Με αφορμή την επερχόμενη εις Άδην Κάθοδο του Κυρίου μας και την ένδοξο Ανάστασή Του, παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Βασίλειου Μπακογιάννη "Πώς να ζήσουμε ήρεμα και πολλά χρόνια":
Το άγχος του θανάτου μαστίζει κυρίως τους ηλικιωμένους. Βλέπουν πια πως εξασθένησαν οι δυνάμεις τους, πέρασαν τα χρόνια τους και ζύγωσαν στον ανεπιθύμητο θάνατο. Το τέλος εγγύς! Θέλοντας και μη βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με τον εφιάλτη τους. "Γιατρέ βοήθησέ με τώρα που πεθαίνω", είπε ο παντοδύναμος Αρ. Ωνάσης, όταν έμπαινε για τελευταία φορά στο νοσοκομείο. Κι αυτόν τον επίγειο 'Θεό", τον απασχολούσε, ο θάνατος.
Ο γνωστός ζωγράφος Δημ. Μυταράς και καθηγητής της σχολής Καλών Τεχνών δήλωσε σε συνέντευξή του: "Θα ήθελα να ήμουνα μια γιαγιά θρησκευόμενη που περιμένει να πάει στον παράδεισο ή όπου αλλού. Να μη φοβάμαι το θάνατο. Φοβάμαι την ανυπαρξία, το κενό" (Καθημερινή 3.5.92). Και ασφαλώς ο ζωγράφος αυτός, δεν αποτελεί εξαίρεση.
Ο θάνατος όλους τους απασχολεί! Αλλά δεν το εξωτερικεύουν όλοι! Φοβούνται! Πρόκειται για ένα ύπουλο και φθοροποιό άγχος που εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους και φθείρει τον οργανισμό.
Αλήθεια. Πώς θα καταπολεμηθεί αυτό το ύπουλο και φθοροποιό άγχος? Ποιό το φάρμακό του?
Ο γνωστός Πολωνός προπονητής Γιάτσεχ Γκμοχ δήλωσε σε συνέντευξή του: "Η πίστη, η θρησκεία σε βοηθάει να πεθάνεις με λιγότερο φόβο".
Να το αντιαγχωτικό φάρμακο: Η πίστη στο Χριστό! Και όσο πιο πολύ πιστεύεις, τόσο φυγαδεύεται το ύπουλο και φθοροποιό αυτό άγχος.
Πώς είναι δυνατόν να έχεις άγχος, όταν με το θάνατο πιστεύεις πως απλώς το σώμα σου θάβεται στη γη, η δε ψυχή σου πάει στον ουρανό? Όταν δεν σκέφτεσαι τη μαυρίλα του τάφου, αλλά τον φωτεινότατο παράδεισο? Όταν δεν σκέφτεσαι τον πικρότατο θάνατο αλλά τον Γλυκύτατο Ιησού?
Αλλ' αυτά τα θαυμαστά είναι καρπός της πίστεως στο Χριστό.