Για την φιλοξενεία και την ελεημοσύνη

[gkou]

ΙΓ΄

ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ

ιδ΄



Κάποιος μοναχός είχε αδελφό κοσμικό που ήταν φτωχός, και απ’ ό,τι έβγαζε απ’ το εργόχειρό του τον ενίσχυε κ’ εκείνον. Όμως, όσο τον ενίσχυε, τόσο εκείνος πιο πολύ βυθίζονταν στη φτώχεια. Φεύγει, λοιπόν, ο μοναχός και πάει στον Γέροντα και του εξομολογείται ό,τι συμβαίνει. Κ’ εκείνος του λέει:
- Αν θέλεις να μ’ ακούσεις, μην του ξαναδώσεις πια τίποτε. Μονάχα πες του: «αδελφέ μου, όταν είχα σου έδινα ∙ τώρα, λοιπόν, κ’ εσύ, απ’ ό,τι σε βοηθήσει ο Κύριος να βγάλεις με την εργασία σου, φέρνε και σ’ εμένα». Κι απ’ ό,τι θα σου φέρει, να τα παίρνεις ∙ και όπου δεις ξένον ή φτωχό, να του δίνεις, παρακαλώντας τους να προσεύχονται για κείνον.
Έφυγα π μοναχός, κ’ έκαμε όπως του είπε ο Γέροντας . Και μόλις έφτασε ο αδελφός του, του μίλησε καθαρά, κι ακριβώς όπως του είχε παραγγείλει ο Γέροντας. Κ’ εκείνος έφυγε πολύ λυπημένος.
Και ιδού, την άλλη Κυριακή, μάζεψε από τον κήπο του μικρά λάχανα κ’ έφερε στον αδελφό του, το μοναχό. Εκείνος τα πήρε, τα πήγε στους Γέροντες και τους παρακάλεσε να προσευχηθούν για τον αδελφό του. Κι αφού τον ευλόγησαν οι Γέροντες, έφυγε πάλι για το σπίτι του, στον κόσμο.
Σε λίγες μέρες , έφερε πάλι λάχανα και τρία ψωμιά. Τα πήρε πάλι ο αδελφός του κ’ έκαμε όπως την πρώτη φορά. Κι αφού πήρε πάλι την ευλογία των Γερόντων, έφυγε για τον κόσμο.
Όταν ήρθε για τρίτη φορά, έφερε πολλά φαγώσιμα, και κρασί και ψάρια. Και βλέποντας όλ’ αυτά ο αδελφός του εθαύμασε , κ’ εκάλεσε φτωχούς να τους φιλέψει και να τους περιποιηθεί. Και λέει στον αδελφό του:
- Μήπως έχεις ανάγκη από λίγα ψωμιά;
- Όχι, του απαντά εκείνος. Γιατί, όταν έπαιρνα από σένα, έμπαιναν ωσάν φωτιά μέσα στο σπίτι μου και μου τ’ αφάνιζαν όλα. Μα από κείνη τη στιγμή που σταμάτησες να μου δίνεις, ο Θεός μου τα ευλογεί όλα, κ’ έχω και περισσεύματα.
Πάει, λοιπόν, ο μοναχός και τ’ αναφέρει όλ’ αυτά στον Γέροντα. Κ’ εκείνος του λέει:
- Δεν ξέρεις, πως το έργο του μοναχού είναι φωτιά και όπου μπει τα καίει; Και πάνω απ’ όλα τον ωφελεί εκείνο: το να κάνει ελεημοσύνη απ’ ό,τι βγάζει με τον κόπο του και να παίρνει από τους αγίους ευλογία. Όταν κάνει κανείς αυτό, σίγουρα έχει την ευλογία του Θεού.


Από το βιβλίο: «Π.Β. ΠΑΣΧΟΥ
ΤΟ ΕΑΡ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ
ΜΙΚΡΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ Α΄»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΊΤΑΣ
ΣΤ΄ΕΚΔΟΣΗ

[Νίκος]

Ήρθε η ώρα της αληθινής Χριστιανικής αγάπης και της ελεημοσύνης

Πως πρέπει να γίνεται η ελεημοσύνη.

Εάν θέλεις να δώσεις κάτι σε αυτόν που έχει ανάγκη, δώσε το με όμορφο πρόσωπο, και με λόγια καλά να παρηγορείς την θλίψη του· και αν πράξεις έτσι, νικάει η ομορφιά του προσώπου σου, αυτό που δίνεις, στην καρδία του, περισσότερο την ανάγκη του σώματός του· την ημέρα που θα ανοίξεις το στόμα σου να κατηγορήσεις κάποιον, θεώρησε τον εαυτό σου νεκρό εκείνη την ημέρα, και όλα σου τα έργα μάταια, και αν ακόμη σου φαίνεται, ότι ειλικρινά και προς οικοδομή σε παρακίνησε ο λογισμός σου να μιλήσεις· γιατί ποια η ανάγκη να καταστρέψει κάποιος το σπίτι του, και να διορθώσει το σπίτι του φίλου του;

Την ημέρα που θα λυπηθείς για κάποιον άνθρωπο, ο οποίος ασθενεί ψυχικά ή σωματικά, εκείνη την ημέρα θεώρησε τον εαυτό σου μάρτυρα, και ότι έπαθες για τον Χριστό, και αξιώθηκες την ομολογία Του. Καθότι και ο Χριστός για τους αμαρτωλούς πέθανε και όχι για τους δίκαιους. Σκέψου πόσο μεγάλη είναι αυτή η αρετή· στ' αλήθεια μεγάλη αρετή είναι να λυπάται κάποιος για τους κακούς, και να ευεργετεί τους αμαρτωλούς περισσότερο παρά τους δίκαιους· αυτό ο Απόστολος Παύλος το αναφέρει ως άξιο θαυμασμού· εάν σε όλα σου τα έργα μπορέσεις να έχεις την συνείδησή σου καθαρή, μην φροντίσεις να εκτελέσεις άλλη αρετή. Σε όλα σου τα έργα ας προηγηθεί η σωφροσύνη του σώματός σου και η καθαρότητα της συνείδησής σου· διότι χωρίς αυτά τα δύο κάθε άλλη αρετή θεωρείται μάταια για τον Θεό. Να γνωρίζεις ότι κάθε έργο που κάνεις χωρίς σκέψη και εξέταση υπάρχει μάταιο· καθώς ο Θεός υπολογίζει την αρετή με την διάκριση και όχι με την αδιάκριτη ενέργεια.

Αγίου Ισαάκ του Σύρρου
Ασκητικά

"Πολλά χαρίζει ο Θεός σ' εκείνον όπου δίνει"



Έεεεεε! σεις, όπου σκορπίζετε τα πλούτη στον αέρα,
το χέρι σας το άπονο και άσωτο απλώστε
και δώστε και στον άρρωστο και στη φτωχή μητέρα,
Ελεημοσύνη, χριστιανοί, ελεημοσύνη δώστε!!!

Ποιός, λέει, ποιός, πως όλ’ όλα αυτά, που τώρα σεις πετάτε,
είναι δικά σας...; Δύστυχοι, αυτό που περισσεύει
είναι της χήρας, τ’ ορφανού και μην το σπαταλάτε.
Όποιος τα πλούτη του σκορπά απ’ τους φτωχούς τα κλέβει...

Ελεημοσύνη χριστιανοί, αδέλφια, ελεημοσύνη!
Πολλά χαρίζει ο Θεός σ’ εκείνον, όπου δίνει…

Αχιλλέας Παράσχος (1838 - 1895)

Πηγή: agioritikovima.gr

[gkou]

Διδαχή του Γέροντος Βαρλαάμ στον Ιωάσαφ

"Σε κάποια πόλη οι πολίτες είχαν έθιμο να επιλέγουν για βασιλιά τους έναν άγνωστο που δεν ήξερε τους νόμους και τα έθιμά τους. Αφού τον έστεφαν βασιλιά, τον έντυναν με πανέμορφα ρούχα, τον έτρεφαν αφειδώς και τον περιέβαλαν με κάθε πολυτέλεια. Ωστόσο μόλις περνούσε ένας χρόνος από τη στέψη του , τον εκθρόνιζαν, του έπαιρναν πίσω τα ρούχα και όλες τις ανέσεις που του έδωσαν και τον οδηγούσαν τελείως γυμνό σε κάποιο απομακρυσμένο νησί, όπου μπορούσε να πεθάνει από τις κακουχίες και τη δυστυχία. Ύστερα, οι πολίτες αυτής της πόλεως διάλεγαν άλλον ξένο για βασιλιά τους, μόνο για ένα χρόνο πάλι, κατόπιν διάλεγαν έναν τρίτο ξένο, ύστερα έναν τέταρτο, πέμπτο, έκτο κ.ο.κ.

Κάποτε συνέβη να επιλέξουν έναν πολύ σοφό και προσεκτικό άνθρωπο για βασιλιά τους. Αυτός πληροφορήθηκε από τους υπηρέτες του το τι είχε συμβεί στους προηγούμενους βασιλείς , μετά την ετήσια θητεία τους. Έτσι, λοιπόν, στη διάρκεια της δικής του θητείας συγκέντρωνε επιμελώς προμήθειες τροφίμων και αγαθών και τα έστελνε καθημερινά σ’ εκείνο το νησί. Όταν συμπληρώθηκε ο χρόνος του και ήρθαν και του πήραν όλα όσα είχε, αγαθά και ρούχα, οδηγώντας τον ύστερα στο νησί της εξορίας, εκείνος βρέθηκε με τεράστια αποθέματα φαγητών, πολύτιμων λίθων, ασημιού και χρυσού, κι έτσι συνέχισε να ζει εκεί ακόμη καλύτερα απ’ ό,τι είχε ζήσει στην πόλη!

Η ερμηνεία αυτής της ιστορίας; Η πόλη αντιπροσωπεύει τον κόσμο, οι πολίτες τα πονηρά πνεύματα και οι βασιλείς είναι οι άνθρωποι, άφρονες ή σοφοί. Οι άφρονες σκέπτονται μόνο τις απολαύσεις της παρούσας ζωής, σαν να ήταν αιώνιες˙ στο τέλος έρχεται ο θάνατος κα τους στερεί όλες τις απολαύσεις και τότε, απογυμνωμένοι από κάθε αγαθό, πηγαίνουν στην κόλαση. Απεναντίας , οι σοφοί επιτελούν πολλά καλά έργα και στέλνουν τα καλά έργα τους να προπορεύονται στον άλλο κόσμο. Στην κοίμησή τους, οι σοφοί βασιλείς – οι αγαθοί άνθρωποι- αναχωρούν για εκείνο τον κόσμο, όπου τους περιμένουν συσσωρευμένοι θησαυροί και όπου βασιλεύουν με ακόμη μεγαλύτερη δόξα και ομορφιά απ’ ό,τι βασίλευαν εδώ στη γη!"

Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Πνευματικό ημερολόγιο
Ο Πρόλογος της Αχρίδος
Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.
Νοέμβριος»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

[Domna]

Οι περισσότεροι άνθρωποι στην εποχή μας έχουν κλειστά τα χέρια τους.
Τρίτη, 13 Δεκεμβρίου 2011



Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΑΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ κάποιος ένα δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση, θα δει ότι εκατομμύρια άνθρωποι στη γη δυστυχούν είτε από έλλειψη βασικών υλικών αγαθών είτε από τις πρωτόγονες συνθήκες, πού αντιμετωπίζουν. Το γεγονός αυτό, όταν το συγκρίνει με τη δική του ζωή, ή όποια είναι εντελώς διαφορετική, αισθάνεται την ανάγκη να ευχαριστήσει το Θεό, αλλά και να τον παρακαλέσει να απαλλαγούν οι άνθρωποι από τη δυστυχία. Συγχρόνως, μπορεί να καταλήξει και σε μερικά χρήσιμα συμπεράσματα, τα οποία θα τον διευκολύνουν να αντιμετωπίζει τα δικά του προβλήματα. Θα πάψει να είναι απαιτητικός στη ζωή του και δεν θα δημιουργεί προβλήματα, για δευτερεύοντα και ασήμαντα θέματα.

Όταν ένα παιδάκι της Αφρικής ή της Ασίας πεθαίνει, γιατί δεν έχει καθαρό νερό να πιει ή όταν κατά χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα, πώς μπορείς να σκεφτείς για τον εαυτό σου και πώς θα τολμήσεις να υπερασπιστείς τα συμφέροντα σου ή να αποθηκεύσεις ασφαλώς τον πλούτο σου;

Όταν βλέπεις τόση δυστυχία στους άλλους, μπορείς να στενοχωρηθείς ή να απελπιστείς από τη δική σου μικρή και σύντομη δυστυχία;

Εάν εσύ το δικό σου πόνο τον θεωρείς ανυπόφορο, τότε τί να πεις και τί να σκεφτείς για τούς άλλους πού γεννήθηκαν, μεγάλωσαν (όσοι πρόλαβαν να μεγαλώσουν) και πεθαίνουν γρήγορα;

Πρέπει να διατηρούμε την ευαισθησία απέναντι στους αδελφούς μας πού ζουν μέσα στη δυστυχία χωρίς να έχουν την παραμικρή ελπίδα ότι θα προλάβουν να ζήσουν καλύτερες μέρες. Είναι καθήκον, πού απορρέει από τη χριστιανική μας πίστη. Όταν η σωτηρία μας εξαρτάται από την αγάπη μας προς τον πλησίον, είναι δυνατό να μένουμε κλεισμένοι στη δική μας ευτυχία, απολαμβάνοντας όλα τα υλικά αγαθά; Είναι δυνατό να έχουμε ήσυχη τη συνείδηση μας, όταν ή φτώχεια και ή εξαθλίωση είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα σε εκατομμύρια αδελφούς πάνω στη Γή; Ίσως κάποιος αντειπεί ότι του είναι δύσκολο να εκδηλώσει την αγαπητούς προς τους μακρινούς αδελφούς. Ή αγεφύρωτη απόσταση τον εμποδίζει. Μπορεί να έχει δίκαιο. Αλλά υπάρχει ένα ερώτημα. Άραγε δείχνει αγάπη προς τούς κοντινούς του αδελφούς; Ή απάντηση είναι αρνητική. Δεν ενδιαφέρεται για κανένα άλλον έκτος από τον εαυτό του! Δηλαδή, δεν υπάρχει ή αγάπη μέσα του, γεγονός πού επιβεβαιώνει ότι και ή πίστη του στο Θεό είναι ανύπαρκτη και ας αρέσκεται μερικές φορές να εμφανίζεται στο Ι. Ναό, για να προσευχηθεί ή να συμμετάσχει σε κάποιο μυστήριο από κοινωνική υποχρέωση.

Οι περισσότεροι άνθρωποι στην εποχή μας έχουν κλειστά τα χέρια τους. Δεν προσφέρουν. Τα δάχτυλα τους είναι μουδιασμένα και δεν μπορούν να τα ανοίξουν. Όταν όμως οι άλλοι τούς προσφέρουν κάτι, αμέσως ξεμουδιάζουν και απλώνονται. Δεν θέλουν να χάσουν την ευκαιρία. Κάθε προσφορά δεκτή. Εύκολα επαινούν, όταν λαμβάνουν, χωρίς όμως να αισθάνονται την ανάγκη να προσφέρουν και αυτοί και να χαρούν από τη χαρά του αδελφού τους.

http://apantaortodoxias.blogspot.com/20 ... _5081.html