Πάσχα στο Στρατόπεδο

[Toula]

Πάσχα στο Στρατόπεδο

Δύο χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν, όταν δειλά δειλά είχε αρχίσει η αποσταλινοποίηση, η ζωή στο στρατόπεδο έγινε σαφώς καλύτερη. Ο άνεμος της ελευθερίας είχε γίνει αισθητός και στα στρατόπεδα. Οι πιστοί μπορούσαν να προσεύχονται και όπου υπήρχαν ιερείς τους επέτρεπαν κάπου κάπου να λειτουργούν.Στο στρατόπεδο του π. Αλεξίου κάποιος γνωστός είχε στείλει ένα αντιμήνσιο κι έτσι μπορούσαν όποτε τους το επέτρεπαν να λειτουργούν. Όταν ήλθε η Μεγάλη Εβδομάδα ο π. Αλέξιος ειδοποίησε τους φυλακισμένους κληρικούς και πιστούς να ετοιμαστούν για να γιορτάσουν την Ανάσταση.Οι φυλακισμένοι άρχισαν με ζήλο να ετοιμάζονται. Άλλοι έραβαν άμφια, καλύμματα. Άλλοι έφτιαχναν από ξύλο τα ιερά σκεύη. Το Μ. Σάββατο ο διοικητής φώναξε τον π. Αλέξιο και τον ρώτησε τι συμβαίνει, γιατί υπάρχει αύτη η κίνηση στο στρατόπεδο. Ο π. Αλέξιος του εξήγησε:
- Μην ανησυχείτε. Αύριο είναι η γιορτή τού Πάσχα και οι κρα-τούμενοι ετοιμάζονται. Δεν πρόκειται να γίνει καμιά αταξία.
Ο διοικητής ησύχασε. Όταν έφτασε η ώρα άρχισε η πασχαλινή ακολουθία. Και ήταν συγκινητικό να βλέπει κανείς τους ιερείς με τα άμφια που είχαν φτιάξει οι κρατούμενοι από τα δικά τους ρούχα, υφάσματα, σεντόνια, ό,τι έβρισκαν. Βγήκαν στην αυλή, δίπλα στην όχθη της λίμνης, και γύρω στις 11 μ.μ. άρχισαν να ψάλλουν τον κανόνα του Μ. Σαββάτου «Κύματι θαλάσσης». Εκείνη τη στιγμή ένα μεγάλο κύμα κτύπησε στην όχθη της λίμνης και έβρεξε τους φυλακισμένους. Λες και η φύση χαιρόταν και συμμετείχε στη μεγάλη γιορτή.

Αντί για πασχαλινή λαμπάδα οι κρατούμενοι κρατούσαν ένα αναμμένο ξύλο. Η ακολουθία προχωρούσε, τελείωσε ο κανόνας και λίγο πριν τις 12 όλοι μαζί έψαλλαν «Την Ανάστασίν σου Χριστέ Σωτήρ». Ό π. Αλέξιος είπε από στήθους το Ευαγγέλιο —λειτουργικά βιβλία βέβαια δεν υπήρχαν- και στις 12 ακριβώς φώναξε πρώτος τη νικητήρια ιαχή:
- Χριστός Ανέστη!
Μ' ένα στόμα όλοι οι κρατούμενοι απάντησαν:
- Αληθώς Ανέστη!
Τα μάτια όλων βούρκωσαν, οι καρδιές σκίρτησαν. Οι φωνές ακούστηκαν στην απέραντη ταϊγκά. Και τότε ένα χιλιάδες πουλιά, σαν να ξύπνησαν απ' το λήθαργο. πετούν πάνω από τους κρατούμενους. Αμέσως αντήχησε ο ύ μνος «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών..». Τα πουλιά τιτιβιστά, έψαλλαν στη δική τους γλώσσα τον ύμνο τους. Το δάσος α αντιλαλούσε τις ψαλμωδίες. Όλη η φύση συμμετείχε στην Ανάσταση. «Νυν πάντα πεπλήρωται».

Άρχισε και η αναστάσιμη Λειτουργία πάνω σ' ένα απλό τραπέζι, με τα φτωχά άμφια, τα ξύλινα ιερά σκεύη, τις ξύλινες λαμπάδες. Η Θεία Μετάληψη, ο περίφημος κατηχητικός λόγος του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και πάλι το Χριστός ανέστη», η βεβαιότητα ότι το κακό, η φθορά, ό θάνατος δη εις τέλος...».

Μετά τη Θεία Λειτουργία οι κρατούμενοι κάθισαν σε κοινή τράπεζα. Μέχρι και πασχαλινά κόκκινα αυγά υπήρχαν. Η χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων. Μεταξύ των κρατουμένων ήταν κι ένας παλιός δημοσιογράφος, που πριν την επανάσταση είχε ταξιδέψει σε πολλά μέρη. Μίλησε με πολύ συγκίνηση στον π. Αλέξιο:
- Είχα την ευκαιρία να γιορτάσω την Ανάσταση στα Ιεροσόλυμα, στην Κωνσταντινούπολη και άλλου. Όμως πουθενά δεν αισθάνθηκα τέτοια χαρά όπως σήμερα.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Στάρετς Σεραφείμ της Βύριτσα» του Αρχ. Νεκτάριου Αντωνόπουλου, εκδ.Ακρίτας