Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος του ανθρώπου. Αχρηστεύει όλες τις δημιουργικές του δυνάμεις. Τρύπωσε στην ψυχή; Την κατέστρεψε! Τίποτε το μεγάλο δεν μπορεί να δημιουργήσει. Γι αυτό πολύ σωστά είπαν, πως από το φόβο πιο φοβερός είναι ο φόβος του φόβου. Να φοβόμαστε το φόβο μας και να μην τον αντιμετωπίζουμε. Να μην τον εξουδετερώνουμε πριν μας εξουδετερώσει. Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Και το φόβο αυτό πρέπει να σκοτώσουμε, πριν μας σκοτώσει. Διαφορετικά ο φόβος που παραμένει, παίρνει διαστάσεις, κυριαρχεί μέσα μας και εξελίσσεται σε πανικό, αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο.
Αλλά ποιος δε φοβάται; Μήπως και ο πιστός Χριστιανός δεν έχει στιγμές που ανακαλύπτει ένα σωρό φόβους να κινούνται μέσα στην καρδιά του; Μπορεί να ταξιδεύει με το πλοίο του Ιησού. Όμως η παρουσία του Χριστού δεν εμποδίζει, όπως τότε με τους μαθητές, τη θύελλα να ξεσηκώνεται και τα κύματα μαινόμενα να απειλούν με ναυάγιο: «Και γίνεται λαίλαψ ανέμου μεγάλη, τα δε κύματα επέβαλλεν εις το πλοίον, ώστε ήδη αυτό βυθίζεσθαι» (Μαρκ. δ' 37). Τίποτε το παράδοξο να γίνεται μεγάλη ανεμοζάλη και τα κύματα να χτυπούν το πλοίο μας, το πλοίο της Εκκλησίας (ή της Πατρίδας) και να το απειλούν, έστω κι αν μέσα σ’ αυτό βρίσκεται ο Χριστός.
Παράδοξο δεν είναι να σηκώνονται κύματα. Παράδοξο θα ήταν να μη σηκώνονταν κύματα. Παράδοξη είναι σ’ ένα μακρύ ταξίδι η συνεχής νηνεμία και η αδιάκοπη γαλήνη. Ένα πλοίο, που ξανοίγεται στο πέλαγος και είναι αποφασισμένο να διασχίσει ωκεανούς, περιμένει και τους ισχυρούς ανέμους και τα ορμητικά κύματα. Το λιμάνι του προσφέρει ασφάλεια. Αλλά ο σκοπός του πλοίου δεν είναι το λιμάνι. Είναι το ταξίδι, η δημιουργία, η ανοιχτή απλωσιά του πελάγους.
Καθόλου παράδοξο, λοιπόν, να χτυπιέται από κύματα το πλοίο με το Χριστός και τους μαθητές Του. Καθόλου παράδοξο να χτυπιέται από τις θύελλες η Εκκλησία του Χριστού, η αλήθεια του Ευαγγελίου (και η Ορθόδοξη Ελλάδα). Καθόλου παράδοξο ο αληθινός πιστός στο ταξίδι της ζωής του να συναντά δυσκολίες, θλίψεις και δοκιμασίες, απειλές και εκβιασμούς, παραγνωρίσεις και ειρωνείες, διωγμούς και μαρτύρια για την εμμονή του στο καθήκον, για το ανυποχώρητο στις αρχές του για το ασυμβίβαστο με τις αμαρτωλές καταστάσεις.
Το ότι ο Χριστός είναι μέσα στο πλοίο μας, δεν αποτελεί εγγύηση νηνεμίας. Ίσα – ίσα η παρουσία Του προκαλεί συχνά κύματα. Αν όμως δεν είναι εγγύηση νηνεμίας, είναι σίγουρα εγγύηση ασφάλειας. Μας κάνει άφοβους στις θύελλες, ήρεμους στην τρικυμία. Φαίνεται κάποτε πως κοιμάται, όπως άλλοτε στο πλοίο με τους μαθητές, ότι έχει απομακρυνθεί από τις ανησυχίες των πιστών, ότι δεν παρακολουθεί τα προβλήματα και τις αγωνίες τους. Λάθος. Ο Χριστός μας φαίνεται ότι κοιμάται, ότι αδιαφορεί, ότι το κακό κυριαρχεί. Είναι, όμως, πάντοτε δίπλα μας. Και όταν φαίνεται ότι κοιμάται, αγρυπνεί. «ιδού ου νυστάξει ουδέ υπνώσει ο φυλάσσων τον Ισραήλ» (Ψαλμ. ρη' 4).Μπορεί να προλάβει τις τρικυμίες. Τις επιτρέπει για να μας ισχυροποιεί. Για να μας ασκεί, στην υπομονή, στην καρτερία, στην πίστη. Μας υπενθυμίζει πως η ζωή μας δεν είναι μια ανέμελη κρουαζιέρα. Είναι διάπλευση πελάγους.
Έτσι τον έλεγχο που απηύθυνε στους μαθητές του, τον απευθύνει και σε μας σήμερα: «Τι δειλοί έστε ούτω; Πως ουκ έχετε πίστιν» (Μαρκ. δ’ 40). Γιατί είστε τόσο δειλοί; Γιατί δεν έχετε πίστη (εμπιστοσύνη); Δεν έχετε μαζί σας Εμένα «τον σώζειν εκ θανάτου ισχύοντα, και πάντα δυνάμενον»; Τους επιτιμά όχι γιατί Τον ανησύχησαν, αλλά γιατί αυτοί ανησύχησαν από το φόβο και την ολιγοπιστία τους. Η πίστη η σταθερή στο Σωτήρα Κύριο είναι το αντίδοτο σε κάθε φόβο. Αυτό μας τονίζει και ο Ιερός Χρυσόστομος από την πολυτάραχη προσωπική του ζωή: «Πολλά είναι τα κύματα και τρομερή η τρικυμία, αλλά δε φοβόμαστε το ναυάγιο. Στηριζόμαστε πάνω στην πέτρα. Ας μαίνεται κι ας λυσσομανά η θάλασσα, δεν μπορεί να διαλύσει την πέτρα. Ας σηκώνονται τα κύματα, δεν έχουν τη δύναμη να καταποντίσουν το πλοίο του Ιησού». Σ’ αυτό το πλοίο επιβαίνουμε κι εμείς. Και η βεβαιότητα που μας χαρίζει η παρουσία του Κυρίου εξορίζει κάθε φόβο απ’ την καρδιά μας.
(Γ.Β.Μ., ΑΚΤΙΝΕΣ, Τεύχος 729, Μάρτιος 2012, σελ 65-66).
Η χαρά και η αισιοδοξία που μας χαρίζει η Ανάσταση του Κυρίου, ας διώξει το φόβο και την ανησυχία απ' της καρδιές μας. Να έχουμε εμπιστοσύνη στο νικητή του θανάτου και της φθοράς, ότι θα οδηγήσει εμάς και την Πατρίδα μας σε απάνεμο λιμάνι, αρκεί εμείς να Τον βάλλουμε μέσα στην καρδιά μας και να κάνουμε πράξη το θέλημά Του, ξεκινώντας από τον εαυτό μας και τους γύρω μας.
Ανάργυρος Φιλώτας