Τι είναι αγάπη και τι δεν είναι;

[Νίκος]

Τι είναι αγάπη και τι δεν είναι;
Νίκος 14/7/2024



Στην εποχή μας όλοι μιλάνε για την "αγάπη". Λένε μάλιστα, ότι το νόημα της διδασκαλίας του Χριστού είναι η αγάπη κι όποιος αγαπά, στην ουσία ακολουθεί τη διδασκαλία αυτή. Ποια Αγάπη όμως εννοεί ο καθένας;

Ο Χριστός είπε: "εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους" (Ιωάν. ιγ' 34). Η εντολή που σώζει είναι η Αγάπη, όπως την εννοεί ο Κύριος, όπως Εκείνος αγάπησε εμάς, η εν Χριστώ αγάπη.

Δεν θα πω περισσότερα, αλλά ας ξεκινήσουμε μια συζήτηση, δημοσιεύοντας ο καθένας τις σκέψεις του και τα άρθρα που μπορεί να βρει.

ΥΓ. Προσοχή στα άρθρα, που αναδημοσιεύουμε, αναφέρουμε πάντοτε πηγή.

[Νίκος]

Εάν είσαι άνθρωπος της «αγάπης» χωρίς Θεό...
11/02/2022



γράφει ο Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσουμε τον Θεό δεν είναι να αγαπήσουμε πολύ, διότι αυτό κρύβει την παγίδα μιας αφηρημένης έννοιας για την αγάπη. Τι σημαίνει αγαπώ; Τί αγαπώ; Πώς αγαπώ;

Βέβαια δεν υπάρχει καλύτερος ή χειρότερος τρόπος αλλά ένας-μοναδικός τρόπος για να γνωρίσουμε τον Θεό. Και αυτός ο τρόπος είναι της Εκκλησίας.
Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος που θέλει να γνωρίσει τον Θεό και να κοινωνεί μαζί Του καλείται να ζει τηρώντας τις εντολές Του με υπακοή και ταπεινό φρόνημα.

Σίγουρα ο άνθρωπος που ζει δι’αυτού του τρόπου αγωνίζεται να αγαπήσει τον κάθε άνθρωπο. Όμως πολλές φορές υπάρχει η εξής παρεξήγηση όσο αφορά την αγάπη. Θεωρούν πολλοί άνθρωποι ότι η αγάπη είναι ο Θεός. Όχι, αυτό είναι λάθος. Ο Θεός είναι αγάπη! Η διαφορά είναι τεράστια.

Το να γίνουμε λοιπόν άνθρωποι του Θεού δεν αρκεί μία ρομαντική προσέγγιση του Θείου που βασίζεται στον δικό μας τρόπο, αλλά σε μία συγκεκριμένη ασκητική προσπάθεια του ανθρώπου ο οποίος ζει μέσα στην Χάρη της Εκκλησίας καθ’ολοκληρία.

Ο τρόπος αγιασμού λοιπόν είναι συγκεκριμένος. Ο δρόμος όμως του καθενός διαφορετικός. Ο ένας θα γίνει μοναχός, ο άλλος έγγαμος, ο άλλο μαραγκός, ο άλλος ιατρός…διαφορετικοί δρόμοι. Ο τρόπος όμως παραμένει ο ίδιος. Ο τρόπος της Εκκλησίας: μετάνοια, ασκητική ζωή, ταπείνωση, προσευχή, συμμετοχή στα Μυστήρια, συγχωρετικότητα, απλότητα, ανεξικακία, αγάπη.

Τότε και μόνο τότε ίσως καταφέρουμε να αγαπήσουμε γνήσια, χριστομίμητα, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς…

Μόνο εάν βρούμε τον Θεό, θα βρούμε και την Αγάπη. Μη ψάχνεις όμως σε λάθος τόπους και με λάθος τρόπους (της λογικής σου). Ο τόπος είναι η Εκκλησία Του, τον τρόπο θα τον διδαχθείς από τον ίδιο τον Θεό.

Αν γίνεις άνθρωπος του Θεού θα έχεις και αγάπη.

Εάν είσαι άνθρωπος της «αγάπης» χωρίς Θεό…τότε σίγουρα και η αγάπη σου είναι νόθα και ψευδής· θα το καταλάβεις με την κακία που ξυπνά μέσα σου όταν αδικείσαι, όταν δεν αναγνωρίζεται η «αγάπη» σου, όταν υβρίζεσαι χωρίς να φταις, όταν απαξιώνεσαι· ταράσσεσαι γιατί η αγάπη σου ήταν

Χωρίς Θεό, μόνο placebo αγάπης κερνάμε ο ένας τον άλλον…τίποτα παραπάνω.

Πηγή: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

[Νίκος]

Επειδή πιάνεις το χέρι του άλλου, δεν σημαίνει ότι νοιάζεσαι γι’αυτόν
Newsroom 31/05/2024



γράφει ο Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Εάν πλέον δεν χρειάζεται να εξηγείσαι στους άλλους και δεν θέλεις εξηγήσεις από τους άλλους τότε είτε τους έχεις συνηθίσει και σε έχουν συνηθίσει είτε τους έχεις αποδεχτεί και σε έχουνε αποδεχτεί.

Η διαφορά είναι μεγάλη, μερικές φορές όμως δυσδιάκριτη.

Διαφορετικό είναι να ανέχεσαι τον άλλον και να σε ανέχεται ο άλλος από το να τον αποδέχεσαι όπως είναι και εκείνος το ίδιο.

Οι σχέσεις μας στην πλειονότητά τους διακατέχονται από την συνήθεια και όχι από την αποδοχή του άλλου. Δηλαδή «το παίρνουμε απόφαση» ότι ο άλλος είναι αυτός που είναι. Αυτό δεν είναι αποδοχή. Δεν ανοίγουμε δηλαδή την καρδιά μας στον άλλον, αλλά πλέον η σχέση μας κατευθύνεται από κάποια τακτική-στρατηγική η οποία διαφυλάσσει το βόλεμά μας, όποιο κι αν είναι αυτό.

Γι’ αυτό και πολλές φορές κοιτώντας τις σχέσεις μας θα διαπιστώσουμε μία αδιαφορία. Μπορεί να τα πάμε «καλά» με τον άλλον αλλά τα πάμε «καλά» με τον άλλον ακριβώς επειδή αδιαφορούμε. Τον έχουμε στην ζωή μας, μας έχει στην ζωή του, αλλά μέχρι εκεί. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Δεν νοιάζεται ο ένας τον άλλον. Δεν αγαπά ο ένας τον άλλον.

Υπάρχει στην ζωή μας ο άλλος, υπάρχουμε στην ζωή του άλλου αλλά και να απομακρυνθούμε ο ένας από τον άλλον δεν θα μας στοιχίσει, διότι ούτως ή άλλως έχουμε απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον κι ας βρισκόμαστε μαζί συνεχώς, ακόμα και στο ίδιο σπίτι.

Η κατάσταση αυτή είναι πολύ δύσκολο να θεραπευτεί (όχι αδύνατον) εάν την αφήσουμε να χρονίσει, δηλαδή αν έχουμε συνηθίσει αυτόν τον συμβιβασμό της ανοχής του άλλου, διότι πλέον θεωρείται δεδομένο-φυσιολογική κατάσταση.

Λύση μαγική δεν υπάρχει για αυτές τις καταστάσεις. Συνήθως σ’αυτές τις καταστάσεις φταίνε και οι δύο, ίσως κάποιος περισσότερο από τον άλλον, όμως και οι δύο φέρουν την ευθύνη γι’αυτήν την «σχέση» που βασίζεται πλέον σε αυτοματισμούς συμπεριφορών, παύοντας πλέον την θέα του άλλου ως πρόσωπο.

Σημαντικό λοιπόν είναι να μην φτάσουμε στο σημείο αυτό και βασικό στοιχείο της αποτροπής αυτών των καταστάσεων είναι να μην αφήσουμε την καθημερινότητα να νεκρώσει το ενδιαφέρον μας για τον άλλον, να μην αφήσουμε την σχέση μας έρμαιο της παραξενιάς μας, των κουσουριών μας.

Όλοι μας έχουμε τις αδυναμίες μας.

Υγιής σχέση δεν σημαίνει ότι τα πρόσωπα που την αποτελούν είναι τέλεια, χωρίς κουσούρια και διαφορές μεταξύ τους. Υγιής σχέση είναι ότι παρά τα κουσούρια και τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των προσώπων, τα πρόσωπα κάνουν την υπέρβαση να δεχτούνε τον άλλον μέσα στην καρδιά τους, κάνουν ένα άνοιγμα προς τον άλλον χωρίς φόβο· αποδέχεται ο ένας τον άλλον ως πρόσωπο διαφορετικό, μοναδικό και ανεπανάληπτο.

Η ασυμφωνία χαρακτήρων είναι δεδομένη. Αυτή όμως είναι η γοητεία των σχέσεων. Το θέμα είναι κατα πόσο είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε μέσα μας ότι ο άλλος δεν χρειάζεται να γίνει όπως εμείς για να τον αποδεχτούμε.

Μην πιάνουμε το χέρι του άλλου, του γυρνάμε την πλάτη και τον σέρνουμε προς το δικό μας φως, γιατί πολλές φορές αυτό που θεωρούμε φως, σωστό, φυσιολογικό τελικά δεν είναι.

Επειδή του πιάνουμε το χέρι δεν σημαίνει ότι νοιαζόμαστε γι’αυτόν. Πολλές φορές του πιάνουμε το χέρι μόνο για να τον κατευθύνουμε εκεί που θέλουμε εμείς.

Να πιάνουμε το χέρι του άλλου ως ένδειξη της ενότητας που υπάρχει μεταξύ μας, να τον κοιτάμε στα μάτια…κι ας μην πάμε και πουθενά. Γιατί αν υπάρχει αποδοχή και αγάπη, αυτό το πουθενά είναι τα πάντα, αυτή η ακινησία θα είναι το δικό μας αεικίνητο ταξίδι ζωής.

Πηγή: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

[Anastasios68]

Άγιος Πορφύριος: Η εν Χριστώ αγάπη δεν αλλοιώνεται



Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει…

Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. Όταν αγαπήσομε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό.

Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό. Η σαρκική αγάπη έχει κορεσμό.

Μετά μπορεί ν’ αρχίσει η ζήλια, η γκρίνια, μέχρι κι ο φόνος. Μπορεί να μεταβληθεί σε μίσος.

Η εν Χριστώ αγάπη δεν αλλοιώνεται. Η κοσμική αγάπη λίγο διατηρείται και σιγά – σιγά σβήνει, ενώ η θεία αγάπη ολοένα μεγαλώνει και βαθαίνει. Κάθε άλλος έρωτας μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σε απελπισία.
Ο θείος έρως, όμως, μας ανεβάζει στη σφαίρα του Θεού, μας χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα. Οι άλλες ηδονές κουράζουν, ενώ αυτή διαρκώς δεν χορταίνεται. Είναι μία ηδονή ακόρεστος, που δεν την βαριέται κανείς ποτέ. Είναι το άκρον αγαθόν.

Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
Βίος Και Λόγοι
Ιερά Μονή Χρυσοπηγής

Πηγή

[Νίκος]

Tι στερείται ο άνθρωπος, όταν δεν μπορεί να αισθανθεί, την προσφερόμενη από τον Κύριο μας αγάπη;
Πεμπτουσία 04/07/2019



γράφει ο Δρ. Γεώργιος Ν. Κόϊος, Ιατρός - Ενδοκρινολόγος, συντάκτης και συντονιστής περιεχομένου – Πεμπτουσία

Υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που είναι δοχεία της Χάριτος. Πολλοί από εμάς, και εννοώ όλους τους Χριστιανούς, έχουν συναντήσει πατέρες που έχουν μέσα τους τον Χριστό. Αλλά και απλούς ανθρώπους, χωρίς πολλές γνώσεις –οι οποίες γνώσεις μάλλον μόνο κινδύνους φιλαυτίας προσφέρουν – οι οποίοι ζούνε μέσα στο φως του Χριστού και παρέχουν χωρίς διακρίσεις και αθόρυβα ανυστερόβουλη, απλή, καθαρή αγάπη.

Υπάρχουν και γονείς και δάσκαλοι και κάθε επαγγέλματος ή ιδιότητος άνθρωποι, εμφορούμενοι από πραγματική αγάπη. Την ζούνε χωρίς να λένε πολλά πράγματα. Αλλά την εκπέμπουν άθελά τους, ο Θεός το επιτρέπει, και γίνεται αισθητή η ανυπόκριτη αγάπη τους, και την αισθάνονται στην πράξη αυτοί που την έχουν ανάγκη, οι ελάχιστοι κατά κόσμον αδελφοί.

Αγιορείτης πατέρας, από αυτούς που βιώνουν την αγάπη που τους παρέχει η Χάρις του Αγίου Πνεύματος, μου περιέγραφε τα χαρακτηριστικά αυτής της αγάπης.

-« Παιδί μου», έλεγε, « τι στερείται ο άνθρωπος όταν δεν μπορεί να αισθανθεί, να ζήσει αυτό που προσφέρει η προσφερόμενη από τον Κύριό μας αγάπη. Την προσφέρει σε μας και εκπέμπεται από την καρδιά μας σε όλη την κτίση. Δεν μπορείς να την κρατήσεις για τον εαυτό σου. Δεν κρατιέται. Ζητάει να εκφρασθεί σε κάθε κτίσμα. Στα δένδρα, στα φυτά, στα λουλούδια, στα ζώα, στα πουλιά και ιδιαίτερα στον άνθρωπο.

...

Όταν σκέφτομαι ή βλέπω τον άνθρωπο σε διαφορετικές καταστάσεις, χαράς ή λύπης, πόνου, και γενικά κακοπάθειας, αυτό το αίσθημα της ακατανίκητης αγάπης ωθεί την επιθυμία να ήμουν εγώ στην θέση του και να υποστώ την οδύνη της κακοπάθειας. Αλλά βλέπεις, ο πόνος είναι προσωπικό βίωμα καθενός και καλείται αυτός που υποφέρει να σηκώσει το φορτίο, όσο βαρύ και αν είναι, όσο αδύναμος και μικρός είναι, να το αντιμετωπίσει μόνος του. Το μόνο που μπορεί να προσφέρει η αγάπη μας είναι η έμπονη με δάκρυα προσευχή για να δώσει ο Θεός την καλύτερη και ταχύτερη για την ψυχή του έκβαση. Να τον φωτίσει να προσευχηθεί με πίστη, με εμπιστοσύνη και ταπεινά στον Κύριο να του δόσει την απαραίτητη ψυχική δύναμη και υπομονή και να το αντιμετωπίσει. Είναι ανέκφραστη η συγκίνηση και η χαρά που προσφέρει η προσευχή για τον πάσχοντα αδελφό σου. Και ως αδελφό λογίζεις κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Αισθάνεσαι ακατανίκητη επιθυμία να αγκαλιάσεις όλο τον κόσμο, να μοιράσεις το βίωμα της αγάπης και την καρδιά σου σε όλους. Να συνυποφέρεις με όλους. Να προσεύχεσαι αδιάλειπτα για όλους. Και όλο αυξάνεται αυτό το απερίγραπτο αίσθημα που προσφέρει η αγάπη. Επιθυμείς μόνο να βοηθάς, να αδικείσαι αντί να αδικείς, να μην έχεις εσύ για να έχει άλλος, να μην οργίζεσαι, να είσαι ειρηνοποιός, να μοιράζεσαι με αγάπη τα πάντα. Την καρδιά σου συνέχεια, και στον ύπνο σου ακόμη, αισθάνεσαι να την κυβερνάει η αγάπη, η εν Χριστώ αγάπη. Είναι η μόνη ανυστερόβουλη αγάπη, που δεν ζητάει τίποτε για τον εαυτό της παρά μόνο πώς θα διακονεί τον πλησίον. Σήμερα, δυστυχώς, ο κόσμος τον χριστιανό που αγαπά τον χαρακτηρίζει ως αναχρονιστικό, ως φαιδρό καμμια φορά ή και ως εξωπραγματική συμπεριφορά. Την αγάπη την έχουν παρανοήσει και την ζουν μόνο ως σωματική σχέση, γεμάτη πάθος και πολλές φορές διαστροφή. Αυτός είναι ο πεπτωκός άνθρωπος, αξιολύπητος, εμπαθής, φίλαυτος, υλόφρων, που δεν μπορεί να ζήσει την γλυκύτητα, την ειρήνη, την πληρότητα και ιλαρότητα που προσφέρει η εν Χριστώ αγάπη.

Πηγή: www.pemptousia.gr

[Νίκος]

Η αλη­θι­νή αγά­πη εί­ναι συ­νυ­φα­σμέ­νη με πνεύ­μα τα­πεί­νω­σης, θυ­σί­ας και προ­σφο­ράς.
Ρήματα ζωής



από τους λόγους του Γέροντα Γερμανού Σταυροβουνιώτη

Η αγά­πη μας προς τον Θεό και προς τους συ­ναν­θρώ­πους μας εί­ναι αλ­λη­λέν­δε­τες. Δεν μπο­ρεί να υπάρ­χει η μία, χω­ρίς να υπάρ­χει και η άλλη. Δια­φο­ρε­τι­κά, ούτε τον Θεό αγα­πού­με αλη­θι­νά, ούτε τον πλη­σί­ον μας πραγ­μα­τι­κά.

Αυ­τός, που αγα­πά τον πλη­σί­ον του με την αλη­θι­νή, τη σύμ­φω­νη με το θέ­λη­μα του Θεού αγά­πη, νοιώ­θει μέσα του απέ­ραν­τη ει­ρή­νη και χαρά. Αυ­τός, που «αγα­πά» με την ψεύ­τι­κη, την επι­φα­νεια­κή, την υπο­κρι­τι­κή, τη σαρ­κι­κή, την φι­λή­δο­νη «αγά­πη», νοιώ­θει μέσα του σύγ­χυ­ση και τα­ρα­χή. Η αλη­θι­νή αγά­πη εί­ναι συ­νυ­φα­σμέ­νη με πνεύ­μα τα­πεί­νω­σης, θυ­σί­ας και προ­σφο­ράς. Αυ­τός, που αγα­πά σύμ­φω­να με το θέ­λη­μα του Θεού, θυ­σιά­ζει τις επι­θυ­μί­ες του και την ανά­παυ­σή του χά­ριν αυ­τού, που αγα­πά. Η αγά­πη, που δεν εί­ναι σύμ­φω­νη με το θέ­λη­μα του Θεού, συν­δέ­ε­ται με πνεύ­μα εγωι­σμού. Και αυ­τός, που έχει τέ­τοια «αγά­πη», αντί να θυ­σιά­ζε­ται για τον άλλο, όλο ζητά να θυ­σιά­ζε­ται ο άλ­λος γι' αυ­τόν.

Η αγά­πη προς τον εχθρό μας, κρύ­βει με­γά­λη σο­φία. Όταν αν­τα­πο­δί­δου­με καλό αντί κα­κού, γι­νό­μα­στε μι­μη­τές του Χρι­στού. Τότε έρ­χε­ται και μας επι­σκιά­ζει η Χά­ρις του Αγί­ου Πνεύ­μα­τος! Η αλη­θι­νή αγά­πη φω­τί­ζει με υπερ­φυ­σι­κό φως το πρό­σω­πο εκεί­νου που αγα­πά. Το πρό­σω­πο εκεί­νου, ο οποί­ος μι­σεί, εί­ναι συνοφρυωμένο και σκο­τει­νό. Η αλη­θι­νή αγά­πη, δεν χαί­ρε­ται με τις συμ­φο­ρές του πλη­σί­ον, ούτε λυ­πά­ται με τις επι­τυ­χί­ες του.

Πηγή: rimata-zois.gr

[Νίκος]

Η εντολή του Χριστού για την αγάπη
Panteleimon Krouskos 28/9/2024



γράφει ο Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh

(Κυριακή Β΄του Λουκά)

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Πολλές φορὲς ὁ Χριστὸς μᾶς μιλάει στὸ Εὐαγγέλιο Του γιὰ τὴν νέα ἐντολὴ ποὺ μᾶς ἔδωσε. Τί καινούργιο ὑπάρχει σὲ τούτη τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης; Εἶναι ἡ ἁγνότητα καὶ ἡ σπουδαιότητα της. Δὲν εἶναι καινούργιο ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἀγαποῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον· οἱ ἄνθρωποι πάντοτε ἀγαποῦσαν κάποιους ἄλλους ἀνθρώπους. Αὐτὸ ποὺ εἶναι καινούργιο σ’ αὐτή τὴν ἐντολὴ εἶναι ν’ ἀποκτήσουμε μιὰ καρδιὰ μὲ τὸν Οὐράνιο Πατέρα μας, νὰ συμμετέχουμε στὴν ἀγάπη Του. Αὐτὸ σημαίνει νὰ ἀγαπᾶμε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ ἀγαπᾶ κι’ Ἐκεῖνος, - ποὺ δὲν ξεχωρίζει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό, ποὺ δὲν ξεχωρίζει ἐκείνους ποὺ εἶναι εὐγνώμονες καὶ ἐκείνους ποὺ εἶναι ἀχάριστοι, νὰ μὴν ἀναφέρω ἐκείνους ποὺ ἴσως γοητεύουν κάποιον. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπέραντη καὶ βαθιὰ καὶ ἀγκαλιάζει τὰ πάντα· αὐτὸ ποὺ διαφέρει σ’ αὐτή τὴν ἀγάπη εἶναι μιὰ ἐσωτερικὴ ποιότητα : ὁ Θεός μπορεῖ νὰ χαίρεται καὶ μπορεῖ νὰ πληρώσει τὸ τίμημα τῆς ἀγάπης Του ἐπάνω στὸν Σταυρό.

Καὶ καλούμαστε νὰ κάνουμε τὸ ἴδιο· καλούμαστε νὰ ἀγαπᾶμε χωρὶς διακριση – οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν ζοῦν σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο θὰ ἔλεγαν ὅτι φερόμαστε ἀδιάκριτα, ἀνόητα, τρελά – καλούμαστε νὰ ἀγαπήσουμε ὁλόψυχα ἐκείνους ποὺ ἔχουν δίκιο καὶ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἄδικο. Ἡ διαφορὰ ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι ἴσως χαιρόμαστε μὲ τοὺς πρώτους καὶ πληγώνεται ἡ καρδιά μας μὲ τοὺς δεύτερους, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη μας δὲν πρέπει νὰ παραπαίει. Ὅλοι γνωρίζουμε πὼς μποροῦμε νὰ ἀγαπᾶμε λίγο αὐτοὺς ποὺ ἀγαπᾶμε φυσικά, καὶ ἀναρωτιόμαστε πῶς μποροῦμε ἀπὸ τὴν μικρὴ ἀγάπη ποὺ ἔχουμε πρὸς τοὺς λίγους, νὰ καλλιεργήσουμε μιὰ ἀγάπη μεγαλύτερη, καὶ ἀγαπώντας ἐκείνους ποὺ εἶναι ἀξιαγάπητοι, νὰ ξεκινήσουμε νὰ ἀγαπᾶμε ἐκείνους ποὺ δὲν εἶναι.

Τὸ πρῶτο βῆμα ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε εἶναι νὰ ἀγαπήσουμε ἐκείνους ποὺ ἀγαπᾶμε αὐθόρμητα μ’ ἕνα καινούργιο τρόπο: νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε πάντα, καὶ ὄχι μόνο τὶς στιγμὲς ποὺ μᾶς εἶναι εὔκολο, νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε δίχως νὰ περιμένουμε τίποτα ἄλλο παρὰ τὴν χαρὰ νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε καὶ νὰ δεχόμαστε τὴν κάθε ἀγάπη σὲ ἀπάντηση τῆς δικῆς μας ἀγάπης σὰν ἕνα δῶρο τέλειο, ἅγιο, ποὺ εἶναι ἕνα θαῦμα, ἀλλὰ ποὺ δὲν εἶναι ἀνταμοιβή, δὲν εἶναι κάτι στὸ ὁποῖο ἔχουμε δικαίωμα, ἀλλὰ κάτι ποὺ μᾶς ἔχει δοθεῖ ἐλεύθερα, τέλεια, κάτι ποὺ γεμίζει τὴν καρδιά μας μὲ θαυμασμὸ καὶ εὐγνωμοσύνη.

Πρέπει νὰ μάθουμε ν’ ἀγαπᾶμε χωρὶς νὰ περιμένουμε ἀνταμοιβή, ἁπλῶς νὰ χαιρόμαστε τὸ θαῦμα τῆς ἀγάπης ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψει νὰ χαιρόμαστε ὅταν συμβαίνει κάτι μὲ τὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ χαροῦμε καὶ νὰ χαιρόμαστε ξανὰ ὅταν ἐκεῖνοι ποὺ ἀγαπᾶμε θὰ ἔχουν χάσει τὰ πάντα ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀγάπη μας, ποὺ θὰ τοὺς ἔχει τουλάχιστον ἀπομείνει, τουλάχιστον κάτι ποὺ ποτὲ δὲν θὰ τοὺς τὸ στερήσουμε.

Καὶ πρέπει νὰ μάθουμε ν’ ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου: ὄχι ἁπλῶς νὰ κάνουμε τὸ καλὸ σὲ κάποιους ἀνθρώπους, ἀλλὰ νὰ σκεφτόμαστε ποιὸ εἶναι ἀληθινὰ καλὸ γιὰ ἕνα πρόσωπο. Δὲν μιλάω γιὰ τὸν σκληρὸ τρόπο ποὺ συνεχῶς ὁρίζουμε στοὺς ἄλλους αὐτὸ ποὺ θεωροῦμε ὅτι εἶναι ἡ εὐτυχία τους καὶ τὸ καλὸ τους, καὶ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο πιέζουμε, ἤ ποὺ προσπαθοῦμε νὰ πιέσουμε προκειμένου νὰ εἶναι εὐτυχισμένοι μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐμεῖς θέλουμε νὰ εἶναι. Ὄχι· σκέφτομαι κάποιον ἄλλο τρόπο προσεκτικῆς ἀναζήτησης γιὰ τὸ καλό τους: ποτὲ νὰ μὴν στηρίζουμε τὴν ἀδυναμία τους ἀφήνοντας τὰ πράγματα νὰ ἐξελίσσονται ὡς ἔχουν, ποτὲ νὰ μὴν κλείνουμε τὰ μάτια μας σὲ ὅ,τι εἶναι γι’ αὐτοὺς καταστροφικό, νὰ λέμε τὴν ἀλήθεια μὲ ἔλεος, νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε ἔτσι ὥστε νὰ οἰκοδομοῦνται καὶ ὄχι νὰ καταστρέφονται.

Ἄν ξεκινήσουμε νὰ ἀγαπᾶμε καλύτερα ἐκείνους ποὺ ἀγαπᾶμε αὐθόρμητα καὶ φυσικά, ἡ καρδιὰ μας θὰ γίνει πιὸ καθαρή, πιὸ ἁγνὴ καὶ πιὸ μεγάλη, καὶ θὰ μάθουμε νὰ ἀγαπᾶμε τοὺς ἀνθρώπους, ἴσως μονάχα ἕνα πρόσωπο, καὶ μετὰ ἕνα ἄλλο, καὶ ξανὰ ἕνα ἄλλο, μὲ μεγαλύτερο τίμημα, μὲ μεγαλύτερη ἁγνότητα, μὲ λιγότερο ἐγωϊσμό, μὲ μιὰ μακρόθυμη καρδιά.

Ἄς ξεκινήσουμε ἀπὸ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀγάπη ἐκείνη ποὺ μᾶς καλεῖ νὰ ἀποκτήσουμε καὶ νὰ μοιραστοῦμε, μιὰ ἀγάπη ποὺ εἶναι προσφορὰ τοῦ ἑαυτοῦ μας, ποὺ εἶναι φῶς, χαρά, πίστη, ποὺ εἶναι τὸ ξεκίνημα τῆς αἰωνιότητας ἐδῶ καὶ τώρα. Ἀμήν.

Πηγή: Panteleimon Krouskos : facebook

[Νίκος]

Αγάπη είναι:

Αγάπη δεν είναι τι δίνεις, αλλά πως το δίνεις.

Αγάπη δεν είναι το άπλωμα του χεριού μας, αλλά το δόσιμο της καρδιάς μας.

Η Αγάπη είναι διάκριση, είναι τέχνη. Εάν δεν ξέρεις την τέχνη της Αγάπης, δεν ξέρεις να αγαπάς!

π. Δημήτριος ΜΤ

[Νίκος]

Η αγάπη του Θεού είναι παράδεισος
Dogma 13 Νοεμβρίου 2024



του Αγίου Ισαάκ του Σύρου

Η αγάπη είναι καρπός της προσευχής. Η αγάπη αρχίζει από τη θέα της (κατά την προσευχή) και οδηγεί το νου αχόρταγα στον πόθο της, όταν ο άνθρωπος κάνει υπομονή στην προσευχή χωρίς αμέλεια («ακηδία») οπότε μόνο προσεύχεται μέσα σε σιωπηλά ενθυμήματα της διάνοιας με θεϊκή πύρωση και θέρμη. (272)

Η αγάπη του Θεού έρχεται μέσα μας από τη συνομιλία μαζί Του. (156)

Παράδεισος είναι η αγάπη του Θεού. Μεσα σ’ αυτήν υπάρχει η τρυφή όλων των μακαρισμών. Σ’ αυτόν τον παράδεισο ο μακάριος Παύλος τράφηκε με υπερφυσική τροφή. Και αφού γεύθηκε εκεί το ξύλο της ζωής, έκραξε λέγοντας: «αυτά που μάτι δεν τα είδε, ούτε αυτί τα άκουσε, κι ούτε που τα ‘βαλε ο λογισμός του ανθρώπου, όσα ετοίμασε ο Θεός για κείνους που τον αγαπούν» (Α’ Κορ. 2:9). Από αυτό το ξύλο της ζωής εμποδίστηκε ο Αδάμ με τη συμβουλή του διαβόλου.

Το ξύλο της ζωής είναι η αγάπη του Θεού, από την οποία εξέπεσε ο Αδάμ και δεν μπόρεσε πια να χαρεί, παρά δούλευε και έχυνε τον ιδρώτα του στη γη των αγκαθιών. Όσοι στερήθηκαν την αγάπη του Θεού, δηλαδή τον παράδεισο, τρώνε με την εργασία τους, μέσα στ’ αγκάθια, το ψωμί του ιδρώτα, και αν ακόμη βαδίζουν στον ίσιο δρόμο των αρετών. Είναι το ψωμί που επέτρεψε ο Θεός στον πρωτόπλαστο να φάει μετά την έκπτωσή του. Μέχρι να βρούμε λοιπόν την αγάπη, η εργασία μας είναι στη γη των αγκαθιών και μέσα σ’ αυτά σπέρνουμε και θερίζουμε, κι ας είναι ο σπόρος μας σπόρος δικαιοσύνης. Συνέχεια, λοιπόν, μας κεντάνε τα αγκάθια και, όσο και να δικαιωθούμε, ζούμε μέσα σ’ αυτά με τον ιδρώτα του προσώπου μας.

Όταν όμως μέσα στον έμπονο και δίκαιο αγώνα μας, βρούμε την αγάπη του Θεού, τρεφόμαστε με ουράνιο άρτο και δυναμώνουμε, χωρίς να εργαζόμαστε με αγωνία και χωρίς να κουραζόμαστε, όπως οι χωρίς αγάπη άνθρωποι. Ο ουράνιος άρτος είναι ο Χριστός, που ήρθε κάτω σε μας από τον ουρανό και δίνει στον κόσμο την αιώνια ζωή. Και αυτή η ζωή είναι η τροφή των αγγέλων.

Όποιος βρήκε την αγάπη, κάθε μέρα και ώρα τρώγει το Χριστό κι από αυτό γίνεται αθάνατος (Ιω. 6:58). Διότι «ο τρώγων –λέει– από τον άρτο που εγώ θα του δώσω, ποτέ («εις τον αιώνα») δε θα πεθάνει». Μακάριος λοιπόν είναι εκείνος που τρώγει από τον άρτο της αγάπης, που είναι ο Ιησούς. Ότι, βέβαια, αυτός που τρώγει από την αγάπη, τρώγει το Χριστό, το Θεό των πάντων, το μαρτυρεί ο απόστολος Ιωάννης, όταν λέει ότι «Ο Θεός είναι αγάπη» (Α’ Ιω. 4:8). Λοιπόν όποιος ζει στην αγάπη, λαμβάνει από το Θεό ως καρπό τη ζωή, και σ’ αυτό τον κόσμο οσφραίνεται από τώρα εκείνο τον αέρα της ανάστασης, στον οποίο εντρυφούν οι κοιμηθέντες δίκαιοι.

Η αγάπη είναι η βασιλεία, που μυστικά υποσχέθηκε ο Κύριος στους Αποστόλους ότι θα φάνε στη βασιλεία Του. Διότι το «να τρώτε και να πίνετε στο δικό μου τραπέζι στη βασιλεία μου» (Λουκ. 22:30) τι άλλο είναι παρά η αγάπη; Γιατί η αγάπη του Θεού μπορεί να θρέψει τον άνθρωπο, χωρίς αυτός να τρώγει και να πίνει. Η αγάπη, ακόμη, είναι το κρασί που ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου (Ψαλμ. 93:16). Μακάριος είναι αυτός που ήπιε από τούτο το κρασί. Από αυτό ήπιαν οι ακόλαστοι, και ένιωσαν ντροπή· οι αμαρτωλοί, και λησμόνησαν τους δρόμους της αμαρτίας και οι μέθυσοι, και έγιναν νηστευτές· και οι πλούσιοι, και πεθύμησαν τη φτώχεια· και οι φτωχοί, και πλούτησαν με την ελπίδα· και οι άρρωστοι, και έγιναν υγιείς· και οι αγράμματοι, και έγιναν σοφοί. (282-3)

Από το βιβλίο: Κωνσταντίνου Καρακόλη, Ανθολόγιο από την ασκητική εμπειρία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», σελ. 18.

(Οι αριθμοί στο τέλος κάθε λήμματος αντιστοιχούν στις σελίδες του ελληνικού κειμένου: «Του Οσίου Πατρός ημών Ισαάκ, Επισκόπου Νινευΐ, του Σύρου, Τα Ευρεθέντα Ασκητικά», Λειψία 1770, Ανατυπούμενα επιμελεία Ιωακείμ Σπετσιέρη, Ιερομονάχου. Αθήναι.)

Πηγή: ΔΟΓΜΑ

[Νίκος]

Η αγάπη εμπεριέχει υποχρεωτικά το στοιχείο της δέσμευσης.
facebook 14/3/2025



γράφει ο π. Χριστόφορος Χρόνης, Εφημέριος του Ιερού Ναού αγίου Χριστοφόρου Αγρινίου, διδάσκων στη Θεολογική Σχολή του ΕΚΠΑ, εργάζεται και στο Ίδρυμα Ποιμαντικής Επιμορφώσεως Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών

Ο Θεός ενσταλάζει την αγάπη Του στον άνθρωπο, χωρίς βία, και περιμένει την ανταπόδοσή μας. Δεν επιβάλλει την αγάπη Του.

Εξαναγκαστική αγάπη είναι εξ ορισμού άτοπη έννοια. Είναι σαν να λέμε ότι κάποιος είναι παντρεμένος ανύπαντρος ή ότι μία ευθεία γραμμή έχει γωνία.

Η γνήσια αγάπη έχει έναν εραστή, ένα ερώμενο πρόσωπο και το πνεύμα της αγάπης. Διαφορετικά, μια σχέση μπορεί να υπάρχει, αλλά δεν είναι μια αληθινή σχέση αγάπης.

Η αγάπη εμπεριέχει υποχρεωτικά το στοιχείο της δέσμευσης. Όταν πεις σε κάποιον ή κάποια «σε αγαπώ», αυτό σημαίνει «θέλω να δεσμευτώ μαζί σου, θέλω να είμαι μαζί σου για πάντα». Αλλιώς μην το λες. Πες κάτι άλλο. Πες «σε θέλω ή μου αρέσεις ή σε επιθυμώ».

Ο Θεός μας αγαπάει και θέλει να δεσμευτεί μαζί μας. Εμείς;

Πηγή: π. Χριστόφορος Χρόνης : facebook

ΥΓ. Η σχέση αγάπης μεταξύ ανθρώπων είναι διαφορετική από αυτή προς τον Θεό, αλλά είναι εξ ίσου δεσμευτική. Όταν λέμε στον άλλο άνθρωπο "σ΄ αγαπώ", εννοούμε πως θα είμαστε δίπλα του, ότι και αν συμβεί, όπως το περιγράφει ο Απόστολος Παύλος στην Α' προς Κορινθίους Επιστολή (Α Κορινθ. ιγ' 1-8). Η αληθινή αγάπη είναι επίσης θυσιαστική. Όπως ο Χριστός θυσίασε εαυτόν για τη σωτηρία μας, έτσι κι εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι, αν απαιτηθεί, να θυσιάσουμε από τον εαυτό μας για το πρόσωπο που αγαπάμε.