ΡΩΤΗΣΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ... (Δίδαγμα)
Ο Θεός πήρε το χέρι μου στο δικό του, μείναμε για λίγο σιωπηλοί και μετά ρώτησα...
- «Σαν γονιός, ποια είναι τα μαθήματα ζωής που θα θέλατε να μάθουν τα παιδιά σας;»
Ο Θεός απάντησε χαμογελώντας:
-«Να μάθουν ότι δεν μπορούν να αναγκάσουν τους άλλους να τους αγαπήσουν. Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να γίνουν άξιοι να αγαπηθούν.
-Να μάθουν ότι δεν μετράνε περισσότερο τα πράγματα που έχουμε στη ζωή... μας,
αλλά οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας.
- Να μάθουν ότι δεν ωφελεί να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους.
- Να μάθουν ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά
αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.
Να μάθουν ότι μέσα σε ελάχιστες στιγμές μπορείς ν’ ανοίξεις στον άλλο πληγές που μετά παίρνει χρόνια πολλά να τις γιατρέψεις.
-Να μάθουν τη συγχώρεση συγχωρώντας.
- Να μάθουν πως υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν πραγματικά, που όμως δεν ξέρουν πώς να δείξουν ή να εκφράσουν τα αισθήματά τους.
- Να μάθουν ότι τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν τα πάντα …ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ!!!!
- Να μάθουν ότι δύο άνθρωποι μπορεί να κοιτούν το ίδιο πράγμα και να βλέπουν δύο διαφορετικά πράγματα.
- Να μάθουν ότι δεν φτάνει πάντα να σε συγχωρούν οι άλλοι! Πρέπει να μπορείς να συγχωρήσεις κι ο ίδιος τον εαυτό σου.
Τέλος, να μάθουν ότι για τα παιδιά μου εγώ θα είμαι πάντα εδώ...
Αγαπητά μέλη και επισκέπτες, καλώς ήρθατε στο ανανεωμένο μας φόρουμ!
Με πολλή χαρά περιμένουμε τις νέες σας δημοσιεύσεις!
Με πολλή χαρά περιμένουμε τις νέες σας δημοσιεύσεις!
ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
Συντονιστές: Νίκος, Anastasios68, johnge
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ΟΥΡΑΝΟΥ
Περπατούσα πριν καιρό στην λεωφόρο της ζωής. Μια μέρα είδα μια πινακίδα που έγραφε: «Σούπερ μάρκετ Ουρανού». Καθώς ήρθα πιο κοντά η πόρτα άνοιξε και δίχως να το καταλάβω, βρέθηκα μέσα. Είδα οικοδεσπότες Αγγελούδια που στέκονταν παντού Ένα αγγελούδι με πλησίασε, μου έδωσε ένα καλάθι και μου είπε: «Ψώνισε με σύνεση». Όλα όσα ένας χριστιανός χρειάζεται ήταν μέσα στο σούπερ μάρκετ. Όσα δεν μπορούσες να κουβαλήσεις σήμερα, θα μπορούσες να ξανάρθεις πάλι. Στο καλάθι μου πρώτα έβαλα λίγη : «Υπομονή» και στην ίδια σειρά βρήκα την «Αγάπη» και πιο κάτω την «Κατανόηση».
Τα χρειάζεσαι αυτά παντού, όπου κι αν πάς. Πήρα μία σακούλα «Σοφία» μια, δύο σακούλες «Πίστη». Δεν μπορούσα να προσπεράσω το Άγιο Πνεύμα γιατί ήταν παντού μέσα στην αίθουσα.
Σταμάτησα να πάρω λίγη «Δύναμη» και «Κουράγιο», για να βοηθηθώ να τρέξω στον αγώνα.
Σχεδόν το καλάθι μου είχε γεμίσει, μα θυμήθηκα ότι χρειαζόμουν την «Ευλογία». Δεν ξέχασα να πάρω τη «Σωτηρία» γιατί ήταν δωρεάν. Έτσι προσπάθησα και πήρα αρκετή και για τους δύο, για σένα και εμένα. Οπωσδήποτε μην παραλείψω, μην προσπεράσω, την «Ταπεινοφροσύνη», τη «Συγχώρεση», τη «Δικαιοσύνη» και την «Ευγνωμοσύνη».
Τελικά ξεκίνησα για το ταμείο να πληρώσω το λογαριασμό. Πίστευα ότι είχα ότι χρειαζόμουν για να εκπληρώσω την επιθυμία του δασκάλου μου. Καθώς προχωρούσα στο διάδρομο είδα την «Προσευχή» και την «Εγκράτεια». Σίγουρα τις χρειαζόμουν και τι δύο, γιατί ήξερα ότι μόλις βγω έξω θα συναντούσα την αμαρτία.
Η «Ειρήνη» και ή «Χαρά» ήταν εν αφθονία στο τελευταίο ράφι.
Το «Τραγούδι» και η «Δοξολογία» κρέμονταν στο πλάι κι έτσι έβαλα και από αυτά στο καλάθι μου.
Πλησιάζοντας τον άγγελο στο ταμείο τον ρώτησα: -Πόσα σας οφείλω; -Πάρε τα μαζί σου όπου κι αν πάς, μου απάντησε με ένα μειδίαμα. -Πόσα σας οφείλω γι όλα αυτά; Ξαναρώτησα Ο Άγγελος χαμογέλασε πάλι και μου είπε: «Ο Χριστός έχει πληρώσει το λογαριασμό σου πριν πολλά πολλά χρόνια».
Καλό Στάδιο Καλό Αγώνα Πάτερ Χρήστος
Περπατούσα πριν καιρό στην λεωφόρο της ζωής. Μια μέρα είδα μια πινακίδα που έγραφε: «Σούπερ μάρκετ Ουρανού». Καθώς ήρθα πιο κοντά η πόρτα άνοιξε και δίχως να το καταλάβω, βρέθηκα μέσα. Είδα οικοδεσπότες Αγγελούδια που στέκονταν παντού Ένα αγγελούδι με πλησίασε, μου έδωσε ένα καλάθι και μου είπε: «Ψώνισε με σύνεση». Όλα όσα ένας χριστιανός χρειάζεται ήταν μέσα στο σούπερ μάρκετ. Όσα δεν μπορούσες να κουβαλήσεις σήμερα, θα μπορούσες να ξανάρθεις πάλι. Στο καλάθι μου πρώτα έβαλα λίγη : «Υπομονή» και στην ίδια σειρά βρήκα την «Αγάπη» και πιο κάτω την «Κατανόηση».
Τα χρειάζεσαι αυτά παντού, όπου κι αν πάς. Πήρα μία σακούλα «Σοφία» μια, δύο σακούλες «Πίστη». Δεν μπορούσα να προσπεράσω το Άγιο Πνεύμα γιατί ήταν παντού μέσα στην αίθουσα.
Σταμάτησα να πάρω λίγη «Δύναμη» και «Κουράγιο», για να βοηθηθώ να τρέξω στον αγώνα.
Σχεδόν το καλάθι μου είχε γεμίσει, μα θυμήθηκα ότι χρειαζόμουν την «Ευλογία». Δεν ξέχασα να πάρω τη «Σωτηρία» γιατί ήταν δωρεάν. Έτσι προσπάθησα και πήρα αρκετή και για τους δύο, για σένα και εμένα. Οπωσδήποτε μην παραλείψω, μην προσπεράσω, την «Ταπεινοφροσύνη», τη «Συγχώρεση», τη «Δικαιοσύνη» και την «Ευγνωμοσύνη».
Τελικά ξεκίνησα για το ταμείο να πληρώσω το λογαριασμό. Πίστευα ότι είχα ότι χρειαζόμουν για να εκπληρώσω την επιθυμία του δασκάλου μου. Καθώς προχωρούσα στο διάδρομο είδα την «Προσευχή» και την «Εγκράτεια». Σίγουρα τις χρειαζόμουν και τι δύο, γιατί ήξερα ότι μόλις βγω έξω θα συναντούσα την αμαρτία.
Η «Ειρήνη» και ή «Χαρά» ήταν εν αφθονία στο τελευταίο ράφι.
Το «Τραγούδι» και η «Δοξολογία» κρέμονταν στο πλάι κι έτσι έβαλα και από αυτά στο καλάθι μου.
Πλησιάζοντας τον άγγελο στο ταμείο τον ρώτησα: -Πόσα σας οφείλω; -Πάρε τα μαζί σου όπου κι αν πάς, μου απάντησε με ένα μειδίαμα. -Πόσα σας οφείλω γι όλα αυτά; Ξαναρώτησα Ο Άγγελος χαμογέλασε πάλι και μου είπε: «Ο Χριστός έχει πληρώσει το λογαριασμό σου πριν πολλά πολλά χρόνια».
Καλό Στάδιο Καλό Αγώνα Πάτερ Χρήστος
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΣΤΙΓΜΗ
Παραμονές των Χριστουγέννων του 1968 διεπίστωσε ευρισκόμενος στο εξομολογητήριο ότι του είχαν μείνει μόνο 50 δρχ. για τους φτωχούς. Τότε διέκοψε για λίγο την εξομολόγηση και είπε προσευχόμενος: Κύριε αν έλθουν για εξομολόγηση και άλλοι άνθρωποι που έχουν ανάγκη χρημάτων, πως να τους αφήσω να φύγουν με άδεια χέρια;
Στείλε μου, σε παρακαλώ, χρήματα. Μετά την προσευχή αυτή συνέχισε την εξομολόγηση. Ύστερα από λίγο ένα παιδί χτύπησε την πόρτα και παρέδωσε στον γέροντα ένα φάκελο λέγοντας:
-Ένας κύριος που βιαζόνταν μου έδωσε για σας πάτερ Επιφάνιε, αυτό το φάκελο.
Ο γέροντας άνοιξε το φάκελο και βρήκε μέσα 20.000 δρχ. και ένα σημείωμα με τα λόγια:
-Για τους πτωχούς σας.
Όταν συνάντησα τον γέροντα μετά τα Χριστούγεννα θυμάται ο αναφέρων το περιστατικό, μου μίλησε για αυτό καθώς και για τη διάθεση του ποσού και κατέληξε:
-Τώρα έχω μείνει πάλι χωρίς χρήματα. Έχει όμως ο Θεός.
Το βράδυ επιστρέφοντας από τους Τρεις Ιεράρχας, ήταν δακρυσμένος.
Τον ρώτησα για το λόγο της συγκνήσεώς του και μου απάντησε:
-Παιδί μου είμαστε άξιοι να ζούμε τέτοια θαύματα; Ο ίδιος άνθρωπος με τον ίδιο τρόπο μου έστειλε σήμερα 15.000 δρχ.!
Παραμονές των Χριστουγέννων του 1968 διεπίστωσε ευρισκόμενος στο εξομολογητήριο ότι του είχαν μείνει μόνο 50 δρχ. για τους φτωχούς. Τότε διέκοψε για λίγο την εξομολόγηση και είπε προσευχόμενος: Κύριε αν έλθουν για εξομολόγηση και άλλοι άνθρωποι που έχουν ανάγκη χρημάτων, πως να τους αφήσω να φύγουν με άδεια χέρια;
Στείλε μου, σε παρακαλώ, χρήματα. Μετά την προσευχή αυτή συνέχισε την εξομολόγηση. Ύστερα από λίγο ένα παιδί χτύπησε την πόρτα και παρέδωσε στον γέροντα ένα φάκελο λέγοντας:
-Ένας κύριος που βιαζόνταν μου έδωσε για σας πάτερ Επιφάνιε, αυτό το φάκελο.
Ο γέροντας άνοιξε το φάκελο και βρήκε μέσα 20.000 δρχ. και ένα σημείωμα με τα λόγια:
-Για τους πτωχούς σας.
Όταν συνάντησα τον γέροντα μετά τα Χριστούγεννα θυμάται ο αναφέρων το περιστατικό, μου μίλησε για αυτό καθώς και για τη διάθεση του ποσού και κατέληξε:
-Τώρα έχω μείνει πάλι χωρίς χρήματα. Έχει όμως ο Θεός.
Το βράδυ επιστρέφοντας από τους Τρεις Ιεράρχας, ήταν δακρυσμένος.
Τον ρώτησα για το λόγο της συγκνήσεώς του και μου απάντησε:
-Παιδί μου είμαστε άξιοι να ζούμε τέτοια θαύματα; Ο ίδιος άνθρωπος με τον ίδιο τρόπο μου έστειλε σήμερα 15.000 δρχ.!
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
Συνέντευξη με το Διάβολο
Καλησπέρα, παιδί μου. Χαίρομαι που σε βλέπω.
Εγώ αντίθετα δεν χαίρομαι καθόλου και δεν είμαι παιδί σου!
Ώστε ανήκεις στον «Άλλο» ε;
Ανήκω στον «Ένα».
Τελοσπάντων. Πολλοί έχουν αυτή την αυταπάτη, αλλά στην ουσία είναι δικοί μου.
Ακόμα και ο Γιος του «Άλλου» είπε ότι πολλοί θα λένε «Κύριε, Κύριε δεν κάναμε θαύματα στο Όνομά Σου;» και Εκείνος θα τους πει, «Φύγετε από εμένα οι εργάτες της ανομίας. Ποτέ δεν σας γνώρισα.» Ε, εγώ τους γνώριζα και πολύ καλά μάλιστα.
Αν έχω πολλούς που κάνουν θαύματα, φαντάσου πόσους έχω που δεν κάνουν θαύματα.
Λοιπόν εγώ δεν είμαι σαν κι αυτούς.
Αυτό νόμιζαν κι εκείνοι. Εγώ όμως βλέπω μέσα στην καρδιά σου. Είσαι ένας απ’ τους δικούς μου.
Είσαι γνωστός ως «ο πατέρας του ψεύδους», ο μεγάλος απατεώνας. Έχω μάθει να μη σε πιστεύω.
Λέω ψέματα όταν με βολεύει, μα λέω την αλήθεια όταν με βολεύει. Τουλάχιστον είμαι ειλικρινής όσον αφορά αυτό το σημείο. Εσείς οι άνθρωποι είστε ορθολογιστές και βρίσκετε δικαιολογίες, όταν λέτε ψέματα.
Τελικά, έχεις διαφορετική όψη απ’ ό,τι περίμενα. Για την ακρίβεια είσαι μάλλον ελκυστικός.
Σκέψου αν έχει νόημα να φοβίζεις τους ανθρώπους; Μπορεί να είμαι κακός, αλλά θυμήσου, ήμουν το πιο ύπουλο πλάσμα στον Παράδεισο. Η μεταμφίεση είναι πολύ μεγάλο εργαλείο. Σκοτώνω δέκα φορές περισσότερο κόσμο κάθε χρόνο με το τσιγάρο από ό,τι με τις βόμβες, τα περίστροφα και τα τουφέκια συνολικά. Οι άνθρωποι φοβούνται όλα αυτά τα όπλα, αλλά κανείς δεν φοβάται ένα από τα μεγαλύτερα θανατικά μου. Αυτή είναι η μεγάλη μου δύναμη, της απάτης και της πλάνης.
Ένα από τα μεγαλύτερα θανατικά σου, είπες; Πόσα έχεις, δηλαδή;
Περισσότερα από ό,τι φαντάζεσαι. Έχω θανατικά που σκοτώνουν το σώμα, το μυαλό και το πνεύμα. Ξέρεις πόσους γάμους διαλύω; Και οι ανόητοι ούτε καν το ξέρουν ότι το κάνω εγώ.
Πώς το κάνεις αυτό;
Α, είναι απλό. Τους βάζω να σκέφτονται τους εαυτούς τους ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από ό,τι ο ένας τον άλλο. Η περηφάνια και ο εγωισμός πάντα ήταν από τα καλύτερα εργαλεία μου.
Δεν το ξέρεις ότι είσαι νικημένος; Δεν το ξέρεις ότι δεν μπορείς να νικήσεις;
Και λοιπόν; Ήμουν εδώ για χιλιάδες χρόνια και ακόμα και σύμφωνα με το Bιβλίο που διαβάζεις και πιστεύεις έχω αρκετά ακόμη. Πολλοί από αυτούς που ζουν κάτω από την εξουσία μου ξέρουν ότι θα ξοδέψουν την αιωνιότητα στην κόλαση. Αν λοιπόν εσείς οι άνθρωποι είστε διατεθειμένοι να θυσιάσετε ολόκληρη την αιωνιότητα για μερικές δεκαετίες καλοπέρασης, φαντάσου πώς νιώθω εγώ, που έχω μερικές χιλιάδες χρόνια ακόμα μπροστά μου. Φυσικά αυτή η «καλοπέραση» είναι η μεγαλύτερη απάτη μου. Τους υπόσχομαι την ευτυχία με το σεξ, τα ναρκωτικά, το ποτό, τη διαφθορά και πολλούς τρόπους να ικανοποιήσουν τη σάρκα τους. Αυτά κρατάνε περίπου 26 μήνες πριν αρχίσει να γίνεται αισθητή η ματαιότητα και η δυστυχία.
26 μήνες; Πού τον βρήκες αυτόν τον αριθμό;
Από χιλιάδες χρόνια εμπειρίας. Πίστεψέ με, ξέρω τι σου λέω. Επιπλέον, μπορεί να καταλήξω νικημένος στο τέλος, αλλά ακόμη και τότε εγώ θα έχω πολύ περισσότερες ψυχές από τον «Άλλο». Πολύ περισσότερες. Ακόμη και το Bιβλίο σου το λέει.
Άρα τελικά ποιος κερδίζει στην πραγματικότητα;
Μα γιατί σου αρέσει να κάνεις τους ανθρώπους δυστυχισμένους και να προκαλείς τόσο πόνο και καταστροφή;
Μερικές φορές απολαμβάνω περισσότερη εκτίμηση από όση αξίζω. Μερικοί από εσάς μπορούν να είναι ακριβώς τόσο κακοί όσο εγώ. Δεν τα κάνω εγώ όλα αυτά. Αρκετά από όσα βλέπεις γύρω σου είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης σάρκας και του ανθρώπινου μυαλού. Κοίτα πόσα αδέρφια είναι τσακωμένα, δε μιλιούνται. Πόσα παιδιά μισούν τους γονείς τους και μισούνται μεταξύ τους. Είμαι πολύ καλός στο να δημιουργώ χάος. Αλλά πρέπει να το παραδεχτώ, ότι η ανθρώπινη φύση μπορεί να πέσει αρκετά χαμηλά και χωρίς τη βοήθειά μου.
Αλλά εσύ κάποτε ήσουν άγγελος. Πώς άλλαξες έτσι;
Αυτή είναι μια μεγάλη ιστορία. Δεν θα καταλάβαινες.....
Ας πούμε πως απλώς κουράστηκα να δέχομαι εντολές και δεν ήθελα να είμαι υπό την εξουσία κανενός. Ήθελα να κάνω το δικό μου. Ήθελα εγώ να είμαι ο κύριος της ζωής μου. Αλλά από την άλλη, μήπως θα μπορούσες να καταλάβεις....Εσύ δεν ένιωσες ποτέ έτσι;
...
Λοιπόν δεν ένιωσες;
Δεν παίρνουμε συνέντευξη από εμένα, αλλά από εσένα.
Άγγιξα ένα ευαίσθητο σημείο σου, έτσι; Αυτό που σου είπα, ότι δεν ήθελα να εκτελώ εντολές. Και να κανονίζω μόνος μου τη ζωή μου. Ήταν το πρώτο μου βήμα μακριά από τον Άλλο. Και από τη στιγμή που απομακρύνθηκα εγώ, βάζω το ίδιο πνεύμα και στους ανθρώπους, για να τους απομακρύνω κι αυτούς. Παίρνω λίγο από τον εαυτό μου και τον εμφυσώ μέσα τους. Έχω βάλει λίγο από τον εαυτό μου μέσα σε όλους. Μόνο ένας ανόητος θα το αρνιόταν αυτό.
Και λοιπόν τι έρχεται μετά; Τι σχεδιάζεις τώρα;
Σχεδιάζω ένα πολύ μεγάλο ταρακούνημα. Ετοιμάζω κάποια πολύ άσχημα πράγματα, με τα οποία νομίζω πως θα επιτύχω μια μεγάλη παγκόσμια καταστροφή.
Α, εννοείς όλη αυτή την παγκόσμια διαμάχη και την αναταραχή που υπάρχει στον κόσμο μας.
Όχι, αυτός είναι μόνο ένας περισπασμός. Ξέρεις, είμαι πολύ καλός στους περισπασμούς. Σίγουρα θα προκαλέσω κάποια τεράστια προβλήματα παγκόσμιας κλίμακας, αλλά δεν είναι αυτό που επηρεάζει τους περισσότερους ανθρώπους. Πέρα από αυτά που θα ακούνε στις ειδήσεις, η αύξηση της τιμής του πετρελαίου για παράδειγμα, δεν επιδρά και πολύ στο δικό τους κόσμο. Τα πολύ άσχημα που ετοιμάζω αφορούν το δικό τους κόσμο και όχι τον παγκόσμιο. Οι ανόητοι, ανησυχούν για τις διαμάχες των εθνών, ενώ εγώ τους έχω σε συνεχείς διαμάχες με τους συναδέλφους τους στο ίδιο τους το γραφείο. Αγωνίες, ανασφάλειες, τσακωμοί, εντάσεις στην κάθε τους μέρα. Βρίσκονται σε πόλεμο με τους ανθρώπους που βλέπουν κάθε μέρα, με τους ανθρώπους που ζουν κάτω από την ίδια στέγη. Ακόμα και με τον άνθρωπο που μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι. Και μια που το’ φερε η κουβέντα, έχεις προσέξει πόσο έχω αλλάξει το ποιοι μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι στις μέρες μας; Είμαι πραγματικά περήφανος γι’ αυτό. Βλέπεις, αυτά που δείχνει η τηλεόραση είναι ο περισπασμός. Το Βιβλίο σου λέει «ν’ αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου». Δεν λέει ν’ αγαπάς «τα άλλα έθνη». Εγώ τους κάνω να μισούν τόσο τον πλησίον τους όσο και τα άλλα έθνη. Καλά, είμαι φοβερός!
Αλλά γιατί προκαλείς όλες αυτές τις καταστροφές;
Έχεις πατήσει ποτέ ζουζούνι; Δεν σου λέω ένα κουνούπι που μπορεί να σε τσιμπούσε ή ένα έντομο όπως η μέλισσα ή η σφήκα, αλλά ένα έντομο που δεν θα μπορούσε να σου κάνει ποτέ κακό. Και το σκότωσες μόνο γιατί είχε πλάκα.
...
Λοιπόν; Πάτησες ποτέ ένα ζουζούνι για να σπάσεις πλάκα; Ε, το’ κανες ποτέ σου;
Φαντάζομαι πως ναι.
Λοιπόν, πολλαπλασίασε αυτή την ευχαρίστηση επί εκατομμύρια φορές. Μου αρέσει να συνθλίβω ζωές, ελπίδες, όνειρα, τη χαρά, την ειρήνη, την ευτυχία, την υγεία, την προκοπή και την αρμονία. Απλώς μου αρέσει πάρα πολύ! Έντομα. Έτσι σας βλέπω όλους. Αβοήθητα έντομα που θέλω να πολτοποιήσω.
Θα με αφήσεις να φύγω από εδώ, για να πω στους ανθρώπους τα σχέδιά σου; Γιατί εάν σε εκθέσω, οι άνθρωποι θα σε πάρουν πιο σοβαρά και θα σε προσέχουν.
Δεν έχω σκοπό να σε σταματήσω. Δεν μπορείς να με βλάψεις ούτε εμένα ούτε τα σχέδιά μου. Έχω εκτεθεί στους ανθρώπους από την πολύ αρχή και το λέει και το Βιβλίο σου. Επιπλέον εάν διαβάζεις το Βιβλίο σου και εάν στ’ αλήθεια δεν είσαι δικός μου, τότε θα ξέρεις ότι δεν μπορώ να σε σταματήσω. Έχω εξουσία επάνω σους δικούς μου, αλλά όχι στους δικούς Του. Εγώ δεν είμαι τίποτα παραπάνω από ένας διαβολέας. Από εκεί βγαίνει και το όνομά μου. Ο διάβολος, αυτό είμαι. Οι άνθρωποι πάντα γνώριζαν τη φύση μου. 142.314.762 διέπραξαν μοιχεία φέτος. Όλοι εκτός από τρεις ήξεραν ότι είναι λάθος. Λοιπόν ξεκίνα. Πήγαινε πες τους τα και δες τι καλό θα βγει. Ήδη το ξέρουν μέσα στις καρδιές τους τι είναι κακό και τι καλό. Ο «Άλλος» έγραψε τις εντολές Του στις καρδιές τους. Εγώ απλώς έβαλα και λίγο από τον εαυτό μου μέσα. Σας κρατάω στο χέρι μου εσάς τους ανθρώπους και δεν σας αφήνω εύκολα. Αλλά από την άλλη, οι περισσότεροι από σας δεν θέλουν οι ίδιοι να με αφήσουν. Στο είπα είμαι πολύ καλός σε αυτό που κάνω.
Και τι γίνεται με τον Ιησού; Αυτόν δεν Τον φοβάσαι;
Γιατί να Τον φοβάμαι; Κοίτα το σκορ. Ακόμη και Κείνος το είπε: «επειδή, πλατιά είναι η πύλη, και ευρύχωρος ο δρόμος που φέρνει στην απώλεια (η απώλεια, είμαι εγώ) και πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα απ’ αυτή. Επειδή, στενή είναι η πύλη, και θλιμμένος ο δρόμος που φέρνει στη ζωή (η ζωή, είναι Εκείνος), και λίγοι είναι αυτοί που τη βρίσκουν.» Πρόσεξε ότι λέει πως πολλοί θα μπουν στο δικό μου δρόμο, αλλά μόνο λίγοι θα βρουν το δικό Του. Και να σου πω κάτι; Μη νομίσεις ότι όλοι όσοι βρίσκουν το δρόμο Του μπαίνουν σ’ αυτόν ή μένουν . Έχω πολλούς από αυτούς να στέκονται στην πόρτα. Γνωρίζοντας το σωστό δρόμο, αλλά ακόμα αναποφάσιστοι και παγιδευμένοι και χωρίς να θέλουν να εγκαταλείψουν τις απάτες μου. Ναι, κρατάω αρκετούς σε αυτή την κατάσταση. Βλέπεις, άλλο να τον βρεις το δρόμο και άλλο να τον πάρεις. Και όταν υπολογίσεις το σκορ, έχεις: Έναν ευρύχωρο δρόμο που οδηγεί σε μένα. Αυτό είναι το ισοδύναμο ενός αυτοκινητόδρομου οχτώ λωρίδων κυκλοφορίας σε ώρα αιχμής. Και έναν στενό και θλιμμένο δρόμο που οδηγεί σε Κείνον. Αυτό είναι το ισοδύναμο ενός μικρού μονοπατιού πάνω σε ένα βουνό, που το παίρνει κάποιος ταξιδιώτης καμιά φορά. Άρα γιατί να Τον φοβάμαι;
Ναι, αλλά στο τέλος θα καταστραφείς.
Και λοιπόν; Θα έχω βασιλέψει για χιλιάδες χρόνια και θα πάρω τους περισσότερους από σας μαζί μου.
Δεν έχεις καθόλου έλεος;
Το έλεος δεν είναι αντικείμενό μου. Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι. Είναι δικό Του γνώρισμα μόνο. Το αντικείμενο το δικό μου είναι η πλάνη, το ψέμα ότι θα λύσω τα προβλήματά σας και θα σας φέρω την ευτυχία. Αυτή η απάτη αποδίδει εδώ και χιλιάδες χρόνια και η επιτυχία της δε μειώνεται. Δελεάζω εσάς τους μικρούς και αδύναμους ανθρώπους με όλα τα υλικά πράγματα αυτού του κόσμου. Υλικά που σαπίζουν και εξαφανίζονται. Και εσείς οι ανόητοι συνεχίζετε να τα αγαπάτε.
Θα σε εκθέσω σε χιλιάδες ανθρώπους! Θα τους εξηγήσω ποιος είσαι στ’ αλήθεια! Θα τους κάνω να καταλάβουν!
Θα το διηγηθείς αυτό σε χιλιάδες, ίσως και σε εκατομμύρια ανθρώπους. Αλλά θα σου πω εγώ τι θα γίνει. Θα το ευχαριστηθούν. Κάποιοι θα πουν «Αμήν», κάποιοι θα το πουν και σε άλλους, αλλά δεν θα αλλάξουν. Για κάθε 3422 δικούς μου που θ’ ακούσουν αυτά που είπαμε σήμερα, μόνο ΕΝΑΣ θ’ αλλάξει. Μόνο ΕΝΑΣ. Ανόητε! Μόνο ο ένας θ’ αλλάξει. Τους άλλους θα τους κρατήσω εγώ. Και επίσης από την εμπειρία μου ξέρω, ότι και σας έχω και σας κρατάω, τους περισσότερους από σας. ΕΝΑΣ στους 3422! Εγώ θα κρατήσω τους 3421! Τι έχεις να πεις γι’ αυτό;
Ο Ιησούς Χριστός σου έχει ήδη δώσει την απάντηση:
«Σας λέω ότι έτσι θα είναι χαρά στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί, περισσότερο παρά για 99 δίκαιους, που δεν έχουν ανάγκη μετάνοιας.» (Λουκάς ιε΄ 7).
Καλησπέρα, παιδί μου. Χαίρομαι που σε βλέπω.
Εγώ αντίθετα δεν χαίρομαι καθόλου και δεν είμαι παιδί σου!
Ώστε ανήκεις στον «Άλλο» ε;
Ανήκω στον «Ένα».
Τελοσπάντων. Πολλοί έχουν αυτή την αυταπάτη, αλλά στην ουσία είναι δικοί μου.
Ακόμα και ο Γιος του «Άλλου» είπε ότι πολλοί θα λένε «Κύριε, Κύριε δεν κάναμε θαύματα στο Όνομά Σου;» και Εκείνος θα τους πει, «Φύγετε από εμένα οι εργάτες της ανομίας. Ποτέ δεν σας γνώρισα.» Ε, εγώ τους γνώριζα και πολύ καλά μάλιστα.
Αν έχω πολλούς που κάνουν θαύματα, φαντάσου πόσους έχω που δεν κάνουν θαύματα.
Λοιπόν εγώ δεν είμαι σαν κι αυτούς.
Αυτό νόμιζαν κι εκείνοι. Εγώ όμως βλέπω μέσα στην καρδιά σου. Είσαι ένας απ’ τους δικούς μου.
Είσαι γνωστός ως «ο πατέρας του ψεύδους», ο μεγάλος απατεώνας. Έχω μάθει να μη σε πιστεύω.
Λέω ψέματα όταν με βολεύει, μα λέω την αλήθεια όταν με βολεύει. Τουλάχιστον είμαι ειλικρινής όσον αφορά αυτό το σημείο. Εσείς οι άνθρωποι είστε ορθολογιστές και βρίσκετε δικαιολογίες, όταν λέτε ψέματα.
Τελικά, έχεις διαφορετική όψη απ’ ό,τι περίμενα. Για την ακρίβεια είσαι μάλλον ελκυστικός.
Σκέψου αν έχει νόημα να φοβίζεις τους ανθρώπους; Μπορεί να είμαι κακός, αλλά θυμήσου, ήμουν το πιο ύπουλο πλάσμα στον Παράδεισο. Η μεταμφίεση είναι πολύ μεγάλο εργαλείο. Σκοτώνω δέκα φορές περισσότερο κόσμο κάθε χρόνο με το τσιγάρο από ό,τι με τις βόμβες, τα περίστροφα και τα τουφέκια συνολικά. Οι άνθρωποι φοβούνται όλα αυτά τα όπλα, αλλά κανείς δεν φοβάται ένα από τα μεγαλύτερα θανατικά μου. Αυτή είναι η μεγάλη μου δύναμη, της απάτης και της πλάνης.
Ένα από τα μεγαλύτερα θανατικά σου, είπες; Πόσα έχεις, δηλαδή;
Περισσότερα από ό,τι φαντάζεσαι. Έχω θανατικά που σκοτώνουν το σώμα, το μυαλό και το πνεύμα. Ξέρεις πόσους γάμους διαλύω; Και οι ανόητοι ούτε καν το ξέρουν ότι το κάνω εγώ.
Πώς το κάνεις αυτό;
Α, είναι απλό. Τους βάζω να σκέφτονται τους εαυτούς τους ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από ό,τι ο ένας τον άλλο. Η περηφάνια και ο εγωισμός πάντα ήταν από τα καλύτερα εργαλεία μου.
Δεν το ξέρεις ότι είσαι νικημένος; Δεν το ξέρεις ότι δεν μπορείς να νικήσεις;
Και λοιπόν; Ήμουν εδώ για χιλιάδες χρόνια και ακόμα και σύμφωνα με το Bιβλίο που διαβάζεις και πιστεύεις έχω αρκετά ακόμη. Πολλοί από αυτούς που ζουν κάτω από την εξουσία μου ξέρουν ότι θα ξοδέψουν την αιωνιότητα στην κόλαση. Αν λοιπόν εσείς οι άνθρωποι είστε διατεθειμένοι να θυσιάσετε ολόκληρη την αιωνιότητα για μερικές δεκαετίες καλοπέρασης, φαντάσου πώς νιώθω εγώ, που έχω μερικές χιλιάδες χρόνια ακόμα μπροστά μου. Φυσικά αυτή η «καλοπέραση» είναι η μεγαλύτερη απάτη μου. Τους υπόσχομαι την ευτυχία με το σεξ, τα ναρκωτικά, το ποτό, τη διαφθορά και πολλούς τρόπους να ικανοποιήσουν τη σάρκα τους. Αυτά κρατάνε περίπου 26 μήνες πριν αρχίσει να γίνεται αισθητή η ματαιότητα και η δυστυχία.
26 μήνες; Πού τον βρήκες αυτόν τον αριθμό;
Από χιλιάδες χρόνια εμπειρίας. Πίστεψέ με, ξέρω τι σου λέω. Επιπλέον, μπορεί να καταλήξω νικημένος στο τέλος, αλλά ακόμη και τότε εγώ θα έχω πολύ περισσότερες ψυχές από τον «Άλλο». Πολύ περισσότερες. Ακόμη και το Bιβλίο σου το λέει.
Άρα τελικά ποιος κερδίζει στην πραγματικότητα;
Μα γιατί σου αρέσει να κάνεις τους ανθρώπους δυστυχισμένους και να προκαλείς τόσο πόνο και καταστροφή;
Μερικές φορές απολαμβάνω περισσότερη εκτίμηση από όση αξίζω. Μερικοί από εσάς μπορούν να είναι ακριβώς τόσο κακοί όσο εγώ. Δεν τα κάνω εγώ όλα αυτά. Αρκετά από όσα βλέπεις γύρω σου είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης σάρκας και του ανθρώπινου μυαλού. Κοίτα πόσα αδέρφια είναι τσακωμένα, δε μιλιούνται. Πόσα παιδιά μισούν τους γονείς τους και μισούνται μεταξύ τους. Είμαι πολύ καλός στο να δημιουργώ χάος. Αλλά πρέπει να το παραδεχτώ, ότι η ανθρώπινη φύση μπορεί να πέσει αρκετά χαμηλά και χωρίς τη βοήθειά μου.
Αλλά εσύ κάποτε ήσουν άγγελος. Πώς άλλαξες έτσι;
Αυτή είναι μια μεγάλη ιστορία. Δεν θα καταλάβαινες.....
Ας πούμε πως απλώς κουράστηκα να δέχομαι εντολές και δεν ήθελα να είμαι υπό την εξουσία κανενός. Ήθελα να κάνω το δικό μου. Ήθελα εγώ να είμαι ο κύριος της ζωής μου. Αλλά από την άλλη, μήπως θα μπορούσες να καταλάβεις....Εσύ δεν ένιωσες ποτέ έτσι;
...
Λοιπόν δεν ένιωσες;
Δεν παίρνουμε συνέντευξη από εμένα, αλλά από εσένα.
Άγγιξα ένα ευαίσθητο σημείο σου, έτσι; Αυτό που σου είπα, ότι δεν ήθελα να εκτελώ εντολές. Και να κανονίζω μόνος μου τη ζωή μου. Ήταν το πρώτο μου βήμα μακριά από τον Άλλο. Και από τη στιγμή που απομακρύνθηκα εγώ, βάζω το ίδιο πνεύμα και στους ανθρώπους, για να τους απομακρύνω κι αυτούς. Παίρνω λίγο από τον εαυτό μου και τον εμφυσώ μέσα τους. Έχω βάλει λίγο από τον εαυτό μου μέσα σε όλους. Μόνο ένας ανόητος θα το αρνιόταν αυτό.
Και λοιπόν τι έρχεται μετά; Τι σχεδιάζεις τώρα;
Σχεδιάζω ένα πολύ μεγάλο ταρακούνημα. Ετοιμάζω κάποια πολύ άσχημα πράγματα, με τα οποία νομίζω πως θα επιτύχω μια μεγάλη παγκόσμια καταστροφή.
Α, εννοείς όλη αυτή την παγκόσμια διαμάχη και την αναταραχή που υπάρχει στον κόσμο μας.
Όχι, αυτός είναι μόνο ένας περισπασμός. Ξέρεις, είμαι πολύ καλός στους περισπασμούς. Σίγουρα θα προκαλέσω κάποια τεράστια προβλήματα παγκόσμιας κλίμακας, αλλά δεν είναι αυτό που επηρεάζει τους περισσότερους ανθρώπους. Πέρα από αυτά που θα ακούνε στις ειδήσεις, η αύξηση της τιμής του πετρελαίου για παράδειγμα, δεν επιδρά και πολύ στο δικό τους κόσμο. Τα πολύ άσχημα που ετοιμάζω αφορούν το δικό τους κόσμο και όχι τον παγκόσμιο. Οι ανόητοι, ανησυχούν για τις διαμάχες των εθνών, ενώ εγώ τους έχω σε συνεχείς διαμάχες με τους συναδέλφους τους στο ίδιο τους το γραφείο. Αγωνίες, ανασφάλειες, τσακωμοί, εντάσεις στην κάθε τους μέρα. Βρίσκονται σε πόλεμο με τους ανθρώπους που βλέπουν κάθε μέρα, με τους ανθρώπους που ζουν κάτω από την ίδια στέγη. Ακόμα και με τον άνθρωπο που μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι. Και μια που το’ φερε η κουβέντα, έχεις προσέξει πόσο έχω αλλάξει το ποιοι μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι στις μέρες μας; Είμαι πραγματικά περήφανος γι’ αυτό. Βλέπεις, αυτά που δείχνει η τηλεόραση είναι ο περισπασμός. Το Βιβλίο σου λέει «ν’ αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου». Δεν λέει ν’ αγαπάς «τα άλλα έθνη». Εγώ τους κάνω να μισούν τόσο τον πλησίον τους όσο και τα άλλα έθνη. Καλά, είμαι φοβερός!
Αλλά γιατί προκαλείς όλες αυτές τις καταστροφές;
Έχεις πατήσει ποτέ ζουζούνι; Δεν σου λέω ένα κουνούπι που μπορεί να σε τσιμπούσε ή ένα έντομο όπως η μέλισσα ή η σφήκα, αλλά ένα έντομο που δεν θα μπορούσε να σου κάνει ποτέ κακό. Και το σκότωσες μόνο γιατί είχε πλάκα.
...
Λοιπόν; Πάτησες ποτέ ένα ζουζούνι για να σπάσεις πλάκα; Ε, το’ κανες ποτέ σου;
Φαντάζομαι πως ναι.
Λοιπόν, πολλαπλασίασε αυτή την ευχαρίστηση επί εκατομμύρια φορές. Μου αρέσει να συνθλίβω ζωές, ελπίδες, όνειρα, τη χαρά, την ειρήνη, την ευτυχία, την υγεία, την προκοπή και την αρμονία. Απλώς μου αρέσει πάρα πολύ! Έντομα. Έτσι σας βλέπω όλους. Αβοήθητα έντομα που θέλω να πολτοποιήσω.
Θα με αφήσεις να φύγω από εδώ, για να πω στους ανθρώπους τα σχέδιά σου; Γιατί εάν σε εκθέσω, οι άνθρωποι θα σε πάρουν πιο σοβαρά και θα σε προσέχουν.
Δεν έχω σκοπό να σε σταματήσω. Δεν μπορείς να με βλάψεις ούτε εμένα ούτε τα σχέδιά μου. Έχω εκτεθεί στους ανθρώπους από την πολύ αρχή και το λέει και το Βιβλίο σου. Επιπλέον εάν διαβάζεις το Βιβλίο σου και εάν στ’ αλήθεια δεν είσαι δικός μου, τότε θα ξέρεις ότι δεν μπορώ να σε σταματήσω. Έχω εξουσία επάνω σους δικούς μου, αλλά όχι στους δικούς Του. Εγώ δεν είμαι τίποτα παραπάνω από ένας διαβολέας. Από εκεί βγαίνει και το όνομά μου. Ο διάβολος, αυτό είμαι. Οι άνθρωποι πάντα γνώριζαν τη φύση μου. 142.314.762 διέπραξαν μοιχεία φέτος. Όλοι εκτός από τρεις ήξεραν ότι είναι λάθος. Λοιπόν ξεκίνα. Πήγαινε πες τους τα και δες τι καλό θα βγει. Ήδη το ξέρουν μέσα στις καρδιές τους τι είναι κακό και τι καλό. Ο «Άλλος» έγραψε τις εντολές Του στις καρδιές τους. Εγώ απλώς έβαλα και λίγο από τον εαυτό μου μέσα. Σας κρατάω στο χέρι μου εσάς τους ανθρώπους και δεν σας αφήνω εύκολα. Αλλά από την άλλη, οι περισσότεροι από σας δεν θέλουν οι ίδιοι να με αφήσουν. Στο είπα είμαι πολύ καλός σε αυτό που κάνω.
Και τι γίνεται με τον Ιησού; Αυτόν δεν Τον φοβάσαι;
Γιατί να Τον φοβάμαι; Κοίτα το σκορ. Ακόμη και Κείνος το είπε: «επειδή, πλατιά είναι η πύλη, και ευρύχωρος ο δρόμος που φέρνει στην απώλεια (η απώλεια, είμαι εγώ) και πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα απ’ αυτή. Επειδή, στενή είναι η πύλη, και θλιμμένος ο δρόμος που φέρνει στη ζωή (η ζωή, είναι Εκείνος), και λίγοι είναι αυτοί που τη βρίσκουν.» Πρόσεξε ότι λέει πως πολλοί θα μπουν στο δικό μου δρόμο, αλλά μόνο λίγοι θα βρουν το δικό Του. Και να σου πω κάτι; Μη νομίσεις ότι όλοι όσοι βρίσκουν το δρόμο Του μπαίνουν σ’ αυτόν ή μένουν . Έχω πολλούς από αυτούς να στέκονται στην πόρτα. Γνωρίζοντας το σωστό δρόμο, αλλά ακόμα αναποφάσιστοι και παγιδευμένοι και χωρίς να θέλουν να εγκαταλείψουν τις απάτες μου. Ναι, κρατάω αρκετούς σε αυτή την κατάσταση. Βλέπεις, άλλο να τον βρεις το δρόμο και άλλο να τον πάρεις. Και όταν υπολογίσεις το σκορ, έχεις: Έναν ευρύχωρο δρόμο που οδηγεί σε μένα. Αυτό είναι το ισοδύναμο ενός αυτοκινητόδρομου οχτώ λωρίδων κυκλοφορίας σε ώρα αιχμής. Και έναν στενό και θλιμμένο δρόμο που οδηγεί σε Κείνον. Αυτό είναι το ισοδύναμο ενός μικρού μονοπατιού πάνω σε ένα βουνό, που το παίρνει κάποιος ταξιδιώτης καμιά φορά. Άρα γιατί να Τον φοβάμαι;
Ναι, αλλά στο τέλος θα καταστραφείς.
Και λοιπόν; Θα έχω βασιλέψει για χιλιάδες χρόνια και θα πάρω τους περισσότερους από σας μαζί μου.
Δεν έχεις καθόλου έλεος;
Το έλεος δεν είναι αντικείμενό μου. Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι. Είναι δικό Του γνώρισμα μόνο. Το αντικείμενο το δικό μου είναι η πλάνη, το ψέμα ότι θα λύσω τα προβλήματά σας και θα σας φέρω την ευτυχία. Αυτή η απάτη αποδίδει εδώ και χιλιάδες χρόνια και η επιτυχία της δε μειώνεται. Δελεάζω εσάς τους μικρούς και αδύναμους ανθρώπους με όλα τα υλικά πράγματα αυτού του κόσμου. Υλικά που σαπίζουν και εξαφανίζονται. Και εσείς οι ανόητοι συνεχίζετε να τα αγαπάτε.
Θα σε εκθέσω σε χιλιάδες ανθρώπους! Θα τους εξηγήσω ποιος είσαι στ’ αλήθεια! Θα τους κάνω να καταλάβουν!
Θα το διηγηθείς αυτό σε χιλιάδες, ίσως και σε εκατομμύρια ανθρώπους. Αλλά θα σου πω εγώ τι θα γίνει. Θα το ευχαριστηθούν. Κάποιοι θα πουν «Αμήν», κάποιοι θα το πουν και σε άλλους, αλλά δεν θα αλλάξουν. Για κάθε 3422 δικούς μου που θ’ ακούσουν αυτά που είπαμε σήμερα, μόνο ΕΝΑΣ θ’ αλλάξει. Μόνο ΕΝΑΣ. Ανόητε! Μόνο ο ένας θ’ αλλάξει. Τους άλλους θα τους κρατήσω εγώ. Και επίσης από την εμπειρία μου ξέρω, ότι και σας έχω και σας κρατάω, τους περισσότερους από σας. ΕΝΑΣ στους 3422! Εγώ θα κρατήσω τους 3421! Τι έχεις να πεις γι’ αυτό;
Ο Ιησούς Χριστός σου έχει ήδη δώσει την απάντηση:
«Σας λέω ότι έτσι θα είναι χαρά στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί, περισσότερο παρά για 99 δίκαιους, που δεν έχουν ανάγκη μετάνοιας.» (Λουκάς ιε΄ 7).
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
Τα δύο Άλογα - Αφιέρωμα στη φιλία
Ακριβώς πάνω από τον δρόμο μου είναι ένα χωράφι με δύο άλογα.
Από μία απόσταση, κάθε άλογο φαίνεται φυσιολογικό.
Αλλά εάν σταματήσεις το αυτοκίνητό σου, ή περπατήσεις κοντά, θα παρατηρήσεις κάτι καταπληκτικό...
Το κοίταγμα στα μάτια του ενός αλόγου θ' αποκαλύψει ότι είναι τυφλό.
Ο ιδιοκτήτης του διάλεξε να μην το εξαλείψει, αλλά έφτιαξε ένα καλό σπίτι γι' αυτό.
Αυτό από μόνο του είναι καταπληκτικό.
Εάν σταθείς κοντά και αφουγκραστείς, θ' ακούσεις τον ήχο μιας καμπάνας.
Κοιτώντας γύρω για την πηγή του ήχου θα δεις ότι προέρχεται από το μικρότερο άλογο στο χωράφι.
Προσκολλημένο στο καπίστρι του αλόγου είναι ένα κουδουνάκι. Επιτρέπει στον τυφλό φίλο να ξέρει πού είναι το άλλο άλογο, έτσι ώστε να μπορεί ν' ακολουθεί.
Καθώς στέκεσαι και παρατηρείς αυτούς τους δύο φίλους, θα δεις ότι το άλογο με το κουδούνι πάντα ελέγχει το τυφλό άλογο και ότι το τυφλό άλογο πάντα ακούει το κουδουνάκι και μετά προχωρά αργά προς το μέρος του άλλου αλόγου εμπιστευόμενο ότι δεν θα ξεστρατίσει.
Όταν το άλογο με το κουδούνι επιστρέφει στο σκέπαστρο της σιταποθήκης κάθε βράδυ, σταματά περιστασιακά και κοιτά πίσω, για να βεβαιωθεί ότι ο τυφλός φίλος δεν είναι πολύ μακριά πίσω για ν' ακούσει το κουδούνι.
Όπως οι ιδιοκτήτες αυτών των δύο αλόγων, ο Θεός δεν μας πετά γιατί δεν είμαστε τέλειοι ή γιατί έχουμε προβλήματα ή προκλήσεις. Μας παρακολουθεί από πάνω και μάλιστα φέρνει άλλους στις ζωές μας για να μας βοηθήσουν όταν είμαστε σε ανάγκη..
Μερικές φορές είμαστε το τυφλό άλογο οδηγούμενοι από το κουδουνάκι αυτών που ο Θεός τοποθετεί στις ζωές μας.
Άλλες φορές είμαστε το άλογο οδηγός, βοηθώντας άλλους να βρουν τον δρόμο τους...
Οι καλοί φίλοι είναι σαν αυτό...
Μπορεί να μην τους βλέπεις πάντοτε, αλλά ξέρεις ότι είναι πάντα εκεί.
Παρακαλώ άκου προσεκτικά για το δικό μου κουδούνι και θα ακούσω προσεκτικά για το δικό σου.
Και θυμήσου...
Να είσαι πιο καλός (με τους άλλους) από ότι είναι απαραίτητο.
Καθένα που γνωρίζεις αγωνίζεται σε κάποιο είδος μάχης.
Ζήσε απλά,
Αγάπησε γενναιόδωρα,
Νιάξου βαθιά,
Μίλα καλοσυνάτα...
Και άσε τα υπόλοιπα στο Θεό!
http://pneumatikixara.blogspot.com/2011 ... .html#more
Ακριβώς πάνω από τον δρόμο μου είναι ένα χωράφι με δύο άλογα.
Από μία απόσταση, κάθε άλογο φαίνεται φυσιολογικό.
Αλλά εάν σταματήσεις το αυτοκίνητό σου, ή περπατήσεις κοντά, θα παρατηρήσεις κάτι καταπληκτικό...
Το κοίταγμα στα μάτια του ενός αλόγου θ' αποκαλύψει ότι είναι τυφλό.
Ο ιδιοκτήτης του διάλεξε να μην το εξαλείψει, αλλά έφτιαξε ένα καλό σπίτι γι' αυτό.
Αυτό από μόνο του είναι καταπληκτικό.
Εάν σταθείς κοντά και αφουγκραστείς, θ' ακούσεις τον ήχο μιας καμπάνας.
Κοιτώντας γύρω για την πηγή του ήχου θα δεις ότι προέρχεται από το μικρότερο άλογο στο χωράφι.
Προσκολλημένο στο καπίστρι του αλόγου είναι ένα κουδουνάκι. Επιτρέπει στον τυφλό φίλο να ξέρει πού είναι το άλλο άλογο, έτσι ώστε να μπορεί ν' ακολουθεί.
Καθώς στέκεσαι και παρατηρείς αυτούς τους δύο φίλους, θα δεις ότι το άλογο με το κουδούνι πάντα ελέγχει το τυφλό άλογο και ότι το τυφλό άλογο πάντα ακούει το κουδουνάκι και μετά προχωρά αργά προς το μέρος του άλλου αλόγου εμπιστευόμενο ότι δεν θα ξεστρατίσει.
Όταν το άλογο με το κουδούνι επιστρέφει στο σκέπαστρο της σιταποθήκης κάθε βράδυ, σταματά περιστασιακά και κοιτά πίσω, για να βεβαιωθεί ότι ο τυφλός φίλος δεν είναι πολύ μακριά πίσω για ν' ακούσει το κουδούνι.
Όπως οι ιδιοκτήτες αυτών των δύο αλόγων, ο Θεός δεν μας πετά γιατί δεν είμαστε τέλειοι ή γιατί έχουμε προβλήματα ή προκλήσεις. Μας παρακολουθεί από πάνω και μάλιστα φέρνει άλλους στις ζωές μας για να μας βοηθήσουν όταν είμαστε σε ανάγκη..
Μερικές φορές είμαστε το τυφλό άλογο οδηγούμενοι από το κουδουνάκι αυτών που ο Θεός τοποθετεί στις ζωές μας.
Άλλες φορές είμαστε το άλογο οδηγός, βοηθώντας άλλους να βρουν τον δρόμο τους...
Οι καλοί φίλοι είναι σαν αυτό...
Μπορεί να μην τους βλέπεις πάντοτε, αλλά ξέρεις ότι είναι πάντα εκεί.
Παρακαλώ άκου προσεκτικά για το δικό μου κουδούνι και θα ακούσω προσεκτικά για το δικό σου.
Και θυμήσου...
Να είσαι πιο καλός (με τους άλλους) από ότι είναι απαραίτητο.
Καθένα που γνωρίζεις αγωνίζεται σε κάποιο είδος μάχης.
Ζήσε απλά,
Αγάπησε γενναιόδωρα,
Νιάξου βαθιά,
Μίλα καλοσυνάτα...
Και άσε τα υπόλοιπα στο Θεό!
http://pneumatikixara.blogspot.com/2011 ... .html#more
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
Στην ουρά, στο ταμείο του Super Market.
Γράφει ο αρίσταρχος
Αράδιαζε με σιγουριά πάνω στην μεταφορική ταινία τα ψώνια που είχε μαζέψει στο καροτσάκι. Ατέλειωτα τα εφόδια, γέμισε η ταινία. Γεμάτο και το καρότσι. Έριξε μια ματιά στην κυρία που ήταν μετά από αυτήν. Κρατούσε στα χέρια της ένα γάλα κι ένα γιαουρτάκι. Χαμογέλασε και της είπε ευγενικά. “Παρακαλώ περάστε, έχετε μόνο δύο πράγματα”. Εκείνη αρνήθηκε
μ’ ένα ξερό “όχι, ευχαριστώ” και βάλθηκε να κοιτά τα ξένα ψώνια με αυστηρό ύφος.
Τα μάτια της χτενίζαν ένα προς ένα όλα τα προϊόντα. Το σκελετωμένο της πρόσωπο σκαμμένο απ’ τα χρόνια γινόταν ακόμη πιο άγριο από το συνοφρύωμα για την ξένη αφθονία. Φορούσε ένα φουστάνι φτηνιάρικο αγορασμένο μάλλον από λαϊκή και τα μαλλιά της ψαρά, άβαφα την έκαναν να φαίνεται πολύ μεγαλύτερη από την πραγματική της ηλικία.
Μετρούσε τα πάντα επάνω στην ταινία. Την καλοτυλιγμένη φέτα, το σαλάμι, το κρέας … Σταμάτησε για λίγο ύστερα έβγαλε από μια θήκη τα γυαλιά της πρεσβυωπίας και τα φόρεσε. Οι αριθμοί απ΄το κασέρι καθάρισαν, 12.65ευρώ! Καλά, πόσο έχει το κιλό, αναρωτήθηκε. Εγώ, αυτό που παίρνω είναι ημίσκληρο και κάνει μόνο 5.5ευρώ το κιλό. Και τα πέντε πακέτα μακαρόνια τι τα θέλει; Για πόλεμο πάμε; Μπουκάλια κρασί, μπύρας, αναψυκτικά. Πάρτι θα κάνουν;
Χμ, και φρούτα. Κοίταξε την νεαρή μάνα που τακτοποιούσε τα ψώνια της. Την έκοψε από πάνω μέχρι κάτω. “Δεν μου φαίνεται για φτωχή” σκέφτηκε. Τα σημερινά παιδιά δεν έχουν καμιά ντροπή. Έχει κι ένα ντεκολτέ. Κάθε φορά που σκύβει στο καρότσι βγαίνουν όλα στην φόρα” Πριν αποσώσει την σκέψη της ένιωσε τον φαλακρό πίσω της στην ουρά για το ταμείο να τεντώνεται για να πάρει καλύτερη θέση στο θέαμα. Σήκωσε το κεφάλι της και τόβαλε μπροστά στα μούτρα του αναγκάζοντάς τον να κάνει πίσω. “Πίσω μου σ’ έχω σατανά” παραλίγο να της ξεφύγει.
Είδε το παρθένο ελαιόλαδο και της έτρεξαν τα σάλια. Τα τελευταία δύο χρόνια στο σπίτι έτρωγαν απλό φτηνιάρικο ελαιόλαδο αγνώστου προέλευσης. Ώρες ώρες της μύριζε σαν το αυτοκίνητό τους. Κι εκείνο το χαρτί υγείας πολυτελείας ήταν πανάκριβο. Όχι σαν το δικό τους από επαναχρησιμοποιημένο χαρτί. Ήταν όμως πολύ φτηνότερο, σχεδόν στο μισό. Τόπαιρνε στην λαϊκή απ’ το κυρ-Στέλιο, νάναι καλά.
“Ήμαρτον θεέ μου” σκέφτηκε ”κονσέρβες!. Τι θα τις κάνουν; Μπά, αυτοί κάτι έμαθαν και ετοιμάζονται. Μας τόπε κι ο κουνιάδος μου. Αυτός έχει άκρες στο Άγιον Όρος. Έμαθε λέει από έναν πνευματικό ότι τώρα τον Δεκέμβριο όλα θα τελειώσουν. Μαζέψτε τρόφιμα” Έτσι τους είπε. Καλό αυτό αλλά χρειάζονται λεφτά για να τα αγοράσεις. Και τα ρημάδια έπαψαν να υπάρχουν. Ας είναι καλά αυτοί οι άχρηστοι πολιτικοί που μας έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση και έχασαν δουλειά και ψωμί. Τώρα καθαρίζει καμιά πολυκατοικία για να μην πεθάνουν της πείνας. Έχει τον άντρα της με εγκεφαλικό. Τόπαθε μόλις του ανακοίνωσαν την απόλυση. Όλα της ήρθαν μαζεμένα. Ο μεγάλος της γιός φευγάτος στον Καναδά εδώ κι ένα χρόνο. Ο μικρός της φαντάρος. Η κατάσταση δραματική. Ευτυχώς στην εκκλησία του Άϊ-Χριστόφορου μοιράζουν μεσημεριανό και την βολεύει κάθε μέρα με λίγο φαγητό.
Κοιτάζει στην ταινία τα ψώνια να κάνουν παρέλαση και θαρρείς την έπιασε κακία και φθόνος για την κοπέλα που τα αγόραζε. “Εμείς δεν έχουμε να φάμε κι αυτή, για δες. Πρέπει να βγάζει πολλά λεφτά. Η κρίση δεν την άγγιξε. Δες και το μικρό της στο καρότσι, καλοντυμένο. Όχι σαν και μένα μ’ αυτό το τσίτι το ξεθωριασμένο. Όλοι κρατούν από ένα δυό πράγματα κι αυτή ένα καρότσι γεμάτο με τα όλα του.”
Γρννν, γρννν η μηχανή σαν πολυβόλο στα επιδέξια και γρήγορα χέρια της ταμία καταγράφει με το lazer gun πάνω στο bar code ότι περνάει από μπροστά της. Δύο απανωτά χτυπήματα και η απόδειξη/κορδέλα βγαίνει με θόρυβο. “εκατόν ογδόντα πέντε και εβδομήντα δύο, παρακαλώ”
Βλέπει τα τέσσερα πενηντάρικα που βγαίνουν από το πορτοφόλι της κοπέλας και γουρλώνει τα μάτια της με οργή. “Τόσα παίρνω εγώ τον μήνα!”
“Κυρία, κυρία ένα και ογδόντα”. Ξεκόλλησε από τις βασανιστικές σκέψεις, πλήρωσε και πήρε το γάλα και το γιαουρτάκι. Έφτασε στο σπίτι μαυρισμένη. Έκανε τον σταυρό της μπρος το εικόνισμα και ζήτησε συγχώρεση για τις κακές σκέψεις που έκανε. Δεν μπόρεσε όμως να κρατήσει μέσα της την αδικία. “Και συ Θεούλη μου αλλού δίνεις με το παραπάνω κι αλλού με το σταγονόμετρο, συγχώρα με.” Χάϊδεψε τον άντρα της και πήρε τον δρόμο για την εκκλησία. Να πάρει το μεσημεριανό τους φαγητό.
Κάτω από τον χώρο της εκκλησίας, εκεί που κάνουν τις δεξιώσεις για τα μνημόσυνα. Εκεί καμιά κατοστή ξόμαχοι της κρίσης τρώνε την συμπόνια κάποιων ψαγμένων. Εκεί στα πόδια του Θεού και κάτω από την εποπτεία του.
Χαιρέτησε τον Παπα-Γιώργη και την κυρά Βασιλική, μια από τις εθελόντριες, και άπλωσε το χέρι να πάρει τα πιάτα με το φαγητό που της πρόσφεραν. Και τότε, την είδε. Στην άκρη, εκεί στις σκάλες απ’ την πίσω μεριά της εκκλησίας μιλούσε με τον νεωκόρο. Νέα, ξανθιά, όμορφη με στητό στήθος και ντεκολτέ. Φορούσε το ίδιο φουστάνι που είχε και στο super market. Ναι, ήταν αυτή η κοπέλα με τα πολλά ψώνια.
Απόρησε για λίγο και ύστερα ρώτησε τον παπά. “Ποια είναι αυτή παπα-Γιώργη; Αν έβλεπες πόσα ξόδιασε για την κολοκοιλιά τους, συμπάθα με, θα τρελαθείς. Πρέπει να το φυσάει. Θάχει πολλά χρήματα έ; Τι θέλει αυτή εδώ;”
Ο ιερωμένος την κοίταξε μισοχαμογελώντας. Κούνησε το κεφάλι του και ύστερα αργά με κείνο τον ήρεμο τόνο της φωνής του της απάντησε. “Είναι μία από κείνες τις λίγες ψυχούλες του Θεού που ταΐζουν τα φτωχά και αδύναμα πλάσματα Του. Ένα από αυτά είσαι και συ και ο άντρας σου. Και για να μην κάνεις ανόητους συνειρμούς, αυτή η ψυχούλα καταθέτει κάθε φορά το ένα τρίτο του μηνιαίου μισθού της. Έτσι τόπε ο Χριστός. Η αξία βρίσκεται στο υστέρημά σας. Από αυτό να δίνετε”
Δεν είχε πολλά να σκεφτεί, μόνο ένα. Αυτό που της ήρθε αυθόρμητα. Γονάτισε μπρος της και πήρε το άσπρο λεπτό της χέρι και τόφερε στα χείλη της. Αυτά που βγήκαν από μέσα της ξεψυχισμένα μόνο αυτή κι ο Θεός τα άκουσε.”Να σ’ έχει καλά ο Θεός. Συγνώμη, για ότι σκέφτηκα”
Γράφει ο αρίσταρχος
Αράδιαζε με σιγουριά πάνω στην μεταφορική ταινία τα ψώνια που είχε μαζέψει στο καροτσάκι. Ατέλειωτα τα εφόδια, γέμισε η ταινία. Γεμάτο και το καρότσι. Έριξε μια ματιά στην κυρία που ήταν μετά από αυτήν. Κρατούσε στα χέρια της ένα γάλα κι ένα γιαουρτάκι. Χαμογέλασε και της είπε ευγενικά. “Παρακαλώ περάστε, έχετε μόνο δύο πράγματα”. Εκείνη αρνήθηκε
μ’ ένα ξερό “όχι, ευχαριστώ” και βάλθηκε να κοιτά τα ξένα ψώνια με αυστηρό ύφος.
Τα μάτια της χτενίζαν ένα προς ένα όλα τα προϊόντα. Το σκελετωμένο της πρόσωπο σκαμμένο απ’ τα χρόνια γινόταν ακόμη πιο άγριο από το συνοφρύωμα για την ξένη αφθονία. Φορούσε ένα φουστάνι φτηνιάρικο αγορασμένο μάλλον από λαϊκή και τα μαλλιά της ψαρά, άβαφα την έκαναν να φαίνεται πολύ μεγαλύτερη από την πραγματική της ηλικία.
Μετρούσε τα πάντα επάνω στην ταινία. Την καλοτυλιγμένη φέτα, το σαλάμι, το κρέας … Σταμάτησε για λίγο ύστερα έβγαλε από μια θήκη τα γυαλιά της πρεσβυωπίας και τα φόρεσε. Οι αριθμοί απ΄το κασέρι καθάρισαν, 12.65ευρώ! Καλά, πόσο έχει το κιλό, αναρωτήθηκε. Εγώ, αυτό που παίρνω είναι ημίσκληρο και κάνει μόνο 5.5ευρώ το κιλό. Και τα πέντε πακέτα μακαρόνια τι τα θέλει; Για πόλεμο πάμε; Μπουκάλια κρασί, μπύρας, αναψυκτικά. Πάρτι θα κάνουν;
Χμ, και φρούτα. Κοίταξε την νεαρή μάνα που τακτοποιούσε τα ψώνια της. Την έκοψε από πάνω μέχρι κάτω. “Δεν μου φαίνεται για φτωχή” σκέφτηκε. Τα σημερινά παιδιά δεν έχουν καμιά ντροπή. Έχει κι ένα ντεκολτέ. Κάθε φορά που σκύβει στο καρότσι βγαίνουν όλα στην φόρα” Πριν αποσώσει την σκέψη της ένιωσε τον φαλακρό πίσω της στην ουρά για το ταμείο να τεντώνεται για να πάρει καλύτερη θέση στο θέαμα. Σήκωσε το κεφάλι της και τόβαλε μπροστά στα μούτρα του αναγκάζοντάς τον να κάνει πίσω. “Πίσω μου σ’ έχω σατανά” παραλίγο να της ξεφύγει.
Είδε το παρθένο ελαιόλαδο και της έτρεξαν τα σάλια. Τα τελευταία δύο χρόνια στο σπίτι έτρωγαν απλό φτηνιάρικο ελαιόλαδο αγνώστου προέλευσης. Ώρες ώρες της μύριζε σαν το αυτοκίνητό τους. Κι εκείνο το χαρτί υγείας πολυτελείας ήταν πανάκριβο. Όχι σαν το δικό τους από επαναχρησιμοποιημένο χαρτί. Ήταν όμως πολύ φτηνότερο, σχεδόν στο μισό. Τόπαιρνε στην λαϊκή απ’ το κυρ-Στέλιο, νάναι καλά.
“Ήμαρτον θεέ μου” σκέφτηκε ”κονσέρβες!. Τι θα τις κάνουν; Μπά, αυτοί κάτι έμαθαν και ετοιμάζονται. Μας τόπε κι ο κουνιάδος μου. Αυτός έχει άκρες στο Άγιον Όρος. Έμαθε λέει από έναν πνευματικό ότι τώρα τον Δεκέμβριο όλα θα τελειώσουν. Μαζέψτε τρόφιμα” Έτσι τους είπε. Καλό αυτό αλλά χρειάζονται λεφτά για να τα αγοράσεις. Και τα ρημάδια έπαψαν να υπάρχουν. Ας είναι καλά αυτοί οι άχρηστοι πολιτικοί που μας έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση και έχασαν δουλειά και ψωμί. Τώρα καθαρίζει καμιά πολυκατοικία για να μην πεθάνουν της πείνας. Έχει τον άντρα της με εγκεφαλικό. Τόπαθε μόλις του ανακοίνωσαν την απόλυση. Όλα της ήρθαν μαζεμένα. Ο μεγάλος της γιός φευγάτος στον Καναδά εδώ κι ένα χρόνο. Ο μικρός της φαντάρος. Η κατάσταση δραματική. Ευτυχώς στην εκκλησία του Άϊ-Χριστόφορου μοιράζουν μεσημεριανό και την βολεύει κάθε μέρα με λίγο φαγητό.
Κοιτάζει στην ταινία τα ψώνια να κάνουν παρέλαση και θαρρείς την έπιασε κακία και φθόνος για την κοπέλα που τα αγόραζε. “Εμείς δεν έχουμε να φάμε κι αυτή, για δες. Πρέπει να βγάζει πολλά λεφτά. Η κρίση δεν την άγγιξε. Δες και το μικρό της στο καρότσι, καλοντυμένο. Όχι σαν και μένα μ’ αυτό το τσίτι το ξεθωριασμένο. Όλοι κρατούν από ένα δυό πράγματα κι αυτή ένα καρότσι γεμάτο με τα όλα του.”
Γρννν, γρννν η μηχανή σαν πολυβόλο στα επιδέξια και γρήγορα χέρια της ταμία καταγράφει με το lazer gun πάνω στο bar code ότι περνάει από μπροστά της. Δύο απανωτά χτυπήματα και η απόδειξη/κορδέλα βγαίνει με θόρυβο. “εκατόν ογδόντα πέντε και εβδομήντα δύο, παρακαλώ”
Βλέπει τα τέσσερα πενηντάρικα που βγαίνουν από το πορτοφόλι της κοπέλας και γουρλώνει τα μάτια της με οργή. “Τόσα παίρνω εγώ τον μήνα!”
“Κυρία, κυρία ένα και ογδόντα”. Ξεκόλλησε από τις βασανιστικές σκέψεις, πλήρωσε και πήρε το γάλα και το γιαουρτάκι. Έφτασε στο σπίτι μαυρισμένη. Έκανε τον σταυρό της μπρος το εικόνισμα και ζήτησε συγχώρεση για τις κακές σκέψεις που έκανε. Δεν μπόρεσε όμως να κρατήσει μέσα της την αδικία. “Και συ Θεούλη μου αλλού δίνεις με το παραπάνω κι αλλού με το σταγονόμετρο, συγχώρα με.” Χάϊδεψε τον άντρα της και πήρε τον δρόμο για την εκκλησία. Να πάρει το μεσημεριανό τους φαγητό.
Κάτω από τον χώρο της εκκλησίας, εκεί που κάνουν τις δεξιώσεις για τα μνημόσυνα. Εκεί καμιά κατοστή ξόμαχοι της κρίσης τρώνε την συμπόνια κάποιων ψαγμένων. Εκεί στα πόδια του Θεού και κάτω από την εποπτεία του.
Χαιρέτησε τον Παπα-Γιώργη και την κυρά Βασιλική, μια από τις εθελόντριες, και άπλωσε το χέρι να πάρει τα πιάτα με το φαγητό που της πρόσφεραν. Και τότε, την είδε. Στην άκρη, εκεί στις σκάλες απ’ την πίσω μεριά της εκκλησίας μιλούσε με τον νεωκόρο. Νέα, ξανθιά, όμορφη με στητό στήθος και ντεκολτέ. Φορούσε το ίδιο φουστάνι που είχε και στο super market. Ναι, ήταν αυτή η κοπέλα με τα πολλά ψώνια.
Απόρησε για λίγο και ύστερα ρώτησε τον παπά. “Ποια είναι αυτή παπα-Γιώργη; Αν έβλεπες πόσα ξόδιασε για την κολοκοιλιά τους, συμπάθα με, θα τρελαθείς. Πρέπει να το φυσάει. Θάχει πολλά χρήματα έ; Τι θέλει αυτή εδώ;”
Ο ιερωμένος την κοίταξε μισοχαμογελώντας. Κούνησε το κεφάλι του και ύστερα αργά με κείνο τον ήρεμο τόνο της φωνής του της απάντησε. “Είναι μία από κείνες τις λίγες ψυχούλες του Θεού που ταΐζουν τα φτωχά και αδύναμα πλάσματα Του. Ένα από αυτά είσαι και συ και ο άντρας σου. Και για να μην κάνεις ανόητους συνειρμούς, αυτή η ψυχούλα καταθέτει κάθε φορά το ένα τρίτο του μηνιαίου μισθού της. Έτσι τόπε ο Χριστός. Η αξία βρίσκεται στο υστέρημά σας. Από αυτό να δίνετε”
Δεν είχε πολλά να σκεφτεί, μόνο ένα. Αυτό που της ήρθε αυθόρμητα. Γονάτισε μπρος της και πήρε το άσπρο λεπτό της χέρι και τόφερε στα χείλη της. Αυτά που βγήκαν από μέσα της ξεψυχισμένα μόνο αυτή κι ο Θεός τα άκουσε.”Να σ’ έχει καλά ο Θεός. Συγνώμη, για ότι σκέφτηκα”
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
Τα μαθηματικά της πίστης
Σ’ άκουσα να λες φίλε:
-Δεν υπάρχει Θεός…
-Γράψε λοιπόν Θεός…..0
Και συνεπώς ο κόσμος έγινε από την ανύπαρκτη τύχη.Δημιουργός δηλαδή μηδέν…..0
-Για τον Ιησού χριστό τι λες φίλε;
-Δεν τον πιστεύω,,,
-Γράψε και γι’αυτόν μηδέν…..0
-Για τους μεγάλους φιλοσόφους, τη φιλοσοφία γενικά που οδηγεί στην παραδοχή του Θεού?
-Τίποτα…Ανθρώπινα κατασκευάσματα.Μηδέν κι εδώ…..0
-Για τα εκατομμύρια Αγίους μάρτυρες;
-Δεν μ’ενδιαφέρουν.
-Δηλαδή μηδέν και εδώ…..0
-Για τα δισεκατομμύρια πιστών στους αιώνας;
-Είπα:Δεν πιστεύω…μηδέν…..0
-Για την πείρα των αιώνων;
-Δεν είναι δική μου.Μηδέν…..0
-Για τις συμβουλές του πατέρα και της μάνας σου που ξέρουν περισσότερα και σ’αγαπούν;
-Παλιοκαιρινοί αυτοί.Τίποτα για σήμερα.Μηδέν…..0
-Για την ηθική;
-Στέρηση ελευθερίας.Την διαγράφω.Την μηδενίζω.Ηθική…..0
-Για τα ψώνια της αμαρτίας; Έιτζ, φόνοι, αυτοκτονίες, πόλεμοι κλπ;
-Δεν τα σκέπρομαι…μηδέν και γι’αυτά….0
-Για την ελπίδα, Για την αθανασία της ψυχής;την αιώνια ζωή;
-Παραμύθια.Μηδέν…..0
-Για την Αγία Γραφή;Το βιβλίο που διαβάζεται σε 1350 γλώσσες και έχει τη μεγαλύτερη κυκλοφορία
εκτός συναγωνισμού από όλα τα άλλα βιβλία;Το βιβλίο του Θεού;
-Τω καιρώ εκείνο…όχι για σήμερα.Μηδέν και γι’αυτήν…..0
-Για τα αναρίθμητα εξακριβωμένα θαύματα με τις πρεσβείες των Αγίων που έγιναν στους αιώνες και γίνονται και σήμερα;
-Συμπτώσεις.Μηδέν…..0
-Για κάνε πρόσθεση φίλε…
-Έκανα.
-Και ποιό είναι το άθροισμα;
-Δεκατρία μηδενικά.
-Γράψτα μεαριθμό.
-Να : 0000000000000
-Τι λέει;
-Τίποτα.
-Έτσι είναι.Έτσι τα έκανες να είναι με τη φιλοσοφία σου.Με την κοσμωθεωρία σου. Δυστυχώς…Και τι νιώθεις μέσα σου;
Πες μου την αλήθεια φίλε…
-Ένα κενό…
-Και τι θα κάνεις;
-Δεν ξέρω,θέλω να το γεμίσω μα δε γεμίζει όσα και αν δοκίμασα.
-Και όμως υπάρχει τρόπος φίλε.
-Υπάρχει;
-Ναι,και είναι εύκολος.Και δοκιμασμένος από μεγάλα ανησυχα πνεύματα. Από ανθρώπους που τα γεύτηκαν όλα
και όμως η ψυχή τους ήταν άδεια…
-Ποιός είναι;
-Να βάλεις εμπρός από τα δεκατρία μηδενικά σου τον αριθμό ΕΝΑ. Όχι τον αριθμό,αλλά τον Παντοκράτορα.
Ένα Τρισάγιο και Πανάγαθο Θεό-Πατέρα, που είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.
Τότε θα έχεις
10.000.000.000.000 (δέκα τρισεκατομμύρια) χαρές και ομορφιές και ελπίδες στην ψυχή σου. Θα γεμίσει και θα ξεχειλίσει όπως το θέλει Εκείνος, που είπε: «ίνα η χαρά ημών η πεπληρωμένη»-για να’ναι ξεχειλισμένη η χαρά σας.
Δοκίμασέ το φίλε.
Δεν έχεις τίποτα να χάσεις.
Να κερδίσεις πολλά έχεις.
Σου το εύχομαι.
Ο φίλος…
Από το βιλίο «Λόγια καρδιάς σε φίλο», του Ιωσήφ Α. Αγαπητού, Εκδόσεις φωτοδότης.
Σ’ άκουσα να λες φίλε:
-Δεν υπάρχει Θεός…
-Γράψε λοιπόν Θεός…..0
Και συνεπώς ο κόσμος έγινε από την ανύπαρκτη τύχη.Δημιουργός δηλαδή μηδέν…..0
-Για τον Ιησού χριστό τι λες φίλε;
-Δεν τον πιστεύω,,,
-Γράψε και γι’αυτόν μηδέν…..0
-Για τους μεγάλους φιλοσόφους, τη φιλοσοφία γενικά που οδηγεί στην παραδοχή του Θεού?
-Τίποτα…Ανθρώπινα κατασκευάσματα.Μηδέν κι εδώ…..0
-Για τα εκατομμύρια Αγίους μάρτυρες;
-Δεν μ’ενδιαφέρουν.
-Δηλαδή μηδέν και εδώ…..0
-Για τα δισεκατομμύρια πιστών στους αιώνας;
-Είπα:Δεν πιστεύω…μηδέν…..0
-Για την πείρα των αιώνων;
-Δεν είναι δική μου.Μηδέν…..0
-Για τις συμβουλές του πατέρα και της μάνας σου που ξέρουν περισσότερα και σ’αγαπούν;
-Παλιοκαιρινοί αυτοί.Τίποτα για σήμερα.Μηδέν…..0
-Για την ηθική;
-Στέρηση ελευθερίας.Την διαγράφω.Την μηδενίζω.Ηθική…..0
-Για τα ψώνια της αμαρτίας; Έιτζ, φόνοι, αυτοκτονίες, πόλεμοι κλπ;
-Δεν τα σκέπρομαι…μηδέν και γι’αυτά….0
-Για την ελπίδα, Για την αθανασία της ψυχής;την αιώνια ζωή;
-Παραμύθια.Μηδέν…..0
-Για την Αγία Γραφή;Το βιβλίο που διαβάζεται σε 1350 γλώσσες και έχει τη μεγαλύτερη κυκλοφορία
εκτός συναγωνισμού από όλα τα άλλα βιβλία;Το βιβλίο του Θεού;
-Τω καιρώ εκείνο…όχι για σήμερα.Μηδέν και γι’αυτήν…..0
-Για τα αναρίθμητα εξακριβωμένα θαύματα με τις πρεσβείες των Αγίων που έγιναν στους αιώνες και γίνονται και σήμερα;
-Συμπτώσεις.Μηδέν…..0
-Για κάνε πρόσθεση φίλε…
-Έκανα.
-Και ποιό είναι το άθροισμα;
-Δεκατρία μηδενικά.
-Γράψτα μεαριθμό.
-Να : 0000000000000
-Τι λέει;
-Τίποτα.
-Έτσι είναι.Έτσι τα έκανες να είναι με τη φιλοσοφία σου.Με την κοσμωθεωρία σου. Δυστυχώς…Και τι νιώθεις μέσα σου;
Πες μου την αλήθεια φίλε…
-Ένα κενό…
-Και τι θα κάνεις;
-Δεν ξέρω,θέλω να το γεμίσω μα δε γεμίζει όσα και αν δοκίμασα.
-Και όμως υπάρχει τρόπος φίλε.
-Υπάρχει;
-Ναι,και είναι εύκολος.Και δοκιμασμένος από μεγάλα ανησυχα πνεύματα. Από ανθρώπους που τα γεύτηκαν όλα
και όμως η ψυχή τους ήταν άδεια…
-Ποιός είναι;
-Να βάλεις εμπρός από τα δεκατρία μηδενικά σου τον αριθμό ΕΝΑ. Όχι τον αριθμό,αλλά τον Παντοκράτορα.
Ένα Τρισάγιο και Πανάγαθο Θεό-Πατέρα, που είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.
Τότε θα έχεις
10.000.000.000.000 (δέκα τρισεκατομμύρια) χαρές και ομορφιές και ελπίδες στην ψυχή σου. Θα γεμίσει και θα ξεχειλίσει όπως το θέλει Εκείνος, που είπε: «ίνα η χαρά ημών η πεπληρωμένη»-για να’ναι ξεχειλισμένη η χαρά σας.
Δοκίμασέ το φίλε.
Δεν έχεις τίποτα να χάσεις.
Να κερδίσεις πολλά έχεις.
Σου το εύχομαι.
Ο φίλος…
Από το βιλίο «Λόγια καρδιάς σε φίλο», του Ιωσήφ Α. Αγαπητού, Εκδόσεις φωτοδότης.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΎ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ.
Ένας ηλικιωμένος σοφός καθόνταν στην άκρη του δρόμου,με κλει-
στά τα μάτια και τα χέρια στα γόνατά του.Ξαφνικά η προσευχή του
διακόπηκε από την τραχεία φωνή ενός πολεμιστή σαμουράι.
Εσύ γέρο,δίδαξέ με για τον ουρανό και την Κόλαση.Άνοιξε σιγά σιγά
τα μάτια του.Ο σαμουράι στεκόνταν εκεί ανυπόμονος,όλο και πιό εκ-
νευρισμένος από την σιωπή του.
Θες να μάθεις τα μυστικά του Ουρανού και της Κόλαση;Εσύ που εί-
σαι τόσο ατημέλητος,με χέρια και πόδια γεμάτη λάσπη.Που τα μαλλιά
σου είναι αχτένιστα,η ανάσα σου βρώμικη και το σπαθί σου σκουριασμέ-
νο.Ο σαμουράι ξεστόμισε μία βρισιά.Τράβηξε το σπαθί του και το ύψωσε
πάνω από το κεφάλι του σοφού.Το πρόσωπό του ήταν κατακόκκινο και οι φλέβες στο λαιμό του είχαν πεταχτεί έξω.
Αυτό είναι Κόλαση,είπε ο γέρος ήρεμα,καθώς το σπαθί άρχισε να κατε-
βαίνει.Ο σαμουράι εντυπωσιάστηκε από αυτόν τον άνθρωπο,που τόλμη-
σε να κινδυνέψει την ίδια του την ζωή για να του δώσει ένα τέτοιο μάθη-
μα.Τα μάτια του γέμισαν από δάκρυα ευγνωμοσύνης.Και αυτό,είπε ο σο-
φός είναι ο Ουρανός.
Ο Χριστός με την αναγέννηση βγάζει κάθε κακία και πικρία από την κα-
ρδιά μας,και τότε όλος ο Παράδεισος φέγγει μέσα μας.Και τότε γινόμα-
στε κατάλληλοι για τη Βασιλεία Του.
Ένας ηλικιωμένος σοφός καθόνταν στην άκρη του δρόμου,με κλει-
στά τα μάτια και τα χέρια στα γόνατά του.Ξαφνικά η προσευχή του
διακόπηκε από την τραχεία φωνή ενός πολεμιστή σαμουράι.
Εσύ γέρο,δίδαξέ με για τον ουρανό και την Κόλαση.Άνοιξε σιγά σιγά
τα μάτια του.Ο σαμουράι στεκόνταν εκεί ανυπόμονος,όλο και πιό εκ-
νευρισμένος από την σιωπή του.
Θες να μάθεις τα μυστικά του Ουρανού και της Κόλαση;Εσύ που εί-
σαι τόσο ατημέλητος,με χέρια και πόδια γεμάτη λάσπη.Που τα μαλλιά
σου είναι αχτένιστα,η ανάσα σου βρώμικη και το σπαθί σου σκουριασμέ-
νο.Ο σαμουράι ξεστόμισε μία βρισιά.Τράβηξε το σπαθί του και το ύψωσε
πάνω από το κεφάλι του σοφού.Το πρόσωπό του ήταν κατακόκκινο και οι φλέβες στο λαιμό του είχαν πεταχτεί έξω.
Αυτό είναι Κόλαση,είπε ο γέρος ήρεμα,καθώς το σπαθί άρχισε να κατε-
βαίνει.Ο σαμουράι εντυπωσιάστηκε από αυτόν τον άνθρωπο,που τόλμη-
σε να κινδυνέψει την ίδια του την ζωή για να του δώσει ένα τέτοιο μάθη-
μα.Τα μάτια του γέμισαν από δάκρυα ευγνωμοσύνης.Και αυτό,είπε ο σο-
φός είναι ο Ουρανός.
Ο Χριστός με την αναγέννηση βγάζει κάθε κακία και πικρία από την κα-
ρδιά μας,και τότε όλος ο Παράδεισος φέγγει μέσα μας.Και τότε γινόμα-
στε κατάλληλοι για τη Βασιλεία Του.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
Τα οστά που ευωδίαζαν-Μία αγιορείτικη ιστορία
Κάποιος, κάπου, κάποτε πήγε για επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Επίσκεψη και όχι προσκύνημα! Σχεδίαζε να παραμείνει στον Άθωνα έξι μέρες, μόλις όμως γνώρισε από κοντά τη μοναστική ζωή των αγιορειτών μοναχών άλλαξε γνώμη και δεν έβλεπε την ώρα να επιστρέψει στον πολιτισμό, όπως ο ίδιος το έθετε και το διαλαλούσε με μεγάλο θράσος. Έφτασε στην Ι. Μονή Σταυρονικήτα, η οποία θα ήταν και ο τελευταίος σταθμός της αρχικά εξαήμερης εν τέλει τριήμερης περιήγησής του. Μάλιστα, κορόιδευε την παρέα του, διότι, όπως έλεγε, έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά και όχι όπως εκείνος, που μέτραγε τις ώρες για να βγει στον έξω κόσμο και επιτέλους να ελευθερωθεί. Στην είσοδο τις μονής τους υποδέχτηκε ο καλόγερος με λουκούμι και ρακί, έδειξε στους επισκέπτες-προσκυνητές τα δωμάτιά τους και τους ενημέρωσε για το πρόγραμμα των ακολουθιών. Η ώρα ήταν 12.00 το μεσημέρι και στις 16.00μ.μ. είχε εσπερινό. Ο φίλος μας την προηγούμενη μέρα είχε παραστεί σε αγρυπνία που διήρκεσε 12 ώρες. Αμέσως λοιπόν έπεσε για ύπνο και το μόνο που άκουσε ήταν το σήμαντρο, το οποίο σήμανε στις 16,00 ακριβώς και καλούσε όλους τους παρευρισκόμενους για τον εσπερινό. Ξύπνησε και σκουντουφλώντας κυριολεκτικά, έφτασε στο Καθολικό της μονής, όπου θέλοντας και μη παραβρέθηκε σωματικά στον εσπερινό. Και λέω σωματικά, διότι πνευματικά το μόνο που σκεφτόταν ήταν πότε θα ξεμπέρδευε, για να συνεχίσει τη δουλειά από την οποία τον έκοψε το καταραμένο σήμαντρο, έτσι έλεγε συνέχεια μέσα του. Επιτέλους, τελείωσε ο εσπερινός, ο κόσμος όμως δεν έφευγε, καθώς περίμεναν να θέσουν σε προσκύνημα τα ιερά λείψανα αγίων, που φυλάσσονται στη μονή. Μέσα στο τσούρμο πήγε και αυτός. Καθώς έλεγε είχε πάρει το κολάι, αφού και στις άλλες μονές που είχε πάει δεν έκανε άλλη δουλειά από το να ασπάζεται νεκρά κόκαλα, που ούτε παλμό είχαν ούτε θερμότητα ούτε ανάβλυζαν μύρο, παρά τα όσα έλεγαν οι αγιορείτες πατέρες. Προσκύνησε λοιπόν και ετοιμαζόταν να φύγει, παρόλο που ο υπόλοιπος κόσμος παρέμενε εντός του Καθολικού, όταν ο Παππούλης που βρισκόταν εκεί είπε με σπαστή φωνή, όσο μπορούσε δυνατή: «Παιδιά μου σας παρακαλώ, σας παρακαλώ στο όνομα του γλυκού μας Ιησού, πείτε μου ποιο από σας δε μύρισε από τα ιερά λείψανα τη θεία ευωδιά που βγάζουνε»; Εκείνος σταματάει ξαφνιασμένος στην είσοδο, αυτό δεν το είχε ξανακούσει σε κανένα μοναστήρι. Αμέσως, πηγαίνει μπροστά στον παπά και με ύφος προκλητικό του λέει: «Εγώ». Τότε ξεπετάχτηκαν και καμιά δεκαριά ακόμη. Ο σεβάσμιος ιερέας πηγαίνει μπροστά στα ιερά λείψανα και με γλυκιά φωνή αρχίζει να ψέλνει το τροπάριο του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη. Το πρόσωπο του, κίτρινο από τις χημειοθεραπείες, άρχισε να λάμπει τόσο πολύ, που στο τέλος δεν μπορούσες να το κοιτάξεις. Ο γνωστός αυτός φοβήθηκε από αυτό που είδε και τότε συνειδητοποίησε ότι την ίδια στιγμή τα ιερά λείψανα άρχιζαν να ευωδιάζουν τόσο έντονα και γλυκά, που δε χόρταινες να εισπνέεις. Σε λίγο, το πρόσωπο του ιερέα σταμάτησε να φωτίζει, όμως η θεία ευωδιά από τα οστά ήταν τόσο έντονη, που ξεχύθηκε έξω από το Καθολικό, απλώθηκε σε όλη τη μονή και ακολουθούσε τους επισκέπτες ακόμη και στην Τράπεζα και στα δωμάτια τους. Όσοι την είχαν αμφισβητήσει, έκλαιγαν σα μωρά παιδιά και έλεγαν ότι εξαιτίας των αμαρτημάτων τους δεν μπορούσαν να την μυρίσουν αρχικά. Τη νύχτα κανείς δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Την άλλη μέρα ξεκίνησαν για την Ι. Μονή Ιβήρων. Η μυρωδιά τους ακολουθούσε ως τα μισά του δρόμου...
Κάποιος, κάπου, κάποτε πήγε για επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Επίσκεψη και όχι προσκύνημα! Σχεδίαζε να παραμείνει στον Άθωνα έξι μέρες, μόλις όμως γνώρισε από κοντά τη μοναστική ζωή των αγιορειτών μοναχών άλλαξε γνώμη και δεν έβλεπε την ώρα να επιστρέψει στον πολιτισμό, όπως ο ίδιος το έθετε και το διαλαλούσε με μεγάλο θράσος. Έφτασε στην Ι. Μονή Σταυρονικήτα, η οποία θα ήταν και ο τελευταίος σταθμός της αρχικά εξαήμερης εν τέλει τριήμερης περιήγησής του. Μάλιστα, κορόιδευε την παρέα του, διότι, όπως έλεγε, έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά και όχι όπως εκείνος, που μέτραγε τις ώρες για να βγει στον έξω κόσμο και επιτέλους να ελευθερωθεί. Στην είσοδο τις μονής τους υποδέχτηκε ο καλόγερος με λουκούμι και ρακί, έδειξε στους επισκέπτες-προσκυνητές τα δωμάτιά τους και τους ενημέρωσε για το πρόγραμμα των ακολουθιών. Η ώρα ήταν 12.00 το μεσημέρι και στις 16.00μ.μ. είχε εσπερινό. Ο φίλος μας την προηγούμενη μέρα είχε παραστεί σε αγρυπνία που διήρκεσε 12 ώρες. Αμέσως λοιπόν έπεσε για ύπνο και το μόνο που άκουσε ήταν το σήμαντρο, το οποίο σήμανε στις 16,00 ακριβώς και καλούσε όλους τους παρευρισκόμενους για τον εσπερινό. Ξύπνησε και σκουντουφλώντας κυριολεκτικά, έφτασε στο Καθολικό της μονής, όπου θέλοντας και μη παραβρέθηκε σωματικά στον εσπερινό. Και λέω σωματικά, διότι πνευματικά το μόνο που σκεφτόταν ήταν πότε θα ξεμπέρδευε, για να συνεχίσει τη δουλειά από την οποία τον έκοψε το καταραμένο σήμαντρο, έτσι έλεγε συνέχεια μέσα του. Επιτέλους, τελείωσε ο εσπερινός, ο κόσμος όμως δεν έφευγε, καθώς περίμεναν να θέσουν σε προσκύνημα τα ιερά λείψανα αγίων, που φυλάσσονται στη μονή. Μέσα στο τσούρμο πήγε και αυτός. Καθώς έλεγε είχε πάρει το κολάι, αφού και στις άλλες μονές που είχε πάει δεν έκανε άλλη δουλειά από το να ασπάζεται νεκρά κόκαλα, που ούτε παλμό είχαν ούτε θερμότητα ούτε ανάβλυζαν μύρο, παρά τα όσα έλεγαν οι αγιορείτες πατέρες. Προσκύνησε λοιπόν και ετοιμαζόταν να φύγει, παρόλο που ο υπόλοιπος κόσμος παρέμενε εντός του Καθολικού, όταν ο Παππούλης που βρισκόταν εκεί είπε με σπαστή φωνή, όσο μπορούσε δυνατή: «Παιδιά μου σας παρακαλώ, σας παρακαλώ στο όνομα του γλυκού μας Ιησού, πείτε μου ποιο από σας δε μύρισε από τα ιερά λείψανα τη θεία ευωδιά που βγάζουνε»; Εκείνος σταματάει ξαφνιασμένος στην είσοδο, αυτό δεν το είχε ξανακούσει σε κανένα μοναστήρι. Αμέσως, πηγαίνει μπροστά στον παπά και με ύφος προκλητικό του λέει: «Εγώ». Τότε ξεπετάχτηκαν και καμιά δεκαριά ακόμη. Ο σεβάσμιος ιερέας πηγαίνει μπροστά στα ιερά λείψανα και με γλυκιά φωνή αρχίζει να ψέλνει το τροπάριο του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη. Το πρόσωπο του, κίτρινο από τις χημειοθεραπείες, άρχισε να λάμπει τόσο πολύ, που στο τέλος δεν μπορούσες να το κοιτάξεις. Ο γνωστός αυτός φοβήθηκε από αυτό που είδε και τότε συνειδητοποίησε ότι την ίδια στιγμή τα ιερά λείψανα άρχιζαν να ευωδιάζουν τόσο έντονα και γλυκά, που δε χόρταινες να εισπνέεις. Σε λίγο, το πρόσωπο του ιερέα σταμάτησε να φωτίζει, όμως η θεία ευωδιά από τα οστά ήταν τόσο έντονη, που ξεχύθηκε έξω από το Καθολικό, απλώθηκε σε όλη τη μονή και ακολουθούσε τους επισκέπτες ακόμη και στην Τράπεζα και στα δωμάτια τους. Όσοι την είχαν αμφισβητήσει, έκλαιγαν σα μωρά παιδιά και έλεγαν ότι εξαιτίας των αμαρτημάτων τους δεν μπορούσαν να την μυρίσουν αρχικά. Τη νύχτα κανείς δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Την άλλη μέρα ξεκίνησαν για την Ι. Μονή Ιβήρων. Η μυρωδιά τους ακολουθούσε ως τα μισά του δρόμου...
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
ΤΑ ΠΟΝΤΙΚΑΚΙΑ
- Γιαγιά, αυτό είναι το αγαπημένο μου γλυκό, είπε η Ελίζα γλείφοντας με απόλαυση το κουτάλι.
- Ναι; Ωραία, τώρα που το βρήκαμε θα το θυμάμαι, ότι αυτό αρέσει στην Ελίζα, είπε η γιαγιά σοβαρά-σοβαρά.
- Κι εμένα! φώναξε η Ρόδη. Κι εμένα είναι το αγαπημένο μου.
Στην πραγματικότητα, δεν της πολυάρεσε αυτή η πάστα, ούτε και κανένα γλυκό. Όμως, αφού άρεσε τόσο πολύ στην Ελίζα, ε, αυτή, μεγάλη αδερφή ήταν, κάτι παραπάνω θα ήξερε. Και επιπλέον, ό,τι άρεσε στην Ελίζα ήταν ιερό για τη Ρόδη. Προσπάθησε να γλείψει κι αυτή το κουτάλι, ως ένδειξη απόλαυσης.
- Χρήστο, θέλεις κι εσύ;
- Θέλω.
Η γιαγιά πήρε με προσοχή μια ακόμη πάστα μέσα από το κουτί, τη σέρβιρε στο πράσινο, γυάλινο πιατάκι και το έδωσε στον παππού. Έπεσε ησυχία στο τραπέζι για λίγο, καθώς όλοι έτρωγαν τα ποντικάκια. Ξέρετε, αυτές τις πάστες από σοκολάτα, που μοιάζουν με μικρό ποντικάκι, με αμύγδαλα γι’ αυτιά και ένα κομματάκι σοκολάτας για ουρά. Η Ελίζα και η Ρόδη γιόρταζαν μαζί με τον παππού και τη γιαγιά ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Της Ελίζας της έπεσε το πρώτο δόντι.
Κουνιόταν από μέρες και η Ελίζα καμάρωνε, που είχε τόσο μεγαλώσει. Η Ρόδη την κοίταζε με θαυμασμό και οι γονείς με περηφάνια. Όταν ήρθε η ώρα και η μαμά το τράβηξε, δεν πόνεσε καθόλου, όμως όλοι είπαν μπράβο, πως ήταν πολύ γενναία και πολύ πολύ μεγάλη. Έπειτα άρχισαν να το λένε σε όλους τους γνωστούς και συγγενείς και να παίρνουν συγχαρητήρια. Τότε ήταν που είπε η γιαγιά:
- Να έρθετε σπίτι να σας κεράσω. Και κάθε φορά που η κάθε μια σας θα αλλάζει ένα δόντι, θα σας παίρνω από μία πάστα.
Έτσι, έβαλαν το δοντάκι σε ένα μικρό διαφανές κουτάκι για να το φυλάξουν, και πήγαν στο σπίτι της γιαγιάς.
Σε λίγη ώρα όλοι είχαν τελειώσει το γλυκό τους και η Ρόδη σηκώθηκε από το τραπέζι. Καθώς πήγαινε προς το «μαγικό δωμάτιο» -ένα δωμάτιο που είχε η γιαγιά γεμάτο με παιχνίδια, για να παίζουν τα παιδιά όταν πήγαιναν εκεί, και που ήταν στα παιδικά μάτια τους μαγικό, γιατί έβρισκαν εκεί μέσα ένα σωρό θησαυρούς- σκεφτόταν ότι δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι να έρθει η δική της η στιγμή. Γιατί, ο Θεός το έχει κάνει έτσι, να θέλουν τα παιδιά να μεγαλώσουν. Και είναι καλό πράγμα να μεγαλώνουμε και να μαθαίνουμε πράγματα και να γινόμαστε πιο σοφοί, παρ’ όλο που μερικές φορές είναι δύσκολο.
Θα σας πω τώρα ένα μυστικό.
Τα πράγματα στη ζωή ποτέ δεν πηγαίνουν όπως τα περιμένουμε. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να μας πει να μην περιμένουμε, να μην ονειρευόμαστε, γιατί αυτό μας βγαίνει φυσιολογικά από μέσα μας. Αλλά, να, τα φέρνει η ζωή έτσι τα πράγματα πολλές φορές, που, ιδιαίτερα εάν είσαι πιο μικρός και ενθουσιασμένος, μπορεί να απογοητευτείς.
Όταν ήρθε η στιγμή και έπεσε το πρώτο δόντι της Ρόδης, όλοι είχαν ξεχάσει την υπόσχεση για την πάστα. Για την ακρίβεια, και να το θυμόντουσαν, δεν θα γινόταν τίποτα, γιατί ήταν καλοκαίρι και όλη η οικογένεια είχε φύγει για διακοπές κοντά στον Όλυμπο. Και τώρα έρχεται το μυστικό που θέλω να σας πω.
Η Αγία Γραφή μας λέει να μην στηριζόμαστε στους ανθρώπους, γιατί μπορεί να απογοητευτούμε. Αν όμως στηριζόμαστε στον Θεό, ποτέ δεν θα απογοητευτούμε. Ο Θεός είναι Παντοδύναμος, όλα τα μπορεί. Οι γονείς μας, οι φίλοι μας, όσο κι αν μας αγαπάνε και μας φροντίζουνε, έρχεται κάποτε η ώρα που θέλουμε κάτι και δεν μπορούν να μας το δώσουν. Γιατί είναι άνθρωποι και μόνο ο Θεός είναι Θεός. Γι’ αυτό, όποιος είναι έξυπνος, εμπιστεύεται πάνω απ’ όλα τον Θεό, που είναι πιο Δυνατός από κάθε άνθρωπο.
Στην περίπτωση της Ρόδης θα σας πω εγώ τι έγινε και θα μου πείτε εσείς εάν ο Θεός τη φρόντισε ή την άφησε παραπονεμένη.
Ήταν λοιπόν στο μικρό δωματιάκι των διακοπών η Ρόδη με την Ελίζα και τους γονείς τους και έτρωγαν ψάρι τηγανητό, όταν η Ρόδη ένιωσε να της κουνιέται ένα δόντι. Στην αρχή φοβήθηκε λίγο, αλλά μετά χάρηκε. Τώρα, σκέφτηκε, θα το γιορτάσουμε όπως τότε της Ελίζας. Αλλά κάτι ξέχασε. Όταν είναι έξω από το παράθυρο η θάλασσα και λαμπυρίζει στον ήλιο, κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα άλλο για πολύ. Έτσι η μαμά είπε:
- Σου κουνιέται ένα δόντι; Μπράβο! Θα το βάλουμε σε ένα κουτάκι να το φυλάξουμε, όπως της Ελίζας. Άντε, τώρα να κοιμηθείτε, το απόγευμα θα πάμε για μπάνιο.
Και αυτό ήταν όλο.
Η Ρόδη ξάπλωσε και κοιμήθηκε.
Το απόγευμα, όταν ξύπνησε, ο μπαμπάς είχε ήδη σηκωθεί και καθόταν στο μπαλκόνι, που είχε θέα το βουνό. Η Ρόδη έκατσε δίπλα του και κοίταξε το τρένο που περνούσε στο βάθος.
- Σε πονάει το δόντι σου καθόλου; Ρώτησε ο μπαμπάς.
- Ποιανού το δόντι πονάει; Ακούστηκε μια παιχνιδιάρικη φωνή, πριν προλάβει η Ρόδη να απαντήσει.
Η Ρόδη και ο μπαμπάς γύρισαν το κεφάλι τους στο διπλανό μπαλκόνι. Δίπλα τους έμενε μια οικογένεια, με την οποία ήταν πολύ φίλοι. Είχαν τρία κορίτσια, που έπαιζαν πολύ με την Ελίζα και τη Ρόδη, παρ’ όλο που ήταν λίγο πιο μεγάλες και ο μπαμπάς τους, ο κυρ Γιώργος, τους έλεγε τα βράδια τα πιο υπέροχα παραμύθια του κόσμου. Ήταν επίσης και οδοντίατρος. Σε δυο λεπτά, ο κυρ Γιώργος είχε έρθει στο μπαλκόνι τους και εξέταζε απαλά το δόντι της Ρόδης. Στο μεταξύ είχαν έρθει και η μαμά με την Ελίζα.
- Θα το βγάλουμε τώρα, είπε χαμογελώντας ο κύριος Γιώργος.
Η Ρόδη, περίεργο πράγμα, δεν φοβήθηκε καθόλου, παρ’ όλο που ο οδοντίατρος ήταν από τα λίγα πράγματα που πραγματικά φοβόταν.
Η μαμά πήγε να φέρει ένα μπαμπάκι με λίγο οξυζενέ και ο μπαμπάς πήγε να φέρει το βίντεο. Βέβαια, πρέπει να σας πω ότι αυτή η ιστορία είναι σχετικά παλιά και τότε δεν υπήρχαν οι ψηφιακές κάμερες, ούτε καν οι κανονικές. Είχαν όμως ένα βίντεο από αυτά τα παλιά, με καρούλι, που μετά το πρόβαλλαν στον τοίχο. Αυτό έφερε ο μπαμπάς και στάθηκε απέναντι να απαθανατίσει τη σκηνή. Η Ρόδη άνοιξε το στόμα της, και ο κυρ Γιώργος, με μια γρήγορη κίνηση έβγαλε το δόντι, χωρίς ούτε να την πονέσει, ούτε να βγάλει μια σταγόνα αίμα. Στο βίντεο φαίνεται η Ρόδη να έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό στην κυριολεξία, γιατί ούτε που το κατάλαβε ότι τελείωσε η «επέμβαση», και μετά να γελάει. Και όλοι να γελάνε και να την αγκαλιάζουν.
Αυτό το βίντεο το έχουν δει χιλιάδες φορές, για την ακρίβεια η τελευταία φορά ήταν τα περασμένα Χριστούγεννα. Και κάθε φορά γελάνε μέχρι δακρύων με το απορημένο ύφος της Ρόδης.
Και η Ρόδη θυμάται πόσο ωραία ήταν να μεγαλώνεις. Και ακόμα πιο ωραία να μεγαλώνεις με τον Χριστό.
- Γιαγιά, αυτό είναι το αγαπημένο μου γλυκό, είπε η Ελίζα γλείφοντας με απόλαυση το κουτάλι.
- Ναι; Ωραία, τώρα που το βρήκαμε θα το θυμάμαι, ότι αυτό αρέσει στην Ελίζα, είπε η γιαγιά σοβαρά-σοβαρά.
- Κι εμένα! φώναξε η Ρόδη. Κι εμένα είναι το αγαπημένο μου.
Στην πραγματικότητα, δεν της πολυάρεσε αυτή η πάστα, ούτε και κανένα γλυκό. Όμως, αφού άρεσε τόσο πολύ στην Ελίζα, ε, αυτή, μεγάλη αδερφή ήταν, κάτι παραπάνω θα ήξερε. Και επιπλέον, ό,τι άρεσε στην Ελίζα ήταν ιερό για τη Ρόδη. Προσπάθησε να γλείψει κι αυτή το κουτάλι, ως ένδειξη απόλαυσης.
- Χρήστο, θέλεις κι εσύ;
- Θέλω.
Η γιαγιά πήρε με προσοχή μια ακόμη πάστα μέσα από το κουτί, τη σέρβιρε στο πράσινο, γυάλινο πιατάκι και το έδωσε στον παππού. Έπεσε ησυχία στο τραπέζι για λίγο, καθώς όλοι έτρωγαν τα ποντικάκια. Ξέρετε, αυτές τις πάστες από σοκολάτα, που μοιάζουν με μικρό ποντικάκι, με αμύγδαλα γι’ αυτιά και ένα κομματάκι σοκολάτας για ουρά. Η Ελίζα και η Ρόδη γιόρταζαν μαζί με τον παππού και τη γιαγιά ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Της Ελίζας της έπεσε το πρώτο δόντι.
Κουνιόταν από μέρες και η Ελίζα καμάρωνε, που είχε τόσο μεγαλώσει. Η Ρόδη την κοίταζε με θαυμασμό και οι γονείς με περηφάνια. Όταν ήρθε η ώρα και η μαμά το τράβηξε, δεν πόνεσε καθόλου, όμως όλοι είπαν μπράβο, πως ήταν πολύ γενναία και πολύ πολύ μεγάλη. Έπειτα άρχισαν να το λένε σε όλους τους γνωστούς και συγγενείς και να παίρνουν συγχαρητήρια. Τότε ήταν που είπε η γιαγιά:
- Να έρθετε σπίτι να σας κεράσω. Και κάθε φορά που η κάθε μια σας θα αλλάζει ένα δόντι, θα σας παίρνω από μία πάστα.
Έτσι, έβαλαν το δοντάκι σε ένα μικρό διαφανές κουτάκι για να το φυλάξουν, και πήγαν στο σπίτι της γιαγιάς.
Σε λίγη ώρα όλοι είχαν τελειώσει το γλυκό τους και η Ρόδη σηκώθηκε από το τραπέζι. Καθώς πήγαινε προς το «μαγικό δωμάτιο» -ένα δωμάτιο που είχε η γιαγιά γεμάτο με παιχνίδια, για να παίζουν τα παιδιά όταν πήγαιναν εκεί, και που ήταν στα παιδικά μάτια τους μαγικό, γιατί έβρισκαν εκεί μέσα ένα σωρό θησαυρούς- σκεφτόταν ότι δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι να έρθει η δική της η στιγμή. Γιατί, ο Θεός το έχει κάνει έτσι, να θέλουν τα παιδιά να μεγαλώσουν. Και είναι καλό πράγμα να μεγαλώνουμε και να μαθαίνουμε πράγματα και να γινόμαστε πιο σοφοί, παρ’ όλο που μερικές φορές είναι δύσκολο.
Θα σας πω τώρα ένα μυστικό.
Τα πράγματα στη ζωή ποτέ δεν πηγαίνουν όπως τα περιμένουμε. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να μας πει να μην περιμένουμε, να μην ονειρευόμαστε, γιατί αυτό μας βγαίνει φυσιολογικά από μέσα μας. Αλλά, να, τα φέρνει η ζωή έτσι τα πράγματα πολλές φορές, που, ιδιαίτερα εάν είσαι πιο μικρός και ενθουσιασμένος, μπορεί να απογοητευτείς.
Όταν ήρθε η στιγμή και έπεσε το πρώτο δόντι της Ρόδης, όλοι είχαν ξεχάσει την υπόσχεση για την πάστα. Για την ακρίβεια, και να το θυμόντουσαν, δεν θα γινόταν τίποτα, γιατί ήταν καλοκαίρι και όλη η οικογένεια είχε φύγει για διακοπές κοντά στον Όλυμπο. Και τώρα έρχεται το μυστικό που θέλω να σας πω.
Η Αγία Γραφή μας λέει να μην στηριζόμαστε στους ανθρώπους, γιατί μπορεί να απογοητευτούμε. Αν όμως στηριζόμαστε στον Θεό, ποτέ δεν θα απογοητευτούμε. Ο Θεός είναι Παντοδύναμος, όλα τα μπορεί. Οι γονείς μας, οι φίλοι μας, όσο κι αν μας αγαπάνε και μας φροντίζουνε, έρχεται κάποτε η ώρα που θέλουμε κάτι και δεν μπορούν να μας το δώσουν. Γιατί είναι άνθρωποι και μόνο ο Θεός είναι Θεός. Γι’ αυτό, όποιος είναι έξυπνος, εμπιστεύεται πάνω απ’ όλα τον Θεό, που είναι πιο Δυνατός από κάθε άνθρωπο.
Στην περίπτωση της Ρόδης θα σας πω εγώ τι έγινε και θα μου πείτε εσείς εάν ο Θεός τη φρόντισε ή την άφησε παραπονεμένη.
Ήταν λοιπόν στο μικρό δωματιάκι των διακοπών η Ρόδη με την Ελίζα και τους γονείς τους και έτρωγαν ψάρι τηγανητό, όταν η Ρόδη ένιωσε να της κουνιέται ένα δόντι. Στην αρχή φοβήθηκε λίγο, αλλά μετά χάρηκε. Τώρα, σκέφτηκε, θα το γιορτάσουμε όπως τότε της Ελίζας. Αλλά κάτι ξέχασε. Όταν είναι έξω από το παράθυρο η θάλασσα και λαμπυρίζει στον ήλιο, κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα άλλο για πολύ. Έτσι η μαμά είπε:
- Σου κουνιέται ένα δόντι; Μπράβο! Θα το βάλουμε σε ένα κουτάκι να το φυλάξουμε, όπως της Ελίζας. Άντε, τώρα να κοιμηθείτε, το απόγευμα θα πάμε για μπάνιο.
Και αυτό ήταν όλο.
Η Ρόδη ξάπλωσε και κοιμήθηκε.
Το απόγευμα, όταν ξύπνησε, ο μπαμπάς είχε ήδη σηκωθεί και καθόταν στο μπαλκόνι, που είχε θέα το βουνό. Η Ρόδη έκατσε δίπλα του και κοίταξε το τρένο που περνούσε στο βάθος.
- Σε πονάει το δόντι σου καθόλου; Ρώτησε ο μπαμπάς.
- Ποιανού το δόντι πονάει; Ακούστηκε μια παιχνιδιάρικη φωνή, πριν προλάβει η Ρόδη να απαντήσει.
Η Ρόδη και ο μπαμπάς γύρισαν το κεφάλι τους στο διπλανό μπαλκόνι. Δίπλα τους έμενε μια οικογένεια, με την οποία ήταν πολύ φίλοι. Είχαν τρία κορίτσια, που έπαιζαν πολύ με την Ελίζα και τη Ρόδη, παρ’ όλο που ήταν λίγο πιο μεγάλες και ο μπαμπάς τους, ο κυρ Γιώργος, τους έλεγε τα βράδια τα πιο υπέροχα παραμύθια του κόσμου. Ήταν επίσης και οδοντίατρος. Σε δυο λεπτά, ο κυρ Γιώργος είχε έρθει στο μπαλκόνι τους και εξέταζε απαλά το δόντι της Ρόδης. Στο μεταξύ είχαν έρθει και η μαμά με την Ελίζα.
- Θα το βγάλουμε τώρα, είπε χαμογελώντας ο κύριος Γιώργος.
Η Ρόδη, περίεργο πράγμα, δεν φοβήθηκε καθόλου, παρ’ όλο που ο οδοντίατρος ήταν από τα λίγα πράγματα που πραγματικά φοβόταν.
Η μαμά πήγε να φέρει ένα μπαμπάκι με λίγο οξυζενέ και ο μπαμπάς πήγε να φέρει το βίντεο. Βέβαια, πρέπει να σας πω ότι αυτή η ιστορία είναι σχετικά παλιά και τότε δεν υπήρχαν οι ψηφιακές κάμερες, ούτε καν οι κανονικές. Είχαν όμως ένα βίντεο από αυτά τα παλιά, με καρούλι, που μετά το πρόβαλλαν στον τοίχο. Αυτό έφερε ο μπαμπάς και στάθηκε απέναντι να απαθανατίσει τη σκηνή. Η Ρόδη άνοιξε το στόμα της, και ο κυρ Γιώργος, με μια γρήγορη κίνηση έβγαλε το δόντι, χωρίς ούτε να την πονέσει, ούτε να βγάλει μια σταγόνα αίμα. Στο βίντεο φαίνεται η Ρόδη να έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό στην κυριολεξία, γιατί ούτε που το κατάλαβε ότι τελείωσε η «επέμβαση», και μετά να γελάει. Και όλοι να γελάνε και να την αγκαλιάζουν.
Αυτό το βίντεο το έχουν δει χιλιάδες φορές, για την ακρίβεια η τελευταία φορά ήταν τα περασμένα Χριστούγεννα. Και κάθε φορά γελάνε μέχρι δακρύων με το απορημένο ύφος της Ρόδης.
Και η Ρόδη θυμάται πόσο ωραία ήταν να μεγαλώνεις. Και ακόμα πιο ωραία να μεγαλώνεις με τον Χριστό.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.