ΑΙΡΕΣΕΙΣ

[ΦΩΤΗΣ]

Αναβαπτιστές
Εκκλησία Μεννονιτών



Οι Αναβαπτιστές είναι τα μέλη μιας Χριστιανικής Oμολογίας που εμφανίστηκε τον 15ο αιώνα στην Ευρώπη, ιδίως στη Γερμανία. Ανήκουν στη λεγόμενη Ριζοσπαστική Μεταρρύθμιση (Radical Reformation). Άλλη oμολογία που ανήκει στην κατηγορία αυτή (Ριζοσπαστική Μεταρύθμιση) είναι και οι Φίλοι ή Κουάκεροι.. Οι γνωστότερες Ομολογίες Αναβαπτιστών είναι οι Μεννονίτες, οι Χουτερίτες, οι Αδελφοί (όχι όμως οι Πλυμούθιοι Αδελφοί) (Plymouth Brethren), οι Άμις κ.ά.

Μερικοί θεωρούν τις Ελεύθερες Εκκλησίες και τους Πεντηκοστιανούς απογόνους της Αναβαπτιστικής κίνησης, επειδή βαπτίζουν τα μέλη τους σε ώριμη ηλικία ή αναβαπτίζουν όσους έρχονται σε αυτούς από Ομολογίες όπου βαπτίστηκαν ως νήπια π.χ. Ορθόδοξη Εκκλησία, Καθολική Εκκλησία, Καλβινιστές, Λουθηρανούς. Παρ' όλα αυτά οι Αναβαπτιστές είχαν και άλλα δόγματα, γεγονός που τους διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες Ομολογίες (π.χ. απέρριπταν την στράτευση).

Κοινότητα Μεννονιτών υπήρχε στην Έδεσσα από το 1950 μέχρι το 1977. [1]

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

[ΦΩΤΗΣ]

Αγγλικανοί



Η Εκκλησία της Αγγλίας είναι η επίσημα καθιερωμένη χριστιανική Εκκλησία της Αγγλίας. Είναι η μητέρα εκκλησία της Αγγλικής κοινότητας παγκόσμια και η παλαιότερη από τις 38 ανεξάρτητες εθνικές εκκλησίες των Αγγλικανών. Θεωρείται ταυτόχρονα «Καθολική» και «Μεταρρυθμισμένη». Μεταρρυθμισμένη καθώς έχεις πολλές αρχές από την Προτεσταντική μεταρρύθμιση και καθώς επίσης δεν αποδέχεται την Παπική αυθεντία και την καθολική αντιμεταρρύθμιση. Καθολική καθώς θεωρεί πως είναι η συνέχεια της αποστολικής και της Καθολικής εκκλησίας και όχι καινούργια οργάνωση. Στις λειτουργίες της έχει κρατήσει περισσότερα στοιχεία του καθολικού τελετουργικού από οποιαδήποτε άλλη εκκλησία που επηρεάστηκε από την Προτεσταντική μεταρρύθμιση.

Ο εκχριστιανισμός της Αγγλικών Νήσων πραγματοποιήθηκε περίπου τον 3ο αιώνα. Η Εκκλησία της Αγγλίας παρέμεινε υπό τον έλεγχο του Πάπα της Ρώμης μέχρι 1543 οπότε ο βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος Ε΄ αποφάσισε τον διαχωρισμό της. Υπήρχαν προγενέστερα θεολογικά κινήματα που επιθυμούσαν τον διαχωρισμό της Εκκλησίας της Αγγλίας από την Καθολική εκκλησία. Τα κινήματα αυτά όμως απέκτησαν πολιτική υποστήριξη όταν ο Ερρίκος θέλησε να ακυρώσει τον γάμο του με την Αικατερίνη του Άραγκον ώστε να μπορέσει να παντρευτεί την Άννα Μπολέιν. Ο Πάπας Κλήμης Ζ΄ αρνήθηκε να ακυρώσει τον γάμο και έτσι ο Ερρίκος αποφάσισε να αναλάβει την κεφαλή της Εκκλησίας της Αγγλίας. Αφορίστηκε απο τον Πάπα Παύλο Γ'..

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

[ΦΩΤΗΣ]

Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας


Ναός των Αντβεντιστών στο Κολοράντο των ΗΠΑ

Οι Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας είναι μια παγκόσμια Χριστιανική αίρεση που προέρχεται από τον Προτεσταντικό χώρο και ανήκει στο γενικότερο κίνημα των Αντβεντιστών (οι οποίοι δεν είναι όλοι Σαββατιστές). Το ονομά τους προέρχεται από την πίστη τους ότι η Δευτέρα Έλευση (αγγλ. Advent) του Χριστού θα γίνει γρήγορα. Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι η προσήλωση στις 10 εντολές και στην τήρηση του Σαββάτου. Ανήκουν στον χώρο των Σαββατιστών (Sabbatarians).

Άλλες Ομολογίες Αντβεντιστών είναι η "Αντβεντιστική Χριστιανική Εκκλησία" η οποία τηρεί την Κυριακή και όχι το Σάββατο, η "Μεταρυθμισμένη Κίνηση των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας", οι οποίοι είναι ειρηνιστές και χορτοφάγοι και η "Γενική Συνέλευση της Εκκλησίας του Θεού". Από τους Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας προέρχονται και οι "Εκκλησίες του Θεού" του Herbert W. Armstrong.

Τα μέλη της "Χριστιανικής Εκκλησίας των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας" παγκοσμίως το 2005 ήταν 14.399.072. Στην Ελλάδα υπάρχει παρουσία της από το 1903 και σήμερα αριθμεί 467 μέλη σε 9 εκκλησίες. Εκτός των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας υπάρχει στην Αθήνα μικρός αριθμός μελών Μεταρυθμισμένης Κίνησης των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

[Νίκος]

Φώτη, η βικιπαιδεία αναφέρει απλώς τα ονόματα και μερικές εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες για τις αιρέσεις, αλλά όχι τις κακοδοξίες κάθε αίρεσης, που θα ήταν πολύ περισσότερο χρήσιμες και ενδιαφέρουσες σ' εμάς και τους αναγνώστες μας. Νομίζω ότι θα πρέπει ν' αναζητήσεις και άλλες πηγές για τις αιρέσεις όπως είναι το "Αντιαιρετικό Εγκόλπιο" ( http://www.egolpion.com και http://egolpio.wordpress.com ).

[Νίκος]

ΑΝΤΒΕΝΤΙΣΤΕΣ & ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ



Η κίvηση ξεκιvάει από τη βάση πώς ο προφητικός λόγος δηλώvει ακριβείς χροvολογίες και δεv αvαφέρεται σε χροvικά διαστήματα κατά προσέγγιση. Στα εδάφια πού στηρίζεται δόθηκαv δεκάδες διαφορετικές ερμηvείες και η μόvη «απόδειξη» για τηv «ορθότητα» της ερμηvείας τωv Αντβεvτιστώv είvαι τα «οράματα» της White.

Αλλά τα «οράματα» αυτά οδήγησαv κατά καιρούς σε αvτιφατικές δοξασίες:

Στηv αρχή δηλώθηκε πώς το «αγιαστήριο» πού επρόκειτο vά «καθαρισθεί» το 1844 ήταν η «εκκλησία» ή και η γη, γι' αυτό και αvεμέvετο τότε η δευτέρα παρουσία του Χριστού (Schlusselbegriffe, σ. 83). Αργότερα διακηρύχθηκε πώς το 1844 η «πόρτα της χάρης» έκλεισε (Μueller 130. 167) και πώς ο Χριστός θα καθυστερούσε μόνο για λίγο: 1845, 1849, 1851. Παρ' όλα αυτά οι Έλληvες οπαδοί ισχυρίζονται πώς η εκκλησία τους ποτέ δεν προσδιόρισε το χρόνο της δευτέρας παρουσίας! (Χριστοφορίδου 44).

Σήμερα η κίνηση κηρύττει πως το 1844 ο βασιλιάς «προ του γάμου» εισήλθε vά δει αv όλοι οι καλεσμένοι έχουν το ένδυμα του γάμου! (White, Der Grosse Kampf 429-430). Κηρύττει ακόμη πως η «πόρτα της χάρης» δεν έχει ακόμη κλείσει.

Αλλά και η διδαχή για το Σάββατο δεν είναι σύμφωνη με την διδασκαλία της Γραφής. Το Σάββατο ήταν «σημείον» μεταξύ του Θεού και του λαού Ισραήλ (Έξοδ. λα' 13-17. ΙεΖ. κ' 12. 20), δεν αναφερόταν στη μεσσιανική εποχή. Η φράση «από Σαββάτου έως άλλου» (Ησ. ξστ' 23) σημαίνει πως ο Θεός στη μεσσιανική εποχή θα προσκυνείται όχι μόνο μία μέρα, αλλά όλες τις ημέρες.

Η ευλογία του Σαββάτου αποτελεί σύμβολο της εσχατολογικής ανάπαυσης, της απαλλαγής από τις σωματικές πράξεις και από τη δουλεία της σάρκας. Η εντολή εδόθη στους Ισραηλίτες εξαιτίας της σκληροκαρδίας των, για να αφιερώσoυν τουλάχιστον μία ημέρα στο Θεό, και να επιτρέπουν την ανάπαυση και στους δούλους και στα υποζύγια (Έξοδ. κ' 8-11. Δευτερ. ε' 13-14. Παροιμ. β' 10). Επομένως η θέσπιση του Σαββάτου δεν απέβλεπε στο τέλειο, αλλά στην παιδαγωγία.

Ο Χριστός υπογράμμισε διάφορες εντολές και αρετές, απαραίτητες για τη σωτηρία (Ματθ. ε' 3-12. 19-48), όμως παρέλειψε εντελώς την εντολή του Σαββάτου. Δεν δίστασε να παραβιάσει αυτή την εντολή, με αποτέλεσμα να προκαλέσει την ευσέβεια των Φαρισαίων, ενώ μπορούσε να αναβάλει για μια μέρα τη θαυματουργική του επέμβαση (Μαρκ. β' 27). «Ώστε», υπογραμμίζει, «ο γιος του ανθρώπου είναι Κύριος και του Σαββάτου» (Μαρκ. β' 28).

Η τήρηση λοιπόν του Σαββάτου δεν προηγείται σε κάθε περίπτωση, γι' αυτό και ο Χριστός δεν παίρνει υπόψη του τη φαρισαϊκή υποκρισία. Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο, δηλαδή του δόθηκε για παιδαγωγία και δεν μπορεί να αποβαίνει σε βάρος του. Γι' αυτό και ο υιός του ανθρώπου δεν δεσμεύεται οπό τέτοιες ανθρώπινες ερμηνείες. Μ' αυτή την έννοια είναι «κύριος και του Σαββάτου». Όμως η οργάνωση των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας αγνοεί τελείως αυτό το «και», με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται εντελώς το νόημα των λόγων του Χριστού και να βγάζει το συμπέρασμα πώς το Σάββατο είναι η «ημέρα του Κυρίου», δηλαδή η πραγματική Κυριακή! (Lickey 346-347. Χριστοφορίδου 46-47).

Το γεγονός ότι ο Χριστός δεν τηρούσε το Σάββατο αποτέλεσε αφετηρία διαμάχης, πού κατέληξε στο σταυρικό Του θάνατο (Μαρκ. γ' 6. Ιω. ε' 18. Ζ' 21-25). Γι' αυτό και το Σάββατο έγινε πρόβλημα γιά τούς χριστιανούς, με αποτέλεσμα να απαλλαγούν πολύ γρήγορα από την τήρησή του (πρβλ. Ματθ. ιβ' 1-8. Μάρκ. β' 23-28).

Στην αποστολική σύνοδο δεν θεσπίστηκε η τήρηση του Σαββάτου για τούς χριστιανούς πού προέρχονταν από τα έθνη (Πράξ. ιε' 20. 28-29). Μάλιστα ο απόστολος Παύλος εναντιώθηκε σε μία τέτοια προσπάθεια (Γαλ. δ' 9-10), οι χριστιανοί δεν κρίνονται με βάση την τήρηση της εβδόμης ημέρας (Κολ β' 16-17, πρβλ Ρωμ. ιδ' 5-6).

Με την έλευση του Χριστού δημιουργήθηκε νέα σχέση με τον Θεό, με βάση την υιοθεσία και την αγάπη, πού ξεπερνάει κάθε νομικό πλαίσιο (Ίω. α' 12. Ρωμ. η' 15-17. στ΄ 14. Γαλ δ' 4-7. Α' Τιμ. α' 9). Σ' αυτή τη νέα σχέση ο πιστός αφιερώνει ολόκληρο το χρόνο του στον Θεό, όχι μία μέρα την εβδομάδα.

Η άποψη της κίνησης για την Κυριακή δεν ανταποκρίνεται στα ιστορικά δεδομένα. Oι χριστιανοί δεν έδωσαν στην Κυριακή την ίδια σημασία με το ιουδαϊκό Σάββατο. Η βάση της Κυριακής δεν ήταν η ανάπαυση, αλλά ή τέλεση της θείας ευχαριστίας, το γεγονός της ανάστασης του Χριστού.

Oι απόστολοι πήγαιναν στις ιουδαϊκές συνάξεις για να κηρύξουν την ημέρα του Σαββάτου, όμως για τη λατρεία τους είχαν ξεχωριστές συνάξεις, πού είχαν τις ρίζες τους στη σύναξη με το Χριστό το βράδυ της ημέρας πού αναστήθηκε (Λουκ. κδ' 13-30. Πράξ. ι' 41), ήταν συνεχεία του μυστικού δείπνου και ακολουθούσαν το ίδιο πρότυπο (Α' Κορ. ια' 23-24. Μάρκ. ιδ' 22-25. Λουκ. κδ' 30).

Η άποψη πώς η Κυριακή προήλθε από την αντικατάσταση του Σαββάτου (White, Der Grosse Kαmpf 452. Lickey 264. Χριστοφορίδου 45-46) ή ότι το Σάββατο ονομάστηκε Κυριακή (Άποκ. α' 10) είναι εντελώς αυθαίρετη.

Στην Αγία Γραφή γίνεται φανερό πώς η «κλάσις του άρτου» εγίνετο την πρώτη ημέρα της εβδομάδας (Πράξ. κ' 7. Α' Κορ. ιστ' 2) και ονομάζετο «Κυριακόν δείπνον» (Α' Κορ. ια' 20). Μάλιστα oι χριστιανοί άρχισαν να μετρούν σε συνέχεια την ημέρα αυτή, χαρακτηρίζοντάς την «ογδόη» και δίδοντας σ' αυτήν εσχατολογικό περιεχόμενο (πρβλ Ίω. κ' 26).

Ιστορικές πηγές βεβαιώνουν ότι η «Κυριακή» (Άποκ. α' 10) ή «ημέρα του Κυρίου» ήταν η πρώτη και όχι η εβδόμη ημέρα της εβδομάδος. Ο Ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος (61-114 μ.Χ.) αναφέρει πώς oι χριστιανοί τελούσαν τη λατρεία τους την πρώτη ημέρα της εβδομάδος (Kυrt Hυtten, Seher Grubler Enthυsiαsten 1966-10 σ. 63), η δέ «Διδαχή» χαρακτηρίζει την ημέρα αυτή ως «Κυριακή» (Διδαχή 14, ΒΕΠ 2,220).

Ο άγιoς Ιγνάτιος (†110) αναφέρει πώς δεν πρέπει να «σαββατίζωμεν ιουδαϊκώς, και αργίαις χαίροντες» (Ίγν., Μαγν. 9, ΒΕΠ 2, 295). Η επιστολή του Βαρνάβα (όχι μετά το 130 μ.Χ) αναφέρει: «ου τα νυν σάββατα εμοί δεκτά, αλλά ό πεποίηκα, εν ω καταπαύσας τα πάντα αρχήν ημέρας ογδόης ποιήσω, ό εστίν άλλου κόσμου αρχή, διό και έχομεν την ημέραν την ογδόην εις ευφροσύνην, εν ή και ο Ιησούς ανέστη εκ νεκρών και φανερωθείς ανέβη εις ουρανούς» (Έπιστ. Βαρν., 15, 8-9, ΒΕΠ 2,240).

Για ογδόη ημέρα γράφει και ο Ιουστίνος (†163/167), πού μάλιστα δεν την παραλληλίζει με την εβδόμη, αλλά με την πρώτη δημιουργική ημέρα (Ίουστ., Άπολ Α. 67,7, ΒΕΠ 3, 198. Διαλ 138, Ι, ΒΕΠ 3, 335).

Αυτά αποδεικνύουν πώς στην πρώτη Εκκλησία δεν έγινε αντικατάσταση του Σαββάτου με την Κυριακή, ούτε το Σάββατο ονομάσθηκε Κυριακή. Το γεγονός ότι ο 29ος κανόνας της συνόδου της Λαοδικείας στρέφεται εναντίον της αργίας του Σαββάτου αποδεικνύει ότι κατά τον Δ' αιώνα υπήρχαν χριστιανοί πού τηρούσαν το Σάββατο, παράλληλα με τη συμμετοχή τους στη θεία λατρεία της Κυριακής. Αυτό σημαίνει πώς στην καθεμία από τις ημέρες αυτές εδίδετο διαφορετική σημασία!

Όταν ο Μ. Κωνσταντίνος καθιέρωσε την αργία της Κυριακής (221 μ.Χ.) (Εύσεβ., Εις τόν βίον Κωνστ., Δ' 18-22, 181-182), δεν εισήγαγε καμία ουσιαστική μεταβολή στη χριστιανική λατρεία. Η μόνη αλλαγή ήταν πώς η Κυριακή, εκτός από ημέρα λατρείας των Χριστιανών έγινε και κρατική ημέρα αργίας. Τότε άρχισε να παραλληλίζεται με την αργία του Σαββάτου και να γίνεται λόγος για «μετάθεση» της αργίας από το Σάββατο στην Κυριακή (Εύσεβ., Εις Ψαλμ. 91, β'-δ', ΒΕΠ 22, 233 έξ.).

Και η διδασκαλία λοιπόν των Αντβεντιστών για το Σάββατο δεν στηρίζεται ούτε στην πρωτοχριστιανική παράδοση. Στηρίζεται στα οράματα της White.

Η κίνηση υπογραμμίζει μία διαρχία ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στις δυνάμεις του Θεού και του Σατανά και διαβολοποιεί κάθε Χριστιανική Ομάδα έξω από τούς κόλπους της.

Αλλά αυτή η διαρχία δεν δικαιώνεται από την αγία Γραφή. Η άπoψη της ότι η Εκκλησία αποστάτησε, έγινε «πόρνη Βαβυλώνα» και «όργανο του Σατανά», αποδεικνύει πώς η κίνηση των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας αποκόπτει τον εαυτό της από την ενιαία πίστη και τη συνέχεια της Εκκλησίας δια μέσου των αιώνων και επομένως τοποθετείται εκτός της Εκκλησίας του Χριστού, πού είναι ακατάλυτη και εδραίωμα της αληθείας (Ματθ. ιστ' 18, Α' Τιμ. γ' 15.).

Η απαίτηση «θεοπνευστίας» της ανώτατης ιεραρχίας της κίνησης φέρει τούς οπαδούς σε απόλυτη εξάρτηση και τούς αναγκάζει να δεχθούν οποιεσδήποτε «διδαχές», χωρίς καμιά αναφορά σέ ένα σταθερό και αμετακίνητο σημείο, όπως είναι η διδαχή της Εκκλησίας δια μέσου των αιώνων.

Οι συνεχείς αλλαγές στη διδαχή της κίνησης και μάλιστα στις χρονολογίες δεν την οδηγούν απλώς στην τάξη των ψευδοπροφητών (Δευτερ. ιη' 19-22), αλλά και καθιστούν ακατανόητη την έπαρση με την οποία εκφράζεται για την Χριστιανική Εκκλησία.

Από το: π ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ: ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΑΙΡΕΣΕΩΝ & ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ

Πηγή: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ

[ΦΩΤΗΣ]

Αδελφέ μου Νίκο πολύ σωστή η παρατήρηση που έκανες. Σκοπός μου είναι να δείξω το πόσο αθλι
ότητα υπάρχει στον κόσμο μας με εκατοντάδες αιρέσις για κερδοσκοπικούς πάνω από όλα σκοπούς. Θα προσπαθήσω να το διορθώσω διότι ο ελεύθερος χρόνος μου είναι λίγος, και τα έχω κατεβάσει παλιά.

[ΦΩΤΗΣ]

Γιόγκα

«ΠΟΛΛΑ λέγονται για τη Γιόγκα τά τελευταία χρόνια και στη χώρα μας. Γέμισε ό τόπος από κέντρα Γιόγκα. Φαίνεται πώς έχουν πιάσει, γιατί υπόσχονται απαλλαγή από ψυχικά ή σωματικά προβλήματα, απελευθέρωση άπό τό στρες, τήν κόπωση, ανακούφιση, ψυχική ειρήνη, χαρά. Υπόσχονται ακόμη αιώνια λύτρωση, μετάβαση άπό τον πόνο στήν αιώνια απραξία, αταραξία, απορρόφηση στήν ανυπαρξία. Αλλά και γενικότερα ό Βουδισμός και οι Ανατολικές Θρησκείες τραβούν τό ενδιαφέρον αρκετών. Δικαίωμα τους. Αδυνατούμε όμως νά πιστέψουμε πώς τό ΥΠ.Ε.Π.Θ. προχωρεί σέ: «Σεμινάρια για όλους τους εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης: Ή Yoga στήν Εκπαίδευση». Δεν γνωρίζει τό Υπουργείο τί ακριβώς είναι ή Yoga;
Ή γιόγκα είναι μέθοδος ή μάλλον «μέθοδοι αυτοκυριαρχίας μέ τον έλεγχο των φυσικών, σωματικών, ψυχικών και διανοητικών λειτουργιών. Μέθοδοι, χάρη στις οποίες ό άνθρωπος, όπως πιστεύεται, αποδεσμεύεται άπό φθοροποές καταστάσεις, απελευθερώνεται και ενώνεται μέ τό Απόλυτο. Σήμερα στήν Ινδία διακρίνονται 7 κύρια ρεύματα τής Γιόγκα, τά οποία χαρακτηρίζονται άπό τήν ιδιαίτερη βάση πού τό καθένα προσφέρει στο θέμα τής προσωπικής αγωγής π.χ. στήν άσκηση μιάς ιδιαίτερης μορφής ευλάβειας (Βακτί-Γιόγκα), στήν άσκηση του τελετουργικού τυπικού και τών καθηκόντων (Κάρμα-Γιόγκα), στήν πρακτική φυσικών ασκήσεων (Χάθα-Γιόγκα), στή συνεχή επανάληψη τών θείων ονομάτων (Τζάπα-Γιόγκα), στο διαλογισμό και τή μελέτη (Σγιάνα-Γιόγκα) κ.λ.π.» («Οι θρησκείες» -Εκδοτική Αθηνών).
Οι πρώτοι γιόγκες χάνονται στά σκοτεινά χρόνια του μύθου και ή τεχνική πού εφαρμοζόταν είναι άγνωστη σήμερα. Γιά τήν κλασική όμως Γιόγκα, αυτή πού είναι γνωστή στον δυτικό κόσμο, έχουμε ένα βασικό εξηγητικό κείμενο. Πρόκειται για τά Yogasutras του Παταντζάλι. Εκεί ή Γιόγκα καθορίζεται από την αρχή σαν «σταμάτημα τών λειτουργιών τής συνειδητής γνώσεως μέ τρόπο πού ό ασκούμενος νά παραμένη στο δικό του καλούπι». Και στό κείμενο συνεχίζει: «Αυτό τό σταμάτημα πετυχαίνεται μέ τήν προσπάθεια γιά τήν εξαφάνιση τών παθών. Ή προσπάθεια αυτή είναι ή κούραση πού αναλαμβάνεται προκειμένου νά έπιμείνη νά αναζήτηση και νά βρή αυτό τό σταμάτημα... Ή απουσία του πάθους είναι ή αυτοσυνείδηση πού αποκτά εκείνος πού δέν επιθυμεί πιά πράγματα ορατά και ψηλαφητά».
Οι Βασικοί σταθμοί τής Γιόγκα μπορούν νά καθορισθούν ώς εξής: 1. Οι χαλιναγωγήσεις.2. Οι σκληραγωγίες. 3. Οι στάσεις και οι θέσεις του σώματος. 4. Ό ρυθμός τής αναπνοής. 5. Ή χειραφέτηση από τή σκέψη και άπό τις εξωτερικές εντυπώσεις. 6. Ή συγκέντρωση. 7. Ή απόκτηση γιόγκικου τρόπου σκέψεως. 8. Τό "Samadhi", ή ανωτάτη συγκέντρωση, ή αύτοαποκάλυψη του εγώ, ή απελευθέρωση, ή έκσταση. Ύστερα από όλα αυτά ό γιόγκι αποκτά «δύναμη μαγική». Άλλά και αυτή τή δύναμη στή συνέχεια πρέπει νά τήν άπαρνηθή.
Και πιο συγκεκριμένα. Ή αφετηρία τής Γιόγκα είναι ή συγκέντρωση σ' ένα μόνο αντικείμενο. Ό γιόγκι συγκεντρώνει τή σκέψη σ' ένα σημείο πού διαλέγει ό ίδιος ή του υποδεικνύει ό καθοδηγός του, ό γκουρού. Ή εκλογή αυτή δέν έχει καμιά σημασία. Μπορεί νά είναι ένα οποιοδήποτε φυσικό αντικείμενο, μιά σκέψη, μιά εικόνα πραγματική ή κάτι πού αναπλάθει ή φαντασία. Μπορεί νά είναι τό νερό, ή φωτιά, ό αέρας. Μπορεί νά είναι μιά αισθητή εικόνα τής θεότητος, τής θεότητος πού προτιμάει ό κάθε γιόγκι, ή ή εικόνα αυτή νά μήν είναι αισθητή, άλλά νά κατασκευάζεται εσωτερικά μέ τή φαντασία. Μπορεί ακόμα νά είναι ένα φωτεινό σημείο, ένα φυτό ή ένα ζώο.
Χαρακτηριστικό είναι τό εξής παράδειγμα. Λέγεται γιά ένα γκουρού, ότι έδωσε ώς θέμα συγκεντρώσεως τής προσοχής σ' ένα μαθητή του τήν αγελάδα πού ό μαθητής υπεραγαπούσε. Ή άσκηση θά διαρκούσε πολύ και ό μαθητής έπρεπε γιά αρκετούς μήνες νά ζήση στή μόνωση. Άπό καιρό σέ καιρό ό γκουρού πήγαινε και καλούσε τον μαθητή του. Εκείνος έβγαινε από τό έρημητήριό του και ό γκουρού τον ξαναέστελνε λέγοντας του: «Δέν έχεις προχωρήσει αρκετά στήν άσκηση σου. Πήγαινε νά συνέχισης». Μιά ήμερα ό γκουρού κάλεσε και πάλι τό μαθητή του, όπως συνήθιζε. Εκείνος απάντησε, αλλά δέν έβγαινε έξω. Ό γκουρού τον κάλεσε ξανά και τόν πρόσταξε έντονα: «Έλα έξω». Τότε ή μαθητής δικαιολογήθηκε: «Δάσκαλε, δέν μπορώ νά βγώ. Τά κέρατα μου μέ εμποδίζουν»! Τόσο πολύ είχε χάσει τήν προσωπικότητα του και είχε ταυτισθή μέ τήν αγελάδα. Τότε ό γκουρού έμεινε ευχαριστημένος από τήν πρόοδο του μαθητή του!
Ή προσπάθεια λοιπόν του γιόγκι είναι νά πετύχη, μέ ένα τρόπο μηχανικό και επίμονο, νά συγκέντρωση τή σκέψη του σέ ένα και μόνο σημείο. Πουθενά άλλου. Ή σκέψη πρέπει νά δαμασθή, νά άμπαρωθή. Τής επιβάλλεται ένα φυσικό μπλοκάρισμα. Και ό απώτερος σκοπός είναι, μέ τήν συγκέντρωση τής σκέψεως σέ ένα και μόνο σημείο, ό άνθρωπος νά γίνη απαθής, αναίσθητος σέ κάθε ερεθισμό.
Τί κρίμα! Δέν δέχονται νά οδηγηθούν άπό τό φώς του Χρίστου και καταδέχονται νά ακολουθούν τυφλά τά κελεύσματα του σκοταδισμού.
ΑΠΟ ΟΣΑ είδαμε την προηγούμενη φορά δέν είναι καθόλου αθώα ή τεχνική της γιόγκα. Δέν είναι άπλες σωματικές ασκήσεις, ένα είδος συνηθισμένης γυμναστικής. Πρόκειται γιά αμφιλεγόμενο και επικίνδυνο σύστημα ασκήσεων μέ θρησκευτικές προεκτάσεις. Σέ πολλές περιπτώσεις έχουμε ένα σύστημα πρακτικής μαγείας. Και αυτό τό τρομερό, δυστυχώς, λίγοι σήμερα τό γνωρίζουν στον δυτικό κόσμο. Όπως αναφέρει ό διάσημος θρησκειολόγος Mircea Eliade στο βιβλίο του "Techniques du Yoga":
«Ένας γιόγκι θεωρήθηκε πάντοτε στις Ινδίες ώς ένας mahasiddha, ένας κάτοχος "δυνάμεων απόκρυφων", ένας "μάγος". Αυτή ή άποψη δέν είναι υπερβολική. Μάς κάνει νά δούμε όλη τήν πνευματική ιστορία των Ινδιών, όπου ό "μάγος" έπαιζε πάντοτε ένα σπουδαίο ρόλο. Οι Ινδίες δέν μπόρεσαν ποτέ νά λησμονήσουν ότι ό άνθρωπος μπορεί νά γίνη, σέ ορισμένες περιστάσεις "άνθρωπος-θεός". Δέν μπορούσαν νά δεχθούν τήν παρούσα ανθρώπινη κατάσταση γεμάτη πόνο, αδυναμία, αβεβαιότητα. Πίστευαν πάντοτε ότι υπήρχαν "άνθρωποι-θεοί", "μάγοι", διότι είχαν μπροστά τους τό παράδειγμα των γιόγκι... Σύμφωνα μέ τον Παταντζάλι και σύμφωνα μέ τήν όλη παράδοση τής κλασικής Γιόγκα, ό γιόγκι χρησιμοποιεί αναρίθμητες θαυματουργικές δυνάμεις αποκτώμενες μέ τήν πρακτική τής Γιόγκα, μέ σκοπό νά ανακάλυψη τήν υπέρτατη ελευθερία... Ή Γιόγκα τού Παταντζάλι, όπως όλες οί άλλες Γιόγκα, διατηρεί μιά αξία θρησκευτική. Ό άνθρωπος πού αρνείται τήν ανθρώπινη υπόσταση του και ενεργεί συνειδητά εναντίον τού εαυτού του, προσπαθώντας νά αύτοκαταργηθή, είναι ένας άνθρωπος διψασμένος άπό ασυμφωνία, ελευθερία, "δύναμη". Μέ μιά λέξη αυτή ή ανατροπή όλων των ανθρωπίνων άξιων, πού ακολουθεί ό γιόγκι επικυρώνεται άπό τήν μακρά ινδική παράδοση. Μέ τήν άρνηση τής ζωής ό γιόγκι μιμείται τό υπερβατικό πρότυπο του, τον Θεό».
Και μόνο αυτά δείχνουν τον καθαρώς θρησκευτικό, μυστικό και υπερβατικό χαρακτήρα τής Γιόγκα. Και λέγονται άπό ένα μή Χριστιανό ερευνητή πού σπούδασε επί τρία χρόνια στο Πανεπιστήμιο τής Καλκούτας και έζησε έξι μήνες μέ τους μοναχούς στά Ιμαλάια. Άπό τήν προσωπική του πλέον γνώση και εμπειρία καταλήγει: «Κάθε μορφή τής Γιόγκα προσπαθεί νά άνατρέψη όλες τις φυσικές λειτουργίες τού ανθρώπου, επιβάλλοντας στον άνθρωπο τήν πέτρινη ακινησία τού σώματος (άσάνα), τον αφύσικο ρυθμό και τήν τέλεια παύση τής αναπνοής (πραναγιάμα), τήν σταθερή συγκέντρωση και προσήλωση σ' ένα και μόνο σημείο μέ τήν ακινησία τού πνευματικού ρεύματος (έκαγκράτα), τήν ακινησία τής σκέψεως, αλλά και τήν τέλεια αναχαίτιση τού ανθρώπινου σπέρματος γιά τή διαιώνιση τού είδους. Ή Γιόγκα, δηλαδή, είναι ή πλήρης άρνηση και περιφρόνηση τής ζωής».
Αξίζει έδώ νά δούμε μερικές υποδείξεις πού οι ίδιοι υπέρμαχοι τής Γιόγκα κάνουν, γιά νά επισημάνουν τούς κινδύνους τής Γιόγκα: «Πριν αρχίσει κανείς μαθήματα (Γιόγκα) πρέπει νά εξέταση τήν κατάσταση τής υγείας του. Οί ασκήσεις πρέπει νά γίνωνται μέ απόλυτη αυτοσυγκέντρωση... Ή Γιόγκα δέν είναι γυμναστική... ένας αρχάριος δέν θά πρέπει νά μένη γιά πολύ σέ μιά δύσκολη θέση. Ή κάθε κίνηση στή Γιόγκα πρέπει νά γίνεται μέ πολύ αργό ρυθμό, σχεδόν τελετουργικό... Νά φοράη φαρδιά ρούχα».
Βεβαίως ή σωματική άσκηση και γυμνάσια είναι χρήσιμη και κανένας δέν αρνείται τις πολλαπλές ωφέλειες της. Ιδιαίτερα γιά τον σύγχρονο πολυάσχολο άνθρωπο, τόν καθηλωμένο επί ώρες σέ μιά καρέκλα μπροστά σέ ένα γραφείο, αποτελεί ανάγκη πρωταρχικής σημασίας. Τό επικίνδυνο αρχίζει, όταν ή σωματική άσκηση συνδέεται μέ μαγικούς ή υπερβατικούς κόσμους και γίνεται θρησκεία μέ δαιμονικές προεκτάσεις και επεκτάσεις σέ αλλότριους θεούς, πού αλλοτριώνουν τό πνεύμα καί υποδουλώνουν τόν όλο άνθρωπο. Τό επισημαίνουν οί ίδιοι: «Οι σωματικές ασκήσεις τής Γιόγκα οδηγούν στήν πνευματική Γιόγκα, ή οποία υποδουλώνει τό ανθρώπινο πνεύμα. Ή Γιόγκα ίσως μπορεί νά άπαλύνη τήν ένταση καί τό στρες - όπως καί κάθε άλλη γυμναστική άσκηση μπορεί νά κάνη τό ίδιο - όμως ή Γιόγκα ζητάει κάποιο αντίτιμο» (Ν. Φούλερ). Καί δυστυχώς τό αντίτιμο αυτό είναι πολύ ακριβό. Αδειάζει τόν άνθρωπο άπό τά αξιολογικά στοιχεία τής προσωπικότητας του καί τόν καταδικάζει σέ μιά αδράνεια καί παθητικότητα.
Τό τονίζουν οί ειδικοί: «Ή Γιόγκα καί ή Μαγεία πάνε χέρι-χέρι» αναφέρει ό ειδικός στά θέματα τής Γιόγκα 'Αβαλόν. Ό Ινδός Σρι Πουρόϊτ Σουάμι γράφει: «Έχω συναντήσει γύρω ατούς 300 ανθρώπους στήν Ινδία καί Ευρώπη, οί όποιοι, άπό κακό χειρισμό τής Γιόγκα, φέρνουν επάνω τους μόνιμες διαταραχές...» Ό Ρήκερ κρούει τόν κώδωνα του κινδύνου: «Η Γιόγκα δέν είναι αβλαβής... στήν Κουνταλίνι-Γιόγκα, άν κανείς διακόψη τήν αναπνοή πολύ γρήγορα, μπορεί νά έπέλθη ακαριαίος θάνατος». «Ή Γιόγκα καί ό μυστικισμός μπορούν νά προκαλέσουν βλάβες στον εγκέφαλο καί ανίατη αρρώστια» λέει ό Ινδός, γνώστης τής Γιόγκα, Σουάμι Πραβουανάντα. Καί ό επίσης Ινδός Γκόπι Κρίσνα, Ιδρυτής πολλών άνά τόν κόσμο κέντρων έρευνας γιά τήν Κουντα-λίνι-Γιόγκα θά υπογράμμιση: «Ή Χά-Θά-Γιόγκα μπορεί νά όδηγήση στήν τρέλα». Είναι λυπηρό γιά τόν δυτικό κόσμο νά καταφεύγη στή Γιόγκα, γιά νά αντιμετώπιση τά πιεστικά του προβλήματα.(Από την "ΖΩΗ")

[ΦΩΤΗΣ]

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ωφέλιμοι Λόγοι - ΑΙΡΕΣΕΙΣ
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Κατά τα μέσα του ιθ' αιώνα κύκλοι της ομάδας Disciples of Christ «Μαθητές του Χριστού» άρχισαν να κηρύττουν πως στην εκκλησία πρέπει κανείς να επιτρέψει μόνο αυτά που υπάρχουν στην Καινή Διαθήκη. Ετάχθησαν εναντίoν των ιεραποστολικών εταιριών, εναντίoν των εορτών, των τίτλων «αιδεσιμότατος» κ.ο.κ.

Οι διαφορές γνωμών οδήγησαν στην ίδρυση της «Εκκλησίας του Χριστού» (Church of Christ) και στην τελική αποκοπή από τους «Μαθητές του Χριστού» (1906).

Η νέα εκκλησία εξαπλώθηκε από την Αμερική στην Αγγλία και στην Kεντρική Ευρώπη. Το 1947 ιδρύθηκε στη Βιέννη το «Ευρωπαϊκό Χριστιανικό Κολέγιο, (European Christian College). Διάφορες κοινότητες απέστειλαν ιεραποστόλους σε διάφορες χώρες. Ο αριθμός των οπαδών υπολογίζεται σε 2,8 εκατομμύρια σ' όλο τον κόσμο (1986).

Στην κίνηση δεν υπάρχει δεσμευτική διδασκαλία για την κάθε κοινότητα. Δεν υπάρχει υπερκοινοτική οργάνωση, οι κοινότητες είναι εντελώς ανεξάρτητες. Εκλέγουν τους κήρυκές τους, οι οποίοι αναλαμβάνουν να κηρύξουν το λόγο και να τελέσουν την ευχαριστία κάθε Κυριακή. Μερικές κοινότητες έχουν ποιμένες, που ονομάζονται πρεσβύτεροι η επίσκοποι.

Κοινό σημείο είναι η απόλυτη αυθεντία της Γραφής σαν κανόνας πίστης και ζωής. Η ένταξη στην κοινότητα προϋποθέτει προσωπική πίστη, εσωτερική μεταστροφή και βάπτισμα με νερό. Το βάπτισμα γίνεται με μία κατάδυση στο όνομα της Αγίας Τριάδος και ολοκληρώνει την ένταξη στην «Εκκλησία του Χριστού». Ό νηπιοβαπτισμός απορρίπτεται. Απορρίπτονται επίσης, το προπατορικό αμάρτημα και ο απόλυτος προορισμός. Η θεία ευχαριστία λογίζεται ανάμνηση και τελείται κάθε Κυριακή με άρτο και χυμό σταφυλιού. Η ιεροσύνη απορρίπτεται.



Η Ελληνική «Εκκλησία του Χριστού» (ΕΧ)

Ιδρυτής της ομάδας αυτής είναι ο αμερικανικής υπηκοότητας George C. Dumas (γεννήθηκε το 1934 στο Williamsburg), που έφθασε στην Ελλάδα με τη σύζυγο του Joan Miller Dumas, σαν απεσταλμένος της «Εκκλησίας του Χριστού» του Andrews Texas κατά το έτος 1961.

Ακολούθησε η άφιξη των «ιεραποστόλων» Robert Monroe Carey και Robert Orlan Miller. Το 1965 έλαβαν άδεια λειτουργίας ευκτήριου οίκου. Κατ' αρχήν οι συναθροίσεις εγίνoντo στο σπίτι του Γ. Δούμα στην περιοχή του Ελληνικού. Όμως μετά την αναγνώριση, μεταφέρθηκαν στην οδό Καραπάνου 112 (ΓλυΦάδα).

Το 1967 έφθασαν στη Θεσσαλονίκη οι Αμερικανοί «ιεραπόστολοι» Randolph Charles-Dale και Boersman George με τις οικογένειές τους και οργάνωσαν ευκτήριο οίκο στην οδό Όλγας 13. Στην Αθήνα η κοινότητα μεταφέρθηκε στην οδό Μενάνδρου 51, ύστερα στην οδό Κηφισίας 24 και σήμερα (1986), στεγάζεται σε ιδιόκτητους στην οδό Έβρου10. Το 1969 ιδρύθηκε το σωματείο «Σύνδεσμος Μελών Εκκλησίας του Χριστού».

Η κίνηση ανέπτυξε έντονη προσηλυτιστική δραστηριότητα. Εξέδωσε το περιοδικό «Χριστιανικά Μηνύματα» (1968), που τώρα ονομάζεται «Ισχυρό Θεμέλιο» και οργάνωσε «Κέντρο μαθημάτων αγίας Γραφής». Δραστηριοποιείται με διανομή φυλλαδίων, βιβλιαρίων, με το «τηλευαγγέλιο» (σύντομα μαγνητοφωνημένα σχόλια από το τηλέφωνο), με φωτεινές εικόνες, κασέτες, μαθήματα αγγλικής γλώσσας, μαθήματα για γονείς κ.α.

Χρησιμοποιούνται τέσσερις σειρές μαθημάτων αγίας Γραφής με αλληλογραφία. Ό «κατηχούμενος» προτρέπεται να δηλώσει αν επιθυμεί το «βάπτισμα» και να μεταδώσει τη νέα πίστη, σχηματίζοντας «εκκλησίες», που θα έχουν βάση «μόνο την Καινή Διαθήκη, χωρίς ανθρώπινα δόγματα» (ΜΑΓ 63. Ρούσσου, Υπηρετώντας τον Κύριο 26).

Σήμερα υπάρχουν κοινότητες στην Αθήνα, Αμπελόκηποι, Έβρου 10 (Συμεών Σιναπιάδης και Κ. Τζανέτος), στην Καλλιθέα, Γρυπάρη 149 (Ντίνος Ρούσσος και Αρθούρος Μαρζώρος), στη Γλυφάδα, Λαμπράκη και Μεταξά (Μπάμπης Ευθυμιάδης), στη Θεσσαλονίκη (Στέφανος Δούμας), στη Ρόδο (Χρύσανθος Θεοχάρης) και στη Λευκωσία Κύπρου (Μιχάλης Γαλιάτης). Οι οπαδοί υπολογίζονται σε 280.

Διδασκαλία

Η Γραφή είναι «παντεπαρκής» για την πίστη και τη Χριστιανική Ζωή (ΙΘ 102λ79,8), εκεί που μιλάει πρέπει να μιλάμε και εκεί που σιωπά πρέπει να σιωπούμε (Σιναπιάδη 20). Σύμφωνα με την «Ομολογία Πίστεως» της ομάδας αυτής, το Άγιο Πνεύμα «ενεργεί και καθοδηγεί τον πιστό και την Εκκλησία με το Γραπτό λόγο, την Αγία Γραφή» (ΙΙ,Γ).

Συνεπώς, κάθε παραδεδομένη πίστη έξω από τη Γραφή, ακόμη και η μεταποστολική, απορρίπτεται (βλ βιβλιάριο: «Ιερά Παράδοση ή αγία Γραφή;»).

Η Εκκλησία, λέγει η ΕΧ, έπεσε σε αποστασία «ολίγον μετά τους αποστολικούς Χρόνους» (Μαθήματα, έκδ. Μενάνδρου 51, μάθημα 8). Ο σημερινός χριστιανισμός δεν αντιπροσωπεύει πλέον τον καθαρό Χριστιανισμό της αποστολικής περιόδου (Επιστροφή 1/83,1). Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την Ορθόδοξη Εκκλησία, «με τους νεκρούς τύπους και με τη μυστηριακή ανθρωποσύστατη λατρεία της» (ΙΘ 94/77,139).

Κατά την ΕΧ η Γραφή δεν θεμελιώνεται στην Εκκλησία, αλλά «η Εκκλησία παίρνει την εξουσία από τη Γραφή - όχι αντίθετα» (Σιναπιάδη 20). Χωρίς τη μελέτη της Γραφής «είναι αδύνατον να σωθεί κάποιος» (Η Βίβλος ή αγία Γραφή).

Η Εκκλησία αποτελείται από το σύνολο των ανθρώπων, των οποίων η πίστη και η ζωή στηρίζεται «στο κατά γράμμα» των εντολών της Καινής Διαθήκης (Σιναπιάδη 8). Αυτή η «αληθινή εκκλησία» είναι «μόνο μία» και αναγνωρίζεται με το όνομά της (ΙΘ 94/77,140. 97/77. 6-8). Είναι η «παλινορθωμένη Εκκλησία της Καινής Διαθήκης» (Μαθήματα, έκδ. Μενανδρου 51, μάθημα 8) και αποτελεί την «επαναφορά και παλινόρθωση της Εκκλησίας του Χριστού, όπως ακριβώς ήταν τον πρώτο Χριστιανικό αιώνα» (ΙΘ 94λ77,135).

Κατά την άποψη της ΕΧ η αληθινή εκκλησία πρέπει να ταυτίζεται μ' αυτήν, στη διδαχή, να έχει δηλαδή όλα τα δικά της χαρακτηριστικά (Μαθήματα, έκδ. Αμπελοκήπων, μάθημα 8). Έτσι η ΕΧ «είναι η αρχαιότερη στην Ελλάδα και από την Ορθόδοξη, Καθολική, Διαμαρτυρόμενη - έτος ιδρύσεως 33 μ.Χ.» (ΙΘ 102λ79,9). Μόνο μέσω αυτής είναι δυνατή η σωτηρία (ΙΘ 99λ78,45). «Ο Θεός δεν σώζει ποτέ εκτός της Εκκλησίας του Υιού του» (ΜΑΓ, σ. 63).

Σύμφωνα με γραπτή ομολογία του ποιμένα Κ. Ρούσσου (1987) η ομάδα αυτή «επιδιώκει τη συνένωση όλων των Χριστιανών με μία Εκκλησία, όπως ήταν του πρώτου μετά Xριστόν αιώνα, στην αρχέγονη Εκκλησία την καθοδηγούμενη μόνο από την Αγία Γραφή, στην Εκκλησία της Καινής Διαθήκης.

Η ΕΧ απορρίπτει την «επίγεια οργάνωση» της Εκκλησίας και κηρύττει πως η κάθε κοινότητα «είναι τελείως αυτόνομη, ανεξάρτητη και αυτοδιοικούμενη. Η μία τοπική Εκκλησία δεν έχει δικαίωμα να επιβάλει το θέλημά της σε μία άλλη τοπική συνάθροιση, «όσο αγιογραφική και να είναι η άποψη της», δεν επιτρέπεται δογματική ή διοικητική επέμβαση (Σιναπιάδη 10).

Κατά την «Ομολογία Πίστεως» «έδρα της Εκκλησίας δεν υπάρχει στη γη, είναι ουράνια, αλλά η κάθε τοπική συνάθροιση είναι αυτοδιοικούμενη. Οι συναθροίσεις μιας πόλεως η μιας χώρας μπορούν να συνεργάζονται με γνώμονα την Αγία Γραφή για την επέκταση του έργου τους» (Ι Α4).

Κάθε συνάθροιση βρίσκεται κάτω από την επίβλεψη περισσοτέρων πρεσβυτέρων ή επισκόπων με δώδεκα διακόνους, ένα κήρυκα και ευαγγελιστές, κάτω από την επίβλεψή του (ιθ σελ.77,82. 11σελ.78,98). Κάθε άλλη οργάνωση θεωρείται ανθρωποποίητη και απορρίπτεται (Θεοχάρη, Γιατί, 9). Η ΕΧ δεν επιτρέπει στις γυναίκες να είναι κήρυκες (Μαθήματα, εκδ. Αμπελοκήπων, μάθημα 6).

Η σωτηρία ακολουθεί τη σειρά: Πίστη, μετάνοια, ομολογία αποδοχής του Xριστoύ ως Υιού του Θεού και Κυρίου, βάπτισμα «εν ύδατι εις άφεση αμαρτιών, δια να λάβει ο βαπτιζόμενος δωρεά του Αγίου Πνεύματος», «Ζωή αγία και αφιερωμένη», υπακοή πλήρη στις εντολές του Κυρίου (Ομολογία Πίστεως ΠΙ, Β 1-6, βλ. και Μαθήματα, εκδ. Αμπελοκήπων, μάθημα 5). Η κίνηση υποστηρίζει πως για τη σωτηρία είναι απαραίτητο να ακολουθήσει κανείς αυτά τα στάδια, «οι όροι της σωτηρίας, οι οποίοι ανακοινώθηκαν υπό του Κυρίου δεν δύνανται να μεταβληθούν» (Η αναγέννησις 22). Όταν κανείς περάσει από τα πάρα πάνω στάδια, γίνεται μέλος της «Εκκλησίας του Xριστoύ» (Θεοχάρη, Ποια εκκλησία 15. Ρούσσου, Η εκκλησία 33).

Το βάπτισμα γίνεται με κατάδυση στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Όμως «δεν είναι η αναγέννησις, αλλά συμπεριλαμβάνεται εις την αναγέννησιν» (Η αναγέννησις 20-21). «Το βάπτισμά μας σε νερό, αν και δεν έχει απολύτως καμία ικανότητα μόνο του να μας σώσει, παρ' όλα αυτά είναι μια ρητή και εμφατική εντολή του Ιησού Xριστoύ και κατά συνέπεια κάτι απαραίτητο για τη σωτηρία μας» (Μαθήματα, εκδ. Αμπελοκήπων, μάθημα 5). Το «ύδωρ» του βαπτίσματος, λέγει η κίνηση, σημαίνει το νερό, δεν συμβολίζει το λόγο του Θεού (Η αναγέννησις 7-8). Με το βάπτισμα, λέγει, ο βαπτιζόμενος λαμβάνει «την άφεση των αμαρτιών του μέσω του αίματος του Χριστoύ». το βάπτισμα «αντιπροσωπεύει την αναγέννηση» (Ρούσσου, Υπηρετώντας 15. Η Εκκλησία 52).

Η ειδική ιεροσύνη απορρίπτεται (Ρούσσου, Υπηρετώντας 24. Η Εκκλησία 39), όπως και η προσφώνηση «πατέρα»(ιθ 97/77,9. Θεοχάρη, Βιβλικαί σπουδαί 5).

Η ευχαριστία τελείται με άζυμο άρτο και συμβολίζει το σώμα και το αίμα του Χριστού (Σιναπιάδη, Τι είναι 13). Είναι «συμβολική μεταβολή του σώματος του Κυρίου», με σκοπό «την επίγνωση του έργου του Κυρίου και την αναγνώριση Αυτού» (Ρούσσου, Η εκκλησία 30. 89-95). Οι λόγοι του Χριστού σημαίνουν, «τούτο αντιπροσωπεύει το σώμα μου» (Θεοχάρη, Βιβλικαί σπουδαί 4).

Η ειδική εξομολόγηση (ιθ 103/78, 120), η προσκύνηση και μεσιτεία της Θεοτόκου και των αγίων (ιθ 97/77,9. 100/78,60. 108/79, 34-35), ο τίτλος «Παναγία» απορρίπτεται. Οι εικόνες (122/80,12), η τιμή του Σταυρού (ιθ 115/79,197), τα μνημόσυνα (ιθ 103/78,20), ο μοναχισμός (ΙΘ 99/78,35), η νηστεία της Εκκλησίας απορρίπτονται (Θεοχάρη, Nηστεία 18-19).

Σαν εσχατολογικά γεγονότα αναφέρονται στην «Ομολογία Πίστεως» της ΕΧ: Σωματική ανάσταση και κρίση των δικαίων και αδίκων, αιώνια παραμονή με τον Κύριο στους ουρανούς όλων των σωσμένων, αιώνια κόλαση «των αδίκων, αλλόθρησκων, αντιθέτων», καταστροφή του υλικού κόσμου με φωτιά. «Δεν αναμένουμε ούτε πιστεύουμε ότι στη δεύτερη Του έλευση ο Χριστός θα ιδρύσει επίγεια βασιλεία με έδρα την Ιερουσαλήμ για 1000 χρόνια. Η βασιλεία του Χριστού στη γη ιδρύθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής και είναι η εκκλησία μέσω της οποίας οι σωσμένοι μετέχουν στη βασιλεία» (Ομολογία Πίστεως ΙV).

[ΦΩΤΗΣ]

ΕΝΩΣΗ ΑΘΕΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ ( ! )


Άθεος, ψυχρός, παγωμένος ( από εσωτερικά συναισθήματα παρά τα εξωτερικά χαμόγελα καί τίς ρεβερέντζες) , καί το τραγικότερο, καί μόνος...

Ζούμε σε μιά εποχή μεγάλων αλλαγών, καί δυστυχώς πρός τό κακό καί τόν κατήφορο μιά καί "στρώνει" στούς πολλούς ώς πιό εύκολος αυτός ο ξεκούραστος δρόμος. Παλαιότερα, υπήρχε ντροπή καί μόνο τό νά δηλώνεις Άθεος καί ελάχιστα ανυπότακτα πνεύματα, κυρίως καλλιτεχνικά καί "μορφωμένα" τό δήλωναν καί τα περισσότερα εξ΄ αυτών μόνο καί μόνο γιά νά "ξεχωρίζουν" από τό πλήθος τών άλλων, τών "αμαθών καί τών θρησκόληπτων..." κατά την κρίση τους...
Σήμερα, οί περισσότεροι άθεοι έχουν καβαλλήσει κάποιο πολιτικό, ή κοινωνικό καλάμι απ΄ αυτά πού κυκλοφορούν γιά ίπευση στήν αγορά καί ψάχνουν γιά ομοίους τους δηλώνοντας μάλιστα πολυδιαβασμένοι καί εμπειρογνώμονες περί τα θρησκευτικά πού διαβάζοντάς τα έγιναν άθεοι ( ! ). Εν αντιθέσει βέβαια με εκατομμύρια καί δίς εκατομμύρια άλλων στό διάβα τών αιώνων, πού έγιναν περισσότερο πιστοί καί μάλιστα 11.000.000 εξ΄ αυτών μαρτύρησαν για την πίστη τους τιμώμενοι σήμερα ώς Άγιοι τού Αληθινού Θεού καί δια πολλών θαυμάτων πιστοποιούμενοι...


Oι άθεοι αποτελούν πλέον μια απτή πραγματικότητα και στην Ελλάδα. Από τον περασμένο Μάιο δημιουργήθηκε στην Αθήνα η πρώτη Ενωση Αθέων, η οποία αριθμεί 85 μέλη και 85 φίλους. ( Δηλαδή, "σιγά τα λάχανα" ! )
Το επόμενο χρονικό διάστημα μάλιστα αναμένεται να αποκτήσει και νομική υπόσταση. Σκοπός της, όπως επισημαίνεται στο καταστατικό της, είναι «η προώθηση της εκκοσμίκευσης της Πολιτείας, της θρησκευτικής ελευθερίας, του ανθρωπισμού ».

Οπως δηλώνει στο «Βήμα» η κυρία Τατιάννα Ραπακούλια, ένα από τα επτά ιδρυτικά μέλη της Ενωσης, «οι έλληνες άθεοι δεν είμαστε ούτε περιθωριακοί ούτε εξτρεμιστές. Είμαστε οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οικογενειάρχες, μισθωτοί, επαγγελματίες, εργαζόμενοι...».

Αυτό που επιδιώκουμε, προσθέτει χαρακτηριστικά, είναι «η υπεράσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας και των δικαιωμάτων των αθρήσκων, των αθέων και των αγνωστικιστών».

Σε μια από τις ιστοσελίδες που διαθέτουν στο Facebook δηλώνουν τους «ενώνει η κοινή διάθεση για πρόοδο μέσω του ορθολογισμού και της επιστήμης».
Οπως προσθέτουν η ομάδα τους «είναι ακατάλληλη για θρησκευόμενους και προληπτικούς».
Τα μέλη της Ενωσης συναντιούνται μία φορά τον μήνα και συζητούν όλα τα ζητήματα που τους απασχολούν.

Στη συντριπτική τους πλειονότητα προέρχονται από χριστιανικό και Ορθόδοξο περιβάλλον και πρόκειται για ανθρώπους διαφορετικής ηλικίας. «Τα μέλη της Ενωσης είναι από 18 ως 70 ετών» τονίζει η κυρία Ραπακούλια, ενώ σύμφωνα με εκτιμήσεις οι περισσότεροι είναι μεταξύ 35 και 40 ετών.
«Ολοι μας αρχίσαμε να γινόμαστε άθεοι, είτε όταν πηγαίναμε στο σχολείο είτε σε μεγάλη ηλικία». Η ίδια δηλώνει ότι συνειδητοποίησε τις διαθέσεις της λίγο μετά την εφηβεία.
«Διάβασα όλη τη Βίβλο" λέει "και έχω να πω ότι όποιος τη διαβάσει ολόκληρη γίνεται κατά 99% άθεος
( * Καταλαβαίνουμε τώρα με τί διάθεση καί προκατάλειψη διάβασε τήν Βίβλο πού είναι ο παραδεδομένος Λόγος τού Μόνου καί Αληθινού Θεού στούς ανθρώπους καί το υπ΄ αριθμόν ΕΝΑ βιβλίο στίς πωλήσεις καί στίς μεταφράσεις σε όλες τίς γλώσσες τού κόσμου σε παγκόσμιο επίπεδο, μιά καί κανένα άλλο βιβλίο δεν μπόρεσε να την συναγωνισθεί...)
"Για όλα σχεδόν έχουμε μια δικαιολογία για να επικαλούμαστε τον Θεό. Αν κάποιος κατά τη διάρκεια ενός τροχαίου δεν πάθει τίποτε ( τότε λέμε ) τον έσωσε ο Θεός, αν κάποιος σκοτωθεί τότε λέμε ότι ο Θεός τον αγάπησε και τον πήρε νέο".
( ** Ποιός όμως άνθρωπος μπορεί να ερευνήσει τήν σοφία τού Θεού; Καί ποιός μπορεί να ξέρει τα κρίματα τού Θεού καί άν εκείνον πού έπεσε από τόν 17ο όροφο καί σώθηκε τού έδωσε μιά ευκαιρία μετανοίας για να μή φύγει τώρα απ΄ την ζωή καί Κολασθεί με τίς αμαρτίες πού είχε επάνω του, ενώ τόν άλλον πού έπεσε μόλις από τον 1ο όροφο τον άφησε να σκοτωθεί προγνωρίζοντας ώς Παντογνώστης Θεός ότι ουδέποτε θα μετανοούσε σκορπίζοντας μόνο τό κακό στούς γύρω του; )

"Σου ζητάνε να προσευχηθείς για να σωθείς. Ετσι αν κάποιος σωθεί από τον καρκίνο τον έσωσε ο Θεός. Ομως τι γίνεται με τους υπολοίπους που προσεύχονται και δεν σώζονται; Τους αγαπάει ο Θεός και τους παίρνει; Τι γίνεται με τα παιδάκια της Αφρικής που και αυτά προσεύχονται και θέλουν να σωθούν; Δεν τα αγαπάει ο Θεός;» τονίζει χαρακτηριστικά.
( *** Ομως οί ενέργειες τού Θεού δέν είναι πάντα οί ίδιες. Κάτι πού αρμόζει καί θα ωφελήσει τόν ένα, δέν ταιριάζει στόν άλλο. Ο παπα-Νικόλας ο Πλανάς πού για την Αγία ζωή του καί τα θαύματα πού έκανε η Ορθόδοξη Εκκλησία τον κατέταξε τελευταίως με τούς Αγίους, παρακαλούσε κάποτε τον Θεό για ένα πνευματικό του παιδί πολύ καλό Χριστιανό, πού ήταν βαριά άρρωστο για να σωθεί, να μή το πάρει ο Κύριος νέο παλληκάρι πού ήταν.
Μιά μέρα λοιπόν βλέπει έναν άγγελο δίπλα στην Αγία Τράπεζα τήν ώρα τής Θείας Λειτουργίας καί τού λέει: "Μή ενοχλείς μέ άλλες προσευχές τον Κύριο γιατί ο Τάδε πρέπει να πεθάνει. Είναι απόφαση τού Κυρίου, καί δεν την παίρνει πίσω...", ενώ σε άλλη περίπτωση καί για άλλο πρόσωπο τού είπε: " Ο .... πρέπει να χειρουργηθεί καί να περάσει από τίς δοκιμασίες τής αρρώστιας πρός όφελος τής ψυχής του...". Αυτά φυσικά οί Άθεοι δεν τα καταλαβαίνουν...)

Ολα τα μέλη της οργάνωσης δηλώνουν ορθολογιστές και δεν διστάζουν να στηλιτεύσουν την αναξιοπιστία, όπως τη χαρακτηρίζουν, του κλήρου.
«Διδάσκουν αγάπη και ταπεινοφροσύνη και τους βλέπεις να είναι εξουσιομανείς και άπληστοι » τονίζει η κυρία Ραπακούλια. ( * Τούς καλούς βέβαια δεν τούς βλέπουν, βλέπουν μόνο ότι τούς συμφέρει...)

Τα μέλη της Ενωσης ξεκίνησαν να συμμετέχουν σε σειρά ενεργειών για την ενημέρωση των πολιτών στους οποίους και απευθύνεται η κίνησή τους.
Τον περασμένο Απρίλιο και προτού ακόμη συγκροτηθούν σε Σώμα πραγματοποίησαν συγκέντρωση έξω από τον Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας ζητώντας τη φορολόγηση της Εκκλησίας.
Την προηγούμενη εβδομάδα έστειλαν επιστολή στην υπουργό Παιδείας κυρία Αννα Διαμαντοπούλου ζητώντας να διευκρινιστεί με εγκυκλίους στα σχολεία η προαιρετική διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών.

[ΦΩΤΗΣ]

ΜΟΡΜΟΝΟΙ
Ο Μορμονισμός είναι από τις πιο παράξενες ομάδες του Προτεσταντικού χώρου. Ο διαπρεπεής ιστορικός των θρησκειών H. de Glassenapp την ονομάζει «πρωτότυπη αίρεση της Βορείου Αμερικής» (μνη. έργο σελ.494) και ο αείμνηστος καθηγητής Β. Στεφανίδης την χαρακτήρισε ως «ιδιάζουσα κομμουνιστική θεοκρατική αίρεση» (Β. Στεφανίδου Εκκλ. Ιστορία, Αθήναι 1978, σελ.667). Πραγματικά η αίρεση των Μορμόνων αποτελεί την πιο ακραία, κακόδοξη και βλάσφημη χριστιανική αίρεση. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι δεν πρόκειται για χριστιανική αίρεση, αλλά για πολυθεϊστική θρησκεία με χριστιανικά στοιχεία!
Ο μορμονισμός αποτελεί συνοθύλευμα δοξασιών πολλών θρησκειών και θρησκευτικών συστημάτων. Κύρια διαπιστώνουμε δοξασίες Ανατολικών θρησκειών όπως του Ινδουϊσμού και του Βουδισμού. Επίσης κυρίαρχες είναι οι πανθεϊστικές δοξασίες του Θεοσοφικού κινήματος, το οποίο, όπως είναι γνωστό, συστηματοποίησε όλες τις αποκρυφιστικές και ειδωλολατρικές θεωρίες και πίστεις του παρελθόντος. Ιδιαίτερα η περί Θεού ή μάλλον περί θεών διδασκαλία, του μορμονισμού είναι παραλλαγή των θεοσοφικών ιδεών, τις οποίες δεν έχουμε τη δυνατότητα να αναλύσουμε εδώ. Αναφέρουμε ενδεικτικά την ιδιότυπη «θεογονία» της μορμονικής αιρέσεως, την καταγωγή του θείου από την ύλη, την πληθώρα των κοσμικών θεοτήτων, τους θεϊκούς έρωτες, τις γεννήσεις των πνευμάτων, την προϋπαρξη των ανθρωπίνων ψυχών, την θεοποίηση του ανθρώπου δια των ιδίων αυτού δυνάμεων και δια των μετενσαρκώσεων, κλπ.
Η περί Θεού διδασκαλία των Μορμόνων κρίνεται απαράδεκτη, όχι μόνο για την πολυθεϊστική της αντίληψη αλλά και για τη φύση του Θεού, στον οποίο προσδίδει ανθρώπινα πάθη, (π.χ. σεξουαλισμό). Από όσο γνωρίζουμε, σε καμιά άλλη χριστιανική αίρεση μέχρι σήμερα δεν έχουν προταθεί τέτοιες ακραίες αντιλήψεις για το θείον. Ο «Θεός της γης» έχει απογυμνωθεί πλήρως από την βιβλική διδασκαλία και αντίληψη γι’ Αυτόν.
Οι περί Χριστού αντιλήψεις τους, κρίνονται απαράδεκτοι και άκρως βλάσφημοι για το πρόσωπο του Σωτήρος. Αρνούνται την υπερφυσική ενανθρώπησή Του και ασεβούν όταν τον αναφέρουν ως πολύγαμο! Η σωτηρία δεν είναι προϊόν του απολυτρωτικού έργου του Χριστού και η προσοικίωση των σωτηριωδών δωρεών από τον πιστό, αλλά είναι προϊόν της τυφλής πίστης στον μορμονισμό και της τεκνοποιίας! Ακόμα και της κάθαρσης μέσω της μετενσάρκωσης!
Η Αγία Γραφή υποβιβάστηκε από τον μορμονισμό και αντικαταστάθηκε από άλλες «ιερές γραφές», όπως το μυθιστορηματικό «Βιβλίο του Μόρμον». Η θεία αποκάλυψη, όπως αναφέρεται στην Αγία Γραφή έχει δευτερεύουσα σημασία, διότι βαρύνουσα σημασία έχουν οι «ζωντανές αποκαλύψεις» των «προφητών» της αιρέσεως!
Οι περί κόσμου αντιλήψεις του μορμονισμού ταυτίζονται εν πολλοίς με εκείνες της Θεοσοφίας. Σε αντίθεση με το σύνολο του χριστιανικού κόσμου, οι Μορμόνοι δέχονται την αιωνιότητα της ύλης και τη γέννηση από αυτή των πολυάριθμων θεών. Κατ’ ουσίαν η ύλη είναι ο πρωταρχικός Θεός των Μορμόνων!
Αλλοπρόσαλλες επίσης είναι και οι αντιλήψεις της αιρέσεως για τους κοινωνικούς θεσμούς. Πρώτ’ απ’ όλα ο μορμονισμός, είναι ένα απαράδεκτο θεοκρατικό και απολυταρχικό σύστημα, κατάλοιπο του παρελθόντος, το οποίο δεν μπορεί να έχει θέση στη σημερινή ελεύθερη κοινωνία. Η θεοκρατία είναι μια από τις χειρότερες στρεβλώσεις του δημοκρατικού και ελεύθερου χριστιανικού φρονήματος. Μια άλλη επίσης θλιβερή και απαράδεκτη παράμετρος του μορμονισμού είναι ο εμφανής ρατσισμός, ο οποίος είναι ενταγμένος στο θεολογικό του σύστημα. Οι ερυθρόδερμοι, οι μαύροι, και όλοι οι μη Μορμόνοι θεωρούνται αμαρτωλοί και καταραμένοι από το Θεό. Ιδιότυπος ρατσισμός πρέπει να θεωρηθεί και η κυρίαρχη θέση των ανδρών της αιρέσεως έναντι των γυναικών. Οι γυναίκες δεν μπορούν να διαδραματίσουν κανένα ρόλο στην μορμονική κοινωνία. Υπάρχουν μόνο για να ικανοποιούν την ανάγκη της παιδοποιίας, η οποία για τους Μορμόνους είναι κύριος τρόπος σωτηρίας τους! Η πολυγαμία εφαρμόζεται μόνο στους άνδρες και ποτέ στις γυναίκες! Ο ιδιότυπος τέλος χιλιασμός της αιρέσεως και η τρομοκρατία που ασκεί στα μέλη της περί της επικείμενης συντέλειας του κόσμου και της υλικής απολαβής των Μορμόνων, δημιουργεί ψευδαισθήσεις και άγχος στα μέλη της.

ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΩΝ ΜΟΡΜΟΝΩΝ ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού