς πού ἐξέβλυσε ἀπό τήν λογχευθεῖσα πλευρά Του.

Ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία καί δοξολογεῖ τόν Αἴτιο τῆς νέας βιοτῆς μας, διότι ὁ Χριστός εἶναι ὅλος ἡ ζωή μας, εἶναι ἡ Αἰώνιος Ζωή μας.

Νικήθηκε ὁ θάνατος, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ νέα ζωή, ἀλλά ἐμεῖς δέν εἴμα­στε οὔτε πάντοτε οὔτε ὅλοι μέτοχοι αὐτῆς τῆς ζωῆς. Περιφέρουμε δυστυχῶς τόν θάνατο, στόν βαθμό πού τόν φέρουμε μέσα μας.

Ὅσο μετέχουμε στό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τήν βάπτισί μας μέχρι τήν κηδεία μας, τόσο ἀντλοῦμε ζωή καί γινόμαστε ζωή. Μεταβάλλεται τό θνητόν τῆς ὑπάρξεώς μας σέ ἀθανασία. Κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, ὁ Χριστός «ὑπὲρ πάντων ἀπέθανεν, ἵνα οἱ ζῶντες μηκέτι ἑαυτοῖς ζῶσιν ἀλλὰ τῷ ὑπὲρ αὐτῶν ἀποθανόντι καὶ ἐγερθέντι. Ὥστε ἡμεῖς ἀπὸ τοῦ νῦν οὐδένα οἴδαμεν κατὰ σάρκα· εἰ δέ καὶ ἐγνώκαμεν κατὰ σάρκα Χριστόν, ἀλλὰ νῦν οὐκέτι γινώσκομεν. Ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις· τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινά τά πάντα» (Β’ Κορ. ε’ 15-17).

Ὁ κόσμος, ὅσοι δέν ζοῦν ἐν Χριστῷ, ὅσοι δέν εἶναι καινή κτίσις, δέν γνωρίζουν τό περιεχόμενο αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος νικητής τοῦ θανάτου. Δέν ὑπῆρξε οὔτε θά ὑπάρξῃ ἄλλος τρόπος νά νικηθῇ ὁ θάνατος, ἐκτός ἀπό αὐτόν πού ἐπενόησε ἡ ἄπειρος ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Οἰκειοῦται ὁ ἀθά­νατος Λόγος τοῦ Θεοῦ τόν δικό μας θάνατο καί τόν καταργεῖ μέ τήν Ἀνάστασί Του. Προσλαμβάνει τόν θάνατό μας καί μᾶς ἀντιπροσφέρει τήν ζωή.

Ὁ κόσμος πρέπει νά γίνῃ σῶμα Χριστοῦ γιά νά ζήσῃ. Ὅλοι μας πρέπει νά ὑπερβαίνουμε τούς καθημερινούς μας θανάτους, γιά νά γίνῃ ἡ ζωή οὐσία τῆς ὑπάρξεώς μας. Διότι θάνατος δέν εἶναι μόνο ὁ τερματισμός τῆς βιολογικῆς ἐπιγείου ζωῆς μας. Θάνατος εἶναι καί κάθε ἁμαρτία, ὅπως λέγει ἡ θεία Γραφή: «ᾗ δ᾽ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾽ αὐτοῦ [τοῦ καρποῦ τῆς παρακοῆς], θανάτῳ ἀπο­θα­νεῖσθε» (Γεν. β’ 17).

Ὅπως ἐπίσης ζωή, ἀληθινή ζωή, δέν εἶναι ἡ βιολογική μας ζωή ἀλλά ὁ Χριστός. Κάθε ἁμαρτία εἶναι ἕνας θάνατος. Κάθε μετάνοια εἶναι ἐπανάκλησις στήν ζωή. Ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας μέσα μας εἶναι νόμος θανάτου πρός θάνατον. Ὁ νόμος τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ νόμος τῆς Χάριτος, εἶναι νόμος ζωῆς πρός ζωήν.

Κόσμος δέν εἶναι μόνο οἱ ἐκτός Ἐκκλησίας. Κόσμος δυστυχῶς γινόμα­στε καί ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί στόν βαθμό πού δέν ζοῦμε κατά Χριστόν. Κόσμος εἶναι τό φρόνημα τῆς σαρκός, ἡ φιλαυτία μας, ἡ φιλαρ­γυρία μας, ἡ φιλαρχία μας, οἱ φιλοδοξίες μας, τά πάθη μας, πού στίς ἡμέρες αὐτές περιγράφονται μέ τόν ὅρο «διαφθορά».

Ἰδιαίτερα ἐφέτος, μέσα σέ ἕνα τέτοιο κλίμα πού ὑποδαυλίζει τήν ἀπαι­σιο­δοξία, τά ἑορτολογικά γεγονότα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος καί τοῦ Πάσχα μᾶς καλοῦν νά μιμηθοῦμε τόν ἀγῶνα ὅλων τῶν τιμίων συνανθρώπων μας πού δέν ὑπέκυψαν στούς πειρασμούς τῆς «διαφθορᾶς», ἀλλά προτίμησαν τήν ἑκού­σια πτωχεία τῆς ἀρετῆς. Μᾶς καλοῦν πέραν τούτου καί σέ ἀνώτερη βαθμίδα: νά μιμηθοῦμε τόν ὑπέρ ἡμῶν Παθόντα καί Ἀναστάντα Χριστό, ὁ ὁποῖος αὐτεξουσίως ὡς ἄνθρωπος, κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, «ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινεν σταυρὸν αἰσχύνης» (Ἑβρ. ιβ’ 12).

Ἄν ὑποτεθῇ ὅτι ὁ λαός μας εὕρισκε τόν τρόπο νά ἀνακάμψῃ οἰκονομικά προδίδοντας τόν Χριστό γιά τριάκοντα ἀργύρια, ἡ ψυχή μας δέν θά τό δεχό­ταν. Θά προτιμοῦσε τόν ἑκούσιο θάνατο μαζί μέ τόν Χριστό.

Εἶναι τραγικές κάποιες διακηρύξεις πολιτικῶν γιά τήν συμμαχία τους καί μέ τόν διάβολο, προκειμένου νά σωθῇ ἡ Πατρίδα.

Ὁ λαός μας ξέρει νά ἀνεβαίνῃ ἑκουσίως στόν σταυρό του μαζί μέ τόν Χριστό. Γιατί μόνο πίσω ἀπό αὐτόν τόν σταυρό βρίσκεται ἡ ἀνάστασις.

Ἀναμφίβολα ἡ θλιβερή οἰκονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική καί ἐθνική ἀβεβαιότητα τοῦ λαοῦ μας εἶναι ἕνας θάνατος. Ἕνας θάνατος πού τοῦ ἐπιβάλλεται ἀπό ἐκείνους πού θέλουν τόν πνευματικό του ἀφανισμό, ἀπό ἐκείνους πού χρόνια τώρα μεθοδικά τοῦ ἀφῄρεσαν τά πνευματικά του ἐρεί­σμα­τα καί τόν ἄφησαν μετέωρο, ἀδύναμο, χωρίς πνευματικό δυναμισμό.

Ὅμως ὁ λαός μας ἔχει ἱστορία. Ἔχει γράψει καί ἄλλες πολλές ἡρωϊκές σελίδες σέ παρόμοιες περιστάσεις. Τότε πού εἶχε αὐθεντικά κριτήρια γιά τήν ζωή καί τόν θάνατο, γιά τήν τιμή καί τήν ὐπόληψι. Τότε πού κέντρο τῆς ζωῆς του ἦταν ὁ Θεάνθρωπος Χριστός καί ὄχι οἱ τιμές τῶν χρηματιστηριακῶν ἀγορῶν. Τότε πού προτιμοῦσε νά εἶναι φτωχός ἀλλά ὄχι ἄδικος. Τότε πού μποροῦσε νά ζήσῃ ἐλεύθερος πολιορκημένος χωρίς νά προδώσῃ «ψυχή καί Χριστό». Τότε πού μποροῦσε νά γεννήσῃ Νεομάρτυρες καί νά φυλάξῃ τήν Ὀρθόδοξη ψυχή του, τό «πολύτιμον τζιβαϊρικόν», ὅπως ἔλεγε ὁ στρατηγός Μακρυγιάννης.

Τίς κρίσιμες ὧρες πού περνᾶ ἡ Πατρίδα μας μποροῦμε αὐτή τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα νά τίς κατανοήσουμε ὡς συνοδοιπορία της μέ τόν Χριστό πρός τόν Γολγοθᾶ καί ὡς συσταύρωσι μαζί Του. Μπορεῖ ὁ λαός μας σήμερα νά νοιώθῃ ὅτι σταυρώνεται, ἀλλά στό χέρι του εἶναι νά ὁμολογῇ μαζί μέ τόν εὐγνώμονα ληστή: «ἡμεῖς μὲν δικαίως, ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνο­μεν· οὗτος δὲ [ὁ Χριστός] οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξεν» (Λουκ. κγ’ 41). Μπορεῖ τότε νά ἀπευθύνεται μέ θάρρος στόν Χριστό καί νά τοῦ λέγῃ: «Ἰησοῦ, μνήσθητί μου ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. κγ’ 43). Εἶναι βέβαιον ὅτι τότε ὁ Κύριος θά λυτρώσῃ τόν λαό μας ἀπό τήν καταδυναστεία τῶν ἰσχυρῶν, διότι πίσω ἀπό τόν ἑκούσιο Σταυρό τοῦ Γένους πάντοτε ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάστασις.

Ἀδελφοί,
Ὁ νικητήριος παιάνας τῆς Ἐκκλησίας, τό «Χριστός Ἀνέστη», θά ἠχήσῃ καί ἐφέτος γιά νά συνεγείρῃ τούς δεσμίους τοῦ ᾍδου. Ἐλπίζουμε ὅτι ἡ Πα­τρίδα μας, ἄν καί πολλαπλῶς δεσμία στόν δικό της σύγχρονο ᾍδη, θά ἀκούσῃ τόν Λυτρωτή καί θά τόν ἀκολουθήσῃ σέ μία λαμπρή συνανάστασι μαζί Του. Ὁ Ἀναστάς Κύριος προτείνει τήν παντοδύναμη δεξιά Του. Ἄς τοῦ ἁπλώσουμε ἐμεῖς τό δικό μας χέρι, τήν προσωπική καί συλλογική μας μετάνοια. Θά μᾶς ἀναστήσῃ. Ὁ σταυρός μας, ὁ σταυρός τῆς Πατρίδος μας, τῶν συμπολιτῶν μας, δέν θά εἶναι τό σκοτεινό τέρμα. Θά γίνῃ ἡ χαρά μας. Θά γίνῃ ὁ προ­άγγελος μιᾶς νέας ἐπιγείου βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ζωῆς ἡ ἀπαρχή, διότι ὄντως ὁ Χριστός Ἀνέστη!

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

+ Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος

Ἅγιον Πάσχα 2012

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr

[Κρότων]

"Η κρίση οδηγεί τους Έλληνες ...στην Εκκλησία"
Σάββατο, 02 Ιούνιος 2012 - γράφει η iefimerida.gr



Με την κρίση να διαπερνά την ελληνική κοινωνία, το μέλλον να φαντάζει ζοφερό και τις αυτοκτονίες να πολλαπλασιάζονται, οι Έλληνες φαίνεται ότι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στα... θεία, με αποτέλεσμα το τελευταίο διάστημα να αυξάνεται αισθητά ο αριθμός των ανθρώπων που προσέρχονται στις εκκλησίες.

«Υπάρχει μια έντονη στροφή στη θρησκεία για το λόγο ότι και η ίδια η κρίση προκαλεί τη θρησκευτική ανάγκη του ανθρώπου να αναζητήσει ελπίδα μέσα στην οριακότητα, μέσα στην οποία ζει καθημερινά» εξηγεί στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ο αναπληρωτής καθηγητής της... Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), Ιωάννης Κουρεμπελές. Όπως επισημαίνει, ο κόσμος στρέφεται πλέον στο χώρο της θρησκείας, ένα χώρο που μπορεί να του προσφέρει διεξόδους, ώστε να μην κλειστεί στον εαυτό του αλλά να προτάξει την πραγματική κοινωνία με τον άνθρωπο.

Το γεγονός επιβεβαιώνει και ο καθηγητής ποιμαντικής και κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ, Ηρακλής Ρεράκης, τονίζοντας ότι πράγματι, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, έχει αυξηθεί ο πληθυσμός που επισκέπτεται την εκκλησία, αναζητώντας παρηγοριά και ανάπαυση. Ο ίδιος αποδίδει το ενδιαφέρον αυτό και στην ενεργοποίηση της επίσημης χριστιανικής Εκκλησίας στον τομέα της κοινωνικής προσφοράς, κυρίως με την διοργάνωση συσσιτίων και διανομής ειδών πρώτης ανάγκης. Παράλληλα, διαπιστώνεται ότι έχει ενταθεί η ευαισθησία των πολιτών που, είτε έχουν πολλά είτε λιγότερα, προτίθενται να προσφέρουν σε εκείνους που χρήζουν βοήθειας, οικονομικής ή ψυχολογικής. Στο πλαίσιο αυτό η φιλανθρωπία αντιμετωπίζεται ως πρακτική που απορροφά τους κραδασμούς της οικονομικής κρίσης στην κοινωνική ζωή.

«Είναι κάτι αξιοθαύμαστο και αξιόλογο. Μπορεί, όμως, να θεωρηθεί ως μία αρχή καθώς από εκεί και πέρα είναι ζήτημα της επίσημης Εκκλησίας το πώς θα διαχειριστεί το θέμα» αναφέρει ο κ. Ρεράκης και δεν παραλείπει να αναφερθεί «σε περιπτώσεις που οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας απομάκρυναν τους πιστούς από κοντά τους».

Το ζήτημα, σύμφωνα με τον κ. Κουρεμπελέ, είναι αν εκεί που στρέφεται πλέον ο κόσμος υπάρχει προοπτική ή αν υπάρχουν ελλείμματα που θα ήταν καλό να συζητηθούν. Για το λόγο αυτό, το ζητούμενο είναι ο διάλογος, προκειμένου να καταφέρει η χριστιανική Εκκλησία να προτάξει τη δική της οντολογία, εκείνη της πνευματικότητας και της ανοιχτής προσφοράς, μακριά από ακρότητες και σχετικοποιήσεις.

Σε ό,τι αφορά τις διαστάσεις της κρίσης, ο καθηγητής ποιμαντικής και κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ, κάνει λόγο για πνευματική και όχι οικονομική κρίση καθώς, όπως εκτιμά, εδώ και 40 χρόνια στην Ελλάδα υπήρχε πρόβλημα στους θεσμούς και την εξουσία που οδήγησε τελικά στη σημερινή κατάσταση. Σε αυτό, άλλωστε, το γεγονός αποδίδει τον αποκαλούμενο «ευρωπαϊκό χειμώνα», έναν όρο που περιγράφει την γενικότερη απομάκρυνση του ευρωπαϊκού κόσμου από την θρησκεία εδώ και πολλά χρόνια. Ενδεικτικό είναι, εξάλλου, ότι στις ευρωπαϊκές καθολικές και προτεσταντικές χώρες όπου επιβάλλεται εκκλησιαστικός φόρος, οι πολίτες «αποχρωματίζονται», δηλαδή δηλώνουν ότι αποσύρονται από τη θρησκεία για να μην κληθούν παράλληλα να καταβάλλουν το αντίτιμο. Το ποσοστό των ανθρώπων αυτών υπολογίζεται σε 5 με 7% του πληθυσμού κάθε χρόνο.

Σε αντίθεση με τον «ευρωπαϊκό χειμώνα», ο όρος «αραβική άνοιξη» εκφράζει την ενότητα και σταθερότητα του ισλαμισμού και του μουσουλμανισμού, δεδομένων των χαρακτηριστικών της θρησκείας και της αυξημένης κοινωνικής συνοχής και πίστης των αντίστοιχων πληθυσμών. Τα θέματα αυτά τίθενται, μεταξύ άλλων, στο διεθνές διεπιστημονικό συνέδριο με θέμα τις «αβρααμικές θρησκείες και την ευθύνη τους για τον κόσμο» που ολοκληρώνεται απόψε στη Θεσσαλονίκη, με συμμετοχές από την Ιρλανδία, τη Γερμανία, την Αυστρία, την Ελβετία, το Ισραήλ, την Τουρκία και την Ελλάδα.

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ