Ήξερε πολύ καλά τι σημαίνει καρκίνος.

[ΠΟΠΗ]

Δεν είχε κλείσει ένα χρόνο από τον γάμο της η Ερμίνα, όταν την επισκέφθηκε η επάρατη ασθένεια. Γιατρός η ίδια, αριστούχος και με καριέρα ήξερε πολύ καλά τι σημαίνει καρκίνος.

Ο πόνος μικρός στην αρχή, διαρκώς μεγάλωνε, ώσπου την έριξε στο κρεβάτι. Ο σύζυγος της Ερρίκος αντί να την παρηγορεί βαρυγκωμούσε διαρκώς!

- Να πάρει η οργή! Κακό που με βρήκε!

- Έχε υπομονή κι ελπίδα γιέ μου, του έλεγε η γιαγιά της Ερμίνας. Ο Θεός είναι μεγάλος.

- Αφού είναι μεγάλος, γιατί καταδέχεται και τα βάζει με εμάς τους μικρούς διαμαρτυρόταν εκείνος.

Η ασθένεια προχωρούσε. Ο Ερρίκος δεν άντεχε να βλέπει την σύντροφο του σε αυτά τα χάλια, μα ούτε και κουράγιο της έδινε.

Η Ερμίνα ήταν πεντάρφανη. Μοναδικό της στήριγμα ήταν η γιαγιά της. Χάρη σ’ αυτήν είχε γίνει χαρακτήρας σεμνός, σοβαρός και ευσεβής.

- Γιαγιά μου πόσο σε κουράζω τώρα που θα έπρεπε να σε βοηθώ!

-Μη στενοχωριέσαι, κόρη μου. Που ξέρεις; Η Παναγιά μας κάνει και θαύματα. Καθημερινά την παρακαλώ με δάκρυα να σου χαρίσει την υγεία. Παρακάλεσε την κι εσύ.

Στο νοσοκομείο που πήγε, η κατάσταση της διαρκώς χειροτέρευε.

-Στο στάδιο που βρίσκεται η ασθένεια δεν μας αφήνει ελπίδες γνωμάτευαν οι γιατροί και αποχωρούσαν σιωπηλοί από το κρεβάτι της Ερμίνας.

-Γιαγιά παρακάλεσε μια μέρα η Ερμίνα, πήγαινε στον ιερέα του νοσοκομείου και πες του να κάνει μια Παράκληση στην Παναγία για μένα. Έπειτα θέλω να έρθει να με εξομολογήσει για να κοινωνήσω.

Η γιαγιά εκπλήρωσε την επιθυμία της. Μάλιστα της πήγε και μια εκφραστική εικόνα της Μεγαλόχαρης και της είπε:

-Γύριζε, κόρη μου να την βλέπεις, να της μιλάς και να παίρνεις κουράγιο.

Ένα βράδυ η γιαγιά καθώς περπατούσε στον διάδρομο του νοσοκομείου, ξαφνικά βλέπει μπροστά της μια γλυκύτατη γυναικεία μορφή, ντυμένη με την κάτασπρη στολή προϊσταμένης νοσοκόμας.
Παραξενεύτηκε. Δεν ήταν από αυτές που ήδη ήξερε.

-Σας βλέπω για πρώτη φορά κυρία προϊσταμένη είπε. Θα σας έχουμε τώρα εδώ; Τιμή μας.

-Εγώ, απάντησε η άγνωστη είμαι η Παναγία. Άκουσα τις ικεσίες σας και ήρθα να σας βοηθήσω. Αύριο λοιπόν το πρωί η Ερμίνα θα είναι καλά. Μόνο ν’ αφοσιωθεί περισσότερο στον Υιό και Θεό μου.

Αυτά είπε κι έγινε άφαντη!

Η γιαγιούλα έμεινε άγαλμα. Όλα μπροστά της στριφογύριζαν. Είδε και έπαθε να συνέλθει. Έπειτα πήγε γρήγορα προς την εγγονή της. Την βρήκε και εκείνη χαρούμενη.

-Ερμίνα μου αυτό κι αυτό μου συνέβη.

-Ναι γιαγιά ήρθε και σε μένα η Παναγία. Με χάιδεψε στο κεφάλι και μου έδωσε θάρρος. Δεν πονάω πια! Αισθάνομαι ανάλαφρη.

Στην πρωινή τους επίσκεψη οι γιατροί αντίκρισαν ένα ανεξήγητο θέαμα. Η άρρωστη καθόταν ντυμένη σε μια καρέκλα. Μόλις τους είδε σηκώθηκε χαρούμενη να τους υποδεχθεί.

-Περίεργο! Είπαν μεταξύ τους. Πρόκειται ασφαλώς για θεραπεία με αυθυποβολή. Φαίνεται πως ενήργησε κίνηση ψυχολογική ή παραψυχολογική.

-Κύριοι συνάδελφοι! Πήρε τότε τον λόγο η Ερμίνα. Σας πληροφορώ και σαν γιατρός σας βεβαιώνω πως τίποτε από όλα αυτά που λέτε δεν συμβαίνει. Η θεραπεία μου οφείλεται αποκλειστικά στην Υπεραγία
Θεοτόκο.

Αυτό το έμαθε και ο Ερρίκος που όμως είχε αμφιβολίες για το γεγονός.

-Σίγουρα πρόκειται για προσωρινή βελτίωση είπε. Αυτές οι αρρώστιες ξαναέρχονται με μεταστάσεις. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη.

-Μα εδώ δεν συνέβη κάτι φυσιολογικό. Έγινε θαύμα! Εξήγησε η θεραπευμένη.

-Δεν πιστεύω εγώ σε θαύματα. Μου φτάνει η πρώτη λαχτάρα…

-Και τότε τι λες να γίνει;

-Ανάλαβε την ευθύνη της ζωής σου μόνη σου. Αυτό είπε και έφυγε βαρύς…

Η Ερμίνα ένοιωσε σκοτοδίνη. Ήταν κάτι εντελώς αναπάντεχο. Αμέσως όμως θυμήθηκε αυτό που της είχε πει η Παναγία: «ν’ αφοσιωθεί περισσότερο στον Υιό και Θεό της».

-Α, ναι Χριστέ μου, Παναγία μου αναφώνησε. Μόνο η δική σας αγάπη μένει σταθερή. Αυτή μου χρειάζεται. Αυτή θα με γεμίσει.

Έφυγε λοιπόν από την πόλη της την Πάτρα και πήγε μακριά σε μια φημισμένη μονή (σαν Ερμιόνη) και αφιερώθηκε και αφοσιώθηκε ολόψυχα στον νυμφίο της Χριστό.

www.xristianos.gr/forum/viewtopic.php?f=7&t=1870