Σύγρονες Μεταστροφές προς την Ορθοδοξία

[Α.Γ.]

Οι σύγχρονες μεταστροφές αθέων, ετεροδόξων και αλλοδόξων προς την Ορθοδοξία είναι πολλές και συγκινητικές! Ας δουμε μερικές!

[Α.Γ.]

π. Anthony Bloom, Παρίσι:

Η μεταστροφή του από τον αθεϊσμό στην Ορθοδοξία

Ἰδού πῶς μᾶς ἀφηγεῖται τή μεταστροφή του ὁ μετέπειτα ἰατρός καί Ἐπίσκοπος Anthony Bloom:

«Θυμᾶμαι ὅτι μοῦ εἶπε ὁ πατέρας μου κάποτε, ὅταν γύρισα ἀπό διακοπές:

—Ἀνησύχησα γιά σένα.

Καί ἐγώ τοῦ εἶπα: —Νομίσατε ὅτι μοῦ συνέβη κάποιο ἀτύχημα;

Ἐκεῖνος ἀπάντησε: —Αὐτό δέν θά εἶχε καμμιά σημασία, ἀκόμη κι ἄν δέν εἶχες σκοτωθῆ. Νόμιζα ὅτι εἶχες χάσει τήν ἀκεραιότητά σου».

«—Πότε γίνατε Χριστιανός; Ὑπῆρξε στή ζωή σας καμμιά συγκεκριμένη στιγμή μεταστροφῆς;

—Αὐτό συνέβη σέ διάφορα στάδια. Μέχρι τά μέσα τῆς ἐφηβικῆς μου ἡλικίας ἤμουνα ἕνας ἄπιστος καί τρομερά ἀντιεκκλησιαστικός. Δέν γνώριζα τό Θεό, δέν ἐνδιαφερόμουνα γι᾽ Αὐτόν καί μισοῦσα ὅ,τι ἦταν συνδεδεμένο μέ τήν ἰδέα τοῦ Θεοῦ.

—῞Ολα αὐτά παρά τίς ἰδέες τοῦ πατέρα σας;

—Ναί, γιατί μέχρι τά δεκαπέντε μου χρόνια ἡ ζωή μας ἦταν πολύ δύσκολη. Δέν ζούσαμε ὅλοι κάτω ἀπό τήν ἴδια στέγη. Ἐγώ ἤμουν ἐσωτερικός σέ ἕνα σχολεῖο πού ἦταν πολύ αὐστηρό. Τά μέλη τῆς οἰκογενείας μου ζοῦσαν σέ διαφορετικά σημεῖα τοῦ Παρισιοῦ. Μόνον ὅταν ἔγινα δεκατεσσάρων χρόνων συγκεντρωθήκαμε ὅλοι κάτω ἀπό τήν ἴδια στέγη καί αὐτό ἦταν μιά πραγματική εὐτυχία καί χαρά. Εἶναι πράγματι παράξενο νά σκέπτεται κανείς ὅτι, σέ ἕνα σπίτι μιᾶς συνοικίας τῶν Παρισίων, μποροῦσε νά ἀνακαλύψη μιά τέλεια εὐτυχία· καί, ὅμως, αὐτό συνέβαινε. Τότε γιά πρώτη φορά, μετά τήν ἐπανάστασι [τήν κομμουνιστική τοῦ 1917], ἀποκτήσαμε σπίτι.

Ἀλλά πρίν ἀπό αὐτό, πρέπει νά πῶ ὅτι συνέβη κάτι πού μέ εἶχε προβληματίσει πάρα πολύ. ῞Οταν ἤμουν περίπου ἕνδεκα χρονῶν μέ ἔστειλαν σέ μιά θερινή κατασκήνωσι ἀγοριῶν, ὅπου συνάντησα ἕναν ἱερέα, πού θά ἦταν περίπου τριάντα χρονῶν. Κάτι ἀπ᾽ αὐτόν τόν ἄνθρωπο μοῦ τράβηξε τήν προσοχή. Εἶχε ἀγάπη τήν ὁποία σκορποῦσε στόν καθένα μας. Ἡ ἀγάπη του δέ αὐτή δέν εἶχε σχέσι μέ τό ἄν ἤμαστε καλοί, καί δέν ἄλλαζε ὅταν ἤμασθαν κακοί. Μποροῦσε ν᾽ ἀγαπάη χωρίς ὅρους. Ποτέ πρίν στήν ζωή μου δέν εἶχα συναντήσει κάτι τέτοιο. Μέ ἀγαποῦσαν στό σπίτι, ἀλλά αὐτό τό εὕρισκα φυσικό. Ἐπίσης εἶχα φίλους, ἀλλά κι αὐτό ἦταν φυσικό. Τέτοια ἀγάπη δέν εἶχα συναντήσει ποτέ. Τήν ἐποχή ἐκείνη δέν προσπάθησα νά δώσω καμμιά ἐξήγησι σ᾽ αὐτό, ἁπλῶς βρῆκα σ᾽ αὐτό τόν ἄνθρωπο κάτι πού μέ προβλημάτιζε καί συγχρόνως μοῦ ἄρεσε. Μόνο μετά ἀπό χρόνια, ὅταν πιά εἶχα ἀνακαλύψει τό Εὐαγγέλιο, σκέφθηκα ὅτι, αὐτός ὁ ἄνθρωπος, ἀγαποῦσε μέ μιά ἀγάπη πού ἦταν πέρα ἀπό αὐτό τόν ἴδιο. Μοιραζόταν μαζί μας τή θεία ἀγάπη, ἤ ἄν προτιμᾶτε ἡ ἀνθρώπινη ἀγάπη του ἦταν τόσο βαθειά καί εἶχε τέτοιο στόχο καί τέτοιο ἄνοιγμα ὥστε μποροῦσε νά περιλαμβάνη ὅλους μας, εἴτε εἴμασθε χαρούμενοι εἴτε πονεμένοι, ἀλλά πάντοτε μέσα στήν ἴδια ἀγάπη. Αὐτή ἡ ἐμπειρία, νομίζω, ἦταν ἡ πρώτη βαθειά πνευματική ἐμπειρία τήν ὁποία εἶχα.

—Τί συνέβη μετά ἀπ᾽ αὐτό;

—Τίποτε. Γύρισα πίσω στό σχολεῖο, στό ὁποῖο ἤμουν ἐσωτερικός καί κάθε τι συνεχίσθηκε ὅπως καί πρίν, μέχρις ὅτου βρεθήκαμε ὅλοι κάτω ἀπό τήν ἵδια στέγη. ῞Οταν γεύθηκα τήν πλήρη εὐτυχία, συνέβη κάτι τό τελείως ἀπροσδόκητο. Ξαφνικά ἀνακάλυψα ὅτι, ἡ εὐτυχία, ἄν δέν ἔχη κάποιο σκοπό, γίνεται ἀνυπόφορη. Δέν θά μποροῦσα νά ἀποδεχθῶ μιά ἄσκοπη εὐτυχία. Δυσκολίες καί βάσανα ἔπρεπε νά ὑπερνικηθοῦν, ὑπῆρχε, ὅμως, πάντοτε κάτι πέρα ἀπ᾽ αὐτά. Ἀλλά ἐπειδή ἀκριβῶς δέν ὑπῆρχε τέτοιο νόημα καί ἐπειδή δέν πίστευα σέ τίποτε, ἡ εὐτυχία φαινόταν ἀνούσια. Ἀποφάσισα, λοιπόν, νά δώσω στόν ἑαυτό μου μιά προθεσμία ἑνός ἔτους, νά ἀνακαλύψη ἄν ἡ ζωή εἶχε κανένα νόημα. Ἐάν δέ, στό διάστημα αὐτοῦ τοῦ χρόνου, δέν θά μποροῦσα νά βρῶ κάποιο νόημα ἀποφάσισα νά μήν συνεχίσω νά ζῶ πλέον, θά αὐτοκτονοῦσα.

—Καί πῶς λοιπόν βγήκατε ἀπό τήν κατάστασι αὐτῆς τῆς ἄσκοπης εὐτυχίας;

—Ἄρχισα νά ψάχνω γιά ἕνα ἄλλο νόημα ζωῆς πέρα ἀπό ἐκεῖνο τό ὁποῖο μποροῦσα νά βρῶ μέσα στή σκοπιμότητα. Τό νά σπουδάζη κανείς γιά νά γίνη χρήσιμος στή ζωή ἦταν κάτι πού δέν μέ συγκινοῦσε καθόλου. Ὅλη ἡ ζωή μου μέχρι τώρα εἶχε συγκεντρωθῆ σέ ἄμεσους σκοπούς καί ξαφνικά ὅλα αὐτά βρέθηκαν χωρίς νόημα. ῎Ενοιωσα μέσα μου κάτι τό δραματικό καί κάθε τι γύρω μου μοῦ φαινόταν μικρό καί ἀνόητο.

Πέρασαν μῆνες καί κανένα νόημα δέν παρουσιάσθηκε στόν ὁρίζοντα. Μιά μέρα τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς —ἤμουνα τότε μέλος μιᾶς Ρωσικῆς ὀργανώσεως νέων στό Παρίσι— ἕνας ἀπό τούς ὑπευθύνους ἦλθε κοντά μου καί μοῦ εἶπε:

—Καλέσαμε κάποιον ἱερέα νά σᾶς μιλήση, ἔλα καί ἐσύ.

Ἐγώ ἀπάντησα μέ φανερή ἀποδοκιμασία ὅτι δέν θά πήγαινα. Δέν χρειαζόμουν τήν Ἐκκλησία. Δέν πίστευα στό Θεό. Δέν ἤθελα νά χάσω τόν καιρό μου μέ κάτι τέτοια. Ὁ ὑπεύθυνος χειρίσθηκε ἔξυπνα τήν ὑπόθεσι —μοῦ ἐξήγησε ὅτι ὅλοι ὅσοι ἀνῆκαν στήν ὁμάδα μου εἶχαν ἀντιδράσει ἀκριβῶς μέ τόν ἴδιο τρόπο καί θά ἦταν ντροπή νά μήν πάη κανείς, γιατί ὁ ἱερέας εἶχε ἔλθει καί θά ἦταν πολύ ἄσχημο, ἐάν, οὔτε ἕνας, δέν παρακολουθοῦσε τήν ὁμιλία του.

—Μήν τόν προσέχεις, εἶπε ὁ ὑπεύθυνος, δέν μέ ἐνδιαφέρει, μόνον ἔλα γιά μιά τυπική παρουσία. Μέχρι αὐτοῦ τοῦ σημείου ἤμουν πρόθυμος νά φανῶ νομοταγής στή νεανική ὀργάνωσί μας. ῎Ετσι παρέμεινα μέχρι τέλους τῆς διαλέξεως. Δέν εἶχα σκοπό νά προσέξω. Τά αὐτιά μου, ὅμως, ἔπιαναν μερικές φράσεις καί ἀγανακτοῦσα περισσότερο. Ὁ Χριστός καί ὁ Χριστιανισμός παρουσιάσθηκαν μέ τέτοιο τρόπο πού μοῦ ἦταν βαθύτατα ἀποκρουστικά. Ὅταν τελείωσε ἡ διάλεξι ἔτρεξα στό σπίτι μέ σκοπό νά ἐλέγξω, ἐάν ἦταν ἀλήθεια αὐτά τά ὁποῖα εἶπε ὁ ὁμιλητής. Ρώτησα τή μητέρα μου ἄν εἶχε Εὐαγγέλιο, γιατί ἤθελα νά διαπιστώσω ἐάν τό Εὐαγγέλιο θά ὑποστήριζε τήν τερατώδη ἐντύπωσι τήν ὁποία ἀπεκόμισα ἀπό τήν ὁμιλία. Δέν προσδοκοῦσα τίποτε καλό ἀπό τήν ἀνάγνωσί μου καί ἔτσι μέτρησα τά κεφάλαια τῶν τεσσάρων Εὐαγγελίων, ὥστε νά εἶμαι σίγουρος ὅτι διαβάζω τό συντομότερο, γιά νά μή χάσω ἄδικα τό χρόνο μου. Ἄρχισα, λοιπόν, νά διαβάζω τό κατά Μᾶρκον Εὐαγγέλιον.

Ἐνῶ διάβαζα τήν ἀρχή τοῦ κατά Μᾶρκον Εὐαγγελίου, πρίν φθάσω στό τρίτο κεφάλαιο, ξαφνικά, συνειδητοποίησα ὅτι στήν ἄλλη πλευρά τοῦ γραφείου μου ὑπῆρχε κάποιος. Καί ἡ βεβαιότητα, ὅτι ἦταν ὁ Χριστός πού στεκόταν ἐκεῖ, ἦταν τόσο ἔντονη ὥστε ποτέ, ἕως τώρα, δέν μέ ἔχει ἐγκαταλείψει. Αὐτό ὑπῆρξε πραγματικά ἡ ἀποφασιστική μου καμπή. Διότι, ἀφοῦ ὁ Χριστός ἦταν ζωντανός καί ἐγώ εἶχα ζήσει τήν παρουσία Του, μποροῦσα νά πῶ μέ βεβαιότητα ὅτι αὐτά τά ὁποῖα τό Εὐαγγέλιο ἔλεγε γιά τή σταύρωσι τοῦ Προφήτου τῆς Γαλιλαίας ἦταν ἀλήθεια, καί ὁ ἑκατόνταρχος εἶχε δίκηο ὅταν εἶπε: “Ἀληθῶς Υἱός Θεοῦ ἐστι”(πρβλ. 15, 39). Μέσα στό φῶς τῆς Ἀναστάσεως μποροῦσα νά διαβάσω μέ βεβαιότητα τήν ἱστορία τοῦ Εὐαγγελίου, γνωρίζοντας ὅτι τό κάθε τι ἔκρυβε μέσα του ἀλήθεια, ἀκριβῶς διότι τό ἀπίστευτο γεγονός τῆς Ἀναστάσεως ἦταν γιά μένα πιό βέβαιο ἀπό κάθε ἄλλο ἱστορικό γεγονός. Τήν ἱστορία ἤμουν ὑποχρεωμένος νά τήν πιστέψω, τήν Ἀνάστασι τή γνώριζα σάν γεγονός. Καθώς βλέπετε, δέν ἀνακάλυψα τό Εὐαγγέλιο ἀρχίζοντας μέ τό πρῶτο μήνυμα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καί δέν ξετυλίχθηκε μπροστά μου σάν μιά ἱστορία, τήν ὁποία κανείς μπορεῖ νά πιστέψη ἤ ὄχι. Ἄρχισε μέ ἕνα γεγονός τό ὁποῖο παραμέριζε ὅλα τά προβλήματα ἀπιστίας ἀκριβῶς διότι ἦταν μιά ἄμεση καί προσωπική ἐμπειρία».

Από το Βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Θεός Ἐφανερώθη - Ἀπό τον Ἀθεϊσμό στό Χριστό, ἐκδ. Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2011

Πηγή:

Μεταστροφές στην Ορθοδοξία - Conversions to Orthodoxy

[Α.Γ.]

Κορέα: Γνωρίζοντας την Ορθοδοξία

Η μεταστροφή της Κορεάτισσας Μαρίας Κ. από το Βουδισμό

& τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία

«Γεννήθηκα σέ μία κορεατική βουδιστική οἰκογένεια, τέταρτη στή σειρά ἀπ᾽ τά πέντε κορίτσια καί τόν ἀδελφό μου. Οἱ γονεῖς μου μέ δυσκολία μᾶς μεγάλωναν. Ἀπό μικρή αἰσθανόμουν τήν ἔλλειψι τῆς ἀγάπης τῶν γονέων μου καί αὐτό μοῦ προξενοῦσε κατάθλιψι. Συχνά μοῦ ἐρχόταν ἡ σκέψι νά πεθάνω, ἀφοῦ ἔβλεπα ὅτι δέν εἶχε κανένα νόημα ἡ ζωή μου. Ἔτσι πέρασα τά παιδικά καί νεανικά μου χρόνια, ὥσπου παντρεύτηκα καί ἀπόκτησα ἕνα γιό. Ἀλλά καί πάλι δέν βρῆκα τή χαρά. Ἀναζητοῦσα νά βρῶ κάτι πού θά γέμιζε τό κενό πού ἔνοιωθα στήν ψυχή μου.

Ἕνα βράδυ ἔφερε ὁ ἄνδρας μου στό σπίτι ἕνα φίλο του. Αὐτός ἀνῆκε σέ κάποια αἵρεσι, ἀπό αὐτές πού ὑπάρχουν ἑκατοντάδες στήν Κορέα. Πρίν φύγη, μοῦ ἔδωσε μία κασέτα. Αὐτή ἡ κασέτα περιεῖχε τή διδασκαλία τῆς αἱρέσεώς του καί ἑλκυστικά τραγούδια. Ἄρχισα νά τήν ἀκούω συνέχεια, ὅσο βρισκόμουν μέσα στό σπίτι. Ἀκούγοντάς την, ἔβλεπα τόν κόσμο ἀλλιώτικο, ὄμορφο καί ὅλα τά πλάσματα θαυμάσια! Ἀλλά ἐνῶ ἔφθασα σέ σημεῖο νά νιώθω ὅτι κέρδισα τόν κόσμο καί ἤμουν εὐτυχισμένη, συνέβη κάτι τρομακτικό.

Μιά μέρα, καθώς νύχτωνε, μιά φωτιά ἔκαιγε τά σωθικά μου, τίποτε δέν μέ κρατοῦσε μέσα στό σπίτι καί ἤθελα νά βγῶ ἔξω νά φύγω. Προσπαθοῦσα νά ἠρεμήσω, ὅμως, μέ τίποτε δέν μποροῦσα νά συγκρατήσω τόν ἑαυτό μου. Ἔνοιωθα ὅτι κάποιο πνεῦμα μπῆκε μέσα μου καί μέ ἐξώθοῦσε. Τό ἴδιο ἔπαθε καί ὁ μικρός μου γιός, πού ἄκουγε κι αὐτός τήν κασέτα. Ἔγινε παράξενος, ἄλλαξε ἡ ὄψι του σάν νά ἦταν δαιμονισμένος. Αὐτό μοῦ προκάλεσε μεγαλύτερη ταραχή. Ἐπειδή ἐγώ, ἡ μάνα, δέν ἤμουν αὐτή πού ἔπρεπε, σκέφθηκα ὅτι ἐξαιτίας μου βασανιζόταν καί τό παιδί μου! Τό ἀγκαλιάζα νά τό συνεφέρω.

Ἔκλαιγα πολύ. Δέν μποροῦσα νά ἀφήσω τόν μοναχογιό μου στήν κατάστασι αὐτή. Ἄρχισα νά προσεύχομαι μέ τόν βουδιστικό τρόπο, ὅπως ἔκανε ἡ μητέρα μου. Ὅμως, τίποτε, δέν ἔβλεπα καμμιά βελτίωσι. Περνοῦσε δύσκολες νύκτες σ᾽ αὐτή τήν ἀφόρητη κατάστασι. Χρειαζόμουν κάποιον νά μέ βοηθήση. Ἀλλά ποιός θά μποροῦσε νά μέ ἀπαλλάξη ἀπ᾽ αὐτή τήν κόλασι πού ζοῦσα!

Μοῦ ἦλθε στό νοῦ μία γειτόνισσά μου, ἡ Α.. Αὐτή μέ τά δύο παιδιά της καί μέ τήν ἀδελφή της πήγαιναν κάθε Κυριακή στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Παλαιότερα μοῦ εἶχε πεῖ καί μένα νά πάω, ἀλλά τό θεώρησα χάσιμο χρόνου. “Μία Κυριακή μοῦ μένει γιά νά ξεκουραστῶ, ἔλεγα. Στίς Ἐκκλησίες πᾶνε ἄνθρωποι πού δέν ἔχουν ἄλλες ἀσχολίες”. Μοῦ εἶχε κάνει, ὅμως, ἐντύπωσι ὅτι κάθε φορά πού συζητούσαμε γιά τέτοια θέματα, ἡ Α. καμάρωνε γιά τήν Ἐκκλησία της. Μέσα στήν ἀπελπισία μου πῆγα κάι τήν βρῆκα. Τῆς εἶπα ὅλη τήν ἱστορία μου. Μέ ἄκουσε προσεκτικά. Στό τέλος τήν παρακάλεσα νά ρωτήση τόν ἱερέα της, στήν Ἐκκλησία πού πηγαίνει, γιατί εἶμαι σ᾽ αὐτή τήν κατάστασι, τί νά κάνω, πῶς νά γλιτώσω ἀπ᾽ τή δυστυχία μου.

Ὁ ἱερέας ἀπάντησε ὅτι ἡ κατάστασί μου εἶναι πολύ ἐπικίνδυνη καί νά πάω τό γρηγορότερο στήν Ἐκκλησία. Μόλις ἄκουσα αὐτά τά λόγια ἔτρεξα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, παρόλο πού δέν ἤξερα τίποτε γιά τόν ἀληθινό Θεό. Ἤθελα νά λυτρωθῶ χωρίς καθυστέρησι ἀπ᾽ τήν κόλασι πού μέ ἔζωνε. Μόλις φθάσαμε μέ τήν Α. στό ναό καί ἀπ᾽ τήν εἴσοδο ἀντίκρυσα τό ἐσωτερικό του, τό τέμπλο, τίς εἰκόνες, τά καντήλια, συγκλονίστηκα καί ἄρχισα νά κλαίω ἀπό χαρά καί συγκίνησι. Ἔνοιωσα ὅτι αὐτό πού ἔψαχνα ἀπό μικρό κορίτσι, αὐτό πού ἐπιθυμοῦσε ἡ ψυχή μου, τό εἶχα βρεῖ! Μιά γλυκιά ζεστασιά καί μία ἀνείπωτη γαλήνη γέμισαν τήν ψυχή μου. Σάν νά ἤμουν στήν ἀγκαλιά τῆς πιό στοργικῆς μάνας τοῦ κόσμου.

Ἢλθε ὁ ἱερέας καί, παρόλο ὅτι δέν τόν εἶχα δεῖ πρίν οὔτε μία φορά, ἦταν τέτοια ἡ ἐμπιστοσύνη πού μοῦ προκάλεσε, ὥστε τοῦ περιέγραψα ὅλη μου τή ζωή, τίς πτώσεις μου, τίς σκέψεις μου, τούς φόβους μου... Οὔτε κατάλαβα πόσες ¬ὧρες μιλοῦσα. Ξαφνικά αἰσθάνθηκα μεγάλη κούρασι καί ζήτησα ἀπ᾽ τόν ἱερέα νά διακόψουμε, γιά νά πάω στό σπίτι μου νά ξεκουραστῶ, λέγοντάς του ὅτι θά ξαναπήγαινα στήν Ἐκκλησία.

Μόλις ἐπέστρεψα στό σπίτι μου κοιμήθηκα βαθιά καί στόν ὕπνο μου εἶδα Ἁγίους Ἀγγέλους νά ἔρχονται κοντά μου καί ξαφνικά, τήν ἴδια στιγμή, ἕνας μαῦρος δαίμονας νά φεύγη βιαστικά ἀπ᾽ τήν καρδιά μου. Ξύπνησα καί ἔνοιωσα ὅτι ἤμουν ἄλλος ἄνθρωπος! Τό σῶμα μου καί ἡ ψυχή μου εἶχαν ἀνακουφισθῆ. Ἀπό τότε ἄρχισα νά πηγαίνω τακτικά στήν Ἐκκλησία. Κατηχήθηκα, βαπτίσθηκα καί πῆρα τό ὄνομα τῆς Παναγίας Μητέρας μας.

Μέ τίς ἐπιθέσεις τοῦ σατανᾶ ἔζησα τόση δυστυχία! Μέ τήν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ καί τήν πίστι μου σ᾽ Αὐτόν, τόν ἀληθινό Θεό, ζῶ σέ πέλαγος εὐτυχίας. Συμμετέχοντας στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ καθημερινή μου ζωή εἶναι ἀσφαλής. Ἀλλά καί τό παιδί μου, πού εἶχε περιέλθει σέ τέτοια παράξενη κατάστασι, ἀπό τότε πού βαπτίσθηκε ἄλλαξε τελείως, ἔγινε ἕνα καλό καί φρόνιμο παιδί. Πηγαίνει τώρα στήν Β´ τάξι τοῦ Δημοτικοῦ.

Πιστεύω ὅτι ὅλα αὐτά προέρχονται ἀπ᾽ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί μέρα-νύκτα Τόν εὐχαριστῶ. Τώρα ὁ μόνος μου καημός εἶναι νά ἀρχίση νά πηγαίνη καί ὁ ἄνδρας μου στήν Ἐκκλησία. Τόν πῆγα μερικές φορές στό ναό, τοῦ ἄρεσε ἡ Θ. Λειτουργία, εἶχε καλή ἐπικοινωνία μέ τόν ἱερέα, ἀλλά ἀκόμη διστάζει νά προχωρήση.

Προσεύχομαι πολύ στό Θεό νά ἀνοίξη ἡ καρδιά τοῦ συζύγου μου καί νά δεχθῆ τή λυτρωτική Χάρι Του.

Μαρία Κ.

(Μετάφρασι ἀπ᾽ τά κορεατικά: Ἀγάθη Πέκ)».

Από το Βιβλίο: Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Κορέας, 2. Μαρτυρίες, ἐκδ. Τῆνος, Ἀθήνα 2007

Πηγή:

Η Ορθοδοξία στην Κορέα - Korea of my heart

[Α.Γ.]

Η μεταστροφή του Νίκου Λ. από τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”,

τον αθεϊσμό & τον Ινδουϊσμό στην Ορθοδοξία

Είμαι ο Νίκος Λ. Γεννήθηκα μέσα σε μια πενταμελή οικογένεια “Μαρτύρων του Ιεχωβά” (μόνο ο πατέρας μου δεν ήταν “Μάρτυρας του Ιεχωβά” και ο οποίος έκανε το καλό να με βαπτίσει Ορθόδοξο), και γαλουχήθηκα με αυτή την πίστη, αφού ο πατέρας μου κατά τα άλλα ήταν αδιάφορος περί πίστεως. Δύο χρονών ήξερα τα ονόματα των Βιβλίων της Αγίας Γραφής απ᾽ έξω. Αιτία η θεία μου η οποία μου διάβαζε ιστορίες από την Βίβλο και τα βιβλία και περιοδικά της οργάνωσης.

Βίωσα όμως σαν παιδί δύο αρνητικές καταστάσεις η μία κυρίως στο σχολείο από τα “δήθεν” Ορθόδοξα Ελληνόπουλα που με έδειχναν με το δάχτυλο “να το Γιαχωβάκι” και η άλλη από την καταπίεση λόγω των κανόνων της οργάνωσης. Το κυριότερο και εκείνο που με έκανε να χάσω αυτήν την πίστη ήταν ένα κενό και η απουσία αγάπης που ένιωθα μέσα στην οικογένεια και μέσα στην οργάνωση. Έτσι γύρω στα 15 μου, έκανα την επανάστασή μου και έφυγα από τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”.

Κατέληξα άθεος, γιατί τον θεό που μου είχαν γνωρίσει τον “Ιεχωβά” αυτόν τον απόμακρο αυστηρό θεό δεν μπορούσα πια να τον πιστεύω και δεν ήξερα και κανέναν άλλον καλύτερο.

Έκτοτε έκανα την ζωή μου που λένε, είχα ξεκινήσει ήδη το κάπνισμα, διασκέδαση, ποτάκια και σχέσεις ό,τι μου απαγόρευε δηλαδή η οργάνωση των “Μαρτύρων των Ιεχωβά”.

Παρόλη αυτή την άσωτη ζωή, μέσα μου υπήρχε μια αγωνία, ένας πόθος να μάθω την αλήθεια, από πού ήρθα και γιατί και που πηγαίνω. Διάβαζα και ερευνούσα ότι μυστικιστικό έπεφτε στα χέρια μου. Έτσι προσελκύστηκα από έναν Ινδουιστικό όμιλο που έλεγε πως κατείχε τα μυστικά για τους αναζητητές της αλήθειας. Ήμουν ήδη στα 26 μου. Αλλά τίποτε δεν με γέμιζε.

Μετά από 3 χρόνια περίπου, ένα μεσημέρι ενώ είχα απελπιστεί απ όλα παρακάλεσα το Χριστό, έπεσα στα γόνατα και προσευχήθηκα, και του είπα αν υπάρχεις κάνε κάτι. Τότε συνέβη κάτι συγκλονιστικό, επί τρεις ημέρες προσευχόμουν ζώντας μέσα σε μια παραδείσια χαρά. Τότε βεβαιώθηκα ότι υπάρχεις! Και ότι Είσαι χαρά! Χριστέ ο Θεός ημών.

Σε παρακάλεσα να μου στείλεις κάποιον να με διδάξει. Έτσι ύστερα από μια σειρά γεγονότων που εγώ χαρακτηρίζω μικρά θαύματα, εμφανίστηκε στη ζωή μου ο Αλέξανδρος, Ορθόδοξος Θεολόγος που με αγάπησε, με κατήχησε, με δίδαξε την ζωή της Ορθοδοξίας και το κάνει μέχρι σήμερα.

Πηγή:

Μεταστροφές προς την Ορθοδοξία

[Α.Γ.]

Η θαυμαστή μεταστροφή

μίας Εβραίας που προσπάθησε να δολοφονήσει τον 

Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνα των ΗΠΑ

Όλοι γνωρίζουν την υψηλή πνευματική κατάσταση του Γέροντος Εφραιμ της Αριζόνα. Μια γυναικά φανατική Ἑβραία ήθελε να κάνει κακό στον Γέροντα πριν χρόνια. Ντυμένη λοιπόν σαν ευσεβέστατη Χριστιανή με μακριά ρούχα και μαντίλι πήγε να δει τον Γέροντα.

Οι υποτακτικοί του της είπαν δεν μπορεί να τον δει και επιχείρησε και άλλες μερες. Μετα από μέρες της επιτρέψαμε να τον δει.

Είχε κρύψει ένα μαχαίρι μέσα στα ρούχα της για να τον σκοτώσει και μπαίνοντας μέσα ξαφνιάστηκε όταν τον είδε να είναι σε όρθια στάση ψηλά και φώναξε: "Γέροντα!".

Τον είδε να ίπταται στον αέρα σε στάση ευλογιάς!

Της λέει άσε το μαχαίρι και θα κατέβω να μιλήσουμε. Μπήκαν μέσα κ οι υποτακτικοί και την αφόπλισαν. Τελικά η γυναίκα μετανόησε και πίστεψε και βαπτίστηκε.

Η αγιότητα του Γέροντα φάνηκε άλλη μια φορά.

Πηγή:

Facebook: Spiritual Trips in Holy Mountain and Holy Land

Η Ορθοδοξία στις ΗΠΑ

[Μάνος]

Πολύ ωραίες ιστορίες με μεταστροφές! Ευχαριστούμε Πάτερ

[Α.Γ.]

Γεια σου αδελφε μου Μάνο! Χαίρομαι που σαρέσουν!

Ναι είναι πολύ συγκηνιτικές!

Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του προσωπική ιστορία!

Ο Χριστός να μας στερεώνει όλους στη γλυκιά Ορθοδοξία και στην Θεία Εξομολόγηση κοντά σε έναν καλό Πνευματικό Πατέρα!

[Νίκος]

" ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν" (Ψαλμ. 142 2)

Κανένας άνθρωπος δεν θα μπορέσει να δικαιολογηθεί μπροστά στο Δίκαιο Κριτή, ότι δεν είχε την ευκαιρία να Τον γνωρίσει και γι αυτό δεν έζησε σύμφωνα με το θέλημά Του. Όλοι οι άνθρωποι επί γης έχουν ευκαιρίες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να γνωρίσουν το Θεό και να έλθουν κοντά Του.

Ο Θεός είναι Αγάπη και δημιούργησε τους ανθρώπους για να μοιραστούν μαζί Του την Αγάπη αυτή και γι αυτό: "πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν." (Τιμοθ. α' 4)

[Μάνος]

Γεια σου αδελφε μου Μάνο! Χαίρομαι που σαρέσουν!

Ναι είναι πολύ συγκηνιτικές!

Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του προσωπική ιστορία!

Ο Χριστός να μας στερεώνει όλους στη γλυκιά Ορθοδοξία και στην Θεία Εξομολόγηση κοντά σε έναν καλό Πνευματικό Πατέρα!

Να είστε καλά Πάτερ μου! Αμήν! Αχ αυτό το Πετραχηλί πόσα συγχωρεί και θα συγχωρεί με την Χάρη του Θεού μαρτυρώντας την ατέλειωτη αγάπη του Δημιουργού, μπροστά στη δική μας ατέλεια..

[Μάνος]

Όλοι οι άνθρωποι επί γης έχουν ευκαιρίες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να γνωρίσουν το Θεό και να έλθουν κοντά Του.

Λίγη ταπείνωση να έχουν(και να έχουμε!) κ.Νίκο, ώστε να βρει χώρο ο Θεός να μπεί στην καρδιά τους και να γίνει το θαύμα.