Ορθοδοξία

Του αββά Ησαΐα
Αν οι δαίμονες σε παρακινήσουν σε άσκηση, πού είναι πάνω από τις δυνάμεις σου, μην τους ακούσεις. Γιατί θερμαίνουν τον άνθρωπο (με ζήλο) σε κάθε πράγμα πού δεν μπορεί (να κατορθώσει), μέχρι να πέσει στα χέρια τους και να χαρούν, επειδή τον νίκησαν. Εσύ λοιπόν δώσε στο σώμα σου ό,τι χρειάζεται, ώστε να σηκωθείς (από το τραπέζι) ενώ θα θέλεις να φας λίγο ακόμα. Μην τρως τίποτα ηδονικά, με γευστική απόλαυση, είτε ωφέλιμο είτε βλαβερό. Αν χρειαστεί να πιεις κρασί, να πάρεις μόνο μέχρι τρία ποτήρια και να μην παραβείς την εντολή (Α' Τιμ. 5:23) για χάρη φιλίας. Να μην τρως υπερβολική ποσότητα φαγητού, για να μην ξαναπέσεις στα προηγούμενα αμαρτήματα σου. Να μην αγαπήσεις τόσο το κρασί, ώστε να φτάνεις να μεθάς, για να μη στερηθείς την ευφροσύνη του Θεού.
Ή άσκηση της ψυχής είναι το μίσος του περισπασμού και (ή άσκηση) του σώματος είναι ή στέρηση. Ό ξεπεσμός της ψυχής είναι ή αγάπη του περισπασμού• και ή διόρθωση της είναι ή ησυχία (πού γίνεται) με επίγνωση (του σκοποί της).
Αν θέλεις, αδελφέ, να προσφέρεις τη μετάνοια σου στο Θεό, φυλάξου από το πολύ κρασί. Γιατί αυτό ανανεώνει όλα τα πάθη και διώχνει το φόβο του Θεού από την ψυχή.
Του αγίου Διαδόχου.

Όπως όταν το σώμα είναι βαρύ από πολλά φαγητά, κάνει το νου δειλό και δυσκίνητο, έτσι και όταν, αντίθετα, ατονεί από τη μεγάλη
εγκράτεια, κάνει το θεωρητικό μέρος της ψυχής να γίνεται σκυθρωπό και ν' αποφεύγει τους λόγους
Πρέπει λοιπόν να κανονίζουμε τις τροφές ανάλογα με την κατάσταση του σώματος, ώστε όταν αυτό είναι υγιές, να χαλιναγωγείται όπως πρέπει, και όταν είναι άρρωστο, να περιθάλπεται με μέτρο. Γιατί δεν πρέπει να ατονεί στο σώμα ο αγωνιστής, αλλά να έχει την απαραίτητη αντοχή για τον αγώνα, ώστε και οι σωματικοί κόποι να συμβάλλουν ανάλογα στην κάθαρση της ψυχής.

Ή νηστεία βέβαια αυτή καθεαυτή είναι αφορμή για καύχηση, αλλά όχι απέναντι στο Θεό. Γιατί δεν είναι παρά ένα εργαλείο, πού βοηθάει όσους θέλουν ν' αποκτήσουν σωφροσύνη. Δεν πρέπει λοιπόν οι αγωνιστές της ευσέβειας να έχουν μεγάλη ιδέα γι' αυτήν, αλλά μόνο να περιμένουν με πίστη στο Θεό την εκπλήρωση του σκοποί τους. Γιατί κι εκείνοι πού γνωρίζουν καλά μια τέχνη, δεν καυχιούνται ποτέ για τα εργαλεία της τέχνης τους, αλλά περιμένει ο καθένας το αποτέλεσμα της δουλειάς του, για να δείξει μ' αυτό την ικανότητα του.
Όταν ή γη ποτίζεται με μέτρο, αποδίδει καθαρό και πολλαπλάσιο το σπόρο πού της έριξαν, ενώ όταν δέχεται υπερβολική βροχή, φέρνει μόνο αγκάθια και τριβόλια. "Έτσι και ή γη της καρδιάς, αν μεταχειριζόμαστε με μέτρο το κρασί, παράγει καθαρά τα φυσικά σπέρματα της, και όσα σπείρονται σ' αυτήν από το Άγιο Πνεύμα τα δίνει θαλερά και πολύκαρπα. "Αν όμως βραχεί από την πολυποσία, τότε όλοι οι λογισμοί της γίνονται πραγματικά αγκάθια και τριβόλια.

Του αββά Κασσιανού
Οι πατέρες μας δεν έχουν παραδώσει σε όλους έναν κανόνα νηστείας ούτε έναν τρόπο διατροφής ούτε την έλλειψη μέτρου, γιατί δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη, λόγω είτε ηλικίας είτε ασθένειας είτε καλύτερης συνήθειας του σώματος. Έχουν όμως παραδώσει σε όλους ένα σκοπό, ν' αποφεύγουμε την αφθονία και ν' αποστρεφόμαστε το χορτασμό της κοιλίας.
Ή ασθένεια του σώματος δεν είναι αντίθετη με την καθαρότητα της καρδιάς, όταν δώσουμε στο σώμα εκείνα πού απαιτεί ή ασθένεια, όχι ότι θέλει ή ηδονή. Τις τροφές Τις χρησιμοποιούμε τόσο, όσο χρειάζεται για να ζήσουμε, όχι για να σκλαβωθούμε στις ορμές της επιθυμίας.
Ή μετρημένη και μέσα σε λογικά όρια τροφή βοηθάει στην υγεία του σώματος, δεν αφαιρεί την αγιότητα. Ακριβής κανόνας εγκράτειας, παραδομένος από τους πατέρες, είναι τούτος:
Αυτός πού τρώει, να σταματήσει όσο έχει ακόμα λίγη όρεξη, πριν δηλαδή χορτάσει. και ο απόστολος, πού είπε να μη φροντίζουμε για την ικανοποίηση των επιθυμιών της σάρκας (Ρωμ. 13:14), δεν
εμπόδισε την αναγκαία κυβέρνηση της ζωής, άλλ' απαγόρευσε τη φιλήδονη φροντίδα.

ΚΣ. ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΩΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΑΥΣΗ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ. ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΡΩΜΕ
Από το βίο του αγίου Σάββα
Ο ΟΣΙΟΣ Σάββας, όταν ήταν ακόμα νέος και ζούσε στη μονή των Φλαβιανών, πού βρισκόταν στην Καππαδοκία, είκοσι στάδια μακριά από τη Μουταλάσκη, το χωριό του, ασκούσε τον εαυτό του και με κάθε άλλη εγκράτεια, προπαντός όμως μ' εκείνη πού αναφέρεται στην ηδονή του λάρυγγα και στη φροντίδα και καλοπέραση της κοιλιάς.
Μια μέρα λοιπόν, ενώ δούλευε στον κήπο του μοναστηρίου, τα μήλα, πού κρέμονταν από τα δέντρα, κεντούσαν την όρεξη του και τον γαργάλιζαν να φάει πριν από την καθορισμένη ώρα. και πραγματικά, σαν άνθρωπος πού ήταν κι αυτός, ξεγελάστηκε από την ανθρώπινη επιθυμία και νικήθηκε από τη θέα των μήλων - γιατί ήταν στ' αλήθεια λαχταριστά. Νικήθηκε όμως τόσο μόνο, όσο να πάρει ένα μήλο στο χέρι του. Αμέσως μετά κατάλαβε ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα επιβουλής του πονηρού, πού συνηθίζει να ξεγελάει πάντα (τους ανθρώπους), χρησιμοποιώντας σαν δόλωμα την ηδονή. Θυμήθηκε ακόμα ότι και το φίδι (δηλαδή ο διάβολος) είχε καλυφθεί πίσω από τον καρπό, και ότι με την ηδονή και τη βρώση έβγαλε από τον παράδεισο τους προπάτορές μας, πού τους βρήκαν έπειτα μύρια κακά. Αφού λοιπόν τα συλλογίστηκε καλά όλ’ αυτά, πετάει καταγής το μήλο και το ποδοπατάει. και μαζί μ' αυτό πατάει και την επιθυμία, πού του είχε νικήσει τα μάτια, εξουθενώνοντας την με τα πόδια του. Από τότε έβαλε κανόνα στον εαυτό του, όσο ζει να μη φάει ποτέ μήλο, ούτε να υποχωρήσει στην όρεξη της κοιλιάς του.
Από το Γεροντικό
Κάποιοι από τους πατέρες ρώτησαν τον αββά Μεγέθιο:
Αν περισσέψει φαγητό για την άλλη μέρα, θα 'θελες να το φάνε οι αδελφοί;
Αν έχει χαλάσει, απάντησε ο γέροντας, ας πεταχτεί γιατί δεν είναι καλό να υποχρεώσουμε τους αδελφούς να το φάνε και ν' αρρωστήσουν.
Αν όμως, ενώ είναι σε καλή κατάσταση, πεταχτεί και μαγειρευτεί άλλο για την ηδονή της κοιλιάς, αυτό είναι κακό.
Ένας από τους πατέρες είπε, ότι τα μάτια του χοίρου είναι έτσι φυσιολογικά φτιαγμένα, ώστε να βλέπουν αναγκαστικά στη γη και ποτέ να μην μπορούν να κοιτάξουν στον ουρανό. Έτσι είναι, συνέχισε, και ή ψυχή εκείνου πού γλυκάθηκε από τις ηδονές: Αν κατρακυλήσει μια φορά στο βούρκο της ηδυπάθειας, δεν μπορεί πια να συλλογιστεί τα επουράνια.

Eίναι αυτό που λέμε: τρώω για να ζω ή ζω για να τρώω;

Ό άββάς Ισίδωρος είπε: Έχω ήδη σαράντα χρόνια πού αισθάνομαι την ενόχληση της αμαρτίας στο νου μου, και ποτέ δεν υποχώρησα ούτε στην επιθυμία ούτε στο θυμό.
Πρόσφεραν κάποτε στον αββά Μακάριο σταφύλια. Εκείνος όμως, μολονότι είχε την επιθυμία να τα φάει, έδειξε την εγκράτεια του, στέλνοντας τα σ' έναν άλλον αδελφό, πού κι αυτός είχε επιθυμήσει σταφύλια. Μόλις τα είδε ο αδελφός, έγινε ολόχαρος. Άλλα δεν ήθελε ούτ' εκείνος να ικανοποιήσει τη δική του επιθυμία, γι' αυτό τα έστειλε σε τρίτο αδελφό, μηνώντας του ότι τάχα δεν είχε όρεξη να φάει - κι αυτό του το μήνυσε για να κρύψει την εγκράτεια του. Κι εκείνος όμως, αφού τα πήρε, έκανε το ίδιο. Για να νικήσει την επιθυμία, δεν τα έφαγε, αλλά τα έστειλε σε τέταρτο αδελφό, κι αυτός πάλι σε πέμπτο. "Έτσι, αφού τα σταφύλια πέρασαν από πολλούς αδελφούς, χωρίς κανένας να τα δοκιμάσει, ήρθαν τελικά πάλι στον αββά Μακάριο - γιατί ο τελευταίος αδελφός πού τα πήρε, δεν ήξερε ότι εκείνος τα είχε πρωτοστείλει, κι έτσι του τα πρόσφερε σαν σπουδαίο δώρο! Ό γέροντας τα αναγνώρισε και, αφού εξέτασε κι έμαθε τι είχε γίνει, θαύμασε την τόσο μεγάλη εγκράτεια των αδελφών και ευχαρίστησε γι' αυτό το Θεό.
Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Σισώη για το πώς πρέπει να ζει κανείς. και ο γέροντας αποκρίθηκε:
Ό προφήτης Δανιήλ είπε: «Αρτον επιθυμιών ουκ εφαγον»(Δαν.10:3).

Ένας από τους πατέρες διηγήθηκε, ότι κάποιος μεγάλος και διορατικός γέροντας κάθισε μια φορά να φάει μαζί με αρκετούς αδελφούς. και καθώς έτρωγαν, τους παρατηρούσε ο γέροντας με τα πνευματικά του μάτια, και έβλεπε άλλους να τρώνε μέλι, άλλους ψωμί και άλλους ακαθαρσίες. Απορούσε γι' αυτό και παρακαλούσε το Θεό: "Κύριε, εξήγησε μου το μυστήριο τούτο. Πώς, ενώ πάνω στο τραπέζι βρίσκονται για όλους τα 'ίδια φαγητά, τη στιγμή πού τα τρώνε φαίνονται τόσο διαφορετικά;". "Άκουσε τότε φωνή από τον ουρανό να του λέει: Αυτοί πού (φαίνονται ότι) τρώνε μέλι, είναι εκείνοι πού κάθονται στο τραπέζι με φόβο Θεού και πνευματική χαρά, πού προσεύχονται αδιάλειπτα και πού ή προσευχή τους σαν θυμίαμα ανεβαίνει στο Θεό. Αυτοί πού (φαίνονται ότι) τρώνε ψωμί, είναι εκείνοι πού ευχαριστούν το Θεό για τη βρώση όσων Εκείνος τους δώρισε. Αυτοί, τέλος, πού (φαίνονται ότι) τρώνε ακαθαρσίες, είναι εκείνοι πού γκρινιάζουν και λένε, Αυτό είναι καλό', Αυτό είναι μπαγιάτικο."
Δεν πρέπει λοιπόν να συλλογιζόμαστε μ' αυτόν τον τρόπο, άλλ' απεναντίας να δοξολογούμε και να υμνούμε το Θεό, εκπληρώνοντας το λόγο του αποστόλου: «Είτε εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξα Θεού ποιείτε» (Α' Κορ. 10:31).
Κάποιος αδελφός ρώτησε ένα γέροντα:
Συμβαίνει να πάω κάπου μαζί με άλλους αδελφούς, και να μας προσφέρουν φαγητό.
Οι αδελφοί, είτε από εγκράτεια είτε γιατι είναι ίσως χορτάτοι, δεν θέλουν να φάνε.
Εγώ όμως πεινάω. Τι πρέπει να κάνω; .
Αν εσύ πεινάς, αποκρίθηκε ο γέροντας, παρατήρησε πόσοι είναι αυτοί πού κάθονται (στο τραπέζι). Συνάμα μέτρησε και τις μερίδες πού έχουν βάλει.
Αν μετά άπ' αυτό διαπιστώσεις ότι υπάρχει και για σένα μερίδα, μπορείς να τη φας χωρίς δυσκολία, μια και ικανοποιείς έτσι τη (φυσική) ανάγκη σου. Αν όμως νικηθείς (από τη λαιμαργία) και φας παραπάνω, τότε αμαρτάνεις.
Του αββά Μάρκου
Εκείνος πού απόλαυσε τις σωματικές ηδονές πέρα από το μέτρο, με εκατονταπλάσιες θλίψεις θα πληρώσει την αφθονία (των ηδονών). Εκείνος πού πιστεύει στα μελλοντικά (αγαθά), απομακρύνεται απροφάσιστα από τα τωρινά ευχάριστα. Εκείνος όμως πού δεν πιστεύει, γίνεται φιλήδονος και αναίσθητος.
Μην πεις, "Πώς μπορεί να ζήσει ηδονικά ο φτωχός, αφού δεν έχει τις προϋποθέσεις;". Γιατί μπορεί κανείς να ζει ηδονικά και με τις σκέψεις του μόνο, και μάλιστα με τρόπο αθλιότερο.
Του αγίου Μαξίμου
Όπως τις ημέρες τις ακολουθούν οι νύχτες και τα καλοκαίρια οι χειμώνες, έτσι και την ηδονή την ακολουθούν θλίψεις και οδύνες, είτε στην παρούσα ζωή είτε στη μέλλουσα.

Του αγίου Διαδόχου
Το να τρώει και να πίνει κανείς άπ' όλα όσα του παραθέτουν ή τον κερνούν, ευχαριστώντας το Θεό, δεν είναι καθόλου αντίθετο με την πνευματική γνώση γιατί όλα (τα δημιουργήματα) είναι «καλά λίαν» (Γεν. 1:31). Ή αποχή όμως με ευχαρίστηση από τα πολλά και ηδονικά (φαγητά) είναι γνώρισμα των πολύ διακριτικών
και πολύ προχωρημένων στην πνευματική γνώση. Δεν μπορούμε πάντως να καταφρονήσουμε με ευχαρίστηση τα ευχάριστα του κόσμου τούτου, αν δεν γευθούμε τη γλυκύτητα του Θεού με όλη μας την πνευματική αίσθηση και με
(εσωτερική) πληροφορία.
Του αγίου Εφραίμ
Είναι προτιμότερο να τρώει κανείς και να ευχαριστεί τον Κύριο, παρά να μην τρώει και να κατακρίνει αυτούς πού τρώνε και ευχαριστούν τον Κύριο.
Αδελφέ, κάθισες στο τραπέζι; Φάε ψωμί και μην κατακρίνεις τον πλησίον, για να μην καταντήσεις να φας τις σάρκες του αδελφού σου με την κατάκριση. Γιατί είναι γραμμένο: «οι εσθίοντες τον λαό μου εν βρώση άρτου τον Κύριον ουκ έπεκαλέσαντο» (Ψαλμ. 13:4).
"Αν έχεις υγιή πίστη, τρώγε ότι σου παραθέτουν στο όνομα του Κυρίου. "Αν πάλι παρατεθεί κάποιο φαγητό πού εσύ δεν το θέλεις, μην το καταφρονήσεις, όταν οι περισσότεροι θέλουν να φα ευχαριστώντας τον Κύριο.
Κάθισες στο τραπέζι; Πρόσεχε τον εαυτό σου και μην κοιτάς δεξιά κι αριστερά σαν ανάγωγος.
Έλλειψη καλής αγωγής έχει κι εκείνος πού (παίρνει και) τρώει τα ολόκληρα (ψωμιά, φρούτα κ. ά.), όταν στο τραπέζι έχουν παρατεθεί και κομμάτια (από τα 'ίδια είδη). Μην τα περιφρονείς τα κομμάτια• γιατί και ο Κύριος είπε στους μαθητές Του να μαζέψουν «τα περισσεύσαντα κλάσματα, ίνα μη τι άπόληται» (Ίω. 6:12).
Τρώγε ήσυχα και πίνε αθόρυβα.
Αδελφέ, έφαγες καλά; Δόξασε λοιπόν το Θεό, πού σε χόρτασε.


Του αββά Ησαΐα
Όταν κάθεσαι στο τραπέζι μαζί με άλλους αδελφούς, μην
απλώνεις το χέρι σου στο φαγητό πού έχει μπροστά του ο διπλανός σου.
Όταν πίνεις νερό, να μην κάνεις θόρυβο με το λάρυγγα σου.
Να μην τεντώνεις το σώμα σου, όταν σε βλέπουν άνθρωποι.
Αν σε πιάσει χασμουρητό, μην ανοίξεις το στόμα σου μπροστά σε άλλους, και θα σου φύγει.
Να μη γελάς με το στόμα ολάνοιχτο, γιατί αυτό είναι σημάδι αναίδειας.
Αν τρώτε και κάποιος από σας δεν θέλει το φαγητό, ας μην πει ότι δεν μπορεί να το φάει. "Ας πιέσει τον εαυτό του μέχρι θανάτου, και ο Θεός θα τον αναπαύσει.
"Αν ο αδελφός σου μαγειρέψει ένα φαγητό και δεν το πετύχει, μην του πεις ότι δεν μαγείρεψε καλά• γιατί αυτό είναι θάνατος για την ψυχή σου. Εξέτασε τον εαυτό σου, πόσο θα στενοχωριόσουν εσύ αν το άκουγες από άλλον, και θα βρεις (ψυχική) ανάπαυση

ΚΖ. ΓΙΑ ΤΑ ΦΑΓΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΤΑ. ΠΟΙΑ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΙ.


Του Παλλαδίου
ΠΟΤΕ δεν θ' αμαρτήσεις, όταν τρως με μέτρο και όταν εγκρατεύεσαι πάλι με μέτρο.
Προτιμότερο είναι να πίνεις κρασί με διάκριση, παρά να πίνεις νερό με υπερηφάνεια. και πάρε σαν παράδειγμα εκείνους πού έπιναν το κρασί με ευσεβή διάκριση, καθώς κι εκείνους πού το περιφρονούσαν από άλογη έπαρση: Ό Ιωσήφ ήπιε κάποτε κρασί, όταν ήταν στην Αίγυπτο (Γεν. 43:33). Άλλα και ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ήπιε με τους μαθητές του, και γι' αυτό κατηγορήθηκε σαν «φάγος και οινοπότης» (Ματθ. 11:19. Λουκ. 7:34). Αντίθετα, οι Μανιχαϊοι και μερικοί από τους Έλληνες σοφούς, πού έπιναν μόνο νερό, υποδουλώθηκαν στην οίηση και δεν μπόρεσαν ν' αποφύγουν τον όλεθρο της αγνωσίας του Θεού. Γιατί αυτά καθεαυτό τα φαγητά και τα ποτά ούτε αξιοκατάκριτα είναι ούτε επαινετά.
Αξιοκατάκριτη ή επαινετή είναι ή διάθεση εκείνων πού τα χρησιμοποιούν με κακό ή καλό τρόπο αντίστοιχα. ,
Ό Κύριος είπε γι' αυτούς πού χρησιμοποιούν τα υλικά πράγματα ή απέχουν άπ' αυτά, ότι «από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς» (Ματθ. 7:16,20). και αυτοί (οι καρποί) είναι, κατά τον απόστολο, «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστης, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. 5:22). "Οποίος λοιπόν αγωνίζεται ν' αποκτήσει τέτοιους καρπούς, έγκρατεύεται σε όλα (Α'Κορ. 9:25), και ανάλογα δεν θα φάει ούτε θα πιει ούτε θα μείνει μαζί με κάποιον πού έχει πονηρή συνείδηση.
Του αγίου Αναστασίου του Σιναΐτη
Ερώτηση: Αν κάποιος αποφασίσει με όρκο να πραγματοποιήσει κάτι καλό, όπως λ.χ. να μη δοκιμάσει κρασί για ορισμένο καιρό ή να νηστέψει ή να κάνει κάτι άλλο παρόμοιο, και μετά από αδυναμία δεν μπορέσει να τελειώσει αυτό πού άρχισε, τι πρέπει να κάνει;
Απόκριση: Πρώτα-πρώτα, είναι γενικά σφαλερό και απαράδεκτο το να ορίζουμε κάτι τέτοιο με όρκο γιατί δεν αγωνιζόμαστε ακατάπαυστα (για το καλό) από καταναγκασμό, άλλ' από αυτεξούσια προαίρεση. Δεν πρέπει, επομένως, να δεσμεύουμε την ελευθερία της βουλήσεως μας με τα δεσμά του όρκου ούτε ν' απέχουμε από κάποιο πράγμα πού δημιούργησε ο Θεός, σαν κακό τάχα, αλλά να τα χρησιμοποιούμε όλα με διάκριση. Ωστόσο οι μακάριοι Πατέρες, πού συνέταξαν για μας τις ιερές ευχές, έκαμαν και γι' αυτή την περίπτωση μιαν ευχή, πού λύνει τον άνθρωπο μέσω του ιερέως (από την αυτοδέσμευση του όρκου) Γιατί είναι ειπωμένο στους κανο¬νικούς ιερείς του Θεού: «Όσα εάν λύσητε επί της γης, εσται λελυμένα εν τω ούρανώ» (Ματθ. 18:18). Εκείνος πάντως πού δεν τήρησε τον όρκο, οφείλει να ομολογεί το σφάλμα του ενώπιον του Θεού και να κατηγορεί τον εαυτό του για ραθυμία και αμέλεια. Γιατί αν αυ¬τός πού θα κάνει μια συμφωνία με θνητό βασιλιά, δεν τολμάει να την παραβεί ως το θάνατο του, πόσο μάλλον είναι ένοχος τιμωρίας εκείνος πού έδωσε ένορκη υπόσχεση στον αθάνατο και ουράνιο Βασιλιά, και μετά αθέτησε ότι υποσχέθηκε; Τελικά όμως ή μετάνοια όλα μπορεί (να τα επανορθώσει).

Από το Γεροντικό
Ανέβηκε κάποτε ο αββάς Ξανθιάς από τη Σκήτη στην Τερεμουθίν, οπού έμεινε λίγο για (ν' αναπαυθεί από) τον κόπο της ασκήσεως. Εκεί του πρόσφεραν λίγο κρασί, ενώ συνάμα κάποιοι του έφεραν κι έναν δαιμονισμένο (για να τον θεραπεύσει). Ό δαίμονας τότε άρχισε να βρίζει το γέροντα, λέγοντας: Σ' αυτόν εδώ το μπεκρούλιακα με φέρατε;
Ό γέροντας, (από ταπείνωση), δεν ήθελε να τον διώξει, αλλά για το χλευασμό (πού του έκανε), είπε:
Πιστεύω πώς δεν θα έχω αποπιεί τούτο το ποτήρι, όταν ο Θεός θα σε κάνει να βγεις (από τον άνθρωπο).
Και μόλις άρχισε ο γέροντας να πίνει, ο δαίμονας κραύγασε: Με καις! Με καις!
Πραγματικά, πριν αδειάσει (το ποτήρι), βγήκε (από το δαιμονισμένο) με τη χάρη του Χρίστου.

Ήρθαν κάποτε οι πατέρες στην Αλεξάνδρεια, οπού τους κάλεσε ο μακάριος αρχιεπίσκοπος Θεόφιλος, για να κάνουν ευχή και να γκρεμίσει τα είδωλα. Καθώς λοιπόν έτρωγαν μαζί του, τους προσφέρθηκε μοσχαρίσιο κρέας. και το έτρωγαν χωρίς κανένα δισταγμό! Σε μια στιγμή πήρε ο αρχιεπίσκοπος ένα κομμάτι κρέας και το πρόσφερε στο γέροντα πού καθόταν δίπλα του.
Να, άββά, του είπε, αυτό είναι καλό κοψίδι, φάτο.
Μόλις το άκουσαν οι γέροντες, είπαν:
Εμείς ως τώρα τρώγαμε λάχανα. "Αν όμως είναι κρέας, εμείς δεν το τρώμε. και κανείς τους δεν έβαλε στο στόμα του πια από το κρέας εκείνο.
Του αγίου Διαδόχου
Όσοι αγωνίζονται για τη σωτηρία τους, τόσο πολύ πρέπει να μισούν όλες τις παράλογες επιθυμίες, ώστε να τους γίνει συνήθεια αυτό το μίσος. Την εγκράτεια όμως των τροφών πρέπει να την ασκούν με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη φτάσουν να σιχαθούν ποτέ καμιά άπ' αυτές. Γιατί κάτι τέτοιο είναι επικατάρατο και τελείως δαιμονικό. Δεν απέχουμε από τις τροφές επειδή είναι κακές - μη γένοιτο• άλλ' αποφεύγουμε τις πολλές και όχι αναγκαίες τροφές για να χαλιναγωγούμε, καθώς πρέπει, τα μέλη του σώματος πού βρίσκονται σε έξαψη. και επιπλέον, για να μοιράζουμε το περίσσευμα, πού εξοικονομούμε, στους φτωχούς - πράγμα πού είναι γνώρισμα γνήσιας αγάπης

ΚΗ. ΠΩΣ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ Ο ΣΑΡΚΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ Ν`
ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ.

Του Παλλαδίου
ΚΑΠΟΤΕ ο δαίμονας της πορνείας πολέμησε σκληρά τον μακάριο διάκονο Εύάγριο. Και όπως μας διηγήθηκε ο ίδιος, έμεινε μιαν ολόκληρη νύχτα γυμνός, χειμώνα καιρό, μέσα σ' ένα πηγάδι, ώσπου πάγωσαν οι σάρκες του.
Διηγούνται για τον μακάριο Αμμώνιο, το μαθητή του οσίου Παμβώ, ότι το σώμα του δεν το λυπήθηκε ποτέ, όταν ξεσηκωνόταν (μέσα του) κάποια έφάμαρτη σαρκική ηδονή, αλλά με πυρωμένο σίδερο έκαιγε τα μέλη του, κι ήταν έτσι πάντα πληγωμένος.
Ό γενναίος πρεσβύτερος Φιλόρωμος, στις αρχές της μοναχικής του ζωής, πολεμήθηκε φοβερά, όπως έλεγε, από την πορνεία. Κατόρθωσε όμως ν' αποδιώξει το πάθος με σκληρή αντίσταση, σβήνοντας το όπως σβήνουμε την πυρκαγιά με άφθονο νερό: Κλείστηκε στο κελί του, φόρεσε σίδερα και επιδόθηκε σε άκρα εγκράτεια, μην
τρώγοντας φαγητό και σταρένιο ψωμί και όσα, γενικά, ψήνονται στη φωτιά. Δεκαοχτώ χρόνια έκανε υπομονή σ' αυτά, και με τη βοήθεια του Θεού νίκησε το πάθος.
Του αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου
Καθώς ησύχαζε κάποτε ο άγιος Βενέδικτος, ήρθε κοντά του ο πειραστής (διάβολος) με τη μορφή μαύρου πουλιού - πού το λένε κοτσύφι - και με τόσο θράσος πετούσε ολόγυρα στο πρόσωπο του, ώστε, αν ήθελε ο άγιος, θα μπορούσε να το πιάσει με τα χέρια του. Μόλις όμως ο όσιος κατάλαβε την παγίδα του εχθροί, οπλίστηκε με το σημείο του ζωοποιού σταυρού και έκανε άφαντο τον εχθρό.
Μετά από λίγο όμως ξεσηκώθηκε μέσα του τέτοιος σαρκικός πόλεμος, πού ποτέ άλλοτε δεν είχε δοκιμάσει. Συγκεκριμένα ο δαίμονας της πορνείας αναπαράστησε τη μορφή μιας γυναίκας, πού ο άγιος είχε δει κάποτε, όταν ήταν νέος, και του την παρουσίασε μπροστά στα μάτια του, ανάβοντας του τόσο μεγάλη σαρκική επιθυμία, ώστε λίγο έλειψε να τον κλονίσει ή ψυχική ακηδια και να τον κάνει να γυρίσει στον κόσμο. Άλλα τότε ή σωτήρια χάρη του Θεού τον βοήθησε να καταβάλει τον εχθρό και να κερδίσει νίκη ενάντια στα πάθη. Αφού δηλαδή στήριξε τον εαυτό του με λογισμούς σώφρονες και γενναίους, έβγαλε τα ρούχα του κι έπεσε γυμνός σε μια πυκνή συστάδα από τσουκνίδες και αγκάθια, πού είδε εκεί κοντά. Κυλίστηκε πάνω σ' αυτά πολλές ώρες, ώσπου ολόκληρο το σώμα του καταπληγώθηκε από τα κεντριά των αγκαθιών και των τσουκνίδων και λούστηκε στο αίμα. Υπομένοντας έτσι με ανδρεία τους φοβερούς πόνους, κατανίκησε τον σαρκικόπόλεμο. Και από τότε, με τη χάρη του Θεού, σ' όλη την υπόλοιπη ζωή του ο δαίμονας της πορνείας δεν τον ξαναπείραξε, καθώς ο ίδιος διηγήθηκε αργότερα στους μαθητές του.

Του αββά Μάρκου
Ό νέος πρέπει να υποτάσσει τη νεότητα του στο λόγο του Θεού, όπως απαιτεί ο λόγος αυτός: «Παραστήσατε», λέει, «τα σώμα¬τα υμών θυσίαν ζώσαν, άγίαν, εύάρεστον τω Θεώ, την λογικήν λατρείαν υμών» (Ρωμ. 12:1). Κάθε υγρότητα σαρκικής επιθυμίας να τη σβήνει και να τη μαραίνει με την εγκράτεια στη βρώση και την πόση και με ολονύκτιες αγρυπνίες, για (να μπορέσει) να πει κι αυτός μ' όλη του την καρδιά: «Έγενήθην ως ασκός εν πάχνη• τα δι¬καιώματα σον ουκ έπελαθόμην» (Ψαλμ. 118:83). και αφού κατα¬νοήσει (ο νέος) βαθιά ότι ανήκει στο Χριστό, να σταυρώσει τη σάρ¬κα του μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες της (Γαλ. 5:24) και να νε¬κρώσει τα μέλη του, πού επιθυμούν τις γήινες ηδονές (Κολ. 3:5), όχι μόνο την πράξη της πορνείας, αλλά και κάθε ακαθαρσία πού ενερ¬γείται στη σάρκα από τα πονηρά πνεύματα και δεν σταματάει μονάχα ως εδώ τον αγώνα εκείνος πού πε¬ριμένει το στεφάνι της αληθινής και αμόλυντης και ολοκληρωτικής παρθενίας, άλλ' ακολουθώντας την αποστολική διδασκαλία, αγωνί¬ζεται να νεκρώσει και αυτού του πάθους (της σαρκικής επιθυμίας) την έννοια και την κίνηση. Όμως ούτε και σ' αυτό αρκείται όποιος έχει τον σφοδρό ερωτά να κατασκηνώσει στο σώμα του ή αγγελι¬κή και αμόλυντη παρθενία, αλλά προσεύχεται να εξαφανιστεί και αυτή ή ενθύμηση της ψιλής επιθυμίας, πού έρχεται με το λογισμό μόνο, χωρίς κίνηση και ενέργεια σωματικού πάθους, άλλ' απλώς σαν παραρριπισμός του νου, (δηλαδή σαν αιφνίδια και ασυνείδη¬τη παρεκτροπή του νου). Αυτό μόνο με την ουράνια βοήθεια και δύναμη και πλούσια παροχή του Άγιου Πνεύματος είναι δυνατόν να κατορθωθεί, αν βέβαια υπάρχουν άνθρωποι πού γίνονται άξιοι γι' αυτή τη χάρη.
"Έτσι λοιπόν εκείνος πού περιμένει το στεφάνι της καθαρής και αμόλυντης παρθενίας και λιώνει από θείο έρωτα γι' αυτό, σταυ¬ρώνει τη σάρκα με ασκητικούς κόπους. Νεκρώνει τα γήινα μέλη του με την ένταση και την επιμονή στην εγκράτεια. Εξασθενίζει τον εξωτερικό άνθρωπο και τον αδυνατίζει και τον λεπταίνει σαν με λί¬μα, καταντώντας τον σωστό σκελετό. Κι έτσι, με την πίστη και με τους αγώνες και με την ενέργεια της χάριτος, ο εσωτερικός (άνθρω¬πος, δηλαδή ή ψυχή,) θα ανανεώνεται μέρα με τη μέρα (Β' Κορ. 4:16), προοδεύοντας στο καλύτερο με το ν' αυξάνει μέσα του την α¬γάπη, να μεγαλώνει την ελπίδα, να ευφραίνεται με αγαλλίαση του πνεύματος, να κυριαρχείται από την ειρήνη του Χρίστου (Κολ. 3:15), να οδηγείται από την καλοσύνη, να φωτίζεται από σύνεση και (πνευματική) γνώση, να στολίζεται από σοφία, να καθοδηγεί¬ται από την ταπεινοφροσύνη.
Με αυτές και παρόμοιες αρετές ανανεώνεται ο νους από το Άγιο Πνεύμα
και αναγνωρίζει επάνω του τα χαρακτηριστικά της θεϊκής εικόνας και κατανοεί το νοητό και άρρητο κάλλος της ομοιώσεως με τον Κύριο, και κατακτά τον πλούτο της αυτοδίδακτης και αύτομάθητης σοφίας, πού περιέχει ο εσωτερικός ενδιάθετος νόμος.
Του αγίου Μαξίμου
Ο δαίμονας της πορνείας είναι πολύ δυνατός και επιτίθεται με σφοδρότητα σ' εκείνους πού αγωνίζονται εναντίον αυτού του πά¬θους, και μάλιστα σε όσους δεν προσέχουν στο θέμα της τροφής και συναναστρέφονται με γυναίκες. Γιατί, ξεγελώντας επιτήδεια το νου με την απαλότητα της ηδονής, εμφανίζεται υστέρα την ώρα της ησυχίας, και με τη μνήμη φλογίζει το σώμα και παρουσιάζει στο νου διάφορες μορφές, παρακινώντας τον έτσι να δώσει τη συ¬γκατάθεση του στην αμαρτία. "Αν δεν θέλεις να χρονίζουν μέσα σου αυτές (οι μορφές), καταπιάσου με τη νηστεία και τους κόπους και την αγρυπνία και την καλή ησυχία με διαρκή προσευχή. Όταν οι δαίμονες βγάλουν το νου σου από τη σωφροσύνη και τον περικυκλώσουν με τους λογισμούς της πορνείας, τότε λέγε με δάκρυα στον Κύριο: «Εκβαλόντες με νυνί περίεκύκλωσάν με» (Ψαλμ. 16:11)• «το άγαλλίαμά μου, λύτρωσαί με από των κνκλωσάντων με» (Ψαλμ. 31:7).