Προσευχόμεθα καὶ δὲν εἰσακουόμεθα;

[Toula]

Προσευχόμεθα καὶ δὲν εἰσακουόμεθα;

Μέσα μας ὑπάρχει ἕνα μέρος τῆς ψυχῆς ποὺ λέγεται “ἠθικολόγος”. Αὐτὸς ὁ “ἠθικολόγος”, ὅταν βλέπει κάποιον νὰ παρεκτρέπεται, ἐπαναστατεῖ, ἐνῶ πολλὲς φορὲς αὐτὸς ποὺ κρίνει ἔχει κάνει τὴν ἴδια παρεκτροπή. Δὲν τὰ βάζει, ὅμως, μὲ τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ μὲ τὸν ἄλλο. Κι αὐτὸ δὲν τὸ θέλει ὁ Θεός. Λέει ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγέλιο: “Ὁ οὖν διδάσκων ἕτερον σεαυτὸν οὐ διδάσκεις; Ὁ κηρύσσων μὴ κλέπτειν, κλέπτεις;”. Μπορεῖ νὰ μὴν κλέπτουμε, ὅμως φονεύουμε, κακίζουμε τὸν ἄλλον καὶ ὄχι τὸν ἑαυτόν μας. Λέμε παραδείγματος χάριν: “Ἔπρεπε νὰ κάνεις αὐτό, δὲν τὸ ἔκανες, νὰ τί ἔπαθες!”. Στὴν πραγματικότητα, ἐπιθυμοῦμε νὰ πάθει ὁ ἄλλος κακό.

Ὅταν σκεπτόμαστε τὸ κακό, τότε μπορεῖ πράγματι νὰ συμβεῖ. Κατὰ ἕνα μυστηριώδη καὶ ἀφανὴ τρόπο μειώνουμε στὸν ἄλλο τὴ δύναμη νὰ πάει στὸ ἀγαθό, τοῦ κάνουμε κακό. Μπορεῖ νὰ γίνουμε αἰτία ν’ ἀρρωστήσει, νὰ χάσει τὴ δουλειά του, τὴν περιουσία του κ.λπ. Μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο δὲν κάνουμε κακὸ μόνο στὸν πλησίον μας ἀλλὰ καὶ στὸν ἑαυτό μας, γιατὶ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Καὶ τότε προσευχόμεθα καὶ δὲν εἰσακουόμεθα. “Αἰτοῦμεν καὶ οὐ λαμβάνομεν”. Γιατί; Τὸ σκεφτήκαμε ποτὲ αὐτό; “Διότι κακῶς αἰτούμεθα”. Πρέπει νὰ βροῦμε τρόπο νὰ θεραπεύσουμε τὴν τάση ποὺ ὑπάρχει μέσα μας νὰ αἰσθανόμαστε καὶ νὰ σκεπτόμαστε μὲ κακία γιὰ τὸν ἄλλο.

Εἶναι δυνατὸ νὰ πεῖ κάποιος, “ἔτσι ποὺ φέρεται ὁ τάδε θὰ τιμωρηθεῖ ἀπ’ τὸν Θεό”, καὶ νὰ νομίζει ὅτι τὸ λέει χωρὶς κακία. Εἶναι, ὅμως, πολὺ λεπτὸ πράγμα νὰ διακρίνει κανεὶς ἂν ἔχει ἢ δὲν ἔχει κακία. Δὲν φαίνεται καθαρά. Εἶναι πολὺ μυστικὸ πράγμα τί κρύβει ἡ ψυχή μας καὶ πῶς αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἐπιδράσει σὲ πρόσωπα καὶ πράγματα.

Δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο, ἂν ποῦμε μετὰ φόβου ὅτι ὁ ἄλλος δὲν ζεῖ καλὰ καὶ νὰ προσευχόμαστε νὰ τὸν βοηθήσει ὁ Θεὸς καὶ νὰ τοῦ δώσει μετάνοια, δηλαδὴ οὔτε λέμε οὔτε κατὰ βάθος ἐπιθυμοῦμε νὰ τὸν τιμωρήσει ὁ Θεὸς γι’ αὐτὸ ποὺ κάνει. Τότε ὄχι μόνο δὲν κάνουμε στὸν πλησίον κακό, ἀλλὰ τοῦ κάνουμε καὶ καλό. Ὅταν εὔχεται κανεὶς γιὰ τὸν πλησίον του, μιὰ καλὴ δύναμη βγαίνει ἀπ’ αὐτὸν καὶ πηγαίνει στὸν ἀδελφὸ καὶ τὸν θεραπεύει καὶ τὸν δυναμώνει καὶ τὸν ζωογονεῖ. Μυστήριο πῶς φεύγει ἀπὸ μᾶς αὐτὴ ἡ δύναμη.

Ὅμως, πράγματι, αὐτὸς ποὺ ἔχει μέσα του τὸ καλὸ στέλνει τὴν καλὴ αὐτὴ δύναμη στοὺς ἄλλους μυστικὰ καὶ ἁπαλά. Στέλνει στὸν πλησίον του φῶς, ποὺ δημιουργεῖ ἕναν κύκλο προστασίας γύρω του καὶ τὸν προφυλάσσει ἀπ’ τὸ κακό. Ὅταν ἔχουμε γιὰ τὸν ἄλλον ἀγαθὴ διάθεση καὶ προσευχόμαστε, θεραπεύουμε τὸν ἀδελφὸ καὶ τὸν βοηθοῦμε νὰ πάει πρὸς τὸν Θεό.

Βίος καὶ Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, σελ. 439-441

http://www.inagiounikolaoutouneou.gr