Εκκλησία της Ελλάδος 15 Μαρτίου 2025
κήρυγμα του Μητροπολίτη Φθιώτιδας Συμεών στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου του Ιδρύματος «Μέριμνα Γήρατος Αθανάσιος και Μαίρη Ακρίδα» στην Σπερχειάδα
Έχουμε πολλές ωφέλιμες αφορμές στη ζωή μας καθημερινά για να προβληματιστούμε, για να φιλοσοφήσουμε τη ζωή, για να σκεφτούμε το πώς ζούμε, πώς πορευόμαστε και πού πηγαίνουμε, αλλά νομίζω δεν υπάρχει πιο δυνατή αφορμή φιλοσοφίας από το γήρας. Όταν κανείς βλέπει έναν γέροντα ή μία γερόντισσα, είτε είναι ο πατέρας μας, η μητέρα μας, δικά μας πρόσωπα αγαπημένα, τα οποία τα ζήσαμε σε ακμαιότητα, σε ζωηρότητα, σε σφριγηλότητα, σε ομορφιά, σε νιότη, σε λάμψη, σε ακμή, σε δράση είτε είναι πρόσωπα άγνωστα σε εμάς, όταν όμως βλέπουμε έναν άνθρωπο ο οποίος πλέον βρίσκεται ουσιαστικά στα χέρια άλλων ανθρώπων, ακόμα και η στοιχειώδης καθημερινότητά του, ακόμα και τα πιο στοιχειώδη των ανθρώπινων αναγκών, να εξαρτώνται από άλλους ανθρώπους για το πώς θα πάει στην τουαλέτα, για το πώς θα φάει το πρωινό του, το μεσημεριανό του, το βραδινό του, πώς θα πάρει το φάρμακό του, πώς θα πιει το νερό του, πώς ακόμα και θα ανασηκωθεί θα γυρίσει από το ένα πλευρό ή από το άλλο το κεφάλι του και το σώμα του καθώς βρίσκεται στην κλίνη της ασθενείας και του γήρατος.
Αυτή και μόνο η εικόνα είναι μία τεράστια φιλοσοφία και μία τεράστια αφορμή, όχι απλώς να σκεφτούμε αυτό που τόσο εύστοχα λέει ο λαός μας: «εκεί που ήσουν ήμουνα και εδώ που είμαι θα ρθεις», αλλά κυρίως να κατανοήσουμε ότι η ζωή προχωρά και προχωρά πολύ γρήγορα και δεν θα αργήσει η ώρα για όλους μας που θα κληθούμε να κάνουμε τον απολογισμό μας και το ταμείο μας ενώπιον Θεού και ανθρώπων και δεν θα αργήσει και η ώρα, κυρίως αυτό είναι το πιο σημαντικό, που θα καταλάβουμε πολύ έμπονα και έντονα ότι έχουμε την ανάγκη των άλλων.
Είναι σημαντικό όμως να το καταλάβουμε αυτό, όσο είμαστε δυνατοί, όσο είμαστε ακμαίοι, όσο είμαστε ισχυροί. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη για έναν άνθρωπο από το να αισθάνεται ότι δεν έχει ανάγκη κανέναν, δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από το να αισθάνεται ένας άνθρωπος, ότι μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του, ότι μπορεί να καταφέρει μόνος, ότι δεν έχει ανάγκη από το χάδι, από το χαμόγελο, από τη συντροφικότητα, από την παρέα, από τη βοήθεια, από την ανθρώπινη παρουσία.
Πηγή: ΠΟΙΜΗΝ
