Η παγίδα του χαμένου Παράδεισου

[Νίκος]

Η παγίδα του χαμένου Παράδεισου

Σήμερα ο άνθρωπος έχει σίγουρα προοδεύσει πολύ σε σχέση με τους πρωτόπλαστους στην τεχνολογία και τον πολιτισμό. Έχει καταφέρει να υποτάξει σε μεγάλο βαθμό τη φύση στην υπηρεσία του κι όλα τ’ άλλα πλάσματα πάνω στη γη. Έχει επίσης καταφέρει να παράγει ευκολότερα την τροφή του χωρίς πολύ κόπο και να γεννούν οι γυναίκες τα παιδιά τους με σχετικά λιγότερη ταλαιπωρία και κίνδυνο (ο πόνος πάντως παραμένει). Παρ’ όλη αυτή την «πρόοδο» ο άνθρωπος εξακολουθεί να μην αισθάνεται ευχαριστημένος. Εξακολουθεί να νοιώθει ότι κάτι σημαντικό του λείπει. Ποιο είναι αυτό; Μα ο χαμένος Παράδεισος.



Ακόμη κι αν ο άνθρωπος στο μέλλον καταφέρει να προσεγγίσει πολύ περισσότερο τις συνθήκες ζωής του Παραδείσου, πάντα θα αισθάνεται ότι κάτι λείπει, επειδή η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον αληθινό Παράδεισο και στον τεχνητό «παράδεισο» της τεχνολογίας και του πολιτισμού είναι η απουσία του Θεού.

Δεν αποκλείεται ο Αδάμ και η Εύα, όταν εξέπεσαν από τον Παράδεισο, να μην άλλαξαν τόπο διαμονής, αλλά να συνέχισαν να ζουν στον ίδιο χώρο πάνω στη γη. Όμως απώλεσαν τη συνεχή επικοινωνία με το Θεό που τους γέμιζε με ευτυχία και έδινε νόημα στη ζωή τους και παράλληλα έχασαν το ορθό νόημα και την επαφή τους με την υπόλοιπη φύση κι έγιναν από βασιλιάδες της κτίσης ένα απλό μέρος της. Δυστυχώς η διάσταση αυτή του ανθρώπου με τη φύση συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, επειδή, μπορεί να κατάφερε σε μεγάλο βαθμό ο άνθρωπος να την υποτάξει, αλλά δεν βρήκε ξανά το πραγματικό της νόημα, με αποτέλεσμα, αντί να την φροντίζει και ν’ απολαμβάνει με μέτρο τ’ αγαθά της, να την καταστρέφει με την απληστία του.

Μ’ όλα αυτά δεν εννοώ, ότι πρέπει ο άνθρωπος για να επιστρέψει στην αναζήτηση του αληθινού Παραδείσου, δηλαδή στη βελτίωση της σχέσης του με το Θεό, ν’ απορρίψει την τεχνολογία και τον πολιτισμό. Άλλωστε, ότι έχει πετύχει ο άνθρωπος, το έκανε με τη βοήθεια ή/και την ανοχή του Θεού. Θέλω να πω ότι η απομίμηση του χαμένου Παραδείσου, που του προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία κι ο πολιτισμός, δεν πρέπει να τον απομακρύνει από το στόχο του, που είναι η χρησιμοποίησή τους για τη βελτίωση της σχέσης του ανθρώπου με το Θεό.

Η παράχρηση των πραγμάτων και η κατασπατάληση του χρόνου της ζωής είναι αμαρτία και όχι η ορθή χρήση τους και η αξιοποίησή τους στην πορεία για τη Βασιλεία των Ουρανών. Η συνεπής πνευματική ζωή ενισχύει την αρετή της διάκρισης κι αυτή με τη σειρά της μας οδηγεί να καταλάβουμε το σωστό μέτρο της χρήσης του χρόνου και των πραγμάτων αυτής της ζωής προς Δόξαν Θεού και για τη σωτηρία της ψυχής μας.

[ORTHODOXIA]

Δεν θέλει ο Θεός να ξεχαστεί ο Παράδεισος.

Λίγοι φίλοι είναι τόσο πιστοί στη ζωή του κάθε ανθρώπου, όσο ο ανθρώπινος πόνος. Ο πόνος μιας μάνας μάς φέρνει στη ζωή, με πόνο της δικής μας ψυχής την αποχαιρετούμε. Και στο ενδιάμεσο, ο πόνος, ο κάθε είδους πόνος, πάντα παρών. Πολλές φορές μάλιστα παρών, έστω και απών, καθώς ο φόβος και η αγωνία για τον ερχομό του σφραγίζει ακόμη και την ώρα της χαράς ή της ανάπαυσης.

Διαχρονικό και πανανθρώπινο το ερώτημα: Γιατί ο πόνος στη ζωή μας; Γιατί τόσο μεγάλη η δύναμη του, ώστε και ο θάνατος να φαντάζει πολλές φορές ως λύτρωση; και αν ο κοσμικός άνθρωπος, ο ξεκομμένος από κάθε μεταφυσική αναζήτηση, ο εμπλεγμένος μόνο στις διαδικασίες της καθημερινότητας πνίγεται από την αγωνία του ερχομού του η τα βάζει με την κακοτυχία του όταν νιώσει την επίσκεψη του ή, τέλος, μαθαίνει να υπομένει στωικά την παρουσία του, ο πιστός χριστιανός βρίσκεται αντιμέτωπος με μία θεμελιώδη αντίφαση: πως συμβιβάζεται η παρουσία του πόνου και της πάσης φύσεως οδύνης στη ζωή του άνθρωπου με την άπειρη αγάπη και φιλανθρωπία του Δημιουργού;

Από το ερώτημα αυτό ίσως να ξεκινάει η αναζήτηση της ουσίας της χριστιανικής θεολογίας. Μία σειρά από «γιατί» θα μάς φέρουν αργά η γρήγορα στην πύλη της Εδέμ, που μόλις έχει κλείσει, αφήνοντας έξω τους πρωτοπλάστους. την ώρα που η Εύα και ο Αδάμ στέκονται αμήχανοι μπροστά στο ξεκίνημα της νέας τους ζωής, ο κύκλος της οδύνης έχει ανοίξει. Κι όσο κι αν ακούγεται σκληρό και περίεργο, οι πατέρες της Εκκλησίας συμφωνούν, πως ο Θεός δεν τιμωρεί άλλα προικίζει τον άνθρωπο με τη φθορά και το θάνατο. Γιατί; Γιατί τόση σκληρότητα, θα ρωτήσουν πολλοί. Κι όμως! Όσοι κρατήσουν στην ψυχή τους ακλόνητη την πίστη σε ένα Θεό αγάπης και ελέους, θα καταφέρουν, αν όχι να καταλάβουν, τουλάχιστον να υποψιαστούν το τι πασκίζει ο Θεός να καταφέρει.

Δε θέλει ο Θεός να ξεχαστεί ο παράδεισος. Δε θέλει να δει τον άνθρωπο να συμφιλιώνεται με την αποτυχία και να θεωρεί φυσιολογικό το λάθος. δεν ευλογεί ο Θεός την αιωνιότητα του «τίποτα». Αυτού του «τίποτα» τη γεύση είχε ο καρπός του δέντρου. Και η ίδια αυτή πικρή γεύση διαπότισε, μέσα από την προπατορική αμαρτία όλη την Κτίση. Με πόνο και όχι με οργή ανακοινώνει στον Αδάμ την προπατορική συνέπεια. Πικρό το ψωμί που θα τρως, τον κύκλο του θανάτου θα κινεί. Πικρός κι ο ερχομός της ζωής για τη γυναίκα σου. Με πόνο θα γεννάει.

Όποιος ακούσει μόνο αυτά, δε θα μπορέσει να καταλάβει το σχέδιο της αγάπης του Θεού. Και είναι η πίστη εκείνη που κάνει τον άνθρωπο ικανό να ακούσει τα υπόλοιπα. Ναί, ο πόνος και ο θάνατος είναι η πιο απτή, η πιο βέβαιη πραγματικότητα. Ναί, το κορμί μας πονάει και γερνάει. Ναί, είμαστε όντα με αρχή και τέλος. Δεν είναι όμως αυτά η μοίρα μας. δεν είναι η καταδίκη μας. Είναι το υλικό να κρατηθεί ζωντανή η πυρά της μνήμης. Ο πόνος δεν αφήνει την ψυχή να ξεχάσει την ποιότητα της ζωής για την οποία ήταν πλασμένη. Η οδύνη της ψυχής και του σώματος είναι το απτό ανθρώπινο παράπονο για μία ζωή που δε μάς αξίζει και το αίτημα για κάτι που κάποτε μάς χαρίστηκε σαν δώρο και που ποτέ δε μάς αφαιρέθηκε.

Δεν πλαστήκαμε για να πεθάνουμε. δεν πλαστήκαμε για να πονάμε. Κι όμως. Όσο κι αν η νοσταλγία δεν έσβησε, όσο κι αν το αίτημα παρέμενε, έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος, για να φανεί πως ο δρόμος της επιστροφής ήταν αδιάβατος. Έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος, για να περπατήσει μέσα από τον πόνο και το θάνατο και να οδηγήσει το ανθρώπινο γένος «εις αναψυχήν». Πέρασαν παιδαγωγοί και συμβουλάτορες πολλοί από την ιστορία. Άλλοι ξόρκισαν τον πόνο με χίλιους δυό τρόπους. Άλλοι τον είδαν σαν βάρος ασήκωτο κι άλλοι σαν φάντασμα. Πάντα με φόβο, πάντα με πανικό, πάντα με εκείνη την ηρεμία του κατάδικου. Παιδαγωγοί δεν έλειψαν ποτέ, ούτε λείπουν.

Πάντα έλειψαν και πάντα λείπουν τα χέρια να στηρίξουν και να τραβήξουν από το τέλμα. Έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος για να καταλάβουμε, όσο καταλάβουμε, πως πιστεύουνε σε θεό σύν-πόνιας. Έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος για να φανεί ο πόνος και ο θάνατος σαν δρόμος και σαν σκιά. Δρόμος με τέλος όχι τον Γολγοθά, άλλα πιο πέρα κι από κει. Με τέλος το κενό μνημείο. Και σκιά ανίκανη να βλάψει αυτόν που με πίστη και γενναιότητα κρατάει το χέρι του εσταυρωμένου, το χέρι του Μεγάλου Συμπονετικού, που δεν εγκατέλειψε ούτε στιγμή το σχέδιο Του: να μάς δει να γευόμαστε τη Ζώη, ξεχείλισμα ζωής, βυθισμένη στη χαρά και την αιωνιότητα!

Τα σεπτά Πάθη του Θεανθρώπου πριν λίγο καιρό, μάς υπέδειξαν την σύν-πάθεια και την σύν-πόνια που καλούμαστε να δείξουμε στον πλησίον. Αυτά είναι ο δρόμος πού οδηγεί στην Ανάσταση κάθε κυττάρου της ύπαρξης μας κάθε μέρα, κάθε στιγμή, για όλη μας τη ζωή και πέρα απ’ αυτήν. Ας είναι το συμπόσιο αυτό ένα βήμα κοντύτερα προς αυτόν τον προορισμό.

Του Ηλία Λιαμή, Μουσικού – Θεολόγου, Προέδρου της Συνοδικής Επιτροπής Καλλιτεχνικών Εκδηλώσεων

Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία, τ. 171, Μάιος 2006

Πηγή: istologio.org

[Νίκος]

Η παρούσα ζωή είναι μια ζωή εξορίας
8 Μαρτίου, 2011 — VatopaidiFriend



του Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης

Η παρούσα ζωή είναι μια ζωή εξορίας. «Και εξαπέστειλεν αυτόν (δηλαδή : τόν άνθρωπο) Κύριος ό Θεός », λέγει ή Γραφή, « έκ του παραδείσου της τρυφης » (Γεν. γ’ 23 ). Και εμείς έτσι, όλοι, πρέπει νά επιδιώκουμε τόν γυρισμό στην πατρίδα μας εκείνη, τον Παράδεισο. Πώς ; Μέ τη μετάνοια και με τά έργα της μετανοίας. Γι αυτό και ή Εκκλησία ψάλλει: « Την ποθητήν πατρίδα παράσχου μοι, Παραδείσου πάλιν ποιών πολίτην με » (νεκρώσιμος Ακολουθία ). Ό δρόμος της επιστροφής είναι… δρόμος θλίψεων, στερήσεων, κακοπαθειών. Όταν αυτά υπάρχουν στη ζωή μας, σημαίνει ότι βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο. Αντίθετα προς τη στενή και τεθλιμμένη αυτή οδό, ή φαρδειά οδός της αμαρτίας φέρει στόν αιώνιο θάνατο. Η παρούσα ζωή σημαίνει καθημερινό, σκληρό αγώνα εναντίον των εχθρών της σωτηρίας μας, τών αοράτων, υποχθονίων πνευμάτων του κακού, που δεν μας αφήνουν σέ ησυχία ούτε μια ημέρα, άλλα διαρκώς μάς ταλαιπωρούν, πασχίζοντας νά ξεστρατίσουν από τόν δρόμο του Ευαγγελίου. Μην ξεχνάς λοιπόν οτι έχει κηρυχθεί εναντίον σου ένας αδιάκοπος ιεμος. Μη δίνεις σημασία στίς απατηλές ανάπαυλες τών κοσμικών απολαύσεων. Γνώριζε ότι είσαι αμαρτωλός, ότι είσαι εχθρός του Θεού. Κινδυνεύεις νά χάσης την αιώνιο ζωή, αν είσαι αμελής και δεν έχεις μετανοήσει ολοκληρωτικά. Ή οργή του Θεού κρέμεται πάνω από τό κεφάλι σου, άν δεν σπεύσης να προσευχηθείς με πνεύμα μετανοίας και συντριβής ενώπιον του . “Αν θέλης χαρές και ανάπαυλες, μην τις ζητείς στόν κόσμο. Ζήτησε τες στην ειρήνη της Εκκλησίας, στόν ωραίο και εξυψωτικό κόσμο της θείας λατρείας.

Πηγή: “Η μαρτυρία” του Ι.Ν. Αγ. Τιμόθεου και Μαύρας Ηλιουπόλεως Τεύχος 61 έτος 3ο
(Αναδημοσίευση vatopaidi.wordpress.com)

[Domna]

…αυτά που μάτι δεν τα είδε, ούτε αυτί τα άκουσε, κι ούτε που τα’ βαλε ο λογισμός του ανθρώπου…
22 Ιουνίου, 2011 — VatopaidiFriend



Παράδεισος είναι η αγάπη του Θεού. Μέσα σ’ αυτήν υπάρχει η τρυφή όλων των μακαρισμών. Σ’ αυτόν τον παράδεισο ο μακάριος Παύλος τράφηκε με υπερφυσική τροφή. Και αφού γεύθηκε εκεί το ξύλο της ζωής, έκραξε λέγοντας: «αυτά που μάτι δεν τα είδε, ούτε αυτί τα άκουσε, κι ούτε που τα’ βαλε ο λογισμός του ανθρώπου, όσα ετοίμασε ο Θεός για κείνους που τον αγαπούν» (1 Κορ. 2, 9).

Από αυτό το ξύλο της ζωής εμποδίστηκαν ο Αδάμ με τη συμβουλή του διαβόλου. Το ξύλο της ζωής είναι η αγάπη του Θεού, από την οποία εξέπεσε ο Αδάμ και δεν μπόρεσε πια να χαρεί, παρά δούλευε και έχυνε τον ιδρώτα του στη γη των αγκαθιών. Όσοι στερήθηκαν την αγάπη του Θεού, δηλ. τον παράδεισο, τρώνε με την εργασία τους, μέσα στ’ αγκάθια, το ψωμί του ιδρώτα, και αν ακόμη βαδίζουν στον ίσιο δρόμο των αρετών. Είναι το ψωμί που επέτρεψε ο Θεός στον πρωτόπλαστο να φάει μετά την έκπτωσή του. Μέχρι να βρούμε λοιπόν την αγάπη, η εργασία μας είναι στη γη των αγκαθιών και μέσα σ’ αυτά σπέρνουμε και θερίζουμε, κι ας είναι ο σπόρος μας σπόρος δικαιοσύνης. Συνέχεια, λοιπόν, μας κεντάνε τα αγκάθια και, όσο και να δικαιωθούμε, ζούμε μέσα σ’ αυτά με τον ιδρώτα του προσώπου μας.

Όταν όμως μέσα στον έμπονο και δίκαιο αγώνα μας, βρούμε την αγάπη του Θεού, τρεφόμαστε με ουράνιο άρτο και δυναμώνουμε, χωρίς να εργαζόμαστε με αγωνία και χωρίς να κουραζόμαστε, όπως οι χωρίς αγάπη άνθρωποι. Ο ουράνιος άρτος είναι ο Χριστός, που ήρθε κάτω σε μας από τον ουρανό και δίνει στον κόσμο την αιώνια ζωή. Και αυτή η ζωή είναι η τροφή των αγγέλων.

Όποιος βρήκε των αγάπη, κάθε μέρα και ώρα τρώγει το Χριστό κι από αυτό γίνεται αθάνατος ( Ιω. 6, 58 ). Διότι «ο τρώγων – λέει – από τον άρτο που εγώ θα του δώσω, ποτέ (“εις τον αιώνα”) δε θα πεθάνει». Μακάριος λοιπόν είναι εκείνος που τρώγει από τον άρτο της αγάπης, που είναι ο Ιησούς. Ότι βέβαια, αυτός που τρώγει από την αγάπη, τρώγει το Χριστό, το Θεό των πάντων, το μαρτυρεί ο απόστολος Ιωάννης, όταν λέει ότι «ο Θεός είναι αγάπη» ( 1 Ιω. 4, 8 ). Λοιπόν όποιος ζει στην αγάπη, λαμβάνει από το Θεό ως καρπό τη ζωή, και σ’ αυτό τον κόσμο οσφραίνεται από τώρα εκείνο τον αέρα της ανάστασης, στον οποίο εντρυφούν οι κοιμηθέντες δίκαιοι.

Αββάς Ισαάκ ο Σύρος

Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com

[gkou]

Η επιδίωξη μάταιης ευδαιμονίας



Σε εξυμνούμε, Σε δοξάζομε, ω πηγή των οικτιρμών! Η αθλιότητά μου αύξανε κάθε μέρα, ενώ Εσύ πλησίαζες καθημερινά περισσότερο. Ήταν πολύ κοντά το χέρι εκείνο που θα μ’ αποσπούσε από το βόρβορο και θα απέπλυνε τις αμαρτίες μου, αλλ’ εγώ το αγνοούσα. Εκείνο που με μπόδιζε να βυθιστώ ακόμη βαθύτερα στην άβυσσο των σαρκικών ηδονών, ήταν ο φόβος του θανάτου κι της τελευταίας Σου κρίσης. Παρ’ όλες τις διακυμάνσεις της σκέψης μου , ουδέποτε ο φόβος αυτός απομακρυνόταν από την καρδιά μου.

Συζητούσα με τους φίλους μου Αλύπιο και Νεβρίδιο για το υπέρτατο αγαθό και το μέγιστο κακό. Θα έδινα τη δάφνη στον Επίκουρο, αν δεν πίστευα στην πέρα του τάφου ζωή και στον έλεγχο των πράξεών μας, που δεν παραδεχόταν ο Έλληνας φιλόσοφος. Έθετα ως εξής αυτό το ζήτημα: Εάν είμεθα αθάνατοι και αν περνούσαμε τη ζωή μας μέσα σε αιώνιες αισθησιακές ηδονές, χωρίς να φοβούμεθα να τη χάσομε, για ποιο λόγο δεν θα είμεθα ευτυχείς; Και τι άλλο θα ζητούσαμε σε τέτοια περίπτωση; Δεν έβλεπα , ότι αυτό ήταν ακριβώς ενδεικτικό μέγιστης αθλιότητας, δηλαδή το ότι βυθισμένος και αποτυφλωμένος, ήμουν ανίκανος να φαντασθώ το φως της αρετής, τη λάμψη εκείνης της ωραιότητας, που πρέπει ν’ αγαπιέται γι’ αυτή την ίδια τη λάμψη εκείνης της ωραιότητας, που δεν είναι μεν προσιτή στα μάτια, αλλά φωτίζει τα βάθη της καρδιάς μας. Μέσα στην αθλιότητά μου, δεν ρωτούσα από ποια πηγή προερχόταν για μένα η απόλαυση εκείνη, να μιλώ με τους φίλους μου έστω κι για θέματα επιλήψιμα. Επειδή και μέσα στις σαρκικές μου ηδονές , όσο φιλήδονος κι αν ήμουν, δεν θα ήμουν ευτυχής χωρίς τους φίλους μου, που αγαπούσα και οι οποίοι μου ανταπέδιναν ανιδιοτελώς την αγάπη των.

Ω δύσβατα και διάστροφα μονοπάτια! Αλίμονο στην ψυχή, η οποία έλπιζε, απομακρυνόμενη από Σένα, ότι θα έβρισκε κάτι καλύτερο! Μολονότι στρεφόταν προς τα νώτα, προς την κοιλιά, προς τα πλευρά, όλα τα έβρισκε σκληρά και ακανθώδη, γιατί ανάπαυση και γαλήνη υπήρχε μόνο στους κόλπους Σου. Αλλά Συ είσαι παρών και μας απαλλάσσεις απ’ αυτές τις οικτρές παρακρούσεις. Μας καλείς στον δρόμο Σου και μας παρηγορείς με τις λέξεις: «συνετιῶ σε καὶ συμβιβῶ σε ἐν ὁδῷ ταύτῃ, ᾗ πορεύσῃ, ἐπιστηριῶ ἐπὶ σὲ τοὺς ὀφθαλμούς μου.»


Από το βιβλίο: «ΙΕΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
ΟΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ»
ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΚΑΛΟΥ ΤΥΠΟΥ

[Νίκος]

Η μία και μοναδική ευκαιρία
Πέμπτη, 07 Νοέμβριος 2013 από pentapostagma.gr



Και τι ζητάω; τι ζητάω; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω. (Μαχαιρίτσας – Σαββόπουλος)

Η εναγώνια αυτή εκζήτηση του παραπάνω τραγουδιού αποτυπώνει μια βαθύτερη και ουσιωδέστερη νοσταλγία της ψυχής: τη μνήμη της πρώτης, κύριας, χαμένης, αλλά όχι λησμονημένης πατρίδας όλων μας. Ο σύγχρονος άνθρωπος, ο οποίος μετά από την προπατορική αστοχία συνεχίζει από τη μια να ρέπει ακατάπαυστα προς την πτώση κι από την άλλη να θυμάται τις αρχαίες ωραίες εποχές της ουράνιας μακαριότητας, τώρα σε μιαν αδιευκρίνιστη κατάσταση «εντός, εκτός και επί τα αυτά», εκζητά τη διέξοδο της «μιας ευκαιρίας» η οποία όμως εδώ και είκοσι αιώνες τώρα του έχει δοθεί και διαρκεί αέναα για τον έχοντα όμως κατάλληλη όραση προς τούτο.

Πρόκειται για το πολυτιμότερο δώρο του ουρανού προς τα εγκόσμια πράγματα, διότι ακριβώς αυτά τα γήινα και επουσιώδη, τα εφήμερα και δευτερεύοντα τα περικοσμεί με νόημα και ενδιαφέρον ουρανίζοντάς τα. Μιλάμε σαφέστατα για την Ανάσταση του Θεανθρώπου.

Ανερχόμενος Εκείνος από τη χαώδη πραγματικότητα του Άδη στην επιφάνεια της καθημερινότητάς μας (φυτοζωής) συνεγείρει την απωλεσμένη μέχρι πρότινος ανθρώπινη φύση κι από τότε ακριβώς συνανιστά κάθε ταλαίπωρο άνθρωπο, που το ζητά.

Να λοιπόν η ευκαιρία! Μας προσφέρεται ως η τελευταία πια και διασώζουσα περίπτωση χάριτος, ώστε να συμβεί το προσωπικό του καθενός μας πέρασμα (=Πάσχα) από την τραγωδία της εντάφιας αυτοεξορίας στη χαραυγή της Χαράς και της Ελπίδας του κόσμου που ευαγγελίζεται η Ανάσταση του Χριστού. «Διότι», όπως επισημαίνει ο θεοδίδακτος π. Ιουστίνος Πόποβιτς, «χωρίς την ανάστασιν τίποτε πιο παράλογον από τον κόσμο αυτόν. Ούτε μεγαλυτέρα απελπισία από την ζωήν αυτήν, δίχως αθανασίαν». Και αλλού ο ίδιος επισημαίνει: Οι άνθρωποι κατεδίκασαν τον Θεόν εις θάνατον, ο Θεός όμως δια της Αναστάσεώς Του «καταδικάζει» τους ανθρώπους εις αθανασία. (…) Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσον μίσος προς τον Θεόν, όσο όταν Τον εσταύρωσαν και ποτέ δεν έδειξεν ο Θεός τόσην αγάπην προς τους ανθρώπους, όσην όταν ανέστη».

Ό,τι πια ζητάμε, ό,τι όλο νοσταλγία επιθυμούμε, παραχωρείται στο εξής απλόχερα και δωρεάν μέσω μιας και μοναδικής ευκαιρίας της Ανάστασης, κατά την οποίαν σύμπας ο παλαιός κόσμος μεταμορφώνεται σε νέο. Και αυτή η συγκλονιστική όντως νεότητα οιωνίζεται μιαν ερχόμενη Ανάσταση, εκείνην των εσχάτων χρόνων, την οποίαν θαυμάσια οραματίστηκε ο «εν Πάτμω» Ιωάννης: «Ιδού καινά ποιώ τα πάντα» (Απ 21.5) διότι ακριβώς «τα πρώτα απήλθον» (ό.π. 21.4)

Η στυφή γεύση από τη βίωση των αρχαίων και η εμμονή μας (ως μη ώφειλε) στην ανθυγιεινή αυτή κατάσταση της παρακοής προσθέτουν το βαθύ αναστεναγμό της νοσταλγίας, την αγωνία μιας τόσο μακρινής εγγύτητας. Κατά πόσον όμως πειθόμαστε οι «ανόητοι και βραδείς τη καρδία» (Λκ 24, 25) ότι αυτή η ασθένεια της φύσης μας έχει ήδη δεδομένο το γιατρικό; «Φάρμακον αθανασίας» και «αντίδοτον του μη αποθανείν» (κατά τον Αγ. Ιγνάτιο τον Θεοφόρο) προσφέρεται δια της Αναστάσεως το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Εκείνο είναι που εντέλει αρδεύει την άνυδρη και διψασμένη μας ύπαρξη, παρηγορεί τα απαραμύθητα, ισορροπεί τα κλυδωνιζόμενα, τακτοποιεί τα απροσάρμοστα, προσθέτει ζωή απ’ τη ζωή που Εκείνος ΕΙΝΑΙ, δια του Θανάτου του. Στις καθημερινές μας σχέσεις θεωρούμε αθέμιτο (και δίκαια) το να επιβιώνουμε εις βάρος της ζωής κάποιου άλλου. Στη σχέση μας όμως με τον Αναστημένο Ιησού τα πράγματα λειτουργούν αντίστροφα: Ο Θάνατός Του όντως έγινε ζωή μας. Το Αίμα του μπορεί τώρα, να κυκλοφορεί κυριαρχικό και ζωοπάροχο στο αίμα μας. Το Σώμα του μπορεί πια να σπονδυλώνει το δικό μας ατροφικό σαρκίο. Γι’ αυτό και ζούμε ακόμη. Γι’ αυτό ισχύουμε στο εξής, δυνάμενοι να ανασταινόμαστε κάθε φορά που ασφυκτιούμε στους κάθε είδους τάφους, εντός των οποίων έχουμε συνήθως αυτοεγκλωβιστεί.

Αν λοιπόν ακόμα αναμένουμε τη «μια ευκαιρία» που θεωρούμε ότι μας λείπει, ας ενστερνιστούμε τον εύφωνο λόγο του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου:

Χριστός εκ νεκρών, συνεγείρεσθε. Χριστός εις εαυτόν, επανέρχεσθε. Χριστός εκ τάφων, ελευθερώθητε των δεσμών της αμαρτίας. Πύλαι άδου ανοίγονται και θάνατος καταλύεται (…)».

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ