Μια αληθινή απλή και συγκινητική ιστορία, κυρίως για τις μητέρες, πολύ διδακτική για όλους μας είναι η εξής:
Ο Βαϋάρδος, ο επονομασθείς άφοβος και άψογος ιππότης, πρόκειται να αποχωριστεί από την οικογένειά του, για να εκπληρώσει το καθήκον του προς την πατρίδα.
Γονατίζει με σεβασμό μπροστά στην μητέρα του, και της λέει:
Μητέρα, δώσε μου την ευχή σου, όσο θα είμαι μακριά σου να μην αμαρτήσω.
Η μητέρα του, μένει για λίγο σκεπτική, ύστερα παίρνει, με τα τρεμάμενα χέρια της, τα χέρια του παιδιού της και του λέει:
Πέτρε παιδί μου, θα φύγεις μακρυά από μένα! Όσο είναι δυνατόν σε μία μητέρα να επιβληθεί στο παιδί της, σου επιβάλλω τρία πράγματα:
1) Να επιθυμείς να υπηρετείς πρώτα τον Θεό. Ο Θεός σου έδωσε την ζωή και αυτός θα σε σώσει. Χωρίς την βοήθεια του Θεού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα καλό. Κάθε πρωί και βράδυ, να αναθέτεις τον εαυτό σου στον Θεό, και Εκείνος θα σε βοηθάει.
2) Να είσαι γλυκός και ευγενικός απέναντι στους συναδέλφους σου. Να μην είσαι υπερήφανος στους κατωτέρους σου. Να μην αντιστέκεσαι στους αρχηγούς σου.
3) Τα ωφελήματα που θα παίρνεις, να τα αφήνεις σε όσους τα στερούνται. Όταν δίνει κανείς για τον Θεό, δεν γίνεται ποτέ φτωχός.
Ο καλός ιππότης, απάντησε κι αυτός με συγκίνηση αλλά σταθερά:
Μητέρα μου, σ’ ευχαριστώ ταπεινά για τις καλές σου συμβουλές! Ελπίζω ότι χάρις στον Θεό που με εμπιστεύεται, θα μείνεις ευχαριστημένη από μένα.
Σηκώθηκε την φίλησε και έφυγε.
Μητέρες, Χριστιανές μητέρες, δεν αγαπάτε τα παιδιά σας λιγώτερο από την μητέρα του Βαϋάρδου. Τα αγαπάτε όμως, όπως εκείνη χριστιανικά;
Το παιδί σας που μεγάλωσε, δεν το βλέπετε να γονατίζει πριν φύγει, για να ζητήσει την ευχή σας. Όμως ποιος φταίει γι’ αυτό;
Νομίζετε ότι ο τίτλος της μητέρας, σας δίνει το δικαίωμα να ευλογήτε το παιδί σας; Όταν ήταν μικρό στην κούνια, κάνατε ευλαβικά στο μέτωπό του, έστω και για μια φορά το σημείο του Σταυρού; Συχνά του κάνατε, βέβαια, την ερώτηση: αγαπάς πολύ την μητέρα σου; Το ρωτήστε όμως, έστω και μια φορά: αγαπάς πολύ τον καλό μας Θεό;
Όταν μεγάλωσε και πήγε στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο και αργότερα ακόμη, ασφαλώς του λέγατε: Πρόσεχε τον εαυτό σου, πρόσεχε την υγεία σου. Του είπατε όμως ποτέ: Πρόσεχε να μην αμαρτήσεις (;)
Όταν έμενε μακρυά σας για σπουδές ή εργασία ασφαλώς θα του δίνατε διευθύνσεις προσώπων με επιρροή ή οικογενειών που θα το προστάτευαν, με την παραγγελία να πηγαίνει συχνά να τους βλέπει. Ζητήσατε όμως από το παιδί σας, να πηγαίνει στον Οίκο του Θεού, να επισκέπτεται τον Ιησού Χριστό και την Παναγία μας;
Θα του ζητούσατε πληροφορίες για τις προόδους του στην επιστήμη ή την δουλειά του. Του ζητήσατε όμως ποτέ, πόσες φορές εξομολογήθηκε ή προσήλθε στην Θεία Ευχαριστία; Ποια θρησκευτικά βιβλία μελέτησε ή τι προόδους έκανε στο ιερό καθήκον της προσευχής;
Και τώρα παραπονείσαι ότι το παιδί σου δεν σε αγαπά; Αλλά, μητέρα, χριστιανή, δεν γνωρίζεις ότι πρέπει να μορφωθεί η ψυχή για να αγαπά κανείς πραγματικά και με την καρδιά του; Ότι ο Θεός σου εμπιστεύθηκε την ψυχή πρώτα του παιδιού σου και μετά το σώμα του;
Παραπονείσαι ότι το παιδί σου τώρα, δεν σε σέβεται, και δεν καταλαβαίνεις ότι από αμέλεια ή δειλία δεν καλλιέργησες στην ψυχή του το αίσθημα του σεβασμού προς τον Θεό, που είναι η πηγή και ο φύλακας κάθε άλλου σεβασμού; Αν σε ρωτήσει ο ιερέας: το παιδί σου κάνει την προσευχή του, τι θα του πεις; ότι δεν είναι μικρό για να το κατευθύνεις ή να το υποχρεώσεις;
Λένε ότι η αγωγή των παιδιών πρέπει να αρχίσει από την βρεφική ηλικία. Αλλά και οι μητέρες δεν πρέπει να λάβουν αγωγή πριν γίνουν μητέρες;
Δεν μπορεί να δώσει κανείς αυτό που δεν έχει. Εάν δεν έχομε τον Θεό μέσα στην ψυχή μας, ασφαλώς δε θα τον αφήσουμε κληρονομιά στα παιδιά μας. Όμως η πίστη στο Θεό, ο σεβασμός προς τον Θεό, η υπακοή στις εντολές Του, σαν κληρονομιά, δεν αναπληρώνονται με όλους τους θησαυρούς της γης. Με αυτά μόνο θα σωθεί η ψυχή μας, που είναι ανεκτίμητη, αφού είναι αθάνατη.
Ω μητέρες, να φυλάξετε τον Θεό μέσα στην ψυχή σας και να Τον εκφράζετε στα παιδιά σας και στο περιβάλλον σας.
Από το «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ
ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
ΜΑΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2011-ΦΥΛΛΟ 100