Εν παντί θλιβούμενοι αλλ ου στενοχωρούμενοι

[Μηνάς]

Πρόσφατα έλαβα ένα email από έναν πολύ αγαπημένο (πολυαγαπημένο ) αδελφό, ο οποίος, όπως πολλοί από εμάς, περνάει αυτή τη στιγμή μια περίοδο πνευματικής μάχης/δοκιμασίας. Θεώρησα ωφελιμότερο να μεταφέρω τη συζήτηση εδώ, μιας και όχι μόνο αντίστοιχα ζητήματα αντιμετωπίζουμε όλοι μας, αλλά κυρίως γιατί η δική σας ενθάρυνση μπορεί να προσφέρει πολύ περισσότερα από ότι η δική μου, απομονωμένη γνώμη.

Γράφει λοιπόν ο αδελφός μας.

Τελευταία..."δεν νοιωθω πολυ καλα. Νοιωθω
να εχω υποπεσει σε μεγαλα
σφαλματα και την ψυχη μου να εχει
ολισθησει σ'επιπεδα χειροτερα των
-ετσι κι αλλιως-χειριστων, που με
κανουν να νοιωθω τοσο πολυ <μικρο> και
αναξιο, που σ'αυτη τη φαση το να κατσω
και να γραψω για θεματα σχετικα
με ...την Αγια Γραφη θα
ηταν κοροιδια για μενα και θα
απαιτουσε θρασυτητα και περαν του
δεοντος-οιηση. Γι αυτο με λυπη και με
βαρος στην καρδια, καθομαι στο
περιθωριο προσωρινα, μεχρις οτου με το
καλο, με τη βοηθεια και το ελεος του
Θεου, βρω τη δυναμη να βγω καπως
απ' το σκοταδι και βρεθω πιο κοντα στο
δρομο Του. "

Χωρίς άλλο, το πρώτο και σημαντικότερο που μπορώ να παρατηρήσω είναι η δύναμη της ταπείνωσης που αναδύεται από τα λόγια αυτά. Η ειλικρινής συντριβή της μετάνοιας, η αναγνώριση της αναξιότητάς μας. Πόσα και πόσα θα μπορούσαν να γραφτούν για να αναδείξουν τον τεράστιο πλούτο που κρύβεται μέσα σε αυτές τις λίγες φράσεις.

Ο σκοπός όμως δεν είναι να αποτελέσει το παρόν υπόδειγμα ταπεινότητας για όλους μας, αν και θα μπορούσε και ίσως θα έπρεπε. Άλλωστε η πραγματική ταπεινότητα δεν κρίνεται από τα λόγια μόνο. Ο σκοπός είναι να ξεκαθαρίσουμε το πως σηκωνόμαστε από τη συντριβή, πως στεριώνουμε τα πόδια μας ξανά στη γη, και πως γεμίζουμε θάρρος και ανδρεία για να συνεχίσουμε τον αγώνα στον οποίο έχουμε κληθεί.

Είναι ξεκάθαρο στην διδασκαλία του Κυρίου ότι θα έρθουν στιγμές που η αμαρτία και ειδικότερα ο έλεγχος που ακολουθεί από τον Παράκλητο που σκηνώνει μέσα μας, θα μας κόψουν τα ποδια. Θα μας φέρουν στα γόνατα, θα μας συντρίψουν. Είναι στιγμές που θα φτάσουμε να νιώθουμε τόσο ανίκανοι, τόσο αδύναμοι, τόσο ανάξιοι, ώστε να φαίνεται σαν να μην μπορούμε καν να ξανασηκωθούμε ποτέ.
Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι Αυτός που τελικά ορίζει το αν θα πέσουμε, αν θα σταθούμε, αν θα ξανασηκωθούμε, είναι μόνο Ένας. Ο Παντοδύναμος Θεός μας.
Από την άλλη μεριά, είναι επίσης ξεκάθαρο ότι σε αυτή τη διαδικασία η ελεύθερή μας βούληση έχει να παίξει κάποιο ρόλο. Και ακριβώς πάνω σε αυτό το ρόλο προσπαθεί να πατήσει ο αντίπαλος, ο σατανάς, για να μας κρατήσει κάτω, συντετριμμένους, απογοητευμένους με τον εαυτό μας, και να μας στερήσει τη δυνατότητα να συνεχίσουμε να περπατάμε στην εξ ορισμού στενή και τεθλιμμένη οδό που οδηγεί στη σωτηρία.

Αδελφέ μου,
οι λόγοι που σε έχουν φέρει στο σημείο να νιώθεις έτσι, είναι γνωστοί μόνο σε εσένα και στον Πατέρα μας. Το ότι νιώθεις πως Τον έχεις απογοητεύσει, το ότι νιώθεις ότι έχεις ολισθήσει σε σημείο τραγικό, το ότι νιώθεις λύπη και βάρος στην καρδιά σου, ας είναι ευλογημένο. Ο έλεγχος και η παιδεία Του είναι βαρύ φορτίο, και κανένας δεν μπορεί παρά να υποκύψει σε αυτό. Κανείς από αυτούς που ακούνε τη φωνή Του. Όμως θυμήσου πάντα ότι ο έλεγχος και η παιδεία Του αποστέλλεται μόνο σε αυτούς που αγαπάει σαν παιδιά Του. Και το "παιδεύω και δοκιμάζω" που Αυτός δηλώνει ότι θα έρθουν σε αυτούς που αγαπά, δεν είναι μόνο λόγια.
Ο Ιάκωβος αναφερόμενος στη δοκιμασία λέει πολλά και σημαντικά, λόγια στήριξης και ενίσχυσης, λόγια παρηγοριάς και δικαιοσύνης.
Όμως πιο ταιριαστά ίσως σε αυτή την περίπτωση να είναι τα λόγια του Παύλου.


7 εχομεν δε τον θησαυρον τουτον εν οστρακινοις σκευεσιν ινα η υπερβολη της δυναμεως η του θεου και μη εξ ημων
8 εν παντι θλιβομενοι αλλ ου στενοχωρουμενοι απορουμενοι αλλ ουκ εξαπορουμενοι
9 διωκομενοι αλλ ουκ εγκαταλειπομενοι καταβαλλομενοι αλλ ουκ απολλυμενοι
10 παντοτε την νεκρωσιν του ιησου εν τω σωματι περιφεροντες ινα και η ζωη του ιησου εν τω σωματι ημων φανερωθη
11 αει γαρ ημεις οι ζωντες εις θανατον παραδιδομεθα δια ιησουν ινα και η ζωη του ιησου φανερωθη εν τη θνητη σαρκι ημων
12 ωστε ο θανατος εν ημιν ενεργειται η δε ζωη εν υμιν
13 εχοντες δε το αυτο πνευμα της πιστεως κατα το γεγραμμενον επιστευσα διο ελαλησα και ημεις πιστευομεν διο και λαλουμεν
14 ειδοτες οτι ο εγειρας τον κυριον ιησουν και ημας συν ιησου εγερει και παραστησει συν υμιν
15 τα γαρ παντα δι υμας ινα η χαρις πλεονασασα δια των πλειονων την ευχαριστιαν περισσευση εις την δοξαν του θεου
16 διο ουκ εγκακουμεν αλλ ει και ο εξω ημων ανθρωπος διαφθειρεται αλλ ο εσω ημων ανακαινουται ημερα και ημερα
17 το γαρ παραυτικα ελαφρον της θλιψεως ημων καθ υπερβολην εις υπερβολην αιωνιον βαρος δοξης κατεργαζεται ημιν
18 μη σκοπουντων ημων τα βλεπομενα αλλα τα μη βλεπομενα τα γαρ βλεπομενα προσκαιρα τα δε μη βλεπομενα αιωνια

Σε πιο βατή έκδοση

7 Έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εις οστράκινα σκεύη, διά να ήναι η υπερβολή της δυνάμεως του Θεού και ουχί εξ ημών,
8 κατά πάντα θλιβόμενοι αλλ' ουχί στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ' ουχί απελπιζόμενοι,
9 διωκόμενοι αλλ' ουχί εγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι αλλ' ουχί απολλύμενοι,
10 πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού περιφέροντες εν τω σώματι, διά να φανερωθή εν τω σώματι ημών και η ζωή του Ιησού.
11 Διότι ημείς οι ζώντες παραδιδόμεθα πάντοτε εις τον θάνατον διά τον Ιησούν, διά να φανερωθή και η ζωή του Ιησού εν τη θνητή ημών σαρκί.
12 Ώστε ο μεν θάνατος ενεργείται εν ημίν, η δε ζωή εν υμίν.
13 Έχοντες δε το αυτό πνεύμα της πίστεως κατά το γεγραμμένον, Επίστευσα, διό ελάλησα, και ημείς πιστεύομεν, διό και λαλούμεν,
14 εξεύροντες ότι ο αναστήσας τον Κύριον Ιησούν θέλει αναστήσει και ημάς διά του Ιησού και παραστήσει μεθ' υμών.
15 Διότι τα πάντα είναι διά σας, ώστε η χάρις, πλεονάσασα διά την ευχαριστίαν των πλειοτέρων, να περισσεύση εις την δόξαν του Θεού.
16 Διά τούτο δεν αποκάμνομεν, αλλ' εάν και ο εξωτερικός ημών άνθρωπος φθείρηται, ο εσωτερικός όμως ανανεούται καθ' εκάστην ημέραν.
17 Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης,
18 επειδή ημείς δεν ενατενίζομεν εις τα βλεπόμενα, αλλ' εις τα μη βλεπόμενα• διότι τα βλεπόμενα είναι πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια.


Πολλές φορές γίνεται φανερό ότι είναι εύκολο να διασχίσει κανείς τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τη συντριβή από θεία παιδεία, με την παραίτηση και την απογοήτευση. Ο σατανάς (αντίπαλος στα εβραικά), βρίσκει σε τέτοιες στιγμές μια άριστη ευκαιρία για να γεμίσει τη σκέψη μας με τα φλογερά βέλη του, και να μετατρέψει τα αισθήματα της συντριβής σε αισθήματα απογοήτευσης και παραίτησης. Επιλέγει να μας χτυπάει συνεχώς με τη σκέψη του ολισθήματος, τη συνεχή αναμάσηση του αμαρτήματος και της πτώσης, και ακόμα περισσότερο με το συναίσθημα του "κοίτα που ήσουν και που κατάντησες, δεν πρόκειται να επιστρέψεις ποτέ". Και παρόλο που ο τελικός του στόχος είναι να επιτύχει την ολική απογοήτευση και την απόσυρση από τον αγώνα, ακόμα και μερικές στιγμές να μας κρατήσει πίσω έχει καταφέρει ακόμα μια νίκη. Να μας κρατήσει λίγο παραπάνω μακρυά από τον Πατέρα μας.
Πρόσφατα γνώρισα κάποια παιδιά που σχετίζονταν με κέντρα αποτοξίνωσης. Η χαρακτηριστική περίπτωση ενός μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Μετά από μερικά χρόνια αγώνα για να αποτοξινωθεί, παρασύρθηκε και ξανακύλισε. Ενώ είχε μείνει καθαρός για σημαντικό διάστημα, ξανακύλισε. Και η σκέψη ότι έπρεπε να τα περάσει όλα πάλι από την αρχή τον απογοήτευσε τόσο που δεν κατάφερε καν να ξαναπροσπαθήσει. Ο θάνατος είχε πια πετύχει μια μεγάλη νίκη. Την παραίτηση.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με κάθε έναν από εμάς, όταν μετά από συνεχή αγώνα υποπίπτει σε παράπτωμα που τον ξαναφέρνει πίσω. Η απογοήτευση είναι τόσο δυνατή που μπορεί να μας κλονίσει συθέμμελα. Και τα πράγματα τότε γίνονται επικίνδυνα.

Αδελφέ μου, ΤΕΤΟΙΕΣ στιγμές είναι που χρειάζεται να ανοίξουμε την Αγία Γραφή και να νιώσουμε σιγά σιγά το Λόγο Του να ξανακυλάει στις φλέβες μας. Τέτοιες στιγμές επιβάλλεται να προσπαθούμε απεγνωσμένα να έρθουμε κοντά Του, με όποιον τρόπο μπορούμε, με ότι μας είναι διαθέσιμο, μετανιωμένοι και συντριμένοι, ζητώντας Του να μας παρηγορήσει και να μας στεριώσει ξανά στα πόδια μας. Η στιγμές της πτώσης, όπως και τότε έτσι και τώρα, είναι στιγμές που μας απομακρύνουν από Αυτόν, και η παγωνιά της έλλειψής Του ομοιάζει με την χειρότερη κόλαση. ΟΜΩΣ, Αυτός δεν περιμένει να καθαρίσουμε πρώτα από μόνοι μας για να ξαναέρθουμε κοντά Του. Αυτός περιμενει μέσα στη μιερή ολίσθηση της σαρκός μας να πλησιάσουμε και να Τον ψάξουμε ξανά, γιατί Αυτός θα μας καθαρίσει από τις αμαρτίες και όχι εμείς από μόνοι μας. Χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να καθαρίσουμε. Άραγε, όσο βρώμικοι και αν είμαστε, μέσα από την ειλικρινή μας αυτοκριτική και μετάνοια, πρέπει να πάμε κοντά Του και να του ζητήσουμε να μας καθαρίσει. Αν περιμένουμε να καθαρίσουμε από μόνοι μας από αυτά που κουβαλάμε πριν πάμε ξανά κοντά Του, όχι μόνο θα χάσουμε πολύτιμο χρόνο, αλλά μπορεί και να μην πάμε και ποτέ. Γιατί όσο βρισκόμαστε μακρυα Του, τόσο περισσότερο έρμαιο γινόμαστε στα δόντια του σιχαμένου λέοντα που κυνηγάει την ψυχή μας. Το χέρι Του είναι πάντα δίπλα μας. Αρκεί να απλώσουμε και εμείς το δικό μας ξανά, όσο και αν πονάει το ότι πριν λίγο το εγκαταλείψαμε.
Η συντριβή και η μετάνοια επιβάλλονται πριν Τον ξαναζητήσουμε. Αλλά δεν είναι θέματα που πρέπει να τραβάνε εις μάκρος. Στέριωσε τα πόδια σου, ζήτα Τον από τα βάθη της καρδιάς σου, και αμέσως θα είναι ξανά εκεί δίπλα σου, έτοιμος να σφάξει το μόσχο τον σιτευτό για εσένα, για εμένα, τους τελευταίους δηλαδή των αδελφών.
Μη χάνεις χρόνο αφημένος στην άβυσσο της απογοήτευσης, έρμαιο στα βέλη του αντιπάλου. Ζήτα Του συγνώμη πρόσωπο με πρόσωπο, αν νιώθεις καλύτερα πήγαινε και σε κάποιον ιερέα, νιώσε στο πετσί σου το βάρος της ειλικρινούς μετανοίας και μετά άνοιξε την καρδιά σου στη λύτρωση της συγχώρεσής Του, αγκάλιασέ Τον σαν Πατέρα που πραγματικά είναι, και ξεκίνα πάλι να περπατάς, με το βλέμα καρφωμένο πάνω Του, στη στενή και τεθλιμμένη οδό μας, και τα μάτια γεμάτα δάκρυα. Άνοιξε ξανά τη Γραφή, διάβασε το θείο Λόγο, και θα νιώσεις την παρηγοριά του Παρακλήτου να σε ζεσταίνει, να σε ηρεμεί, να σε καθοδηγεί.
Σήκω πάνω αδελφέ μου. Βγες από την απομόνωση. Ομολόγα τα αμαρτήματά σου ενώπιον Θεού και ανθρώπων και ΣΥΝΕΧΙΣΕ. Μην χρονοτριβείς. Μην χρονοτριβείς, γιατί ουκέτι χρόνος εσταί.

Ήδη έγραψα πολλά, και μπορεί να μην είναι και όλα σωστά. Καλύτερα να σταματήσω και να ακούσω και εγώ τί το Πνεύμα θα λαλήσει μέσω υμών, των αδελφών μας, πηγή δύναμης, παρηγοριάς και καθοδήγησης με τη Χάρη Του, σε αυτό το μικρό και απόμερο εκκλησάκι που μας σύναξε.

m

[stratis]

Πολύ καλό το θέμα και πραγματικά από αυτά που χρειάζεται ένα πνευματικό ξωκκλήσι.

Λίγες γραμμές το μήνυμα του αδερφού αλλά μεστό περιεχομένου και αλήθειας ανταποκρινόμενης σε όλους εμάς. Γιατί κι εμείς υποπίπτουμε σε σφάλματα μεγάλα καθημερινά είτε εν γνώσει είτε εν αγνοία. Εγώ θα έλεγα ότι ο αδερφός αυτός ίσως έχει τη μεγαλύτερη βάση από όλους εμάς για να μελετήσει την Αγία Γραφή, την ταπείνωση.

Ο Κύριος πράγματι λέει - νομίζω στην Αποκάλυψη - ότι παιδεύει αυτόν που αγαπά.

Οι επιστολές του αποστόλου Παύλου μπορούν πράγματι να βοηθήσουν τον καλό μας φίλο να σηκωθεί και πάλι και γιατί όχι να έρθει και αυτός παρέα μας. Ο απόστολος των εθνών είναι πράγματι μεγάλος παιδαγωγός και παρηγορητής μας. Όπως λέει κι ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην ευχή που διαβάζουμε το βράδυ της Ανάστασης " ο σίτος είναι πολύς και φτάνει για όλους".

[Γεώργιος]

Νομίζω ότι η καλύτερη απάντηση, είναι να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου ιστορία ζωής. Είναι καιρός ως αδέλφια μου που είσθε, να γνωρίζετε. Έχετε το δικαίωμα να ξέρετε για μένα.
Ξέρω ότι πολλά θα τριγυρίσουν στο μυαλό σας, αλλά δεν έχω κάτι να κρύψω, όσο και αν η αντίληψη σας θα αλλάξει για μένα, ακόμα και με αυτούς με γνωρίζουν περισσότερο.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, δηλαδή από μωρό παιδί, τα πράγματα ποτέ δεν ήταν ευχάριστα με τους τριγύρω. Έχω περάσει από χρόνιο "άγχος αποχωρισμού" όπως λέγεται. Κατά τα τέλη Γυμνασίου μέχρι και τέλη Λυκείου με είχε εγκαταλείψει αυτή η ιδέα, ή μάλλον είχε νεκρώσει βαθιά μέσα μου.

Το τι εμετούς και πονοκεφάλους είχα περάσει δε λέγεται. Το δε κλάμα στην προσχολική και σχολική ηλικία έχει μείνει στην ιστορία. Οι δάσκαλοι συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν αυτά τα παιδιά "χαμηλών τόνων" "πνίγονται σε μια κουταλιά νερό" και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες. Το ότι στο Λύκειο αυτό είχε φαινομενικά σταματήσει, δε σημαίνει ότι δεν υπήρχαν άλλα προβλήματα. Εκείνη τη περίοδο μέχρι και περίπου πρώτο έτος στη σχολή είχα καταληφθεί από Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή.
Η Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή έχει ξεπεραστεί. Όποιος έχει ζήσει τέτοια κατάσταση, ξέρει ότι η ζωή του είναι μια κόλαση. Αυτή η διαταραχή με ταλαιπώρησε πολύ καιρό, μέχρι που μια μέρα ξέσπασα σε κλάματα μπροστά στο Θεό. Ναι, φίλοι μου στο Θεό. Χωρίς φάρμακα χωρίς ψυχολόγους, χωρίς βιβλία, χωρίς τεχνικές.

5 λεπτά σπαρακτικής αναζήτησης ελέους από τον Θεό επί γονυκλισία, ήταν αρκετά. Δόξα τω Κυρίω! Πιστέψτε με αδέλφια, είναι αλήθεια. Τα έζησα όλα στο πετσί μου. Εδώ και 2,5 περίπου χρόνια έχω αυτό που λέγεται "κοινωνική φοβία" Λοιπόν για να μην τα πολυλογώ, δε μιλώ για απλό άγχος, αλλά για άλλη κατάσταση και μάλιστα σε βαρύνουσα μορφή. Από τα τρία χρόνια που είμαι στη σχολή δε μπόρεσα να κάνω ούτε μισή παρουσίαση, και από τις θεωρίες τριών χρόνων, ζήτημα να έχω πάει μια εβδομάδα σύνολο. Έχω όμως και εργαστήρια (υποχρεωτικά) που εκεί είναι δύσκολα τα πράγματα. Έχω περπατήσει χιλιόμετρα μέχρι να πάω σπίτι, καθότι μερικές φορές ήμουν χάλια και μου ήταν αδύνατο να μπω σε λεωφορείο. Λίγοι μπορούν να καταλάβουν, πώς είναι να μην πατάς σε μια εξεταστική, ούτε για ένα μάθημα έτυχε κάποτε θυμάμαι, να έχω αργήσει 2-3 λεπτά σε εξεταζόμενο μάθημα και όλοι είχαν καθίσει στα αμφιθέατρα. Είχαν μείνει θέσεις άδειες, αλλά ποιος μπαίνει μέσα;; Έτσι, όπως πήγα, γύρισα σπίτι. Μου ήταν αδύνατο να μπω μέσα. Οι πολυκοσμίες στις καφετέριες, μακριά από μένα.

Τελευταία έχει περιοριστεί αυτή η κατάσταση καθότι ο Κύριος με έχει βοηθήσει. Ξέρω ότι πολλοί θα χλεύαζαν τον τρελό, αλλά όχι εδώ.
Το πρόβλημα είναι ότι με τον εγωϊσμό μας, δεν αφήνουμε το Θεό να δράσει πάνω μας. Λέμε συνέχεια, εγώ θα το πολεμήσω, εγώ το έδιωξα, ναι τα κατάφερα. Πρώτοι είμαστε στις τεχνικές, στα βιβλία στις θεωρίες, στις ανατολικές φιλοσοφίες, αλλά όταν έρθει το θέμα Θεός, «Ε, δεν είναι έτσι, αυτά τα λένε οι παπάδες».
Δείτε τι απλά και όμορφα λέει ο Ιησού Χριστός:

28 Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. 29 άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και μάθετε απ' εμού, ότι πράός ειμι και ταπεινός τή καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταίς ψυχαίς υμών·
30 ο γάρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν.

Αυτό θέλει καλοί μου φίλοι ο Θεός, να Τον φορτώσουμε. Φορτώστε Τον λοιπόν όλοι μαζί. Το φορτίο μας, το θέλει δικό Του. Εμείς λέμε όμως «όχι, τι δε μπορώ να το σηκώσω μόνος μου; » Αντιληφθείτε καλοί μου συμπάσχοντες, ότι δε μπορούμε τίποτα μόνοι μας. Ο δαίμονας που μας τυραννά κάνει το παν, αρκεί να είμαστε μακριά από το Θεό.
Ο δαίμων που μας τυραννά κάνει το παν να νομίζουμε ότι έχουμε πετύχει μόνοι μας τη θεραπεία. Είναι ικανός να μη μας ενοχλεί πια, αρκεί να πιστέψουμε στον εαυτό μας και τις «δυνάμεις» μας. Μόλις πούμε το έδιωξα εγώ με τις δυνάμεις μου, για το σατανά έχει επιτευχθεί η «δουλειά». Δείτε το και από άλλη οπτική. Γιατί καμία τεχνική δε περιλαμβάνει και "θεραπεία" των ασθενών αδελφών μας, παρά διαλογισμός με τον εαυτό μας; Ο αληθινός άνθρωπος θα τρέξει και θα προσευχηθεί και για τα ασθενούντα αδέλφια του.
Αυτή είναι η απόδειξη, αυτών των εγωιστικών πρακτικών.
Δείτε πόσο κούραση, πόσο "δουλειά" θέλουν αυτές οι τεχνικές και στο τέλος τι; Απαντήστε μου φίλοι μου, τι;

Ενώ ο Ιησούς με ένα λόγο Του, μας κάνει άλλους ανθρώπους, καινούργιους.

«Ελάτε προς εμένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας ξεκουράσω. Σηκώστε πάνω σας το ζυγό μου και διδαχτείτε από το δικό μου παράδειγμα, γιατί είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και οι ψυχές σας θα βρουν ξεκούραση. Γιατί ο ζυγός μου είναι απαλός, και το φορτίο μου ελαφρό».

Ναι αδέλφια, πάρτε θάρρος, σηκώστε τα μάτια ψηλά και ζητήστε το. Ναι, τόσο απλό. Ο Χριστός δεν βάρβαρος, ούτε χρησιμοποιεί τεχνικές που θα μας εκθέσουν, θα μας βασανίσουν, θα μας ταλαιπωρίσουν. Το ξέρει ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημά μας, μόνοι μας.
Με ένα χάδι θα το πάρει μακριά, και τότε θα θυμόμαστε εκείνη την εποχή και θα Τον δοξολογούμε.

Ο Ιησούς Χριστός ο Ναζωραίος, μας καλεί τόσο απλά να του ακουμπήσουμε το πρόβλημά μας, δεν έχουμε παρά να το κάνουμε.
Και όπως λέει αλλού ο Ιησούς:

33 ταύτα λελάληκα υμίν ίνα εν εμοί ειρήνην έχητε. εν τώ κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον.

Θαρσείτε αδέλφια, ο Ιησούς νίκησε τον κόσμο με την ανάστασή Του.
Έτσι διάλεξε ο Παντοδύναμος να με πλησιάσει.
Έτσι διάλεξε ο μέγας Αρχιερέας να με διδάξει.

Δόξα στο Άγιο Όνομά Του.

[Νέστορας]

Ο Θεός να σε ευλογεί αδελφέ μου!

[Γεώργιος]

Ο Κύριος να ευλογεί άπαντες. Να δεχόμαστε υπομονετικά όλες τις δοκιμασίες. Μόνο έτσι μπορούμε να διδαχθούμε. Και 'γω Του ζητώ να μας διδάσκει πάντα.
Ναί, Κύριε μη μας ξεχάσεις ποτέ.

[stratis]

Αυτό το θέμα άνετα θα μπορούμε να λέγεται "γιατί πιστεύουμε" ή "πώς βρήκαμε το Θεό" κτλ με τη μορφή των απαντήσεων που δίνονται αλλά ο Μηνάς διάλεξε ένα πανέμορφο χωρίο του Παύλου για να το ονομάσει.

Το γεγονός ότι συμμετείχα ενεργά στις συναντήσεις, ότι ήμασταν μπροστά μαζί με κάποια άτομα την ώρα που έπρεπε αν ήμασταν χριστιανοί να αντιδράσουμε αλλά η ευθύνη της διαχείρισης του φόρουμ μαζί με το Θανάση με έχει φέρει στην ευχάριστη θέση να ακούσω τις προσωπικές ιστορίες πολλών μελών μας και να αισθάνομαι ξεχωριστή χαρά που τέτοιοι άνθρωποι δοκιμασμένοι όπως το σίδερο στη φωτιά όχι μόνο δε γόγγυσαν αλλά πίστεψαν περισσότερο. Είναι πράγματι ο Θεός μας σπουδαίος Θεός που και να μην υπήρχε και πάλι Αυτόν θα έπρεπε να πιστέψουμε καθώς είναι ο μόνος που δίνει βάζοντας όπως λέει ο ιερομόναχος Βενεδίκτος πρώτα τον άνθρωπο και μετά το Θεό. Και πραγματικά παρακινώ όλα τα παιδιά να γράψουν εδώ τη μαρτυρία τους γιατί αξίζει τον κόπο, ίσως πολλοί οφεληθούν.

Προσωπικά δεν έχω και πολλά σπουδαία κατορθώματα στη ζωή μου. Μάλλον σε περιπέτειες έμπλεκα έστω και άθελά μου παρασύροντας και άλλους μαζί μου. Σοβαρά, σοβαρότατα προβλήματα υγείας που με ανάγκασαν να μεγαλώσω στα νοσοκομεία και υπό το κράτος πιθανών νέων περιπετειών. Είναι πράγματι λίγο περίεργο την ώρα που άλλα παιδιά, οι φίλοι σου, παίζουν σε κάποια παραλία εσύ να πότε να χειρουργείσαι, πότε να εξετάζεσαι, πότε να κάνεις χημειοθεραπείες με 45 βαθμούς και δίχως ούτε ένα ανεμιστηράκι, πότε να βρίσκεσαι με ένα τόνο μολύβι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ακτινοθεραπειών, πότε με 40αρες πυρετό, μην κάνεις το ένα, όχι το άλλο, μη εκείνο, μετά να πας να σηκωθείς από το έδαφος και να τρως άλλη μια και σου πάλι κάτω και από δίπλα όλα αυτά τα χρόνια 2 άξιοι συμπαραστάτες, οι γονείς μου.

Και όταν έρχεται η ηρεμία κι ενώ επειδή γεννήθηκες εδώ έγινες και χριστιανός ξεχνάς να πεις ένα ευχαριστώ στο Θεό που φανερά απέδειξε πόσο σε βοήθησε. Και μετά; Μια μέρα ανακαλύπτεις την αλήθεια, ποιος πραγματικά είσαι, τι είχες και τι περιμένεις...Τότε θυμάσαι το ευχαριστώ αλλά συνεχίζεις να ζεις ως αντίχριστος. Φάγομεν, πίωμεν αύριον γαρ αποθνήσκομεν. Μέχρι που κάποια στιγμή η φωνή του Θεού γνωστή και ως συνείδηση σου ψυθιρίζει στο αυτί ότι δεν είσαι σωστός, ότι δεν φέρονται έτσι στο Θεό, ότι πρέπει να ευχαριστούμε με τη ζωή μας Αυτόν που μας βοήθησε και όχι λεκτικά όποτε δε βαριόμαστε και πάντοτε στα γρήγορα γιατί έχομε άλλα πιο ενδιαφέροντα να ασχοληθούμε ζητήματα. Μα τη φωνή του Θεού κανείς δε γίνεται να τη φιμώσει και κάπως έτσι σιγά σιγά μέσα στις τσουκνίδες και τα αγριόχορτα φυτρώνουν όμορφα λουλουδάκια.

Η μετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας, η προσευχή, οι συζητήσεις για πνευματικά θέματα, η μελέτη της Γραφής, η εδώ συντροφιά μας συνθέτουν έναν κήπο πολύ όμορφο.

Ας μου επιτρέψει ο απόστολος να παραλλάξω λίγο τη φράση του:

εν παντί θλιβούμενοι αλλά ου στενοχωρούμενοι πολλώ δε μάλλον υπέρ το δέον χαρούμενοι

Γιατί ο Θεός ουδέποτε με εγκατέλειψε και ο Δαυίδ λέει: "το έλεός Σου καταδιώξει πάσας τας ημέρας της ζωής μου".

Και θέλω να Τον ευχαριστήσω και δημόσια γιατί το παιδικό μου όνειρο για μια δική μου οικογένεια δε μου το στέρησε μολονότι για πολύ καιρό δεν Τον τιμούσα όπως άρμοζε και όχι ότι τώρα το κάνω.

Απλά ευελπιστώ ότι αν συμβολίσουμε τη ζωή με τη θάλασσα, αν δεν προσπαθήσεις να κολυμπήσεις θα πνιγείς, αν πάλι προσπαθήσεις, ίσως σωθείς.

Όπως να ευχαριστήσω και όλους εσάς που βρίσκεστε εδώ. Πόνατε αυτό το χώρο, τον στηρίζετε, τον αγαπάτε και τουλάχιστον καταφέραμε να πράξουμε το "αγαπάτε αλλήλους".

Οι πολυκοσμίες στις καφετέριες, μακριά από μένα.

Δηλαδή θες να μας πεις ότι αν μέσα στην καφετέρια με τον πολύ κόσμο ήξερες σίγουρα ότι σε ένα τραπέζι στο βάθος βρίσκεται ο Νέστορας, ο Νίκος, ο Μηνάς, ο Θανάσης, η Χρυσούλα, ο ΓΙΟΡΓΟΣ, ο Γρηγόρης και όλοι εμείς οι υπόλοιποι, δε θα ερχόσουν;

33 ταύτα λελάληκα υμίν ίνα εν εμοί ειρήνην έχητε. εν τώ κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον.

αλλά και: 11 εγώ ειμι ο ποιμήν ο καλός. ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων·

Ναι Κύριε, Εσύ νίκησες τον κόσμο, Εσύ είσαι ο καλός βοσκός που μας προσέχει για αυτό και Σε πιστεύουμε παρακαλώντας να μην θυμώσεις ποτέ μαζί μας που καθημερινά Σε σταυρώνουμε με το βίο μας αλλά να μας ελεείς και να μας συνετίζεις. Αμήν

[Γεώργιος]

Δηλαδή θες να μας πεις ότι αν μέσα στην καφετέρια με τον πολύ κόσμο ήξερες σίγουρα ότι σε ένα τραπέζι στο βάθος βρίσκεται ο Νέστορας, ο Νίκος, ο Μηνάς, ο Θανάσης, η Χρυσούλα, ο ΓΙΟΡΓΟΣ, ο Γρηγόρης και όλοι εμείς οι υπόλοιποι, δε θα ερχόσουν;

Καλέ μου αδελφέ πόσο χαίρομαι γιατί με καταλαβαίνεις, και το ερώτημα σου, είναι σαφώς ρητορικό. Ήδη σε δύο εβδομάδες ετοιμάζεται, με τη χάρη του Ιησού, συνάντηση μεταξύ εμού και του Μηνά που ανεβαίνει για δουλειές.

Ναι Κύριε, Εσύ νίκησες τον κόσμο, Εσύ είσαι ο καλός βοσκός που μας προσέχει για αυτό και Σε πιστεύουμε παρακαλώντας να μην θυμώσεις ποτέ μαζί μας που καθημερινά Σε σταυρώνουμε με το βίο μας αλλά να μας ελεείς και να μας συνετίζεις. Αμήν

Αμήν!

Ευλογημένος να είσαι Στρατή, γιατί είτε σωματικές είτε ψυχικές, είναι όλα δοκιμασίες, ανάλογα με αυτό που κρίνει ο Κύριος ότι μας ταιριάζει.

[Γεώργιος]

«Θα μηχανευτούν πολλά, αλλά από τον διωγμό που θα προκύψει ο χριστιανισμός ολόκληρος θα ενωθεί. Όχι όμως έτσι που το θέλουν αυτοί που μηχανεύονται την παγκόσμια ένωση των εκκλησιών, θέλοντας να υπάρχει επικεφαλής ένας θρησκευτικός ηγέτης. Θα ενωθεί, γιατί οι καταστάσεις που θα δημιουργηθούν θα έχουν ως αποτέλεσμα να ξεχωρίσουν τα πρόβατα του Χριστού από τα ερίφια. Το κάθε πρόβατο θα κοιτά να είναι κοντά με τ’ άλλα πρόβατα και έτσι θα πραγματοποιηθεί το «μια ποίμνη εις ποιμήν». Πρόσεξες; Το βλέπουμε εν μέρει να πραγματοποιείται: Οι χριστιανοί, είδες, έχουν αρχίσει να αισθάνονται ότι βρίσκονται μέσα σε ανθυγιεινό κλίμα και προσπαθούν να φεύγουν απ’ τις αρρωστημένες καταστάσεις και να τρέχουν κατά χιλιάδες στα μοναστήρια και στις εκκλησίες. Σε λίγο θα δείτε σε μια πόλη να υπάρχουν μόνο δύο μερίδες ανθρώπων, αυτοί που θα ζουν άσωτη και μακριά από τον Χριστό ζωή και οι άλλοι που θα τρέχουν στις αγρυπνίες και στα προσκυνήματα. Μεσαία κατάσταση, που υπήρχε ως τώρα, δεν θα μπορεί πλέον να υπάρχει.»

Τα παραπάνω είναι λόγοι του Παϊσίου μοναχού από το βιβλίο:
Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου, «Σκεύος εκλογής», Άγιον Όρος 1996 σελ. 208.

Πόση θλίψη όμως μου προκαλεί το γεγονός ότι για να βρουν τα πρόβατα το ένα το άλλο χρειάζεται πολύ αγώνας. Είδατε αδέλφια; Που είναι τα πρόβατα του Χριστού; Τρέχουν να βρουν το ένα το άλλο μέσα από φόρουμ, μέσα από συναντήσεις που ενώνουν τα άκρη τις Ελλάδος, ακόμα και της γης. Μη περιμένετε αδέλφια να δείτε καμία ψευτοένωση των Εκκλησιών. Χωρίς το Χριστό δεν υπάρχει ένωση. Μη σας φαίνεται παράξενο, τέτοια φόρουμ σαν το δικό μας είναι στο σχέδιο για την εκπλήρωση του «μια ποίμνη εις ποιμήν». Όταν θα μας κυνηγά ο αντίχριστος, δεν θα υπάρχουν καθολικοί, ορθόδοξοι, προτεστάντες, πεντικοστιανοί και δε συμμαζεύεται. Ακόμα και εβραίοι και μουσουλμάνοι θα έρθουν υπό τη σκέπη του Ιησού του Ναζωραίου ο Οποίος είναι και ο μόνος που μπορεί να μας σκεπάσει. Όλοι τότε θα ψάχνουμε γνήσιους υπηρέτες του Χριστού, και αυτές οι ομιλίες μαζί σας αδελφοί είναι η μόνη παρηγοριά στους μαύρους καιρούς που ζούμε. Είναι αλήθεια φίλοι μου η ρήση του Ιησού:

12 και διά το πληθυνθήναι την ανομίαν ψυγήσεται η αγάπη των πολλών. 13 ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται.

Πόσο με φοβίζει αυτό το «ψυγήσεται η αγάπη των πολλών». Πείτε μου εσείς ειλικρινά, πως το αντέχετε αυτό; Περνάς στο δρόμο και σκέφτεσαι που είναι ένας αδελφός να μου πει «είμαι έτοιμος να φύγω στα βουνά για τον Ιησού.» Νέκρα, παγωνιά, θλίψη.
Πώς να αγαπήσουμε Ιησού; Δίδαξέ μας, πώς;

[stratis]

Σε λίγο θα δείτε σε μια πόλη να υπάρχουν μόνο δύο μερίδες ανθρώπων, αυτοί που θα ζουν άσωτη και μακριά από τον Χριστό ζωή και οι άλλοι που θα τρέχουν στις αγρυπνίες και στα προσκυνήματα. Μεσαία κατάσταση, που υπήρχε ως τώρα, δεν θα μπορεί πλέον να υπάρχει.»

Θα μπορούσα να συμφωνήσω σε αυτό αλλά από τα όσα έχω μάθει στη ζωή μου για το χριστιανισμό δεν υπάρχουν 3 βαθμίδες, αλλά 2, αυτοί που ζουν συνετά και αυτοί που ζουν άσωτα. Οι μεσαίοι με τους δεύτερους συγκαταλέγονται. Βέβαια έχει σημασία και το πως ορίζεις το μεσαίος. Π.χ. άτομα που γνωρίζω με 6 και 7 και παραπάνω ίσως κοπέλες μέχρι σήμερα, με τις βρισιές τους, τα γλέντια τους κτλ κτλ αλλά που εργάζονται, που δεν παραβαίνουν το νόμο -τον εδώ νόμο όχι του Θεου- τους βάζεις στους άσωτους ή τους μεσαίους; Διότι αν τους βάζεις στους άσωτους, σου λέω ότι οι περισσότεροι μεσαίοι/ες τέτοιοι είναι.

Μη ξεχνάς ότι ο Χριστός περισσότερο ας το πω αηδιάζει με τους μεσαίους. Απόδειξη η Αποκάλυψη όπου θα "κάνει εμετό" λέει τον χλιαρό γιατί ούτε θερμός ούτε ψυχρός είναι.

Όταν θα μας κυνηγά ο αντίχριστος, δεν θα υπάρχουν καθολικοί, ορθόδοξοι, προτεστάντες, πεντικοστιανοί και δε συμμαζεύεται. Ακόμα και εβραίοι και μουσουλμάνοι θα έρθουν υπό τη σκέπη του Ιησού του Ναζωραίου ο Οποίος είναι και ο μόνος που μπορεί να μας σκεπάσει.

Φαντάζομαι ότι εννοείς με την προϋπόθεση ότι πρώτα έχουν κατανοήσει την πλάνη τους κι έχουν επιστρέψει στη Μία Αγία και Καθολική Εκκλησία του Χριστού όπως ομολογούμε στο "Πιστεύω". Ο διάβολος ουσιαστικά εμάς θα πάρει στο κατόπι όχι αυτούς, αυτούς τους έχει από αιώνες μαζί του, στη σχέση τους με το Θεό επέφερε αλλοιώσεις και την κατήργησε, εμάς που παραμείναμε ακλόνητοι θέλει να ξεριζώσει. Εμάς που δεν έχουμε αλάθητα, δεν κοινωνούμε χάπια, δεν συγκεντρωνόμαστε και μιλάμε ακαταλαβίστικα λέγοντας ότι μιλούσε το ’γιο Πνεύμα, που δεχόμαστε τους αγίους γιατί μέσω αυτών θαυματουργεί ο Θεός (θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού), που δεν κάναμε τη θρησκεία κράτος με κοσμική εξουσία.

12 και διά το πληθυνθήναι την ανομίαν ψυγήσεται η αγάπη των πολλών. 13 ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται.

Το πρώτο με λυπεί, το δεύτερο με τρομάζει αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή. Μία είναι η Οδός, ο Χριστός. ’λλη δεν υπάρχει. Αλλά πράγματι είναι πολύ λυπηρό σήμερα να επικρατεί το πως θα τη φέρουμε στον απέναντι αλλά εμάς κανείς να μη διανοηθεί να μας πειράξει, πόσες γυναίκες θα ρίξουμε αλλά η αδερφή μας να μείνει άμωμη και αλοίμονο σ'όποιον την αγγίξει, να υβρίζουμε τη μητέρα του απέναντι αλλά θα κόψουμε τη γλώσσα όποιου το στόμα πιάσει τη δική μητέρα και άλλες πολλές τέτοιες "όμορφες" αντιθέσεις που προσωπικά εμένα -να το λαϊκά- μου γυρνάνε τ'άντερα.

[Γεώργιος]

Θα μπορούσα να συμφωνήσω σε αυτό αλλά από τα όσα έχω μάθει στη ζωή μου για το χριστιανισμό δεν υπάρχουν 3 βαθμίδες, αλλά 2, αυτοί που ζουν συνετά και αυτοί που ζουν άσωτα. Οι μεσαίοι με τους δεύτερους συγκαταλέγονται. Βέβαια έχει σημασία και το πως ορίζεις το μεσαίος. Π.χ. άτομα που γνωρίζω με 6 και 7 και παραπάνω ίσως κοπέλες μέχρι σήμερα, με τις βρισιές τους, τα γλέντια τους κτλ κτλ αλλά που εργάζονται, που δεν παραβαίνουν το νόμο -τον εδώ νόμο όχι του Θεου- τους βάζεις στους άσωτους ή τους μεσαίους; Διότι αν τους βάζεις στους άσωτους, σου λέω ότι οι περισσότεροι μεσαίοι/ες τέτοιοι είναι.

Δε το συζητώ Στρατή μου. Δύο είναι οι θέσεις για τους ανθρώπους. Ή με τον Ιησού ή απέναντι Του. Απλά νομίζω εδώ ο Παΐσιος, θέλει να δείξει ότι τα πράγματα θα είναι πολύ ευδιάκριτα, πολύ πιο ξεκάθαρα για όλους.
Δεν υπάρχει "καλό παιδί" και τέτοιες σαχλαμάρες, που ακόμη και ο ίδιος χρησιμοποιώ από τη πίεση της κοινωνίας. Εννοώ το καλό παιδί που θεωρεί ο κόσμος, αυτόν που δε σκότωσε τη μάνα του και έχει μόνο 15 σχέσεις .

Φαντάζομαι ότι εννοείς με την προϋπόθεση ότι πρώτα έχουν κατανοήσει την πλάνη τους κι έχουν επιστρέψει στη Μία Αγία και Καθολική Εκκλησία του Χριστού όπως ομολογούμε στο "Πιστεύω".

Πιστεύω ότι πολλά θα δούμε να εξελίσσονται στα μάτια μας. Εννοώ ότι θα είμαστε όλοι ενωμένοι με ποιμένα το μόνο Ποιμένα. Δε τίθεται πιστεύω ζήτημα να 'καταλάβουν το λάθος'. Δε θα αντέξουν όσοι είναι μακριά του Ιησού. Όσοι αντέξουν τις δοκιμασίες και τους διωγμούς θα είναι αναμφισβήτητα τέκνα του Κυρίου μας. Όσοι ας υποθέσουμε προτεστάντες αντέξουν το διωγμό από τον αντίχριστο, δε μπορεί παρά να είναι με το Κύριο. Από τη στιγμή που θα είναι με την αλήθεια του Ιησού θα έχουν αυτόματα καταλάβει και τα λάθη τους. Και σε μας τους Ορθοδόξους ισχύει το ίδιο. Μήπως το ότι υπάρχουν τόσες πολλές αλήθειες στην ορθοδοξία θα σώσει κανένα; Ή μήπως τα λάθη στην ορθοδοξία θα καταδικάσουν κανένα;

Το θέμα είναι να εννοήσουμε τις αλήθειες και να τις ζήσουμε, και όχι απλά να λέμε "κοιτάτε εμείς τις έχουμε τις αλήθειες, εσείς δε μπορείτε". Ο Θεός δεν είναι άδικος με κανένα 25χρονο - στην ηλικία μας περίπου- καθολικό που κάνει γνήσια δουλειά σε ένα άλλο φόρουμ. Το ότι δε γνωρίζει κάποιες δογματικές αλήθειες, επειδή του τις διδάξαν λάθος, δεν τον κάνει διόλου κατώτερο. Γνώμη μου είναι ότι αν επιζητεί την αλήθεια, θα πολεμηθεί εξίσου από τον αντίχριστο και από κάθε έναν που αντιτίθεται στη διδασκαλία του Ιησού.

...πόσες γυναίκες θα ρίξουμε αλλά η αδερφή μας να μείνει άμωμη και αλοίμονο σ'όποιον την αγγίξει, να υβρίζουμε τη μητέρα του απέναντι αλλά θα κόψουμε τη γλώσσα όποιου το στόμα πιάσει τη δική μητέρα και άλλες πολλές τέτοιες "όμορφες" αντιθέσεις που προσωπικά εμένα -να το λαϊκά- μου γυρνάνε τ'άντερα.

Πώ! Στρατή τι είπες τώρα! Δύο φορές τα δικά μου γυρνάνε! Απλά θέλει προσοχή αδελφέ, διότι συνήθως, τουλάχιστόν με μένα, γυρνάει η υπόθεση από αποστροφή της αμαρτίας, σε μίσος για τους συνανθρώπους μας. Γι' αυτό και ρωτώ πώς Κύριε θα αγαπήσουμε αυτόν που κάνει τα παραπάνω, και τρις χειρότερα από αυτά πάνω μας;